8 Μαρ 2018

Αναφορά της Επιτροπής Ορυχείων του Λόρδου Άσλεϊ


Μερικά ιστορικά στοιχεία από την Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας

Η Βρετανία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η χώρα που βίωσε τη Βιομηχανική Επανάσταση σε όλες τις εκφάνσεις. Τα εργοστάσια πολλαπλασιάστηκαν όπως και οι κλωστοϋφαντουργίες και τα ανθρακωρυχεία, και γύρω από αυτά αναπτύχθηκαν άναρχα οι παραγκουπόλεις των εργατών.
Αναφορά της Επιτροπής Ορυχείων του Λόρδου ΆσλεϊΤο «παιδικό και γυναικείο εργατικό δυναμικό» ήταν άφθονο, πολύ φθηνότερο από τους άνδρες για μια σειρά απαιτητικών εργασιών και φυσικά δεν είχε κανένα μέσο αντίδρασης.
Το γεγονός μάλιστα ότι ήταν η ευρωπαϊκή «μήτρα» της Επανάστασης καθιστούσε και τα προβλήματα της εργατικής τάξης οξύτερα, μέσα σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, έναν διαρκή μετασχηματισμό όχι μόνο της οικονομίας αλλά και της κοινωνίας, επηρεάζοντας αυτή έως τον πυρήνα της, την οικογένεια.
Ήταν η κοινωνία του Καρόλου Ντίκενς, συγγραφέα του «Όλιβερ Τουίστ». Σημαντικός αριθμός ορφανών ή παιδιών φτωχών οικογενειών εργάζονταν σε εργοστάσια, σιδηροδρομικούς σταθμούς, ανθρακωρυχεία, κλωστοϋφαντουργία, ναυπηγεία, ως καθαριστές καμινάδων κι αλλού.
Αναφορά της Επιτροπής Ορυχείων του Λόρδου ΆσλεϊΠαραθέτουμε αποσπάσματα από τα Πρακτικά του Βρετανικού Κοινοβουλίου (του 1842) και την εξεταστική επιτροπή όπου ο Λόρδος Άσλεϊ ήταν ο κύριος υποστηρικτής της κατάργησης της παιδικής εργασίας:
«Δουλεύω 5 χρόνια συνέχεια στο βάθος της γαλαρίας. Ο πατέρας δουλεύει στη γαλαρία δίπλα μου. Έχω 12 αδελφούς και αδελφές. Ο ένας απ’ αυτούς ξέρει να μετράει, ένας άλλος διαβάζει,  τίποτε άλλο δεν ξέρει ούτε να γράψει. Κατεβαίνω στη γαλαρία στις 7 το πρωί και βγαίνω κατά τις 6 το απόγευμα, μερικές φορές κατά τις 7.
Δουλεύω πάντα χωρίς κάλτσες, χωρίς παπούτσια, χωρίς φόρμα. Μόνο το μισοφόρι μου φοράω. Δουλεύω μαζί με τους άντρες. Εκείνοι είναι ολόγυμνοι. Στην αρχή φοβόμουνα πολύ και δεν μου άρεσε αυτό. Τώρα συνήθισα και δεν με νοιάζει. Μου φέρονται όμως καλά. Δεν ξέρω ούτε να διαβάζω ούτε να γράφω.»
Μαίρη Μπάρετ, 14 ετών

Αναφορά της Επιτροπής Ορυχείων του Λόρδου Άσλεϊ

Κατάθεση μιας βιομηχανικής εργάτριας στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή

– Ποια είναι η ηλικία σου;
– 23
– Πού κατοικείς;
– Στο Λυντς.
– Σε ποια ηλικία έπιασες δουλειά στο εργοστάσιο;
– Όταν ήμουν 6 χρονών.
Αναφορά της Επιτροπής Ορυχείων του Λόρδου Άσλεϊ– Σε τίνος εργοστάσιο εργαζόσουν;
– Στου κυρίου Μπερκ.
– Τι είδους εργοστάσιο είναι;
– Κλωστήριο λιναριού.
– Ποια ήταν η δική σου δουλειά σ’ αυτό το εργοστάσιο;
– Άλλαζα μασούρια.
– Ποιες ήταν οι ώρες εργασίας σου σ’ αυτό το εργοστάσιο;
– Από τις 5 το πρωί ως τις 9 το βράδυ όταν είχε πολλή δουλειά.
– Για πόσο συνεχόμενο διάστημα εργάστηκες μ’ αυτό το εξοντωτικό ωράριο;
– Περίπου 1 χρόνο.
-Ποιες ήταν οι συνήθεις ώρες εργασίας όταν δεν είχατε τόση πολλή δουλειά;
– Από τις 6 το πρωί μέχρι τις 7 το βράδυ.
Αναφορά της Επιτροπής Ορυχείων του Λόρδου Άσλεϊ
Κατάθεση του Σάμουελ Κούλσον – πατέρα κοριτσιών – εργατριών
– Πόσο χρόνο σας έδιναν για τα γεύματά σας;
– 40 λεπτά το μεσημέρι.
– Είχατε καθόλου χρόνο για να φάτε πρωινό ή να πιείτε νερό;
– Όχι, αυτά τα κάναμε όποτε μπορούσαμε.
– Θεωρείς τη μεταφορά μασουριών κουραστική εργασία;
– Μάλιστα.
– Εξήγησέ μας, τι έπρεπε να κάνεις;
– Όταν τα τελάρα γεμίσουν, τα σταματάμε, βγάζουμε τις σαϊτες, μετά τα γεμάτα μασούρια, τα πηγαίνουμε στο μαγγάνι, ύστερα βάζουμε τα άδεια και τα τελάρα ξεκινάνε και πάλι.
– Γι’ αυτή τη δουλειά είσαι συνέχεια όρθια;
– Μάλιστα, έχει τόσα πολλά τελάρα και πάνε τόσο γρήγορα…

– Η εργασία σου είναι πολύ εξοντωτική;
– Μάλιστα, δεν έχεις καιρό για τίποτα.
– Αν καθυστερούσατε λίγο ή αργούσατε τι σας έκαναν;
– Μας χτυπούσαν με τη λουρίδα.

– Και συνηθίζουν να χτυπούν εκείνους που δεν δουλεύουν γρήγορα;
– Μάλιστα.
– Συνεχώς;
– Μάλιστα.
Αναφορά της Επιτροπής Ορυχείων του Λόρδου Άσλεϊ
– Και τα κορίτσια και τ’ αγόρια;
– Μάλιστα.
– Εσένα σε χτύπησαν ποτέ;
– Μάλιστα.
– Δυνατά;
– Μάλιστα.

– Χρησιμοποιούν τη λουρίδα για να σας χτυπούν δυνατά;
– Μάλιστα. Ο επιστάτης πήγαινε στην άκρη του δωματίου, εκεί που δουλεύουν τα μικρά κορίτσια, έπαιρνε μια λουρίδα και μια σφυρίχτρα στο στόμα του και μερικές φορές έπαιρνε μια αλυσίδα και τα έδενε και τα χτυπούσε.

– Για ποιο λόγο;
– Ήταν πολύ θυμωμένος.
– Έμενες μακριά από το εργοστάσιο;
– Μάλιστα, 2 μίλια.

Αναφορά της Επιτροπής Ορυχείων του Λόρδου Άσλεϊ

– Είχες ρολόι;
– Όχι, δεν είχαμε.
– Κατά κανόνα, έφτανες στην ώρα σου;
– Μάλιστα. Η μητέρα μου ξυπνούσε στις 4 το πρωί, αλλά και στις 2 το πρωί. Οι ανθρακωρύχοι πήγαιναν στη δουλειά τους στις 3 ή στις 4 κι όταν τους άκουγε να προχωρούν, σηκωνόταν από το ζεστό της κρεβάτι κι έβγαινε έξω να τους ρωτήσει την ώρα. Και μερικές φορές ήμουν στο Χάνσλετ Καρ στις 2 το πρωί κι έβρεχε δυνατά και περιμέναμε μέχρι ν’ ανοίξει το εργοστάσιο.
– Η σοβαρή παραμόρφωση στο σώμα σου είναι συνέπεια αυτής της εργασίας;
– Μάλιστα.
Αναφορά της Επιτροπής Ορυχείων του Λόρδου Άσλεϊ
Από την κατάθεση 17χρονης εργάτριας σε ορυχείο
– Πότε σου συνέβη;
– Ήμουν περίπου 13 χρονών όταν άρχισε, κι από τότε χειροτέρεψε. Πάνε 5 χρόνια αφότου πέθανε η μητέρα μου κι η μητέρα μου δεν κατάφερε ποτέ να μου πάρει ένα καλό ζευγάρι δεκανίκια για να με κρατούν. Όταν πέθανε η μητέρα μου, έπρεπε να τα βγάλω πέρα μόνη μου και έτσι πήρα ένα ζευγάρι.
– Είχες ευθυτενές παράστημα και ήσουν υγιής πριν εργαστείς στο εργοστάσιο;
– Μάλιστα, ήμουν τόσο ευθυτενής ως κοριτσάκι, που πηγαινοερχόμουν στην πόλη.
-Ήσουν ευθυτενής ώσπου να γίνεις 13 ετών;
– Μάλιστα.
– Η παραμόρφωσή σου σου προκάλεσε πολύ πόνο και κούραση;
– Ναι, δεν μπορώ να περιγράψω τον πόνο που μ’ έπιανε κάθε φορά.
– Ξέρεις κανέναν άλλο που η υγεία του να έπαθε παρόμοια βλάβη;
– Βλάβη, μάλιστα, αλλά όχι πολλούς ανάπηρους σαν εμένα.
– Είναι πολύ συνηθισμένο να έχει κανείς αδύνατους αστραγάλους και στραβά γόνατα;
– Ναι, πραγματικά πολύ συνηθισμένο.
– Αυτό προκαλείται από τη δουλειά στο αδράχτι;
– Ναι.
– Που ζεις τώρα;
– Στο φτωχοκομείο.
– Δήλωσε τι πιστεύεις για τις συνθήκες που αντιμετώπισες όλο αυτό το διάστημα της εργασίας σου και τι σκεφτόσουν για τη σκληρότητα και τις ταλαιπωρίες της.
– …»
Αναφορά της Επιτροπής Ορυχείων του Λόρδου ΆσλεϊΗ μάρτυς ήταν πολύ συγκινημένη και δεν μπόρεσε να απαντήσει στην ερώτηση.
Ελίζαμπεθ Μπέντλεϊ, 23 ετών


«Πηγαίνω στο ορυχείο γύρω στις 4 η ώρα (μερικές φορές κατά τις 3.30 το πρωί) και φεύγω στις 5.30 το απόγευμα. Όταν έχει φως τραγουδάω, ποτέ όμως μέσα στο σκοτάδι. Τότε δεν τολμώ να τραγουδήσω. Δεν αγαπώ τις γαλαρίες…
Πολλές φορές έχω ακούσει να μιλούν για το Χριστό. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ήρθε στη γη, ούτε γιατί πέθανε. Αλλά αυτός έβρισκε κανένα λιθαράκι για να ακουμπάει το κεφάλι του. Πόσο θα ’θελα, αντί για τις γαλαρίες, να πήγαινα στο σχολείο…»

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: η αλήθεια και ο μύθος



Ήταν μια μέρα σαν σήμερα, 8 Μαρτίου του 1857, όταν οι υφάντρες τής Νέας Υόρκης βγήκαν στους δρόμους διαδηλώνοντας την απαίτησή τους να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας τους και να αλλάξει το καθεστώς ανισότητας των εργαζομένων γυναικών απέναντι στους άνδρες εργάτες. Ζητούσαν να μειωθεί ο ημερήσιος χρόνος εργασίας από 16 ώρες σε 10, να εξισωθούν τα μεροκάματά τους με εκείνα των ανδρών και να πάψουν οι φυλετικές διακρίσεις ανάμεσα σε γηγενείς εργαζόμενες και σε μετανάστριες. Φυσικά, οι εργοστασιάρχες δεν είδαν με καλό μάτι αυτόν τον ξεσηκωμό και αντέδρασαν αμέσως. Από την μια απέλυσαν όσες εργάτριες πρωτοστάτησαν στην διαμαρτυρία κι από την άλλη αμόλησαν τα τσιράκια τους για να τρομοκρατήσουν τις υπόλοιπες, προκειμένουν να αποτρέψουν κάθε πιθανότητα να ξεσπάσει γενικευμένη απεργία. Παράλληλα, επενέβη και η αστυνομία, η οποία δεν δίστασε να πνίξει την διαδήλωση στο αίμα προκειμένου να την καταστείλει. Εκείνη η ημέρα θεωρήθηκε ως τόσο σπουδαίο ορόσημο του διεθνούς εργατικού κινήματος ώστε η 8η Μαρτίου ορίστηκε αργότερα ως Παγκόσμια Ημέρα τής Γυναίκας.

Η ιστορία που μόλις διαβάσατε, είναι γνωστή σε πολύ κόσμο και μας εξηγεί το πώς προέκυψε να γιορτάζεται η σημερινή ημέρα. Όμως, το ερώτημα είναι αν αυτή η ιστορία είναι πραγματική ή αν πρόκειται απλώς για ένα καλοφτιαγμένο παραμύθι. Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι μάλλον το δεύτερο συμβαίνει.


Από την δεκαετία τού '70 κιόλας, ο γάλλος ιστορικός Φρανσουά Πικ είναι κατηγορηματικός: η διαδήλωση που φέρεται ότι έγινε στην Νέα Υόρκη στις 8/3/1857, ουδέποτε συνέβη! "Δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στις πολιτειακές εφημερίδες για τέτοιο γεγονός ούτε το 1857 ούτε αργότερα", σημειώνει ο Πικ και παρατηρεί ότι "ούτε από την ηγεσία του γυναικείου διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος, που καθιέρωσε την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, γίνεται οποιαδήποτε αναφορά σε τέτοιο περιστατικό". Όμως, πώς καθιερώθηκε αυτή η παγκόσμια ημέρα;

Η πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη "ημέρα της γυναίκας" είναι η "Εθνική Ημέρα της Γυναίκας", η οποία γιορτάστηκε την 28η Φεβρουαρίου 1909 στην Νέα Υόρκη, με πρωτοβουλία τού Σοσιαλιστικού Κόμματος ΗΠΑ (!) και, ειδικά, της ηγέτιδός του Τερέζας Σέρμπερ Μάλκιελ. Το επόμενο βήμα έγινε τον Αύγουστο του 1910, στην διεθνή διάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, στην Κοπεγχάγη. Εκεί, η γερμανίδα σοσιαλίστρια Λουίζα Τσητς, εμπνευσμένη από την ιδέα της Μάλκιελ, πρότεινε την καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας. Η πρόταση υποστηρίχτηκε με θέρμη από την μαχητική σοσιαλίστρια (και αργότερα κομμουνίστρια) Κλάρα Τσέτκιν και υπερψηφίστηκε. Έτσι, την επόμενη χρονιά γιορτάστηκε για πρώτη φορά Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Μόνο που τότε το ημερολόγιο δεν έλεγε 8 αλλά 19 Μαρτίου 1911.

Στο μεταξύ, στις ΗΠΑ, η Εθνική Ημέρα της Γυναίκας εξακολουθούσε να γιορτάζεται την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου. Από την μεριά τους, οι ρωσσίδες σοσιαλίστριες αποφάσισαν να γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας το τελευταίο Σάββατο του Φεβρουαρίου αλλά με το δικό τους ημερολόγιο, το Ιουλιανό. Γενικά, στην αρχή επικρατούσε ένα μπέρδεμα σχετικά με το πότε θα γιορτάζεται τι, ώσπου το 1914 η Παγκόσμια Ημέρα ορίστηκε να γιορταστεί στις 8 Μαρτίου, επειδή... ήταν Κυριακή (τόσο απλά!). Εκείνη την ημέρα οι βρεττανίδες σουφραζέτες διοργάνωσαν μια πορεία για τα δικαιώματα των γυναικών και η αστυνομία τις διέλυσε, συλλαμβάνοντας την ηγέτιδά τους Σύλβια Πάνκχαρστ, η οποία ετοιμαζόταν να βγάλει λόγο στην πλατεία Τραφάλγκαρ.

Εντελώς συμπτωματικά, τρία χρόνια αργότερα, στις 8 Μαρτίου 1917, οι υφάντρες τής Πετρούπολης ξεκίνησαν μια τόσο δυναμική κινητοποίηση ώστε παρέλυσε ολόκληρη η πόλη, σε σημείο να πουν πολλοί ότι εκείνη την ημέρα άρχισε πραγματικά η ρωσσική επανάσταση. Όλες οι γυναίκες τής πόλης βγήκαν στους δρόμους με σύνθημα "Ψωμί και Ειρήνη", ζητώντας τον τερματισμό τού πολέμου (Α' παγκόσμιος), επάρκεια τροφίμων και την παραίτηση του τσάρου. Ο Τρότσκυ έγραψε για εκείνη την ημέρα:
Η 23η Φεβρουαρίου (σ.σ.: 8 Μαρτίου με το νέο ημερολόγιο) ήταν η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και είχαν προγραμματιστεί αρκετές συναντήσεις και δραστηριότητες. Αλλά δεν φανταστήκαμε ότι αυτή η Ημέρα της Γυναίκας θα σηματοδοτούσε την έναρξη της επανάστασης. Επαναστατικές ενέργειες προβλέπονταν αλλά δεν είχαν οριστεί ημερομηνίες. Όμως εκείνο το πρωί και αντίθετα προς τις διαταγές, οι εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία άφησαν τις δουλειές τους σε αρκετά εργοστάσια και έστειλαν αντιπροσώπους για να ζητήσουν στήριξη στην απεργία, κάτι που οδήγησε σε γενική απεργία... Όλες βγήκαν στους δρόμους...
Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η συνεργάτιδα του Λένιν Αλεξάντρα Κολλοντάι ζήτησε και πέτυχε την καθιέρωση αυτής της ημέρας ως επίσημης αργίας. Έτσι, καθιερώθηκε η 8η Μαρτίου ως Ημέρα της Γυναίκας, πρώτα στην Ρωσσία (1922) και αργότερα σε όλες τις σοβιετικές δημοκρατίες. Το 1936 η 8η Μαρτίου άρχισε να γιορτάζεται και στην Ισπανία, με πρωτοβουλία τής Ντολόρες  Ιμπαρρούρι (της γνωστής μας ως Πασιονάριας). Από το 1949, την ίδια μέρα υιοθέτησε ως Ημέρα της Γυναίκας και η μαοϊκή Κίνα. Το 1955, ο ΟΗΕ όρισε εκείνη την χρονιά ως Παγκόσμιος Έτος της Γυναίκας και το 1957 κάλεσε τα μέλη του να ορίσουν την 8η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και την Παγκόσμια Ειρήνη.


Αυτά λέει η ιστορία. Πώς, όμως, γεννήθηκε ο μύθος περί της εξεγέρσεως του 1857; Την απάντηση την δίνει ο Πικ:
Ήταν στην γαλλική εφημερίδα L' Humanité το 1955, όταν πρωτοαναφέρθηκε η ιστορία με την εξέγερση της 8ης Μαρτίου 1857. Έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να απαλειφθεί η σοβιετική ιστορία πίσω από αυτή την ημερομηνία. Μία από τις υποθέσεις μου είναι ότι η Μαντλήν Κολέν, η ηγέτιδα της μεγαλύτερης γαλλικής συνδικαλιστικής οργάνωσης, ήθελε να απεξαρτηθεί από την κυριαρχία τής Ένωσης Γυναικών Γαλλίας και το Κομμουνιστικό Κόμμα. Πίστευε ότι ο κομμουνιστικός εορτασμός αυτής της ημέρας είχε παραγίνει. Βάζοντας τις εργάτριες των ΗΠΑ στο κέντρο, θα μπορούσε να προσεγγίσει αυτή την επέτειο με μια καινούργια προοπτική, αυτή των αγωνιζομένων εργατριών.
Δεν ξέρω τι συμπεράσματα βγάζει ο αναγνώστης από τα παραπάνω. Για το ιστολόγιο, δεν έχουν σημασία τα συμπεράσματα καθ' εαυτά. Σημασία έχει να προκύπτουν με βάση την υγιή σκέψη που στηρίζεται στην αλήθεια και στα πραγματικά ιστορικά γεγονότα. Μόνο έτσι θα σταματήσει ο εκφυλισμός αυτής της γιορτής και ο ξεπεσμός της σε βαλεντινικό κακέκτυπο.

(Σημείωση: Οι φωτογραφίες τού κειμένου είναι από την εξέγερση της 8/3/1917 στην Πετρούπολη)

-----------------------------------------------
Πηγές - Βιβλιογραφία:
- Sempreviva Organização Feminista, "8th of March - International woman’s day: in search of the lost memory".
Liliane Kandel - Françoise Picq, "Le Mythe des origines à propos de la journée internationale des femmes" (από το La Revue d’En face, 12/1982).
- Temma Kaplan, "On the Socialist Origins of International Women's Day" (από το Feminist Studies, 11/1985).
- UN Women Watch, "International Women's Day".
- University of Chicago, "International Women's Day history".

Στον ίδιο σκοπό



Αν «ξύσει» κανείς λίγο παραπάνω τις τοποθετήσεις των αστικών κομμάτων για τις εξελίξεις στην περιοχή, θα διαπιστώσει τη στοίχισή τους με την ουσία των όσων λέει και κάνει η κυβέρνηση, παρά την κριτική για τους χειρισμούς της. Για παράδειγμα, ο τομεάρχης Εξωτερικών της ΝΔ έλεγε προχτές ότι «η ΕΕ θα πρέπει να προστατεύσει τη διεθνή νομιμότητα στην Ανατολική Μεσόγειο» και ότι η Τουρκία «εκτός από αβέβαιος σύμμαχος» γίνεται πλέον και «εμπόδιο» στην ευρωπαϊκή ενεργειακή πολιτική, «γι' αυτό οφείλουμε να εμπλέξουμε τους Ευρωπαίους στην υπόθεση, πολύ περισσότερο απ' ό,τι συμβαίνει». Τα ίδια λέει όμως και η κυβέρνηση, όταν μιλάει για «διεθνοποίηση» των ελληνοτουρκικών διαφορών, ως παράγοντα που θα εκτονώσει τάχα την ένταση και θα ...ανακαλέσει την Τουρκία στην τάξη. Εμφανίζει, δηλαδή, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στους οποίους προστρέχει για να καταγγείλει τις τουρκικές παραβιάσεις και διεκδικήσεις, ως τους θεματοφύλακες της ασφάλειας και της σταθερότητας στην περιοχή, που μόνο τέτοιοι δεν είναι. Αλήθεια, πόσο συνέβαλε στον κατευνασμό της Τουρκίας το γεγονός ότι είναι «σύμμαχος» με την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ και ότι ο στόλος της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας πλέει ούτως ή άλλως στο Αιγαίο; Πόσο περιορίζει την επιθετικότητα της Τουρκίας η «ευρωπαϊκή» της - όπως λένε - προοπτική; Παρά το γεγονός ότι τέτοια επιχειρήματα καταρρίπτονται από την ίδια τη ζωή, η ταύτιση της κυβέρνησης με τα άλλα αστικά κόμματα έχει την εξήγησή της: Είναι ο «στρατηγικός στόχος» της αστικής τάξης για Ελλάδα - «ενεργειακό κόμβο» και «γεωστρατηγική αναβάθμιση», ο επικίνδυνος «σκοπός» στον οποίο χορεύουν όλοι μαζί.

Φαύλος κύκλος
 
Σύμφωνα με την ερμηνεία που δίνει ο βουλευτής και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Φίλης για τις εξελίξεις, η Τουρκία έχει τη δυνατότητα να προκαλεί την Ελλάδα επειδή το ΑΕΠ της είναι πολλαπλάσιο των άλλων κρατών της περιοχής. Το συμπέρασμα που προκύπτει απ' αυτό, σύμφωνα με τον Ν. Φίλη, είναι ότι η Ελλάδα χρειάζεται να κάνει τα πάντα για να ορθοποδήσει οικονομικά, «για να βγούμε από την κρίση με κοινωνική συνοχή», όπως είπε. Με άλλα λόγια, ζητάνε από το λαό να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα θυσίες δίχως τέλος για την ανάκαμψη του κεφαλαίου, για να ανασχεθεί τάχα η επιθετικότητα της Τουρκίας! Ο Φίλης, βέβαια, μπερδεύει μήλα με πορτοκάλια όταν συγκρίνει την οικονομική και στρατιωτική ισχύ Ελλάδας και Τουρκίας, μιας χώρας που διαθέτει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ και είναι μέλος του G-20, παρά τις δυσκολίες στην οικονομία της, έχοντας τη δυνατότητα με άλλους όρους να διαπραγματεύεται για τα συμφέροντα της αστικής της τάξης. Αυτό που επίσης δεν λέει ο Φίλης, είναι ότι ο στόχος της οικονομικής ανάκαμψης για την Ελλάδα περνάει μέσα από την ανάδειξή της σε κόμβο της Ενέργειας και του εμπορίου, ανταγωνιστικά προς την Τουρκία, και αυτό αποτελεί παράγοντα όξυνσης και όχι κατευνασμού των αντιπαραθέσεων μαζί της. Παρουσιάζει δηλαδή ως «λύση» ένα φαύλο κύκλο ανταγωνισμών και συμβιβασμών, με αποκλειστικό κριτήριο τα συμφέροντα της αστικής τάξης, στον οποίο χώνεται ολοένα και πιο βαθιά ο λαός, κινδυνεύοντας να μπλέξει σε ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες.
Θολά νερά
 
Για το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτίμησε ότι η στροφή του σοσιαλδημοκράτη Ρέντσι προς τις πολιτικές του «μπερλουσκονισμού» οδήγησε τελικά σε άνοδο του ευρωσκεπτικισμού και των δεξιών - ακροδεξιών κομμάτων. Με αφορμή αυτήν την ανάλυση, ο ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε το ΠΑΣΟΚ και συνολικά τη Δημοκρατική Συμπαράταξη να προσανατολιστούν σε «προοδευτική» συνεργασία μαζί του, αντί με τη «νεοφιλελεύθερη» ΝΔ. Λίγο καιρό πριν, ο ΣΥΡΙΖΑ «κρεμούσε στα μανταλάκια» τον σοσιαλδημοκράτη Σουλτς, που αρχικά απέρριπτε την επανάληψη της κυβερνητικής συνεργασίας με τη Μέρκελ και ενθάρρυνε (στο μέτρο των δυνατοτήτων του) τη δημιουργία ξανά ενός «μεγάλου συνασπισμού», λέγοντας λίγο - πολύ ότι η γερμανική σοσιαλδημοκρατία μπορεί να παίξει ρόλο ανάσχεσης του «νεοφιλελευθερισμού» της Μέρκελ, αν συμμετέχει στην κυβέρνηση. Αν υπάρχει ένας λόγος να τα θυμίζουμε αυτά, είναι επειδή επιβεβαιώνουν τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές που προσπαθεί να χαράξει ο ΣΥΡΙΖΑ με κριτήριο την πολιτική των διαφόρων κομμάτων του κεφαλαίου, κατασκευάζοντας δίπολα όπως «πρόοδος - συντήρηση». Θαμπώνει με αυτόν τον τρόπο το γεγονός ότι τόσο ο ευρωσκεπτικισμός όσο και η σοσιαλδημοκρατία ή ο «νεοφιλελευθερισμός», εκφράζουν αντιλαϊκές συνταγές διαχείρισης, όπου τα μεταξύ τους όρια γίνονται ολοένα και πιο δυσδιάκριτα, στο φόντο της κλιμακούμενης αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα, καπιταλιστικά κράτη και σε τμήματα του κεφαλαίου στο εσωτερικό τους. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο οι ευρωσκεπτικιστές συγκυβερνούν συχνά με άλλες αστικές δυνάμεις (π.χ. στην Αυστρία), ενώ απόψεις τους (συχνά ρατσιστικές και επικίνδυνες) υιοθετούνται με ευκολία στα προγράμματα τόσο των «νεοφιλελεύθερων», όσο και των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων (π.χ. σε Γερμανία, Βρετανία κ.α.).
Κλουζώ... 
 
Πραγματικό ανέκδοτο οι «συγκλονιστικές αποκαλύψεις» που έκανε χτες η εφημερίδα «Δημοκρατία», σ' ένα αφήγημα που τη δόξα του θα ζήλευαν και οι συγγραφείς των βίπερ. Για την επιχειρηματική δραστηριότητα του Γ. Μπόμπολα ξεκινάει να πει και καταλήγει με φωτογραφίες και λεζάντες στον ...«Ριζοσπάστη» που - ω του θαύματος! - τον Σεπτέμβρη του 1978 «όχι μόνο διαφήμιζε τη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, αλλά περιείχε και κουπόνι, με το οποίο μπορούσε κανείς να παραγγείλει τον πρώτο τόμο». Το συμπέρασμα; Οτι οι μεγαλοεργολάβοι ξεκίνησαν από το ΚΚΕ για να καταστρέψουν την χώρα! Πραγματικοί «επιθεωρητές Κλουζώ» οι... ειδικοί συνεργάτες της αντικομμουνιστικής φυλλάδας.




Ριζοσπάστης

Τι θα κάνουν οι κομμουνιστές σε περίπτωση πολέμου;


Η πρόσφατη κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας, στο πλαίσιο της ευρύτερης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή, έδωσε λαβή σε ακροδεξιούς – φασιστικούς κύκλους να προπαγανδίσουν τις γνωστές εθνικιστικές τους «ονειρώξεις».
Τι θα κάνουν οι κομμουνιστές σε περίπτωση πολέμουΑναπόσπαστο κομμάτι της ακροδεξιάς, εθνικιστικής προπαγάνδας αποτελούσε και αποτελεί η στάση του ΚΚΕ σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής Ελλάδας-Τουρκίας.
Ανακυκλώνοντας την ανιστόρητη, εμετικά αντικομμουνιστική τους θεωρία περί «προδοτικού ΚΚΕ», τα διάφορα φασιστοειδή – από το θλιβερό ανυπόληπτο ανθρωπάκι που σκίζει απεργιακές αφίσες και επιτίθεται σε γυναίκες στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής, μέχρι τους εγκληματίες της ναζιστικής Χρυσής Αυγής – βγήκαν «παγανιά» να διατυμπανίσουν ψέματα και χυδαιότητες.
«Σε περίπτωση πολέμου της Ελλάδας με άλλη χώρα, το ΚΚΕ έχει δώσει εντολή στα μέλη του να μην πολεμήσουν»
τιτλοφορείται κείμενο που, τις τελευταίες μέρες, αναδημοσιεύουν διάφορες, ακροδεξιές και μη, ιστοσελίδες.
Παλιά μου τέχνη κόσκινο, για τη σπορά του «Μανιαδάκη», να κάνει το άσπρο – μαύρο, επιχειρώντας να πολεμήσει το ΚΚΕ με τόνους λάσπης.
Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα που ξεμπροστιάζει τις αθλιότητες των Τζημεροχρυσαυγιτών;
Τι θα κάνουν οι έλληνες κομμουνιστές σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας με άλλη χώρα;
Τι θα κάνουν οι κομμουνιστές σε περίπτωση πολέμου
1. Το ΚΚΕ, τα μέλη και οι οπαδοί του, υπήρξε ο αιμοδότης και καθοδηγητής της ΕΑΜικής Αντίστασης κατά την περίοδο της Κατοχής.
Ο λαϊκός – απελευθερωτικός αγώνας του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ έδειξε στην πράξη πως αντιλαμβάνονται οι κομμουνιστές τον πατριωτισμό, δίνοντας στον αγώνα τα καλύτερα παιδιά τους και πληρώνοντας βαρύτατο φόρο αίματος.
Χαρακτηριστικό έχει μείνει το παράδειγμα των φυλακισμένων και εξόριστων από τη φασιστική μεταξική δικτατορία κομμουνιστών, οι οποίοι ζήτησαν να σταλούν στο μέτωπο, κάτι που η δικτατορία τους αρνήθηκε, ενώ στην συνέχεια τους παρέδωσε στους κατακτητές, ανάμεσα τους και τον ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος Νίκο Ζαχαριάδη που στάλθηκε στο Νταχάου.

Ποιός πολέμησε, λοιπόν, τους κατακτητές στην Κατοχή;

  • Οι αστικές δυνάμεις που κατέφυγαν στο εξωτερικό;
  • Μήπως οι ιδεολογικοί και πολιτικοί πρόγονοι των χρυσαυγιτών, οι ταγματασφαλίτες και οι δωσίλογοι που αποδείχθηκαν οι καλύτεροι σύμμαχοι των Ναζί;
Την απάντηση τη γνωρίζει ο ελληνικός λαός και η Ιστορία δεν ξεγράφεται.
Μακεδονικό κι Αντικομμουνιστική υστερία - Μέρος 1οΜιας όμως και αναφερθήκαμε στην περίοδο της Κατοχής, αξίζει να αντιπαραθέσουμε, για όσους τυχόν δεν θυμούνται, τον όρκο του αντάρτη του ΕΛΑΣ και τον αντίστοιχο του ταγματασφαλίτη.
Ο όρκος του μαχητή του ΕΛΑΣ (δημοσιεύθηκε στον «Απελευθερωτή», όργανο της ΚΕ του ΕΛΑΣ, 27 Απρίλη 1943:
«Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξένο ζυγό.
Ότι θα αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του.
Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού.»
Τι θα κάνουν οι κομμουνιστές σε περίπτωση πολέμουΚαι, από την άλλη, ο όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας:
«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως εις τας Διαταγάς του Ανωτάτου Αρχηγού του Γερμανικού Στρατού Αδόλφου Χίτλερ.
Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου.
Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των Γερμανικών Στρατιωτικών Νόμων
2. Μιλώντας χθες στην ανοιχτή συγκέντρωση του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΝΑΤΟ – ΕΕ και την εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτά, ο Δημήτρης Κουτσούμπας σημείωσε, μεταξύ άλλων:
«Οι κομμουνιστές, όπως πάντα στην ηρωική 100χρονη Ιστορία μας, θα πρωτοστατήσουμε στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. Για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας εάν τολμήσει και επιτεθεί στην Ελλάδα.
Ταυτόχρονα όμως επισημαίνουμε από τώρα ότι δεν θα δείξουμε καμιά εμπιστοσύνη στην αστική κυβέρνηση που θα κάνει τον πόλεμο. Καμιά ανοχή στην άρχουσα τάξη που συμμετέχει στον πόλεμο για την προώθηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων, βάζοντας το λαό μας να χύνει το αίμα του.
Θα επιδιώξουμε να τη βάλουμε με την πάλη μας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με την ανατροπή της, για την οριστική νίκη του λαού».
Εικόνες από τη μαχητική συγκέντρωση και πορεία του ΚΚΕΣτα παραπάνω λόγια του Γεν. Γραμματέα συνοψίζεται με ξεκάθαρο τρόπο η λενινιστική θεωρία για την στάση των κομμουνιστών σε περίπτωση πολέμου.
Πάλη ενάντια στον όποιο ξένο εισβολέα αλλά και οργάνωση του αγώνα ενάντια στους ντόπιους πλουτοκράτες – δήμιους του εργαζόμενου λαού.
Τα παιδιά του ελληνικού λαού δεν έχουν κανένα λόγο να δεχθούν να γίνουν «κρέας στα κανόνια» των οικονομικών συμφερόντων αυτών που λυμαίνονται τον πλούτο του εργαζόμενου – είτε αυτοί ονομάζονται «έλληνες» είτε «τούρκοι» είτε «αμερικάνοι» κεφαλαιοκράτες.
3. Στις ταξικές κοινωνίες, ο πατριωτισμός έχει ταξικό περιεχόμενο. Η Ελλάδα των μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλοεφοπλιστών δεν είναι ίδια με την Ελλάδα του μεροκαματιάρη εργάτη.
Η Ελλάδα του Λάτση (του κάθε «Λάτση», «Βαρδινογιάννη», «Νιάρχου» κλπ.) δεν είναι ίδια με την Ελλάδα του ναυτεργάτη που παλεύει για ένα κομμάτι ψωμί με κατακρεουργημένα εργασιακά δικαιώματα.
Το καθήκον της πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, του Κόμματος της, είναι, στις συνθήκες ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, να αναδείξει την ανάγκη της ταξικής ενότητας των εργαζόμενων, της συμμαχίας με τα λαϊκά στρώματα, τη διεθνιστική διάσταση της αλληλεγγύης μεταξύ της εργατικής τάξης κάθε χώρας.
Η αντιπαράθεση Μαρξισμού - Αναρχισμού - Μέρος 3οΜε λίγα λόγια, το καθήκον των κομμουνιστών είναι να δείξουν στους εργαζόμενους, στο λαό, ότι δεν πρέπει να συνταχθεί με κανέναν ιμπεριαλιστή, είτε ξένο, είτε ντόπιο.
Ως «μοναδικό απελευθερωτικό πόλεμο» ο Βλ. Ι. Λένιν χαρακτήριζε την πάλη για μετατροπή του πολέμου σε ένοπλη ταξική πάλη, με στόχο την σοσιαλιστική επανάσταση.
Αυτή η στάση – την οποία τα αστικά επιτελεία και οι φασίστες κολαούζοι τους λοιδορούν ως δήθεν «προδοτική» – είναι η αληθινά πατριωτική στάση κάθε εργάτη, κάθε ανθρώπου της δουλειάς, του μεροκάματου, κάθε νέου και νέας που θέλει μια πατρίδα λεύτερη από τα δεσμά της καπιταλιστικής σαπίλας και εκμετάλλευσης.

Για να τελειώνουμε λοιπόν:

«Μαθήματα πατριωτισμού» οι κομμουνιστές δεν δέχονται από τους ιδεολογικούς και πολιτικούς απογόνους αυτών που οδήγησαν τη χώρα και το λαό σε τραγωδίες (βλ. Μικρασιατική εκστρατεία, διχοτόμηση Κύπρου κλπ).
Το ΚΚΕ, από την ίδρυση του μέχρι σήμερα, στην 100χρονη πορεία του, παραμένει κόμμα διεθνιστικό και, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, είναι γνήσια πατριωτικό.
Όχι με την έννοια που προσδίδουν στον «πατριωτισμό» οι διάφοροι γυμνοσάλιαγκες της αστικής εξουσίας, αλλά με την ανόθευτη, αγνή, λαϊκή αντίληψη που έχει για την πατρίδα κάθε άνθρωπος που αγωνίζεται για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες.
19ο Συνέδριο - Το Πρόγραμμα του ΚΚΕ - ΕπίλογοςΈτσι, όπως το έθετε με παρρησία και γενναιότητα ο ήρωας Νίκος Μπελογιάννης, μπροστά στους κατηγόρους του:
«Ο πατριωτισμός ενός κόμματος ή και ατόμων ακόμα, κρίνεται όταν κινδυνεύει η ανεξαρτησία, ελευθερία και ακεραιότητα της πατρίδας μας. Εκεί βρίσκεται η λυδία λίθος. Αυτό είναι το κριτήριο για τον πατριωτισμό ενός κόμματος.
Κι αν θελήσει κανείς με τέτοια κριτήρια να κρίνει το ΚΚΕ θα δει ότι δεν είναι κόμμα προδοτικό, αλλά αντίθετα είναι καθαρά ελληνικό και πατριωτικό… Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας.
Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της. Και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας.
Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα. Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω.»
__________________________________________________________________________________________________

Ο Νίκος Μόττας γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ).

Τι θα κάνουν οι έλληνες κομμουνιστές σε περίπτωση πολέμου;



Τι θα κάνουν οι έλληνες κομμουνιστές σε περίπτωση πολέμου;


Γράφει ο Νίκος Μόττας //




Τι θα κάνουν οι έλληνες κομμουνιστές σε περίπτωση πολέμου;


Γράφει ο Νίκος Μόττας //




Από atexnos3

Γράφει ο Νίκος Μόττας /
/

Η πρόσφατη κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας, στο πλαίσιο της ευρύτερης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή, έδωσε λαβή σε ακροδεξιούς-φασιστικούς κύκλους να προπαγανδίσουν τις γνωστές εθνικιστικές τους «ονειρώξεις». Αναπόσπαστο κομμάτι της ακροδεξιάς, εθνικιστικής προπαγάνδας αποτελούσε και αποτελεί η στάση του ΚΚΕ σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής Ελλάδας-Τουρκίας.

Ανακυκλώνοντας την ανιστόρητη, εμετικά αντικομμουνιστική τους θεωρία περί «προδοτικού ΚΚΕ», τα διάφορα φασιστοειδή – από το θλιβερό ανυπόληπτο ανθρωπάκι που σκίζει απεργιακές αφίσες και επιτίθεται σε γυναίκες στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής, μέχρι τους εγκληματίες της ναζιστικής Χρυσής Αυγής- βγήκαν «παγανιά» να διατυμπανίσουν ψέματα και χυδαιότητες.

«Σε περίπτωση πολέμου της Ελλάδας με άλλη χώρα, το ΚΚΕ έχει δώσει εντολή στα μέλη του να μην πολεμήσουν» τιτλοφορείται κείμενο που, τις τελευταίες μέρες, αναδημοσιεύουν διάφορες, ακροδεξιές και μη, ιστοσελίδες. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, για τη σπορά του «Μανιαδάκη», να κάνει το άσπρο-μαύρο, επιχειρώντας να πολεμήσει το ΚΚΕ με τόνους λάσπης.



Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα που ξεμπροστιάζει τις αθλιότητες των Τζημεροχρυσαυγιτών; Τι θα κάνουν οι έλληνες κομμουνιστές σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας με άλλη χώρα;

1. Το ΚΚΕ, τα μέλη και οι οπαδοί του, υπήρξε ο αιμοδότης και καθοδηγητής της ΕΑΜικής Αντίστασης κατά την περίοδο της Κατοχής. Ο λαϊκός-απελευθερωτικός αγώνας του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ έδειξε στην πράξη πως αντιλαμβάνονται οι κομμουνιστές τον πατριωτισμό, δίνοντας στον αγώνα τα καλύτερα παιδιά τους και πληρώνοντας βαρύτατο φόρο αίματος. Χαρακτηριστικό έχει μείνει το παράδειγμα των φυλακισμένων και εξόριστων από τη φασιστική μεταξική δικτατορία κομμουνιστών, οι οποίοι ζήτησαν να σταλούν στο μέτωπο, κάτι που η δικτατορία τους αρνήθηκε, ενώ στην συνέχεια τους παρέδωσε στους κατακτητές, ανάμεσα τους και τον ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος Νίκο Ζαχαριάδη που στάλθηκε στο Νταχάου.

Ποιός πολέμησε, λοιπόν, τους κατακτητές στην Κατοχή; Οι αστικές δυνάμεις που κατέφυγαν στο εξωτερικό; Μήπως οι ιδεολογικοί και πολιτικοί πρόγονοι των χρυσαυγιτών, οι ταγματασφαλίτες και οι δωσίλογοι που αποδείχθηκαν οι καλύτεροι σύμμαχοι των Ναζί; Την απάντηση τη γνωρίζει ο ελληνικός λαός και η Ιστορία δεν ξεγράφεται. 

Μιας όμως και αναφερθήκαμε στην περίοδο της Κατοχής, αξίζει να αντιπαραθέσουμε, για όσους τυχόν δεν θυμούνται, τον όρκο του αντάρτη του ΕΛΑΣ και τον αντίστοιχο του ταγματασφαλίτη.

Ο όρκος του μαχητή του ΕΛΑΣ (δημοσιεύθηκε στον «Απελευθερωτή», όργανο της ΚΕ του ΕΛΑΣ, 27 Απρίλη 1943:

αντάρτης«Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξένο ζυγό. Ότι θα αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού».

Και, από την άλλη, ο όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας:

ταγματασφαλιτης«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».

2. Μιλώντας χθες στην ανοιχτή συγκέντρωση του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΝΑΤΟ-ΕΕ και την εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτά, ο Δημήτρης Κουτσούμπας σημείωσε, μεταξύ άλλων:

«Οι κομμουνιστές, όπως πάντα στην ηρωική 100χρονη Ιστορία μας, θα πρωτοστατήσουμε στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. Για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας εάν τολμήσει και επιτεθεί στην Ελλάδα.

Ταυτόχρονα όμως επισημαίνουμε από τώρα ότι δεν θα δείξουμε καμιά εμπιστοσύνη στην αστική κυβέρνηση που θα κάνει τον πόλεμο. Καμιά ανοχή στην άρχουσα τάξη που συμμετέχει στον πόλεμο για την προώθηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων, βάζοντας το λαό μας να χύνει το αίμα του.

Θα επιδιώξουμε να τη βάλουμε με την πάλη μας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με την ανατροπή της, για την οριστική νίκη του λαού».

Στα παραπάνω λόγια του Γεν. Γραμματέα συνοψίζεται με ξεκάθαρο τρόπο η λενινιστική θεωρία για την στάση των κομμουνιστών σε περίπτωση πολέμου. Πάλη ενάντια στον όποιο ξένο εισβολέα αλλά και οργάνωση του αγώνα ενάντια στους ντόπιους πλουτοκράτες-δήμιους του εργαζόμενου λαού. Τα παιδιά του ελληνικού λαού δεν έχουν κανένα λόγο να δεχθούν να γίνουν «κρέας στα κανόνια» των οικονομικών συμφερόντων αυτών που λυμαίνονται τον πλούτο του εργαζόμενου – είτε αυτοί ονομάζονται «έλληνες» είτε «τούρκοι» είτε «αμερικάνοι» κεφαλαιοκράτες.

Από την πρόσφατη συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα.
Από την πρόσφατη συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα.


3. Στις ταξικές κοινωνίες, ο πατριωτισμός έχει ταξικό περιεχόμενο. Η Ελλάδα των μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλοεφοπλιστών δεν είναι ίδια με την Ελλάδα του μεροκαματιάρη εργάτη. Η Ελλάδα του Λάτση (του κάθε «Λάτση», «Βαρδινογιάννη», «Νιάρχου» κλπ.) δεν είναι ίδια με την Ελλάδα του ναυτεργάτη που παλεύει για ένα κομμάτι ψωμί με κατακρεουργημένα εργασιακά δικαιώματα. 

Το καθήκον της πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, του Κόμματος της, είναι, στις συνθήκες ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, να αναδείξει την ανάγκη της ταξικής ενότητας των εργαζόμενων, της συμμαχίας με τα λαϊκά στρώματα, τη διεθνιστική διάσταση της αλληλεγγύης μεταξύ της εργατικής τάξης κάθε χώρας. Με λίγα λόγια, το καθήκον των κομμουνιστών είναι να δείξουν στους εργαζόμενους, στο λαό, ότι δεν πρέπει να συνταχθεί με κανέναν ιμπεριαλιστή, είτε ξένο, είτε ντόπιο. 

Ως «μοναδικό απελευθερωτικό πόλεμο» ο Βλ. Ι. Λένιν χαρακτήριζε την πάλη για μετατροπή του πολέμου σε ένοπλη ταξική πάλη, με στόχο την σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτή η στάση- την οποία τα αστικά επιτελεία και οι φασίστες κολαούζοι τους λοιδορούν ως δήθεν «προδοτική» – είναι η αληθινά πατριωτική στάση κάθε εργάτη, κάθε ανθρώπου της δουλειάς, του μεροκάματου, κάθε νέου και νέας που θέλει μια πατρίδα λεύτερη από τα δεσμά της καπιταλιστικής σαπίλας και εκμετάλλευσης. 

Για να τελειώνουμε λοιπόν: «Μαθήματα πατριωτισμού» οι κομμουνιστές δεν δέχονται από τους ιδεολογικούς και πολιτικούς απογόνους αυτών που οδήγησαν τη χώρα και το λαό σε τραγωδίες (βλ. Μικρασιατική εκστρατεία, διχοτόμηση Κύπρου κλπ). Το ΚΚΕ, από την ίδρυση του μέχρι σήμερα, στην 100χρονη πορεία του, παραμένει κόμμα διεθνιστικό και, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, είναι γνήσια πατριωτικό. Όχι με την έννοια που προσδίδουν στον «πατριωτισμό» οι διάφοροι γυμνοσάλιαγκες της αστικής εξουσίας, αλλά με την ανόθευτη, αγνή, λαϊκή αντίληψη που έχει για την πατρίδα κάθε άνθρωπος που αγωνίζεται για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες. 

Beloyannis PicassoΈτσι, όπως το έθετε με παρρησία και γενναιότητα ο ήρωας Νίκος Μπελογιάννης, μπροστά στους κατηγόρους του: 

«…Ο πατριωτισμός ενός κόμματος ή και ατόμων ακόμα, κρίνεται όταν κινδυνεύει η ανεξαρτησία, ελευθερία και ακεραιότητα της πατρίδας μας. Εκεί βρίσκεται η λυδία λίθος. Αυτό είναι το κριτήριο για τον πατριωτισμό ενός κόμματος. Κι αν θελήσει κανείς με τέτοια κριτήρια να κρίνει το ΚΚΕ θα δει ότι δεν είναι κόμμα προδοτικό, αλλά αντίθετα είναι καθαρά ελληνικό και πατριωτικό… Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της. Και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα. Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω».
Διαβάστε: Ο ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ, του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ΚΟΜΕΠ 2012 Τεύχος 6.


TOP READ