Σαρωτικός Παφίλης στη Βουλή: "Λέγατε πως οι Κομμουνιστές θα μας πάρουν τα σπίτια - Οι Καπιταλιστές όμως παίρνουν τα σπίτια του λαού"

 Σαρωτικός Παφίλης στη Βουλή: "Λέγατε πως οι Κομμουνιστές θα μας πάρουν τα σπίτια - Οι Καπιταλιστές όμως παίρνουν τα σπίτια του λαού"

           

Σαρωτικός, γι' άλλη μια φορά, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Θανάσης Παφίλης στη Βουλή έβγαλε νοκ-άουτ τον υπουργό-υπάλληλο της Τρόϊκα Γ.Στουρνάρα και την συγκυβέρνηση. Δείτε στο βίντεο τα κυριότερα αποσπάσματα της ομιλίας με αφορμή την συζήτηση για τον ενιαίο φόρο ακινήτων και τους πλειστηριασμούς. 

Ενοχή, αποδεδειγμένη και χωρίς ελαφρυντικά, για την αστική τάξη και τους αδίστακτους πολιτικούς εκτελεστές της – Αθώα τα 35 στελέχη του ΠΑΜΕ από τις χαλκευμένες κατηγορίες του Υπουργού Ανεργίας – Και ο Παφίλης στη Βουλή (28/11/2013) για τη βιομηχανία διώξεων κατά του εργατικού-λαϊκού κινήματος (VIDEO-ΦΩΤΟ)

 Ενοχή, αποδεδειγμένη και χωρίς ελαφρυντικά, για την αστική τάξη και τους αδίστακτους πολιτικούς εκτελεστές της – Αθώα τα 35 στελέχη του ΠΑΜΕ από τις χαλκευμένες κατηγορίες του Υπουργού Ανεργίας – Και ο Παφίλης στη Βουλή (28/11/2013) για τη βιομηχανία διώξεων κατά του εργατικού-λαϊκού κινήματος (VIDEO-ΦΩΤΟ)

*

Και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Θανάσης Παφίλης,

κατά τη διάρκεια συζήτησης της σχετικής Επίκαιρης Ερώτησης που κατέθεσε στη Βουλή, στις 28/11/2013:

«Υπάρχει γενικευμένη βιομηχανία διώξεων κατά του εργατικού - λαϊκού κινήματος»

 *

Αθώα κρίθηκαν σήμερα και τα 35 στελέχη του ΠΑΜΕ Καταρρίφθηκαν στο σύνολό τους όλες οι σε βάρος τους κατηγορίες
Καταρρίφθηκαν στο σύνολό τους όλες οι σε βάρος τους κατηγορίες

Αθώα κρίθηκαν και τα 35 στελέχη του ΠΑΜΕ σήμερα από το Δικαστήριο καθώς καταρρίφθηκαν στο σύνολό τους όλες οι σε βάρος τους κατηγορίες από την κυβέρνηση και τον υπουργό Εργασίας γιατί προσπάθησαν να κάνουν παράσταση διαμαρτυρίας στο γραφείο του.

Η απόφαση έγινε δεκτή με βροχή συνθημάτων από εκπροσώπους Συνδικάτων και εργαζομένων που από το πρωί ανταποκρινόμενα στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ παραβρέθηκαν μαζικά στη δίκη των 35 στελεχών του στο κτίριο 2 της πρώην Σχολής Ευελπίδων.

• «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά-εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά»

• «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη» 

Ήταν μερικά από τα συνθήματα που δόνησαν την ατμόσφαιρα στα Δικαστήρια με το άκουσμα της αθωωτικής απόφασης

Μιλώντας στην συγκέντρωση ο Γιώργος Πέρρος από την Ε.Γ του ΠΑΜΕ, αφού ευχαρίστησε για την άμεση συμμετοχή των εργαζομένων και των συνδικάτων στην σημερινή συγκέντρωση καθώς και το αγωνιστικό δικηγορικό κίνημα που συμπαραστάθηκε έμπρακτα για την υπεράσπιση των 35 στελεχών του ΠΑΜΕ στην δίκη

Τόνισε:

• Η ρότα της ιστορίας δεν πρόκειται να σταματήσει όσα εμπόδια και αν βάλλουν με τις διώξεις και άλλες ενέργειες.

Υπενθύμισε:

• Σε βάρος των ταξικών συνδικάτων και των συνδικαλιστών-μελών του εκκρεμούν δεκάδες δίκες σε όλη την χώρα,

Σημείωσε:

• Μπροστά σε αυτές τις διώξεις το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα θα σταθεί με τον ίδιο αγωνιστικό τρόπο εκφράζοντας και δυναμώνοντας την αλληλεγγύη του.

Το κατασκευασμένο κατηγορητήριο αφορά την κινητοποίηση που διοργάνωσαν στις 30 Γενάρη ταξικές Ομοσπονδίες και Συνδικάτα στο υπουργείο Εργασίας, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τις προκλητικές δηλώσεις του υπουργού Εργασίας Γ. Βρούτση, ότι το ασφαλιστικό σύστημα στηρίχτηκε σε ρουσφέτια και πελατειακές σχέσεις.

Η κυβέρνηση προσπάθησε τότε να στήσει προβοκάτσια, κατηγορώντας τους συνδικαλιστές για ζημιές που δήθεν έκαναν στο γραφείο του υπουργού Εργασίας.

Όπως αποδείχτηκε από φωτογραφικό υλικό που δημοσιοποιήθηκε από το ίδιο το υπουργείο, υπήρξε μια... σταδιακή μετακίνηση των επίπλων στο γραφείο του υπουργού, που έγινε ώρες μετά την έξοδο των συνδικαλιστών από το κτίριο.

902

Μποτίλια Στον Άνεμο

Για ένα νέο ήθος

Για ένα νέο ήθος

Πριν από οτιδήποτε άλλο, θέλω αρχικά να εξηγήσω το νόημα της ανάρτησης. Σου έχει τύχει ποτέ σφε αναγνώστη να έχεις πάρει ένα βιβλίο –έστω και με ένα ευρώ, δεν είναι αυτό το ζήτημα- και να πεις: σιγά μη το διαβάσω ποτέ αυτό, πού θα μου χρησιμέψει; Το λοιπόν η ανάρτηση αυτή έχει αυτό ακριβώς το νόημα. Ήταν ανόητη επιλογή, φτηνή με όλη τη σημασία της λέξης (λιγότερο κι από ένα ευρώ νομίζω) αλλά άξιζε τα λεφτά της κι ήξερα πως κάποια μέρα θα μου χρησιμεύσει κάπου.

Ακολουθεί λοιπόν ο πρόλογος του βιβλίου «για ένα νέο ήθος» από τις εκδόσεις σιδερη, του μιχάλη λιάπη, το οποίο κυκλοφόρησε μες στο 89’, μια χρονιά ανεξάντλητη σε παραγωγή καλτ διαμαντιών. Αξίζει να τη διαβάσουμε προσεκτικά, να προβληματιστούμε, να παραδειγματιστούμε από το μιχάλη λιάπη, να παραγγείλουμε μαζικά το βιβλίο του από το παλαιοπωλείο της περιοχής μας, να δούμε το φως το αληθινό και να μας φωτίσουν τα ιδανικά που πρεσβεύει.

Τάξις και ηθική… όπως έλεγαν κι οι παλιότεροι.

 Το Έθνος δοκιμάζεται σήμερα οδυνηρά. Ο Δημόσιος Βίος γνωρίζει μια χωρίς προηγούμενο παρακμή. Υφίσταται μιας βαρειάς μορφής αποσύνθεση. Οι Δημοκρατικοί θεσμοί έχουν πάψει να λειτουργούν. Η κοινωνία μαραζώνει, παραμένει στάσιμη στις εξελίξεις του πολιτισμού. Και ο λαός, περιθωριοποιημένος, βαθύτατα ανησυχεί. Βρίσκεται σε απόγνωση. Ποιες είναι οι ελπίδες του; Από πού να κρατηθεί; Πώς να λυτρωθεί; Αφού τα πάντα έχουν μολυνθεί. Οι αξίες έχουν ισοπεδωθεί, το Δημόσιο Ήθος έχει διαβρωθεί.

Αλλά ποιο Ήθος;

Πού βρίσκεται και ποιος τηρεί σήμερα αυτόν τον άγραφο κώδικα ατομικής και δημόσιας συμπεριφοράς που αποτελείται από διαχρονικούς, αναλλοίωτους κανόνες, αμετάβλητους στο χρόνο και στους πολιτισμούς, που αποτελείται από αξίες και αρετές;

Όταν αυτές οι αξίες σήμερα θεωρούνται ξεπερασμένες και περιφρονούνται. Η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός, η περηφάνεια, ακόμη και το περίφημο ελληνικό «φιλότιμο» είναι «είδη» σε πλήρη ανεπάρκεια… Είδη που τείνουν να εξαλειφθούν.

Όταν τα κριτήρια εξέλιξης στις βαθμίδες της κοινωνικής κλίμακας, δεν είναι αξιοκρατικά και ηθικά αλλά οπορτουνιστικά ή και κομματικά. Και για να «προχωρήσεις» χρειάζεσαι τις πλέον ταπεινές ιδιότητες… Έτσι ώστε «προσόν» σήμερα είναι, να μην έχεις προσόντα!

Όταν η εξουσία ασκείται αυταρχικά, καταχρηστικά αφού η κατάκτησή της έχει σαν αντικείμενο τη νομή της και την απόλαυση των αγαθών της, όπως της ιδιοποίησης του Δημόσιου Πλούτου… Και όταν το ύφος αυτής της εξουσίας είναι αναχρονιστικό και αλλαζονικό ωσάν εκείνοι που την κατέχουν να την έχουν αναλάβει «κληρονομικώ δικαιώματι» ή «Ελέω Θεού»…

Όταν ο εκχυδαϊσμός στον πολιτικό ανταγωνισμό έχει υποκαταστήσει τις θεμιτές κομματικές αντιπαραθέσεις. Και οι ύβρεις, οι συκοφαντίες, η λάσπη και τα ψεύδη έχουν πάρει τη θέση του ήπιου πολιτικού λόγου.

Όταν κυριαρχεί ο αμοραλισμός, αφού σε σύνθημα της εποχής έχει αναγορευθεί το μακιαβελικό: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Και όταν βασιλεύει η υποκρισία, σε σημείο μάλιστα να έχουν παραποιηθεί οι έννοιες των λέξεων και οι «δημοκράτες» να είναι οι πιο αυταρχικοί, οι «προοδευτικοί» οι πιο αναχρονιστικοί, οι «τίμιοι» να είναι οι καταχραστές και οι φαύλοι…

Όλα αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα συνθέτουν τη διαγωγή της ηγεσίας του τόπου που για να κρατηθεί στην κορυφή έχει διαφθείρει το λαό. Με μοχλό εκμαυλισμού το λαϊκισμό, που αντιστρέφει την αλήθεια, που αποσαθρώνει τη συνεκτική ύλη του κοινωνικού ιστού της χώρας, που εμπορεύεται τους λαϊκούς πόθους, που κολακεύει τέλος τις αδυναμίες του πολίτη και του «εξιτάρει» τις ενστικτώδεις αντιδράσεις του.

Ο λαός έτσι κατέστη απαθής, απονευρωμένος από τα υγιή αντανακλαστικά του, παγιδευμένος στη σύγχυση και στην ευδαιμονιστική μακαριότητα.

Η κοινωνία έφθασε –φευ- στα όρια της αντοχής της. η διάβρωση έχει επεκταθεί παντού. Σ’ όλα τα λαϊκά στρώματα, σ’ όλες τις κοινωνικές βαθμίδες. Ακόμη και σ’ όλες τις πολιτικές παρατάξεις. Αφού αυτό το Πασοκικό μοντέλο αναπαράγεται με μορφή επιδημίας, προσβάλλοντας και μολύνοντας την αδύναμη κοινωνία μας, επιρρεπή άλλωστε στην δημαγωγία και ευπρόσβλητη στο λαϊκισμό.

Χρειαζόμαστε λύτρωση. Να αποτινάξουμε το ζυγό του ηθικού μαρασμού, του κυνισμού, της δημοκρατικής εξαθλίωσης και του εξευτελισμού της ανθρώπινης προσωπικότητας.

Χρειαζόμαστε ένα άλλο Δημόσιο ήθος. Το αυθεντικό ήθος.

Ήθος που να βιώνει και να επιβιώνει τις πάγιες αξίες και αρετές του Έθνους.

Ήθος που να εμφυσά οράματα στο λαό, να κτίζει ιδανικά, να σφυρηλατεί αξίες.

Ήθος που να αμύνεται στον ευδαιμονισμό του πολιτισμού μας και στην αλλοτρίωση του καταναλωτισμού και της ψευδοκουλτούρας.

Ήθος που να διαπλάθει δημοκρατικούς χαρακτήρες, που να διαπαιδαγωγεί τον πολίτη πνευματικά και ηθικά, καλλιεργώντας τις αρετές του.

Ήθος, που να παραδειγματίζει το λαό και να εξυγιαίνει την νοοτροπία του. αλλά πάνω απ’ όλα, πάνω από την κάθαρση και την πολιτική ομαλότητα, πάνω απ’ την ανάπτυξη και την ευημερία, πάνω απ’ όλα, χρειαζόμαστε αυτοκάθαρση. Εξαγνισμό.

Χρειαζόμαστε αναβάπτιση σ’ ένα νέο ήθος, νέο με την έννοια του άλλου, του διαφορετικού, από το σημερινό, ανάλογο εκείνου που υπήρχε στους ακμάζοντες πολιτισμούς, αυτό που συντίθεται από τις αιώνιες αξίες της ανθρώπινης κοινωνίας, αυτό άλλωστε που αποτελεί την πεμπτουσία της «αρετής».

Χρειαζόμαστε μια αντεπίθεση ήθους.

Γιατί καμιά πρόοδος δεν μπορεί  να συντελεσθεί αν δε θεμελιώνεται πάνω σε ηθικές βάσεις, πάνω σε ηθικές αξίες που επιβιώνουν και πολιτευμάτων, ακόμα και πολιτισμών.

Τα κείμενα που ακολουθούν, άρθρα και συνεντεύξεις που δημοσιεύθηκαν στον Τύπο τους τελευταίους 16 μήνες, περιέχουν την αγωνία για την πορεία του τόπου. Έρχονται σα συνεπή συνέχεια του προηγούμενου βιβλίου μου «Για μια ριζοσπαστική ανανέωση», που πάλι με μια σειρά άρθρων μου προσδιόριζα το περιεχόμενο αλλά και την ανάγκη αυτής της ανανέωσης, σε πρόσωπα, σε μεθόδους, σε θεσμούς και κυρίως σε νοοτροπία. Στο οριακό όμως σημείο που έχουν φτάσει σήμερα τα πράγματα είναι φανερό ότι χρειάζεται μια βαθειά τομή στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, μια επαναφορά των βασικών αξιών του πρόσφατου παρελθόντος και μια αρμονική τους σύζευξη με το μέλλον. Χρειάζεται αναμφίβολα να συστρατευθούν οι παγιωμένες αξίες του παρελθόντος που τόσο έχουν εγκαταλειφθεί, με τις ανάγκες και τα οράματα του μέλλοντος, όπως αυτά προσδιορίζονται, τόσο από την εθνική μας ταυτότητα όσο και από τις διεθνείς εξελίξεις και τα ρεύματα της εποχής.

Αν όμως, όπως καταδεικνύεται, η ανανέωση και ο αναπροσδιορισμός είναι η λύση, φαίνεται πως η προϋπόθεση είναι το ήθος.

Τα κείμενα λοιπόν αυτά έρχονται να εκφράσουν την απόλυτη πολιτική προτεραιότητα, την κοινωνική και κατηγορηματική πλέον επιταγή, της αποκατάστασης του Ελληνικού ήθους. Είναι πολιτικά κείμενα ποικίλου περιεχομένου, που βέβαια συνδέονται με την επικαιρότητα της εποχής που δημοσιεύθηκαν και από τα οποία λίγο πολύ αναδύεται ο σκεπτικισμός για το σημερινό τέλμα και τις προοπτικές της Δημοκρατίας.

Αλλά ταυτόχρονα και η αισιοδοξία. Γιατί αρνούμαι το μοιρολατρικό «Αυτός είναι ο λαός…». Και από τη στιγμή που διαπιστώνονται τα αίτια της σημερινής κακοδαιμονίας, είναι πια υπόθεση της κοινής λογικής να αποθεραπευθούν. Αρκεί όλοι εμείς που ασχολούμεθα με τα κοινά να συνειδητοποιήσουμε την αποστολή μας, να αρθούμε στο ύψος των σημερινών δύσκολων περιστάσεων, να εγκαταλείψουμε την ιδιοτέλεια και το μικροκομματισμό. Και να αποδωθούμε σ’ έναν αγώνα δημοκρατικής αφύπνισης του λαού.

Από μας του ίδιους εξαρτάται το μέλλον μας.

Βέβαια το Δημόσιο Ήθος διδάσκεται. Ιδίως σ’ ένα λαό που δεν έχει μόνο ελαττώματα αλλά και αρετές. Αυτές τις αρετές πρέπει να του καλλιεργήσουμε. Και διδάσκεται απ’ τους πολιτικούς ταγούς, που η κύρια αποστολή τους είναι ακριβώς αυτή. Ο παραδειγματισμός με την προσωπική και δημόσια διαγωγή τους, για την ποιοτική ανύψωση του λαού. Το σημερινό ελληνικό αίτημα της ιστορίας είναι περισσότερο από ένα κράτος δικαίου, το κράτος ήθους.

πεντάλεπτη τοποθέτηση από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Η ΕΣΣΔ προτείνει υποχώρηση του ΔΣΕ 79

Η ΕΣΣΔ προτείνει υποχώρηση του ΔΣΕ 

Αναστολή των σχεδίων υποχώρησης, ύστερα από την εμφάνιση ειρηνευτικών πρωτοβουλιών

Επιστροφή από το Βίτσι στο Γράμμο, μετά τον ελιγμό, Μάρτης 1948

Η νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε το 1949 θορύβησε, όπως ήταν αναμενόμενο, τη Σοβιετική Ενωση, η οποία έβλεπε ότι τα πράγματα εξελίσσονταν επικίνδυνα για την ειρήνη στον πλανήτη, για τους αγωνιζόμενους λαούς στον καπιταλιστικό κόσμο και ειδικότερα για τις λαϊκές δημοκρατίες που είχαν προκύψει στην Ευρώπη μετά το τέλος του Β` Παγκοσμίου Πολέμου. Ιδιαίτερα ανήσυχη ήταν η ΕΣΣΔ για τις βαλκανικές Λαϊκές Δημοκρατίες - την Αλβανία αλλά και τη Βουλγαρία - οι οποίες είχαν υποστεί ρήγμα με την αποσκίρτηση της Γιουγκοσλαβίας και ανά πάσα στιγμή κινδύνευαν από το ενδεχόμενο μιας αμερικανικής επέμβασης με πρόσχημα την ύπαρξη εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα και τη βοήθεια που έδιναν στο ΔΣΕ. Ετσι, με πρωτοβουλία της απευθείας στο ΚΚΕ, η ηγεσία της Σοβιετικής Ενωσης, την Ανοιξη του 1949, πρότεινε τον τερματισμό της ένοπλης εξέγερσης στην Ελλάδα. Το γεγονός αυτό μαρτυρείται από πολλές πλευρές.

Μαρτυρίες για τη σοβιετική πρωτοβουλία

Την πρόταση της Σοβιετικής Ενωσης στο ΚΚΕ για τερματισμό του εμφυλίου πολέμου μαρτυρούν ο Β. Μπαρτζιώτας, ο Μ. Παρτσαλίδης και ο Γ. Βοντίτσιος - Γούσιας.
Ο Β. Μπαρτζιώτας στο βιβλίο του "Ο αγώνας του ΔΣΕ" (σελ. 88) αναφέρει: "Το Μάη του 1949 η Σοβιετική Ενωση μας προειδοποίησε ότι, επειδή άλλαξε η κατάσταση (ψυχροπολεμική κατάσταση, δημιουργία του ΝΑΤΟ κλπ.) μπαίνει ζήτημα να σκεφτούμε αν πρέπει να σταματήσουμε τον πόλεμο, με απόφαση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, εφόσον δεν μπορούσαμε να νικήσουμε τον αντίπαλο μέσα στο 1949".
Στη δικιά του μαρτυρία ο Μ. Παρτσαλίδης σημειώνει: "Στην πορεία του αγώνα, το 1948, η ηγεσία του ΚΚΣΕ σε συνάντησή της με αντιπροσωπεία του Κομμουνιστικού Κόμματος Γιουγκοσλαβίας υποστήριξε την άποψη πως ο ένοπλος αγώνας στην Ελλάδα δεν έχει πιθανότητες επιτυχίας. Αλλά στο δικό μας το κόμμα μόνο την άνοιξη του 1949 διατύπωσε το ΚΚΣΕ τη γνώμη πως έπρεπε να σταματήσει ο ένοπλος αγώνας. Είδαμε και μεις αυτή την ανάγκη. Καταρτίσαμε και σχέδιο υποχώρησης. Και ήμασταν έτοιμοι να το εφαρμόσουμε, αλλά μεσολάβησε μια κίνηση στους κύκλους του ΟΗΕ για λύση του ελληνικού ζητήματος και αναβλήθηκε προσωρινά η εφαρμογή του σχεδίου. Με την προσμονή των αποτελεσμάτων της κίνησης για ειρηνική λύση του ελληνικού προβλήματος, μας πρόλαβε η επίθεση του κυβερνητικού στρατού τον Αύγουστο στο Γράμμο και η ήττα μας" (Μ. Παρτσαλίδη: "Διπλή αποκατάσταση της Εθνικής Αντίστασης", Εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ, σελ. 199).
Τέλος ο Γ. Βοντίτσιος - Γούσιας γράφει σχετικά: "Στις 11 Απρίλη 1949, όταν διεξάγονταν οι μάχες στο Γράμμο και τον ανακαταλάβαμε, ο Ν. Ζαχαριάδης κλήθηκε να πάει στη Μόσχα... Στις 19 Απρίλη γύρισε ο Ζαχαριάδης. Εγώ βρισκόμουν στα τμήματα και γύρισα στο σταθμό του Γενικού Αρχηγείου τα ξημερώματα. Μόλις είχα ξαπλώσει το πρωί στις 20 Απρίλη. Ηρθε και με ξύπνησε ο Μ. Παρτσαλίδης και μου είπε: "Γιώργη - Γιώργη, μεγάλο κακό πάθαμε, ο Στάλιν μας έβαλε ζήτημα να υποχωρήσουμε, να σταματήσουμε τον ένοπλο αγώνα. Γιατί έχουν πληροφορίες, ότι τώρα το καλοκαίρι, με το πρόσχημα των επιχειρήσεων κατά του ΔΣΕ, οι Αμερικάνοι θα επιτεθούν και θα πάρουν την Αλβανία. Η Σοβιετική Ενωση λόγω της διακοπής των σχέσεών της με τη Γιουγκοσλαβία δεν μπορεί να βοηθήσει την Αλβανία, γι' αυτό πρέπει να αποφύγουμε να τους δώσουμε αυτό το πρόσχημα"...
Το πρωί στις 20 Απρίλη, μαζευτήκαμε ο Ν. Ζαχαριάδης, ο Μ. Παρτσαλίδης κι εγώ. Ο Ζαχαριάδης μάς ανακοίνωσε τις συνομιλίες που είχε με το Στάλιν και άλλα μέλη της καθοδήγησης του ΚΚΣΕ. Του είπαν ότι η Αλβανία και η Βουλγαρία από την 1η Μάη 1949 κλείνουν τα σύνορά τους και δεν μπορούμε να παίρνουμε απολύτως τίποτα κι όποιος μπαίνει θα κρατείται. Καμιά βοήθεια δεν μπορούν να μας δώσουν, γιατί έτσι θα μπορέσουν ν' αποφύγουν τον πόλεμο με τους Αμερικάνους και την κατάληψη της Αλβανίας από τους Αμερικάνους. Του υπέδειξαν να υποχωρήσουμε στα τέλη του Μάη και να σταματήσουμε τον πόλεμο...
Μπροστά μας έμπαινε ή να μείνουμε και να εξοντωθούμε μια και μας κλείνανε τα σύνορα ή να υποχωρήσουμε και να πάρουμε το δρόμο της εμιγκράτσιας. Δεν είχαμε τίποτα άλλο να κάνουμε από το να πειθαρχήσουμε και να προτιμήσουμε την υποχώρηση, όσο πικρή κι αν ήταν. Ο Ζαχαριάδης πρότεινε να φτιάξουμε έναν κατάλογο τροφίμων και πολεμικού υλικού που χρειαζόμαστε για τα τμήματά μας στο Βίτσι και στο Γράμμο, για διάστημα 2 μηνών. Ολα αυτά έπρεπε σε 10 μέρες να τα μεταφέρουμε γιατί την 1η Μάη του 1949 τα σύνορα κλείνανε. Να φτιάξουμε ένα σχέδιο συγκέντρωσης όλων των δυνάμεων της Ρούμελης και Θεσσαλίας προς το Γράμμο - Βίτσι. Πρότεινε η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση να φτιάξει μια έκκληση προς τον ΟΗΕ, προς το παγκόσμιο συνέδριο ειρήνης, που θα προτείνει να μεσολαβήσουν για μια έντιμη δημοκρατική ειρήνευση του τόπου και ότι θα είναι έτοιμη για σταμάτημα του πολέμου, εφ' όσον εξασφαλιστεί αυτή η ειρήνη... Στις 22 Απρίλη ήρθε ο Β. Μπαρτζιώτας απ' το Γράμμο και πραγματοποιούμε συνεδρίαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Πήραν μέρος οι Ν. Ζαχαριάδης, Γιάννης Ιωαννίδης, Μ. Παρτσαλίδης, Β. Μπαρτζιώτας και ο Γούσιας. Ο Ζαχαριάδης μίλησε για τις συζητήσεις που έκανε στη Μόσχα και το ζήτημα της υποχώρησης που του έβαλαν. Είπε ότι όπως διαγράφτηκε η διεθνής κατάσταση πρέπει να υποχωρήσουμε. Δεν έχουμε άλλο δρόμο. Πρότεινε τους τρόπους που θα πραγματοποιήσουμε την υποχώρηση τεχνικά και πολιτικά ακριβώς όπως την πρότεινε και στην προηγούμενη σύσκεψη που κάναμε οι τρεις μας". Στη συνέχεια ο Γούσιας, αφού αναφέρεται σε διάφορα, λέει πως στις 4 Μάη του '49 ο Ζαχαριάδης με τηλεγράφημα από το Βίτσι ειδοποίησε ότι "δημιουργήθηκε νέα κατάσταση για την ώρα" κι ότι τα μέτρα υποχώρησης αναστέλλονταν (Γ. Βοντίτσιος - Γούσιας: "Οι αιτίες για τις ήττες, τη διάσπαση του ΚΚΕ και της Ελληνικής Αριστεράς", τόμος Α`, σελ. 500 - 502, 504, 507).
Κρατώντας επιφυλάξεις για την ακρίβεια του συνόλου όσων αναφέρονται στις μαρτυρίες που παραθέσαμε, οφείλουμε να δεχτούμε ως πραγματικό γεγονός πως τον Απρίλη του 1949 πιθανότερα - κι όχι το Μάη που λέει ο Μπαρτζιώτας - εκδηλώθηκε σοβιετική πρωτοβουλία προς το ΚΚΕ για σταμάτημα του αντάρτικου. Κι αυτό αποδεικνύεται από το χαρακτήρα των ειρηνευτικών ανακοινώσεων που εξέδωσε εκείνο το διάστημα η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, αλλά και από μαρτυρίες αγωνιστών του ΔΣΕ που επιβεβαιώνουν ότι δόθηκε διαταγή για υποχώρηση, η οποία ανακλήθηκε στη συνέχεια.

ΠΔΚ: Είμαστε έτοιμοι για τις μεγαλύτερες υποχωρήσεις

Στις 20 Απρίλη του 1949 - αφότου είχε εκδηλωθεί η σοβιετική πρωτοβουλία και είχε ενημερωθεί σχετικά η ηγεσία του αντάρτικου κινήματος στο βουνό - η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, ύστερα από έκτακτη συνεδρίασή της, κατέληξε σε έκκλησή της "προς τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, προς το Παγκόσμιο Συνέδριο των οπαδών της Ειρήνης" και "προς τους δημοκράτες όλου του κόσμου". Στην έκκληση, μεταξύ άλλων, αναφέρεται: "Για να πετύχουμε ειρήνη και γαλήνη στην Ελλάδα είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τις πιο μεγάλες υποχωρήσεις. Κάνουμε τη δήλωση αυτή αν και ο Δημοκρατικός Στρατός της Ελλάδας παραμένει ακατανίκητος και καταφέρνει πετυχημένα χτυπήματα ενάντια στον αντίπαλό του. Οδηγός μας εδώ είναι αποκλειστικά τα συμφέροντα του Λαού, της Ελλάδας και της Ειρήνης.
Σας καλούμε όλους εσάς να μας βοηθήσετε σ' αυτό το έργο. Είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε τον πόλεμο μόλις στην Ελλάδα εξασφαλιστεί η δυνατότητα να ζει κανείς χωρίς τον τρόμο του θανάτου, μόλις θα σταματήσουν οι μαζικές εκτελέσεις, μόλις θα δοθεί γενική αμνηστία και θα εξασφαλιστούν τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη.
Τον τελευταίο καιρό επίσημοι εκπρόσωποι της κυβέρνησης της Αθήνας μίλησαν για την ανάγκη να γίνουν στην Ελλάδα καινούριες βουλευτικές εκλογές. Είμαστε έτοιμοι να συμβάλουμε ουσιαστικά για μια τέτοια ειρηνική δημοκρατική διευθέτηση του εσωτερικού προβλήματος στην Ελλάδα για να πάψει η αιματοχυσία, για να αποχτήσει ο Λαός ησυχία, για να ενισχυθεί η παγκόσμια ειρήνη" ("Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ", τόμος 6ος, σελ. 504 - 505).
Η παραπάνω έκκληση της ΠΔΚ έχει την ιστορική της σημασία, τόσο γιατί έρχεται χρονολογικά να επιβεβαιώσει τις μαρτυρίες περί σοβιετικής πρωτοβουλίας για σταμάτημα του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ, όσο και γιατί, μέσω αυτής της έκκλησης δηλώνεται φανερά η διάθεση για πραγματοποίηση του μέγιστου των υποχωρήσεων. Κατά τ' άλλα δεν ήταν η πρώτη φορά που η ΠΔΚ προέβαινε σε ειρηνευτικές εκκλήσεις. Τέτοιου χαρακτήρα εκκλήσεις γίνονταν από μέρους της σε όλη τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, αφού συστατικό στοιχείο της δράσης του Δημοκρατικού Στρατού και της πολιτικής του ΚΚΕ ήταν και η διερεύνηση της δυνατοτήτων ειρηνικής διευθέτησης του ελληνικού ζητήματος.

Ο αγώνας του ΔΣΕ και η στάση της ΕΣΣΔ (β`) 78

Ο αγώνας του ΔΣΕ και η στάση της ΕΣΣΔ (β`)

Οι ανησυχίες του Στάλιν και η πραγματικότητα στη διεθνή σκηνή

Αφίσα που κυκλοφόρησε ο Δημοκρατικός Στρατός το 1948

Ενα ερώτημα, που ευθέως προκύπτει απ' όσα έχουμε αναφέρει προηγούμενα, αφορά το αν το ΚΚΕ ενημερώθηκε - και με ποιο τρόπο - για όσα συζητήθηκαν γύρω από το ελληνικό αντάρτικο στο Κρεμλίνο το Φλεβάρη του '48. Τα στοιχεία, που έχουμε στη διάθεσή μας, απαντούν θετικά. Η ηγεσία του ΚΚΕ έλαβε γνώση από τους Γιουγκοσλάβους κομμουνιστές ηγέτες, με πρωτοβουλία των τελευταίων. Κι όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης, η ενημέρωση που έκαναν οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές στην ηγεσία του ΚΚΕ δεν περιλαμβάνει καμιά δήλωση Στάλιν, για σταμάτημα ή αναδίπλωση του ελληνικού αντάρτικου. Γίνεται λόγος απλά, για τις σοβαρές επιφυλάξεις, που είχε ο Σοβιετικός ηγέτης όσον αφορά την πιθανότητα νίκης του ΔΣΕ και για προειδοποίηση από μέρους του προς τη γιουγκοσλαβική πλευρά, για τους κινδύνους που διέτρεχε από τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό, κινδύνους τους οποίους δεν έπρεπε να αψηφά, λογαριάζοντας στη σοβιετική βοήθεια. Οι πηγές από τις οποίες αντλείται η πληροφόρησή μας γύρω από το θέμα της ενημέρωσης του ΚΚΕ, είναι το ανέκδοτο ημερολόγιο του Γ. Ιωαννίδη - αποσπάσματα του οποίου περιήλθαν στην κατοχή του Φ. Οικονομίδη και δημοσιεύτηκαν από τον ίδιο, πρώτη φορά, στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" το Φλεβάρη του 1980 - κι ένα υπόμνημα του Ν. Ζαχαριάδη προς την ηγεσία του ΚΚΣΕ, το οποίο βρίσκεται στα "Αρχεία ΚΚΕ - ΑΣΚΙ"
Στο ημερολόγιό του ο Γ. Ιωαννίδης αναφέρει: "Εφυγα στις 15 του Φλεβάρη για το Β (σημ. "Ρ": Βελιγράδι). Μπήκε ζήτημα απ' τους φίλους στο Β. να έλθει ο Νίκος (σημ. "Ρ": Ζαχαριάδης) για να λυθεί το βασικό ζήτημα της δικής μας υπόθεσης. Πραγματικά, από την πρώτη μέρα που έφτασα στο Β. ζήτησα να έλθω σε επαφή με τον ξάδελφο (σημ. "Ρ": Εννοεί πιθανόν τον Ράνκοβιτς), κυρίως, για να λύσουμε το ζήτημα των μεταφορών υλικού και της μετακίνησης των παιδιών για τις Λαϊκές Δημοκρατίες. Την επόμενη μέρα, δηλαδή στις 18 του Φλεβάρη, με φώναξε και φάγαμε μαζί το μεσημέρι. Μαζί μου ήτανε ο Πετρής (σημ. "Ρ": Ρούσος). Στο τραπέζι κάθισαν ο συν/ρχης της δουλιάς, ο ξάδελφος και η γυναίκα του. Καθίσαμε εκεί απ' τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 5 το απόγευμα... Κανονίστηκαν φυσικά ικανοποιητικά μια σειρά ζητήματα που έχουν σχέση με τις ανάγκες μας σε υλικά και τρόφιμα και χρόνος μεταφοράς τους... Μετά ο ξάδελφος μού είπε ότι ο παππούς (σημ. "Ρ": Στάλιν) έχει επιφυλάξεις σχετικά με τον αγώνα που διεξάγουμε και ότι τους προειδοποίησε πως αυτός δεν μπορεί να έχει καμιά υποχρέωση αν τους συμβεί τίποτε. Αυτοί σκέφτηκαν πως καλό θα είναι να πάει ο Νίκος να δει τον παππού και να λύσει το σοβαρότατο αυτό ζήτημα. Συμφώνησα και κανονίσαμε να φωνάξουμε τον Νίκο. Ο Νίκος ήλθε στις 21 του Φλεβάρη. Το βράδυ στις 6.30 πήγαμε στου Μουργκ, ήταν και τα τρία ξαδέλφια (σημ. "Ρ": Πιθανόν εννοεί τους Ράνκοβιτς, Κάρντελι, Τζίλας). Μιλήσαμε για το ζήτημα του παππού. Δηλώσαμε ότι θα συνεχίσουμε οπωσδήποτε τον αγώνα μας και μοναχοί μας. Ο Νίκος είπε ότι δε βλέπει το λόγο να ζητήσει να δει τον παππού και ότι θα προσπαθήσουμε να του αποδείξουμε πως δεν έχει δίκιο" (Βλέπε: Εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" 5 - 6/2/1980 και Φ. Οικονομίδη: "Πόλεμος, Διείσδυση και Προπαγάνδα", σελ. 83 - 84).
Αργότερα, με υπόμνημά του προς το ΚΚΣΕ ο Ζαχαριάδης διευκρίνισε ότι κατά τη διάρκεια εκείνης της συνάντησης με την ηγεσία του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας, ο Τζίλας ανέφερε ότι ο Στάλιν είχε εκφράσει "αμφιβολία" για τη δυνατότητα νίκης του ΚΚΕ, και ο Κάρντελι είχε προσθέσει ότι ο Σοβιετικός ηγέτης "προειδοποίησε" τους Γιουγκοσλάβους πως "αν βοηθώντας τον ΔΣΕ, τραβηχτούν σε πόλεμο με τους Αγγλοαμερικάνους, η ΕΣΣΔ δε θα τους δώσει καμία βοήθεια", (Φ. Οικονομίδη: "Πόλεμος, Διείσδυση και Προπαγάνδα", σελ. 84).

Ηταν δικαιολογημένοι οι φόβοι του Στάλιν;

Εχει αξία - για την πληρέστερη εξέταση του θέματος γύρω από τη στάση της Σοβιετικής Ενωσης απέναντι στον αγώνα του ΔΣΕ το 1948 - να εξετάσουμε αν ευσταθούσαν οι φόβοι του Στάλιν για την πολιτική του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού - ιδιαίτερα των Αμερικανών - σχετικά με το ελληνικό ζήτημα, αλλά και ευρύτερα. Ο Φ. Οικονομίδης στο προαναφερόμενο βιβλίο του (σελ. 84 - 85) λέει σχετικά: "Φυσικά, η θέση του Στάλιν ήταν αποτέλεσμα μιας ευρύτερης ματιάς των Σοβιετικών πάνω στη διεθνή σκακιέρα, όπου το ελληνικό αντάρτικο ήταν ένα από τα βασικά πιόνια στην αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ. Η σοβιετική ηγεσία, διαμέσου των μυστικών της υπηρεσιών είχε πληροφορίες για ύποπτες κινήσεις στην Ελλάδα, που σκόπευαν εναντίον των βαλκανικών λαϊκών δημοκρατιών. Το Σεπτέμβρη του 1947 ο Κρόμι είχε σημειώσει για το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι οι ΗΠΑ όφειλαν "να κάνουν τελείως ξεκάθαρο με λόγια και με έργα" ότι ήταν "αποφασισμένες να υπερασπίσουν την Ελλάδα, όπως θα υπεράσπιζαν το Μανχάταν".
Οι Αμερικανοί έπρεπε "να έχουν στο μυαλό τους ότι στη διπλωματία, όπως και στον πόλεμο, η καλύτερη άμυνα είναι μια δυναμική επίθεση", γι' αυτό έπρεπε "να αρχίσουν να υποσκάπτουν τη Ρωσία στο αδυνατότερό της σημείο, δηλαδή στους Βαλκάνιους γείτονες της Ελλάδας και ιδιαίτερα στην Αλβανία"". Και συνεχίζει ο Φ. Οικονομίδης: "Στις 19Μαρτίου 1948 ο Ράνκιν ρώτησε τον αντιστράτηγο Βαν Φλιτ και τον Γκρίζγουολντ: "Υπό ποίες προϋποθέσεις, αν υπάρχουν, μπορούσαν να μελετηθούν επιθετικές επιχειρήσεις εναντίον της Αλβανίας;"".
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό πως η επιθετικότητα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού απέναντι στο προοδευτικό - κομμουνιστικό κίνημα, όπως ήταν φυσικό, δεν εξαντλούνταν στα στενά πλαίσια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, αλλά με αφορμή αυτόν τον πόλεμο και για τον περιορισμό ευρύτερα του επαναστατικού κινήματος, απειλούσε και τις λαϊκές δημοκρατίες στα βαλκάνια. Οι ΗΠΑ έδειχναν να μη διστάζουν, απεναντίας προετοιμάζονταν σχετικώς, να αναλάβουν ακόμη και ενεργό στρατιωτική δράση στην περιοχή. Κι αυτό φαίνεται και από τα αμερικανικά ντοκουμέντα που δημοσιεύτηκαν το Δεκέμβρη του 1977 στο περιοδικό "Ταχυδρόμος". Συγκεκριμένα, στις 16 Ιανουαρίου 1948 το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών σε έκθεσή του έγραφε τα εξής: "Η ασφάλεια της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής είναι ζωτική για την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών... Η ασφάλεια όλης της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής θα διατρέξει κίνδυνο αν η Σοβ. Ενωση πετύχει στις προσπάθειές της να αποκτήσει τον έλεγχο οποιασδήποτε από τις ακόλουθες χώρες: Ιταλία, Ελλάδα, Τουρκία ή Περσία. Υπό το πρίσμα των παραπάνω η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών θα πρέπει, σύμφωνα με τις αρχές και το πνεύμα του χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, να υποστηρίξει την ασφάλεια της Αν. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής. Σαν αναγκαία συνέπεια αυτής της πολιτικής οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να βοηθήσουν στη διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας και της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ιταλίας, Ελλάδας, Τουρκίας και Περσίας. Ασκώντας αυτή την πολιτική οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να είναι έτοιμες να κάνουν πλήρη χρήση της πολιτικής, οικονομικής και αν είναι ανάγκη και της στρατιωτικής τους δυνάμεως με τον τρόπο που θα θεωρείται πιο αποτελεσματικός" ("Ταχυδρόμος", 1/12/1977).
Δε χωράει καμία αμφιβολία πως ο Στάλιν ήταν εντελώς μέσα στα πράγματα στις εκτιμήσεις του γύρω από την πολιτική του ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα και τους κινδύνους που διέτρεχαν οι βαλκανικές λαϊκές δημοκρατίες.

1949: Η διεθνής κατάσταση οξύνεται

Στα 1949 η διεθνής κατάσταση οξύνθηκε περισσότερο και ο ιμπεριαλισμός εμφανίστηκε πιο απειλητικός, ενώ ο παγκόσμιος συσχετισμός δυνάμεων είχε γείρει ακόμη πιο αποφασιστικά σε βάρος της ΕΣΣΔ και των Λαϊκών Δημοκρατιών. Πέραν των όσων άλλων συνέθεταν το παγκόσμιο σκηνικό εκείνης της εποχής, η τότε συγκρότηση του ΝΑΤΟ είναι αρκετή απόδειξη, για να κατανοήσει κανείς σε χοντρές γραμμές τη νέα κατάσταση που δημιουργούνταν.
Το σύμφωνο του ΝΑΤΟ υπογράφηκε στην Ουάσιγκτον, στις 4 Απρίλη του 1949 από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας, του Καναδά, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας, του Λουξεμβούργου, της Ισλανδίας, της Δανίας και της Νορβηγίας. Με την υπογραφή αυτού του συμφώνου τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη έθεταν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις κάτω από τον αποφασιστικό έλεγχο του αμερικανικού Πενταγώνου. Ολες οι προαναφερόμενες κυβερνήσεις υπέγραψαν διμερείς στρατιωτικές συνθήκες με τις ΗΠΑ, στις οποίες καθορίζονταν οι όροι για την παροχή της αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας, ο εξοπλισμός των ενόπλων δυνάμεών τους κ.ά. Τέλος, τα στρατιωτικά τους δόγματα ενιαιοποιήθηκαν σ' ένα κοινό αμερικανόπνευστο στρατιωτικό δόγμα, αυτό της Ατλαντικής Συμμαχίας. Ετσι η δημιουργία του ΝΑΤΟ ολοκλήρωνε την ανασυγκρότηση του διεθνούς ιμπεριαλισμού με ηγέτη τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια ανασυγκρότηση που είχε πρωτοχαραχτεί σε οικονομικοπολιτικό επίπεδο με το "Δόγμα Τρούμαν" και το "Σχέδιο Μάρσαλ".
Η εξέλιξη αυτή δεν μπορούσε να μην έχει καθοριστική επίδραση στα ελληνικά πράγματα. Βεβαίως, η Ελλάδα δεν κλήθηκε να συμμετάσχει στην ιδρυτική διάσκεψη του ΝΑΤΟ. Μέλος του έγινε τρία χρόνια αργότερα. Αυτό όμως δε σήμαινε τίποτα το ιδιαίτερο, γιατί ήδη ήταν αμερικανικό προτεκτοράτο και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν κανένα λόγο να την εντάξουν αμέσως στην ατλαντική συμμαχία, αφού εξυπηρετούνταν άψογα τα συμφέροντά τους και τα σχέδιά τους στην περιοχή.

Η αφίσα είναι από το αρχείο του "Ρ"

Ο αγώνας του ΔΣΕ και η στάση της ΕΣΣΔ (α') 77

Ο αγώνας του ΔΣΕ και η στάση της ΕΣΣΔ (α')

Το περίφημο "σβαρνούτ" και η αλήθεια

Για τη στάση της ΕΣΣΔ απέναντι στον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα και ειδικότερα απέναντι στον αγώνα που έδινε ο ΔΣΕ, είχαμε την ευκαιρία να αναφερθούμε αρκετές φορές. Αναμφίβολα πρόκειται για ένα κεφάλαιο του εμφυλίου που θα έχριζε ειδικής μελέτης και που δε θα πάψει να απασχολεί ιστορικούς και ερευνητές, αφού η διερεύνηση του σχετικού, πολύτιμου σε πληροφορίες, αρχειακού υλικού μόλις τώρα δειλά - δειλά αρχίζει. Κι ενώ αυτό είναι μια πραγματικότητα, που θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να σημαίνει επιφυλακτικότητα και προσοχή σ' ό,τι ο καθένας γράφει και υποστηρίζει ασχολούμενος με το θέμα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου οι συγγραφείς ιστορικών ερευνών διακρίνονται από την απολυτότητα στα συμπεράσματα κι από ένα άγχος να χρεώσουν στη Σοβιετική Ενωση κάθε λογής ευθύνη για όσα διαδραματίστηκαν στην Ελλάδα. Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η διεθνής κατάσταση επέδρασε αποφασιστικά στις ελληνικές υποθέσεις την περίοδο του εμφυλίου. Αλλά για να υπηρετείται η επιστημονική ιστορική αλήθεια και να αποδίδονται "τα του Καίσαρος τω Καίσαρι... ", αυτή η πραγματικότητα θα πρέπει να ερμηνεύεται μέσα στα πλαίσια της ταξικής πάλης που διεξαγόταν τότε και να λαμβάνεται υπόψη ο συσχετισμός δυνάμεων σε διεθνές και εθνικό επίπεδο. Δυστυχώς, ιδιαίτερα στην ελληνική ιστορική φιλολογία γύρω από τον εμφύλιο, συμβαίνει - σε πολλές περιπτώσεις - το ακριβώς αντίθετο. Πράγμα, βεβαίως, καθόλου παράξενο, αφού συνήθως ο στόχος είναι είτε να υπηρετηθεί ανοιχτά η ιστορική, για τα γεγονότα, εκδοχή της κυρίαρχης τάξης, δηλαδή των νικητών του εμφυλίου, είτε να εξυπηρετηθούν εφήμερες πολιτικο - ιδεολογικές και αντικομμουνιστικές σκοπιμότητες. Κλασική περίπτωση, που αποδεικνύει αυτού του είδους τις σκοπιμότητες είναι - πέραν όλων των άλλων - ο μύθος που έχει δημιουργηθεί γύρω από τη θέση της ΕΣΣΔ απέναντι στον αγώνα του ΔΣΕ, το διάστημα 1948 - 1949.

Το "σβαρνούτ" και η ιστορική αλήθεια

Το πιο πολυσυζητημένο θέμα γύρω από τη στάση της ΕΣΣΔ απέναντι στο ελληνικό αντάρτικο, την περίοδο 1948 - 1949, αφορά τη συζήτηση που είχε ο Στάλιν στη Μόσχα, το Φλεβάρη του '48, με αντιπροσωπείες των Γιουγκοσλάβικου και Βουλγάρικου Κομμουνιστικών Κομμάτων. Οι πληροφορίες που έχουμε για το θέμα προέρχονται κυρίως από γιουγκοσλαβικές πηγές. Εχουν γράψει σχετικά, ο βιογράφος του Τίτο, Βλάντιμιρ Ντέντιερ, στα βιβλία του "Ο Τίτο μιλάει" (1953) και "Νέα στοιχεία για τη βιογραφία του Γ. Μ. Τίτο" (1984), Ο Μ. Τζίλας στα βιβλία του "Συνομιλίες με τον Στάλιν" (1962) και "Εξουσία" (1983) και τέλος ο Εντβαρντ Κάρντελι στο βιβλίο του "Αναμνήσεις. Η μάχη για την αναγνώριση και την ανεξαρτησία της νέας Γιουγκοσλαβίας 1944 - 1957).
Στο βιβλίο του "Ο Τίτο μιλάει", που εκδόθηκε το 1953, ο Β. Ντέντιερ ισχυρίζεται πως ο Στάλιν στην προαναφερόμενη συνάντηση, το Φλεβάρη 1948, με τους Βούλγαρους και Γιουγκοσλάβους κομμουνιστές ηγέτες, είπε πως ο αγώνας του ΔΣΕ στην Ελλάδα έπρεπε να σταματήσει, γιατί δεν είχε προοπτικές νίκης. Στο μεταγενέστερο όμως τρίτομο έργο του, που εκδόθηκε το 1984 με τίτλο "Νέα στοιχεία για τη βιογραφία του Γ. Μ. Τίτο", ενώ αναφέρεται στο θέμα, παραλείπει τη "δήλωση" του Στάλιν για σταμάτημα του ελληνικού αντάρτικου!!! Ευρέως γνωστά και διαδεδομένα είναι όσα έγραψε για το θέμα ο Μ. Τζίλας - παλιό ηγετικό στέλεχος του ΚΚΓ και στενός συνεργάτης του Τίτο - στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 1962 με τίτλο "Συνομιλίες με τον Στάλιν". Εκεί, ο Τζίλας ισχυρίζεται πως ο Στάλιν, στη συνάντηση στο Κρεμλίνο το Φλεβάρη του '48, με κατηγορηματικό τρόπο υπογράμμισε ότι το αντάρτικο στην Ελλάδα έπρεπε να σταματήσει το ταχύτερο δυνατό. Αργότερα, όμως, στο βιβλίο του "Εξουσία" (κυκλοφόρησε το 1983), ο Τζίλας αναφέρει πως ο Στάλιν χρησιμοποίησε τη λέξη "σβαρνούτ" για το ελληνικό αντάρτικο, που σημαίνει "να αναδιπλωθεί" και όχι - όπως αποδόθηκε στην αγγλική μετάφραση του βιβλίου του "Συνομιλίες με τον Στάλιν" - "να σταματήσει" (Βλέπε σχετικά: "Μελέτες για τον εμφύλιο πόλεμο 1945 - 1949", εκδόσεις ΟΛΚΟΣ, σελ. 295). Παρ' όλα αυτά, ευρέως γνωστά είναι όσα ο Τζίλας έγραψε στις "Συνομιλίες με τον Στάλιν". Οι σχετικοί διάλογοι που αναφέρονται εκεί κοσμούν, σχεδόν, κάθε γραπτό που ασχολείται με τον ελληνικό εμφύλιο και θεωρούνται - άλλοτε από σκοπιμότητα και άλλοτε από άγνοια - ως το θέσφατο της ιστορικής μαρτυρίας. Αντίθετα η σχετική μαρτυριά του Ε. Κάρντελι που περιέχεται στο βιβλίο του "Αναμνήσεις. Η μάχη για την αναγνώριση και την ανεξαρτησία της νέας Γιουγκοσλαβίας 1944 - 1957", (κυκλοφόρησε στη Γιουγκοσλαβία το 1980) αποσιωπάται τις περισσότερες φορές επιμελώς, ιδιαίτερα στην ελληνική βιβλιογραφία και αρθρογραφία για τον εμφύλιο πόλεμο, παρόλο που η πρόσβαση σ' αυτήν είναι εύκολη και δυνατή, αφού δημοσιεύτηκε στα ελληνικά από την εφημερίδα "ΑΥΓΗ". Το γιατί συμβαίνει αυτό δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί. Ο Κάρντελι, αυτόπτης μάρτυρας - όπως και ο Τζίλας - των όσων είπε ο Στάλιν για το ελληνικό αντάρτικο το Φλεβάρη του '48, πουθενά δεν αναφέρει δήλωση του Σοβιετικού ηγέτη για σταμάτημα ή αναδίπλωση του αγώνα του ΔΣΕ!!!

Τι λέει ο Μ. Τζίλας

Για πληρέστερη ενημέρωση του αναγνώστη θα σταθούμε πιο αναλυτικά στις μαρτυρίες του Τζίλας και του Κάρντελι, αρχίζοντας απ' τον πρώτο.
Στο βιβλίο του "Συνομιλίες με τον Στάλιν" (Ελληνική έκδοση: Κ. Χ. Καμαρινόπουλος, Αθήνα 1962, σελ. 160 - 161), ο Μ. Τζίλας αναφέρεται στη συνάντηση που είχαν στις 10 Φλεβάρη του 1948, στο Κρεμλίνο αντιπροσωπείες του ΚΚΣΕ, του ΚΚ Βουλγαρίας και του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας. Τη σοβιετική αντιπροσωπεία αποτελούσαν οι Στάλιν, Μολότοφ, Ζντάνοφ, Μαλένκοφ, Σουσλόφ και Ζόριν. Τη γιουγκοσλάβικη οι Τζίλας, Κάρντελι, Μπάκαριτς και τη βουλγάρικη οι Δημητρόφ, Κολάροφ και Κοστόφ. Εκεί ο Στάλιν - πάντα σύμφωνα με όσα μαρτυρεί ο Τζίλας - κάποια στιγμή έστρεψε τη συζήτηση στον ελληνικό εμφύλιο και είχε μια διαλογική συζήτηση με τον Κάρντελι.
Ο σχετικός διάλογος Στάλιν - Κάρντελι για το ελληνικό ζήτημα, σύμφωνα με τον Τζίλας, έχει ως εξής: Ο Σοβιετικός ηγέτης ρώτησε τον Κάρντελι: "Πιστεύετε στην επιτυχία αυτής της εξέγερσης; ". Ο Κάρντελι απάντησε "ότι αν η ξένη επέμβαση δεν κλιμακωθεί και αν οι Ελληνες σύντροφοι δε διαπράξουν μεγάλα στρατιωτικά και πολιτικά σφάλματα... ". Τότε ο Στάλιν τον διέκοψε λέγοντας: "Αν, αν... Οχι δεν έχουν καμιά απολύτως προοπτική επιτυχίας. Τι νομίζετε, πως η Βρετανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες - οι Ηνωμένες Πολιτείες, το ισχυρότερο κράτος στον κόσμο - θα σας επιτρέψουν να κόψετε τις γραμμές επικοινωνίας τους στη Μεσόγειο. Σαχλαμάρες. Κι εμείς δεν έχουμε καθόλου ναυτικό". Και κατέληξε τονίζοντας πως η εξέγερση στην Ελλάδα έπρεπε να αναδιπλωθεί (σβαρνούτ) το συντομότερο δυνατό (Βλέπε: "Μελέτες για τον εμφύλιο πόλεμο 1945 - 1949", εκδόσεις ΟΛΚΟΣ, σελ. 295 και Φ. Οικονομίδη: "Πόλεμος, Διείσδυση και Προπαγάνδα", εκδόσεις ΟΡΦΕΑΣ, σελ. 82 - 83. Σημειώνουμε ακόμη, ότι στην ελληνική έκδοση του βιβλίου "Συνομιλίες με τον Στάλιν", η φράση του σοβιετικού ηγέτη "κι εμείς δεν έχουμε καθόλου ναυτικό", έχει παραλειφθεί!!! ).
Αναμφίβολα δεν είναι το ίδιο πράγμα να λες "να αναδιπλωθεί η εξέγερση στην Ελλάδα", με το να λες "να σταματήσει". Η διαφορά είναι τεράστια και εύκολα αντιληπτή αν θελήσει κανείς να μεταφέρει αυτές τις φράσεις στις συνθήκες του εμφυλίου πολέμου και να τις μετατρέψει σε πολιτική. Να επιχειρήσει να δει, δηλαδή, τι πραγματικά σημαίνουν από πολιτική άποψη. Ομως δεν αξίζει να σταθούμε περισσότερο σ' αυτό το ζήτημα, παρόλο που με αυτό το "να σταματήσει το αντάρτικο", έχει φτιαχτεί ολόκληρη μυθολογία κι έχουν ειπωθεί τα μύρια όσα για τη στάση της ΕΣΣΔ πάνω στο ελληνικό ζήτημα. Αξίζει περισσότερο να δούμε τι μαρτυρεί ο Ε. Κάρντελι.

Η μαρτυρία του Κάρντελι

Στο βιβλίο του Κάρντελι που προαναφέραμε - αποσπάσματα του οποίου μεταφράστηκαν στα ελληνικά και δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα "ΑΥΓΗ" το 1980 - ο Γιουγκοσλάβος ηγέτης αναφέρεται εκτενώς στη συνάντηση με τον Στάλιν, το Φλεβάρη του '48, καθώς στα όσα ελέχθησαν γύρω από το ελληνικό ζήτημα. Συγκεκριμένα, ο Κάρντελι λέει:
"Δεύτερο πρόβλημα που έθεσε ο Στάλιν ήταν η Ελλάδα. Με ρώτησε ανοιχτά: "Μήπως εσείς πραγματικά σκέπτεστε ότι είναι δυνατή η νίκη της εξέγερσης στην Ελλάδα; "
Απάντησα ότι δεν είμαστε εμείς αυτοί που οργάνωσαν την εξέγερση στην Ελλάδα, αλλά οι ίδιοι οι Ελληνες. Εμείς που είμαστε στα σύνορά τους δεν μπορούμε να αποφύγουμε να τους δίνουμε βοήθεια, τέτοια που κάθε επαναστατικό κίνημα θα έδινε σε άλλο επαναστατικό κίνημα. Κι όσον αφορά τις δυνατότητες νίκης της εξέγερσης στην Ελλάδα, αυτό εξαρτάται από ποικίλους παράγοντες: "Αν αναπτυσσόταν το εργατικό κίνημα στις άλλες χώρες, αν η διεθνής κατάσταση ήταν ικανοποιητική, αν η εξέγερση έπαιρνε την απαραίτητη βοήθεια κλπ. ".
Ο Στάλιν τότε με διέκοψε: "Αν... αν... αν... Ολη η αναμονή σας ξεκινάει από το αν... Είναι καθαρή αυταπάτη να σκέφτεται κανείς ότι οι δυτικές δυνάμεις θα αφήσουν την Ελλάδα στους κομμουνιστές. Εσείς μαζί με τους Ελληνες κομμουνιστές ζείτε σ' έναν κόσμο χίμαιρας. Και μ' αυτό τον τρόπο μας τοποθετείτε μπροστά σε πολιτικές δυσχέρειες. ".
Του είπα: "Σύντροφε Στάλιν, μα τι μπορούμε να κάνουμε τώρα εμείς αν στην Ελλάδα και στα σύνορά μας υπάρχει εξέγερση. Αν εκείνοι ζητάνε τη βοήθειά μας, αν μας φέρνουν ως τα σύνορα τραυματίες κλπ. Μήπως πρέπει να κλείσουμε τα σύνορα; Να αποξενωθούμε από αυτό το κίνημα; Τι να κάνουμε; ".
Ο Στάλιν μου απάντησε αυστηρά: "Ας δώσει ο Θεός να 'χετε δίκιο. Ισως εγώ να 'χω λάθος. Εγώ ήδη έχω λαθέψει σε μια τέτοια περίπτωση. Αυτή ήταν η Κίνα. Δεν πίστευα στη νίκη των Κινέζων κομμουνιστών. Ημουνα βέβαιος ότι οι Αμερικάνοι θα κάνουν τα πάντα για να καταπνίξουν αυτή την εξέγερση. Παρακινούσα το Μάο λέγοντάς του ότι είναι καλύτερα να συμφιλιωθεί με τον Τσανγκ Κάι Σεκ και να σχηματίσει μαζί του κάποια μορφή κυβέρνησης συνασπισμού. Κάλεσα ακόμα και κινέζικη αντιπροσωπεία στη Μόσχα. Η αντιπροσωπεία ήρθε, άκουσε όσα της είπα, σύμφωνα με την κινέζικη συνήθεια όλοι χαμογελούσαν, κουνούσαν συγκαταβατικά τα κεφάλια τους κι έφυγαν. Κι όταν επέστρεψαν, ο Μάο άρχισε τη μεγάλη επαναστατική του επίθεση και τελικά νίκησε. Οπως βλέπετε κι εδώ μπορώ να κάνω λάθος. Ας δώσει ο θεός να γίνει έτσι και στην περίπτωση της Ελλάδας. Αλλά πρέπει να πω ότι δεν πιστεύω στο Θεό. Η Ελλάδα δεν είναι Κίνα. ".
Μόνο μετά από μια τέτοια θέση του Στάλιν, μου έγινε σαφές γιατί η σοβιετική βοήθεια στην εξέγερση στην Ελλάδα ήταν μόνο στα λόγια, ενώ από υλική άποψη στην πραγματικότητα ήταν συμβολική. Κι αμέσως μόλις φτάσαμε στη σύγκρουση ανάμεσα στο Στάλιν και στο ΚΚ Γιουγκοσλαβίας, εκείνος ξεπούλησε αυτήν την εξέγερση, που λένε σε μία νύχτα και την ευθύνη γι' αυτό την απέδωσε σε μας". (Βλέπε: Εφημερίδα "ΑΥΓΗ" 17/2/1980 - Μετάφραση από τα σέρβικα: Λ. Χατζηπροδρομίδης).

Ορισμένα συμπεράσματα

Συγκρίνοντας οι δύο μαρτυρίες - αυτή του Τζίλας κι αυτή του Κάρντελι - γίνεται αντιληπτή με γυμνό μάτι η ουσιαστική διαφορά μεταξύ τους, στην οποία έχουμε ήδη αναφερθεί. Ο Κάρντελι, ο οποίος έκανε τη σχετική - για τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο - συζήτηση με τον Στάλιν και που αναμφίβολα γνώριζε τι είχε γράψει ο Τζίλας γύρω από το θέμα, δεν αναφέρει πουθενά να είπε ο Σοβιετικός ηγέτης, ότι το ελληνικό αντάρτικο έπρεπε να σταματήσει ή να αναδιπλωθεί. Και δε θα είχε κανένα λόγο να παραλείψει μια τόσο σοβαρή δήλωση από μέρους του Στάλιν - αν υπήρχε τέτοια δήλωση στην πραγματικότητα - αφού δε διστάζει να κατηγορήσει, χωρίς περιστροφές, το Σοβιετικό ηγέτη για ξεπούλημα του αγώνα του ΔΣΕ και του ΚΚΕ. Δεν μπορούμε, επίσης, να δεχτούμε, πως η παράλειψη αυτής της δήλωσης από τον Γιουγκοσλάβο ηγέτη μπορεί να οφείλεται σε πιθανή έλλειψη μνήμης. Τα γραπτά, τουλάχιστον, του Τζίλας, δεν άφηναν περιθώρια να ασθενήσει η μνήμη του Κάρντελι, ειδικά σ' αυτό το θέμα. Μια μνήμη που ομολογουμένως δεν ήταν καθόλου κακή, αν την κρίνει κανείς με βάση τη μαρτυρία του, που παραθέσαμε.
Συμπερασματικά, στα όσα αναφέραμε, μπορούμε βάσιμα να υποστηρίξουμε πως μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν υπάρχει κανένα στοιχείο, που να μας κάνει να δεχτούμε ως πιθανή μια δήλωση του Στάλιν, το 1948, για σταμάτημα ή αναδίπλωση του ελληνικού αντάρτικου. Αντίθετα, από τα στοιχεία που έχουμε υπόψη μας, ποτέ οι Σοβιετικοί στα 1948, δε ζήτησαν από το ΚΚΕ σταμάτημα ή αναδίπλωση του αγώνα του ΔΣΕ. Ισα ίσα, που βοήθησαν αυτό τον αγώνα και μόνο τον Απρίλη του 1949 εξέφρασαν τη γνώμη - απευθείας στην ηγεσία του κόμματος - πως οι αντάρτες έπρεπε να υποχωρήσουν.
Από τις προαναφερόμενες γιουγκοσλαβικές μαρτυρίες μπορούμε να δεχτούμε - κρατώντας επιφυλάξεις για το πώς διατυπώθηκαν από τον Στάλιν οι διάφορες κρίσεις του - ως πιθανώς αληθινή, την εκτίμηση που αποδίδεται στον Σοβιετικό ηγέτη, για τις προοπτικές του αγώνα του ΔΣΕ. Ισως ο Στάλιν, έχοντας προφανώς μια ευρύτερη αντίληψη του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων, να είχε καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι το αντάρτικο κίνημα στην Ελλάδα δεν είχε πιθανότητες νίκης. Η εκτίμησή του ότι οι Αγγλοαμερικάνοι - και ιδιαίτερα οι Αμερικανοί ως ισχυρότερη δύναμη στον κόσμο - θα έκαναν τα πάντα, για να μη χάσουν τον έλεγχο της Μεσογείου, σε συνδυασμό με τη φράση του "κι εμείς δεν έχουμε καθόλου ναυτικό", δείχνει πως είχε σαφή, άκρως ρεαλιστική και καλοζυγισμένη εκτίμηση του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων. Πώς αντιλαμβανόταν - πολύ σωστά - τον ελληνικό εμφύλιο στη διεθνή διάστασή του, ως αναπόσπαστο στοιχείο της ταξικής πάλης σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η ιστορία ενός ποιήματος

Μια συγκινητική επιστολή ενός αναγνώστη μας

Ο Γάλλος ποιητής Πολ Ελιάρ, πρώτος, σε πορεία στο Βίτσι

"Αγαπητοί σύντροφοι του "Ρ",
Το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, με βρήκε όμηρο στο χιτλερικό στρατόπεδο πολιτικών κρατουμένων του Βραδεμβούργου, απ' όπου με απελευθέρωσαν τα σοβιετικά στρατεύματα. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, τον Αύγουστο του 1945, βρήκα τον πατέρα μου κρατούμενο από το μεταπολεμικό κράτος, ως αντιστασιακό. Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα και η ζωή πολύ σκληρή.
Το 1948 ήρθε η σειρά μου να υπηρετήσω τη στρατιωτική θητεία και με κάλεσαν στρατιώτη. Με ενέργειες του τότε δημάρχου Φιλιατρών Μεσσηνίας, με τον οποίο είμαστε γείτονες και με αγαπούσε σαν παιδί του, γλίτωσα τη Μακρόνησο και μετά τη βασική εκπαίδευση στην Καλαμάτα, βρέθηκα στο Γράμμο, στην πρώτη γραμμή, απέναντι από τις δυνάμεις του ΔΣΕ.
Εκεί, το καλοκαίρι του 1949, σ' ένα πολυβολείο βρήκα ορισμένες προκηρύξεις του ΔΣΕ και ανάμεσά τους ένα ποίημα, αφιερωμένο στην επίσκεψη του Γάλλου ποιητή, Πολ Ελιάρ, στο Γράμμο. Οταν το διάβασα, κρυφά από τους άλλους στρατιώτες της μονάδας μου, συγκλονίστηκα τόσο πολύ, που κατάλαβα ότι πρέπει να το διασώσω. Να το φυλάξω, όμως, γραμμένο ήταν πολύ επικίνδυνο. Επρεπε να το μάθω απ' έξω και να το κρατήσω στη μνήμη μου. Και αυτό έκανα. Από τότε, ποτέ δεν το ξέχασα... Πενήντα περίπου χρόνια πέρασαν και μένει ανεξίτηλα χαραγμένο στο μυαλό μου. Και νομίζω, ότι με αφορμή το αφιέρωμα του "Ρ" το ποίημα αυτό πρέπει να διασωθεί πλέον και γραπτά και να βρει μια θέση σ' αυτό. Γι' αυτό και σας το αποστέλλω.
Απόστολος ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Φιλιατρά Μεσσηνίας
Υ.Γ. Πολύ θα ήθελα, έστω και πενήντα χρόνια μετά, να γνωρίσω τον ποιητή, μαχητή ή μαχήτρια του ΔΣΕ, που εμπνεύστηκε κι έγραψε το υπέροχο αυτό ποίημα".

Ο Πωλ Ελυάρ στο Γράμμο Ο Γράμμος μας σύντροφε ορθώνεται να σε φιλήσει στο μέτωπο. Είναι ο δικός σου πανανθρώπινος Ολυμπος των θνητών που νίκησαν το θάνατο με το Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα. Σήμερα οι κορυφές του ψήλωσαν κι αστράφτουν πιο τρομερά για τους δήμιους της ελπίδας. Ενας αγέρας λευτεριάς κι περηφάνιας φουσκώνει τα στήθη μας από τις ψηλές κορφές του κόσμου από την αδάμαστη θάλασσα εκατομμυρίων συντρόφων μας. Ο Πωλ Ελυάρ στο Γράμμο. Σήμερα γι' αυτόν θα μιλήσουμε στη συνέλευσή μας. Τι να χαρίσουμε σύντροφοι ενθύμιο του πιστού μας συντρόφου; Μια αδελφούλα μας τρεις φορές λαβωμένη από το μίσος του Τρούμαν ας του βάλει στο στήθος μετάλλιο τιμής το κόκκινο τούτο αγριόκρινο που άνθισε στο άπαρτο Κάμενικ. Για να μη ντρέπεται ο σύντροφος Ελυάρ και οι τίμιοι άνθρωποι όλου του κόσμου. Για να κοιτάζουν τον ήλιο που νικάει κι ανατέλλει.

Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του "Ρ" και το βιβλίο του Δ. Βλαντά "Εμφύλιος πόλεμος 1945 - 1949)

Η αποστέρηση του ΔΣΕ από πολύτιμες εφεδρείες, με την εκκένωση των αγροτικών περιοχών από τον πληθυσμό τους 76

Η αποστέρηση του ΔΣΕ από πολύτιμες εφεδρείες, με την εκκένωση των αγροτικών περιοχών από τον πληθυσμό τους

Η συμπάθεια και η υποστήριξη του πληθυσμού της υπαίθρου στον αγώνα του ΔΣΕ οδήγησε τους μοναρχοφασίστες στην εκκένωση των χωριών, ώστε να δημιουργηθεί ένα κενό γύρω από τις μάχιμες μονάδες του

Η κυβέρνηση των Αθηνών δικαιολόγησε τις βίαιες εκτοπίσεις χωρικών, υποστηρίζοντας ότι ήταν "ανταρτόπληκτοι" ή "συμμοριόπληκτοι". Στο βιβλίο "Ο Ελληνικός Στρατός κατά τον αντισυμμοριακό Αγώνα (1946-'49)", έκδοση του Αρχηγείου Στρατού 1971, αναφέρονται τα εξής: "680.000 γυμνητεύοντες και πεινώντες ανταρτόπληκτοι εβεβαίωσαν διά της φυγής των ότι παρ' όλας τας υποσχέσεις του συμμοριτισμού, διά καλυτέραν αύριον και δημοκρατικήν ελευθερίαν, δε δύναται να ζήσουν υπό το κομμουνιστικόν καθεστώς... "
Το ΚΚΕ και η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να καταγγείλουν ότι "οι μοναρχοφασίστες γνωρίζοντας πολύ καλά τη συμπάθεια και την υποστήριξη του πληθυσμού στον αγώνα του ΔΣΕ, διέταξαν την εκκένωση των χωριών, ώστε να δημιουργήσουν ένα κενό γύρω από τις μάχιμες μονάδες μας... " (Αύγουστος 1949).
Ιδιαίτερα αποκαλυπτικά για τους στόχους της επιχείρησης αυτής είναι τα αρχεία του ΟΗΕ, των αμερικανικών και των αγγλικών υπηρεσιών, όπου περιγράφεται - πολλές φορές με μια ωμή γλώσσα που ξενίζει - η τραγωδία την οποία έζησαν χιλιάδες ελληνικές οικογένειες.

Το σχέδιο του ξεριζωμού

Η αναγκαστική μετακίνηση εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων της υπαίθρου - η μεγαλύτερη στη σύγχρονη Ελληνική Ιστορία μετά το ξεκλήρισμα των Μικρασιατών - στηρίχτηκε στη βρετανική εμπειρία που είχε δοκιμαστεί με επιτυχία στις αποικίες του στέμματος, στην Αφρική και την Ασία και εφαρμόστηκε σταδιακά: 1.Πρώτο μέτρο ήταν ο αποκλεισμός από κάθε βοήθεια των χωριών που δε βρίσκονταν σε ασφαλείς περιοχές, σε περιοχές δηλαδή που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του ΔΣΕ.
Στις 6 Νοέμβρη 1946 ο Αμερικανός υποπρόξενος στη Θεσσαλονίκη George M. Widney, μετά από περιοδεία του στην Εδεσσα, το Αργος Ορεστικό, τη Φλώρινα και την Καστοριά, αναφέρει στους προϊσταμένους του: "Η ελληνική κυβέρνηση έχει υιοθετήσει στη Δυτική και Κεντρική Μακεδονία μια σκληρή πολιτική, ισοδύναμη με καταδίωξη απέναντι σε πρόσωπα και άτομα που εφοδιάζουν τις ένοπλες αριστερές συμμορίες ή που είναι επιδεκτικοί στην επιρροή τους".
Ο Αμερικανός διπλωμάτης προσθέτει πως γίνονται σαφείς διακρίσεις στο θέμα της διανομής τροφίμων και εφοδίων της UNRRA ("Διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών για την Ανακούφιση και την Αποκατάσταση"), σε βάρος χωριών με πληθυσμούς που συμπαθούν την Αριστερά.
Ενας άλλος Βρετανός αξιωματούχος της UNRRA σε έκθεσή του επισημαίνει ότι ολόκληρα χωριά στην Ευρυτανία αφήνονταν χωρίς τρόφιμα για να μην πέσουν (τα εφόδια) στα χέρια των ανταρτών. Μάλιστα, κάνει λόγο και για θανάτους χωρικών από ασιτία.
Ακόμη, σε έγγραφο του Ιουλίου του 1948, που βρίσκεται στα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, περιλαμβάνεται κατάλογος χωριών του νομού Φλώρινας, που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του ΔΣΕ και στα οποία επί 18 ολόκληρους μήνες δεν είχε φτάσει ούτε ένα δέμα βοήθειας.
2.Δεύτερο μέτρο, ήταν η απαγόρευση κυκλοφορίας, κυρίως στις ορεινές περιοχές και η φρούρηση των χωριών από μονάδες του Στρατού, της Εθνοφυλακής και τις Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου (τους γνωστούς ΜΑΥδες).
Οταν αυτά τα μέτρα δεν απέδιδαν, τότε προχωρούσαν στο επόμενο στάδιο που ήταν η εκτόπιση των "ανεπιθύμητων" πληθυσμών από τα χωριά. Και σ' αυτό το μέτρο υπήρχαν διαβαθμίσεις:
- Αρχικά ο Στρατός "συμβούλευε" τους χωρικούς να εγκαταλείψουν τα χωριά τους και να κατέβουν στις πόλεις για λόγους ασφαλείας (σχετικά απόρρητα έγγραφα υπάρχουν στα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, SDR 86800/7 - 2847). Αν ο κόσμος επέμενε να μείνει στις πατρογονικές του εστίες, τότε η εκκένωση γινόταν βίαια.
Είναι χαρακτηριστικά τα όσα αναφέρονται σε απόρρητο έγγραφο (της 27ης Οκτωβρίου 1947) του γραφείου του στρατιωτικού ακόλουθου των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ελλάδα προς τον γενικό διοικητή της Ομάδας Αμερικανικού Στρατού στην Ελλάδα (USAGG) για τη δραστηριότητα του 35ου Συντάγματος του Στρατού που έδρευε στις Σέρρες: "... Εχει απομακρύνει 1.500 άνδρες, ηλικίας 16 - 40 ετών, από χωριά της περιοχής του και του έχει εγκαταστήσει σε τρία στρατόπεδα. Οι οικογένειές τους θα ακολουθήσουν αργότερα".
Οι επικυρίαρχοι Αμερικανοί ζητούσαν τακτικές αναφορές για την πορεία των εκτοπίσεων από τους υπευθύνους των μάχιμων μονάδων του Στρατού. Στα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ υπάρχει έγγραφο (του 1947) του Ταγματάρχη Βέρου της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Γ' Σώματος Στρατού, στο οποίο αναφέρεται ότι "ορισμένοι διοικητές του Γ' Σώματος είχαν ζητήσει να εκκενωθούν περίπου 150 χωριά κοντά στην περιοχή που ελέγχονταν από τους αντάρτες, ώστε οι τελευταίοι να μην μπορούν να εξασφαλίσουν εφόδια από αυτά".

Συνδυασμός με τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις

Η εκτέλεση του σχεδίου για τις εκτοπίσεις συνδυάστηκε με τις μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του στρατού.
Η επιχείρηση "Τέρμινους" (Ανοιξη, Καλοκαίρι και Φθινόπωρο του 1947) στη Στερεά Ελλάδα, την Ηπειρο και τη Μακεδονία, με στόχο την εκκαθάριση της περιοχής, από τα Αγραφα έως την Κοζάνη, ήταν αποτυχημένη από καθαρά στρατιωτική άποψη. Απέδωσε, όμως, από την άποψη των εκτοπίσεων και της καταστροφής του συστήματος υποστήριξης του ΔΣΕ. Αμερικανικές πηγές καταγράφουν συρροή κατοίκων των χωριών στις πόλεις: Ο πληθυσμός της Κόνιτσας διπλασιάζεται, στα Γρεβενά βρίσκονται 11.000 πρόσφυγες και άλλοι 2.000 καθ' οδόν από τα χωριά τους, 10.000 σε σύνολο 56.000 κατοίκων του νομού Καστοριάς, μεταφέρονται στην Καστοριά και το Αργος Ορεστικό.
Σε αποτυχία από στρατιωτική άποψη κατέληξε και η επιχείρηση "Χαραυγή" για την εκκαθάριση της Στερεάς. Ομως, το πέρασμα των δυνάμεων του ΔΣΕ υπό τον Διαμαντή στα Αγραφα, επέτρεψε στο Στρατό να "αδειάσει" μεγάλες περιοχές από τους κατοίκους τους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Αμάραντου και της Καστανιάς, χωριών του νομού Τρικάλων. Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, ο πληθυσμός τους μειώθηκε κατά 50% μεταξύ των ετών 1940 και 1951.
Ο Φοίβος Γρηγοριάδης αναφέρει πως οι εκκενώσεις των χωριών έγιναν με εξαιρετικά βίαιες μεθόδους. Μάλιστα, ο στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος είχε διατάξει τη με συνοπτικές διαδικασίες εκτέλεση των χωρικών ("ληστοτρόφους" τους χαρακτηρίζει), που αρνούνταν να εγκαταλείψουν τα χωριά τους.
Η "Χαραυγή" συμπίπτει με την εξέλιξη της μεγάλης επιχείρησης για τη μεταφορά παιδιών σε "ασφαλείς" περιοχές, τις γνωστές "παιδουπόλεις" της Φρειδερίκης. Η επιχείρηση αυτή γινόταν υπό την επίβλεψη της AMAG (Αμερικανική Αποστολή Βοήθειας στην Ελλάδα) που αποτελούσε και την πραγματική κυβέρνηση της χώρας μας τα χρόνια εκείνα. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, από τις 800.000 εκτοπισμένους, οι 150.000 ήταν παιδιά, η πλειοψηφία των οποίων ακολούθησε τους γονείς τους στις πόλεις, ενώ τα υπόλοιπα κλείστηκαν στα ιδρύματα της Φρειδερίκης.
Στην Πελοπόννησο το 1948, ο αριθμός των εκτοπισμένων είναι μικρός. Τα κεντρικά και νότια διαμερίσματα ελέγχονται από το ΔΣΕ και ο Στρατός αποφεύγει τις διεισδύσεις. Η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα αποδίδει τον μικρό αριθμό των προσφύγων και στην "καλή μεταχείριση των πληθυσμών από τους αντάρτες" (SDR 86800/ 3 - 2448, 86800/9 - 348). Ομως, το 1949 με την έναρξη της επιχείρησης "Περιστερά", που κατέληξε στην καταστροφή των δυνάμεων του ΔΣΕ, ο αριθμός των προσφύγων αυξάνεται και σύμφωνα με τα στοιχεία των Αμερικανών φθάνει τις 17.000, για να πέσει κατακόρυφα με το τέλος των μαχών.

Και υπερβάλλων ζήλος...

Πολλές φορές οι εντεταλμένοι για τις εκτοπίσεις αποδεικνύονται βασιλικότεροι του βασιλέως. Ο αριθμός των εκτοπισμένων ξεπερνά τους αρχικούς σχεδιασμούς και επιβαρύνεται ο οικονομικός προϋπολογισμός των Αμερικανών. Ο αρχηγός της AMAG Dwight Griswold, με επείγον τηλεγράφημά του (στις 27-10-47) προς τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, του εφιστά την προσοχή γιατί, όπως σημειώνει: "Ο Ελληνικός Στρατός έχει απομακρύνει 300.000 άτομα από σπίτια που βρίσκονται σε περιοχές, τις οποίες κρατούν οι αντάρτες, ή στο θέατρο των επιχειρήσεων, κυρίως στη βόρεια και κεντρική Ελλάδα, για να εμποδίσει την αναγκαστική στρατολόγησή τους (σ. σ.: από το ΔΣΕ). Οι πρόσφυγες συνιστούν κρίσιμο εθνικό πρόβλημα, για το οποίο καταστρώνουμε σχέδια από κοινού με την Ελληνική Κυβέρνηση και τον Ελληνικό Στρατό (SDR 86800/ 10 - 2747)". Λίγες ημέρες αργότερα (στις 13 Νοεμβρίου 1947), ο Griswold πάλι "κατηγορεί" την κυβέρνηση των Αθηνών, πως αφήνει τους εκτοπισμένους χωρίς καμιά φροντίδα.
Ακόμη, δε λείπουν οι περιπτώσεις ενεργειών κρατικών οργάνων, που "εκθέτουν" στη διεθνή κοινή γνώμη την κυβέρνηση των Αθηνών και τους προστάτες της. Ο Griswold σε τηλεγράφημά του προς την Ουάσιγκτον αναφέρει ότι η εκτόπιση από τις κυβερνητικές δυνάμεις "χιλιάδων παιδιών κάποτε με τη βία" αμαυρώνει τον σκοπό, για τον οποίο αγωνίζονται η κυβέρνηση των Αθηνών και οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Στα τέλη του 1948 οι Αμερικανοί εκτιμούν πως η επιχείρηση δημιουργίας "νεκρών ζωνών" για την απομόνωση του ΔΣΕ αποδίδει. Σε αναφορά του "Τμήματος Σχεδιάσεων και Επιχειρήσεων" του Αμερικανικού Στρατού, σημειώνονται και τα εξής: "50.000 κομμουνιστές ενταγμένοι σε ένα καλά οργανωμένο σύστημα συλλογής πληροφοριών υπήρχαν σε κάθε χωριό της Ελλάδας. Αυτοί ήταν οι λεγόμενοι συμμορίτες της Αυτοάμυνας και συνιστούσαν τόσο μεγάλο κίνδυνο, όσο και οι ένοπλοι αντάρτες. Ηταν οι υπηρεσίες πληροφοριών και εφοδιασμού των ανταρτικών δυνάμεων".
Περισσότερο αποκαλυπτικός για τους στόχους της επιχείρησης ήταν ο τότε Αμερικανός ακόλουθος για θέματα Γεωργίας στην Ελλάδα Jay G. Diamond: "Η πολιτική εκκένωσης που ακολουθεί ο Ελληνικός Στρατός, έτσι όπως έχει συλληφθεί αρχικά, είχε στόχο να αποστερήσει τους αντάρτες από πηγές διατροφής και πληροφόρησης".

Η τύχη των ξεριζωμένων

Η μεγάλη συγκέντρωση εκτοπισμένων στα αστικά κέντρα και οι άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους υποχρέωσαν την κυβέρνηση των Αθηνών να προχωρήσει έστω και αργά στη δημιουργία μηχανισμών για την ανακούφισή τους. Στις 9 Μα`ϊου 1949, καταρτίστηκε ο σχετικός Αναγκαστικός Νόμος 894. Ομως, ακόμη και τότε το κράτος φέρθηκε μικρόψυχα σ' αυτούς που τους υποχρέωσε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Τους χώρισε σε τρεις κατηγορίες:
- Στην πρώτη περιλαμβάνονταν όσοι θεωρούνταν ότι "εγκατέλειψαν τα χωριά τους για να αποφύγουν τους αντάρτες". Στην κατηγορία αυτή, ενέταξαν τις οικογένειες των επιστρατευμένων και των ανδρών του ΜΑΥ. Για όλους αυτούς προβλεπόταν η παροχή βοήθειας και ενισχύσεων.
- Αντίθετα, για τις άλλες δύο κατηγορίες, στις οποίες υπάγονταν όλοι οι ύποπτοι για συνεργασία με το Δημοκρατικό Στρατό, δεν προβλεπόταν βοήθεια. Εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες ζουν κάτω από δραματικές συνθήκες είτε σε πρόχειρα στρατόπεδα, είτε σε άθλιες κατοικίες στις μεγάλες πόλεις.
- Πολλοί απ' αυτούς για να ζήσουν υποχρεώνονται να κάνουν τις πιο βαριές δουλιές και μη παραγωγικά επαγγέλματα, όπως αυτό του πλανόδιου πωλητή. Σε έγγραφο του υπουργείου Συντονισμού (Δεκέμβριος 1949) αναφέρεται πως το Σουφλί στον Εβρο είναι γεμάτο από άνεργους "συμμοριόπληκτους πρόσφυγες που ζουν παρασιτικά".
- Οι εκτοπισμένοι αγρότες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, που είχαν μάθει να ζουν στην ύπαιθρο, υποχρεώνονται τώρα να περνούν τις περισσότερες ώρες της μέρας τους κάτω από φοβερές συνθήκες σε παλιές φυλακές, στρατώνες, ακόμη και σφαγεία.
Αποκομμένοι βίαια από το φυσικό τους χώρο, ακόμη και όταν διατάσσεται η επιστροφή στα χωριά τους, πολλοί αρνούνται να γυρίσουν, αφού με τη ζωή στους καταυλισμούς των μεγάλων πόλεων έχουν χάσει την κοινωνική συνοχή τους. Επίσης, τα χωράφια τους είναι πολύ μικρά και η παραγωγικότητα με τον πόλεμο έπεσε κατακόρυφα και ο αριθμός των ζώων τους μειώθηκε δραματικά. Και, το κυριότερο, τα χωριά τους είναι κατεστραμμένα από τις μάχες. Σε έγγραφο της στρατιωτικής διοίκησης Θεσσαλονίκης του Οκτωβρίου 1949, αναφέρονται και τα εξής: "Δεν είναι νοητό ουδέ επιτετραμμένον επί ΕΑΜοκρατίας να υπήρχαν Δημοδιδάσκαλοι εις όλα τα χωρία και ήδη ότε πλήρης ασφάλεια παρέχεται εις άπαντα τα επαναπατρισθέντα χωρία να μην υπάρχουν τοιούτοι".
Πριν περάσουν λίγα χρόνια, οι ξεριζωμένοι του Εμφυλίου θα αποτελέσουν τη μαγιά του μεγάλου κύματος της εξωτερικής μετανάστευσης. Της μετανάστευσης - πληγής της μεταπολεμικής Ελλάδας, την οποία είχαν προαναγγείλει από τον Ιούλιο ήδη του 1949 οι Αμερικανοί επικυρίαρχοι της χώρας μας. Το "Γραφείο Αντικατασκοπευτικής Ερευνας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ" (OIR: OFFICE OF INTELLIGENCE RESEARCH) σε αναφορά του προτείνει, ως λύση στο πρόβλημα του "υπερπληθυσμού" των αγροτικών περιοχών, την εξωτερική μετανάστευση 80.000 - 10.000 ατόμων κάθε χρόνο - η οποία, κατά την άποψη των Αμερικανών, θα "εκμηδένιζε" την αναμενόμενη φυσική αύξηση του πληθυσμού.
Σημειώσεις:
1. Οι εκθέσεις των αμερικανικών υπηρεσιών δημοσιεύονται στη μελέτη της καθηγήτριας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ Αγγελικής Λαΐου, που περιλαμβάνεται στο βιβλίο "Μελέτες για τον Εμφύλιο 1945 - 1949". Αναλυτικό ρεπορτάζ για το θέμα των εκτοπισμένων του Εμφυλίου δημοσιεύθηκε στο "Ποντίκι" στις 31/8/1995.
2. Πρόσφυγες σε όλη την Ελλάδα, σύμφωνα με επίσημα αμερικανικά και ελληνικά έγγραφα:
Ιανουάριος 1947: 19.000
Μάιος 1947: 65.000
Σεπτέμβριος 1947: 238.000
Νοέμβριος 1947: 500.000
Μάρτιος 1948: 600.000
Μάιος 1949: 684.000
Οκτώβριος 1949: 684.000