Τα περί «βοήθειας» από Ομπάμα

Τα περί «βοήθειας» από Ομπάμα

O γνωστός κουρνιαχτός για τη «στήριξη της αμερικανικής κυβέρνησης στα δίκαια της Ελλάδας και την πολιτική της ανάπτυξης και όχι της λιτότητας», σηκώνεται και πάλι αυτές τις μέρες, με αφορμή την επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στα μέσα Νοέμβρη στην Αθήνα, που επισήμως δεν έχει επιβεβαιωθεί. Ιδιαίτερες προσδοκίες για το ταξίδι αυτό καλλιεργούν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ο φιλοκυβερνητικός Τύπος, ειδικά σε ό,τι αφορά το ζήτημα του κρατικού χρέους και το ενδεχόμενο «κούρεμά» του, κάτι στο οποίο αντιδρά η γερμανική κυβέρνηση. Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι ο Ομπάμα και η κυβέρνησή του, που αποχωρεί στις αρχές του χρόνου, εντάσσούν την όποια συζήτηση για το χρέος ή τις προτροπές για «περισσότερη χαλάρωση στις δημοσιονομικές πολιτικές» στην αντιπαράθεση των αμερικανικών μονοπωλιακών συμφερόντων με τα γερμανικά πρωτίστως και άλλα ευρωενωσιακά. Δεν «πήρε ο πόνος» τον Ομπάμα για τις αντιλαϊκές πολιτικές που πέφτουν στις πλάτες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων σε όλη την ΕΕ, με ιδιαίτερη ένταση στις ασθενέστερες οικονομικά χώρες. Ισα - ίσα αυτές, τις «διαρθρωτικές αλλαγές» όπως τις ονομάζουν, τις θεωρεί προϋπόθεση για να ανακάμψει η κερδοφορία του κεφαλαίου και στις ΗΠΑ και σε όλες τις χώρες. Ετσι, όταν ο Ομπάμα επικροτεί την πολιτική δήθεν «ενάντια στη λιτότητα» που εφαρμόζει ο Ρέντσι στην Ιταλία (όπως το έκανε στην πρόσφατη συνάντησή τους στο Λευκό Οίκο) ή ο Τσίπρας στην Ελλάδα, αυτό που χαιρετίζει είναι το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων που βλέπουμε να συμβαίνει καθημερινά.

***

Το ζήτημα της συμμετοχής του ΔΝΤ σε μνημόνια, το ποιος θα υποστεί το κόστος από το ενδεχόμενο «κούρεμα», η λεγόμενη «σταθεροποίηση» της ΕΕ, σχετίζονται με το μοίρασμα της ζημιάς από την καπιταλιστική κρίση ανάμεσα στις αστικές τάξεις και τη φαγωμάρα για την προσδοκώμενη ανάκαμψη. Αρα δεν στέκουν οι όποιες προσδοκίες καλλιεργούν ή, για την ακρίβεια, δεν στέκουν για το λαό, ο οποίος δεν πρέπει να τους δώσει καμία βάση. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι οι πιέσεις των ΗΠΑ προς τη Γερμανία θα ...ευνοήσουν την Ελλάδα, αυτό αφορά και μόνο το κεφάλαιο και την κερδοφορία του.
Ο υφυπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Νέιθαν Σιτς, σε πρόσφατη απάντησή του στην «Καθημερινή» δεν μπορούσε να είναι πιο σαφής: «Υπάρχει ακόμη δουλειά να γίνει και είναι σημαντικό για το λόγο αυτό η Ελλάδα να συνεχίσει να συνεργάζεται στενά με τους Ευρωπαίους εταίρους και το ΔΝΤ για να εφαρμόσει τις εναπομείνασες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, το ασφαλιστικό [...] Αυτό θα ανοίξει την πόρτα για μία σοβαρή συζήτηση με τους Ευρωπαίους για το θέμα της ελάφρυνσης του χρέους». Αυτή ακριβώς η δήλωση κάνει σκόνη τις όποιες αυταπάτες καλλιεργούν στο λαό η κυβέρνηση, άλλοι της αστικής διαχείρισης και οπορτουνιστές, περί δήθεν «σύμμαχων» ΗΠΑ στην αντιπαράθεση με τον «νεοφιλελευθερισμό της Μέρκελ». Δηλαδή, τα κεφάλια μέσα και «εφαρμόστε ό,τι πρέπει για το κεφάλαιο».

***

Μπορούμε επίσης να θυμηθούμε ότι στο διάβα των δήθεν «σκληρών διαπραγματεύσεων» και αυτής της κυβέρνησης, πριν και μετά του «αριστερού» τρίτου μνημονίου, συχνά επιστρατεύονται οι μυθοπλασίες πότε περί «καλού ΔΝΤ, στο θέμα του χρέους», πότε περί «κακού ΔΝΤ στα θέματα των μέτρων», πότε του «ρήγματος που ανοίγει ο ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική λιτότητας στην ΕΕ» ή περί «σύμμαχων ΗΠΑ» και «συμμαχία του Νότου» και περί υπουργών που αντιστέκονται στις σκληρές απαιτήσεις των δανειστών. Ολα αυτά όμως, που μπορεί να είναι αντιθέσεις μεταξύ των αστών, που αφορούν το πώς καλύτερα θα εξασφαλιστούν όροι για να πάει «ζεστό χρήμα» στο μεγάλο κεφάλαιο για να αυξήσει την κερδοφορία του, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα. Από τις διευθετήσεις, τις «αλληλοβοήθειες» και τα παζάρια των αστικών τάξεων, όπως πολλές φορές έχει αποδειχτεί, χαμένοι βγαίνουν οι λαοί. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτα θετικό να περιμένουν από τέτοιου είδους «βοήθειες». Πολύ περισσότερο που η ενδεχόμενη επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα, πέρα από παρεμβάσεις σε αντιπαράθεση με τη Γερμανία, θα περιλαμβάνει και ατζέντα που θα αφορά τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής με την ελληνική αστική τάξη να διεκδικεί ειδικό ρόλο σε αυτά.

Δ. Κ.

Τι κρύβουν οι κόντρες;

Τι κρύβουν οι κόντρες;

Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της «Δικαιοσύνης», του δικαστικού δηλαδή συστήματος, με παρέμβαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αντικειμενικά γεννά πολλά ερωτήματα.
Το δικαστικό σύστημα αποτελεί θεσμό με συγκεκριμένο καθήκον στο πλαίσιο άσκησης της αστικής εξουσίας. Με δεδομένο, βεβαίως, ότι η λεγόμενη αστική διάκριση των εξουσιών στην πραγματικότητα είναι τυπική, αφορά έναν απλό καταμερισμό, αφού νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία συνενώνονται στο ένα και το αυτό: Στη στήριξη των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης, του κεφαλαίου, των μονοπωλίων. Κάτι, βεβαίως, που αποτελεί την αιτία για το ότι ταξικά ανεξάρτητη Δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει. Γεγονός που έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές και με πιο πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα την απαράδεκτη δικαστική παρέμβαση στο Εργατικό Κέντρο της Αθήνας, στηρίζοντας τις κινήσεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού με στόχο την αλλοίωση των συσχετισμών. Ιδια είναι η αιτία για το γεγονός ότι στο εσωτερικό του δικαστικού συστήματος εκδηλώνονται οξυμένες αστικές κόντρες και αντιπαραθέσεις.
Θυμίζουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που εκδηλώνονται τέτοιες αντιθέσεις και κόντρες στο εσωτερικό της δικαστικής εξουσίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα παραδικαστικά κυκλώματα, κόντρες κατά τη διάρκεια διαφόρων διαδικασιών εκλογών μέσα στο δικαστικό Σώμα κ.ά.
Είναι σίγουρο ότι αυτές οι διαδικασίες, οι κόντρες και αντιπαραθέσεις αφορούν και την προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να ελέγξει πολιτικά το δικαστικό σύστημα. Κάτι που άλλωστε πάντοτε επιδίωκαν και πετύχαιναν όλες οι αστικές κυβερνήσεις, τόσο όσον αφορά το δικαστικό σύστημα όσο και άλλους θεσμούς της αστικής εξουσίας.
Ομως, αντικειμενικά ο προβληματισμός πάει και παραπέρα. Σχετίζονται, για παράδειγμα, οι κόντρες και οι αντιπαραθέσεις με θεσμικές αλλαγές, που προωθούνται στην κατεύθυνση του πιο αποτελεσματικού κράτους στη στήριξη των στόχων του κεφαλαίου; Σχετίζονται με διαδικασίες ξαναμοιράσματος της επιχειρηματικής πίτας, με την αναδιάταξη του επιχειρηματικού τοπίου που επιχειρείται από την κυβέρνηση; Υπάρχουν και άλλες πλευρές που δεν ξέρουμε ή δεν μπορούμε να υποθέσουμε;
Τα ερωτήματα μένουν ανοιχτά και αναπάντητα. Σε κάθε περίπτωση, μέσα από τις κόντρες αυτές και αντιπαραθέσεις αναδίνεται η δυσωδία ενός συστήματος που σαπίζει και μαζί του σαπίζουν και οι θεσμοί του, οι πολιτικές πρακτικές όσων το στηρίζουν, φτάνοντας στο σημείο της αντιπαράθεσης επιπέδου κλειδαρότρυπας ή ποιος ξέρει τι άλλα θα δουν τα μάτια μας το επόμενο διάστημα. Σε κάθε περίπτωση, ο λαός, οι εργαζόμενοι χωρίς να αποπροσανατολίζονται από τα κύρια μέτωπα που πρέπει να βρεθούν στην προσοχή τους (δηλαδή εξελίξεις στη διαπραγμάτευση, Ελληνοτουρκικά, όξυνση των αντιθέσεων στη Μ. Ανατολή), πρέπει και από αυτήν την υπόθεση να βγάζουν συμπεράσματα ότι οι θεσμοί της εξουσίας του κεφαλαίου και των μονοπωλίων δεν γιατρεύονται και ότι δεν μπορεί να προσδοκούν τίποτα από τη λεγόμενη «εξυγίανσή» τους και «εύρυθμη λειτουργία» τους που πάντα θα έχουν αντιλαϊκό περιεχόμενο.