11 Ιουν 2013

Σε έμπρακτη και άμεση αλληλεγγύη στους εργαζόμενους της ΕΡΤ καλεί το Συντονιστικό αγώνα ενάντια στην Κατάργηση φορέων

Σε έμπρακτη και άμεση αλληλεγγύη στους εργαζόμενους της ΕΡΤ καλεί το Συντονιστικό αγώνα ενάντια στην Κατάργηση φορέων 


Κάλεσμα σε όλα τα σωματεία και τους εργαζόμενους να εκφράσουν την άμεση και έμπρακτη αλληλεγγύη τους,στους εργαζόμενους της ΕΡΤ, απευθύνει το Συντονιστικό Αγώνα ενάντια στην κατάργηση και συρρίκνωση φορέων.

 Στην ανακοίνωσή του τονίζει:

 «Όπως έγκαιρα είχε προειδοποιήσει το Συντονιστικό, συγκυβέρνηση και Τρόϊκα έχουν βάλει σαν βασικό στόχο τη διάλυση δεκάδων κοινωφελών φορέων του Δημοσίου, την απόλυση του προσωπικού και την παράδοση του έργου, των υπηρεσιών και της περιουσίας τους σε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Μάλιστα για να επιταχύνουν τις διαδικασίες και να παρακάμψουν το Κοινοβούλιο, αποφάσισαν οι καταργήσεις–συγχωνεύσεις και οι απολύσεις, να γίνονται με υπουργικές αποφάσεις !!

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ! ΤΑ ΕΦΙΑΛΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ. ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΚΡΙΣΗ

 Ο μόνος δρόμος για να τους σταματήσουμε πριν οδηγήσουν εμάς και τις οικογένειές μας στην εξαθλίωση και την απελπισία, είναι η κινητοποίηση ΟΛΩΝ των εργαζομένων σε δημόσιο & ιδιωτικό τομέα, των ανέργων & απολυμένων, με την οργάνωση συντονισμένων και καλά προετοιμασμένων αγώνων με τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή, διάρκειακαι αποτελεσματικότητα.

 Καλούμε όλα τα Σωματεία και τους εργαζόμενους να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στους συναδέλφους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις όπως στην ΕΡΤ και το ΙΓΜΕ. Να μπουν και άλλοι χώροι σε απεργιακές κινητοποιήσεις και να απαντήσουμε άμεσα και δυναμικά στην ποινικοποίηση των αγώνων. ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΣ, ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ. Κανένας δεν θα εξαιρεθεί και κανένας δεν είναι ασφαλής, όπως δείχνει και η λυσσαλέα επίθεση κυβέρνησης – Τρόϊκας – επιχειρηματικών ομίλων κατά της ΕΡΤ.

ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΡΙΝ ΜΑΣ ΠΕΤΑΞΟΥΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ !».



 902.gr

Διαβολικές συμπτώσεις: Το "Σχέδιο Μάρσαλ" ως αριστερό αίτημα Central Intelligence Agency Η CIA και το Σχέδιο Μάρσαλ

Διαβολικές συμπτώσεις: Το "Σχέδιο Μάρσαλ" ως αριστερό αίτημα 
Central Intelligence Agency
Η CIA και το Σχέδιο Μάρσαλ


Η ευρωπαϊκή αποστολή της CIA
Ως τον Σεπτέμβρη του 1948, και καθώς η βοήθεια άρχισε να καταφθάνει στην Ευρώπη, το Γραφείο Συντονισμού Πολιτικής της CIA (Office of Policy Coordination-OPC), κάτω απ' την διεύθυνση του Frank G. Wisner, άρχισε την χρηματοδότηση αντικομμουνιστικών εργατικών, φοιτητικών και ακαδημαϊκών οργανώσεων μέσα από μια ποικιλία από ομάδες-"βιτρίνα." 

 Εμιγκρέδες από την Ανατολική Ευρώπη ενώθηκαν με την εθνική επιτροπή για Ελεύθερη Ευρώπη, μια οργάνωση που δημιούργησε το OPC για να αντιταχθεί στην σοβιετική κατοχή και προπαγάνδα στις χώρες του Ανατολικού Μπλοκ. Το Radio Free Europe—πηγή νέων και πληροφοριών από τον έξω κόσμο μέσα στην Ανατολική Ευρώπη —ήταν μέρος αυτής της πρωτοβουλίας.

Επιπρόσθετα με την αυξανόμενη επιχειρησιακή λειτουργία του Radio Free Europe, οι προσπάθειες της CIA μέσω του OPC περιελάμβαναν την χρηματοδότηση οργανώσεων όπως η Αμερικανοί Υπέρ της Ελευθερίας της Διανόησης και το Κογκρέσο για την Πολιτισμική Ελευθερία, που και οι δύο περιελάμβαναν συγγραφείς, διανοούμενους, και τελικά, συνδικαλιστές. Η CIA έδωσε οικονομική στήριξη στην Εθνική Οργάνωση Φοιτητών (National Student Association) και σε άλλες οργανώσεις της νεολαίας ώστε να αντιμετωπίσει τις οργανώσεις που στήριζε οικονομικά η ΕΣΣΔ, ενώ αργότερα επεκταθήκαμε πέρα από τη χρηματοδότηση υφιστάμενων ομάδων και δημοσιεύσεων στην εδραίωση δικών μας, περιλαμβανομένων τακτικά δημοσιευόμενων περιοδικών, συνεδρίων και γενναιόδωρων υποτροφιών.

Οι προσπάθειες της CIA βοήθησαν στην επιτυχία του Σχεδίου Μάρσαλ, αντιμετωπίζοντας τη Σοβιετική προπαγάνδα και χρηματοδοτώντας δυτικοευρωπαϊκές οργανώσεις στις προσπάθειές τους να οργανώσουν αντισοβιετικές δραστηριότητες. [...] Δυνατή και ελεύθερη, η Ευρώπη έγινε αφοσιωμένος συνεργάτης των ΗΠΑ κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. 
Τσίπρας: «Η Ευρώπη χρειάζεται νέο Σχέδιο Μάρσαλ» (27/9/2012) 
Α. Τσίπρας: «Χρειάζεται ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη» (14/11/2012) 
Τσίπρας: H Ελλάδα και όλος ο ευρωπαϊκός Νότος έχουν ανάγκη από νέο σχέδιο δημόσιων ευρωπαϊκών επενδύσεων, ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ (16/4/2013) 
 _________ 

Σημειώνεται πως μετά τα θριαμβευτικά αποτελέσματα των επιχειρήσεων της CIA για την αποδυνάμωση και την "από τα μέσα δολιοφθορά" στα κομμουνιστικά κόμματα και συνδικάτα στη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία και πολλές άλλες χώρες, η Ελλάδα παραμένει μια χώρα με κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο κατά διαβολική επίσης σύμπτωση δέχτηκε τεράστιο εκλογικό πλήγμα από "αριστερό" κόμμα που πηγαινοέρχεται διαρκώς στις ΗΠΑ και έχει εκτεταμένες επαφές με μεγάλες "Δεξαμενές Σκέψης" που στελεχώνονται από πρώην στελέχη του Λευκού Οίκου και του αμερικανικού στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος.
Πηγή: Lenin reloaded 
 Αναρτήθηκε από TRASH

Με αφορμή το «νέο λάθος» του ΔΝΤ

Με αφορμή το «νέο λάθος» του ΔΝΤ
Δεν πάει πολύς καιρός που ξαναείχε έρθει στην επιφάνεια από το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) μια άλλη ιστορία «λάθους» στην υπόθεση του προγράμματος αντιμετώπισης του κρατικού χρέους της Ελλάδας, τότε με τον λεγόμενο πολλαπλασιαστή. Τότε ξανατροφοδοτήθηκε η αντιπαράθεση στον αστικό Τύπο, όπως και μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης, για τη δυνατότητα και την απαίτηση η κυβέρνηση να επαναδιαπραγματευτεί με την τρόικα, τουλάχιστον ως προς το να μην επιβάλλει νέα μέτρα που μειώνουν το λαϊκό εισόδημα, γιατί μειώνεται η αγοραστική δύναμη, άρα η ζήτηση, άρα συνεχίζεται η ύφεση. Και αυτό επειδή το ΔΝΤ έκανε λάθος στο πρόγραμμα, άρα λάθος και η πολιτική διαχείρισης της κρίσης στην Ελλάδα αφού συμβάλλει στο να συνεχίζεται η ύφεση, άρα έχει ευθύνη που πρέπει να την αναλάβει συμφωνώντας σε χαλάρωση μέτρων... Βεβαίως, στην ιστορία του πολλαπλασιαστή αποδείχτηκε ότι το πρόβλημα ήταν η εκτίμηση του βάθους της κρίσης, άρα και ο υπολογισμός (υποθετικός βεβαίως) του ΑΕΠ. Αλλωστε, ποιος μπορεί σε συνθήκες εξέλιξης τέτοιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, γενικευμένης και συγχρονισμένης στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη αλλά και σε άλλες ισχυρές καπιταλιστές οικονομίες, να προβλέψει το ΑΕΠ;
Τώρα, βεβαίως, το ΔΝΤ ξαναμιλά για «λάθος» αλλά αυτή τη φορά μιλά για το ζήτημα του «κουρέματος» του χρέους, που επίσης είχε έρθει στην επιφάνεια την περίοδο του προηγούμενου «λάθους», «κούρεμα» που έπρεπε να είχε γίνει από το 2010, την περίοδο του πρώτου μνημονίου, που υπέγραψε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Τότε η επίθεση των αστών έγινε στην κυβέρνηση Παπανδρέου, που αρνήθηκε την «αναδιάρθρωση του χρέους», όπως έλεγαν το «κούρεμα». Τώρα το ΔΝΤ βάλλει ευθέως κατά της Ευρωζώνης, αυτή λέει ότι δεν ήθελε τότε το «κούρεμα». Και οξύνεται η μεταξύ τους κόντρα, π.χ., ο Ολι Ρεν ανταπάντησε με σφοδρή επίθεση στο ΔΝΤ.
***
Τότε, με το πρώτο λάθος, ο Π. Ρουμελιώτης είπε ότι στο ΔΝΤ «γνωρίζαμε από την αρχή πως το συγκεκριμένο πρόγραμμα ήταν αδύνατο να εφαρμοσθεί, καθώς δεν υπήρξε πουθενά ένα επιτυχές παράδειγμα, λόγω και του γεγονότος της συμμετοχής της Ελλάδας στο ευρώ, που δεν της επιτρέπει την υποτίμηση του νομίσματός της για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας», υπονοώντας ότι χρειαζόταν από τότε που υπογράφτηκε το πρώτο μνημόνιο, το 2010, και αναδιάρθρωση («κούρεμα») του χρέους, και μάλιστα στο βιβλίο του έγραψε ότι ο Στρος - Καν το είχε διαμηνύσει στον Γ. Παπανδρέου. Αρα, και τώρα στο ίδιο θέμα επανέρχονται, στο κρατικό χρέος και το «κούρεμα». Μόνο που όσοι και τώρα λένε ότι είχαν από τότε προβλέψει αυτή την αναγκαιότητα, όπως βεβαίως και η Ευρωζώνη που δεν την ήθελε, σε ένα ζήτημα ομονοούν. Στις αναδιαρθρώσεις για την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή στο συνεχές χτύπημα της τιμής της εργατικής δύναμης με όλα τα μέσα, στη διευκόλυνση συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, στις ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. ως μέτρα για να γίνουν επενδύσεις, δηλαδή για έξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Ολα τα υπόλοιπα, που θυμίζουν ξανά το ζήτημα «η Ελλάδα πειραματόζωο», συγκαλύπτουν ότι το βασικό τους πρόβλημα ήταν και είναι η διαχείριση της βαθιάς συγχρονισμένης οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, που μάλιστα σε συνθήκες ενιαίου νομίσματος, διαφορετικών, λόγω ανισομετρίας, οικονομιών έχει τεράστιες δυσκολίες και βεβαίως κάθε κράτος προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα για τη δική του οικονομία, άρα δυναμώνουν οι ανταγωνισμοί, ακόμη και για τα «μείγματα πολιτικής».
Να θυμίσουμε ότι στις 8 Δεκέμβρη του 2010, ο τότε διευθυντής του ΔΝΤ, Ντ. Στρος - Καν, σε ομιλία του στην ελληνική Βουλή έκανε λόγο για την ανάγκη εσωτερικής υποτίμησης στην Ελλάδα. Ακριβώς με το ίδιο επιχείρημα. Οτι δεν υπάρχει εθνικό νόμισμα να υποτιμηθεί προκειμένου η κυβέρνηση να διαχειριστεί την κρίση, επομένως χρειάζεται εσωτερική υποτίμηση. Τι σήμαινε αυτό; Η οικονομική κρίση φέρνει καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Επομένως, η πολιτική διαχείρισής της σε όφελος του κεφαλαίου καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, με πρώτη απ' όλες την εργατική δύναμη. Βεβαίως, καταστρέφει και κεφάλαιο και αυτό προσπαθούσαν από τότε να κάνουν με τη λεγόμενη αναδιάρθρωση του χρέους, δηλαδή το «κούρεμα» ομολόγων, που είναι καταστροφή κεφαλαίου τραπεζών και που έγινε πολύ αργότερα από την κυβέρνηση Παπαδήμου.
***
Τώρα, βεβαίως, ξαναήρθε στην επιφάνεια το θέμα νέου «κουρέματος» του ελληνικού κρατικού χρέους, γεγονός που το ΔΝΤ βάζει «κομψά» για την ώρα, αλλά επίμονα, μόνο που αυτό θα πλήξει περισσότερο τους ευρωενωσιακούς χρηματοδότες των δανείων της Ελλάδας. Και γίνεται κόντρα, ουσιαστικά εκφράζει ανταγωνισμούς ενδοκαπιταλιστικούς, που βεβαίως πάντα σ' αυτά τα ζητήματα όχι μόνο ελλοχεύουν, αλλά οξύνονται, αφού έτσι κι αλλιώς είναι υπαρκτοί. Μάλιστα, το ότι επανέρχεται το ζήτημα «νέο κούρεμα» σημαίνει ότι η κρίση δεν έχει πιάσει πάτο, χρειάζεται κι άλλη καταστροφή, όχι μόνο εργατικής δύναμης που συνεχίζεται αμείωτα, αλλά και κεφαλαίου.
Μέρος της αστικής προπαγάνδας και ο ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρουν την υπόθεση επαναδιαπραγμάτευσης. Οχι όμως για τις αναδιαρθρώσεις αλλά για τα δημοσιονομικά μέτρα. Ολοι οι διαχειριστές της καπιταλιστικής κρίσης σ' αυτό συμφωνούν. Αλλωστε, χωρίς αυτές, δηλαδή τη δημιουργία ακόμη πιο ευνοϊκών συνθηκών για καπιταλιστικές επενδύσεις, ανάκαμψη δε θα έρθει. Η εργατική τάξη να κλείσει τ' αυτιά της σε όλη αυτή την προπαγάνδα και να οργανώσει τη δική της πάλη, χειραφετούμενη από την αστική και οπορτουνιστική πολιτική σε ρότα αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή, πάνω σ' αυτή τη γραμμή να τραβήξει τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα σε κατεύθυνση ρήξης για διέξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού.

Ο σάπιος καπιταλισμός καταδικάζει τα παιδιά στη φτώχεια

Ο σάπιος καπιταλισμός καταδικάζει τα παιδιά στη φτώχεια
Τη σαπίλα του καπιταλιστικού δρόμου σε ανάπτυξη και κρίση δείχνουν τα στοιχεία για τις συνθήκες διαβίωσης των λαϊκών στρωμάτων στην Ισπανία, η οποία καυχιέται πως είναι η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρωζώνη.
Σύμφωνα με τα (υποτιμημένα) στοιχεία του Συμβουλίου της Ευρώπης, σε έκθεση που θα δημοσιευθεί τις επόμενες μέρες, το 30% των παιδιών στην Ισπανία βρίσκονται κοντά στο όριο της φτώχειας, πολλά από αυτά λιποθυμούν μέσα σε σχολεία εξαιτίας της ελλιπούς σίτισής τους και αρκετά αναγκάζονται να φορούν τα ίδια ρούχα επί βδομάδες.
Στην ίδια έκθεση, το Συμβούλιο εμφανίζεται να ανησυχεί υποκριτικά για τη βίαιη συμπεριφορά των αστυνομικών αρχών έναντι διαδηλωτών, όπως και για το γεγονός ότι τα τελευταία δύο χρόνια σπάνια έχουν εντοπιστεί και τιμωρηθεί αστυνομικοί που άσκησαν υπέρμετρη βία εναντίον διαδηλωτών, παρά το γεγονός ότι - όπως σημειώνει - έχει γίνει ευκολότερη η διαδικασία ταυτοποίησης των αστυνομικών που εντοπίζονται να βιαιοπραγούν. Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται ότι η όξυνση των αντιλαϊκών μέτρων πάει χέρι χέρι με την ένταση της κρατικής καταστολής.
Κι ενώ στην «ανεπτυγμένη» καπιταλιστική Ευρώπη τα παιδιά εκατομμυρίων λαϊκών οικογενειών λιμοκτονούν, πάνω από 870 εκατομμύρια άνθρωποι συνεχίζουν να πεινούν σε όλο τον πλανήτη, ενώ πάνω από 3 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο λόγω του υποσιτισμού, σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Αλλα 165 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών παρουσιάζουν υστέρηση στην ανάπτυξή τους λόγω της έλλειψης επαρκούς τροφής.
Η αποθέωση της κοροϊδίας έρχεται από την ΕΕ, η οποία ανακοίνωσε το Σάββατο ότι σχεδιάζει να δαπανήσει 3,5 δισ. ευρώ τα επόμενα επτά χρόνια για «να κάνει τον υποσιτισμό ιστορία» σε ορισμένες από τις πιο φτωχές χώρες του πλανήτη, σύμφωνα με τον Ευρωπαίο επίτροπο αρμόδιο για θέματα Ανάπτυξης, Αντρις Πίμπαλγκς.
Η ιμπεριαλιστική ΕΕ, που τσακίζει τους λαούς στα κράτη - μέλη και στο διάστημα από την έναρξη της κρίσης (Οκτώβρης 2008) έως τα τέλη Δεκέμβρη του 2011 έχει δαπανήσει 1,6 τρισ. ευρώ για να σώσει τις τράπεζες, καμώνεται πως ανησυχεί και πως θέλει να συμβάλει στην αντιμετώπιση της παιδικής φτώχειας και του υποσιτισμού.

Αυτό το ολοκαύτωμα, υπήρξε;

Αυτό το ολοκαύτωμα, υπήρξε;
«Χρυσή Αυγή», Ιούλης 1991: Ο σαλπιστής του Χίτλερ δείχνει το δρόμο τον οποίο εκπροσωπούν οι χρυσαυγίτες. Περί αυτού του «πατριωτισμού» πρόκειται...
10 Ιούνη 1944: Οι Γερμανοί μπαίνουν στην κωμόπολη του Διστόμου. Αποκλείουν τις εισόδους και αρχίζουν τις έρευνες στα σπίτια, αναζητώντας μαχητές του ΕΛΑΣ, χωρίς αποτέλεσμα.
Οι κατοχικές δυνάμεις συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους και ξεχωρίζουν 114 άνδρες και 114 γυναίκες, αρκετές μαζί με τα μωρά τους. Η σφαγή είναι ολοκληρωτική. Στη συνέχεια πυρπολούν τα σπίτια. Το Δίστομο ξεκληρίζεται.
Στα πτώματα, πάνω στα άψυχα κατακρεουργημένα κορμιά, έχει απομείνει αποτυπωμένη η ανείπωτη θηριωδία.
*
Ο Παναγιώτης Περγαντάς του Θωμά, 22 χρόνων τότε, αφηγείται (η καταγραφή της μαρτυρίας έγινε από τον Στάθη Σταθά):
«Κατά τις δέκα το πρωί στις 10 Ιουνίου 1944 μέρα Σάββατο κατέβηκα από το πατρικό μου και πήγα στο καφενείο του Μαράλιου. Καθόμουνα με δυο - τρεις άλλους. Περνάει από κει το μικρό ανιψάκι μου, ο Γιάννης της αδερφής μου Φρόσως Σταθά, το γένος Περγαντά. Το φώναξα και του έδωσα μια ρουφηξιά ούζο. Υστερα έφυγε να παίξει. Σε λίγο ακούμε φωνή τρομαγμένη "έρχονται οι Γερμανοί". Πεταχτήκαμε και μέσα από το στενό του Μάριου προς τα Μεσινά ανέβηκα στου Καρσνά το ρέμα, προς τα λακκώματα. Εκεί έμεινα και είχα στραμμένη την προσοχή μου στο χωριό με αγωνία. Είδα (...) ώσπου όταν βασίλεψε ο ήλιος κι έπαιρνε να νυχτώσει οι γερμανικές φάλαγγες τράβηξαν για τη Λιβαδειά.
Τότε κατεβαίνω κι εγώ προς το χωριό. Φτάνω σε απόσταση διακόσια μέτρα από τα πρώτα σπίτια. Το σπίτι της αδερφής μου Φρόσως ήταν στην άκρη. Ακούω μια γυναικεία φωνή να σκούζει, να οδύρεται, να θρηνολογεί. Ηταν η μάνα μου. Φτάνω τρέχοντας και τι να δω!Την αδερφή μου κομματιασμένη, βιασμένη, κατακρεουργημένη. Κατασκισμένα ρούχα και σάρκες είχαν γίνει ένα. Το αίμα έτρεχε από τα σκέλια της. Τα βυζιά της κατασφαγμένα, φέτες. Το πρόσωπό της παραμορφωμένο και σ' όλο το σώμα σημάδια άγριας πάλης. Δίπλα της σε μια κούνια το μικρό κορίτσι της τη Ζωή, εφτά μηνών, το είχαν ξεκοιλιάσει, του είχαν κόψει το λαιμό και κρέμονταν τα λαρύγγια του στο στήθος μπλεγμένα με τα βγαλμένα έντερα.
Το αγόρι της, αυτό που το πρωί του έδωσα λίγο ούζο στο καφενείο, έτρεξε να κρυφτεί στο διπλανό σπίτι του Νταγιαλή. Οι εγκληματίες το κυνήγησαν και το εκτέλεσαν τινάζοντάς του τα μυαλά στον αέρα κάτω από τη σκάλα. Επίσης και το άλλο κορίτσι της ίδιας αδερφής μου, την Ελένη, εφτά χρονών, το έσφαξαν κι αυτό. Τέλος, ο πεθερός της αδερφής μου εκτελέστηκε μπροστά στη Δημαρχία μαζί με τον Θανάση Πανουργιά.
Την επομένη το πρωί τους θάψαμε όλους σε ομαδικό τάφο μπροστά στην αυλή του σπιτιού τους».
*
Για το Δίστομο, ένα από τα πολλά ελληνικά ολοκαυτώματα που προκάλεσαν οι χιτλερικές ορδές, ο ιστορικός Τάκης Λάππας, στο βιβλίο του «Η σφαγή του Διστόμου», περιγράφει:
«Σαν και τούτο το κακό άλλο δεν ξαναγίνηκε... Τα βρέφη μέσα στις κούνιες τους και στο βυζί της μάνας τους, οι γκαστρωμένες, οι γέροντες, οι γερόντισσες, οι μάνες με τα παιδιά στην αγκαλιά τους...».
*
Για την ίδια σφαγή ο Δημήτρης Γατόπουλος, στο βιβλίο του «Ιστορία της Κατοχής»,σημειώνει:
«Ιδού τώρα και τα επισημότερα στοιχεία της μεγάλης τραγωδίας, η έκθεσις του κατοχικού νομάρχου Βοιωτίας Ιωάννου, η έκθεσις του τότε νομάρχου Ιω. Γεωργόπουλου. Στην "έκθεσή" του στο υπουργείο Εσωτερικών σημειώνει και τα εξής. "Από δύο ημερών διανύω τας δραματικοτέρας της ζωής μου. Τα συμβαίνοντα εις την περιφέρειαν κατά τας δύο τραγικάς αυτάς ημέρας υπερβαίνουν και αυτήν τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και αυτούς τους σικελικούς εσπερινούς... Λυσσαλέα η αγριότης δεν εφείσθη ούτε των νηπίων, τα οποία άταφα έτι σφίγγονται σπασμωδικώς στοργικά εις τους άψυχους κόλπους των μητέρων"».
*
Αυτή είναι η σχέση του ναζισμού με την Ελλάδα. Αυτή είναι η μόνη σχέση που μπορεί να έχει ο ναζισμός με την πατρίδα μας και με όλη την ανθρωπότητα. Αυτή είναι η κτηνωδία που εκπροσωπεί ο ναζισμός. Τότε, σήμερα και πάντα. Αυτές είναι οι «πατριωτικές» καταβολές των νεοναζιστικών αποβρασμάτων που μαγαρίζουν τον τόπο.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Σχέδιο Β» παγίδευσης των εργαζομένων

«Σχέδιο Β» παγίδευσης των εργαζομένων
Το εργατικό - λαϊκό κίνημα μπορεί να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις. Εχει συμφέρον αλλά και τη δύναμη τα διάφορα σχέδια καπιταλιστικής διαχείρισης να τα μετατρέψει σε σχέδια επί χάρτου
Ενα χαρακτηριστικό της περιόδου είναι η εμφάνιση διαφόρων «νέων» φορέων, σχημάτων, κομμάτων, όλα φτιαγμένα από παλιά υλικά του αστικού πολιτικού συστήματος αλλά και του οπορτουνισμού.
Δε θα είχε αξία να ασχοληθούμε καν με ορισμένα από αυτά εάν πίσω από τις «καινοφανείς προτάσεις» και τα εύηχα συνθήματα που χρησιμοποιούν δεν κρύβονταν η επιδίωξη προσεταιρισμού της δικαιολογημένης λαϊκής αγανάκτησης που πηγάζει από την αντιλαϊκή πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, η εκτόνωσή της σε λύσεις εντός των τειχών του συστήματος, η προσπάθεια διαμόρφωσης νέων αναχωμάτων στη ριζοσπαστικοποίηση. Τέτοια είναι και η περίπτωση του επονομαζόμενου κόμματος «Σχεδίου Β» με επικεφαλής τον Αλ. Αλαβάνο, εναλλακτικού σχεδίου σωτηρίας του συστήματος, θα συμπληρώναμε εμείς.
Ποια είναι η στόχευση του «Σχεδίου Β»;
Διαβάζουμε σε μια από τις εισηγήσεις στην ιδρυτική συνδιάσκεψη: «...Δεν είναι ο κύριος στόχος μας να περάσουμε το 3% (...) Ενας είναι ο στόχος μας: Να αποκτήσει άμεσα ο λαός μας εμπιστοσύνη στον εαυτό του, να ξαναβγεί στο δρόμο, να δημιουργηθεί ένα πλειοψηφικό ρεύμα που θα εκφραστεί και στις εκλογές με ένα πρόγραμμα σωτηρίας και αναγέννησης της χώρας μας, στηριγμένο από το Σχέδιο Β κι άλλες συνεργαζόμενες δυνάμεις». Εμμέσως πλην σαφώς ομολογείται ως βασικός στόχος του «Σχεδίου Β» η συγκρότηση της «αριστερής πτέρυγας» ενός γενικότερου αστικού ρεύματος.
Πώς τεκμηριώνεται αυτή η εκτίμησή μας
Αυτή την περίοδο εντείνονται οι συζητήσεις και οι προβληματισμοί στους κόλπους της αστικής τάξης κάθε χώρας σχετικά με την αντιμετώπιση των δυσκολιών που προκύπτουν στη διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Στη διπλή ενιαία στόχευση του κεφαλαίου για διέξοδο από την κρίση απ' τη μια, και για ενσωμάτωση σε νέα βάση εργατικών - λαϊκών μαζών απ' την άλλη, η απάντηση που δίνεται δεν είναι μονοσήμαντη. Σε αυτή τη βάση, διεξάγεται διαπάλη για το μείγμα δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής που θα πρέπει να ακολουθηθεί, για το ποιες πρέπει να είναι οι προτεραιότητες της λεγόμενης «παραγωγικής ανασυγκρότησης». Πρόκειται βεβαίως για αντιπαραθέσεις ξένες για τις λαϊκές ανάγκες, καθώς σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται να αλλάξει το κύριο, ότι η ανάπτυξη θα γίνεται με κριτήριο την καπιταλιστική κερδοφορία και επομένως θα συνεπάγεται: Ενταση της εκμετάλλευσης, ακόμα μεγαλύτερη υποτίμηση των λαϊκών αναγκών, χτύπημα δικαιωμάτων, μη αντιμετώπιση της ανεργίας και, το βασικότερο, προετοιμασία ενός νέου κύκλου της κρίσης.
Στα πλαίσια αυτής της διαπάλης τοποθετείται και η πολιτική κίνηση του «Σχεδίου Β» καμουφλάροντας ως αντικαπιταλιστική πρόταση μια εναλλακτική διαχείριση της κρίσης, σε συνθήκες εξόδου της χώρας από το ευρώ. Η ανάδειξη ως κεντρικού ζητήματος της εξόδου από το ευρώ και της εσωτερικής υποτίμησης μέσω της επιστροφής σε ένα πιο «μαλακό» νόμισμα αποτελεί πρόταση για το πώς μπορεί να επιτευχθεί η αναγκαία απαξίωση κεφαλαίου σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης ώστε η καπιταλιστική οικονομία να περάσει στη φάση της ανάπτυξης. Το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ μπορεί να προκύψει αντικειμενικά ως εξέλιξη αποπομπής μιας χώρας ή διάλυσης της Ευρωζώνης. Αλλωστε, στην ΕΕ ισχυροποιούνται αστικές δυνάμεις που θέτουν ζήτημα της εξόδου από το ευρώ ή δυνάμεις του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού» που αμφισβητούν την πορεία της ΕΕ. Ο στόχος λοιπόν για έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, αποσπασμένος από το κύριο ζήτημα, δηλαδή αυτό της εξουσίας και της ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, δεν αποτελεί φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.
Στην ίδια κατεύθυνση προβάλλονται προτάσεις για «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας» με εθνικοποιήσεις τραπεζών, επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας κ.λπ. Λες και δεν έχει αποδειχθεί από την ιστορία ότι το αστικό κράτος έχει αξιοποιήσει και «κρατικοποιήσεις» και «ιδιωτικοποιήσεις» (η τάση της απελευθέρωσης είναι που γενικά κυριαρχεί σήμερα) προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η συζήτηση περί ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης (ουσιαστικά υιοθετείται η στρεβλή θέση ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα προβληματικού παραγωγικού μοντέλου, αποβιομηχάνισης και όχι του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής κ.λπ.) είναι πραγματική για το κεφάλαιο γιατί εκφράζει αληθινούς αστικούς προβληματισμούς. Είναι όμως αποπροσανατολιστική για την εργατική τάξη αφού το κύριο ζήτημα είναι: Ανάπτυξη για ποιον; Για το κεφάλαιο ή την εργατική τάξη; Δηλαδή, ανάπτυξη με ποιες σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής;
Χαρακτηριστικό όλων των οπορτουνιστικών δυνάμεων, και του «Σχεδίου Β», είναι η απόσπαση της οικονομίας από την πολιτική γι' αυτό άλλωστε αναφέρεται και στο στόχο «επιστροφής της πολιτικής στην οικονομία». Πώς αλλιώς δηλαδή θα μπορούσαν να ερμηνευτούν αναφορές στο «Σχέδιο Β» του τύπου «Γιατί μια κυβέρνηση που προασπίζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, και όχι των κεφαλαιοκρατών, να μην επιλέξει τη μείωση του πραγματικού ποσοστού κέρδους;». Ως αντίληψη περί απόσπασης της πολιτικής από την οικονομία, που είναι σκόπιμη, συνειδητή και όχι προϊόν πλάνης, άγνοιας. Ετσι, εμφανίζουν το κέρδος ως το προϊόν της συνεργασίας των τάξεων υπό την κυβερνητική διαιτησία και όχι ως αποτέλεσμα του βασικού νόμου του καπιταλισμού που πηγάζει από την εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα των εργατών.
Η απόσπαση της οικονομίας από την πολιτική εκφράζεται και με τη γνωστή επιχειρηματολογία περί «κατοχής της χώρας», με την οποία συντάσσονται ετερόκλητες δυνάμεις διαφόρων αποχρώσεων. Τα επιχειρήματα περί κατοχής αθωώνουν την αστική τάξη ή τμήματά της, κρύβουν την ενιαία στρατηγική της αστικής τάξης της Ελλάδας καθώς και των διεθνών συμμάχων της που στόχο έχει την εξασφάλιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας, τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, που σημαίνει μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Κρύβουν ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται δεν είναι αποτέλεσμα των εντολών της τρόικας ή της Γερμανίας που εφαρμόζει δουλικά η «υποταγμένη ελληνική κυβέρνηση», αλλά εκφράζουν στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, που συγκεκριμενοποιούνται με προσωρινούς συμβιβασμούς ανάμεσα στις κυρίαρχες καπιταλιστικές χώρες στην ΕΕ. Απόρροια των παραπάνω αποτελεί και η «...αναζήτηση μιας λειτουργικής και θετικής συμμετοχής της χώρας στο διεθνή καταμερισμό εργασίας ως κράτος του 21ου αιώνα και όχι ως ευρωπαϊκής αποικίας μέσα σε ευρωπαϊκό έδαφος. Θέση μας οι πολύπλευρες διεθνείς σχέσεις. Ισότιμες σχέσεις με όλες τις χώρες, συνεργασία με κινήματα. Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια εντάσσονται και άλλα θέματα, όπως η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, η απεμπλοκή από πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, καθώς και η μεθόδευση και η στιγμή της ρήξης...». Η ανάλυση αυτή για τις διεθνείς σχέσεις αποκρύπτει τους όρους ανταγωνισμού και ανισοτιμίας πάνω στους οποίους συνάπτονται. Με τις αναφορές περί ισότιμων σχέσεων επιδιώκουν να σύρουν την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα σε μια καπιταλιστική στρατηγική αναβάθμισης της χώρας σε κάποια περιφερειακή ένωση και στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα. Επιδιώκεται η αλλαγή συμμαχίας όχι με ταξικό κριτήριο αλλά στη βάση συσχετισμών και μεριδίων στην ευρωπαϊκή αγορά. Αλλωστε, το μερίδιο σε καμιά αγορά, ευρωπαϊκή ή παγκόσμια, δεν είναι αποτέλεσμα διεθνούς καταμερισμού και συμφωνιών. Είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και συσχετισμού. Η θέση περί πολύπλευρων διεθνών σχέσεων παραπέμπει στην «πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική» που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Η γενικόλογη αναφορά στο ΝΑΤΟ βαφτίζεται μεθόδευση, συγκαλύπτει την έλλειψη σαφούς θέσης για αποδέσμευση τόσο από το ΝΑΤΟικό όσο και από κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό ως έργο του επαναστατικού κινήματος που θα κατακτήσει την εξουσία.
Το «Σχέδιο Β» επιδιώκει να συμβάλει στη συγκρότηση ενός νέου οπορτουνιστικού πόλου που θα καλύψει το κενό στα «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας του «ξεμασκαρέματος» της σοσιαλδημοκρατικής - αστικής γραμμής του τελευταίου. Δηλαδή, ένα νέο όχημα για την υποταγή του εργατικού κινήματος σε μια εκδοχή της αστικής πολιτικής. Σε αυτό τον επίδοξο ρόλο του αναχώματος στη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών συνειδήσεων, το «Σχέδιο Β» βρίσκει πρόθυμους συνεργάτες, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι άλλες δυνάμεις. Κοινό τόπο όλων αυτών των δυνάμεων, ανεξαρτήτως απόχρωσης, αποτελεί η επιδίωξη συμμαχιών που στοχεύουν σε κάποιο πρόγραμμα αστικής διακυβέρνησης στην πραγματικότητα (ανεξάρτητα αν ορισμένοι δεν παίρνουν σαφή θέση γιατί δεν μπορούν να τα βρουν στο εσωτερικό τους) στο έδαφος του καπιταλισμού, όπως και αν αυτό ονομάζεται (αριστερή διακυβέρνηση, πρόγραμμα σωτηρίας και αναγέννησης της χώρας, μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα), με την εξουσία των μονοπωλίων άθιχτη και το λαό ενεργό υποστηρικτή της.
Η κοινοβουλευτική λογική και ο «κυβερνητισμός» βρίσκουν την έκφρασή τους και στο λεγόμενο «Σχέδιο Β για τη λειτουργία του Κοινοβουλίου», που αποτελεί προσπάθεια συγκάλυψης του ταξικού χαρακτήρα του αστικού κοινοβουλίου, των βουλευτών, των κομμάτων, των φαινομένων ατομικού χρηματισμού βουλευτών, υπουργών κ.λπ., ενώ οι κορόνες περί λαϊκού ελέγχου είναι κενές περιεχομένου εφόσον τα κλειδιά της οικονομίας θα βρίσκονται στα χέρια των μονοπωλίων.
Γραμμή συσπείρωσης και πάλης για την εργατική - λαϊκή εξουσία ή για κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της κρίσης;
Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα που τίθεται σήμερα για την εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τις γυναίκες και τους νέους των λαϊκών στρωμάτων. Τα διλήμματα που προβάλλονται από αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, του τύπου «ευρώ ή χρεοκοπία», «δεξιά - αριστερά», «Σχέδιο Α (εντός ευρώ) ή Σχέδιο Β (εκτός ευρώ)» αποτελούν τις όψεις του ίδιου νομίσματος, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που είτε σε φάση ανόδου είτε σε φάση κρίσης, είτε με επεκτατικό είτε με περιοριστικό μείγμα, είτε με ευρώ είτε με δραχμή το αποτέλεσμα είναι ένα: Εξασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλίων με τσακισμένα τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Η πείρα που έχει συσσωρευτεί όλα αυτά τα χρόνια από τον ευρωμονόδρομο και τη δεινή κατάσταση που έχει φέρει σήμερα ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης την πλειοψηφία του λαού μπορεί να μετατραπεί σε δύναμη αν συναντηθεί με τη μόνη ριζοσπαστική, ανατρεπτική, φιλολαϊκή πολιτική πρόταση διεξόδου από την κρίση, την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα μπορεί να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις. Εχει συμφέρον αλλά και τη δύναμη τα διάφορα σχέδια καπιταλιστικής διαχείρισης να τα μετατρέψει σε σχέδια επί χάρτου. Με την ισχυροποίηση της αντικαπιταλιστικής αντιμονοπωλιακής συμμαχίας, της Λαϊκής Συμμαχίας, να ακολουθήσει το δικό του σχέδιο για αποδέσμευση από την ΕΕ, με μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, που θα πραγματοποιήσει η δική του εξουσία, η εργατική - λαϊκή, που είναι η μόνη που δίνει διέξοδο προς όφελός του.

Του
Μάκη ΜΑΚΡΗ*

Παγκόσμιος διαδικτυακός χαφιές

Παγκόσμιος διαδικτυακός χαφιές
Ο «προοδευτικός» Ομπάμα, ο «αριστερός» Κλίντον, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι έχουν δημιουργήσει τις τελευταίες δεκαετίες ένα τεράστιο μηχανισμό αστυνόμευσης, ελέγχου και χειραγώγησης της σκέψης των ανθρώπων σε ολόκληρη τη Γη και φυσικά του ίδιου του αμερικανικού λαού. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα από τις αποκαλύψεις πράκτορα της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (NSA) των ΗΠΑ, που γνώριζε σε βάθος το τεχνικό μέρος του μηχανισμού και -για τους λόγους που δηλώνει ή άλλους, που θα αποκαλυφθούν στο μέλλον- αποφάσισε να τον γνωστοποιήσει διεθνώς. Την ύπαρξή του αναγκάστηκε να παραδεχτεί και η ίδια η κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Σύμφωνα με λιγότερο θορυβώδεις αποκαλύψεις των τελευταίων ετών, ανάλογο μηχανισμό έχουν στήσει -σε μικρότερη κλίμακα- οι εναλλασσόμενες στην εξουσία συντηρητικές και «αριστερές» κυβερνήσεις στη Γερμανία, τη Βρετανία και άλλες μεγάλες καπιταλιστικές χώρες, αυτοαναγορευμένες σε κατηγόρους για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι λόγοι είναι οι ίδιοι σε όλες τις περιπτώσεις: ο φόβος της ανατροπής του καπιταλισμού και η διαπάλη μεταξύ των ιμπεριαλιστών για τις αγορές, την ενέργεια και τη διεθνή κυριαρχία, με δυο λόγια για το κέρδος. Ιδιες και οι προφάσεις, με πρώτη την καταπολέμηση της τρομοκρατίας.
Παλιότερα, πριν την εποχή του Διαδικτύου, ήταν το πρόγραμμα «Εσελον» ένα παγκόσμιο δίκτυο ηλεκτρονικών παρακολουθήσεων από ΗΠΑ, Βρετανία και Αυστραλία. Τα τεράστια δορυφορικά πιάτα του είναι ακόμη στη θέση τους και πιθανώς σε λειτουργία, αλλά τώρα η ψηφιοποίηση των πάντων δίνει νέες, απίστευτες δυνατότητες. Ο οργουελιανός «Μεγάλος Αδελφός» αν και γράφτηκε με στόχο να διαστρεβλώσει και να χτυπήσει τη σοβιετική πραγματικότητα, πραγματοποιείται σε ασύλληπτο βαθμό στον καπιταλισμό, αξιοποιώντας ένα μεγάλο ανθρώπινο επίτευγμα, το Διαδίκτυο, σε βάρος της ελευθερίας της σκέψης και της ελευθερίας διάδοσης των ιδεών. Ετσι κι αλλιώς αυτές οι ελευθερίες που εδραιώθηκαν από την αστική επανάσταση, την ακολούθησαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, καθώς η κυρίαρχη πια αστική τάξη από προοδευτική έγινε αντιδραστική στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού, εμπόδιο στην παραπέρα εξέλιξη.
Το Διαδίκτυο, το πλέγμα των μεγάλων λεωφόρων των πληροφοριών που αγκαλιάζει σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη, είναι ιδιαίτερα ευεπίφορο στην εκμετάλλευση από τις μυστικές υπηρεσίες. Ελέγχουν τα κέντρα διαμεταγωγής των πληροφοριών, με την απευθείας συμμετοχή και βοήθεια των μονοπωλίων για την εξουσία των οποίων πασχίζουν. Κι ας λέει η «Google», η «Yahoo», το «Facebook», το «Twitter» και τα άλλα μεγαθήρια ότι δεν ήξεραν τίποτε για το πρόγραμμα «Πρίσμα» («Prism»), που εδώ και έξι χρόνια παρακολουθεί κάθε μήνυμα, κάθε λέξη, κάθε αρχείο που ανταλλάσσεται στις πέντε ηπείρους. Το ίδιο δήλωναν παλιότερα για το πρόγραμμα «Carnivore» («Σαρκοφάγο»), όπου το FBI τοποθετούσε στα κέντρα διαμεταγωγής των τηλεπικοινωνιακών εταιρειών τα ομώνυμα μηχανήματα παρακολούθησης.
Ο,τι κάνεις στο Διαδίκτυο, ό,τι γράψεις, ό,τι πεις καταγράφεται και διατηρείται μήνες, χρόνια, ίσως για πάντα, όσο υπάρχει καπιταλισμός. Κι η αντίληψη «εγώ δεν έχω να κρύψω τίποτα», πέρα από λάθος είναι η κλασική μέθοδος, που ένα κοινωνικό φαινόμενο προσωποποιείται, για να το φέρουν στα μέτρα τους, να το κάνουν αποδεκτό. Αν δεν έχεις παραδοθεί, αν δεν έχεις υιοθετήσει το «σφάξε με αγά μ' ν' αγιάσω», τότε έχεις πολλά να κρύψεις από τους εκμεταλλευτές και την εξουσία τους. Τουλάχιστον, μη τους δίνουμε τις πληροφορίες στο πιάτο, έτοιμα προφίλ κοινωνικής δικτύωσης, για να τα εκμεταλλευτούν εμπορικά και πολιτικά.

TOP READ