Νταλαβέρι με το «αμαρτωλό» CSIS

Νταλαβέρι με το «αμαρτωλό» CSIS 
 Οπως μεταδίδει το ΑΠΕ, στο πρόγραμμα επαφών του Αλ. Τσίπρα στις ΗΠΑ εντάχθηκε και συνάντηση με στελέχη του Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών (CSIS). Πρόκειται για σωστό «εκτροφείο» της πιο «μαύρης» αντίδρασης, με μεγάλη επιρροή στις αμερικανικές κυβερνήσεις, που συγκεντρώνει «μυαλά» ικανά να εκπονήσουν τα πλέον πολεμοκάπηλα σχέδια προς όφελος των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων των ΗΠΑ. Ελληνας επιχειρηματίας είχε χρηματοδοτήσει πριν από λίγα χρόνια έδρα στο εν λόγω κέντρο, δηλώνοντας απερίφραστα: «Είναι σαφές ότι υπάρχει στενή σύνδεση στην επιχειρηματικότητα και την παραγωγή πολιτικής. Αυτή η σύνδεση είναι ιδιαίτερα προφανής σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο για την ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας». Η έδρα που βοήθησε να ιδρυθεί, αφορά στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, όπου ο συγκεκριμένος αναπτύσσει επιχειρηματικές δραστηριότητες.
  
 Το CSIS ιδρύθηκε το 1962. Δηλώνει ότι η αποστολή του είναι «η προώθηση της παγκόσμιας ασφάλειας και ευημερίας, προτείνοντας διορατική στρατηγική και λύσεις πολιτικής στους διαμορφωτές των αποφάσεων». Επίσης, «παρέχει στρατηγικές κατευθύνσεις και επιλογές πολιτικής σε διαμορφωτές λήψης αποφάσεων σε κυβερνητικές θέσεις, διεθνείς οργανισμούς, στον ιδιωτικό τομέα και στην κοινωνία των πολιτών». Το περιεχόμενο των στρατηγικών και των «λύσεων» του CSIS, προκύπτει αβίαστα από το ποιοι τις επεξεργάζονται και τι αντιπροσωπεύουν. Τα μέλη της διοίκησής του έχουν «βαριά» βιογραφικά και έχουν θητεύσει σε σημαντικές πολιτικές, επιχειρηματικές και ακαδημαϊκές θέσεις στις ΗΠΑ και αλλού. Για παράδειγμα: Ο διαβόητος Μπρεζίνσκι, φανατικός αντικομμουνιστής, ικανό και σκληρό γρανάζι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ επί Τζ. Κάρτερ, αλλά και σύμβουλος του πρεσβύτερου Μπους! Συγγραφέας τού «Η γέννηση και ο θάνατος του Κομμουνισμού τον 20ό αιώνα», με διασυνδέσεις με πετρελαϊκές εταιρείες.

 Επίσης: Ο πρώην γερουσιαστής των Δημοκρατικών και άνθρωπος του Ομπάμα, Σ. Ναν, επί χρόνια πρόεδρος της Επιτροπής Αμυνας των ΗΠΑ, μέλος των ΔΣ της πετρελαϊκής «Chevron», της κορυφαίας στους επεξεργαστές ηλεκτρονικών υπολογιστών DELL, της «Κόκα - Κόλα» και της «General Electric». Ο Ντ. Αμπσάιρ, πρέσβης των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ την περίοδο 1983 - 1987. Ο Γ. Σρέιερ επίτιμος πρόεδρος της «Merrill Lynch», ενώ έχει διατελέσει ανώτερος οικονομικός σύμβουλος του Βατικανού. Ο Τζ. Μπελ, αντιπρόεδρος του αεροναυπηγικού κολοσσού «ΜΠΟΪΝΓΚ». Ο Χ. Μπράουν υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ επί Τζ. Κάρτερ, μέλος του ΔΣ της καπνοβιομηχανίας «Philip Morris». Ο Γ. Κοέν υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ επί προεδρίας Μπ. Κλίντον, διετέλεσε μέλος του ΔΣ του ομίλου CBS. Ο Μ. Κεντ διετέλεσε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της «Κόκα - Κόλα». Ο Τζ. Σλέσινγκερ είναι πρώην υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ την περίοδο 1973 - 1975 και πρώην διευθυντής της CIA. Ο Ρ. Τίλερσον είναι πρόεδρος της «Exxon Mobil». Ο γνωστός Κίσιγκερ, εμπνευστής μερικών από τις επαχθέστερες ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις των ΗΠΑ.

 Tο CSIS έχει υποστηρίξει την είσοδο των βαλκανικών χωρών σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Εχει προτρέψει τον αμερικανικό στρατό να προετοιμαστεί για την αντιμετώπιση βίαιων εσωτερικών ταραχών. Εχει προτείνει την «ανεξαρτησία» του Κοσσόβου ως τη μόνη «λύση» στην περιοχή. Το CSIS ήταν αυτό - κάτι που σήμερα υπό το φως των εξελίξεων στην Αφρική μπορεί καλύτερα να ερμηνευτεί - που ήδη απ' το 2004 υποδείκνυε τη μεγιστοποίηση της διείσδυσης των οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων των ΗΠΑ στις πετρελαιοπαραγωγές χώρες της δυτικής και κεντρικής Αφρικής, αλλά και της έντασης του αμερικανικού πολιτικο-οικονομικού ελέγχου έναντι χωρών όπως η Νιγηρία και η Αγκόλα. Το 2007 το Κέντρο διαπίστωσε πως «η εικόνα και η επιρροή της Αμερικής είναι σε παρακμή διεθνώς» και πρότεινε στην κυβέρνηση: α) Αναζωογόνηση συμμαχιών και ιδρυμάτων που «υπηρετούν διεθνώς τα αμερικάνικα συμφέροντα». β) Ενίσχυση του «αναπτυξιακού ρόλου» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. γ) Προώθηση «δημόσιας διπλωματίας» διά της ανάπτυξης μακροχρόνιων σχέσεων με άλλους λαούς «και ιδιαίτερα με τις νεολαίες». Αραγε, τυχαία βρέθηκε στο δρόμο τους ο ΣΥΡΙΖΑ;
  
 Βάσω ΝΙΕΡΡΗ
  
 Πηγή: Ριζοσπάστης

Νέα οικονομική θηλιά στον ΕΟΠΥΥ

Νέα οικονομική θηλιά στον ΕΟΠΥΥ

• Η χρηματοδότησή του παραπέμπεται και πάλι στις εισφορές Υγείας, που όμως το Δεκέμβρη του 2012 ήταν μειωμένες κατά 57,5%!
• Η κρατική επιχορήγηση για το 2013 προαλείφεται κοντά στα 800 εκατ. ευρώ που αποτελεί το 11% του προϋπολογισμού του Οργανισμού

Νέα οικονομική θηλιά στον Εθνικό Οργανισμό Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ) προοιωνίζεται η πολιτική της συγκυβέρνησης καθώς βαδίζει στη μέχρι τώρα πεπατημένη και την πρακτική, να εξαρτά τη χρηματοδότηση του Οργανισμού, πρωτίστως, απ' τους κλάδους Υγείας των ενταγμένων Ταμείων, περιορίζοντας και πάλι την κρατική χρηματοδότηση κοντά - όπως προβλέπεται άλλωστε - στο 0,4% του ΑΕΠ.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο προϋπολογισμός του ΕΟΠΥΥ για το 2013 θα διαμορφωθεί κοντά στα 7 δισ. ευρώ, κονδύλι που υπολείπεται και απ' τα 7,6 δισ. ευρώ που αρχικά είχαν προϋπολογιστεί για το 2012, με βάση τους προϋπολογισμούς των κλάδων Υγείας ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΟΑΕΕ, ΟΠΑΔ και ΤΥΔΚΥ (Ταμείο Υγείας υπαλλήλων στους δήμους και τις κοινότητες). Μετά το Μάη του 2012 εντάχτηκαν στον ΕΟΠΥΥ τα ΤΑΥΤΕΚΩ και ΕΤΑΑ. Τελικά, ο προϋπολογισμός του ΕΟΠΥΥ με τις αλλεπάλληλες περικοπές διαμορφώθηκε σε 4,6 δισ. για το 2012, με αποτέλεσμα τα τεράστια χρέη του προς τους παρόχους Υγείας.

Κι ενώ οι ασφαλισμένοι αυξάνονται, η κρατική επιχορήγηση σχεδιάζεται κοντά στα 800 εκατ. ευρώ, που αποτελεί το 0,4% του ΑΕΠ - εφόσον το ΑΕΠ διαμορφωθεί σε 183 δισ. ευρώ για το 2013. Μ' άλλα λόγια η κρατική επιχορήγηση θα καλύψει μόλις το 11% του προϋπολογισμού.

Βουλιάζει στην ύφεση και την ανεργία

Προαλείφεται, δηλαδή, με την ίδια βεβαιότητα νέο τεράστιο έλλειμμα για το 2013 καθώς το μεγαλύτερο ποσοστό των εσόδων του ΕΟΠΥΥ προβλέπεται να είναι οι εισφορές Υγείας των Ταμείων που εντάχτηκαν στον Οργανισμό. Οι αρχικές προβλέψεις ήταν το 80% των εσόδων του Οργανισμού να είναι απ' τις εισφορές των κλάδων Υγείας. Ομως, λόγω της ύφεσης και της ανεργίας το πρώτο εξάμηνο του 2012 προκλήθηκε έλλειμμα 700 εκατ. ευρώ στον ΕΟΠΥΥ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το ΙΚΑ, ο ΟΑΕΕ, ο ΟΠΑΔ και ο ΟΓΑ ενώ έπρεπε να αποδώσουν στον ΕΟΠΥΥ 300,6 εκατ. για το Δεκέμβρη του 2012 απέδωσαν μόλις 128 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, ήταν μειωμένες κατά 57,5%! Τα Ταμεία αναγκάζονται να χρησιμοποιούν κονδύλια απ' τους κλάδους Υγείας για τον κλάδο σύνταξης, κάτω από το βάρος των τεράστιων χρεών κράτους και εργοδοσίας, της μείωσης των εργοδοτικών εισφορών, της ανεπαρκούς κρατικής χρηματοδότησης, του «κουρέματος» των αποθεματικών, της μείωσης των μισθών, συνολικά της πολιτικής που τα αφήνει χωρίς πόρους.

Με δεδομένο ότι οι μηνιαίες εισφορές Υγείας προϋπολογίζονται κοντά σε αυτές του Δεκέμβρη του 2012, ακόμα και αν αποδοθούν όλες στον ΕΟΠΥΥ θα φτάσουν στα 3,6 δισ. ευρώ.

Η κυβέρνηση προσδοκά επίσης περίπου 250 εκατ. ευρώ απ' την περίφημη επιστροφή (rebate) των φαρμακοβιομηχανιών προς τα ασφαλιστικά ταμεία.

Επιχείρηση απευθείας απόδοσης των εισφορών

Η απόδοση απευθείας των εισφορών Υγείας στον ΕΟΠΥΥ, όπως προβλέπει και σχετική κοινή υπουργική απόφαση των συναρμόδιων υπουργών απ' τον Οκτώβρη του 2012, ήταν το αντικείμενο σύσκεψης που έγινε χτες στο υπουργείο Υγείας, όπου συμμετείχαν ο υπουργός, Ανδρέας Λυκουρέντζος, ο γενικός γραμματέας, Πελοπίδας Καλλίρης, ο πρόεδρος του ΕΟΠΥΥ, Λευτέρης Παπαγεωργόπουλος, και οι διοικητές όλων των ασφαλιστικών ταμείων τα οποία έχουν συμβληθεί στον ΕΟΠΥΥ, καθώς και υπηρεσιακοί παράγοντες.

Της σύσκεψης στο υπουργείο Υγείας προηγήθηκε διυπουργική σύσκεψη στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους.

«Κατά τη διάρκεια της σύσκεψης - όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση του υπουργείου Υγείας - οριστικοποιήθηκε η διαδικασία εξόφλησης των ληξιπρόθεσμων οφειλών των ασφαλιστικών ταμείων μέσω του ΕΟΠΥΥ προς τους παρόχους του ΕΣΥ» μέχρι την 31.12.2011, που ανέρχονται σε 1,7 δισ. ευρώ. Αποφασίστηκε, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση, «περιορισμένη ποσοστιαία μείωση επί των οφειλομένων, διαφορετική ως προς το ποσοστό της ανά κατηγορία». Λόγου χάρη οι φαρμακοβιομηχανίες θα μειώσουν κατά 1% τις απαιτήσεις τους, γιατί γι' αυτές προβλέπεται το «clawback και το rebate» βάρος, ενώ οι υπόλοιποι πάροχοι θα υποστούν μειώσεις «από 8% έως 20% επί των οφειλομένων».

Στη σύσκεψη στο υπουργείο Υγείας «διαμορφώθηκε το χρονοδιάγραμμα για τη χρηματοδότηση του ΕΟΠΥΥ κατά το πρώτο τρίμηνο του 2013, ώστε να εξασφαλιστεί η αναγκαία ρευστότητα για την εξόφληση των υποχρεώσεων του Οργανισμού», όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση. Σύμφωνα πάντως με πληροφορίες, η οριστικοποίηση των μεγεθών του προϋπολογισμού θα γίνει σε νέα σύσκεψη στις 11 Φλεβάρη 2013.

Ωμες ομολογιες

Μπαμπινιώτης - Τσίμας 

(άκρως ενδιαφέρον  ... αναγνώσατε μέχρι τέλους)
 

Ηχηρή παρέμβαση του ακαδημαϊκού Γεωργίου Μπαμπινιώτη, ο οποίος σε συνέντευξη που έδωσε στον αμερόληπτο δημοσιογράφο Παύλο Τσίμα είπε -μεταξύ άλλων:

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Η ελληνική γλώσσα κατακρεουργείται καθημερινά. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Διαρκώς ακούμε για την κατάληψη της βίλα Αμαλίας ή ότι έγινε ανακατάληψη της βίλα Αμαλία.

Και σας ρωτώ. Η λέξη βίλα δεν κλίνεται;

Αν δεν το γνωρίζετε η βίλα προέρχεται από το ιταλικό villa και είναι λέξη ελληνοποιημένη, όπως η κατσαρόλα, όπως οι ολυμπιονίκες της άρσης βαρών.

Και πρέπει να κλίνεται σύμφωνα με τους κανόνες της γραμματικής.

Δε λέμε: Το καπάκι της κατσαρόλα.

Ούτε θα πούμε: Αυθαίρετες οι βίλα των υπουργών.

Για να το καταλάβετε καλύτερα θα σας αναφέρω ένα άλλο παράδειγμα: Τη Μαρία Κάλλας.

Η Κάλλας, όπως γνωρίζετε, ήταν Ελληνίδα. Ως Ελληνίδα η γενική του ονόματος της είναι: Της Μαρίας Κάλλας. Και όχι της Μαρία Κάλλας.

Αντίστοιχα πρέπει να λέμε: Η κατάληψη της βίλας Κάλλας και όχι της βίλα Κάλλας.

ΤΣΙΜΑΣ: Μπορεί αυτό να συμβαίνει επειδή γράφεται με λατινικούς χαρακτήρες. Villa Amalias.

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Κι αυτό είναι λάθος. Τι ήταν η Αμαλία; Βασίλισσα της Αγγλίας;

ΤΣΙΜΑΣ: Βίλα Αμαλίας, λοιπόν.

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Ακριβώς! Η βίλα, της βίλας, οι βίλες, των βιλών.

ΤΣΙΜΑΣ: Και τι έχετε να πείτε για το χαρακτηρισμό «μαλακισμένα» που ακούστηκε στον αέρα από γνωστό δημοσιογράφο;

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Καθόλου δε με ξάφνιασε. Ουδείς φαυλότερος των πολιτικών, αν δεν υπήρχαν οι δημοσιογράφοι. Η έκφραση του κυρίου δεν ήταν μόνο απρεπής, αλλά και σημειολογικά εσφαλμένη. Θα σας εξηγήσω.

Το «μαλακισμένος» είναι μετοχή του ρήματος: Μαλακίζομαι.  Αυτό προέρχεται από το αρχαίο: Μαλακία, παράγωγο της λέξεως «μαλακός».

Καθόλου νεολογισμός δεν είναι αυτές οι λέξεις. Σας θυμίζω το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο: «Και περιήγεν ο Ιησούς τας πόλεις πάσας και τας κώμας, διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και κηρύσσων το ευαγγέλιον της βασιλείας και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακία.»

Αλλά η ρίζα της λέξης είναι αρχαιοελληνική.

Στην Αρχαία Ελλάδα συνηθιζόταν η έκφραση: «Μαλάκας πολίτης», η οποία ήταν συνώνυμη του «ιδιώτης».

Ιδιώτης ήταν ο πολίτης που δεν ασχολείτο με τα πολιτικά.

Η ιδιωτεία, για τους αρχαίους ημών προγόνους, ήταν κατάπτυστη. Εξ ου και το λατινογενές idiot, το οποίο προέρχεται από τον ιδιώτη και σημαίνει ηλίθιος.

Ο ιδιώτης περιφρονητικά αποκαλείτο μαλάκας πολίτης.

Και ακόμα πιο πίσω αν κοιτάξουμε, στα ομηρικά έπη θα βρούμε την έκφραση: «Αιδώς, Αργείοι».

Αυτή προέρχεται από την Ιλιάδα:

«Αιδώς γαρ εν κακοίσιν ουδέν ωφελεί. Η γαρ σιωπή τω λαλούντι σύμμαχος.»

Αυτό μπορεί να ερμηνευτεί ως εξής: Το να δείχνεσαι ντροπαλός ανάμεσα σε κακούς δεν ωφελεί καθόλου, γιατί η σιωπή η δική σου γίνεται τότε σύμμαχος του κακού, που φλυαρεί.

Αν, με λίγα λόγια, εσύ ακούς τους φαύλους και δε μιλάς γίνεσαι σύμμαχος τους.

Αρχικά η έκφραση ήταν: «Αιδώς, μαλάκες».

Αλλά με τα χρόνια εκφυλίστηκε σε αυτό που όλοι γνωρίζουμε.

Ας μου πει, λοιπόν, ο κύριος Καμπουράκης. Ποιοι είναι οι ιδιώτες, ποιοι είναι οι μαλάκες που σιωπούν, ποια είναι τα μαλακισμένα της εποχής μας;

Οι καταληψίες των βιλών ή οι έχοντες το ακατοίκητο τηλεθεατές του Μέγκα και των υπόλοιπων καναλιών;

ΤΣΙΜΑΣ: Το Μέγκα είναι αμερόληπτο, κύριε Μπαμπινιώτη.

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Φυσικά! Και ο κώλος της μαϊμούς είναι πράσινος.

ΤΣΙΜΑΣ: Σας βρίσκω λίγο επιθετικό.

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Κι εγώ σας βρίσκω αρκετά ηλίθιο, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.

ΤΣΙΜΑΣ: Ας πούμε κάτι άλλο. Τι γνώμη έχετε για τη δήλωση βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ευθαρσώς είπε ότι είναι αναρχικός, ενώ ο πρόεδρος του κόμματος, την ίδια μέρα, δήλωσε ότι είναι νοικοκυραίοι κι αυτοί.

Αυτό δεν είναι οξύμωρο;

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Καταρχάς κάνατε λάθος χρήση του επιρρήματος ευθαρσώς, το οποίο δηλώνει θάρρος, ενώ εσείς, έτσι πιστεύω, θέλατε να δείξετε το θράσος του. Όσον αφορά το οξύμωρο της δήλωσης. Όχι! Καθόλου! Που το βλέπετε το οξύμωρο;

ΤΣΙΜΑΣ: Μα. Αναρχικός νοικοκυραίος;

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Και λοιπόν; Δε γνωρίζετε το βιβλίο του Πεσόα «Ο αναρχικός τραπεζίτης»; Αυτό δεν είναι οξύμωρο;

ΤΣΙΜΑΣ: Δεν το έχω διαβάσει, οπότε δεν μπορώ να πω.

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Κακώς! Θα έπρεπε να διαβάζετε και μερικά βιβλία, εσείς οι δημοσιογράφοι, αντί μόνο να γράφετε. Θα σας εξηγήσω: Ο αναρχικός νοικοκυραίος είναι ένας άμεσα νοικοκυραίος, ο οποίος αντιμάχεται τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος από τον πυρήνα του, την ίδια την οικογένεια.

ΤΣΙΜΑΣ: Σας βρίσκω πολύ αριστεριστή, κύριε Μπαμπινιώτη.

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Σταματήστε να λέτε "σας βρίσκω", γιατί αρχίζω να πιστεύω ότι μου παίρνει συνέντευξη η Μενεγάκη.  Και ναι! Είμαι αριστεριστής. Γιατί, καταρχάς, δεν είμαι διορισμένος σε κανένα υπουργείο. Αν με ξανακάνουν υπουργό παιδείας θα ανασκευάσω τις δηλώσεις μου.

Και ναι, είμαι αριστεριστής, γιατί. Είμαι ακαδημαϊκός.

Οι ακαδημαϊκοί κύκλοι, όπως και οι εκκλησιαστικοί, είναι κύκλοι ομόκεντροι της εξουσίας.

Έτσι, αφού αντιλαμβάνομαι μια αλλαγή προς την αριστερά, προετοιμάζομαι να ακολουθήσω το ρεύμα της εποχής μου.

Κανένας ακαδημαϊκός ή καταξιωμένος διανοούμενος δεν είναι, ποτέ, ριζοσπαστικός.

Δείτε την κυρία Κική Δημουλά. Δέκα μέρες πριν τις εκλογές του Ιουνίου υπέγραψε δήλωση νομιμοφροσύνης, μαζί με άλλους τριάντα, εκείνο το περιβόητο: «Τολμήστε!»

Τώρα, που βλέπει ότι η παλίρροια αλλάζει, μιλάει στα ξένα περιοδικά για χάος.

Προετοιμάζεται κι εκείνη για την αλλαγή εξουσίας και νοοτροπίας.

Αν ήταν η Χρυσή Αυγή που διεκδικούσε την εξουσία η κυρία Δημουλά θα γινόταν ένας άλλος Έζρα Πάουντ. Και διαβάστε κάνα βιβλίο για να καταλάβετε τι εννοώ.

ΤΣΙΜΑΣ: Δηλαδή πιστεύετε ότι η διανόηση συμπορεύεται με την εξουσία, ανεξαρτήτως του. χρώματος της;

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Πάντα! Η αποδεχτή διανόηση. Οι λογοτέχνες, οι λόγιοι, οι καλλιτέχνες και πανεπιστημιακοί που προβάλλονται και προοδεύουν, γιατί αλλιώς θα βρισκόντουσαν στα ρείθρα της επικαιρότητας.

ΤΣΙΜΑΣ: Υπάρχει κάποιος λογοτέχνης που πιστεύετε ότι βρίσκεται εκτός. νομιμότητας;

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Τώρα πια, μόνο οι μπλογοτέχνες.

ΤΣΙΜΑΣ: Ορίστε;

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Οι μπλόγκερ. Γιατί αυτοί δρουν ανεξέλεγκτα.

ΤΣΙΜΑΣ: Οι μπλόγκερ. Υπάρχει κάποιος που ξεχωρίζετε από αυτούς;

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Πολλοί. Ο μόνος που μου έρχεται τώρα στον νου είναι ο Γελωτοποιός, ο οποίος πρέπει να βελτιώσει το συντακτικό του και να μην παρασύρεται από την κυκλοθυμικότητα του, αλλά κατά τα άλλα είναι αξιόλογος.

ΤΣΙΜΑΣ: Γελωτοποιός, λοιπόν.

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Το σημειώσατε; Για να το ψάξει η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος;

ΤΣΙΜΑΣ: Με προσβάλετε, κύριε Μπαμπινιώτη.

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Ελάτε, κύριε Τσίμα, ας είμαστε ειλικρινείς. Όλοι το ξέρουν ότι είστε ρουφιάνοι.

ΤΣΙΜΑΣ: Διακόπτουμε για διαφημίσεις και θα συνεχίσουμε με τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: Ναι! Πως θα μάθουν τα παιδιά να ανάβουν φωτιές για να ζεσταίνονται.

ΤΣΙΜΑΣ: Διακόπτουμε.

Θαυμαστε τον.....αριστερο ΤΣΙΠΡΑ

Η ομιλία Τσίπρα στο Brookings 

Ομιλία του προέδρου της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα, στο Ινστιτούτο Brookings
 Ημερομηνία: 22/01/2013

 Κυρίες και κύριοι,

 Αποτελεί τιμή και ξεχωριστή χαρά για εμένα να βρίσκομαι σήμερα στο Brookings:

 • Ένα ίδρυμα με ισχυρή παράδοση στις τεκμηριωμένες συζητήσεις.
 • Ένα ίδρυμα που μπορεί να καταλάβει τι διακυβεύεται στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σήμερα.

 Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι τους μεγαλύτερούς μου να μου λένε ότι αν η Αμερική αρπάζει ένα κρύωμα, η Ελλάδα κρεβατώνεται με πνευμονία.

 Σήμερα, ακούω ότι κάποιοι από τους πολιτικούς σας προειδοποιούν την κυβέρνηση των ΗΠΑ να τους ακούσει αν δε θέλει να γίνει… Ελλάδα.

 Ένα πράγμα είναι σαφές: οι χώρες μας μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές και σε μέγεθος και σε δομές. Ξέρουμε επίσης ότι υπάρχουν σκιές και προβλήματα του παρελθόντος τα οποία θέλουμε να υπερβούμε.

Υπάρχουν όμως και δεσμοί ισχυροί οι οποίοι σε ένα παγκοσμιοποιημένο τοπίο, γίνονται όλο και ισχυρότεροι.

 Διότι η δική μας καταστροφή αφορά και εσάς.

 Ένα πράγμα που ως Έλληνας παρατηρώ περπατώντας στους δρόμους σας, είναι ότι η Αμερική δεν βρίσκεται στην κατάσταση κατάθλιψης την οποία δυστυχώς η χώρα μου βιώνει σήμερα. Δεν είδα κλειστά καταστήματα, βλοσυρά πρόσωπα, σημάδια απελπισίας παντού.


 • Η Αμερική απέφυγε την κατάθλιψη [Σ.τ.Μ: η λέξη "depression" σημαίνει, εκτός από "κατάθλιψη" και [οικονομική] "ύφεση"] μετά το 2008.

 • Προφανώς και εσείς πληρώσατε ένα βαρύ τίμημα μετά την Κρίση του 2008.
 • Η οικονομία σας εξακολουθεί να δυσκολεύεται να ανακάμψει.
 • Το ποσοστό απασχόλησης σας είναι ακόμα οδυνηρά χαμηλό.
 • Ο λαός σας είναι ακόμα ανήσυχος.
 • Εκατομμύρια κόσμου ακόμα δυσκολεύεται να κερδίσει τα προς το ζην.
 • Σχεδόν όλος ο κόσμος παραμένει θυμωμένος με όλους όσοι προκάλεσαν τόσο πόνο.
 • Αλλά την κατάθλιψη [βλ. παραπάνω] την αποφύγατε.

 Σε αντίθεση, η Ελλάδα βιώνει μια βαθιά κατάθλιψη. Και λέγοντας αυτό δεν εννοώ βαθιά ύφεση. Εννοώ κατάθλιψη.

 Θέλω να ξεκαθαρίσω το εξής.

 Είναι για εμάς σαφές ότι η ελληνική οικονομία και ο ελληνικός κρατικός μηχανισμός είχαν τα δικά τους ενδογενή προβλήματα. Αυτά τα προβλήματα είναι δομικά και έχουν βαθιές ρίζες.

 Δεν δημιούργησαν όμως την κρίση στην Ελλάδα. Η κρίση δεν είναι ελληνική. Δεν προκάλεσαν την κρίση αλλά την επιδείνωσαν.

 Και επιτρέψτε μου να πω ότι ο ελληνικός λαός είναι λαός εργατικός. Δυστυχώς όμως συκοφαντήθηκε από την πολιτική του ηγεσία.

 Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα

 • Ακόμα και οι υγιείς επικερδείς επιχειρήσεις χρεοκοπούν.

 • Νέοι άνθρωποι υψηλής κατάρτισης με διδακτορικά από Αμερικανικά και Βρετανικά Πανεπιστήμια, δεν μπορούν να βρουν εργασία.

 Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δεν υπάρχει ένα τέλος σε αυτή τη δίνη;

 Η βασική απάντηση είναι διότι το πιστωτικό σύστημα έχει σταματήσει να λειτουργεί και το κράτος αντί να βοηθά υπονομεύει δυνατότητες ανάπτυξης.

Οι τράπεζές μας δεν μπορούν ούτε να δανειστούν ούτε να δανείσουν. Την ίδια στιγμή:

 • Το χρεοκοπημένο κράτος μας δανείζεται χρήματα από την Ευρώπη και το ΔΝΤ εκ μέρους των τραπεζών, αλλά αυτά τα κεφάλαια εξαφανίζονται στις μαύρες τρύπες των τραπεζών.

 • Η βιομηχανία μας και ο τομέας των υπηρεσιών μας κείται σε ερείπια ενώ το κράτος επιτίθεται στα μειωμένα εισοδήματα εκείνων που ακόμα εργάζονται για να καλύψουν τα ελλείμματα του. 

 • Μόνο που δεν μπορεί να το επιτύχει αυτό καθότι το δημόσιο χρέος μας αυξάνεται ενώ το εθνικό εισόδημα από το οποίο το χρέος πρέπει να αποπληρωθεί μειώνεται γρήγορα.

 Και αυτός ο φαύλος κύκλος περιστρέφεται όλο και πιο γρήγορα.

 Υπουργοί της Κυβέρνησης ομολογούν ιδιωτικά ότι κι εκείνοι σκέφτονται ότι οι πολιτικές τους εντείνουν την κρίση -προσθέτοντας ότι δεν έχουν εναλλακτική- ότι αυτές οι πολιτικές τους επιβάλλονται από την Ευρώπη.

 Κάθε φορά που η Ελληνική κυβέρνηση κάνει άλλη μια αισιόδοξη ανακοίνωση οι άνθρωποι το συγκρίνουν με την καταστροφή που βλέπουν γύρω τους και χάνουν κάθε πίστη ότι αυτοί οι οποίοι οδηγούν το έθνος ξέρουν τι κάνουν.

 Φοβούμαι πως για πολλούς οικονομολόγους αλλά και φοιτητές στον τομέα της Δημόσιας Πολιτικής η χώρα μας έχει μετατραπεί σε ένα εργαστήριο πολιτικών λιτότητας.

 • Αν θέλετε να δείτε με ποιο τρόπο η εφαρμογή προκυκλικών οικονομικών πολιτικών καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό, μετατρέποντας μία ύφεση σε βαθειά Κρίση, ελάτε στην Ελλάδα.

 • Αν θέλετε να δείτε με ποιο τρόπο η επιβολή του μεγαλύτερου προγράμματος δημοσιονομικής πειθαρχίας εν καιρώ ειρήνης, αποτυγχάνει ως προς την αντιμετώπιση της κρίση χρέους, ελάτε στην Ελλάδα.

 • Εάν θέλετε να δείτε με ποιο τρόπο η κλεπτοκρατία καταφέρνει να παραμείνει στην εξουσία έχοντας καταστρέψει ένα ολόκληρο έθνος, ελάτε στην Ελλάδα.

 Η επικρατούσα άποψη είναι ότι ο κύκλος της ύφεσης που σας περιγράφω ξεκίνησε εξαιτίας του υπερδανεισμού του Ελληνικού κράτους κατά την περίοδο που προηγήθηκε του Κραχ του 2008. Αυτό δεν είναι αναληθές.

Ωστόσο από πλευράς ανάλυσης δεν βοηθά στην προσπάθεια μας να κατανοήσουμε τα αίτια της κρίσης. Είναι κάπως σαν να λέμε ότι ένας ασθενής που πάσχει από καρκίνο πονάει. Αυτό μπορεί πράγματι να ισχύει όμως η συγκεκριμένη παρατήρηση δεν μπορεί να εξηγήσει τι ακριβώς προκάλεσε τον καρκίνο, τι τύπο καρκίνου ή ποια θεραπεία μπορεί να βοηθήσει στην ίασή του. Το χρέος, όπως και ο πόνος, είναι το σύμπτωμα ενός βαθύτερου προβλήματος.

 Εάν δεν με πιστεύετε ότι το χρέος δεν είναι η αιτία της κρίσης, σκεφτείτε το παράδειγμα της Ιρλανδίας. Ή της Ισπανίας. Τα επίπεδα του δημοσίου χρέους τους το 2008 ήταν χαμηλότερα από αυτά της Γερμανίας. Οι κρατικοί προϋπολογισμοί τους ήταν πλεονασματικοί, εν αντιθέσει με αυτόν της Γερμανίας ο οποίος ήταν ελλειμματικός. Και παρόλα αυτά η Ιρλανδία και η Ισπανία βρέθηκαν στον ίδιο φαύλο κύκλο με την Ελλάδα: περικοπές μισθών, μείωση της ζήτησης, αύξηση της ανεργίας, μετανάστευση, απογοήτευση. Γιατί;

Ο λόγος είναι, βέβαια, ότι οι χώρες μας είναι μέρος μιας άσχημα σχεδιασμένης Νομισματικής Ένωσης. Μιας νομισματικής ένωσης που έκανε δύο πράγματα:

 • Αφαίρεσε από τις οικονομίες μας την ικανότητα να απορροφήσουν ένα σοκ, σε περίπτωση που μας χτυπήσει μια παγκόσμια ή περιφερειακή κρίση.

 • Και φρόντισε ώστε, όταν ήρθε το σοκ, να είναι πολύ, πολύ μεγαλύτερο! Γιατί μεγαλύτερο; Επειδή, κατά τη διάρκεια των «καλών εποχών», η νομισματική μας ένωση οδήγησε σε γιγαντιαίες ροές κεφαλαίων από τις πλεονασματικές χώρες στις ελλειμματικές μας χώρες. Οι ροές δημιούργησαν φούσκες που, με τη σειρά τους, δημιούργησαν την εντύπωση της ανάπτυξης (μεγέθυνσης) και της προόδου.

 • Στην Ισπανία, τα χρήματα που προέρχονταν από τη Γερμανία και αλλού ήταν δανεισμένα από ιδιώτες-επενδυτές. Οι τιμές των κατοικιών αυξήθηκαν, οι άνθρωποι δανείστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τις τράπεζες για να τα αγοράσουν, οι τιμές στη συνέχεια πήγαν ακόμα πιο ψηλά, οι άνθρωποι αισθάνθηκαν πλούσιοι, ξόδεψαν περισσότερο και, ως εκ τούτου, η ισπανική οικονομία αναπτύχθηκε γρήγορα στις πλάτες του ιδιωτικού χρέους.

 Στην Ελλάδα, τα χρήματα από τη Γερμανία και αλλού ήταν δανεισμένα από το κράτος, το οποίο τα έδωσε στη συνέχεια στους ιδιώτες-επενδυτές για την κατασκευή δρόμων, Ολυμπιακών εγκαταστάσεων.

 Την ίδια στιγμή, η φοροδιαφυγή και οι φοροαπαλλαγές για τους πλούσιους, δεν επέτρεψαν έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό.

 Όταν οι χρηματοπιστωτικές αγορές κατέρρευσαν το 2008, τόσο η Ισπανία όσο και η Ελλάδα ήταν στο δρόμο προς την καταστροφή. Στην Ισπανία, όπως και στην Ιρλανδία, η αγορά ακινήτων κατέρρευσε, οι τιμές έπεσαν, οι άνθρωποι κατέληξαν με σπίτια που άξιζαν λιγότερο από ό,τι τα δάνεια τους, πολλοί χρεοκόπησαν. Όταν οι τράπεζες άρχισαν να έχουν πρόβλημα, το κράτος παρενέβη και ενέγραψε τις απώλειές τους στα βιβλία του. Με τον τρόπο αυτό, τόσο οι τράπεζες όσο και το κράτος χρεοκόπησαν.

 Στην Ελλάδα, το κράτος χρεοκόπησε άμεσα, δεδομένου ότι ήταν αυτό που είχε δανειστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Στη συνέχεια, οι τράπεζες που είχαν δανείσει το κράτος επίσης χρεοκόπησαν. Στη συνέχεια, οι επενδυτές χρεοκόπησαν. Σύντομα, ολόκληρη η χώρα είχε καταρρεύσει.

Δεδομένης της δομής της ευρωζώνης, όπου τα κράτη, χωρίς μία Κεντρική Τράπεζα από πίσω τους, έπρεπε να βάλουν πλάτη στην πτώχευση των τραπεζών, και όπου οι τράπεζες έπρεπε να συνεχίσουν τη χρηματοδότηση των χρεωκοπημένων κρατών, ήταν αναπόφευκτο ότι η θανάσιμη αγκαλιά μεταξύ αφερέγγυων τραπεζών και αφερέγγυων κρατών θα οδηγούσε σε φαινόμενο ντόμινο.

 Σε εκείνο το σημείο, η Ευρωπαϊκή Ένωση αρνήθηκε να δει κατάματα τα διαρθρωτικά ρήγματα στην καρδιά της νομισματικής ένωσης.

 • Αποφάσισαν ότι ήταν καλύτερα να προσποιούνται ότι αυτό είναι απλώς μια κρίση δημόσιου χρέους, από το να παραδέχονταν ότι έχουν σχεδιάσει μια νομισματική ένωση-έκτρωμα.

 • Αποφάσισαν να επιβάλουν λιτότητα σε υπό κατάρρευση οικονομίες, εξασφαλίζοντας έτσι ότι ο ρυθμός της κατάρρευσης θα επιταχυνθεί.

 • Με τον τρόπο αυτό, επέφεραν μια ύφεση που δεν ήταν απαραίτητο να έχουμε..

 • Και επιμένουν ακόμα σε αυτό.

 • Με τεράστιο ανθρώπινο κόστος.

 • Και με ένα φοβερό κόστος για τη δημοκρατία.

 Λοιπόν, κυρίες και κύριοι, στέκομαι μπροστά σας και ντρέπομαι βαθιά αλλά θα πω ότι κανένα από αυτά τα μαθήματα δεν το έχει πάρει η Ευρώπη.

Ένα άλλο πράγμα που μας έχει διδάξει η κρίση του 1929 είναι ότι, εάν η πολιτική τάξη αποτύχει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες αυτής της κατάρρευσης, και η οικονομική κάμψη μετατραπεί σε ύφεση, οι Ναζί θα βρεθούν σύντομα στο Κοινοβούλιο.

 Και στο Κοινοβούλιο της χώρας μου, είμαστε υποχρεωμένοι κάθε μέρα να καθόμαστε απέναντι από μια πτέρυγα των Ναζί κακοποιών που προωθούν τον αντισημιτισμό και χαιρετούν όπως ο Αδόλφος Χίτλερ.

 Επειδή ανέφερα την περίοδο μεσοπολέμου, τη Μεγάλη Ύφεση, είναι ενδιαφέρον για μένα να συγκρίνουμε την Κεντρική μας Τράπεζα , την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με τη Fed (Την Ομοσπονδιακή τράπεζα), εδώ στην Ουάσιγκτον.

Το γεγονός ότι ο επικεφαλής της Κεντρικής σας Τράπεζας, κ. Ben Bernanke, έκανε την ακαδημαϊκή εργασία του, μελετώντας την Μεγάλη Ύφεση, είναι σημαντικό. Μπορεί να είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η Fed έχει συμπεριφερθεί τόσο διαφορετικά από την ΕΚΤ.

 Αν συγκρίνει κανείς τη γλώσσα που χρησιμοποιείται από τον κ. Bernanke κατά τη διάρκεια των πέντε τελευταίων ετών με εκείνη των τραπεζιτών της Κεντρικής μας Τράπεζας, θα εντοπίσει τη διαφορά. Η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης, η Κεντρική μας Τράπεζα, φαίνεται ανέγγιχτη από την οικονομική κρίση που εξελίσσεται κάτω από τη μύτη της. Αν οι κεντρικοί τραπεζίτες μας είχαν περάσει λίγο περισσότερο από το χρόνο τους μελετώντας την Μεγάλη Ύφεση, τα πράγματα μπορεί να ήταν διαφορετικά.

 Επιμένοντας για ένα λεπτό στο θέμα της Μεγάλης Ύφεσης, επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω την ευφυή επισήμανση του Φραγκλίνου Ρούσβελτ ότι, σε μια εποχή ύφεσης, το χειρότερο που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο ίδιος ο φόβος. Στη χώρα μου, λες και ήθελαν να αποδείξουν ότι έχει δίκιο ο Roosevelt, προς όφελός τους, οι κλεπτοκράτες αγωνίζονται να παραμείνουν στην εξουσία διασκορπίζοντας το φόβο. Το φόβο για την εναλλακτική λύση στην κυριαρχία τους. Το φόβο για εμάς. Το φόβο για την Αριστερά που εκπροσωπώ εδώ σήμερα.

 Υπάρχει κάτι να φοβηθεί κανείς από την Αριστερά στην Ελλάδα; Με ποιο τρόπο είμαστε ριζοσπαστικοί; Οι κινδυνολόγοι θα σας πουν ότι το κόμμα μας, αν έρθει στην κυβέρνηση, θα σκίσει τη δανειακή σύμβαση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, θα βγάλει τη χώρα έξω από την ευρωζώνη, θα διακόψει τους δεσμούς της Ελλάδας με την πολιτισμένη Δύση, ότι η Ελλάδα θα γίνει μια νέα Βόρεια Κορέα.

 Αυτό είναι κινδυνολογία στα χειρότερά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα μου, δε θέλει τίποτα από αυτά. Ήμασταν πάντα, και πάντα θα παραμείνουμε, ένα ευρωπαϊκό κόμμα.

Το ότι πιστεύουμε ότι η Ευρώπη έχει χάσει το δρόμο της, και ότι επιβάλλει απάνθρωπες πολιτικές στους ίδιους τους λαούς της, δε μπορεί να θεωρηθεί αντι-ευρωπαϊκό. Πρέπει η πολιτική μας να ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης. Και στην ιδέα ότι η Ευρώπη είναι το σπίτι μας και πρέπει να το υπερασπιστούμε από τη Μεγάλη Ύφεση που εξαπλώνεται και η οποία απειλεί όχι μόνο εμάς τους Ευρωπαίους, αλλά και ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία. Θέλουμε να σταματήσουμε τον κατακερματισμό της Ευρώπης. Και αυτό σημαίνει να αντισταθούμε στις σημερινές πολιτικές της Ευρώπης.

Επιτρέψτε μου να το πω αυτό ξεκάθαρα: ο ΣΥΡΙΖΑ θα κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Αλλά αυτό δεν σημαίνει αποδοχή ηλίθιων και απάνθρωπων πολιτικών που μας υπαγορεύονται από τούς σημερινούς, αυτοκαταστροφικούς ιθύνοντες της Ευρωζώνης. Όχι! Πράγματι, κατά την άποψή μου, προκειμένου να παραμείνουμε μακροπρόθεσμα στην Ευρωζώνη, πράγματι προκειμένου η Ευρωζώνη να επιβιώσει, χρειαζόμαστε μια αλλαγή σχεδίου. Χρειαζόμαστε μια ορθολογική επανεκτίμηση της στρατηγικής μας για την καταπολέμηση της κρίσης. Όχι σε ελληνικό επίπεδο. Στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά αυτή η νέα στρατηγική δεν θα έρθει μέχρις ότου και εκτός εάν ένα κόμμα όπως το δικό μας φωνάξει στις Βρυξέλλες: Φτάνει πια!

 Αυτό που λέμε είναι ότι η συμφωνία αυτή παραβιάζεται καθημερινά από την ίδια την πραγματικότητα. Η δανειακή σύμβαση θα γίνει αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης.

Αλλά το Μνημόνιο της λιτότητας είναι ήδη νεκρό.

 Επιτρέψτε μου να υπογραμμίσω ότι δεν είναι δουλειά του ΔΝΤ να προβλέψει τι θα συμβεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε χωρίς τέτοια σχόλια που υπονομεύουν τη σταθερότητα της οικονομίας ακόμη περισσότερο.

 Ωστόσο, χαιρετίζω την προειδοποίηση για Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη και Βερολίνο ότι η συμφωνία αυτή έχει ξεπεραστεί από την πραγματικότητα.

 Ότι είναι αδύνατον να εφαρμοστεί με επιτυχία, ακόμα και αν ο Σύριζα πείσει κάθε Έλληνα, κάθε Ελληνίδα και κάθε Ελληνόπουλο να ξυπνάει και να κοιμάται σε καθημερινή βάση με την πρόθεση να την τηρεί.

 Βλέπετε, πρόκειται για μια συμφωνία που έρχεται σε αντίθεση με τους νόμους της οικονομίας. Και για το λόγο αυτό, η επίμονη εφαρμογή της συμφωνίας αυτής έρχεται σε αντίθεση με τους νόμους του ανθρωπισμού.

Έτσι, αν οι ριζοσπαστικές πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορούν στο να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Και αν δεν πρόκειται να σκίσει τις συμφωνίες μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι σημαίνει η ετικέτα μας ως Ριζοσπαστικής Αριστεράς;

Σημαίνει ότι το είμαστε έτοιμοι για ριζικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος, ώστε να δημιουργηθεί ένα σταθερό περιβάλλον δικαιοσύνης, αναδιανομής του πλούτου, και επενδύσεων.

 Σημαίνει ότι θα συνεχίσουμε να επιμένουμε ότι η Ευρωζώνη χρειάζεται νέα θεμέλια.

 Σημαίνει ότι δεν θα αποδεχτούμε την ευρωπαϊκή μετενσάρκωση του Χέρμπερτ Χούβερ να στοιχειώνει τους λαούς της Ευρώπης.

 Σημαίνει ότι θα αντιταχθούμε σε κάθε προσπάθεια να εξηγηθεί η κρίση του ευρώ, με το σχήμα “Οι τζίτζικες του Νότου ξόδεψαν υπερβολικά χρησιμοποιώντας τα μυρμήγκια του Βορρά ως εγγυητές”.

Σημαίνει ότι θα συνεχίσουμε να εξηγούμε ότι η κρίση του ευρώ συνέβη επειδή οι τζίτζικες της Γερμανίας και της Ελλάδας έκαναν πάρτυ πριν από το 2008, κερδίζοντας εις βάρος των σκληρά εργαζόμενων μυρμηγκιών τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ελλάδα.

 Και όταν συνέβη το κραχ, οι τζίτζικες της Γερμανίας και της Ελλάδας απαίτησαν ότι τις απώλειές τους θα τις πληρώσουν τα μυρμήγκια της Γερμανίας και της Ελλάδα.

Σημαίνει ότι θα απαιτήσουμε ένα Νέο Σύμφωνο (new deal) για την Ευρώπη, που θα κινητοποιήσει τις παραγωγικές δυνατότητες της Ηπείρου ενάντια στη φτώχεια και την απελπισία.

 Τον περασμένο Ιούνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ τινάχθηκε από το 4 στο 27% αλλά δεν ήταν πρώτο κόμμα. Πολλοί από εσάς πρέπει να έχετε ακούσει την προπαγάνδα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα επικίνδυνα άπειρο.

 Σήμερα, στέκομαι εδώ, μπροστά σας, έτοιμος να απαντήσω στις ερωτήσεις σας, και υπερήφανος να πω:

 Ναι, είμαστε άπειροι στο να συνάπτουμε σκιερές συμφωνίες με τους κλεπτοκράτες και τους ολιγάρχες. Ναι, είμαστε άπειροι στη συγκάλυψη σκανδάλων δωροδοκίας, όπως το διαβόητο σκάνδαλο της Siemens. Όπως το σκάνδαλο απόκρυψης της λίστας Λαγκάρντ. Ναι είμαστε άπειροι. Ναι, δεν έχουμε στο ενεργητικό μας καμία υπογραφή δανειακής σύμβασης που αντιβαίνει στη λογική της μακροοικονομίας. Ναι, οι σκέψεις μας είναι σαφείς και τα χέρια μας είναι σταθερά. Και, πάνω απ 'όλα, είναι καθαρά.

 Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, το μήνυμά μου σε αυτό το κοινό, εδώ στο Brookings, είναι ότι το κόμμα μας θέλει να καθιερώσει έναν αμοιβαία επωφελή διάλογο με καλοπροαίρετους, προοδευτικούς στοχαστές από την δική σας πλευρά του Ατλαντικού.

 Θέλω να σας πω ότι οι άνθρωποι στην Ελλάδα, ακόμη και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, σας θεωρούν συνοδοιπόρους στην πολύπλευρη, αλλά σημαντική επιχείρηση για την αποκατάσταση της ευημερίας και της ελπίδας στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Ο υπόλοιπος κόσμος, έχοντας σημειώσει τεράστια πρόοδο τις τελευταίες δεκαετίες, παρακολουθεί εμάς τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς με αγωνία. Δεν πρέπει να τους απογοητεύσουμε όπως ακριβώς δεν πρέπει να απογοητεύσουμε τους ίδιους τους λαούς μας.

 Πρέπει να αποδείξουμε όλοι μαζί ότι η ανθρωπότητα έχει γίνει σοφότερη από τις καταστροφές που έχει ζήσει στο παρελθόν.

 Σας ευχαριστώ 

 Πηγή: Left.gr
 Αναρτήθηκε από Αντωνης

Τα τρία πρόσωπα του κτήνους.

Τα τρία πρόσωπα του κτήνους.

Ιανουαρίου 23, 2013 από poexania 


Η διαφορά του “αριστερού” κεφαλιού είναι ότι πρίν αρχίσει να ξεσκίζει τις σάρκες του θύματος του πλένει πρώτα τα δόντια του και βάζει αποσμητικό στόματος για δροσερή αναπνοή. Α ναι, και πριν σε καταπιεί σε γλύφει.

Πριν από μερικές μέρες σε μια παρέα έτυχε να μου δείξουνε μια από αυτές τις εξυπνάδες που κυκλοφορούν στο δίκτυο. Δυστυχώς λίγο που έψαξα δεν κατάφερα να την ξαναβρώ και έτσι θα σας την μεταφέρω από μνήμης, η ουσία πάντως και χοντρικά η διατύπωση είναι η ίδια. Πάμε λοιπόν να το δούμε και ύστερα να το σχολιάσουμε:

“Έπρεπε να δηλώσω στην εφορία πόσα στόματα ταΐζω, έτσι έκατσα και σκέφτηκα. Είναι 1.5 εκατομμύριο άνεργοι, 1 εκ. παράνομοι μετανάστες, ακόμα 500.000 νόμιμοι μετανάστες οι οποίοι παίρνουν διάφορα επιδόματα, μερικές χιλιάδες ανάπηροι που δεν είναι ανάπηροι και παίρνουν επίδομα αναπηρίας, και άλλοι 300 στη βουλή. Τόσα στόματα ταΐζω, σας φαίνονται πολλά;”

Νταξ, δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να καταλάβουμε από ποιόν ιδεολογικό χώρο μπορεί να προέρχεται μια τέτοια δήλωση, όμως ας δώσουμε προσοχή στο γεγονός ότι μέσα σε όλους αυτούς που “στοχοποιούνται” δεν γίνεται ούτε καν λόγος για την πλουτοκρατία, πουθενά! Ο συγγραφέας φτάνει το πολύ μέχρι τους βουλευτές, και αυτό όχι για κανένα άλλο λόγο πέρα από το να καλλιεργήσει την άποψη ότι είναι όλοι ίδιοι, να κάνει δηλαδή αυτό που ξέρει να κάνει ο φασισμός καλύτερα, να προωθεί την μη σκέψη(ανοησία). Αυτός είναι και ο λόγος που το περιεχόμενο βέβαια εκτός από ρατσιστικό και βαθέως αντιλαϊκό, είναι και λαϊκίστικο, δεν λέει τίποτα επί της ουσίας, παρά μόνο προάγει το μίσος πετώντας την πέτρα όσο πιο μακριά γίνεται από την πραγματικότητα.

 Αν έχω βγάλει ένα συμπέρασμα τον τελευταίο ένα και κάτι χρόνο, είναι ότι αυτή τη στιγμή στη χώρα μας το καπιταλιστικό σύστημα έχει 3 πόλους σκέψης που το εκπροσωπούν στο ιδεολογικό επίπεδο. Ο ένας πόλος είναι ο φασιστικός/ναζιστικός, ακροδεξιός αν προτιμάτε, με αιχμή του δόρατος την Χ.Α, που όμως, έχει ανοίξει το δρόμο και έχει σπάσει τα ταμπού ώστε να μπορούν και άλλα κόμματα να πλατσουρίζουν στα λιμνάζοντα ύδατα της ιδεολογίας του μίσους. Δεν πρέπει βέβαια να παραβλέψουμε το ρόλο του ΛΑΟΣ πρωτύτερα σαν ιεροκήρυκα μίας, πιο κεκαλυμμένης βέβαια, αλλά αδιαμφισβήτητα ρατσιστικής ρητορείας που έστρωσε το χαλί στην αποδοχή της πιο προωθημένης σε λόγο και έργο Χρυσής Αυγής. Αυτός ο πόλος σκέψης, ο φασιστικός, κάνει σημαία του τον ρατσισμό και υπόσχεται “κάθαρση” για όσους είναι καθαρόαιμοι έλληνες πατριώτες, τους καλεί να ανακαταλάβουν την χώρα και να την απαλλάξουν από τα μιαρά στοιχεία της αλλοδαπής. Υπόσχεται πως αν πετάξουμε όλους αυτούς έξω από τη χώρα, και αν αλλάξουν τα πρόσωπα που κυβερνούν και αντικατασταθούν από αγνούς ναζιστές πατριώτες, ο λαός θα βάλει το κεφάλι κάτω, και από κοινού, έλληνες εργάτες και έλληνες επιχειρηματίες θα αγωνιστούν για την εθνική παλινόρθωση. Δεν θα κάτσω εδώ να εξηγώ γιατί, εκτός από απάνθρωπα, όλα αυτά είναι μη πραγματοποιήσιμα και αναποτελεσματικά, ίσως σε κάποιο άλλο άρθρο, εδώ απλά θέλω να παραθέσω τους τρείς ιδεολογικούς πόλους ελπίζοντας ότι θα εξαχθούν από τους αναγνώστες κάποια συμπεράσματα.

Ο δεύτερος ιδεολογικός πόλος είναι ας τον πούμε ο (νεο)φιλελεύθερος, αυτός που πιο ξεκάθαρα από όλους στοχοποιεί τα μικρομεσαία και χαμηλά λαϊκά στρώματα της χώρας για όλα τα δεινά. Τους τεμπέληδες δημ. υπαλλήλους, τους απατεώνες αγρότες, τους χαραμοφάηδες ανέργους, τους κλέφτες μικρομαγαζάτορες, τους καλομαθημένους νέους, τους σπάταλους νεοέλληνες. Και αυτή η ιδεολογία αποφεύγει να αναφερθεί στα ενδογενή προβλήματα του καπιταλισμού ακριβώς όπως ο διάολος αποφεύγει το λιβάνι. Όπως και οι φασίστες, έτσι και οι νεοφιλελεύθεροι ρίχνουν μέρος της ευθύνης στους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου, ξεχνώντας όλως περιέργως να αναφέρουν πως όλοι αυτοί όλα αυτά τα χρόνια δρούσαν καθ υπόδειξη μεγάλων οικονομικών κέντρων και οργανισμών. Μας λένε για παράδειγμα ότι για την κρίση φταίει η αλόγιστη καταναλωτική συμπεριφορά των ελλήνων που έπαιρναν δάνεια και χρεωνόταν σε τράπεζες μέσω πιστωτικών. Όλος αυτός ο “υπερκαταναλωτισμός” βέβαια, που προωθήθηκε από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα(την Ε.Ε, την ισχυρή Ελλάδα της ευρωζώνης), όχι απλά δεν έφερε την κρίση αλλά την καθυστέρησε κιόλας, διότι με τα δάνεια, το πλαστικό χρήμα και τα χρηματιστήρια, οι επιχειρήσεις μπορούσαν να συνεχίσουν να παρουσιάζουν αύξηση κερδών(έστω και υπό μορφή φούσκας) και γινόταν δυνατόν να μπαλωθεί για λίγο η αντίθεση μεταξύ ολοένα αυξανόμενης παραγωγής και αδυναμίας να υπάρχει απορρόφηση όλης αυτής της παραγωγής από τους καταναλωτές που τα εισοδήματα τους ολοένα και περιοριζόταν αναλογικά. Φυσικά η φούσκα κάποτε θα έσκαγε, όπως και έγινε, όμως δεν έσκασε επειδή καταναλώναμε, έσκασε επειδή ο καρπός της παραγωγής μοιράζεται ανισομερώς.

Λύση στην κρίση για τους νεοφιλελεύθερους είναι ή όπως όπως προσέλκυση επενδυτών, με σκληρές πάντα θυσίες από πλευράς μικρομεσαίων και χαμηλών λαϊκών στρωμάτων, αποκρατικοποιήσεις, ξεπούλημα εθνικού πλούτου και ότι άλλο χρειαστεί, προκειμένου να γίνει η χώρα ελκυστική για τους επενδυτές και να ανοίξουν θέσεις εργασίας, υπάρχει και μια πιο κομψή λέξη που χρησιμοποιούν για όλα αυτά, την ονομάζουν “νοικοκύρεμα”. Φυσικά αυτού του είδους η εργασία, στα πλαίσια της καπιταλιστικής ανάπτυξης και του νοικοκυρέματος, θα είναι κάτι μεταξύ δουλείας και σκλαβιάς, σε συνθήκες από εποχές που ελπίζαμε να μην ξαναζήσουμε. Η όποια δε ανάπτυξη θα είναι ανάπτυξη τύπου Ινδίας και Νοτίου Κορέας(αν υποθέσουμε ότι μπορεί να σηκώσει κάτι τέτοιο ο γερασμένος ευρωπαϊκός καπιταλισμός), δηλαδή ανάπτυξη για τις πολυεθνικές σε βάρος των εξαθλιωμένων μαζών, κάτι που, προς τιμήν τους, οι φιλελεύθεροι δεν κάνουν μεγάλο κόπο να το κρύψουν.

Ο τρίτος πόλος είναι εκείνος της σοσιαλδημοκρατίας. Οι θιασώτες του δεν ενοχοποιούν τον απλό λαό, προτιμούν να τον υπνωτίζουν με παραμύθια και υποσχέσεις για ένα καλύτερο πιο δίκαιο αύριο, πάντα μέσα στα πλαίσια του καλού καπιταλισμού του ανθρωπισμού, της φιλανθρωπίας και της τύπου ΜΚΟ ευαισθησίας. Προσπαθούν να πείσουν τον λαό ότι μέσα στα σαλόνια της αστικής διακυβέρνησης σε όλο τον κόσμο υπάρχει μια διαμάχη μεταξύ του καλού και του κακού, καλός Ολλάντ, κακιά Μέρκελ, καλός Ομπάμα, κακός Μπούς και πάει λέγοντας. Παλεύουν με κάθε τρόπο να αποδείξουν ότι οι δυνάμεις του καλού κερδίζουν σιγά σιγά τον πόλεμο ενάντια στην αυτοκρατορία του κακού, και ότι είναι απλώς θέμα χρόνου, διάθεσης και φένγκ σούι, να γίνουν οι σωστοί χειρισμοί που είναι ικανοί να μετατρέψουν την στρίγκλα του καπιταλισμού σε καλοκάγαθο αρνάκι. Ο συγκεκριμένος ιδεολογικός πόλος χρησιμοποιεί πολύ περισσότερο από τους άλλους δύο ένα όπλο μαζικής καταστροφής που λέγεται “σου λέω αυτό που θες να ακούσεις για να μην με αμφισβητήσεις”. Είναι κάτι σαν τον θεραπευτή ιεροκήρυκα που υπόσχεται θεραπεία του καρκίνου με ένα απλό ακούμπημα στην πληγείσα περιοχή και να εκμεταλλευθεί κάθε αδυναμία του πελάτη για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του και να βάλει το χέρι στο πορτοφόλι του. Όπως και με τους άλλους δυο ιδεολογικούς πόλους, έτσι και οι σοσιαλδημοκράτες, συνιστούν ψυχραιμία, λένε, “αφήστε μας εμάς να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα”, ενώ στην πραγματικότητα υπονομεύουν το μέλλον του λαού αμβλύνοντας τις αντιδράσεις του, προωθώντας τακτικές διαχείρισης της φτώχειας ως κινηματικές και επαναστατικές, δίνοντας έτσι τα διαπιστευτήρια τους στο κεφάλαιο και ανοίγοντας “μπίζνες” με τους διάφορους ανά τον κόσμο εκπροσώπους του. Τελικός στόχος είναι πάλι το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και η εξασφάλιση της φθηνής, προς όφελος των μονοπωλίων, εκμετάλλευσης ενός εργατικού δυναμικού με υψηλό επίπεδο μόρφωσης και εξειδίκευσης.

Ας αναφερθούμε σε αυτό το σημείο και σε μερικά γενικά συμπεράσματα.

Καταρχήν η επιρροή που έχουν αυτοί οι τρείς ιδεολογικοί πόλοι στην ελληνική κοινωνία είναι ξεκάθαρη. Μεταξύ τους δεν είναι απόλυτα στεγανοί, ούτε όσον αφορά τους φορείς που τους εκφράζουν ούτε όσον αφορά τους αποδέκτες. Βλέπουμε για παράδειγμα κόμματα που δανείζονται επιχειρήματα και από την ακροδεξιά ιδεολογία αλλά και από την νεοφιλελεύθερη, ενώ βλέπουμε ψηφοφόρους που ενώ ψήφισαν Σύριζα, λένε παράλληλα και το “μια χούντα θα μας σώσει”. Δεύτερον, οι επιδόσεις τους στο παιχνίδι του αποπροσανατολισμού είναι καταπληκτικές, έχουν καταφέρει την κοινωνία να βρίσκεται συνεχώς σε έναν, ας μου επιτραπεί η έκφραση, “ψυχρό εμφύλιο πόλεμο” που θέλει τον ιδιωτικό υπάλληλο να αντιπαρατίθεται με τον δημόσιο και να τον θεωρεί εχθρό του, τον έλληνα εργάτη να τα βάζει με τον ξένο εργάτη, τον μισθωτό να τα βάζει με τον μικρομαγαζάτορα και πάει λέγοντας.

Φυσικά πίσω από όλα αυτά υπάρχουν αντικειμενικές αιτίες που διευκολύνουν την καλλιέργεια αυτής της έχθρας, μικροσυμφέροντα, ανισότητα, εκμετάλλευση του μικρότερου από τον μικρό και του μικρού από τον μικρομεσαίο κ.ά. Αυτό που τελικά διαφεύγει από την συντριπτική πλειοψηφία του λαού, και αυτή είναι η πιο σημαντική συμβολή των τριών ιδεολογικών εκφάνσεων στην υπηρεσία του καπιταλισμού, είναι πως πραγματική πηγή των προβλημάτων όλων είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που αναπαράγει αυτού του είδους τις σχέσεις. Και οι τρείς, με διαφορετική επικάλυψη ο καθένας, προσπαθούν να ταυτίσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, το κάνουν είτε, όπως είδαμε, χωρίζοντας τους καπιταλιστές σε καλούς και κακούς, είτε χωρίζοντας τον ίδιο τον καπιταλισμό σε καλό και κακό(πχ λένε ότι αν στην Ελλάδα ο καπιταλισμούς λειτουργούσε σωστά και δεν εμφανιζόταν υποκειμενικές παθογένειες, όπως είναι η διαφθορά η γραφειοκρατία και η ανοργανωσιά, δεν θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε), είτε βάζοντας μας να βγάζουμε ο ένας το μάτι του άλλου. Στο βάθος της μεταξύ τους σχέσης, και οι τρείς αυτές εκφάνσεις, βρίσκονται σε μια αθόρυβη συνεργασία ενάντια στον λαό και τη νοημοσύνη του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εκφράζουν και αντιθέσεις συμφερόντων ανάλογα με το ποιές μερίδες του κεφαλαίου βρίσκονται από πίσω τους ή το τι ρόλο και κάτω υπό ποίες συνθήκες καλείται ο καθένας να παίξει. Ανοιχτά πάντως η διαφωνία τους περιορίζεται σε ζητήματα “βιτρίνας”, όπως είναι για παράδειγμα το αν θα τιμωρηθούν δύο ή τρείς για τη λίστα Λανγκάρντ ή το αν υπήρχαν ή δεν υπήρχαν μολότοφ στην Βίλα Αμαλίας. Σε τέτοια, αν όχι εντελώς ανούσια, σίγουρα δευτερεύοντα ζητήματα, διαπληκτίζονται σε υψηλούς τόνους, προκειμένου να δημιουργήσουν εντυπώσεις και να αποπροσανατολίσουν. Παρατηρήστε επίσης όταν μιλούν για διαφθορά πως όλοι ετούτοι συνηθίζουν να εστιάζουν σε 2-3 πρόσωπα ή αφηρημένα στο εκάστοτε κυβερνόν κόμμα, και ποτέ μα ποτέ, δεν εστιάζουν στο ποιές εταιρίες εξυπηρετούσαν τα πρόσωπα και τα κόμματα που συνδέονται με τα σκάνδαλα αυτά. Τρανταχτό παράδειγμα η απόλυτη συγκάλυψη της υπόθεσης Siemens.

Από την πλευρά τους τα κυρίαρχα αστικά ΜΜΕ, αναλαμβάνουν το έργο να πάρουν αυτήν την φτιαχτή εικόνα και να την κοινωνήσουν στις μάζες. Δείτε για παράδειγμα πως προώθησαν το όλο θέμα με τους χρυσαυγίτες που υποτίθεται βοηθούσαν τις κυριούλες να βγάλουν λεφτά από το ATM, το οποίο ήταν τελικά μια απάτη. Ακόμα πιο καθοριστικός ήταν ο τρόπος που “καπέλωσαν” τους “ακαπέλωτους” αγανακτισμένους της πλατείας, χαϊδεύοντας τους τα αυτιά, ενθαρρύνοντας τον μικροαστισμό και κρατώντας τους μακριά από σκέψεις δράσεις και φορείς που ίσως ήταν ικανές/οι να τους οργανώσουν αποτελεσματικά και να τους στρέψουν ενάντια στο σύστημα.

Όπως και να έχει σταματάω κάπου εδώ πριν το άρθρο γίνει τεράστιο, το θέμα βέβαια που έθιξα είναι ανεξάντλητο και θα μπορούσε κανείς να γράψει ολόκληρα βιβλία για κάθε μια από τις ιδεολογικές εκφάνσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Πραγματικά έχω αφήσει πολλά πράγματα απέξω που είναι και αυτά ιδιαιτέρως σημαντικά, ίσως χρειαστεί να γράψω και άλλο άρθρο μιας και πρέπει να προσεγγιστεί το συγκεκριμένο θέμα από πολλές πλευρές(οικονομική, ιστορική, γεωπολιτική κλπ). Όπως πάντα, ελπίζω σε γόνιμο διάλογο, που σημαίνει συμπλήρωμα, διόρθωση επισημάνσεις ή και ερωτήσεις πάνω σε όσα έγραψα.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)