18 Ιαν 2016

Ανυπακοή τώρα!

 Ανυπακοή τώρα!


Καθώς η αγωνία για τις επικείμενες ανατροπές στο ασφαλιστικό όλο και εντείνεται, αν μου ζητούσατε μια περιεκτική απάντηση στο ερώτημα "ποιός είναι ο απώτερος στόχος όσων ζούμε τα τελευταία χρόνια", θα μπορούσα να γίνω όσο πιο περιεκτικός γίνεται, απαντώντας μονολεκτικά: υπακοή.

Ενδεχομένως να φαίνεται πως αυθαιρετώ ή υπερβάλλω αλλά ομολογώ ότι με θλίψη διαπιστώνω πως, όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερα σκυμμένα κεφάλια βλέπω γύρω μου. Νέα παιδιά, με σπουδές που θα έκαναν πολλούς της γενιάς μου να ζηλέψουν, ικανοποιούνται με οποιαδήποτε δουλειά, διότι "και πάλι καλά να λες, με τόση ανεργία". Εργαζόμενοι, με χρόνια εμπειρίας στην πλάτη τους, ικανοποιούνται με οποιονδήποτε μισθό, αφού "μια χαρά είναι, αν σκεφτείς ότι άλλοι δουλεύουν για δυο ευρώ την ώρα". Άνεργοι, πεταμένοι στον δρόμο είτε επειδή έκλεισε η επιχείρηση όπου δούλευαν είτε επειδή κάποιοι αποφάσισαν να "εξυγιάνουν" το δημόσιο, ικανοποιούνται με οποιοδήποτε πεντάμηνο voucher, καθ' όσον "από το να κάθομαι, κάτι είναι κι αυτό και θα δούμε τι θα γίνει". Μια ολόκληρη χώρα εθίζεται όλο και περισσότερο σε οποιαδήποτε δουλειά, σε οποιονδήποτε μισθό, σε οποιαδήποτε διέξοδο... σε οποιαδήποτε ζωή. Χωρίς αντιρρήσεις. Υπάκουα.
 

Το φαινόμενο αυτό δεν αποτελεί αποκλειστικά ελληνικό χαρακτηριστικό. Τα ίδια συμβαίνουν (έστω, με παραλλαγές) σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό μας κόσμο. Με οποιαδήποτε δουλειά (έστω και με mini job) ικανοποιείται και ο γερμανός, με οποιαδήποτε δουλειά (έστω και με zero hour contract) ικανοποιείται και ο βρεττανός, με οποιαδήποτε δουλειά (έστω και τρίωρη) ικανοποιείται και ο γάλλος. Με οποιαδήποτε αμοιβή (έστω και με 95 λεπτά την ώρα) ικανοποιείται και ο βούλγαρος, με οποιαδήποτε αμοιβή (έστω και με ένα δολλάριο την ημέρα) ικανοποιείται και ο ταϊλανδός, με οποιαδήποτε αμοιβή (έστω και με 70 ευρώ τον μήνα) ικανοποιείται και ο αιγύπτιος. Με οποιαδήποτε ζωή ικανοποιούνται οι πάντες, έστω και με χαμοζωή. Χωρίς αντιρρήσεις. Υπάκουα.

Δεν πρέπει να παραξενευόμαστε διότι η υπακοή ήταν πάντοτε το ζητούμενο στον καπιταλισμό, αφού έτσι εξυπηρετείται ο βασικός του στόχος, δηλαδή η μεγιστοποίηση του επιδιωκόμενου κέρδους. Εκείνο που άλλαξε τα τελευταία 25 χρόνια είναι η ταχύτητα, η έκταση και το βάθος διάδοσης του φαινομένου, στοιχεία τα οποία επιτάθηκαν κατά την διάρκεια της σοβούσας καπιταλιστικής κρίσης, διαρρηγνύοντας εν τέλει την κοινωνική διαστρωμάτωση και, ως εκ τούτου, αμβλύνοντας την ένταση αλλά και την ίδια την πιθανότητα αντίδρασης των -πλειοψηφούντων οπωσδήποτε- λαϊκών στρωμάτων.

Όσο απλώνεται και βαθαίνει αυτή η υπακοή, τόσο περισσότερο διασπάται η εργατική τάξη και τόσο περισσότερο εθίζεται στην οποιαδήποτε χαμοζωή, ζαλισμένη από τα αλλεπάλληλα σοκ που δέχεται. Αν μάθεις να υπακούς, παύει να είναι ζητούμενο η πλήρης απασχόληση με αξιοπρεπείς αποδοχές και γίνεται η εξασφάλιση του φαγητού τής ημέρας. Αν μάθεις να υπακούς, ξεχνάς τι σημαίνει αξιοπρεπής σύνταξη και αρκείσαι σε ένα προνοιακό επίδομα. Αν μάθεις να υπακούς, μαθαίνεις να ικανοποιείσαι με αυτό που σου δίνουν και νιώθεις ευτυχής διότι κάποιοι άλλοι παίρνουν λιγώτερα από σένα.

Κάπως έτσι, λοιπόν, η υπακοή θεοποιείται και ο λαός εκπαιδεύεται να βολεύεται στο περιθώριο. Όταν γύρω του μαίνεται περιδινούμενη η καπιταλιστική πραγματικότητα σε μια ύφεση που δεν λέει να τελειώσει, δημιουργώντας ρουφήχτρες ανεργίας, φτώχιας και εξαθλίωσης, το περιθώριο που εξασφαλίζει η υπακοή δείχνει ελκυστικό. Στο κάτω-κάτω, όταν ολόκληρος πρωθυπουργός ομολογεί ότι αναγκάστηκε να υπακούσει και να υποκύψει στον εκβιασμό, πώς θα μπορούσε ο απλός λαός να κάνει αλλιώς;

Όμως, όταν βολεύεσαι στο περιθώριο, πρέπει να ξέρεις πως δεν υπάρχουν πολλά σκαλιά ακόμη να κατεβείς. Ήδη έχεις χάσει την αξιοπρέπειά σου, την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου, το φιλότιμό σου, την αγωνιστική σου διάθεση. Ήδη έχεις μάθει να μην ονειρεύεσαι, να μην ελπίζεις, να μη διεκδικείς. Ήδη έχεις αποδεχτεί την παρακατιανοσύνη σου και την αδυναμία σου, έχεις συμφιλιωθεί με την δουλικότητά σου κι έχεις θεωρήσει ως τελεσίδικα χαμένα αυτά που κάποτε μέχρι και αίμα χύθηκε για να κερδηθούν. Όχι πως, σε στιγμές ενδοσκόπησης, δεν τα καταλαβαίνεις όλα τούτα. Μα κάποιοι σου είπαν πως έτσι είναι ή έτσι πρέπει κι εσύ έχεις μάθει να υπακούς δίχως αντιρρήσεις. Σαν τους σκλάβους στα βαμβακοχώραφα της Λουιζιάνας, πριν εκατόν πενήντα χρόνια...


Σε τελική ανάλυση, δηλαδή, υπακοή σημαίνει να απεμπολείς το δικαίωμά σου στην διαμαρτυρία. Υπακοή σημαίνει να ξεχνάς ότι μπορείς να πεις και όχι. Να πεις όχι σε όλα όσα σχεδιάζονται για σένα αλλά χωρίς εσένα. Να πεις όχι στο σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω. Να πεις όχι στο ξεροκόμματο, όχι στην ανυποληψία, όχι στον ευτελισμό σου. Να πεις όχι στα δεσμά σου, όχι στον εξανδραποδισμό σου. Να πεις όχι στην χαμοζωή. Να πεις όχι στο περιθώριο.

Υπ' αυτή την έννοια, λοιπόν, η διέξοδος δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανυπακοή. Διέξοδος είναι ο εκ νέου ενστερνισμός τού δικαιώματός μας να πούμε όχι. Όχι στην άβουλη συμμετοχή μας στα καπιταλιστικά παιχνίδια που παίζονται στις πλάτες μας. Όχι στο ζοφερό μέλλον που σχεδιάζεται ερήμην μας. Όχι στην υποταγή. Ναι στην ανυπακοή. Τώρα!

Μην καρτεράτε να λυγίσουμε

 Μην καρτεράτε να λυγίσουμε

Το βασικό "πρόβλημα" της χτεσινής γιορτής του ΚΚΕ, στο ΣΕΦ, ήταν πως όταν ο πήχης έχει μπει πολύ ψηλά από την προηγούμενη χρονιά, μπορεί να φανεί πως η φετινή προσπάθεια υστερεί, χωρίς να συμβαίνει κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα, και να μη χαραχτεί τόσο έντονα στη μνήμη του κοινού. Δεν είναι εύκολο όμως να γίνεται κάθε φορά καινούριο ρεκόρ ή κάτι σαν τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων, όπως στην περυσινή παράσταση.
Αν και προσωπικά, μου θύμισαν φέτος κάτι από Ολυμπιάδα οι συνοικιακές αποστολές με τα πούλμαν, τη γερουσία και τους επικεφαλής με τις ταμπελίτσες (Βύρωνας 1, Βύρωνας 2, Καισαριανή) που ακολουθούσαν, για να μη χαθούν μες στο πλήθος, σαν παρέλαση βετεράνων της Ζεγκόβια.
-Κι η Αλεζία;
-Ποια Αλεζία; Τι Αλεζία; Χμμ... Τι τη θέλετε τέλος πάντων αυτή την Αλεζία;

Φέτος ο κόσμος στις κερκίδες πρέπει να ήταν ελαφρώς λιγότερος στις κερκίδες (από πέρσι που η γιορτή είχε εγκαινιάσει άτυπα και την προεκλογική περίοδο) και γέμισε ασφυκτικά μόνο την πλευρά που συναντούσε πρώτη, καθώς ερχόταν από το τρένο κι όχι την άλλη από τη μεριά της θάλασσας. Αλλά ήταν συγκριτικά πιο ογκώδη τα μπλοκ της νεολαίας στον αγωνιστικό στίβο (της ταξικής πάλης), που έβγαιναν ένα-ένα, κατά οργάνωση, οπότε είναι κάπως επισφαλείς οι ακριβείς εκτιμήσεις.
Ας κρατήσουμε για σιγουριά ένα γενικό πενταψήφιο (πάνω από δέκα χιλιάδες κόσμος) και την ιδιαιτερότητα του ΚΚΕ. Που (μόνο αυτό) άφησε πίσω του τη θεωρία των σταδίων, όταν όλοι οι άλλοι ανακάλυπταν ξανά την κρυφή γοητεία της, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αλλά είναι το μόνο πολιτικό κόμμα που μπορεί να γεμίσει τόσο μεγάλα στάδια, ακολουθώντας τις παραδόσεις της μεταπολίτευσης και τα (σοβιετικής κοπής) ωραία φιλειρηνικά ονόματα των σταδίων που χτίζονταν τότε, πχ Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Ένα άλλο πρόβλημα, όταν μπλέκεις με κομμουνιστές, σε αντίθεση με το στερεότυπο για το μέσο (ας το πούμε σχηματικά) αριστερό, πλην Λακεδαιμονίων, που λέει πχ στις 7, για να ξεκινήσει/φτάσει στις 8μιση, είναι ο υπερβάλλων ζήλος, που ξεπερνάει την έννοια της συνέπειας, με συνέπεια να υπάρχει πχ μποτιλιάρισμα, μισή και μία ώρα πριν από την ώρα έναρξης, λες και πρόκειται για κανονικό αγώνα. Όπου χρειάζεται και το λεγόμενο pre game show με ζωντανές συνδέσεις για την άφιξη των πούλμαν με τις αποστολές, ρεπορτάζ από τους επίσημους καλεσμένους (όπου ήταν και ο μικρός Κόκκαλης, εγγονός του επιτρόπου Υγείας στην κυβέρνηση του βουνού, που έβγαζε και φωτογραφίες από το κινητό του) και το κλίμα στους οπαδούς. Κι είναι κρίμα που δε γίνονται σε πιο τακτική βάση τέτοιες εκδηλώσεις στο ΣΕΦ, για να έχει κάθε περιοχή-οργάνωση τη δική της θύρα, με τα δικά της συνθήματα, πανό, και οργανωτές κερκίδας για το πέταλο των φανατικών, όπου θα ήταν οι ναυτεργάτες από το Πέραμα.

Εκτός γηπέδου, οι πλανόδιοι σφοι-πωλητές (δεδομένης της έλλειψης μιας μπουτίκ με αναμνηστικά, ημερολόγια και λοιπά είδη του κόμματος) ήταν μάλλον λιγότεροι από άλλες χρονιές, αλλά τη διαφορά την έκανε η προσφορά με πιροσκί για την οικονομική ενίσχυση του κόμματος, που ένας σφος ορκίζεται πως είδε με τα μάτια του, αλλά δεν τα αγόρασε, για να έχει και πειστήρια.

Για την ομιλία του ΓΓ θα τα διαβάσατε κι αλλού (κι αν δεν το χορτάσατε, υπάρχει και μια σημερινή τηλεοπτική του εμφάνιση στο πρωινό ενημερωτικό της ΕΡΤ). Αυτό που μου έμεινε περισσότερο ήταν μια αποστροφή της ομιλίας του για μερίδα της ελληνικής αστικής τάξης και μερίδα της γερμανικής και βάλε (sic) αστικής τάξης, που βλέπουν καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, μέσω ενός γκρέξιτ.
Αλλά είναι ζήτημα πόσο μπορεί να διατηρήσει ένας ομιλητής την προσοχή του κοινού του σε μια σχεδόν ωριαία ομιλία. Και αν δυσκολεύεσαι να περάσεις κάποια μηνύματα στο μιλητό, που φτάνει σαν μπλα-μπλα στα αυτιά του μέσου συνομιλητή, μπορείς να δοκιμάσεις και το τραγούδι, που είναι πιο άμεσο. Όχι γιατί εσύ κεκεδίζεις ή πάσχεις από κάποια μορφή δυσλεξίας, αλλά γιατί ο άλλος δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί και να σε καταλάβει και σου χρεώνει συνήθως επικοινωνιακό έλλειμμα, την αδυναμία του ως δική σου έλλειψη.

Ο φασισμός δεν έρχεται απ' το μέλλον, καινούριο κάτι τάχα να μας φέρει, έπαιζαν τα μεγάφωνα στο στάδιο. Αλλά είναι σημάδι των καιρών και ιστορική ειρωνεία ότι πολύς κόσμος δέχεται το κλασικό στερεότυπο για τους κομμουνιστές, που έχουν μείνει στον 19ο αιώνα και δεν έχουν κάτι καινούριο ή πρωτότυπο να συνεισφέρουν.
Ο κομμουνισμός όμως έρχεται από το παρελθόν και από το μέλλον ταυτόχρονα, να τα ενώσει στο σήμερα σαν συνδετικός κρίκος, το κεκτημένο με την προοπτική. Έρχεται από τις ανασκαφές του μέλλοντος και την ένδοξη ιστορία που επιχείρησε να σπάσει την αλυσίδα της ανθρώπινης προϊστορίας, παίζοντας (και μερικές φάλτσες) νότες από τη μουσική της κοινωνίας του μέλλοντος*. Έρχεται, σαν τους συντρόφους, από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά, τόσο μακριά όσο φτάνουν οι ρίζες και οι ελπίδες μας.

{*η οποία μπορεί να μοιάζει με τις κλασικές παλιές μορφές ή και με πιο νέα είδη, όπως στην προχτεσινή ηλεκτρ(ον)ική βραδιά της Κοβ Γούβας-Εξαρχείων στου Ψυρρή, όπου μαζεύτηκε πολύς κόσμος, ενθουσιασμένοι νεωτεριστές και κάποιοι παραδοσιακοί ροκάδες να νιώθουν πολύ γέροι και να γκρινιάζουν, σαν αυτούς του Μάπετ Σόου, πότε θα παίξει πραγματική μουσική}.

Κι αυτό που μένει σα μελωδία στα αυτιά είναι ο στίχος του Αγγουλέ "μην καρτεράτε να λυγίσουμε ούτε για μια στιγμή", σαν επιμύθιο από το αφιέρωμα στους αλύγιστους της ταξικής πάλης, που στέκουν παράδειγμα προς μίμηση για τους σημερινούς σφους, αρκεί να μη χάσουν την τακτική τους ευλυγισία, εκεί που το απαιτούν οι συνθήκες. Κι αυτό είναι ένα από τα δυσκολότερα καθήκοντα για τη σημερινή γενιά, που μπορεί να μην έχει να αντιμετωπίσει ξερονήσια κι εξορίες, αλλά την απειλεί το αναμορφωτήριο της χρόνιας ανεργίας και μιας σειράς άλλων ζητημάτων, που στέκονται σαν τείχος, σα νέος Παρθενώνας μπροστά στους αγωνιστές και τους ζητάν να "συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις", να υπογράψουν νοερά μια δήλωση ότι αποκηρύσσουν τον αγώνα, την ταξική πάλη, όλες αυτές τις εξαλλοσύνες που θα σε κάνουν να φας το κεφάλι σου, να χάσεις τη δουλίτσα σου και τη ζαχαρένια σου.
Αυτή τη συνέχεια θέλησε να δώσει κι η χτεσινή παράσταση, με τους παλαίμαχους αγωνιστές να διηγούνται τα δικά τους βάσανα για την πέτρα που έσκαβαν χωρίς σταματημό, γιατί οι βασανιστές τους νόμιζαν πως οι δικές τους αντοχές θα τελείωναν πριν από τους βράχους. Αλλά σε βεβαίωναν την ίδια στιγμή πως το δύσκολο είναι να ακούς για όλα αυτά κι όχι να σου συμβαίνουν. Και πως αν τους δινόταν η ευκαιρία να ξαναρχίσουν τη ζωή τους, με τη στερνή τους γνώση, θα έκαναν τα ίδια και ακόμα περισσότερα. Για να παραδώσουν στο τέλος τη σκυτάλη στα μικρά παιδιά, τους νέους καρπούς της σποράς που άφησαν και θα κάνει τη ζωή να ανθίσει, σαν το γαρίφαλο που άνοιξε στο κέντρο της σκηνής, χτες στο ΣΕΦ.

Το καμένο χώμα βγάζει
έτσι και πέσει μια βροχή
Τα ωραιότερα λουλούδια
Που 'χω δει...

H ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στο ΣΕΦ

 H ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στο ΣΕΦ


Λαϊκή απάντηση στην ολομέτωπη επίθεση

Λαϊκή απάντηση στην ολομέτωπη επίθεση

Στη βδομάδα που πέρασε έγινε απόλυτα καθαρό ότι ο μπαξές της κυβερνητικής πολιτικής έχει απ' όλα: Και ιδιωτικοποιήσεις (μετά τα αεροδρόμια και την Ενέργεια, το κεντρικό λιμάνι και ο «Αστέρας»). Και επανασυγκρότηση του κράτους ώστε να ανταποκρίνεται καλύτερα στις σύγχρονες απαιτήσεις του κεφαλαίου. Και στρώσιμο του εδάφους για πλήρη κατάργηση των ψηγμάτων δημόσιας Παιδείας (προβλέπουν ως και «Mall» στις σχολές για να ...μη μένουν αναξιοποίητες οι αίθουσες!). Και κορυφαίο, βεβαίως, το Ασφαλιστικό, όπου δε θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα. Για να μη μείνει, μάλιστα, καμία μερίδα της αστικής τάξης παραπονούμενη, η κυβέρνηση φρόντισε διά της πλαγίας να νομοθετήσει και το «lock out» μέσα από την επικύρωση του «Κοινωνικού Ευρωπαϊκού Χάρτη».
Οσο κι αν σε επίπεδο τακτικής η κυβέρνηση φροντίζει να εμφανίζει σαλαμοποιημένη την πολιτική της, επιδιώκοντας, μάλιστα, να στρέφει κάθε φορά μια ομάδα του εργαζόμενου λαού ενάντια στην άλλη, είναι «στιγμές» που το σύνολο της πολιτικής της εμφανίζεται στο πιάτο όχι πλέον ως γενική διακήρυξη, αλλά πρακτικά και εφαρμοσμένα. Τέτοια στιγμή ήταν η βδομάδα που πέρασε. Ενόψει τόσο της παρουσίας του πρωθυπουργού στο Νταβός, όσο και κυρίως της συνεχιζόμενης «αξιολόγησης» του κυβερνητικού έργου από τους δανειστές, η κυβέρνηση εμφανίστηκε με επιταχυνόμενους ρυθμούς στην εφαρμογή της πολιτικής της, έτσι που να δίνει τη δυνατότητα να παρατηρηθεί αυτή στην ολότητά της, παρατήρηση που με τη σειρά της καταλήγει σε ένα και μόνο συμπέρασμα: Πρόκειται για ολομέτωπη επίθεση. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε μια αποστροφή του λόγου του ομολόγησε ότι η κυβέρνησή του έχει νομοθετήσει σ' ένα χρόνο περισσότερα απ' όσα νομοθέτησαν όλες μαζί οι προηγούμενες κυβερνήσεις της περιόδου των μνημονίων. Αυτό το εμφανίζει, βέβαια, ως θετικό στοιχείο - και είναι, από τη σκοπιά των συμφερόντων της αστικής τάξης: Πράγματι, η σημερινή κυβέρνηση επιλέχθηκε από την αστική τάξη για να κάνει τη βρώμικη δουλειά και αυτό ακριβώς ζητάνε να τους αναγνωριστεί.
Πάνε τρέχοντας
Παράλληλα, βέβαια, τα παπαγαλάκια της κυβερνητικής προπαγάνδας, προσπαθώντας να μαζέψουν τα απόνερα της δυσαρέσκειας που προκαλούν διάφορες κυβερνητικές πράξεις, ισχυρίζονται πως δεν είναι άλλο από ψέματα όσα ως αποτέλεσμα ήδη μετρώνται: Το είπαν για τις συντάξεις που «δεν μειώνονται» αλλά ήδη μειώνονται. Το είπαν για το «lock out» που δεν είναι στην πολιτική τους αλλά ήδη το ενέκριναν. Το είπαν για τους πλειστηριασμούς σπιτιών που δεν θα γίνονταν αλλά ήδη ανακοινώνονται από τις τράπεζες κ.ά.
Η κυβερνητική προπαγάνδα δεν μπορεί να κρύψει πως πάνε τρέχοντας να σώσουν την παρτίδα για λογαριασμό του κεφαλαίου: Προωθούν το σύνολο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και ας ρίχνουν στάχτη στα μάτια με θέματα όπως η εξέλιξη στις Σκουριές ή οι δηλώσεις Στουρνάρα για το Νομισματοκοπείο. Κάθε ψέμα, τελικά, έχει κοντά ποδάρια.
Την ώρα που ο Κατρούγκαλος δήλωνε ότι είναι «υπέρ αδυνάτων» η πολιτική τους, και ο Τόσκας χαρακτήριζε «ατυχή» τη ρίψη δακρυγόνων στη διαδήλωση του ΠΑΜΕ, η ΕΕ, διά των οργάνων της, έκανε καθαρό πως είναι «σε καλό δρόμο» η κυβερνητική πολιτική για Ασφαλιστικό και δημοσιονομικά, ό,τι δηλαδή τσακίζει κι άλλο το λαό.
Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι την ώρα που η κυβέρνηση μιλά για συνεχιζόμενη διαπραγμάτευση σε θετική κατεύθυνση για το λαό, τα παπαγαλάκια της μιλάνε ήδη για «plan B», δηλαδή για τα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα που θα χρειαστεί να πάρει η κυβέρνηση ...δήθεν εκβιαζόμενη!
Κάλεσμα σε υποταγή
Κι επειδή ό,τι προωθούν είναι ζόρικο, έχουν ρίξει τα συνθήματα της συναίνεσης στο όνομα του μικρότερου κακού. Την προηγούμενη Κυριακή, ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης, σημείωνε σε συνέντευξή του στην κυριακάτικη «Αυγή» πως η εξασφάλιση της συναίνεσης του λαού στην πολιτική που υλοποιούν αποτελεί «στοίχημα», το οποίο πρέπει να κερδίσουν, ώστε να υπηρετήσουν με επάρκεια το στόχο της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας και θωράκισής της, όσο είναι δυνατόν, μπροστά στον κίνδυνο εκδήλωσης νέας κρίσης, που θα απαιτήσει νέα αντιλαϊκά μέτρα. Οπως χαρακτηριστικά ανέφερε, «οι παγκόσμιες εξελίξεις δείχνουν ότι η κρίση που ζούμε δεν έχει ξεπεραστεί. Αντίθετα, υπάρχουν κίνδυνοι αναζωπύρωσης. Για τον λόγο αυτόν, κεντρικός στόχος για το 2016 είναι η σταθεροποίηση και η ανάκαμψη της οικονομίας». Να μάθει, δηλαδή, ο λαός να ζει με δεδομένες τη φτώχεια, τη μιζέρια, την εξαθλίωση, γιατί μπορεί να έρθουν και χειρότερα.
Υπηρετούν τον ίδιο αντιλαϊκό στόχο
Στα θέματα της βδομάδας που πέρασε, καταγράφηκαν και οι εξελίξεις για την αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος, όπως εκφράστηκαν μέσα από την εκλογή νέου προέδρου στη ΝΔ, θέμα που η κυβέρνηση αξιοποίησε για να διατυπώσει τη θέση πως «το δίλημμα είναι Αριστερά ή Δεξιά», με την υποσημείωση ότι ο νέος αρχηγός της ΝΔ είναι «νεοφιλελεύθερος». Παράλληλα, από την πλευρά της, η ΝΔ κάλεσε σε μέτωπο στο «λαϊκισμό μιας ανίκανης κυβέρνησης». Και οι δύο κάνουν γαργάρα το γεγονός πως παρότι επιχειρούν να εκφράσουν διαφορετικά τμήματα της αστικής τάξης, υπηρετούν τον ίδιο αντιλαϊκό στόχο, την καπιταλιστική ανάκαμψη, η οποία προϋποθέτει το διαρκές τσάκισμα του λαού. Γι' αυτό και τα «νέα» διλήμματά τους πρέπει να κάνουν παρέα στον κάλαθο των αχρήστων στα αντίστοιχα προγενέστερα, του τύπου «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», «δεξιά - αντιδεξιά», «μερκελιστές - αντιμερκελιστές» κ.ο.κ. Βασικός στόχος των διλημμάτων που λανσάρουν είναι η χειραγώγηση των λαϊκών συνειδήσεων, το «κουκούλωμα» του ταξικού χαρακτήρα της κλιμακούμενης αντιλαϊκής επίθεσης.
Ο ίδιος ο ΣΕΒ, εξάλλου, δεν αφήνει περιθώρια γι' αυταπάτες. Με νεότερη παρέμβασή του μίλησε ήδη για «ολοκλήρωση της αξιολόγησης, αποφασιστική υλοποίηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων και προώθηση του νέου αναπτυξιακού νόμου». Τραπεζίτες και άλλα τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου ζητούν διαβεβαιώσεις «αποφασιστικότητας και συνέπειας». Και εισπράττουν από την κυβέρνηση διαβεβαιώσεις για την «ολοκλήρωση της αξιολόγησης το συντομότερο δυνατόν» και την «εφαρμογή των δεσμεύσεων της συμφωνίας με τους δανειστές».
Ωρα ευθύνης για όλους
Με αφορμή το Ασφαλιστικό, σε ειδικό τετρασέλιδο που μοιράζεται στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές το ΚΚΕ σημειώνει: «Είναι ώρα ευθύνης για όλους μας! Είναι η ώρα ο λαός να ορθώσει το ανάστημά του, να οργανώσει τον αγώνα του ενάντια στον πόλεμο που του έχουν κηρύξει. Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλο χαμένο χρόνο, αυταπάτες κι απογοητεύσεις. Το νέο έγκλημα στο Ασφαλιστικό μάς αφορά όλους. Κανείς δεν μένει έξω από τη νέα σφαγή! Ολοι κι όλες πλήττονται από τις νέες μειώσεις συντάξεων, από την αύξηση των εισφορών και των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, από την προς τα κάτω εξομοίωση συντάξεων και κοινωνικών παροχών. Από τις κουτσουρεμένες συντάξεις ζουν άνεργα κι απολυμένα παιδιά, εγγόνια, οικογένειες ολόκληρες».
Και απαντώντας στην κυβερνητική προπαγάνδα τονίζει: «Η "κοινωνική δικαιοσύνη" της κυβέρνησης είναι η εξομοίωση προς τα κάτω, ο φτωχός να πληρώνει για το φτωχότερο και το κεφάλαιο να μένει στο απυρόβλητο. Κοροϊδεύει, όταν λέει ότι η επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη θα οδηγήσει σε αποκατάσταση απωλειών. Τα νέα μέτρα ήρθαν για να μείνουν και στη φάση της όποιας ανάκαμψης, που κι αυτή είναι αβέβαιη, με βάση την πορεία της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας.
Οσο δεν βλέπουν ισχυρή λαϊκή αντίσταση, τόσο πιο αδίστακτοι θα γίνονται!
Εχουμε πλέον πείρα, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, για να δούμε ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση, διαχείριση, διαπραγμάτευση που μπορεί να εξανθρωπίσει το καπιταλιστικό σύστημα και να κάνει φιλολαϊκή την ΕΕ.
Σήμερα, λοιπόν, ο καθημερινός αγώνας για τα οξυμένα προβλήματα του λαού μας πρέπει να συμβάλλει στη συγκέντρωση δυνάμεων, με στόχο την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας.
Το πραγματικό δίλημμα για το λαό είναι: Συναίνεση και ανοχή στη σφαγή ή οργάνωση της πάλης για την ανατροπή;».

Σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ για τη Δυτική Αθήνα: Μια οφειλόμενη απάντηση

Σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ για τη Δυτική Αθήνα: Μια οφειλόμενη απάντηση



Σχέδια για εμπορική δραστηριότητα στο πάρκο «Τρίτση» προτείνει το σχέδιο
Σχέδια για εμπορική δραστηριότητα στο πάρκο «Τρίτση» προτείνει το σχέδιο
Στις 9/1, σε ημερίδα που διοργάνωσε στο Περιστέρι η ΝΕ Δυτικής Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, παρουσίασε το «Στρατηγικό Σχέδιο για τη βιώσιμη ανάπτυξη της Δυτικής Αθήνας». Πρόκειται για ένα κείμενο περίπου 90 σελίδων, με το οποίο προτείνεται ένα «συνεκτικό ολιστικό μοντέλο χωρικής ανάπτυξης της Δυτικής Αθήνας», χαρακτηρίζοντας εισαγωγικά τη Δυτική Αθήνα ως «μια διακριτή χωρική ενότητα», σύμφωνα με τις επιταγές του Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας.

Στην εισαγωγή του κειμένου επιχειρείται μια «τεχνοκρατική - επιστημονική» προσέγγιση της Δυτικής Αθήνας, που όμως είναι βαθιά πολιτική. Ο χωροταξικός σχεδιασμός είναι πολιτικό και όχι τεχνοκρατικό ζήτημα, αναπόσπαστα δεμένο με τις κυρίαρχες σχέσεις παραγωγής. Γι' αυτό και πρέπει να κρίνουμε το χωροταξικό σχεδιασμό στη βάση του ερωτήματος: χωροταξικός σχεδιασμός για το λαό ή για τα μονοπώλια;
Το κείμενο είναι διαρθρωμένο σε ενότητες όπως Υγεία, Πρόνοια, Πολιτισμός, Οικονομική Ανάπτυξη κ.τ.λ., όπου αναφέρονται θέσεις και προτάσεις και στο σύνολό του είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό για τις στοχεύσεις του. Σταχυολογούμε κάποια σημεία:
-- Στην ενότητα Χρήσεις Γης αναφέρεται: «Μια παρέμβαση μεγάλης ανάπλασης χρειάζεται στο κέντρο των Αγίων Αναργύρων, ώστε να τονωθεί ο εμπορικός χαρακτήρας της περιοχής». Το κέντρο των Αγίων Αναργύρων είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση υποβαθμισμένης περιοχής, καθώς είναι κυκλοφοριακός κόμβος για τη Δυτική Αθήνα και δέχεται καθημερινά μεγάλο όγκο διερχόμενων οχημάτων. Το γεγονός αυτό, όμως, είναι αιτία που καθημερινά μικροί αυτοαπασχολούμενοι αναγκάζονται να κλείσουν τα καταστήματά τους στην περιοχή ή το ότι δεν τα βγάζουν πέρα;

Ο ΧΥΤΑ στη Φυλή, που η περιφερειακή διοίκηση έλεγε ότι θα κλείσει, παραμένει...
Ο ΧΥΤΑ στη Φυλή, που η περιφερειακή διοίκηση έλεγε ότι θα κλείσει, παραμένει...
Kostas Kominis - Studio Komini
-- Για το πάρκο «Αντ. Τρίτσης»: «Εκπόνηση σχεδίου οικονομικής βιωσιμότητας με στόχο την οικονομική αυτάρκεια. Ωστόσο, θα πρέπει να μην εκφυλιστεί ο χαρακτήρας του καταφεύγοντας στην εμπορευματοποίηση. Για να εξασφαλιστεί κάτι τέτοιο, πρέπει να θεσμοθετηθεί σταθερή χρηματοδότηση (έστω και μικρού ύψους) από τον κρατικό προϋπολογισμό». Για να συνεννοούμαστε, προτείνουν το πάρκο να λειτουργεί με ίδια έσοδα, άρα εμπορικές δραστηριότητες, με θεσμοθετημένη (;) χρηματοδότηση - ψίχουλα ως φερετζέ κρατικής ενίσχυσης, στον αντίποδα της ανάγκης που υπάρχει για πλήρη, σταθερή και αποκλειστική χρηματοδότηση του πάρκου από τον κρατικό προϋπολογισμό.
-- Στην ενότητα για την Υγεία: «Είναι πια ευρύτερα αποδεκτό ότι η ανθρωπιστική κρίση μαστίζει την ελληνική κοινωνία». Η χρήση του θολού όρου «ανθρωπιστική κρίση» συσκοτίζει συνειδητά το χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και τα αποτελέσματά της στα λαϊκά στρώματα, τα οποία πηγάζουν ακριβώς από τον ίδιο το χαρακτήρα της και όχι από τη μορφή διαχείρισής της.
-Για τις Υπηρεσίες Πρόνοιας:«Προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στην ικανοποίηση βασικών αναγκών επιβίωσης και ασφάλειας των ατόμων που βιώνουν συνθήκες ακραίας φτώχειας». Πρόκειται για πλήρη ευθυγράμμιση με την πολιτική της ΕΕ για τη χορήγηση ελαχίστων παροχών στους τελείως εξαθλιωμένους.
-- Για την καταπολέμηση της φτώχειας: «Παροχή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, με μεθόδους που δεν προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια» και επίσης πρόταση για «ταμείο αρωγής φτωχών νοικοκυριών που θα ιδρυθούν από τους δήμους και θα λειτουργούν με την υποστήριξη τοπικών χορηγών». Προσβολή για τους ανέργους και τις οικογένειές τους είναι η παρουσίαση της ανεργίας και της φτώχειας ως καιρικά φαινόμενα, από τα οποία δεν μπορούμε να γλυτώσουμε σε καμία περίπτωση, απλά πρέπει να προστατευτούμε.
-- Για τις κοινωνικές δομές: «Δημιουργία μητρώου με όλες τις υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα που λειτουργούν το Δημόσιο, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η εκκλησία, εθελοντικές και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις». Με άλλα λόγια, θεσμοθέτηση των ΜΚΟ και εξοικείωση με τη λογική που λέει ότι οι κοινωνικές δομές δεν είναι αποκλειστική αρμοδιότητα και ευθύνη του κράτους.
-- Για τη διαχείριση απορριμμάτων: «Προτείνουμε τον καθορισμό συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος για το οριστικό κλείσιμο του ΧΥΤΑ Φυλής, το οποίο θα πρέπει να συμβεί με την πληρωμή των κυττάρων της Β' φάσης που προσδιορίζεται στις αρχές του 2019». Η προεκλογική δέσμευση - σημαία της τότε υποψήφιας περιφερειάρχη Δούρου για άμεσο κλείσιμο του ΧΥΤΑ Φυλής παραπέμπεται στις καλένδες και προτάσσεται ο ...ρεαλισμός.
-- Για την εμπορική δραστηριότητα: Στο κεφάλαιο αυτό προτείνεται η δημιουργία «μιας μεγάλης στεγασμένης περιφερειακής αγοράς που στην ουσία θα αποτελεί το χώρο των παζαριών χωρίς μεσάζοντες που έχουν αναπτυχθεί στην περιοχή μας». Προβολή των αγορών που λειτουργούν ως «δούρειος ίππος» για την κυριακάτικη αργία, των οποίων ο χαρακτηρισμός «χωρίς μεσάζοντες» μόνο ως αστεϊσμός μπορεί να εκληφθεί, καθώς είναι κοινό μυστικό ότι γύρω από αυτές τις αγορές κινούνται χονδρέμποροι και εισαγωγείς.
-- Για την ενίσχυση της κοινωνικής και συνεταιριστικής οικονομίας: «Μια μορφή εκκίνησης, οργάνωσης και ανάπτυξης δραστηριοτήτων αυτοαπασχόλησης - ιδιαίτερα των πολυάριθμων ανέργων κατοίκων - είναι η κοινωνική οικονομία». Η προβολή της κοινωνικής οικονομίας, που αποτελεί κατεύθυνση της ΕΕ, δεν έχει καμιά σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα. Είναι σαφές ότι αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους ως ...συλλογικούς ιδιοκτήτες (άρα τα εργασιακά δικαιώματα πάνε περίπατο), λειτουργεί ως όχημα για την επί πληρωμή παροχή υπηρεσιών (που πριν παρέχονταν από το κράτος δωρεάν ή με μικρό τίμημα) και ενσωματώνει τριγμούς που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ριζοσπαστικοποίηση.
-- Για τη Δημόσια Διοίκηση και την τοπική δημοκρατία: «Η προοδευτική μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης θα την θέσει στην υπηρεσία των πολλών και όχι των λίγων μεγάλων συμφερόντων». Πλήρης αποπροσανατολισμός για τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους, για το ότι δηλαδή το αστικό κράτος είναι εξ ορισμού στην υπηρεσία των λίγων, που κατέχουν τον πλούτο τον οποίο παράγουν οι πολλοί.
Καλούν σε συμβιβασμό με τη φτώχεια τις λαϊκές οικογένειες
Θα μπορούσε κάποιος να αναφερθεί σε πολλά περισσότερα, αλλά θεωρούμε πως τα προαναφερθέντα είναι απολύτως ενδεικτικά και αποδεικτικά για τη στόχευση του κειμένου.
Είναι προκλητικό σήμερα, που η παραγωγικότητα της εργασίας, η επιστήμη και η τεχνολογία επιτρέπουν μια ανθρώπινη ζωή για το λαό της χώρας μας, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στη Δυτική Αθήνα να καλούν τις λαϊκές οικογένειες της περιοχής να συμβιβαστούν με την ανεργία και τη φτώχεια, προτείνοντας μέτρα «πτωχοκομείου».
Στόχος τους είναι ο κατά το δυνατόν μεγαλύτερος εγκλωβισμός λαϊκών στρωμάτων στη λογική ενός λιγότερο «επιθετικού» και «άδικου» καπιταλισμού, δηλαδή περιγράφουν ένα λύκο που θα ...συμπαθεί τα πρόβατα.
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι στη Δυτική Αθήνα κατοικούν κατά κύριο λόγο εργάτες, φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, που έχουν πληγεί πολύ σκληρά από την καπιταλιστική οικονομική κρίση. Αυτό που πραγματικά τους ανησυχεί, είναι όλος αυτός ο κόσμος να πάρει διαζύγιο από τη μοιρολατρία και το φόβο. Να πάψει να συμβιβάζεται με τη λογική «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω».
Αναμασούν γνωστά και χιλιοπαιγμένα ιδεολογήματα, όπως αυτό της κοινωνικής οικονομίας, του εθελοντισμού, της υγιούς επιχειρηματικότητας και χρησιμοποιούν μια φιλολαϊκή ρητορεία που δεν πρέπει να ξεγελάει κανέναν πια.
Βάζουν πλάτη καθημερινά στις γειτονιές για να περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα, προσπαθούν να καθαγιάσουν το «αριστερό μνημόνιο», παρουσιάζουν το αντιασφαλιστικό έκτρωμα ως διασφάλιση των συντάξεων. Την ίδια στιγμή, πλασάρουν τη ξαναζεσταμένη σούπα: άλλο κυβέρνηση, άλλο ΣΥΡΙΖΑ!
Θέλουν με κάθε μέσο να αποκρύψουν ότι ο χωροταξικός σχεδιασμός προς όφελος του λαού απαιτεί ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, όπου η γη και τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία και η παραγωγή θα αναπτύσσεται με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο. Οπου κριτήριο δε θα είναι το ποσοστό κέρδους, αλλά η διευρυνόμενη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Στις συνθήκες αυτές, ο χωροταξικός σχεδιασμός θα αντανακλά τις νέες, μη εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, θα αποτελεί τη «χωρική έκφραση» του οικονομικού κεντρικού σχεδίου προς όφελος των λαϊκών αναγκών. Θα εκπληρώνει στόχους που στον καπιταλισμό είναι αλληλοαποκλειόμενοι και γι' αυτό εμφανίζονται από την άρχουσα τάξη ως αντιφατικοί, όπως π.χ. η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, η ισόρροπη ανάπτυξη των κλάδων της οικονομίας και των περιοχών της χώρας κ.ά., με ταυτόχρονη αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του συνόλου των εργαζομένων.
Ο λαός της περιοχής μας πρέπει να βγάλει συμπεράσματα και από αυτήν την επεξεργασία του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να πιστέψει στη δύναμή του. Να συμπορευτεί τώρα με το ΚΚΕ!

Θοδωρής ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΣ
Μέλος του Γραφείου της Περιφερειακής Επιτροπής Δυτικής Αθήνας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ

Μπροστά σε νέα διλήμματα και διεργασίες

Μπροστά σε νέα διλήμματα και διεργασίες

Σταύρος Θεοδωράκης - Φώφη Γεννηματά
Σταύρος Θεοδωράκης - Φώφη Γεννηματά
Eurokinissi
Πολύ πιο σύντομα κι απ' ό,τι αναμενόταν άρχισε να επιβεβαιώνεται η εκτίμηση ότι η εκλογή νέας ηγεσίας στη ΝΔ θα επιδράσει στις διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού. Από πολύ νωρίς, άλλωστε, καταγράφηκαν τα πρώτα κρούσματα σε ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, που είτε φοβούνται διεμβόλιση των χώρων τους, είτε δεν αρνούνται μια τέτοια «συμπόρευση».
Αντικειμενικά μπροστά στα λεγόμενα «κεντρώα» και «κεντροαριστερά» αστικά κόμματα προβάλλει το δίλημμα είτε συμπόρευσης με τη «φιλελεύθερη» ΝΔ είτε με το σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ. Το δίλημμα αυτό προκαλεί διχασμό στο εσωτερικό τους.
Οι αποστάσεις ανάμεσα στις δύο αυτές επιλογές δεν είναι μεγάλες και σίγουρα δεν είναι άβυσσος. Υπάρχει κοινή στρατηγική, ένα νήμα που συνδέει όλες ανεξαιρέτως τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, κόμματα και μορφώματα. Ολοι τους υπηρετούν τον ίδιο αντιλαϊκό στόχο, την καπιταλιστική ανάκαμψη, η οποία προϋποθέτει το διαρκές τσάκισμα του λαού. Πάνω σε αυτήν τη βάση βεβαίως αντιπαρατίθενται διαφορετικές απόψεις και θέσεις για το πώς αυτή θα επιτευχθεί, για το μείγμα διαχείρισης, για τα τμήματα του κεφαλαίου που πρέπει να στηριχθούν, για τις προτεραιότητες στις διεθνείς συμμαχίες. Αυτές τις διαφορές και αντιθέσεις αξιοποιούν προκειμένου να εμφανίσουν νέα πλαστά για το λαό δίπολα και διλήμματα, να χειραγωγήσουν λαϊκές συνειδήσεις και να τις στοιχίσουν πίσω από διαφορετικές αστικές επιλογές.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, σηματοδοτώντας ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θέλει να περιχαρακώσει το χώρο τους, ώστε να διεκδικήσει σημαντικότερο ρόλο στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής, η Φ. Γεννηματά, πρόεδρος του κόμματος και επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (κοινοβουλευτικό σχήμα των ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) έσπευσε λίγες μόνο ώρες μετά την εκλογή Μητσοτάκη να διατυμπανίσει ότι «με τις απόψεις του κ. Μητσοτάκη μας χωρίζει άβυσσος. Οι νεοφιλελεύθερες, εξάλλου, αντιλήψεις εφαρμόζονται καθημερινά και από αυτήν την κυβέρνηση με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ασφαλιστικό. Εμείς έχουμε υποχρέωση να δουλέψουμε για να δυναμώσουμε το δικό μας σπίτι που είναι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και σε αυτή την κατεύθυνση θα αναλάβω άμεσα νέες πρωτοβουλίες»...
Μαζί με τη ΝΔ στην κυβέρνηση
Ισως κάτι να περίμενε, κάτι να ήξερε, κάτι να φοβόταν, αν κρίνει κανείς από τις αλλεπάλληλες δηλώσεις, αρχές της βδομάδας, του βουλευτή και στελέχους του ΠΑΣΟΚ Λεων. Γρηγοράκου που δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο συμπόρευσης βουλευτών του ΠΑΣΟΚ με τον Κυρ. Μητσοτάκη. Παραπέρα, χαρακτήρισε «υπερβολή» τη δήλωση της Φ. Γεννηματά, ότι το ΠΑΣΟΚ το χωρίζει άβυσσος από τις απόψεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υπενθυμίζοντας ότι μέχρι πριν ένα χρόνο ήταν στην ίδια κυβέρνηση...
Χαρακτηρίζοντας θετική την εκλογή του Κυρ. Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ, πρόσθεσε ότι αποτελεί κίνδυνο και για τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και για το ΣΥΡΙΖΑ. «Αισθάνομαι σαν ΠΑΣΟΚ ότι κινδυνεύω, αν δεν δώσει το κόμμα μας το δικό του στίγμα», είπε, ζητώντας από την Φ. Γεννηματά να προχωρήσει σε συνέδριο για να προσδιοριστεί το πολιτικό στίγμα του ΠΑΣΟΚ.
Να σημειωθεί, εξάλλου, ότι αντίστοιχες θετικές δηλώσεις για τον Κυρ. Μητσοτάκη έχουν κάνει κι άλλα στελέχη του ευρύτερου χώρου, όπως οι Τ. Γιαννίτσης και Θ. Πάγκαλος.
Μαζί με ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στο μνημόνιο
Σε αυτό το φόντο, με επόμενη παρέμβασή της η Φ. Γεννηματά επέμεινε να υποστηρίζει ότι «έχουμε ριζικές διαφορές με τη Δεξιά, εμείς τα σοσιαλιστικά κόμματα, διαχρονικές, πολιτικές, προγραμματικές». Οτι «η συνεργασία στην κυβέρνηση με τη ΝΔ ήταν μια κατάσταση εθνικής ανάγκης. Ανταποκριθήκαμε στην εθνική ανάγκη που υπήρχε εκείνη τη στιγμή να μη βρεθεί η χώρα εκτός ευρώ. Δεν δεχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ τότε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, εμείς μιλούσαμε από το 2012 για κυβέρνηση εθνικής ενότητας (...) και βρεθήκαμε με τη ΝΔ», συμπλήρωσε, σκιαγραφώντας ως σημείο ταύτισης των αστικών πολιτικών δυνάμεων την υπεράσπιση από μέρους τους της στρατηγικής επιλογής των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων για παραμονή της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας εντός ΕΕ και ευρώ. Παραμονή που επικαλέστηκαν και τον Αύγουστο, όταν ψήφισαν από κοινού το τρίτο μνημόνιο οι ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ.
Αυτό αναμένουν άλλωστε από τα αστικά κόμματα μια σειρά επιτελεία του συστήματος. Επ' αυτού είναι χαρακτηριστικό το πρωτοσέλιδο σχόλιο της «Καθημερινής» την Τετάρτη ότι «ο κ. Τσίπρας έχει επωμισθεί την ευθύνη να κρατήσει τη χώρα στις ευρωπαϊκές ράγες και να λύσει 2-3 "γόρδιους δεσμούς" τύπου Ασφαλιστικού. Αυτό προέχει. Αν στραβοπατήσει, το 38,5% (σ.σ: που είπε "ναι" στο περιλάλητο δημοψήφισμα του καλοκαιριού) και οι πολιτικοί του εκφραστές θα ξανακάνουν ασφαλώς το καθήκον τους, θα βάλουν πλάτη για να μην πέσει η χώρα στον γκρεμό».
Μπηχτές για αποστασία
Παραπέρα, η Φ. Γεννηματά επέμεινε να διατυμπανίζει - ουσιαστικά προς τα στελέχη, τα μέλη και τους ψηφοφόρους του κόμματός της - ότι η πορεία του ΠΑΣΟΚ είναι «ξεκάθαρη»: «Εχουμε οριοθετηθεί και από δεξιά και από αριστερά και το ΠΑΣΟΚ πραγματικά δεν κινδυνεύει και η Δημοκρατική Συμπαράταξη, ούτε από τον αριστερό λαϊκισμό, ούτε από ρετρό νεοφιλελεύθερη δεξιά».
Τέλος, δεν περνά απαρατήρητο το μήνυμα που έστειλε σε όσους στο κόμμα της αλληθωρίζουν πλέον προς ΝΔ: «Ο καθένας έχει δικαίωμα να διαφωνεί στο εσωτερικό ενός κόμματος. Κανένας όμως δεν έχει το δικαίωμα να αφήνει σκιές σε βάρος μιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας (...) Είναι άλλο πράγμα η συνεργασία και άλλο πράγμα η αποστασία. Οταν υπονοείται ότι μπορεί να φύγουν βουλευτές εν ενεργεία και να πάνε σε ένα άλλο κόμμα, αυτό δεν λέγεται συνεργασία»...
Κατάληξη όλων αυτών, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, ήταν η διαγραφή Γρηγοράκου την Πέμπτη από την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ.
Αναζητά «συμμάχους»
Στο Ποτάμι αυτή η συζήτηση περί διεμβολισμού του από τη νέα ηγεσία της ΝΔ γίνεται στο φόντο πληροφοριών ότι υπάρχουν δημοσκοπήσεις που εμφανίζουν πλέον το μόρφωμα του Στ. Θεοδωράκη ως «μη μετρήσιμο», με ποσοστά κάτω του 1%. Οτι σε αυτήν τη βάση, καθώς στελέχη του δεν το βλέπουν να έχει ...πολύ μέλλον μπροστά του, άλλοι λοξοκοιτάζουν προς τη «μεταρρυθμιστική» ΝΔ και άλλοι προς τους αντίστοιχους κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλωστε, και η ηγεσία του Ποταμιού δείχνει προσώρας να διατηρεί άλλη γραμμή από αυτήν του ΠΑΣΟΚ. Αντί να επιχειρεί περιχαράκωση του χώρου του, ο Στ. Θεοδωράκης κάνει ανοίγματα προς τη νέα ηγεσία της ΝΔ, αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρώντας να ανακτήσει τη θέση του Ποταμιού στα ενδοαστικά κομπρεμί για ταχεία προώθηση μιας σειράς καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, κρίνοντας, μάλλον, ότι έτσι μπορεί να εξυπηρετήσει καλύτερα τους στόχους του κεφαλαίου για αναθέρμανση της οικονομίας του.
Ετσι, ευθύς αμέσως μετά την ανάδειξη, την Κυριακή, του Κυρ. Μητοστάκη στην προεδρία της ΝΔ, ο Στ. Θεοδωράκης έσπευσε να τον συγχαρεί στέλνοντάς του το εξής γραπτό μήνυμα: «Mπράβο σου. Ελπίζω να καταφέρεις να στρέψεις το καράβι της ΝΔ σε προοδευτικές όχθες». Οπου ως «προοδευτικές όχθες» το Ποτάμι βάζει θεωρεί επιτάχυνση μιας σειράς καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.
Τη Δευτέρα, κατόπιν σύσκεψης στελεχών του Ποταμιού, ανακοινώθηκε ότι «κοινή παρατήρηση των στελεχών ήταν ότι η εκλογή Μητσοτάκη είναι μια ευκαιρία για τη ΝΔ να αποβάλει τα συντηρητικά της χαρακτηριστικά και να κινηθεί στο μεταρρυθμιστικό χώρο»...
Ανοίγει «βεντάλια» για «κουβέντα»
Την Τετάρτη, ο Στ. Θεοδωράκης επανήλθε βάζοντας με δήλωσή του συγκεκριμένα ζητήματα - αιτούμενα του μεγάλου κεφαλαίου στις σύγχρονες συνθήκες, πάνω στα οποία θέλει να τα βρούνε με ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ: «Αναζητάμε συμμάχους για να ανατρέψουμε το παλιό πολιτικό σύστημα που έφερε την κρίση και συντηρεί την κρίση. Είναι έτοιμοι για ένα νέο εκλογικό νόμο απ΄αυτή τη Βουλή; Είναι έτοιμοι να μιλήσουμε για το κομματικό κράτος; Να κόψουμε τις σπατάλες για να μπορέσουμε να κόψουμε τους φόρους; Να αρχίσει η συζήτηση για την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων; Να δούμε τους τρόπους, τους συγκεκριμένους και τολμηρούς, που θα χτυπήσουμε τη διαφθορά σ΄αυτή τη χώρα - τη μικρή και τη μεγάλη; Εμείς σαν Ποτάμι είμαστε έτοιμοι και ελπίζω ότι θα μπορέσω να κάνω αυτή την κουβέντα και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όπως θα θέλαμε να είχε συμμετάσχει σ΄αυτή την κουβέντα και ο Αλέξης Τσίπρας».
Πρόκειται για μια βεντάλια θεμάτων που ανταποκρίνεται σε συγκεκριμένα ζητήματα - αιτούμενα του μεγάλου κεφαλαίου στις σύγχρονες συνθήκες. Π.χ. η πρόταση του Ποταμιού για τον εκλογικό νόμο κινείται στη λογική της εξασφάλισης σταθερών κυβερνήσεων συνεργασίας για την αστική διαχείριση, αλλά και της έντασης της κρατικής παρέμβασης στη λειτουργία των κομμάτων. Η δε συζήτηση περί σπαταλών και διαφθοράς κρύβει τον ταξικό χαρακτήρα της φοροληστείας και τη σαπίλα του ίδιου του συστήματος, φέρνει νέες περικοπές σε ό,τι απέμεινε από τις λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες, ώστε να εξασφαλιστούν κι άλλα κονδύλια προς ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων.
Ετσι μπαίνει στην κυβέρνηση
Κατατοπιστικά για τους σκοπούς του ήταν και όσα είπε την Πέμπτη στον τηλεοπτικό «Σκάι», όταν στην ερώτηση εάν φοβάται από την αλλαγή ηγεσίας στη ΝΔ, απάντησε πως «ο κ. Μητσοτάκης έρχεται σε μια αγορά που το Ποτάμι έχει καλές ρίζες». Πρόσθεσε ότι ο νέος πρόεδρος της ΝΔ, μιλώντας για μεταρρυθμίσεις, φωτίζει ένα δρόμο στον οποίο έχει εγκατασταθεί το Ποτάμι.
Ποια είναι η αγορά, ο δρόμος και οι μεταρρυθμίσεις όπου αναφέρεται ο Στ. Θεοδωράκης; «Χρειαζόμαστε (...) και μη κρατικά πανεπιστήμια» και «Εμείς τολμήσαμε να πούμε ότι πρέπει να αρθεί η μονιμότητα στο δημόσιο», κάποιες από τις θέσεις που εξέφρασε και δίνουν την απάντηση.
Ερωτηθείς, εξάλλου, για το εάν θα συμμετείχε το Ποτάμι σε μια κυβέρνηση, απάντησε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συνέβαινε εάν υπήρχαν «δέκα σημεία μεταρρυθμιστικών λύσεων που θα άλλαζαν τη χώρα»...
«Καλοδεχούμενα» Μητσοτάκης και Ασφαλιστικό
Να καταγραφεί και η ανάρτηση στο διαδίκτυο της Αντ. Λυμπεράκη, υπεύθυνης του τομέα Εργασίας του Ποταμιού, ότι «η νίκη του Κυριάκου είναι νίκη για όλους τους μεταρρυθμιστές - όπου και αν βρίσκονται». Θυμίζουμε ότι η ίδια, την προηγούμενη Παρασκευή, ως αρμόδια τομεάρχης του Ποταμιού, υπερασπιζόταν την αντιασφαλιστική λαιμητόμο της κυβέρνησης, λέγοντας μεταξύ άλλων ότι «το πρόγραμμα της κυβέρνησης φέρνει μερικές αναγκαίες και πολύ καλοδεχούμενες αλλαγές»...
Σε επόμενες δηλώσεις της, άλλωστε, ισχυρίστηκε ότι «η παρουσία του κ. Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ επηρεάζει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και η οποιαδήποτε μετατόπισή του προς την κεντροδεξιά μόνο στοιχείο εξυγίανσης μπορεί να θεωρηθεί. Η εκλογή ενός ανθρώπου με ευρωπαϊκό προφίλ, που πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις, είναι μία καλοδεχούμενη αλλαγή», πρόσθεσε, «και οτιδήποτε φέρει για το καλό της χώρας, το Ποτάμι είναι έτοιμο να το στηρίξει και να το συζητήσει κριτικά και δημιουργικά»...

Θ. Μπ.

TOP READ