26 Ιαν 2017

Εθνικιστικά συνθήματα και βαναυσότητες σε εκπαίδευση του Ελληνικού Στρατού Κύπρου (ΕΛΔΥΚ)

 Εθνικιστικά συνθήματα και βαναυσότητες σε εκπαίδευση του Ελληνικού Στρατού Κύπρου (ΕΛΔΥΚ)

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΓΕΣ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΕΙ ΞΑΝΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ ΚΑΙ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΣΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ; [ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ]
Είναι Τετάρτη, 6 Αυγούστου 2014 και το ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ αποκαλύπτει ένα αποκρουστικό βίντεο με ακραία εθνικιστικά συνθήματα και βαναυσότητες εκπαιδευτών.
Δεν πρόκειται για κάτι κρυφό.

Αποτελεί την καθημερινότητα των μονάδων της ΕΛΔΥΚ και πιο συγκεκριμένα της 35ης Μοίρας Καταδρομών.
Με νωπές τις μνήμες από την σκληρότητα που έδειξε η ηγεσία των Πάνου Καμμένου και Δημήτρη Βίτσα στους 18χρονους Αλβανούς στο ΚΕΝ Μεσολογγίου, θα αναρωτιέστε πως αντιμετώπισαν τότε ΓΕΣ και Υπουργείο Άμυνας την Παρανομία και τη βαναυσότητα. Δείτε λοιπόν: 
Μπορεί το βίντεο να κατέβηκε λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση του ΔΙΚΤΥΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, όμως όχι μόνο άφησε πίσω του τεκμήρια, αλλά πολύ περισσότερο έγινε αντιληπτό από το ΓΕΣ και το Υπουργείο Άμυνας.
Το ερώτημα επομένως είναι γιατί οι ΑΓΕΣ Μανωλάς, ο ΑΓΕΕΘΑ Κωσταράκος και ο ΥΕΘΑ Δ.Αβραμόπουλος δεν κινούνται σύμφωνα με τον νόμο αντιμετωπίζοντας τα παράνομα και εμετικά άσματα μιας καθαρά ψυχολογικής επιχείρησης, τις βρισιές και τους τραμπουκισμούς των εκπαιδευτών που κλωτσούν τους εκπαιδευόμενους, ενώ παράλληλα βιντεοσκοπούν την όλη διαδικασία ενώ είναι γνωστό ότι ακόμη και το κινητό με κάμερα απαγορεύεται στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Όμως ΓΕΣ και ΥΠΕΘΑ δεν έβγαλαν ούτε ανακοίνωση, ωθώντας όλους να καταλάβουν ποιοι δίνουν το ελεύθερο στους ΝΑΖΙ να δρουν στις Ένοπλες Δυνάμεις, πως και γιατί εκπαιδεύονται οι Ειδικές Δυνάμεις. ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ:
ΕΤΣΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!
Τώρα δε μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν ξέρει. Οι έρευνες των επιτελείων με τις λευκές σελίδες για τη διείσδυσης των ΝΑΖΙ στις Ένοπλες Δυνάμεις που διέταξε ο ΥΕΘΑ Δ.Αβραμόπουλος κάλλιστα μπορούν να συμπεριλάβουν τα φασιστικά και εθνικιστικά συνθήματα, τις κραυγές μίσους που αποτελούν το πλαίσιο εκπαίδευσης των Ειδικών Δυνάμεων.
Αυτές είναι οι Ειδικές Δυνάμεις, έτσι εκπαιδεύονται, έτσι γαλουχούνται, όπως περιγράφει το βίντεο:
η Κύπρος είναι ελληνική και η Μακεδονία, γαμιέται η Τουρκία
Γνώρισα μια πουτάνα που τη λένε Τσιλέρ, γνώρισα έναν πούστη που τον λένε Τσεμιρέλ, τους γάμησα τη μάνα και την αδελφή και κάναν ένα γιο με πατέρα λοκατζή. Μεγάλωσε το αγόρι και πήγε στον Στρατό και έμαθε να λέει Τουρκία σε γαμώ
Λοκατζής, λοκατζής, σε βουνό χωρίς φαί, χωρίς νερό, μόνο αίμα και τι αίμα Τουρκικό, Σκοπιανό, Αραβικό, Αλβανικό, αίμα να΄ ναι, ότι να΄ναι, τα G3 να βαράνε, χήρες και ορφανά να χαλάνε και τα σπίτια τους να καίνε
Στην Πόλη που μου πήρανε εγώ τη θέλω πίσω, καπότες στην Αγιά Σοφιά, Τούρκο να μην αφήσω
Ήτανε ένα καράβι, ένα αρματαγωγό, από την Κύπρο σάλπαρε να σπείρει πανικό, παει παραλία στη Μικρά Ασία να σπείρει φλόγες και φωτιά σε όλη την Τουρκία,
κατέβηκαν τα ΣΤΑΓΙΕΡ γεμάτα λοκατζήδες, με ηθικό ατσάλι και όποιον Τούρκο βρήκαν του πήραν το κεφάλι
πεθάναν παλικάρια, σκοτώθηκαν παιδιά, στο δρόμο για να ρίξουμε για την Αγιά Σοφιά
που θα ανάψουμε κεριά; μέσα στην Αγιά Σοφιά, στον τρούλο της Αγιάς Σοφιάς θα ανέβω για να βγάλω την τούρκικη γαμοσέληνο και τον σταυρό να βγάλω
και μόνο τότε ο θεός τη Πόλη θα φωτίσει και ο ύμνος ο ελληνικός παντού θα αντιχήσει.
Ο μύθος της άμυνας και των σκληραγωγημένων πολεμιστών που θα μας σώσουν καταρρέει. 
Η εκπαίδευση αυτή, διάχυτη από μίσος για κάθε γειτονικό λαό αλλά και για τους Άραβες (!), από εθνικιστικό παροξυσμό και επεκτατισμό, αποδεικνύει ότι η φρίκη από την Ουκρανία, την Παλαιστίνη, την Συρία, το Ιράκ, την Αφρική δεν έχει εθνικό και θρησκευτικό πρόσημο- το βίντεο αποδεικνύει ότι κοινή είναι η εκπαίδευση και κάτω από παρόμοιες πολεμικές συνθήκες, κοινές θα είναι και οι μέθοδοι. 
Οι Ειδικές Δυνάμεις εκπαιδεύονται και παίζουν ρόλο στα βασικά πεδία δράσης του ελληνικού αστικού κόσμου: Πραιτοριανοί των εφοπλιστών, στον πόλεμο κατά των μεταναστών, στις αποστολές εκτός συνόρων των ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ. Για αυτό η κυβέρνηση τους αναβαθμίζει ενώ ταπεινώνει τους φαντάρους και το υπόλοιπο μόνιμο προσωπικό Και αν ο κάθε δημοκράτης πολίτης νοιώθει ανησυχία, προβληματισμό και αηδία συναισθανόμενος το τι γίνεται σε αυτό το γκέτο που δεν υπάρχει Νόμος και Στρατιωτικός Κανονισμός, ποιοι, πως και εναντίον ποιου εκπαιδεύονται να δράσουν στο πλαίσιο των σύγχρονων δογμάτων Άμυνας-Ασφάλειας που αντιμετωπίζουν ως ασύμμετρη απειλή και εσωτερικό εχθρό τον κόσμο της εργασίας και τα κοινωνικά κινήματα.
Όταν μάλιστα ο στρατηγός Συναδινός, διευθυντής στις Ειδικές Δυνάμεις, που έγινε ευρωβουλευτής της Χρυσής Αυγής αποδεικνύεται η κορυφή του παγόβουνου, καθώς το βίντεο αποδεικνύει την ύπαρξη συγκοινωνούντων δοχείων, αφού το σύνολο των εκπαιδευτών θα γαλουχήσουν τους νεοσύλλεκτους για να φτάσουμε στα γεγονότα του Φαρμακονησίου με την εγκληματική δράση κατά μεταναστών του Λιμενικού, τα συνθήματα μισαλλοδοξίας –που είναι τα ίδια με αυτά του βίντεο πάλι από από τις Ειδικές Δυνάμεις στην Στρατιωτική Παρέλαση της 25ης Μαρτίου του 2010, αλλά και από τα παραταγμένα Τάγματα Εφόδου της Χ.Α.=Λέσχες Εφέδρων που τραμπούκιζαν τους μάρτυρες κατηγορίας όταν μέσα στο Ναυτοδικείο τους παρανομούντες ΟΥΚάδες υπεράσπιζε ο πρώην ΑΓΕΣ Φραγκούλης Φράγκος. 
Γιατί μπορεί η Χ.Α. να διώκεται αλλά η πολιτική της ατζέντα εφαρμόζεται από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ εξαφανίζοντας εργατικά δικαιώματα, ενισχύοντας εφοπλιστές-τραπεζίτες-καναλάρχες-εργολάβους, στηρίζοντας τη κυβέρνηση των ΝΑΖΙ στην Ουκρανία και το κράτος Τρομοκράτη Ισραήλ που επιχειρεί Γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων. 
Ο ΥΕΘΑ Δ.Αβραμόπουλος, ο ΑΓΕΕΘΑ Κωσταράκος και ο ΑΓΕΣ Μανωλάς καλούνται να πάρουν θέση:
Ή ταυτίζονται και συγκαλύπτουν όλα αυτά ή εφαρμόζουν το νόμο και το Σύνταγμα.
Όπως καταλαβαίνετε δεν έγινε τίποτε.
ΠΛΗΡΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ.
Τώρα τρέχουν τα Αλβανόπουλα στα Στρατοδοκεία... 
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟ: ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ ΟΙ ΝΑΖΙ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ

 ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟ: ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ ΟΙ ΝΑΖΙ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ

Χάλασε ο εθνικιστικός και μιλιταριστικός κόσμος για τα Αλβανόπουλα και τον αετό τους...

Άστραψε και βρόντηξε ο ηγέτης των ΑΝΕΛ και ΥΕΘΑ Πάνος Καμμένος, απαιτώντας τα Έκτακτα Στρατοδικεία να λάβουν το λόγο...
Όπως ακροδεξιά μάθει κανείς, με δάσκαλο τον προπαγανδιστή της Χούντας των Συνταγματαρχών.
Όμως για τους ΝΑΖΙ της Χρυσής Αυγής ο Υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος και ο ΑΝΥΕΘΑ Δ.Βίτσας έχουν μόνο μια μεγάλη αγκαλιά.
Αυτοί και το στρατιωτικό κατεστημένο.
Την άνοιξαν λοιπόν και πάλι για να υποδεχτούν τον βουλευτή των ΝΑΖΙ, Αντώνη Γρέγο, σε εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού.
Έτσι λοιπόν η παρουσία των ΝΑΖΙ στα στρατόπεδα και στις εκδηλώσεις του στρατιωτικού κατεστημένου γίνεται συνήθεια. 
Έτσι στρώνουν το δρόμο στους φασίστες. Μέσα στη χλιδή, στα σαλόνια και στις Λέσχες Αξιωματικών, που βάζουν όμως τους φαντάρους να δουλεύουν τσάμπα.
Ως Υπηρέτες τους... 
Το παρών φυσικά στην εκδήλωση έδωσε και η στρατιωτική ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων.
Το κράτος διαρκούς έκτακτης ανάγκης του σύγχρονου Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού τείνει το χέρι στο φασισμό και το ναζισμό.
Αυτό το κράτος αναθέτει στον Στρατό την εφαρμογή των δογμάτων άμυνας-ασφάλειας που αντιμετωπίζουν την εργατική αμφισβήτηση και τους μετανάστες ως εσωτερικό εχθρό, ως ασύμμετρη απειλή. Για αυτό η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου καθορίζουν το 2017 σε έτος Εφεδρείας και εντάσσουν στα βρώμικα πολεμοκάπηλα και κατασταλτικά τους σχέδια την Εθνοφυλακή και τις φασιστικές Λέσχες Εφέδρων.
Καλούμε όλους τους φαντάρους να κλιμακώσουν την κοινή μας προσπάθεια για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του Φαντάρου Πολίτη με Στολή και να καταδικάσουν την εθνικιστική καφρίλα από όπου και αν προέρχεται.
Καλούμε σε μαζική συμμετοχή σε ένα μαχητικό και μαζικό Κίνημα Μέσα και Έξω από τον Στρατό ενάντια στον εθνικισμό-ρατσισμό-μιλιταρισμό, για την ικανοποίηση των αναγκών και δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437
Diktiospartakos.blogspot.com
diktiospartakos@hotmail.com  
ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥΣ

Στην καθιερωμένη κοπή βασιλόπιτας της ένωσης αποστράτων αξιωματικών στρατού στην Λέσχη Αξιωματικών Φρουράς Θεσσαλονίκης, παρευρέθηκε ο Βουλευτής Χρυσής Αυγής Α'Θεσσαλονίκης, Αντώνης Γρέγος. Μετά το τέλος της εκδήλωσης, ο βουλευτής των ΝΑΖΙ βράβευσε αριστούχους μαθητές και μαθήτριες λυκείου, ενώ ακολούθησε η χορωδία συλλόγου Κερκυραίων ''Ιωάννης Καποδίστριας''


Στην φωτο με τον πρόεδρο της ΕΑΑΣ Θεσσαλονίκης κ. Νικόλαο Μηλιωρίτσα



Περί βολέματος

 Περί βολέματος

Βολέψου σαν το σπίτι σου. Κι η πατρίδα τι είναι; Τι άλλο παρά ένα μεγάλο σπίτι για να βολευόμαστε. Με τη διαφορά πως άλλοι βολεύονται και πιάνουν την καλή με το βόλεμά τους. Κι άλλοι απλώς τα κουτσοβολεύουν, ξεγελάνε τους εαυτούς τους και πορεύονται...

Μόνο που το βόλεμα είναι σχετική έννοια και κάθε εποχή έχει αυτό που της αξίζει. Κι οι βολεμένες συνειδήσεις ανεβάζουν το αντίτιμο της εξαγοράς τους, ανάλογα με τις περιστάσεις και την... ισοτιμία της μέσης, γενικής συνειδητοποίησης. Οπότε δεν (τους) έρχονται όλα πάντα βολικά και μπόλικα. Βόλεμα κάποτε ήταν μια θέση στο δημόσιο, ασφαλής και παχυλά αμειβόμενη. Σήμερα "βόλεμα" μπορεί να είναι μια σύμβαση, ένα πεντάμηνο, μια θέση ημι-απασχόλησης. Οτιδήποτε χρειάστηκε μεσάζοντα, για να σε βολέψει κι ας μην έχεις βολευτεί στην πραγματικότητα.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ακριβώς το βόλεμα που νανουρίζει την (ταξική ή απλά αγωνιστική) συνείδηση, αλλά η βολή ως νοοτροπία. Τι σημαίνει αυτό;

Έριξε την καλύτερη βολή
η καρδιά του έγινε πορφυρό βιολί



Όχι ακριβώς.

Βόλεμα είναι η λογική να βολευτείς εσύ πρώτα έναντι των άλλων.
Είναι οι καταναλωτικές συνήθειες, με κεκτημένη ταχύτητα απ' τα "περασμένα μεγαλεία", που δεν αντιστοιχούν στα σημερινά δεδομένα. Όχι επειδή ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας, αλλά γιατί αντιδρούμε κάτω από τις δυνατότητές μας και τις απαιτήσεις των καιρών. Στο ενδιάμεσο ωστόσο, θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από μερικές συνήθειες.
Η λογική "δεν το κουνάω ρούπι" και τα περιμένω όλα από τους άλλους, είτε αυτοί είναι πχ απεργοί συνάδελφοι που απεργούν (για όλο τον κλάδο και όχι μόνο για αυτούς που τρέχουν) είτε ένας επίδοξος σωτήρας, που αναζητά εύπιστα θύματα.
Η λογική "κάθομαι στα αυγά μου", είτε αυτά είναι χρυσά και αντιστοιχούν σε μια κάποια ζαχαρένια, είτε είναι μια μίζερη θεσούλα, ζωούλα, και άλλα (που παραπέμπουν στην κοτούλα). Κι είναι αλήθεια πως όσο κλωσάμε τους καναπέδες μας, εκκολάπτουμε τα πολιτικά χρυσά αυγά του φασισμού, από τα οποία δε θα βγουν κοτοπουλάκια αλλά μικρά δηλητηριώδη φιδάκια.

Βολή είναι κι η επανάπαυση της σκέψης, που δεν έχει πρωτότυπη παραγωγή, ανησυχίες, αναζητήσεις, αλλά βολεύεται με τα γνωστά και τετριμμένα (κλισέ, στερεότυπα, τσιτάτα) ή με έναν καλό ρήτορα που "τα λέει καλά" και μας καλύπτει -άλλο αν δεν αφομοιώνουμε τι  ακριβώς λέει και δεν μπορούμε καν να το επαναλάβουμε. Λέμε όμως πως μας εκφράζει, γιατί δεν έχουμε δικό μας τρόπο έκφρασης (και βασικά σκέψης).

Βολή είναι και η δύναμη της συνήθειας, η ανάγκη για μια μορφή "κανονικότητας". Η οποία δεν πρόκειται όμως να σπάσει το φαύλο κύκλο, όσο αναπαράγεται.

Αυτή η "ρετσινιά" βέβαια είναι κάπως άδικη. Δίκαιη εν μέρει, γιατί απευθύνεται ως κατηγορία εναντίον όλων μας, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, χωρίς να κάνε ιδιακρίσεις. Αλλά άδικη βασικά γιατί απευθύνεται σε άτομα που προσπαθούν, κοπιάζουν, τα βγάζουν δύσκολα πέρα, με κούραση, δάκρυα κι ιδρώτα. Πολλά πράγματα δηλ που κανείς βολεμένος δε θα έμπαινε στον κόπο να σκεφτεί, πόσο μάλλον να κάνει.

Κι αν τελικά μας παίρνει όλους, δίκαια ή άδικα, η μπάλα, είναι για το κομμάτι που μας αντιστοιχεί: ότι βολευόμαστε και συμβιβαζόμαστε με αυτήν την -κάθε άλλο παρά βολική- κατάσταση, "η  ζωή συνεχίζεται" -κι ας μην αλλάζει ποτέ. Μας παίρνει η μπάλα, γιατί βολευόμαστε -σε αντίθεση με όσα γράφει ο ποιητής- διαρκώς με λιγότερο ουρανό (αντί να εφοδεύσουμε σε αυτόν), μέχρι να μαυρίσει και να μείνουμε χωρίς αέρα.

Μαθαίνουμε να σκύβουμε το κεφάλι, είτε προσκυνώντας, είτε ακόμα χειρότερα από απογοήτευση.
Και περιμένουμε, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, ακριβώς όπως στο στίχο του ποιητή, κάποιο θάμα, να αλλάξουν τα πράγματα από μόνα τους, να προσπαθήσει κάποιος άλλος αντί για εμάς, να φορτωθεί το μερίδιο που μας αναλογεί.

Εξάλλου, εκτός από τη βολή (βόλεμα), υπάρχουν οι δικές μας βολές, που δεν είναι άσφαιρα πυρά. Κι αν η πρώτη πήγε στο σίδερο ή μπήκε και δε μας έφτασε, δεν πειράζει. Έχουμε δικαίωμα για μία συν μία...

ΚΕΡΚΥΡΑ-Η γη και οι υποδομές λαϊκή περιουσία για τις ανάγκες

Η γη και οι υποδομές λαϊκή περιουσία για τις ανάγκες


του εργαζόμενου λαού
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών
προχωράει με γοργά βήματα στις ιδιωτικοποιήσεις. Η παραχώρηση του Ερημίτη στην N.C.H. Capital, η
παραχώρηση των περιφερειακών Αεροδρομίων (και της Κέρκυρας), συνεχίζοντας με τα Λιμάνια, τη ΔΕΗ,
την Καθαριότητα των Δήμων και των Δημόσιων Οργανισμών, την Ασφάλιση και Δημόσιες Εκτάσεις όπως
το πρώην αεροδρόμιο στο Ελληνικό κτλ παρά τις προεκλογικές δεσμεύσεις. Έπεται συνέχεια με άλλες 110
παραλίες (Ίσσος, Αλυκές Λευκίμμης κτλ), ορεινοί όγκοι, λίμνες, ποτάμια και άλλες εκτάσεις φυσικής
ομορφιάς και οικολογικής αξίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν μέρος της στρατηγικής του κεφαλαίου,
πιστή εντολή της Ε.Ε. , όρο για την κερδοφορία και του ντόπιου κεφαλαίου.
Η κυβέρνηση για να πείσει το λαό να αποδεχτεί την πολιτική, που υπηρετεί το κεφάλαιο, σε βάρος του, 
παρουσιάζει τις ιδιωτικοποιήσεις ως ωφέλιμες, ως “αντιμετώπιση της ανεργίας”. Για τις θέσεις εργασίας,
η εργοδοσία θα επιδοτηθεί αδρά, ενώ θα δίνουν μισθούς πείνας, χωρίς ΣΣΕ και εργασιακά δικαιώματα.
Είναι πρόκληση οι τοπικοί παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ, ο Δήμος, η Περιφέρεια κι αυτοί που μέχρι χθες
προωθούσαν την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που στήριξαν την 47σέλιδη πρόταση για συμφωνία με την
Τρόικα, που προέβλεπε και την ιδιωτικοποίηση του Ερημίτη, να το παίζουν σήμερα παραπλανημένοι.
Όσοι σπέρνουν αυταπάτες ότι μπορεί τάχα, να υπάρχει φιλολαϊκό σχέδιο που να χωράει τα συμφέροντα
των καπιταλιστών και του λαού, μας κοροϊδεύουν, κι όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν ένα άθλιο εμπόριο
ελπίδας.
Σήμερα δυο αντίθετοι κόσμοι έρχονται σε σύγκρουση. Από τη μια εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι,
αγρότες, που παράγουν όλο τον πλούτο και στενάζουν από την ανεργία, την εντατικοποίηση, την
απληρωσιά, την αβεβαιότητα, τα λουκέτα, τους φόρους. Από την άλλη ξένα και ντόπια μονοπώλια, που
ιδιαίτερα στον Τουρισμό, θησαυρίζουν, κάνοντας νέα ρεκόρ εισπράξεων και κερδών μέσα στην κρίση.
Υπάρχει η δυνατότητα ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης που θα υπηρετεί το λαό. Οι υποδομές, οι φυσικοί
πόροι, η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας, το καταρτισμένο εργατικό δυναμικό της χώρας, μας
δίνουν αυτή τη δυνατότητα.
Ψηλά το κεφάλι! Δε θα τους κάνουμε τη χάρη! Δε θα περάσει η ηττοπάθεια, ο συμβιβασμός!
Καλούμε τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τους νέους και τις γυναίκες των λαϊκών
οικογενειών να μην αποδεχτούν την εξαθλίωση! Να μην πιστέψουν την κυβέρνηση, ότι περάσαμε τα
δύσκολα! Μας θέλουν προσκυνημένους, απογοητευμένους, παραιτημένους από αγώνες να αποδεχτούμε
τα μέτρα που πήραν, το τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων, τις ιδιωτικοποιήσεις. Θέλουν να
συνηθίσουμε την εξαθλίωση, τα συσσίτια και την ανεργία. Δεν τους κάνουμε τη χάρη.
Το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους, οργανωμένοι στα ταξικά σωματεία, να παλέψουν για:
ü Να ακυρωθούν τώρα οι συμφωνίες ΤΑΙΠΕΔ – μεγαλοεπιχειρηματιών, για την παραχώρηση
υποδομών (αεροδρόμια, λιμάνια, ΔΕΗ) και την παραχώρηση εκτάσεων, όπως ο Ερημίτης κτλ.
ü Να μην παραχωρηθούν στους μεγαλοκαρχαρίες ο Ίσσος, οι Αλυκές στη Λευκίμμη, άλλες 110
παραλίες κι υποδομές που περιλαμβάνονται στην περιουσία του νέου Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων.
ü Να χαράξει με την πάλη του την προοπτική, ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, όπου οι δημόσιοι
χώροι, η γη, οι υποδομές, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα είναι λαϊκή περιουσία και ο
εργαζόμενος λαός αφέντης στον πλούτο που παράγει.

Κέρκυρα 26/1/17 

Ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων Κέρκυρας (ΟΑΣΚ) ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΑΓΡΟΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ
ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Έδρα: Κέρκυρα - Έτος ίδρυσης : 2016 - E mail: oaskerkiras@gmail.com
Κιν. Προέδρου: 6974921885 Κιν. Γενικού Γραμματέα: 6932600105


Ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων Κέρκυρας (ΟΑΣΚ)
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων Κέρκυρας (ΟΑΣΚ), στο πλαίσιο των αποφάσεων του
Συντονιστικού των μπλόκων της Νίκαιας, καθημερινά βρίσκεται σε επαφή με τους φτωχούς
αγρότες του νησιού.
Εκατοντάδες μικροί ελαιοπαραγωγοί ετοιμάζονται οργανωμένα να συμμετέχουν στους
αγώνες που προγραμματίστηκαν από την ΟΑΣΚ και τους αγροτικούς συλλόγους στα πλαίσια
των πανελλαδικών κινητοποιήσεων. Συμμετείχαμε αγωνιστικά στην Περιφέρεια Ιονίων
Νησιών, έγινε σύσκεψη με εργατικά σωματεία, οργανώνεται μαζική μηχανοκίνητη
συγκέντρωση με στήσιμο μπλόκων σε σημεία του νησιού, τη πρώτη εβδομάδα του
Φλεβάρη.

Κέρκυρα 25/1/2017 

Δυο χρόνια Σύριζα - Αγάπη μόνο

 Δυο χρόνια Σύριζα - Αγάπη μόνο

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν η Πρώτη Φορά Αριστερά (ΠΦΑ), που προτού γίνει δεύτερη (ΔΦΑ) κι αυξήσει το ΦΠΑ, ψήφισε τρίτη φορά Μνημόνιο (ΤΦΜ). Κι η ιστορία συνεχίζει να επαναλαμβάνεται σα φάρσα και τραγωδία, όχι μία αλλά πολλές φορές, όσο ο λαός δεν απαγκιστρώνεται από τις φρούδες ελπίδες του για τους σωτήρες και την κυβέρνηση που θα τον απαγκιστρώσει τάχα από τα μνημόνια. Κι όσο συνεχίζει ακάθεκτος στην ίδια ρότα, γιατί... τις χειρότερες αυταπάτες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα...

Ο καθένας γνωρίζει μικρές, καθημερινές περιπτώσεις ψηφοφόρων της ΠΦΑ με μεγάλες προσδοκίες (ακόμα κι αν φαίνονταν μικρές, πχ "έστω και ένα να κάνει") που γνώρισαν με ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο την περιβόητη "αριστερή μελαγχολία", όχι εξαιτίας κάποιας ήττας της "αριστεράς", αλλά λόγω του εκλογικού της θριάμβου.

Του Τάσου Αναστασίου
Ένας σφος μου έλεγε για μια γνωστή του, που την πρώτη μετεκλογική βδομάδα, δεν μπορούσε να βάλει κώλο κάτω από τη χαρά της, κι είτε ήταν στο σπίτι της είτε στο γραφείο, σηκωνόταν κάθε λίγο, μονολογώντας: τι χαρά δεν μπορώ να το πιστέψω...
Πίστευε και μη ερεύνα...
Δεν ξέρω όμως τη συνέχεια της ιστορίας. Αν σήμερα δηλαδή μπορεί να καθίσει, κι αν κράτησε τουλάχιστον όρθιο το φρόνημα και το ηθικό της ή βυθίστηκε απογοητευμένη στον καναπέ της, περνώντας τα διάφορα στάδια του πένθους...

Ένας ξάδελφός μου, που δεν είχε ποτέ ιδιαίτερες πολιτικές ανησυχίες, και σπούδασε φαρμακευτική στο εξωτερικό για να πάρει το φαρμακείο των γονιών του (έτοιμη, στρωμένη δουλειά), είδε τα ζόρια στο χώρο, ψήφισε Σύριζα συνειδητά, με τα τσαρούχια, έφαγε την κρυάδα και γύρισε στην πρότερη κατάσταση, βλέποντας σήμερα το δικό του να είναι το μόνο φαρμακείο στην ευρύτερη περιοχή, που μένει κλειστό τα Σαββατοκύριακα, τις αργίες, κτλ.

Μοιάζει λίγο με την ιστορία από τα Ξυπνήματα (την ταινία με τον ντε Νίρο και το Ρ. Γουίλιαμς), με τους ασθενείς που ξύπνησαν ξαφνικά από τον αιώνιο λήθαργό τους, έζησαν για λίγο καιρό (αλλά σε συμπυκνωμένο πολιτικό χρόνο) σαν άνθρωποι, κι επέστρεψαν εξίσου απότομα και με οδυνηρό τρόπο στο (πολιτικό τους) "κώμα", την αφωνία και την ακινησία τους. Ενώ ο Σύριζα είναι το φάρμακο, το Ελ-Ντόπα, το όπιο του λαού, που τον κινητοποίησε προσωρινά και τον ξαναέστειλε γρήγορα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, να βρει ένα Μητσοτάκη ως "εναλλακτική".

Αλλά θα μου πεις, εδώ την πάτησε (;) κοτζάμ φαραμακοβιομήχανος σαν τον Τράκη, που ένιωθε μετά προδομένος... Πόσο μάλλον η πλέμπα.

Ένας θείος μου (από το ίδιο σόι), μεγαλογιατρός, δεξιός από κούνια, με Ελεύθερο Τύπο (την εφημερίδα, όχι τις αναρχικές εκδόσεις) και ΑΝΤ-1 (προτιμούσε τους "Μεν και Δεν" του Ρώμα από τις σειρές του Μέγκα), που είχε ένα όροφο μόνο για το κανίς του (που έμοιαζε λίγο στο Τερεζουλίνι) έκανε την επανάστασή του το 12' κι έγινε ξαφνικά Σύριζα, προτρέποντας και εμάς μάλιστα -όχι με πολύ ευγενικό τρόπο- να τον ψηφίσουμε!

Ναι, δεν τον ψηφίσαμε τελικά. Κι ομολογώ πως δεν έμαθα τι συνέχεια είχε το δικό του ειδύλλιο με την ΠΦΑ, αλλά αυτός σίγουρα δικαιολογείται για τις όποιες ελπίδες έτρεφε, και μπορεί το ταξικό του ένστικτο να μην τον ξεγέλασε. Εδώ την πάτησε εξάλλου σύσσωμο σχεδόν το αριστεροχώρι, άτομα -υποτίθεται- διαβασμένα και υποψιασμένα. Και συνέχισαν το δικό τους ειδύλλιο, περπατώντας μαζί στο ηλιοβασίλεμα (του νέου πράσινου ήλιου) μέχρι το δημοψήφισμα τουλάχιστον.

Άλλες κωμικοτραγικές περιπτώσεις Συριζαίων ψηφοφόρων μπορεί να αλιεύσει κανείς πχ στο χτεσινό επεισόδιο της τηλεοπτικής Ελληνοφρένειας. Και βασικά στο δικό του περιβάλλον, όπου ακούγονταν με αβάσταχτη μονοτονία οι ίδιες ελαφρές φράσεις.
Έστω κι ένα να κάνει...
Έστω και τα μισά να κάνει απ' όσα λέει...

Πρέπει να διαχωρίσουμε όμως τους κλασικούς σκληροπυρηνικούς Συριζαίους, που είναι σκυλιά του (ταξικού) πολέμου, χρεωμένα στην άλλη (ταξική) μπάντα, και λένε -ή μπορεί και να πιστεύουν- τις ίδιες μπαρούφες, ακόμα και σήμερα,
από τον απλό κόσμο, που πέρασε τα διάφορα στάδια του πένθους, για να φτάσει σήμερα σε αυτό της αποδοχής του γεγονότος, όπως δείχνει κι η μετέπειτα στάση του -εκλογική και μη.

Σε αυτήν την απογοήτευση συμπυκνώνεται ο πιο βρώμικος ρόλος κι η μεγαλύτερη ζημιά του Σύριζα (και κάθε σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος), αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τις όποιες προθέσεις του (που κάθε άλλο παρά αγαθές τις θεωρώ): στην εμπέδωση του αστικού αξιώματος ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, και στο ανώδυνο (για το σύστημα) κλείσιμο του όποιου ρήγματος εκείνης της περιόδου, πριν καν μπορέσει να ξεδιπλωθεί και να αναδείξει τη δυναμική του (αν είχε).

Μπαίνουν δύο κρίσιμα σχετικά ζητήματα: το πρώτο είναι το δύσκολο καθήκον να μεταπειστεί αυτός ο κόσμος και να δει κριτικά τις επιλογές του, να βγάλει συμπεράσματα, να μη βουλιάξει στην απάθεια και την ιδιώτευση.
Εδώ ελλοχεύει βέβαια ο κίνδυνος να γίνει κανείς σας-τα-λεγάκιας, κι απωθητικός, όπως δηλ ο καθένας που έχει δίκιο ή μας θυμίζει τα λάθη μας. Χρειάζεται λοιπόν προσοχή και τακτική ευελιξία για να μη σκεπαστεί η ουσία από καβγάδες και τραυματικά βιώματα, που θα πεισμώσουν τον άλλο και θα τον εμποδίζουν να κάνει πίσω και να παραδεχτεί ένα λάθος του, για να μη ρίξει τα μούτρα του.
Και δεν εννοώ απαραίτητα (με την ευελιξία) την τακτική της Ελληνοφρένειας πχ, που το πήγαινε λάου-λάου, για να μην έρθει σε ρήξη με το κοινό της, κι έκανε τον Μπαλούρδο Συριζαίο μόλις την επόμενη χρονιά, μετά το δημοψήφισμα.

Το δεύτερο σημείο είναι να αναγνωρίσουμε πως πέρα από το στρατηγικό στόχο για τη δημιουργία του Σύριζα ως νέο ΠαΣοΚ και τη συνειδητή, υπόγεια δράση μηχανισμών για την ανάδειξή του (ή κι ως αποτέλεσμα όλων αυτών) υπήρξε ένα ευρύ κοινωνικό ρεύμα, που η ΠΦΑ πέτυχε να εγκλωβίσει και να το εισπράξει εκλογικά. Ένα ρεύμα που αγκάλιασε πολύ κόσμο, απολιτίκ ψήφους και πολλές αφυπνισμένες συνειδήσεις, που έφεραν εμφανή τα σημάδια του μακροχρόνιου λήθαργου (όπως τα σημάδια του μαξιλαριού στο μάγουλο του αγουροξυπνημένου) αλλά δεν ήταν προδικασμένο πως θα νανουρίζονταν ξανά (όπως το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι).

Το ζητούμενο λοιπόν δεν ήταν αν το ΚΚΕ θα μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο μιλώντας για μια "αριστερή κυβέρνηση", γιατί τότε δε θα ήταν ΚΚΕ, αλλά κάτι διαφορετικό, που ίσως τότε κάποιοι να το επικροτούσαν.
Το ζητούμενο είναι ποιες/πόσες από αυτές τις συνειδήσεις μπορούσαν να κερδηθούν ή τέλος πάντων να προσεγγιστούν. Το ζητούμενο γενικά είναι η συγκέντρωση δυνάμεων μέσα από κάθε κρίσιμη, κινηματική καμπή. Να κερδίζονται ολοένα περισσότερες συνειδήσεις, να χτίζονται ολοένα και πιο ισχυροί δεσμοί.

Τη διετία 10-12 δεν τέθηκε ασφαλώς ποτέ ζήτημα εξουσίας. Υπήρχε όμως ένα ρευστό σκηνικό, που οδήγησε σε γενικότερες ανακατατάξεις/αναδιαμορφώσεις. Κι ένας κόσμος που ψαχνόταν, βγήκε στο δρόμο αρκετές φορές και δεν ήταν δοσμένο εξ αρχής πως θα γυρνούσε σπίτι του και ότι θα κατέληγε στο όπιο του Σύριζα. Όχι στο σύνολό του, τουλάχιστον.

Αυτή η ικανότητα λοιπόν, να μπορεί να κερδίζει τις μάζες και να εξουδετερώνει μπανανόφλουδες κι αυταπάτες τύπου Σύριζα είναι από τα κύρια καθήκοντα που πρέπει να απασχολήσει, κατά τη γνώμη μου, ένα κομμουνιστικό κόμμα παντός καιρού.

Ο πατήρ Προκόπιος, τα βασανιστήρια και οι φακές

 Ο πατήρ Προκόπιος, τα βασανιστήρια και οι φακές


Οχιά της Γυάρου, είδος όφεως του νησιού, φορών ορισμένες
φορές και ράσα.
Πολλά έχουμε αναφέρει κατά καιρούς για τη δράση της Εκκλησίας κατά τον Εμφύλιο, στο πλευρό του αστικού κράτους και του αγώνα του ενάντια στον λαό. Εδώ όμως θα μιλήσουμε για έναν από τους "λειτουργούς" της που έμεινε στην Ιστορία για την απανθρωπιά και το συγκαλυμμένο του μίσος, ενάντια σε όλα τα προοδευτικά στοιχεία της εποχής. 
Βρισκόμαστε στη Γυάρο του 1949. Διευθυντής του στρατοπέδου ο περιβόητος Γλάστρας, ο αρχηγός των ροπαλοφόρων δημίων του στρατοπέδου. Η καταναγκαστική απλήρωτη εργασία έχει αρχίσει, οι εξόριστοι δουλεύουν στα έργα 12-14 ώρες τη μέρα, το συσσίτιο σκουληκιασμένα κουκιά, φακές και ρεβίθια. Το νερό ελάχιστο. Η δηλητηριάσεις θερίζουν, η φυματίωση κάνει θραύση: 75% του στρατοπέδου νοσεί, ενώ οι νέοι εμφανίζουν ποσοστά της τάξης του 90%. Το ξύλο, τα βασανιστήρια και τα καψώνια καθημερινό φαινόμενο. 
Μέσα σε αυτή την επίγεια κόλαση που το αστικό κράτος έχει στήσει, καταφθάνει ο πατήρ Προκόπιος να κηρύξει τον λόγο του Θεού. 
Ο πατήρ Προκόπιος, ή κατά κόσμον Προκόπης Παπαθεοδώρου, αρχιμανδρίτης Ζούρτσας έχει τον τίτλο του επιθεωρητή της θρησκευτικής υπηρεσίας του Υπουργείου Δικαιοσύνης. 
Καταφθάνει με αρματαγωγό πλοίο που φέρνει νέες αποστολές εξόριστων. Στην προκυμαία τον περιμένει ο Γλάστρας και το λοιπό σκυλολόι της διοίκησης της Γυάρου. Του παραθέτουν γεύμα με φρέσκο ψάρι, που οι εξόριστοι ούτε στον ύπνο τους πια δεν βλέπουν. Σφυρίδες, μπαρμπούνια, τσιπούρες και τα λοιπά. Το μεσημέρι τον περιμένει η βίλα του! Μάλιστα. Ο Προκόπιος έχει βίλα στη Γυάρο, χτισμένη μαζί με τις βίλες του Γλάστρα, του Παπαδημητρίου και του Μεταξά με το αίμα και τον κόπο των εξορίστων. Χτισμένη ανάμεσα σε μπαστουνιές, βουρδουλιές και αιμοπτύσεις. 
Αργότερα, ο Προκόπιος θα λειτουργήσει στον ιερό χώρο του νησιού, δηλαδή σε μια πλαγιά με έναν τσιμεντένιο βωμό και έναν σταυρό. Οι φύλακες μαζεύουν τα πλήθη των εξορίστων με τα ρόπαλα και τα βούνευρα. Βρίζουν, χτυπούν, ποδοπατούν κι ο Προκόπιος κάνει πως δεν βλέπει. Η παρουσία φυσικά υποχρεωτική. Ακόμα κι οι χιλιάδες άρρωστοι σηκώνονται για να πάνε.
Να πώς περιγράφει μια τέτοια "τελετή" του Προκόπιου ο Νίκανδρος Κεπέσης
«Στη Γιούρα κατά τακτά χρονικά διαστήματα ερχότανε ο θρησκευτικός επιθεωρητής των φυλακών του κράτους Αρχιμανδρίτης Παπαθεοδώρου Προκόπιος για να ευλογεί τα βασανιστήρια των τραμπούκων, για να μας φέρουν με τα βασανιστήρια στο “δρόμο του Θεού”. Όποτε ερχότανε ο Προκόπιος, ο Γλάστρας τον υποδεχότανε με ανοιχτές αγκάλες, αφού θα έλεγε τον καλό του λόγο για το “θεάρεστο” έργο του Γλάστρα. Ποιος ήταν ο Γλάστρας; Ενας δήμιος. Μια όρθια λυσσασμένη αρκούδα. Βασανιστής των Γερμανών στο Επταπύργιο (φυλακές στη Θεσσαλονίκη) από γραμματέας Α’ προήχθη απ’ το δοσίλογο κράτος σε διευθυντή φυλακών. Οταν ερχότανε ο Προκόπιος οι κράχτες στον Α’ όρμο καλούσαν “όποιοι θέλουν να πάνε στη σκηνή του αρχιμανδρίτη να εξομολογηθούν”. Στον Α’ όρμο υπήρχαν και δοσίλογοι. Δεν ξέρουμε τι λέγανε όταν πήγαιναν. Πάντως ο Προκόπιος, από το “βήμα της εκκλησίας” (έναν τσιμεντένιο βωμό μ’ ένα εικονοστάσι στη μέση της πλαγιάς του λόφου) δεν έπαυε να μας καλεί με λόγια σαν αυτά: 

“Μη διστάσετε να κάμετε το βήμα προς το Χριστό. Μετανοήστε!”. Δυο κουβέντες ακόμα για τον “κύριο” αυτό και την υποκρισία του. Δεν του άρεσαν, έλεγε (χωρίς να κοκκινίζει), το βρωμόψαρα (μπαρμπούνια – μισό κιλό το καθένα, φρέσκα, που μ’ αυτά τον υποδεχότανε ο Γλάστρας) και μακάριζε εμάς για τας “φακάς” που έχουν σίδερο, αλλά κείνου το στομάχι, δεν του το επέτρεπε. Φακές με ελάχιστες σταγόνες λάδι. Εκείνου το στομάχι δεν του επέτρεπε. Και οι ελκοπαθείς μας με τα ξερατά; Δεν τα άκουγε; Ο φαρισαϊσμός του δεν είχε όρια. Πέρα απ’ αυτόν τον φαρισαϊσμό ήταν και η εθελοτυφλία του. Μισόκλεινε τα μάτια για να μη βλέπει τάχα τα μπαμπού που έσπαζαν στα κεφάλια ή τις πλάτες μας κι έκλεινε τ’ αυτιά του για να μην ακούει τις “σταυροπαναγίες” των τραμπούκων, για να μας συγκεντρώσει στην “εκκλησία” του και γιομάτος υποκρισία έλεγε: “Είμαι λίαν συγκινημένος παιδιά μου, για την αθρόα προσέλευσή σας εις τον ιερόν αυτόν χώρον”. 

Είπα πιο πάνω ποιος ήταν ο ιερός χώρος. Το τσιμεντένιο βάθρο με το εικονοστάσι κι όλη η πλαγιά του λόφου. Ιερός πραγματικά χώρος ήταν η χαράδρα με τη συκιά, το χαντάκι, διακόσια και περισσότερα μέτρα μάκρος, πέντε μέτρα φάρδος κι ένα μέτρο βάθος, που μας αλώνιζε ο Γλάστρας και οι τραμπούκοι του, όπου μαρτυρούσαμε. Μα κι όλες οι πλαγιές των λόφων, ο Δ` όρμος ο πειθαρχικός, με καταναγκαστική εργασία, για να χτίσουμε τους τσιμεντένιους τάφους (τα κτίρια) που θα μας θάβανε… Τέτοιος, λοιπόν, υπήρξε ο Προκόπιος κι αυτός ωχριά σε αντικομμουνισμό μπροστά στον μητροπολίτη Σύρου – Τήνου – Νάξου Φιλάρετο… Σωστός Αντίχριστος. Κι είναι άραγε ο μόνος αντίχριστος, που καμουφλάρεται με χρυσή μίτρα, χρυσοκέντητα άμφια και βακτηρία;».
Το περιστατικό λοιπόν που αναφέρει ο Κεπέσης είναι αληθινό, αφού το καταμαρτυρούν δεκάδες βιβλία και μαρτυρίες. Ο Προκόπιος σε μια από αυτές τις ομιλίες, άκουσε μια φωνή να διαμαρτύρεται για το συσσίτιο και ρώτησε τι φαγητό τρώνε οι εξόριστοι. Όταν του απάντησαν πως θα φάνε φακές, εκείνος απάντησε: 
"Φακαί; Πολύ μου αρέσουν αι φακαί! Εξαιρετικόν έδεσμα. Πηγαίνετε τώρα παιδιά μου να φάγετε τας σιδηρούχας σας φακάς, κι εγώ να φάω τα βρωμόψαρά μου."

Να πως περιγράφουν οι εξόριστοι της Γυάρου στο συλλογικό τους βιβλίο τον Προκόπιο:
«Ο πατήρ Προκόπιος ανέβαινε στο βήμα, έκανε το σημείο του σταυρού 3 φορές, έκλεινε τα μάτια ανασηκώνοντας ελαφρά το κεφάλι και σταύρωνε τα χέρια “ευλαβικά”. “Είμαι λίαν συγκεκινημένος, παιδιά μου με την αθρόαν προσέλευσίν σας εις τον ιερόν τούτον χώρον όπου συνεκεντρώθημεν ίνα δυνηθώ εγώ ο πτωχός των πνεύματι και με την βοήθειαν του Χριστού του Θεού...”κλπ. Άρχιζε έτσι την ομιλία του. Συγκεντρωμένοι στην πλατεία του όρμου τους οι κρατούμενοι άκουγαν ακίνητοι, αμίλητοι. Τα μάτια τους ήταν κατακόκκινα και απ’ τα πρόσωπά τους η επίστρωση της σκόνης τους είχε αφαιρέσει κάθε χρώμα. Ήταν οι άνθρωποι του κάτεργου που μόλις είχαν γυρίσει από την καταναγκαστική δουλειά και δεν πρόφταιναν ακόμη ούτε να πλυθούν. Οι φύλακες με το βούρδουλα πέσαν απάνω τους και τους καθήλωσαν εκεί στην πλατεία: Έτσι γινόταν η αθρόα προσέλευση! Χρόνια ολόκληρα.

Οκτώβρης 1947: Ο ήλιος βασίλευε. Οι κρατούμενοι ακόμα γυρνούσαν από τη βαριά καταναγκαστική δουλειά. Στη στιγμή ο κράχτης φώναξε. “Συγκέντρωση”. Πολύς κόσμος έπεσε, κατάκοπος από την κούραση (η αντοχή έχει κάποιο όριο) στις σκηνές του. Ο πατήρ Προκόπιος ανέβηκε στο βήμα: “Ήλθατε παιδιά μου; Ήλθατε;” “Πολλοί είσασθε, κάνετε σχηματισμούς για να σας πάρει όλους ο χώρος”. “Δεν ήλθαν οι άλλοι; Δεν ήλθαν; Θα...φωνάξουμε και θα έλθουν”. Ένα νεύμα και στο λεπτό οι φύλακες ξεχύθηκαν μες στις σκηνές. Βρισιές, ξύλο χωρίς διάκριση, σε αρρώστους, σε γέρους, τους τραβούσαν από τα μαλλιά, από τα πόδια για να κατέβουν στο “κήρυγμα της αγάπης”.

Οι συγκεντρώσεις κράταγαν μια-δυο ώρες. Ο πατήρ Προκόπιος ερχόταν συνοδευόμενος από τον Αντώνη Χατζηθεοδώρου ή το Δρακόπουλο Γαλάνη (και οι δυο τους κίναιδοι) κι από τους άλλους της συνοδείας του, 5-6 κλέφτες, απατεώνες, δοσίλογοι. Μιλούσε πάντα για “τον υλισμό”, καταλήγοντας στο ότι “αν το σώμα, η αμαρτολή σάρξ κουράζεται κι υποφέρει στην πρόσκαιρη ζωή, φτάνει να σώσουμε την ψυχή μας.” Κι έφερνε για παράδειγμα τη ζωή του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη! Προέτρεπε την επιστροφή στο Χριστό, που θα την πετύχουμε με τη μετάνοια για τα εγκλήματά μας. Αυτή ήταν πάντα η επωδός- άλλωστε και ο σκοπός του ερχομού του. Οι επισκέψεις του πάτερ Προκόπιου στη Γιούρα ήταν τακτικές. Ήρθε αμέσως με την ίδρυσή της, για πρώτη φορά, τον Αύγουστο του 1947. Το μελετέμι βρισκόταν στο φόρτε του. Οι συγκεντρώσεις όμως έπρεπε να γίνουν».

Κι ακόμα: 
Mια από τις φορές του εκκλησιασμού, ο αρχιφύλακας στον τρίτο όρμο έστειλε τους φύλακες στις σκηνές να στείλουν για εκκλησιασμό ακόμα και τους αρρώστους. Ένας από τους συγκρατούμενούς μας ερχόταν στο χώρο αυτό με σόρτς. Ο φύλακας έμπλεος “ευσέβειας” βλέπει τον κρατούμενο, του δίνει μερικές με το μπαμπού στην πλάτη και του φωνάζει “που πας έτσι ντυμένος ρε γαμώ την Παναγία σου; Σε κανένα μπουρδέλο;” Και λίγο πιο κάτω ο παπάς έψελνε το “Ευλογητός συ Κύριε”χωρίς να δίνει σημασία».

Σε άλλο περιστατικό ο Προκόπιος ενώ έφευγε από το νησί, δίπλα του δύο φύλακες έδερναν έναν εξόριστο με δύο ματσούκια κι εκείνος φώναξε τον παπά σε βοήθεια. Ο Προκόπιος φυσικά έκανε πως δεν άκουσε, με τον ίδιο τρόπο που μισόκλεινε τα μάτια όταν έβλεπε τέτοιες σκηνές για να προσποιηθεί πως δεν βλέπει καλά. 
Αυτός υπήρξε ο εκπρόσωπος του Θεού Προκόπιος, ο "άγιος" της Γυάρου.

Η «ταξική» ψήφος, ο επεμβατικός κοσμοπολιτισμός και ο αυταρχισμός της «βαθιάς Αμερικής» ​

 





Aσφαλώς και οι κοινωνικές βιογραφίες ατόμων και ομάδων επηρεάζουν την εκλογική συμπεριφορά. Αυτό όμως δεν αρκεί για τον σχηματισμό μιας ταξικής συνείδησης. Μπορεί τα άτομα να αυτοπροσδιορίζονται ως εργάτες, ως μικροαστοί κ.ο.κ. αδυνατούν όμως αποκλειστικά με το βίωμα να οριοθετηθούν έναντι των ταξικών τους αντιπάλων, όπως λόγου χάρη, έναντι του Τραμπ, και να αποκτήσουν πολιτική συνείδηση. Και αυτό γιατί  οι ίδιες οι συνθήκες ζωής και εργασίας των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων λειτουργούν ως μηχανισμός κοινωνικής πειθάρχησης. Εκτός αυτού η τάξη που κατέχει, όπως το έχει θέσει ο Κ. Μαρξ, τα υλικά μέσα παραγωγής ελέγχει και τα πνευματικά (ιδεολογία, ΜΜΕ, εκπαιδευτικό σύστημα κ.λπ.), συμβάλλοντας παντοιοτρόπως στην παραγνώριση της ταξικής κυριαρχίας επομένως και στην έγερση μιας ταξικής συνείδησης. Με αυτή την έννοια η εργατική τάξη και οι «υποτελείς τάξεις» χρειάζονται το πολιτικό κόμμα τόσο ως τον «συλλογικό διανοούμενο» που θα εκλογικεύσει σχέσεις και θέσεις, όσο και ως οργανωσιακό πόρο για να οργανώσει και να συντονίσει την ταξική τους δράση. Μάλιστα εξαιτίας της ταξικής τους κατάστασης οι εργάτες εξαρτώνται σχεδόν απόλυτα από το κοινωνικό κεφάλαιο της τάξης τους (συνδικαλιστική και πολιτική οργάνωση).

Μια ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων στις ΗΠΑ μπορεί να αναδείξει τις προθέσεις των Αμερικανών γι’ αυτό που (και όπως) ρωτήθηκαν, και όχι γι’ αυτό που θα ήθελαν. Το κριτήριο ψήφου των Αμερικανών στις εκλογές ήταν μάλλον «ταπεινό», σχετίζεται όμως με την ταξική τους κατάσταση. Αυτό δεν ήταν αισθητικής τάξης όπως το είπε με τον τρόπο της η ηθοποιός Σ. Σαράντον. Γνωρίζοντας πως πολύ λίγα πράγματα αλλάζουν με τις εκλογές μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων φαίνεται να ψήφισε περισσότερο με διαίσθηση. Ψήφισε τον υποψήφιο, ο οποίος εργαλειοποιώντας την παρακμή των άλλοτε κραταιών βιομηχανικών κέντρων και την ανασφάλεια για απασχόληση και δουλειά «μίλησε» για τα προβλήματά τους. Μόνο σε αυτές τις συνθήκες θα μπορούσαν να βρουν πρόσφορο έδαφος οι εξαγγελίες του Τραμπ για αυτάρκεια και προστατευτισμό αλλά και ο αυταρχικός λόγος της «εναλλακτικής δεξιάς» (alternative right) και του ίδιου  που όμως είναι και κοντά στα συμφέροντα μερίδων της αστικής τάξης (βιομηχανία ορυκτών, αυτοκινητοβιομηχανία κ.ά.). Επομένως σε αυτό το επίπεδο συνείδησης δεν υπάρχει λογική ανακολουθία των ψηφοφόρων. Τέτοιο πρόβλημα θα υπήρχε αν τα εκλογικά ερωτήματα αφορούσαν στην ταξική τους κατάσταση (αύξηση του ωρομισθίου στα 15 δολάρια, ίδρυση σωματείων στα φαστ φουντ, ανάδειξη της υγείας και ασφάλισης σε δημόσιο αγαθό κ.ά.), και αυτοί απαντούσαν αρνητικά. Επομένως το γνωστικό επίπεδο  των απαντήσεων δεν αποκλίνει από το γνωστικό επίπεδο των ερωτήσεων όπως διατείνονται οι φιλελεύθεροι και η πολιτισμική Αριστερά ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού που καταλογίζουν ανορθολογισμό στους ψηφοφόρους.
Παρόλα αυτά η εκλογή Τραμπ, κάθε άλλο παρά δείχνει ότι το αμερικανικό σύστημα αντιπροσώπευσης είναι σε κρίση, όπως διατείνονται κάποιοι. Σαφώς και υπάρχει η «αποχή» που είναι ένα εγγενές πρόβλημα του συγκεκριμένου συστήματος, ο αποκλεισμός λόγω ποινικού μητρώου κ.ά. Ωστόσο όπως συνέβη, με έναν Αφροαμερικανό που έγινε πρόεδρος, έτσι και τώρα η εκλογή Τραμπ δείχνει πως ένας αουτσάιντερ, ένας «αυτοδημιούργητος» μπορεί να γίνει και πρόεδρος, έχοντας μάλιστα απέναντί του, ας πούμε το μιντιακό κατεστημένο και το establishment. Εξάλλου δεν εξυμνούσαν οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές ελίτ, και από πίσω οι δικές μας, τη δημοκρατικότητα της «ανοικτής κοινωνίας» των ΗΠΑ, όταν εξελέγη ο Ομπάμα; Με αυτή την έννοια πρόκειται για μια νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος και μάλιστα «από τα κάτω». Μόνο αυτοί που είναι ξένοι, εξαιτίας της ταξικής τους θέσης  (τουλάχιστον ο Π. Κρούγκμαν  το δήλωσε ευθαρσώς), με την ταξική Αμερική, την Αμερική της «Ζώνης της Σκουριάς» (Rust Belt) του βιομηχανικού Βορρά, απαξιώνουν τις ανησυχίες και τις αγωνίες της λευκής εργατικής τάξης και των «μικρών ανθρώπων» (little mans) κ.ά. για δουλειά, στέγαση, ασφάλεια και τις ορίζουν συλλήβδην ως λαϊκισμό, εγκαλώντας τους μάλιστα για «ανορθολογισμό», εκπλήσσονται. Πως δηλαδή; Όταν δεν βγαίνει η επιλογή τους, στη περίπτωσή μας η Κλίντον, φταίει η γνωστική ανεπάρκεια των εκλογέων, ή ακόμη και η «πολύ δημοκρατία»; Γιατί αυτό σημαίνει εν τέλει ο ανορθολογισμός που προσάπτουν στους εκλογείς;
Παρόλο που υπάρχουν σοβαρές επιφυλάξεις έναντι ερμηνευτικών εξηγήσεων της κοινωνικής πραγματικότητας, καθώς αυτές πάνε στα υποκείμενα και στο κόσμο τους, αφήνοντας συχνά στο απυρόβλητο τις δομές (κοινωνική οργάνωσης της εργασίας και της παραγωγής), νομίζουμε πως ειδικά εδώ εθνογραφικές προσεγγίσεις θα μπορούσαν να μας δείξουν «τι στο καλό έχουν στο μυαλό τους» εργάτες, μικροαστικά (εν μέρει και μεσοαστικά) στρώματα που, παρόλο που βιώνουν ταξικά την πραγματικότητα, ψηφίζουν για πρόεδρο κάποιον που αντικειμενικά θα έχουν απέναντι τους; 
Η ανάλυση της πραγματικότητας με τις δικές τους λέξεις, με τις δικά τους νοήματα, όπως αυτοί τη βιώνουν («ιθαγενείς κατηγορίες») μπορεί να δείξει  πως αλλιώς εννοούν αυτά την κοινότητα, απ’ ότι ο Τραμπ, ή οι κοσμοπολίτικες «ελιτ». Εξάλλου η ανάγκη για ταυτότητα (εθνοτική ή κοινοτική) προέκυψε από τη στιγμή που η αποβιομηχάνιση, η ανεργία, η κοινωνική περιθωριοποίηση διέρρηξαν τη συλλογικότητα της εργασίας και την εργατική κοινότητα στα παλιά βιομηχανικά κέντρα. Ωστόσο, η  αμερικανική αστική τάξη και οι μερίδες της, επειδή θέλουν και την «πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο», αρνήθηκαν την προεδρία σε έναν σοσιαλδημοκράτη, τον Σάντερς. Προτίμησαν τελικά τον Τραμπ (αυτό σήμαινε εν τέλει η επιλογή της Κλίντον για την προεδρία), έστω και αν αυτός αποκλίνει από τα πολιτικά και αισθητικά στάνταρτ (σεξιστής, ρατσιστής κ.λπ.), δηλαδή σε δευτερεύοντα ζητήματα. Όσον αφορά τις ανησυχίες για το πώς θα συμπεριφερθεί ο Τραμπ, καλό θα ήταν να γνωρίζουμε, παίρνοντας απόσταση από τις φουκωϊκές εμμονές, πως σημασία δεν έχει ποιος ασκεί την εξουσία αλλά ποιος την κατέχει, όταν μάλιστα εδώ υπάρχουν «πυλώνες» του συστήματος (Κογκρέσο, Βουλή, Πολιτείες κ.λπ.) που θα παρέμβουν, όποτε και αν χρειαστεί.
Από την άλλη, ευλόγως αναρωτιέται κανείς, που ήταν οι σημερινοί celebrities, οι σταρ του Χόλυγουντ, οι ακαδημαϊκοί κ.ά. που διαδηλώνουν (δικαίως) κατά του Τράμπ, αλλά σιωπούσαν τόσα χρόνια για τα θύματα (παιδιά, γυναίκες, άμαχοι κ.ά.) και τις καταστροφές των κοινωνικών υποδομών από τις στρατιωτικές επεμβάσεις της Αμερικής του Ομπάμα; Αδυνατώντας να βγουν έξω από τους μικρόκοσμούς τους (βιωματικούς, ακαδημαϊκούς κ.λπ.) αυτές οι κοινωνικές ομάδες τείνουν να προσεγγίζουν τα  πράγματα αισθητικά. Χάνοντας μάλιστα  οποιοδήποτε  μέτρο ιστορικής σύγκρισης μιλούν μένοντας στο επιφαινόμενο, όπως κάνει η φιλόσοφος Τζ. Μπάτλερ, για φασισμό. Αυτό όμως οδηγεί σε σύγχυση όσον αφορά στην κοινωνική φύση του του φασισμού θυμίζοντας την παροιμία του Αισώπου με τον «ψεύτη βοσκό». Ξεχνώντας τη φράση του M. Χορκχάιμερ: όποιος  δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό θα πρέπει να σωπαίνει για τον φασισμό, οι φιλελεύθεροι της Αμερικής και η πολιτισμική  Αριστερά και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, δεν ονοματίζουν καν, στις αναλύσεις τους, τον καπιταλισμό. Το ίδιο συμβαίνει και με την ακαδημαϊκή αριστερά στα πανεπιστήμια που απομονωμένη από την κοινωνία και τις αντιθέσεις της βλέπει την κοινωνική πραγματικότητα ως δημιούργημα των ιδεών και τον Τραμπ ως «κατασκευή» λογοθετικών (ιδεολογικών) πρακτικών.
Που ήταν λοιπόν όλοι αυτοί, όταν η Κλίντον, η υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών και των φυλετικών μειονοτήτων στις ΗΠΑ, βομβάρδιζε στη Λιβύη, εξόπλιζε τον ISIS στη Συρία, δεχόταν «χορηγίες» από τους Σαούντ (βλ. Ίδρυμα Κλίντον); Αυτοί βεβαίως συνεχίζουν να μαστιγώνουν και να λιθοβολούν γυναίκες στη χώρα τους και να βομβαρδίζουν, έχοντας πάντα την υποστήριξη των ΗΠΑ, στην Υεμένη με εκατόμβες νεκρών. Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι τα τελευταία χρόνια, επί Ομπάμα, έλαβε χώρα στις ΗΠΑ μια τεράστια συγκεντροποίηση πλούτου με το 20% του πληθυσμού να κατέχει πλέον το 93% του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Απόρροια αυτής της εξέλιξης ήταν η αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων και της ανεργίας στους νέους, η διεύρυνση της εργασιακής επισφάλειας, η έξαρση της ρατσιστικής βίας κ.ά. Να γιατί η Κλίντον τη στιγμή που αύξησε τα ποσοστά της στα μεσαία και αστικά στρώματα (9%) απώλεσε 11% στα μικροαστικά και φτωχοποιημένα στρώματα των Αμερικανών.
Παρόλο που κατανοούμε τους φίλους/ες μας στην Αμερική και το γκρίζο κλίμα που δημιουργεί εκεί η προεδρία Τραμπ, το πρόβλημα, όπως και με το Brexit, είναι αλλού. Το δυστύχημα για την αμερικανική κοινωνία, και κατ’ επέκταση και για τις χώρες όλου του κόσμου, είναι ότι λείπει, στη ναυαρχίδα του καπιταλισμού, το πολιτικό υποκείμενο που θα δώσει ταξικό πρόσημα στη λαϊκή δυσφορία μετατρέποντας το διασπασμένο κοινωνικό σώμα (ταξικά, φυλετικά, μειονοτικά κ.λπ.) σε βραχίονα δράσης και αλλαγής για την αμερικανική κοινωνία αλλά και για ολόκληρο τον πλανήτη.

Ο δρόμος χαράχτηκε και τους στοιχειώνει...

Ο δρόμος χαράχτηκε και τους στοιχειώνει...
Ετος - «εφιάλτης» είναι για τους αστούς το 1917, αφού η Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση «έσπασε τον πάγο», με την αφετηρία της πρώτης προσπάθειας να οικοδομηθεί η κοινωνία χωρίς αυτούς στην εξουσία, αλλά με τους παραγωγούς του πλούτου, τους εργάτες. Πώς θα μπορούσαν λοιπόν να μείνουν αδιάφοροι οι αστοί για τα 100 χρόνια από αυτόν τον ιστορικό σταθμό της σύγχρονης Ιστορίας;
Καθώς φαίνεται τα επιτελεία της προπαγάνδας τους, μέσω των αστικών ΜΜΕ, έντυπων και ηλεκτρονικών, ετοιμάζονται να «γιορτάσουν» με τον δικό τους τρόπο μια επέτειο που τους στοιχειώνει... Ετσι, βλέπουμε να κλιμακώνεται η ενασχόλησή τους, το τελευταίο διάστημα, με την Οχτωβριανή Επανάσταση και με τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Οσο για το περιεχόμενο αυτών των πρώτων «τροχιοδεικτικών» βολών από εφημερίδες και διάφορες «lifestyle» ιστοσελίδες; Προφανώς δεν έχουν στόχο να φέρουν στην επιφάνεια τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα ή πολύ περισσότερο να κάνουν μια κριτική από τη σκοπιά της ανησυχίας για τον προσανατολισμό της σύγχρονης επαναστατικής πάλης.
***
Στην καλύτερη περίπτωση, προσπαθούν να αποδείξουν τη ματαιότητα του αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σαν αυτή που οικοδόμησε η εργατική τάξη στη Σοβιετική Ενωση. Προσπαθούν να τεκμηριώσουν ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο έξω από το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα, ότι δίχως ανταγωνισμό και κυνήγι κέρδους δεν μπορεί να σταθεί η οικονομία, ακόμα και αν αυτό σημαίνει αναπαραγωγή της αδικίας. Σε αυτό το πνεύμα, πριν από λίγο καιρό, μεγάλη αστική εφημερίδα παρουσίαζε τις μεταρρυθμίσεις Κοσίγκιν στην ΕΣΣΔ τη δεκαετία του 1960, λέγοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι υπήρξαν άτολμες, καθώς δεν καταπολέμησαν ευθύς εξαρχής τον κεντρικό σχεδιασμό, δηλαδή τη βασική κομμουνιστική σχέση παραγωγής.
Αν κρίνουμε από τα περισσότερα μέχρι στιγμής δημοσιεύματα, μάλλον πρέπει να προετοιμαζόμαστε, εκτός από την αντιπαράθεση γύρω από τις νομοτέλειες του κομμουνιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, και για αντιμετώπιση χοντροκομμένου και πρωτόγονου αντικομμουνισμού. Η αγωνία τους αυτή εξηγείται: Κάποτε τα επιχειρήματα του καπιταλιστικού κόσμου για την υπεροχή του σε σχέση με το σοσιαλισμό εξαντλούνται και συγκρούονται με την ίδια την πραγματικότητα, ειδικά τη σύγχρονη, με την κρίση να δείχνει ότι αυτό το σύστημα δεν μπορεί να ξεφύγει από τις αντιφάσεις που το μαστίζουν.
Σε αυτό το πλαίσιο, δημοσιεύματα - «αφιερώματα» κάνουν λόγο για τους «λογικούς ανθρώπους» - φωτεινές εξαιρέσεις στο σοβιετικό στρατόπεδο που απέτρεψαν πυρηνικό ολοκαύτωμα και άλλα για τις «επεκτατικές βλέψεις» της ΕΣΣΔ προς τη Μακεδονία. Αναλύσεις γύρω από τον «ψυχρό πόλεμο» και τη διαπάλη ανάμεσα στις «υπερδυνάμεις ΗΠΑ - ΕΣΣΔ», που βάζουν το πρώτο εργατικό κράτος στο ίδιο καζάνι με την ηγέτιδα δύναμη του ιμπεριαλισμού για να δημιουργηθούν οι απαραίτητοι συνειρμοί...
***
Απ' ό,τι φαίνεται, λοιπόν, θα χυθεί πάλι αρκετό μελάνι για να παραχθούν οι απαραίτητες «αναλύσεις», τα «αφιερώματα», οι «ιστορικές έρευνες», που θα καταλήγουν στο απαραίτητο συμπέρασμα. Αφού δεν μπορούν να τεκμηριώσουν την ανωτερότητα του καπιταλισμού, τουλάχιστον θα προσπαθήσουν να φέρουν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στα μέτρα τους, να πείσουν την εργατική τάξη ότι δεν υπάρχει διέξοδος από τη σημερινή βαρβαρότητα και ότι η επιχείρηση για την ανατροπή της καταλήγει σε παρόμοια αποτελέσματα. Τα επιτελεία αυτά αποδείχθηκαν, άλλωστε, έτοιμα για να εξαπολύσουν τέτοιο κύμα επίθεσης στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, όπως πρόσφατα με το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο. Πλάι σε όλους αυτούς ήδη η ΕΕ έχει πάρει θέσεις μάχης, με τη στρατηγική «εξίσωσης του κομμουνισμού με το φασισμό», δείχνοντας τα δόντια της από πέρσι, στις επετείους για τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.
Τους φόβους τους προδίδουν. Υπερασπίζονται το «χτες» της ανθρώπινης Ιστορίας, το ξεπερασμένο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και γι' αυτήν την υπεράσπιση οι καπιταλιστές, όπως και οι ιδιοκτήτες των αστικών ΜΜΕ, ρίχνουν πολύ χρήμα.
Γιατί όμως τέτοιος φόβος; Αφού νίκησαν, αφού ο σοσιαλισμός ανατράπηκε, αφού η αντεπανάσταση θριάμβευσε. Γιατί, οι αντιφάσεις, οι αντιθέσεις που έφεραν τον Οχτώβρη του 1917 είναι εδώ, ζωντανές και μάλιστα στη σημερινή περίοδο και ορατές διά γυμνού οφθαλμού. Γιατί, επίσης, η ιστορική μνήμη είναι ζωντανή και οι ηττημένοι μαθαίνουν καλά από τα λάθη τους. Γιατί γνωρίζουν ότι όχι μόνο έσπασε ο πάγος, αλλά και ότι ο «δρόμος χαράχτηκε»...

Δίκαιος αγώνας επιβίωσης για τους αγρότες

Δίκαιος αγώνας επιβίωσης για τους αγρότες


Από την περασμένη Δευτέρα, οι μικρομεσαίοι αγρότες βγαίνουν με τα τρακτέρ στους δρόμους, κλιμακώνοντας τον νέο γύρο κινητοποιήσεων που ξεκίνησαν πριν από μήνες. Από σήμερα ξεκινάει να στήνεται το μπλόκο των Θεσσαλών αγροτών στον κόμβο της Νίκαιας, με στόχο να αποτελέσει την καρδιά του αγώνα της μικρομεσαίας αγροτιάς, που συντονίζεται από την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων.
Απέναντί τους, οι μικρομεσαίοι αγρότες έχουν την πολιτική της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που με τα μέτρα των μνημονίων και της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) επιταχύνει τη συγκέντρωση γης και παραγωγής στα χέρια μιας χούφτας μεγαλοεπιχειρηματιών του αγροτικού τομέα. Κάτι που έχει ως άμεση συνέπεια την ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση για χιλιάδες μικρά και μεσαία νοικοκυριά, που ζουν από τη γη και τα ζώα τους. Ακριβώς γι' αυτό πρόκειται για έναν δίκαιο αγώνα, έναν αγώνα επιβίωσης.
Οπως κάθε φορά που οι αγρότες βγαίνουν στους δρόμους, έτσι και τώρα, μια μεγάλη επιχείρηση συκοφάντησης βρίσκεται σε εξέλιξη. Είτε αυτή εκπορεύεται από την κυβέρνηση, είτε από τα αστικά Μέσα Ενημέρωσης, ο παρονομαστής είναι κοινός. Και συμπυκνώνεται σε αυτό που περίπου πριν από ένα χρόνο - πάλι στη διάρκεια αγροτικών κινητοποιήσεων - έγραφε η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, «Αυγή»: «Κρύβουν εισοδήματα για να μην πληρώνουν φόρο. Τσεπώνουν επιδοτήσεις/ενισχύσεις της ΚΑΠ, της ΕΕ, την οποία κατηγορούν. Εχουν το πλεονέκτημα να αποζημιώνονται για τις καταστροφές στην παραγωγή, που δεν ισχύει για άλλους επαγγελματίες».
Δεν μένουν όμως εκεί. Προσπαθούν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις «κοινωνικού αυτοματισμού», παρουσιάζοντας τους αγρότες σαν εχθρούς των εργαζομένων και άλλων λαϊκών στρωμάτων, «επειδή κλείνουν τους δρόμους». Κυβερνητικά στελέχη παλεύουν με κάθε τρόπο να δείξουν ότι «κακώς κινητοποιούνται οι αγρότες» και τους καλούν σε διάλογο, έχοντας εκ των προτέρων απορρίψει τα δίκαια αιτήματά τους, χαρακτηρίζοντάς τα «μαξιμαλιστικά» και «εκτός του δημοσιονομικού πλαισίου».
Κόντρα σε όλα αυτά, οι μικρομεσαίοι αγρότες οργανώνουν έναν ακόμα δύσκολο αγώνα, έχοντας παρακαταθήκη τις περσινές μαζικές κινητοποιήσεις, που κορυφώθηκαν με το μεγαλειώδες παναγροτικό - πανελλαδικό συλλαλητήριο στην Αθήνα, με πρωτοβουλία της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων και τη στήριξη εργατικών σωματείων και άλλων φορέων του κινήματος. «Πόδια» του αγώνα τους είναι οι Αγροτικοί Σύλλογοι, οι Ομοσπονδίες και οι Επιτροπές των Μπλόκων, που χρειάζεται να πληθύνουν και να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο σε όλη τη χώρα.
Η φοροεπιδρομή, η επίθεση στο εισόδημα, στην Ασφάλιση, τα μεγάλα προβλήματα στην Υγεία, στην Πρόνοια είναι αυτά που ενώνουν αντικειμενικά τους μισθωτούς με τους μικρομεσαίους αγρότες και τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους των πόλεων. Η έμπρακτη, λοιπόν, στήριξη και αλληλεγγύη έχει βάση την απάντηση απέναντι στον κοινό αντίπαλο που είναι τα μονοπώλια, το κεφάλαιο οι πολιτικές των κυβερνήσεων και της ΕΕ.
Ταυτόχρονα, οι κομμουνιστές μέσα στο αγροτικό κίνημα δίνουν τη μάχη ο αγώνας αυτός να αποκτάει προοπτική, να δυναμώνουν τα αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά του και να συνδέεται με την πάλη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής, που θα στηρίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία και τον κεντρικό σχεδιασμό με αποκλειστικό κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

TOP READ