ΗΠΑ: Η χώρα της ... ελευθερίας !

 ΗΠΑ: Η χώρα της ... ελευθερίας !

Tουλάχιστον τρεις έφηβοι, δύο αγόρια και ένα κορίτσι, τραυματίσθηκαν την Παρασκευή όταν άγνωστος άνοιξε πυρ εναντίον τους έξω από το λύκειο Ροζμαρί Άντερσον στο Όρεγκον του Πόρτλαντ.

Οι τρεις τραυματίες, σύμφωνα με την αστυνομία, είχαν τις αισθήσεις τους, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που τους παρέλαβαν τα ασθενοφόρα.

Τοπικά μέσα ενημέρωσης μεταδίδουν ότι δύο έχουν πυροβοληθεί στην πλάτη, την ώρα που έτρεχαν να ξεφύγουν, ενώ η κοπέλα δέχθηκε έναν πυροβολισμό στο στήθος. Ωστόσο οι πληροφορίες αυτές δεν έχουν επιβεβαιωθεί από επίσημες ιατρικές πηγές.

Ο δράστης φέρεται ότι έχει διαφύγει, ενώ σε εξέλιξη βρίσκεται ανθρωποκυνηγητό για τον εντοπισμό και τη σύλληψή του.

Η περιοχή γύρω από το σημείο που σημειώθηκε η επίθεση έχει αποκλειστεί.

Σημειώνεται ότι το συγκεκριμένο λύκειο, στο οποίο φοιτούν περίπου 190 άτομα, είναι ένα εναλλακτικό σχολείο για μαθητές που είτε είναι άστεγοι, είτε έχουν αποβληθεί από άλλα λύκεια.

Υπενθυμίζεται ότι στο Πόρτλαντ στις 10 Ιουνίου ένας 15χρονος πυροβόλησε και σκότωσε μέσα στο σχολείο έναν συμμαθητή του 14 ετών και τραυμάτισε έναν καθηγητή του πριν αυτοπυροβοληθεί και βάλει τέλος στη ζωή του.

Linkwithin

Εύλογα ερωτήματα από την αγορά ενός Νόμπελ

 Εύλογα ερωτήματα από την αγορά ενός Νόμπελ

Π

ριν από περίπου μια βδομάδα διαβάσαμε πως σε δημοπρασία του οίκου «Κρίστις» και μέσα σε λίγα λεπτά πουλήθηκε αντί 4,75 εκατομμυρίων δολαρίων το 23 καρατιών χρυσό μετάλλιο Νόμπελ, που είχε «βγάλει στο σφυρί» ο κάτοχός του Τζέιμς Γουάτσον, ο οποίος είχε τιμηθεί για την ανακάλυψη του «έλικα της ζωής», του μορίου του DNA, το 1962.

Οπως ανακοίνωσε ο ίδιος ο επιστήμονας, μέρος των εσόδων της δημοπρασίας θα δοθούν στα επιστημονικά ιδρύματα στα οποία εργάστηκε κατά τη διάρκεια της καριέρας του, όπως το Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Το σκεπτικό του ήταν πως αυτά τα επιστημονικά ιδρύματα έχουν σήμερα ανάγκη ενίσχυσης για να προχωρήσουν τις έρευνές τους.

Α

ν και αρχικά ήταν άγνωστο το ποιος αγόρασε και με ποιο σκοπό το βραβείο Νόμπελ, αυτό τελικά δεν έμεινε μυστικό. Μια βδομάδα αργότερα έγινε γνωστό πως το βραβείο το αγόρασε ο 2ος πλουσιότερος άνθρωπος της Ρωσίας, ο ουζμπεκικής καταγωγής Αλισέρ Ουσμάνοφ. Ο Ρώσος επιχειρηματίας, του οποίου η περιουσία ξεπερνά, όπως υπολογίζεται, τα 18,6 δισεκατομμύρια δολάρια, αγόρασε το συγκεκριμένο Νόμπελ για να το επιστρέψει, όπως δήλωσε, στο νόμιμο κάτοχό του, τον Τζέιμς Γουάτσον. Μάλιστα, κανονίστηκε αυτό να γίνει το προσεχές καλοκαίρι στη Ρωσία. Ο ίδιος ο επιχειρηματίας, εξηγώντας τη στάση του, δήλωσε πως συγκινήθηκε από το σκοπό για τον οποίο ο Γουάτσον πούλησε το βραβείο του: τη χρηματοδότηση της επιστημονικής έρευνας κι αποφάσισε να τον βοηθήσει, μιας και για τον ίδιο η επιστημονική έρευνα δεν έχει σύνορα και δεν τον ενοχλεί που αυτά τα χρήματα θα πάνε σε αμερικανικά ιδρύματα.

Κ

απρίτσια των πλουσίων θα πείτε, ωστόσο, κι από τέτοια καπρίτσια γεννιούνται ερωτήματα. Οχι, δεν λέμε για το πού τη βρήκε αυτήν την τεράστια περιουσία ένας απλός πρώην σοβιετικός άνθρωπος, που μάλιστα την περίοδο 1980 - 1986 είχε φυλακιστεί στην ΕΣΣΔ για εκβιασμό και βιασμό (ο ίδιος ισχυρίζεται πως ήταν πολιτική δίωξη, γιατί ήταν αντισοβιετικός και τον κυνηγούσε η ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ κι αργότερα, το 2000 η Βουλή του Ουζμπεκιστάν με ψήφισμά της τον δικαίωσε). Το σίγουρο είναι πως αυτήν την περιουσία δεν τη βρήκε από το γονιό του, αλλά την «έφτιαξε», μέσα από το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας, που είχαν συσσωρεύσει γενιές σοβιετικών εργαζομένων. Τα μέσα και τους τρόπους μπορούμε να τα φανταστούμε. Αλλωστε, έχουν γραφτεί πολλά για τις μεθόδους που έγινε αυτή η ληστεία την περίοδο της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην πρώην ΕΣΣΔ. Τα ερωτήματα είναι άλλα:

• Πώς γίνεται τα επιστημονικά ιδρύματα των ΗΠΑ, της ισχυρότερης και πλουσιότερης χώρας στον κόσμο, να περιμένουν από τη δωρεά του Ρώσου επιχειρηματία για να προωθήσουν την έρευνά τους;
• Πώς γίνεται ένας επιχειρηματίας να ξοδεύει με μια του κίνηση, σε μια «δωρεά», ένα τεράστιο ποσό που έχει συσσωρεύσει από τον ιδρώτα και τον κόπο χιλιάδων εργαζομένων της χώρας του;

Αυτός ο παραλογισμός είναι η πραγματικότητα του καπιταλισμού!

Ε. Β.

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο: Ενδεικτικές στάσεις απέναντι στα άμεσα λαϊκά προβλήματα

 Ο ελέφαντας στο δωμάτιο: Ενδεικτικές στάσεις απέναντι στα άμεσα λαϊκά προβλήματα

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ

Μοιράζει λεφτά για να ... καταγράψει την παιδική φτώχεια

Μια προκλητική απόφαση, που αφορά δαπάνη ποσού 100.000 - 200.000 ευρώ για να γίνει μια έρευνα που αφορά την «Κατάρτιση και τεκμηρίωση δείκτη παιδικής φτώχειας ως εργαλείο αντιμετώπισης του κοινωνικού αποκλεισμού και εφαρμογή του για το προσδιορισμό της παιδικής φτώχειας στην περιφέρεια Αττικής», αποδέχθηκε χτες η πλειοψηφία του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής, μετά από εισήγηση της διοίκησης ΣΥΡΙΖΑ. Την πρόταση ψήφισαν οι παρατάξεις των κ.κ. Σγουρού και Κουμουτσάκου.

Παρέμβαση για το θέμα έκανε ο εκλεγμένος του ΚΚΕ με το ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης», Γιάννης Μανουσογιαννάκης, ο οποίος ανέφερε τα εξής:

«Θεωρούμε ότι είναι πρόκληση αυτό που γίνεται σήμερα. Στο όνομα της φτώχειας κάποιοι θα πλουτίσουν με τις πλάτες της πλειοψηφίας. Μπαίνετε μεσάζοντες για να δώσετε από 100.000 έως 200.000 ευρώ σε κάποιον, λέει, για να μελετήσει, που θα μας δώσει τη βιβλιογραφία, τη φύση της φτώχειας κτλ. Και δεν πάει ούτε ένα ευρώ, ούτε ένα λεπτό από αυτά τα χρήματα σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη. Ούτε ένα. Και τι θέλετε να μάθετε; Πού είναι η φτώχεια; Δεν τη βλέπετε γύρω; Πηγαίνετε σε ένα δήμο και πέστε του: "Δώστε μας τους καταλόγους των απόρων που δεν έχουν να φάνε και έχουν παιδιά". Να δώσουμε αυτά τα 200.000 ευρώ να ανακουφίσουμε κάποιους ανθρώπους. Γιατί δεν κάνετε αυτό το απλό πράγμα, το τόσο εύκολο; Αλλά λέει πρέπει να μελετούμε. Και θα πάει κάποιος σε έναν υπολογιστή, θα κατεβάσει μια βιβλιογραφία, θα κάνει μια - δύο μέρες δουλειά, θα μας φέρει μερικούς τόμους για να ζαλιστούμε αλλά από αυτά τα χρήματα δε θα πάει ούτε ένα λεπτό, μα ούτε ένα, σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη. Και δεν είναι λίγοι. Είναι ντροπή αυτό που κάνετε. Τουλάχιστον αποσύρετέ το».

Σημειώνεται πως, εκτός από την Περιφέρεια Αττικής, συμμετέχοντες φορείς στη μελέτη είναι οι: Πάντειο Πανεπιστήμιο, Ομάδα Εκπαιδευτικής Ερευνας και Αξιολόγησης του Ινστιτούτου Υπολογιστικών Μαθηματικών, Ιδρυμα Τεχνολογίας και Ερευνας.

Ριζοσπάστης

Milan Kohout-«Πιο ελεύθεροι στον κομμουνισμό»

 Milan Kohout-«Πιο ελεύθεροι στον κομμουνισμό»

ακομη και οι πρωην διαφωνουντες.....

 

Από Το Περιοδικό αναδημοσιεύω τη συνέντευξη του Milan Kohout που, όπως μαθαίνω κι εγώ, «μαζί με τον Kundera ήταν οι πιο προβεβλημένοι καλλιτέχνες της Άνοιξης της Πράγας». Δεν θα μπορούσα, βέβαια, να συμφωνήσω με την κάθε λέξη, ίσως ούτε και με την γενική «γραμμή» που προτείνεται για το σήμερα βασισμένη λ.χ. στο επίθετο «δυτικός» δίπλα στη λέξη ιμπεριαλισμός, ή στο ότι το λάθος στρατόπεδο είναι η «Δύση» και όχι ο καπιταλισμός. Δεν θα συμμεριζόμουν, επίσης, την αίσθηση του «παράδοξου» για το γεγονός ότι στα χρόνια του «ψυχρού πολέμου» η «Δύση» προωθούσε σαν ομάδα αντικομμουνιστών μια ομάδα που «στην πραγματικότητα ήταν υποστηρικτές αριστερών αξιών»… Στην πραγματικότητα εκείνα τα χρόνια η «Δύση» χρησιμοποιούσε σαν ιδεολογική αιχμή του αντικομμουνισμού το «αριστερό» σύνθημα «ούτε ΝΑΤΟ ούτε Βαρσοβία», ακόμα και σε περιπτώσεις κρατών όπως η Ρουμανία, η Γιουγκοσλαβία ή και το Ιράκ κ.ά., τα οποία αμέσως μόλις έγινε η δουλειά βρέθηκαν πρώτα-πρώτα στο ιμπεριαλιστικό στόχαστρο. Οπότε και τα όσα περιγράφονται στη συνέντευξη που ακολουθεί δεν είναι παρά καρποί του γεγονότος ότι η «αριστερη» αντιπολίτευση αυτής της κατεύθυνσης έπιασε το πλάνο της κατά 50% μόνο… Όμως πρόσφατα το ξαναείπαμε: Manhattan first…

Κατά τα άλλα, δεν θέλω να είμαι άδικος: Η ανατροπή του σοσιαλιστικού συστηματος στην Ανατολική Ευρώπη κατά τη γνώμη μου δεν προήλθε κατά κύριο λόγο από τους «διαφωνούντες», αλλά μέσα από το ίδιο του το πολιτικό εποικοδόμημα, μέσα από τους κόλπους της κομματικής και της κρατικής ηγεσίας, δηλαδή, κατά μία έννοια, από τους «συμφωνούντες». Κι αν υπήρχαν οι κοινωνικοπολιτικές δικλείδες ώστε τέτοιου είδους «συμφωνούντες» να μην επικρατούσαν στο τιμόνι της εξουσίας των σοσιαλιστικών χωρών, τότε θα ήταν ζήτημα και το αν κάποιες «διαφωνίες» π.χ. γύρω από την «πρόσβαση σε ορισμένες πληροφορίες ή σε ορισμένα πολιτιστικά προϊόντα, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων ταινιών» θα μπορούσαν να ενσωματωθούν στην αντικομμουνιστική στρατηγική του ιμπεριαλισμού ή θα μπορούσαν με όρους αντιπαράθεσης να αποτελέσουν στοιχεία αναπαραγωγής στη σφαίρα της της αισθητικής, της ιδεολογίας, της πολιτικής μέσα στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συστηματος.

Διότι όπως αποδείχνεται, όταν η υπεράσπιση του «κύριου» κάποτε γίνεται (αναγκαστικά;) σε βάρος μιας πλειάδας «δευτερευόντων», τότε ενδέχεται να έρθει μια στιγμή που αυτά τα δευτερεύοντα μετατρέπονται από ποσότητα σε ποιότητα και, σαν τέτοια, σε «κύριο». Με το πραγματικά κύριο να παίρνει τη θέση του «δευτερεύοντος» τουλάχιστον για τόσο όσο χρειάζεται ώστε να επισφραγιστεί από «νέες» σχέσεις εξουσίας ο εξοβελισμός του. Μπερδεμένο;

Εν πάση περιπτώσει η αναδημοσίευση αφιερωνεται στην «αριστερά» της «Δύσης», που όχι μόνο αρνείται επίμονα να αποδεχτεί τα «στοιχειώδη» συμπεράσματα που διατυπώνονται στη συνέντευξη, αλλά δεν παραλείπει και να πλειοδοτεί στη συκοφάντηση των κατακτήσεων της εργατικής τάξης που υλοποιήθηκαν από το σοσιαλιστικό σύστημα στην Ανατολική Ευρώπη και την ΕΣΣΔ στη διάρκεια του 20ου αιώνα.

Ακολουθεί η συνέντευξη:

******
Διέξοδος

Γράφει: Andre Vltchek. Μετάφραση: Ιωάννα Προκόπη – Γιώργος Μιχαηλίδης – ΑΝΘΡΩΠΟΙ, Συνεντεύξεις – 03/12/2014

O Milan Kohout μαζί με τον Kundera ήταν οι πιο προβεβλημένοι καλλιτέχνες της Άνοιξης της Πράγας. To περιοδικό counterpunch δημοσίευσε μία συνέντευξή του με τον Andre Vltchek*, την οποία μεταφράσαμε και αναδημοσιεύουμε, κυρίως γιατί εκφράζει μια άποψη που δεν είναι εύκολο να διαβάσει κάποιος αλλού.

Ο Milan Kohout είναι στοχαστής, καλλιτέχνης, και καθηγητής. Γεννήθηκε στην Τσεχοσλοβακία, όπου και έζησε πριν από την υπογραφή της «Χάρτας του 77», μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου και έγινε πολιτογραφημένος πολίτης των ΗΠΑ. Ο Kohout απογοητεύτηκε πλήρως με τον καπιταλισμό, και το Δυτικό καθεστώς. Για δεκαετίες κάνει παρουσιάσεις σε όλο τον κόσμο, έρχεται αντιμέτωπος με τον δυτικό ιμπεριαλισμό, τον ρατσισμό, τον καπιταλισμό και όλες τις θρησκείες του κόσμου, ιδιαίτερα τον Χριστιανισμό.

Η συζήτηση έλαβε χώρα στις 12 Οκτωβρίου 2014, στο Klikarov, ένα μικρό χωριό στη Δυτική Βοημία. Ο Vltchek ήρθε στην Τσεχία, προκειμένου να δώσει μία πολιτική διάλεξη στη Σχολή Φιλοσοφίας και Τέχνης στην πόλη του Πίλσεν, όπου ο Kohout διδάσκει. Και οι δύο τους κατευθύνθηκαν σε ένα μικρό και απομακρυσμένο χωριό της Klikarov, στη Δυτική Βοημία, όπου κάθονταν δίπλα σε μια λίμνη, και συνομίλησαν για την τοξικότητα του Δυτικού ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού και της Ευρωπαϊκής/ Αμερικανικής προπαγάνδας.

***

ANDRE VLTCHEK (AV): Είστε από τους λίγους καλλιτέχνες στη Δύση που έχετε ¨δράση¨ κατά του δυτικού ιμπεριαλισμού, του αχαλίνωτου καπιταλισμού, και ενάντια στις θρησκείες. Πώς και πότε επιλέξατε αυτή τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης;

MILAN KOHOUT (MK): Προφανώς από τότε που ήμουν μέρος της λεγόμενης «Δεύτερης Κουλτούρας», της Τσεχικής UNDERGROUND, η εποχή που ονομάστηκε από τη Δύση «ολοκληρωτικό σύστημα» ή, τo Τσεχοσλοβακικό Σοσιαλιστικό σύστημα. Η «Δεύτερη Κουλτούρα» ήταν το κίνημα που διαμόρφωσε τη δική μας δημιουργικότητα καθώς και την έννοια της τέχνης. Εκείνες τις ημέρες είχαμε «εκδιωχθεί» από την επίσημη κουλτούρα, ή από την «Πρώτη Κουλτούρα». Γι” αυτό και επαναστατήσαμε. Ήταν ένα βαθύ πολιτικό κίνημα εξ ορισμού, το οποίο παρήγαγε πολιτική τέχνη.

AV: Λέτε συχνά, και πολύ σωστά, ότι όσοι από εσάς υπέγραψαν την «Χάρτα του 77″, και συμμετείχαν στο underground / αντιπολιτευτικό κίνημα κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ήταν στην πραγματικότητα σοσιαλιστές, ακόμη και κάποιοι μαρξιστές. Αυτό περιλαμβάνει και εσάς. Σίγουρα είστε ένας αριστερός διανοούμενος. Αυτό είναι παράδοξο: η Δύση σας «πουλούσε», σας προωθούσε σαν ομάδα αντι-κομμουνιστών. Θα μπορούσατε να μας μιλήσετε για αυτό το παράδοξο;

MK: Υπήρξε, βέβαια, αυτό το παράδοξο, ένα μεγάλο παράδοξο, επειδή οι περισσότεροι από το underground κίνημα, της «δεύτερης κουλτούρας», ήταν στην πραγματικότητα υποστηρικτές αριστερών αξιών. Για παράδειγμα, μοιραζόμασταν τα πάντα αντί να συλλέγουμε πράγματα. Πιστεύαμε στην κοινή ιδιοκτησία της περιουσίας και των μέσων παραγωγής. Αλλά ποτέ δεν το σκεφτήκαμε από μια θεωρητική οπτική γωνία – δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι φιλοσοφικά οι αξίες μας ήταν πραγματικά αριστερές. Έτσι, ενώ παλεύαμε ενάντια στην λεγόμενη κομμουνιστική κυβέρνηση, ήμασταν στην πραγματικότητα κομμουνιστές! Παρεμπιπτόντως, όταν το λέω αυτό στους συντρόφους/συναδέλφους μου της «Χάρτας του 77» που δεν εγκατέλειψαν ποτέ τη χώρα τσαντίζονται πολύ – δεν θέλουν να το παραδεχτούν.

AV: Ακόμη έχετε πει ότι ο Vaclav Havel, ο οποίος μετά από κάποιο σημείο ξεπουλήθηκε τελείως και άρχισε να υποστηρίζει τον Δυτικό ιμπεριαλισμό – πήγε στην Ουάσιγκτον, όπου έδωσε δουλοπρεπείς ομιλίες με αντάλλαγμα καλύτερα σχόλια από τους εκπροσώπους του καθεστώτος – ακόμα και ο Havel, όταν ήταν μέλος του κινήματός σας, στην πραγματικότητα μοιραζόταν τα ίδια αριστερά ιδεώδη.

MK: Μα φυσικά! Μερικές από τις φιλοσοφικές απόψεις του ήταν πραγματικά μαρξιστικές!

AV: Τι συνέβη λοιπόν; Πώς και άνθρωποι σαν κι αυτόν άλλαξαν πραγματικά;

MK: Μετά την επανάσταση ήμουν πολύ περήφανος για τον Βάτσλαβ Χάβελ, γιατί διακήρυξε δημοσίως ότι δεν επρόκειτο να ζήσει στο προεδρικό μέγαρο. Ζούσε στο σεμνό διαμέρισμά του, οδηγούσε καθημερινά το αυτοκίνητό του στο γραφείο του … ένιωσα ότι είχε γίνει ένα θαυμάσιο πρότυπο…

AV: Οδηγούσε ακόμη και το ποδήλατό του γύρω από το Προεδρικό μέγαρο…

MK: Ναι … Έγινε κάτι σαν αληθινός «λαϊκός ήρωας», ή «Πρόεδρος του λαού». Μετά κάτι άλλαξε στο μυαλό του … Ίσως να ευθύνεται μερικώς το γεγονός ότι ιστορικά ήταν από μια αστική οικογένεια.

AV: Μία από τις πλουσιότερες στην Πράγα …

MK: Ναι, από μια πολύ, πολύ πλούσια αστική οικογένεια … Και φυσικά συνήθιζε να λέει ότι «δεν θέλω να ανακτήσω την περιουσία και την κοινωνική θέση της πρώην οικογένειας μου», αλλά κάτι άλλαξε. Υποθέτω ότι οι σύμβουλοι, αφού έγινε Πρόεδρος, άρχισαν να του «βάζουν» ιδέες ότι αν συνεχίσει να ζει με αυτό τον «αριστερό τρόπο ζωής», θα παρεμβαίνει στην καπιταλιστική κατεύθυνση που κινείται η χώρα. Πιθανότατα να του είπαν ότι θα θεωρηθεί υπονομευτής της «ελευθερίας» και της «οικονομικής ανάπτυξης» … Και, επίσης, η υψηλή πολιτική θέση διαφθείρει… Και έτσι άρχισε να αλλάζει, αργά αλλά σταθερά. Άρχισε να μαζεύει όλες τις πρώην ιδιοκτησίες της οικογένειάς του, από τις λεγόμενες «επιστροφές». Άρχισε να υποστηρίζει την υποστήριξη της ιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, γεγονός που βρήκα εξαιρετικά ντροπιαστικό … Στη συνέχεια, κάτι ακόμα πιο παράξενο συνέβη: έχασε την επαφή με την πραγματικότητα: άρχισε να ζει σε ένα θερμοκήπιο των επίλεκτων, ή κάτι τέτοιο.

AV: Και έρχομαι τώρα στο θέμα που συζητήσαμε και νωρίτερα: ανεξάρτητα από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η Τσεχοσλοβακία στη Σοβιετική εποχή, η χώρα ήταν στο πλευρό των καταπιεσμένων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Οι Τσέχοι και Σλοβάκοι μηχανικοί, γιατροί, δάσκαλοι – έκαναν απίστευτη δουλειά για την ανθρωπότητα, για τους ανθρώπους στην Αφρική, την Ασία …

MK: Όπως κάνουν οι Κουβανοί…

AV: Ναι. Αλλά τώρα, κοιτώντας πίσω, κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής εποχής φαίνεται ότι ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων, στην πραγματικότητα, ονειρευόταν να ενωθεί με την Δύση και έμμεσα ή ακόμα και άμεσα, να γίνει μέρος του παγκόσμιου καταπιεστικού μηχανισμού. Τώρα, όταν τόσοι πρώην προοδευτικοί διαφωνούντες μεταστράφηκαν, όπως έκανε Havel, τώρα που η χώρα χωρίστηκε στα δύο, τώρα που εντάχθηκαν με αποφασιστικότητα στις δυτικές ιμπεριαλιστικές και οικονομικές δομές, είναι προφανές ότι πια η Τσεχία και η Σλοβακία δεν κάνουν απολύτως τίποτα θετικό για τον κόσμο. Είναι οι άνθρωποι ευχαριστημένοι; Είναι αυτό που πραγματικά ήθελαν;

MK: Ακόμη και εδώ, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις «ξένες επενδύσεις». Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει στο μυαλό των ανθρώπων εδώ στην Τσεχία. Φυσικά, ορισμένα «επιλεγμένα τμήματα της κοινωνίας», αυτοί που κατέχουν κάτι, οι λεγόμενοι επιτυχημένοι στις επιχειρήσεις, αυτοί που έχουν γίνει πολύ πλούσιοι, είναι φυσικά πολύ ευχαριστημένοι με αυτή την κατεύθυνση. Και αυτοί οι άνθρωποι κατέχουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και προωθούν αυτό το δεξιό σύστημα. Αλλά νομίζω ότι οι φτωχοί άνθρωποι αρχίζουν να ξυπνούν από το όνειρό τους, ότι «εάν μπορούσαν να απελευθερωθούν από το ολοκληρωτικό σύστημα», θα ζούσαν μια «ελεύθερη ζωή», θα ήταν μια «χαρούμενη ύπαρξη». Κανένα από αυτά τα όνειρα δεν έχει πραγματοποιηθεί. Για τους περισσότερους, η ζωή τώρα είναι πολύ πιο φρικτή από ό, τι ήταν στο σοσιαλισμό.

AV: Όταν λέτε φρικτή, πρέπει να θυμόμαστε ότι η Τσεχία εξακολουθεί να είναι μια πολύ πλούσια χώρα. Και αυτό, τουλάχιστον για τους ίδιους τους πολίτες της, προσφέρει ένα είδος Σοσιαλδημοκρατικού στρώματος, ένα μαξιλάρι … Υπάρχει δωρεάν ιατρική φροντίδα σχετικά υψηλής ποιότητας, δωρεάν παιδεία, επιδοτούμενος πολιτισμός, άριστη και φθηνή δημόσια συγκοινωνία σε όλη τη χώρα. Τι άλλαξε προς το χειρότερο;

MK: Πριν από τη λεγόμενη «Βελούδινη Επανάσταση», οι άνθρωποι παραπονιούνταν ότι δεν έχουν πρόσβαση σε ορισμένες πληροφορίες ή σε ορισμένα πολιτιστικά προϊόντα, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων ταινιών. Δεν είχαν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν στο εξωτερικό όποτε ήθελαν και τα λοιπά. Αλλά δεν συνειδητοποιούν ότι η αξιοπρέπεια της ζωής τους ήταν πολύ, πολύ καλύτερη τότε από ό, τι είναι σήμερα. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι όταν εισερχόταν ο καπιταλισμός, θα άρχιζαν να αισθάνονται άγχη/αγωνίες, πολύ βαθιές υπαρξιακές αγωνίες… Θα άρχιζαν να τρομοκρατούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους.

Τώρα αναγκάζονται να πουλήσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας τους. Τώρα πρέπει να φιλήσουν τους κώλους των αφεντικών τους, πολύ περισσότερο από ό, τι έπρεπε με τον κομμουνισμό. Είναι πολύ ενδιαφέρον, οι άνθρωποι που είχαν ορισμένα πλεονεκτήματα, τα οποία φυσικά δημιουργήθηκαν, χτίστηκαν και καθορίστηκαν από το σοσιαλιστικό κίνημα σε όλη την ιστορία… κάπως ξεχάστηκαν, αυτές οι αξίες και τα πλεονεκτήματα, ότι…

AV: Τα πήραν ως δεδομένα..

MK: Όντως τα πήραν ως δεδομένα… Δεν συνειδητοποιούν καν ότι είχαν κάποια σπουδαία πράγματα, ότι είχαν καλή ζωή. Ξαφνικά, όταν άρχισαν να τα χάνουν, συνειδητοποίησαν ότι κάτι πηγαίνει τρομερά λάθος. Μερικοί άνθρωποι είναι τώρα πολύ απογοητευμένοι. Πέρασα ένα χρόνο στη Μοραβία με τη σύζυγό μου. Έχει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στη χώρα, και μπορείτε να ακούσετε πολλά παράπονα εκεί. Είναι πολύ ενδιαφέρον: αυτή η μετάβαση από ένα σοσιαλιστικό καθεστώς σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Στο σοσιαλισμό, η Τσεχοσλοβακία παρήγαγε κυριολεκτικά τα πάντα, από βελόνες μέχρι αμαξοστοιχίες.

AV: Πυρηνικούς αντιδραστήρες, αεροπλάνα, μεγάλα ποταμόπλοια…

MK: Ναι! Τα πάντα … Από πυρηνικούς αντιδραστήρες μέχρι ρούχα: τα πάντα παράγονταν εδώ. Τα τρόφιμα παράγονταν εδώ. Ήταν μια αυτοσυντηρούμενη χώρα.Τώρα όλα έχουν αλλάξει! Όλες οι εθνικές βιομηχανίες έχουν φύγει. Έχουν πωληθεί ή κλαπεί από εκείνους…

AV: … ή υποβαθμιστεί. Η αεροπορική βιομηχανία έχει φύγει. Εργοστάσια πουχρησιμοποιούνταν για την εξαγωγή μηχανών σε όλο τον κόσμο έχουν αγοραστεί απότη Δυτικές πολυεθνικές και παράγουν τώρα βαγόνια…

MK: Ναι… Τα πάντα έχουν φύγει, και αφού έχουν ιδιωτικοποιηθεί, η παραγωγή μεταφέρθηκε στα ανατολικά, και η λεγόμενη Δυτική «επένδυση» εγκαταστάθηκε στη χώρα, δημιουργώντας «εργάτες-σκλάβους» και τεράστιες αίθουσες παραγωγής όπου οι άνθρωποι εργάζονται όπως στις ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν, όπως στην ταινία «Μοντέρνοι Καιροί». Και είναι στ” αλήθεια κρίμα που οι άνθρωποι δεν κατανόησαν τι σημαίνει η λέξη “ελευθερία”.

AV: Υποστηρίζετε ότι υπήρχε περισσότερη ελευθερία εδώ, 30 χρόνια πριν απ” ότι τώρα;

MK: Εξαρτάται για ποιον. Αλλά συνήθιζα να λέω στους φοιτητές μου στο πανεπιστήμιο Tufts στη Βοστόνη, όταν με ρωτούσαν “πότε ένιωθα πιο ελεύθερος”…λοιπόν, πάντοτε τους έλεγα: “Κατά τη διάρκεια του “ολοκληρωτικού συστήματος” στην Τσεχοσλοβακία!”

AV: Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, κατά τη διάρκεια του επονομαζόμενου ολοκληρωτικού συστήματος… Βλέπουμε τα ίδια στην Κίνα, τώρα. Εσείς δώσατε παραστάσεις στην Κίνα και η δουλειά μου επίσης, προβάλλεται συχνά εκεί. Υπό πολλές έννοιες, οι καλλιτέχνες εκεί είναι πιο ελεύθεροι απ” ότι στη Δύση. Στο Πεκίνο, οι καλλιτέχνες καταπιάνονται με αρκετά πιο σημαντικά ζητήματα και έχουν τεράστια επίδραση στην κοινωνία, σε σχέση με αυτούς που δουλεύουν στο Λονδίνο ή τη Νέα Υόρκη.

MK: Ναι, το γνωρίζω αυτό κι από τη δική μου εμπειρία. Ήμουν επιμελητής σε ένα μεγάλο φεστιβάλ τεχνών του θεάματος στο Πεκίνο πριν 4 χρόνια. Είχα μείνει έκπληκτος με το πόσο κριτικό ήταν μέρος των όσων παρουσιάστηκαν εκεί. Ταυτόχρονα διάβαζα στα δυτικά μήντια ότι η κομμουνιστική Κίνα λογοκρίνει, στέλνει ανθρώπους στη φυλακή εξαιτίας των κριτικών τους φωνών κλπ. Όλα αυτά ήταν αρκετά διαφορετικά απ” αυτά στα οποία έγινα μάρτυρας εκεί.

AV: Επίσης, απ” την εμπειρία μας στην Τσεχοσλοβακία… προσπαθώ να ενώσω αυτά τα κομμάτια… Στην Τσεχοσλοβακία, όπως επισημάνατε νωρίτερα, οι άνθρωποι διαμαρτύρονταν ότι μερικά είδη πληροφορίας δεν ήταν διαθέσιμα. Αλλά επίσης, την ίδια στιγμή, η πληροφορία στην κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία είχε σημασία. Τη σημερινή ημέρα, στη φιλο-δυτική και καπιταλιστική Τσεχική Δημοκρατία, η πληροφορία σημαίνει πολύ λίγα και οι άνθρωποι μπορούν στην πραγματικότητα ν αλλάξουν πολύ λίγα, ακόμα κι αν έχουν πρόσβαση στην πληροφορία.

MK: Στον σοσιαλισμό, που η Δύση ονόμαζε “ολοκληρωτικό σύστημα” οι άνθρωποι διαμαρτύρονταν… Εμείς διαμαρτυρόμασταν… Αλλά πάντοτε βρίσκαμε έναν τρόπο να βρούμε τις πληροφορίες που ψάχναμε. Και ήμαστε πολύ ενεργητικοί στη λήψη πληροφοριών. Κι έπειτα δίναμε αξία σ” αυτό που λαμβάναμε. Στ αλήθεια μελετούσαμε την πληροφορία, την επεξεργαζόμασταν στ” αλήθεια. Κι είχαμε άφθονο χρόνο. Είχαμε την αληθινή πολυτέλεια του χρόνου, στο σοσιαλιστικό σύστημα. Κι έτσι μπορούσε ν απολαύσεις την ανάγνωση βιβλίων, την ακρόαση μουσικής, την παρακολούθηση ταινιών…

AV: Μερικές φορές ακόμα και στον χώρο εργασίας -γιατί απ ό,τι φαίνεται κανείς δεν εργαζόταν πολύ σκληρά.

[Γέλια κι απ’ τους δυο]

MK: Λοιπόν, το νόημα της ζωής δεν είναι κάποιου είδους εργασία τύπου σκλαβιάς, έτσι δεν είναι; Θεωρητικά, ήταν κομμάτι εκείνου του σοσιαλιστικού ή κομμουνιστικού συστήματος – να ανεβάσει το επίπεδο της ζωής. Έτσι, όλα ήταν περί της ποιότητας της ζωής, αλλά όχι απαραίτητα για την ποσότητα των αγαθών που καταναλώνονταν. Από την άλλη πλευρά, το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα βασίζεται στις “αγορές”. Οι ιδεολόγοι του λένε ότι ένα τέτοιο σύστημα παρέχει περισσότερα αγαθά. “Πράματα”, ξέρετε… Ναι, μόνο που το τίμημα είναι ότι η ποιότητα της ζωής μειώνεται δραματικά.

AV: Και τότε έχει 3 αμάξια, 5 τηλέφωνα αλλά δεν τα χρειάζεσαι πραγματικά.

MK: Δεν τα χρειάζεσαι, και δεν έχεις χρόνο για να ζήσεις. Είσαι μονίμως τρομοκρατημένος μη χάσεις τη δουλειά σου ή πολλά άλλα πράγματα.

AV: Κι έτσι πολεμάς όλα αυτά τα πράγματα, και χρησιμοποιείς την τέχνη σου, τις παραστάσεις σου για να επιτεθείς στην ανοησία της ζωής στον καπιταλισμό. Επίσης, επιτίθεσαι στα θρησκευτικά δόγματα τα οποία συνδέονται πολύ στενά με όλο αυτό -με την εξουσία, την εκμετάλλευση, την καταπίεση… Και επιτίθεσαι στον ιμπεριαλισμό. Τι ανταπόκριση παίρνεις απ” όλη την υφήλιο, επειδή δεν δίνεις παραστάσεις μόνο εδώ, αλλά επίσης στις ΗΠΑ, σε όλη την Ευρώπη, την Κίνα, το Ισραήλ και πολλά άλλα μέρη. Γεμίζεις ένα κενό; Νιώθεις ότι οι άνθρωποι προσδοκούν μια τέτοια τέχνη, τέτοιες πολιτικές και “ταμένες” παραστάσεις;

MK: Έτσι νομίζω. Έχω πάρει πολλές θετικές ανταποκρίσεις, ένα γεγονός που βασικά μου δίνει την ώθηση για να συνεχίσω. Μερικές φορές οι άνθρωποι απλά με πλησιάζουν στο δρόμο και λένε: “Η τέχνη σου είναι σπουδαία. Διευρύνει την αντίληψή μας σχετικά μ' αυτή και μ' εκείνη την ανοησία!” Ούτε που ξέρω πόσοι άνθρωποι επηρεάζονται απ' τα κομμάτια μου…

Οι παραστάσεις μου, η τέχνη μου, είναι επίσης αποτέλεσμα της επονομαζόμενης “δεύτερης κουλτούρας”. Είναι μια μορφή τέχνης, που δεν απαιτεί μεγάλη χρηματοδότηση. Δεν απαιτεί μόνιμους τόπους, όπως θέατρα, όπου να προβάλλεται. Είναι μια μορφή τέχνης, η οποία χρησιμοποιεί κυρίως το ίδιο σου το θέμα, κι έχεις το σώμα σου διαθέσιμο για σένα πάντα. Η παράσταση δίνεται στο πλαίσιο της ίδιας της ζωής: στους δρόμους ή σε σιδηροδρομικούς σταθμούς. Έτσι, είσαι μέρος αυτής της ζωής και δημιουργείς καταστάσεις, ευαισθητοποιείς σχετικά με κάτι, επικρίνεις κάτι άλλο, και μετά οι αληθινοί άνθρωποι αρχίζουν ν' αντιδρούν… οι άνθρωποι γύρω σου μετατρέπονται σε συμμετέχοντες… Ενώ στο αληθινό θέατρο, υπάρχει ο θεατής κι υπάρχει και το κοινό κι υπάρχει κι αυτός ο “πέμπτος τοίχος” όπως τον αποκαλούν. Κατά τη διάρκεια των παραστάσεών μου, δεν υπάρχει κανένας τοίχος. Είναι μια άμεση τέχνη. Είναι σαν μία συγχώνευση της τέχνης και της ζωής.

Πάντα λέω: στο θέατρο, ο ηθοποιός υποκρίνεται ότι πονάει ενώ ο εκτελεστής/performer σαν εμένα στ' αλήθεια νιώθει τον πόνο. Η τέχνη τύπου performance είναι στ” αλήθεια υπέροχη. Υπάρχει από τις απαρχές του ανθρωπίνου είδους.

AV: Μίλαν, αναλαμβάνεις άμεση δράση σε πολλά μέρη του κόσμου. Επιτίθεσαι στο Ισραήλ για την αντιμετώπιση των Παλαιστινίων. Επιτίθεσαι στους Τσέχους για την αντιμετώπιση των Ρομά. Σχεδόν μόνος σου βοήθησες να κατεδαφιστεί αυτό το τείχος της ντροπής που είχε ανεγερθεί στο Usti nad Labem, προκειμένου να χωρίσει τους Τσέχους από τους Τσιγγάνους/Ρομά… Πετάς ωμό κρέας στους παπάδες στις εκκλησίες, για να τονίσεις τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν απ' τον χριστιανισμό. Μπουκάρεις στα πολυκαταστήματα και τα mall, υποκρινόμενος ότι προσεύχεσαι στον Θεό του Μαμμωνά. Κάνεις πολλά πράγματα που άλλοι άνθρωποι δεν θα τολμούσαν να κάνουν ποτέ. Συλλαμβάνεσαι ποτέ, εκφοβίζεσαι ή σου επιτίθενται;

MK: Α ναι, πολλές φορές! Έχω συλληφθεί πολλές φορές. Με πήγαν ακόμα και στα δικαστήρια, όταν έκανα εκείνο το διάσημο μια παρέμβαση στη Βοστόνη, στο ξεκίνημα του σκανδάλου με τα στεγαστικά δάνεια. Όταν οι τράπεζες πουλούσαν αυτά τα δάνεια κι οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να τα πληρώσουν και κατέληγαν ν' αυτοκτονούν. Κι έτσι αποφάσισα να δώσω μια παράσταση μπροστά στα κεντρικά γραφεία της Τράπεζας της Αμερικής, το οποίο ήταν ένα απ' τα πιο απαίσια, αηδιαστικά ιδρύματα εκείνη την εποχή, που εξαπατούσε τους ανθρώπους… Έτσι, τοποθέτησα μια σειρά θηλιές μπροστά απ' την τράπεζα κι έβαλα μια υπογραφή: “Θηλιές προς πώληση”. Το μήνυμά μου ήταν: “Αν έρθεις εδώ να αιτηθείς ένα δάνειο, αγόρασε και μια θηλιά.”

AV: Απλά στην περίπτωση που…

MK: Μόνο στην περίπτωση που! Αλλά ήρθε η αστυνομία, με συνέλαβαν, το πήραν πάρα πολύ σοβαρά… Η πόλη μού έκανε καταγγελία κι έπρεπε να πηγαίνω σε δικαστικές ακροάσεις για αρκετούς μήνες. Η υπόθεση ήταν “Πόλη της Βοστόνης εναντίον Milan Kohout”. Και ανακάλυψαν έναν νόμο 150 ετών που έλεγε ότι δεν μπορείς να πουλάς κάτι μπροστά από μια τράπεζα. Αυτός ο νόμος έχει εφαρμοστεί μόνο μια φορά σε αυτά τα 150 χρόνια. Αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι προσπαθούσαν να βρουν κάτι να μου προσάψουν… Στο τέλος αθωώθηκα. Η υπόθεσή μου τράβηξε τεράστια προσοχή από τα ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένου και του Δημόσιου Εθνικού Ραδιοφώνου.

AV: Μίλαν, ταξιδεύουμε κι οι δυο μας εντατικά σε όλο τον κόσμο. Βλέπεις ξεκάθαρα τον κίνδυνο που προέρχεται από τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Λαμβάνεις αυτή την απειλή σοβαρά; Συμφωνείς ότι ο δυτικός ιμπεριαλισμός ελέγχει όλο και περισσότερο τον πλανήτη, ένα γεγονός που θα μπορούσε να έχει εξαιρετικά τραγικές επιπτώσεις;

MK: Απολύτως! Έχω ζήσει στις ΗΠΑ επί 26 έτη, κι έτσι έχω γίνει μάρτυρας της περιόδου που η εξουσία των ΗΠΑ έγινε ιδιαίτερα επιθετική. Και συνειδητοποίησα ότι ήταν πολύ λογικό και συνδεδεμένο με την αποσύνθεση του Ανατολικού Μπλοκ. Μετά την πτώση του Κομμουνιστικού μπλοκ, η Δύση ξαφνικά δεν είχε κανένα εμπόδιο και γέμισαν το κενό άμεσα με τα επιθετικά τους επιχειρηματικά συμφέροντα, γιατί είναι ξεκάθαρο ότι στην “κορυφή της πυραμίδας” υπάρχει μια οικονομική δικτατορία. Ξαφνικά υπήρξε μια τρομερή ευκαιρία να υποδουλώσουν εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Και το έκαναν!

AV: Κι αυτή η χώρα – η Τσεχική Δημοκρατία – απ” όπου συζητάμε για τον κόσμο αυτή τη στιγμή, είναι ξαφνικά μέρος του Δυτικού καθεστώτος… Συνεργάζεται μαζί του ξανά.

MK: Μα φυσικά…

AV: Δεν είναι ένα θύμα, πλέον, όπως ήθελε να τη βλέπουν κατά το παρελθόν… Είναι κομμάτι του club των καταπιεστών. Το συνειδητοποιούν αυτό οι άνθρωποι; Υπάρχει καμία συζήτηση, καμία δημόσια συζήτηση γύρω απ” αυτό το ζήτημα;

MK: Είμαι χαρούμενος να πω ότι μερικοί άνθρωποι, των ακαδημαϊκών συμπεριλαμβανομένων, αρχίζουν να το συνειδητοποιούν. Όμως αυτή είναι μια πολύ πρόσφατη εξέλιξη. Εν τω μεταξύ,αυτό το επιθετικό καπιταλιστικό καθεστώς έχει καταλάβει όλα τα μέσα παραγωγής, όπως και τα ΜΜΕ. Και κάνουν πλύση εγκεφάλου στους ενήλικες, όπως και στα νεαρά παιδιά. Τους τρομοκρατούν μονίμως με απόλυτα ψέμματα για την εποχή του Κομμουνισμού, κι αυτοί οι νεαροί εγκέφαλοι φυσικά πιστεύουν αυτά που τους λένε γιατί αυτή η πληροφόρηση τους δίνεται. Και έχουν κάνει τέτοια, μα τέτοια πλύση εγκεφάλου, σ” αυτά τα νεαρά παιδιά, που είναι σχεδόν απίστευτο! Η προπαγάνδα έχει δημιουργήσει μερικά Οργουελικά δόγματα όπως ότι “τις μέρες του Κομμουνισμού όλοι οι άνθρωποι φόραγαν γκρι ρούχα και περπατούσαν στους δρόμους αργά σαν ζόμπι” …Απόλυτες ανοησίες! Δεν ήταν καθόλου έτσι! Γιατί πολλές πτυχές της ζωής στον Κομμουνισμό ήταν πολύ πιο ελεύθερες απ' ότι τώρα!

AV: Κι ήταν και πολύ πιο διασκεδαστικά…

MK: Πολύ πιο διασκεδαστικά! Η ποιότητα ζωής, όπως αναφέραμε, ήταν πολύ υψηλότερη, ειδικά άμα τη συγκρίνουμε με αυτή την καπιταλιστική σκλαβιά!

AV: Τώρα όμως υπάρχει μια παγκόσμια αντιπολίτευση, μία συμμαχία κρατών που αντιστέκεται στις υποδείξεις της Δύσης: υπάρχει η Λατινική Αμερική, η Ρωσία, η Κίνα, η Νότια Αφρική, το Ιράν, ακόμα και μερικές μικρές χώρες όπως η Ερυθραία. Κι αυτή η αντιπολίτευση γίνεται πολύ ισχυρή, γιατί μετρούν αρκετά σπουδαία μυαλά και ΜΜΕ που διαρκώς δυναμώνουν. Κι οι δυο μας ανήκουμε σ' αυτή την αντιπολίτευση. Οι άνθρωποι εδώ, στην Τσεχική Δημοκρατία, συνειδητοποιούν ότι κατέληξαν στο λάθος στρατόπεδο παίρνοντας το μέρος της Δύσης;

MK: Μερικοί άνθρωποι μάλλον ναι, ήδη, αλλά όχι ακόμα η πλειονότητα.

Όμως ας γυρίσουμε στην τέχνη: το μεγάλο της καθήκον είναι οι καλλιτέχνες να δημιουργήσουν μια τέτοια ευαισθητοποίηση. Οι καλλιτέχνες πρέπει να διδάξουν τους ανθρώπους. Να πάει να γαμηθεί όλο αυτό το αισθητικό, εμπειρικό, εννοιολογικό προφίλ των έργων τέχνης! Ας γυρίσουμε πίσω στην στρατευμένη, πολιτική τέχνη, γιατί υπάρχει μια τρομακτική ανάγκη γι” αυτή, στις μέρες μας. Υπάρχει ακόμα ελπίδα ότι αυτή η καταστροφή που λαμβάνει χώρα τα τελευταία 30 χρόνια μπορεί ν” αντιστραφεί. Για μας, το να παλέψουμε τώρα σημαίνει να παλέψουμε για την ίδια την επιβίωση της Γης!

Πηγή: http://www.counterpunch.org/2014/10/24/freest-under-czech-communism/ (έκδοση 24-26 Οκτώβρη, 2014)

* Οι φωτογραφίες από performance art του Milan Kohout έχουν προστεθεί από το Lenin Reloaded.

Τα ΚΚ, το αστικό κοινοβούλιο κι οι αστικές κυβερνήσεις ΙΙ

 Τα ΚΚ, το αστικό κοινοβούλιο κι οι αστικές κυβερνήσεις ΙΙ

Η κε του μπλοκ αντιγράφει κι (ανα)δημοσιεύει σήμερα ευρεία αποσπάσματα από τη συνέχεια στο εισαγωγικό σημείωμα στο αφιέρωμα της κομεπ για τα κκ, το αστικό κοινοβούλιο και τις αστικές κυβερνήσεις, συνεχίζοντας από το σημείο όπου είχε σταματήσει το πρώτο μέρος.

Η στάση κι οι υπουργοποιήσεις των μενσεβίκων σοσιαλδημοκρατών την περίοδο εκείνη δεν αποτελούν ούτε την πρώτη ούτε την τελευταία περίπτωση στήριξης ή συμμετοχής σε αστική κυβέρνηση από κόμματα ή μεμονωμένα στελέχη του πολιτικού εργατικού κινήματος. Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι αυτή η στήριξη στις αστικές κυβερνήσεις συνήθως παρέχεται σε κρίσιμες στιγμές, στις οποίες απειλούνταν η σονοχή της, σε συνθήκες κλονισμού της, σε συνθήκες όπου αντικειμενικά διανοίγονταν μεγαλύτερο πεδίο αυτοτελούς παρέμβασης του εργατικού κινήματος και επαναστατικής διεκδίκησης της πολιτικής εξουσίας.

Δύο είναι οι πιο γνωστές σχετικές περιπτώσεις, οι οποίες προηγήθηκαν χρονικά της συμμετοχής των μενσεβίκων. Η πρώτη ήταν αυτή της συμμετοχής του Λουί Μπλαν στην κυβέρνηση της Γαλλίας και η δεύτερη –η οποία τροφοδότησε και τη μεγαλύτερη αντιπαράθεση στο εσωτερικό του διεθνούς πολιτικού εργατικού κινήματος- είναι η περίπτωση της υπουργοποίησης του Γάλλου σοσιαλιστή Μιλεράν το 1899. Η επίδραση αυτής της υπουργοποίησης ήταν τέτοια που αξιοποιήθηκε ως χαρακτηριστική για ολόκληρο το ρεύμα απόψεων που υποστήριζε την αξιοποίηση από το εργατικό κίνημα της συμμετοχής σε αστική κυβέρνηση, το οποίο ονομάστηκε «μιλερανισμός».

(...) Ο Μιλεράν αποδέχτηκε πλήρως και αξιοποίησε προπαγανδιστικά αυτή τη λογική της πρόσκλησης και της συμμετοχής του στην κυβέρνηση Ρουσό. Αποκαλυπτική της σύνθεσης αυτής της κυβέρνησης είναι η συμμετοχή σε αυτήν του στρατηγού Γκαλιφέ, του σφαγέα των Κομμουνάρων το 1871. Ο σοσιαλιστής Μιλεράν –στο όνομα της υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας- στρογγυλοκάθισε στο υπουργικό συμβούλιο δίπλα στους σφαγείς του εργατικού κινήματος.

Ποια ήταν όμως τα αποτελέσματα αυτής της συμμετοχής; «Η γενική πολιτική της κυβέρνησης συνασπισμού παρουσιάζει τον ίδιο πίνακα. Η πάλη εναντίον των δικαστικών παραβάσεων στην υπόθεση Ντρέιφους, πάλη που έπρεπε να είναι το κύριο καθήκον της κυβέρνησης, κατέληξε σε μία επαίσχυντη γενική αμνηστία που περιέλαβε το θύμα και τους υπεύθυνους του εγκλήματος. Η πάλη για την εκλαΐκευση του κράτους πληρώθηκε με παραχωρήσεις στην καθολική εκκλησία. Η εξωτερική πολιτική χαρακτηρίζεται από τη συμμετοχή στην εκστρατεία των ευρωπαϊκών δυνάμεων εναντίον της Κίνας, από την εκστρατεία εναντίον της Τουρκίας για να εξαναγκαστεί να σεβαστεί ορισμένες απαιτήσεις των γαλλικών τραπεζών και τέλος από ένα ξεχείλισμα ιμπεριαλιστικού ενθουσιασμού και των δημοκρατικών και των μοναρχικών στην υποδοχή του αιμοσταγούς τσάρου Νικόλαου». (Πάουλ Φρέλιχ «Ρόζα Λούξεμπουργκ», εκδ. Ύψιλον, σελ 102).

Η υπουργοποίηση του Μιλεράν, αν και αποτέλεσε ζήτημα που απασχόλησε κυρίως το δυτικοευρωπαϊκό τμήμα της Β’ Διεθνούς, απασχόλησε και το Ρωσικό τμήμα της (παρότι στην τσαρική Ρωσία δεν έμπαινε άμεςσα ένα τέτοιο ενδεχόμενο στην ημερήσια διάταξη, αφού εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε καν κοινοβούλιο). Η απόφαση ωστόσο του συνεδρίου της Β΄Διεθνούς το 1900 στο Παρίσι –που πάρθηκε στη βάση της σχετικής εισήγησης του Καρλ Κάουτσκι- υποστήριζε ότι η συμμετοχή ενός μεμονωμένου σοσιαλιστική σε αστική κυβέρνηση είναι τάχα ζήτημα τακτικής και όχι ζήτημα αρχής, αφήνοντας έτσι χωρίς στιγματισμό την προδοσία του Μιλεράν (Ακαδημία επιστημών της ΕΣΣΔ «Παγκόσμια Ιστορία», τ Ζ1, σελ 409-10).

Σε αυτήν την αντιπαράθεσηπου ξέσπασε στο εσωτερικό του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος ο Μιλεράν είχε υποστηρικτές, όπως το Γάλλο σοσιαλιστή Ζαν Ζορές, ο οποίος υποστήριζε πως το σοσιαλιστικό κόμμα έπρεπε να καταλαμβάνει τις θέσεις που του άφηναν και παρουσίαζε την ενέργεια του Μιλεράν ως μια πράξη θάρρους –δέκα χρόνια αργότερα έβριζε το Μιλεράν καθώς και άλλους σοσιαλιστές που υπουργοποιήθηκαν (Μπριάν, Βιιανί) ως προδότες του σοσιαλισμού που αφέθηκαν να χρησιμοποιηθούν από τον καπιταλισμό (Π. Φρέλιχ: ό.π. σελ 103). Από την άλλη υπήρχαν και επαναστάτες του διεθνούς εργατικού κινήματος που αντιτάχθηκαν σθεναρά σε αυτή την υπουργοποίηση, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα το Λένιν και τη Λούξεμπουργκ.

Η θέση της Λούξεμπουργκ στο ζήτημα αποτυπώνεται στο άρθρο που δημοσιεύεται στο αφιέρωμα, ενώ ο Λένιν γράφει για το ίδιο θέμα: «Ο Μιλλεράν πρόσφερε ένα θαυμάσιο δείγμα αυτού του πραχτικού μπερνσταϊνισμού –δικαιολογημένα λοιπόν κι ο Μπέρνσταϊν και ο Φόλμαρ έσπευσαν με τόσο ζήλο να υπερασπίσουν και να εξυμνήσουν τον Μιλλεράν! Πραγματικά: αν η σοσιαλδημοκρατία στην ουσία είναι απλώς ένα κόμμα μεταρρυθμίσεων και πρέπει να έχει το θάρρος να το αναγνωρίσει αυτό ανοιχτά, τότε ο σοσιαλιστής όχι μόνο έχει το δικαίωμα να συμμετάσχει σε αστική κυβέρνηση, αλλά και οφείλει να το επιδιώκει διαρκώς. Αν δημοκρατία σημαίνει στην ουσία εξάλειψη της ταξικής κυριαρχίας, τότε γιατί ένας σοσιαλιστής υπουργός να μη σαγηνεύει όλο τον αστικό κόσμο με λόγους για συνεργασία των τάξεων; Γιατί να μη μένει στην κυβέρνηση ακόμα και όταν οι δολοφονίες των εργατών από τους χωροφύλακες δείχνουν για εκατοστή και χιλιοστή φορά τον πραγματικό χαρακτήρα της δημοκρατικής συνεργασίας των τάξεων; Γιατί να μη συμμετέχει προσωπικά στην υποδοχή του τσάρου, που οι γάλλοι σοσιαλιστές δεν τον αποκαλούν σήμερα αλλιώς παρά ήρωα της κρεμάλας, του κνούτου και της εκτόπισης (knoteur, pendeur et deportateur); Και η αμοιβή για την έσχατη αυτή ταπείνωση και αυτοεξευτελισμό του σοσιαλισμού μπροστά σε όλο τον κόσμο, για τη διαφθορά της σοσιαλιστικής συνείδησης των εργατικών μαζών –της μοναδικής αυτής βάσης που μπορεί να μας εξασφαλίσει τη νίκη- η αμοιβή για όλα αυτά τα πομπώδη σχέδια για κάτι τιποτένιες μεταρρυθμίσεις, τόσο τιποτένιες ώστε ακόμα και αστικές κυβερνήσεις να έχουν κατορθώσει να αποσπάσουν περισσότερα πράγματα!» (Λένιν «Τι να κάνουμε», Άπαντα, τ. 6, σελ 8-9).

Τα κείμενα που δημοσιεύουμε στα πλαίσια της ενότητας αφορούν την πείρα από τη θετική προσπάθεια του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος να οριοθετηθεί απέναντι στον αστικό κοινοβουλευτισμό και τον κυβερνητισμό και επικεντρώνουν στη δράση των κομμουνιστών σε μη επαναστατικές συνθήκες. Όπως φάνηκε και από τα παραπάνω, πρόκειται για μια βασανιστική ωρίμανση της μαρξιστικής διερεύνησης που χαρακτηριζόταν από πισωγυρίσματα, εναλλαγές, αντιφάσεις σε συλλογικό-κομματικό και ατομικό επίπεδο.

Τέτοιες αντιφάσεις περιέχονται και στο άρθρο της Λούξεμπουργκ, η οποία, παρά την ξεκάθαρη άρνησή της όσον αφορά τη δυνατότητα αξιοποίησης της αστικής κυβέρνησης για επαναστατικούς σκοπούς, δεν είναι κάθετη στο ζήτημα ότι αυτή η διαπίστωση ισχύει υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Μέρος της αμφισημίας του άρθρου οφείλεται και στις συνθήκες της εποχής. Το άρθρο γράφτηκε το 1900, μόλις δύο χρόνια μετά την ένταξη της Λούξεμπουργκ στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας και γράφτηκε με τη μορφή προσεγμένης κριτικής εκ μέρους των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών απέναντι στη στάση των Γάλλων συντρόφων της.

Επίσης, είναι αυτονόητο ότι τα κείμενα αυτά εκφράζουν και το κλίμα, την ορολογία και το πνεύμα της εποχής τους, όπως επίσης αυτονόητο είναι ότι δεν εξαντλούν το θέμα.

Τα άρθρα αυτά, τα οποία δηοσιεύονται κατά χρονολογική σειρά είναι τα εξής:

1. Ρόζας Λούξεμπουργκ: «Η υπόθεση Ντρέιφους και η περίπτωση του Μιλεράν» (1900)

2. Απόφαση του 2^ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς: «Τα Κομμουνιστικά Κόμματα και ο Κοινοβουλευτισμός» (1921)

3. Β. Ι. Λένιν: «Για τον κοινοβουλευτισμό» (1921)

Τα δύο πιο ύστερα κείμενα που δημοσιεύονται στην ενότητα αυτή αποτελούν στην ουσία ντοκουέντα του 2^ου Συνεδρίου της Γ’ Διεθνούς για την επαναστατική κοινοβουλευτική δουλειά.

Το ένα είναι η απόφαση του Συνεδρίου που πάρθηκε με την άμεση συμβολή του Λένιν και το άλλο ομιλία του Λένιν στα πλαίσια του ίδιου Συνεδρίου, όπου αντιμετωπίζει απόψεις του Μπορντίγκα και άλλων που αρνούνταν συνολικά την ανάγκη συμμετοχής των κομμουνιστών στα αστικά κοινοβούλια.

Όσον αφορά αυτό το τελευταίο άρθρο πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι την περίοδο εκείνη η γραμμή της κοινοβουλευτικής ενσωμάτωσης που είχε αναπτυχθεί σε αρκετά εργατικά κόμματα τροφοδότησε και τη λαθεμένη αντίδραση μιας ομάδας κομμουνιστών (με χαρακτηριστική περίπτωση τον Μπορντίγκα), οι οποίοι υποστήριζαν ότι το επαναστατικό κόμμα δεν πρέπει καν να αξιοποιεί θεσμούς του αστικού κράτους, όπως οι εκλογές και το κοινοβούλιο, αλλά να επικεντρωθεί στην άμεση προετοιμασία της ένοπλης εξέγερσης. Παρά το γεγονός ότι στις μέρες μας αυτές οι απόψεις είναι σχεδόν ανύπαρκτες στο κομμουνιστικό κίνημα, το άρθρο του Λένιν έχει αξία γιατί δε στέλεται απλώς στην καταπολέμηση των απόψεων περί μη συμμετοχής στις εκλογές, αλλά αναδεικνύει και από ποια σκοπιά πρέπει να συμμετέχουν οι κομμουνιστές στις εκλογές και το αστικό κοινοβούλιο.

Αντί επιλόγου, αντιγράφεται και (ανα)δημοσιεύεται η κατακλείδα από το άρθρο της Λούξεμπουργκ.

Η μοναδική μέθοδος, με τη βοήθεια της οποίας μπορούμε να επιτύχουμε την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού, είναι η ταξική πάλη. Μπορούμε και πρέπει να διεισδύσουμε σε όλους τους θεσμούς της αστικής κοινωνίας και να αξιοποιήσουμε όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν εκεί και τα οποία μας επιτρέπουν να διεξάγουμε την ταξική πάλη. Από αυτήν ακριβώς την οπτική υπαγορευόταν η συμμετοχή των σοσιαλιστών στην υπόθεση Ντρέιφους ως μέτρο με στόχο τη διατήρηση της παρέμβασής τους. Αλλά είναι ακριβώς από αυτή την ίδια οπτική που η συμμετοχή στην αστική εξουσία φαίνεται να αντενδεικνύεται, γιατί η ίδια η φύση της αστικής κυβέρνησης αποκλείει τη δυνατότητα της σοσιαλιστικής ταξικής πάλης. Δεν είναι ότι φοβόμαστε για τους σοσιαλιστές τους κινδύνους και τις δυσκολίες της υπουργικής δραστηριότητας· δεν πρέπει άλλωστε να αποσυρόμαστε μπροστά στο φόβο κανενός κινδύνου ή δυσκολίας που συνδέεται με το πόστο στο οποίο είμαστε τοποθετημένοι από τα συμφέροντα του προλεταριάτου. Αλλά γενικά ένα υπουργείο δεν είναι πεδίο δράσης για ένα κόμμα της πάλης των προλεταριακών τάξεων. Ο χαρακτήρας της αστικής κυβέρνησης δεν καθορίζεται από τον προσωπικό χαρακτήρα των μελών της, αλλά από την οργανική της λειτουργία στην αστική κοινωνία. Η κυβέρνηση του σύγχρονου κράτους είναι επί της ουσίας ένας οργανισμός ταξικής κυριαρχίας, η ομαλή λειτουργία του οποίου αποτελεί έναν από τους όρους ύπαρξης του ταξικού κράτους. Με την ένταξη ενός σοσιαλιστή στην κυβέρνηση και την ταξική κυριαρχία να συνεχίζει να υπάρχει, η αστική κυβέρνηση δε μετατρέπεται σε σοσιαλιστική κυβέρνηση, αλλά αντίθετα, ένας σοσιαλιστής μετατρέπεται σε αστό υπουργό. Οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που μπορεί να πραγματοποιήσει ένας υπουργός που είναι φίλος των εργατών δν έχουν από μόνες τους τίποτα το σοσιαλιστικό· είναι σοσιαλιστικές μόνο στο βαθμό που κατακτιούνται μέσα από την ταξική πάλη. Αλλά προερχόμενες από έναν υπουργό, οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις δεν μπορεί να έχουν τον χαρακτήρα της προλεταριακής τάξης, παρά μόνο τον χαρακτήρα της αστικής τάξης, γιατί ο υπουργός, από τη φύση του πόστου που καταλαμβάνει, προσδένεται σε αυτή την τάξη απ’ όλες τις λειτουργίες μιας αστικής μιλιταριστικής κυβέρνησης. Ενώ στο κοινοβούλιο ή στο δημοτικό συμβούλιο, κατακτάμε χρήσιμες μεταρρυθμίσεις καταπολεμώντας την αστική κυβέρνηση, με την κατάληψη ενός υπουργικού πόστου φτάνουμε στις ίδιες μεταρρυθμίσεις στηρίζοντας το αστικό κράτος. Η είσοδος ενός σοσιαλιστή σε μια αστική κυβέρνηση δεν είναι, όπως πολλοί νομίζουν, μια μερική κατάκτηση του αστικού κράτους από τους σοσιαλιστές, αλλά μια μερική κατάκτηση του σοσιαλιστικού κόμματος από το αστικό κράτος.

Διαζύγιο από την Ιστορία

Διαζύγιο από την Ιστορία

Μιλώντας τη νύχτα της Τρίτης στο κανάλι στο κανάλι «ACTION», η κ. Ρεπούση της ΔΗΜΑΡ (και ενδεχομένως μελλοντική υποψήφια βουλευτής με το ΣΥΡΙΖΑ) έδωσε ένα δείγμα αντιεπιστημονικής -και άρα αντιδραστικής- προσέγγισης μεγάλων γεγονότων, που τώρα πια ανήκουν στην Ιστορία. Αλίμονο στα νέα παιδιά που έχουν τέτοιους δασκάλους. Και, δυστυχώς, τέτοιους διαθέτουν κατά τη μεγάλη πλειοψηφία τους τα ΑΕΙ και όχι μόνο αυτά.

Είπε, λοιπόν, η κ. Ρεπούση ότι ο σοσιαλισμός κατέρρευσε γιατί δεν ήταν δημοκρατικό σύστημα. Αποδείχτηκε, είπε στη συνέχεια, ότι «καλώς ή κακώς η καλύτερη δημοκρατία είναι αυτή που υπάρχει, η κοινοβουλευτική. Και, αφού δεν υπάρχει καλύτερη, στόχος πρέπει να είναι το πώς θα κάνουμε την υπάρχουσα όλο και καλύτερη». Τόσο απλά...
Ομως τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα δεν καταρρέουν. Με χυλό δε χτίζονται πυραμίδες. Τα κοινωνικά συστήματα μόνο ανατρέπονται. Προς τα μπρος ή προς τα πίσω. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε πρόοδο. Στη δεύτερη, πισωγύρισμα. Αν τα κοινωνικά συστήματα κατέρρεαν λόγω έλλειψης δημοκρατίας, ο καπιταλισμός θα είχε εξαφανιστεί από προσώπου Γης εδώ και πολλές δεκαετίες, αφού έχει διαπράξει (και διαπράττει) ανείπωτα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Το σοσιαλιστικό σύστημα, λοιπόν, δεν κατέρρευσε. Ανατράπηκε. Στην αντεπανάσταση ηγήθηκαν τα ΚΚ που είχαν εκφυλιστεί και έγιναν σαν το κόμμα που ανήκει η κ. Ρεπούση. Ανατράπηκαν επειδή επιχείρησαν να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης με συνταγές του καπιταλισμού.

Δεν είναι εδώ ο χώρος για να αναλυθεί το θέμα. Αν η κ. Ρεπούση διαβάσει τις εκτιμήσεις του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, θα βρει σχετική ανάλυση - προσέγγιση. Ας αντικρούσει το ΚΚΕ με τη διαφωνία της στο 18ο Συνέδριο, δηλαδή με ουσία και όχι με πομφόλυγες.
Η Οκτωβριανή σοσιαλιστική Επανάσταση και όσες επαναστάσεις την ακολούθησαν δεν αποτέλεσαν κάποιο λάθος της Ιστορίας, που ίσως έτσι φαντάζεται και διδάσκει η κ. Ρεπούση. Προέκυψαν ως «ώριμα τέκνα της ανάγκης και ώριμα τέκνα της οργής».
Ασκώντας η κ. Ρεπούση πολεμική στο σοσιαλισμό του 20ού αιώνα για έλλειψη δημοκρατίας, οδηγεί να αντιληφθούμε ότι ασκεί πολεμική επειδή ο σοσιαλισμός δεν ήταν καπιταλισμός. Η κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας -που τόσο υπερασπίζει η ίδια και το κόμμα της- και η διεύθυνση της παραγωγής και ο εργατικός έλεγχος από την εργατική τάξη αποτελούν ό,τι πιο προοδευτικό, πιο υψηλό, έχει κατακτήσει η ανθρωπότητα στην πορεία της. Αν αυτά ατόνησαν και τυποποιήθηκαν σε μια πορεία, οφείλεται σε άλλους λόγους, από τους οποίους βγαίνουν συμπεράσματα που θα καταστήσουν το σοσιαλισμό του μέλλοντος ανεπίστρεπτο.

Στην πραγματικότητα -είτε το καταλαβαίνει είτε δεν το καταλαβαίνει- η κ. Ρεπούση έκανε λόγο για το «τέλος της Ιστορίας». Και συμβαίνει αυτό επειδή η Ιστορία δεν προχωρεί μπροστά κάνοντας οι λαοί μακιγιάζ σε ένα σάπιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, όπως είναι ο καπιταλισμός και η δημοκρατία του. Η Ιστορία προχωρεί μπροστά με άλματα, μόνο με τις επαναστάσεις που ανατρέπουν το ιστορικά παρωχημένο και εγκαθιδρύουν το καινούργιο. Ετσι έγινε και με τις αστικές επαναστάσεις, που ανέτρεψαν τη φεουδαρχία.

Το σοσιαλιστικό σύστημα ανατράπηκε και «έπεσαν τα τείχη». Ομως νέα τείχη προστέθηκαν στα παλιά του καπιταλισμού. Μπορεί πολλοί να μην «άκουσαν κρότον κτιστών ή ήχον» αλλά αυτό συμβαίνει. Η τελευταία καπιταλιστική κρίση και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, που ήδη διεξάγονται, είναι ορισμένα αποδεικτικά στοιχεία.
Στην κ. Ρεπούση επιτέθηκαν ο Γ. Καρατζαφέρης, η Χρυσή Αυγή και άλλοι για απόψεις που έχει διατυπώσει για γεγονότα της ελληνικής Ιστορίας. Ας είναι σίγουρη ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση κανένας από αυτούς δε θα της επιτεθεί. Συμφωνούν απόλυτα με την επιχειρηματολογία της για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Και ο λόγος είναι απλός. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι, παρά τις διαφορές που τους χωρίζουν από τις απόψεις της κ. Ρεπούση και του κόμματός της, κινούνται όλοι στην ίδια κατεύθυνση, αυτήν της υπεράσπισης του καπιταλισμού. Απλώς βαδίζουν σε διαφορετικές λωρίδες του ίδιου δρόμου.

Πώς η αρχή του τέλους του μνημονίου έγινε «παραλάβαμε καμένη γη»

Πώς η αρχή του τέλους του μνημονίου έγινε «παραλάβαμε καμένη γη»

Η κινητικότητα που εμφανίζει το τελευταίο διάστημα η διοίκηση της Περιφέρειας Αττικής και η περιφερειάρχης Ρένα Δούρου, μπορεί να πει κανείς πως έχει εμφανή χαρακτηριστικά προεκλογικής δραστηριότητας. Παραδείγματα; Αρκετά. Ελεγχοι της Περιφέρειας σε πρατήρια υγρών καυσίμων, αντίστοιχοι με εκείνους που οι προκάτοχοί της έκαναν όποτε ήθελαν να δείξουν ότι κάνουν έργο. Συμμετοχή της Περιφέρειας σε ημερίδες και εκδηλώσεις για το παραλιακό μέτωπο ή τη διαχείριση των απορριμμάτων σε διάφορες περιοχές με ευρύ κοινό ψηφοφόρων. Ανακοινώσεις και θέματα που μπαίνουν στο Περιφερειακό Συμβούλιο με στόχο να διατυπωθούν διάφορες πολιτικές «κορόνες» που στην πραγματικότητα δεν έχουν αντίκρισμα. Βέβαια, υπάρχει και η πραγματικότητα των έργων και των ημερών της διοίκησης του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, η πολιτική που εφαρμόζεται και εκφράζεται με συγκεκριμένες αποφάσεις που πλήττουν τα λαϊκά συμφέροντα.
* * *

Την περασμένη Πέμπτη στο Περιφερειακό Συμβούλιο συζητήθηκε ξανά το θέμα της μεταφοράς μαθητών στα σχολεία, στα ειδικά σχολεία, στα μουσικά σχολεία. Ενα θέμα που παραμένει άλυτο τρεις μήνες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς και που ξανά οι γονείς και οι μαθητές βρέθηκαν στο Περιφερειακό Συμβούλιο απελπισμένοι ζητώντας λύση. Τι απάντηση πήραν από τη διοίκηση του ΣΥΡΙΖΑ; Αυτή που έχουν ακούσει δεκάδες φορές από διοικήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οτι «αυτήν την κατάσταση παραλάβαμε» και δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά. Και το άκουσαν αυτό από εκείνους που προεκλογικά έλεγαν: «Οι αυτοδιοικητικές εκλογές γενικά, και οι εκλογές για την Περιφέρεια Αττικής ειδικότερα, είναι η αρχή του τέλους των πολιτικών του μνημονίου» (Ρένα Δούρου - 3 Φλεβάρη 2014). Κι όμως! Οχι μόνο η πολιτική αυτή εφαρμόζεται μια χαρά από τη διοίκηση της Περιφέρειας αλλά η υλοποίησή της νομιμοποιείται με το γνωστό και χιλιοειπωμένο «παραλάβαμε καμένη γη». Και αυτό δεν είναι το μοναδικό δείγμα γραφής...
* * *

Πρόσφατα η Κομισιόν έστειλε τα συχαρίκια στη διοίκηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Περιφέρεια για το σχέδιο που έχει για τη διαχείριση των απορριμμάτων της Αττικής. Ποιο είναι το σχέδιο; Κάθε δήμος να καταλήξει να διαχειρίζεται μόνος του τα απορρίμματά του. Μια πρόταση -όπως και αυτή της διοίκησης Σγουρού- που στηρίζεται στο νόμο 4042/12 και την κοινοτική οδηγία 2008/98 της ΕΕ. Ενα νομοθετικό πλαίσιο που προωθεί την επιχειρηματική - κερδοσκοπική δράση, που στρέφεται δηλαδή ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα και την προστασία του περιβάλλοντος. Δύο δεδομένα ακόμα: Το προσωπικό των δήμων στον τομέα της καθαριότητας έχει μειωθεί ακόμα και σε ποσοστό 60%, ενώ οι περικοπές στους πόρους των δήμων από το κράτος έχει φτάσει ακόμα και το 70%. Πώς, λοιπόν, θα διαχειριστούν τα σκουπίδια δήμοι που, σύμφωνα με τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας; Και πώς να μη δίνει συγχαρητήρια η Κομισιόν στο ΣΥΡΙΖΑ όταν διαπιστώνει ότι οι σχεδιασμοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης μπορούν να βρουν την υλοποίησή τους μέσα από τέτοια σχέδια;
* * *

Αυτές οι δύο περιπτώσεις είναι χαρακτηριστικές. Και εάν προσθέσουμε ότι η διοίκηση ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε και υλοποιεί τον προϋπολογισμό Σγουρού, τότε «δένει το γλυκό». Γιατί το να δίνεις δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για επιχειρηματικά έργα και την ίδια στιγμή για το σύνολο των αντιπλημμυρικών έργων της Αττικής για το 2015 να προβλέπεις μόλις 1 εκατομμύριο ευρώ, είναι τουλάχιστον πρόκληση και δείχνει ανάγλυφα την αντιλαϊκή πολιτική. Εχουμε πει ξανά στο κοντινό παρελθόν ότι, πιθανά, αυτά που βλέπει κάποιος στην Περιφέρεια Αττικής που διοικεί ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι μια εικόνα από το μέλλον. Και ισχύει... Μόνο που ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές οικογένειες πρέπει να το αντιληφθούν γρήγορα. Γιατί δεν υπάρχει καιρός για άλλη κοροϊδία.