Προβοκατόρικο δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» - Επιστολή του ΠΑΜΕ

Προβοκατόρικο δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» - Επιστολή του ΠΑΜΕ

Ένα προβοκατόρικο ρεπορτάζ για το πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στην Αθήνα, το Σάββατο 1η Νοέμβρη, δημοσίευσε «Η Εφημερίδα των Συντακτών», στο φύλλο της Τετάρτης 29 Οκτώβρη. Το δημοσίευμα αυτό έχει τίτλο «Ώρα να ακουστεί η φωνή του ΚΚΕ», ενώ χαρακτηρίζει τους εκατοντάδες φορείς που έχουν αποφασίσει τη συμμετοχή τους ως «ελεγχόμενους από το Πανελλήνιο Αγωνιστικό Μέτωπο», όπως ονομάζει το «Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο», το οποίο μάλιστα παρουσιάζει ως  «συνδικαλιστικό βραχίονα του Περισσού»!

Η «έγκυρη» εφημερίδα δεν πρωτοτυπεί, καθώς το δημοσίευμά της είναι συνέχεια της στάσης των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες επιστράτευαν τον ισχυρισμό περί «κομματικού συλλαλητηρίου», προκειμένου να μπλοκάρουν -όπου μπορούσαν- αποφάσεις συνδικάτων για συμμετοχή.

Επιστολή - απάντηση του ΠΑΜΕ

Για προσπάθεια διαστρέβλωσης του ρόλου και της λειτουργίας των συνδικάτων και του ΠΑΜΕ κάνει λόγο σε επιστολή του προς την εφημερίδα το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Συγκεκριμένα αναφέρει:

«Κύριοι,

Ο τίτλος του δημοσιεύματος της εφημερίδας σας "Εφημερίδα των Συντακτών", που αφορά το πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ (Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο και όχι Πανελλαδικό), δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, δε λέει αλήθειες.

Πρόκειται για συνειδητή επιλογή σας. Δεν είναι αθώο. Αν ο συντάκτης ήθελε πραγματικά να αποτυπώσει την αλήθεια, θα έγραφε το περιεχόμενο των δεκάδων δελτίων Τύπου που καθημερινά αποστέλλονται και στην εφημερίδα σας.

Δηλαδή, ότι εκτός από τα σωματεία και τους φορείς που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, αποφάσισαν τη συμμετοχή τους στο πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη πάνω από 100 Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, συνδικάτα, στα οποία οι ταξικές δυνάμεις είναι μειοψηφία. Αυτό δε σημαίνει ότι οι συγκεκριμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις συμφωνούν σε όλα με το ΠΑΜΕ, αλλά καταλαβαίνουν την ανάγκη να δοθεί αποφασιστική απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Οι εργαζόμενοι κατανοούν την ανάγκη για άμεσα μέτρα προστασίας των ανέργων, την ανάγκη να δοθούν αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, να μπει φραγμός στα νέα αντιασφαλιστικά μέτρα που έρχονται.

Ο συντάκτης σας ξεχνάει σκόπιμα ότι οι πάνω από 900 συνδικαλιστικές οργανώσεις και φορείς που έχουν πάρει απόφαση συμμετοχής στο συλλαλητήριο, ήρθαν μέσα από εκατοντάδες Γενικές Συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, περιοδείες στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, μέσα από καθημερινές αγωνιστικές παρεμβάσεις των συνδικάτων, στα πλαίσια της Δίμηνης Καμπάνιας Δράσης του ΠΑΜΕ. Μια καμπάνια, κατά την οποία χιλιάδες εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από το τι θεό πιστεύουν, ρίχτηκαν στη μάχη της επιτυχίας της. Μια δράση, την οποία εσείς και η εφημερίδα σας συνειδητά, για δυο μήνες αποκρύπτατε!

Το αποτέλεσμα και η δυναμική αυτής της δράσης που συσπειρώνει χιλιάδες εργαζόμενους, άνεργους, νέους, αυτοαπασχολούμενους, φτωχούς αγρότες (χωρίς απαραίτητα να συμφωνούν σε όλα με το ταξικό κίνημα) είναι που σας ενόχλησε.

Το σίγουρο είναι ότι ο συντάκτης σας επιχειρεί να αποπροσανατολίσει τους αναγνώστες σας και τους εργαζόμενους, διαστρεβλώνοντας το ρόλο και τη λειτουργία συνδικάτων και προφανώς το ρόλο του ΠΑΜΕ».

Θρησκευτικά Γ' Δημοτικού: ο σκοταδισμός ξεπροβάλλει γυμνός

 Θρησκευτικά Γ' Δημοτικού: ο σκοταδισμός ξεπροβάλλει γυμνός

Πρέπει να σβήσεις πρώτα το βιβλίο της Ιστορίας για να το ξαναγράψεις. Αν αυτοί που διαβάζουν το βιβλίο δεν έχουν ζήσει την Ιστορία, μπορείς να γράψεις ό,τι θες κι έτσι το έργο σου γίνεται πιο εύκολο. Αν μάλιστα αυτοί που διαβάζουν το βιβλίο τυχαίνει να μην έχουν ακούσει τίποτα για την Ιστορία (το νεαρό της ηλικίας τους είναι ένας καλός λόγος γι' αυτό), τόσο το καλύτερο.

Κάπως έτσι θα σκέφτηκαν οι σύγχρονοι Γκαίμπελς του ΥΠΕΠΘ.  Μαθαίνουν λοιπόν τα παιδιά της Γ' τάξης ότι οι γερμανικές κατοχικές δυνάμεις απετράπησαν από το να καταστρέψουν τον Ορχομενό Βοιωτίας, από μια θεόσταλτη δύναμη και συγκεκριμένα την Παναγία ("μεγάλη η χάρη της"....). Ωραίο παραμυθάκι, "εύπεπτο" για μικρά παιδιά, μπαίνει στη μέση και το όπιο του λαού και δένει το γλυκό.

 " Όταν η ζωή μας κινδυνεύει " λοιπόν, πρέπει να μάθουμε από μικροί ότι δεν αντιστεκόμαστε στον "κατακτητή", δεν χρειάζεται να μας απασχολεί καν κάτι τέτοιο. Τα πάντα είναι λυμένα από το...Θεό. 

Αυτός μας χάρισε τη ζωή, αυτός μας δοκιμάζει, αυτός θα μας λυτρώσει χαρίζοντάς μας την αιώνια ευτυχία στο βασίλειο του ουρανού ("αμήν"...)

Μετά από λίγο καιρό, θα εμφανιστούν και οι σατανιστές ναζήδες με το πουλί τους και θα πουν ότι ο ελληνικός λαός οφείλει την απελευθέρωση από τις κατοχικές δυνάμεις στην μεγαλόχαρη...

Δυστυχώς όμως για τους ναζήδες και τους φίλους τους, η Ιστορία έχει γραφτεί με τα πιο χρυσά γράμματα στις σελίδες του βιβλίου της από τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, από τον ελληνικό λαό που πολέμησε και κέρδισε τη λευτεριά του, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές. 
Όσο σκοτάδι και να απλώσουν, αυτό θα ξαναγίνει φως, την Ιστορία θα την ξαναγράψει ο λαός και πάλι με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές.

kokkinostupos

Το τρίτο μέγα ΟΧΙ

 Το τρίτο μέγα ΟΧΙ
Για μένα τα χρόνια στο δημοτικό ήταν συνυφασμένα με μια παιδική ανεμελιά, που κόπηκε κάπως απότομα με τη μετάβαση στην εφηβεία και το γυμνάσιο. Εκ των υστέρων καταλαβαίνω πως μία από τις βασικές δυσκολίες αυτής της μετάβασης ήταν η προσαρμογή από τη «γενική μόρφωση» του δημοτικού και τη σύνδεσή της με εξωσχολικά διαβάσματα, που μας απασχολούσαν και μες στην τάξη, στην εξειδίκευση μιας ύλης που πρέπει να βγει πάση θυσία, χωρίς χρονοβόρες παρεκκλίσεις, για να ξεχαστεί την αμέσως επόμενη μέρα των εξετάσεων. Κι όταν θυμάμαι τη δασκάλα που είχα ως την τετάρτη δημοτικού, σκέφτομαι πως της οφείλω πολλές χρήσιμες γνώσεις, εκτός σχολικών εγχειριδίων κι ως ένα βαθμό το ευ ζην –αν και τελευταία έχει καταστεί εντελώς αμφίβολο αυτό καθαυτό το ζην, για όσους δεν μπορούν να εξασφαλίσουν στον εαυτό τους τα προς το ζην, δηλ την επιβίωση, πόσο μάλλον την πραγματική ζωή, που παραπέμπει περισσότερο στο ευ ζην.

Ευτυχώς όμως δεν της οφείλω τις πολιτικές πεποιθήσεις μου. Γιατί ανάμεσα στις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις που μας περνούσε, ήταν κι ένα τραγουδάκι για τη μακεδονία (ήταν στην επικαιρότητα τότε και τα σκοπιανοφάγα συλλαλητήρια με την καθολική –πλην λακεδαιμονίων- συμμετοχή) που έλεγε: στρατός, ξηρά και ναυτικό κρατούν γερά τη λόγχη, για να απαντήσουν στον εχθρό το τρίτο μέγα όχι. Ήμασταν βέβαια πολύ μικροί για να πιάσουμε το ιστορικό υπονοούμενο στο τακτικό αριθμητικό τρίτο και σε ποιο γεγονός αναφερόταν. Πότε ήταν δηλ το δεύτερο όχι, για να φτάσουμε στο τρίτο; Χρειάζονταν εξωσχολικά αναγνώσματα, για να το καταλάβουμε. Ενώ κι οι μισές, κουτσουρεμένες απαντήσεις που θα βρίσκαμε τα επόμενα χρόνια στα σχολικά εγχειρίδια του γυμνασίου και του λυκείου έμεναν πάντα εκτός διδακτέας κι εξεταζόμενης ύλης.

Και το πρώτο όχι πότε ειπώθηκε δηλ; Ο μεταξάς απάντησε στον ιταλό πρέσβη κάτι σαν «αλόρ, σε λα γκερ», λοιπόν έχουμε πόλεμο. Με βάση όσα μας έμαθε η δασκάλα μας στο δημοτικό, αυτό είναι συμπερασματικός σύνδεσμος και δεν εισάγει κάποια άρνηση αλλά μια διαπίστωση. Ώστε έτσι λοιπόν.. Και τέλος πάντων η τάξη που εκπροσωπούσε ο μεταξάς, χωρισμένη σε φιλοβρετανικό και φιλογερμανικό τμήμα, δεν είπε κανένα απολύτως όχι, ούτε έμεινε να υπερασπιστεί, γιατί το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, παρά μόνο συμφέροντα και εθνικά κράτη ή διακρατικούς οργανισμούς ως όργανα και συλλογικούς εκφραστές τους.

Το ΟΧΙ το είπε ο ελληνικός λαός που πολέμησε στην πίνδο τους ιταλούς κι αργότερα ενάντια στους γερμανούς φασίστες (και όχι τη γερμανία και την ιταλία ως έθνη, όπως έλεγαν οι τεταρταυγουστιανές αρχές) ενώ η πολιτική του ηγεσία ήταν τελείως απρόθυμη κι ανέτοιμη για αυτόν τον πόλεμο, χωρίς να έχει προχωρήσει στη στοιχειώδη υλική προπαρασκευή για τη διεξαγωγή του.
Το ΟΧΙ το είπε ο ελληνικός λαός που δεν τράπηκε σε φυγή στο κάιρο, αλλά αντιστάθηκε στις δυνάμεις κατοχής με ψυχή και οργανωτή του αγώνα του το εαμ, τον αντάρτικο στρατό του ελας, την επον και την εθνική αλληλεγγύη.  Το δεύτερο ΟΧΙ δεν το είπαν οι δοσίλογοι συνεργάτες του κατακτητή, που βρήκαν προστασία κάτω από τις φτερούγες των βρετανών και των αμερικάνων αργότερα, αλλά οι ηρωικοί μαχητές του δημοκρατικού στρατού, που ιδρύθηκε στην έκτη επέτειο του ΟΧΙ στους ιταλούς, 28 οκτώβρη του 46’.

Συνεπώς το πρώτο όχι συνδέεται άρρηκτα με το δεύτερο και δεν μπορεί να ιδωθεί ξεκομμένο από αυτό και από όλα τα μικρά και μεγαλύτερα όχι που ακολούθησαν: στις νατοϊκές βάσεις, στο λάκκο των λεόντων της εοκ και το μάαστριχτ, στο σχέδιο ανάν. Η άρνηση να γίνουμε δούλοι του εικοστού πρώτου αιώνα και το «τρίτο μέγα όχι» στον κόσμο της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας.

Τα ιστορικά μισόλογα (όχι μεν αλλά) προσιδιάζουν κατεξοχήν στον πολιτικό χυλό της σοσιαλδημοκρατίας (σε όλες του τις ιστορικές εκδοχές κι απ’ όπου κι αν προέρχεται) που επιχειρεί να αντλήσει (συνήθως με όρους λεηλασίας) πολιτική υπεραξία από την ιστορική παράδοση του εαμ, αλλά... αναγνωρίζει την αντίσταση μόνο ως το 44’, οικτίρει το «λάθος» του δεκέμβρη και της αποχής του 46’, τον «αδελφοκτόνο εμφύλιο» (έλληνες να ντουφεκάνε έλληνες) και τον αγώνα του δσε. Καλλιεργεί την αυταπάτη ότι υπήρχε δυνατότητα ομαλής, δημοκρατικής εξέλιξης αλά γαλλία κι ιταλία και ότι η αντίδραση θα ανεχόταν την ειρηνική συνύπαρξή της με ένα τόσο ισχυρό εαμικό κίνημα, χωρίς να συγκρουστεί στρατιωτικά μαζί του, για να το τσακίσει και να το οδηγήσει στη συντριβή.

Είναι ο ίδιος πολιτικός χυλός που απορρίπτει τη «στείρα άρνηση» των κομμουνιστών, «που δεν έχουν προτάσεις, δε θέλουν να κυβερνήσουν και λένε σε όλα όχι, από συνήθεια και θέση αρχής». Αυτός που προβάλλει τον «τρίτο δρόμο» των παπατζήδων και των ιστορικών τους κακέκτυπων, γιατί… αυτοί έλεγαν και κανένα όχι τουλάχιστον –κι ας μην το εννοούσαν- στην εοκ, τους αμερικάνους, το παλάτι. Αλλά τα περήφανα «όχι» και «μη» έγιναν «μη κυβερνητικές οργανώσεις» και «μη κρατικά πανεπιστήμια» (με ιδιωτικούς σεκιούριτι) ή ένα αφοριστικό «όχι σε όλα τα κόμματα», σε μια άλλη του εκδοχή.

Η διέξοδος όμως, ιδίως σήμερα, δε βρίσκεται σε μισόλογα και ντροπαλές αρνήσεις, που είναι σαν τα νάζια της σεμνότυφης χαμηλοβλεπούσας που λέει «μη» για τα μάτια του κόσμου. Το ζήτημα είναι να ξέρουμε πού να χτυπήσουμε και τι να αρνηθούμε. Το ζητούμενο είναι το τρίτο μέγα ‘όχι’ που λέγαμε και παραπάνω, η συνολική άρνηση της σημερινής μιζέριας. Ένα «όχι» που δεν είναι στείρο, αλλά διαλεκτικό και αρνείται όλα όσα κρατάνε πίσω την εξέλιξη του κόσμου και τον εμποδίζουν να σταθεί στο μπόι των ονείρων μας και των δυνατοτήτων της εποχής μας.

Για να τα βρει κανείς αυτά όμως, πρέπει πρώτα να διαβάσει φιλοσοφία, για να αρχίσει να καταλαβαίνει τη διαλεκτική, να διαβάσει την πραγματική ιστορία του τόπου, που δεν πρόκειται να τη μάθει στο σχολείο, από τα βιβλία και τους καθηγητές του, αλλά μόνο σε εξωσχολικά αναγνώσματα. Ένα σχολείο, που συνήθως αφήνει στους απόφοιτούς του, ως μοναδικό εφόδιο, την απέχθεια για το διάβασμα, το βιβλίο και συνολικά τη γνώση. Και δίνει και μια άλλη διάσταση στο περίφημο «απέξω» του βλαδίμηρου και στο ερώτημα πώς και σε ποια βάση μπορεί να προκύψει η επαναστατική συνείδηση.

Υστερόγραφο

Το.. «πουλιοπουλικό αντιεαμικό μένος» –όπως θα έλεγε κάποια ψυχή- έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα, που χτες στην πάτρα, μετά την κατάθεση στεφάνου από το κκε στο σημείο που είχε πέσει η πρώτη βόμβα στον πόλεμο του 40’, οι συγκεντρωμένοι κομμουνιστές (και κομμουνίζοντες σαν κι εμένα) τραγουδήσαμε για το εαμ: «τρία γράμματα μόνο φωτίζουν» και τους «ήρωες». Ναι αλλά γιατί ο σφος που τραγουδούσε από τη ντουντούκα ξέχασε και παρέλειψε τη δεύτερη στροφή «νέοι, γέροι, όλοι μαζί φωνάζουν»; Πού θα φτάσει πια αυτός ο κατήφορος; Ε;
Πεντάλεπτη τοποθέτηση από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Αθέατες όψεις του οπορτουνισμού Ι: Η σημειωτικοποίηση

 Αθέατες όψεις του οπορτουνισμού Ι: Η σημειωτικοποίηση

Αρχική δημοσίευση, Lenin Reloaded,11/2/2014. Αναδημοσιεύεται επ αφορμή της υπόκρουσης του "ύμνου του ΕΑΜ" από τον δήμαρχο των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο Χαλάνδρι.

---

Το ζήτημα του οπορτουνισμού, της "διείσδυσης της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα" κατά έναν από τους ορισμούς του, απασχολεί έντονα την κομμουνιστική θεωρία από την εποχή του Λένιν. Η κεντρικότητά του αντανακλάται στο πολύ εκτεταμένο τμήμα που αφιερώνει στο θέμα η έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ Θεωρητικά ζητήματα στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ, στον τόμο Ο σύγχρονος δεξιός οπορτουνισμός, επίσης της ΚΕ του ΚΚΕ, καθώς και στην αρθρογραφία στην ΚΟΜΕΠ και τον Ριζοσπάστη σε τακτική βάση.

Θα ήθελα ωστόσο να αφιερώσω λίγο χώρο στην εξέταση κάποιων σχετικά αθέατων, λιγότερο συζητημένων και όχι ακόμα αποκρυσταλλωμένων στην θεωρητική ανάλυση όψεων του οπορτουνισμού. Σ' αυτό το πρώτο μέρος θέλω να αναφερθώ σε αυτό που θα αποκαλέσω "σημειωτικοποίηση." Με αυτόν τον όρο αναφέρομαι σε ένα ζήτημα που έχει πολλές μορφές έκφανσης. Ας πάρω μία συγκεκριμένη ως παράδειγμα. Τον Δεκέμβρη του 2013, ο Ριζοσπάστης δημοσίευσε ένα ιδιαίτερα εκνευρισμένο άρθρο για το συνέδριο του ΚΕΑ (Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς) που επικύρωσε και την υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα για την Προεδρία της Κομισσιόν. Ο εκνευρισμός αφορούσε το γεγονός ότι οι σύνεδροι, που μεταξύ άλλων επιτέθηκαν στην σοσιαλιστική Κούβα για "έλειμμα ανθρώπινων δικαιωμάτων", είχαν το θράσος να το ρίξουν στα "Μπαντιέρα Ρόσα" και να τραγουδάνε "eviva il comunismo e la liberta."

Ο Ριζοσπάστης προσεγγίζει το γεγονός από τη σκοπιά της λενινιστικής κριτικής στην χρήση της επαναστατικής ρητορικής "επί ματαίω", από χώρους που καμία πολιτική σχέση δεν έχουν με την παράδοση που καταχρώνται. Το ζήτημα όμως της σχέσης του οπορτουνισμού με την κομμουνιστική παράδοση δεν περιλαμβάνει μόνο τις διαστάσεις της κατάχρησης, του σφετερισμού και της ουσιαστικής γελοιοποίησης αυτής της παράδοσης, καθώς και της εξαπάτησης του ακροατηρίου: όλες αυτές οι διαδικασίες εξαρτώνται από μια πρότερη διαδικασία, αυτή της αναγωγής της κομμουνιστικής παράδοσης σε μια σειρά από "σημεία" τα οποία έχουν τη λειτουργία μεταμοντέρνων "σουβενίρ". Πραγμοποιούνται, και πραγμοποιούμενα, αποσπώνται από κάθε οργανικό πλαίσιο αναφοράς και κάθε αναφορά στην συλλογική εμπειρία και μετατρέπονται σε κενά απτών πολιτικών δεσμεύσεων σημαίνοντα, όπως τα γνωστά και ευρέως διαδεδομένα μπλουζάκια "Τσε" ή "CCCP." Αυτή είναι η διαδικασία που ονομάζω "σημειωτικοποίηση".

Η σημειωτικοποίηση προϋποθέτει ότι το κομμουνιστικό παρελθόν είναι ουσιαστικά ένας σωρός από ερείπεια, θραύσματα τα οποία έχουν χάσει κάθε λειτουργική σημασία και κάθε σύνδεση με μια ολότητα -- με ένα σύνολο πεποιθήσεων, αξιών, τρόπων σκέψης και δράσης, κλπ. Με άλλα λόγια, είναι μια διαδικασία στην οποία η "νοσταλγία" είναι απλώς η άλλη πλευρά της άρνησης της συνάφειας του παρελθόντος με το παρόν. "Νοσταλγείς" ακριβώς στον βαθμό που ταυτόχρονα υπογραμμίζεις πως αυτό που νοσταλγείς είναι νεκρό, οριστικά ξεπερασμένο και συνεπώς επίσης "ακίνδυνο", σαν κάποια βαλσαμωμένη αρκούδα ή τίγρη την οποία μετατρέπεις, με όλο το θράσος του ζωντανού απέναντι στους νεκρούς, σε διακόσμηση.

Ακριβώς λόγω των σιωπηρών της προϋποθέσεων όμως, η σημειωτικοποίηση εξηγεί και ορισμένα φαινομενικά παράδοξα φαινόμενα. Παράδειγμα: από όλα τα ελληνικά κόμματα της λεγόμενης αριστεράς, το ΚΚΕ είναι αναντίρρητα αυτό το οποίο έχει πιο ρητή και εμφατική σχέση με τον Σοβιετισμό, με την θετική αποτίμηση της ΕΣΣΔ, του υπαρκτού σοσιαλισμού, κλπ, ενώ άλλα κόμματα είναι είτε ρητά αντισοβιετικά (ΣΥΡΙΖΑ) είτε κριτικότερα διακείμενα προς την ΕΣΣΔ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Σημειωτικά όμως, και εξαιρώντας βέβαια την πολιτική ουσία του σφυροδρέπανου και όσων αυτό συμβολίζει, το ΚΚΕ είναι επίσης το ελληνικό κόμμα με την μικρότερη σχέση με την "σοβιετική σημειολογία", την "σοβιετική αισθητική" στην προπαγάνδα του (εκτός από όταν παρουσιάζει υλικό με ρητά ιστορική σχέση με την ΕΣΣΔ, όπως το φετινό αντιφασιστικό ημερολόγιο). Ας πάρουμε κάποιες ενδεικτικές αφίσες:

ΚΚΕ/ΠΑΜΕ:

ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ:

ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ:

Η σύγκριση είναι νομίζω αρκετά εύγλωττη: Οι αφίσες του αντισοβιετικού ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και του έντονα κριτικού απέναντι στον υπαρκτό σοσιαλισμό ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποπνέουν έναν έντεχνο και πειστικό σοβιετισμό, καθώς δανείζονται άμεσα στοιχεία από τον σοβιετικό κονστροκτουβισμό, την αισθητική proletkult, ακόμα και αυτούσια πόστερ ή εικόνες από την πρώτη περίοδο της Ρωσικής επανάστασης· αντίθετα, οι αφίσες του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ δεν έχουν καμία συγκροτητική αισθητική αρχή και οδηγούνται πολύ περισσότερο από το περιεχόμενο (λεκτικό ή οπτικό) παρά από υφολογικά κριτήρια. Επικεντρώνονται είτε στην απλή παράταξη πληροφοριών (αφίσες ΠΑΜΕ) είτε στην πρόταξη της εικόνας της εργατικής τάξης (αφίσες ΚΚΕ), χωρίς όμως να παραπέμπουν σε καμία συγκεκριμένη αισθητική. Γι αυτό άλλωστε είναι και οι λιγότερο ελκυστικές για το αισθητικά εκπαιδευμένο μάτι.

Όσο πιο έντονος ο ιδεολογικός αντισοβιετισμός λοιπόν, τόσο πιο έντονη η παρουσία της ΕΣΣΔ ως "σημείου"· και αντίστροφα, όσο πιο έντονη η σημασία του σοβιετισμού ως απτής πολιτικής ιδεολογίας, της ΕΣΣΔ ως ιδεολογικής πυξίδας, τόσο πιο υποτονισμένη η σημασία τους "αισθητικά", σημειολογικά: ακριβώς επειδή η "σημειωτικοποίηση" παραπέμπει στην απονέκρωση της ιστορίας σε "επικράτεια των σημείων", το ΚΚΕ είναι το κόμμα με τον χαμηλότερο βαθμό σημειωτικοποίησης του κομμουνιστικού παρελθόντος, για αυτό και το λιγότερο "σημειωτικά ελκυστικό".

Ανάλογα παραδείγματα, ασφαλώς, μπορούν να εντοπιστούν παντού στον πολιτικό χώρο. Η εικόνα του αντικομμουνιστή Ζίζεκ με το πόστερ του Στάλιν πίσω του είναι ήδη γνωστή, όπως είναι και οι απόπειρες του να συσχετιστεί σημειολογικά με τον Λένιν· αξίζει να σημειώσει κανείς πόσο ολοκληρωτικά παράδοξο θα φαινόταν αν η "σταλινική" Παπαρήγα ή ο Κουτσούμπας πόζαραν μπροστά σε πόστερ του Στάλιν ή μιμούνταν πόζες του Λένιν:

Όπως συμβαίνει γενικότερα στον μεταμοντερνισμό, η ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος μετατρέπεται για τον οπορτουνισμό σε αντικείμενο σημειωτικού κανιβαλισμού. Ο κανιβαλισμός είναι κεντρικής σημασίας έννοια για την σημειολογική πολιτική του οπορτουνισμού: ανθρωπολογικά, είναι μέρος του θριάμβου πάνω στον ηττημένο αντίπαλο· παρόμοια, ο οπορτουνιστικός κανιβαλισμός του κομμουνιστικού παρελθόντος είναι ακριβώς ένδειξη νίκης πάνω στον ιστορικό κομμουνισμό. Ταυτόχρονα, ο κανιβαλισμός είναι "εγκόλπωση", "ενσωμάτωση" του ηττημένου αντιπάλου· παρομοίως, ο σημειολογικός κανιβαλισμός του οπορτουνισμού είναι μέσο "ενσωμάτωσης", μετατροπής σε κάτι ακίνδυνο, ελεγχόμενο, του κομμουνιστικού "άλλου"· ο κανιβαλισμός είναι φόνος και συνάμα πένθος για το φόνο, απόπειρα να κρατηθεί το ίχνος του ακίνδυνου πλέον νεκρού ως "σουβενίρ" --εξού και η αποτρόπαια κανιβαλική συνήθεια για "σουβενίρ" των θυμάτων, από συρρικνωμένα κεφάλια ως δόντια, τρίχες της κεφαλής, κλπ· παρομοίως, στον σημειολογικό κανιβαλισμό του οπορτουνισμού, η κομμουνιστική ιστορία "πενθείται" ως τρόπαιο, ως βίαια αποσπασμένη από το σώμα ανάμνηση του τώρα πια τεμαχισμένου, κατακερματισμένου (ακριβώς σε "σημεία") σώματος (θυμηθείτε εδώ και το κατεξοχήν αντικομμουνιστικό "τρόπαιο", τα κομμάτια απ' το τείχος του Βερολίνου). Όπως ο κυριολεκτικός κανιβαλισμός, ο σημειολογικός κανιβαλισμός υποδηλώνει ταυτόχρονα σαδιστική βία και φαντασιακή ταύτιση με το αντικείμενο αυτής της βίας (τον άλλο, που καταπίνω και μετατρέπω στον εαυτό μου), έχει δηλαδή σαδιστικό και ταυτόχρονα ναρκισσιστικό χαρακτήρα: είναι μια ακραία μορφή ταυτόχρονου μίσους για τον άλλο και ναρκισιστικής λιμπίντο τόσο ανεξέλεγκτης που μετατρέπει αυτόν τον μισητό άλλο σε κομμάτι του δικού μου Εγώ (σκεφτείτε εδώ τις αλλόκοτες εκδηλώσεις καθημερινής λατρείας που συνοδεύονται απ' την φονική φράση "θα σε φάω!").

Χωρίς αυτήν την χαρακτηριστικά νοσηρή ψυχική δυναμική, ο οπορτουνισμός δεν θα ήταν ποτέ σε θέση να κινητοποιήσει την επιθυμία, να ικανοποιήσει την φαντασιακή λιμπίντο του οπορτουνιστή· αν ο κομμουνισμός ήταν απλώς κάτι προς απόρριψη και απαξίωση, ο οπορτουνισμός θα έχανε αμέσως ένα τεράστιο κομμάτι απ' τη γοητεία του. Για αυτό και η διαδικασία της σημειωτικοποίησης δεν είναι απλό επιφαινόμενο στον οπορτουνισμό, αλλά κλειδί στους τρόπους με τους οποίους ελκύει και μαγεύει τα ασυνείδητα θύματά του, η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων προέρχεται από τη νεολαία, που βρίσκει σ' αυτόν μια αντανάκλαση της δικής της αμφιθυμίας απέναντι στον κομμουνισμό: της συμμόρφωσης με τη διαταγή της κυρίαρχης ιδεολογίας να τον απαξιώσει και να τον περιθωριοποιήσει, και ταυτόχρονα, της απόλαυσης της απαγορευμένης επιθυμίας για αυτόν μέσα από "ακίνδυνα" υποκατάστατα.

Ακριβώς στον βαθμό που η σημειωτικοποίηση είναι επίσης εμπορευματοποίηση, ικανοποιεί στο επίπεδο του φαντασιακού επιθυμίες που απαγορεύονται και λογοκρίνονται "στο πραγματικό". Κι έτσι, ένα σεβαστό κομμάτι της (μικρο)αστικής κοινωνίας μπορεί να βρει έκφραση για τις αμφιθυμίες του και να τις διαπραγματευτεί σιγοτραγουδώντας "Μπαντιέρα Ρόσα" ενώ απαξιώνει στην πράξη με κάθε μέσο αυτό που τραγουδά, και μάλιστα χωρίς καν να έχει συνείδηση της ύπαρξης κάποιου είδους αντίφασης. Άλλωστε, όπως μας θυμίζει και η "Καταστροφή του Λόγου" του Λουκάτς, ο φασισμός ήταν ακριβώς ιδεολογικά "αποδεκτός σοσιαλισμός": σοσιαλισμός που απαξίωνε και κατέστελλε τον σοσιαλισμό, που μετέφραζε τον σοσιαλισμό σε "επιθυμία για τη συλλογικότητα" και την επιθυμία για τη συλλογικότητα σε επιθυμία για υπακοή στον αυταρχικό μονοπωλιακό καπιταλισμό του Ράιχ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος

Ο ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος

«Πρέπει να γίνει για λόγους βιωσιμότητας, όχι επάχθειας, η οποία ούτως ή άλλως ορίζεται από διεθνείς συνθήκες στις οποίες δεν εμπίπτει το ελληνικό χρέος παρά μόνο σε ελάχιστο ποσοστό. Το αν το "κούρεμα" θα γίνει με άμεσο ή έμμεσο τρόπο (σ.σ. επιμήκυνση ή άλλες διευκολύνσεις), είναι επουσιώδες». Τα παραπάνω - σύμφωνα με το «Βήμα της Κυριακής» - είπε μεταξύ άλλων ο βουλευτής, τομεάρχης Ανάπτυξης και κατά τον Τσίπρα μελλοντικός υπουργός Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Σταθάκης, αναλύοντας τις θέσεις του κόμματος για μια σειρά από ζητήματα σε συνέλευση της κομματικής οργάνωσης Εξαρχείων.
Είναι προφανές πως η εποχή που «αχός βαρύς» ακουγόταν απ' την Κουμουνδούρου και πέφταν «κουμπουριές» για τα μνημόνια, το χρέος κ.ά., έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Σήμερα, η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τη διαπραγμάτευση για τη διευθέτηση του χρέους, με όποιον τρόπο μπορεί αυτή να επιτευχθεί, ως ζήτημα απ' το οποίο εξαρτά τη δυνατότητα του αστικού κράτους να στηρίζει την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Στόχος ύπαρξης κάθε δύναμης που επιδιώκει διαχείριση του σημερινού αντιλαϊκού δρόμου του κεφαλαίου και της ΕΕ. Μάλιστα, ο ίδιος ο Γ. Σταθάκης είχε δηλώσει πρόσφατα στο «ΜΕΓΚΑ» ότι θα πληρώσουν όλο το χρέος προς το ΔΝΤ και θα διαπραγματευτούν μείωση με την ΕΕ.

***

Η εξέλιξη των πραγμάτων επιβεβαιώνει πόσο κάλπικα ήταν τα διλήμματα με τα οποία βομβάρδιζε το λαό, για να τον εγκλωβίσει στη «φάκα» του συστήματος με «δόλωμα» μια «νέα», «άφθαρτη» και δήθεν «αριστερή» δύναμη, που θα έφερνε τα πάνω κάτω προς όφελος του λαού. Σήμερα, το να ψάχνει κανείς για διαφορές ανάμεσα στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και στην πρόταση της κυβέρνησης για μείζονα ζητήματα που άπτονται της στρατηγικής του κεφαλαίου και καθορίζουν τη ζωή του λαού, μοιάζει σαν να ψάχνει «ψύλλο στ' άχυρα».
Οι λεονταρισμοί για «σύσταση επιτροπής ελέγχου του χρέους», που θα διαχωρίσει το «νόμιμο» απ' το «παράνομο» και «επαχθές» - οι οποίοι βεβαίως κι όταν διατυπώνονταν συσκότιζαν ότι το χρέος προκλήθηκε από την καθ' όλα νόμιμη στον καπιταλισμό πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου - πήγαν περίπατο. Μαζί τους και αυτοί για «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους». Σήμερα, το χρέος που σώρευσε η πλουτοκρατία αναγνωρίζεται πλήρως απ' τον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα χρεωμένο στο λαό. Η έγνοια που κυριαρχεί πια στην Κουμουνδούρου είναι πώς θα τακτοποιηθούν τα χρωστούμενα ώστε να συνεχίζεται ο - αναγκαίος για κάθε καπιταλιστικό κράτος - δανεισμός, δηλαδή να διαμορφώνει νέο χρέος που θα φορτώνεται στις πλάτες του λαού.

***

Δεν πρόκειται για υποχώρηση, όπως ίσως κάποιος αφελώς θεωρήσει, κάτω από πιέσεις που πιθανολογήσει ότι του ασκούνται. Στην πραγματικότητα η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος ακολουθούσε πάντα και ευθυγραμμιζόταν με τη θέση που κάθε φορά έπαιρνε το πάνω χέρι στο πλαίσιο του προβληματισμού και των αντιθέσεων στο εσωτερικό της αστικής τάξης. Εξάλλου, ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έθεσε ζήτημα διαγραφής χρέους επειδή ο λαός δεν έχει καμιά ευθύνη για την πρόκλησή του, άρα ούτε και για την αποπληρωμή του. Πάντα, το έθετε σε συνάρτηση με την ανάγκη του ντόπιου κεφαλαίου να στηριχθεί η κερδοφορία του και απ' τον κρατικό κορβανά. Ηταν αυτό το στοιχείο ακριβώς που καθόριζε τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της πρότασής του, ως πρότασης ενισχυτικής των υπαίτιων για την καπιταλιστική κρίση, το χρέος, τα βάσανα που ταλανίζουν την εργατική - λαϊκή οικογένεια.
Εξάλλου, ήδη απ' το Νοέμβρη του 2012 ο Αλ. Τσίπρας ομολογούσε «ταύτιση στο θέμα της διαγραφής του χρέους με το ΔΝΤ». Και νωρίτερα φέτος ομολογούσε τι είναι αυτό που τους «καίει»: «Θα χρειαζόταν μια ρήτρα για την αποπληρωμή των δανείων, που να συνδέεται με την ανάπτυξη: Αν το ΑΕΠ είναι θετικό, πληρώνουμε, αλλιώς όχι. Θα ήταν αναγκαίο και ένα new european deal, ένα μεγάλο πακέτο επενδύσεων για την ανάπτυξη - ιδίως στον ευρωπαϊκό Νότο - που να χρηματοδοτήσει την ανάκαμψη».

***

Ταυτόχρονα βεβαίως, κοροϊδεύοντας το λαό, έδινε ρεσιτάλ υποκρισίας, ισχυριζόμενος ότι το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ απέρριψε την πρόταση για ολική διαγραφή του χρέους, επειδή: «Η θέση για ολική διαγραφή ξεχνά ότι το χρέος είναι ταξικό και δίνει συγχωροχάρτι σε αυτούς που το δημιούργησαν πλουτίζοντας. Αντί, λοιπόν, να το σβήσουμε λογιστικά, να φορολογήσουμε αυτούς που πλούτισαν φορτώνοντας το λαό με χρέος (...) Οι επιλογές λοιπόν ήταν, διαγράφουμε και ξεχνάμε ή ζητάμε να το πληρώσουν αυτοί που το δημιούργησαν»!!!
Σήμερα, ο Γ. Σταθάκης ομολογεί ποιους θα καλέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να το πληρώσουν, όταν στη συνέλευση της ΚΟ Εξαρχείων, χαριτολογώντας αποκαλύπτει «θα αλλάξουμε το κίνημα "δεν πληρώνω" σε "πληρώνω"»... Γιατί άλλωστε, όπως διαβεβαίωνε τα αρπακτικά ο Αλ. Τσίπρας τον περασμένο Μάρτη, «...εμείς δεν είμαστε μπαταχτσήδες».
Ο ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα αξιώνει απ' το λαό να ενταφιάσει με τα ίδια του τα χέρια την προοπτική να γίνει κυρίαρχος του τόπου και του πλούτου που παράγει, την ευημερία που μπορούν να του εγγυηθούν οι υπαρκτές δυνατότητες κάλυψης των αναγκών του. Οι διαφωνίες του με την κυβέρνηση είναι τεχνοοικονομικές αφού στην πραγματικότητα και αυτός συνεχίζει στον ίδιο δρόμο του «σκάσε και πλήρωνε» για το λαό.
Πραγματική απάντηση από την πλευρά των εργαζομένων στο ζήτημα του χρέους δίνει μόνο η πρόταση για μονομερή διαγραφή όλου του χρέους με αποδέσμευση από την ΕΕ, με το λαό κυρίαρχο στην εξουσία και τον πλούτο που παράγει στα χέρια του.

Τα «συχαρίκια» του Αλέξη

Τα «συχαρίκια» του Αλέξη

«Ο λαός της Βραζιλίας μίλησε, ανταμείβοντας το Εργατικό Κόμμα Βραζιλίας με μια τέταρτη στη σειρά εκλογή», σημειώνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, σε μήνυμά του προς την Ντίλμα Ρουσέφ συγχαίροντάς την για τη νέα της νίκη.
Κι επειδή ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ μελετά προσεκτικά τις ανακατατάξεις και διεργασίες στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, το μήνυμα σημειώνει πως «ο σημαντικός ρόλος της Βραζιλίας στην παγκόσμια σκηνή είναι ένας αποφασιστικός παράγοντας για κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, καθώς και για αλληλεγγύη, σταθερότητα και ειρήνη». Ετσι, απλά και σύντομα εξωραΐζεται ο ρόλος της καπιταλιστικής Βραζιλίας, που συμμετέχει «με τα μπούνια» στις ενδοϊμπεριαλιστικές «κόντρες», αλλά και «ειρηνευτικές αποστολές» (π.χ. Αϊτή) της «Νέας Τάξης Πραγμάτων», ο ρόλος της καπιταλιστικής Βραζιλίας που πρωτοστατεί σε μια σειρά διακρατικές καπιταλιστικές ενώσεις, εντείνοντας την κούρσα των ανταγωνισμών σε Νότια Αμερική και όλο τον κόσμο. Η Βραζιλία των μεγάλων αντιθέσεων, των ανερχόμενων κεφαλαίων που κερδίζουν έδαφος σε μια σειρά ηπείρους ενώ ο λαός της χώρας βουλιάζει στις στερήσεις, είναι ένα ακόμα πρότυπο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Δε μας εκπλήσσει. Η αξιωματική αντιπολίτευση δε χάνει ευκαιρία να συγχαρεί μια σειρά ανερχόμενα ιμπεριαλιστικά και αστικά κέντρα, αναζητώντας (και οικοδομώντας) αντιλαϊκές συμμαχίες για όταν θα αναλάβει τα ηνία της αστικής εξουσίας.