ο ανθρωπος με το γαρυφαλλο-ταινια

Για τη σχέση αναγκαίου χρόνου εργασίας και υπερεργασίας

Οταν αναφερόμαστε στον εργάσιμο χρόνο αναφερόμαστε πάντα και υποχρεωτικά στην εργάσιμη μέρα και όχι στη βδομάδα, το μήνα, το έτος κλπ. Οπως ο φυσικός χρόνος της ζωής του ανθρώπου υπολογίζεται με βάση τη φυσική μέρα, δηλαδή το 24ωρο, έτσι υπολογίζεται και ο εργάσιμος χρόνος και ο μισθός της εργασίας. Ο Μαρξ στο δεύτερο τόμο του «Κεφαλαίου» αναφέρει: «Η εργάσιμη μέρα είναι η φυσική μονάδα μέτρησης για τη λειτουργία της εργατικής δύναμης...» (σελ. 153).

Αναγκαίος χρόνος εργασίας είναι αυτός που στη διάρκεια της διαδικασίας της παραγωγής ο εργάτης δουλεύει και παράγει νέα αξία ίση με την αξία της εργατικής του δύναμης. Ο χρόνος υπερεργασίας είναι ο αυτός που στη διάρκεια της παραγωγής ο εργάτης δουλεύει και παράγει νέα αξία πέρα από την αξία της εργατικής του δύναμης και την οποία καρπώνεται ο καπιταλιστής. Αυτή είναι η υπεραξία. Υπεραξία λοιπόν για τον καπιταλιστή σημαίνει απλήρωτος χρόνος δουλιάς για τον εργάτη.

Η διάρκεια της εργάσιμης μέρας είναι το άθροισμα του αναγκαίου χρόνου εργασίας και του χρόνου υπερεργασίας. Ο Μαρξ στον πρώτο τόμο «Κεφαλαίου» το δίνει ως εξής:

«Το άθροισμα της αναγκαίας εργασίας και της υπερεργασίας, των χρονικών διαστημάτων, στα οποία ο εργάτης παράγει την αξία που αναπληρώνει την εργατική του δύναμη και την υπεραξία, αποτελεί το απόλυτο μέγεθος του εργάσιμου χρόνου του - την εργάσιμη μέρα» (σελ. 241). Παραστατικά μπορούμε να το δούμε στο παρακάτω γράφημα:

Εργάσιμη μέρα: α ----- β ----- γ,

Στο γράφημα η γραμμή αγ παριστάνει την εργάσιμη μέρα, η γραμμή αβ το μέγεθος του αναγκαίου εργάσιμου χρόνου και η γραμμή βγ το μέγεθος του χρόνου της υπερεργασίας.

Ητάση στον καπιταλισμό είναι να αυξάνει ο ημερήσιος απλήρωτος εργάσιμος χρόνος, η υπερεργασία. Αυτό μπορεί να γίνεται με δυο τρόπους. Με βάση τη γραφική παράσταση του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου (αγ), η τάση είναι είτε να αυξάνεται το μέρος βγ, που σημαίνει ότι αυξάνεται απόλυτα ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος, με απόλυτη αύξηση του χρόνου υπερεργασίας, του χρόνου παραγωγής της υπεραξίας, είτε να παραμένει σταθερός ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος αγ και να μειώνεται ο αναγκαίος χρόνος εργασίας (αβ), δηλαδή ο χρόνος που ο εργάτης δουλεύοντας στη διαδικασία της παραγωγής παράγει νέα αξία ίση με την αξία της εργατικής του δύναμης. Στην πρώτη περίπτωση παράγεται η απόλυτη υπεραξία, ενώ στη δεύτερη η σχετική υπεραξία. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση αυξάνεται η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.

Η μείωση του αναγκαίου χρόνου εργασίας, επιτυγχάνεται με τη μείωση της αξίας των εφοδίων που είναι αναγκαία για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Ο Μαρξ στον πρώτο τόμο του «Κεφαλαίου» αναφέρει: «Γι' αυτό, εσωτερικό κίνητρο και μόνιμη τάση του κεφαλαίου είναι ν' ανεβάζει την παραγωγική δύναμη της εργασίας, για να φτηναίνει τα εμπορεύματα και με το φτήναιμα των εμπορευμάτων να φτηναίνει τον ίδιο τον εργάτη»(σελ. 334).

«Στην κεφαλαιοκρατική παραγωγή, λοιπόν, η εξοικονόμηση εργασίας με την ανάπτυξη της παραγωγικής δύναμης της εργασίας δεν αποβλέπει καθόλου στη συντόμευση της εργάσιμης μέρας. Αποβλέπει μόνο στην ελάττωση του χρόνου εργασίας που είναι αναγκαίος για την παραγωγή μιας ορισμένης ποσότητας εμπορευμάτων. (...) Η ανάπτυξη της παραγωγικής δύναμης της εργασίας μέσα στην κεφαλαιοκρατική παραγωγή έχει σκοπό να συντομέψει το μέρος της εργάσιμης μέρας που ο εργάτης εργάζεται για τον ίδιο τον εαυτό του, για να παρατείνει ίσα ίσα έτσι το άλλο μέρος της εργάσιμης μέρας που εργάζεται δωρεάν για τον κεφαλαιοκράτη» (ο.π. σελ. 335 - 336).

Ετσι, στη διάρκεια της παραγωγικής διαδικασίας ο απλήρωτος εργάσιμος χρόνος μπορεί να αυξάνεται είτε απόλυτα, είτε σχετικά, είτε ταυτόχρονα απόλυτα και σχετικά και αυτό ισχύει στην πράξη.

Βεβαίως πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η σχέση αναγκαίου χρόνου εργασίας και χρόνου υπερεργασίας δε διαχωρίζεται στη διάρκεια της παραγωγικής διαδικασίας. Σε κάθε δευτερόλεπτό της συνυπάρχουν. Ο διαχωρισμός που γίνεται εδώ είναι αναγκαίος, για να κατανοηθεί η ουσία της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης από τον καπιταλιστή, οι μορφές και οι τρόποι αύξησης της υπεραξίας.

Ταυτόχρονα, επειδή ο εργάσιμος χρόνος υπόκειται στους νόμους της ταξικής πάλης, και η εργατική τάξη διεκδικεί τη μείωσή του, ο καπιταλιστής στη διάρκεια μιας δοσμένης εργάσιμης μέρας, με καθορισμένες ή όχι τις εργάσιμες ώρες, εντατικοποιεί τη δουλιά, παράγει περισσότερα προϊόντα, άρα μπορεί ο αναγκαίος χρόνος να παραμένει σταθερός, αλλά ο καπιταλιστής καρπώνεται μεγαλύτερο μέρος του παραγόμενου κοινωνικού προϊόντος. Αυτό ισοδυναμεί με παράταση του απλήρωτου εργάσιμου χρόνου. Αλλαγές μπορούν να συντελούνται ταυτόχρονα και στον εργάσιμο χρόνο και στην παραγωγικότητα της εργασίας και στην εντατικότητά της ή κάποιος απ' αυτούς τους παράγοντες να μένει σταθερός και να αλλάζουν οι υπόλοιποι, αλλά οι συνέπειες εστιάζονται στην αλλαγή της αναλογίας ανάμεσα στον αναγκαίο ημερήσιο εργάσιμο χρόνο και το χρόνο υπερεργασίας.

Ας δούμε πόσο παραστατικά δίνει ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο» τη σχέση ανάμεσα στον εργάτη και τον καπιταλιστή και τη σχέση και των δύο με τον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο.

«Ο κεφαλαιοκράτης αγόρασε την εργατική δύναμη στην ημερήσια αξία της. Του ανήκει η αξία χρήσης της για το διάστημα μιας εργάσιμης μέρας. Απέκτησε έτσι το δικαίωμα να βάζει τον εργάτη να δουλεύει γι' αυτόν στο διάστημα μιας μέρας. Τι είναι όμως μια εργάσιμη μέρα; Πάντως λιγότερο από μια φυσική μέρα ζωής. Πόσο λιγότερο; Ο κεφαλαιοκράτης έχει τη δική του άποψη γι' αυτό το ultima thule (έσχατο όριο), για το αναγκαίο όριο εργάσιμης μέρας. Σαν κεφαλαιοκράτης είναι μονάχα προσωποποιημένο κεφάλαιο. Η ψυχή του είναι η ψυχή του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο όμως έχει ένα και μοναδικό κίνητρο ζωής, το κίνητρο να αξιοποιείται, να δημιουργεί υπεραξία, να απορροφά με το σταθερό του μέρος, με τα μέσα παραγωγής, όσο το δυνατό μεγαλύτερη μάζα υπερεργασίας. Το κεφάλαιο είναι πεθαμένη εργασία, που ζωντανεύει μονάχα σαν το βρικόλακα, ρουφώντας ζωντανή εργασία και ζει τόσο περισσότερο, όσο περισσότερη ζωντανή εργασία ρουφά. Ο χρόνος που εργάζεται ο εργάτης είναι χρόνος που στη διάρκειά του ο κεφαλαιοκράτης καταναλώνει την εργατική δύναμη που αγόρασε απ' αυτόν. Αν ο εργάτης καταναλώνει το διαθέσιμο χρόνο του για τον εαυτό του, κλέβει έτσι τον κεφαλαιοκράτη.

Βλέπουμε πως, αν παραβλέψουμε τα τελείως ελαστικά όρια της εργάσιμης μέρας, η ίδια η φύση της ανταλλαγής εμπορευμάτων δε βάζει καθόλου όρια στην εργάσιμη μέρα, επομένως και στην υπερεργασία. Ο κεφαλαιοκράτης επωφελείται από το δικαίωμά του σαν αγοραστής, όταν προσπαθεί να μεγαλώσει όσο γίνεται την εργάσιμη μέρα και αν είναι δυνατό να κάνει μια εργάσιμη μέρα δύο. Από την άλλη μεριά, η ειδική φύση του εμπορεύματος που πουλήθηκε περικλείει ένα όριο στην κατανάλωσή του από τον αγοραστή και ο εργάτης επωφελείται από το δικαίωμά του σαν πουλητής, όταν προσπαθεί να περιορίσει την εργάσιμη μέρα σ' ένα καθορισμένο κανονικό μέγεθος. Επομένως, έχουμε εδώ μιαν αντινομία, δίκαιο ενάντια σε δίκαιο και τα δυο εξίσου κατοχυρωμένα από το νόμο της ανταλλαγής εμπορευμάτων. Και ανάμεσα σε δυο δίκαια αποφασίζει η βία. Γι' αυτό, στην ιστορία της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής, η ρύθμιση της εργάσιμης μέρας παρουσιάζεται σαν πάλη για τα όρια της εργάσιμης μέρας - πάλη ανάμεσα στο συνολικό κεφαλαιοκράτη, δηλαδή την τάξη των κεφαλαιοκρατών και στο συνολικό εργάτη, δηλαδή την εργατική τάξη» (σελ. 242 - 246).

Σ. Κ.

    

 

ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ

Η μπαλάντα του μαλάκα

Η μπαλάντα του μαλάκα

Σε κάθε νέο πακέτο μέτρων δεν μπορώ να μην το θυμάμαι...

Η μπαλάντα του μαλάκα
Γιώργος Σαρρής

Με τον καφέ στο χέρι φεύγω σφαίρα στη στάση
να τρέξω να προλάβω λεωφορείο και μετρό
με σπρώχνουνε και σπρώχνω, μα ποιός δίνει βάση
μια κόλαση η πόλη κι ένα άγχος τρελό
Τ'ακούω στο γραφείο, δυό λεπτά αργοπορία
και φτύνω πάλι αίμα το πλάνο να βγεί
Πουλάω αγοράζω, σκέτη μονοτονία
κυλάει η ζωή σαν ψέμα κι άκρη ποιός θα βρεί

Κι εγώ εδώ να νιώθω όλο και πιο μαλάκας
που όλο εγώ πληρώνω το λογαριασμό
με την ψυχή στο στόμα μια ζωή της πλάκας
κι απόψε τάχω πάρει και θα εκραγώ,θα εκραγώ

Κι απόψε δεν σε είδα, χρόνος δεν περισσεύει
μας έχει πάρει η μπάλα και μας πάει γκρεμό
βρεγμένη θες σανίδα, ρε ψυχή ποιός σε κλέβει
στη μύτη σου από κάτω ρίξε βλέφαρο
Γυρίζω μες τη νύχτα, στην tv οι ειδήσεις
γραβάτες ,ταγεράκια,χαβαλές,καυγάς
Καρέκλες ,υπουργεία,ψάξε βρες να το λύσεις
Ριάλιτυ και χρήμα και κουτσομπολιά

Κι εγώ εδώ να νιώθω όλο και πιο μαλάκας
που όλο εγώ πληρώνω το λογαριασμό
με την ψυχή στο στόμα μια ζωή της πλάκας
κι απόψε τάχω πάρει και θα εκραγώ,θα εκραγώ

LinkWithin

Η υπεραξία

Η υπεραξία

Αφού αγοράσει την εργατική δύναμη και τα μέσα παραγωγής ο καπιταλιστής οργανώνει την παραγωγή εμπορευμάτων.

Το προτσές της εργασίας στην καπιταλιστική επιχείρηση έχει διπλό χαρακτήρα.

Από τη μια μεριά είναι προτσές δημιουργίας αξιών χρήσης (υφάσματα, παπούτσια, ρούχα, ψωμί, μηχανές κλπ., αντικείμενα που μπορούν να χρησιμοποιούν οι άνθρωποι).

Από την άλλη, είναι προτσές δημιουργίας αξίας. Αυτό ενδιαφέρει τον καπιταλιστή, γιατί στην αξία των νέων εμπορευμάτων που δημιουργήθηκε από την εργασία των μισθωτών εργατών, υπάρχει εκτός από την αξία της εργατικής δύναμης και των μέσων παραγωγής και ένα πρόσθετο μέρος της αξίας, το οποίο ιδιοποιείται δωρεάν ο καπιταλιστής.

Εκείνο ακριβώς το μέρος της αξίας που δημιουργείται από την εργασία των μισθωτών εργατών, αλλά δεν πληρώνεται από τον καπιταλιστή, είναι η υπεραξία.

Ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής προϋποθέτει ένα σχετικά υψηλό επίπεδο παραγωγικότητας της εργασίας, όπου ο εργάτης χρειάζεται μονάχα ένα μέρος της εργάσιμης μέρας, για να δημιουργήσει μια αξία ίση με την αξία της εργατικής δύναμης.

Η υπεραξία δημιουργείται μόνο στην παραγωγή, στο προτσές της εκμετάλλευσης της εργασίας από το κεφάλαιο.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα με το εμπόρευμα (Α) και υποθέσουμε ότι:

• Η εργάσιμη μέρα είναι ένα 8ωρο.
• Το 8ωρο διαιρείται σε δύο ίσα μέρη:

α) Σε αναγκαίο χρόνο εργασίας - 4 ώρες, όπου ο εργάτης παράγει αξία ίση με την αξία της εργατικής του δύναμης.

β) και σε πρόσθετο χρόνο εργασίας, - 4 ώρες, όπου ο εργάτης δουλεύει δωρεάν στον καπιταλιστή.

Βεβαίως, η αναλογία ανάμεσα στον αναγκαίο χρόνο εργασίας και στον πρόσθετο αλλάζουν, αλλά αυτός ο διαχωρισμός υπάρχει πάντα στον καπιταλισμό.

Στη διάρκεια της εργάσιμης μέρας των 8 ωρών ο εργάτης παράγει εμπορεύματα. Σ' αυτά εμπεριέχεται μέρος της αξίας του σταθερού κεφαλαίου που μεταβιβάζεται με την εργασία στα νέα εμπορεύματα και η αξία της εργατικής δύναμης. Η αξία των εμπορευμάτων που παράγονται στο 8ωρο είναι μεγαλύτερη από το άθροισμα της αξίας του σταθερού κεφαλαίου που μεταβιβάστηκε σ' αυτά και της αξίας της εργατικής δύναμης. Γιατί αν ήταν ίση, τότε ο καπιταλιστής θα πουλούσε τα εμπορεύματα αλλά δε θα αποκόμιζε κέρδος. Θα έπαιρνε πίσω μόνο το σύνολο του κεφαλαίου που είχε δαπανήσει για την παραγωγή τους.

Ετσι στο παράδειγμά μας, μέσα σε 8 ώρες εργασίας ας υποθέσουμε ότι παράγονται εμπορεύματα αξίας 60 ευρώ. Η αξία του σταθερού κεφαλαίου, (πρώτες ύλες, απόσβεση μηχανών, κτιρίων κλπ.), είναι 44 ευρώ και η αξία της εργατικής δύναμης είναι 8 ευρώ. Ο καπιταλιστής δαπάνησε κεφάλαιο 44+8=52 ευρώ, αλλά η αξία των νέων εμπορευμάτων είναι 60 ευρώ. Επομένως, στη διάρκεια των 8 ωρών έχουμε παραγωγή παραπάνω αξίας 8 ευρώ. Αυτή η νέα αξία είναι η υπεραξία. Ετσι στις πρώτες 4 ώρες, (αναγκαίος χρόνος εργασίας), ο εργάτης παρήγαγε αξία ίση με την αξία της εργατικής του δύναμης, (η αξία του σταθερού κεφαλαίου προϋπάρχει στα χτίρια, τα μηχανήματα, τις πρώτες ύλες και απλά μεταβιβάζεται στα παραγόμενα εμπορεύματα), ενώ τις επόμενες 4 ώρες, (πρόσθετος χρόνος εργασίας) παρήγαγε νέα αξία 8 ευρώ, την υπεραξία, που καρπώνεται ο καπιταλιστής.

Η υπεραξία των 8 ευρώ δημιουργείται από την απλήρωτη πρόσθετη εργασία του εργάτη που παράγει το προϊόν (Α).

Ακριβώς σε αυτήν τη δωρεάν ιδιοποίηση από τους καπιταλιστές του προϊόντος της απλήρωτης εργασίας των εργατών, δηλαδή στην ιδιοποίηση της υπεραξίας, συνίσταται η ουσία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Η υπεραξία γεννιέται στην παραγωγή και εκδηλώνεται στην κυκλοφορία.

Η παραγωγή και η ιδιοποίηση της υπεραξίας από τους καπιταλιστές είναι ο βασικόςοικονομικός νόμος του καπιταλισμού.

Οι δύο τρόποι αύξησης

του βαθμού εκμετάλλευσης

Βαθμός εκμετάλλευσης είναι η σχέση πρόσθετου προς τον αναγκαίο χρόνο εργασίας ή αλλιώς η σχέση υπεραξίας προς την αξία της εργατικής δύναμης.

Κάθε καπιταλιστής προσπαθεί με κάθε τρόπο να αυξήσει το μερίδιο της υπεραξίας που απομυζά από τον εργάτη.

Η υπεραξία που παράγεται με την παράταση της εργάσιμης μέρας, επομένως και με την αύξηση του πρόσθετου χρόνου εργασίας, ονομάζεται απόλυτη υπεραξία.

Αυτό γινόταν στις αρχές του καπιταλισμού.

Σύγχρονη μορφή του είναι οι υπερωρίες.

Η υπεραξία που προέρχεται από την ελάττωση του αναγκαίου χρόνου εργασίας και την αντίστοιχη αύξηση του πρόσθετου χρόνου εργασίας, με σταθερό τον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, ονομάζεται σχετική υπεραξία.

Η βασική μέθοδος αύξησης της σχετικής υπεραξίας είναι η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Γιατί η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας σημαίνει παραγωγή περισσότερων εμπορευμάτων στη διάρκεια του ημερήσιου χρόνου εργασίας, επομένως και περισσότερη νέα αξία.

Εκτός από την απόλυτη και τη σχετική υπεραξία, υπάρχει και η πρόσθετη υπεραξία. Αυτή είναι παραλλαγή της σχετικής υπεραξίας.

Η πηγή της πρόσθετης υπεραξίας είναι η υψηλότερη παραγωγικότητα της εργασίας σε ορισμένες επιχειρήσεις σε σύγκριση με το μέσο επίπεδο για το δοσμένο κλάδο παραγωγικότητας.

H ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων είναι ένα προοδευτικό φαινόμενο. Αλλά στις συνθήκες του καπιταλισμού η ανάπτυξη αυτή συνδέεται πάντοτε με το δυνάμωμα της εκμετάλλευσης των εργατών.

Οι δύο αυτοί τρόποι αύξησης της υπεραξίας παίζουν διαφορετικό ρόλο στις διάφορες βαθμίδες της ιστορικής ανάπτυξης του καπιταλισμού: Στην περίοδο της μανιφακτούρας, όπου η τεχνική βρισκόταν σε χαμηλό επίπεδο και προχωρούσε σχετικά αργά, την κυριότερη σημασία είχε η αύξηση της απόλυτης υπεραξίας. Με την παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων του καπιταλισμού στη μηχανική και κυρίως στη σύγχρονη περίοδο, όταν η αναπτυγμένη σε πολύ υψηλό επίπεδο τεχνική επιτρέπει ν' αυξάνεται γρήγορα η παραγωγικότητα της εργασίας, οι καπιταλιστές πετυχαίνουν μια τεράστια ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, προπαντός με την αύξηση της σχετικής υπεραξίας. Ταυτόχρονα, οι καπιταλιστές επιδιώκουν, όπως και πριν, με κάθε τρόπο την παράταση της εργάσιμης μέρας (όπως γίνεται και σήμερα με την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων) και ιδιαίτερα την αύξηση της εντατικότητας της εργασίας.

Η σημασία της θεωρίας

για την υπεραξία

Ο Κ. Μαρξ στο «Κεφάλαιο» ερεύνησε την οικονομική διάρθρωση της καπιταλιστικής κοινωνίας. Αποκάλυψε τις σχέσεις που διέπουν τις δύο βασικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας. Οι σχέσεις μεταξύ της αστικής τάξης και της εργατικής τάξης είναι σχέσεις εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και καταπίεσης του προλεταριάτου από την τάξη των καπιταλιστών. Από τις σχέσεις αυτές απορρέουν οι ανταγωνιστικές ταξικές αντιθέσεις και η ταξική πάλη.

Την κοινωνικο-οικονομική βάση αυτών των ανταγωνιστικών σχέσεων την αποτελεί η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Με τη θεωρία της υπεραξίας ο Μαρξ ανέλυσε επιστημονικά, για πρώτη φορά, την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από την τάξη των καπιταλιστών.

Ατράνταχτη απόδειξη γι' αυτό είναι το γεγονός ότι η ύπαρξη και η αύξηση του κεφαλαίου είναι δυνατές μόνο στη βάση της εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο, και η υπεραξία που προέρχεται από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης είναι μεταξύ τους αχώριστα συνδεδεμένα.

Ο Κ. Μαρξ στο νόμο της υπεραξίας, που είναι ο βασικός οικονομικός νόμος του καπιταλισμού, ανακάλυψε τον οικονομικό νόμο κίνησης του σύγχρονου καπιταλισμού.

Η θεωρία της υπεραξίας δίνει το κλειδί ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να καταργήσει την εκμετάλλευση μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Η θεωρία της υπεραξίας αναδείχνει, θεμελιώνει και αποδεικνύει την αντικειμενική αναγκαιότητα της ενιαίας οικονομικής, πολιτικής και ιδεολογικής πάλης.

Η θεωρία της υπεραξίας τεκμηριώνει επιστημονικά την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, σαν νεκροθάφτη του καπιταλισμού και δημιουργού της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ολα αυτά έκαναν το Β.Ι. Λένιν να χαρακτηρίσει τη διδασκαλία της υπεραξίας σαν «τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομικής θεωρίας του Μαρξ»*.

* Β. Ι. Λένιν: «Οι τρεις πηγές και τα τρία συστατικά μέρη του μαρξισμού». Απαντα, τόμ. 23, σελ. 46.

4ωρη απεργία 6-7 Νοέμβρη για να μην περάσουν τα νέα μέτρα – “Τίποτα δεν τελίωσε αν δεν πούμε εμείς την τελευταία λέξη”

4ωρη απεργία 6-7 Νοέμβρη για να μην περάσουν τα νέα μέτρα – “Τίποτα δεν τελίωσε αν δεν πούμε εμείς την τελευταία λέξη”

Όλοι στην απεργία!!

ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Εργαζόμενοι-εργαζόμενες, άνεργοι-άνεργες, νέοι-νέες,

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗ 48ωρη απεργία 6 και 7 Νοέμβρη

Τίποτα δεν τελείωσε αν δεν πούμε εμείς την τελευταία λέξη!
 Εμείς έχουμε τη δύναμη. Εμείς θα τους ανατρέψουμε!

Να μη χαθεί ούτε ένα λεπτό!

Χωρίς καμιά καθυστέρηση, με οργάνωση, αποφασιστικότητα, μέσα από συνελεύσεις και συλλογικές αποφάσεις, να πάρουμε όλα εκείνα τα μέτρα, ώστε η 48ωρη απεργία να γνωρίσει πρωτόγνωρη επιτυχία. Σε όλους τους χώρους δουλειάς, στα εργοστάσια, στα σχολεία και τις σχολές, στις γειτονιές να γίνει συζήτηση, να παρθούν αποφάσεις καθολικής συμμετοχής όλων των εργαζομένων στην απεργία.

Όλοι στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ οργανωμένα από κάθε χώρο δουλειάς και κάθε γειτονιά, με τις σημαίες της ταξικής πάλης και του αγώνα κόντρα στις φωνές που μας καλούν σε συμβιβασμό και σπέρνουν απογοήτευση. Να τελειώσουμε με τις ξεπουλημένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος που αποτελούν νεροκουβαλητή κυβερνήσεων και εκλογικών σχεδιασμών, τους φορείς της ήττας και της μοιρολατρίας, τους ανθρώπους της εργοδοσίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η επιτυχία της απεργίας να τους τρομάξει! Να σηματοδοτήσει νέες καταστάσεις, αντεπίθεση, αγώνες με αποτελέσματα, νίκες. Να μη μείνει μόνο στο αίτημα της καταψήφισης, αλλά να σηματοδοτήσει την εναρξη νέας αγωνιστικής κλιμάκωσης και λαϊκής αντεπίθεσης, που θα συμπαρασύρει, θα ανατρέψει αντιλαϊκές πολιτικές, τρόικα, μνημόνια και δανειακές συμβάσεις.
 Τώρα γενικός παλλαϊκός ξεσηκωμός. Όλοι στους δρόμους, όλοι στην απεργία.
 Να βουλιάξουν τα πεζοδρόμια, οι δρόμοι, οι πόλεις σε όλη την Ελλάδα.

ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ ΤΑ ΜΕΤΡΑ! ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΝ ΕΧΕΙ Ο ΛΑΟΣ!
 Ή εμείς ή τα μονοπώλια!
 Ή με τις ανάγκες του λαού ή με τη χλιδή και τα πλούτη των μονοπωλίων.

Δεν είναι ανίκητοι! Μπορεί το κράτος των μονοπωλίων να φαίνεται ισχυρό, αλλά τη μάχη την κερδίζει ο πιο οργανωμένος, ο πιο πειθαρχημενος, αυτος που ξέρει για ποιο λόγο αγωνίζεται και που πρέπει να σημαδέψει. Ο εργαζόμενος λαός, δεν πρέπει απλά να αρκεστεί σε ένα βροντερό «όχι» στα νέα βάρβαρα μετρά, αλλά να οξύνει ακόμα περισσότερο τις δυσκολίες και τα προβλήματα που έχουν, να δημιουργήσει συνθήκες αδυναμίας λειτουργίας στο πολιτικό σύστημα, να προκαλέσει τριγμούς, να το παραλύσει, να μη μπορεί να περνά αντιλαϊκά μέτρα.

ΠΟΛΕΜΑ ΤΑΞΙΚΑ, ΣΗΜΑΔΕΨΕ ΣΩΣΤΑ
 ΓΚΡΕΜΙΣΕ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Δεν υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσοι υποστηρίζουν τέτοιες απόψεις λένε χοντρά ψέματα, είναι επικίνδυνοι. Να μη ματώσει άλλο ο λαός έχοντας ως λύση έναν καλύτερο διαπραγματευτή και διαχειριστή του συστήματος.

Η αποδοχή της διαπραγμάτευσης σε αυτές τις συνθήκες σημαίνει αποδοχή νέων μνημονίων, νέα μέτρα, διασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλίων και των δανειστών. Όσο παραμένουμε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο αναγνωρίζουμε το χρέος, όσο αποδεχόμαστε αυτή την πολιτική δε θα μπορούμε να αποτρέπουμε μέτρα και την εξαθλίωση.

Όσο υπάρχουν μονοπώλια δε θα υπάρχει ζωή και προοπτική!

Τα μέτρα που παίρνουν δε μειώνουν το χρέος. Είναι μέτρα στήριξης του κεφαλαίου. Γι’ αυτό το λόγο μας θέλουν σκλάβους με 400€ και ακατάπαυτη εργασία, χωρίς ωράριο, χωρίς δικαιώματα, ανέργους- μισοάνεργους -μισοεργαζόμενους, σύγχρονους ζητιάνους να παρακαλάμε για εργασία σε διάφορα ψευτοπρογράμματα. Ο στόχος που έχουν είναι να πληρώσει την καπιταλιστικη κρίση ο λαός, να βγουν πιο ισχυροί οι μονοπωλιακοί όμιλοι σε κάθε κλάδο.

Έχουμε τη δύναμη να αντιστρέψουμε τους σχεδιασμούς τους!

Τρόικα, κεφαλαίο, ΕΕ και κόμματα της πλουτοκρατίας δεν αλλάζουν.
 Τιμή και ευθύνη για σένα είναι ο μαχητικός αγώνας, η περηφάνια, η πίστη ότι θα νικήσεις.

Άλλαξε εσύ θέση και στάση απέναντι σε αυτούς. Εμείς παράγουμε τον πλούτο, είμαστε η συντριπτική πλειοψηφικά, εμείς έχουμε τη δύναμη. Η εργατική τάξη με τη συμμαχία της, με τους αυτοαπασχολουμένους, με τη φτωχή αγροτιά να σηκώσουμε ψηλά τη σημαία του αγώνα για τα δικά μας συμφέροντα. Να πάρουμε στα χέρια μας τα μέσα παραγωγής και την εξουσία.

Πίστεψε στη δύναμή σου, φέρε τα πάνω-κάτω!

Να καταδικαστεί το «Εμπόριο αλληλεγγύης» της Ελλην.Κοινότ.Βερολίνου στους νέους μετανάστες!

Να καταδικαστεί το «Εμπόριο αλληλεγγύης» της Ελλην.Κοινότ.Βερολίνου στους νέους μετανάστες! 

Την αγωνία και την απόγνωση των νεομεταναστών που ψάχνουν απεγνωσμένα για ένα μεροκάματο δεν εκμεταλλεύονται μόνο οι εργοδοσία και οι κυβερνήσεις τόσο η τρικομματική (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) στην Ελλάδα όσο και αυτή εδώ στη Γερμανία αλλά και η Ελληνική Κοινότητα Βερολίνου. 

Η πρόσφατη κίνηση της Ελληνικής Κοινότητας του Βερολίνου για τη διοργάνωση σχολικών και καλλιτεχνικών μαθημάτων (Ελληνικά, Γερμανικά, θέατρο, μουσική κτλ) στους χώρους της κοινότητας, αλλά κατόπιν πληρωμής των μεταναστών αποτελεί πρόκληση. Στο όνομα της ...αλληλεγγύης η Κοινότητα θα γδέρνει κι αυτή με τη σειρά της τους νέους μετανάστες χαρατσώνοντας τους με 30ευρα ως δίδακτρα παίρνοντας κι η Κοινότητα μερτικό 5 ευρώ την ώρα! 

Στήνεται δηλαδή μια βιομηχανία ιδιαίτερων/φροντιστηριακών μαθημάτων που με δόλωμα και πρόσχημα να απασχοληθούν οι άνεργοι καθηγητές, καταλήγουν οι ίδιοι οι μετανάστες να βάζουν το χέρι στην τσέπη προκειμένου να μάθουν τη γερμανική γλώσσα. Η όλη επιχείρηση προωθείται με τουλάχιστο την ανοχή  των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινότητα, την παράταξή του «Ενωτική πρωτοβουλία». Η στάση της αυτή  είναι ένα μόνο δείγμα της διαχειριστικής λογικής του ΣΥΡΙΖΑ που αν γίνει κυβέρνηση τότε η εργατική λαϊκή οικογένεια κι ο μετανάστης θα βιώσουν από πρώτο χέρι ανάλογα χαρατσώματα και επιθέσεις στο ήδη πετσοκομμένο εισόδημα τους.

Η Αγωνιστική Συσπείρωση Μεταναστών καταγγέλλει το επί πληρωμή  φροντιστήριο εις βάρος, μάλιστα, κάποιων νέων ή και παλιότερων μεταναστών που είναι άνεργοι δάσκαλοι ή καθηγητές, και θέλουν να βρούνε δουλειά στο αντικείμενο τους. Ο εμπαιγμός τους  είναι απαράδεκτος. ‘Ολοι αυτοί οι νέοι δάσκαλοι πρέπει να πληρώνονται από την ελληνική και γερμανική κυβέρνηση. 

Η αλληλεγγύη στους μετανάστες δεν είναι εμπόριο, ούτε φιλανθρωπία, δεν μπορεί να επαφίεται στον εθελοντισμό, δεν μπορεί να αντικαθιστά το ρόλο και τις ευθύνες του κράτους στην παιδεία, στον πολιτισμό. Θεωρούμε ότι αυτές οι υπηρεσίες πρέπει να παρέχονται οργανωμένα από την κοινότητα,  σε ΌΛΟΥΣ τους μετανάστες ΔΩΡΕΑΝ, κι όχι στους λίγους που μπορούν να πληρώσουν, είναι δικαίωμα όλων των εργαζομένων, το οποίο πρέπει οι μετανάστες να διεκδικήσουν. Η αλληλεγγύη δεν έχει σχέση με την αποδοχή της εξαθλίωσης και της διαχείρισης της!

Αντίθετα, η αλληλεγγύη στους μετανάστες είναι πρώτα απ’ολα ΤΑΞΙΚΗ αλληλεγγύη, αλληλεγγύη του παλιότερου μετανάστη στο νέο, του εργαζομένου (και πολύ πιθανά μελλοντικά άνεργου...) στον τωρινό άνεργο, του Γερμανού στον Έλληνα και του Έλληνα στον Τούρκο εργαζόμενο, έτσι ώστε όλοι μαζί  να διεκδικήσουν τα κοινά τους δικαιώματα, το ταξικό τους συμφέρον απέναντι στην εκμετάλλευση των εργοδοτών. Η αλληλεγγύη πρέπει να είναι μαχητική, διεκδικητική, να συνδέεται με οργάνωση, αιτήματα και κινητοποιήσεις που θα παλεύουν για τις σημερινές ανάγκες της λαϊκής οικογένειας.  

Να διεκδικήσουμε όλα τα δικαιώματα μας ως εργαζόμενοι. Να παλέψουμε οργανωμένα και συντονισμένα για:

πλήρη-μόνιμη δουλειά, με εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα, ελεύθερο δημιουργικό χρόνο
Για κατάργηση όλων των δουλεμπορικών γραφείων, των «συμβούλων μετανάστευσης» και κάθε είδους μεσαζόντων που εκμεταλλεύονται τους νέους μετανάστες.
Για σύνταξη στα 55 για τις γυναίκες και στα 60 για τους άντρες,

Απαιτούμε οι έλληνες μετανάστες να καταδικάσουν και να απομονώσουν αυτό το «εμπόριο αλληλεγγύης» και κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα της Ελληνικής Κοινότητας και των παρατάξεων , τα διάφορα φροντιστήρια τύπου Κέντρα Λόγου που στήνει η κυβέρνηση υποβαθμίζοντας περαιτέρω την ελληνόγλωσση εκπαίδευση.
Απαιτούμε 
  
1. Χρηματοδότηση από το Γερμανικό και το Ελληνικό κράτος που θα αναλάβει την εκμάθηση της γερμανικής γλώσσας στους νέους μετανάστες και άλλων μαθημάτων. 

2.  Nα γίνουν αμέσως προσλήψεις και αποσπάσεις και άλλων δασκάλων και καθηγητών, έτσι ώστε τα ευρωπαϊκά δημοτικά και γυμνάσια του Βερολίνου να δεχτούν όλα τα παιδιά των μεταναστών που έχουν μείνει εκτός σχολείου λόγω υπερφόρτωσης, να μην λειτουργήσει ούτε ένα Κέντρο Λόγου και να επαναλειτουργήσουν όλα τα Τμήματα Ελληνικής Γλώσσας που υπήρχαν. 

3.  Να παλέψουμε για ένα ενιαίο, δημόσιο, αποκλειστικά δωρεάν, γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο θα παρέχει ταυτόχρονα μαθήματα ελληνικής γλώσσας, ιστορίας, εθίμων και παραδόσεων της χώρας μας με ευθύνη του ελληνικού υπουργείου Παιδείας, εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα σε κάθε παιδί να συνεχίσει τη ζωή του είτε παραμείνει στη Γερμανία, είτε στην Ελλάδα.

 Αναρτήθηκε από Elva

ΤΩΡΑ

• ΚΚΕ: Ο πανεργατικός - παλλαϊκός ξεσηκωμός για την καταψήφιση των μέτρων πρέπει να γίνει η αφετηρία της λαϊκής αντεπίθεσης για αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και μονομερή διαγραφή του χρέους
• Από σήμερα συναγερμός για την οργάνωση της απεργίας. Πανεργατικός παλλαϊκός ξεσηκωμός τη μέρα κατάθεσης των μέτρων

Η συγκυβέρνηση κλιμακώνει τις απειλές για να περάσει τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα. Χτες, ο πρωθυπουργός δήλωσε εκβιαστικά, τρομοκρατώντας το λαό: «Το πρόβλημα δεν είναι εκείνο ή το άλλο μέτρο, το πρόβλημα είναι το ακριβώς αντίθετο: τι θα μπορούσε να συμβεί, αν δεν περάσει η συμφωνία και οδηγηθεί η χώρα στο χάος». Στο εκβιαστικό - τρομοκρατικό μήνυμα του πρωθυπουργού, το ΚΚΕ καλεί το λαό να απαντήσει περήφανα, μαζικά, αγωνιστικά και άμεσα, αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης. Ταυτόχρονα, σήμερα κατατίθεται στη Βουλή ο προϋπολογισμός, ενώ τα εργασιακά, που βυθίζουν στην εξαθλίωση τους εργαζόμενους, θα κατατεθούν στη Βουλή την ερχόμενη Δευτέρα. Από σήμερα να σημάνει συναγερμός για την οργάνωση της απεργίας. Απάντηση με πανεργατικό παλλαϊκό ξεσηκωμό.

Η γάγγραινα δεν έχει μέλλον

Η γάγγραινα δεν έχει μέλλον

Ολο και πιο έντονα οι αστοί αναλυτές - μπλεγμένοι στις αντιφάσεις του συστήματος που υπηρετούν - πασχίζουν να πείσουν ότι αυτό το σύστημα - που για να υπάρχει πρέπει να ξεζουμίζει σαν τη βδέλλα την εργατική δύναμη - όχι μόνο μπορεί να σωθεί, αλλά και ότι θα σφύζει από υγεία.

Εχει δει κάποιος γάγγραινα να έλκει με τη «ζωντάνια» της;

Αυτήν την αντίφαση θέλουν να λύσουν. Και οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα για να πνιγούν μέσα της.
***

Οι ίδιοι οι καπιταλιστές και οι αναλυτές τους δίνουν καθημερινά αποδείξεις ότι είναι επικίνδυνοι για την ίδια τη ζωή. Παράδειγμα η ιδιωτικοποίηση του νερού: Ομολογούν ότι αφορά άμεσα στη ζωή των ανθρώπων και παράλληλα την προβάλλουν ως ανάγκη. Ποιανού ανάγκη; Οχι του λαού, αλλά του καπιταλιστή που ψάχνει κερδοφόρους τομείς να επενδύσει. Καπιταλιστικό κέρδος και προστασία της ζωής είναι ασύμβατα πράγματα. Στην περίπτωση του νερού το μαρτυρούν οι καταγραμμένες εμπειρίες από τη δράση πολυεθνικών που όπου τους δόθηκε η δυνατότητα να εκμεταλλευτούν το νερό έσπειραν το θάνατο.
***

Μια ματιά στα άρθρα του αστικού Τύπου μαρτυρά την αγωνία των καπιταλιστών: Πόσο πιο γρήγορα θα δέσουν και νομικά με τα νέα μέτρα την όλο και περισσότερο άγρια εκμετάλλευση.

Να συμφωνήσουμε μαζί τους σ' ένα: Αυτό το θέατρο πρέπει να τελειώσει. Και θα τελειώσει μόνο με την ήττα τους. Σ' αυτό το στόχο όλες μας οι δυνάμεις.
***

Δειλά δειλά, έστω, οι αστοί αναλυτές όλο και περισσότερο αναγνωρίζουν ότι έχει τεθεί ξανά στην ημερήσια διάταξη το αίτημα για σοσιαλισμό.

Για να το αντιμετωπίσουν, ζωγραφίζουν ως καρικατούρα το σοσιαλισμό και με αφορισμούς «δεν μπορεί» προσπαθούν να ξεμπερδέψουν μ' αυτό που πράγματι απειλεί το σύστημα της εκμετάλλευσης. Το πρόβλημά τους είναι ότι οι άνθρωποι της δουλειάς ακόμα κι όταν δεν αμφισβητούν με όρους επαναστατικού κινήματος το σύστημα, σίγουρα δεν το ανέχονται. Ετσι, οι αναλυτές είναι υποχρεωμένοι να βγάλουν απ' τα ντουλάπια αραχνιασμένα επιχειρήματα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού περί της υγείας του καπιταλισμού, που, όπως λένε, δε φταίει ως σύστημα, αλλά υπάρχει ως πρόβλημα στη στρέβλωσή του. Δεν μπορούν - παρ' όλα αυτά - να κρύψουν την μπόχα ενός συστήματος που όσο κι αν το φτιασιδώσουν από κάθε πόρο του αποπνέει θάνατο.
***

Σ' αυτό το δρόμο - για τη συντήρηση στη ζωή ενός συστήματος που σαν ιστορική ανάγκη έχει ήδη πεθάνει - συναντιόνται - όχι παραδόξως για όσους κατανοούν την έννοια του ρεφορμισμού - τόσο οι νεοφιλελεύθεροι όσο και οι σοσιαλδημοκράτες. Ο ισχυρισμός του ενός ότι ο καπιταλισμός μπορεί να είναι υγιής, συναντά την εκτίμηση του άλλου ότι υπάρχει μια υγιής Ευρωπαϊκή Ενωση (την οποία σκόπιμα αρνείται να ονομάσει καπιταλιστική ένωση) που απλά πάσχει από την εφαρμογή λάθος πολιτικών και άρα με λίγο φάρμακο (δηλαδή με τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων) θα γειάνει, δηλαδή θα αναδειχτεί και πάλι ως χώρος ανάπτυξης της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
***

Και στις δύο περιπτώσεις αρνούνται ότι η σαπίλα του συστήματος δεν αφορά σε ένα λάθος φάρμακο, αλλά αναπτύσσεται μαζί με τη γέννηση του συστήματος, που μπορεί να υπάρχει μόνο όσο κερδίζει όλο και περισσότερο από την εκμετάλλευση εργατών και πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Αυτό το ξέφρενο κυνήγι είναι που μετατρέπει τις αντιφάσεις του συστήματος σε γάγγραινα που τελικά απειλεί στο σύνολό του το σύστημα. Να το πούμε αλλιώς: Το αίτημα για σοσιαλισμό δεν αφορά στην αναζήτηση μιας κάποιας εναλλακτικής λύσης, αλλά νομοτέλεια που πατάει στην ίδια την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που δε χωράνε πια στο στενό κορσέ ενός παλιού συστήματος.

Το γεγονός ότι οι εργάτες δεν έχουν ακόμα συνείδηση της νομοτέλειας στην οποία πρέπει να συγκεντρώσουν όλη την προσοχή τους και τη δράση τους, ώστε θάβοντας το σάπιο να αξιοποιήσουν το έδαφος για να καρπίσει η δική τους σπορά, είναι το θέμα - αποστολή των κομμουνιστών.

Εδώ είμαστε: Στο να δείχνουμε καθημερινά, κάθε στιγμή, τις αξεπέραστες αντιφάσεις του συστήματος, να δείχνουμε πως κάθε διαχείρισή του βουλιάζει περισσότερο την εργατική τάξη και παράλληλα - μάλιστα, κύρια - να προβάλλουμε τη μόνη ιστορικά δικαιωμένη διέξοδο, την ανατροπή που οδηγεί στην ισορροπία ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή από τη μια και την κοινωνική απολαβή του παραγόμενου πλούτου από την άλλη, δηλαδή στις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, στη λαϊκή εξουσία, στη λαϊκή οικονομία, εν τέλει το σοσιαλισμό.