Έξω η εργοδοσία και η αστυνομία από τα Συνδικάτα

Κατιούσα

Σε εποχές μαύρες που έδωσε μάχες το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα για να τις ξεπεράσει, θέλει να επανέλθει το εργατικό κέντρο Κατερίνης ( ΠΑΣΚΕ ), για να “νομιμοποιήσει” τις νόθες εκλογές που θέλει να κάνει και να βγάλει πλασματικούς συσχετισμούς, για λογαριασμό του κεφαλαίου και της κυβέρνησης.

Αποτελεί κατάπτυστη κίνηση αλλά και δείγμα πανικού, να ζητάει η απερχόμενη πρόεδρος του εργατικού κέντρου Κατερίνης προστασία από την εισαγγελία. Αυτό υποδεικνύει την γύμνια της απερχόμενης προέδρου αλλά συνολικά της  διοίκησης του Εργατικού Κέντρου, που πίσω από εισαγγελείς και κατασταλτικές δυνάμεις, προσπαθούν να αποκρύψουν τις νοθείες και παρανομίες τους.

Εδώ και χρόνια, χάριν ιδιαιτέρων προνομίων και διαφόρων σκοπιμοτήτων, μια ομάδα που ανακυκλώνεται  μεταξύ της (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ  – ΜΕΤΑ – ΣΥΡΙΖΑ), είναι θεματοφύλακες διοικήσεων που έχουν μετατρέψει τα σωματεία σε σφραγίδες, άπραγα, χωρίς ζωή και δράση, εκπαιδεύοντας ημετέρους στην ρεμούλα και τη συναλλαγή.
Αυτό θέλουν να συνεχίσουν μοιράζοντας ρόλους από πριν, μέσα από διαδικασίες που προσπεράστηκαν, και από σωματεία που ουσιαστικά είναι απενεργοποιημένα εδώ και χρόνια και εμφανίζονται να βγάζουν αντιπροσώπους στο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου.
Αυτές τις νοθείες και παρανομίες θέλουν να ξεσκεπάσουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, για την αναζωογόνηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, για την ενδυνάμωση των εργατικών οργανώσεων σε ταξική κατεύθυνση. Είναι αγκάθι οι 6 εκλεγμένοι αντιπρόσωποι από το συνδικάτο ιδιωτικών υπαλλήλων “Η ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ” στο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου, γιατί συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.
Οι αντιπρόσωποι αυτοί  θα χαλούσαν  τον απόλυτο συσχετισμό των δυνάμεων της συναίνεσης, του συμβιβασμού και θα μπορούσαν  να εκλέξουν 1 με 2 αντιπρόσωπους στη νέα διοίκηση, αφού εξεταζόταν αν όλοι οι αντιπρόσωποι, είχαν εκλεγεί με νόμιμες διαδικασίες, όπως  προβλέπει η εργατική νομοθεσία, ο νόμος 12/64.
Αποτελεί απαίτηση και διεκδίκηση να εμφανιστούν τα πρακτικά των σωματείων, για να αποδειχτεί από εκεί, ποια έκαναν τις διαδικασίες με βάση τις καταστατικές αρχές και την εργατική νομοθεσία, πότε και με ποιον τρόπο, αντί να τρέχει σε εισαγγελείς και αστυνομία η  απερχόμενη πρόεδρος του ΕΚ.
Η μάχη που δίνει το συνδικάτο ιδιωτικών υπαλλήλων “Η ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ” και το ΠΑΜΕ, είναι ένας αγώνας που αφορά όλο τον εργαζόμενο λαό, τον κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, άσχετα που ανήκει και τι πιστεύει.
Καμιά κατασταλτική δύναμη δεν έχει θέση στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα. Το εργατικό κίνημα από μόνο του μπορεί να περιφρουρήσει τις διαδικασίες του χωρίς εισαγγελείς και αστυνομία.
Παναγιώτης Σαββίδης

Υστερόγραφο
Αύριο στις 11.00 το ΠΑΜΕ πραγματοποιεί μαζική παράσταση διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη για να καταγγείλει την επέμβαση της Αστυνομίας στο Συνέδριο του ΕΚ Κατερίνης και τη στάση της απερχόμενης διοίκησης.

Μητροπολίτης Φιλίππων – “Ο Μέγας Αλέξανδρος είναι Έλληνας, το είπαν και οι Iron Maiden”

Κατιούσα

Οι περισσότεροι μπορεί να θυμόμαστε το εθνικιστικό παραλήρημα που προκάλεσε σε κάποιους η εμφάνιση του Μπρους Ντίκινσον των Iron Maiden με την ελληνική σημαία στην πρόσφατη εμφάνισή τους στο Rockwave φέστιβαλ, εκείνο που δεν ξέραμε είναι ότι στη χορεία των “φαν για λάθος λόγους” συγκαταλέγεται και ο Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου, Στέφανος.
Μπορεί η Iron Maiden να μην παίζουν χριστιανικό μέταλ, κάτι που θα δικαιολογούσε τον ενθουσιασμό του μητροπολίτη, η αναφορά τους στο Μέγα Αλέξανδρο στο ομώνυμο τραγούδι τους ως αρχαιοέλληνα είναι αρκετή για να αποσπάσει τα εύσημα του Παναγιωτάτου. Ο μητροπολίτης, θεωρώντας προφανώς πως το προχθεσινό δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ αφορούσε την καταγωγή του Αλεξάνδρου, κατατρόπωσε τον οχτρό, λέγοντας πως ακόμα και το συγκρότημα παραδέχεται την ελληνικότητα του Μακεδόνα στρατηλάτη.
Εικάζουμε ότι οι ίδιοι οι Maiden δε θα υποδέχονταν με μεγάλο ενθουσιασμό το εθνοχριστιανικό κρεσέντο που προκάλεσε η παρουσία και το εν λόγω τραγούδι τους στην Ελλάδα, είναι βέβαια απορίας άξιον πώς ακόμα δεν έχει ασχοληθεί η Ιερά Σύνοδος με άλλα, λιγότερο ψυχωφελή για την ορθόδοξη νεολαία άσματα, όπως το “The number of the beast”, το οποίο διέλαθε μάλλον και της προσοχής του μητροπολίτη, παρότι “ακούει τα πάντα”, όπως δήλωσε στη συγκεκριμένη συνέντευξη. Αλλά αν είναι να υπερασπιστούμε τη Μακεδονία μας, και με το διάβολο, θα συμμαχήσουμε, ή έστω τα συγκροτήματα που τον αναφέρουν στους στίχους τους.

Βοήθεια με το αζημίωτο

Πριν λίγο καιρό η Αυστρία βρέθηκε στο κέντρο τής επικαιρότητας χάρη στον νόμο που προώθησε η άκρως συντηρητική κυβέρνηση συνεργασίας τού Σεμπάστιαν Κουρτς, προκειμένου να καταργηθούν το ημερήσιο οκτάωρο και το εβδομαδιαίο σαραντάωρο. Έτσι, οι εργοδότες τής χώρας έχουν πλέον την δυνατότητα να απασχολούν τους εργαζομένους τους μέχρι και εξήντα ώρες την εβδομάδα. Εννοείται ότι η συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση θα λειτουργήσει σαν λαγός και πολύ σύντομα θα δούμε παρόμοιες "βέλτιστες" νομοθετικές ρυθμίσεις και σε άλλες χώρες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όπως είπαμε, η αυστριακή κυβέρνηση είναι κυβέρνηση συνεργασίας. Ο Σεμπάστιαν Κουρτς είναι ο ηγέτης τού δεξιού Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, το οποίο πρώτευσε μεν στις περυσινές εκλογές αλλά χωρίς να κερδίσει αυτοδυναμία στην βουλή. Για να σχηματίσει κυβέρνηση, ο Κουρτς συνεργάστηκε με τον Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε, ηγέτη τού τρίτου κόμματος, του ακροδεξιού, ρατσιστικού και φασιστικού Κόμματος των Ελευθέρων. Μάλιστα δε, οι ακροδεξιοί Ελεύθεροι πήραν και τα πολύ σημαντικά υπουργεία εσωτερικών, εξωτερικών και άμυνας, ενώ ο Στράχε καρπώθηκε την θέση τού αντικαγκελλάριου.

Συγκέντρωση νεοναζί, παραμονή πρωτοχρονιάς 1989, Φούλντα Έσσης, Γερμανία. Με τον λοστό
στο χέρι (κόκκινος κύκλος) ο σημερινός αυστριακός αντικαγκελλάριος Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε.

Μια από τις καραμέλλες τις οποίες μοίρασαν στον κόσμο για πιπίλισμα οι Ελεύθεροι, προκειμένου να υφαρπάξουν την ψήφο του, ήταν ότι η -τότε- σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση ζημίωσε την χώρα, επειδή συμμετείχε στον πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας. Ουσιαστικά, δηλαδή, αναπαρήγαγαν το γνωστό και ευρέως διαδεδομένο παραμύθι ότι το ελληνικό πρόγραμμα λειτούργησε σε βάρος των ευρωπαίων φορολογουμένων.

Για να βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους, στο παραμύθι αυτό υπάρχει μια μεγάλη δόση αλήθειας. Με το πρόγραμμα διάσωσης, τον EFSF, το PSI κλπ, όντως τα χρέη τής Ελλάδας μεταφέρθηκαν από τους ιδιώτες κεφαλαιοκράτες (funds, επενδυτές κλπ, οι οποίοι "ξεφόρτωσαν" ώστε να απαλλαγούν από κάθε κίνδυνο) στις κεντρικές οικονομίες των ευρωπαϊκών χωρών. Το παραμύθι έγκειται στο γεγονός ότι καμμία απ' αυτές τις χώρες δεν βγήκε ζημιωμένη με τούτο το αλισβερίσι.

Για να ενισχύσουν την άποψή τους, οι αυστριακοί χρυσαυγήτες παρουσίασαν μια έκθεση "ειδικών", βάσει της οποίας η χώρα τους ζημιώθηκε από την όλη διαδικασία. Η Αυστρία έχει δανείσει την Ελλάδα με 11,14 δισ. ευρώ, τα οποία δεν τα είχε αλλά τα δανείστηκε κι αυτή και για τα οποία επιβαρύνθηκε με τόκους. Με βάση τα στοιχεία των φασιστών, αυτοί οι τόκοι είναι πολλαπλάσιοι εκείνων που η Αυστρία εισέπραξε από την Ελλάδα. Πληρωμένη απάντηση σε όλες αυτές τις ανοησίες έδωσε ο ίδιος ο αυστριακός υπουργός οικονομίας Χάρτβιγκ Λέγκερ, ο οποίος εξοργίστηκε όταν κάποιος "ειδικός" ισχυρίστηκε πως το εν λόγω δάνειο κόστισε στην Αυστρία πάνω από 300 εκατομμύρια ευρώ σε τόκους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε ο Λέγκερ, η Αυστρία είχε εισπράξει από την Ελλάδα για τόκους 112 εκατομμύρια ευρώ μέχρι τέλους του 2017 ενώ για το αντίστοιχο χρονικό διάστημα είχε επιβαρυνθεί μόλις με 13 εκατομμύρια. Συνεπώς, η συμμετοχή στο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας όχι μόνο δεν επιβάρυνε τον αυστριακό φορολογούμενο αλλά έχει φέρει μέχρι στιγμής στα κρατικά συρτάρια κέρδη σχεδόν εκατό εκατομμυρίων ευρώ! Ο Λέγκερ διευκρίνισε ότι η μείωση των επιτοκίων διεθνώς ναι μεν περιόρισε την ωφέλεια που θα μπορούσε να αποκομίσει η Αυστρία απ' αυτόν τον δανεισμό, πλην όμως σε καμμιά περίπτωση η όλη διαδικασία δεν απέβη ζημιογόνα.

Ο πορτογάλος πρόεδρος του Γιούρογκρουπ Μάριο Κεντένο συνομιλεί με τον Χάρτβιγκ Λέγκερ (26/2/2018).

Επιμύθιο. Η παραπάνω ιστοριούλα είναι εξόχως διδακτική: τα συνεταιράκια μας στην Ευρώπη, συγκινημένα από το δράμα που ζούσαμε, έσπευσαν να μας βοηθήσουν με δανεικά, τα οποία δανείστηκαν με την σειρά τους από αλλού και απλώς πρόσθεσαν ένα μικρό πανωπροίκι στους τόκους. Και κάπως έτσι επιβεβαιώνεται και ο Φρήντμαν, ο οποίος επέμενε ότι τίποτε σ' αυτή την ζωή δεν είναι τζάμπα. Ούτε καν η βοήθεια. Κι αυτή με το αζημίωτο προσφέρεται.

Υστερόγραφο. Μιας και τα πράγματα λειτουργούν με τον τρόπο που είδαμε, τώρα που έληξε το πρόγραμμα στήριξης μπορεί άνετα η κυβέρνηση να κανονίσει ένα ακόμη δανειάκι από την Αυστρία στο 4-κόμμα-κάτι% (γιατί όχι και περισσότερο;), ώστε να ικανοποιηθούν και οι παραπονούμενοι εθνικιστές τοκογλύφοι. Τί είναι για μας μερικά εκατομμύρια τόκων παραπάνω; Μια ακόμη περικοπή των συντάξεων. Σιγά τα λάχανα!

Μόνοι ένοχοι η αστική τάξη και τα φερέφωνά της − Αθώοι (έτσι κι αλλιώς) οι 35 κατηγορούμενοι του ΠΑΜΕ

  (VIDEO)

ΔΙΚΗ 35 ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΟΥ ΠΑΜΕ

Κατέπεσαν όλες οι εναντίον τους κατηγορίες

Τρίτη 02/10/2018 - 12:26 - Ενημέρωση: Τρίτη 02/10/2018 - 13:17

Αθώοι κρίθηκαν οι 35 κατηγορούμενοι - στελέχη του ΠΑΜΕ που δικάστηκαν ξανά το πρωί της Τρίτης 2 Οκτώβρη στα Δικαστήρια της Ευελπίδων, καθώς για άλλη μια φορά καταρρίφθηκαν όλες οι εναντίον τους κατηγορίες.

Συγκεκριμένα, πρόεδροι και μέλη Διοικητικών Συμβουλίων Ομοσπονδιών, Συνδικάτων, δεκάδων συνδικαλιστικών οργανώσεων κατηγορούνταν για κινητοποίηση που οργάνωσαν στις 30/1/2013 στο υπουργείο Εργασίας, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τις προκλητικές δηλώσεις για το Ασφαλιστικό που είχε κάνει ο τότε υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης, της ΝΔ.
Μάλιστα οδηγήθηκαν στο Δικαστήριο ξανά, παρότι ήδη είχαν δικαστεί και στην προηγούμενη δίκη καταρρίφθηκαν στο σύνολό τους όλες οι κατηγορίες της κυβέρνησης ΝΔ.

 

 

Κατά τη διάρκεια της εκδίκασης έγινε κινητοποίηση συμπαράστασης και αλληλεγγύης από σωματεία και φορείς που κρατούσαν πανό του ΠΑΜΕ που ανέγραφε «Απόσυρση τώρα όλων των κατηγοριών εναντίον των 35 στελεχών του ΠΑΜΕ. Όχι στην ποινικοποίηση των εργατικών αγώνων. Η τρομοκρατία δεν θα περάσει».

Μιλώντας στους συγκεντρωμένους ο Γιώργος Πέρρος, μέλος της ΕΓ του ΠΑΜΕ, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της δίκης, αφού ευχαρίστησε τους συναγωνιστές δικηγόρους που συνέβαλαν στη νομική βοήθεια όλο αυτό το διάστημα, είπε:

«Είναι σίγουρο  ότι όποια και αν ήταν η απόφαση του Δικαστηρίου εμείς θα συνεχίζαμε και θα συνεχίσουμε τον αγώνα. Καμία απόφαση δικαστική, κρατική ή εργοδοτική δεν πρόκειται να βάλει εμπόδια στον αγώνα» και υπενθύμισε ότι «μπροστά μας έχουμε και άλλες δίκες».

Συγκεκριμένα ανέφερε τη δίκη των δύο νέων στις 10 Οκτώβρη για την υπόθεση στο Άγαλμα Τρούμαν, επισημαίνοντας ότι η δίκη αυτή είναι υπόθεση όλων των συνδικάτων, καλώντας σε μαζική έκφραση καταδίκης, αλλά και έμπρακτης έκφρασης αλληλεγγύης την ημέρα της δίκης.

Υπενθύμισε επίσης ότι οι εργαζόμενοι μπροστά τους έχουν τη μάχη της απεργίας στις 8 Νοέμβρη και κάλεσε σε προετοιμασία της με όλες τις μορφές.

902

Αναρτήθηκε από Μποτίλια Στον Άνεμο

Λευκίμμη: Άγριος ξυλοδαρμός 23χρονου που πήγαινε στη δουλειά του από τα ΜΑΤ - «Με έκαναν σκουπίδι, έπαιζαν μαζί μου»

  (Video)

Δευτέρα, Οκτωβρίου 01, 2018 Κέρκυρα

Λευκίμμη: Άγριος ξυλοδαρμός 23χρονου που πήγαινε στη δουλειά του από τα ΜΑΤ - «Με έκαναν σκουπίδι, έπαιζαν μαζί μου» (Video)


Τον άγριο και απρόκλητο ξυλοδαρμό του από τα ΜΑΤ καταγγέλλει 23χρονος κάτοικος της Λευκίμμης, όπου τους τελευταίους μήνες έχουν «στρατοπεδεύσει» ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις για να επιβληθεί δια της βίας η λειτουργία του, χωροθετημένου σε ακατάλληλο σημείο, τοπικού ΧΥΤΑ.

Μιλώντας στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό START από τον θάλαμο του νοσοκομείου όπου νοσηλεύεται, ο νεαρός Κερκυραίος κατήγγειλε τον άγριο ξυλοδαρμό του από δυνάμεις των ΜΑΤ όταν τον σταμάτησαν ενώ πήγαινε μαζί με την κοπέλα του στο λιμάνι της Λευκίμμης όπου εργάζεται.

«Με περικύκλωσε η διμοιρία και καθώς τους εξηγούσα ότι πηγαίνω μαζί με την κοπέλα μου να ελέγξω τα ρεύματα του καραβιού στο οποίο εργάζομαι, δέχθηκα την πρώτη γροθιά στο πρόσωπο.»

«Χτυπούσαν με γροθιές , σφαλιάρες και κλοτσιές. Εκείνη την στιγμή, τους φώναξα: Μη με χτυπάτε στο χειρουργείο παιδιά, έχω πρόβλημα. Με έκαναν σκουπίδι, επειδή τους είπα ότι πάω στην δουλειά μου», καταγγέλλει ο 23χρονος.

«Παίζανε μαζί μου και με την ψυχολογία μου. Τους έλεγε ο επικεφαλής της διμοιρίας να με αφήσουν, με άφηναν και μετά από λίγο, με ξαναχτυπούσαν.»

«Φοβόμουν να τους κοιτάξω στα μάτια, μήπως μου έκαναν περισσότερα, μήπως με συνελάμβαναν. Έχω γνωματεύσεις από τους γιατρούς. Θα ήθελα να βρεθεί άμεση λύση και να βρεθούν και οι υπεύθυνοι, γιατί εγώ θα μπορούσα να ήμουν νεκρός», ανέφερε ο νεαρός κάτοικος της Λευκίμμης.

Σημειώνεται ότι, σύμφωνα με παλαιότερες καταγγελίες, λόγω της αστυνομοκρατίας στην περιοχή οι κάτοικοι χρειάζεται να φέρουν βεβαιώσεις από τις αρχές προκειμένου να προσεγγίσουν τα κτήματά τους, καθώς σε διαφορετική περίπτωση δεν μπορούν να περάσουν από τον κλοιό των ΜΑΤ.

Ρε Σωκράτη τι λες τώρα…

Κατιούσα

Μπορεί το επίθετό του να παρέπεμπε ίσως σε ένα διαφορετικό στιλ φωνής, τραγουδιών και συναυλιών, αλλά αυτό ουδόλως απασχολεί τους φανατικούς οπαδούς του, που τον ακολουθούν παντού, του φωνάζουν συνθήματα, δεν τον αφήνουν να κατέβει από τη σκηνή και περιμένουν να παίζει κάθε φορά ως τις 4 τα ξημερώματα -ενίοτε και αργότερα.
Ο Σωκράτης Μάλαμας γεννήθηκε στις 29 Σεπτέμβρη του 1957 στη Χαλκιδική και πέρασε τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής του μεταξύ Θεσσαλονίκης και Γερμανίας, όπου πήγαν οι γονείς του. Ο ίδιος είχε ως όνειρό του την κλασική κιθάρα, δεν ολοκλήρωσε όμως ποτέ τις σπουδές του σε ανώτερο επίπεδο -ούτε καν στο Πολυτεχνείο, όπου είχε εγγραφεί στο Τμήμα των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών. Παρέμεινε έτσι ένα γοητευτικό κράμα “μορφωμένου αυτοδίδακτου”, είτε λόγω της “απείθαρχης τεμπελιάς” του, είτε λόγω των δύσκολων κι αβέβαιων νεανικών του χρόνων. Αναγκάστηκε να παίξει σε αρκετά σκυλάδικα για να βιοποριστεί κι ενώ είχε ήδη αποκτήσει τον πρώτο του γιο, στα 23 του χρόνια. Δεν αγάπησε ποτέ αυτόν το χώρο, πήρε όμως αρκετά λαϊκότροπα στοιχεία που βρήκαν θέση στο έργο του και τις εμφανίσεις του.
Παράλληλα εμφανιζόταν σε μπουάτ και συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με το Νίκο Παπάζογλου, που ανέδεειξε τον ταλέντο του και τον βοήθησε να ηχογραφήσει τον πρώτο δίσκο του στα 32 του χρόνια κι ενώ είχε γνωρίσει στο ενδιάμεσο αρκετές απορρίψεις πχ από μια δισκογραφική που δεν έβρισκε αρκετά εμπορική τη δουλειά του -που είχε μια αρκετά σκοτεινή αίσθηση τότε- αλλά και από το Χατζιδάκι.
Έκτοτε, τα πράγματα πήραν το δικό τους δρόμο κι ο ένας δίσκος έφερε τον άλλο, για να γνωρίσει την καθιέρωση με το τραγούδι “να βάλω τα μεταξωτά” που ερμήνευσε η Μελίνα Κανά. Μόνο η “Πριγκιπέσα” κατάφερε να ξεπεράσει σε επιτυχία και καθολική αναγνώριση αυτό το κομμάτι, που ακούγεται μέχρι και σήμερα κι έχει γνωρίσει πολλές εκτελέσεις έκτοτε.

Έχει πολλές αξιόλογες δικές του συνθέσεις, αλλά η απογείωση προέκυψε μέσα από τη συνεργασία του με το Θανάση Παπακωνσταντίνου, τόσο δισκογραφικά, όσο και σε συναυλίες που άφησαν εποχή. Οι δυο τους κατέληξαν να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο, σχεδόν σα φράση-κλισέ: “Θανάσης-Μάλαμας…”. Και η φετινή τους περιοδεία, όπου ξανάσμιξαν μετά από αρκετά χρόνια, θεωρήθηκε το συναυλιακό γεγονός της χρονιάς, αναγκάζοντάς τους να αυξήσουν τις προγραμματισμένες παραστάσεις τους, για να ικανοποιήσουν τη δίψα του κοινού.
Οι συναυλίες του Μάλαμα είναι συνήθως ένα λαϊκό πανηγύρι, μια διονυσιακή έκρηξη, με τον ίδιο να βγαίνει από τα όρια του εαυτού του και να γίνεται ένα με το κοινό, να τους βλέπει όλους σαν “πουλάκια μου”, να πίνει στην υγειά τους, να μεθάει πολλές φορές επί σκηνής, αλλά να συνεχίζει μέχρι τελικής πτώσης.
Ο Σωκράτης Μάλαμας δηλώνει αριστερός και άθεος, αλλά με ένα δικό του ουτοπικό και μεταφυσικό τρόπο, εξόχως αντιφατικό, με κάποιες θολές αναφορές στην αυτοκυβέρνηση. Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του αναγνώριζε πως είναι “αποτυχημένος ως πολιτική σκέψη”, δεν έχει τριβή με την πολιτική, τοποθετείται για κάποια ζητήματα, αλλά “ο πολιτικός λόγος είναι κάτι διαφορετικό”. Ενώ στη συνέχεια τοποθετήθηκε αρνητικά προς τις βίαιες, εξώστρεφες αντιδράσεις και τα επεισόδια, θεωρώντας επαναστατική πράξη “να στραφούμε στον εαυτό μας”:

Πρέπει να δημιουργηθεί μια κίνηση ώστε ο άνθρωπος να αρχίσει να κοιτάει και μέσα του. Αν μου έλεγες ότι μαζεύτηκε μια ομάδα και ασχολήθηκε με ένα ποίημα του Οκτάβιο Παζ και τα συμπεράσματα του είναι αυτά, θα έλεγα ότι ναι αυτή είναι μια επαναστατική κίνηση.

Ρε Σωκράτη, τι λες τώρα…
Παλιότερα ο Μάλαμας συμμετείχε και στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, αν και αυτό μοιάζει πλέον αρκετά μακρινό, όχι μόνο από την άποψη της χρονικής απόστασης. Ενώ πολύ πιο πρόσφατα, η συγκέντρωση για το “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα είχε κλείσει με το δικό του τραγούδι για “τα παιδιά μες στην πλατεία”, και το “υπονοούμενο”: Όσα κοστίζουν μια δραχμή, γι’ άλλους κοστίζουν μια ζωή…

Τραμπ, «Λευκά Κράνη» και Τσίπρας – Ζάεφ για Νόμπελ Ειρήνης!

«Ένα τρομακτικό αστείο»

Είναι πια επίσημο. Την πρώτη Μαΐου 18 ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές με επικεφαλής τον Λουκ Μέσερ απέστειλαν επιστολή στην Επιτροπή Νόμπελ στην Νορβηγία όπου προτείνουν τον Τραμπ σαν υποψήφιο για το Νόμπελ Ειρήνης το 2019.

Το επιχείρημά τους είναι ότι αξίζει το βραβείο Ειρήνης για την συμβολή του:

«Στον τερματισμό του πολέμου στην Κορέα, τον αφοπλισμό της κορεάτικης χερσονήσου και την επίτευξη της ειρήνης στην περιοχή».

Είχε προηγηθεί στις 31 Γενάρη η πρόταση για την υποψηφιότητά του από «ανώνυμο Αμερικάνο πολιτικό, που είχε το δικαίωμα αυτής της πρότασης» όπως είχε ανακοινώσει εκπρόσωπος της Επιτροπής στην εφημερίδα Independent.

Το σκεπτικό της υποβολής ακόμη πιο αποκαλυπτικό

«Η πολεμοχαρής εξωτερική πολιτική του δρα ως απειλή και εκφοβιστικό όπλο εναντίον του ριζοσπαστικού Ισλάμ, του ISIS, του Ιράν που διαθέτει πυρηνικά όπλα, και της κομμουνιστικής Κίνας»

και άρα επιβάλλει την ειρήνη!!

Ενισχύουν την πρόταση και δύο Νορβηγοί βουλευτές του Εθνικιστικού κόμματος Νορβηγίας αφού ο Τραμπ:

«Έκανε ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό βήμα προς τον αφοπλισμό, την ειρήνη και την συμφιλίωση μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας»,

γράφει η εφημερίδα Sun.

Στις αρχές του Μαΐου τα ίδια πρότεινε και ο πρόεδρος της Ν. Κορέας Moon Jae-In για την προσπάθεια του Τραμπ:

«Να σταματήσει τα πυρηνικά της Β. Κορέας».

Ξέχασαν όλοι αυτοί

• την απαγόρευση εισόδου των μουσουλμάνων στην Αμερική,
• τις δηλώσεις του για τον «όμορφο τοίχο» στα σύνορα του Μεξικού και τις φυλακίσεις παιδιών,
• τους Λατινοαμερικάνικους «βιαστές» που έρχονται παράνομα στις ΗΠΑ,
• τους βομβαρδισμούς αμάχων στην Συρία,
• τις δολοφονίες αθώων παιδιών στην Υεμένη,
• τις επεμβάσεις στην Βενεζουέλα και στην Νικαράγουα,
• την εχθρότητα απέναντι στην Κούβα,
• την αύξηση των πολεμικών κονδυλίων σε αριθμούς ρεκόρ,
• την κάλυψη της γενοκτονίας των Παλαιστινίων και την μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ.

Εκτός αν και αυτά ανάγονται σε φιλειρηνικές ενέργειες.

Έτσι, ο υπ αριθμόν Ένα εχθρός της Ειρήνης είναι υποψήφιος για το Νόμπελ Ειρήνης και ποιος αποκλείει ότι μπορεί και να το πάρει.

Άλλωστε το πήρε και ο Ομπάμα και ο Κίσινγκερ και ο Κάρτερ και τόσοι άλλοι υπηρέτες του ιμπεριαλισμού.

Θυμίζουν όλα αυτά το φθινόπωρο του 1939 που ο σοσιαλδημοκράτης Σουηδός βουλευτής Μπράντ είχε προτείνει τον Αδόλφο Χίτλερ για το Νόμπελ Ειρήνης διαβλέποντας ίσως ότι η τελική ειρήνη θα ερχόταν όταν οι Ναζί θα ισοπέδωναν όλο τον πλανήτη.

Όπως γράφει η Granma:

«Η υποψηφιότητα Τραμπ είναι ένα τρομακτικό αστείο».

Πάνος Αλεπλιώτης

Τραμπ, «Λευκά Κράνη» και Τσίπρας – Ζάεφ για Νόμπελ Ειρήνης

Βέβαια, η άλλη πρόταση είναι η διαβόητη ΜΚΟ «Λευκά Κράνη» που διατηρεί στενές σχέσεις με τζιχαντιστές και ξένες μυστικές υπηρεσίες.

Έτσι η περίπτωση των Αλ. Τσίπρα – Ζ. Ζάεφ, με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία αποτελεί κρίκο στην αλυσίδα των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, είναι απόλυτα ταιριαστή και μέσα στο πνεύμα των Βραβειων Νόμπελ Ειρήνης.

Βλέποντας κάποιος τα ονόματα των παραληπτών των βραβείων νόμπελ ειρήνης, από το 1901 μέχρι και σήμερα, θα διαπιστώσει ένα πράγμα:

Πως τα εν λόγω βραβεία έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, για «ξέπλυμα» εγκληματιών πολέμου, για τον «καθαγιασμό» ιμπεριαλιστικών σφαγείων.

Αυτές είναι οι κυριότερες προτάσεις όπως τις καταγράφει σήμερα το Σουηδικό πρακτορείο ειδήσεων και αναπαράγουν τα σουηδικά μέσα ενημέρωσης.

Πολλά πρώην φαβορί αναφέρονται επίσης, όπως οι Ρωσίδες ακτιβίστριες για τα ανθρώπινα δικαιώματα Λουντμίλα Αλεξέγιεβα και Σβετλάνα Γανούσκινα και η οργάνωση Memorial.

Ακόμα και οργανώσεις που εργάζονται με πρόσφυγες και θύματα πολέμου, όπως οι «Physicians Without Barriers»

Το Νορβηγικό Ερευνητικό Ινστιτούτο Ειρήνης (PRIO) περιλαμβάνει στον κατάλογο των υποψηφίων του γιατρούς όπως ο Κονγκολέζος Ντένις Μακουέγκε και η Γιαζίντι Νάντια Μουράντ.

Στην κορυφή, το «WFP – Το Πρόγραμμα Τροφίμων του ΟΗΕ» αναφέρεται στο τηλεγράφημα του Σουηδικού πρακτορείου ΤΤ.

Οι «επενδυτές» και η λοιπή πανίδα

Γιώργος Μαργαρίτης

Τα τελευταία χρόνια η εταιρεία Folli Follie ήταν ένα από τα πλέον σεβαστά λάβαρα του Χρηματιστηρίου Αξιών της Αθήνας. Σε ετούτο το ναό του καπιταλισμού όλοι μιλούσαν με σεβασμό για την ποιότητα και τα επιτεύγματα ετούτου του «πολυεθνικού» ομίλου. Ο τελευταίος συγκέντρωνε όλες τις αρετές της «επιχειρηματικότητας»: Την «ανταγωνιστικότητα», την «εξωστρέφεια», τη διεθνή καταξίωση και παρουσία. Η μετοχή της βρισκόταν επί σειρά ετών σταθερά ανάμεσα στα «βαριά χαρτιά» του Χρηματιστηρίου. Ακόμα και στον καιρό της κρίσης, ακόμα και στον καιρό της «πρώτης φορά αριστεράς». Το 2015 η κάθε μετοχή της άγγιξε τα 30 ευρώ, στα 2016 τα 22, στα 2017, εν μέσω κατάρρευσης, κράτησε σταθερά τα 21 ευρώ.
Σε όλο αυτό το διάστημα ελληνικοί και διεθνείς εποπτικοί οίκοι και αντίστοιχοι θεσμοί δεν κουράζονταν να διαβεβαιώνουν για το σφρίγος και τη δυναμική της εταιρείας, να την βαθμολογούν και αξιολογούν με άριστα και να καλούν τους λοιπούς «επενδυτές» να ακολουθήσουν το παράδειγμα και τα βήματά της. Κανείς μα κανείς σε τούτη την πολύμορφη καπιταλιστική πανίδα δεν εξέφρασε ποτέ την παραμικρή αμφιβολία για μεγέθη, αριθμούς, κέρδη και προοπτικές.
Και ξαφνικά η αποκάλυψη! Στους ενδο-καπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, πολύ συχνά, οι «ανταγωνιστικοί» πέφτουν θύμα ετέρων «ανταγωνιστικότερων». Στη ζούγκλα των απατεώνων αποκαλύπτονται και τα καλύτερα φυλαγμένα μυστικά. Κάποια καρφώματα έπεσαν, κάποιοι «οίκοι αξιολόγησης» άδειασαν την ως τότε «υποδειγματική» εταιρεία. Η τελευταία ανοιγόταν στην Κίνα και μάλλον χρησίμευσε και ως όχημα σε κινεζικά σχήματα. Στα 2018 όμως ο κινεζικός καπιταλισμός από πολύτιμος συνεργάτης  έχει μεταβληθεί σε αντίπαλο. Όθεν….
Τα μεγέθη της εταιρείας σερβιρίστηκαν «στο πιάτο». Για την ακρίβεια δεν υπήρχαν μεγέθη. Η περίφημη «ασιατική δραστηριότητα» της εταιρείας αποδείχθηκε καπνός, τα αποθέματα «τρύπες» και τα κέρδη απλές φαντασιώσεις. Με το παιχνίδι των φαντασιώσεων και την διαρκή «μόχλευση» της μετοχής, πολλοί –οι γνωρίζοντες- έγιναν εντυπωσιακά πλούσιοι.  Άλλοι, οι περισσότεροι, έμειναν με τα «χαρτιά στα χέρια». Το παιχνίδι του τζόγου ως βασικό στοιχείο της καπιταλιστικής λειτουργίας και ανάπτυξης.
Στην Ελλάδα ουδείς ήθελε να πιστέψει την φοβερή είδηση. Οι εξαιρετικά ευαίσθητοι στα σκάνδαλα –ως φέροντες την «ηθική ανωτερότητα» της αριστεράς- υπουργοί, αναπληρωτές υπουργοί, υφυπουργοί και λοιποί αξιωματούχοι της κυβέρνησης και του κράτους σιώπησαν. Η αυστηρή «Επιτροπή κεφαλαιαγοράς» καθυστερούσε επί ημέρες πολλές την αναστολή διαπραγμάτευσης της μετοχής – κάτω από πολιτικές πιέσεις ακούστηκε. Οι «οίκοι» έσπευσαν να καταδικάσουν αυτό που ως χθες υμνούσαν. Η λοιπή πανίδα των «επενδυτών» και των παρατρεχάμενων δημοσιογράφων έσπευσε να «μαζέψει» το σκάνδαλο. Ο κος Τσίπρας πρόσφατα στις ΗΠΑ κάλεσε νέους «επενδυτές» παραλείποντας να αναφερθεί στη τύχη των παλαιών. Θα μπορούσε να το αναφέρει και ως παράδειγμα για το πώς από το τίποτε κτίζουν οι επιτήδειοι περιουσίες. Αυτό όμως θα έθιγε την «ηθική» του καπιταλισμού και έτσι ο πρωθυπουργός έκρινε σκόπιμο –δημόσια- να το αποσιωπήσει.
Δεν ξέρω για ποιον παράξενο λόγο, κάθε φορά που συναντώ το ζήτημα της Folli Follie, ο νους μου πάει –σχεδόν αυτόματα- στην πολυδιαφημισμένη υπόθεση της «εξόδου από τα μνημόνια» που επιτεύχθηκε πανηγυρικά στην βάση των «υπερ-πλεονασμάτων». Τα μεγέθη και εδώ επιμελώς κρύβονται, οι αριθμοί παραποιούνται, η «επικοινωνία» δρα δυναμικά εμποδίζοντας κάθε συνεκτική αντίληψη των πραγμάτων. Οι «οίκοι αξιολόγησης» οι ξένοι αξιωματούχοι οργανισμών και Ευρώπης ευθυγραμμίζονται απόλυτα με την σε εξέλιξη απάτη. Η αρπαγή του μόχθου, η εκποίηση του δημόσιου πλούτου, η προικοδότηση επιτηδείων συνεχίζονται αμείωτες στο όνομα της «επιτυχίας» όπως χθες –και αύριο-  εφαρμόζονταν –και θα εφαρμοστούν- στο όνομα της κρίσης και της πτώχευσης.
Ηθικά, προπαντός ηθικά, πορεύεται ο καπιταλισμός. Για την ηθική, προπαντός για την ηθική, κόπτονται οι πολιτικοί ταγοί και εκφραστές του. Η υπόθεση του «πολυεθνικού ομίλου» FF Group, δεν είναι παρά το αποτύπωμα του κόσμου της ζούγκλας. Όπου η ενδημούσα πανίδα εμφανίζεται ολοένα και πιο αδίστακτη και προκλητική.

Πώς η Ικαρία έγινε κόκκινος βράχος

Κατιούσα

Στο σημερινό αφιέρωμα εξετάζουμε το κόκκινο κάστρο της Ικαρίας, που είναι ως και σήμερα ένα από τα προπύργια των κομμουνιστών, με παραδοσιακά μεγάλη επιρροή του ΚΚΕ. Μία μικρή εξήγηση για όλα αυτά, βρίσκουμε από τα στοχεία που αναφέρει ο Αντώνης Καλαμπόγιας στο εισαγωγικό κεφάλαιο από το βιβλίο του “Ικαρία, ο Κόκκινος Βράχος”, που εκδόθηκε κι επανεκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.

Το νησί έχει αλλάξει πολλά ονόματα στη μακριά του ιστορία. Βαθιά τα νερά του Αιγαίου σε τούτη την περιοχή. Δυνατοί οι άνεμοι, βουνά τα κύματα, φοβερές οι τρικυμίες. Γι’ αυτό είναι τραχιές κι απότομες οι ακτές του ολούθε, χωρίς απαλά, κεντητά ακρογιάλια, χωρίς λιμάνια. Μικρές κι ασήμαντες κολπώσεις μονάχα σχηματίζουν μερικά καταφύγια, για να φυλάγονται κάπως τα πλεούμενα από τη μανία της θάλασσας.
Το νησί το καβαλάει σε όλο του το μάκρος μια μακριά οροσειρά. Σε πολλά σημεία οι κορφές της περνάνε τα 1.000 μέτρα. Στενόμακρο καθώς είναι -40 χιλιόμετρα μάκρος και 5-9 χιλιόμετρα πλάτος- μοιάζει, λες, με βράχο που σώθηκε από κάποια κοσμοχαλασιά και δέρνεται μέσα στους αιώνες από τους βοριάδες, τους νοτιάδες και την οργή των αρχαίων θεών.
Ο Όμηρος περιγράφοντας μια αναταραχή στο στρατόπεδο των Αχαιών, την παρομοιάζει με τα κύματα του Ικάριου Πελάγους. “Κινήθη δ’ αγορή ως κύματα μακριά θαλάσσης Ικαρίου…”
Απότομος, άξενος και τραχύς ο τόπος από την πρώτη ματιά. Από το πέλαγος, έτσι φαντάζει και ξεγελά τον επισκέπτη. Μα παραμέσα σχηματίζονται κοιλάδες ήμερες, με κλίμα μαλακό και βλάστηση πλούσια, όπου η ζωή ρίζωσε από τους πανάρχαιους καιρούς, που σημάδια τους επιζούν ως σήμερα. Μαζί με τους αρχαίους τάφους και τα μνημεία μακρινού πολιτισμού, ο ερευνητής συναντά στην ντόπια διάλεκτο και ισχυρά κατάλοιπα της γλώσσας των Αρχαίων.
Κάποτε ονόμαζαν τη νήσο Δολίχη ή Μάκρη για το μεγάλο μάκρος της. Οι Αρχαίοι την λέγαν και Ιχθυόεσσα, ίσως για τα πολλά χάρια που είχε -όπως κι έχει ακόμα- η θάλασσά της. Άλλοι την λέγανε Κρασονήσι για τα περίφημα κρασιά της, γνωστά από την εποχή του Ομήρου. Πολλές φορές στα Ομηρικά Έπη αναφέρεται ο περίφημος “οίνος του Πράμνου”, όπως λέγεται και σήμερα το κεντρικό ορεινό συγκρότημα του νησιού.
Μέσα στους αιώνες το νησί πήρε κι άλλα ονόματα, μα κείνο που κατακυρώθηκε από την Ιστορία είναι “Ικαρία”. Ο μύθος του Δαίδαλου και του Ίκαρου, στον οποίο ενσαρκώθηκε ο πόθος του ανθρώπου να υψωθεί απάνω από τη Γη, επέζησε μέσα από τους αιώνες και μαζί τους απαθανατίστηκε και τούτο το νησί, το ανεμόδαρτο. Σημαδιακό ίσως και το μέρος όπου η φαντασία των Αρχαίων έθαψε τον πρώτο αεροπόρο του κόσμου. Αντίκρα από το νησί υπάρχει ακόμα ένας βράχος μαύρος και κοφτερός σα σπαθί, όπου ο μύθος τοποθετεί τον τάφο του Ίκαρου.
Η θαυμάσια αυτή ιστορία του Ίκαρου είχε παραλλαγές και στην Αρχαιότητα. (…) Πάντως, ο μύθος λέει ότι ο Ίκαρος έπεσε στη θάλασσα αυτού του νησού κι οι σημερινοί κάτοικοί του τοποθετούν τον τάφο του στα ριζά του μαύρου αυτού βράχου, που τον λένε και σήμερα Ίκαρο! Κι όταν τα αφρισμένα κύματα λυσσομανούν γύρω του, τα φαντάζονται σαν ξέσπασμα της ακαταλόγιστης μανίας του βασιλιά για το σκλάβο που ξέφυγε από τα χέρια του. Πότε η θάλασσα μαίνεται από την οργή του βασιλιά και πότε γλυκοφιλεί γαληνεμένη την πέτρα, σαν τη μάνα που στέκεται δίπλα στο μνήμα του παιδιού της.
Η Αρχαία Ικαρία, που σήμερα οι νησιώτες την λένε Νικαριά, κάποια πρόσφατη εποχή ονομάστηκε “Κόκκινος Βράχος”. Βράχος ήταν βέβαια πάντα. Ο Πράμνος, με τα γκρίζα βράχια και τα κράκουρά του, φαντάζει μακριάθε σαν ένας βράχος γκρίζος, πεταμένος καταμεσής στη θάλασσα. Μα γιατί “κόκκινος”; Αυτή είναι μια άλλη ιστορία που είναι δεμένη με τη νεότερη ζωή του νησιού.
Ο λαός αυτός, που κατοικεί το νησί πάππου προς πάππο, κράτησε, μαζί με τις πανάρχαιες παραδόσεις του, μαζί με τη γλώσσα του, άσβηστη και τη δίψα του για τη λευτεριά. Η σκλαβιά αιώνων δε στάθηκε ικανή να τον δαμάσει. Αντί να σβήσει, άναβε πιο πολύ το πάθος του για το λυτρωμό.
Το 1912 ξεσηκώθηκε, έπιασε τους Τούρκους αγάδες που τον καταπίεζαν στ’ όνομα της Υψηλής Πόλης, ξέκανε τα τρανά κεφάλια και τους υπόλοιπους τους έβαλε σε ένα καΐκι και τους έστειλε στο Σουλτάνο. Έπειτα έστειλε πρεσβευτές στην Αθήνα κα ιζήτησε την Ένωση. Μάταια, όμως, περίμενε απάντηση από τη μεγάλη, την ελεύθερη ελληνική γη. Το ελληνικό κράτος, που, σε κάθε του ενέργεια περίμενε την έγκριση των “μεγάλων προστατών” που κρατούσαν δεμένη την Ελλάδα, τηρούσε επίμονη σιγή και συνιστούσε υπομονή. Η Ικαριά, όμως, δεν μπορούσε να περιμένει. Κήρυξε αυτόνομη δημοκρατία. Έστειλε κι εθελοντές να βοηθήσουνε τη Χίο. Το νησί κινδύνευε να πέσει στα χέρια των Ιταλών. Με τα πολλά, ύστερα από διαβήματα και πιέσεις, η επίσημη Ελλάδα αποφάσισε να δεχτεί το αίτημα της Ικαριάς για Ένωση.
Μεγάλη η χαρά του νησιού. Ιστορικό το γεγονός. Πανηγύρισε τη λευτεριά του ο λαός με δάκρυα στα μάτια. Επιτέλους, έσπασαν τα δεσμά αιώνων. Μα η “ελεύθερη” Ελλάδα βρισκόταν στα χέρια νέων δυναστών. Η “ξένη ακρίδα”, με τις παντάξενες δυναστείες που επέβαλε στον τόπο αυτό, ρήμαζε τη χώρα κι έκανε το παν για να την διχάσει. Κι η Ικαριά βρήκε τον ελληνικό λαό να μάχεται για το πνιγμένο δίκιο του, για τις ελευθερίες και τα δικαιώματά του, για την πραγματική ανεξαρτησία και την κοινωνική του πρόοδο. Και ακολούθησε τον ίδιο δρόμο. Το δρόμο του αγώνα για την απαλλαγή της Ελλάδας από τη μισοαποικιακή εξάρτηση, απ’ όλους τους “φίλους” και “προστάτες”, Άγγλους, Γάλλους, Αμερικανούς. Και μια που όσους πάλευαν γι’ αυτούς τους σκοπούς οι εχθροί του λαού μας τους ονομάτιζαν “Κόκκινους”, “μη Έλληνες”, “κλέφτες κι απελάτες”, όπως λέει ο ποιητής, γρήγορα, από τα χρόνια του “μεγάλου εθνικού κυβερνήτη”, του Μεταξά, το δημοκρατικό νησί ονομάστηκε “Κόκκινος Βράχος”.
Δεν ήταν τυχαίο το ότι στην εποχή που η Ελλάδα συγκλονιζόταν από τον Εμφύλιο πόλεμο, που άναψαν μεθοδικά οι Αγγλοαμερικανοί, η Ικαριά διαλέχτηκε σαν τόπος εξορίας. Η Ικαριά στα μαύρα χρόνια της Κατοχής είχε ξεσηκωθεί σύσσωμη στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Ο λαός πήρε την εξουσία μ’ επικεφαλής τους αγωνιστές του ΕΑΜ, δηλαδή μ’ αυτούς που τους έλεγαν “Κόκκινους”. Δημιούργησε Λαϊκά Συμβούλια, οργάνωσε Λαϊκή Δικαιοσύνη, Λαϊκή Πολιτοφυλακή. Έστησε τις απελευθερωτικές σημαίες του στις πόλεις και στα χωριά. Ανάσαινε λεύερος. Και περίμενε τη μεγάλη στιγμή να ενωθεί με μια Ελλάδα λεύτερη πια από τα ξένα δεσμά, χωρίς, ωστόσο, να έχει καμιά επαφή με τη μεγάλη στεριά.
Στα μάτια των αντιδραστικών δυνάμεων, που επιβλήθηκαν στην πατρίδα μας με τα αεροπλάνα και τα κανόνια του Σκόμπι, το νησί αυτό, με τη λαϊκή αυτοδιοίκηση και τους καινούργιους επαναστατικούς ανέμους, φάνταζε σαν το κόκκινο πανί στα μάτια του ταύρουη. “Κόκκινο Βράχο” το πολιτογράφησαν οριστικά.
Και το διάλεξαν σαν τόπο μαζικής εξορίας των αγωνιστών της Αντίστασης. Τι κι αν οι εξόριστοι εδώ θα έφταναν να γίνουν πιο πολλοί από τον ντόπιο πληθυσμό; Οι αντιλαϊκές δυνάμεις δεν είχαν να χάσουν τίποτα, όπως έλεγαν, από τούτη την ξερόπετρα και τους κατοίκους της. Άλλωστε, απ’ αυτούς εκεί τι να χάσεις; Όλοι τους ίδιοι ήταν.
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ

Όταν η “Πράβντα” επευφημούσε την ανακήρυξη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας

Κατιούσα

Σαν σήμερα το 1949 ο Μάο Τσε Τούνγκ ανακήρυσσε τη δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και με αφορμή την επέτειο, μεταφράσαμε ένα απόσπασμα από την “Πράβντα” της 5ης Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς, που μεταφέρει τις εντυπώσεις των Σοβιετικών απεσταλμένων την ημέρα εκείνη, αλλά και καθ’όλη τη διάρκεια της παραμονής τους στη χώρα. Το κείμενο έχει το χαρακτηριστικό ύφος της εποχής και υπογραμμίζει τις στενές τότε σχέσεις των δύο ΚΚ, όταν τίποτε δεν προμήνυε το μεγάλο σχίσμα που θα ακολουθούσε κάποια χρόνια αργότερα:

Την 1η Οκτώβρη 1949 ανέμισε πανηγυρικά η κόκκινη σημαία της Λαϊκής Δημοκρατίας Κίνας στο κέντρο του Πεκίνου, αλλοτινής πρωτεύουσας της Κίνας. Στην πάνω αριστερά γωνία διακρίνεται καθαρά ένα μεγάλο κίτρινο αστέρι, σύμβολο της κυρίαρχης δύναμης του λαού, του ΚΚ Κίνας, περιτριγυρισμένο από 4 μικρότερα αστέρια που συμβολίζουν την εθνική ενότητα των δημοκρατικών δυνάμεων της Νέας Κίνας. 20.000 άνθρωποι έβγαλαν το καπέλο και χαιρέτισαν με επιφωνήματα ενθουσιασμού τη σημαία της νεαρής δημοκρατίας.

Ο ηγέτης της Κίνας Μάο Τσε Τουνγκ διάβασε τη διακήρυξη της κεντρικής κυβέρνησης. Τα στρατεύματα της Λαϊκής Κίνας παρέλασαν υπό τις χαρούμενες κλαγγές των αμερικανικών όπλων. Έτσι μπόρεσε όλος ο κόσμος να διαπιστώσει ότι τα έξι δισεκατομμύρια δολάρια του Τρούμαν, τουλάχιστον όσα δεν έγιναν στάχτη και καπνός στον εμφύλιο, πέρασαν από τα χέρια του προδότη Τσανγκ Κάι Σεκ σε εκείνα του κινέζικου λαού.
Την 1η Οκτώβρη ο Στρατός βρισκόταν ακόμα μακριά από την Καντόνα, αλλά στη διάρκεια των δύο τελευταίων εβδομάδων, που περάσαμε στο Πεκίνο και μετά στη Σαγκάη, ο στρατός έφτασε και κατέλαβε την Καντόνα (…)
Στην ιστορία κάθε λαού υπάρχουν περίοδοι ακμής, στις οποίες παρελθόν, παρόν και το μέλλον ακόμα αστράφτουν σα σπίθα μπροστά μας με ένα ασυνήθιστο λαμπερό φως. Εμείς κι ο σοβιετικός λαός κρατάμε για πάντα τους κανονιοβολισμούς του Οχτώβρη και την παρέλαση των όπλων στην Κόκκινη Πλατεία στην καρδιά, όταν γιορτάσαμε τη μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης επί της ναζιστικής Γερμανίας, και καταλαβαίνουμε και (…) των άλλων λαών.
Ποτέ δε θα ξεχάσουμε τον κόσμο που πανηγύριζε, που συνέρρεε μπροστά στην κυβερνητική εξέδρα στο Πεκίνο, το μεγαλειώδες συναπάντημα 300.000 ανθρώπων στην Τιαντζίν(…) Ποτέ δε θα ξεχάσουμε πως σε κάθε πόλη μας υποδέχονταν δεκάδες και χιλιάδες φωνές με τα λόγια “Δέκα χιλιάδες ζωές για το Στάλιν!” (…)
Η ψυχή του κινέζικου λαού βρίσκεται πολύ κοντά στη ρωσική (…) Ο σύντροφος Στάλιν έλεγε πως στην Κίνα “η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού πρέπει να έχει ένα βαθιά εθνικό και φιλολαϊκό πνεύμα και πως αυτή η πάλη πρέπει να ενισχύεται ως και την τελευταία απεγνωσμένη ανασύνταξη του ιμπεριαλισμού, για να κλονίσει τα θεμέλια του ιμπεριαλισμού σε όλο τον κόσμο”.
Όπως και έγινε. Η νίκη του κινέζικου λαού, η οργάνωση των μαζών για τη νίκη αυτή, η πειθαρχία και η οργάνωση του Λαϊκού Στρατού (…) οφείλονται στην ιδεολογικοπολιτική εμπειρία και το οργανωτικό ταλέντο του ΚΚ Κίνας.
Όταν είχαμε καθημερινή επαφή με τα προοδευτικά στοιχεία του κινέζικου λαού, ακούγαμε συχνά ότι εμπνεύστηκαν για την οργάνωσή τους από την ΕΣΣΔ, τη διδασκαλία του Λένιν και του Στάλιν και κάθε επαναστατική εμπειρία του κόμματος και του λαού μας. Η αδελφική μας αγάπη για τον κινέζικο λαό ώθησε τις δημοκρατικές δυνάμεις της Κίνας, τις ενίσχυσε στον αγώνα τους και διευκόλυνε τη νίκη τους.
Όπου κι αν πηγαίναμε, σε παιδιά ή φοιτητές, σε συνάντηση στην πόλη ή συνέλευση στο εργοστάσιο ή την ύπαιθρο, μας φόρτωναν με δώρα. Κι όπου κι αν πηγαίναμε, μας παρακαλούσαν να δώσουμε προσωπικά δώρα στο σύντροφο Στάλιν (…)
Παντού μας υποδεχόταν ένα ακαταμάχητο κύμα φιλίας του κινεζικού λαού για τη Σοβιετική Ένωση, το σύντροφο Στάλιν, φίλο των καταπιεσμένων κι όσων μάχονται για την ελευθερία τους και βαδίζουν ήδη στο δρόμο της εθνικής ευτυχίας.

«ΕφΣυν»: Υπεροψίαν και μέθην...

Ο κάθε άνθρωπος κι ασφαλώς ο κάθε δημοσιογράφος - που θα όφειλε να παρακολουθεί και να γνωρίζει τις θέσεις των κομμάτων - έχει το δικαίωμα να διαφωνεί και να σχολιάζει τις θέσεις των κομμάτων, όμως καλό είναι να προσέχει να μην πετάει κοτσάνες! Γιατί μόνο ως κοτσάνα μπορεί να εκληφθεί το ανεκδιήγητο σχόλιο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (1/10), με την υπογραφή ΝΟ.ΡΑ. και το οποίο γράφει: «Θυμήθηκα τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, που πήγε πριν από λίγες βδομάδες στο Μάτι να μιλήσει, είχε αναρωτηθεί γιατί, ενώ έχουμε τα μέσα να ελέγχουμε τον καιρό, δεν το κάνει η κυβέρνηση και αφήνει όλα αυτά τα καιρικά φαινόμενα να λαμβάνουν χώρα...». Φυσικά, ούτε ο ΓΓ ούτε κανένα μέλος του ΚΚΕ - κι ελπίζουμε και κανένας σοβαρός άνθρωπος στη χώρα μας - δεν πιστεύει στον «χορό της βροχής» και στην επίκληση του Μεγάλου Μανιτού! Αυτό το δικαίωμα με χαρά το παραχωρούμε στη γνωστή για την αντικειμενικότητα και αμεροληψία της «Εφημερίδα των Συντακτών»...

Δεν προσφέρεται...

Τι σχέση έχουν οι ύμνοι στον «διαβολικά καλό» Τραμπ, που είναι ο «καλύτερος - στρατηγικός σύμμαχος στην περιοχή μας» (!), όπως λέει η κυβέρνηση, με την «τιμή στο ΕΑΜ» και τη λαϊκή εποποιία της δεκαετίας του '40; Οση ο «φάντης με το ρετσινόλαδο» θα σκεφτεί κανείς, αν αγνοήσει βέβαια το θράσος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος για τα αφιερώματα της «Αυγής» στην ΕΑΜική αντίσταση, με αφορμή τα 77 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ αλλά και τα 74 χρόνια από την απελευθέρωση της Αθήνας. Ετσι, στη σελίδα 5 («Αυγή», 27 Σεπτέμβρη) διαβάζουμε για τις συναντήσεις του Αλ. Τσίπρα με τους Αμερικανούς επενδυτές και τη διαφήμιση που έκανε για την Ελλάδα ως «δύναμη που αναλαμβάνει δράση» για λογαριασμό του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Και, στη σελίδα 30 διαβάζουμε για την «τιμή» και τον «σεβασμό στη μνήμη» των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, που δημιούργησαν «έναν από τους μεγαλύτερους άθλους στη νεότερη ελληνική ιστορία». Στις μπροστά σελίδες ο πρωθυπουργός καμαρώνει για το ξεζούμισμα του λαού, καλώντας τους επενδυτές να «αρπάξουν την ευκαιρία», και στις πίσω διαβάζουμε για το «δυναμικό μαζικό κίνημα» (του ΕΑΜ) που «πέτυχε ιστορικές νίκες», που «αντιμετώπισε το λιμό» και άλλα παρόμοια...

Πάει πολύ το κόμμα που αποτελεί το «δέκα το καλό» για την αστική τάξη στην Ελλάδα και τους ιμπεριαλιστές «εταίρους» της, που βγάζει όλη τη βρώμικη δουλειά της, όση δεν κατάφεραν να βγάλουν όλες μαζί οι προηγούμενες κυβερνήσεις, να «τιμάει» τα 77 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ. Πάει πολύ, από τη μία, να εισπράττει τα πιο ζεστά χειροκροτήματα από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ για την «αποφασιστικότητά» της να προωθήσει τους σχεδιασμούς τους στην περιοχή και, από την άλλη, να μνημονεύει τις χρυσές σελίδες της Ιστορίας του λαού μας, όπως της ΕΑΜικής Αντίστασης, μέσα από αφιερώματα στον κυβερνητικό Τύπο κ.λπ.

Το ΕΑΜ όμως, όπως και όλη η ηρωική δεκαετία των λαϊκών αγώνων του 1940, δεν προσφέρεται... Κυρίως δεν προσφέρεται για αυτό που επιχειρεί η κυβέρνηση, για να το χρησιμοποιήσει ως πλυντήριο της βάρβαρης πολιτικής που εφαρμόζει.

Στην πραγματικότητα, οι «τιμές» των ΣΥΡΙΖΑίων αποτελούν πρόκληση στους αντιστασιακούς, στους απογόνους τους, σε όσους νιώθουν αριστεροί και προοδευτικοί, στους σύγχρονους αγωνιστές που εμπνέονται και στέκονται με σεβασμό απέναντι στη συγκλονιστική ΕΑΜίτικη και ΕΛΑΣίτικη αγωνιστική παρακαταθήκη.
Το γιατί.. είναι αυτονόητο. Υπάρχει μια σαφής «κόκκινη γραμμή» που διαχωρίζει την Ιστορία και την πορεία του ΕΑΜικού κινήματος, της μαχητικού αγώνα του ΕΛΑΣ και των άλλων αντιστασιακών ΕΑΜικών οργανώσεων, της λαϊκής πάλης που «ενάντια στην ξένη και ντόπια ακρίδα» είχε στόχο «ελεύθερη πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά», που οραματίζονταν την «κατακόκκινη τη νίκη του λαού» με την πολιτική υπηρέτησης των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, τα μνημόνια, τα μπράβο και τα εύγε των μεγαλοεπιχειρηματιών, τα «well done» των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Τι σχέση έχει αλήθεια το ΕΑΜ, που χτυπήθηκε ένοπλα από την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της, Βρετανούς και αργότερα Αμερικανούς, με τα ΣΥΡΙΖΑίικα κολλητιλίκια με τον Αμερικανό πρέσβη, που σαν σύγχρονος Πιουριφόι αλωνίζει την Ελλάδα. Η λέξη πρόκληση είναι λίγη για να το περιγράψει...

Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μένει μόνο στις προκλητικές «τιμές» που αποδίδει στο ΕΑΜ. Μαζί με αυτές επιχειρεί να φέρει στα μέτρα του την Ιστορία, να εμφανίσει ως σύγχρονη «δικαίωση» της ΕΑΜικής αντίστασης τις δικές του επιδιώξεις, που «τρέχουν» στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού. Να εμφανίσει ως «κληρονόμο» του ΕΑΜ το δήθεν «προοδευτικό μέτωπο» που προσπαθεί να στήσει ενόψει των εκλογών και της διασφάλισης «κυβερνητικής σταθερότητας» με τα σάπια υλικά της σοσιαλδημοκρατίας. Και για να πείσει τους πιο δύσπιστους σε αυτήν την κατεύθυνση, δείχνει ως αντίπαλο την «ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό». Δηλαδή η ΕΑΜική Ιστορία να αποτελέσει πλυντήριο και για τη σοσιαλδημοκρατία και άλλες κεντροδεξιές και κεντροαριστερές δυνάμεις, με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να συγκροτήσει συμμαχίες και συνεργασίες. Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ επιλεκτικός όταν αναφέρεται στην πάλη του ενάντια στην ακροδεξιά. Ετσι μπορεί να συγκυβερνά με εθνικιστικές δυνάμεις και με ακροδεξιές απόψεις όπως οι ΑΝΕΛ, μπορεί τα στελέχη του να φωτογραφίζονται με χρυσαυγίτες σε επίσημες εκδηλώσεις, μπορεί και επί των ημερών του η διαδικασία δίκης της Χρυσής Αυγής να έχει κολλήσει και οι φονιάδες χρυσαυγίτες να κυκλοφορούν ελεύθεροι, αλλά την ίδια στιγμή να καλεί σε «αντιφασιστικά μέτωπα»...

Στην υποκρισία των ΣΥΡΙΖΑίων μια πρέπει να είναι η απάντηση: Οτι η μεγαλειώδης Ιστορία του λαού μας, με ψυχή και αιμοδότη το ΚΚΕ, δεν μπορεί να έρθει στα μέτρα της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Σεβασμός στην αιματοβαμμένη λαϊκή πάλη στην πράξη σημαίνει σύγκρουση με τους σχεδιασμούς της άρχουσας τάξης, σημαίνει καθημερινή μάχη για να αλλάξουν οι συσχετισμοί παντού, για να ανασυντάξει ο λαός το κίνημά του και να περάσει στην αντεπίθεση με προοπτική την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος. Σημαίνει συμπόρευση με το ΚΚΕ, πάλη στο εργατικό - λαϊκό κίνημα ενάντια στην ιμπεριαλιστική εμπλοκή, με σημαία τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες.

Στο ίδιο έργο θεατές...

Τις γνωστές εικόνες της καταστροφής άφησε πίσω του ο «μεσογειακός κυκλώνας» που «χτύπησε» περιοχές της χώρας μας το Σάββατο και την Κυριακή. Για μια ακόμη φορά, όλες αυτές οι καταστροφές αποδίδονται από την κυβέρνηση, την Περιφέρεια, τον κρατικό μηχανισμό, την Πολιτική Προστασία και τα μέσα ενημέρωσης στο «ακραίο» καιρικό φαινόμενο, εξαιτίας της «κλιματικής αλλαγής».
Το φαινόμενο του κυκλώνα ήταν πράγματι έντονο. Αυτό όμως που το καθιστά «ακραίο» ως προς τις συνέπειες, είναι η έλλειψη υποδομών αντιπλημμυρικής προστασίας και ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού αντιμετώπισης, που επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά.
Αλλωστε, τις ίδιες πάνω - κάτω καταστροφές σε σπίτια, μαγαζιά, υποδομές, αγροτικές καλλιέργειες βλέπουμε κι όταν ξεσπάσει μια δυνατή βροχή, ένα μπουρίνι, μια καταιγίδα μικρής ή μεγάλης διάρκειας.
Θυμίζουμε, για παράδειγμα, ότι στην περίπτωση της Μάνδρας δεν χρειάστηκε κάποιος κυκλώνας για να μετατραπεί η περιοχή σε λιμνοθάλασσα και να χάσουν τη ζωή τους 24 άνθρωποι, μερικά χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας.
Πολλές από τις καταστροφές που επέφερε ο κυκλώνας θα μπορούσε να είχαν αποφευχθεί ή περιοριστεί αν υπήρχαν οι κατάλληλες αντιπλημμυρικές υποδομές. Αν η προστασία της περιουσίας, ακόμα και της ζωής του λαού ήταν προτεραιότητα για το κράτος.
Δεν είναι όμως έτσι, αφού το αστικό κράτος προτάσσει έργα για τη στήριξη και την ενίσχυση των μονοπωλιακών ομίλων και όχι υποδομές για τις λαϊκές ανάγκες, όπως έργα αντιπλημμυρικής και αντισεισμικής προστασίας, ενταγμένα σε ένα συνολικότερο σχέδιο πρόληψης και αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών.
Το δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» τον περασμένο Αύγουστο, όπου αναδεικνυόταν καθαρά ότι τα έργα αντιπλημμυρικής (και όχι μόνο) προστασίας υποτάσσονται στη λογική «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο, ήταν αποκαλυπτικό.
Ακόμα όμως κι όταν γίνονται έργα βασικών υποδομών, όπως εθνικοί οδικοί άξονες, προκειμένου να μειωθεί το κόστος, δεν συνοδεύονται από τα αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα που θα προστατεύσουν τις περιοχές όπου είναι ενταγμένα.
Ετσι, το Σάββατο στην Κινέτα είχαμε ξανά μια καταστροφή, στην οποία συνετέλεσαν και οι ελλείψεις των αναγκαίων αντιπλημμυρικών υποδομών κατά μήκος της Εθνικής οδού, σε μια περιοχή που μόλις πριν από δύο μήνες χτυπήθηκε και από τη φωτιά.
Παρ' όλα αυτά, τίποτα δεν έγινε από το κράτος για να προστατευθούν αυτοί οι άνθρωποι από τις βέβαιες πλημμύρες, παρά τις προειδοποιήσεις των ίδιων των κατοίκων ότι η καταστροφή του δάσους τούς αφήνει περισσότερο εκτεθειμένους στη μανία της βροχής.
Ανάλογα προβλήματα, στον έναν ή στον άλλον βαθμό, υπάρχουν σε όλη τη χώρα, με αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά να είναι εκτεθειμένα σε τεράστιους κινδύνους, εξαιτίας της έλλειψης υποδομών, σχεδιασμού, προετοιμασίας και μέτρων πρόληψης για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστροφών.
Εκεί, άλλωστε, εντοπίζονται και οι διαχρονικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων, όπως και της σημερινής ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που προσπαθούν να ξεγλιστρήσουν μπροστά στις συνέπειες του εγκλήματος, επικαλούμενες πότε τα ακραία καιρικά φαινόμενα, πότε την «κλιματική αλλαγή».
Η άκρη του κουβαριού, που μπερδεύουν οι αστικές κυβερνήσεις, όμως υπάρχει. Και πρέπει ο λαός να το ξεμπερδέψει για να δει τον πραγματικό ένοχο και εκεί να στρέψει τα πυρά του. Να διεκδικήσει ουσιαστικά μέτρα προστασίας της περιουσίας και της ζωής του από τις πλημμύρες, τις πυρκαγιές, τους σεισμούς. Να αντιπαρατεθεί με το σχεδιασμό του κεφαλαίου, παλεύοντας για τις δικές του σύγχρονες ανάγκες.
Σήμερα, η εξέλιξη της επιστήμης έχει «απογειώσει» τις δυνατότητες έγκαιρης πρόγνωσης ενός καιρικού φαινομένου, όσο ακραίο κι αν είναι, τόσο σε ό,τι αφορά την εκδήλωση όσο και την εξέλιξή του. Τα περιθώρια και τα μέσα πρόληψης έχουν πολλαπλασιαστεί. Για να μπουν όμως αυτές οι δυνατότητες στην υπηρεσία της προστασίας του λαού απαιτείται να φύγει από τη μέση το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους, να οργανωθεί η παραγωγή με κίνητρο τις λαϊκές ανάγκες, με τους εργαζόμενους στην εξουσία.

Κορυφή του παγόβουνου

Τον ...παπά παίζει η κυβέρνηση με τον επανυπολογισμό των ήδη αποδιδόμενων συντάξεων, για να καλλιεργήσει προσδοκίες σε χιλιάδες συνταξιούχους, που είδαν τις συντάξεις τους να πετσοκόβονται τα προηγούμενα χρόνια και τώρα ζουν με την αγωνία αν θα τους βρει μια ακόμα περικοπή. Η υπόθεση θυμίζει την ιστορία με τον Χότζα: Η κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» για τους «παλιούς» συνταξιούχους ψηφίστηκε από την κυβέρνηση το 2017, πρόσθετα στις μειώσεις που προέβλεπε ο νόμος Κατρούγκαλου (2016). Αφού λοιπόν η κυβέρνηση καλλιέργησε κλίμα τρομοκρατίας στους συνταξιούχους ότι από το 2019 οι συντάξεις τους θα είναι ακόμα μικρότερες, αφού τους πότισε μέχρι το μεδούλι με τη λογική του «μικρότερου κακού», τώρα εμφανίζεται να δίνει μάχη για τη σωτηρία τάχα των συντάξεων, υποσχόμενη (στην καλύτερη περίπτωση) την αναστολή του μέτρου. Δηλαδή τη μετάθεσή του σε έναν επόμενο χρόνο. Η κοροϊδία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν αναλογιστεί κανείς ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όχι μόνο διατήρησε όλους τους αντιασφαλιστικούς νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά έβαλε τη σφραγίδα της και σε νέες περικοπές, ενώ πήγε ένα βήμα πιο πέρα την «αρχιτεκτονική» του συστήματος που μετατρέπει ολοένα και περισσότερο την Ασφάλιση σε ατομική υπόθεση.

* * *

Η πραγματικότητα, λοιπόν, πίσω από τις κορόνες της κυβέρνησης είναι η εξής:

• Με την ψήφιση του 3ου μνημονίου, το καλοκαίρι του 2015, και τον νόμο 4336, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επέβαλε μια σειρά από περικοπές στις καταβαλλόμενες συντάξεις. Μεταξύ αυτών την αύξηση της παρακράτησης για τον κλάδο Υγείας στις κύριες (από το 4% στο 6%) και στις επικουρικές (από 0% σε 6%).
• Νομιμοποιώντας όλες τις προηγούμενες περικοπές και τις αυξήσεις των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης που επιβλήθηκαν από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, προχώρησε σε νέα αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης σταδιακά και διαμόρφωσε το 67ο έτος ηλικίας ως το απαιτούμενο όριο, εγκλωβίζοντας σε επιπλέον χρόνια δουλειάς χιλιάδες εργαζόμενους που βρίσκονταν ένα βήμα πριν τη συνταξιοδότηση.
• Εφαρμόζοντας διάταξη του 2ου μνημονίου, μείωσε κατά 20% τις κατώτερες συντάξεις σε όσους νέους συνταξιούχους δεν είχαν συμπληρώσει το 67ο έτος.
• Το Μάη του 2016 ακολούθησε ο νόμος 4387, τον οποίο εργαζόμενοι και συνταξιούχοι εύστοχα αποκάλεσαν «νόμο - λαιμητόμο». Με τον νόμο αυτό, το νέο «τσεκούρι» σε συνταξιούχους και ασφαλισμένους μόνο για την τετραετία 2016 - 2019 «υψώθηκε» στα 8,2 δισ. ευρώ.
• Πέραν των άλλων δομικών ανατροπών, ο νόμος επέβαλε την πλήρη κατάργηση του ΕΚΑΣ, σταδιακά μέχρι το 2019. Μέσα στην πρώτη τετραετία της σταδιακής μείωσής του, οι χαμηλοσυνταξιούχοι έχασαν 2,9 δισ. ευρώ...
• Ακόμα, με τον νόμο Κατρούγκαλου άρχισε η περικοπή των υφιστάμενων επικουρικών συντάξεων. Μόνο στη συγκεκριμένη τετραετία οι απώλειες υπολογίζονται στα 1,026 δισ. ευρώ. Αντίστοιχα, οι περικοπές στα μερίσματα των δημοσίων υπαλλήλων ανέρχονται στα 832 εκατ. ευρώ, ενώ στους εργαζόμενους επιβλήθηκε πρόσθετη εισφορά για την επικουρική σύνταξη, η οποία μόνο μέσα στα πρώτα 4 χρόνια εφαρμογής της θα αφαιρέσει από τους μισθούς τους 1,251 δισ. ευρώ.

* * *

Να, λοιπόν, ποια είναι η «σωτηρία» των συντάξεων από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ! Οσο για εκείνους που βγαίνουν στη σύνταξη μετά από την ψήφιση του νόμου Κατρούγκαλου, η κυβέρνηση, σύμφωνα με την Εκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, θα τους αφαιρέσει 689 εκατ. ευρώ μόλις την πρώτη τετραετία, εξαιτίας του νέου τρόπου υπολογισμού των συντάξεων, ενώ ακόμα 369 εκατ. ευρώ θα πετσοκόψει από την καρατόμηση των νέων συντάξεων χηρείας. Ενδεικτικό είναι και το γεγονός ότι με τον νόμο Κατρούγκαλου, η μέση νέα κύρια σύνταξη του ΙΚΑ είναι μόλις 480,29 ευρώ, όταν το Φλεβάρη του 2015 ήταν 708,2 ευρώ, χωρίς και τότε βέβαια να καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες. Και, βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με τον νόμο αυτό βαθαίνουν και κλιμακώνονται όλα τα αντιασφαλιστικά νομοθετήματα της προηγούμενης περιόδου, με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, το «σπάσιμο» της κύριας σύνταξης σε «εθνική» και «ανταποδοτική», τη μείωση των συντάξεων, την περικοπή της κρατικής χρηματοδότησης και τον περιορισμό της μόνο στο κονδύλι για την «εθνική» σύνταξη κ.ά. Ειδικά γι' αυτό το τελευταίο, η κρατική επιχορήγηση των συντάξεων προβλέπεται να φτάσει μόλις στο 4,8% του ΑΕΠ, αφήνοντας στον «αέρα» το ασφαλιστικό σύστημα.

* * *

Γίνεται φανερό, επομένως, ότι ο νόμος 4472/2017, που προβλέπει την περικοπή της «προσωπικής διαφοράς» και τον οποίο η κυβέρνηση λέει ότι θα αναστείλει (αν και εφόσον το επιτρέψουν τα δημοσιονομικά...), είναι η κορυφή του παγόβουνου της αντιασφαλιστικής πολιτικής που συνεχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, παίρνοντας τη σκυτάλη από τους προηγούμενους, υπηρετώντας με συνέπεια την αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου, που θεωρεί την ασφάλιση και τη σύνταξη «κόστος» και βαρίδι για τα κέρδη του. Οσο κι αν η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο, ακόμα κι αν η εφαρμογή του νόμου πάρει μια μικρή αναβολή, ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι πρέπει να έχουν καθαρό ότι η κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» είναι η επόμενη μεγάλη «δεξαμενή» των 7,8 δισ. ευρώ, από την οποία η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να αντλήσει «εξοικονομήσεις» για το κεφάλαιο σε χρόνο που θα κριθεί κατάλληλος. Μόνο αποτελεσματικό μέσο για να αποκρουστεί η επίθεση και να δημιουργηθούν προϋποθέσεις αντεπίθεσης είναι να δυναμώσει σήμερα ο αγώνας για καμιά νέα περικοπή, ανάκτηση όλων των απωλειών που είχαν οι συνταξιούχοι τα προηγούμενα χρόνια, κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου και όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, Ασφάλιση και συντάξεις με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Τα αιτήματα αυτά αναδεικνύουν οι συνταξιουχικές κινητοποιήσεις που οργανώνονται τις επόμενες μέρες και δίνουν πληρωμένη απάντηση στην κοροϊδία και στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης.