Το δράμα του ελληνικού καπιταλισμού και ....η "τελευταία Σοβιετία "

 

 Θα κάνω το δικηγόρο https://www.imerodromos.gr/gelane-kai-ta-tsimenta-toy-neofileleytherismoy-o-portosalte-leei-oti-echoyme-apolyto-kommoynismo-stin-ellada/.....του "Πρωτοψάλτε". Εχει ένα μαύρο δίκηο, από την πλευρά της τάξης του,.... της αστικής βεβαίως.

Το 1947, 12 Μαρτίου, ο Τρούμαν εξάγγειλε το γνωστό "Δόγμα Τρούμαν", την απόφαση του USA να παρεμποδίσουν με κάθε μέσο το πέρασμα Ελλάδας-Τουρκίας "στην επιρροή της ΕΣΣΔ", η στο "Σιδηρούν Παραπέτασμα" όπως με τρόμο το αποκαλούσαν (και μακάρι να ήταν έτσι).
Αυτό, ξέχωρα από τα απαραίτητα άμεσα στρατιωτικά μέσα, συνεπαγόταν και ορισμένα οικονομικά και πολιτικά. Τα οικονομικά, που "βλέπαν" και πιο μακρυά, συγκεφαλαιώνονταν στο "Σχέδιο Μάρσαλ", και είναι γνωστά: Δανειοδοτήσεις για την υποστήριξη της "ελεύθερης οικονομίας", δηλαδή των επιχειρηματιών, μικρών τε και μεγάλων, ό,τι νάναι, αρκεί να ήταν Καπιταλισμός. Ηταν μελετημένα. Στον άνεργο, τον ξεσπιτωμένο από τον εμφύλιο αγρότη, δεν έταζαν δουλειά, αλλά τον "βοηθούσαν" να ανοίξει μαγαζάκι, να γίνει "μικροαστός". Ειδικά για το τεράστιο τότε στεγαστικό πρόβλημα, απέφυγαν, σαν ο διάολος το λιβάνι, τα προγράμματα κρατικής στέγασης (που όμως χρησιμοποίησαν αλλού, όπως π.χ. στην μετέπειτα ΟΔΓ - "Sozialwohnung") και προώθησαν την λεγόμενη "Αυτοστέγαση", γνήσιο παιδί της οποίας ήταν η "αντιπαροχή". Στέγαση, δηλαδή, μέσω "λαϊκού Καπιταλισμού".

Αντίστοιχα κινήθηκαν και στον χώρο της Βιομηχανίας, όπου υποστήριξαν την ίδρυση χιλιάδων μικροβιοτεχνιών μέσω της ΕΤΒΑ, "κινήτρων", απαλλαγών κλπ. Δε δίστασαν να χρησιμοποιήσουν και "μεταβατικές" κρατικές υποδομές, αντίστοιχες με παρεμφερείς των σοσιαλιστικών χωρών. Στα δημόσια έργα αυτό ήταν ιδιαίτερα εμφανές με τα λεγόμενα "Νομαρχιακά Ταμεία", που θύμιζαν πολύ τους σοβιετικούς "Μηχανοτρακτερικούς σταθμούς", καθώς νοίκιαζαν φθηνά μηχανικό εξοπλισμό στους εργολάβους, δηλαδή του φερέλπιδες Καπιταλιστές. [Είναι κι ένα καλό δίδαγμα αυτό, σχετικά με τις λεγόμενες "μεταβατικές" δομές: Μπορούν να οδηγούν είτε στον Σοσιαλισμό είτε στον Καπιταλισμό, ανάλογα με την εξουσία που τις διοικεί.]

Προφανώς και καταλάβαιναν κι εφάρμοζαν μια βασική αρχή του Διαλεκτικού Υλισμού: Οι σχέσεις παραγωγής δημιουργούν και την αντίστοιχη συνείδηση.
Εκείνο, που από πολλούς διαφεύγει, είναι πως αυτή η προσπάθεια χρειαζόταν και το κατάλληλο πολιτικό πλαίσιο. Στην ουσία επρόκειτο για σύναψη ενός "Κοινωνικού Συμβολαίου" (αν μας θυμίζει κάτι και η έκφραση...) συμμαχίας ανάμεσα στο μεγάλο Κεφάλαιο, την καθεαυτού Αστική Τάξη, και τους μικροαστούς. Σαν τέτοιο δεν μπορούσε να είναι τίποτε άλλο, παρά κάποιες σημαντικές παραχωρήσεις της πρώτης προς τους δεύτερους, με αντάλλαγμα την υποστήριξη του Καπιταλισμού και των βασικών δομών του ΝΑΤΟ/ΕΟΚ/ΔΝΤ – πρακτικά την αναγνώριση/αποδοχή της εξουσίας της α/τ.  Αυτό σήμαινε παραίτηση της τελευταίας από ένα σημαντικό μέρος της συσσώρευσης, και παραχώρησης του στους κανακάρηδες μικροαστούς, που γι αυτό το λόγο διογκώθηκαν τρομερά και έφτασαν να αποτελούν το ~82-83% της συνολικής απασχόλησης (μισθωτή εργασία και αυτοαπασχόληση).  Και επίσης, στο πολιτικό σκέλος, ανάθεση κυβερνητικών καθηκόντων σε πολιτικούς εκπροσώπους, που θα εγγυόνταν αυτή τη "Συμμαχία μικροαστών –Ιμπεριαλισμού", γιατί,  σε τελευταία ανάλυση, περί αυτού επρόκειτο.

Nομίζω, πως με αυτό το πρίσμα αναλύονται πολύ καλά διάφορα φαινόμενα της μεταπολεμικής ιστορίας του τόπου, όπως η ομόθυμη απόσυρση της Βασιλείας από χούντα και πεφωτισμένη Δεξιά, που για τα μάτια του κόσμου έγινε δύο φορές, η άνοδος του Παπαντζή Α («Γέρου της Δημοκρατίας») και του Β’ (Πασόκ) και μετά τΣύριζα. Την άποψη περί «αναγκαίου αστικού εκσυγχρονισμού» την θεωρώ πρόφαση, καθώς σε Ανατολή και Δύση ο Καπιταλισμός μια χαρά συμβιώνει και αναπτύσσεται με τα πιο αντιδραστικά/οπισθοδρομικά πολιτικά εποικοδομήματα. Σε τι εμπόδισε τον αγγλικό καπιταλισμό η τετρακοσιάχρονη διατήρηση της αγγλικής Βασιλείας;  Και ξεχνάμε, πως στην καπιταλιστική δυτική Ευρώπη επιβιώνουν τα περισσότερα Βασίλεια στον κόσμο; Να θυμίσω και της συνεργασία μουλάδων/καπιταλιστών σε Μέση Ανατολή, Ιράν, τον Αυτοκράτορα της Ιαπωνίας κλπ.;
Το Πασόκ και ο τΣύριζας, λοιπόν, υπήρξαν οι αυθεντικοί εκφραστές αυτού του ιστορικού πολιτικού συμβιβασμού.
Μέχρι εδώ, καλά.
Όμως, κι εδώ αρχίζουν τα δίκηα του .., «Πρωτοψάλτε», οι συμβιβασμοί είναι πάντα επώδυνοι, και πάντα η ισχυρή πλευρά κοιτάει κάποια στιγμή να απαλλαγεί από αυτούς και να βαδίσει πιο ελεύθερη.  Ο ελληνικός Καπιταλισμός θεωρεί ότι έμεινε πίσω εξ αιτίας αυτής της συμμαχίας.  Η βιομηχανία, που αναπτύχθηκε σε αυτή τη βάση, ήδη πήγε κατά διαόλου (εμβληματικό το κλείσιμο και της «Πίτσος»), η δε κτιριακή υποδομή, που δημιούργησε η «αντιπαροχή», είναι ήδη στο μεγαλύτερο μέρος της γερασμένη και υπό κατάρρευση. Το ίδιο και το συγκοινωνιακό δίκτυο, που άφησε πίσω τους σιδηροδρόμους για χάρη των δαπανηρών αυτοκινητοδρόμων (η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου δεν έχει τροχιές!). 
Αυτό εννοούν οι διάφοροι πολιτικοί εκφραστές του Κεφαλαίου, όταν κατά καιρούς μιλάνε είτε για … «βαρύ κομμουνσμό» είτε για την … «τελευταία Σοβιετία στην Ευρώπη».  Τα «διαφυγόντα κέρδη». Αυτά, που χάσαν εξ αιτίας του συμβιβασμού αυτού.  Εννοείται, δε μιλάνε για τα οφέλη του, που αποκόμισαν, την επιβίωση του Καπιταλισμού στην Ελλάδα, γιατί τώρα πια τα θεωρούν κατοχυρωμένα.  Τα ρέστα ζητάνε.
Από την άλλη, οι πολιτικοί συνεταίροι του Συμβιβασμού, οι «πασόκοι» και οι παρατρεχάμενοι, έχουν κάθε λόγο κι αυτοί να τον αποκρύπτουν, και να ισχυρίζονται πως «δεν έχουμε κομμουνισμό» και … «δεν τα φάγαμε μαζί»!
Ασφαλώς «κομμουνισμό» δεν έχουμε!
Αλλά, από την άλλη, αυτοί, αστοί και μικροαστοί τα «βρήκαν» και «μαζί τα φάγανε»!

"Σεχτάρ ο Τρομερός"

Ο κ. Χατζηδάκης, το 8ωρο και οι Επτανήσιοι δημοκράτες

 

 

Του Χρήστου Κορφιάτη

 

Τι λέτε, θα «έβγαζε» μία ολόκληρη πενθήμερη εργάσιμη εβδομάδα με 8ωρη ημερήσια εργασία και ορθοστασία ο συμπαθητικός υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης αν η ζωή τον είχε φέρει στη θέση του εργάτη στο χαλυβουργείο της Θεσσαλονίκης ή, για να μην τον πάμε τόσο μακριά και σε τόσο βαριά βιομηχανία, στη θέση του εργαζόμενου στο πολυτελές ξενοδοχείο «Kontokali Bay» ή σε κάποιο άλλο ξενοδοχείο των μελών της Ένωσης Ξενοδόχων Κέρκυρας είτε στη θέση του εργάτη στο λατομείο «Ιόνιαν Καλκ» στην Κεφαλονιά είτε σε μια πολύ πιο κοινή θέση όπως αυτή του υπαλλήλου σ' ένα μεγάλο ιδιωτικό σούπερ μάρκετ ή σ' ένα καφέ μπροστά στη θάλασσα στη Ζάκυνθο και τη Λευκάδα;

Θα άντεχε;

Και τι θ' απαντούσε, άραγε, στον υπουργό Εργασίας της χώρας του αν αυτός του έλεγε πως για το καλό του τού δίνει το... δικαίωμα να δουλεύει δέκα ώρες και βάλε την ημέρα αντί οκτώ, χωρίς καν να πληρώνεται υπερωριακά τις ώρες αυτές, μόνο βέβαια όποτε του το «προτείνει», με κάθε ευγένεια πάντα, εννοείται, ο ιδιώτης εργοδότης του;

Παραλείποντας την αυτονόητη απάντηση στο τελευταίο ερώτημα, επανερχόμαστε φίλες και φίλοι στο αρχικό: Θα άντεχε, λέτε, ο κ. Χατζηδάκης; Θα άντεχαν την εξουθένωση τα πόδια του;

Ή θα τα 'χε παρατήσει μετά από, το πολύ, δυο-τρεις μέρες δουλειάς;

Επιπλέον, θα παρέμενε μάλιστα τόσο χαμογελαστός όσο ήταν όταν μας ανήγγειλε -σε πραγματικό ρεσιτάλ ηθοποιίας που θα το ζήλευαν οι καλύτεροι σταρ του Χόλιγουντ- το γνωστό πια εξόφθαλμα αντεργατικό νομοσχέδιο που δίκην αρχαίου Τυράννου εισηγείται στη Βουλή;

Μήπως θα κατέρρεε και, πράγματι μετά από δυο-τρεις μέρες δουλειάς, θα «την έκανε», που λέμε, μ' ελαφρά πηδηματάκια ή τρέχοντας, εφόσον δεν τον είχαν προδώσει τελείως τα πόδια του;

Λάθος ίσως, φίλες και φίλοι, αν κλίνατε στην άποψη ότι θα τα παρατούσε! Εκεί θα 'ταν τώρα και θα δούλευε και θα δούλευε και θα δούλευε με τέτοιον υπουργό Εργασίας που του 'τυχε, αν δεν είχε άλλη καλύτερη δουλειά να πάει για να βιοποριστεί. Εκεί θα 'ταν εφόσον δεν «είχε μία» ή είχε μόνο λίγα στο σπίτι, στην τράπεζα, «στην άκρη» που λέμε, για μια κακή ανάγκη. Αν τον περίμεναν τα έξοδα των παιδιών στο σπίτι και λογαριασμοί σωρός ακόμη και για να 'χει λίγο φως και νερό, για τα στοιχειώδη, δηλαδή, για να επιβιώσει και να μεγαλώσει και να μορφώσει τα παιδιά του. Πολύ περισσότερο, αν ήταν απογοητευμένος, απελπισμένος από την υποχώρηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος ή δεν ήξερε κιόλας με πόσους -και πόσο αιματηρούς- αγώνες οι πρόγονοί του κατέκτησαν κάποτε την οκτάωρη ημερήσια εργασία!

Έτσι δεν είναι, φίλες και φίλοι;

Όχι κάποια γενική και αόριστη Ελευθερία, αλλά η Ανάγκη, αυτή η «μαμή της Ιστορίας», καθορίζει τη στάση μας.

Προφανώς, λοιπόν, η υποκριτική στον τόσο αίσχιστο βαθμό κυρίαρχη οικονομική και πολιτική τάξη στο πρόσωπο του υπουργού Εργασίας Κωστή Χατζηδάκη «βγάζει» το αποκρουστικό, ανελεύθερο πρόσωπό της, μιλώντας για ...ελευθερία του εργαζόμενου να δουλεύει δέκα ώρες και βάλε. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, δεν είναι προσωπικά ο κ. Χατζηδάκης το πρόβλημα. Μιαν ολόκληρη κυρίαρχη τάξη εκφράζει αυτός μ' όσα αναίσχυντα μας λέει.

Είναι η ελληνική, η ευρωπαϊκή, η παγκόσμια εκείνη κοινωνική τάξη που πάντα, μα πολύ περισσότερο εδώ και τριάντα περίπου χρόνια, δηλαδή μετά την πτώση του «αντίβαρου» της Σοβιετικής Ένωσης ως πρώτης μεγάλης απόπειρας του ανθρώπου να οικοδομήσει μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, «βαράει αλύπητα» τους εργαζόμενους παντού σχεδόν όπου Γης, 135 χρόνια πια, σήμερα, μετά την ηρωική κι αιματοβαμμένη εξέγερση των Αμερικανών εργατών. Η τάξη που ζητάει πίσω όλο και περισσότερα απ' όσα υπό πίεση παραχώρησε. Που γυρίζει πίσω την Ανθρωπότητα, ενώ η τεχνολογική πρόοδος επιτρέπει όχι μόνο τόσα όσα είχε κατακτήσει η εργατική τάξη -αυτή στην οποία οφείλουμε όλα σχεδόν όσα βλέπουμε γύρω μας και χρησιμοποιούμε όπως είχε γράψει ένας Κεφαλονίτης το 1895- μα κι άλλα τόσα απ' όσα έχουν κατακτηθεί!

Διότι έχει δίκιο δυστυχώς ο κ. Χατζηδάκης όταν μας λέει ότι αυτό που θέλει να νομοθετήσει είναι λίγο - πολύ η ευρωπαϊκή «κανονικότητα» κι ότι όλα αυτά τα απαίσια που θέλει να νομοθετηθούν βρίσκουν στήριξη σε ευρωπαϊκές «Οδηγίες», σε πράξεις δηλαδή της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που μάλιστα επί πολλά χρόνια εψήφιζε και με τα δυο της χέρια η περιφερειάρχης μας των Ιονίων Νήσων στις Βρυξέλλες. Απλώς η δύναμη του εργατικού κινήματος εμποδίζει ή καθυστερεί σε άλλη χώρα λίγο και σε άλλη χώρα πολύ την πλήρη υλοποίηση σειράς βαθιά αντεργατικών νομικών προβλέψεων. Όσο και αν οι διάφοροι υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης «μασάνε τα λόγια» τους επ' αυτού και καμώνονται ότι δήθεν οι άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πράττουν διαφορετικά ή ότι τάχα φταίνε οι «νεοφιλελεύθεροι» και όχι συνολικά οι υπερασπιστές του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, δεν μπορεί παρά να γνωρίζουν, όπως όλοι μας, πως αυτή είναι η πικρή, πικρότατη πραγματικότητα.

Δεν θα ασχοληθούμε άλλο όμως με τον κ. Χατζηδάκη ή και με τους κωμικοτραγικούς ισχυρισμούς του ότι με τις ανατροπές του νομοσχεδίου του έρχονται σχεδόν ημέρες δόξας για την ελληνική οικονομία, αφού άλλωστε, όπως προαναφέραμε, δεν είναι προσωπικό το πρόβλημα. Αρκούμαστε ν' αφιερώσουμε στον ίδιο και το λοιπό κυβερνητικό πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, που δείχνει έτοιμο -όπως δυστυχώς και το αντίστοιχο επτανησιακό- να υπερψηφίσει αυτή τη χυδαία «μεταρρύθμιση», λίγους ταιριαστούς στίχους του Γερμανού αγωνιστή διανοούμενου Μπέρτολτ Μπρεχτ που πολλές φορές έργα του έχουν παρουσιαστεί στα νησιά μας:

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε:

Να ο δρόμος προς τη δόξα.

Αυτοί που είναι χαμηλά λένε:

Να ο δρόμος για το μνήμα.

Κι ετούτους:

Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ' το τραπέζι

Κηρύχνουν τη λιτότητα

Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα

Ζητάνε θυσίες

Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους

Για τις μεγάλες εποχές που θα 'ρθουν

Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο

Λένε πως η τέχνη να κυβερνάς το λαό

Είναι πολύ δύσκολη

Για τους ανθρώπους του λαού!

Θέλουμε να κλείσουμε αυτές τις γραμμές με μια διπλής σημασίας υπενθύμιση ιστορικού γεγονότος που αφορά μεν την Κέρκυρα, μα στην πραγματικότητα αφορά όλα τα ιόνια νησιά μας, γιατί πάνω - κάτω τα ίδια συνέβησαν, τότε, σ' όλα τα νησιά μας: Τι συνέβαινε, εννοούμε, ακριβώς τέτοιες ημέρες πριν από εκατό χρόνια. Ναι, το 1921.

Τότε λοιπόν, γιορτάζοντας την Εργατική Πρωτομαγιά, οι εργαζόμενοι της Κέρκυρας διαδήλωναν με συνθήματα για το 8ωρο. Τώρα, ακριβώς έναν αιώνα μετά, η εργατική τάξη, οι εργάτες και οι υπάλληλοι στα νησιά μας δεν μπορούν παρά να κάνουν, μαζί με τους άλλους εργαζόμενους της χώρας, ό,τι οι παππούδες και οι προ-παππούδες μας, για τον ίδιο ακριβώς λόγο! Αυτό, νομίζουμε, τα λέει όλα για το «εκσυγχρονιστικό» κυβερνητικό νομοσχέδιο!

Το μόνο ερώτημά μας είναι αν οι εργατοϋπάλληλοι των νησιών μας θα έχουν μαζί τους, όπως τότε, όχι μόνο εκείνα τα άλλα κοινωνικά στρώματα που έχουν κάθε συμφέρον να συμπαρατάσσονται σαφώς με την εργατική τάξη, αλλά γενικά και όσους δηλώνουν δημοκράτες και γνωρίζουν φυσικά ότι βασικό -το βασικότερο στην πραγματικότητα- μέτρο της Δημοκρατίας είναι τα δικαιώματα των εργαζομένων. Τότε, το 1921, όλα εκείνα τα χρόνια, τόσο στην Κέρκυρα όσο και στα άλλα νησιά μας είχαν συμπαραταχθεί με την εργατική τάξη με δηλώσεις τους, με λόγια, με πράξεις, επιστήμονες και διανοούμενοι οπαδοί της αστικής Δημοκρατίας, μαζί με συναδέλφους τους οπαδούς της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής Δημοκρατίας, συμβάλλοντας και αυτοί σε κατακτήσεις του εργατικού κινήματος. Αρκούμαστε να αναφέρουμε επ' αυτού τον Παναγιώτη Γιωτόπουλο και τον Θεόδωρο Μακρή, που ηγήθηκαν διαφόρων κοινωνικών τοπικών επιστημονικών και συναφών οργανώσεων και φορέων στην Κέρκυρα και αναρωτιόντουσαν τι σόι Δημοκρατία είναι αυτή στην οποία οι διακηρύξεις για Ελευθερία και Δημοκρατία σταματούν στις πόρτες των εργοστασίων ή για να το πούμε με τη σημερινή πραγματικότητα στις πόρτες των ξενοδοχείων και γενικότερα των τόπων εργασίας!

Θα συμφωνείτε ίσως, υποθέτουμε φίλες και φίλοι, ότι σε τελική ανάλυση αυτό που διακυβεύεται είναι πόσο πιο άδικο ταξικά, πόσο πιο ανελεύθερο, πόσο πιο στυγνά εκμεταλλευτικό, πόσο πιο δικτατορικό υπέρ της κυρίαρχης αστικής τάξης και εις βάρος της εργατικής τάξης στους τόπους εργασίας θα γίνει το είδος της Δημοκρατίας που έχουμε και το οποίο ακόμη και όταν μας επιτρέπει να κάνουμε δημοψήφισμα, τότε, μόλις μέσα σε μια νύχτα, αν το επιτάσσουν τα συμφέροντα των λίγων, το «όχι» μας το κάνει «ναι». Πόσο λιγότερο δημοκρατική, για να το πούμε με δύο λέξεις, θα γίνει η χώρα μας.

Κατά τα άλλα, η μόνη απάντηση στο ερώτημα κατά πόσον μπορεί με δημοκρατική πανστρατιά να κερδηθεί αυτή η δημοκρατική μάχη, βρίσκεται, νομίζουμε, σε λόγια πάλι του Μπρεχτ, μα και σε λόγια του διεθνώς σημαντικότερου Έλληνα πεζογράφου του περασμένου αιώνα, που είχε επισκεφθεί και τα μέρη μας.

«Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει», ήταν τα λόγια με τα οποία το απάντησε ο Μπρεχτ.

Ο Νίκος Καζαντζάκης το απάντησε μ' ετούτα τα λόγια: «Μη ρωτάς αν θα νικήσεις ή θα νικηθείς. Πολέμα!».

Αν προτιμάτε την απάντηση ενός Επτανήσιου σπουδαίου λογοτέχνη που για εργατικό ξεσηκωμό της εποχής του έγραψε σονέτο με πρώτο στίχο τα λόγια «Σηκώθη η άγια εργατιά το δίκιο της να λάβει», να τι αυτός, ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης, απάντησε πριν από ακριβώς εκατό χρόνια: «Φτάνει δα να γνωρίσει ο λαός τη δύναμή του για να τους χορέψει στο ταψί»!

Αναδημοσιεύεται από το corfupress.com

902gr

«Ανάθεμα την Χαμάς!»

 

Ο Κάρλος Λατούφ στο Twitter, συνοδεύει το σκίτσο του με μια παρατήρηση: «Κάθε φορά που οι Παλαιστίνιοι, οι οποίοι ζουν υπό ισραηλινή κατοχή εδώ και δεκαετίες, αποφασίζουν να ξεσηκωθούν ενάντια στο απαρτχάιντ και την εθνοκάθαρση του Ισραήλ, τα κύρια μέσα ενημέρωσης και ο Λευκός Οίκος θα επαναλαμβάνουν πάντα το ίδιο τροπάρι: Κατηγορείστε την Χαμάς!»[1]

Μπορεί, πράγματι, όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης της Ευρώπης, των ΗΠΑ και όλων των νατοϊκών χωρών να προπαγανδίζουν με κάθε τρόπο το παραπάνω τροπάρι καταδίκης τής  Χαμάς. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι γελοιογράφοι σαν τον ΚΥΡ, που, εμφορούμενοι από αστικο-χριστιανική ιδεολογία, γελοιοποιούνται με σκίτσα σαν το παρακάτω, εξισώνοντας το ισραηλινό κράτος-δολοφόνο με την παλαιστινιακή αντίσταση και αποδίδοντας τελικά την ίδια ευθύνη στον θύτη και στα θύματά του… Μοιάζει να τους φωνάζει «Μην σκοτώνεστε σ’ αυτούς τους άγιους τόπους! Αγαπάτε αλλήλους!» [2]

Ένα παρόμοιο παράδειγμα:

Ο Κανάκης και οι αρβυλάδες του εξέφραζαν την θλίψη τους για τα γεγονότα στη Νέα Σμύρνη, εξισώνοντας του διαμαρτυρόμενους και αντιστεκόμενους κατοίκους με τα ΜΑΤ που τους χτυπούσαν. Τελικά, οι γελοιογράφοι σαν τον ΚΥΡ κι οι πλακατζήδες σαν τους ραδιο-αρβυλάδες, όταν επιχειρούν να μιλήσουν σοβαρά, συνήθως γελοιοποιούνται.

Υπάρχει κι ένα χειρότερο παράδειγμα: 

Τις προάλλες, κάποιος εθνικόφρονας κατηγορούσε τον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό γιατί σκότωνε Γερμανούς στρατιώτες στην κατοχή: «Αυτοί έφταιγαν, γιατί αν δεν τους σκότωναν, οι Γερμανοί δεν θα εκτελούσαν Έλληνες αμάχους και γυναικόπαιδα». 

Τα ίδια ακριβώς λένε γενικά οι δικοί μας αστοί για τους Παλαιστίνιους που αντιστέκονται.  Μόνο που δεν τολμούν να τα πουν καθαρά, γιατί ο ελληνικός λαός στην πλειονότητά του διάκειται φιλικά προς τους Παλαιστίνιους. Οπότε, ως υποκριτές που είναι, προτιμούν να μιλούν για ίσες ευθύνες, διακηρύσσοντας όπως πάντα τη χριστιανική συναδέλφωση και καταδικάζοντας την αντίσταση και τους αγώνες των λαών. «Ανάθεμα την Χαμάς!»

 

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] https://twitter.com/LatuffCartoons/status/1392835785020231688

[2] Σημειωτέον ότι ποτέ εκείνοι οι τόποι δεν ήταν «άγιοι». Τόποι προς κατοχή, διεκδικήσεις και πολέμους ήταν από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης μέχρι σήμερα που τους διαφεντεύει το κράτος του Ισραήλ κι οι ακροδεξιοί οπαδοί του, υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. 

ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΤΖΙΤΖΙΚΙΑ Στην επιφάνεια και πάλι μετά από 17 χρόνια!

Αυτές τις μέρες, στα δάση και στις αυλές των σπιτιών στις ανατολικές ΗΠΑ, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα από τα πιο θεαματικά φαινόμενα του ζωικού κόσμου. Μπορεί να μην έχει τη μεγαλοπρέπεια της μεγάλης μετανάστευσης της αντιλόπης Wildebeest στο Σερενγκέτι της Αφρικής, ή τη γαλήνια ομορφιά των ανθισμένων κερασιών στην Ιαπωνία, αλλά δεν προκαλεί λιγότερο δέος. Είναι η ταυτόχρονη εμφάνιση μιας ολόκληρης γενιάς περιοδικών τζιτζικιών, μετά από πολλά χρόνια ζωής και ανάπτυξής τους κάτω από το έδαφος.

Κάθε 17 χρόνια, τα δισεκατομμύρια μέλη της τρέχουσας γενιάς περιοδικών τζιτζικιών προβάλλουν από τα υπόγεια λαγούμια τους, για να περάσουν τις τελευταίες μέρες της ζωής τους, «γλεντώντας» κάτω από τον ήλιο. Η γενιά που θα κάνει την εμφάνισή της φέτος γεννήθηκε το 2004. Οι νύμφες, που εκκολάφτηκαν τότε από τα αυγά πάνω στα δέντρα, έπεσαν στο έδαφος και τρύπωσαν μέσα στο χώμα. Από εκείνη τη μέρα έμειναν εκεί, τρεφόμενες με χυμούς από τις ρίζες του γρασιδιού και των δέντρων και ωρίμασαν αργά αργά. Ολη αυτή η προετοιμασία έγινε για τη στιγμή που θα εμφανιστούν με πυκνότητα περίπου 1,4 εκατομμύρια τζιτζίκια ανά στρέμμα (!), ώστε να πάρουν την ενήλικη μορφή τους, να τραγουδήσουν το εκκωφαντικό τραγούδι, που γνωρίζουν ενστικτωδώς και να αναπαραχθούν πριν πεθάνουν λίγες βδομάδες αργότερα.

Αβλαβή

Στους πρώτους Ευρωπαίους αποίκους της Βόρειας Αμερικής, η ξαφνική εμφάνιση αυτών των εντόμων σε μεγάλους αριθμούς θύμιζε τις βιβλικές ακρίδες. Αλλά ενώ οι ακρίδες αναπηδούν και σχηματίζουν τεράστια σμήνη που ταξιδεύουν μεγάλες αποστάσεις καταβροχθίζοντας σοδειές, τα τζιτζίκια ούτε σχηματίζουν σμήνη, ούτε μπορούν να πετάξουν περισσότερο από λίγες εκατοντάδες μέτρα. Παραπέρα δεν αποτελούν σημαντική απειλή για τα φυτά, επειδή δεν τρώνε φυτικούς ιστούς. Μόνο τα θηλυκά κάνουν κάποιες τομές στα κλαδάκια για να τοποθετήσουν τα αυγά τους, αλλά συνολικά δεν κάνουν ζημιά σε ανεπτυγμένα δέντρα και θάμνους.

Υπάρχουν περίπου 3.400 είδη τζιτζικιών σε όλο τον κόσμο. Ομως τα περιοδικά τζιτζίκια που εμφανίζονται μαζικά κάθε 17 ή 13 χρόνια υπάρχουν μόνο στις ανατολικές ΗΠΑ. Τα τζιτζίκια με 17ετή κύκλο ζουν στον βορρά και τα τζιτζίκια με 13ετή κύκλο στον νότο και στην κοιλάδα του Μισισιπή. Τα 17ετή είναι στην πραγματικότητα τρία διαφορετικά είδη τζιτζικιού. Η γενιά των τζιτζικιών που κάνουν την εμφάνισή τους φέτος είναι η γενιά Χ, η μεγαλύτερη σε αριθμό απ' όλες (οι άλλες βγαίνουν στην επιφάνεια διαφορετικές χρονιές και σε διαφορετικές περιοχές).

Πρώτοι αριθμοί

Οι περιοδικοί κύκλοι ζωής αυτών των τζιτζικιών, με τις μακρόσυρτες αναπτυξιακές φάσεις και τις συγχρονισμένες εμφανίσεις, έχει απασχολήσει από παλιά τους επιστήμονες. Τα περισσότερα άλλα είδη τζιτζικιών ζουν από 3 έως 5 χρόνια. Οι νύμφες τους αναπτύσσονται με διαφορετικό ρυθμό ανάλογα με τα γενετικά χαρακτηριστικά ή τους περιβαλλοντικούς παράγοντες και προβάλλουν πάνω από το έδαφος όταν φτάσουν ορισμένο μέγεθος σώματος και επίπεδο ανάπτυξης. Ως αποτέλεσμα, οι απόγονοί τους εμφανίζονται διαφορετικές χρονιές. Αντίθετα, τα περιοδικά τζιτζίκια μένουν κάτω από το έδαφος για συγκεκριμένο σταθερό χρονικό διάστημα, ανεξάρτητα από το πότε φτάνουν το πλήρες σωματικό μέγεθος και βγαίνουν στην επιφάνεια ταυτόχρονα.

Πώς ακριβώς το πετυχαίνουν αυτό είναι αντικείμενο δραστήριας έρευνας. Η ανάλυση DNA προσφέρει στοιχεία της εξελικτικής τους πορείας. Ο τελευταίος κοινός πρόγονος όλων των περιοδικών τζιτζικιών έζησε πριν από 3,9 εκατομμύρια χρόνια κατά το Πλειόκαινο. Ενας από τους κλάδους που δημιουργήθηκε τότε διαχωρίστηκε ξανά πριν από 1,5 εκατομμύριο χρόνια, κατά το Πλειστόκαινο. Από τα τρία διαφορετικά είδη προέκυψαν τελικά τα επτά είδη 13ετών και 17ετών περιοδικών τζιτζικιών που υπάρχουν σήμερα. Γιατί η προτίμηση στα 13 και 17 χρόνια παραμένει άγνωστο. Μια εικασία είναι ότι οι μεγάλης διάρκειας και αντίστοιχοι σε πρώτους αριθμούς κύκλοι ζωής (πρώτοι είναι οι θετικοί φυσικοί αριθμοί που διαιρούνται μόνο με τη μονάδα και τον εαυτό τους), αυξάνει την πιθανότητα επιβίωσης μετακινώντας χρονικά την εμφάνισή τους, ώστε να μην συμπίπτει με πληθυσμιακές εξάρσεις των θηρευτών τους, που συμβαίνουν συχνότερα και σε αριθμό ετών που είναι σύνθετοι (μη πρώτοι) αριθμοί. Παρ' όλα αυτά, τα άλλα δύο είδη περιοδικών τζιτζικιών - το ένα στα νησιά Φίτζι και το άλλο στην Ινδία - εμφανίζονται κάθε 8 και 4 χρόνια, αντίστοιχα.

Εξελικτικό πλεονέκτημα

Ερευνητές θεωρούν ότι τα περιοδικά τζιτζίκια προέκυψαν από τα μη περιοδικά, ανταλλάσσοντας την εμφάνιση στο έδαφος με βάση το μέγεθος με την εμφάνιση με βάση την ηλικία και επεκτείνοντας παράλληλα την περίοδο ανάπτυξής τους. Οι αλλαγές στο κλίμα πριν από εκατομμύρια χρόνια ίσως συνέβαλαν σ' αυτό. Τα περιοδικά τζιτζίκια είναι ευαίσθητα στις αλλαγές της θερμοκρασίας, που καθορίζει το μήκος της περιόδου ανάπτυξής τους. Κατά το Πλειστόκαινο, οι ψυχρότερες θερμοκρασίες θα επιβράδυναν την ανάπτυξη των νεαρών τζιτζικιών, αλλά θα αύξησαν την ποικιλία χρόνων που τα ενήλικα τζιτζίκια έβγαιναν στην επιφάνεια, μειώνοντας τις πιθανότητες επιτυχούς ζευγαρώματος. Σε αυτές τις συνθήκες, η αλλαγή από τη στρατηγική εμφάνισης με βάση το μέγεθος στην εμφάνιση με βάση την ηλικία, όταν όλα τα τζιτζίκια βγαίνουν πάνω συγχρονισμένα, θα αύξανε την πληθυσμιακή πυκνότητα των ενηλίκων, άρα και τις πιθανότητές τους να βρουν ταίρι και να αναπαραχθούν.

Η αλλαγή στο κλίμα διαμόρφωσε και την κατανομή των περιοδικών τζιτζικιών. Καθώς τα παγοκαλύμματα της Βόρειας Αμερικής προχωρούσαν και μετά υποχωρούσαν τα τελευταία 20.000 χρόνια, τα δάση στα οποία κατοικούν τα περιοδικά τζιτζίκια άλλοτε μεγάλωναν και άλλοτε μίκραιναν σε έκταση. Η σημερινή κατανομή των περιοδικών τζιτζικιών στην πολιτεία του Οχάιο ταιριάζει με τους κύκλους υποχώρησης των παγετώνων στην περιοχή και τα νέα δάση που δημιουργούνταν απ' αυτούς.

Τα περιοδικά τζιτζίκια μπόρεσαν να προσαρμοστούν στις κλιματικές μεταβολές επειδή έχουν την ικανότητα να επιταχύνουν ή να επιβραδύνουν τους κύκλους εμφάνισής τους κατά 4 χρόνια. Αλλά αυτή η ευελιξία δεν εξασφαλίζει τη μακρόχρονη επιβίωση του είδους. Η γενιά XI εξαφανίστηκε γύρω στο 1954, ενώ και άλλες κινδυνεύουν εξαιτίας της μείωσης της έκτασης των δασών.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»