ΙΤΑΛΙΑ-ΕΛΛΑΔΑ: ΟΙ ΓΕΦΥΡΕΣ ΤΗΣ ΚΟΝΟΜΑΣ

«Corriere Della Sera»: τα τελευταία 5 χρόνια έχουν καταρρεύσει 10 γέφυρες στη Ιταλία, προκαλώντας θανάτους στις περισσότερες περιπτώσεις. Αιτία είναι οι παλιές κατασκευές, οι διαβρώσεις από το χρόνο και τη χρήση, και τα χαμηλά κονδύλια που διατίθενται για συντήρηση, επισκευές και αντικατάσταση των παλιών υποδομών.

Ήταν σαν χθες, πριν από 14 χρόνια που η γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου εγκαινιάστηκε, μια εβδομάδα πριν από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 στην Αθήνα...

.. Εδώ, λίγα λόγια για τη σύμβαση που υπογράφηκε, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, με την ελληνογαλλική κοινοπραξία με επικεφαλής εταιρεία την Vinci, η οποία περιλαμβανε επίσης και τις Ελληνικές εταιρείες Ελληνική Τεχνοδομική-ΤΕΒ, J&P-ΑΒΑΞ, Αθηνά, Προοδευτική και Παντεχνική. για την κατασκευή της γέφυρας Ρίου - Αντιρρίου:

Η σύμβαση που υπογράφτηκε αποτελεί πραγματική σύμβαση αποικιοκρατικού χαρακτήρα αφού η λεγόμενη μέθοδος της «αυτοχρηματοδότησης» λειτούργησε στο συγκεκριμένο έργο με τον καλύτερο τρόπο για να θησαυρίσουν, κυριολεκτικά, οι μεγαλοκατασκευαστές.

Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους: Το συνολικό κόστος της γέφυρας ήταν 750 εκατ. ευρώ...

---η κοινοπραξία των εταιριών έδοσε μόλις το 9,5%, δηλαδή 70 εκατ. ευρώ, ποσό το οποίο είναι ...σχετικό αφού οι προκαταβολές που έλαβε ως κατασκευάστρια του έργου, υπερκάλυψαν αυτό το ποσό.

Το υπόλοιπο 90,5% του κόστους καλύφθηκε απ' το δημόσιο με:

--- 310 εκατ. ευρώ: (δηλαδή το πληρώσαμε εμείς.)

---δάνεια από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ύψους 370 εκατ. ευρώ, τα οποία μάλιστα δόθηκαν με την εγγύηση του δημοσίου για την περίοδο λειτουργίας: (Που σημαίνει ότι αν στραβώσει η δουλειά, η τράπεζα θα πάρει τα λεφτά της από το κράτος, δηλαδή από εμάς. Αν δεν στραβώσει, θα τα πάρει από τα διόδια, δηλαδή πάλι από εμάς.)...

Βάσει των συμφωνημένων, η κατασκευάστρια κοινοπραξία θα εκμεταλλεύεται τη γέφυρα μέχρι το 2039, δηλαδή επί 35 χρόνια....

*****************************
Κάντε τώρα και τους υπολογισμούς, λαμβάνοντας υπ'οψη τη μέση ημερήσια διελευση οχημάτων και θα διαπιστώσετε ότι σε χρόνο dt η ελληνογαλλική κοινοπραξία έχει βγάλει ήδη και με το παραπάνω τα έλάχιστα χρήματα που ''έριξε'', ''ιδίοις πόροις'' για την κατασκευή του έργου...

******************************
Με άλλα λόγια, ενώ το έργο έγινε ουσιαστικά με χρήματα του ελληνικού λαού, μια κοινοπραξία γαλλικών και ντόπιων κατασκευαστικών εταιριών θα εκμεταλλεύεται τη γέφυρα για 35 χρόνια, εισπράττοντας υπέρογκα διόδια...

''Είναι ο Καπιταλισμός ηλίθιε''... που λέει και ο Μπογιό...

Ελενη Μαρκακη

ΙΤΑΛΙΑ

Ελλιπής η συντήρηση της γέφυρας από την ιδιοκτήτρια εταιρεία, αναφέρει η κυβέρνηση

--Οι αιτίες του τραγικού συμβάντος που οδήγησε στο θάνατο δεκάδων ανθρώπων δεν έχουν αποσαφηνιστεί, ωστόσο πολλά ερωτήματα εγείρονται για την παλαιότητα της γέφυρας, το είδος της κατασκευής, τη συντήρηση, την ποιότητα των υλικών κ.λπ.

Η γέφυρα είχε κατασκευαστεί το 1967 και υποτίθεται ότι είχε ανακαινιστεί το 2016. Η ιδιωτική ιταλική εταιρεία «Autostrade per l' Italia» διαχειρίζεται το συγκεκριμένο οδικό τμήμα, όπως και πάνω από 3.000 χλμ. του συνολικού οδικού δικτύου.

Το χτεσινό περιστατικό κάθε άλλο παρά «τυχαίο» είναι. Σύμφωνα με έρευνα της ιταλικής «Corriere Della Sera», τα τελευταία 5 χρόνια έχουν καταρρεύσει 10 γέφυρες στη χώρα, προκαλώντας θανάτους στις περισσότερες περιπτώσεις. Αιτία είναι οι παλιές κατασκευές, οι διαβρώσεις από το χρόνο και τη χρήση, και τα χαμηλά κονδύλια που διατίθενται για συντήρηση, επισκευές και αντικατάσταση των παλιών υποδομών.

Σε δήλωση του για το περιστατικό, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Ιταλίας, Μάρκο Ρίτσο, αφού πρώτα εκφράζει τα συλλυπητήρια στις οικογένειες για τους αδικοχαμένους νεκρούς, σημειώνει ότι «η καταστροφή δεν είναι αποτέλεσμα της δύναμης της φύσης. Οι γενικές αιτίες πρέπει να αναζητηθούν στις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης στρατηγικών υποδομών. Συγκεκριμένα, οι αυτοκινητόδρομοι περιλαμβάνονται σε αυτό και με τα διόδια εξασφαλίζουν κέρδη στους ιδιώτες - αυτούς που είχαν και έχουν την υποχρέωση να εκτελούν έκτακτη συντήρηση και μάλιστα αντικαταστάσεις (σε γέφυρες, όταν είναι παλιές, ανακατασκευές). Το πρόβλημα όμως, όπως πάντα, είναι το κέρδος. Τώρα, εκτός από την ποινική ευθύνη, η κυβέρνηση πρέπει να ζητήσει αποζημίωση από αυτούς τους "κυρίους" και να ανακαλέσει τη συμφωνία ιδιωτικοποίησης».

Ριζοσπάστης

Το κίνημα του 1909 στο Γουδί

Ο Νικόλαος Ζορμπάς (πίνακας Εθνικού Ιστορικού Μουσείου)

«Ανδρες με τα γερά κορμιά -εσάς λέω του Συνδέσμου λεβέντες!- νέοι με τα γελαστά χρώματα και την αστραπή στο μάτι, πού είσθε;.. Εχω τόσον καιρό (μέρες έσβησαν, έφυγαν μήνες) σας καρτερώ και μαζί μου ο Λαός, βάνω τ' αυτί μου κι ακροάζομαι τον ερχομό σας, για τον ερχομό σας ακροάζεται το έθνος, το ρυθμικό βηματισμό σας προσμένει η ονειροπλέχτρα Φυλή. Σας είδε μιαν αυγή σαν όνειρο τερπνό μέσ' στον βαρύ τον ύπνο της και πήδησε ξαφνιασμένη κι απορούσα. Εκεί στον κάμπο του Γουδί σάλεψαν ίσκιοι, στο σκοτάδι το βαθύ άστραψαν θυμοί - έτριξαν προγονικά κόκαλα. Και την αυγή, την ώρα που ο ήλιος έβγαινεν αντίκρυ, αψύς και θυμωμένος, αποφασισμένος να φτάσει στο βασίλεμά του, χαλώντας κάθ' εμπόδιο, σας είδε με το ντουφέκι στο πλευρό, ορκισμένους να κάμετε πατρίδα ή να χαθείτε!.. Σας είδε και στέναξε: Σώθηκα!... Μα από τότε δε σας βλέπει πουθενά! Τι γινήκατε;»
Ανδρέας Καρκαβίτσας¹

Η νύχτα της 14ης προς 15η Αυγούστου του 1909 για τη μικρή Αθήνα των 80.000 κατοίκων ήταν ξεχωριστή. Από νωρίς κυκλοφορούσε η φήμη πως η εκδήλωση στρατιωτικού κινήματος ήταν ζήτημα ωρών κι όντως τα πράγματα δεν είχαν διαφορετικά. Εκείνη τη νύχτα, λοιπόν, άμαξες και στρατιωτικά ιππήλατα οχήματα κουβαλούσαν ασταμάτητα αξιωματικούς και στρατιώτες στο Γουδί, στο χώρο δηλαδή που τότε βρίσκονταν οι εγκαταστάσεις της φρουράς των Αθηνών. Με την ανατολή του ηλίου στο πεδίο ασκήσεων του στρατοπέδου βρίσκονταν συγκεντρωμένοι 449 αξιωματικοί, 2.546 στρατιώτες και ναύτες και 67 χωροφύλακες, όλοι οπλισμένοι, διαθέτοντας επιπλέον και 22 πυροβόλα². Οι συγκεντρωμένες στρατιωτικές δυνάμεις διακήρυξαν την αντίθεσή τους προς την κυβέρνηση της χώρας εκφράζοντας ταυτόχρονα την υποστήριξή τους προς το πρόγραμμα του «Στρατιωτικού Συνδέσμου», στις εντολές του οποίου υπάκουαν. Τα αίτια που προκάλεσαν το στρατιωτικό κίνημα, όπως τα περιέγραψε αργότερα στα απομνημονεύματά του ο αρχηγός του «Στρατιωτικού Συνδέσμου» Ν. Ζορμπάς ήταν³: «Η Βουλευτοκρατία και η συναλλαγή, η οικονομική δυσπραγία ένεκα της πλημμελούς φορολογίας, επιβαρυνούσης ιδίως τας λαϊκάς τάξεις, η κακή απονομή της δικαιοσύνης και η έλλειψις δημοσίας ασφαλείας, ο ατυχής πόλεμος του 1897, το Κρητικόν ζήτημα και το απαράσκευον του κράτους προς οιανδήποτε πολεμικήν δράσιν».

Συλλαλητήριο στις 14 Σεπτέμβρη του 1909 για να στηριχτούν οι σκοποί του κινήματος (πίνακας Εθνικού Ιστορικού Μουσείου)

Την ίδια ημέρα, στις 15 Αυγούστου, δημοσιεύτηκε στον Τύπο και το πρόγραμμα των κινηματιών. Πριν όμως αναφερθούμε σ' αυτό, χρειάζεται να δούμε με περισσότερες λεπτομέρειες τι ήταν ο «Στρατιωτικός Σύνδεσμος», η οργάνωση δηλαδή στην οποία υπάκουαν οι ξεσηκωμένοι στρατιωτικοί.

Ο «Στρατιωτικός Σύνδεσμος»

Η ύπαρξη του «Στρατιωτικού Συνδέσμου» έγινε ευρύτερα γνωστή στις 25 Ιουνίου του 1909 όταν ο φρούραρχος Αθηνών, συνταγματάρχης Σχινάς, εισέβαλλε απρόσκλητος στο σπίτι του υπολοχαγού Χατζημιχάλη, την ώρα που πραγματοποιούσαν συνωμοτική σύσκεψη 181 αξιωματικοί - μέλη της οργάνωσης, απ' όλα τα όπλα και μέχρι του βαθμού του συνταγματάρχη. Ομως η οργάνωση αυτή είχε προϊστορία... Γράφει ο στρατηγός Θ. Πάγκαλος στα απομνημονεύματα του⁴: «Τον Οκτώβριον του 1908 συνήλθεν εις την οικίαν μου, επί της οδού Αριστοτέλους 37, ολιγάριθμος ομάς υπολοχαγών και ανθυπολοχαγών όπως συσκεφθώμεν περί του τρόπου ενεργείας προς αντιμετώπισιν της καταστάσεως. Μετά πολύωρον συζήτησιν απεφασίσαμεν τότε κατά πλειοψηφίαν ότι έπρεπε να συγκροτηθή Στρατιωτικός Σύνδεσμος, ο οποίος να επιβάλη Κυβέρνησιν έξω των κομμάτων, ήτις, υπό την επίβλεψιν του Συνδέσμου, να έχη δικτατορικήν εξουσίαν όπως προβή τάχιστα ''εις ανασυγκρότησιν των ενόπλων δυνάμεων της χώρας κατά ξηράν και κατά θάλασσαν'' ως ανεγράφετο εις το αρχικόν σχέδιον του οικείου πρωτοκόλλου... Ούτω τον Οκτώβριο του 1908 ιδρύετο ο Σ.Σ. (σ.σ. Στρατιωτικός Σύνδεσμος) και ουχί τον Αύγουστο του 1909 ως ανεγράφεται υπό πάντων ανεξαιρέτως όσοι ησχολήθησαν με την ιστορία του ''Γουδί'' πλανηθέντες εκ της κατά Ιούνιον του 1909 πρώτης εμφανίσεως αυτού εν την οικία Χατζημιχάλη».

Συμβολισμός των σκοπών του κινήματος και της λαϊκής του στήριξης. Η Ελλάδα χτυπά το τέρας του παλαιοκομματισμού ενώ επευφημείται από το στρατό και το λαό (πίνακας Εθνικού Ιστορικού Μουσείου)

Στην πραγματικότητα βέβαια, η συνωμοτική ομάδα των στρατιωτικών για την οποία κάνει λόγο ο Πάγκαλος δεν ήταν η μόνη που δρούσε στο στράτευμα, αν και σ' αυτή ανήκει η τιμή ότι έδωσε στην όλη στρατιωτική συνωμοτική οργάνωση το ιστορικό όνομα «Στρατιωτικός Σύνδεσμος» και προηγήθηκε της συγκρότησης άλλων ομάδων, γεγονός που επιβεβαιώνεται από διάφορες ιστορικές πηγές⁵. Για την ακρίβεια μετά την ομάδα του Πάγκαλου, ομάδα συγκρότησαν τόσο οι λοχαγοί, όσο και οι υπαξιωματικοί. «Το Καλοκαίρι του 1909- γράφει ο Τ. Βουρνάς⁶- εξελίσσονται στο στρατό τρεις παράλληλες συνωμοτικές κινήσεις: των υπαξιωματικών, των ανθυπολοχαγών και των λοχαγών».
Ολες αυτές οι ομάδες, παρά τις διαφορές αντιλήψεων που είχαν μεταξύ τους, μπόρεσαν να βρουν μια κοινή γραμμή πλεύσης, αρχής γενομένης από τη σύσκεψη, που προαναφέραμε, στο σπίτι του υπολοχαγού Χατζημιχάλη. Στη συνέχεια συγκρότησαν 15μελή προσωρινή Διοικούσα Επιτροπή από έξι λοχαγούς κι εννέα κατώτερους, που όμως όταν απέκτησε μονιμότερα χαρακτηριστικά και ξανασχηματίστηκε την αποτελούσαν 7 λοχαγοί και 2 υπολοχαγοί γεγονός που σήμαινε μια μετατόπιση της ηγεσίας προς τις ανώτερες τάξεις των αξιωματικών⁷. Η Διοικούσα Επιτροπή κατέληξε στο οριστικό πρωτόκολλο του Συνδέσμου, ενώ στις αρχές Αυγούστου 1909 η οργάνωση απέκτησε γενικό αρχηγό το συνταγματάρχη του Πυροβολικού Ν. Ζορμπά. Γράφει γι' αυτόν ο Γ. Κορδάτος⁸: «Ηταν τίμιος, μυαλωμένος και σαν αξιωματικός και άνθρωπος είχε καλή φήμη. Δεν έκανε όμως για αρχηγός. Οι επαναστάσεις που χαράζουν καινούριους δρόμους βρίσκουν και τον κατάλληλο αρχηγό... Ανάμεσα όμως στους αξιωματικούς δεν υπήρχε τότε άλλος που να έχει κύρος και να είναι σεβαστός. Ο Ζορμπάς ήταν ο καλύτερος. Ο καλύτερος όμως ως την ώρα που η επανάσταση βρισκόταν στην οργανωτική περίοδο. Από τη στιγμή όμως που άρχισε η δράση δεν ήταν ο κατάλληλος».
Χωρίς αμφιβολία ο Κορδάτος έχει απόλυτα δίκιο όσον αφορά την αδυναμία του Ζορμπά να ηγηθεί μιας ριζοσπαστικής επανάστασης, αλλά αν ο Ζορμπάς ήταν πρόβλημα -και μάλιστα μέγιστο- αυτό αφορούσε και την περίοδο της προπαρασκευής. Για να είμαστε ακριβείς, ο Ζορμπάς ήταν ο καταλληλότερος αρχηγός για να εκφράσει τους συμβιβασμούς που είχαν συντελεστεί μεταξύ των ομάδων των στρατιωτικών που συγκρότησαν το «Στρατιωτικό Σύνδεσμο» στην τελική του μορφή και πραγματοποίησαν το κίνημα. Οι συμβιβασμοί αυτοί είχαν προκαλέσει υποχώρηση των ριζοσπαστικών στοιχείων, γεγονός που φαίνεται ξεκάθαρα στο πρόγραμμα που έδωσαν οι κινηματίες στη δημοσιότητα στις 15 Αυγούστου.

Το πρόγραμμα των κινηματιών και οι επιτυχίες τους

Στο πρόγραμμά τους οι κινηματίες ξεκαθάριζαν χωρίς περιστροφές ότι: Δεν επιδίωκαν να καταργήσουν τη δυναστεία των Γλύξμπουργκ ή να αντικαταστήσουν το βασιλιά. Δεν επιδίωκαν επίσης ούτε την εγκαθίδρυση στρατοκρατίας ή την αλλαγή του Συνάγματος, ούτε την κατάργηση της κυβέρνησης, ούτε την αύξηση ή την απομάκρυνση στελεχών των Ενοπλων Δυνάμεων. Με άλλα λόγια δήλωναν πλήρη σεβασμό στις δομές του, ισχύοντος, καθεστώτος. Τι επομένως ζητούσαν;
Εξέφραζαν την παράκληση να απομακρυνθούν από το στράτευμα ο διάδοχος του θρόνου Κωνσταντίνος και οι πρίγκιπες Νικόλαος, Χριστόφορος και Ανδρέας, καθώς και ο επίδοξος διάδοχος Γεώργιος. Επίσης με το ίδιο ύφος ζητούσαν στο μέλλον οι υπουργοί των Στρατιωτικών και των Ναυτικών να προέρχονται από τους εν ενεργεία ανωτέρους αξιωματικούς ή απ' αυτούς που βρίσκονταν σε διαθεσιμότητα. Ακόμη διατύπωναν την ευχή όπως «ο σχεδόν πενόμενος λαός ν' ανακουφισθή εκ των επαχθών φόρων». Τέλος υπέβαλλαν ένα πρόγραμμα στρατιωτικής οργάνωσης των κατά ξηρά και θάλασσα δυνάμεων, το οποίο βεβαίως, εκτός ορισμένων καινοτομιών που περιείχε, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και ιδιαίτερα τολμηρό⁹.
Απ' όποια πλευρά κι αν εξετάσει κανείς το θέμα, το κίνημα στο Γουδί κάθε άλλο παρά είχε πρόγραμμα ριζοσπαστικών αλλαγών για την ελληνική πραγματικότητα εκείνης της εποχής. Εντούτοις οι δυνατότητες για τέτοιες αλλαγές υπήρξαν μεγάλες και οι συνθήκες υπερώριμες. Οι επιτυχίες του κινήματος από την πρώτη στιγμή της εκδήλωσής του το φανερώνουν, όπως άλλωστε εμφανής είναι και η σαθρότητα της καθεστηκυΐας, μέχρι τη στιγμή που εκδηλώθηκε το κίνημα, τάξης πραγμάτων.
Το κίνημα, χωρίς να το επιδιώξει, με το που εκδηλώθηκε συμπαρέσυρε σε πτώση την κυβέρνηση του Δ. Ράλλη, ενώ υποχρέωσε τα ανάκτορα να αποδεχτούν ένα από τα βασικά του αιτήματα, που ήταν η απομάκρυνση του διαδόχου και των πριγκίπων από το στράτευμα. Στο μεταξύ, μέρα με τη μέρα οι κινηματίες συγκέντρωναν γύρω τους ευρεία λαϊκή υποστήριξη. Στις 14 Σεπτέμβρη 1909 ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά με συλλαλητήριο εξέφρασαν την υποστήριξή τους στο κίνημα, διατυπώνοντας αληθινά ριζοσπαστικές διεκδικήσεις για την εποχή, όπως: Επιβολή φόρου στο εισόδημα, προστασία της παραγωγής, μεταβολή των υπαλλήλων σε υπηρέτες του λαού, βελτίωση της θέσης των εργατών, καταδίκη της τοκογλυφίας¹⁰. Παρ' όλα αυτά η ηγεσία του Συνδέσμου κάθε άλλο παρά εκμεταλλεύεται την υποστήριξη και το ριζοσπαστισμό των μαζών. Συντηρητική φύσει και θέση αναζητεί το συμβιβασμό με την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, επιδιώκοντας μικροαλλαγές. Για να καταλάβουμε τις αιτίες που συνέβαινε αυτό οφείλουμε να σταθούμε στο χαρακτήρα του κινήματος.

Ο χαρακτήρας του κινήματος στο Γουδί

Στους ιστορικούς είναι ευρέως διαδεδομένη η άποψη πως το κίνημα στο Γουδί ήταν ένα κίνημα αστικό. Ο Κορδάτος για παράδειγμα χαρακτηρίζει τους αξιωματικούς του «Στρατιωτικού Συνδέσμου» ως «εμπροσθοφυλακή της αστικής τάξης που από τις ιδιομορφίες της εθνικής οικονομίας μας δεν είχε ακόμα ανδρωθεί ώστε μόνη της να βγάλει από τη μέση τον παλαιοκομματισμό και να χαράξει νέα κοινωνική πολιτική»¹¹. Ο Γ. Βεντήρης χωρίς περιστροφές μιλάει για αστική επανάσταση και δε διστάζει να ισχυριστεί πως μετά το Γουδί προέκυψε το αστικό - εθνικό κράτος, με ηγέτη τον Ελ. Βενιζέλο¹². Ο Θ. Πάγκαλος μιλάει για δυσφορία και αγανάκτηση που ήταν «έκδηλος και σφοδρά εις όλας τας κοινωνικάς τάξεις» ώστε «και οι πλέον αδιάφοροι και απαθείς δεν ήτο δυνατόν να μην εξεγερθούν»¹³. Στο ίδιο πνεύμα ο στρατηγός Στ. Σαράφης σημειώνει ότι «η επανάσταση αυτή επιβλήθηκε γιατί είχε λαϊκό υπόβαθρο»¹⁴, ενώ ο Σπ. Μελάς κάνει λόγο για ακράτητη λαϊκή αγανάκτηση¹⁵.
Εν πάση περιπτώσει, η πλειοψηφία των ιστορικών και μελετητών δέχεται ότι το κίνημα εδραζόταν σε κοινωνικές - ταξικές αντιθέσεις. Ορισμένοι, βέβαια, έχουν την εντελώς αντίθετη άποψη, όπως ο Π. Καρολίδης που ισχυρίζεται¹⁶ ότι στην ελληνική κοινωνία «διάκριση με κοινωνικά κριτήρια δεν έγινε ποτέ»!!!
Χωρίς αμφιβολία το κίνημα στο Γουδί εξέφραζε την έντονη και για πολλά χρόνια συσσωρευμένη λαϊκή αγανάκτηση στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων του αστικοτζαμπασιδισμού, της συμμαχίας δηλαδή των ανώτερων στρωμάτων της αστικής τάξης με την τάξη των τσιφλικάδων. Δεν επρόκειτο όμως για επανάσταση με την επιστημονική έννοια του όρου, που πολύ απλά σημαίνει το πέρασμα της εξουσίας από τα χέρια μιας τάξης στα χέρια κάποιας άλλης. Το κίνημα στο Γουδί ήταν ένα αστικό κίνημα με ευρεία λαϊκή υποστήριξη, που έφερε μια αλλαγή στον εσωτερικό συσχετισμό του κοινωνικού μπλοκ εξουσίας, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο την αστική τάξη έναντι των φεουδαρχών. Σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορούσε να προχωρήσει περισσότερο, δεδομένης και της αδυναμίας, τότε, του λαϊκού παράγοντα να παίξει πρωτόβουλο και ανεξάρτητο ρόλο στις εξελίξεις. Την κατάσταση αυτή σφραγίζει η είσοδος του Ελευθερίου Βενιζέλου στην ελληνική πολιτική σκηνή, ο οποίος καλείται από το «Στρατιωτικό Σύνδεσμο», στα τέλη του 1909, να έρθει, στην τότε Ελλάδα, από την Κρήτη που δεν είχε ακόμη ενσωματωθεί στην ελληνική επικράτεια. «Η άφιξή του --γράφει ο Σβορώνος¹⁷-- ανοίγει νέα περίοδο στην ελληνική Ιστορία». Μια περίοδο --θα προσθέταμε εμείς-- που χρειαζόταν απαραίτητα το κίνημα του Γουδιού για ν' ανοίξει.
1) Α. Καρκαβίτσα: «Σάλπισμα», Εφημερίδα «ΧΡΟΝΟΣ», 16/10/1909, Σπ. Μελά: «Η Επανάσταση του 1909», εκδόσεις Μπίρης, σελ. 348
2) Γ. Ασπρέα: «Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος», εκδόσεις Χρήσιμα Βιβλία, τόμος Γ' σελ. 111. Ο στρατηγός Θ. Πάγκαλος, στα απομνημονεύματά του λέει πως στο Γουδί, την 15η Αυγούστου 1909 είχαν συγκεντρωθεί 400 περίπου ένοπλοι αξιωματικοί, δύο πλήρεις πυροβολαρχίες, ένα σύνταγμα ιππικού (250 σπάθες) και 2.500 οπλίτες διαφόρων όπλων. Αντίθετα ο Αλ. Μαζαράκης μιλάει για 250 αξιωματικούς και 2.000 περίπου οπλίτες.
3) Νικολάου Ζορμπά: «Απομνημονεύματα», στο «Τα φοβερά ντοκουμέντα: Γουδί το κίνημα του 1909», εκδόσεις Φυτράκη, σελ. 165
4) Αντιστράτηγου Θ. Πάγκαλου: «Τα απομνημονεύματά μου 1897- 1947», εκδόσεις ΑΕΤΟΣ Α.Ε., Αθήναι 1950, σελ. 46- 47
5) Γ. Δερτιλή: «Κοινωνικός Μετασχηματισμός και Στρατιωτική Επέμβαση 1880- 1909», εκδόσεις Εξάντας, σελ. 168
6) Τ. Βουρνά: «Ιστορία της νεότερης Ελλάδας 1821- 1909», εκδόσεις Τολίδη, σελ. 596
7) «Ιστορία του Ελληνικού Εθνους», Εκδοτική Αθηνών, τόμος ΙΔ', σελ. 260 και αντιστράτηγου Θ. Πάγκαλου, στο ίδιο σελ. 690- 61
8) Γ. Κορδάτου: «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», εκδόσεις 20ός αιώνας, τόμος XIII, σελ. 106
9) Νικολάου Ζορμπά, ο.π., σελ. 172- 177
10 Α. Ε. Βακαλόπουλου: «Νέα Ελληνική Ιστορία 1204- 1985», εκδόσεις ΒΑΝΙΑΣ, σελ. 342
11) Γ. Κορδάτου, ο.π., σελ. 93
12) Γ. Βεντήρη: «Η Ελλάς του 1910-1920», εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ, τόμος Α' σελ. 75
13) Αντιστράτηγου Θ. Πάγκαλου, ο.π., σελ. 44- 45
14) Στ. Σαράφη: «Ιστορικές Αναμνήσεις», εκδόσεις Επικαιρότητα, σελ. 34
15) Σπ. Μελά, ο.π., σελ. 182- 183
16) Π. Καρολίδη: «Ιστορία του ελληνικού έθνους», συμπλήρωμα στην ιστορία του Κ. Παπαρηγόπουλου, εκδόσεις Κάκτος, τόμος 19ος, σελ. 186
17) Ν. Σβορώνος: «Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας», εκδόσεις Θεμέλιο, σελ. 111.

Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Χρέος μονάχος σου να σηκωθείς

Κατιούσα

Είναι πάλι αυτή η εποχή του χρόνου. Που το ρολόι της εξέλιξης μοιάζει να γυρίζει πολλούς αιώνες πίσω, πριν την εμφάνιση των δίποδων όντων. Και είναι λογικό από μια άποψη να βλέπεις παντού στο διαδίκτυο ειρωνικά σχόλια για αυτά τα κατάλοιπα του Μεσαίωνα, όπως την κλασική φράση από τη δίκη του Λουντέμη.

Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια, δύο. Δε θα τα κάνω πάλι τέσσερα εγώ.

Μόνο που δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με κάποια υπολείμματα του Μεσαίωνα. Είναι ο καπιταλισμός και γενικά οι ταξικές κοινωνίες, ακόμα και στην πιο σύγχρονη μορφή τους, που καλλιεργούν συστηματικά την αγραμματοσύνη, το σκοταδισμό και την πνευματική καθυστέρηση, δίπλα στην τεχνολογική εξέλιξη και ανάπτυξη.
Είναι αυτές που σπέρνουν διαχρονικά την απογοήτευση και την απελπισία στον άνθρωπο, την έλλειψη νοήματος και σκοπού στη ζωή, που ωθεί τις μάζες στη μεταφυσική, να στρέψουν την πλάτη τους στον πραγματικό κόσμο, ψάχνοντας ένα καταφύγιο από τη σύγχρονη κοιλάδα των δακρύων, μια ελπίδα στη μετά θάνατον ζωή, ένα παυσίπονο (κι αυτό ακριβώς είναι το νόημα της περίφημης φράσης του Μαρξ για το “όπιο των λαών”).
Δεν υπάρχει λοιπόν κανείς λόγος να χαιρόμαστε με όσους πέφτουν στα τέσσερα και περπατάνε σκυφτοί ή γονατιστοί, στην Τήνο ή στην πραγματική ζωή, πόσο μάλλον όταν είναι ταξικά μας αδέρφια. Δεν είμαστε κάτι άλλο, έξω από αυτούς, για να τους βλέπουμε αφ’ υψηλού, επειδή είμαστε όρθιοι και αυτοί στα τέσσερα.
Πρέπει να τους δίνουμε το χέρι μας όταν σηκώνονται, να τους πείσουμε να υψώσουν το ανάστημά τους, να αφήσουν πίσω τη δύναμη της συνήθειας που τους τραβάει στο χώμα, να σέρνονται και να μη σηκώνουν ποτέ κεφάλι, να μη δουν ποτέ την προοπτική.
Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από αυτό που κάνουν όσοι πάνε υποκριτικά με τα νερά τους και τους λένε πως πετάει ο γάιδαρος, ή τους χτυπάνε φιλικά στο σαμάρι: ντε βρε, γαιδαράκο, ντε, με μαστίγιο και καρότο…

Αντικομμουνιστική δίωξη στη Βαυαρία – Απαγορεύουν σε συνδικαλιστή του DKP να δει το παιδί του

Κατιούσα

Η πρώτη εφαρμογή του νόμου που δίνει υπερεξουσίες στη Βαυαρική αστυνομία αφορά τον κομμουνιστή Claudio K. Δραστήριος συνδικαλιστής και μέλος του επιχειρησιακού του σωματείου και της νεολαίας SDAJ που συνδέεται με το DKP, συνελήφθη στις 9 Ιουνίου σε διαδήλωση κατά του τοπικού κομματικού συνεδρίου του ακροδεξιού AFD. Δύο αστυνομικοί ισχυρίζονται ότι σε σύγκρουση με την αστυνομία, ο νεαρός χτύπησε ένα συνάδελφό τους στο κεφάλι με κοντάρι σημαίας. Παρά τις πολλές μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν ότι ο Claudio K. ασχολούνταν καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας με τη μικροφωνική εγκατάσταση στο βανάκι της Ένωσης Νεολαίας της Νυρεμβέργης και δε βρέθηκε σε καμία στιγμή κοντά στο “μαύρο μπλοκ” των αναρχικών, όπου διατείνονται οι αστυνομικοί ότι έγινε η επίθεση, ο νεαρός αντιμετωπίζει την κατηγορία της πρόκλησης βαριάς σωματικής βλάβης. Σα να μην έφτανε αυτό, οι αρχές του αφαίρεσαν το δικαίωμα επικοινωνίας με το 5χρονο παιδί του.
Εκεί τον άφησαν όρθιο στο διάδρομο, χωρίς να του δώσουν ούτε νερό και απαγορεύοντάς του να μετακινηθεί. Μόνο μετά την απειλή ότι θα έπρεπε να καθαρίσουν το διάδρομο, του επετράπη από τον αξιωματικό υπηρεσίας να χρησιμοποιήσει το μπάνιο. Στη συνέχεια, ξεκίνησε η ανάκριση όπου και του απαγγέλθηκε η κατηγορία. Ο ίδιος, κάνοντας χρήση του σχετικού του δικαιώματος, παρέμεινε σιωπηλός. Στη συνέχεια ένας άλλος αξιωματικός από τη βαυαρική υπηρεσία Δίωξης Εγκλήματος τον ενημέρωσε πως ξέρει ότι είναι μέλος της SDAJ, ζητώντας του να μάθει περισσότερα για την οργάνωση, όπως ποιοι βρίσκονται σε ηγετικές θέσεις. Μάλιστα του είπε ότι αν ήταν “συνεργάσιμος”, θα είχε επιεική μεταχείριση. Ο Claudio ζήτησε δικηγόρο, κάτι που του αρνήθηκαν. Παρέμεινε σιωπηλός για τα επόμενα 45 λεπτά, όταν ο ανακριτής του τον απείλησε εμμέσως πλην σαφώς πως ξέρει για τη συνδικαλιστική του δράση και ότι έχει παιδί με το οποίο “θα ήταν κρίμα να υπάρξουν προβλήματα”. Λίγες μέρες μετά οι Κοινωνικές Υπηρεσίες τον ενημέρωσαν πως η υποψία διάπραξης “βίαιου εγκλήματος” θα σήμαινε αφαίρεση του δικαιώματος να βλέπει το παιδί του, που ως τότε τον επισκεπτόταν κάθε δύο εβδομάδες.
Αξίζει να σημειωθεί πως μετά την ανάκριση, του αποσπάστηκε χωρίς τη συναίνεσή του και χωρίς παρουσία γιατρού, δείγμα DNA, ενώ δύο βδομάδες μετά, πληροφορήθηκε πως πλέον βρίσκεται υπό παρακολούθηση ως “αριστερός εξτρεμιστής”. Πράγματι, έκτοτε η αστυνομία έχει γίνει σκιά του και τον παρενοχλεί διαρκώς. Σε διαδήλωση κατά της ισλαμοφοβικής οργάνωσης Pegida, συνελήφθη για εξακρίβωση στοιχείων επειδή έφερε ένα “επικίνδυνο αντικείμενο”, δηλαδή μια ομπρέλα του συνδικάτου ver.di. Λίγο μετά, σε διαδήλωση κατά των ακριβών ενοικίων, παρακολουθούνταν από δύο αστυνομικούς με πολιτικά, ενώ σε άλλη περίσταση τον περίμεναν έξω από γνωστό εστιατόριο της Νυρεμβέργης και τον ακολούθησαν μέχρι την παρακείμενη στάση του Μετρό.
Η εισαγγελία της Νυρεμβέργης, που επί δύο μήνες εξετάζει την υπόθεση, δεν επιτρέπει στο δικηγόρο του νεαρού πρόσβαση στη δικογραφία. Η υπόθεση κίνησε το ενδιαφέρον της Βαυαρικής ραδιοτηλεόρασης, που σε ερώτησή της στην αστυνομία έλαβε την απάντηση πως  σύμφωνα με το νέο νόμο (ονόματι PAG) , η αστυνομία έχει δικαίωμα να παρακολουθεί “επικίνδυνα στοιχεία” δίχως δικαστική εντολή.
Ο Claudio θεωρεί πως για τη σπουδή των αρχών ευθύνεται το παρελθόν του στο SPD από όπου αποχώρησε πριν 7 χρόνια για να μπει στη SDAJ και το DKP. Ως σημαίνον τοπικό στέλεχος των σοσιαλδημοκρατών ήταν υποχρεωμένος να υπογράψει πλειάδα δεσμεύσεων εχεμύθειας, τις οποίες η Υπηρεσίας Προστασίας του Πολιτεύματος θεωρεί ότι πλέον δε θα σεβαστεί. Ως συνδικαλιστής πρωτοστάτησε στη δημιουργία επιχειρησιακών σωματείων, που πέτυχε την πρόσληψη προσωπικού για να περιοριστούν οι 65 εργάσιμες ώρες τη βδομάδα, ενώ μετά από αγώνα των εργαζόμενων το εργοστάσιο δεν αναλαμβάνει πια παραγγελίες της πολεμικής βιομηχανίας, που ως τότε αφορούσαν το 20% των παραγγελιών.
Σχετική ανακοίνωση είχε εκδώσει η ΚΝΕ πριν λίγες βδομάδες, που κατέληγε ως εξής: “Κάτω τα χέρια από τη SDAJ. Άμεση ανάκληση των κατηγοριών κατά του μέλους της SDAJ. Ανάκληση των νόμων που ενισχύουν την αστυνομοκρατία και την καταστολή!
Με πληροφορίες από unserezeit.de

Και το τρίτο είναι το δικό “μας”... το μνημόνιό μας…

Όταν έβγαινε η Πρώτη Φορά Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας έλεγε πως η κυβέρνησή του είναι κάθε λέξη από το Σύνταγμα της χώρας, ενώ η Κωνσταντοπούλου δήλωνε περήφανη που προέδρευε μιας βουλής που επιτέλους δε θα ψήφιζε μνημόνια.

Λίγους μήνες μετά, ο Τσίπρας κι η κυβερνησή του θα γίνονταν κάθε λέξη από το τρίτο μνημόνιο που υπέγραφε, γράφοντας παράλληλα εκεί που δεν πιάνει μελάνη τη λαϊκή ετυμηγορία στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Και η Ζωή έπαιζε καθυστερήσεις σε μια συνεδρίαση που ξεκίνησε στις 13, για να ολοκληρωθεί επεισοδιακά την επόμενη μέρα, με τη Βουλή που δε θα ψήφιζε μνημόνια να βγάζει άνετη πλειοψηφία, 222 βουλευτές, όσους δεν είχαν ούτε καν τα δύο προηγούμενα, και κάποιους να κοιμούνται εξαντλημένοι πάνω στα έδρανα.

Αλλά ο Λαφαζάνης κι η ομάδα του έλεγαν πως στηρίζουν την κυβέρνηση παρά την καταψήφιση της συμφωνίας και διαχωρίστηκαν οριστικά από το ΣΥΡΙΖΑ μόνο όταν κατάλαβαν πως θα βρεθούν έξω από τις εκλογικές λίστες του.

Η “αριστερή κυβέρνηση” έφερε προς ψήφιση τη συμφωνία παραμονές Δεκαπενταύγουστου, για να τους πιάσει όλους στον ύπνο ή στα μπάνια του λαού και να το περάσει χωρίς μαζικές αντιδράσεις, κάτι που καμία κυβέρνηση της Δεξιάς δε θα τολμούσε να κάνει (“Κυριακές δεν εκτελούσαν ούτε οι Γερμανοί”, όπως έλεγαν κι επί μιας άλλης “κεντροαριστερής κυβέρνησης”…)

Κάποιοι ήταν όντως στα μπάνια του λαού, για πολλούς έφταιγε η ψυχρολουσία από τος αυταπάτες (;) τους, τις φρούδες ελπίδες που έθρεψαν και τα στάδια του πένθους που ακολούθησαν. Ίσως δακρύζουν κιόλας κάθε φορά που φτάνει η σημερινή επέτειος, όπως κάνει η Μπέτυ Μπαζιάνα στις 5 Ιουλίου, για τη “χαμένη δημοψηφισματική άνοιξη”.

Δεν υπάρχει όμως χώρος και (συμπυκνωμένος πολιτικός) χρόνος για δάκρυα. Ο καθένας μπορεί να πέσει σε μια παγίδα ή να θρέψει τις αυταπάτες που είχε ανάγκη, επιβάλλεται όμως να σηκωθεί, να βγάλει συμπεράσματα για να μην κάνει τα ίδια λάθη και ξαναπέσει, χωρίς να καταφέρει να σταθεί στα πόδια του.

Πρέπει να καταλάβει πως δεν υπάρχει εύκολη λύση από τα πάνω. Ότι δεν πρέπει να ψάξει άλλο “καλό ΠΑΣΟΚ” στη θέση του καλού ΠΑΣΟΚ που νόμιζε πως βρήκε στο ΣΥΡΙΖΑ. Ότι η αστική δημοκρατία έχει πολύ συγκεκριμένα όρια ανοχής απέναντι στην “ελεύθερη ψήφο” του. Και πως το κλουβί της ΕΕ σημαίνει μνημόνια διαρκείας και επιτήρηση μέχρι να σβήσει ο πράσινος ήλιος του ΠΑΣΟΚ και των διαδόχων του. Και ας ετοιμάζονται οι κυβερνητικές παράτες για την 21η Αυγούστου, που “βγαίνουμε από τα μνημόνια…”

Τρία χρόνια πένθους ήταν αρκετά και με αρκετή πείρα συσσωρευμένη. Όπως λέει και ο Άσιμος σε ένα τραγούδι του:

Οι δικαιολογίες είναι περιττές
Κι από εμπειρίες, είχες αρκετές
Ε άιντε, ξεκαθάρισε τι θες…

Κατιούσα

Ο μύθος ότι η χειρονακτική εργασία βοηθάει το σώμα καταρρέει

Στο μυαλό των περισσότερων εργαζόμενων υπάρχει μια παρεξήγηση: οι καθιστικές εργασίες είναι τόσο κακές για το σώμα μας που όση περισσότερη κίνηση προκύπτει εν ώρα εργασίας, έστω και αν αυτή αφορά τα καθήκοντά μας στη δουλειά, τόσο καλύτερο για το σώμα μας.

Ωστόσο αυτό δεν είναι αλήθεια. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα μιας σχετικής έρευνας που δημοσιεύτηκε στο British Journal of Sports Medicine, τα υψηλά επίπεδα φυσικής δραστηριότητας στον χώρο εργασίας μπορεί να είναι πραγματικά επιβλαβή για την υγεία σας.

Άλλο αναψυχή, άλλο δουλειά

Ολλανδοί ερευνητές, στην προσπάθειά τους να οριοθετήσουν τη διαφορά στις επιδράσεις της σωματικής άσκησης υπό μορφή αναψυχής και της σωματικής άσκησης υπό μορφή εργασίας, εξέτασαν τα αποτελέσματα από 17 διαφορετικές μελέτες αναφορικά με τις επιδράσεις της σωματικής δραστηριότητας που σχετίζεται με την εργασία.
Συνολικά, οι εν λόγω μελέτες εξέτασαν περισσότερους από 193.000 εργαζόμενους σε δουλειές με διαφορετικά επίπεδα σωματικών απαιτήσεων. Σύμφωνα με τον επικεφαλής της εν λόγω έρευνας Πίτερ Κόινεν, οι άνδρες εργαζόμενοι σε επαγγέλματα που απαιτείται πιο έντονη χρήση του σώματος, έχουν υψηλότερο κίνδυνο θνησιμότητας κατά 18% σε σχέση με όσους κάνουν καθιστικές δουλειές.

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα υψηλά επίπεδα επαγγελματικής σωματικής δραστηριότητας στις χειρονακτικές εργασίες, αυξάνουν τον καρδιακό ρυθμό και την αρτηριακή πίεση για μεγάλο χρονικό διάστημα και πολύ συχνά για πάνω από 40 ώρες την εβδομάδα, τη στιγμή που ο χρόνος για ανάκαμψη είναι αισθητά ανεπαρκής.

Χρονικό όριο ανάκαμψης

Αντίθετα, η σωματική δραστηριότητα που γίνεται στον ελεύθερο χρόνο μας, συνήθως λαμβάνει χώρα σε σύντομο χρονικό διάστημα και συνοδεύεται από μεγαλύτερο χρονικό όριο ανάκαμψης.

Ο Κόινεν τονίζει: «Οι άνθρωποι που είναι πολύ δραστήριοι στην εργασία τους, περνούν οκτώ ώρες την ημέρα που βρίσκονται μέσα στην ενέργεια. Κάνουν πολύ περιορισμένα διαλείμματα ενώ ο καρδιακός ρυθμός και η αρτηριακή πίεση είναι σταθερά σε υψηλά επίπεδα καθ ‘όλη τη διάρκεια της ημέρας. Αυτό οδηγεί σε αποτελέσματα που είναι αντίθετα με την υγεία της καρδιάς, καθώς αυξάνεται η πίεση στο καρδιαγγειακό σύστημα».

Ενδιαφέρον έχει το ότι δεν παρατηρήθηκε κάτι αντίστοιχο όσον αφορά τις γυναίκες εργαζόμενες ωστόσο μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι οι γυναίκες γενικά δεν κάνουν επαγγέλματα που απαιτούν πολύ βαριά σωματική δραστηριότητα. Οι ερευνητές δεν μπόρεσαν να καταλήξουν σε κάποιο συμπέρασμα αναφορικά με το γιατί μια πιο σωματικά ενεργή δουλειά συνοδεύεται από μεγαλύτερο κίνδυνο πρόωρου θανάτου. (σ.σ. !!!!!!!!) Κάποιες πιθανές αιτίες ωστόσο μάλλον έχουν να κάνουν με το ότι οι εν λόγω εργαζόμενοι έχουν χαμηλά εισοδήματα. [...]

Όπως και να έχει, το ασφαλές συμπέρασμα που μπορεί να συναχθεί είναι ότι η φυσική δραστηριότητα στους χώρους δουλειάς δεν είναι μια επωφελής διαδικασία παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς. Ο Κόινεν παρατηρεί: «Αυτό που ελπίζω είναι ότι υπάρχει καλή ισορροπία μεταξύ της σωματικής άσκησης στην εργασία και της αντίστοιχης στον ελεύθερο χρόνο».

Για να καταλήξει: «Θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να μειώσουμε την ποσότητα της σωματικής δραστηριότητας στους χώρους εργασίας ή να προσπαθήσουμε να προσθέσουμε περισσότερα διαλείμματα ώστε να μειώνετε η συνολική ένταση της σωματικής δραστηριότητας εν ώρα εργασίας. Όπως και να έχει, οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι πιο ενεργοί σωματικά κατά τη διάρκεια του ελεύθερου χρόνου τους».

Πηγή: run 'n' fun

Η «Επιστροφή στην Κανονικότητα» της Γαλέρας -Αποκάλυψη "Ρ" από Επεξεργασία Στοιχείων ΕΦΚΑ - ΕΡΓΑΝΗ:

 

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΟΥ «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»

Μισθοί - σμπαράλια και «ευελιξία» τσακίζουν τους εργαζόμενους

Μια αποκαλυπτική επεξεργασία στοιχείων από τον ΕΦΚΑ και το σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ» για τις συνέπειες των αντεργατικών νόμων που ψηφίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια και τους οποίους διατηρεί και επεκτείνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, δημοσιεύει στο φύλλο της Τετάρτης 15 Αυγούστου ο «Ριζοσπάστης». 

Στο 1ο της θέμα η εφημερίδα γράφει: 

Η «επιστροφή στην κανονικότητα», που υπόσχεται η κυβέρνηση, σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση για τους εργαζόμενους, με διατήρηση όλων των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων μετά το «τέλος των μνημονίων».

• Με τους νόμους των προηγούμενων και της σημερινής κυβέρνησης, η μερική απασχόληση έχει αυξηθεί κατά 120% το διάστημα 2012 - 2017, ενώ 6 στις 10 νέες θέσεις εργασίας αφορούν «ευέλικτες» μορφές απασχόλησης, που σημαίνει μισθοί πείνας και εργασιακή ανασφάλεια για την πλειοψηφία των εργαζομένων.
• Την ίδια περίοδο, ο μέσος μισθός στις θέσεις πλήρους απασχόλησης μειώθηκε κατά 18,8% και τις θέσεις μερικής απασχόλησης κατά 35%.
• Κανέναν από τους νόμους που συντέλεσαν στη διαμόρφωση αυτής της ζούγκλας στην αγορά εργασίας δεν πρόκειται να καταργήσει η κυβέρνηση στη «μεταμνημονιακή» περίοδο, όπως η ίδια διαβεβαιώνει το κεφάλαιο και τους «εταίρους» της σε ΕΕ - ΔΝΤ. Αντίθετα, το αντεργατικό οπλοστάσιο θωρακίζεται και ενισχύεται, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ και εδώ.

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9959844

ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ

• 

  ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

  Αποκαλυπτικά στοιχεία από τους συνηγόρους της οικογένειας Φύσσα και των Αιγυπτίων αλιεργατών

  09/08/2018 22:43
• 

  ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»

  Οι δασοκτόνοι νόμοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και οι διατάξεις για τα αυθαίρετα που εξαιρούν την επιχειρηματική δράση

  08/08/2018 10:40
• 

  ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΣΤΟΝ «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»

  Για τον μηχανισμό της ΕΕ που κρίνει με όρους «οικονομικής αποδοτικότητας» τα έργα

  07/08/2018 09:36