Oι κηφήνες τα θέλουν ΟΛΑ !

 Oι κηφήνες τα θέλουν ΟΛΑ !

Eμπόδια στην προκήρυξη απεργιών και διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε μηνιαία ή εβδομαδιαία βάση ζητά ο πρόεδρος του ΣΕΒ που με δηλώσεις του άνοιξε θέμα κατάργησης ή ενσωμάτωσης του 13ου και του 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.

Ο Θεόδωρος Φέσσας σε συνέντευξη Τύπου για το βιομηχανικό συνέδριο «Η Ελλάδα πέρα από την κρίση: Ισχυρή βιομηχανία για καινοτομία, ανάπτυξη και δουλειές», που θα γίνει στις 23 και 24 Μάη, ανέφερε πως «έχει παλιώσει» ο συνδικαλιστικός νόμος, ζητώντας την αλλαγή του και με αυτό τον τρόπο εγείρει ζήτημα για το ποιος και πώς αποφασίζει στα Συνδικάτα την προκήρυξη απεργιών καθώς ο ΣΕΒ θέλει να λαμβάνεται σχετική απόφαση από την πλειοψηφία των εργαζομένων και όχι από το ΔΣ ενός σωματείου εργαζομένων.

Για το 13ο και 14ο μισθό έκανε αρχικά έμμεση αναφορά λέγοντας πως στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας θα πρέπει να αποτυπωθεί το ισχύον εργασιακό καθεστώς που διαμόρφωσε η κρίση. Όταν ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους τι εννοεί, αναφέρθηκε στο 13ο και 14ο μισθό και πως θα μπορούσε να συζητηθεί σε πόσα κομμάτια θα μοιράζεται το μισθολογικό κόστος χωρίς να μειώνεται. Σαφώς άνοιξε θέμα 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα καθώς στο Δημόσιο έχουν καταργηθεί, όπως επίσης και η 13η και 14η σύνταξη στους συνταξιούχους.

Επιπλέον έθεσε θέμα νέας χειρότερης ρύθμισης για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε μηνιαία ή και εβδομαδιαία βάση. Ανέφερε πως ένας εργαζόμενος θα μπορεί να δουλεύει και τις εφτά μέρες την εβδομάδα κάνοντας και υπερωρίες, αλλά να μην πληρώνεται επιπλέον και να «αμείβεται» με ρεπό την επόμενη εβδομάδα ή μέσα στο μήνα. Ζητά να αυξηθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων ανάλογα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία τους καθώς ο άνθρωπος πρέπει να αναπληρώνει τις δυνάμεις του εντός των 24 ωρών της ημέρας.

Τέλος, δήλωσε πως ο ΣΕΒ είναι αντίθετος με την αλλαγή του νόμου για τις απολύσεις, λέγοντας ότι «ξεκάθαρα, δεν είμαστε υπέρ των ομαδικών απολύσεων. Είναι επαρκές το πλαίσιο όπως ισχύει» και το οποίο δεν προστατεύει τους εργαζόμενους από τις απολύσεις και μάλιστα χωρίς δικαιώματα, όπως έγινε πρόσφατα στην «Ηλεκτρονική Αθηνών».

Δεν χρωστάω τίποτα – δεν πληρώνω τίποτα!

 Δεν χρωστάω τίποτα – δεν πληρώνω τίποτα!

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

  Παρατήρηση 1η: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αφέλεια από το να νομίζει κανείς ότι το ΔΝΤ και η ΕΕ μαλώνουν γύρω από τη ρύθμιση για το ελληνικό χρέος με γνώμονα το ποιος από τους δυο θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα του… ελληνικού λαού.

    Παρατήρηση 2η: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πολιτική απάτη από το να διακινείται στο εσωτερικό της χώρας η προπαγάνδα του «καλού – κακού μπάτσου» με το ΔΝΤ και την ΕΕ σε εναλλασσόμενους κάθε φορά ρόλους, ανάλογα με τις επιδιώξεις του εγχώριου «αριστεροδέξιου» πολιτικού διπολισμού.

   Παρατήρηση 3η: Η αντιπαράθεση ΔΝΤ – ΕΕ για το ελληνικό χρέος είναι 
ενδοιμπεριαλιστικού χαρακτήρα, κανείς τους δεν διαφωνεί ότι αυτό το χρέος «πρέπει» να πληρωθεί από τον ελληνικό λαό, μαλώνουν μόνο για τους τρόπους αποπληρωμής αφού αυτοί σχετίζονται με το ποιος κερδίζει – ποιός χάνει (ΗΠΑ/Γερμανία) από την καπιταλιστική κρίση, γενικώς, και από την εκδήλωσή της στην Ελλάδα, ειδικότερα.          
   
 Παρατήρηση 4η: Όποια ρύθμιση του ελληνικού χρέους επιλεγεί, αν και όταν επιλεγεί, δεν θα την συμφωνήσουν με στόχο την αύξηση των μισθών ή των συντάξεων (αυτοί θα μείνουν μνημονιακά ακρωτηριασμένοι), αλλά για την τροφοδότηση του κεφαλαίου με ζεστό χρήμα και για την αναθέρμανση της καπιταλιστικής οικονομίας πάνω στο έδαφος του νεκροταφείου των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

   
 Πίσω, λοιπόν από τις θέσεις του ΔΝΤ για επιμήκυνση της αποπληρωμής των ελληνικών ομολόγων έως το 2080 και τη χορήγηση περιόδου «χάριτος» για τις πληρωμές έως το 2040, πίσω από τις θέσεις της Γερμανίας για εφαρμογή του νυν προγράμματος με νέο ενδεχομένως μείγμα αλλά εντός του υφιστάμενου χρονικού πλαισίου, πίσω δηλαδή από τον τσακωμό των «βουβαλιών», θα πρέπει να δούμε την ουσία του πράγματος που αφορά το «βατράχι», αξιολογώντας τα ακόλουθα στοιχεία:  

    α) Η Ελλάδα– «βατράχι» μπήκε στην γκιλοτίνα των Μνημονίων με τον λαό της να θυσιάζεται. Στόχος των Μνημονίων ήταν να δοθεί χρόνος στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες να ξεφορτωθούν τα ομόλογα επί ενός δημόσιου χρέους που πέρασε σε οργανισμούς και κράτη μέλη της ΕΕ.

  Ο λαός εν τω μεταξύ πληρώνει αυτό το χρέος με το αίμα του. Το πληρώνει παρότι το προκάλεσε η ολιγαρχία. Το πληρώνει χωρίς να το οφείλει καθώς μόνο από το 1993 και μετά στους ελληνικούς προϋπολογισμούς έχουν εγγραφεί ποσά πάνω από 1 τρισ. ευρώ (!) σε τόκους και χρεολύσια για την αποπληρωμή του.

    β) Η συνέχιση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, αυτή η περίφημη «βιωσιμότητα του χρέους», σημαίνει ότι η Ελλάδα θα παραμένει «φόρου υποτελής» σε «φίλους» και «εταίρους» δανειστές, αλλά και σε εγχώριους «νταβατζήδες» χωρίς ημερομηνία λήξης. Είναι προφανές ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί χωρίς η λιτότητα να ακολουθεί κατά πόδας τα λαϊκά στρώματα σε ένα διαρκή βίο - αβίωτο.

   
 Είτε υπό την εκδοχή του ΔΝΤ, είτε υπό την εκδοχή της ΕΕ, σύμφωνα με τον Κανονισμό 472/2013 της ΕΕ, ρητά προβλέπεται πως τα κράτη – μέλη της ΕΕ που έχουν τύχει «χρηματοδοτικής συνδρομής» τίθενται υπό καθεστώς «εποπτείας» και «ενισχυμένης επιτήρησης» έως ότου αποπληρώσουν τουλάχιστον το 75% του χρέους τους.Με τα σημερινά δεδομένα αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα τελεί υπό καθεστώς «επιτήρησης» και υπό καθεστώς «κόφτη» για τα επόμενα... 50 – 80 χρόνια!

   γ) Σήμερα πάνω από το 70% του συνολικού δημόσιου χρέους της Ελλάδας δεν είναι παρά το χρέος που προκύπτει από τα λεγόμενα «δάνεια» της τρόικας. Και λέμε λεγόμενα «δάνεια» καθώς πάνω από το 95% αυτών των «δανείων» και των περίφημων δόσεων δεν ήρθαν ποτέ στον ελληνικό λαό. Επέστρεψαν ξανά στους δανειστές ή κατέληξαν στα ταμεία των τραπεζιτών, τα βάρη των οποίων πληρώνει ο ελληνικός λαός.

  
  Η ουσίαεπομένως είναι ότι:

• Αυτό το χρέος δεν ήταν ποτέ και δεν είναι του λαού. Αυτό το χρέος είναι δημιούργημα ντόπιων και ξένων κεφαλαιοκρατών. Είναι δημιούργημα των θαλασσοδανείων τους, των φοροαπαλλαγών τους, των φοροαποφυγών τους, των λεόντειων συμβάσεων με το κράτος μέσω των οποίων άρμεγαν το δημόσιο ταμείο, των εξοπλισμών (και ενίοτε των μιζών) που επιδιδόταν το πολιτικό τους σύστημα, της τραπεζοκρατίας, της Ζημενσοκρατίας, της παραγωγικής αποσάθρωσης ένεκα ΕΕ, της λεηλασίας του κράτους – φέουδο της εκάστοτε κυβερνητικής νομεκλατούρας κοκ.
• Γιανα υπάρξει προοπτική σε αυτό τον τόπο, η Ελλάδα δεν έχει άλλο δρόμο από την άρνηση πληρωμής αυτού του χρέους. Ειδάλλως θα βρίσκεται σε ένα διαρκές καθεστώς κοινωνικής χρεοκοπίας. Για να έχει προοπτική ο λαός μας δεν έχει άλλο δρόμο από το να αποφασίσει να διεκδικήσει και να επιβάλλει την απόφασή του να αρνηθεί να πληρώνει στο διηνεκές ένα χρέος που άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το απομύζησαν. Ειδάλλως θα βρίσκεται διαρκώς υπό την σπάθη της «επιτήρησης», της «εποπτείας» και του… «κόφτη».

    Όσον αφορά την διαγραφή αυτού του ληστρικού και παράνομου χρέους:

1)   Η απαλλαγή του λαού από το επαχθέςκαι επονείδιστο βάρος του, είναι πολιτικό και όχι νομικό ζήτημα. Τον «δεν χρωστάω τίποτα – δεν πληρώνω τίποτα» προϋποθέτει, προφανώς, την απαλλαγή του λαού από όσους κερδίζουν από το χρέος εντός και εκτός χώρας και από όσους «διαπραγματεύονται» τους όρους σφαγής του λαού για την αποπληρωμή του.

2)   Η πλήρης διαγραφή (μονομερώς – πώς αλλιώς;) του χρέους δεν συνιστά από μόνη της ικανή συνθήκη για την ανοικοδόμηση της χώρας και την ανακούφιση του λαού από τα βάσανα. Αποτελεί όμως την αναγκαία προϋπόθεση για την έναρξη αυτής της διαδικασίας.

    
Συνεπώς, οτιδήποτελιγότερο από αυτό, οτιδήποτε λιγότερο από την  πραγματική διαγραφή του παράνομου χρέους, κάθε διαστροφή της έννοιας «διαγραφή του χρέους», όποιες κι αν είναι οι λέξεις που προβάρονται («επιμήκυνση», «αναδιάρθρωση», «κούρεμα» κοκ) για να «χρυσώσουν» τη διατήρηση της Ελλάδας σε σχέση εξάρτησης και αλληλεξάρτησης με τους τοκογλύφους, συνιστά - με «αριστερούς» ευφημισμούς πλέον – τη συνέχιση του ίδιου ΠΑΣΟΚοΝεοδημοκρατικού εγκλήματος.

Σα να μην έγιναν

 Σα να μην έγιναν

Το κακό με τις φοιτητικές εκλογές είναι πως καταφέρνουν να μην παρουσιάζουν κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον, ακόμα και όταν έχουν φαινομενικά (ή προμηνύουν) εντυπωσιακές ανακατατάξεις. Ας το πιάσουμε ανά χώρο, ξεχωριστά.

Η ΔΑΠ είχε τη διάσπαση του Μορμόλη (για όσους έχουν σχετικές παιδικές αναμνήσεις: τώρα έχουμε δύο Μορμόληδες, τρεις Μορμόληδες...) ή μάλλον της γλιτσερής αμοιβάδας. Όπου στο τέλος, το μόνο που μένει είναι απλώς μια γλιτσερή αμοιβάδα περισσότερο (σε αντίθεση με την ατάκα στο ανέκδοτο: ένας ρηγάς λιγότερο). Οι οποίες αμοιβάδες παραλίγο (που λέει ο λόγος) να πετύχουν μάλιστα το 1-3 ή και το 1-2, όπως στη Φόρμουλα 1. Γιατί είχαν μεταξύ τους ανταγωνισμό, που στη δική μας διάλεκτο το λέμε άμιλλα, αλλά στη δική τους πραγματικότητα είναι ο θάνατός σου η ζωή μου, τομάρια που σφάζονται μεταξύ τους για αξιώματα. Κι έτσι, κατέβασαν ό,τι είχαν και δεν είχαν, για να ξεπεράσουν το βασικό τους ανταγωνιστή, δηλ τον άλλο τους εαυτό, που λέει και η Αλέξια. Οπότε, ναι μεν τα ποσοστά της επίσημης ΔΑΠ εμφανίζονται ψαλιδισμένα, αλλά στην πράξη, η δικέφαλη ΔΑΠ αθροιστικά (μαζί με τους παπαμιμίκους και την Οννεδ εσωτερικού) σαρώνει, αυξάνοντας τα ποσοστά της. Κάτι που βγαίνει αντικειμενικά, χωρίς τα μάστερ-σεφ μαγειρέματα, που είναι δεύτερη φύση για το δαπιταριό.

Παρεμπιπτόντως, είναι να απορεί κανείς πώς κάποια ΜΜΕ και δημοσιογράφοι δίνουν βάση στα αποτελέσματα που δίνει η ΔΑΠ, ενώ γνωρίζουν πχ τι γίνεται (αλλά δε λέγεται, όπως τους έμαθε ο εθνάρχης Τριανταφυλλίδης) στις εσωτερικές εκλογικές τους διαδικασίες, όπου βγαίνουν μαχαίρια και ψηφίζουν ακόμα και τα δέντρα (όπως τους έμαθε πάλι ο εθνάρχης Τριανταφυλλίδης).
Και γιατί να εμπιστευτούμε δηλ τα αποτελέσματα που δίνει το ΜΑΣ; Για πάρα πολλούς λόγους, αλλά και για τον εξής απλό, εμπειρικό κανόνα που λέει ότι τα αποτελέσματα που δίνει μια παράταξη, είναι αξιόπιστα, όταν η ίδια δίνει στον εαυτό της μικρότερα ποσοστά απ' ό,τι της δίνουν οι υπόλοιποι με τις αλχημείες και τις μαγειρικές συνταγές (για να φουσκώσουν τα δικά τους). Νόμος.

Αν το καλοσκεφτείς πάντως, σφε αναγνώστη, αυτό με τη ΔΑΠ, που διασπά τις δυνάμεις της, για να τις αυξήσει, προσφέροντας δαπίτικη πολυφωνία για όλα τα γούστα (αστικό κύρος, αλλά και λούμπεν μπράβοι να προστατεύουν την εξουσία) είναι σε μικρογραφία το στρατηγικό τέχνασμα του αστικού πολυκομματισμού-κοινοβουλευτισμού, που μας παρουσιάζει την ίδια ακριβώς πολιτική (μνημόνια, ΕΕ, καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης) σε διάφορες συσκευασίες για να διαλέξουμε ποια θέλουμε. Η άλλη όψη του νομίσματος είναι το παραμύθι της (αριστερής) ενότητας, που έχει και την παλιά Αρεν. Πρόκειται βασικά για την εκλογική ενοποίηση του αριστεροχωριού (που παραμένει όμως από δέκα χωριά χωριάτες) και την κορύφωση μιας διαδικασίας, που είχε ξεκινήσει από το Μαϊούνη με τα κοινά πλαίσια της εποχής.
Ναι αλλά δεν είναι τόσο απλό.

Υπάρχει ένα ολόκληρο διαλεκτικό δίπολο χαζοχαρούμενης ενότητας για την ενότητα - αγνού κι άδολου σεχταρισμού, που αποτυπώνεται σε μια σειρά αντιφατικές στιγμές του αριστερού χυλού στα πανεπιστήμια κι εκτός.
Η/τα Εαακ είναι ο κορμός που σφυρηλάτησε ουσιαστικά τη μετωπική συγκρότηση της Ανταρσυα -και τώρα πλέον το φλερτ με τη ΛαΕ του Λαφαζάνη, όπου κατέληξαν δύο ιδρυτικές συνιστώσες της (Αραν, Αρας). Την ίδια στιγμή βέβαια, κάθε χώρος κατεβαίνει κινηματικά κατά βούληση, σε όποια πορεία-συγκέντρωση θέλει, κρατώντας τις ενωτικές διαθέσεις του για την κάλπη. Ενώ πολλές φορές μπορεί να συναντήσει κανείς Ναρίτες να κράζει ανοιχτά τους Σεκίτες ή τους αλτουσεριανούς (ή και δικούς του ακόμα) κι αντίστροφα. Παρόλα αυτά, η συγκεκριμένη ενότητα ζυμώθηκε επί χρόνια, σε άπειρα κοινά πλαίσια, που την καθιστούσαν σχεδόν φυσική συνέχεια. Σε αντίθεση με την κεντρική, πολιτική σκηνή, όπου οι αντίστοιχες οργανώσεις καταφέρνουν διαλεκτικά να κάνουν μια πολιτική εκλογικής ενότητας χωρίς αρχές, παρά τις στρατηγικές συμφωνίες που έχουν και τις αναμεταξύ τους ζυμώσεις.
Επ' αυτού όμως, περισσότερα σε άλλο κείμενο.

Αυτή η ενότητα πάντως, όχι μόνο δε διαμορφώνει απαραίτητα κάποια δυναμική, αλλά πολύ συχνά καταλήγει να μη συγκεντρώνει ούτε καν το άθροισμα των επιμέρους συνιστωσών της. Αν προσθέσει κανείς την/τα αμιγή Εαακ με τις προσμίξεις της/τους (και το Μπλόκο ξεχωριστά), θα βγάλει κάτι αισθητά μικρότερο από το περυσινό άθροισμα Εαακ και Αρεν, ακόμα κι αν πάρει κανείς τα απίθανα στοιχεία της νΚα*. Έτσι, ο αντικειμενικός εκλογικός στόχος της ενότητας, να χτυπήσουν τη δεύτερη θέση και την ΠΚΣ, αναβάλλεται για του χρόνου.

*της νΚα, που: α) έχει αφήσει καμιά εξηνταριά σχολές απέξω, αλλά όσο πάει το διορθώνει στην ενσωμάτωση, β) συγκρίνει μήλα με πορτοκάλια, αφού επιμένει να βάζει στο συγκριτικό πίνακα το περυσινό τελικό ποσοστό κάθε παράταξης κι όχι το αποτέλεσμά της στις ίδιες σχολές, για να γίνει ουσιαστική σύγκριση, οπότε γ) αν επισκεπτόσουν χτες βράδυ τη σελίδα της, θα πίστευες ότι παίζουν για την πρωτιά με τη ΔΑΠ (κι εμάς αουτσάιντερ).

Κατά τα άλλα. Οι μαύροι βγήκαν παγανιά στην Αθήνα, τραμπούκιζαν αδιακρίτως, ματαίωσαν τις εκλογές στο Πάντειο, χτύπησαν έναν Εαακίτη στη ΝΟΠΕ (κι έβγαλε μια πολύ σωστή ανακοίνωση η νΚα, αλλά το ζήτημα είναι τι συμπεράσματα θα βγάλουν στην πράξη για τα παιδιά). Ξεχνάνε βέβαια πως αν το να σαμποτάρεις τις εκλογές μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, θα ήταν παράνομο. Κι αυτοί πιθανότατα, θα ψήφιζαν...

Η Πασπ είναι το νεκροζώντανο ζόμπι, που -όπως κι η μήτρα του ΠαΣοΚ- αρνείται να πεθάνει (ιδίως στα ΤΕΙ) και σε μερικές σχολές μάλιστα, νεκρανασταίνει το μηχανισμό της.
Ενώ το Μπλόκο του Σύριζα (που σταματάει, υποτίθεται, τι ακριβώς; Μήπως στις επόμενες εκλογές να το ξανασκεφτούν και να κατέβουν ως Κόφτης;) κατάφερε να σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ γελοιότητας κι ανυπαρξίας για τα δεδομένα κυβερνητικής παράταξης, κι έμεινε κάτω από τη μονάδα, στην πρώτη του εμφάνιση.

Η αύξηση της αποχής ήταν σε κάθε περίπτωση θεαματική. Σίγουρα υπήρχαν αρκετές αντικειμενικές παράμετροι που την ερμηνεύουν (η ημερομηνία διεξαγωγής μέσα Μαΐου, λίγο πριν την εξεταστική και το καλοκαίρι, η μετακόμιση των εκλογών του Πολυτεχνείου στου Ζωγράφου, η στάση εργασίας στον ηλεκτρικό που εξυπηρετεί κάποιες περιοχές, τα μπάχαλα στο κέντρο της Αθήνας κι ο φόβος των Ιουδαίων, του Λαϊκού Μετώπου τους, του Ιουδαϊκού Λαϊκού Μετώπου, κοκ). Αλλά τίποτα δε φτάνει για να αναιρέσει την ουσία και το σοβαρό προβληματισμό που γεννάει η έκτασή της -όπως σημείωσε και ο Αμπατιέλος στη δήλωσή του. Ένα γενικό συμπέρασμα πάντως είναι πως αντί με τον καιρό να αντιμετωπίζονται τα όποια εκφυλιστικά φαινόμενα, αυτά εδραιώνονται κι αυξάνονται, καθιστώντας άκρως προβληματική τη λειτουργία του φοιτητικού κινήματος συνολικά και παρεμπιπτόντως και τις αρχαιρεσίες του.

Τα παραπάνω δίνουν το μέτρο για την αποτίμηση του αποτελέσματος της Πανσπουδαστικής. Έχουμε μια σχετική σταθεροποίηση και μικρή ανοδική τάση στα ποσοστά, παρά την πτώση σε απόλυτο αριθμό ψήφων. Καταγράφεται αξιοσημείωτη αποχή στην ενωτική πίεση του αριστεροχωριού και μερικές σημαντικές πρωτιές, όπως το 5/6 στα φυσικά όλη της χώρας (και παραλίγο αυτοδυναμία στο ΕΚΠΑ), την Αρχιτεκτονική, τους Ηλεκτρολόγους στο ΑΠΘ κ.ά., καθώς και την αυτοδυναμία στα ηρωικά ΜΜΕ του ΑΠΘ (αυτό το ΕΜΜΕ είναι αθηναϊκή διάλεκτος, που μπορεί να καταγραφεί στις μεταξύ μας διαφορές) μετά από μια σύντομη "αριστερή" παρένθεση, όπου οι ζευγάδες έφυγαν, αλλά η σπορά έμεινε;)

Όλα αυτά όμως δεν έχουν την παραμικρή σημασία, εφόσον δεν αναπτύσσεται ένα ζωντανό και δραστήριο φοιτητικό κίνημα. Το οποίο προς το παρόν δεν πάει κατά διαόλου, διότι για να συμβαίνει αυτό, πρέπει κάτι να υφίσταται. Και προς το παρόν δεν...

Τα πιο δύσκολα τώρα αρχίζουν

Τα πιο δύσκολα τώρα αρχίζουν

«Τα δύσκολα πέρασαν», λέει η κυβέρνηση, προσπαθώντας να καλλιεργήσει κλίμα ευφορίας μετά την ψήφιση των αντιλαϊκών μέτρων για το Ασφαλιστικό και μπροστά στο επόμενο νομοσχέδιο για το Φορολογικό και τον «κόφτη» που ετοιμάζεται να ψηφίσει την Κυριακή.
Είναι να απορεί κανείς με το θράσος της κυβέρνησης, η οποία ψηφίζει αντιασφαλιστικούς νόμους με ορίζοντα εφαρμογής το 2018 και ακόμα πιο πέρα, νομοθετεί μνημόνια διαρκείας με τον περίφημο «κόφτη», εφαρμόζει στο διηνεκές φορολογικά μέτρα που ξετινάζουν το πορτοφόλι της λαϊκής οικογένειας, και από πάνω προσπαθεί να πείσει το λαό ότι τα δύσκολα βρίσκονται πίσω του!
Μια πρώτη γεύση παίρνουν, αυτές τις μέρες, μερικές χιλιάδες χαμηλοσυνταξιούχοι, οι οποίοι, με τα κριτήρια του 2015, δικαιούνταν για φέτος το ΕΚΑΣ, αλλά με το νόμο - λαιμητόμο γίνονται η πρώτη κατηγορία που το χάνει.
Αυτοί οι συνταξιούχοι, που πήραν το ΕΚΑΣ για τους πρώτους πέντε μήνες του 2016, καλούνται τώρα να το επιστρέψουν, λόγω της αναδρομικής ισχύος του νόμου, που ψηφίστηκε στα μέσα Μάη! Τόσο ...πίσω τους έχουν μείνει τα δύσκολα, όπως λέει η κυβέρνηση.
Το ίδιο ισχύει και για όλους τους άλλους δικαιούχους του ΕΚΑΣ, οι οποίοι σταδιακά μέχρι και το 2019 θα χάσουν την εισοδηματική αυτή ενίσχυση, χωρίς να αντικατασταθεί με κάτι άλλο. Είναι προφανές ότι και γι' αυτούς τα δύσκολα είναι μπροστά και όχι πίσω, όπως διατείνεται η κυβέρνηση.
Ακόμα πιο πέρα: Από σήμερα και μέσα στην επόμενη τετραετία, ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι θα χάσουν πάνω από 8 δισ. ευρώ, όσο είναι το «μπουγιουρντί» που τους χρέωσε η κυβέρνηση με την ψήφιση του Ασφαλιστικού. Το ποσό αυτό θα προέλθει απ' τη μείωση των συντάξεων και των άλλων παροχών, αλλά και από την αύξηση των εισφορών.
Τα μέτρα αυτά, που θα εξειδικευθούν το επόμενο διάστημα με υπουργικές εγκυκλίους, θα έχουν άμεση αντανάκλαση στο εισόδημα των ασφαλισμένων και των συνταξιούχων, με μεγάλη μείωση, που θα τη βρουν μπροστά τους τα αμέσως επόμενα χρόνια. Αν μιλάμε μάλιστα για τους μικρομεσαίους αγρότες, η μείωση αυτή θα είναι εξοντωτική για τους φτωχότερους απ' αυτούς, συντελώντας στο ξεκλήρισμά τους μια ώρα αρχύτερα.
Ας πάρουμε και το παράδειγμα της φορολογίας. Τα μέτρα, που ψήφισε η κυβέρνηση με τον προηγούμενο νόμο, μπαίνουν σε εφαρμογή για τα εισοδήματα του 2016, οπότε πλατιά λαϊκά στρώματα θα πληρώσουν ακόμα μεγαλύτερη φορολογία σε ένα χρόνο περίπου από σήμερα.
Τα μέτρα που ετοιμάζεται να ψηφίσει την Κυριακή, και ιδιαίτερα αυτά που αφορούν στην αύξηση των έμμεσων φόρων (ή στην επιβολή νέων), κατανέμονται στα επόμενα χρόνια και θα αποτελούν στο εξής μόνιμο παράγοντα μείωσης του λαϊκού εισοδήματος.
Αν συνυπολογίσει κανείς τα μέτρα που έχουν ψηφίσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις και διατηρεί ανέγγιχτα η σημερινή, πολλά από τα οποία «ωριμάζουν» τώρα και τα αμέσως επόμενα χρόνια (π.χ. αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης), προκύπτει το συμπέρασμα ότι τα δύσκολα όχι μόνο δεν πέρασαν, όπως λέει η κυβέρνηση, αλλά τώρα αρχίζουν για το λαό.
Και τα δύσκολα αυτά δεν πρόκειται να τα απαλύνει κανένα κλείσιμο της «αξιολόγησης», καμιά διευθέτηση του χρέους, καμιά έξοδος στις αγορές, καμιά επιστροφή στην καπιταλιστική ανάκαμψη. Αντίθετα, προϋπόθεση για όλα αυτά είναι οι θυσίες του λαού δίχως τέλος.
Αυτό πρέπει να είναι το ταξικό κριτήριο με το οποίο οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα θα διαχωρίσουν τη θέση τους από τα πανηγύρια της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, οργανώνοντας παράλληλα την πάλη ενάντια στην πολιτική τους.