Αντικομμουνισμός σε περιόδους… πανδημίας

Από iraklis3

  Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //

Η ταξική πάλη και ιδιαίτερα η ιδεολογική –πολιτική πάλη, δεν σταματά  στις περιόδους πανδημίας. Αυτή την αλήθεια ήλθε να επιβεβαιώσει δημοσίευμα της Κυριακάτικης Δημοκρατίας (15/3) για να δείξει ότι ο αντικομμουνισμός είναι μία… «αρρώστια» που επιβιώνει απέναντι σε κάθε ιό στο σύστημα που ζούμε!
Σε δημοσίευμα λοιπόν (σελ. 48) – κρίνοντας τη στάση του ΚΚΕ- αναφέρει:”Ένα από τα ανέκδοτα των ημερών δημοσιεύτηκε από το γραφείο Τύπου της Κ.Ε του ΚΚΕ: «Για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας και στο πλαίσιο των μέτρων πρόληψης και προφύλαξης από την επιδημία του κορονοϊου , ανακοινώνουμε την αναβολή όλων των μαζικών εκδηλώσεων των Οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ μέχρι το Πάσχα.». Κάνει «μαζικές εκδηλώσεις» το ΚΚΕ: Πόσα μαζικές , βρε παιδιά; Αν δεν υπήρχε το αστικό κράτος να σας τα σκάει κανονικότατα και η μισητή Ευρωβουλή για να την αρμέγετε, θα σας είχε κοπεί το μεροκάματα, βρε αστικοκρατικοδίαιτοι. Δεν υπάρχουν μεγάλες μάζες πια για το ΚΚΕ. Μια μάζα παλιοσίδερα είναι η ιδεολογία του, που έχει αποδειχθεί άκυρη ήδη από το 1989, αλλά οι «δικοί» μας συνεχίζουν το μπαλαμούτι διότι δεν ξέρουν να κάνουν καμιά άλλη δουλειά και δεν υπάρχει άλλο κράτος στον κόσμο που θα τους τάιζε για να υπόσχονται «επανάσταση». Επίσης στην υπόθεση του ΚΚΕ σημαντικό είναι να τονιστεί ότι χαίρει ειδικής προστασίας από το κράτος μας,. Το οποίο αρνείται να εφαρμόσει τον νόμο και να ελέγξει τα οικονομικά του κόμματος και αρνείται να χαρακτηρίσει παράνομη τη λειτουργία μιας εγκληματικής οργάνωσης που υπόσχεται να επιβάλει τη «δικτατορία του προλεταριάτου» και να πολεμήσει και εναντίον του Ελληνικού Στρατού» , αν δεχθούμε εχθρική επίθεση”.
Παρουσιάσαμε όλο τον ωμό, πρωτόγονο αντικομμουνισμό της εφημερίδας (που άλλωστε αρέσκεται να προσφέρει στους αναγνώστες της ότι πιο αραχνιασμένο – αντικομμουνιστικό βιβλίο έχει κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια) για να δείξουμε τόσο το μένος της, όσο και το επίπεδο των επιχειρημάτων της σε ένα κόμμα που και στους καιρούς της πανδημίας δείχνει με λόγια και έργα ότι είναι κοντά στο λαό, στις αγωνίες του και κυρίως στις πραγματικές του ανάγκες.
Όλο αυτό το διάστημα μέσα στους μαζικούς φορείς, στη Βουλή, μέσω των οργανώσεων του παρεμβαίνει στα ζητήματα της πανδημίας αποκαλύπτοντας ευθύνες, κάνοντας προτάσεις, οργανώνοντας αντιστάσεις-διεκδικήσεις.
Χαρακτηριστικά τα όσα αναφέρει σε δήλωση του ο Δ. Κουτσούμπας: «Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει με υψηλό αίσθημα ευθύνης την περιπέτεια δημόσιας υγείας που περνάει η χώρα και ολόκληρος ο κόσμος. Έχει ήδη καταθέσει προτάσεις για να θωρακιστεί – όσο είναι δυνατό – το δημόσιο σύστημα Υγείας και οι εργαζόμενοι σ’ αυτό. Κατέθεσε επίσης προτάσεις για τη στήριξη των εργαζομένων, των ελεύθερων επαγγελματιών, των αυτοαπασχολουμένων, που επηρεάζονται από τις επιπτώσεις στην οικονομία και τη λήψη των αναγκαίων μέτρων.»
Φυσικά και από την πανδημία αποκαλύπτονται ανάγλυφα οι μεγάλες  εγκληματικές ευθύνες του καπιταλιστικού συστήματος (που υποστηρίζει ένθερμα η εφημερίδα) στην πρόληψη και αντιμετώπιση του ζητήματος σε μία περίοδο που η επιστήμη- κάτω από άλλες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες- θα μπορούσε να κάνει θαύματα. (Άλλωστε το παράδειγμα της Κούβας είναι χαρακτηριστικό…).
Ναι «Κυριακάτικη Δημοκρατία» αν κάτι απέδειξε και η πανδημία είναι ότι η αστική ιδεολογία, η υπεράσπιση του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, είναι «μάζα παλιοσίδερα, που έχει αποδειχθεί άκυρη»!

“Θέλω να ζητήσω συγνώμη στον Μητσοτάκη που τον υποτιμούσα τόσα χρόνια…” – Ένας φανταστικός γιατρός στην υπηρεσία της κυβέρνησης

Κατιούσα

Θυμάστε τους συνταξιούχους που συναντούσαν πρωθυπουργούς, πχ Παπανδρέου (ΓΑΠ) και Σαμαρά, τους έπιαναν κουβέντα και το νόημα ήταν κάτι σαν “σφάξε με αγά μου να αγιάσω;”. Ο ένας θα έδινε ευχαρίστως το μισθό του, άλλος ένα πόδι, ένα χέρι, οτιδήποτε απαιτούσε το καλό της πατρίδας και ο μνημονιακός λογαριασμός.
Τώρα περνάμε στην επόμενη φάση, όπου τους φανταστικούς χαρακτήρες δεν τους επινοούν-επικαλούνται οι ίδιοι οι πρωθυπουργοί, αλλά η βρώμικη δουλειά πέφτει στα παπαγαλάκια της κυβέρνησης που σηκώνουν αγόγγυστα το βάρος, με υψηλής αξιοπιστίας ρεπορτάζ του τύπου “μου είπε μια φίλη μου ότι ένας γνωστός της…”. Τα dejavu με τον χαρακτήρα της θείας Μπεμπέκας από τις Τρεις Χάριτες, δε σταματάν ποτέ.
Ιδού ένα δείγμα δημοσιογραφίας υψηλής ποιότητας από τον Γιάννη Κουρτάκη, στα Παραπολιτικά.

Θα σας διηγηθώ λοιπόν μια σύντομη ιστορία, την οποία μου μετέφερε φίλη μου, η οποία χθες πήγε (εκτάκτως) σε οδοντίατρο στο Παλιό Φάληρο.
Όπως μου είπε οδοντίατρος δεν είχε διαχρονικά καλή άποψη για τον Μητσοτάκη. Απεναντίας όλα αυτά τα χρόνια μιλούσε μόνο υποτιμητικά και μάλιστα δημοσίως για τον σημερινό πρωθυπουργό. Φτανοντας η φίλη μου, εντελώς αυθόρμητα της είπε.
«Σήμερα ακούγοντας τον Μητσοτάκη για πρώτη φορά αισθάνθηκα την ανάγκη να τον συναντήσω, έστω και τυχαία…». Γιατί μωρέ; Τι να τον κάνεις, αφού συνέχεια τον βρίζεις. «Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο το θέλω. Για να του ζητήσω συγνώμη, για τα χρόνια που τον υποτιμούσα».
Σαν κι’ αυτόν τον οδοντίατρο στο Παλιό Φάληρο, υπάρχουν πολλοί ακόμη, που βλέποντας την σοβαρή στάση που επιδεικνύει ο Μητσοτάκης, αισθάνονται την ανάγκη να του δώσουν το χέρι. Και μιλάμε για αυθόρμητες συμπεριφορές, που ξεπερνούν τα κόμματα και τα χρώματα.

Η έλλειψη πολιτικής-κομματικής σκοπιμότητας είναι κάτι παραπάνω από φανερή στην παραπάνω αντικειμενική και αυθόρμητη γνώμη, που υπερβαίνει κόμματα και χρώματα και γίνεται ένα ουράνιο συνταγματικό τόξο. Τουλάχιστον φρόντισε ο δημοσιογράφος να δώσει ψήγματα αληθοφάνειας στο στόρι, επιλέγοντας τη σωστή ειδικότητα για τον πρωταγωνιστή: ιδιώτης οδοντίατρος στα νότια προάστια, όχι γιατρός ή νοσηλευτής δημόσιου νοσοκομείου, που βέβαια πολύ θα ήθελαν να συναντήσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, για να τους ζητήσει εκείνος έμπρακτη συγγνώμη για την κόλαση που καλούνται να διαχειριστούν σχεδόν απροστάτευτοι.
Ο Μητσοτάκης πρέπει να πλασάρει το προφίλ του ικανού, σοβαρού ηγέτη που μας οδηγεί με στιβαρό χέρι στο τούνελ της κρίσης και συσπειρώνει τις λαϊκές μάζες -αυθόρμητα πάντα- γύρω από το πρόσωπό του. Το λένε όλοι πια, ο αρθρογράφος από τα Παραπολιτικά, η φίλη του, ο οδοντίατρός της, ο Μπάμπης ο Σουγιάς, ο Πεταλούδας… Όλοι.
Και αν εσύ, φίλε αναγνώστη, δυσπιστείς, είναι γιατί είσαι απομονωμένος από τις μάζες, έτσι κλεισμένος που κάθεσαι σπίτι σου -εκτός και αν πρέπει να δουλέψεις για το κέρδος του αφεντικού, οπότε αλλάζει. Κι αν η πραγματικότητα δε συμφωνεί με το παραπάνω αφήγημα, τόσο το χειρότερο για αυτήν και όσους δεν το χάφτουν αμάσητο…

Ασκήσεις προσομοίωσης...

Οι ανησυχίες για την παγκόσμια οικονομία εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού, αλλά και η αντιπαράθεση ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα για το πώς προέκυψε, ή ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία για το ποιος θα προστατεύσει πρώτος τον πληθυσμό και κυρίως την οικονομία του με ένα μελλοντικό εμβόλιο, είναι αποκαλυπτικά των ανταγωνισμών που εξελίσσονται στο παρασκήνιο και του πώς αξιοποιείται η πανδημία σε αυτούς τους ανταγωνισμούς. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τα δημοσιεύματα «δυτικών» Μέσων για τις ευθύνες της Κίνας στην εμφάνιση της πανδημίας και τις επιπτώσεις που είχαν αρχικά στην οικονομία της, για να αντιληφθεί ότι ο κορονοϊός εντάχθηκε απευθείας στην αντιπαράθεση των ιμπεριαλιστικών κέντρων, με στόχο το ένα να πλήξει το άλλο και να ενισχύσει τη θέση του στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, ο οποίος οξύνεται έτσι κι αλλιώς. Πολύ περισσότερο που αυτός ο ανταγωνισμός εξελίσσεται στο τεντωμένο σχοινί μιας ασθμαίνουσας οικονομίας, με αναιμικούς ρυθμούς ανάπτυξης σε Ευρώπη και ΗΠΑ, με τον κίνδυνο μιας νέας ύφεσης να καραδοκεί, την ώρα που η οικονομία της Κίνας καταγράφει υψηλότερη ανάπτυξη και κερδίζει σταθερά έδαφος τα τελευταία χρόνια.

* * *

Το σίγουρο είναι ότι ο κορονοϊός δεν είναι η αιτία των οικονομικών προβλημάτων στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία. Εχουν περάσει ήδη 10 χρόνια από την καπιταλιστική διεθνή οικονομική κρίση του 2008 - 2010 και ήδη μια σειρά από στοιχεία, που τα ίδια τα διεθνή ινστιτούτα και οργανισμοί παρουσιάζουν, φανερώνουν προβλήματα τα οποία προκύπτουν από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων που δυσκολεύονται να αξιοποιηθούν με στόχο το μέγιστο κέρδος από τους επιχειρηματικούς ομίλους. Οι συζητήσεις που παρακολουθήσαμε το προηγούμενο διάστημα για το ποιος θα πρωταγωνιστήσει στην αξιοποίηση των σύγχρονων τεχνολογιών της λεγόμενης «4ης Βιομηχανικής Επανάστασης», οι ανταγωνισμοί για το ενεργειακό μείγμα, το λεγόμενο «πράσινο New Deal» και οι ανάλογες επενδύσεις είναι εκδηλώσεις της προσπάθειας να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα διοχετεύοντας «αναξιοποίητα» κεφάλαια. Οι δυσκολίες αυτές τροφοδοτούν τους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, και κυρίως ανάμεσα σε Κίνα και ΗΠΑ, για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι ο κορονοϊός μπορεί να λειτουργήσει ως θρυαλλίδα εξελίξεων στην οικονομία αλλά και στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

* * *

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ιδωθεί και η αντιπαράθεση ΗΠΑ - Κίνας για το ποιος ευθύνεται για τη διασπορά του κορονοϊού στον πλανήτη, με υπονοούμενα από Κινέζους αξιωματούχους ότι ο ιός είναι «δημιούργημα» των ΗΠΑ και ότι Αμερικανοί στρατιώτες τον έφεραν στην Κίνα. Είναι βεβαίως γνωστά τα προγράμματα βιολογικού πολέμου, οι διάφορες προσομοιώσεις ασκήσεων και τα σενάρια με αντικείμενο τι θα γίνει σε περίπτωση χρήσης ενός ισχυρού βιοχημικού όπλου. Αν και όλα αυτά κατατάσσονται στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας, το σίγουρο είναι ότι πολιτικά και οικονομικά η εξάπλωση του κορονοϊού αξιοποιείται πολύπλευρα. Και ότι στις ΗΠΑ «έτριβαν τα χέρια τους» από το τι θα σήμαινε η εξέλιξη της νόσου στην οικονομία της Κίνας, με ανάλογες προβλέψεις διαφόρων αμερικανικών ινστιτούτων για το «τέλος του κινεζικού θαύματος», ενώ ταυτόχρονα έπαιρναν τα μέτρα τους για μια ενδεχόμενη κατάρρευση της κινεζικής οικονομίας, που σίγουρα θα είχε διεθνείς επιπτώσεις, τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη.

* * *

Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και ο σφοδρός ανταγωνισμός της Γερμανίας, των ΗΠΑ αλλά και της Κίνας για το ποιος θα έχει πρώτος στην ιδιοκτησία του το εμβόλιο, αφού αυτό μπορεί να είναι καθοριστικό στοιχείο της αυριανής οικονομικής και πολιτικής δύναμης. Αλλά και η αντιπαράθεση για το αν η αντιμετώπιση της πανδημίας θα γίνει με τον τρόπο που επιλέγει η Βρετανία, δηλαδή της «ανοσίας της αγέλης», ή με την τακτική που ακολουθούν η Ελλάδα και οι περισσότερες χώρες της ΕΕ, δεν είναι απλώς ζήτημα επιστημονικής αντιπαράθεσης αλλά έχει επίσης την οικονομική και γεωπολιτική διάσταση. Εχει να κάνει με το πώς θα βρει το κάθε κράτος η «επόμενη μέρα», που απ' ό,τι φαίνεται θα αργήσει να έρθει, αφού το φαινόμενο θα έχει βάθος χρόνου.

* * *

Τι δείχνουν όλα αυτά; Οτι ούτε σε αυτές τις κρίσιμες για τους λαούς στιγμές δεν είναι η υπεράσπιση της υγείας το κριτήριο σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της πανδημίας - αντίθετα, είναι οι ανακατατάξεις της οικονομικής και πολιτικής δύναμης ανάμεσα σε ισχυρά κράτη. Αυτό που βλέπουμε να εξελίσσεται είναι ασκήσεις προσομοίωσης ενός ακήρυχτου, σφοδρού οικονομικού και πολιτικού πολέμου ανάμεσα σε ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Επιβεβαιώνεται λοιπόν ότι στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, τέτοιες επιδημίες αξιοποιούνται στα ανταγωνιστικά σχέδια προσπαθώντας ο ένας να προκαλέσει τις μεγαλύτερες απώλειες στον άλλο. Και όπως δείχνει η εξέλιξη και αυτής της επιδημίας, τη νύφη την πληρώνουν πάντα οι λαοί...

Κ. Μ.

Η «ομοψυχία» της ενοχής και ο Ζαχαριάδης!

Η λεζάντα που «έγραψε» λίγες μέρες πριν από το κύμα της πανδημίας σε συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα σε τηλεοπτικό σταθμό έλεγε: «Είμαστε έτοιμοι να βάλουμε πλάτη».

Τώρα, εν μέσω πανδημίας, που το βάρος της σε όλους τους τομείς μετακυλίεται καθημερινά στις πλάτες του ελληνικού λαού, ο ΣΥΡΙΖΑ τηρεί σχολαστικά αυτό που έλεγε η λεζάντα.
Το αφήγημα της «συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης» πρέπει όμως να στηριχτεί. Και στα «δύσκολα» βγαίνουν μπροστά οι έμπειροι, όπως π.χ. ο Καρτερός, που τιτλοφορεί το άρθρο του στην κυριακάτικη «Αυγή» με το σαφές «όπως πάντα σε κρίσιμες στιγμές». Ο αρθρογράφος προσπαθεί να πει στο άρθρο του ότι αριστερό σήμερα είναι να το βουλώσουμε, να μη μιλήσουμε για ευθύνες, να μη διεκδικηθεί ούτε μισό μέτρο από την κυβέρνηση.

Είναι να απορεί κανείς με τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ; Οχι, αν υπολογίσουμε τα εξής:

• Η καραντίνα στο δικαίωμα της υγείας για όλο το λαό κρατάει χρόνια.
• Η ΝΔ έκλεισε νοσοκομεία που ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση ποτέ δεν ξανάνοιξε.
• Τα οργανικά κενά στην Υγεία σταθερά όλα αυτά τα χρόνια ξεπερνούσαν τους 30.000.
• Ο δημόσιος τομέας Υγείας όλο και περισσότερο την τελευταία δεκαετία λειτουργούσε ως «πασαδόρος» στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα.
• Οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό των αναγκών, οι προϋπολογισμοί για την Υγεία από το 2010 έως σήμερα συρρικνώνονταν διαρκώς.

Οταν όλα αυτά έχουν και τη δική σου υπογραφή, τι «αντιπολίτευση» να κάνεις στη σημερινή κυβέρνηση; Αφού όλες οι κυβερνήσεις μαζί το φτιάξανε αυτό το χάλι.

Βέβαια, στην προσπάθειά του ο αρθρογράφος, κατ' επέκταση ο ΣΥΡΙΖΑ, να δικαιολογήσει τη στάση του, καταφεύγει και σε επιχειρήματα - ανέκδοτα, επικλήσεις άκυρες και προκλητικές!

Τι εννοούμε; Γράφει ο Καρτερός στο άρθρο του: «Στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Νίκος Ζαχαριάδης, 31 Οκτωβρίου 1940»! Εντάξει, καταλάβαμε... Τι σχέση έχει το γράμμα του Ζαχαριάδη, που γράφτηκε μέσα από το κελί, για να φτάσει το μήνυμα του ΚΚΕ στον ελληνικό λαό στην έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940... με τον ΣΥΡΙΖΑ, που έχει υλοποιήσει από κάθε θέση την αντιλαϊκή πολιτική σε όλους τους τομείς και ασφαλώς και στη δημόσια Υγεία; Ελεος...
Το έχουν κάνει όμως πατέντα εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Οταν πάνε να δικαιολογήσουν το συμβιβασμό τους με το σύστημα που κατακρεουργεί τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες απευθυνόμενοι σε έναν κόσμο πιο ριζοσπαστικό, «το ρίχνουν στην παλαβή».
Ετσι και ο Ζαχαριάδης έγινε στα χείλη του ΣΥΡΙΖΑ «επιχείρημα» υπέρ μιας ενοχικής «ομοψυχίας». Τι άλλο θα ακούσουμε;

Ποια ευθύνη;

Για άλλη μια φορά χτες η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας έστειλε μαζικά sms τονίζοντας την «ατομική ευθύνη» μας για την πανδημία. Είναι αυτό που ακούμε σταθερά, σε όλους τους κλιμακούμενους τόνους, όλες αυτές τις μέρες, από τους κυβερνητικούς και κρατικούς αξιωματούχους και από τα ΜΜΕ.
Η ατομική ευθύνη αποτελεί βέβαια συστατικό στοιχείο στην υλοποίηση κάθε σχεδιασμού για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Είναι όμως προκλητικό να αξιοποιείται για να κρυφτούν οι ευθύνες της κυβέρνησης και του αστικού κράτους. Γιατί αυτό που μετριέται σήμερα δεν είναι απλώς η ευθύνη του καθενός, αλλά η ικανότητα και ετοιμότητα του κράτους, της κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης, του συστήματος συνολικά, να αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση με κύριο κριτήριο την υπεράσπιση της υγείας του λαού.
Αλλωστε, η ατομική υπευθυνότητα «εμπνέεται» όχι από εκκλήσεις αλλά από τη συνολική λειτουργία της κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης όταν αυτή βάζει στο επίκεντρο τις κοινωνικές λαϊκές ανάγκες. Ετσι καλλιεργούνται η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα και η ευθύνη.
Η ατομική ευθύνη στον περιορισμό των μετακινήσεων, η εφαρμογή των μέτρων για την αποφυγή του συγχρωτισμού είναι ένα το κρατούμενο για τον περιορισμό της πανδημίας.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με την ευθύνη που έχει το κράτος να εξασφαλίσει όλα τα μέσα για την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας προκειμένου να παίξει ουσιαστικά το ρόλο του στην προστασία της υγείας και της ζωής του λαού, των ίδιων των υγειονομικών που δίνουν με αυταπάρνηση τη μάχη.
Αντ' αυτού, συνεχίζοντας την ίδια πολιτική που οδήγησε το δημόσιο σύστημα της Υγείας στο σημερινό χάλι, η κυβέρνηση αφήνει γιατρούς, υγειονομικούς και άλλο προσωπικό «γυμνούς» και χωρίς μέσα, ανακοινώνει ημίμετρα που δεν αντιμετωπίζουν ούτε τις ελλείψεις που υπήρχαν στα νοσοκομεία σε προσωπικό, ΜΕΘ και μέσα προ του κορονοϊού, πόσο μάλλον τώρα.
Πάνω σε αυτό το έδαφος, ενεργοποιεί κάθε λογής «κόφτες» στις εξετάσεις και τους εργαστηριακούς ελέγχους, αντί να γίνονται απολύτως δωρεάν, στέλνοντας «όσους βαστάει η τσέπη τους» στα ιδιωτικά κέντρα, που κάνουν χρυσές δουλειές.
Το ίδιο ισχύει και με την ευθύνη του κράτους να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας των εργαζομένων από την αυθαιρεσία των εργοδοτών που απογειώνεται, με στόχο να τους φορτώσουν τις συνέπειες της επιδημίας στην οικονομία.
Αντί γι' αυτό, η κυβέρνηση ανακοινώνει αβέρτα μέτρα στήριξης των επιχειρήσεων και αφήνει τους εργαζόμενους στο έλεος των εργοδοτών, που δεν διστάζουν να τους εκθέτουν σε μεγάλους κινδύνους, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας, δουλεύοντας σαν πειραματόζωα σε γυάλα, με εξαντλητικά ωράρια και εντατικοποίηση που χτυπάει κόκκινο, με καταστρατήγηση ρεπό, κόψιμο αδειών, ακόμα και αυτών του «ειδικού σκοπού».
Τους δίνει μάλιστα και τα εργαλεία να εντείνουν την εκμετάλλευση στο όνομα του κορονοϊού, ανακοινώνοντας μέτρα που ήρθαν για να μείνουν, τα οποία αποτελούσαν πάγιο αίτημα της εργοδοσίας και τώρα εφαρμόζονται γενικευμένα.
Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση καλεί το λαό να αναλογιστεί την ατομική ευθύνη, λέει ορθά - κοφτά στους εργαζόμενους πως πρέπει να «ματώσουν» ξανά, να δεχτούν την καταστρατήγηση αδειών, την εκτίναξη της «ευελιξίας» και της τηλεργασίας, της εκ περιτροπής εργασίας, της απληρωσιάς.
Να δεχτούν να μετατραπούν οι χώροι δουλειάς σε γκέτο και να μπει κάθε εργασιακό δικαίωμα σε καραντίνα για να θωρακιστεί η καπιταλιστική κερδοφορία σήμερα και πολύ περισσότερο αύριο, αφού τα χειρότερα που «γεννήθηκαν από έκτακτες συνθήκες, θα μετατραπούν γρήγορα σε κινητήριους μοχλούς της επόμενης μέρας», όπως έλεγε χτες ο πρωθυπουργός.
Για ακόμη μια φορά, στο πλαίσιο αυτού του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, μια «έκτακτη κατάσταση» (υγειονομική αυτήν τη φορά) καλείται να την πληρώσει με πολλούς τρόπους ο λαός.
Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα, παράλληλα με τη συνειδητή προσπάθεια να προστατεύσουν τον εαυτό τους και όλη την κοινωνία από την επιδημία και να αναπτυχθεί η αλληλεγγύη σε όσους αντιμετωπίζουν πιο οξυμένες τις επιπτώσεις της, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να χαριστούν στην κυβέρνηση και στην αντιλαϊκή πολιτική της, να παραγράψουν τις ευθύνες όλων των κυβερνήσεων για τη σημερινή κατάσταση στην Υγεία και τη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, όπου ως «φάρμακο» για τον κορονοϊό παρουσιάζεται το φαρμάκι της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής που μας οδήγησε ως εδώ.
Ο μόνος δρόμος είναι να σηκώσει ο λαός ψηλά τη σημαία των διεκδικήσεων, να παλέψει για άμεσα μέτρα προστασίας της υγείας, της ασφάλειας, της ζωής του. Είναι εξίσου ευθύνη όλων μας να μην πληρώσουμε το «μάρμαρο» ακόμα μια φορά.