Άρθρο-καταπέλτης του Ν.Μπογιόπουλου ενάντια στον υστερικό αντικομμουνιστή Άδωνι Γεωργιάδη

 Άρθρο-καταπέλτης του Ν.Μπογιόπουλου ενάντια στον υστερικό αντικομμουνιστή Άδωνι Γεωργιάδη

Ο Άδωνις Γεωργιάδης και ‘‘Οι άντρες των SS (που) απετέλουν διά την εποχήν τους το καύχημα της Λευκής Φυλής’’…

Του Νίκου Μπογιόπουλου / Πηγή: enikos.gr

«Άκου του βλάκα την επίκριση σαν να σου απονέμει έπαινο ο βασιλιάς»

Γουίλιαμ Μπλέικ.

   Πρώτο: Σε αυτή τη χώρα είμαστε λίγοι. Και ως εκ τούτου λίγο – πολύ γνωριζόμαστε.

 Δεύτερο: Ο Άδωνις Γεωργιάδης, υπουργός (!) Υγείας (!!!), «σιχαίνεται τους κομμουνιστές».  Ο Τάκης Μπαλτάκος (στον οποίο δοθείσης ευκαιρίας θα επανέλθουμε), γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου και στενός συνεργάτης του Σαμαρά, «γεννήθηκε και θα πεθάνει αντικομμουνιστής». Ο άλλος, στενός φίλος κι αυτός του Σαμαρά, αποτυχημένος πολιτευτής στις εθνικές εκλογές και τώρα ερωτοτροπών με το ευρωκοινοβούλιο, τα ίδια. Κατά τα λοιπά ο κ.Σαμαράς είναι «πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων»…

   Τρίτο: Η ανάγκη να εκφράσει τα συναισθήματα που τρέφει για τους κομμουνιστές προέκυψε στον Αδωνι Γεωργιάδη λόγω των γεγονότων που έλαβαν χώρα στην εκδήλωση στην Βρετανία. Στην συγκεκριμένη εκδήλωση ο κύριος υπουργός προσκλήθηκε από τον πρόεδρο του «Hellenic Society of Imperial College» και υπεύθυνο Τύπου της ΟΝΝΕΔ Μεγάλης Βρετανίας, κ.Μιχάλη Ντιναλέξη. Ο κ.Μιχάλης Ντιναλέξης είναι το ίδιο πρόσωπο που σε χαριτωμένο άρθρο του στις 28/11/2012 υπό τον τίτλο «H ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς είναι κοντά» (ολόκληρο το κείμενο στοhttp://orthografos.blogspot.co.uk/2012/11/h.html) ανάμεσα στα άλλα έγραφε: «Η συμβολή της Χρυσής Αυγής στην αλλαγή αυτή προς την ηγεμονία της δεξιάς είναι αξιοσημείωτη. Απάλλαξε τον κεντροδεξιό χώρο από την κατηγορία του "φασισμού", ενώ η παρουσία της δημιουργεί ένα σημαντικό αντίβαρο στην αριστερά σε πολλά θέματα, όπως κυρίως τα εθνικά. Η δε απειλή της δράσης της ασκεί πιέσεις αντίθετες με αυτές της αριστεράς όσον αφορά την λύση προβλημάτων όπως η λαθρομετανάστευση, ωθώντας την κυβέρνηση να παρακάμψει την αριστερά και να δράσει προς την λύση τους»...

 Τέταρτο: Ο «σιχαίνομαι τους κομμουνιστές» Γεωργιάδης είναι το ίδιο πρόσωπο που έχει πάρει τη σκυτάλη της διακίνησης της θεωρίας «όλοι μαζί τα φάγαμε».Που διατείνεται ότι για χρεοκοπημένο κράτος φταίει ο λαός και όχι αυτοί που το διαχειρίστηκαν. Και που ισχυρίζεται, δείχνοντας τους κομμουνιστές, ότι «αυτή είναι η Ελλάδα, γι’ αυτό καταστραφήκαμε, εσείς μας καταστρέψατε»! Προφανώς, δεν κυβερνά ο κ.Γεωργιάδης, κυβερνούν οι… κομμουνιστές, και συνεπώς αυτοί φταίνε για το 1,5 εκατομμύριο άνεργους και για τα 600.000 υποσιτισμένα παιδιά στην Ελλάδα…       

   Πέμπτο: Ο «σιχαίνομαι τους κομμουνιστές» Γεωργιάδης απέδωσε τα αισθήματά του – όπως είπε προχτές στον «Ενικό» - στο γεγονός ότι «σιχαίνεται τον ολοκληρωτισμό». Κάτι μας λέει ότι εκείνο που – πραγματικά - σιχαίνεται από τον «ολοκληρωτισμό του κομμουνισμού» ο Γεωργιάδης, είναι τούτο: Η ολοκληρωτική και αδιαπραγμάτευτη εναντίωση των κομμουνιστών απέναντι στον μαύρο ολοκληρωτισμό με τον οποίο ο κ.Γεωργιάδης σαλιαρίζει. Ας δούμε, λοιπόν, τι ακριβώς «σιχαίνεται», αλλά και με τι ακριβώς σαλιαρίζει ο Γεωργιάδης.

   α) Ο εν λόγω πριν μεταπηδήσει στη ΝΔ ήταν επιφανές στέλεχος του ΛΑΟΣ. Το 2006 στις περιφερειακές εκλογές ήταν υποψήφιος νομάρχης Αθήνας με το ΛΑΟΣ. Όμως στις ίδιες ακριβώς εκλογές, το 2002, και στο ψηφοδέλτιο του (τότε) κόμματός του στο οποίο ηγείτο ο (τότε)  αρχηγός του, ο Καρατζαφέρης, φιγουράριζαν 4 ονόματα χρυσαυγιτών. Οι Κολιός Βασίλειος, Παπαδημητρίου Μιχάλης, Σκάντζος Νικόλαος και Παναγιώταρος Ηλίας (ναι, ο γνωστός…). Οι δυο τελευταίοι, μάλιστα, όπως διαφήμιζε το (τότε) κόμμα του Γεωργιάδη δεν ήταν «απλοί» χρυσαυγίτες. Ήταν μέλη της ΚΕ της Χρυσής Αυγής. Ουδέποτε αισθάνθηκε την ανάγκη (τότε) ο Γεωργιάδης να εκφράσει την «σιχασιά» του για τον ναζιστικό ολοκληρωτισμό που είχε βρει στέγη στο (τότε) κόμμα του…  

Τότε που η εφημερίδα της «Χρυσής Αυγής» (19/9/2002) διαφήμιζε τους υποψηφίους της για την υπερνομαρχία Αττικής, που είχαν βρει στέγη στο ψηφοδέλτιο του Καρατζαφέρη και του ΛΑΟΣ, κόμματος (τότε) του Άδωνι Γεωργιάδη… (η φωτογραφία είναι από το «jungle-report.blogspot.gr»].

β) Στις τότε εκλογές, με αφορμή την συμμετοχή των 4 ναζί στο ψηφοδέλτιο του ΛΑΟΣ, ο (τότε) αρχηγός του Γεωργιάδη, ο Καρατζαφέρης, δήλωνε στο δελτίο ειδήσεων του «Αλτερ»: «Από πού προκύπτει ότι αυτοί οι 4 είναι ναζιστές (…); Έχετε δει καμία δήλωση εξ’ αυτών που να λέει ζήτω ο Χίτλερ;  Η Χρυσή Αυγή είναι πατριωτική. Δεν έχει καμία σχέση με αυτά» (δείτε τη συνέντευξη στο https://www.youtube.com/watch?v=ZkSKe_WFckc). Δεν θυμόμαστε καμία αντίδραση του Γεωργιάδη για τα λεγόμενα του (τότε) αρχηγού του…

   γ) Ο (προ Νέας Δημοκρατίας) Γεωργιάδης ποτέ δεν έκρυψε τον θαυμασμό του για τον αρχιφασίστα Κώστα Πλεύρη. Η μόνιμη επωδός του κάθε φορά που συνευρίσκονταν σε τηλεοπτικά στούντιο ή αλλού ήταν: «Θεωρώ μεγάλη μου τιμή» κλπ, κλπ. O K.Πλεύρης, υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο του ΛΑΟΣ στην Α' Αθήνας στις βουλευτικές εκλογές του 2004, είναι ο ιδρυτής της φασιστικής ομάδας «Κόμμα 4ης Αυγούστου», σύμβουλος του Αρχηγείου Στρατού επί χούντας και διευθυντής του γραφείου του - αλήστου μνήμης - αρχιχουντικού Ι. Λαδά. Ο κύριος αυτός έχει δηλώσει: «Ουδέποτε έκρυψα την ιδεολογία μου και είναι τιμή μου που συνειργάσθην με το Στρατιωτικό Καθεστώς της 21ης Απριλίου». Ο κύριος αυτός έχει γράψει:

• Το να είναι κανείς Εβραίος σημαίνει: «Να ψεύδεται, να ψευδορκίζεται, να εξαπατά, να γίνη τοκογλύφος και όταν έρθει η ώρα δολοφόνος χριστιανών».
• Οι Εβραίοι είναι «Απλυτοι, αξύριστοι, τοκογλύφοι, που πιστεύουν στην εξολόθρευση των εθνών...».
• Οτι πρέπει να υπενθυμιστεί στους Εβραίους πως «Οι Ναζί άφησαν αρκετόν υπόλοιπον από σας» και «Αι απόψεις του Αδόλφου Χίτλερ διά τους Εβραίους ήσαν απολύτως ορθαί».
•  «Ο Στρατηγός Πινοσέτ ανέτρεψε το εβραιομαρξιστικό καθεστώς του Αλλιέντε κι επέβαλε Εθνικήν Τάξιν στην Χιλήν».
• «Οι στρατιώται των SS επολέμησαν ηρωικώς αλλά τελικώς επεβλήθη η υλική υπεροχή των Συμμάχων. Στον πόλεμον ανδρών εναντίον μαζών, επεκράτησαν αι μάζαι».
• «Οι άντρες των SS (είχαν) αγωνιστικόν ήθος. Ιδεολογικά πιστεύω. Παράστασιν και τρόπο ζωής (...) αυτοί οι άνδρες υπηρέτησαν την πατρίδα των και την Ευρώπην με ηρωισμό (...) είχαν υψηλόν φρόνημα και την αίσθησιν τιμής (...) απετέλουν διά την εποχήν τους το καύχημα της Λευκής Φυλής».

   Όλα τα προηγούμενα περιέχονται στο εμετικό πόνημα του Πλεύρη με τίτλο «Οι Εβραίοι». Αυτός είναι ο Κ. Πλεύρης. Ο φασίστας Πλεύρης, στο πόνημα που προαναφέραμε, σε αυτόν το ρατσιστικό, ναζιστικό και φασιστικό οχετό, εκτός από τον Χίτλερ και τα «Ες-Ες», εκφράζει τη συμπάθειά του και για ένα ακόμα πρόσωπο. Για την ακρίβεια: Πρόκειται για το μοναδικό πρόσωπο προς το οποίο απευθύνει δημοσίως ευχαριστίες. Γράφει συγκεκριμένα ο φασίστας Πλεύρης στον πρόλογο του οχετού του: «Ευχαριστώ τον Άδωνι Γεωργιάδη, που είχε το θάρρος να παρουσιάση το βιβλίον στην τηλεόρασιν»... Ναι. Ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο υφυπουργός (με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ) της κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» του Παπαδήμου, ο σημερινός υπουργός Υγείας της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, είναι το ίδιο πρόσωπο που διαφήμιζε από τηλεοράσεως τα «ιδεολογικά πιστεύω» του αρχιφασίστα Πλεύρη, του συνεργάτη της χούντας των συνταγματαρχών, περί το «υψηλόν φρόνημα» των... SS και περί της... «ορθότητος» των απόψεων του Χίτλερ... Αυτός, ο «διαφημιστής» του φασίστα Πλεύρη, ο Αδωνις Γεωργιάδης, είναι που «σιχαίνεται τους κομμουνιστές».

Γεωργιάδης προς Πλεύρη: «Θεωρώ μεγάλη μου τιμή…» (https://www.youtube.com/watch?v=nPUVLAUoWpE)  

Σημείωση: Επειδή τέτοιοι τύποι είναι και «παλικάρια», προσέξτε τις τακτικές τους: Ενώ ο Γεωργιάδης διαφήμιζε και πουλούσε το βιβλίο – ναζιστικό οχετό του Πλεύρη από την εκπομπή τηλεοπτικών πωλήσεων βιβλίων «Ελλήνων Εγερσις» που μεταδιδόταν από τον τηλεοπτικό σταθμό «Τηλεάστυ», ενώ στις εκπομπές του (αναλυτικότερα στοιχεία στο http://www.iospress.gr/extra/extra_20060801.htm) έλεγε «πρώτη φορά, σε όλη μου τη σταδιοδρομία, που έχω ένα βιβλίο που θεωρώ σημαντικό», ενώ καλούσε τους τηλεθεατές «ως οικοδεσπότης στο περίπτερο των εκδόσεων Γεωργιάδη (που) θα βρίσκεται και ο συγγραφεύς, ο κ. Πλεύρης, με το νέο του βιβλίο» (εκπομπή 26/5/2006), ενώ εκθείαζε «αυτό το περίφημο βιβλίο» (εκπομπή 29/5/2006), ενώ μιλούσε για ένα βιβλίο «ωραία στοιχειοθετημένο, με αποφάσεις, με πράματα-θάματα, τρομερό» (εκπομπή 30/5/2006),  ενώ το αποκαλούσε «το αγαπημένο μου βιβλίο» (εκπομπή 18/7/2006), εντούτοις τι έκανε; Διαφήμιζε το βιβλίο… χωρίς να παρουσιάζει το εξώφυλλο και χωρίς να λέει τον τίτλο του, διότι όπως ανέφερε – κρατώντας πισινή – «δεν μπορώ να σας πω ότι συμφωνώ με όλα όσα γράφει», «δεν μπορώ να αφήσω κάποιον να πει, άρα δέχεσαι αυτά που γράφει το βιβλίο. Όχι δεν τα δέχομαι. Το ξεκαθαρίζω». Αφού δηλαδή το διαφήμιζε και το εκθείαζε σε σημείο που ακόμα και ο Πλεύρης τον ευχαρίστησε δημοσίως «που είχε το θάρρος να παρουσιάση το βιβλίον στην τηλεόρασιν», κατόπιν τσίριζε «προς κάθε κακοήθη ότι δεν συμφωνούμε ιδεολογικά σ' αυτό το βιβλίο», «δεν είναι ένα βιβλίο με το οποίο εγώ συμφωνώ, ιδεολογικά τουλάχιστον, όχι επί των στοιχείων που έχει». Τέτοια… «λεβεντιά»: Πάρτε το «αγαπημένο μου βιβλίο», με του οποίου τη ναζιστική ιδεολογία διαφωνώ, αλλά που με τα ναζιστικά του «στοιχεία», συμφωνώ… Αυτός είναι ο Γεωργιάδης που «σιχαίνεται τους κομμουνιστές».

   δ) Η φωτογραφία που ακολουθεί είναι τραβηγμένη την 21η Απρίλη του 2002. Έτσι είχε «τιμήσει» τότε το κανάλι του Καρατζαφέρη, το «ΤηλεΑστυ», την «επέτειο» της «Εθνοσωτηρίου». Με καλεσμένο τον Παττακό. Ήταν μια πολύ «ωραία» κουβέντα. Ο ένας «έκοβε» και ο άλλος «έραβε». Ο ένας που «έκοβε», αυτός στα δεξιά, είναι ο Παττακός, ο χουντικός, ο αρχιπραξικοπηματίας. Ο άλλος, που «έραβε», αυτός στα αριστερά (της φωτογραφίας) είναι ο Καρατζαφέρης. Ο (τότε) αρχηγός του Γεωργιάδη. Ο «σιχαίνομαι τους κομμουνιστές» Γεωργιάδης ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για τις επαφές και τα σαλιαρίσματα του αρχηγού του (τότε) κόμματός του με τους φασίστες αρχιπραξικοπηματίες.

21/4/2002: Ανήμερα του πραξικοπήματος, στο κανάλι του ΛΑΟΣ, ο Παττακός εξηγεί τα της «Επαναστάσεως και ο (τότε) αρχηγός του Γεωργιάδη, επαυξάνει…

ε) Ο Γεωργιάδης ήταν επιφανές στέλεχος του ΛΑΟΣ. Από την άλλη ο ΛΑΟΣ είναι το κόμμα που διά του αρχηγού του, του Καρατζαφέρη, καλούσε τις κάμερες ανήμερα της 28ης Οκτώβρη του 2011 να τον απαθανατίσουν κατά την επίσκεψή του στο σπίτι του φασίστα δικτάτορα Μεταξά, όπου απέδιδε τιμές στον μεγάλο… «πατριώτη». Στον ίδιο «πατριώτη» προς τον οποίο αποδίδει τιμές η «Χρυσή Αυγή». Επίσης το ΛΑΟΣ είναι το κόμμα που, εν χορδαίς και οργάνοις, σε αίθουσα των γραφείων του, προς τιμήν του αρχιφασίστα αρχηγού των «Χιτών», είχε δώσει την ονομασία «Γρίβας». Όταν το ΛΑΟΣ «τιμούσε» δια του Γρίβα τους «Χίτες», δηλαδή τους προδότες, τους δοσίλογους, τους δολοφόνους φασίστες και συνεργάτες των Γερμανών επί Κατοχής, ο «σιχαίνομαι τους κομμουνιστές» Γεωργιάδης ήταν εκπρόσωπος Τύπου του ΛΑΟΣ…

   Κατόπιν όλων αυτών είναι προφανή τρία πράγματα:

   Πρώτον, ότι ο Γεωργιάδης, ως πωλητής … «ιστορικών» βιβλίων, δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με το ιστορικό γεγονός ότι οι κομμουνιστές τέθηκαν επικεφαλής του μετώπου που τσάκισε τον μαύρο ολοκληρωτισμό με τον οποίο ο ίδιος σαλιαρίζει.

   Δεύτερον, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Μπαλτάκος (αυτός είναι που τις μέρες του «μαύρου» στην ΕΡΤ απειλούσε, σύμφωνα με τον Τύπο, ότι «το σενάριο της συγκυβέρνησης της ΝΔ με τη Χρυσή Αυγή είναι απευκταίο, αλλά υπαρκτό»;…) και οι λοιποί, ας μην γελοιοποιούνται περισσότερο παριστάνοντας τους… κυνηγημένους επειδή «διατύπωσαν τις απόψεις τους»! Το δικαίωμά τους να είναι αντικομμουνιστές και να το δηλώνουν το έχουν κατοχυρώσει από πολύ παλιά στο σύστημα που υπηρετούν: Από την εποχή που οι πολιτικοί τους «Πυγμαλίωνες» ασκούσαν το αντίστοιχο δικό τους «δικαίωμα» μέχρι του σημείου των εκτελέσεων, των στρατοδικείων και των ξερονησιών!

   Τρίτον, ως πολιτικός που θαυμάζει προγενέστερους «Διγενήδες», σαν αυτούς που επιτέλεσαν το «δημοκρατικό» τους έργο κατά του «κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού» βάζοντας τα δέντρα να ψηφίζουν, ο Γεωργιάδης και οι συν αυτώ δεν έχουν απλώς το δικαίωμα να λένε ότι «σιχαίνονται τους κομμουνιστές». Στην περίπτωσή τους, ως συνεχιστές του καθεστώτος που παλιότερα έχτιζε «Παρθενώνες στη Μακρόνησο» και τώρα αποδεκατίζει το λαό λέγοντας ότι τον «σώζει» (!), το να είναι κανείς χυδαίος αντικομμουνιστής και να το δηλώνει, είναι υποχρέωση. Είναι καθήκον!

Αλλά, ταυτόχρονα, είναι και προσφορά. Για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιότεροι τι πραγματικά σημαίνει «αντικομμουνισμός». Πόση μαυρίλα, πόση παραχάραξη, πόση πλαστογραφία, πόσο θράσος και πόσος ολοκληρωτισμός κρύβεται από πίσω του.

   Γιατί - και εν κατακλείδι: Ο αντικομμουνισμός καμία σχέση δεν έχει με την έννοια της πολιτικής διαπάλης. Ισοδυναμεί με προανάκρουσμα «αστυνόμευσης» της πολιτικής ζωής και ποινικοποίησης της διεκδίκησης του λαϊκού δίκιου. Ιστορικά, δε, έχει αποδειχτεί και μάλιστα περίτρανα: Ο αντικομμουνισμός ισοδυναμεί όχι απλώς με καμπανάκι, αλλά με συναγερμό για την υπεράσπιση των δημοκρατικών και πολιτικών ελευθεριών σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Η φαλκίδευσή τους, την οποία προωθούν οι αντικομμουνιστές, ο αυταρχισμός, ιδεολογικός και κατασταλτικός, που πηγαίνει πάντα χέρι – χέρι με την ένταση των μέτρων λαϊκού εξανδραποδισμού, ποτέ δεν αφορούσε μόνο στους κομμουνιστές. Στόχευε και στοχεύει, πάντα, ολόκληρη την κοινωνία.

Ποιοι και γιατί επιτίθενται στην Λιάνα Κανέλλη και στο ΚΚΕ;

 Ποιοι και γιατί επιτίθενται στην Λιάνα Κανέλλη και στο ΚΚΕ;

Τις τελευταίες τρεις μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας άνευ προηγουμένου επίθεσης στο πρόσωπο της Λιάνας Κανέλλη και στο ΚΚΕ, με αφορμή την τοποθέτηση της βουλευτή του ΚΚΕ εξαιτίας του ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Αλέξη Τσίπρα, στο οποίο προβάλλεται η σκηνή της επίθεσης του ναζιστή χρυσαυγίτη Κασιδιάρη εναντίον της βουλευτή του ΚΚΕ και της απαράδεκτης στάσης του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, με τα χαμόγελα απέναντι σε αυτή την άθλια ναζιστική επίθεση.

Ποιοι, λοιπόν, έχουν βγει στα κεραμίδια παριστάνοντας τους προσβεβλημένους;

Πρώτος πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ με τα στελέχη του (Δ. Παπαδημούλης, Π. Σκουρλέτης), την εφημερίδα του (άρθρο Κ. Μπρέγιαννη στην ηλεκτρονική «Αυγή», άρθρο Γ. Ανανδρανιστάκη στη σημερινή «Αυγή», άρθρο Θ. Καρτερού στη σημερινή «Αυγή»), ο μηχανισμός προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ στο διαδίκτυο. 

Όμως δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ που επιτίθεται στο ΚΚΕ. 

Γιατί, πέρα από το γεγονός ότι τα σχόλια γύρω από τη βουλευτή του ΚΚΕ έδιναν και έπαιρναν στις τηλεοπτικές εκπομπές, φαίνεται ότι κάποιος, από υπερβάλλοντα ζήλο ίσως, χτες ανάρτησε στις ιστοσελίδες των «ΝΕΩΝ», του «ΒΗΜΑΤΟΣ» και στο «in.gr» ψευδή είδηση, η οποία καταγγέλθηκε από το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ. 

Συγκεκριμένα, εμφάνισε ως χτεσινή μια συνέντευξη που είχε δώσει η Λ. Κανέλλη το Φλεβάρη του 2013 (!!!) και μάλιστα την εμφάνισε παραποιημένη και διαστρεβλωμένη. 

Χτες, μετά την παρέμβαση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, οι ιστοσελίδες του «ΒΗΜΑΤΟΣ», των «ΝΕΩΝ» και του «in.gr» κατέβασαν την ψεύτικη είδηση και είπαν δημόσια ότι επρόκειτο περί τεχνικού λάθους. 

Σήμερα, όμως, στη στήλη «Βηματοδότης», παρά τη διάψευση της ίδιας της ιστοσελίδας, αναπαράγεται η ίδια ψευδής ανάρτηση από τον άνθρωπο που διαβάζουμε στο διαδίκτυο ότι είναι στην ομάδα προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ και λογογράφος προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα. 

Φυσικά από την κατασυκοφάντηση του ΚΚΕ δεν θα μπορούσε να λείπει η ναζιστική Χρυσή Αυγή, η οποία αναπαράγει τα ίδια ψέματα που από χτες έχουν καταγγελθεί ως τέτοια (αλλά πότε είπαν οι φασίστες αλήθεια για να πουν σήμερα;) στις εφημερίδες «Στόχος» και «Ακρόπολη».

Βλέπουμε, λοιπόν, μια κατά συρροή αρθρογραφία σε βάρος της Λιάνας Κανέλλη και του ΚΚΕ. 

Δεν βλέπουμε, βέβαια, πουθενά να τοποθετείται κάποιος εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ για την ουσία, δηλαδή γι’ αυτό που κατήγγειλε η Λ. Κανέλλη, ότι δηλαδή στο σενάριο και στο διαφημιστικό τρέιλερ του ντοκιμαντέρ χρησιμοποιείται το περιστατικό της επίθεσης του ναζιστή Κασιδιάρη ενάντια σε Κανέλλη και Δούρου και μάλιστα χωρίς να το γνωρίζει η Λ. Κανέλλη ή να ερωτηθεί. 

Κανείς ηθικολόγος εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ δεν παίρνει θέση απέναντι στο γεγονός ότι η επίθεση σε βάρος της Λ. Κανέλλη αποτελεί το ντεκόρ για την προβολή του Αλ. Τσίπρα. 

Τους διαβάζουμε και τους ακούμε να λένε και να ξαναλένε περί ήθους και εκφράσεων. 

Δεν ακούμε τίποτα για το ήθος (για τα γελάκια του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που χαστουκίζεται μια γυναίκα βουλευτής του ΚΚΕ από ένα ναζί) ή για τις εκφράσεις («όμως αυτή σηκώθηκε πρώτη να τον μουντάρει, ε;») του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα. 

Τόσο είναι το ήθος και η ηθική τους, που, ενώ ο αρχηγός τους από ματαιοδοξία μετατρέπει σε ντεκόρ της δικής του προβολής την επίθεση που δέχτηκε η βουλευτής του ΚΚΕ, τολμούν να μιλούν για «ναρκισσισμό της Κανέλλη, που χρειάζεται καθημερινό πότισμα, για να παραμείνει ολάνθιστος» (Γ. Ανανδρανιστάκης, «Αυγή», 27/3/2014).

 Έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν…

Της Κικής Αλεξάνδρου

Μας λένε ότι η ΕΕ αποτελεί μονόδρομο, επομένως η αποδέσμευση είναι από ουτοπία έως επικίνδυνη για το λαό. Είναι έτσι τα πράγματα;

Μας λένε ότι η ΕΕ αποτελεί μονόδρομο, επομένως η αποδέσμευση είναι από ουτοπία έως επικίνδυνη για το λαό. Είναι έτσι τα πράγματα;

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ μπαίνει ως εξής: Για ποιον είναι καλύτερα εντός ΕΕ, για το μεγάλο κεφάλαιο ή για το λαό;
Ο ΕΥΡΩΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ είναι «οικονομία της αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό», όπου οι εργατοϋπάλληλοι, οι αγρότες, οι ΕΒΕ κλπ. σε όλα τα κράτη - μέλη δεν ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες τους, δεν απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν, δεν εξασφαλίζουν το βιοτικό επίπεδο που επιτρέπει στην εποχή μας η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας. Αντίθετα, αυξάνεται η εκμετάλλευσή τους, αυξάνονται στο έπακρο κίνδυνοι από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ενα πανίσχυρο κίνημα σε εθνικό επίπεδο, σε συνδυασμό με τη συντονισμένη πανευρωπαϊκή πάλη, μπορεί να φέρει κάποια αποτελέσματα. Ομως τα προβλήματα θα υπάρχουν, αφού συνεχίζουν να υπάρχουν και οι αιτίες τους, ο καπιταλισμός και η στρατηγική του.
ΜΟΝΟ ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ λαϊκής οικονομίας θα ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, θα απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν. Κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, λαϊκοί συνεταιρισμοί των μικροπαραγωγών, κεντρικός πανεθνικός σχεδιασμός, εργατικός έλεγχος είναι ο μονόδρομος ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών, που προϋποθέτει λαϊκή εξουσία.
Ο ΛΑΪΚΟΣ ΑΥΤΟΣ μονόδρομος δε χωρά στα πλαίσια της ΕΕ. Βήματα προς τα μπροστά για το λαό σημαίνει απειθαρχία, ανυπακοή και στην πορεία αποδέσμευση. Η ΕΕ δε μεταρρυθμίζεται προς όφελος των λαών, είναι δημιούργημα των καπιταλιστών. Οταν ένας λαός νικήσει στη χώρα του, όταν έρθει σε θέση να επιβάλει ριζικές λύσεις θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη συνολική ρήξη, με την αποδέσμευση, με την αναζήτηση άλλων μορφών συνεργασίας.
Η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ θα είναι συνεισφορά στη διεθνιστική πάλη των λαών. Κάθε λαϊκό κίνημα πρέπει να παλεύει στη χώρα του, να συντονίζει τη δράση του με τα άλλα λαϊκά κινήματα. Ποιος λαός θα πρωτοπορήσει θα το δείξει η εξέλιξη. Η ανισόμετρη ανάπτυξη ισχύει και για την οικονομία και για την πολιτική. Οι εξελίξεις δεν μπορεί να συγχρονιστούν σε όλες τις χώρες, ο ένας λαός δεν πρέπει να περιμένει τον άλλο, αλλά να επιδρά με το θετικό παράδειγμά του στον άλλο, να προσθέτει τη δική του συνεισφορά στην αποδυνάμωση και ανατροπή της ΕΕ.
ΣΤΟ ΒΑΘΜΟ που η ΕΕ θα αποδυναμώνεται από την πάλη των λαών, θα δημιουργούνται οι κοινωνικοπολιτικές προϋποθέσεις για την Ευρώπη της ισότιμης συνεργασίας, του σοσιαλισμού.
ΤΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ από τα λαϊκά κινήματα στο οικοδόμημα της ΕΕ, με διαδοχικές αποδεσμεύσεις, με απειθαρχία και ανυπακοή θα δημιουργούν δυνατότητες και προϋποθέσεις να διαμορφώνονται άλλες μορφές οικονομικής συνεργασίας, στη βάση του αμοιβαίου οφέλους και σε αντίθεση με τις επιλογές της ΕΕ. Οσο αδυνατίζει η ΕΕ, τόσο θα δυναμώνει η αντίθετη τάση να διαμορφώνονται νέες μορφές συνεργασίας ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και με χώρες της Μεσογείου, αραβικές και άλλες. Η Ελλάδα δε θα είναι ούτε η μόνη χώρα που πρέπει να επιχειρήσει, με βάση το λαϊκό παράγοντα, να αποδεσμευτεί. Η λαϊκή εξουσία, ο σοσιαλισμός θα ξαναέρθει στο προσκήνιο, στη μια ή την άλλη χώρα, ενώ το οικοδόμημα της ΕΕ θα αποδυναμώνεται, θα ανατρέπεται.
Η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ που προβάλλει το ΚΚΕ είναι ο άλλος δρόμος ανάπτυξης υπέρ του λαού, ο δρόμος της ενοποίησης της ΕΕ προς όφελος των λαών.

Γίνεται ορισμένες φορές η ερώτηση, γιατί το ΚΚΕ συμμετέχει στις Ευρωεκλογές αφού είναι ενάντια στην ΕΕ;

Γίνεται ορισμένες φορές η ερώτηση, γιατί το ΚΚΕ συμμετέχει στις Ευρωεκλογές αφού είναι ενάντια στην ΕΕ;

Ακριβώς επειδή το ΚΚΕ παλεύει για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή όλου του χρέους και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με εργατική-λαϊκή εξουσία έχει σημασία να έχει ενισχυμένη παρουσία και στο Ευρωκοινοβούλιο και στο ελληνικό κοινοβούλιο. Γιατί το ΚΚΕ δεν έχει δεσμεύσεις, ούτε εξαρτήσεις από την ΕΕ και το κεφάλαιο.

Το ΚΚΕ συμμετέχει στις ευρωεκλογές, όπως και στις βουλευτικές εκλογές, επιδιώκοντας την ενίσχυσή του, αξιοποιώντας και την εκλογή ευρωβουλευτών και βουλευτών για την προβολή των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, την ανάδειξη των εργατικών - λαϊκών προβλημάτων, την αποκάλυψη των αντιλαϊκών σχεδιασμών που παίρνονται εις βάρος των εργαζομένων, συμβάλλοντας και έτσι στην έγκαιρη και άμεση οργάνωση της λαϊκής πάλης. Στηρίζοντας, στο μέτρο των δυνάμεών του, κάθε προσπάθεια ώστε να μπαίνουν εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση. Δεν έχει την ψευδαίσθηση ότι αυτοί οι θεσμοί μπορούν να γίνουν φιλολαϊκοί, να γίνουν εργαλεία για τη διέξοδο υπέρ του λαού.

Ηταν σημαντική η παρουσία του ΚΚΕ στην Ευρωβουλή όλα τα προηγούμενα χρόνια. Γιατί μπόρεσε να αποκαλύψει στους εργαζόμενους της χώρας μας τις αποφάσεις και τους σχεδιασμούς που παίρνονταν εναντίον τους. Ανάδειξε τον ταξικό αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ, ότι πρόκειται δηλαδή για ένωση που εκφράζει τα συμφέροντα των μονοπωλίων, τα συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι των λαών. Αν δεν ήταν το ΚΚΕ οι εργαζόμενοι, ο λαός θα είχαν πλήρη μεσάνυχτα για μια σειρά αντιλαϊκές αποφάσεις και Συνθήκες, όπως η Συνθήκη του Μάαστριχτ, που ψήφισαν απο κοινού ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΝ, η Λευκή Βίβλος, η Κοινή Αγροτική Πολιτική, η Συνθήκη της Λισσαβόνας, που στήριξαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ούτε κρύο, ούτε ζέστη κ.ά. Αξιοποίησε τη θέση του στο Ευρωκοινοβούλιο για να εναντιωθεί σε όλες τις αντιλαϊκές Συνθήκες και αποφάσεις, στα «αντικομμουνιστικά μνημόνια», στις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις της ΕΕ, για το συντονισμό της δράσης των εργατικών - λαϊκών κινημάτων σε επίπεδο ΕΕ. Σε αντίθεση με τους απολογητές του «ευρωμονόδρομου», που ενοχοποιούν αποσπασματικά τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις αλλά όχι την πολιτική που τα γεννά, ανέδειξε ότι ΕΕ σημαίνει αντιλαϊκό «μνημόνιο διαρκείας» για όλους τους λαούς, ανεξάρτητα από το βάθος της κρίσης ή το χρέος. Αποκάλυψε ότι δε χρειάζεται η «τρόικα» για να υπάρχει καθεστώς επιτήρησης και εποπτείας στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Το ΚΚΕ και με τη στάση του εναντιώθηκε στη διαμόρφωση των λεγόμενων «Ευρωπαϊκών Κομμάτων», όπως είναι το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, κόμματα που και θεσμικά βρίσκονται υπό τον έλεγχο της ΕΕ.

Αξιοποιώντας και την πείρα του από το Ευρωκοινοβούλιο το ΚΚΕ αποκάλυψε ότι η ΕΕ δε διορθώνεται, δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκή, ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, σαν αυτές που καλλιεργούν ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το ΚΕΑ στην Ευρώπη. Δεν «παραμύθιαζε» τους εργαζόμενους ότι μέσα από το «κοινοτικό κεκτημένο» και την «ευρωενωσιακή νομοθεσία», τις προσφυγές στα «Ευρωπαϊκά δικαστήρια» θα βρουν το δίκιο τους. Από την πρώτη στιγμή ανέδειξε ότι η συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο για το λεγόμενο έλεγχο της «τρόικας» δεν αφορά το λαό, τους εργαζόμενους, αξιοποιείται για αποπροσανατολισμό. Δεν είναι «κόλαφος» για την αντιλαϊκή πολιτική, όπως υποστήριζαν διάφοροι θιασώτες της «αλλαγής μίγματος διαχείρισης». Οι όλες εξελίξεις με την Εκθεση της περίφημης «επιτροπής ελέγχου» το επιβεβαίωσαν περίτρανα, αφού δεν αμφισβητείται σε τίποτα το αντιλαϊκό περιεχόμενο της πολιτικής που ασκείται, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλα κράτη με μνημόνιο.

Οι αναμετρήσεις του Μάη αφορούν τις ευρωεκλογές και τις εκλογές για Δήμους - Περιφέρειες, ωστόσο το ερώτημα παραμένει: Θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει ή θέλει να είναι κόμμα αντιπολίτευσης;

Οι αναμετρήσεις του Μάη αφορούν τις ευρωεκλογές και τις εκλογές για Δήμους - Περιφέρειες, ωστόσο το ερώτημα παραμένει: Θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει ή θέλει να είναι κόμμα αντιπολίτευσης;

Δεν υπάρχει κανένα κόμμα που να μη διεκδικεί την εξουσία. Το ΚΚΕ, από την ίδρυσή του, είναι το κόμμα που παλεύει για να οδηγήσει την εργατική τάξη στην εξουσία, σε συνεργασία και κοινή πάλη με τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αυτή η εξουσία, που θα συγκροτείται από λαογέννητους θεσμούς, δημιουργημένους μέσα στην εργατική - λαϊκή πάλη, θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, θα προωθήσει τον παραγωγικό συνεταιρισμό στην αγροτική παραγωγή. Με κεντρικό σχεδιασμό θα οργανώσει την παραγωγή σε όλη τη χώρα με σκοπό την ικανοποίηση των λαϊκών - εργατικών αναγκών. Θα βγάλει τη χώρα από την ΕΕ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, θα διαγράψει μονομερώς όλο το χρέος. Σε αυτήν την εξουσία, στη «λαϊκή διακυβέρνηση» αυτής της εξουσίας το ΚΚΕ θα δώσει το «παρών» με αποφασιστικότητα και αυταπάρνηση, παίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση - όργανο της εξουσίας του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, στο έδαφος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, ενώ ο πλούτος που παράγεται, τα κλειδιά της οικονομίας θα βρίσκονται στα χέρια των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών κ.τ.λ. Η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια τέτοια κυβέρνηση δεν θα εξασφαλίσει τίποτα θετικό για το λαό, για τους εργαζόμενους. Τόσο το ΚΚΕ όσο και ο λαός θα ήταν με δεμένα τα χέρια. Ούτε μέτρα ανακούφισης θα μπορούσε να πάρει υπέρ των εργαζομένων. Γι' αυτό, άλλωστε, ο πρόεδρος του ΣΕΒ δηλώνει ότι δεν ανησυχεί για το ποιο κόμμα θα είναι στην επόμενη κυβέρνηση, γιατί ξέρει ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση στο σημερινό πλαίσιο εκ των πραγμάτων θα ασκήσει διαχείριση υπέρ των συμφερόντων των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, ανεξάρτητα από διακηρύξεις.
Το ΚΚΕ μιλάει καθαρά και παίρνει τις ευθύνες του απέναντι στο λαό. Δεν σπέρνει αυταπάτες ότι μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί να ανοίξει το δρόμο για αλλαγές υπέρ των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, του λαού. Αυτή η λογική έχει δοκιμαστεί (π.χ., με τη συμμετοχή ΚΚ σε κυβερνήσεις, στη Γαλλία, στην Ιταλία κ.α.), και συνοδεύτηκε από κλιμάκωση των αντιλαϊκών μέτρων (γιατί αυτό απαιτούσαν οι ανάγκες του κεφαλαίου), από περαιτέρω αφοπλισμό και υποχώρηση του λαϊκού κινήματος, απογοήτευση και συμβιβασμό. Αυτό άλλωστε δείχνει και το πρόσφατο παράδειγμα της Κύπρου. Ο λαός σήμερα δεν πρέπει να «παραμυθιάζεται» ότι μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση, χωρίς ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, που θα υλοποιήσει πολιτική υπέρ του λαού.
Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα αφού σήμερα δεν έχουμε την εξουσία, βρισκόμαστε εκ των πραγμάτων στην αντιπολίτευση. Το ζήτημα είναι να το συνειδητοποιήσουμε, να οργανώσουμε τη δική μας μαχητική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα χωριά, στους χώρους σπουδών. Αντιπολίτευση στην εργοδοσία, στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις τους, συνολικά στην εξουσία τους, στην ΕΕ. Αυτή η αντιπολίτευση σημαίνει: να ανασυνταχθεί ταξικά το εργατικό κίνημα, να ισχυροποιηθεί η λαϊκή συμμαχία των εργατών, φτωχών ΕΒΕ, αγροτών, γυναικών, σπουδαστών σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Αυτός είναι άλλωστε ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για να δοθεί απάντηση σήμερα στην αντιλαϊκή επίθεση, για να αμβλυνθούν οξυμένα λαϊκά προβλήματα, για να μπουν εμπόδια στα αντιλαϊκά μέτρα. Αλλά και για να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων, να αποκτήσει ο λαός τη δύναμη, την απαραίτητη αυτοπεποίθηση και ικανότητα για να ανατρέψει αύριο την εξουσία των μονοπωλίων, να γίνει αυτός κυρίαρχος στον τόπο του.
Σε αυτήν την προσπάθεια θα «κατατεθεί» η ενίσχυση του ΚΚΕ στις εκλογές του Μάη.

Τίθεται το ερώτημα: Γιατί το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί να αλλάξει, να παίρνει φιλολαϊκές αποφάσεις;

-- Τίθεται το ερώτημα: Γιατί το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί να αλλάξει, να παίρνει φιλολαϊκές αποφάσεις;

Η ΕΕ μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει από τη σκοπιά των συμφερόντων των λαών, γιατί τόσο η ΕΕ όσο και η ΕΟΚ παλιότερα έχουν στο πιστοποιητικό της γέννησής τους την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των καπιταλιστών. Δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε ως ιμπεριαλιστικό κέντρο στον ανταγωνισμό του με άλλα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία κ.λπ.
Γι' αυτό, άλλωστε, ήδη από τη δεκαετία του 1950 τόσο το ΚΚΕ όσο όμως και η ΕΔΑ αποκάλυψαν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΟΚ και τάχθηκαν εναντίον της ένταξης της Ελλάδας σε αυτήν. Οι εκπρόσωποι της ΕΔΑ στην ελληνική Βουλή τη δεκαετία του 1960 χαρακτήριζαν την ΕΟΚ ως «αιχμή ενάντια στη Σοβιετική Ενωση».
Η σημερινή πολιτική της ΕΕ δεν είναι διαστρέβλωση των «αρχών συγκρότησής της» ούτε αποτέλεσμα των «νεοφιλελεύθερων δογμάτων», όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύοντας το λαό. Ολη η πορεία της είναι μια αλυσίδα αντιλαϊκών κρίκων στήριξης του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν η ΕΕ να γίνει φιλολαϊκή:

• Οταν η ιδρυτική συνθήκη της ΕΕ, η Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 την οποία ο ΣΥΝ ψήφισε μαζί με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και μόνο το ΚΚΕ καταψήφισε, περιλάμβανε την «ελευθερία κίνησης κεφαλαίων» , την αρχή της «οικονομίας της ανοιχτής αγοράς» και του «ελεύθερου ανταγωνισμού». Που σημαίνει πλήρης απελευθέρωση της δράσης του κεφαλαίου με σκοπό την επίτευξη όσο το δυνατόν μεγαλύτερων κερδών, προϋποθέτοντας βεβαίως επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
• Οταν το Πρόγραμμα Σύγκλισης για την Οικονομική Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ) το 1996, με βάση το οποίο ιδρύθηκε η «Ευρωζώνη», περιλάμβανε κανόνες εποπτείας και επιτήρησης των καπιταλιστικών οικονομιών στην τήρηση αντιλαϊκών στόχων.
• Οταν με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ το 1999, στην οποία ο ΣΥΝ βασικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε λευκό, καθιερώθηκε το «Σύμφωνο Σταθερότητας» ορίστηκαν ακόμα πιο συγκεκριμένοι δείκτες εποπτείας των κρατών που συμμετέχουν στην Ευρωζώνη. Οταν με το «Σύμφωνο Σταθερότητας» άνοιξε όλη η ατζέντα της επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα, στις Συλλογικές Συμβάσεις, στους μισθούς, η ατζέντα των ιδιωτικοποιήσεων κ.ά.
• Οταν οι κατευθύνσεις του «Συμφώνου Σταθερότητας» αξιοποιήθηκαν για την επιβολή «μνημονιακών όρων» στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη με υψηλό δημόσιο χρέος.
• Οταν στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκαν όλες οι επόμενες σύνοδοι και συμφωνίες από τη Στρατηγική της Λισαβόνας για την ανταγωνιστικότητα το 2000 μέχρι σήμερα περιλαμβάνοντας στο αντιλαϊκό μενού όλο και περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα: «Ελαστικοποίηση» εργασιακών σχέσεων, κατάργηση ΣΣΕ, περικοπές μισθών - συντάξεων κ.λπ.
• Οταν, παράλληλα με τις κεντρικές συνθήκες διαμορφώνονταν και άλλες αντιλαϊκές συμφωνίες για την αγροτική παραγωγή (Κοινή Αγροτική Παραγωγή), την ενίσχυση στρατιωτικών και κατασταλτικών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, τον Ευρωστρατό κ.λπ.

Οσοι αμφισβητούσαν ότι ο καπιταλιστικός «ευρωμονόδρομος» θα φέρει δεινά στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν παρά να κοιτάξουν όχι μόνο την κατάσταση στην Ελλάδα αλλά και την κατεδάφιση εργατικών δικαιωμάτων σε ισχυρά μάλιστα καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης. Στη Γερμανία, π.χ., χωρίς μεγάλο χρέος, μνημόνια και εποπτείες έχουν εφαρμοστεί από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που περιλαμβάνονται στην τελευταία συμφωνία της κυβέρνησης με την τρόικα! Για παράδειγμα, πάνω από 7,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν με μισθό 400 ευρώ.
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι η πολιτική της ΕΕ εκφράζει τις σύγχρονες ανάγκες του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, του ανταγωνισμού των ευρωπαϊκών κεφαλαίων με αυτά των λεγόμενων αναδυόμενων οικονομιών της Κίνας, της Ινδίας κ.λπ.
Αντίθεση στην ΕΕ υπέρ του λαού δεν μπορεί να υπάρξει εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, όπως υποστηρίζουν οι δυνάμεις του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού». Εξοδος από την ΕΕ αλλά με την οικονομία και την εξουσία στα χέρια των μονοπωλίων σημαίνει υλοποίηση των ίδιων αντιλαϊκών στόχων με άλλες όμως διεθνείς συμμαχίες.
Με συνέπεια και σταθερότητα στην υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, το ΚΚΕ είπε «όχι» στην ένταξη στην ΕΟΚ, στη συνέχεια αντιτάχθηκε στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και σε όλες τις ευρωπαϊκές συνθήκες, ενώ σήμερα προβάλλει το στόχο της αποδέσμευσης από την ΕΕ με την εργατική τάξη, το λαό στην εξουσία. Αυτό πρέπει να αποτελέσει κριτήριο για τους εργαζόμενους στις εκλογές του Μάη.

-- Το ΚΚΕ μιλάει για αποδέσμευση από την ΕΕ. Μπορεί όμως μια χώρα όπως η Ελλάδα να σταθεί μόνη της, δε θα απομονωθούμε εκτός ΕΕ;

-- Το ΚΚΕ μιλάει για αποδέσμευση από την ΕΕ. Μπορεί όμως μια χώρα όπως η Ελλάδα να σταθεί μόνη της, δε θα απομονωθούμε εκτός ΕΕ;

Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση οι εργαζόμενοι, οι λαοί είναι μόνοι τους αντιμέτωποι με το κεφάλαιο που τους τσακίζει. Ενωμένα μέσα στην ΕΕ είναι μόνο τα μονοπώλια, το κεφάλαιο ενάντια στους λαούς και ενάντια στα μονοπώλια άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων (ΗΠΑ, Ρωσία , Ιαπωνία κ.ά). Αυτό είναι το νόημα της περίφημης «κοινοτικής αλληλεγγύης». Ταυτόχρονα, όμως, τρώγονται και μεταξύ τους, γιατί η ΕΕ είναι λυκοσυμμαχία, γιατί ο καθένας θέλει μεγαλύτερο μερίδιο από τον άλλο στη μοιρασιά των αγορών. Στη φαγωμάρα τους, θέλουν να έχουν μαζί τους, τους εργαζόμενους. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι της Γερμανίας στοιχισμένοι πίσω από το γερμανικό κεφάλαιο να τα βάζουν με αυτούς του «νότου» της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας κ.λπ. ως υπεύθυνους για τα προβλήματά τους κ.ο.κ. Ετσι ενισχύονται και οι κάθε είδους «εθνικισμοί». Δεν μπορεί, λοιπόν, να γίνεται λόγος για ενότητα των λαών, των εργαζομένων εντός ΕΕ.
Αποδείχτηκε παραμύθι το επιχείρημα ότι έξω από την ΕΕ, έξω από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, «έξω από το μαντρί θα μας φάει ο λύκος». Ο λύκος είναι άλλωστε μέσα στο μαντρί. Μήπως η ΕΕ αντιμετώπισε την ανισοτιμία ανάμεσα στα διάφορα καπιταλιστικά κράτη; Μήπως στην ΕΕ, συνολικά, δεν βυθίστηκε το επίπεδο ζωής των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων τόσο στις ισχυρές όσο και στις πιο αδύναμες χώρες; Μήπως η ΕΕ προστάτευσε τους εργαζόμενους από την καπιταλιστική κρίση; Για τα συμφέροντα του κεφαλαίου συγκρότησε «μηχανισμούς στήριξης», «μνημόνια», «δανειακές συμβάσεις» κ.λπ. Μήπως κατοχύρωσε ζητήματα «εθνικής κυριαρχίας» π.χ. στο Αιγαίο; Μήπως με τη βούλα της ΕΕ δεν προχώρησε το «σχέδιο Ανάν», σχέδιο διχοτόμησης της Κύπρου που επανέρχεται και σήμερα; Μήπως η Ελλάδα δε «χώθηκε» πιο βαθιά σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς; Μπορούμε να μιλάμε για «ενότητα των λαών», όταν οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να αξιοποιήσουν τις μεγάλες δυνατότητες που έχει η χώρα τους (τον ορυκτό πλούτο, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, το έμπειρο εργατικό και τεχνικό επιστημονικό δυναμικό της χώρας τους, την αγροτική παραγωγή κ.λπ.) για να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες;
Το ΚΚΕ καλεί το λαό να παλέψει για αποδέσμευση από την ΕΕ με Λαϊκή Εξουσία για κάθε χώρα της Ευρώπης και για την Ελλάδα. Η Ελλάδα έχει σήμερα μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες που μπορούν να απελευθερωθούν μόνο με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής από την εργατική εξουσία, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής. Μια έξοδος από την ΕΕ ως αποτέλεσμα της αναδιάταξης συμμαχιών, ενδοϊμπεριαλιστικής σύγκρουσης στο εσωτερικό της ΕΕ, στο πλαίσιο του σημερινού καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης δε θα δώσει τέλος στα βάσανα του λαού. Η θέση του ΚΚΕ είναι διατυπωμένη απ' τη σκοπιά των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, που δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στο τσακωμό ανάμεσα σε μερίδες του κεφαλαίου.
Η θέση για αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία για κάθε χώρα της Ευρώπης και για την Ελλάδα είναι αυτή που οδηγεί στην κατάργηση της ΕΕ, οδηγεί στην ενωμένη Ευρώπη του Σοσιαλισμού. Αυτή η θέση είναι η πιο φιλοευρωπαϊκή, γιατί ενώνει τους λαούς με σχέσεις ισότιμης συνεργασίας, φιλίας και αλληλεγγύης.
Στην πάλη για την αποδέσμευση οι λαοί πραγματικά θα ενώνονται, δε θα είναι μόνοι τους, ο ελληνικός λαός θα έχει συμμάχους. Τις εξελίξεις δεν πρέπει να τις βλέπουμε στατικά. Ο διεθνής ή περιφερειακός συσχετισμός δύναμης δεν θα μένει για πάντα όπως είναι σήμερα. Η αποδέσμευση μιας ή περισσότερων χωρών από την ΕΕ με την εργατική τάξη, το λαό στην εξουσία δεν θα έρθει ως κεραυνός εν αιθρία, δεν θα είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, θα συνοδεύεται από διεργασίες που θα συντελούνται και σε άλλα κράτη ανεξάρτητα αν αυτές οδηγήσουν σε επιτυχή έκβαση ή όχι. Μια Ελλάδα της εργατικής - λαϊκής εξουσίας θα επιδιώξει ισότιμη συνεργασία με άλλα κράτη στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Θα επιδιώξει να αξιοποιήσει κάθε πρόσφορο «ρήγμα» που θα υπάρξει στο ιμπεριαλιστικό «μέτωπο», εξαιτίας των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Με αφορμή τις κάλπες στη Γαλλία

Με αφορμή τις κάλπες στη Γαλλία

Από τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών στη Γαλλία (του πρώτου γύρου, ο δεύτερος γίνεται την Κυριακή), μπορούν εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για τα λαϊκά στρώματα. Η ίδια η «ανάγνωση» των αποτελεσμάτων από τα αστικά επιτελεία έγινε βέβαια με τρόπο που εμποδίζει τα ασφαλή συμπεράσματα. Τα αστικά ΜΜΕ άθροισαν διαφορετικές - ως προς το μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας που στηρίζουν - δυνάμεις. Για παράδειγμα, το «Σοσιαλιστικό κόμμα» (Parti Socialiste - PS) του Φρανσουά Ολάντ εμφανίστηκε ξανά ως «μπλοκ της αριστεράς», μαζί με τους Οικολόγους, το «Μέτωπο της Αριστεράς» (όπου συμμετέχει και το Γαλλικό ΚΚ και σε πάρα πολλές περιπτώσεις «κατέβασε» κοινούς υποψηφίους με το PS) και άλλους. Βέβαια, το «τσουβάλιασμα» δεν είναι τυχαίο. «Πατά» πάνω στη γραμμή του Γαλλικού ΚΚ, υπέρμαχου των συνεργασιών με δυνάμεις της διαχείρισης στις οποίες και το ίδιο έχει προσχωρήσει. Αλλωστε, είναι μέλος του ΚΕΑ, σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμίζουμε ότι το 1999 ήταν στην κυβέρνηση με τους σοσιαλιστές, που βομβάρδιζαν τη Γιουγκοσλαβία. Το 2002, είχε στηρίξει το «δεξιό» Σιράκ για να μη βγει ο «ακροδεξιός» Λεπέν. Το 2012, υποδέχτηκε την εκλογή του Ολάντ ως «αέρα αλλαγής» (όπως δήλωναν τότε τα στελέχη του σε κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Αλέξη Τσίπρα) επειδή έφυγε ο «δεξιός» Σαρκοζί.

***

Οι εκλογές έδειξαν ότι το αστικό πολιτικό σύστημα, με δεδομένες τις πιο πάνω σχέσεις και στρατηγικές των κομμάτων, τη συμβολή τους εδώ και χρόνια στον ευνουχισμό του εργατικού λαϊκού κινήματος, έχει την ικανότητα να εγκλωβίζει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Σ' αυτό το έδαφος ενισχύονται εθνικιστικές δυνάμεις που δηλώνουν «πολέμιοι» της ΕΕ, ή του ευρώ, αλλά θέλουν η αστική τάξη να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της, προτείνοντας άλλες μορφές ιμπεριαλιστικών συμμαχιών όπως η «Ευρώπη των ελεύθερων κρατών» αλλά και άλλες διεθνείς συμμαχίες. Δηλαδή, «πατούν» πάνω στη λαϊκή δυσαρέσκεια για την ΕΕ, μπολιάζοντάς την με διέξοδο την οποία στηρίζουν τμήματα του κεφαλαίου. Τέτοια είναι η περίπτωση του «Εθνικού Μετώπου» (Front National - FN), η ενίσχυση του οποίου ανησυχεί τα άλλα κόμματα της ΕΕ στη Γαλλία. Είναι χαρακτηριστικό ένα από τα σημεία του προγράμματος του FN, της Μαρί Λεπέν. Για την εξωτερική πολιτική περιλαμβάνει την «έξοδο από την "εντολή" του ΝΑΤΟ και προσφορά στη Ρωσία μιας στρατηγικής συμμαχίας». Δηλαδή, το FN εμφανίζεται αντίθετο στη συμμετοχή σε έναν ιμπεριαλιστικό οργανισμό, όχι γιατί αντιτίθεται σε αυτόν επί της ουσίας, αλλά γιατί αναζητεί ωφελιμότερες για το γαλλικό κεφάλαιο συμμαχίες. Δεν είναι τυχαίο ότι η Λεπέν έκανε άνοιγμα μέχρι και στο λαϊκιστικό κόμμα του Μπέμπε Γκρίλο στην Ιταλία στη βάση της αντίθεσης στο ευρώ.
Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, έχει ενδιαφέρον ποια στάση κρατά το Γαλλικό ΚΚ. Ανάλογη της πορείας μετάλλαξής του και της ενσωμάτωσής του στο σύστημα, που εξελίσσεται εδώ και δεκαετίες. Αποκαλυπτική ήταν η «κριτική» που άσκησε πρόσφατα στη Βουλή ο επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του «Μετώπου Αριστεράς» (στο οποίο συμμετέχει το ΓΚΚ) για την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία (ΚΑΡ) που ξεκίνησε η κυβέρνηση Ολάντ: «Γκρίνιαξε» για «μοναχική επέμβαση», διαμαρτυρήθηκε γιατί η ΕΕ αποφάσισε να στείλει ... λίγους στρατιώτες που μάλιστα «δεν πρόκειται να αποκτήσει την επιχειρησιακή της ικανότητα πλήρως πριν το καλοκαίρι», κατέληξε να υπερψηφίσει τη συνέχιση της επέμβασης στην ΚΑΡ αν και «έτσι όπως έχει αναπτυχθεί μέχρι σήμερα, δεν είναι ικανοποιητική...».

***

Τώρα, με δεδομένο το εκλογικό αποτέλεσμα του πρώτου γύρου, γίνονται μια σειρά «μαγειρέματα», τα οποία αποκαλύπτουν και τη σχεδόν πλήρη άμβλυνση των διαφορών των κομμάτων της διαχείρισης και του ευρωμονόδρομου. Ετσι, στους δήμους που αναμετριούνται στο β' γύρο υποψήφιος της Λεπέν με υποψήφιο της «Δεξιάς», ψηφίζουν όλοι οι άλλοι τη «Δεξιά» κόντρα στην «ακροδεξιά». Και, ταυτόχρονα, όπου αναμετριούνται υποψήφιος των σοσιαλιστών με υποψήφιο της «Δεξιάς» οι λεγόμενοι αριστεροί πάσης φύσεως, συσπειρώνονται με το σοσιαλιστή.
Πρόκειται για την αδιέξοδη λογική του «μικρότερου κακού» πίσω από την οποία, στην πραγματικότητα, καλύπτεται η στρατηγική σύμπλευση όλων των κομμάτων της αστικής διαχείρισης και των μεταλλαγμένων κομμουνιστών. Η λογική αυτή, που έχει πολλαπλά δοκιμαστεί στη Γαλλία, έχει χρεοκοπήσει. Η έκκληση για στήριξη των σοσιαλιστών ενάντια στους «δεξιούς» δεν απέτρεψε την εφαρμογή αντιλαϊκής πολιτικής όπως αποκαλύφθηκε άλλωστε και από τη διακυβέρνηση Ολάντ. Η ενότητα των «δημοκρατικών δυνάμεων» (δεξιών - αριστερών - κεντρώων - οικολόγων κ.λπ.) ενάντια στην ακροδεξιά δεν απέτρεψε την άνοδό της. Το συμπέρασμα δεν είναι βεβαίως χρήσιμο μόνο για τη Γαλλία, αλλά και για την Ελλάδα, όπου ορθώνονται σήμερα μπροστά στις εκλογές του Μάη νέα ψεύτικα για το λαό διλήμματα. Οι εργαζόμενοι θα την «πατάνε», θα εγκλωβίζονται και θα χειραγωγούνται στο βαθμό που δε συνειδητοποιούν ότι απέναντί τους δεν έχουν απλώς το ένα ή το άλλο κόμμα αλλά την τάξη του κεφαλαίου, τα μονοπώλια. Οσο δεν κρίνουν τα πολιτικά κόμματα με κριτήριο τι εκφράζουν ταξικά, ανεξάρτητα από το πώς αυτοαποκαλούνται και αυτοχαρακτηρίζονται.