25 Σεπ 2018

Ο Φρόιντ, ο φασισμός και ο “ήρωας του πολιτισμού Μουσολίνι”

Μπορεί σήμερα η ψυχανάλυση να έχει πάρει δρόμους που ο θεμελιωτής της Σίγκμουντ Φρόιντ να μην είχε φανταστεί, πολλώ δε μάλλον εγκρίνει, μπορεί επίσης οι διάφορες εκφάνσεις της να μην αποτελούν πια παρά ένα κλάσμα από το ευρύτατο φάσμα των προσφερόμενων μορφών ψυχοθεραπείας, η αίγλη ή τουλάχιστον η γοητεία του Φρόιντ ακόμα και μεταξύ των πολεμίων  παραμένει σχεδόν αναλλοίωτη στο χρόνο. Είναι γεγονός πως πρόκειται για ένα πρόσωπο που επηρέασε πολύ πέρα από το χώρο της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής κλάδους, όπως η τέχνη, ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία, ακόμα και η γλώσσα, με την εισαγωγή εκφράσεων όπως “οιδιπόδειο σύμπλεγμα” μεταξύ πολλών άλλων. Παρότι ατελείωτο μελάνι έχει χυθεί υπέρ ή κατά των θεωρητικών αναζητήσεων αλλά και της κλινικής πρακτικής του Φρόιντ, λιγότερη προσοχή έχει δοθεί στις πολιτικές του απόψεις, καθώς ο συντηρητισμός του, που άγγιζε το φλερτ με το φασισμό, δεν ταίριαζε και τόσο πολύ με την εικόνα του φιλελεύθερου, διωγμένου από τους ναζί Εβραίου διαννοουμένου στο τέλος της ζωής του, που είναι κι αυτή που επιλεκτικά προβάλλεται στις περισσότερες περιπτώσεις.
Το πιο μελανό σημείο των (ημι)δημόσιων τοποθετήσεών του είναι αναμφίβολα η αφιέρωση του κειμένου “Γιατί πόλεμος;” , όπου περιέχεται η αλληλογραφία του με τον Αϊνστάιν πάνω στο ζήτημα του πολέμου το 1932, “στον Μπενίτο Μουσολίνι, με το σεβάσμιο χαιρετισμό ενός ηλικιωμένου άνδρα που αναγνωρίζει στο πρόσωπο του ηγέτη έναν ήρωα του πολιτισμού. Βιέννη 26 Απρίλη 1933”. Το κείμενο αυτό, στο οποίο ο Φρόιντ ενοχοποιεί για τους πολέμους το λεγόμενο “ένστικτο του θανάτου”, δηλαδή εγγενείς κατά τον ίδιο αυτοκαταστροφικές τάσεις του ανθρώπου, με ενδεικνυόμενη λύση την “δημιουργία μιας κεντρικής εξουσίας, στις αποφάσεις της οποίας θα υπόκεινται όλες οι συγκρούσεις των συμφερόντων” (άρα και των ταξικών), έφτασε στον Μουσολίνι μέσω ενός θεατρικού συγγραφέα και κοινού γνωστού. Πολλοί προσπάθησαν να αποδώσουν την αφιέρωση όχι σε πολιτική συμπάθεια του Φρόιντ στο δικτάτορα, αλλά στο θαυμασμό που ένιωθε εκείνος για το αρχαιολογικό έργο που γινόταν επί ημερών του Ντούτσε στη Ρώμη, ενώ έχει προταθεί και η ερμηνεία πως σκόπευε να “κατευνάσει” το Μουσολίνι, ώστε να τον έχει σύμμαχο σε μια πολιτική που θα καταπολεμούσε την προσάρτηση της Αυστρίας στη ναζιστική Γερμανία.
Το έωλο έως και φαιδρό της εν λόγω επιχειρηματολογίας γίνεται φανερό από τη στήριξη που έδωσε ο Φρόιντ στον αυταρχικό καγκελάριο και μετέπειτα δικτάτορα της Αυστρίας Ντόλφους, παρότι αναγνώριζε ανοιχτά το φασιστικό του χαρακτήρα. Σε επιστολή του στον γιατρό φίλο του Μαξ Σουρ γράφει “Η αυστριακή κυβέρνηση είναι σίγουρα ένα καθεστώς λίγο πολύ φασιστικό”, αλλά παρόλαυτα “έχει όλη μας τη συμπάθεια”. Σε άλλη του επιστολή, αντιμετωπίζει αδιάφορα-κι αυτό είναι ο επιεικέστερος χαρακτηρισμός- τη σφαγή που διέπραξε ο Ντόλφους κατά περίπου 2000 σοσιαλδημοκρατών εργατών της οργάνωσης Heimwehr το 1934. Εξάλλου ο ίδιος σημείωνε πως “ούτε με τη δικτατορία του προλεταριάτου μπορεί να ζήσει κανείς”, όταν από νωρίς του είχε προταθεί από φίλους να φύγει από την Αυστρία. Εκείνος όμως θεωρούσε πως “μια μετριοπαθής μορφή φασισμού”, την οποία θεωρούσε βραχυπρόθεσμη, ήταν κάτι που θα μπορούσε να αποδεχτεί. Ακόμα και απέναντι στο ναζισμό η στάση του παρότι απορριπτική είχε και στοιχεία αναμονής, ενώ δε δίστασε να συνεργαστεί με απεσταλμένους του Ινστιτούτου Γκαίρινγκ ώστε να διασφαλίσει τη συνέχιση της ψυχανάλυσης στη Γερμανία, όπου σημειωτέον τα βιβλία του είχαν καεί στις μεγάλες πυρές του 1933. Ακόμα και μετά την προσάρτηση (Anschluss) της Αυστρίας στο Γ’ Ράιχ το Μάρτη του 1938, ο Φρόιντ εξακολουθούσε να υποτιμά το βίαια αντισημιτικό χαρακτήρα του καθεστώτος, και μόνο η σύλληψη και ανάκριση της κόρης του Άννας από τη Γκεστάπο τον έπεισε πως η αυτοεξορία ήταν μονόδρομος.
Στην πραγματικότητα, ο Φρόιντ τήρησε απέναντι στο φασισμό μια παραλλαγή της στάσης που τήρησαν πολλοί άνθρωποι της τάξης του – πέραν των ουκ ολίγων που ενθουσιωδώς τον ασπάστηκαν- δηλαδή ένα κράμα αποδοχής του ως μη χείρον, συγκρατημένης συμπάθειας αλλά και αυταπατών ως προς το πόσο ευρεία θα ήταν η κατηγορία των εχθρών του. Αρκεί να συγκρίνει κανείς τις λιγοστές σε σχέση με τον όγκο του έργου του, αλλά πολύ εύγλωττες και μαχητικές θεωρητικές του αναμετρήσεις με τον κομμουνισμό και την ΕΣΣΔ, με τις πολύ πιο περιορισμένες και -όπως διαπιστώσαμε- το λιγότερα αμφίθυμες τοποθετήσεις του απέναντι στο φασισμό, ιδιαίτερα σε εκδοχές του, όπως ο ιταλικός, που άργησαν να εστερνιστούν τα ρατσιστικά προτάγματα της γερμανικής του έκφανσης.
Όσο για τις απόψεις του για τον κομμουνισμό αυτές καθεαυτές, συνοψίζονται επί της ουσίας στο χιλιοειπωμένο επιχείρημα ότι αντίκεται στην ανθρώπινη φύση και συγκεκριμένα στις επιθετικές τάσεις της. Επιπλέον, προχωρά σε μια δική του διατύπωση της θεωρίας των δύο άκρων, συγκρίνοντας το ναζιστικό αντισημιτισμό με τον ταξικό πόλεμο των μπολσεβίκων κατά των αστών: […]Ούτε ήταν απρόσμενα τυχαίο πως το όνειρο μιας γερμανικής παγκόσμιας κυριαρχίας είχε ανάγκη των αντισημιτισμό ως συμπλήρωμα. Κι είναι κατανοητό πως η απόπειρα να εγκαθιδρυθεί ένας καινούριος, κομμουνιστικός πολιτισμός στη Ρωσία οφείλει να βρει ψυχολογικό στήριγμα στη δίωξη των αστών. Αναρωτιέται κανείς με ανησυχία, τι θα κάνουν οι Σοβιετικοί αφού εξολοθρεύσουν τους αστούς τους”.

Δείτε το πριν το κατεβάσουν – Όταν το φεστιβάλ της ΚΝΕ “κατακτά” την Athens Voice

Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε ζντανοφικά κι ορθόδοξα και να σταθούμε στο ότι το Φεστιβάλ της ΚΝΕ δεν είναι “πάρτι”, όπως αναφέρει ο τίτλος, αλλά ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά και καλλιτεχνικά γεγονότα της χρονιάς. Η’ να καλωσορίσουμε το συντάκτη που μοιάζει να προσγειώθηκε από το 1978 ξαφνικά στο φετινό Φεστιβάλ, αλλιώς δεν εξηγείται το “σοκ” με το ροζ μαλλί, τις πανκ μουσικές και γενικότερα το γεγονός πως οι κνίτες είναι κανονικοί άνθρωποι με δύο χέρια, μάτια πόδια και όχι ινστρούχτορες βγαλμένοι από το “Αλαλούμ”. Στην πραγματικότητα όμως το κείμενο του Στέφανου Τσιτσόπουλου είναι η τίμια και καλοπροαίρετη οπτική ενός  δηλωμένα “απέξω” και ο – διπλός – κόκκινος δάκτυλος που τον έπεισε να έρθει στο φεστιβάλ μπορεί να νιώθει δικαιωμένος.
«Θα έρθεις;» Ή και τι γίνεται όταν οι δυο καλύτεροί σου φίλοι σε αυτή τη ζωή επιμένουν να πορεύονται ορθόδοξα μαρξιστικά και λενινιστικά, σε αντίθεση με εσένα, που, αφού στα νιάτα σου φλέρταρες με τους αναθεωρητές, σήμερα τα κοιτάς όλα ιδιωτεύοντας και από απόσταση; Και πώς απαντάς στην πρόσκλησή τους να παραστείς στην τελευταία και πιο μεγάλη μέρα από πλευράς προσέλευσης του Φεστιβάλ της ΚΝΕ; Που δεν ήταν άλλο ένα νούμερο στην αδιάλειπτη συνέπεια του «θεσμού», αλλά κομβικής σημασίας: 100 χρόνια ΚΚΕ, 50 χρόνια ΚΝΕ. Απαράβατος κώδικας της ανδρικής φιλίας: δεν λες ποτέ όχι όταν τα αδέλφια σου σε καλούν στη γιορτή τους, όσες αντιρρήσεις και να έχεις με το κόμμα. Να ‘μαστε καλά να διαφωνούμε και να προβοκάρουμε ο ένας τον άλλο, αυτό μου έμαθε η ζωή τα τελευταία χρόνια. Να το συζητάμε και να τσουγκρίζουμε τις βότκες μας, αγκαλιασμένοι και γεροί.
Κι έτσι το περασμένο Σάββατο βρέθηκα στο μητροπολιτικό πάρκο «Αντώνης Τρίτσης», σύνορα Καματερού με Ίλιον, με μια συντρόφισσα στην είσοδο να με υποδέχεται με τον Οδηγητή, μόνο που αυτή δεν είναι η είδηση. Είδηση ήταν το τισερτάκι που φορούσε: Sex Pistols – Holidays in the sun, και μαλλί πάνκικο νιου γουέιβ βαμμένο ροζ. «Σ’ το ’χα πει», με προγκάρει ο Μιχάλης, βλέποντας την έκπληξή μου, «ξεκόλλα από τα στερεοτυπικά των παλιότερων χρόνων». Όντως. Οι νέες Κνίτισσες είναι χαμογελαστές και σέξι, το dress code τους αίρει κάθε στερεοτυπική εικόνα αμπέχωνου και φούστας κλαρωτής από τα αμφιθέατρα των φοιτητικών μου χρόνων. Και το σοκ διπλό, όταν λίγα μέτρα μέσα, με το που περάσαμε την κεντρική πύλη, τρακάρω Κνίτη με μπλουζάκι Clash. Και λίγο πριν την ομιλία του γενικού γραμματέα Νίκου Αμπατιέλου, από τα ηχεία οι σύντροφοι djs βαράνε για υποδοχή τους αγαπημένους μου Ισπανούς και ελευθεριακούς φλαμίνγκο πανκ Ska-P. Δεν χρειάζεται να είσαι μετεωρολόγος για να μαντέψεις προς τα πού πλέον φυσά ο άνεμος αλλά και το pH της νέας ΚΝΕ, για να παραφράσω τον Ντίλαν. Είναι ροκενρόλ! Εξέλιξη φοβερή, αν σκεφτώ το ιδεολογικό κυνήγι που τρώγαμε παλιά εμείς τα «αμερικανόπληκτα»! Ναι, η ανάλυση έγινε, το χάσμα γεφυρώθηκε, η νέα ΚΝΕ παιανίζει επιτέλους και τα «δικά μας», που πλέον είναι όλων μας.
Το είδα καθ’ όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ, που παρεμπιπτόντως ως και περασμένα μεσάνυχτα που το περπατούσαμε πάνω κάτω, έμοιαζε περισσότερο με γλέντι σαν εκείνο των Iron Maiden στη Μαλακάσα, τελευταίο φεστιβάλ που έδωσα «αγωνιστικό» παρών! Όχι μόνο εξαιτίας της μεγάλης σκηνής αλλά και των περιφερειακών μικρών που έντυναν το σάουντρακ, αλλά και εξαιτίας ενός διαολεμένου κεφιού, χαράς, συζητήσεων στα πηγαδάκια και… «πολύ λαός, ρε Μιχάλη». Χαμογελάει: «Σ’ τα λέγαμε»!
Εκατό χιλιάδες Αθηναίοι πέρασαν το περασμένο τριήμερο από το φεστιβάλ. Έκαναν ανάρπαστο το επετειακό και συλλεκτικό άλμπουμ για τα γενέθλια του κόμματος, όπως και το κόκκινο μακό για τα πενηντάχρονα της οργάνωσης, χειροκρότησαν τον γραμματέα της ΚΝΕ Νίκο Αμπατιέλο και κατόπιν τον γενικό γραμματέα του κόμματος Δημήτρη Κουτσούμπα, που μίλησαν γρήγορα, ξεκάθαρα, σταράτα και προπάντων σύντομα, καθώς κάνω αντιπαραβολή με κάποια παλαιότερα φεστιβάλ, που οι αναλύσεις ήταν εμβριθείς και μακρυνάρια, με αποτέλεσμα να τις «χαίρονται» μόνο οι πολύ μέσα στη φάση. Τα μηνύματα ήταν εύληπτα, και φυσικά το επιμύθιο-ταγκ με το οποίο έκλεισε τον λόγο του ο Κουτσούμπας δεν ήταν άλλο από το «Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ, δύσκολος δρόμος, σίγουρος δρόμος, ο δικός σου δρόμος».
Λίγο πριν από τις ομιλίες τους ανέβηκε στο βήμα η Αχμέντ Ταμίμι, η δεκαεπτάχρονη Παλαιστίνια που η απαγόρευση εξόδου της από την κατεχόμενη Δυτική Όχθη άρθηκε μετά από διεθνή κινητοποίηση αλληλεγγύης, σκορπίζοντας συγκίνηση αλλά και πάθος με τον βενσερέμος χαιρετισμό της.
Περιφέρομαι στους χώρους του φεστιβάλ κάνοντας «σελέμπριτι σπότινγκ»: ο Κώστας Καζάκος, ο Θάνος Μικρούτσικος σε πηγαδάκι με τους Νταλάρα, Κότσιρα και Πασχαλίδη να σετάρουν τα τραγούδια που θα ερμηνεύσουν σε λίγο στο μεγάλο αφιέρωμα για τον Ρίτσο, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος του Φεστιβάλ Αθηνών, ο Γιώργος Κιμούλης, «διευρυμένο πλαίσιο φίλων», σκέφτομαι μέσα μου, όταν βλέπω και τον Γιάννη Μηλιό – δεν είμαι ο μόνος αναθεωρητής.
Στη σκηνή με τις εκδόσεις της Σύγχρονης Εποχής ένας χαμός, όπως επίσης και στο περίπτερο της Κούβας, όπου νομοτελειακά εκεί πρέπει να πάμε για κοκτέιλ μοχίτο, δεν θέλει ρώτημα, στους ειδικούς! Στα δε τραπεζάκια και πάγκους που είναι απλωμένα σε όλο το μήκος του πάρκου, η νύχτα εξελίσσεται σε κάτι μεταξύ πικ-νικ μετά συζητήσεων εφ’ όλης: σενάρια εκλογών και πρόγνωση ποσοστών, ανταμώματα παλιών φίλων και συντρόφων που τα παιδιά τους τριαντάρισαν και τα άσπρα μαλλιά τους εβδομηντάρισαν, βίβα μας στα ποτήρια και μετά τα σουβλάκια και τις μπίρες, σβήσιμο με λουκουμάδες περιχυμένους με σοκολάτα.
Στο θεατράκι, αράζουμε στις κερκίδες. Μια ποδοσφαιρομπριγκάδα από επτάχρονα τσακαλάκια στη σκηνή κλωτσοπατινάρει έχοντας φτιάξει μια αυτοσχέδια μπάλα από τσαλακωμένα μπουκάλια κόλα – καλά να πάθεις, ιμπεριαλισμέ, δεν αντέχω να μην τρολάρω! Ο αρχηγός τους έχει μακριά μαλλιά σαν του Αγιάλα και φορά φανέλα της Αργεντινής. Τσακίζουμε τα σουβλάκια μας και χαζεύουμε το φεγγάρι πάνω από το πάρκο. Δροσερή νύχτα, πολλή αγάπη και συντροφικότητα στην ατμόσφαιρα.
Τι γίνεται όταν οι δυο καλύτεροί σου φίλοι στην Αθήνα επιμένουν ορθόδοξα λενινιστικά και μαρξιστικά και σε προσκαλούν στην κόκκινη γιορτή τους; Αυτό έγινε: πέρασα καταπληκτικά, είδα κόσμο που επίσης ήταν εκεί για να περάσει όμορφα, να μοιραστεί, να επικοινωνήσει αλλά και να δηλώσει παρών. Με τον τρόπο του, που χρόνια τώρα, και δεν πάει εγώ να έχω χίλιες ενστάσεις, εντούτοις ποτέ δεν έλειψε ή δεν στάθηκε αλληλέγγυος και απέναντι στα μεγάλα ζητήματα της εποχής. Με τον τρόπο του, ξαναλέω. Που δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί με τον τρόπο μου, αλλά οι κουβέντες να γίνονται ιδέες, να ανταλλάσσονται και να σας έχει ο Λένιν καλά, πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε, βρε. Παράφρασα Σαββόπουλο, ενώ λίγο πριν την έξοδο από το πάρκο Τρίτση, ο Tenorman με τους Opera Chaotique διασκεύαζε το «Rolling in the deep» της Adele. Είπαμε! Η νέα ΚΝΕ έπιασε το μήνυμα των καιρών και έπαψε να αποτελεί «κλειστό κύκλωμα», ανταμώνοντας και ανοίγοντας τις πόρτες της σε όλα τα «διαφορετικά» παιδιά. Νίκη!

Στα «μαχαίρια» για τη διαχείριση των κονδυλίων που προορίζονται για πρόσφυγες

        


Στα «μαχαίρια» ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και ΝΔ για τη διαχείριση των κονδυλίων που προορίζονται για πρόσφυγες και μετανάστες μετά και τις συλλήψεις δημοσιογράφων της εφημερίδας «Φιλελεύθερος» έπειτα από μήνυση του υπουργού Άμυνας Πάνου Καμμένου.
Σε σημερινή συνέντευξη Τύπου ο Πάνος Καμμένος ανέφερε ότι από τα 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ που διατέθηκαν από την ΕΕ για το Μεταναστευτικό, το υπουργείο Εθνικής Άμυνας έχει διαχειριστεί περίπου 100 εκατομμύρια. Δήλωσε πως «τα 90 εκατομμύρια που αναλώθηκαν από τα 100 εκατομμύρια έχουν ελεγχθεί από τα αρμόδια ελεγκτήρια δαπανών των κλάδων των Γενικών Επιτελείων, από πιστοποιημένες εταιρείες ορκωτών λογιστών που προέκυψαν κατόπιν διαγωνισμού και από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Ελεγκτικού Συνεδρίου κατά περίπτωση».
Την κατάργηση της διαδικασίας του Αυτοφώρου στα αδικήματα περί Τύπου προανήγγειλε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν η ΝΔ γίνει κυβέρνηση, ενώ δήλωσε πως «η αλήθεια για τη διασπάθιση των χρημάτων και τις αδιαφανείς διαδικασίες θα έρθει στο φως». Επιπλέον ανέφερε πως «πήραν 1,6 δισ. ευρώ. Και έφτιαξαν τον αθλιότερο καταυλισμό προσφύγων στον κόσμο, όπως λένε πλέον τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης». Σε ό,τι αφορά τη μεταναστευτική πολιτική προέταξε την καταστολή, λέγοντας πως «τα σύνορά μας θα φυλάσσονται αποτελεσματικά, οι διαδικασίες για τη χορήγηση ασύλου θα προχωρούν γρήγορα και όσοι δεν δικαιούνται προστασίας, θα επιστρέφουν αμέσως στις χώρες προέλευσής τους. Και όσοι βρίσκονται σε αυτή τη χώρα θα ζουν σε συνθήκες ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας».
Το Μέγαρο Μαξίμου με non paper αναφέρει πως «ο αρχηγός της ΝΔ είναι ηθικός αυτουργός μιας κατά συρροή κίτρινης δημοσιογραφίας, η οποία υποβιβάζει την ενημέρωση σε συκοφαντική επιχείρηση». Επιπλέον θεωρεί ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης «είναι όμως και ηθικός αυτουργός της μαύρης προπαγάνδας, αποτέλεσμα της οποίας υπήρξε η φασιστική επίθεση σε βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ». «Στο Μαξίμου βρίσκονται πια σε διαρκές παραλήρημα»σχολίασαν πηγές της ΝΔ προσθέτοντας ότι «πραγματικά αξίζει όλοι οι πολίτες να διαβάσουν το σημερινό non paper μιας non paper κυβέρνησης».

Το Ποτάμι κατέθεσε Ερώτηση στη Βουλή για τη διαχείριση των ευρωπαϊκών κονδυλίων για την αντιμετώπιση του Προσφυγικού.

«Προοδευτική» κοροϊδία




«Προοδευτική απάντηση στο νεοφιλελευθερισμό και στην ακροδεξιά»: Αυτή είναι η μόνιμη επωδός του ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά του να χαράξει κάλπικες διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ, όσο περισσότερο αποκαλύπτεται η κοινή στρατηγική τους σύμπλευση στους στόχους της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων και της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» μέσω εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Το τελευταίο διάστημα, μάλιστα, με το βλέμμα στραμμένο στις κάλπες, δίνει και ευρωπαϊκή διάσταση στο κάλπικο δίπολο, διεκδικώντας για τον εαυτό του το χρίσμα του αυθεντικού εκφραστή της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, έναντι του ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ. Προοδευτικά συγχωροχάρτια λοιπόν στη σοσιαλδημοκρατία για το ρόλο της και μάλιστα από μια δύναμη που είχε, πολύ πρόσφατα, και αυτή το δικό της μερίδιο στην εφαρμογή των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων.
Ο «νεοφιλελευθερισμός», που υποτίθεται έχει χάσει τον ύπνο του από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, «τρίβει τα χέρια του» όταν ακούει Τσίπρα - Τσακαλώτο να λένε κυνικά ότι το κονδύλι για τις συντάξεις θα μειωθεί έτσι κι αλλιώς, αφού οι συνταξιούχοι οσονούπω θα πεθάνουν...
Πόσο «προοδευτική» είναι η εξαγγελία χιλιάδων πλειστηριασμών λαϊκών κατοικιών, για να ξαλαφρώσουν οι τράπεζες από «κόκκινα» δάνεια; Και πόσο «προοδευτικό» είναι να αντιμετωπίζεται η αντίσταση των εργαζομένων στο μαζικό ξεσπίτωμα ως «ιδιώνυμο» αδίκημα;
Πόσο «ελπίδα από τα αριστερά» - όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ - είναι η υπονόμευση διά νόμου του απεργιακού δικαιώματος, η εφαρμογή του μνημονιακού εκτρώματος για τον καθορισμό του κατώτερου μισθού από την κυβέρνηση και την εργοδοσία, στέλνοντας στο απόσπασμα τις συλλογικές διαπραγματεύσεις;
Αλήθεια, όμως, πόσο «προοδευτική» είναι και η ...μπουγάδα διαρκείας που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό; Τι σόι «αντίπαλο δέος» στη «συντήρηση» είναι αυτό που καλωσορίζει τον δολοφονικό 6ο Στόλο των ΗΠΑ στον Θερμαϊκό, που καλεί το ΝΑΤΟ να αλωνίζει στο Αιγαίο και στέλνει ελληνικές φρεγάτες να περιπολούν ανοιχτά της Συρίας και του Λιβάνου, επιβεβαιώνοντας το ρόλο του «προτιμώμενου εταίρου» και του «γεωπολιτικού μεντεσέ» στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή;
Πόσο «προοδευτική απάντηση» στην ακροδεξιά της «Ευρώπης - φρούριο» είναι τα κολαστήρια που συντηρεί η κυβέρνηση στη Μόρια της Λέσβου και αλλού, με τους χιλιάδες εγκλωβισμένους πρόσφυγες λόγω των αντιδραστικών συμφωνιών της ΕΕ, που υλοποιεί κατά γράμμα, έχοντας βάλει το χεράκι της και στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που διώχνουν χιλιάδες λαού από τις πατρίδες του;
Πού διαφέρουν από τον «νεοφιλελευθερισμό» οι προτάσεις για μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και της φορολογίας στους επιχειρηματικούς ομίλους, η εφαρμογή κατά γράμμα της «εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ» για την ανταγωνιστικότητα, που κάνουν ακόμα πιο άγρια την εργασιακή ζούγκλα, επιταχύνουν το ξεκλήρισμα των φτωχών αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου;
Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο παραδείγματα που κάνουν θρύψαλα την προπαγάνδα της κυβέρνησης, επιβεβαιώνοντας ότι η κοροϊδία και η αντιλαϊκή πλειοδοσία των ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ πρέπει να απαντηθεί αποφασιστικά από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Τώρα πρέπει να δυναμώσει παντού η συζήτηση για το πραγματικά προοδευτικό, που είναι να αποδεσμευτεί η χώρα από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και τα θανατηφόρα σχέδιά τους, να πάρουν πόδι οι βάσεις του θανάτου.
Πρόοδος για το λαό θα είναι η ανατροπή του μνημονιακού οπλοστασίου, για να ανακτήσουν οι εργαζόμενοι τις απώλειές τους, παλεύοντας για τις σύγχρονες ανάγκες τους. Πραγματικά «σύγχρονο» είναι να έχουν όλοι οι εργαζόμενοι μόνιμη και σταθερή δουλειά, δωρεάν Παιδεία, Υγεία - Πρόνοια, να απολαμβάνουν τον τεράστιο πλούτο που παράγουν.
Ο μόνος ελπιδοφόρος δρόμος σήμερα είναι η εργατική τάξη, αντί να διαλέγει το «μικρότερο κακό», αντί να εγκλωβίζεται στα κάλπικα διλήμματα των αστικών κομμάτων, να περάσει στην αντεπίθεση, μέσα από ένα ισχυρό κίνημα ανασύνταξης και σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα, που θα έχει ως προοπτική την ανατροπή του σάπιου καπιταλισμού, που γεννάει φτώχεια, πολέμους, προσφυγιά.
Αυτόν το δρόμο τον δείχνει μόνο το ΚΚΕ. Και η ισχυροποίησή του παντού μπορεί να κάνει πραγματικά τη διαφορά, να είναι η γνήσια εργατική - λαϊκή απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Κυνισμός





Για όσους από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σοκαρίστηκαν τάχα από τις κυνικές δηλώσεις Τσίπρα - Τσακαλώτου ότι οι σημερινοί 70άρηδες θα έχουν πεθάνει σε μερικά χρόνια και ότι δεν θα «επιβαρύνουν» πλέον οικονομικά το σύστημα, τους θυμίζουμε ότι ο ίδιος κυνισμός διατρέχει όλες τις «μελέτες» της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΟΟΣΑ, ΔΝΤ κ.τ.λ.) για τα ασφαλιστικά συστήματα, όπου τα «μοντέλα» που χρησιμοποιούν στις προβλέψεις τους, αξιοποιούνται για τη νομιμοποίηση των αντιασφαλιστικών μέτρων που προτείνουν. Για το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και τις κυβερνήσεις του, οι συνταξιούχοι είναι «βάρος» για τα δημοσιονομικά, από το οποίο προσπαθούν να απαλλαγούν με κάθε τρόπο, είτε με τη ραγδαία ιδιωτικοποίηση των συστημάτων ασφάλισης και σύνταξης, είτε με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, είτε με τη μείωση των συντάξεων, είτε με την παραμονή στην εργασία των ήδη συνταξιούχων. Η κυβέρνηση και όσοι τώρα της καταλογίζουν «αναλγησία» για τους σημερινούς συνταξιούχους, έχουν αυτές τις «μελέτες» για «ευαγγέλιο» στις αντιασφαλιστικές τους μεταρρυθμίσεις, αφαιρώντας το ένα μετά το άλλο τα δικαιώματα παλιών και νέων συνταξιούχων, καταδικάζοντάς τους στη μίζερη ζωή, σε στερήσεις και ανέχεια. Ας αφήσουν λοιπόν και οι μεν και οι δε τα κροκοδείλια δάκρυα για τους συνταξιούχους, που έχουν αποδείξει ότι δεν χαμπαριάζουν ούτε από απειλές ούτε από καλοπιάσματα και αυτήν την περίοδο βρίσκονται ξανά σε φάση προετοιμασίας νέων κινητοποιήσεων.

TOP READ