Συνέντευξη με τον Ελισαίο Βαγενά για τις εξελίξεις στην Ουκρανία και τα συμπεράσματα από αυτές

 Συνέντευξη με τον Ελισαίο Βαγενά για τις εξελίξεις στην Ουκρανία και τα συμπεράσματα από αυτές

Ουκρανία: Οι Ναζί του «Δεξιού Τομέα» υποψήφιοι για την προεδρία

 Ουκρανία: Οι Ναζί του «Δεξιού Τομέα» υποψήφιοι για την προεδρία

Ο επικεφαλής των ναζιστών της Ουκρανίας, της οργάνωσης «Pravy Sektor» (Δεξιός Τομέας) Ντμίτρο Γιάρος θα είναι υποψήφιος για την προεδρία της Ουκρανίας στις εκλογές της 25ης Μάη.

«Ο Ντμίτρο Γιάρος θα κατέλθει υποψήφιος για την προεδρία της Ουκρανίας», ανακοίνωσε ο Αντρίι Ταρασένκο, στέλεχος των Ουκρανών φασιστών, σύμφωνα με το πρακτορείο «Interfax». Μάλιστα, ο Ταρασένκο δήλωσε ότι «παραμένουμε οι ηγέτες της επανάστασης» δείχνοντας ουσιαστικά και το αντιδραστικό περιεχόμενο των τελευταίων εξελίξεων στην Ουκρανία. Ο «Δεξιός Τομέας» αποτέλεσε το σημαντικότερο τμήμα των δυνάμεων κρούσης που χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλεία από την ΕΕ και τις ΗΠΑ για να προωθούν τις επεμβάσεις και τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια στην Ουκρανία.

Ο «Δεξιός Τομέας» - που χρειάζεται να θυμίσουμε ότι διατηρεί σχέσεις και έχει πραγματοποιήσει εκδηλώσεις υπέρ της Χρυσής Αυγής - έχει επιδοθεί σε αίσχη τους τελευταίους μήνες (αλλά και παλιότερα) ενάντια σε κομμουνιστές, σε εργαζόμενους, σε μειονότητες που ζουν στην Ουκρανία, αναπαράγοντας παράλληλα τη ναζιστική ιδεολογία.

902.gr 

Πρόβα μεγάλου συνασπισμού;

 Πρόβα μεγάλου συνασπισμού;

«Η ΝΔ και ο Αντώνης Σαμαράς προτείνουν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, έτσι ώστε να ανασχεθεί η καταστροφική πορεία της χώρας (…) η ΝΔ αποτελεί αυτή τη στιγμή τη μόνη αξιόπιστη πρόταση εξουσίας και σταθερής διακυβέρνησης».

Quiz!! Ποιος δήλωσε τα παραπάνω τον Απρίλη του 2012;;;

Κάποιο «τσιράκι» της Τρόικας και της Μέρκελ; Κάποιος υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά; ή....

μήπως κάποιος που δυο χρόνια μετά θα ήταν υποψήφιος Δήμαρχος με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ;;

Απίστευτο; Καθόλου! Ο ΣΥΡΙΖΑ στο Δήμο Καλαμάτας στηρίζει τον Μανώλη Μάκαρη που είπε τα παραπάνω στις 11-4-2012 (εφημερίδα «Ελευθερία») όταν και διεκδικούσε το χρίσμα του υποψήφιου βουλευτή Μεσσηνίας της Νέας Δημοκρατίας και συμμετείχε στον προεκλογικό αγώνα του κόμματος του Αντώνη Σαμαρά.

Να προσθέσουμε ορισμένα ακόμα στο Βιογραφικό του: Το 2006 εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος με τη ΝΔ στη Παλλήνη όπου ένα χρόνο ήταν και Αντιδήμαρχος ενώ το 2010 ήταν υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος πάλι με τη ΝΔ στην Περιφέρεια Πελοποννήσου!

Ψηφίζεις ΣΥΡΙΖΑ… και σου βγαίνει ΝΔ!

ΥΓ. Τον ίδιο υποψήφιο στηρίζουν και οι ΑΝ. ΕΛ. και οι Οικολόγοι Πράσινοι…

ΥΓ2: Δηλαδή για να συνοψίσουμε: Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το λαό στη Μεσσηνία να ψηφίσει για Δήμαρχο ένα πρώην στέλεχος της ΝΔ και στην Περιφέρεια ένα πρώην στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ… (Βουδούρης)

ΥΓ3: Εσύ που νιώθεις αριστερός συνεχίζεις να πιστεύεις πως η ψήφος σου δεν θα καταλήξει σε… συγκυβέρνηση; Μήπως να ξανασκεφτείς την επιλογή σου;

ΥΓ4: Μοναδική σίγουρη και τίμια επιλογή σε Δήμους, Περιφέρειες, Ευρωεκλογές και παντού η ψήφος στο ΚΚΕ!!

Friedrich Engels - Για την εξουσία

 Friedrich Engels - Για την εξουσία

Μερικοί σοσιαλιστές έχουν εσχάτως εξαπολύσει μια συστηματική εκστρατεία ενάντια σε αυτό που αποκαλούν αρχή της εξουσίας. Επαρκεί να τους πούμε ότι κάθε πράξη είναι εξουσιαστική για αυτό καταδικαστέα. Αυτή η διαδικασία της κριτικής της εξουσίας έχει καταχραστεί τόσο, ώστε είναι πλέον απαραίτητο να δούμε το θέμα πιο συγκεκριμένα.

Η εξουσία με την έννοια που χρησιμοποιείται η λέξη εδώ σημαίνει η επιβολή της θέλησης ενός πάνω στην δίκη μας. Επιπρόσθετα η εξουσία προϋποθέτει την υποταγή. Τώρα, μιας και αυτές οι δύο λέξεις ακούγονται κάπως άσχημες, και η σχέση που αντιπροσωπεύουν είναι δυσμενής για το υποταγμένο μέρος, το ερώτημα είναι να εξακριβώσουμε αν υπάρχει τρόπος να απαλλαχτούμε από αυτήν, με δοσμένες τις συνθήκες της υπάρχουσας κοινωνίας, αν μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα κοινωνικό σύστημα στο οποίο η εξουσία δεν θα έχει κανένα σκοπό και κατά συνέπεια θα εξαφανιστεί.

Εξετάζοντας τις οικονομικές, βιομηχανικές και αγροτικές συνθήκες που διαμορφώνουν την βάση της σημερινής αστικής κοινωνίας βρίσκουμε ότι τείνουν ολοένα και περισσότερο να αντικαθιστούν την μεμονωμένη πράξη με την συνδυασμένη πράξη ατόμων. Η σύγχρονη βιομηχανία με τα μεγάλα εργοστάσια, όπου εκατοντάδες εργάτες επιτηρούν πολύπλοκες μηχανές κινούμενες με ατμό, έχει υπερβεί τα μικρά εργαστήρια των μεμονωμένων παραγωγών. Τα κάρα και οι άμαξες των λεωφόρων έχουν αντικατασταθεί από τα σιδηροδρομικά τραίνα, όπως και οι μικρές βάρκες από ατμόπλοια. Ακόμα και η γεωργία υποκύπτει στην κυριαρχία της μηχανής και του ατμού που αργά αλλά αμείλικτα βάζει στην θέση του μικρού ιδιοκτήτη μεγάλους καπιταλιστές που με την βοήθεια μισθωμένων εργατών καλλιεργεί μεγάλες εκτάσεις γης.

Παντού η συνδυασμένη πράξη, η πλοκή διαδικασιών που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, εκτοπίζει την ανεξάρτητη δράση από μεμονωμένα άτομα. Αλλά οποιοσδήποτε μιλά για συνδυασμένη πράξη μιλάει για οργάνωση. Είναι δυνατόν να έχεις οργάνωση χωρίς εξουσία;

Ας υποθέσουμε ότι μια κοινωνική επανάσταση ανατρέπει τους καπιταλιστές που τώρα ασκούν την εξουσία τους πάνω στην παραγωγή και διανομή του πλούτου. Ας υποθέσουμε,  υιοθετώντας πλήρως την θέση των αντιεξουσιαστών, ότι η γη και τα εργαλεία της εργασίας γινόντουσαν συλλογική ιδιοκτησία των εργατών που τα χρησιμοποιούν. Μήπως τότε η εξουσία θα εξαφανιζόταν ή θα άλλαζε μόνο μορφή; Για να δούμε.

Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα κλωστοϋφαντουργικό εργοστάσιο. Το βαμβάκι πρέπει να περάσει τουλάχιστον από 6 διαδοχικές διαδικασίες προτού καταλήξει στην μορφή της κλωστής, και αυτές οι διαδικασίες λαμβάνουν χώρα κατά κύριο λόγο σε διαφορετικά δωμάτια. Επιπλέον, κρατώντας σε λειτουργία τις μηχανές απαιτεί έναν μηχανικό που θα επιβλέπει την ατμομηχανή, τεχνικούς να κάνουν τις επιδιορθώσεις, και πολλούς άλλους εργάτες που η δουλειά τους θα είναι να μεταφέρουν τα προϊόντα από ένα δωμάτιο στο άλλο και ούτω καθεξής. Όλοι αυτοί οι εργάτες, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, είναι υποχρεωμένοι να ξεκινήσουν και να τελειώσουν την δουλειά τους υπό την εξουσία του ατμού που ποσώς τον ενδιαφέρει για την προσωπική ανθρώπινη αυτονομία. Οι εργάτες πρέπει εκ τούτου να εξετάσουν τις κατάλληλες ώρες εργασίας/χρονοδιάγραμμα και εφόσον αυτές οι ώρες ορισθούν οφείλουν να τηρούνται από όλους χωρίς εξαίρεση.

Όσα συγκεκριμένα ζητήματα ανακύπτουν σε κάθε δωμάτιο ανά πάσα στιγμή σε σχέση με τον τρόπο παραγωγής, διανομής του υλικού κτλ. πρέπει να λύνονται με απόφαση ενός εκπρόσωπου τοποθετημένου σε κάθε κλάδο εργασίας, ή, αν είναι δυνατόν, με ψηφοφορία με όρους πλειοψηφίας. Η θέληση του ατόμου θα πρέπει πάντα να υποτάσσεται σε αυτήν την απόφαση που σημαίνει ότι τα ζητήματα του τρόπου παραγωγής θα λύνονται με εξουσιαστικό τρόπο. Η αυτόματη μηχανή του μεγάλου εργοστασίου είναι πολύ πιο δεσποτική από όσο ήταν οι μικροί καπιταλιστές που έχουν υπάλληλους. Σε σχέση με τις ώρες εργασίας κάποιος θα μπορούσε να γράψει στην πύλη αυτών των εργοστασίων Lasciate ogni autonomia, voi che entrate! “Άφησε, εσύ που μπαίνεις, κάθε αυτονομία πίσω σου!.”

Αν ο άνθρωπος με την γνώση του και το εφευρετικό του πνεύμα έχει καθυποτάξει τις δυνάμεις της φύσης, οι τελευταίες παίρνουν εκδίκηση υποβάλλοντας τον, όσο τις χρησιμοποιεί, σε έναν αληθινό δεσποτισμό ανεξάρτητο από κάθε κοινωνική οργάνωση. Το να θέλεις να καταργήσεις την εξουσία στην μεγάλη βιομηχανία είναι ισάξιο με το να θέλεις να καταργήσεις την βιομηχανία καθεαυτή, να καταργήσεις την ατμομηχανή για να γυρίσεις στον τροχό.

Ας πάρουμε άλλο ένα παράδειγμα, τον σιδηρόδρομο. Εδώ και πάλι η συνεργασία ενός άπειρου αριθμού ατόμων είναι απολύτως απαραίτητη, και αυτή η συνεργασία πρέπει να ασκείται σε ακριβείς καθορισμένες ώρες έτσι ώστε να μην γίνουν ατυχήματα. Εδώ, πάλι, η κύρια συνθήκη της δουλειάς είναι μια κυρίαρχη θέληση που καθορίζει όλα τα υπόλοιπα ζητήματα, είτε είναι η θέληση ενός εκπροσώπου, είτε μιας επιτροπής υπεύθυνης για την εκτέλεση των αποφάσεων μιας πλειοψηφίας ατόμων. Όποια και αν είναι η περίπτωση υπάρχει μια σαφής εξουσία. Επιπλέον τι θα γινόταν αν η εξουσία των υπαλλήλων πάνω στους επιβάτες καταργηθεί ;

Αλλά η αναγκαιότητα της εξουσίας, και μάλιστα της δεσποτικής εξουσίας, δεν θα μπορούσε να παρατηρηθεί πιο έντονη παρά σε ένα καράβι εν πλω. Εκεί, σε συνθήκες κινδύνου, οι ζωές όλων στηρίζονται στην ακαριαία και απόλυτη πειθαρχία στην θέληση του ενός.

Όταν υπέβαλα αυτά τα επιχειρήματα στους πιο λυσσαλέους αντιεξουσιαστές, η μόνη απάντηση που μπορούσαν να δώσουν ήταν η ακόλουθη. Ναι, αυτό είναι αλήθεια, αλλά, στις παραπάνω περιπτώσεις, δεν είναι εξουσία που παραχωρούμε στους διαμεσολαβητές μας αλλά μια εντολή εμπιστοσύνης. Αυτοί οι κύριοι νομίζουν ότι με το να αλλάζουν τα ονόματα των πραγμάτων αλλάζουν και τα πράγματα τα ίδια. Έτσι κοροϊδεύουν τον κόσμο αυτοί οι βαθυστόχαστα διανοητές.

Είδαμε λοιπόν, ότι από τη μια, ένα είδος εξουσίας -ανεξαρτήτως αν είναι αποτέλεσμα ανάθεσης- και από την άλλη ένα είδος υποταγής, είναι πράγματα που, ανεξάρτητα από την εκάστοτε κοινωνική οργάνωση, επιβάλλονται πάνω μας μαζί με τις υλικές συνθήκες, κάτω από τις οποίες παράγουμε και διανέμουμε προϊόντα.

Είδαμε, εξάλλου, ότι οι υλικές συνθήκες παραγωγής και διανομής αναπόφευκτα αναπτύσσονται με την μεγάλη βιομηχανία και την μεγάλης κλίμακας γεωργία, και αυξανόμενα τείνουν να μεγεθύνουν το εύρος της εξουσίας. Εξ ου και είναι παράλογο να θεωρείς ότι η αρχή της εξουσίας είναι απόλυτα κακή, ενώ η αρχή της αυτονομίας απόλυτα καλή. Η εξουσία και η αυτονομία είναι σχετικά πράγματα που οι σφαίρες τους ποικίλουν ανάλογα με τις διάφορες φάσεις της ανάπτυξης της κοινωνίας. Αν οι αυτονομιστές περιορίζονταν στο να πουν ότι η μελλοντική κοινωνική οργάνωση θα περιορίσει την εξουσία μέσα στα όρια των συνθηκών παραγωγής που την καθιστούν αναπόφευκτη, θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Αλλά είναι τυφλοί σε όλα τα στοιχεία που την κάνουν απαραίτητη και με πάθος πολεμάνε την ίδια την πραγματικότητα.

Γιατί οι αντιεξουσιαστές δεν περιορίζονται στο να ωρύονται ενάντια στην πολιτική εξουσία και το κράτος; Όλοι οι Σοσιαλιστές συμφωνούν ότι το πολιτικό κράτος και μαζί με αυτό η πολιτική εξουσία θα εξαφανιστούν ως τελικό αποτέλεσμα της επικείμενης κοινωνικής επανάστασης, δηλαδή, οι δημόσιες λειτουργίες θα χάσουν τον πολιτικό τους χαρακτήρα και θα μεταμορφωθούν στις απλές διοικητικές λειτουργίες του να επιβλέπουν τα πραγματικά συμφέροντα της κοινωνίας. Αλλά οι αντιεξουσιαστές απαιτούν το πολιτικό κράτος να καταργηθεί με ένα χτύπημα, πριν ακόμη καταστραφούν οι κοινωνικές συνθήκες που το γέννησαν. Απαιτούν η πρώτη πράξη της κοινωνικής επανάστασης να είναι η κατάργηση της εξουσίας. Έχουν δει ποτέ τους αυτοί οι κύριοι μια επανάσταση; Η επανάσταση είναι σίγουρα το πιο εξουσιαστικό πράγμα που υπάρχει. Είναι η πράξη με την οποία ένα μέρος του πληθυσμού επιβάλλει την θέληση του στο άλλο μέρος, μέσω ντουφεκιών, ξιφολογχών και κανονιών -μέσω δηλαδή εξουσιαστικών μέσων. Και εφόσον η νικήτρια μερίδα δεν θέλει ο αγώνας της να είναι μάταιος, θα πρέπει να διατηρήσει την εξουσία της μέσω του τρόμου που τα όπλα της εμπνέουν στους αντιδραστικούς. Θα είχε αντέξει η Παρισινή Κομμούνα έστω μια μέρα αν δεν είχε χρησιμοποιήσει την εξουσία του οπλισμένου λαού ενάντια στην αστική τάξη; Μήπως αντίθετα θα πρέπει να την κατακρίνουμε που δεν την χρησιμοποίησε τόσο ελεύθερα όσο χρειαζόταν;

Κατά συνέπεια, συμβαίνει ένα από τα δύο, είτε οι αντιεξουσιαστές δεν ξέρουν γιατί μιλάνε, και σε αυτήν την περίπτωση σπέρνουν μόνο σύγχυση. Είτε όντως ξέρουν, και σε αυτήν την περίπτωση προδίδουν το προλεταριακό κίνημα. Όπως και να έχει εξυπηρετούν την αντίδραση.

Πηγή
Εναλλακτική μετάφραση
Επιμέλεια και υπογραμμίσεις: Επαγρύπνηση

Δε φτιάχνουμε κι εμείς ένα κόμμα;;;

 Δε φτιάχνουμε κι εμείς ένα κόμμα;;;

Γιατί να μη φτιάξουμε κι εμείς ένα κόμμα;
Τώρα που είναι και της μόδας, τώρα που γυρίζει...
Ο καθένας φτιάχνει κόμμα.
Άλλοι από λόξα, άλλοι από συμφέρον, άλλοι από μιντιάρχη... ο καθένας όπως μπορεί!

Αλλά για να μη φανεί ότι θέλουμε να γίνουμε Χαλίφηδες στη θέση του Χαλίφη (εμείς, άλλωστε, δεν είμαστε σαν τους άλλους), θα το φέρουμε λάου-λάου.
Δηλαδή, θα συγκροτήσουμε πρώτα (εμείς! ποιοι άλλοι;) μια κίνηση πολιτών.
Δε θα δυσκολευτούμε να βρούμε όνομα. Μπορούμε απλά να βάλουμε έναν αριθμό.
Θα πούμε ότι είμαστε "η κίνηση των 28".
Μπορεί να γίνουμε 28, μπορεί λιγότεροι, μπορεί περισσότεροι -δεν έχει σημασία.
Ο αριθμός μας θα είναι το 28.
(με ασαφές υπονοούμενο ότι αν προσθέσεις 2+8=10, άρα όλοι μαζί είμαστε "το 10 το καλό" για την πατρίδα)

Θα είμαστε οι "28" και θα αυτοπαρουσιαστούμε ως άνθρωποι της διπλανής πόρτας, άνθρωποι του μεροκάματου, της ανεργίας, της εργασίας, της αεργίας, της νοικουροσύνης, της αγοράς.
Άνθρωποι που δεν έχουμε διατελέσει υπουργοί και βουλευτές.
Και φυσικά, θα λέμε πως είμαστε όλοι μαζί, πλούσιοι και φτωχοί, νέοι και γέροι, άσπροι και μαύροι, ολυμπιακοί και παναθηναϊκοί, προικισμένοι και μικροτσούτσουνοι, νυμφομανείς και ανέραστες, όμορφοι και άσχημοι, καπνιστές και αντικαπνιστές...
Δηλαδή "όλοι μαζί μπορούμε", που λέει κι ο Αλαφούζος!

Θέσεις; Αρχές; Ιδεολογία;
Έλα ρε παιδιά, τι αναχρονιστικά πράγματα είναι αυτά;
Στην Ευρώπη είμαστε... στον 21ο αιώνα!
Οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει μαζί με την πάλη των τάξεων.
Αφήστε που εδώ και καμιά 20αριά χρόνια έχει έρθει το τέλος της ιστορίας.
Επομένως, γιατί να ασχολούμαστε με μαλακίες;
Εμείς κοιτάμε μόνο μπροστά!

Το θέμα είναι να πούμε πως εκφράζουμε τον σύγχρονο απολιτίκ μαλάκα, τον τρέντυ, τον χίπστερ, τον κάγκουρα, τον κλαρινογαμπρό, τον μετροσέξουαλ, την ξιπασμένη, τη λαϊκιά, τη μπλαζέ, τη "δεύτερη"... γενικώς όποιον λέει "α, εγώ δεν ασχολούμαι μ' αυτά"!

Στις φωτογραφίες που θα κυκλοφορήσουμε, θα διαβάζουμε σκεπτικά free press φυλλάδες, θα φυτεύουμε ραπανάκια σε ζαρντινιέρες της Ομόνοιας, θα φοράμε μεγάλα κοκκάλινα γυαλιά χωρίς τζάμια, θα ποζάρουμε με τη γλώσσα έξω και θα φοράμε μπλουζάκια με στάμπα "ήμουν κι εγώ στο κότερο".

Θα φτιάξουμε και web tv, όπου θα ανεβάζουμε εκπομπές στις οποίες θα συνομιλούμε για τα προβλήματά τους με ανθρώπους της διπλανής πόρτας: εφοπλιστές, μπακούρια, νταβατζήδες, βαποράκια, τσατσάδες, κλακαδόρους, εργολάβους, μοδίστρες, βιομήχανους, μπούμαν, τσαγκάρηδες, χρυσοθήρες, μπράβους, ποδοσφαιριστές, μπαλαρίνες, καλντεριμιτζούδες, κράχτες και μπασίστες.
Με την κοινωνία των πολιτών, με λίγα λόγια..

Τα προεκλογικά μας περίπτερα θα είναι στο παγκάκι της πλατείας Μαβίλη για την Αθήνα (δίπλα στα "βρώμικα"), σε σαντουιτσάδικο της Καμάρας για τη Θεσσαλονίκη (για τους ξενύχτηδες), σε μπουγατσάδικο στα Λιονταράκια για το Ηράκλειο (για τζη κουζουλούς), στα σκαλιά της Γεροκωστοπούλου για την Πάτρα (πίνοντας μαυροδάφνες), στα βράχια της Πειραϊκής για τον Πειραιά (για να προσεγγίσουμε τους μπεκρήδες), δίπλα στη σκοπιά της 1ης στρατιάς για τη Λάρισα (για να τραβήξουμε καμιά 40άρα Λαρισαία), στην κοιλάδα με τις Πεταλούδες για τη Ρόδο (για τους ρομαντικούς) και σε άλλα κεντρικά σημεία των μεγάλων πόλεων της χώρας, όπου ανταλλάσσσει απόψεις, ερωτήματα και αγωνίες η πραγματική κοινωνία των πολιτών.

Κι αφού αποφασίσαμε... συλλογικά πως είμαστε 28 (από κάτω αφήστε νουμεράκι ο καθένας), θα κάνουμε μια εκδήλωση σε κεντρικό μπουρδελοξενοδοχείο των Αθηνών (που δε θα ξεπεράσει το τρίωρο και διπλοχρεωθούμε την ημιδιαμονή), θα πιάσουμε και κάνα καναλάρχη να μας φτιάξει το προφίλ (θα του τάξουμε ότι θα κόψουμε ψήφους απ'τον Τσίπρα), θα φτιάξουμε και ένα σήμα με χρώμο εύθυμο μπορδοροδοκόκκινο...
...και Ευρωβουλή σου ερχόμαστε!

Ερχόμαστε σαν ορμητικό.... "Ποτάμι" (το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;) και θα ταράξουμε τα λιμνάζοντα νερά των ανεπίδεκτων μπουρτζόβλαχων δεξιάς, αριστεράς και κέντρου!
Δεν έχουμε χρώμα, είμαστε Έλληνες πολίτες, χωρίς αναχρονιστικούς κοινωνικούς και ταξικούς διαχωρισμούς!
Δεν έχουμε καν λεφτά (δώστε ό,τι έχετε ευχαρίστηση) για προεκλογική εκστρατεία!
Θα μοιράζουμε φυλλάδια σε συσσίτια και παγκάκια, για τον Ελληνα της διπλανής πόρτας ή παγκακιού.
Το μόνο που απαγορεύεται είναι η χρήση λέξεων σε "...-ισμός".
(Εξαιρούνται ο σεισμός κι ο τουρισμός)

Ζήτωσαν οι απολιτίκ πολιτικοί!
Ζήτωσαν οι νέοι και έμπειροι!
Ζήτωσαν οι γέροι και άφθαρτοι!
Ζήτω η "κίνηση των 28"!


ΥΓ.: Στα σχόλια δηλώνετε συμμετοχή στην "κίνηση των 28".
Επίσης, μπορείτε να προτείνετε αξιώματα. Και να αυτοπροταθείτε, αν χρειαστεί.

Ν. Μόττας-Το..."μονοπώλιο της βίας"

 Ν. Μόττας-Το..."μονοπώλιο της βίας"

Το... «μονοπώλιο της βίας»

του Νίκου Μόττα

Το «μονοπώλιο της βίας», μας λένε ορισμένοι, «ανήκει μόνο στο κράτος σε μια δημοκρατική πολιτεία». Αποκρύβουν, όμως, σκόπιμα, το σημαντικότερο στοιχείο: αυτό της ταξικότητας, τόσο του κράτους, όσο και της «δημοκρατικής πολιτείας». Βαφτίζουν το κράτος ως κράτος όλων των πολιτών, ανεξαρτήτως της κοινωνικής τους θέσης. Μας λένε, δηλαδή, ότι το κράτος αυτό, που έχει σύμφωνα με αυτούς το «μονοπώλιο της βίας», εξυπηρετεί τα συμφέροντα και του μεγαλοβιομηχάνου και του εργάτη, και του εφοπλιστή και του ναυτεργάτη, με λίγα λόγια και της αστικής και της εργατικής τάξης.

Η προσπάθεια απέκδυσης του κράτους – και της «δημοκρατικής πολιτείας» - από τον ταξικό τους χαρακτήρα αποτελεί, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αυθαιρεσία. Και αυτό διότι, κατ' ουσίαν, αποκρύβεται το γεγονός της ύπαρξης κοινωνικών δυνάμεων με εκ διαμέτρου αντίθετα ταξικά συμφέροντα. Αποκρύβεται η ύπαρξη εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου ως αποτέλεσμα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Το κράτος, λοιπόν, έχει ξεκάθαρα προσδοιορισμένο ταξικό χαρακτήρα. Δεν είναι το κράτος «όλων των πολιτών» - είναι το αστικό κράτος. Είναι το κράτος που, φορώντας το μανδύα της νομιμοφάνειας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, υπάρχει για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης – που στον Καπιταλισμό δεν είναι άλλη από την αστική τάξη.

Η πραγματικότητα επιβεβαιώνει στο ακέραιο την άποψη του Λένιν για τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους: «Η ως τα τώρα κοινωνία, που κινείται μέσα σε ταξικές αντιθέσεις, είχε ανάγκη από το κράτος, δηλαδή από μια οργάνωση της κάθε φορά εκμεταλλεύτριας τάξης για να διατηρεί τους εξωτερικούς της όρους παραγωγής, δηλαδή κυρίως για να κρατάει με τη βία την εκμεταλλευόμενη τάξη κάτω από τους δοσμένους όρους καταπίεσης που καθορίζονται από τον υπάρχοντα τρόπο παραγωγής» (Κράτος και Επανάσταση, Κεφ. 1, Τμ.4).

Το «μονοπώλιο της βίας», λοιπόν, για το οποίο μας μιλάνε, δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο, από την υλική δύναμη της κρατικής εξουσίας της εκμεταλλεύτριας τάξης που χρησιμοποιείται ενάντια στους αγώνες της εργατικής τάξης. Πρόκειται για το «μονοπώλιο της βίας» που επικαλούνται όλες οι αστικές κυβερνήσεις (ανεξαιρέτως φιλελεύθερου, σοσιαλδημοκρατικού ή άλλου πολιτικού προσίμου) όταν επιχειρούν να τσακίσουν το εργατικό-λαϊκό κίνημα που πάει να «σηκώσει κεφάλι».

Είναι το ίδιο «μονοπώλιο της βίας» του αστικού κράτους που, μεταξύ 1923 και 1936, επί κυβερνήσεων Γονατά, Παπαναστασίου, Ζαϊμη, Τσαλδάρη και Μεταξά, δολοφόνησε τουλάχιστον 37 εργάτες και τραυμάτισε χιλιάδες, κατά τη διάρκεια απεργιών και συλλαλητηρίων που βάφτηκαν στο αίμα.

Είναι το ίδιο «μονοπώλιο της βίας» του αστικού κράτους που – χάρην της «τάξης, της ασφάλειας και της εύρυθμης λειτουργίας του πολιτεύματος» - έστελνε χιλιάδες κομμουνιστές στην εξορία, σκότωνε, βασάνιζε και τρομοκρατούσε λαϊκούς αγωνιστές τις δεκαετίες του '50 και του '60.

Είναι το «μονοπώλιο της βίας» του κράτους που επικαλούνταν αστοί πολιτικοί, απ' τον Ελευθέριο Βενιζέλο μέχρι το Μεταξά και το Γεώργιο Παπανδρέου, για να καταστείλουν με τους πλέον απροκάλυπτα βάρβαρους τρόπους το εργατικό-λαϊκό κίνημα και να ποινικοποιήσουν την κομμουνιστική ιδεολογία. Να θυμήσουμε τον φασίστα Μεταξά που μιλούσε για την «αδιάκοπον φροντίδαν δια την στερέωσιν του αστικού καθεστώτος με όλας τας αναγκαίας θυσίας» η και τον Γεώργιο Παπανδρέου που χαρακτήριζε, το 1965, τον Κομμουνισμό ως «εχθρό του έθνους και της δημοκρατίας»;

Είναι το «μονοπώλιο της βίας» του αστικού κρατικού μηχανισμού που επιβάλλει την εισβολή των ΜΑΤ στη Χαλυβουργία, στην ΕΡΤ, σε χώρους απεργίας. Πρόκειται για το ίδιο «μονοπώλιο της βίας» που «χτυπάει» βάναυσα τις διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ και των ταξικών σωματείων (όπως σήμερα έξω απ' το υπουργείο οικονομικών), που οπλίζει τα χέρια της αστυνομίας ενάντια σε εργαζόμενους, συνταξιούχους, μαθητές.

Είναι το «μονοπώλιο της βίας», που όταν δεν χτυπάει στο ψαχνό με τα γκλομπ, χρησιμοποιεί διατάξεις του αστικού νομικού συστήματος για να τσακίσει το ταξικό κίνημα, άλλοτε διώκοντας και καταδικάζοντας πρωτοπόρους συνδικαλιστές και άλλοτε κηρύσσοντας παράνομες και καταχρηστικές 9 στις 10 απεργίες!

Είναι το «μονοπώλιο της βίας» που πηγάζει απ' τους ίδιους τους αστικούς θεσμούς, ασχέτως εαν αυτοί επικαλούνται υποκριτικά την «λαϊκή κυριαρχία». Η λαϊκή κυριαρχία τελειώνει εκεί που αρχίζει η αμφισβήτηση της εξουσίας της αστικής τάξης, της εξουσίας των μονοπωλίων. Το νομικό εποικοδόμημα που αποτελεί το αστικό Σύνταγμα δεν έπαψε να είναι αυτό που είχαν γράψει το 1848 οι Μαρξ και Ένγκελς: «το δίκαιο και η θέληση της τάξης σας που αναγορεύτηκε σε νόμο, θέληση που το περιεχόμενό της καθορίζεται από τις υλικές συνθήκες ύπαρξης της τάξης σας» (Κομ. Μανιφέστο).

Είναι δε τέτοια η υποκρισία όσων κάνουν λόγο για το «μονοπώλιο της έννομης άσκησης βίας στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες» που συχνά πέφτουν σε εξόφθαλμες αντιφάσεις. Αντιφάσεις που αποδεικνύουν ότι χρησιμοποιούν την έννοια της βίας «αλα καρτ», ανάλογα με τα καιρούς συμφέροντα που επικρατούν στις ενδοκαπιταλιστικές και ενδοιμπεριαλιστικές τους διενέξεις. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο οι ίδιοι που στηρίζουν τη βίαιη αστυνομική καταστολή ενάντια στο εργατικό κίνημα, ενάντια στους απεργούς χαλυβουργούς, ναυτεργάτες, εκπαιδευτικούς, αγρότες στη χώρα μας, να αναγάγουν σε... «επαναστατικές ενέργειες» τις πρόσφατες ένοπλες εκδηλώσεις βίας της ουκρανικής «αντιπολίτευσης» στο Κίεβο. Που πήγε άραγε το «μονοπώλιο της βίας» που υποτίθεται πως είχε η εκλεγμένη (αστική) κυβέρνηση του Γιανουκόβιτς; Μάλλον χάθηκε κάπου ανάμεσα στις συμπληγάδες των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων που συντρίβουν τον ουκρανικό λαό.

Συμπέρασμα 1ο: Η θεωρία του «μονοπωλίου της βίας» και η «θεωρία των δύο άκρων» είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Οι θιασώτες τους επιχειρούν να συσκοτίσουν τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, προσπαθούν να εξομοιώσουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, να ποινικοποιήσουν στα μάτια της κοινής γνώμης την πάλη του ταξικού κινήματος.

Συμπέρασμα 2ο: Είναι οι ίδιοι που με αυτές τις θεωρίες – και προβάλλοντας ταυτόχρονα το «μπαμπούλα» του χρυσαυγίτικου νεοναζισμού που το καπιταλιστικό σύστημα εξέθρεψε – επιχειρούν να εκβίασουν το εργατικό-λαϊκό κίνημα. Επιχειρούν δηλαδή, στο όνομα της νομικής αντιμετώπισης του φασιστικού φαινομένου, να αποσπάσουν δηλώσεις νομιμοφροσύνης απέναντι στο αστικό πολιτικό σύστημα και στο νομικό πλαίσιο που το προστατεύει. «Εάν θέλεις να αντιμετωπιστεί η Χρυσή Αυγή τότε μπες και συ στην κιβωτό της αστικής νομιμότητας» λένε.

Συμπέρασμα 3ο: Την απάντηση στο «μονοπώλιο της βίας» του αστικού κράτους μπορεί να τη δώσει μόνο το οργανωμένο ταξικό κίνημα. Στη – νομιμοφανή ή μη - βία της άρχουσας τάξης μπορεί και πρέπει να απαντήσει μόνο η αντεπίθεση της εκμεταλλευόμενης τάξης. Μια αντεπίθεση που συνοψίζεται με τον καλύτερο τρόπο στο τετράστιχο του ποιητή: «Την πόρτα αν δεν ανοίγει, τη σπαν, σας είπα. Τι στέκεστε, τι γέρνετε σκυφτοί; Λαέ σκλάβε, δειλέ, ανανιώσου, χτύπα! Και κέρδισε μονάχος το ψωμί» (Κ.Βάρναλης).

Η «αναντιστοιχία» και τα «στηρίγματα»...

Η «αναντιστοιχία» και τα «στηρίγματα»...

«Το πρόβλημα της πολιτικής ρευστότητας που χαρακτηρίζει τη συγκυρία ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ εντοπίζεται στην αναντιστοιχία των δημοσκοπικών ποσοστών του και στα εκλογικά αποτελέσματα των σχημάτων στα οποία συμμετέχει στις επαγγελματικές ενώσεις. Αν στα αρνητικά αποτελέσματα του ΤΕΕ προστεθούν και τα αποτελέσματα των Δικηγορικών Συλλόγων, καθώς και η μόνιμη αδυναμία για μία, αν όχι πλειοψηφική, έστω ικανοποιητική καταγραφή στα εργατικά σωματεία, τότε αντί να εφησυχάζουμε για τις κεντρικές πολιτικές επιτυχίες μας, θα έπρεπε να ανησυχούμε και μάλιστα σοβαρά. Ιδιαίτερα η ανησυχία αυτή θα έπρεπε να εκφράζεται για την κυβέρνηση της Αριστεράς. Με ποια κοινωνικά και κομματικά στηρίγματα θα πετύχει η κυβέρνηση της Αριστεράς να βγει νικήτρια έναντι των δυνάμεων του εγχώριου και διεθνούς νεοφιλελευθερισμού...».

Τα όσα σημειώνει με χτεσινό άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο βουλευτής και μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κοντονής είναι ενδεικτικά της εντεινόμενης ανησυχίας στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για τη σοβαρή δυσκολία που αντιμετωπίζει, στο πλαίσιο των συνολικότερων δυσκολιών της επιχείρησης αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, να στήσει τα απαιτούμενα «ποδάρια» σε σωματεία, επιμελητήρια κ.τ.λ.
Καθόλου τυχαία, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ εστιάζει την ανησυχία αυτή στην «κυβέρνηση της αριστεράς» και στα «στηρίγματά» της. Ο ΣΥΡΙΖΑ στις εξετάσεις που δίνει στην αστική τάξη για την καταλληλότητά του να αναλάβει τη διακυβέρνηση δεν προβάλλει μόνο τις θέσεις του για προώθηση ενός διαχειριστικού μείγματος που υπηρετεί καλύτερα τις σημερινές της ανάγκες: Παίζει ταυτόχρονα το «χαρτί» της ικανότητας ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας, της δημιουργίας νέων συμμαχιών της αστικής τάξης με μεσαία στρώματα, της «αποκατάστασης της εμπιστοσύνης» του λαού στους αστικούς θεσμούς, ακόμα και της στοίχισης του λαϊκού κινήματος πίσω από τους στόχους του ντόπιου κεφαλαίου. Με αυτά τα αποτελέσματα, όμως, βλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι το «χαρτί» τους χάνει σε ισχύ...

«Αν το φαινόμενο αυτό επαναληφθεί στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ιδίως τις δημοτικές, τότε θα αποδειχθεί με τραγικό τρόπο ότι οι καθυστερήσεις και η ουσιαστική ανυπαρξία οικοδόμησης πολιτικής συμμαχιών (και όχι ένταξης στον ΣΥΡΙΖΑ) με κινήσεις και πρόσωπα από τον σοσιαλιστικό χώρο, όχι μόνο ναρκοθετούν την κυβερνητική προοπτική της Αριστεράς, αλλά το βασικό είναι ότι μπορούν να αναβιώσουν στρατηγικές επαναδημιουργίας της Κεντροαριστεράς (...) Αν αυτές οι τάσεις επιβεβαιωθούν, υπάρχει κίνδυνος να δημιουργηθεί ρήγμα στην προσπάθεια ηγεμόνευσης του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία και στην πολιτική κονίστρα», σημειώνει ο Στ. Κοντονής, επισημαίνοντας τους κινδύνους που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στη «μάχη» για τα «σκήπτρα» της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας...

Με αυτό το σκεπτικό, καλεί σε ακόμα πιο γρήγορη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά στο επίπεδο των συμμαχιών, με δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας δοκιμασμένες στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής, χωρίς, όπως λέει χαρακτηριστικά, να «λειτουργεί ως κήνσορας "αριστεροφροσύνης" και "αντιμνημονιακής συνέπειας και καθαρότητας"».

Κοντολογίς, οι διάφοροι Καρυπίδηδες, Βουδούρηδες κ.λπ., τα στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας που ενσωματώνει ο ΣΥΡΙΖΑ, από το «παλιό» παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, μέχρι γνωστά στελέχη του εργατοπατερισμού, μόνο «παραστρατήματα» δεν είναι: Οπως επισημαίνεται από την ίδια την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αναγκαίος όρος για να διεκδικήσουν, αλλά και να διαχειριστούν με αξιώσεις την αστική διακυβέρνηση.

Τα παραπάνω πρέπει να γίνουν ένα ακόμα κριτήριο για το λαό. Τις δυσκολίες του ΣΥΡΙΖΑ και συνολικότερα του αστικού πολιτικού συστήματος πρέπει οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα να τις οξύνουν στο έπακρο, με απεγκλωβισμό συνολικά από όλες τις δυνάμεις της αστικής διαχείρισης, από τα αστικά κόμματα και τις δυνάμεις του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού. Με αποφασιστική συστράτευση με το ΚΚΕ, με ενίσχυση του ταξικού πόλου στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Η οικονομική διάσταση της επέμβασης της ΕΕ

Η οικονομική διάσταση της επέμβασης της ΕΕ

Η επέμβαση της ΕΕ στην Ουκρανία, μετά τη στήριξη των αστικών αντιδραστικών εθνικιστικών και φασιστικών δυνάμεων για να ανατρέψουν τον Β. Γιανουκόβιτς, συνεχίζεται και με το λεγόμενο «πακέτο» βοήθειας των 11 δισεκατομμυρίων ευρώ σε δύο χρόνια που ανακοίνωσε προχτές η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με τη μορφή δανείων και επενδύσεων. Πρόκειται στην ουσία για ποσά που θα καταλήξουν στις τσέπες της ντόπιας πλουτοκρατίας και που θα κληθούν να πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα με σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Οπως δηλώνεται, το «πακέτο» δίνεται για να «σταθεροποιηθεί η οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση της Ουκρανίας, να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και υποτίθεται να ικανοποιηθούν οι προσδοκίες του ουκρανικού λαού.
Το πόσο στοχοπροσηλωμένα είναι τα κονδύλια για τη διεύρυνση της δράσης των μονοπωλιακών ομίλων ντόπιων και ξένων, φαίνεται και από τις πηγές χρηματοδότησης και το σκοπό που διατίθενται με βάση τις επίσημες ανακοινώσεις. Ετσι:

• Τα 3 δισ. ευρώ από τον Ευρωπαϊκό Προϋπολογισμό των προσεχών ετών πάνε σε 1,6 δισ. σε μακροοικονομικά δάνεια και σε «πακέτο βοήθειας» 1,4 δισ. ευρώ
• Εως 8 δισ. ευρώ θα δοθούν από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και Ευρωπαϊκή Τράπεζα για Ανοικοδόμηση και Ανάπτυξη
• Πιθανά 3,5 δισ. από το επενδυτικό πρόγραμμα καλής γειτονίας
• Κονδύλια από χορηγούς μετά από πρωτοβουλία που θα πάρουν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων κλπ.
• Προώθηση ενός προσωρινού σχεδίου για την υπογραφή της συμφωνίας σύνδεσης με την ΕΕ και τη δημιουργία ζωνών ελεύθερων συναλλαγών
• Οργάνωση ενός υψηλού επιπέδου επενδυτικού φόρουμ
• Εκσυγχρονισμός του ουκρανικού συστήματος μεταφοράς του φυσικού αερίου, ειδικά στο πέρασμα με τη Σλοβακία και στη συνέχεια με άλλες γειτονικές χώρες, όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία.
• Επιτάχυνση της απελευθέρωσης της θεώρησης βίζας και δυνατότητα κινητικότητας στους εργαζόμενους μέσω συμφωνίας κινητικότητας
• Τεχνική βοήθεια σε συνταγματικές, νομικές μεταρρυθμίσεις και της προετοιμασίας εκλογών (οι συμβουλές των πατρόνων στη νέα αστική εξουσία στην Ουκρανία θα «κρατηθούν» από τα δάνεια που θα παράσχει η ΕΕ).

Φυσικά, η προώθηση των λεγόμενων πολιτικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων συνοδεύεται από σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, όπως τα μνημόνια διαρκείας που ζούμε και στη χώρα μας από τα ...«πακέτα διάσωσης» της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Στη «βοήθεια» της ΕΕ είναι εμφανέστατη η αγωνία να εξασφαλιστεί ο κρίσιμος τομέας της ενέργειας και των αγωγών μεταφοράς της προς την ΕΕ, κάτι άλλωστε που αποτέλεσε και βασικό λόγο για την επέμβαση της ΕΕ στα εσωτερικά της Ουκρανίας.

Αμερικανικά μαχητικά και πλοία στα σύνορα με Ρωσία

Αμερικανικά μαχητικά και πλοία στα σύνορα με Ρωσία

Εκπαιδεύονταν στην Ελλάδα και μεταβαίνουν σε Βαλτικές χώρες και Πολωνία

Το αμερικανικό αντιτορπιλικό USS Traxton

Βαθαίνει η εμπλοκή της Ελλάδας στους επικίνδυνους για το λαό ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία αναζητά τρόπους αναβάθμισης του ρόλου της εγχώριας αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή. Σε αυτό το πλαίσιο, αμερικανικό στρατιωτικό προσωπικό που έκανε μεγάλης έκτασης άσκηση πρόσφατα στην Ελλάδα με την ελληνική Πολεμική Αεροπορία και μονάδες του στόλου, προωθείται τώρα για δράση στα σύνορα της ΕΕ με τη Ρωσία...
Συγκεκριμένα, ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ ανακοίνωσε την αποστολή έξι επιπλέον μαχητικών F-15 για εναέριες «περιπολίες» στις χώρες της Βαλτικής, συν ένα αεροσκάφος εναέριου ανεφοδιασμού KC-135. Σημειωτέον, οι ΗΠΑ έχουν ήδη τέσσερα F-15 να επιχειρούν πάνω από Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία, στα σύνορα με Ρωσία. Σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα «Independent», τα αμερικανικά αεροσκάφη μετακινούνται από τη μόνιμη βάση τους στο Lakenheath της Βρετανίας, στη βάση Siauliai στη Λιθουανία και στην Πολωνία.
Σημειωτέον ότι από 13/2 έως 4/3, δώδεκα αμερικανικά αεροσκάφη F-15E και 258 άτομα προσωπικό της 494th Fighter Squadron (των αμερικανικών αεροπορικών δυνάμεων που εδρεύουν στην Ευρώπη, United States Air Forces in Europe, USAFE), που εδρεύουν ακριβώς στη βρετανική βάση Lakenheath, συν ένα αεροσκάφος εναέριου ανεφοδιασμού KC-135, «συνεκπαιδεύτηκαν» με ελληνικά μαχητικά στην 115 Πτέρυγα Μάχης στην Αεροπορική Βάση της Σούδας, στην Κρήτη.
Οι ασκήσεις απλώθηκαν σε όλη τη νότια Ελλάδα και το Αιγαίο, μετείχαν και ελληνικά πολεμικά πλοία. Οπως ανακοινώθηκε χαρακτηριστικά από την ελληνική Πολεμική Αεροπορία, «σκοπός ήταν η εξάσκηση του προσωπικού στην εκτέλεση σύνθετων αεροπορικών επιχειρήσεων και συγκεκριμένα εκτελέσθηκαν πτήσεις εξοικείωσης, εναέριας μάχης, προσβολών σε τακτικό πεδίο βολής, αποστολές COMAO (Composite Air Operations), εναέριου ανεφοδιασμού και συνεργασία με πλοία του Πολεμικού Ναυτικού».
Οπως δηλώνει στην ιστοσελίδα της USAFE η Αμερικανίδα αξιωματικός Emily Grabowski σχετικά με την άσκηση, αμερικανικά και ελληνικά αεροσκάφη εκτέλεσαν μέσα στις δυο βδομάδες της επιχείρησης σε 270 επιχειρήσεις. Αλλος Αμερικανός αξιωματικός, ο Philip Principi, σημειώνει ότι στις ασκήσεις αυτές συμμετείχαν ταυτόχρονα μέχρι και τριάντα αεροσκάφη απογειωνόμενα από τέσσερις διαφορετικές βάσεις.
Επίσης, στη Μαύρη Θάλασσα βρίσκεται ήδη ένα αμερικάνικο πολεμικό πλοίο, το αντιτορπιλικό USS Traxton, κοντά στη χερσόνησο της Κριμαίας.

Οι ανατροπές στο Δημόσιο θα είναι μόνιμες με ή χωρίς κρίση

Οι ανατροπές στο Δημόσιο θα είναι μόνιμες με ή χωρίς κρίση

Εκτενή αποσπάσματα από την εισηγητική τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα στη χτεσινή εκδήλωση

Εχετε πάρει στα χέρια σας την τροπολογία. Βεβαίως, την καταθέσαμε, αλλά αν υπάρχουν κάποιες παρατηρήσεις που βοηθάνε στη βελτίωσή της ή αν υπάρχουν κάποια πρόσθετα επιχειρήματα που βοηθάνε στη στήριξή της, καλοδεχούμενα. Είναι κι αυτός ένας σκοπός της σημερινής μας συνάντησης.
Θέλω να ξεκαθαρίσω το εξής: Εμείς καταλαβαίνουμε πλήρως την ευθύνη μας σε δύο μέτωπα, που είναι αλληλένδετα. Το ένα μέτωπο είναι το γενικό πολιτικό. Θεωρούμε, δηλαδή, ότι σήμερα αντικειμενικά τίθεται το γενικότερο πολιτικό ζήτημα της χώρας, η ανάγκη ριζικής αλλαγής, αλλά ταυτόχρονα, να κάνουμε πολύ συγκεκριμένες και εξειδικευμένες παρεμβάσεις σε όλα τα θέματα. Γιατί ούτε όταν μιλάς γενικά χωρίς να εξειδικεύεις τις θέσεις σου σε κάθε ένα πρόβλημα βοηθάς, ούτε βέβαια και το αντίθετο.
Οση εξειδίκευση και αν κάνεις πάνω σε ένα πρόβλημα, όσα επιχειρήματα, αν δεν το εντάξεις μέσα στη γενικότερη πολιτική πορεία που ακολουθούν τα πράγματα στην Ελλάδα, τότε πάλι ο αντίπαλος -γιατί μιλάμε για σκληρό αντίπαλο που έχουμε απέναντί μας- θα βρει επιχειρήματα να σε αντικρούσει.
Θα ήθελα, λοιπόν, να πω ορισμένα πράγματα, κυρίως στο εξής: Καταρχήν, εμείς προβλέπουμε και είχαμε προβλέψει απ' το 2012, ότι πρόκειται να απολυθούν 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν το λέγαμε έτσι για να το πούμε, ούτε για να δημιουργήσουμε τίποτα αντανακλαστικά ή να βρούμε έναν τρόπο επικοινωνίας με τους δημοσίους υπαλλήλους. Αλλά όλη η προεργασία που έχει γίνει, οδηγεί εκεί. Μάλιστα, υπήρχε σχέδιο νόμου ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση του 2012, πάνω στο οποίο τοποθετούνται τώρα. Βεβαίως, τώρα προσθέτουν, αφαιρούν, αυξάνουν, διαφοροποιούν, αλλά ήταν τέτοιο.

Στιγμιότυπο από την εκδήλωση. Στο βήμα η Αλέκα Παπαρήγα

Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία να ξεκαθαρίσουμε, είναι το εξής: Τα μέτρα αυτά που παίρνονται, έχουν να κάνουν με την κρίση; Που σημαίνει ότι όταν επέλθει κάποια ανάκαμψη, δημιουργούνται προϋποθέσεις να παρθούν πίσω κάποια μέτρα ή να διορθωθούν; Εμείς απαντάμε με σαφήνεια ΟΧΙ. Και το λέμε αυτό όχι για να δημιουργήσουμε εντυπώσεις, αλλά γιατί σε έναν πόλεμο που έχουμε μπροστά μας πρέπει να διδάσκεσαι απ' τον αντίπαλο. Μπορεί να τον πολεμάς, αλλά πρέπει να διδάσκεσαι απ' αυτόν.
Θέλω να πω το εξής: Το πρώτο κύμα εκσυγχρονισμού της Δημόσιας Διοίκησης - έτσι το είπανε - ξεκίνησε ανοιχτά κι επίσημα το 1997, σε ένα χρόνο δηλαδή ανύποπτο απ' την κρίση την οικονομική. Μάλιστα, έχει πολύ ενδιαφέρον να δει κανείς, ο «Ριζοσπάστης», όταν κυκλοφόρησε στις 16/1/1998 έβαζε αυτό το θέμα ότι μεθοδεύεται η άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Και βεβαίως, αυτό σχετίζεται με απολύσεις. Οχι μόνο με απολύσεις, γενικά με αλλαγή των εργασιακών σχέσεων.
Θυμάστε τον κ. Σπράο, τον σύμβουλο του κ. Σημίτη, που είχε ετοιμάσει το πρώτο σχέδιο για την Κοινωνική Ασφάλιση; Στην πρώτη του μελέτη, που δεν ήταν μελέτη ενός ανθρώπου, ήταν ενός ολόκληρου επιτελείου στο τότε υπουργείο Προεδρίας, μπήκε το ζήτημα της άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Το έριξαν, το αφαίρεσαν και στις 16/1 βάζουν την άρση της μονιμότητας στη σκιά και προβάλλουν ότι δεν προτείνεται η κατάργησή της, αλλά ότι πρέπει οι δημόσιοι υπάλληλοι να γίνουν αντάξιοι της μονιμότητας.
Αυτό εμείς τότε είπαμε ότι ανοίγει το δρόμο. Είναι γεγονός ότι δεν προσέχθηκε πάρα πολύ, αλλά το είπαμε. Και το δεύτερο που έλεγε, είναι ότι υπάρχουν άκαμπτες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα - η μία ήταν η μονιμότητα - και ότι μια σειρά δραστηριότητες που κάνει ο δημόσιος τομέας, μπορεί και πρέπει να εξεταστεί να περάσουν στον ιδιωτικό. Που κι αυτός είναι δρόμος άρσης της μονιμότητας, απολύσεων κ.λπ. Γιατί όταν ένα αντικείμενο το περάσεις στον ιδιωτικό τομέα, θεωρείται περίσσιος ο δημόσιος υπάλληλος και μάλιστα «κηφήνας».

Οι ανατροπές υπηρετούν δύο στόχους

Κι έχουμε το δεύτερο κύμα εκσυγχρονισμού, το οποίο εξαγγέλλεται λίγο πριν από τις εκλογές του 2000. Βεβαίως, για να υλοποιηθεί μετά. Και ο τίτλος είναι: Στο επίκεντρο της προσαρμογής μας θα είναι το ανθρώπινο δυναμικό της Δημόσιας Διοίκησης. Αυτό μπορεί να ακούγεται και ωραίο. Αλλά δεν είναι καθόλου ωραίο. Κι από εκεί και πέρα, αρχίζει το εξής πράγμα: Οτι αυτήν τη στιγμή γίνονται πολλές παρατηρήσεις για τη Δημόσια Διοίκηση, γιατί είναι γραφειοκρατική, δε βοηθά την επιχειρηματικότητα.
Αυτά το 2000. Δεν υπήρχε κρίση τότε, ούτε καν φαινόταν στον ορίζοντα η κρίση. Βεβαίως, μια γραφειοκρατία υπήρχε, αλλά δεν την έφτιαξαν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Ενα ζήτημα που έμπαινε ήταν αυτό. Κι άρχισαν σιγά σιγά, εθελούσια έξοδο - αυτά απ' το 2000 -, μετά εθελούσια στους κλάδους που το επιβάλλει η εξέλιξη της τεχνολογίας και μετά ξανά απόλυση, λόγω ανεπάρκειας ή πειθαρχικά αδικήματα. Αυτά έπεφταν πάνω απ' τα κεφάλια και αυτά εμείς τα είχαμε συγκεντρώσει. Υπάρχουν δημοσιεύματα στο «Ριζοσπάστη», πέρα από ομιλίες, που άνοιγαν αυτό το θέμα.
Το 2003, γίνεται άτυπη σύνοδος των υπουργών Δημόσιας Διοίκησης στη Ρόδο. Τότε είχαμε την Προεδρία και στη Ρόδο συζήτησαν αυτά τα πράγματα, δηλαδή την εξίσωση των μορφών απασχόλησης, των εργασιακών σχέσεων, της Δημόσιας Διοίκησης. Τότε ήταν 25 κράτη - μέλη στην ΕΕ και μάλιστα τότε είπαν, αυτή ήταν απόφαση, ότι πρέπει να μελετήσουν τα συστήματα των ΗΠΑ και του Καναδά.
Μετά πάμε στην περίοδο της ΝΔ, όπου υπάρχουν ανάλογα. Προσέξτε, χαράσσεται - λέει - πάλι στο πλαίσιο της «Πολιτείας», η τέταρτη προγραμματική περίοδος 2007 - 2013. Αυτό είναι πριν από την κρίση, αρχές του 2007, όπου λέει «επιχειρησιακό πρόγραμμα για τη βελτίωση της διοικητικής ικανότητας της Δημόσιας Διοίκησης της τέταρτης προγραμματικής περιόδου 2007 - 2013». Είναι στο πλαίσιο της «επανίδρυσης του κράτους», που έλεγε η ΝΔ και ο τότε πρωθυπουργός.
Κι εδώ αρχίζουν μια σειρά μέτρα. Διαμορφώνονται γύρω απ' τα υπουργεία ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες αναλαμβάνουν δραστηριότητες και αφαιρούνται αρμοδιότητες και δραστηριότητες απ' τα υπουργεία. Το αποκορύφωμα είναι αυτή η ανακοίνωση που έχετε πάρει, το 2012, όπου βάζουν ζήτημα κατάργησης δραστηριοτήτων σε συγκεκριμένα υπουργεία. Ολως τυχαίως, αυτές οι δραστηριότητες, ανεξαρτήτως πώς έφταναν στο λαό, έχουν σχέση με κοινωνικά θέματα π.χ. με τους σεισμούς, αντισεισμική θωράκιση κ.λπ. Ανεξαρτήτως αν ήταν επαρκής ή όχι οι υπηρεσίες, δεν θα συζητήσουμε αυτό.
Αρα, εδώ εξυπηρετούνται δύο στόχοι. Αυτό που λέμε μικρό κράτος. Δραστηριότητες που τις είχε το κράτος, γιατί τότε δεν τις ήθελαν οι ιδιώτες, να περάσουν στους ιδιώτες και επιπλέον να μειωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Χρειάζεται ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων

Αλλά εδώ υπάρχει κι ένα θέμα που θα ήθελα να συγκεντρώσω την προσοχή σας: Μια αντιδραστική πολιτική περνάει όχι μόνο γιατί υπάρχει -βεβαίως πριν απ' όλα περνάει γιατί έχεις ένα αντιδραστικό κράτος- μια συγκεκριμένη κυβέρνηση, ένα κοινοβούλιο συγκεκριμένο μ' αυτή την πλειοψηφία. Ομως τι λέτε, αυτή η πολιτική θα πέρναγε έτσι εύκολα αν δεν ακολουθούνταν πάντα μια πολιτική -η οποία την τελευταία 20ετία έγινε και αρκετά μελετημένη και εκσυγχρονισμένη- διάσπασης του ενιαίου μετώπου των εργατοϋπαλλήλων;
Το ενιαίο μέτωπο των εργατοϋπαλλήλων ήταν και συνεχίζει να είναι διασπασμένο. Και δεν αναφέρομαι στις οργανωτικές μορφές διάσπασης, γιατί ακόμα κι αν δεν είναι οργανωτικά διασπασμένο το εργατοϋπαλληλικό κίνημα, είναι στην πραγματικότητα διασπασμένο όταν δεν κατανοείται η ύπαρξη ενιαίων συμφερόντων.
Ποια ήταν, για παράδειγμα, η στάση των εργατοϋπαλλήλων στον ιδιωτικό τομέα απέναντι στους δημοσίους υπαλλήλους, την ξέρετε. Και δυστυχώς ακόμα και τώρα δεν έχει αλλάξει, για να μην πω ότι έχει ενισχυθεί. 'Η η στάση των δημοσίων υπαλλήλων απέναντι στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Ο κάθε κλάδος το πρόβλημά του και η ειδικότητα του κλάδου το δικό της.
Δεν κάνουμε αφ' υψηλού ηθικολογία και μάθημα, αλλά πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα. Γιατί ακριβώς αυτή είναι η διάσπαση του κινήματος. Εμείς δε λέμε να καταργηθεί το πρόβλημα του κλάδου, η ανάδειξη των κλαδικών προβλημάτων ή των τοπικών ή των περιφερειακών ή των ειδικών και τα λοιπά. Αλλά αντί να διαμορφώνεται ένα ενιαίο μέτωπο, όπου είτε είσαι σε ΔΕΚΟ, είτε δεν είσαι, ένα ενιαίο μέτωπο, ιδιαίτερα στη δεκαετία του '90 και του 2000, έγιναν ακόμα μεγαλύτερες και πιο βαθιές διαχωριστικές γραμμές μέσα στους εργαζόμενους. Αν θέλετε, μέσα στους εργαζόμενους και ανεξάρτητα αν οι εργαζόμενοι μπορεί να ψήφιζαν σε έναν κλάδο την ίδια συνδικαλιστική ηγεσία. Ανεξάρτητα από όλα αυτά, κρατούσαν τον κόσμο κυριολεκτικά διασπασμένο.
Θυμάστε τότε με τα stage, επί υπουργίας Παυλόπουλου, που είχε βγει ότι τα stage ήταν λίγο πολύ η μεγάλη αμαρτία του δημόσιου τομέα. Ποιοι πάλευαν στους δρόμους; Οι ίδιοι εργαζόμενοι. Οι υπόλοιποι; Επομένως, αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει πάρα πολύ, είναι ότι πρέπει να διαμορφωθεί σήμερα ένα ενιαίο μέτωπο. Εργαζόμενοι και άνεργοι. Αυτό δε σημαίνει, ξαναλέω, ότι δε θα κάνεις ειδική παρέμβαση γι' αυτόν που είναι στη διαθεσιμότητα, γι' αυτούς που είναι άνεργοι, απολυμένοι, γι' αυτούς που δουλεύουν ως «πενταμηνίτες» στην Τοπική Διοίκηση ή στις λεγόμενες κοινωνικές υπηρεσίες.
Δε σημαίνει, ξαναλέω, ενιαίο μέτωπο γενικά πράγματα. Αλλά σήμερα είναι αδύνατο να υπάρχουν αποτελέσματα - ούτε σήμερα, ούτε αύριο, ούτε μετά από δέκα χρόνια - αν δεν ξεκαθαριστούν δύο πράγματα: Οτι αυτή τη στιγμή είναι γενικότερη στρατηγική, ναι, μικρότερο κράτος, ευέλικτο κράτος γιατί το κεφάλαιο σήμερα θέλει τέτοιο κράτος, παλιότερα το ήθελε διογκωμένο, και δεύτερον, έχουν να διαχειριστούν 1,5 εκατομμύριο ανέργους. Και στην Ευρώπη πολύ περισσότερους. Δεν υπάρχει περίπτωση η ανεργία να μειωθεί. Θα αυξάνεται, ακόμα κι αν υπάρχει ανάκαμψη, γιατί σήμερα με τις τεχνολογίες και τα λοιπά, αντικειμενικά, χρειάζεται λιγότερη ζωντανή εργασία. Και στον παραγωγικό τομέα και στον κοινωνικό.
Πώς θα τα διαχειριστούν αυτά; Με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, με την εναλλαγή ανάμεσα στην εργασία και την ανεργία. Κοιτάξτε να δείτε, δε θέλουν να έχουν 1,5 - 2 εκατομμύρια μόνιμα ανέργους. Επομένως, θα το διαχειριστούν έτσι. Εχει τελειώσει αυτή η ιστορία, ό,τι ξέραμε, ξέραμε.

Το κίνημα πρέπει να αποκτήσει ωρίμανση

Είναι καθαρό το εξής πράγμα: Εμείς λέμε - και ξέρω είναι κάτι που μπορεί να μη θέλουν όλοι οι εργαζόμενοι να το ακούσουν - ότι πρέπει να συνδυάζεις την όξυνση της πάλης με στόχο ο ένας κλάδος κάτι να πετύχει, ο μισός κλάδος κάτι να πετύχει, ό,τι μπορείς να αποσπάσεις, να μη γίνει κάτι χειρότερο ή να αποσπάσεις κάποια έστω πράγματα για να αμβλυνθεί ένα πρόβλημα, αλλά έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, ο αγώνας απαιτεί ριζική ανατροπή, σε αυτό που εμείς λέμε στην εξουσία του κεφαλαίου κι όχι απλά ανατροπή μιας κυβέρνησης και ερχομό μιας άλλης. Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι ένα ζήτημα που μπορούμε να το συζητήσουμε σήμερα αναλυτικά.
Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι οι εργαζόμενοι, με βάση την πείρα και μελετώντας τον αντίπαλο, να βγάζετε συμπεράσματα. Ο αντίπαλος προετοιμάζει με πολύ έξυπνο τρόπο τα μέτρα. Πρέπει να διδασκόμαστε από τον αντίπαλο, βέβαια για να γίνει ισχυρό το κίνημα, όχι για να μιμηθούμε τον αντίπαλο.
Εγώ σας λέω και πριν το '97 να ψάξουμε - εγώ έψαξα από το ΄97 και μετά - υπάρχει συγκεκριμένη μεθόδευση για να φτάσουμε ως εδώ. Αν το δούμε, λοιπόν, σαν ένα θέμα της κρίσης, μπορεί να πούμε ότι αν η κρίση έχει ύφεση, μπορεί να διορθωθούν τα προβλήματα, αν μπούμε στην ανάκαμψη. Δε θα διορθωθεί τίποτα. Είναι μονιμότεροι στόχοι του κεφαλαίου, άρα και των κομμάτων που είτε διαχειρίζονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είτε συμβιβάζονται με αυτά. Αρα, όταν έχουμε να κάνουμε με μια τέτοια πάγια πολιτική, σημαίνει ότι πρέπει και τα δικά μας όπλα να είναι ανάλογα. Ούτως ώστε να μην πηγαίνουν χαμένοι οι αγώνες.
Ξαναλέω, αγώνας γενικός και ειδικός μαζί. Και εδώ πρέπει να τα καταφέρουμε. Εμείς, με αυτήν την έννοια θα κάνουμε κάθε προσπάθεια. Οχι μόνο μέσα στο Κοινοβούλιο, και έξω, και παντού, και σε όλα τα μέτωπα που υπάρχουν - πάνω από όλα εκτός Βουλής λύνονται τα ζητήματα, αλλά εν πάση περιπτώσει - ούτως ώστε να πετύχουμε και το παραμικρό. Γιατί καταλαβαίνουμε ότι ο κόσμος θέλει να δει αποτέλεσμα από τον αγώνα.
Αλλά οι αγώνες που γίνονται σήμερα και κυρίως αυτοί που θα γίνουν, που πρέπει να γίνουν από δω και μπρος, πρέπει να είναι τέτοιοι, τόσοι, δυναμικοί και σε περιεχόμενο και σε μορφές πάλης και σε μαζικότητα. Και κυρίως να διαμορφωθεί αυτό, ο ενιαίος αγώνας των εργατοϋπαλλήλων, σε συμμαχία και με άλλα λαϊκά στρώματα. Αυτός ο αγώνας, για να ενιαιοποιηθεί, σημαίνει συνείδηση του ενιαίου αντίπαλου. Και να μην αφήνουμε να περνάει τίποτα που μας διαιρεί. Αλλιώς, θα τα καταφέρουν και θα τα περάσουν και δεν πρέπει να τους το επιτρέψουμε.
Εμείς δεν βλέπουμε άλλη αλλαγή, έξω από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Τα επόμενα χρόνια να ξέρετε θα είναι δύσκολα. Και το θέμα είναι ότι τουλάχιστον εμείς έχουμε συνείδηση των πραγματικών δυσκολιών που υπάρχουν. Και προειδοποιούμε το λαό ότι θα είναι σκληρός ο αγώνας, πολύ δύσκολος.
Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και, καταλαβαίνουμε, αυτό που καίει σήμερα είναι η δουλειά, το εισόδημα, δεν υπάρχει θέμα. Με αδειανή τσέπη, με άδειο στομάχι και με αβεβαιότητα για το αύριο. Αλλά παρ' όλα αυτά, είμαστε υποχρεωμένοι, όπως ο αντίπαλος μεθοδεύει με διάφορες μορφές, έτσι και το κίνημα πρέπει να αποκτήσει αυτήν την ωρίμανση για να μπορέσει να στριμώξει τον αντίπαλο.
Αυτά είναι και θέματα που θα τα συζητήσουμε και στην πορεία και έξω από το συγκεκριμένο θέμα, αλλά έχει να κάνει με το συγκεκριμένο θέμα. Πάντως, είναι αποφασισμένοι και πρέπει να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη. Να έχουν κόστος όχι πολιτικό με την έννοια εκλογικό, πρέπει να έχει κόστος το ίδιο το σύστημα. Αν το σύστημα δεν έχει κόστος, θα βρουν τρόπους. Φτιάχνουν και νέα κόμματα τώρα, τα είδατε. Στη λαϊκή αγορά θα βγουν πολλά. Εχουν τέτοιες δυνατότητες, έχουν πολλές εφεδρείες και πρέπει το κίνημα να έχει και τις δικές του εφεδρείες».

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Νέα δεδομένα στην Κριμαία και παζάρια ιμπεριαλιστών

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Νέα δεδομένα στην Κριμαία και παζάρια ιμπεριαλιστών

• Το Κοινοβούλιο αποφάσισε ένωσή της με τη Ρωσία και δημοψήφισμα
• Η ΕΕ προς το παρόν παίρνει μέτρα περιορισμού στη χορήγηση βίζας σε Ρώσους

Η ηγεσία της ΕΕ και ο προεδρεύων Ελληνας πρωθυπουργός με τον πρωθυπουργό της Ουκρανίας στην κυβέρνηση της οποίας συμμετέχουν και ...δημοκράτες νεοναζί

Eurokinissi

Κλιμακώνεται η ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση ανάμεσα σε ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και Ρωσία για την Ουκρανία καθώς αυτή λόγω της γεωστρατηγικής θέσης και του ενεργειακού κόμβου που είναι διεκδικείται ως «μήλον της Εριδος». Την ίδια ώρα στο έδαφος της Ουκρανίας παγιώνονται τα δεδομένα που έχει επιβάλει η στρατιωτική παρουσία της Ρωσίας στην Κριμαία (που δεν αναγνωρίζει ότι έχει στείλει στρατό, αλλά μιλάει για επιτροπές λαϊκής αυτοάμυνας) ενώ το Κοινοβούλιο της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας προχώρησε στην υιοθέτηση ψηφίσματος για ένωσή της με τη Ρωσία και τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στις 16 Μάρτη για να εγκριθεί η ένωση ή όχι. Η κίνηση αυτή, όπως ήταν ανΑνακοίνωση του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης (ΠΣΕ) σχετικά με τις εξελίξεις στην Ουκρανίααμενόμενο, προκάλεσε διαφορετικές αντιδράσεις. Από τη μία χαιρετίστηκε από σημαντικό τμήμα του ρωσόφωνου πληθυσμού και από την άλλη προκάλεσε ανησυχία στη νέα αστική εξουσία (αντιδραστικών φιλοευρωνωσιακών και εθνικιστικών και φασιστικών δυνάμεων που ανέτρεψαν τον Πρόεδρο Γιανουκόβιτς). Ταυτόχρονα, από ρωσικά ΜΜΕ αναφέρεται ότι και σε άλλες περιοχές της Ουκρανίας, όπως το Ντόνετσκ, το Χάρκοβο στην Ανατολική Ουκρανία, ζητείται επίσης η ένταξη στη Ρωσική Ομοσπονδία.
Σε μια μη προγραμματισμένη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας, ο Βλαντίμιρ Πούτιν συζήτησε το αίτημα του Κοινοβουλίου της Κριμαίας, ενώ ένα νομοσχέδιο για την απλούστευση της διαδικασίας με την οποία «τμήματα ξένων κρατών» μπορούν να εντάσσονται στη Ρωσική Ομοσπονδία ενδέχεται να υιοθετηθεί την ερχόμενη βδομάδα.
Ο Αμερικανός πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα, προειδοποίησε ότι «το δημοψήφισμα παραβιάζει το ουκρανικό Σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο. Οποιαδήποτε συζήτηση για το μέλλον της Ουκρανίας θα πρέπει να περιλαμβάνει τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας». Ενώ εντελώς κυνικά σημείωσε ότι «το 2014 η εποχή που τα σύνορα μπορούσαν να αλλάζουν αψηφώντας τους δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες έχει περάσει ανεπιστρεπτί», λες και η ανατροπή του Γιανουκόβιτς ήταν το απαύγασμα της δημοκρατίας. Βέβαια, η αξιοποίηση των νεοναζιστικών ομάδων κρούσης είναι για τον Ομπάμα και τους ιμπεριαλιστές ηγέτες μέρος της αστικής δημοκρατίας. Η αμερικανική κυβέρνηση επίσης ανακοίνωσε επιβολή περιορισμών στην παροχή βίζας σε Ρώσους ως απάντηση «στην παραβίαση από τη Ρωσία της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας» και ζήτησε «διεθνείς παρατηρητές να μπορέσουν να πάνε παντού στην Ουκρανία, περιλαμβανομένης της Κριμαίας, ώστε να διασφαλίσουν ότι γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα όλων των Ουκρανών, μεταξύ αυτών και των ρωσόφωνων, αλλά και να ξεκινήσουν διαβουλεύσεις μεταξύ της ρωσικής και της ουκρανικής κυβέρνησης».

Συγκρατημένες αντιδράσεις της ΕΕ

Στη χτεσινή Εκτακτη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, στις Βρυξέλλες, όπου συμμετείχε και ο Ελληνας πρωθυπουργός, Αντ. Σαμαράς, φάνηκε ότι υπάρχουν αρκετές επιφυλάξεις όσον αφορά την επιβολή κυρώσεων για την παρουσία των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων. Ετσι, κάτω από το βάρος της αλληλεξάρτησης με τη Ρωσία, ειδικά στο ζήτημα της Ενέργειας, η ΕΕ και ειδικά η Γερμανία αρκούνται στις αυστηρές προειδοποιήσεις και κάποια πρώτα μέτρα. Ετσι, αναστέλλει τις διαπραγματεύσεις της για ένα καθεστώς ταξιδιών απαλλαγμένων από την υποχρέωση θεωρήσεων διαβατηρίων και για την ευρύτερη συνεργασία με τη Ρωσία, ενώ θα εξετάσει το ενδεχόμενο να «παγώσει» πόρους και να επιβάλει ταξιδιωτικές απαγορεύσεις, εάν η Μόσχα δε μεταβάλει τη στάση της έναντι των ουκρανικών αρχών. Αυτό δήλωσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν Βαν Ρομπάι. Επίσης πρόσθεσε ότι η Ρωσία πρέπει να αρχίσει άμεσες διαπραγματεύσεις με τις ουκρανικές αρχές μέσα στις «επόμενες λίγες ημέρες», εάν θέλει να αποφύγει την επιβολή των κυρώσεων αυτών. Επίσης, εκπρόσωποι των χωρών που ανήκουν στο G8 ανακοίνωσαν πάγωμα των προετοιμασιών για τη σύνοδο που έχει προγραμματιστεί για τον Ιούνη στο Σότσι της Ρωσίας. Η ΕΕ ζήτησε παράλληλα την άμεση απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από την Κριμαία, ενώ χαρακτήρισε παράνομη την απόφαση για δημοψήφισμα απόσχισης από την Ουκρανία και ένωσης με τη Ρωσία της συγκεκριμένης περιοχής.
Επίσης, η καγκελάριος της Γερμανίας, Αγκελα Μέρκελ, έκανε σαφές στη Μόσχα ότι κινδυνεύει με βαριές κυρώσεις, εάν δεν εμπλακεί σε πολιτικές διαπραγματεύσεις με τη νέα ουκρανική κυβέρνηση. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος σημείωσε ότι οι κυρώσεις για τους Ρώσους αξιωματούχους θα επιβληθούν σύντομα, εάν η Ρωσία δεν αλλάξει στάση. «Είμαστε έτοιμοι και για αυστηρότερες κυρώσεις, εάν η Ρωσία αποσταθεροποιήσει περαιτέρω την Ουκρανία», δήλωσε από την πλευρά του ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ.
Πιο ένθερμος υποστηρικτής σκληρότερων μέτρων ήταν ο πρωθυπουργός της Πολωνίας, Ντόναλντ Τουσκ. Προσερχόμενος στη Σύνοδο Κορυφής, ο Αντ. Σαμαράς, ευθυγραμμισμένος με την ιμπεριαλιστική πολιτική, δήλωσε ότι η ΕΕ πρέπει να αποδείξει το διαμεσολαβητικό της ρόλο στην κρίση: «Εχουμε μία κρίση να διαχειριστούμε και η Ευρώπη πρέπει να αποδείξει το διαμεσολαβητικό της ρόλο», ανέφερε ο Αντ. Σαμαράς.

Αιτήματα από τη νέα αστική εξουσία

Ο πρωθυπουργός της νέας εξουσίας του Κιέβου, Αρσένι Γιατσενιούκ, βρέθηκε χτες στις Βρυξέλλες και συναντήθηκε με τους ηγέτες της λυκοσυμμαχίας, όπως και με τον γγ του ΝΑΤΟ. Κατηγόρησε τη Ρωσία ότι αυξάνει την «ένταση» και ότι επιδίδεται σε «προκλήσεις» στη χώρα του και είπε ότι «η κρίση ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρωσία είναι μια κρίση στην Ευρώπη». Ενώ σχετικά με τις εξελίξεις στην Κριμαία είπε ότι δεν πρόκειται να δεχτούν δημοψήφισμα και προς το παρόν δεν σκέφτονται να χρησιμοποιήσουν στρατιωτικά μέσα, αλλά η νέα κυβέρνηση θεωρεί ότι οι εγγυητές της ασφάλειας της Ουκρανίας, ΗΠΑ και Βρετανία, με βάση τη λεγόμενη συμφωνία της Βουδαπέστης του 1994 (που αφορούσε την ασφάλεια των πυρηνικών όπλων που έμειναν στη χώρα μετά την ανατροπή και διάλυση της ΕΣΣΔ), πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να συμβάλουν στην ασφάλεια. Ωστόσο δεν διευκρίνισε το πώς. Από την πλευρά του ο γγ του ΝΑΤΟ, Αντερς Φογκ Ράσμουσεν, μίλησε για παραβίαση της ακεραιότητας της Ουκρανίας από τη Ρωσία και υπενθύμισε ότι μπαίνουν υπό καθεστώς αναθεώρησης όλες οι διμερείς σχέσεις με τη Ρωσία.

Νέα συνάντηση Κέρι - Λαβρόφ στη Ρώμη

Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Τζον Κέρι, και ο Ρώσος ομόλογός του, Σεργκέι Λαβρόφ, συναντήθηκαν χτες στη Ρώμη στη Διάσκεψη για τη Λιβύη, ωστόσο, όπως φαίνεται από τις λίγες πληροφορίες που έβγαιναν, εξακολουθεί να υπάρχει διάσταση απόψεων αλλά δηλώνεται ότι κρίνεται απαραίτητη η συνέχιση του διαλόγου.