21 Μαρ 2018

Ανάλυση «υψηλής κοπτοραπτικής» από την εφημερίδα «ΠΡΙΝ»


Κουτοπόνηροι…

Γράφαμε στις 9 Μάρτη 2018 για τους «αφελείς και αγράμματους» φασίστες, όπως της Χρυσής Αυγής, που ξεσπάθωναν ενάντια στο «εθνοπροδοτικό ΚΚΕ», επειδή το Κόμμα μας καλεί το λαό να μη στοιχηθεί πίσω από την αστική τάξη και τον επικίνδυνο στόχο της για «γεωστρατηγική αναβάθμιση», να παλέψει ενάντια στην εμπλοκή στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς.
Ανάλυση «υψηλής κοπτοραπτικής» από την εφημερίδα «ΠΡΙΝ»
Φώτο από το blog Viva la revulocion
Τώρα λοιπόν ήρθε η σειρά άλλων πλαστογράφων, που αφού «κατασκευάζουν» όπως τους βολεύει τις τοποθετήσεις του Κόμματος, κάνουν αντιπαράθεση με τα κατασκευάσματά τους ώστε να «τεκμηριώσουν» ότι το ΚΚΕ δεν είναι «εθνοπροδοτικό», αλλά στοιχίζει το λαό με την αστική κυβέρνηση!
Ο λόγος για το «ΠΡΙΝ», την εφημερίδα του ΝΑΡ, που πετσοκόβει κατά το δοκούν την ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα στη συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Αθήνα, όταν ο ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος ανέπτυξε το θέμα της στάσης των κομμουνιστών απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Το «ΠΡΙΝ» απομονώνει το παρακάτω απόσπασμα από τη σχετική ομιλία:
«Οι κομμουνιστές […] θα πρωτοστατήσουμε στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας, εάν τολμήσει και επιτεθεί στην Ελλάδα (Δ. Κουτσούμπας, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ)».
Σχολιάζοντας το παραπάνω, το «ΠΡΙΝ» ισχυρίζεται ότι η «υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας» σημαίνει ενσωμάτωση στους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και μάλιστα αυτό το «ντύνει» με έναν ψευδεπίγραφο διεθνισμό για την αλληλεγγύη των λαών.
Το «ΠΡΙΝ», για να στηρίξει τις κατηγορίες ενάντια στο ΚΚΕ, «κόβει» από το κείμενό του το αμέσως επόμενο κομμάτι από την ίδια ακριβώς ομιλία του Δ. Κουτσούμπα, το οποίο απλά ακυρώνει τον παραλογισμό τους:
«… Επισημαίνουμε από τώρα ότι δεν θα δείξουμε καμιά εμπιστοσύνη στην αστική κυβέρνηση που θα κάνει τον πόλεμο. Καμιά ανοχή στην άρχουσα τάξη που συμμετέχει στον πόλεμο για την προώθηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων, βάζοντας το λαό μας να χύνει το αίμα του.
Θα επιδιώξουμε να τη βάλουμε με την πάλη μας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με την ανατροπή της, για την οριστική νίκη του λαού, έτσι ώστε επιστέγασμα και έπαθλο αυτής της πάλης να είναι η εργατική, η λαϊκή εξουσία, η ανάπτυξη και ευημερία για το λαό, με ειρήνη και ευτυχία για όλους και όλες, για τα παιδιά μας, για τις γενιές που έρχονται…»
Εικόνες από τη μαχητική συγκέντρωση και πορεία του ΚΚΕΜάλιστα, το «ΠΡΙΝ» εγκαλεί το ΚΚΕ ότι διαστρεβλώνει τη θέση για το «απαραβίαστο» και την «επαναχάραξη των συνόρων».
Στην ομιλία, όμως, του Δ. Κουτσούμπα, υπάρχει η απάντηση και σε αυτήν την κριτική. Λέει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ (και αποκρύπτει ο αρθρογράφος):
«Ελάτε να παλέψουμε όλοι μαζί ενάντια σε κάθε επιδίωξη αλλαγής συνόρων, κάθε αλλαγή διεθνών συνθηκών, που οδηγεί στην αιματοχυσία των λαών. Ενάντια στον εθνικισμό, που θέλει να κρύψει πως οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, στην Τουρκία και σε άλλες χώρες έχουμε σήμερα τον ίδιο αντίπαλο: Τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό, τις κυβερνήσεις τους και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους.»
  • Αλήθεια, από πού προκύπτει ότι η αναγνώριση – από την πλευρά του ΚΚΕ – της επιθετικότητας της τουρκικής αστικής τάξης, το γεγονός δηλαδή ότι βάζει ανοιχτά ζήτημα αμφισβήτησης συνόρων, συνθηκών και κυριαρχικών δικαιωμάτων, σημαίνει και υποταγή στα σχέδια της ελληνικής αστικής τάξης;
Γιατί επιδεικτικά αγνοείται το κάλεσμα της ομιλίας:
«Να απορρίψουμε τα ύπουλα καλέσματα από ριψάσπιδες περί δήθεν “εθνικής ενότητας”, δηλαδή υποταγής της εργατικής τάξης, του λαού στα σχέδια του κεφαλαίου και των αμερικανοΝΑΤΟικών.»
  • Από πού προκύπτει επίσης ότι η αγνόηση της τουρκικής επιθετικότητας είναι «διεθνιστική στάση»;
ή μήπως σημαίνει ότι το ΚΚΕ συγκαλύπτει την αιτία του πολέμου, όταν στην ίδια μάλιστα ομιλία αναφέρεται ότι το Κόμμα:
«[…] αναδεικνύει το χαρακτήρα του πολέμου ως σφαγής των λαών για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, για το μοίρασμα των αγορών και των ζωνών επιρροής. Επιμένει να αναδεικνύει ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα – στρατιωτικά κυρίως – μέσα.
Οπως σήμερα η πολιτική για την κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων με ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, η οποία μεγαλώνει σε συνθήκες κρίσης όπου επικρατεί η ιμπεριαλιστική ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο, έτσι και ο πόλεμος είναι η συνέχιση αυτής της πολιτικής με βίαια στρατιωτικά μέσα με στόχο την κατάκτηση αγορών, σφαιρών επιρροής, ελέγχου πλουτοπαραγωγικών πηγών.»
Τι θα κάνουν οι κομμουνιστές σε περίπτωση πολέμουΤελικά, όμως, δεν έγινε σαφές τι υποστηρίζει ο συντάκτης του «ΠΡΙΝ»…
  • Οτι οι κομμουνιστές δεν πρέπει να επιδιώξουν να καθοδηγήσουν τη λαϊκή πάλη ενάντια στην ξένη εισβολή και την πιθανή κατοχή εδαφών;
  • Πρέπει να αδιαφορήσουν;
  • Να το αφήσουν στα χέρια της αστικής τάξης;
Εξάλλου, η ιστορική πείρα δείχνει πως το πρόβλημα δεν ήταν ότι οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν στην οργάνωση αυτού του αγώνα, αλλά ότι δεν είχαν στρατηγική ετοιμότητα να τον συνδέσουν με την πάλη ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης που γεννά τη φτώχεια και τους πολέμους.
Αντί λοιπόν να εξηγήσει ο αρθρογράφος τη θέση τους για το τι πρέπει να κάνουμε σε συνθήκες πολέμου, οχυρώνεται πίσω από το γενικό και αόριστο σύνθημα για την «αποτροπή του πολέμου», χωρίς να μπει καν στον κόπο να μας εξηγήσει πώς κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Την επόμενη φορά λοιπόν που οι ΝΑΡίτες θα επιχειρήσουν να παρουσιάσουν τις θέσεις τους για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και να αντιπαρατεθούν με το ΚΚΕ,
ας διαβάσουν καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα τη θέση του Κόμματος, που είναι η μόνη συνεπής στην ανάγκη της αυτοτελούς πάλης της εργατικής τάξης κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Ούτε «αφελείς» είναι, ούτε και «αγράμματοι»… Απλά κουτοπόνηροι.
Δ.Κ.
Ακούστε ολόκληρη την Ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα και βγάλτε μόνοι σας συμπεράσματα για τις κρυστάλλινες θέσεις του ΚΚΕ και για τον ρόλο του αρθρογράφου της εφημερίδας του ΝΑΡ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ):

Η ΠΡΩΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΙΔΕΩΔΗ ΤΗΣ “ΕΘΝΙΚΟΦΡΩΣΥΝΗΣ” -ΤΑ ΔΟΛΑΡΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

 

Ο Ζέβγος ήταν το πρώτο θύμα. Η δολοφονία του οργανώθηκε “άνωθεν” και εκτελέστηκε “εν ψυχρώ”. Σε πλήρη ανταπόκριση με την απαίτηση και παρότρυνση “έγκυρων κύκλων” και “ΜΜΕ” της εποχής. “Βάλτε χέρι στους αρχηγούς”!.. Και σήμαινε “Ολοταχώς προς Εμφύλιο”!.. 
Σήμερα συμπληρώνονται 71 χρόνια από τη δολοφονία του στελέχους του ΚΚΕ, Γιάννη Ζέβγου. Τιμώντας τη μνήμη του, αναδημοσιεύουμε από το πλούσιο αρχείο του Ριζοσπάστη ένα κείμενο που έγραψε ο Γιώργης Μωραΐτης, με αφορμή τη συμπλήρωση -τότε- 50 χρόνων από τη δολοφονία του Ζέβγου.
Δεν κίνησα με κλάρες δάφνης να έβγω
για να σε προϋπαντήσω Γιάννη Ζέβγο,
σε δάσκαλο δε πρέπουν ταπεινό.
Στο μέτωπό σου εμπρός ανθρώπου θρέμμα
που η στόχαση τ’ αυλάκωσε και το αίμα
σκύβω με πόνο και το προσκυνώ
Γ. Κοτζιούλας
Ανεξίτηλη στη μνήμη η μορφή του, η εικόνα φρικτή… Αν και πέρασαν από τότε 50 χρόνια. (Και κάνουμε τώρα αφιέρωμα τιμής. Σε κλίμα και γεγονότα, στη γειτονιά μας, ανάλογα με τα τοτινά. Μια που τον πρώτο και τελευταίο λόγο τον έχουν τα ξένα αφεντικά).
 Φεύγαμε στις 21 Μάρτη 1947, τρεις νεαροί, Ελασίτες, απ’ την Αθήνα, πρωί με το τρένο για το Δεύτερο Αντάρτικο. Τραβούσαμε για τον Παρνασσό. Κι άξαφνα σφίχτηκε η καρδιά μας, κι η ψυχή μας πλημμύρισε θλίψη. Στα περίπτερα του Σταθμού, που πήραμε ‘φημερίδες, τα πρωτοσέλιδα κρεμασμένα, ανάγγέλναν με χοντρούς τίτλους την τρομερή είδηση μιας στυγερής δολοφονίας. Κι ο “Ριζοσπάστης” είχε και το θύμα σε φωτογραφία, χτυπημένο με μια σφαίρα στον κρόταφο κι απ’ την τρύπα να τρέχει αίμα!…
Ηταν ο Γιάννης Ζέβγος. Ο γνωστός ηγέτης του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Επεφτε νεκρός, την προηγούμενη μέρα, στις 20 Μάρτη 1947, καταμεσήμερο, στη Θεσσαλονίκη, κοντά στην Αγιά Σοφιά. Κάτω απ’ τα δολοφονικά βόλια των εγκάθετων του ξενοστήρικτου μεταβαρκιζιανού κράτους. 
Βρέθηκε στη συμπρωτεύουσα ως εκπρόσωπος του συνασπισμού των κομμάτων του ΕΑΜ, διαπιστευμένος στη Διεθνή Ερευνητική Επιτροπή του ΟΗΕ, που βρισκότανε στην Ελλάδα, εξετάζοντας τις συνθήκες και τις αιτίες του Εμφυλίου που άρχιζε. Δυο ώρες νωρίτερα, είχε πάει στα γραφεία της εφημερίδας “Αγωνιστής” και σύνταξε γράμμα προς την Επιτροπή, καταγγέλλοντας την τρομοκρατία και τους νέους διωγμούς. Πάλευε για την ειρήνευση, πάλευε για την ομαλή πολιτική εξέλιξη, πάλευε για την αποτροπή της γενίκευσης του Εμφυλίου. 
Ενα από τα τελευταία του άρθρα είχε τίτλοΟχι άλλο αίμα”. Τι ειρωνεία… Τα πλήρωσε με το αίμα του.
Ολοταχώς προς Εμφύλιο
Δεν είχαν περάσει ούτε 10 μέρες από τη θορυβώδη – με πρωτοφανείς τυμπανοκρουσίες – εξαγγελία, στις 12 Μάρτη 1947, του διαβόητου – απαίσιας μνήμης – “Δόγματος Τρούμαν”. Η, αλλιώς, του πακτωλού της “Βοήθειας”, που έταζαν “θα τρώμε με χρυσά κουτάλια” και βύθισαν τη χώρα μας στη χειρότερη (κι από την άλλη κατοχή) συμφορά και τον όλεθρο… Ο Ζέβγος ήταν το πρώτο θύμα. Η δολοφονία του οργανώθηκε “άνωθεν” και εκτελέστηκε “εν ψυχρώ”. Σε πλήρη ανταπόκριση με την απαίτηση και παρότρυνση “έγκυρων κύκλων” και “ΜΜΕ” της εποχής. “Βάλτε χέρι στους αρχηγούς”!.. Και σήμαινε “Ολοταχώς προς Εμφύλιο”!.. Ο κόσμος της αντίδρασης και του δοσολογισμού, το επίσημο, ξενόδουλο κράτος και παρακράτος των συμμοριών (που λυμαίνονταν την ύπαιθρο) ούτε ήθελαν ν’ ακούσουν για ομαλότητα και ειρήνευση. Με την υψηλή προστασία των Αγγλων, και τώρα των Αμερικανών, έσπρωχναν με όλα τα μέσα και πυροδοτούσαν τον Εμφύλιο. Δε δίσταζαν ακόμα και να εκτεθούν, με δολοφονίες και ανώτερων στελεχών, στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης. Η εκτέλεση του Ζέβγου καταφανώς ήταν και πρόκληση προς την ίδια την Επιτροπή του ΟΗΕ.
Ταυτόχρονα με το Δόγμα Τρούμαν, άρχιζε κατά των ανταρτών η εφαρμογή του Σχεδίου, που έφερε την κωδική ονομασία “Τέρμινους”. Ο Ν. Ζαχαριάδης, ΓΓ του ΚΚΕ, που είχε καταγγείλει με άρθρο του στο “Ριζοσπάστη” (στις 21.3.47) τη δολοφονία του Ζέβγου, επανέρχεται με άλλο άρθρο (στις 4.4.47), με τίτλο “Αβυσσος άβυσσον επικαλείται” και γράφει:
“Αρχισε η “εαρινή εκστρατεία”. Η δολοφονία του Ζέβγου, οι σφαγές στο Γύθειο, η εκτέλεση του Μπαμπακά και οι ομαδικές δολοφονίες στη Θεσσαλονίκη είναι μόνο μερικά δείγματα… Πρόκειται για μια εύκολη αιματοχυσία σε βάρος του ειρηνικού πληθυσμού… Ο Ζέρβας, τόχει πιο εύκολο και βολικό να επιδίδεται σε λεονταρισμούς στη Βέροια και να οργανώνει προσωπικά τη δολοφονία του Ζέβγου στη Θεσσαλονίκη, παρά να βγει και να μετρηθεί με το στρατηγό Μάρκο και το στρατό του… Η ιμπεριαλιστική ανάμειξη του προέδρου Τρούμαν στα εσωτερικά μας, με τις εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια που τη συνοδεύουν αποθράσυνε και αποχαλίνωσε το μοναρχοφασισμό και την κυβέρνησή του…”
Τα δολάρια του αίματος
Δύο μέρες πριν τη δολοφονία του Ζέβγου (στις 18.3.47) ο διευθυντής του “Ριζοσπάστη” Κ. Καραγιώργης, σε κύριο άρθρο του, με τον παραπάνω τίτλο έγραφε:
“Ενα τρανό “Αχ” βγήκε με το λόγο του προέδρου Τρούμαν. “Πέστα Χρυσόστομε!”, ουρλιάζει ένα κύριο άρθρο – τό ίδιο άλλωστε που έβρισκε χρυσόστομο τον Αδόλφο Χίτλερ. Σε κάποιο θέατρο παίζεται κιόλας η επιθεώρηση: “Στείλε κι άλλα θείε Τρούμαν”. Αλαλάζουσα η ηχώ και αντήχηση απ’ το πανηγύρι της Δεξιάς. Κι από δίπλα βραχνή η ιησουίτικη έκρηξη “ευγνωμοσύνης” του Κέντρου. Εγινε θαύμα! Πλούσια τα ελέη του δολαρίου!..
Μα τα τωρινά δολάρια του θείου Τρούμαν δε θα μπορέσουν να μπαλώσουν τις τρύπες που είναι ανοιχτές. Και θ’ ανοίξουν κι άλλες τεράστιες τρύπες, για το λόγο ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα δολάρια θα διατεθούν για τον αλληλοσπαραγμό. Θα φουντώσει μ’ αυτά ακόμα αγριότερος εμφύλιος πόλεμος. Οσο για τους γλοιώδεις Γραικύλους, που τρίβουν τη λιπαρή κοιλιά τους, νόμισαν πως θα πουλήσουν την τιμή του ελληνικού λαού, που την κατέκτησε με τις τρομακτικές του θυσίες στο αλβανικό μέτωπο και στη μεγαλειώδη του εθνική Αντίσταση, με τα δολάρια της προδοσίας”.
Αλλά κι ο ίδιος ο Ζέβγος, στο άρθρο που προαναφέραμε (“Οχι άλλο αίμα”), τόνιζε με έμφαση:
“Στις εκκλήσεις, που έκαναν οι Λάκωνες, οι Ρουμελιώτες, οι Ευβοείς, οι Επτανήσιοι, οι γυναίκες, απάντησε η Β. Ελλάδα. “Πάντες πρέπει να αξιώσωσιν από πάντας εν ονόματι της σωτηρίας του έθνους την παύσιν του εμφυλίου πολέμου. Οχι άλλο αίμα. Οχι άλλοι τάφοι! Απευθύνομεν υστάτην και αγωνιώδην έκκλησιν προς όλους οι οποίοι πονούν την Ελλάδα”. Οι κάπηλοι του αίματος των Ελλήνων ξαναβρήκαν την ευκαιρία να βρίσουν τους πατριώτες που υπέγραψαν την έκκληση, όπως έβρισαν “Βουλγάρες” και τις γυναίκες της Αθήνας. Η έξαλλη αντιελληνική “εθνικοφροσύνη” πιστεύει ότι βρήκε καινούριο στήριγμα στην αμερικανική “προστασία” για να παρατείνει το εγκληματικό της έργο. Ομως, το αίμα των Ελλήνων είναι απείρως πολυτιμότερο και από τις λίρες των Αγγλων και από τα αμερικάνικα δολάρια, που αποτελούν το ιδεώδες της “εθνικοφροσύνης””.(Υπογράμμιση δική μας).
Αδύνατο ν’ αποφύγει κανείς τον πειρασμό ν’ αφήσει στη “λησμονιά” τον αξέχαστο Σπήλιο, το χρονογράφο του “Ρ”. Αντιγράφουμε από τις “Σφυριές” (22.3.47) μόνο μια φράση:
“Η σφαίρα που πέρασε και τρύπησε την καρδιά του Ζέβγου ξεκίνησε από πολύ μακριά… Αν έχουν την περιέργεια να σκύψουν απάνω της τα μέλη του ΟΗΕ θα δουν τα “δακτυλικά αποτυπώματα” της “έξωθεν ενίσχυσης”. Της μόνης έξωθεν ενίσχυσης που έρχεται και δρα σ’ αυτό τον βασανισμένο τόπο”.
Πολιτική δολοφονία
Η δολοφονία του Ζέβγου ξεσήκωσε κύμα αγανάκτησης και οργής σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Είχαμε ένα μεγάλο πολιτικό έγκλημα που εξυφάνθηκε και εκτελέστηκε κατά τα χιτλερικά πρότυπα. Οι ένοχοι φοβισμένοι, με αστυνομική διαταγή, απαγόρευσαν ακόμα και την κηδεία. Η κυβέρνηση Μάξιμου τα είχε εντελώς χαμένα. Αντιπροσωπεία του ΕΑΜ από τους Σιάντο, Γαβριηλίδη, Κριτικά κ.ά. επισκέφτηκε τον πρωθυπουργό και τους δύο αντιπροέδρους Σ. Βενιζέλο και Κ. Τσαλδάρη. Διαμαρτυρήθηκε έντονα. Και έθεσε θέμα απομάκρυνσης από την κυβέρνηση των Γ. Παπανδρέου (υπουργού Εσωτερικών) και Ν. Ζέρβα (υπουργού Δημόσιας Τάξης), “των δύο σημαιοφόρων της υπερδυναμικής πολιτικής κατά των αντιπάλων”, όπως ανέφερε σχετική ανακοίνωση. 
Οσο όμως κι αν εντάθηκε ακόμα περισσότερο το τρομοκρατικό όργιο, το έγκλημα δεν μπόρεσε να συγκαλυφθεί. Το παρασκήνιο της σκηνοθεσίας ξεσκεπάστηκε. (Και θυμίζει. Θα το σημειώσουμε εδώ. Τη δολοφονία – το 1963 – του Γρ. Λαμπράκη. Τηρουμένων, βέβαια, των χρονικών, αλλά και “εκσυγχρονιστικών” αναλογιών. Αλλά και την πρόσφατη απόπειρα κατά Εφραιμίδη και Θεωνά, ευρωβουλευτών του ΚΚΕ). Πιάστηκε ο δολοφόνος Χρ. Βλάχος και προέβη σε ομολογίες. Ορισμένοι άλλοι της ομάδας, που ήρθε από το Μπούλκες, έφεραν στη δημοσιότητα τα συγκλονιστικά στοιχεία. Αποκαλύφθηκαν πλήρως και οι ηθικοί αυτουργοί.
Ο παλαίμαχος κομμουνιστής Γιώργης Δημητράκος, σε βιβλίο του, αναφέρει:
“Στις 3 Απριλίου 1947 – είχε μεσολαβήσει ο ξαφνικός θάνατος του βασιλιά Γεωργίου Β – ξαναήρθε στην επιφάνεια το θέμα. 
Ο “Ριζοσπάστης” δημοσίευσε το γράμμα του Ν. Σιδηρόπουλου, πρωτοσέλιδο οκτάστηλο. Στο ερώτημα “Ποιος σκότωσε το Ζέβγο;”, δινόταν απάντηση. “Ο Ζέρβας, το Γ Σώμα Στρατού, η Ασφάλεια, η ΕΣΑ οργάνωσαν τη δολοφονία”.
Το γράμμα (επίσης) του Χ. Γκιαουρίδη, άλλου μετανοημένου μέλους της ίδιας συμμορίας, έριχνε νέο φως στην υπόθεση. (Να σημειωθεί ότι στην αποκάλυψη του εγκλήματος σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε ο Σταύρος Δημητράκος, αδελφός του συγγραφέα, που εκτελέστηκε το 1948). Ποικίλες ήταν οι αντιδράσεις από το αντίπαλο στρατόπεδο. Η “Ακρόπολις”, 4.4.47, χαρακτήρισε τα καταγγελλόμενα “μυθιστόρημα νοσηράς φαντασίας”. Το “Εθνος”, 5.6.47, δημοσίευσε ανακοίνωση του Γ Σώματος που προσπαθούσε να δικαιολογήσει το στρατωνισμό της συμμορίας στους θαλάμους του ως μέτρο προστασίας των φυγάδων του Μπούλκες (“Απολογισμός και Απολογία – επί του φοβερού βήματος”” (Σελ. 153 – 154).
Η ζωή και το έργο του
Ο Γιάννης Ζέβγος (πραγματικό όνομα Γιάννης Ταλαγάνης) υπήρξε εξέχουσα προσωπικότητα του κομμουνιστικού και λαϊκού μας κινήματος. Από το βιογραφικό του, που δημοσίευσε ο “Ριζοσπάστης” (1.3.47) και η ΚΟΜΕΠ (Ιούνης ’47) αντλούμε μερικά σύντομα στοιχεία.
Γεννήθηκε το 1897 στη Δόριζα της Τρίπολης. Οικογένεια αγροτοκτηνοτροφική, φτωχή, 11μελής. Ο παππούς του, αγωνιστής του ’21. Στο στρατό το 1917. Δάσκαλος στο επάγγελμα. Το 1918, με το πρώτο Συνέδριο του Κόμματος, ένα εκκλησιαστικό περιοδικό παρέθετε κομμάτια από τις συζητήσεις και αποφάσεις και έκανε κριτική. Αυτές οι σοσιαλιστικές απόψεις – γράφει – που για πρώτη φορά διάβασα μού εμφάνισαν θερμή και ιδανική ατμόσφαιρα. Και άρχισα να προμηθεύομαι “Ριζοσπάστη” και “Εργατικό Αγώνα”. Το 1919, δάσκαλος στη Μακεδονία. Επισκέφτηκε το Εργατικό Κέντρο στη Θεσσαλονίκη, όπου και το Σοσιαλιστικό Τμήμα. Υστερα από λίγους μήνες, έγινε μέλος του Κόμματος. Δουλεύει στο διδασκαλικό συνδικαλιστικό κίνημα. Μετά την πτώση του Πάγκαλου, Β Γραμματέας στην Οργάνωση Αθήνας. Στο 6ο Συνέδριο εκλέγεται στην ΚΕ. Πιάστηκε, βασανίστηκε, κρατήθηκε στις φυλακές Κέρκυρας, Ακροναυπλίας. Το 1943 προσλήφθηκε στο ΠΓ και στη Γραμματεία. Στη 10η Ολομέλεια – Γενάρης ’44 – είναι εισηγητής (στη θέση του Δ. Γληνού, που είχε πεθάνει). Υπουργός στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας μέχρι τα Δεκεμβριανά. Από το 7ο Συνέδριο – Οκτ. ’45 – αναπληρωματικό μέλος του ΠΓ. Και μέλος της ηγεσίας του ΕΑΜ.
Στην ΚΟΜΕΠ (Ιούνης ’47) υπάρχει μακρύς κατάλογος βιβλιογραφίας του. (Βιβλία, έργα, μελέτες, άρθρα του, κριτικές. Με τους τίτλους και με τις υπογραφές του Ζέβγος, Πολύβιος, Αρκ-ινός ή με αρχικά ή ανυπόγραφα. Δημοσιευμένα στην ΚΟΜΕΠ ή στους “Νέους Πρωτοπόρους”). Συγγραφική παρουσία πλουσιότατη. Κι ανεκτίμητη κληρονομιά.
Στον αγώνα 1/4 του αιώνα
Τέλος, το λόγο τώρα στον Γιώργη Λαμπρινό. (Πάει κι αυτός στον Εμφύλιο, μαχητής στο ΔΣΕ). Από άρθρο του, σαν είδος νεκρολογίας, για τον Ζέβγο, στο “Ρίζο της Δευτέρας” (24.3.47).
“Το χώμα της Μακεδονίας, ποτισμένο με το αίμα του, το σκέπασε για πάντα… Αλλά μένει ανάμεσά μας ο πύρινος Λόγος του. Ενα πελώριο ηθικό ανάστημα κι ένα ακριβό πρότυπο αγωνιστικό. Μια βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο και μια ασάλευτη πίστη στην Ιδέα για τον άνθρωπο… Σαν πνευματική προσωπικότητα, ένας φιλοσοφημένος νους. Μαρξιστής. Η ανάγκη μελέτης των νεοελληνικών προβλημάτων τον οδήγησε στην ιστορική ρίζα τους. Την επανάσταση του 1821. Οι πολύχρονες μελέτες του έδωσαν έναν ώριμο καρπό. Τη “Σύντομη μελέτη της νεοελληνικής ιστορίας”… Σαν αγωνιστική μορφή, αυτός ο αδύνατος, σχεδόν οστεώδης, με τη σκαμμένη όψη στοχαστικού ανθρώπου, πέρασε απ’ όλες τις σκληρές και πικρές δοκιμασίες του αγώνα του λαού, στη διάρκεια ενός τετάρτου περίπου του αιώνα. Και τις πέρασε παλικαρίσια”!
Το προσυπογράφουμε.
Γιώργης ΜΩΡΑΪΤΗΣ

Ωδη στην Παπαγγέλη !!



Ενας άνθρωπος υπήρχε στην ΝΔ με Μαρξιστική παιδεία και τον διέγραψαν ...γαμωτο 
Απάντησε ρε Λένιν επιτέλους !!


Φτωχότερη η φιλελεύθερη διανόηση στην Ελλάδα, μετά την καρατόμηση της Έλλης Παπαγγελή από μέλος της ΝΔ, εξαιτίας υποτιμητικών της σχολίων για οπαδούς του ΠΑΟΚ στο Ίνσταγκραμ. Αφορμή ένα άρθρο για το “δημοψήφισμα” που διακινείται από μερίδα οπαδών της βορειοελλαδικής ομάδας, με τίτλο   “Αν τιμωρηθούμε, δεν… πάμε στον πόλεμο σε περίπτωση επιστράτευσης” (διότι ως γνωστόν αγαπητά οπαδικά ούγκανα, στον πόλεμο με τον οποίο δεν έχετε κατά τα λοιπά κανένα πρόβλημα, σε ρωτάνε αν έρχεσαι πρώτα), το οποίο η παρουσιάστρια και μοντέλο σχολίασε εξίσου ευφυώς με την ατάκα: “Θα πάνε, αλλά με το βουλγάρικο στρατόπεδο”. Αδυνατώ να πάρω θέση σε αυτή τη διαμάχη, επιλέγοντας ιμπεριαλιστή στο ερώτημα ποιος είπε την πιο πηχτή ανοησία.
Είναι βέβαια απορίας άξιον πώς μια πολιτευάμενη (sic) εδώ και χρόνια σαν την Παπαγγελή, δεν παραδειγματίστηκε από το παράδειγμα του τέως υφυπουργού παιδείας Κώστα Ζουράρι, που μετά την αναφορά του σε τελετές μαύρης μαγείας μετά δέκα χιλιάδων γαύρων στη βουβωνική του χώρα και το σχολιασμό της ερωτικής ζωής των οπαδών του Άρη, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση. Μπορεί η ίδια αφελώς να θεώρησε πως οι κακές σχέσεις της ηγεσίας του κόμματός της με τον Ιβάν Σαββίδη αυτή την εποχή (όχι όμως και των βουλευτών ΝΔ Θεσσαλονίκης, όπως απέδειξε μεταξύ άλλων και πρόσφατη δήλωση του άλλοτε υφυπουργού Αθλητισμού Γιώργου Ορφανού), της έδιναν το ελεύθερο να απαντήσει σαν να βρισκόταν στο καφενείο με τους φίλους της, παραβλέποντας πως οι προσβολές σε οπαδούς είναι από τα λίγα πράγματα που τα αστικά κόμματα δεν ανέχονται με τίποτε από τα μέλη και στελέχη τους.  Μπορεί πάλι, όπως δήλωσε και μετά τη διαγραφή της, όντως να μην μπορούσε να συγκρατήσει την ιερή οργή της που κάποιοι βάζουν ένα μαυρόασπρο πανί πάνω από ένα γαλανόλευκο.  Σε κάθε περίπτωση, η απουσία της θα είναι αισθητή, διότι στη σύντομη, μα δυναμική παρουσία της στη δημόσια ζωή του τόπου, μας χάρισε αν μη τι άλλο ορισμένες αξέχαστες στιγμές.
Οι δυνατότητές της είχαν φανεί από τις φοιτητικές εκλογές στις 16 Μαϊου του 2012, όταν και πρωταγωνίστησε σε σποτ της ΔΑΠ, σε ένα απαράμιλλης αισθητικής σποτ, εμπνευσμένο από την εξίσου καλλιτεχνική θρυλική διαφήμιση του Κίτσου, που κατέληγε στο σύνθημα “be a ΔΑΠ-machine” (κι άλλο κακό να μη μας βρει):
Ο πολύς κόσμος ωστόσο άρχισε να την μαθαίνει -πολιτικά, διότι ως τηλεπερσόνα είχε χτίσει ήδη τη φήμη της, κυρίως χάρη στη συνεργασία της με τον Μίστερ Κολλαγόνο Γιώργο Τσουκαλαδάκη, έτερο φωστήρα των ευρωπαϊστών του τόπου μας-όταν στις 16 Νοέμβρη 2016 ανήρτησε στο facebook κείμενο αμφισβήτησης των νεκρών του Πολυτεχνείου (μαζί με άλλα κλασικά εικονογραφημένα της ακροδεξιάς απολογητικής, όπως ο χόακας περί Ηλένιας), δίνοντας ένα καίριο χτύπημα στην αριστερή ιδεολογική ηγεμονία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Εξάλλου, λίγες μέρες μετά, κι αφότου ανασκεύασε περί Πολυτεχνείου, δηλώνοντας ότι πιθανότατα αν ζούσε τότε, θα ήταν και η ίδια εκεί (όπως και η μισή Ελλάδα, αν πάρουμε τοις μετρητοίς τις σχετικές δηλώσεις), επανήλθε με δριμύτερο, αν και -αδίκως- λιγότερο προβεβλημένο μανιφέστο υπέρ των κυβερνητικών δυνάμεων στα Δεκεμβριανά, που μας έσωσαν από τον “ζοφερό ανελεύθερο κόσμο της σοβιετοκρατούμενης Ανατολικής Ευρώπης”.
Η μεγάλη της στιγμή ωστόσο ήρθε το Φλεβάρη του 2016, όταν σε συνέντευξή της στο Έθνος της Κυριακής αποδόμησε το Κεφάλαιο το Μαρξ ως εξής: “Στα 15 μου χρόνια απέρριψα τον κομμουνισμό γιατί διάβασα το “Κεφάλαιο” του Καρλ Μαρξ και είδα ότι ο άνθρωπος λέει βλακείες. Τότε είπα ότι κομμουνίστρια δεν θα γίνω ποτέ. Διαβάζω τα πάντα, από τα άπαντα του οικονομολόγου Μ. Κρίσμαν μέχρι το “Φωτιά και Τσεκούρι” του Ευ. Αβέρωφ”. Μια μικρή δήλωση για την Έλλη, ένα μεγάλο άλμα memes, τουί και αναρτήσεων για τους παρεπιδημούντες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που έστησαν επί μέρες ένα διαδικτυακό γλέντι, από το οποίο εντελώς ενδεικτικά σταχυολογώ μερικά στιγμιότυπα:






Σημειώνοντας παράλληλα με λύπη μου, ότι εκείνες τις μέρες δυστυχώς υπήρξε και κόσμος που θεωρεί εαυτόν προοδευτικό και ριζοσπαστικό, που με αφορμή την κοτσάνα της νεαράς βρήκε ευκαιρία να αμολήσει το σεξισμό του, υπερασπιζόμενο τη μαρξιστική σκέψη με εύηχους χαρακτηρισμούς όπως “χυσοκανάτα”.
Έκτοτε η Παπαγγελή είχε πιο διακριτική, μα πάντοτε σημαντικής εμβέλειας παρεμβάσεις, όπως υπέρ του προέδρου Τραμπ, τον οποίο δήλωσε πως “ξεκάθαρα” θα ψήφιζε. Και δε χωρά αμφιβολία ότι το μέλλον και ίσως η επόμενη βουλή της ανήκαν, αν δεν υπήρχε αυτό το νεανικό ολίσθημα, που ωστόσο ελπίζουμε να μην αποτελέσει επ’ αόριστον τροχοπέδη στην πολιτική της εξέλιξη, εν ανάγκη από κάποιο άλλο κομματικό μετερίζι. Υπάρχει καλύτερη ΔΑΠάρα και τη θέλουμε.



απο την ΚΑΤΙΟΥΣΑ 






Συρία: μια άλλη ματιά σε έναν εμφύλιο



Η ιδέα πως η εξέγερση ενάντια στην συριακή κυβέρνηση είναι εμπνευσμένη από ένα κίνημα εκ των κάτω, το οποίο διψά για ένα πλουραλιστικό και δημοκρατικό κράτος, είναι μύθος. Τα βασικά συστατικά στοιχεία τής αντιπολίτευσης είναι ισλαμιστές που επιδιώκουν να ιδρύσουν ένα σουνιτικό ισλαμικό κράτος στην θέση μιας συριακής κυβέρνησης την οποία απεχθάνονται για το γεγονός ότι είναι κοσμική και έχει ως ηγέτες αλαβίτες "αιρετικούς". "Στις τάξεις των ανταρτών κυριαρχούν οι ομάδες που συνδέονται με την Αλ Κάιντα", γράφει η Wall Street Journal. "Υπάρχει απογοήτευση με την ανικανότητα της Δύσης να βοηθήσει στην ενίσχυση μιας κοσμικής στρατιωτικής ή πολιτικής αντιπολίτευσης που θα αντικαταστήσει τον κύριο Άσσαντ", φωνάζουν οι New York Times. "Οι ισλαμικές δυνάμεις φαίνεται να ενισχύονται μέσα στην αντιπολίτευση", παρατηρεί ο Gerald F. Seib.

Πράγματι, ήδη από την αρχή της τελευταίας έκρηξης στην Συρία, η κυβέρνηση είχε πει ότι, αν και κάποιοι διαδηλωτές έχουν λογικά αιτήματα, η εξέγερση καθοδηγείται από φανατικούς Ισλαμιστές με ξένη χρηματοδότηση. Είναι κοινό μυστικό ότι η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ (μοναρχίες που αποστρέφονται την δημοκρατία) παρέχουν όπλα στους φανατικούς ισλαμιστές ενώ Τουρκία, Ιορδανία, Ισραήλ, Γαλλία, Βρεττανία και ΗΠΑ παρέχουν επίσης υποστήριξη.

Η οικογένεια Άσσαντ το 1993. Σε πρώτο πλάνο ο τότε πρόεδρος Χαφέζ Αλ-Άσσαντ με την σύζυγό του.
Πίσω τα πέντε παιδιά τους. Δεύτερος από αριστερά ο σημερινός πρόεδρος Μπασάρ Αλ-Άσσαντ.
Η μετα-αποικιοκρατική ιστορία της Συρίας στιγματίζεται από ισλαμιστικές εξεγέρσεις. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα οργάνωσε εξεγέρσεις κατά της κυβέρνησης το 1964, το 1965, το 1967 και το 1969. Κάλεσε σε τζιχάντ κατά του τότε προέδρου Χαφέζ Αλ-Άσσαντ (πατέρα του τωρινού προέδρου), χαρακτηρίζοντάς τον ως "εχθρό του Αλλάχ". Ως το 1977 οι μουντζαχεντίν αγωνίζονταν κατά του συριακού στρατού και των σοβιετικών του συμβούλων, με αποκορύφωμα την κατάληψη της πόλης Χάμα το 1982. Ο συριακός στρατός κατέπνιξε την εξέγερση, σκοτώνοντας 20.000 ως 30.000 άτομα. Οι ισλαμιστές παρέμειναν από τότε διαρκής πηγή αστάθειας στην Συρία και η κυβέρνηση βρισκόταν σε διαρκή επιφυλακή απέναντι στην "αναζωπύρωση του κινήματος των σουνιτών φονταμενταλιστών". Η αναζωπύρωση, που προκλήθηκε από τις εξεγέρσεις σε γειτονικές χώρες, έκανε τον Glen E. Robinson να γράψει στο Current History ότι η εξέγερση αποτελούσε συνέχεια του "μακρού εμφυλίου πολέμου της Συρίας".

Όμως, τα δυτικά ΜΜΕ, εκφράζοντας τις πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις και τους υψηλούς αξιωματούχους της Ουάσινγκτον, το λένε κάπως αλλιώς: λαϊκή, από τα κάτω εξέγερση κατά ενός στυγνού δικτάτορα. Ωστόσο, τώρα πια, η πληθώρα βίντεο που έχουν ανεβάσει στο YouTube ισλαμιστές τρομοκράτες, τα οποία καταγράφουν εκτελέσεις αιχμαλώτων πολέμου, ξεκοιλιάσματα συλληφθέντων στρατιωτών και μπάρμπεκιου με κεφάλια, έχει χαλάσει το αφήγημα. Τώρα, ακόμα και η Wall Street Journal και οι New York Times υιοθετούν την θέση του Άσσαντ.

Παρά ταύτα, οι προπαγανδιστές των ανταρτών δεν τα έχουν εντελώς παρατήσει. Επιμένουν ότι, αν και η εξέγερση ελέγχεται από θρησκομανείς επιρρεπείς στην τρομοκρατία, δεν ήταν πάντα έτσι. Μάλλον, λένε, ξεκίνησε ως ειρηνική έκκληση για δημοκρατία, η οποία σταδιακά ελέγχθηκε μεν από τους τζιχαντιστές αλλά μόνο αφού η κυβέρνηση χρησιμοποίησε ωμή βία για να συντρίψει το κίνημα διαμαρτυρίας. Στο σημείο εκείνο, οι εξεγερμένοι αναγκάστηκαν να πάρουν τα όπλα για αυτοάμυνα.

Η άποψη αυτή είναι παραπλανητική. Κατ' αρχήν, αποκρύπτει το γεγονός ότι η εξέγερση ελέγχεται από ισλαμιστές που δεν δίνουν πεντάρα για την δημοκρατία και στην πραγματικότητα είναι ανοιχτά εχθρικοί προς αυτή. Ακόμη, αποκρύπτει το γεγονός ότι η κυβέρνηση Άσσαντ έκανε σημαντικές παραχωρήσεις στην κατεύθυνση της δημιουργίας μιας πλουραλιστικής και δημοκρατικής κοινωνίας, για την οποία λένε πως διψούν οι εξεγερμένοι. Οι εξεγερμένοι απέρριψαν τις παραχωρήσεις και αυτό υπογραμμίζει το γεγονός ότι οι ρίζες της εξέγερσης πρέπει να αναζητηθούν σε ισλαμιστικές και όχι δημοκρατικές φιλοδοξίες.

Ανταποκρινόμενη στα αιτήματα των διαδηλωτών, η Δαμασκός έκανε ορισμένες παραχωρήσεις, οι οποίες δεν ήσαν ούτε επιφανειακές ούτε αποσπασματικές:

Πρώτον, ακύρωσε την μακροχρόνια περιστολή δημοκρατικών ελευθεριών που είχε επιβληθεί με τον νόμο περί εκτάκτου ανάγκης. Ο νόμος αυτός, η χρήση του οποίου έγινε επειδή τυπικά η Συρία βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με το Ισραήλ, έδωσε στην Δαμασκό την απαραίτητη δύναμη για να προστατέψει την ασφάλεια του κράτους σε καιρό πολέμου, μέτρο απόλυτα συνηθισμένο σε εμπόλεμα κράτη. Ωστόσο πολλοί σύροι ένιωθαν καταπίεση απ' αυτόν τον νόμο και τον έβλεπαν ως υπερβολικά περιοριστικό. Κάτω από την λαϊκή πίεση, η κυβέρνηση αναίρεσε τα μέτρα ασφαλείας.

Δεύτερον, η κυβέρνηση πρότεινε νέο σύνταγμα, προκειμένου να ενσωματώσει τα αιτήματα των διαδηλωτών ώστε να αφαιρεθεί το ειδικό στάτους από το κόμμα Μπάαθ, το οποίο είχε κρατήσει για τον εαυτό του τον κυρίαρχο ρόλο στη συριακή κοινωνία. Επιπρόσθετα, η προεδρεία θα ήταν ελεύθερη για όποιον είχε τα προαπαιτούμενα ως προς τον τόπο κατοικίας, την υπηκοότητα και την ηλικία. Οι προεδρικές εκλογές θα γίνονταν με μυστική ψήφο κάθε επτά χρόνια, σε ένα σύστημα καθολικού δικαιώματος ψήφου.

Αυτή ήταν η πολυκομματική δημοκρατία για την οποία υποτίθεται πως έκανε όλη την φασαρία η αντιπολίτευση. Ένα κίνημα διαμαρτυρίας, το οποίο θα διψούσε για δημοκρατική πλουραλιστική κοινωνία, θα μπορούσε να αποδεχτεί την προσφορά, αφού οι στόχοι του υλοποιούνταν. Το σύνταγμα μπήκε σε δημοψήφισμα και εγκρίθηκε. Έγιναν νέες βουλευτικές εκλογές με τη συμμετοχή πολλών κομμάτων. Ορίστηκαν προεδρικές εκλογές με πολλούς υποψηφίους για το 2014. Είχε έρθει μια νέα δημοκρατική αυγή. Οι αντάρτες θα μπορούσαν να παρατήσουν τα όπλα και να απολαύσουν τους καρπούς της νίκης τους.

Τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να γίνει. Αντίθετα, οι αντάρτες κλιμάκωσαν τον πόλεμο κατά της Δαμασκού και απέρριψαν τις μεταρρυθμίσεις, λέγοντας ότι ήρθαν πολύ αργά. Πολύ αργά; Μπας και η πλουραλιστική δημοκρατία μετατρέπεται σε κολοκύθα αν δεν προφτάσει να φτάσει πριν το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα; Η Ουάσινγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι απέρριψαν επίσης τις εκχωρήσεις του Άσσαντ. Είπαν πως είναι "άνευ σημασίας", δίχως να εξηγήσουν το γιατί. Και όμως, οι μεταρρυθμίσεις ήσαν ό,τι ακριβώς ζητούσαν οι εξεγερμένοι και ό,τι απαιτούσε και η Δύση. Πώς γινόταν να είναι άνευ σημασίας; Οι δημοκράτες, όσοι αναζητούσαν μια ειρηνική επίλυση της κρίσης και η κυβέρνηση Άσσαντ δύσκολα μπορούν να κατηγορηθούν για το συμπέρασμα ότι "η δημοκρατία δεν ήταν η κινητήρια δύναμη της εξέγερσης".

Μιλώντας πάνω σ' αυτό το ζήτημα, ο πρόεδρος της Συρίας σημείωσε: "Στην αρχή φάνηκε ότι τα αιτήματα αφορούσαν μεταρρυθμίσεις. Αυτό έγινε για να παρουσιαστεί η κρίση ως ζήτημα πολιτικής μεταρρύθμισης. Πράγματι, υιοθετήσαμε μια πολιτική ευρέων μεταρρυθμίσεων, από την αλλαγή του συντάγματος ως ένα πλήθος νόμων και ρυθμίσεων, περιλαμβανομένων της άρσης του νόμου έκτακτης ανάγκης και της καθιέρωσης πολιτικού διαλόγου με όλα τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης. Το ιδιαίτερα εντυπωσιακό ήταν ότι με κάθε βήμα που κάναμε στην μεταρρυθμιστική διαδικασία, το επίπεδο τρομοκρατίας κλιμακωνόταν."

Με την προοπτική της Ουάσινγκτον, το νέο σύνταγμα άνοιγε χώρο για εναλλακτικά πολιτικά κόμματα. Η Ουάσινγκτον θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί αυτό το άνοιγμα για να κερδίσει επιρροή μέσα στη Συρία, χρηματοδοτώντας σιωπηρά κόμματα που στηρίζουν τις θέσεις των ΗΠΑ.

Όμως, για τους ισλαμιστές υπήρχαν μόνο αρνητικά. Πρώτον, το σύνταγμα ήταν κοσμικό και όχι βασισμένο στο ισλάμ. Δεύτερον, πρότεινε την απαγόρευση πολιτικών κομμάτων και κινημάτων που είχαν ως βάση την θρησκεία, την θρησκευτική αίρεση, την φυλή, την περιοχή της χώρας, το φύλο, την καταγωγή ή το χρώμα. Αυτό ουσιαστικά θα απαγόρευε την λειτουργία κάθε κόμματος που θα αποσκοπούσε στην ίδρυση ισλαμικού κράτους.

Αρνητικά υπήρχαν επίσης και για την Ουάσινγκτον, το Λονδίνο, το Παρίσι και το Τελ Αβίβ:

Πρώτον, η εισαγωγή τού συντάγματος χαρακτήριζε την Συρία ως "πάλλουσα καρδιά του αραβισμού" και "πρώτη γραμμή της πάλης κατά του σιωνιστή εχθρού και θεμέλιο αντίστασης κατά της αποικιοκρατικής ηγεμονίας εις βάρος του αραβικού κόσμου, των δυνατοτήτων και του πλούτου του". Αυτό δύσκολα θα συμφωνούσε με τον πόθο της Ουάσινγκτον να μετατρέψει τη Συρία σε "συνέταιρο ειρήνης" με το Ισραήλ και ερχόταν σε αντίθεση με το δυτικό σχέδιο εξάπλωσης νεο-αποικιοκρατικών πλοκαμιών σε όλον τον αραβικό κόσμο.

Δεύτερον, το σύνταγμα επισημοποιούσε τον πολιτικό προσανατολισμό των Σύριων Μπααθιστών, ο οποίος συνοψίστηκε από τον Άσσαντ ως εξής: "Η Συρία είναι ένα ανεξάρτητο κράτος που εργάζεται για τα συμφέροντα του λαού του αντί να κάνει τον συριακό λαό να δουλεύει για τα συμφέροντα της Δύσης". Επομένως, το νέο σύνταγμα όριζε πως σημαντικοί τομείς της συριακής οικονομίας θα παρέμεναν σε δημόσια ιδιοκτησία και θα λειτουργούσαν με γνώμονα το συμφέρον των σύρων στο σύνολό τους. Οι δυτικές εταιρείες, λοιπόν, θα έχαναν την ευκαιρία για επίτευξη κερδών σε βασικούς τομείς της συριακής οικονομίας, προοπτική καθόλου ενθαρρυντική για τα χρηματοπιστωτικά συμφέροντα της Wall Street, τα οποία προηγούνται κατά την λήψη αποφάσεων στην Ουάσινγκτον.

Ο Μπααθικός σοσιαλισμός εκνευρίζει μακροχρόνια την Ουάσινγκτον. Το Μπααθικό κράτος πάντα ασκούσε σημαντική επιρροή πάνω στην συριακή οικονομία, μέσω ιδιοκτησίας των επιχειρήσεων, επιδοτήσεων των εγχώριων ιδιωτικών επιχειρήσεων, ορίων στις ξένες επενδύσεις και περιορισμών στις εισαγωγές. Αυτά είναι τα απαραίτητα εργαλεία ενός μετα-αποικιοκρατικού κράτους στην προσπάθειά του να απελευθερώσει την οικονομική του ζωή από την τανάλια των πρώην αποικιακών δυνάμεων και να σχεδιάσει ένα δρόμο ανάπτυξης ελεύθερο απ' την κυριαρχία των ξένων συμφερόντων.

Ωστόσο, οι στόχοι τής Ουάσινγκτον είναι προφανώς αντίθετοι. Η Ουάσινγκτον δεν θέλει η Συρία να αναπτύξει την βιομηχανία της και να έχει ανεξαρτησία αλλά να υπηρετεί τα συμφέροντα τραπεζιτών και μεγάλων επενδυτών, τα οποία ενδιαφέρουν πραγματικά τις ΗΠΑ, στρώνοντας το έδαφος για την εκμετάλλευση της συριακής εργασίας και για την παραχώρηση της συριακής γης και των φυσικών πόρων στην ξένη ιδιοκτησία

Πριν το νέο σύνταγμα του Άσσαντ, το Στέητ Ντηπάρτμεντ παραπονιόταν πως η Συρία "είχε αποτύχει να γίνει μέλος μιας όλο και εντονώτερα παγκοσμιοποιούμενης οικονομίας", δηλαδή είχε αποτύχει να παραχωρήσει τις δημόσιες επιχειρήσεις της σε ιδιώτες επενδυτές, μεταξύ των οποίων τα χρηματοπιστωτικά συμφέροντα της Ουάσινγκτον. Το Στέητ Ντηπάρτμεντ εξέφρασε επίσης δυσαρέσκεια για το ότι "ιδεολογικοί λόγοι" εμπόδισαν τον Άσσαντ να φιλελευθεροποιήσει την συριακή οικονομία, για το ότι "η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων δεν είχε ακόμα εξαπλωθεί" και για το ότι "η οικονομία παραμένει σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενη από την κυβέρνηση".

Λονδίνο, 2002: Το ζεύγος Μπλαιρ υποδέχεται το ζεύγος Άσσαντ. Τον Οκτώβριο του 2001, ο σύρος πρόεδρος
τόλμησε να πει δημόσια στον βρεττανό πρωθυπουργό: "σταματήστε να βομβαρδίζετε τους αφγανούς πολίτες".

Αν ο Άσσαντ ήθελε να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις της Wall Street, θα είχε εγκαταλείψει εντελώς τις πρακτικές που εκνεύριζαν το Στέητ Ντηπάρτμεντ. Έκανε το αντίθετο, φτιάχνοντας ένα σύνταγμα σύμφωνα με το οποίο η κυβέρνηση αφ' ενός μεν είχε πρωτεύοντα ρόλο στην καθοδήγηση της οικονομίας προς όφελος συριακών συμφερόντων αφ' ετέρους δε δεν θα έβαζε τους σύρους να δουλεύουν για τα συμφέροντα δυτικών τραπεζών, εταιρειών πετρελαίου και άλλων επιχειρήσεων. Αυτό ουσιαστικά ήταν χαστούκι στο πρόσωπο της Ουάσινγκτον.

Κατόπιν, ο Άσσαντ έκανε την μεγαλύτερη αμαρτία να συμπεριλάβει ορισμένα κοινωνικά δικαιώματα στο σύνταγμα: ασφάλιση για αρρώστιες, αναπηρία και γηρατειά, πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη και δωρεάν παιδεία σε όλα τα επίπεδα. Με το σύνταγμα, αυτά τα δικαιώματα θα ήταν αδύνατο να προσβληθούν από νομοθέτες και πολιτικούς που θα μπορούσαν να τα θυσιάσουν στο βωμό της δημιουργίας ενός φιλικού προς τους ξένους επενδυτές κλίματος χαμηλής φορολογίας. Για να κάνει τα πράγματα χειρότερα, ο Άσσαντ περιέλαβε στο σύνταγμα ένα άρθρο που όριζε ότι "η φορολογία θα είναι κλιμακωτή".

Τέλος, έκανε ένα βήμα προς την πραγματική, γνήσια δημοκρατία, του είδους που δύσκολα ανέχονται αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις στην Ουάσινγκτον, με τις μυριάδες διασυνδέσεις τους στον τραπεζιτικό και επιχειρηματικό κόσμο. Συμπεριέλαβε στο σύνταγμα μια διάταξη, σύμφωνα με την οποία τουλάχιστον τα μισά μέλη τής Βουλής του Λαού θα πρέπει να είναι αγρότες και εργάτες.

Αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι που Ουάσινγκτον, Λονδίνο και Παρίσι απέρριψαν τις παραχωρήσεις τού Άσσαντ. Δεν είναι ότι οι παραχωρήσεις δεν ήσαν ειλικρινείς. Είναι ότι γινόντουσαν προς τους λάθους ανθρώπους: προς τους σύρους αντί προς την Wall Street, προς τους άραβες αντί προς το Ισραήλ. Και δεν είναι ότι οι μεταρρυθμίσεις του δεν ήσαν αρκετά δημοκρατικές. Είναι ότι παραήσαν δημοκρατικές, υπερβολικά επικεντρωμένες στην προστασία και προαγωγή των συμφερόντων των σύρων, αντί να αναγκάζουν τους σύρους να υπηρετούν τα συμφέροντα της Wall Street, της Ουάσινγκτον και του Τελ Αβίβ.


[Stephen Gowans, "What the Syrian Constitution says about Assad and the Rebels", 21/5/2013 - Απόδοση στα ελληνικά και προσαρμογή κειμένου: Cogito ergo sum. Παραλείφθηκαν οι παραπομπές που υπάρχουν στο πρωτότυπο. Εννοείται ότι το ιστολόγιο δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί απολύτως με τις απόψεις των ξένων κειμένων που δημοσιεύει κατά καιρούς.]

«Διαβολικά» σχέδια



«Ντροπή». Αυτός είναι πηχυαίος τίτλος της «Αυγής» για τις εξελίξεις στο συριακό Αφρίν, την εισβολή και την κατοχή από τον τουρκικό στρατό. Και στο κύριο άρθρο της εφημερίδας, η «ντροπή» χρεώνεται στη «διεθνή κοινότητα», στις «υπερδυνάμεις», στους «ισχυρούς» όπως η «Ευρώπη», ο ΟΗΕ και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που αποδεικνύονται «ανύπαρκτοι»...
 
 Στην πραγματικότητα, όμως, οι «οργανισμοί» αυτοί μόνο «ανύπαρκτοι» δεν είναι. Αντίθετα, η ύπαρξή τους, οι ανταγωνισμοί, τα σχέδια, η εμπλοκή και τα παζάρια τους έφεραν σε αυτήν την κατάσταση όχι μόνο το Αφρίν, αλλά ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και τη γύρω περιοχή. Αλήθεια, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση δεν είναι εκείνοι που νυχθημερόν «πιπιλάνε την καραμέλα» για το πόσο στιβαρή, ασφαλής και σταθερή είναι η ομπρέλα του ΝΑΤΟ για την περιοχή μας; Πού χάθηκε άραγε αυτή η «ασφάλεια» και η «σταθερότητα» στα βόρεια της Συρίας; Ποιον να πιστέψουμε; Τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση, όταν χαρακτηρίζει τους «διεθνείς οργανισμούς» όπως το ΝΑΤΟ «εγγυητές της σταθερότητας», για να δικαιολογήσει και τη δική της εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, ή όταν τους χρεώνει την «ντροπή» στο Αφρίν; Ας ρωτήσουν και τον πρωθυπουργό, μήπως πάρουν καμιά «σοβαρή εξήγηση» για τη στάση των «μεγάλων δυνάμεων» στην περίπτωση της Συρίας και ειδικότερα του Αφρίν. Μπορεί να είναι κάποιο «διαβολικό σχέδιο», που τελικά γίνεται για... καλό, όπως είχε χαρακτηρίσει ο Τσίπρας την πολιτική Τραμπ.

Πρότυπα του 0,1%
 
Ούτε μια βδομάδα δεν πέρασε απ' όταν ο Αλ. Τσίπρας υποδεχόταν τον Πρόεδρο της Πορτογαλίας και έλεγε ότι το παράδειγμα της χώρας του αποτελεί «ένα προηγούμενο δεσμευτικό, και για τους θεσμούς», και ότι «ήδη βλέπουμε μια πολύ μεγάλη διαφορά στους οικονομικούς δείκτες». Ας δούμε όμως πώς μεταφράζονται αυτές οι κοινές «αξίες» και η «μεγάλη διαφορά στους οικονομικούς δείκτες» για τους εργαζόμενους. Ορισμένα στοιχεία μάς δίνει μια πανευρωπαϊκή έρευνα για την εξέλιξη των πραγματικών μισθών την τελευταία 7ετία, που δημοσιοποιήθηκε χτες. Η έρευνα περιγράφει την κατρακύλα στους μισθούς σε όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεξάρτητα από το αν ήταν σε μνημόνια ή όχι. Στην Πορτογαλία, για παράδειγμα, οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν κατά 8,3% τα προηγούμενα χρόνια. Πόση ήταν η αύξηση του πραγματικού μισθού την τελευταία διετία, με την κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών, που στηρίζει και το Πορτογαλικό ΚΚ; Μόλις 0,1%! Τόσο πολύ επέδρασε στο εργατικό εισόδημα η αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 0,88 ευρώ τη μέρα, όσο κοστίζει ένα κουλούρι. Αυτά είναι λοιπόν τα «πρότυπα» της κυβέρνησης και του ΣΕΒ, και σ' αυτά καλούν τους εργαζόμενους να βάλουν πλάτη. Οσο κι αν το μασκαρέψουν, κερδοφορία και λαϊκές ανάγκες είναι έννοιες ασυμβίβαστες, στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Δάκρυ - δάκρυ
 
«Επιλεκτική αποτελεσματικότητα της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης» διέγνωσε ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας, Ανδ. Νεφελούδης, με αφορμή τις συλλήψεις συνδικαλιστών της Α' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, επειδή το σωματείο τους εξέδωσε ψήφισμα συμπαράστασης σε εργαζόμενη ιδιωτικής εταιρείας στην Αττική, που απολύθηκε ενώ ήταν έγκυος. Με αφορμή αυτό το κατάπτυστο περιστατικό, ο γγ του υπουργείου Εργασίας πάει να βγάλει την ουρά της κυβέρνησης απ' έξω και αναρωτιέται τάχα αθώα γιατί η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη δεν δείχνουν τα ίδια αντανακλαστικά σε περιπτώσεις μηνύσεων σε βάρος της εργοδοσίας, όπως στην «Καρυπίδης», που δεν έχει «κουνηθεί φύλλο». Οι διαπιστώσεις του Νεφελούδη είναι σκέτη κοροϊδία. Μήπως δεν είναι η κυβέρνηση αυτή που επιστρατεύει την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη ενάντια στις κινητοποιήσεις υπεράσπισης της λαϊκής κατοικίας; Μήπως είναι άγνωστες στην κυβέρνηση οι δίκες και καταδίκες απεργών χαλυβουργών; Μήπως δεν είδε και δεν άκουσε για μαθητοδικεία και αγροτοδικεία; Και μιας και αναφέρθηκε στον Καρυπίδη, τη μέρα που η εργοδοσία παρέταξε τους μπράβους απέναντι στους απεργούς στα Γιάννενα, τι έκανε η κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας; Απολύτως τίποτα! Ούτε και τις επόμενες μέρες, όταν ο «Ριζοσπάστης», με αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, έδειξε πώς οργανώθηκε ο τραμπούκικος μηχανισμός και ποιοι τον αποτελούσαν. Ας αφήσει λοιπόν τις δακρύβρεχτες δηλώσεις ο «πολύς» γγ του υπουργείου, γιατί οι εργαζόμενοι τον έχουν πάρει χαμπάρι, και αυτόν και την κυβέρνησή του.
Κοινή βάση
 
Μιλώντας το Σάββατο επί μια ώρα στο «Ευρωπαϊκό Προοδευτικό Φόρουμ», ο Αλ. Τσίπρας εξηγούσε γιατί οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας πρέπει να ενωθούν και να συγκροτήσουν μια «νέα αριστερά», που θα επιχειρήσει με καλύτερους όρους να ανακτήσει την ικανότητα χειραγώγησης των λαών στα προτάγματα των μονοπωλίων της ΕΕ. Σημείωσε μάλιστα κατηγορηματικά ότι «στον εν εξελίξει πολιτικό ανταγωνισμό, δεν μπορούν να υπάρξουν ίσες αποστάσεις ανάμεσα στο συντηρητικό και το προοδευτικό στρατόπεδο σε επίπεδο Ευρώπης». Ολα αυτά, μέχρι να φτάσει η κουβέντα στη Γερμανία. Εκεί, αφού έριξε τους τόνους για τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας που συνεργάστηκαν με τη «δεξιά», υπερασπίστηκε τη συγκυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών, λέγοντας: «Σε άλλες συνθήκες πιστεύω ότι δεν θα υπήρχε κανείς από μας που θα θεωρούσε εύλογο, λογικό, σκόπιμο, να στηριχθεί ένα κόμμα, όπως το κόμμα της κ. Μέρκελ, από ένα προοδευτικό κόμμα (το SPD). Ομως σήμερα η συζήτηση για το αύριο της Ευρώπης, και η όποια συνεισφορά μπορεί να γίνει σ' αυτή τη συζήτηση από δυνάμεις που έχουνε έναν προοδευτικό προσανατολισμό, πιστεύω πως είναι κρίσιμη για όλους μας»! Βέβαια, η Γερμανία δεν είναι το μόνο παράδειγμα που αποδεικνύει την κοινή αντιλαϊκή βάση στην οποία συναντιούνται σοσιαλδημοκράτες και νεοφιλελεύθεροι, ακόμα κι όταν δεν συμμετέχουν στην ίδια κυβέρνηση. Αλλωστε και στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ενώ με το πρώτο φιλοδοξεί να συγκυβερνήσει κιόλας...




Ριζοσπάστης

Ο καπιταλισμός σκοτώνει και στην Καλιφόρνια

Μία τετραμελής άστεγη οικογένεια βρέθηκε νεκρή μέσα στο αυτοκίνητο που ζούσε τους τελευταίους έξι μήνες στο πάρκινγκ ενός εμπορικού κέντρου στη συνοικία Garden Grove της Καλιφόρνια, που βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη των 8 χλμ από την Disneyland. Η συνοικία ανήκει στo Orange County, κομητεία που έχει γίνει ένα από τα επίκεντρα των χιλιάδων άστεγων ανθρώπων που ζουν στην -πολυτελή κατά τα άλλα- Καλιφόρνια. Μια περιφέρεια όπου οι βίλες των διάσημων προσώπων του Χόλιγουντ βρίσκονται σε απόσταση λίγων τετραγώνων από τις χιλιάδες σκηνές των ανθρώπων που δεν έχουν να πληρώσουν τα εξοργιστικά ενοίκια που υπάρχουν στην περιοχή.
Την προηγούμενη Πέμπτη, μια άστεγη γυναίκα ανέφερε στην αστυνομία ότι από ένα σταθμευμένο βαν ερχόταν μια δυσάρεστη μυρωδιά. Οι αστυνομικοί την Παρασκευή επιβεβαίωσαν ότι στο βαν μέσα βρίσκονταν νεκροί ο 41χρονος Phunyouphone Kanyavong, η μη ταυτοποιημένη σύντροφός του και τα δύο ανήλικα παιδιά τους, ηλικίας 9 μηνών και 2 ετών. Σύμφωνα με την αστυνομία, το όχημα ήταν σταθμευμένο πάνω σε γκαζόν, πράγμα που μάλλον έκλεινε το σύστημα της εξάτμισης και το μονοξείδιο του άνθρακα από τις αναθυμιάσεις έμπαινε μέσα στο αυτοκίνητο όπου κοιμόταν η οικογένεια.
Οι άνθρωποι αυτοί ήταν άστεγοι περίπου έξι μήνες και έπαιρναν λίγα χρήματα από τα άδεια μπουκάλια και τα αλουμινένια κουτάκια που μάζευαν και έδιναν στα σούπερ μάρκετ. Ένας «γείτονας» άστεγος είπε στις εφημερίδες ότι γνώριζε την οικογένεια και τους βοηθούσε όποτε μπορούσε, αλλά τα παιδιά φαίνονταν υποσιτισμένα.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα του World Socialist Web Site ο άστεγος πληθυσμός του Orange County ανέρχεται στους σχεδόν 5.000 καταγεγραμμένους ανθρώπους, ενώ καταγράφονται συχνοί θάνατοι ανάμεσα στους ανθρώπους που κοιμούνται όπου βρουν. Πέρυσι καταγράφηκαν 193 θάνατοι, ενώ 203 το 2016. Και αυτά τα στοιχεία αφορούν μόνο σε όσους έχουν δηλωθεί άστεγοι, καθώς φαίνεται ότι πολλοί γονείς δεν ζητούν βοήθεια με το φόβο ότι θα χάσουν την επιμέλεια των παιδιών ή είναι μετανάστες χωρίς χαρτιά και φοβούνται μήπως απελαθούν.
Εδώ και κάποιους μήνες η κομητεία αυτή της Καλιφόρνια αποφάσισε να εκκαθαρίσει και να «μετακινήσει» τους χιλιάδες άστεγους που ζουν κατά μήκος του ποταμού Santa Ana, αλλά και σε άλλες περιοχές. Το οικιστικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε εδώ και πάνω από μια δεκαετία κυρίως στις πολιτείες της Καλιφόρνια, του Όρεγκον και της Ουάσινγκτον οφείλεται στην κατακόρυφη αύξηση των ενοικίων, πράγμα που πέταξε στο δρόμο όσους δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν. 1.500 άνθρωποι ζούσαν κατά μήκος του ποταμού Santa Ana στο Orange County πριν την επιδρομή της αστυνομίας, ενώ άλλοι 1.000 άνθρωποι εκδιώχθηκαν βίαια από το Anaheim (περιοχή όπου βρίσκεται η Ντίσνεϋλαντ), με κάποιους από αυτούς να έχουν βρει προσωρινό κατάλυμα σε μοτέλ και χώρους αστέγων. Οι αρχές του Anaheim μάλιστα, λίγο καιρό πριν την επιδρομή, είχαν ξηλώσει τα παγκάκια από στάσεις και διάφορα σημεία της πόλης για να μη κοιμούνται οι άστεγοι και προσβάλλονται οι εκατομμύρια τουρίστες που συρρέουν στην υπερπαραγωγή της Ντίσνεϋλαντ!

Οι περίοικοι των πολυτελών κατοικιών και οι Αρχές της κάθε περιοχής δυσφορούν από τη συνύπαρξή τους με ανθρώπους από τα χαμηλότερα στρώματα της εργατικής τάξης, πόσω μάλλον με τη θέα των αστέγων. Όπως δηλώνει απελπισμένη κάτοικος ενός συμπλέγματος κατοικιών στο Fountain Valley του Orange County, παλεύουν πολύ καιρό για να διώξουν τους αστέγους από τη θέα των μπαλκονιών τους κατά μήκος του ποταμού και να μη φτάσουν στο σημείο να μιλούν για skid rows (εξαθλιωμένες περιοχές στις πόλεις).
Η ίδια κατάσταση συμβαίνει και στην πόλη του Λος Άντζελες. Έχοντας ήδη ονομάσει skid rows τις περιοχές όπου καταλύουν οι άστεγοι, οι κάτοικοι βλέπουν το φαινόμενο να γιγαντώνεται στο κέντρο της πόλης, με τους ανθρώπους που μένουν στο δρόμο να αγγίζουν τις 20.000!!!
Στο παρακάτω βίντεο, μια καταγραφή από τα χριστούγεννα στο Λος Άντζελες.

Φαίνεται ότι το ένα τέταρτο των αστέγων στις Η.Π.Α. ζουν στην Καλιφόρνια. Υπολογίζονται συνολικά σε 114.000. Ψάχνοντας σε ειδησεογραφικά σάιτ και στο youtube για πληροφορίες και υλικό σχετικά με τις εκκενώσεις των χώρων από αστέγους, η πλειονότητα των καταγραφών είναι από δημοσιογράφους ή απλούς πολίτες που υποστηρίζουν ότι η εκκένωση έπρεπε να είναι πιο αποφασιστική! Καθόλου παραξένο, βέβαια, αφού στην Καλιφόρνια οι άνθρωποι που ζουν στο όριο της φτώχειας αποκαλούνται white trash (λευκά σκουπίδια) –για να ξεχωρίζουν από τα έγχρωμα σκουπίδια τα οποία επίσης είναι ανεπιθύμητα στην περιοχή τους. Σε μια περιοχή, όπου το πρόβλημα με τη φτώχεια ξεκινάει πολλές δεκαετίες πριν και όλοι το κρύβουν κάτω από το χαλάκι –ή έξω από τους γιγάντιους φράχτες των κατοικιών τους. Τώρα δεν γίνεται να κρυφτεί άλλο. Οι φτωχοί έφτασαν πάνω στο χαλάκι των σπιτιών τους και δεν μπορούν να τους κλωτσήσουν για να φύγουν. Είναι πολλοί πλέον.

Και το πρόβλημα δεν είναι ότι οι φτωχοί βρίσκονται σε μια «μπλε» πολιτεία. Είναι γεγονός ότι το ζήτημα της φτώχειας στην Καλιφόρνια έχει αρχίσει να βγαίνει πολύ προς τα έξω από τα media για να (υπο)δηλώσουν ότι οι «δημοκρατικές» πολιτείες είναι χειρότερες σε σχέση με τις ρεπουμπλικανικές. Ενδεικτικά, στους Los Angeles Times δεν περνάει μέρα που να μη στηλιτεύεται το φαινόμενο σε συνάρτηση με τις πολιτικές των Δημοκρατικών. Παραβλέποντας, βέβαια, ότι οι υψηλοί δείκτες της φτώχειας δεν επιλέγουν «μπλε» ή «κόκκινες» πολιτείες. Ο δείκτης του ορίου της φτώχειας παραβιάζεται και στο Τέξας και στο Όρεγκον και αλλού. Και ακόμα οι περισσότεροι στην άλλη όχθη του Ατλαντικού δεν τολμούν να ονομάσουν την αιτία: είναι ο καπιταλισμός. Αυτό το άθλιο σύστημα που μπορεί να έχει στην ίδια πολιτεία τη Ντίσνεϋλαντ, τη Σίλικον Βάλεϊ και το Χόλιγουντ μαζί με τους χιλιάδες που δουλεύουν σε αυτές τις βιομηχανίες και δεν μπορούν να ζήσουν. Αυτοί είναι οι άστεγοι και οι φτωχοί της Καλιφόρνια. Οι χιλιάδες άνθρωποι που γίνονται παρανάλωμα στα κέρδη του μεγαλύτερου ίσως κεφαλαίου του πλανήτη. Αυτοί που μπορεί το πρωί να δουλεύουν στη Google, τη Facebook, τη Microsoft, τη Disneyland και το βράδυ να μην έχουν πού να μείνουν.

TOP READ