American Dream για 527 νεκρούς σε 32 φονικά απ’το 1982

Και περισσότερους από 810 τραυματίες στην Μητρόπολη του Καπιταλισμού
Οι επιθέσεις ενόπλων σε σχολεία στις ΗΠΑ τείνουν να γίνουν όλο και πιο συχνές

Η τραγωδία της Τετάρτης προστίθεται σε μια μακρά σειρά μακελειών που διέπραξαν οπλοφόροι στις ΗΠΑ μόνο τα τελευταία χρόνια.

 

Σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί από τη μια ο άκρατος ατομισμός κι η εγκληματικότητα – απόρροια και της ελεύθερης οπλοκατοχής -κι από την άλλη η κυριαρχία των μονοπωλίων και των πολυεθνικών που ποδοπατούν κάθε ανθρώπινο εργασιακό δικαίωμα, είναι ορισμένες από τις αιτίες που οδηγούν μια κοινωνία να βιώνει τέτοιες φρικαλέες καταστάσεις.

Πίσω όμως από τα λαμπερά φώτα του Λας Βέγκας και της Νέας Υόρκης με τα πανύψηλα κτίρια των πολυεθνικών, κρύβεται μια κοινωνία σε βαθιά σήψη και παρακμή.

Σε μια τέτοια κοινωνία όπου η ανθρώπινη ζωή χάνει όλο και περισσότερο την αξία της.

Μετά από μια εκτενή έρευνα στο διαδίκτυο καταγράψαμε τις 32 φονικότερες επιθέσεις στις ΗΠΑ από το 1982 μέχρι σήμερα.

20 Αυγούστου 1982 (9 νεκροί)

Στο Μαϊάμι, ο 51 ετών καθηγητής, Καρλ Ρόμπερτ Μπράουν, εσιβάλει σε ένα μηχανουργείο με μια καραμπίνα και σκοτώνει 6 υπαλλήλους και δύο πελάτες,  τραυματίζοντας και 3 ακόμα. Μετά το μακελειό ο δράστης φεύγοντας με ένα ποδήλατο, καταδιώχτηκε από δύο αυτόπτες μάρτυρες με ένα αυτοκίνητο.

Όταν ο δράστης τους αντιλήφθηκε προσπάθησε να τους πυροβολήσει, αλλά ο οδηγός πάτησε γκάζι κι έπεσε με το αυτοκίνητο επάνω στον δράστη, σκοτώνοντάς τον.

Ο Μπράουν «φρίκαρε» από τον λογαριασμό που κλήθηκε να πληρώσει στο μαγαζί για την επισκευή του αυτοκινήτου του.

Είχε πρόσφατα χωρίσει από την γυναίκα του και τα παιδιά του και αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα καθώς είχε απολυθεί από το κολέγιο όπου εργαζόταν ως καθηγητής λογιστικής.

25 Σεπτεμβρίου 1982 (13 νεκροί)

Στο Wilkes-Barre της Πενσυλβάνια, ο 40χρονος φρουρός φυλακών, George Banks, εισβάλει σε δύο σπίτια, με πυροβόλο AR-15 σκοτώνοντας 13 άτομα, μεταξύ των οποίων τα 5(!) παιδιά του και 3 πρώην φιλενάδων του.

Τον Σεπτέμβριο του 2011, το Ανώτατο Δικαστήριο της Πενσυλβανίας ανατρέπει την θανατική ποινή που του είχε αρχικά επιβληθεί σε ισόβια, αφού έκρινε πως ο Banks είναι διανοητικά ανίκανος.

18 Φεβρουαρίου 1983 (13 νεκροί)

Τρεις άνδρες εισέρχονται στο κλαμπ τζόγου Wah Mee, στο Σιάτλ, αφού ληστέψουν 14 θαμώνες στη συνέχεια τους πυροβολούν στο κεφάλι, σκοτώνοντας τελικά τους 13.

Δύο από τους δράστες, ο Kwan Fai «Willie» Mak κι ο Benjamin Ng καταδικάζονται σε ισόβια τον Αύγουστο του 1983. Ο 3ος δράστης, ο  Wai-Chiu «Tony» Ng, μετά από χρόνια καταδίωξη στον Καναδά, τελικά καταδικάζεται για ληστεία α’ βαθμού κι επίθεση β’ βαθμού κι απελάθηκε στο Χονγκ Κονγκ το 2014.

18 Ιουλίου 1984 (22 νεκροί)

Στο San Ysidro της Καλιφόρνιας, ο 41χρονος James Huberty, εισβάλει  σε τοπικό McDonald’s, οπλισμένος με πυροβόλο Uzi, σκοτώνοντας 21 ενήλικες μαζί με παιδιά και τραυματίζοντας άλλους 19. Ένας αστυνομικός σκοτώνει τον Huberty μία ώρα μετά την έναρξη της επιδρομής.

20 Αυγούστου 1986 (15 νεκροί)

Στο Edmond της Οκλαχόμα, ο Patrick Henry Sherrill, ταχυδρομικός υπάλληλος (μερικής απασχόλησης),  οπλισμένος με τρία όπλα εισβάλει στο ταχυδρομείο όπου εργαζόταν και πυροβολεί 20 συναδέλφους του εκ των οποίων οι 14 χάνουν τη ζωή τους και στη συνέχεια αυτοκτονεί με μια σφαίρα στο κεφάλι.

Την προηγούμενη μέρα είχε δεχτεί πειθαρχικές παρατηρήσεις από τους προϊσταμένους του.

14 Σεπτεμβρίου 1989 (9 νεκροί)

Στο Λούισβιλ, στο Κεντάκι, ο 47χρονος Joseph Wesbecker εισβάλει στην Standard Gravure Corporation, όπου εργαζόταν μέχρι πρόσφατα, οπλισμένος με ένα πυροβόλο ΑK-47, δύο ημιαυτόματα MAC-11, ένα πιστόλι .38 κι ένα ημιαυτόματο  9 χιλιοστών, και σκότωσε 8 πρώην συναδέλφους του τραυματίζοντας άλλους 8. Στο τέλος αυτοκτονεί.

Ο δράστης είχε απολυθεί λόγω ψυχολογικών προβλημάτων.

18 Ιουνίου 1990  (10 νεκροί)

Στο Τζάκσονβιλ, Φλόριντα, ο 42χρονος James Pough, θυμωμένος για το αυτοκίνητό του που ανατράπηκε, ανοίγει πυρ στο γραφείο της General Motors Acceptance, σκοτώνοντας 9 ανθρώπους και τραυματίζει ακόμα 6. Ο Pough στο τέλος αυτοκτονεί.

10 Αυγούστου 1991  (9 νεκροί)

Έξι μοναχοί, ένας εκπαιδευτικος και δύο εργαζόμενοι βρέθηκαν δολοφονημένοι στο βουδιστικό ναό Wat Promkunaram στο Waddell της Αριζόνα. Οι δράστες ήταν ανήλικοι.

Ο 17χρονος Johnathan Doody κι ο 16χρονος Alessandro Garcia καταδικάζονται αργότερα για το έγκλημα και λαμβάνουν πολλαπλές ποινές ισόβιας κάθειρξης.

16 Οκτωβρίου 1991 (24 νεκροί)

Στο Killeen, του Τέξας, ο 35χρονος George Hennard οδηγεί το φορτηγό του μέσα στην καφετέρια Luby. Κατεβαίνοντας πυροβολεί και σκοτώνει συνολικά 23 άτομα. Στη συνέχεια, αυτοκτονεί.

1η Ιουλίου 1993 (9 νεκροί)

Στο Σαν Φρανσίσκο, ο 55χρονος Gian Luigi Ferri σκοτώνει οκτώ ανθρώπους σε δικηγορικό γραφείο και στη συνέχεια αυτοκτονεί. Τα κίνητρά του παραμένουν άγνωστα.

20 Απριλίου 1999 (15 νεκροί)

Στο λύκειο Columbine, στο Littleton του Κολοράντο, ο 18χρονος Eric Harris κι ο 17χρονος Dylan Klebold εισβάλουν στο σχολείο με πυροβόλα όπλα πυροβολώντας αδιακρίτως.

12 συμμαθητές τους κι ένας καθηγητής έπεσαν νεκροί από τις περίπου χίλιες (!!!) σφαίρες που έριξαν και πριν τελικά αυτοκτονήσουν. Δεκάδες ακόμα ήταν οι τραυματίες.

Χαρακτηριστικό είναι πως πριν την επίθεση οι δράστες είχαν πάει να παίξουν bowling στις 6 το πρωί και σε λίγες βδομάδες θα αποφοιτούσαν.

29 Ιουλίου 1999 (13 νεκροί)

Στην Ατλάντα, ο 44χρονος χρηματιστής Mark Barton ανοίγει πυρ σε δύο διαφορετικά χρηματιστικά γραφεία, σκοτώνοντας 9 ανθρώπους και τραυματίζοντας ακόμα 13. Αργότερα αυτοκτονεί.

Η αστυνομία ανακάλυψε και τα πτώματα της γυναίκα του και των δύο παιδιών του στην οικία του, που είχαν δολοφονηθεί με ρόπαλο την προηγούμενη ημέρα. 

Το φρικτό περιστατικό συνεβει μετά από ραγδαία πτώση των τιμών των μετοχών στο χρηματιστήριο.

21 Μαρτίου 2005 (10 νεκροί)

Στο λύκειο Red Lake της Μινεσότα, ο 16χρονος Jeff Weise αφού έχει σκοτώσει τον παππού και την φίλη του παππού του, μπαίνει στο σχολείο και πυροβολεί ακόμα 5 μαθητές, έναν δάσκαλο κι έναν αξιωματικό ασφαλείας. Υστερα αυτοκτονεί.

16 Απριλίου 2007 (33 νεκροί)

Ο 23χρονος φοιτητής Seung-Hui Cho, (γεννημένος στην Νότιο Κορέα και μόνιμος κάτοικος ΗΠΑ από το 1992) μπήκε οπλισμένος στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο Blacksburg της Βιτζίνιας, σκοτώνοντας συνολικά 32 άτομα και τραυματίζοντας πολλούς ακόμα.

Ο δράστης έπασχε από ψυχικές διαταραχές και μετά την πράξη του αυτοκτόνησε.

5 Δεκεμβρίου 2007 (9 νεκροί)

Στην Ομάχα της Νεμπράσκα, ο 19χρονος Ρόμπερτ Χόουκινς πηγαίνει σε ένα εμπορικό κέντρο και σκοτώνει πυροβολώντας 6 εργαζόμενους και δύο ακόμα πελάτες πριν τελικά αυτοκτονήσει.

10 Μαρτίου 2009 (11 νεκροί)

Στην Αλαμπάμα, Michael McLendon του Kinston, σκοτώνει 10 άτομα και αυτοκτονεί. Ανάμεσα στους νεκρούς περιλαμβάνονται η μητέρα του κι όλοι οι συγγενείς της (οι παππούδες, η θεία κι ο θείος του).

29 Μαρτίου 2009 (8 νεκροί)

Στην Καρχηδόνα της Βόρειας Καρολίνας, ο 45χρονος Ρόμπερτ Στιούαρτ σκοτώνει μια νοσοκόμα και 7 ηλικιωμένους ασθενείς σε γηροκομείο.

Στις 3 Σεπτεμβρίου 2011, δικαστήριο τον κρίνει ένοχο για δολοφονία β’ βαθμού. Ο Stewart καταδικάζεται σε φυλάκιση 141 έως 179 ετών.

3 Απριλίου 2009 (14 νεκροί)

Στο Binghamton της Νέας Υόρκης, ο Jiverly Wong σκοτώνει 13 άτομα και τραυματίζει ακόμα 4 κατά τη διάρκεια πυροβολισμών στο American Civic Association (Kέντρο Mεταναστών). Αμέσως μετά την πράξη του αυτοκτονεί.

Ο δράστης παρακολουθούσε μαθήματα αγγλικής γλώσσας στο κέντρο.

5 Νοεμβρίου 2009 (14 νεκροί)

Ο στρατιωτικός ψυχίατρος(!!!) Nidal Malik Hasan κατηγορείται ότι σκότωσε 13 ανθρώπους και τραυματίζει άλλους 32 μετά από επίθεση στην στρατιωτική βάση του Fort Hood, στο Τέξας.

Ο δράστης που είχε και τον βαθμό του Ταγματάρχη καταδικάστηκε σε θάνατο.

19 Ιανουαρίου 2010 (8 νεκροί)

Ο 39χρονος Christopher Speight σκοτώνει οκτώ άτομα σε ένα σπίτι στο Appomattox της Βιρτζίνια. Παραδίδεται στην αστυνομία το επόμενο πρωί.

Τον Φεβρουάριο του 2013, καταδικάζεται σε 5 φορές ισόβια.

3 Αυγούστου 2010 (9 νεκροί)

Μάντσεστερ, Κονέκτικατ – Ο 34χρονος Omar Thornton σκοτώνει 8 συναδέλφους του και τραυμάτισε άλλους 2, σε αποθήκη διανομής μπύρας της εταιρίας Hartford, πριν τελικά αυτοκτονήσει. 

Ο Thornton είχε κληθεί να παραιτηθεί για κλοπή και πώληση αλκοολούχων ποτών της εταιρίας.

12 Οκτωβρίου 2011 (8 νεκροί)

Οκτώ άνθρωποι σκοτώνονται κατά τη διάρκεια πυροβολισμών στο κομμωτήριο Salon Meritage στην παραλία Seal, της Καλιφόρνια. Ο 41χρονος δράστης, Scott Evans Dekraai από το Huntington Beach, συνελήφθη χωρίς να αντισταθεί καθώς προσπαθούσε να εγκαταλείψει τη σκηνή.

Τα οκτώ θύματα περιλαμβάνουν την πρώην σύζυγο του δράστη, Michelle Fournier, 48 ετών. Ο δράστης εντοπίστηκε με τρία όπλα στην κατοχή του και φορούσε θωράκιση σώματος.

Με αρκετή καθυστέρηση, λόγω καταγγελιών για παράνομη διαδικασία σύλληψης, ο Dekraai καταδικάζεται στις 22 Σεπτεμβρίου 2017 σε 8 φορές ισόβια.

20 Ιουλίου 2012 (12 νεκροί)

Δώδεκα άνθρωποι σκοτώνονται και άλλοι 70 τραυματίζονται στην πρεμιέρα της νέας ταινίας του Batman (Ο Σκοτεινός Ιππότης Επιστρέφει) σε σινεμά στην Aurora του Κολοράντο.

Ο 24χρονος δράστης, Τζέιμς Ε. Χολμς, φορώντας μια μάσκα του Joker (βασικού εχθρού του ήρωα Batman) και κρατώντας δύο εμπρηστικές συκευές άνοιξε πυρ με ένα πυροβόλο όπλο AR-15, μέσα στο κατάμεστο χώρο πυροβολώντας αδιακρίτως μέχρι στο τέλος να παραδοθεί στην αστυνομία.

Στις 16 Ιουλίου 2015, ο Χολμς κρίθηκε ένοχος για όλες τις κατηγορίες εναντίον του και καταδικάστηκε σε 12 φορές ισόβια.

14 Δεκεμβρίου 2012 (28 νεκροί)

Ο 20χρονος Ανταμ Λάντσα, πυροβόλησε και σκότωσε 20 παιδιά (!!), ηλικίας 6 κι 7 ετών, καθώς και έξι άτομα προσωπικό στο Δημοτικό σχολείο Sandy Hook – Newtown, του Κονέκτικατ. Μετά την πράξη του ο δράστης έστρεψε το όπλο στον εαυτό του κι αυτοκτόνησε.

Η έρευνα της αστυνομίας ανακαλύπτει λίγο αργότερα νεκρή και την μητέρα του δράστη, Νάνσυ Λάντσα.

16 Σεπτεμβρίου 2013 (13 νεκροί)

Οι πυροβολισμοί ακούγονται στο Ναυτικό Ναυπηγείο της Ουάσινγκτον, όπου σκοτώνοντας 13 άτομα. Ο δράστης, που ονομάζεται Ααρών Αλέξις, συμπεριλαμβάνεται στους νεκρούς.

Οι αρχές δεν βρήκαν κάποιο στοιχείο για το κίνητρο της επίθεσης.

17 Ιουνίου 2015 (10 νεκροί)

Η Dylann Roof, 21 ετών, σκοτώνει 9 άτομα μέσα στην ιστορική αφρικανική εκκλησία Emanuel African Methodist, στο Charleston της Νότιας Καρολίνας. Οκτώ άτομα πεθαίνουν επί τόπου κι ο 9ος υποκύπτει στα τραύματά του αργότερα.

Η δράστης που συνελήφθη την επόμενη μέρα, είπε στους ανακριτές ότι με την πράξη της ήθελε να ξεκινήσει έναν φυλετικό πόλεμο.

Καταδικάστηκε σε θάνατο από το ομοσπονδιακό δικαστήριο κι ήταν το πρώτο πρόσωπο που εκτελέστηκε για διάπραξη εγκλημάτων ρατσιστικού μίσους.

1 Οκτωβρίου 2015 (10 νεκροί)

Ο σπουδαστής Christopher Sean Harper-Mercer πυροβολεί και σκοτώνει 9 ανθρώπους, τραυματίζοντας ακόμα 9, στο Umpqua Community College στο Roseburg του Όρεγκον.

Ο δράστης σκοτώθηκε μετά από μάχη με την αστυνομία στο κολέγιο. Βρέθηκαν συνολικά 13 όπλα συνδεδεμένα με τον Harper-Mercer.

2 Δεκεμβρίου 2015 (16 νεκροί) 

Ο Syed Rizwan Farook κι η Tashfeen Malik (παντρεμένο ζευγάρι με μια κόρη) πυροβολούν εναντίον εργαζομένων που είχαν διοργανώσει μια εκδήλωση στο Περιφερειακό Κέντρο Inland στο San Bernardino, σκοτώνοντας 14 άτομα και τραυματίζοντας άλλα 22.

Και οι δύο δράστες σκοτώθηκαν από πυρά αστυνομικών μετά από καταδίωξη. Η επίθεση χαρακτηρίστηκε ως τρομοκρατική.

12 Ιουνίου 2016 (50 νεκροί)

Ο Omar Saddiqui Mateen, 29 ετών, ανοίγει πυρ στο Pulse, ένα νυχτερινό μπαρ, του Ορλάντο, με γκέυ θαμώνες. Τουλάχιστον 49 άτομα σκοτώθηκαν και περισσότεροι από 50 τραυματίστηκαν. Η αστυνομία σκότωσε τον δράστη κατά τη διάρκεια της επιχείρησης απελευθέρωσης ομήρων που κρατούσε στο μαγαζί.

1 Οκτωβρίου 2017 (60 νεκροί)

Στο Λας Βέγκας, ο 64χρονος Στίβεν Πάντοκ από το Mesquite της Νεβάδας εξαπολύει πυρ από τον 32 όροφο του γνωστού ξενοδοχείο-καζίνο Mandalay Bay, σκοτώνοντας 59 άτομα και τραυματίζοντας ακόμα 515 (!!). 

Απέναντι από το ξενοδοχείο βρισκόταν σε εξέλιξη υπαίθρια συναυλία με 22.000 θεατές. Ο δράστης αυτοκτόνησε πριν εισβάλουν οι αστυνομικοί στο δωμάτιο.

5 Νοεμβρίου 2017 (26 νεκροί κι ένα αγέννητο παιδί)

Ένας οπλισμένος άνδρας, ο Devin Patrick Kelley, ανοίγει πυρ σε μια μικρή εκκλησία στο Sutherland Springs, στο Τέξας και σκοτώνει 25 ανθρώπους κι ένα αγέννητο παιδί τραυματίζοντας 20 ακόμα.

Ο  δράστης βρέθηκε νεκρός στο αυτοκίνητό του μετά από σύντομη καταδίωξη, αλλά δεν είναι ξεκάθαρο αν αυτοκτόνησε ή σκοτώθηκε από αστυνομικούς.

 

14 Φλεβάρη 2018 (17 νεκροί)

Το μακελειό διαπράχθηκε λίγη ώρα πριν ολοκληρωθούν τα τελευταία μαθήματα στο λύκειο Μάρτζορι Στόουνμαν Ντάγκλας στην Πάρκλαντ, μια πόλη 30.000 κατοίκων στην Φλόριντα.

12 άνθρωποι σκοτώθηκαν μέσα στο σχολείο, δύο μπροστά σε αυτό, ένας στον δρόμο, ενώ δύο τραυματίες υπέκυψαν στα τραύματά τους στο νοσοκομείο. Τα θύματα ήταν κυρίως μαθητές.

Ο δράστης είναι ο 19χρονος Νίκολας Κρουζ, πρώην μαθητής του λυκείου, που είχε αποβληθεί εξαιτίας της κακής διαγωγής του. Συνελήφθη λίγη ώρα αργότερα στην κοντινή κοινότητα Κοράλ Σπρινγκς.

 

Απολογισμός των 32 φονικότερων επιθέσεων:
527 νεκροί* και 815 τραυματίες!

Κι όλα αυτά συμβαίνουν στην πιο οργανωμένη και ισχυρή οικονομία του κόσμου και μητρόπολη του καπιταλισμού. Στην χώρα όπου κυβερνά ολόκληρο τον πλανήτη και θέλει να καυχιέται για την παντοδυναμία της.

Σε μια κοινωνία που τρομάζει η ευκολία με την οποία καθημερινοί άνθρωποι, άνθρωποι κυριολεκτικά της διπλανής πόρτας ξαφνικά σαλτάρουν, κι αρπάζουν ένα πολυβόλο αρχίζοντας να γαζώνουν κόσμο αδιακρίτως, .

Οι εξηγήσεις περί «τρελών» που σαλτάρουν δεν αποκαλύπτουν την ουσία του προβλήματος. Αντίθετα την κουκουλώνουν.

Γενικά ο φόβος κυριαρχεί τους ανθρώπους ακόμα και μικρά παιδιά οδηγώντας τους στη απελπισία και στην παράνοια.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας χρόνιας πολιτικής που ακολουθείται πιστά εδώ και περισσότερο από 60 χρόνια – πιο έντονα μετά τις ανατροπές στην ΕΣΣΔ και την εξάλειψη του άμεσου «κομμουνιστικού» κινδύνου – καθώς και μετά το ξέσπασμα της Οικονομικής Κρίσης το 2008.

Για όσους πιστεύουν ποως τέτοια «φαινόμενα» είναι «πρόνομιο» της απέναντι πλευράς του Ατλαντικού (ΗΠΑ, Μεξικό, Βραζιλία κτλ), ας δει τι έχει αρχίσει να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια και στην Ευρώπη.

 

Γιατί το πρόβλημα δεν είναι κάποιοι «τρελοί» αλλά η πολιτική και το σύστημα που οδηγεί στην «τρέλα» ολοένα και περισσότερους ανθρώπους.

* Στον αριθμό των νεκρών συμπεριλαμβάνονται κι οι δράστες που έπεσαν νεκροί, αυτοκτόνησαν ή θανατώθηκαν.

Έρευνα: Ροβεσπιέρος

http://www.rovespieros.gr

Ποίος Είπε:«Ο ΚΟΜ­ΜΟΥ­ΝΙ­ΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙΑΣ»

 

Kaι συνέχιζε:"Τούτο πρέ­πει να κα­τα­στή συ­νεί­δη­σις της Νέας Γε­νιάς. Ο εθνι­κός φρο­νη­μα­τι­σμός, καθώς και η ηθική και πο­λι­τι­κή αγωγή των μα­θη­τών είναι η πρώτη απο­στο­λή του Δι­δα­σκά­λου. Και εις αυτήν οφεί­λουν να επι­δο­θούν. Τα δικά μας ιδα­νι­κά είναι τα ιδα­νι­κά του Ελ­λη­νο­χρι­στια­νι­κού Πο­λι­τι­σμού. "

Γε­ώρ­γιος Πα­παν­δρέ­ου, ο αντι­κομ­μου­νι­στής «Γέρος της Δη­μο­κρα­τί­ας»

Η φε­τι­νή χρο­νιά είναι διπλά επε­τεια­κή για μια πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νη προ­σω­πι­κό­τη­τα του ελ­λη­νι­κού αστι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος του 20ου αιώνα: σή­με­ρα, 13 Φλε­βά­ρη, συ­μπλη­ρώ­νο­νται 130 χρό­νια από τη γέν­νη­ση του, ενώ το Νο­έμ­βρη κλεί­νουν 50 χρό­νια από το θά­να­το του. Ο λόγος ασφα­λώς για τον Γε­ώρ­γιο Πα­παν­δρέ­ου, τον πε­ρί­φη­μο «Γέρο της Δη­μο­κρα­τί­ας» τον οποίο κε­ντρώ­οι, σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες και λοι­ποί «σο­σια­λι­στές» ανα­μέ­νε­ται να τι­μή­σουν και φέτος σε σχε­τι­κές εκ­δη­λώ­σεις.

Ο Πα­παν­δρέ­ου υπήρ­ξε αναμ­φί­βο­λα πο­λι­τι­κός ευ­φυ­ής και ικα­νός, θέ­το­ντας τα χα­ρί­σμα­τα του στην υπη­ρε­σία της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης της οποί­ας διε­τέ­λε­σε άξιος πο­λι­τι­κός εκ­πρό­σω­πος για δε­κα­ε­τί­ες. 

Από το 1916, όταν και διο­ρί­στη­κε από τον Ελευ­θέ­ριο Βε­νι­ζέ­λο διευ­θυ­ντής του πο­λι­τι­κού του γρα­φεί­ου, έως την πα­ραί­τη­ση του από την πρω­θυ­πουρ­γία τον Ιούλη του 1965, ο Γεωρ. Πα­παν­δρέ­ου υπε­ρα­σπί­στη­κε με συ­νέ­πεια τα συμ­φέ­ρο­ντα της άρ­χου­σας τάξης.

Στα με­τα­πο­λι­τευ­τι­κά χρό­νια, μέχρι και σή­με­ρα, ο λε­γό­με­νος «κε­ντρώ­ος» και «κε­ντρο­α­ρι­στε­ρός» χώρος, ιδιαί­τε­ρα αυτός του ΠΑΣΟΚ, επι­χει­ρεί να πα­ρου­σιά­σει το Γεωργ. Πα­παν­δρέ­ου και τις κυ­βερ­νή­σεις της «Ένω­σης Κέ­ντρου» ως φω­τει­νή εξαί­ρε­ση σε μια ζο­φε­ρή πο­λι­τι­κή πε­ρί­ο­δο. 
Έτσι, σύμ­φω­να με αυτήν την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή εκ­δο­χή της ιστο­ρί­ας, ο Γεωργ. Πα­παν­δρέ­ου πα­ρου­σιά­ζε­ται, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ως η «δη­μο­κρα­τι­κή», «προ­ο­δευ­τι­κή» και «φι­λο­λαϊ­κή» δύ­να­μη απέ­να­ντι στην αντι­δρα­στι­κό­τη­τα της «δε­ξιάς» και του πα­λα­τιού.

Η ιστο­ρι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ωστό­σο είναι πολύ δια­φο­ρε­τι­κή.

 Καθ’ όλη τη διάρ­κεια της πα­ρου­σί­ας του στην ελ­λη­νι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή, ο Πα­παν­δρέ­ου όχι μόνο δεν αμ­φι­σβή­τη­σε, ούτε κατ’ ελά­χι­στο, την εξου­σία της πλου­το­κρα­τί­ας αλλά, επι­πλέ­ον, έκανε ότι περ­νού­σε απ’ το χέρι του για την στα­θε­ρο­ποί­η­ση και ενί­σχυ­ση του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος. 

Χρη­σι­μο­ποιώ­ντας το χά­ρι­σμα της ρη­το­ρι­κής του δει­νό­τη­τας υιο­θε­τού­σε πλη­θώ­ρα φι­λο­λαϊ­κών συν­θη­μα­των («πι­στεύ­ο­μεν και εις τη λα­ο­κρα­τία», αύ­ξη­ση με­ρο­κά­μα­του, ρύθ­μι­ση αγρο­τι­κών χρεών, κλπ.) προ­κει­μέ­νου να προ­σελ­κή­σει και να εγκλω­βί­σει- τα­λαι­πω­ρη­μέ­νες από τα δεινά της Κα­το­χής και της ανέ­χειας- πλα­τιές ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές μάζες. Με αυτόν τον τρόπο, επι­χει­ρού­νταν η εκτό­νω­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης των λαϊ­κών μαζών.

Όπως ορθά ση­μειώ­νει ο Μ.Μαϊ­λης, «με την πο­λι­τι­κή της η «Ενωση Κέ­ντρου» ένα πράγ­μα επι­βε­βαί­ω­σε: 

Οτι «πα­ρα­χώ­ρη­σε» το δευ­τε­ρεύ­ον, για να υπη­ρε­τή­σει το κύριο: Την άμεση και μα­κρο­πρό­θε­σμη στα­θε­ρο­ποί­η­ση του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος. Από­δει­ξε ότι ήταν πιο «ευαί­σθη­τη» στο να αφου­γκρά­ζε­ται και να απο­δέ­χε­ται ορι­σμέ­να αι­τή­μα­τα, που η λαϊκή πάλη είχε κα­τα­στή­σει υπε­ρώ­ρι­μα. Γιατί είναι αναμ­φι­σβή­τη­το ότι οι «πα­ρα­χω­ρή­σεις» που πραγ­μα­το­ποί­η­σε το «Κέ­ντρο», είχαν τη σφρα­γί­δα των λαϊ­κών αγώ­νων» (Από την 4η Αυ­γού­στου ως τις μέρες μας, Συγχρ. Εποχή, 2009, σελ.237-238.

Με απλά λόγια, πρό­κει­ται για μια πο­λι­τι­κή που με το ένα χέρι έδινε ορι­σμέ­νες «πα­ρα­χω­ρή­σεις» (πα­ρο­χές) στο λαό- απο­τέ­λε­σμα σκλη­ρών τα­ξι­κών αγώ­νων- και με το άλλο χέρι να στα­θε­ρο­ποιού­σε την εξου­σία του κε­φα­λαί­ου. 
Ασφα­λώς, η στα­θε­ρο­ποί­η­ση του αστι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος που επε­δί­ω­κε ο Γεωρ. Πα­παν­δρέ­ου πή­γαι­νε χέ­ρι-χέ­ρι με την κα­τα­στο­λή του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος. 
Παρά την προ­σπά­θεια της αστι­κής ιστο­ριο­γρα­φί­ας να εξω­ραϊ­σει την ει­κό­να του «Γέρου της Δη­μο­κρα­τί­ας», τα ιστο­ρι­κά γε­γο­νό­τα μας υπεν­θυ­μί­ζουν τον βαθύ αντι­κομ­μου­νι­σμό από τον οποίο διέ­πο­νταν τόσο οι από­ψεις, όσο και η πο­λι­τι­κή δράση του Γεωργ. Πα­παν­δρέ­ου.

Ο Γ.Πα­παν­δρέ­ου (κέ­ντρο), με τον Αρ­χιε­πί­σκο­πο Δα­μα­σκη­νό και τον στρα­τη­γό Ρό­ναλντ Σκό­μπι

Είναι γνω­στός ο πρω­τα­γω­νι­στι­κός του ρόλος κατά τον ηρω­ϊ­κό Δε­κέμ­βρη του 1944- την κο­ρυ­φαία αυτή στιγ­μή της τα­ξι­κής πάλης στην Ελ­λά­δα του πε­ρα­σμέ­νου αιώ­να- όταν το ντό­πιο αστι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και οι βρε­τα­νοί ιμπε­ρια­λι­στές σύμ­μα­χοι του αι­μα­το­κύ­λη­σαν το λαό της Αθή­νας.
Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του κυ­νι­σμού και της υπο­κρι­σί­ας του Γεωργ. Πα­παν­δρέ­ου 

απο­τε­λεί το γε­γο­νός ότι ενώ κατά την άφιξη του στην απε­λευ­θε­ρω­μέ­νη από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ πρω­τεύ­ου­σα ρη­τό­ρευε περί «λα­ο­κρα­τί­ας», ταυ­τό­χρο­να ζη­τού­σε σε σχε­τι­κή επι­στο­λή του από τον σφα­γέα Τσώρ­τσιλ να «απο­στεί­λει επι­βλη­τι­κές δυ­νά­μεις διότι τα πο­λι­τι­κά μέσα διά την αντι­με­τώ­πι­σιν της κρι­σί­μου κα­τα­στά­σε­ως δεν ήσαν πλέον επαρ­κή». 

Όταν έφτα­σαν δε οι «επι­βλη­τι­κές δυ­νά­μεις» των ιμπε­ρια­λι­στών, ο Πα­παν­δρέ­ου δεν είχε κα­νέ­ναν εν­δοια­σμό να δια­τά­ξει την ένο­πλη δο­λο­φο­νι­κή επί­θε­ση ενά­ντια στην ει­ρη­νι­κή δια­δή­λω­ση του λαού της Αθή­νας και του Πει­ραιά. 

Ένα χρόνο αρ­γό­τε­ρα, ο ίδιος άν­θρω­πος δή­λω­νε: «ήλ­πι­ζεν ο κομ­μου­νι­σμός – και αυτή υπήρ­ξε η αυ­τα­πά­τη του – ότι ήτο δυ­να­τόν ημείς να πα­ρι­στά­νω­μεν την κυ­βέρ­νη­ση και εκεί­νος να δια­θέ­τει την πραγ­μα­τι­κή δύ­να­μη…».

Μετά το τέλος της τρί­χρο­νης ηρω­ϊ­κής επο­ποί­ιας του Δη­μο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελ­λά­δας- όταν οι διωγ­μοί κατά των κομ­μου­νι­στών βρί­σκο­νταν στο από­γειο τους- ο Γεωργ. Πα­παν­δρέ­ου επι­χει­ρη­μα­το­λο­γού­σε υπέρ της μη νο­μι­μο­ποί­η­σης του ΚΚΕ. 
Να τι έλεγε το 1950:

«Αλλά (…) υπάρ­χει το αί­τη­μα της νο­μι­μο­ποι­ή­σε­ως του ΚΚΕ. Και ηκού­σθη­σαν φωναί απο­δε­χό­με­ναι την νο­μι­μο­ποί­η­σιν (…). Η δια­φω­νία μας είναι από­λυ­τος. (…) Είναι τόση η έκτα­σις της προ­δο­σί­ας, είναι τόση η έκτα­σις του εγκλή­μα­τος, είναι τόσαι αι κα­τα­στρο­φαί και αι θυ­σί­αι της Ελ­λά­δος, (…) ώστε ου­δέ­πο­τε το Έθνος και ο Λαός μας θα ανε­γνώ­ρι­ζον την επά­νο­δον των προ­δο­τών και των εγκλη­μα­τιών εις τους κόλ­πους του πο­λι­τι­κού βίου της Χώρας» (Μ.Μαϊλη, Το αστι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα στην Ελ­λά­δα από το 1950 έως το 1967, Σύγ­χρο­νη Εποχή, 2014, σελ.160).

«Πι­στεύ­ο­μεν και εις την λα­ο­κρα­τί­αν»….

Από τα- αντι­κομ­μου­νι­στι­κά- έργα και ημέ­ρες του Πα­παν­δρέ­ου δεν θα μπο­ρού­σε να απου­σιά­ζει η πε­ρί­φη­μη εγκύ­κλιος 1010, με ημε­ρο­μη­νία 11 Μαρ­τί­ου 1965, που στό­χευε στον εξο­βε­λι­σμό κάθε αντί­στα­σης του κι­νή­μα­τος Παι­δεί­ας, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας την επί­κλη­ση του «κομ­μου­νι­στι­κού κιν­δύ­νου». 
Αιχμή της απρο­κά­λυ­πτης αυτής αντι­κομ­μου­νι­στι­κής επέμ­βα­σης που έφερε την υπο­γρα­φή του «Γέρου της Δη­μο­κρα­τί­ας» 
ήταν η διά­λυ­ση της Δη­μο­κρα­τι­κής Νε­ο­λαί­ας Λα­μπρά­κη. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό από­σπα­σμα της εγκυ­κλί­ου- που θα ζή­λευε ακόμη και ο δι­κτά­το­ρας Με­τα­ξάς- είναι το ακό­λου­θο:

«Ο ΚΟΜ­ΜΟΥ­ΝΙ­ΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙΑΣ. Τούτο πρέ­πει να κα­τα­στή συ­νεί­δη­σις της Νέας Γε­νιάς. Ο εθνι­κός φρο­νη­μα­τι­σμός, καθώς και η ηθική και πο­λι­τι­κή αγωγή των μα­θη­τών είναι η πρώτη απο­στο­λή του Δι­δα­σκά­λου. Και εις αυτήν οφεί­λουν να επι­δο­θούν. Τα δικά μας ιδα­νι­κά είναι τα ιδα­νι­κά του Ελ­λη­νο­χρι­στια­νι­κού Πο­λι­τι­σμού. ΕΛΕΥ­ΘΕ­ΡΙΑ (Εθνι­κή και Πο­λι­τι­κή) και ΔΙ­ΚΑΙΟ­ΣΥ­ΝΗ, ΑΓΑΠΗ και ΘΥΣΙΑ. Αυτά είναι τα ιδε­ώ­δη μας και μ’ αυτά πρέ­πει να εμπο­τι­σθή η Νέα Γενεά, ΕΛΛΑΣ και ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙΑ. Αλη­θής Δη­μο­κρα­τία. Πάσα εκτρο­πή πρέ­πει να κο­λά­ζε­ται αυ­στη­ρό­τα­τα. Κι αν συμβή να υπάρ­ξουν δι­δά­σκα­λοι όχι ανή­κο­ντες, αλλά και απλώς συ­μπα­θού­ντες ή ανε­χό­με­νοι την κομ­μου­νι­στι­κήν προ­πα­γάν­δαν δεν έχουν θέσιν εις την Εκ­παί­δευ­σιν».

Αυτός ήταν ο Γε­ώρ­γιος Πα­παν­δρέ­ου, ο «Γέρος της Δη­μο­κρα­τί­ας» ή, ορ­θό­τε­ρα, της «αστι­κής δη­μο­κρα­τί­ας». Η ιστο­ρία- αμεί­λι­κτη με όλους ανε­ξαι­ρέ­τως- έχει κρί­νει την πο­λι­τι­κή του δια­δρο­μή, τα πε­πραγ­μέ­να του και την «προ­σφο­ρά» του στο λαό και τη χώρα.

ΑΠΟ ATEXNOS

Του Νίκου Μότ­τα //