Απάντηση σε επιστολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 Απάντηση σε επιστολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Απάντηση σε επιστολή που έστειλε η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή (ΚΣΕ) της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δημοσιοποίησε το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ. Στην επιστολή της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθυνόταν στο ΚΚΕ και σε άλλες πολιτικές δυνάμεις (ΛΑΕ, ΕΕΚ, ΚΚΕ (μ-λ) κ.ά.) με αφορμή τις κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό. Η επιστολή (με ημερομηνία αποστολής 14 Γενάρη) έθετε ως πρόταση τη συνάντηση αντιπροσωπειών αυτών των πολιτικών δυνάμεων, με στόχο την κοινή δράση και το συντονισμό για τις κινητοποιήσεις ενάντια στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό.

Παραθέτουμε όλη την απάντηση από την πλευρά του ΚΚΕ:
________
«ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΣΕ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Σε απάντηση της επιστολής σας, σας στέλνουμε τις απόψεις μας σχετικά με τα θέματα που θέσατε:

Το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις για να υπάρξει λαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στο κυβερνητικό σχέδιο σφαγής στην Κοινωνική Ασφάλιση, καθώς και στο σύνολο των αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων που δρομολογούνται στο πλαίσιο του 3ου μνημονίου.

Από το Γενάρη του 2015 είχαμε τονίσει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα συνεχίσει το αντιλαϊκό έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και θα επιδιώξει να ολοκληρώσει τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του κεφαλαίου, να στηρίξει την καπιταλιστική ανάκαμψη και κερδοφορία, θυσιάζοντας τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Γι' αυτό το λόγο, το ΚΚΕ, τα μέλη του μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, αντιπάλεψαν λογικές και "κινητοποιήσεις" για τη στήριξη της κυβερνητικής διαπραγμάτευσης, στις οποίες καλούσαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης, ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, άλλες δυνάμεις, καλλιεργώντας μ' αυτόν τον τρόπο αυταπάτες στους εργαζόμενους για το χαρακτήρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, το χαρακτήρα της διαπραγμάτευσης και εμποδίζοντας την ανάπτυξη της ταξικής πάλης.

Σήμερα δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, την ενδυνάμωση της κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας, στο έδαφος των οξυμένων λαϊκών προβλημάτων και με στόχο την ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού - αντιμονοπωλιακού προσανατολισμού. Το ΚΚΕ, όπως και κάθε κόμμα, μετέχει στα όργανα και στις γραμμές του κινήματος μέσω των στελεχών και των μελών του.
Μέσα στο κίνημα, στις οργανώσεις της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς, των οργανώσεων φοιτητών, σπουδαστών, μαθητών, γυναικών, υπάρχει και μπορεί να υπάρξει συζήτηση, διαπάλη για την καλύτερη οργάνωση του αγώνα και του συντονισμού, τα αιτήματα, τις μορφές πάλης κ.λπ.

Εκεί κρίνεται και θα κριθεί η κάθε πολιτική, συνδικαλιστική δύναμη, στο κατά πόσο συμβάλλει στην ανάπτυξη της εργατικής - λαϊκής πάλης σε κάθε κλάδο, σωματείο, τόπο δουλειάς, την αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό. Εκεί μπορούν να συναντηθούν εργάτες κι υπάλληλοι του δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες, νέοι και γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, ανεξάρτητα αν είναι μέλη ή φίλοι του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή άλλων κομμάτων.

Κατά συνέπεια, θεωρούμε ότι η πορεία ανασύνταξης του κινήματος, η αλλαγή συσχετισμών κι η αναμέτρηση με την ταξική αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης - κεφαλαίου, τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό δεν υπηρετείται μέσα από επαφές, συναντήσεις και συζητήσεις "κορυφών", πολιτικών κομμάτων κ.λπ., που ουσιαστικά υποκαθιστούν το εργατικό - λαϊκό κίνημα, τα όργανα και τις διαδικασίες του.

Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ

23 Γενάρη 2016».

Πηγή: Ριζοσπάστης 

ΚΕΡΚΥΡΑ-βρέθηκαν στους δρόμους

Την Παρασκευή 22 Γενάρη βρέθηκαν στους δρόμους της Κέρκυρας

εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, φοιτητές

δίνοντας μία πρώτη απάντηση στους σχεδιασμούς της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ -

ΑΝΕΛ, της ΕΕ και της μεγαλοεργοδοσίας.

Αίτημα των συγκεντρωμένων ήταν ο αντιασφαλιστικός νόμος να μη φτάσει

καν στην Βουλή. Πρέπει να αποσυρθεί εδώ και τώρα. Δε διορθώνεται, δεν παίρνει

τροποποιήσεις, δε γίνεται καλύτερος. Μόνο ανατρέπεται! 

Πραγματοποιήθηκε ομιλία από το Σπύρο Σαμοΐλη, μέλος της Γραμματείας

Κέρκυρας του ΠΑΜΕ και έγινε πορεία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης.

Η Γραμματεία Κέρκυρας του ΠΑΜΕ καλεί και σε επόμενες δράσεις απέναντι

στο ασφαλιστικό. Απαιτείται μεγάλη δραστηριοποίηση των εργαζομένων και όλων

όσων πλήττονται. Απαιτείται πλατιά συμμαχία.

Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στην κινητοποίηση των Αγροτικών Συλλόγων

του νησιού και των Σωματείων αυτοαπασχολούμενων - επαγγελματιών που θα

γίνει τη Δευτέρα 25/01 με κατάληψη του κτιρίου της Περιφερειακής

Ενότητας Κέρκυρας (πρώην Νομαρχία) στις 7 το πρωί.

Στηρίζουμε τη 48ωρη απεργία των ναυτεργατών στις 27 και 28 Γενάρη και

καλούμε στην περιφρούρηση της απεργίας τους στο λιμάνι.

Προετοιμάζουμε και οργανώνουμε τη μεγάλη πανελλαδική - πανεργατική

απεργία στις 4 Φλεβάρη με απεργιακή συγκέντρωση στις 10 το πρωί στην

Πλατεία ΣΑΡΟΚΟ.

Ή τα κέρδη των μονοπωλίων ή οι δικές μας σύγχρονες ανάγκες.

Η Γραμματεία Κέρκυρας του ΠΑΜΕ

23/01/2016 

Κρύο πηδιέται η μάνα σου

 Κρύο πηδιέται η μάνα σου

Πιο κοντά, πιο κοντά μουσκεμένα χιλιόμετρα... Αυτή τη φορά βέβαια τη βγάλαμε καθαρή, με λίγο χιονόνερο, που ήταν σα να μας φτύνουν από ψηλά για τις αποτυχημένες απόπειρες εφόδου μας στον ουρανό, και έναν ήλιο με χαυλιόδοντες, στην πιο κρύα ημέρα του φετινού χειμώνα, μέχρι την επόμενη (κινητοποίηση). Ας το έχουνε όμως στο νου τους πως είμαστε κόμμα παντός καιρού (είτε είναι ενδιαφέροντες οι καιροί που ζούμε είτε όχι) κι ότι αν σπέρνουν ανέμους, για να σαρώσουν ότι έχει απομείνει όρθιο από τις κατακτήσεις μας, θα θερίσουν ανέμους και τους σεισμούς που μέλλονται να έρθουν.

Κι ενώ σε κάποια στιγμή ένιωθες το χούλιγκαν να ξυπνάει μέσα σου (η αλήθεια βρίσκεται στο μαρξισμό-λενινισμό, γκέγκε;) και σου ερχόταν να φωνάξεις το σύνθημα των Παοκτζήδων "κρύο πηδιέται η μάνα σου" (των οπαδών που ο μη αστικός μύθος λέει πως μια φορά είχαν περάσει από ένα αγροτικό μπλόκο στα Τέμπη, με την υπόσχεση να φωνάξουν ένα σύνθημα υπέρ του αγώνα των αγροτών -αγρότη πεινάς, γαμιέται ο Πειραιάς)... έβλεπες πχ αυτή τη θερμόαιμη σφισσα με το αμάνικο να πάει κόντρα στον καιρό και τις αντικειμενικές συνθήκες, γιατί κατά βάθος δεν υπάρχει κάστρο άπαρτο για τους μπολσεβίκους.
Κρυώνουν μωρέ οι σύντροφοι;

Κι αυτό ήταν ίσως το κορυφαίο στιγμιότυπο από τη χτεσινή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια, όπου οι κεραίες της κε του μπλοκ έπιασαν μεταξύ άλλων τα εξής:
Τον πλανόδιο που πρόσφερε τσίπουρα (χωρίς θεσσαλικές συντμήσεις) για το κρύο. Το κομματοσκυλάκι με το μαντίλι του ΠΑΜΕ. Διάσπαρτους μαυροσκούφηδες με γούνινα καπέλα. Το μπλοκ των πυροσβεστών που θα χάριζε συνειρμικούς οργασμούς στους φίλους του Πανούση, αν και το βασικό ζητούμενο χτες ήταν μάλλον να ανάψουμε καμιά φωτιά να ζεσταθούμε, παρά να σβήσουμε.

Το πανό των πενταμηνιτών στο υπουργείο εργασίας, για το συνάδελφό τους που κατέληξε και τις εγκληματικές ευθύνες κυβέρνησης και δήμων (ένα από τα πολλά κατορθώματα της πρώτης φοράς αριστερά, που δεν προλαβαίνει να τα καταγράφει κανείς). Την πετυχημένη αλλαγή φωνής στο κλασικό άσπρο φορτηγάκι της ΚΟΑ, που φαίνεται να καθιερώνεται. Τη διακριτική παρουσία μιας λωρίδας μπλε αστυνομικών, στα πλάγια της πορείας προςτο ύψος της Κλαυθμώνος, που πήγαν μάλλον για καφέ στην Καρύτση με τον Μπαλούρδο (αλλά όχι στον Ημεροδρόμο, γιατί έχουν αλλάξει πλέον τα κόζια).

Τη μουσική υπόκρουση της Φααντούρη, σπρώξτε με στήθος και με γόνα (μπας και βγει λίγος ήλιος να μας ζεστάνει) που εμφανίζεται, χτες και σήμερα, με το Νταλάρα, περασμένα μεταπολιτευτικά μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Τις σαπουνόφουσκες που έβγαιναν από κάποιο παιδικό παιχνίδι, με τη φοβερή σημειολογία για τις προεκλογικές δεσμεύσεις της πρώτης φοράς αριστερά (η δεύτερη βγήκε χωρίς να έχει κάτι να τάξει, κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό απ' όλα). Και στα πιο σοβαρά, το μπλοκ της Σόφτεξ (που την πάνε για κλείσιμο), το οποίο μπήκε μάλιστα στην κεφαλή της πορείας.

Ο κόσμος ήταν ως συνήθως πολύς. Αρκετός για τα θερμοκρασιακά δεδομένα της μέρας, αλλά προφανώς κάτω από τις απαιτήσεις της συγκυρίας. Αλίμονο αν αυτό το ασφαλιστικό έγκλημα περάσει σχετικά αναίμακτα για τον κυβερνητικό λόχο (για τους εργαζόμενους δεν το συζητάμε καν, με αυτό το νόμο-λαιμητόμο), με κινητοποιήσεις που θα περιλαμβάνουν γνωστούς και φίλους, τα ίδια γνωστά άτομα πάνω-κάτω, άντε και μια σχετικά μαζική απεργία για το αποκορύφωμα, στις 4 Φλεβάρη, για την τιμή των όπλων.
Ο ξεσηκωμός δεν είναι σύνθημα προς εσωτερική κατανάλωση, να τα λέμε μεταξύ μας και να χαιρόμαστε, αλλά επιτακτική ανάγκη, για να μην κατεδαφιστούν ασφαλιστικά δικαιώματα ολόκληρων δεκαετιών, για να μη ζήσουμε χειρότερα κι από τους παππούδες μας, ως δούλοι του 21ου αιώνα.

Υστερόγραφο
Η βασική κι απρόσμενη διαφορά σε σχέση με άλλες φορές ήταν το ρεπορτάζ κάποιων ιδιωτικών καναλιών, που στον αντιπολιτευτικό τους ζήλο εν όψει των τηλεοπτικών αδειών, έδωσαν στο ΠΑΜΕ κάτι παραπάνω από τα καθιερωμένα 15 δευτερό-λεπτα, που του αντιστοιχούν, χωμένα κάπου προς το τέλος του δελτίου.

Κάποια άλλα κυρίαρχα ΜΜΕ ζουν με το δικό τους δημοσκοπικό καημό: να δείξουν ότι υπάρχει ευρύτερη συναίνεση γύρω από τις αντιασφαλιστικές ανατροπές και πως ένας στους δύο εργαζόμενους είναι πρόθυμος να χαρίσει και το νεφρό του, εάν δεν κριθεί αρκετό πως δίνει κ... (τα δίνει όλα τέλος πάντων) για τη σωτηρία της εθνικής οικονομίας. Αλλά την ίδια στιγμή διαφωνούν με την κυβέρνηση και περιβάλλουν με εμπιστοσύνη το Μητσοτάκουλα, το φιλελεύθερο ηγέτη που φέρνει ήδη από τις πρώτες μέρες του αέρα νίκης κι αλλαγής. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε, ή αν έτσι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.

Όσο για την Κόντρα (του Κουρή, όχι την καλή), θυμάται τη θεωρία των δύο άκρων και μέρες 89', για να πλειοδοτήσει σε γνήσιο αυριανισμό έναντι της Αυγής, που μετά από την τυφλή σύγκρουση που καταλογίζει στους αγρότες, είδε αριστερή στροφή (και) στην Ισπανία με τον κεντροαριστερό κυβερνητικό συνασπισμό Σοσιαλιστών (ΠαΣοΚ), Ποδέμος και λοιπών (σοσιαλ)δημοκρατικών δυνάμεων.

Αλλά το βραβείο μοιράζονται εξ ημισείας η ΕφΣυν/Σύριζα, που το έριξε στο Λένιν (ένα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω) εν όψει της αυριανής επετείου, έτσι για το τρολάρισμα της υπόθεσης, και η σημερινή Εποχή με την ποιητική φλέβα για τα μπλόκα που πρέπει να γίνουν γέφυρες (μεταβατικές, της Άρτας και γενικώς).

Αντί επιλόγου, ο σύνδεσμος με την απάντηση του κόμματος στην Ανταρσυα, που δημοσιεύει ο σημερινός Ρίζος, που είναι με το βαμβάκι κι έχει αρκετό ενδιαφέρον.

   Αν ζητάς την ελπίδα ψάξε αλλού…

Από herko 

Ο καπιταλισμός εξελίσσεται… ή σαπίζει με γοργούς ρυθμούς. Οι πατροπαράδοτες αξιακές του αρχές (τα κράτη δίνουν τα πάντα στους καπιταλιστές με τη προσδοκία να δώσουν αυτοί κάποιο ξεροκόμματο στους Λαούς, στους εργάτες, αφού παραχορτάσουν) ενισχύονται. Πλέον δημοκρατικό κράτος εννοείται όποιο ξεπουλάει – χαρίζει στους καπιταλιστές το σύνολο της δημόσιας περιουσίας (αδιαφορώντας πλήρως για την τύχη της πλειοψηφίας) έστω κι αν αυτό διαπράττει εγκλήματα, όπως πολεμικές επιχειρήσεις και σφαγές, κατάφωρη παραβίαση στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, προβολή ρατσιστικών και φασιστικών αντιλήψεων.
Αντίθετα, το κράτος που διστάζει να ξεπουλήσει τις κρατικές υποδομές, που φροντίζει για την εξασφάλιση μιας μίνιμουμ προστασίας δικαιωμάτων της Λαϊκής πλειοψηφίας, έστω κι αν δεν ευθύνεται για την παραμικρή εγκληματική παρεκτροπή, θεωρείται αντιδημοκρατικό, αυταρχικό…
Η ελπίδα των Λαών στη Μαρξιστική -Λενινιστική άποψη για τη προστασία της δημόσιας περιουσίας που εξασφαλίζει τη Λαϊκή ευημερία….

ΗΠΑ - ΚΙΝΑ Οξύνεται η διαπάλη τους στην παγκόσμια οικονομία

ΗΠΑ - ΚΙΝΑ

Οξύνεται η διαπάλη τους στην παγκόσμια οικονομία

Από την επίσκεψη του Προέδρου της Λ. Δ. Κίνας στις ΗΠΑ το Σεπτέμβρη του 2015. Στιγμιότυπο από την επίσκεψη στη «Μάικροσοφτ»

Στις 9/01/2016 η «Καθημερινή» αναδημοσίευσε άρθρο των «INTERNATIONAL NEW YORK TIMES», με τίτλο: «Οι ΗΠΑ κρατούν την ηγετική θέση σε ΔΝΤ και παγκόσμια οικονομία», στο οποίο αναφέρονταν ανάμεσα σε άλλα: «Μετά την επίτευξη μιας σειράς συμφωνιών μεταξύ του Λευκού Οίκου και του αμερικανικού Κογκρέσου, με αποκορύφωμα το τέλος του πενταετούς αδιεξόδου για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), υποχώρησε ο φόβος για εξασθένηση του πρωταγωνιστικού ρόλου των ΗΠΑ στην παγκόσμια οικονομία. Από τις αρχές του 2015, οι σύμμαχοι των ΗΠΑ είχαν πολλούς λόγους για να ανησυχούν: ο ρόλος της Κίνας ενισχυόταν όλο και πιο πολύ στην παγκόσμια οικονομία και οι ΗΠΑ παρακολουθούσαν απλώς το Πεκίνο και άλλα κράτη που συμμετείχαν στη δημιουργία μιας νέας διεθνούς αναπτυξιακής τράπεζας. Οι δυσλειτουργίες στην πολιτική σκηνή εντός της χώρας απειλούσαν τη διαπραγματευτική ισχύ του Προέδρου, Μπαράκ Ομπάμα, σε μεγάλες εμπορικές συμφωνίες. Το Κογκρέσο, ελεγχόμενο από το κόμμα των Ρεπουμπλικανών, έβαλε "λουκέτο" στην Τράπεζα Εξαγωγών - Εισαγωγών και απειλούσε με το κλείσιμο υπηρεσιών του αμερικανικού κράτους.
"Η εθνική και η οικονομική ασφάλεια της χώρας μας τίθενται σε κίνδυνο", είχε δηλώσει ο υπουργός Οικονομικών, Τζέικομπ Λιου. "Και επειδή συμμετέχω την τελευταία τριετία σε διεθνείς συναντήσεις μπορώ να σας πω πως οι αναστολές από την πλευρά μας προκαλούν μεγάλη ζημιά".
Από το ξεκίνημα του 2016 φαίνεται να έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Η κινεζική οικονομία έχει επιβραδυνθεί, ενώ η ζωηρή ανάπτυξη των ΗΠΑ δίνει πνοή αισιοδοξίας στον κόσμο. Τον Ιούλιο, το Κογκρέσο εκχώρησε στον κ. Ομπάμα τη δυνατότητα να ολοκληρώσει τη μεγαλύτερη εμπορική συμφωνία με την Ιαπωνία και άλλα 10 κράτη της ευρύτερης περιοχής του Ειρηνικού. Το Κογκρέσο συναίνεσε στην αναβίωση της Τράπεζας Εξαγωγών - Εισαγωγών, ενώ επιτεύχθηκε μια συμφωνία για τον προϋπολογισμό και την αύξηση του ανώτατου ορίου στο αμερικανικό χρέος».

Οι φόβοι και η πραγματικότητα

Από τα γραφόμενα στο συγκεκριμένο άρθρο προκύπτουν μια σειρά από ζητήματα που έχουν σχέση με τη διαρκή διαπάλη στο πλαίσιο των ανταγωνισμών ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, στην προκειμένη περίπτωση ανάμεσα σε δύο ισχυρές οικονομίες του πλανήτη, την πρώτη (ΗΠΑ) και τη δεύτερη (Κίνα) με δεδομένο ότι η διεθνής οικονομική κρίση δεν τις άφησε ανεπηρέαστες, ενώ ο νόμος της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης επιδρά στην εξέλιξη των οικονομιών και των ισχυρών. Για παράδειγμα, με την αναδιάρθρωση της διοικητικής δομής του Ταμείου, αναθεωρήθηκαν τα δικαιώματα ψήφου του ΔΝΤ που ορίζουν τη συνεισφορά του κάθε μέλους και τη σφαίρα επιρροής στο σύστημα λήψης αποφάσεων (αυτό που εκκρεμούσε από το 2010 έλυσε το Κογκρέσο, μαζί με την έγκριση στον Μπ. Ομπάμα να υπογράψει τη Συμφωνία Εμπορίου του Ειρηνικού), ενισχύοντας τη θέση αναδυόμενων χωρών, όπως είναι η Κίνα, η Ινδία και η Ρωσία. Τα δικαιώματα ψήφου των ΗΠΑ παρέμειναν όμως τα ίδια, ενώ διατήρησαν και το «βέτο», δηλαδή ενισχύθηκε η Κίνα συγκριτικά με τις ΗΠΑ. Επίσης, η οικονομική άνοδος της Κίνας στην παγκόσμια οικονομία σε σύγκριση με τις ΗΠΑ, επιβεβαιώνεται και από την αποδοχή από το ΔΝΤ του νομίσματός της, γουάν, ως διεθνούς νομίσματος.
Ο τίτλος αλλά και το περιεχόμενο του άρθρου φαίνεται να βγάζουν ένα άγχος, ενώ μιλά για «φόβο», όταν λέει ότι «ο ρόλος της Κίνας ενισχυόταν όλο και πιο πολύ στην παγκόσμια οικονομία» και όχι τυχαία. Γιατί αφενός μαζί με τον ανταγωνισμό υπάρχει και η αλληλεξάρτηση των δύο οικονομιών, στο πλαίσιο της ολοένα και πιο βαθιάς διεθνοποίησης των καπιταλιστικών οικονομιών, που αλληλεπιδρά στην ανάπτυξή τους. Η Κίνα ασκεί μια επιθετική πολιτική εξαγωγής κεφαλαίων σε Ασία, Αφρική, Λατινική Αμερική και Ευρώπη, με προγράμματα επενδύσεων, σε συνδυασμό με την αναβάθμιση της θέσης της τόσο στον Ειρηνικό, όσο και στον Ινδικό. Είναι πρωταγωνιστής στις προσπάθειες δημιουργίας ενώσεων και οργανισμών καπιταλιστικής ενοποίησης όπως οι BRICS, ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης, πρωταγωνιστεί στην οργάνωση της ΑΙΙΒ (Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων και Υποδομών) κόντρα στην Παγκόσμια Τράπεζα, στη δημιουργία «Αποθεματικού Ταμείου» των BRICS κόντρα στο ΔΝΤ, συμμετέχει στον οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας Ασίας - Ειρηνικού (APEC) όπως και στην CEE (Σύνοδος Κίνας - Χωρών Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης) και αλλού.
Βεβαίως, το άρθρο των «INTERNATIONAL NEW YORK TIMES», θέλει να δείξει ότι μετριάζεται έως εξαλείφεται ο φόβος (η ζωηρή ανάπτυξη των ΗΠΑ δίνει πνοή αισιοδοξίας στον κόσμο), από δύο στοιχεία, την υπογραφή της μεγαλύτερης εμπορικής συμφωνίας με την Ιαπωνία και άλλα 10 κράτη της ευρύτερης περιοχής του Ειρηνικού και από τις δύο όχθες, αλλά και την επιβράδυνση της οικονομίας της Κίνας.

Τα σχέδια της Κίνας

Αλλά η Κίνα αναπτύσσεται με ρυθμούς 6,9% του ΑΕΠ το 2015, ενώ οι ΗΠΑ με ρυθμούς 2,5% του ΑΕΠ. Η οικονομία της Κίνας, έστω και αν επιβραδύνεται, αναπτύσσεται με ρυθμούς σχεδόν τριπλάσιους απ' αυτούς των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, η πρόσφατη πτώση των χρηματιστηρίων στην Κίνα προκάλεσε πανικό και στις ΗΠΑ. Οχι μόνο γιατί, όπως λένε, πιέστηκε η αγορά των ΗΠΑ από την Κίνα. Αλλά γιατί η ανάπτυξη των ΗΠΑ εξαρτάται κυρίως από τις εξαγωγές, αλλά υπάρχουν δύο παράγοντες ανασταλτικοί: Ο ένας είναι ότι ισχυροποιείται το δολάριο σε σχέση με τα άλλα νομίσματα, άρα δυσκολεύει τις εξαγωγές, ο δεύτερος είναι η μείωση των εισαγωγών στην Κίνα και σε άλλες ισχυρές «αναδυόμενες» οικονομίες. Παρ' όλ' αυτά, το «Bloomberg view» («carital.gr», 12/1/2016), έγραψε άρθρο με τίτλο: «Οχι, η Κίνα δεν είναι καταδικασμένη σε νέα κρίση».
Υπάρχουν, όμως, και άλλα δεδομένα που δείχνουν την ανησυχία των ΗΠΑ και τη σχέση της δικής τους πρωτοκαθεδρίας με τη δεύτερη διεθνώς οικονομία της Κίνας. Στο πλαίσιο των ανταγωνισμών και της διαχείρισης της κρίσης στις συνθήκες βαθιάς διεθνοποίησης, γίνεται προσπάθεια διαμόρφωσης αντιμαχόμενων συμμαχιών και πόλων με επικεφαλής τους ισχυρούς, στην περίπτωσή μας, τις ΗΠΑ και την Κίνα και μάλιστα στα ίδια οικονομικά και γεωγραφικά πεδία του πλανήτη (Ασία, Αφρική, Ευρώπη). Οι ΗΠΑ θέλουν τη δική τους ενίσχυση και την αποδυνάμωση της Κίνας. Αυτό που ο Τζ. Λιου λέει είναι: «Η εθνική και η οικονομική ασφάλεια της χώρας μας τίθενται σε κίνδυνο και επειδή συμμετέχω την τελευταία τριετία σε διεθνείς συναντήσεις μπορώ να σας πω πως οι αναστολές από την πλευρά μας προκαλούν μεγάλη ζημιά», εννοεί ακριβώς ότι η δυσκολία των ΗΠΑ να παίξουν διεθνώς το ρόλο της οικονομικής πρωτοκαθεδρίας τούς αποδυναμώνει διεθνώς, άρα ενισχύει ανταγωνιστές τους. Αλλά πρώτος ανταγωνιστής είναι η Κίνα. Που φαίνεται ότι δεν κάθεται με «σταυρωμένα χέρια». Ετσι μπορεί οι ΗΠΑ να υπέγραψαν τη Συμφωνία Εμπορίου του Ειρηνικού, αλλά την ίδια ώρα συμβαίνουν τα εξής:
«Η Κίνα σήμερα χρησιμοποιεί την οικονομική της ισχύ πιο συχνά, πιο κατηγορηματικά και με πιο ποικιλόμορφο τρόπο από ποτέ. Παρά το ότι η εμπορική και οικονομική δύναμη της Κίνας αυξάνεται, το πιο καινοτόμο γεωοικονομικό της εργαλείο είναι οι υποδομές - τόσο φυσικές όσο και θεσμικές. Εκτεινόμενος από την Ουγγαρία μέχρι την Ινδονησία, ο προϋπολογισμός του Πεκίνου για την ΑΙΙΒ (Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων και Υποδομών) είναι 100 δισ. δολάρια - ποσό που κυρίως διατίθεται για τη χρηματοδότηση δρόμων, σιδηροδρόμων, αγωγών και άλλων υποδομών κατά μήκος της Ευρασίας, λειαίνοντας τις δυτικές προβλέψεις της Κίνας. Οι κινεζικοί πόροι εκτιμάται ότι θα προσθέσουν περί τα 2,5 τρισ. δολάρια στο εμπόριο της Κίνας στην επόμενη δεκαετία, περισσότερο από την αξία των εξαγωγών της το 2013, όταν ήταν ο μεγαλύτερος εξαγωγέας παγκοσμίως. Επιπλέον, ενώ το Πεκίνο παραμένει ένας ενεργός παίχτης εντός των υφιστάμενων διεθνών θεσμικών οργάνων, προάγει και χρηματοδοτεί επίσης παράλληλες δομές όπως η ΑΙΙΒ και ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης. Ο συνολικός στόχος αυτών των προσπαθειών είναι η μεγαλύτερη αυτονομία, κυρίως από τις ΗΠΑ, και μια επέκταση της κινεζικής σφαίρας επιρροής στην Ασία και πέραν αυτής». (Από άρθρο του Mark Leonard στο «European Council on Foreign Relations» - «ευρωενωσιακή δεξαμενή σκέψης» - στις 30 Δεκέμβρη 2015,αναδημοσίευση, «capital.gr»).
Τι είναι όμως η αναβίωση του Δρόμου του Μεταξιού; Ενα σχέδιο ενός δικτύου θαλάσσιων και χερσαίων υποδομών για μεταφορές από την Κίνα μέχρι τη Μεσόγειο, την Ευρώπη και την Αφρική, με τη δημιουργία επενδυτικού ταμείου 40 δισ. δολαρίων για τη χρηματοδότηση αυτών των έργων. Το ταμείο θα δημιουργήσει ένα δίκτυο που θα συνδέει λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικούς σταθμούς και πόλεις της Κεντρικής και της Νότιας Ασίας, αλλά και την Ασία με τις άλλες ηπείρους. Στόχος είναι η επέκταση του εμπορίου της Κίνας και του ελέγχου της στις θαλάσσιες μεταφορές.
Με το σχέδιο αναβίωσης του Δρόμου του Μεταξιού επιδιώκει την προσέλκυση επενδυτών και από άλλα κράτη και μέσω αυτής της διαδικασίας δημιουργία συμμαχιών υπέρ της. Αυτό όμως ανταγωνίζεται και δυσκολεύει τις ΗΠΑ.
Ολα αυτά είναι μέρος της διαπάλης των Κίνας - ΗΠΑ, για την κυριαρχία στην παγκόσμια αγορά, στο πλαίσιο της εντεινόμενης διεθνοποίησης και της επιδίωξης της Κίνας να ανέλθει στην κορυφή της πυραμίδας.
Να συμπληρώσουμε, επίσης, ότι στην Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων και Υποδομών έκαναν αίτηση για συμμετοχή 40 κράτη με πρώτο απ' όλα τον καλύτερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην Ευρώπη, τη Βρετανία.

Και στροφή στην εσωτερική ανάπτυξη

Η Κίνα, εκτός από την εξαγωγή κεφαλαίων για υλοποίηση σχεδίων όπως «Ο Δρόμος του Μεταξιού», έχει επίσης μια τεράστια εσωτερική αγορά, που μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη της οικονομίας της. Απαιτεί βεβαίως επενδύσεις. Εως τώρα, η τεράστια ανάπτυξή της ήταν στα παράλια. Βόλευαν τα παράλια, λόγω του μικρού, σχετικά με το εσωτερικό, κόστους των μεταφορών των εμπορευμάτων για εξαγωγές, είτε μέσων παραγωγής είτε αντικειμένων κατανάλωσης. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος της τεράστιας ανισομετρίας στην ανάπτυξη της Κίνας. Ομως υπάρχει τεράστιος πλούτος στο εσωτερικό της, ιδιαίτερα ορυκτός, που μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη βιομηχανίας, αλλά έχει και δυνατότητες αγροτικής ανάπτυξης στην ενδοχώρα. Η έλλειψη υποδομών για μεταφορές δε συμβάλλει σε επενδύσεις σ' αυτούς τους τομείς που θα μπορούσαν να αναπτύξουν ακόμη περισσότερο συνολικά τη μεταποίηση. Διάφορες οικονομικές αναλύσεις μιλούν για στροφή της οικονομικής πολιτικής της Κίνας προς την εσωτερική αγορά. Η οικονομία δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο στις εξαγωγές εμπορευμάτων. Αλλωστε, η οικονομική κρίση κάνει ευάλωτο αυτόν τον τομέα. Πράγματι, η Κίνα έχει ένα πρώτο σχέδιο κρατικών επενδύσεων 10,5 δισ. ευρώ στις υποδομές, ενώ ενισχύει και τον τομέα των υπηρεσιών. Λένε, μάλιστα, ότι αυτή η στροφή θα δώσει νέα ώθηση στην οικονομία της. Επενδυτικά σχέδια λοιπόν και στο εσωτερικό και σε όλες σχεδόν τις ηπείρους.
Η διαπάλη αυτή φυσικά και δε σταματά. Αλλά είναι διαπάλη επιχειρηματικών ομίλων που αντικειμενικά τσακίζει τους λαούς. Οι εργαζόμενοι χειραφετημένοι από την αστική πολιτική να πολεμούν με τη δική τους σημαία στη δική τους αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή ρότα για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

ΡΑΓΔΑΙΑ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΦΩΤΟΡΥΠΑΝΣΗΣ ΛΟΓΩ LED

ΡΑΓΔΑΙΑ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΦΩΤΟΡΥΠΑΝΣΗΣ ΛΟΓΩ LED

Κάποτε φαίνονταν τ' άστρα...

Μέσα σε τρία χρόνια, το Μιλάνο άλλαξε όψη τη νύχτα, όπως φαίνεται σε αυτές τις φωτογραφίες από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Η εφαρμογή της τεχνολογίας LED στο φωτισμό των δρόμων έκανε το φωτισμό πιο έντονο και πιο λευκό σε σχέση με τον λιγότερο έντονο πορτοκαλί φωτισμό από τις λάμπες ατμών νατρίου

«Ενα παιδί μετράει τ' άστρα» έχει ως τίτλο ένα από τα γνωστότερα μυθιστορήματα του Μ. Λουντέμη. Την εποχή που εκδόθηκε το βιβλίο, το 1956, το παιδί θα μετρούσε όλη νύχτα τα περισσότερα από 2.000 άστρα, που φαίνονταν τότε διά γυμνού οφθαλμού (μέχρι 6ου μεγέθους). Σήμερα, ειδικά στις πόλεις - όπου συγκεντρώνεται το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού - το παιδί σχεδόν θα τελείωνε το μέτρημα πριν αρχίσει. Στα πιο φωτισμένα μέρη των πόλεων θα του έφταναν ...τα δάχτυλα των χεριών του. Κατά τη διακοπή ρεύματος μετά το σεισμό του 1994 στο Λος Αντζελες, πολλοί κάτοικοι βλέποντας για πρώτη φορά το Γαλαξία τηλεφωνούσαν σε υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης για να αναφέρουν «ένα γιγαντιαίο ασημί σύννεφο» στον ουρανό... Αλλά ακόμα και στο ύπαιθρο, το βαθύ σκοτάδι τείνει να γίνει κάτι άγνωστο στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, με εξαίρεση την Αφρική και κάποιες περιοχές στην κεντρική Ασία.
Ο διάστικτος από άστρα νυχτερινός ουρανός και οι κινήσεις λιγοστών απ' αυτά (πλανήτες), προκάλεσαν το ενδιαφέρον του ανθρώπου, τουλάχιστον από τότε που αναπτύχθηκε η γεωργία, αν όχι νωρίτερα. Οι αστρονομικές παρατηρήσεις, που ωθούνταν από την ανάγκη μέτρησης του χρόνου και πρόβλεψης του καιρού με βάση τις εποχές, έδωσαν όχι λιγότερη ώθηση στην ανάπτυξη των μαθηματικών, απ' ό,τι η ανάγκη μέτρησης του παραγόμενου φυτικού και ζωικού πλούτου και του εμβαδού των χωραφιών. Τα άστρα, ο Ηλιος, η Γη έγιναν κεντρικό ζήτημα στις φιλοσοφικές αναζητήσεις της αρχαιότητας, καθώς οι άνθρωποι προσπαθούσαν να κατανοήσουν τη θέση τους μέσα στο φυσικό κόσμο. Τελικά, δεν είναι μόνο η ομορφιά του έναστρου ουρανού που χάνει κανείς όταν δε βλέπει τ' άστρα...

Λευκό αντί για πορτοκαλί

ΜΙΛΑΝΟ, 2012

Το πρόβλημα της φωτορύπανσης δεν είναι καινούριο, αλλά τα τελευταία χρόνια, με τη διάδοση της τεχνολογίας φωτισμού LED παρουσιάζει ραγδαία επιδείνωση. Ο λόγος είναι ότι τα χρησιμοποιούμενα LED για το φωτισμό ανοιχτών χώρων και εγκαταστάσεων εκπέμπουν έντονο λευκό φως, σε σύγκριση με το πορτοκαλί φως που εκπέμπουν οι μέχρι πρότινος χρησιμοποιούμενες γι' αυτό το σκοπό λάμπες ατμών νατρίου. Το λευκό φως περιέχει και το γαλάζιο τμήμα του ορατού φάσματος, που βεβαιωμένα διαταράσσει τους βιολογικούς (κιρκαδικούς) ρυθμούς ανθρώπων και ζώων, ενώ έχουν παρατηρηθεί επιδράσεις ακόμη και σε φυτά (ανθίζουν μέσα στη νύχτα).
Ομως, το χειρότερο πλήγμα δέχεται η αστρονομική παρατήρηση. Οσο πιο σκοτεινός είναι ο ουρανός, τόσο καλύτερη παρατήρηση των άστρων μπορεί να γίνει, είτε με το μάτι, είτε με τηλεσκόπια. Ο φωτεινός θόλος μέσα στην ατμόσφαιρα, που δημιουργείται γύρω από κάθε μεγάλη πηγή έντονου φωτισμού (λόγω διάχυσης του φωτός εξαιτίας της σκόνης και των σταγονιδίων υγρασίας), ήταν πάντα σοβαρό πρόβλημα, γι' αυτό και τα αστεροσκοπεία γίνονται συνήθως σε κορυφές απομακρυσμένων βουνών. Ειδικότερα στη φασματοσκοπική αστροφωτογράφιση, οι αστρονόμοι αντιμετωπίζουν το πρόβλημα πώς να διαχωρίσουν το φως που προέρχεται από το άστρο από το φως που προέρχεται από γήινες πηγές. Στο παρελθόν οι αστρονόμοι χρησιμοποιούσαν φίλτρα που απορροφούν το πορτοκαλί φως, το οποίο εκπέμπουν αυτές οι λάμπες ατμών νατρίου. Δεν μπορεί, όμως, να γίνει το ίδιο όταν το φως από το δημόσιο φωτισμό είναι λευκό.

Η φωτορύπανση απλώνεται όλο και περισσότερο κάτω από το όρος Μάουνα Κέα στη Χαβάη, όπου υπάρχουν μερικά από τα μεγαλύτερα τηλεσκόπια στον κόσμο και όπου πρόκειται να εγκατασταθεί και το νέο Τηλεσκόπιο Τριάντα Μέτρων (σ.σ. διαμέτρου)

Τελικά, μήπως η επίπτωση δεν είναι και τόσο σοβαρή, καθώς σήμερα πολλοί επαγγελματίες αστρονόμοι κάνουν τηλεπαρατήρηση από τον τόπο κατοικίας τους, ελέγχοντας ένα μεγάλο τηλεσκόπιο μέσω διαδικτύου; Αν δει κανείς φωτογραφίες της Γης τραβηγμένες από το Διάστημα τη νύχτα, θα διαπιστώσει ότι η Ευρώπη και οι ΗΠΑ έχουν πάψει προ πολλού να είναι κατάλληλες περιοχές για λειτουργία τηλεσκοπίων. Γι' αυτό και τα περισσότερα μεγάλα σύγχρονα οπτικά τηλεσκόπια βρίσκονται σήμερα στη Χιλή, ή στη Χαβάη. Αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, η κατάσταση από πλευράς φωτορύπανσης δεν είναι καλή και χειροτερεύει από χρόνο σε χρόνο. Xειροτερεύει και γύρω από τις τοποθεσίες των μεγάλων τηλεσκοπίων.

Οικονομία της φωτορύπανσης

Φωτορύπανση σημαίνει και σπατάλη. Στις ΗΠΑ, τουλάχιστον το 30% του φωτός που παράγεται από το δημόσιο φωτισμό πάει χαμένο φωτίζοντας τον ουρανό, επειδή τα φωτιστικά σώματα δεν έχουν κατάλληλη κατασκευή, με αποτέλεσμα μέρος του φωτός να φεύγει προς τα πλάγια, ακόμα και κατευθείαν προς τα πάνω.
Δεν τίθεται θέμα αντιστροφής της πορείας αξιοποίησης της τεχνολογίας LED στο νυχτερινό φωτισμό πόλεων και δρόμων. Ούτε ο ρομαντισμός, ούτε η ως ένα βαθμό απώλεια της αίσθησης του χώρου όπου αναπτύσσεται ο ανθρώπινος πολιτισμός, ούτε η εκτίμηση του ρόλου που έπαιξε η αστρονομία στην ανάπτυξη αυτού του πολιτισμού, μπορούν να εμποδίσουν την έκφραση στη ζωή μιας οικονομικής αναγκαιότητας. Και η οικονομική αναγκαιότητα στη σημερινή εποχή είναι ο φτηνότερος και αποτελεσματικότερος φωτισμός, με τον άναρχο και αδιάφορο για τις ανάγκες των ανθρώπων τρόπο που λύνει αυτά τα ζητήματα ο καπιταλισμός και ο κάθε διαχειριστής του, σε εθνικό ή τοπικό επίπεδο. Κι αν στο μέλλον υπάρξουν «πυροσβεστικά» μέτρα για το πρόβλημα, θα είναι εκ των υστέρων και με κόστος για το λαό από τη σπατάλη του πλούτου που παράγει, ενώ ταυτόχρονα θα προσφέρουν νέα κέρδη για το κεφάλαιο, που θα πουλήσει διορθωμένα φωτιστικά σώματα για τους δρόμους, νέα φώτα LED με απόχρωση που δεν θα έχει αρνητική επίδραση στα βιολογικά ρολόγια ανθρώπων και ζώων και θα μπορεί να φιλτράρεται ευκολότερα από τα αστρονομικά φίλτρα.

Ο πράσινος κομήτης Λάβτζοϊ (στο κέντρο) περνάει κοντά από τις Πλειάδες (κέντρο προς τα πάνω) και μακριά από το κόκκινο νεφέλωμα Καλιφόρνια, σε αυτή τη φωτογραφία του ουρανού πάνω από το Λα Σίλα της Χιλής. Στο κέντρο δεξιά, ο παναμερικανικός αυτοκινητόδρομος κάνει ξεκάθαρη την παρουσία του...

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Discover»

Σκέψεις και σημειώσεις πάνω στο έργο του Νίκου Μπελογιάννη «Οι πρώτες μακρυνές ρίζες της νεοελληνικής λογοτεχνίας»

Σκέψεις και σημειώσεις πάνω στο έργο του Νίκου Μπελογιάννη «Οι πρώτες μακρυνές ρίζες της νεοελληνικής λογοτεχνίας»

Ο Νίκος Μπελογιάννης στη δίκη

Στη συνείδηση του κάθε προοδευτικού, τίμιου λαϊκού αγωνιστή, η φυσιογνωμία του Νίκου Μπελογιάννη είναι περισσότερο συνυφασμένη με την ανυποχώρητη στάση ζωής του, την αυτοθυσία του και το ολοκληρωτικό δόσιμο στο Κόμμα που τον γέννησε και τον ανέθρεψε, το ΚΚΕ. Η απολογία του στο στρατοδικείο παραμένει ακόμα φάρος για το ήθος και τη θυσία των κομμουνιστών, εμπνέοντας κάθε νέο αγωνιστή.
Εντούτοις, λιγότερο γνωστή είναι η πλευρά του ως κοινωνικού ερευνητή και ιδιαίτερα τα φιλολογικά ενδιαφέροντά του, τα οποία εκφράζει μέσα από το πρίσμα του Μαρξισμού - Λενινισμού. Ο Μπελογιάννης δεν είναι μόνο πολεμιστής για μια καλύτερη, λεύτερη Ελλάδα, αλλά και ένας οξυδερκής νους που προβληματίζεται, ερευνά και προσπαθεί να δώσει νέα, επαναστατική πνοή στη γερασμένη φιλολογία της εποχής, τη γερασμένη από τη σκόνη των τεταρτοαυγουστιανών σαλονιών. Μέσα από το έργο του «Οι πρώτες μακρυνές ρίζες της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», το οποίο συγγράφει σε αντίξοες συνθήκες (κρατούμενος - καταδικασμένος στις φυλακές της Κέρκυρας), φαίνεται από την αρχή έως και το τέλος η έγνοια, το μέλημά του να αποτινάξει όλη την αντιεπιστημονική σκουριά που συσσώρευσαν στο σώμα της μελέτης της νεοελληνικής λογοτεχνίας οι «κύριοι καθηγηταί». Το βιβλίο ακόμα και τώρα, 65 χρόνια περίπου μετά από τη συγγραφή του, τορπιλίζει συνειδήσεις και συγκρούεται με «αλήθειες» που θεωρούμε δεδομένες ήδη από τα σχολικά χρόνια.

Σύγκρουση με το μύθο του «Δεύτερου Ελληνικού Πολιτισμού» του Βυζαντίου

Το πρωτότυπο του σκίτσου του Πικάσο όπως δημοσιεύθηκε ολοσέλιδο στην «Ουμανιτέ» στις 31 Μάρτη 1952

Προσπαθώντας, λοιπόν, να ιχνηλατήσει τις πρώτες μακρινές ρίζες της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, ο Μπελογιάννης πρέπει πρώτα και κύρια να αναμετρηθεί με έναν μύθο που γιγαντώθηκε στη συνείδηση του λαού, που καλλιεργήθηκε σε συμπαιγνία με την Εκκλησία και την άρχουσα τάξη και λειτούργησε βολικά για τη μεταξική δικτατορία: Και αυτός δεν είναι άλλος από το μύθο του «Δεύτερου Ελληνικού Πολιτισμού» του Βυζαντίου. Το Βυζάντιο, στα χρονικά όρια του οποίου εντοπίζονται τα σπέρματα της λαϊκής λογοτεχνικής παραγωγής του νεοελληνικού έθνους, δεν υπήρξε ουδέποτε μια ελληνική κρατική δομή με μια αντίστοιχα ελληνική εθνική συνείδηση. Ηταν και παρέμεινε μέχρι το τέλος του το αντίθετο, δηλαδή μια πολυεθνική αυτοκρατορία που λειτουργούσε ως τροχοπέδη στη διαμόρφωση των εθνών που το συναποτελούσαν. Ο Μπελογιάννης δηλώνει ξεκάθαρα πως το Βυζάντιο στάθηκε εμπόδιο στη διαμόρφωση της νεοελληνικής εθνότητας. Η αναχρονιστική, σε σχέση με το πνεύμα της εποχής, οικονομική δομή του, που δεν πέρασε ποτέ σε μια δυτικού τύπου φεουδαρχία με μικρούς παραγωγούς, εγκυμονούσε από μόνη της την πεπερασμένη ύπαρξη αυτής της σκοταδιστικής, αποπνικτικής κοινωνίας που περιφρονούσε το λαό και τα γεννήματά του. Οι τέχνες, λοιπόν, δε θα μπορούσαν να αποδράσουν από το σφιχτό εναγκαλισμό της θρησκείας. Το δυστυχέστερο είναι μάλιστα πως, όπως παραδέχεται και ο ίδιος, με την αρχαιοελληνική κληρονομιά θα μπορούσε το Βυζάντιο «να δημιουργήσει ένα αναγεννητικό κίνημα πολύ βαθύτερο και πλατύτερο από εκείνο της Δύσης». Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ καθώς οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες δεν το επέτρεψαν.
Η φιλολογία μοιραίο ήταν λοιπόν να καταλήξει κόλακας του αυτοκρατορικού θεσμού, λιβανιστής της θεολογίας. Τα θέματα που κυριαρχούν στα έργα των βυζαντινών «σοφών» είναι επικεντρωμένα στη γλοιώδη, υποκριτική ζωή των ευγενών και των οικόσιτων κολάκων του αυτοκράτορα. Ο λαός είναι βρώμικος, χυδαίος στα μάτια τους: «Οι λόγιοι μισούν το λαό αν δεν τον περιφρονούν», υπογραμμίζει ο Μπελογιάννης. Αναπόφευκτο, λοιπόν, να απεχθάνονται και τη γλώσσα του. Η Αννα η Κομνηνή, στην περίφημη «Αλεξιάδα» της, ζητά συγγνώμη που χρησιμοποιεί «χυδαίες λέξεις». Πώς, λοιπόν, σε ένα τέτοιο εχθρικό περιβάλλον να καρποφορήσει η νεοελληνική γλώσσα και να τεθούν σε κίνηση οι μηχανισμοί της κοινωνικής εξέλιξης; Την ίδια στιγμή, η Δύση διαμορφώνει σε πρωτόλειο βαθμό τις δικές της εθνικές γραμματείες.

Σημειώσεις του Ν. Μπελογιάννη (στις φυλακές της Κέρκυρας) για την Ιστορία της Λογοτεχνίας, γραμμένες στην πίσω πλευρά αίτησης χάριτος

Δεδομένων όλων αυτών, προχωρούμε αργά, μέχρι τον 12ο αιώνα, ασθμαίνοντας σχεδόν, για να καταγραφεί ένα έργο σε γλώσσα μεικτή, κάποια στιχουργήματα δηλαδή του «Φτωχοπρόδρομου» που αντικατοπτρίζουν άλλωστε και το τέλμα που βρίσκονται οι λόγιοι τρόφιμοι της Αυλής.
Πλέον οι κολακείες και οι ύμνοι δεν αποδίδουν και η επιβίωση γίνεται πιο ασφυκτική για τους λόγιους αυλοκόλακες.
«- Αφού δε τάχα γέγονα γραμματικός τεχνίτης/ επιθυμώ και το ψωμίν και του ψωμιού την μάνναν,/ υβρίζω τα γραμματικά, λέγω μετά δακρύων:/ - Ανάθεμαν τα γράμματα Χριστέ, και οπού τα θέλει!»
Ετσι, λοιπόν, αναφωνεί ο στιχουργός Θεόδωρος Πρόδρομος. Η τριβή με τους Δυτικούς λίγο αργότερα, με την άλωση του 1204, θα φέρει και τα πρώτα έμμετρα παραμύθια και μυθιστορήματα όπως «Βέλθανδρος και Χρυσάντζα», «Λίβιστρος και Ροδάμνη» κ.λπ. Εντούτοις και εδώ θα παρεισφρήσει η αποπνικτική ανάσα του βυζαντινού σκοταδιού: Η γυναίκα θεωρείται κτήνος που αγοράζεται και ως εκ τούτου δεν υπάρχει καν υποψία ιδανικού έρωτα μεταξύ άντρα και γυναίκας σ' αυτά τα έργα. «Η καταθλιπτική πνευματική πίεση των καλόγερων» πάνω στο πνεύμα κάνει τον έρωτα να θεωρείται αμάρτημα.
Οι φόρμες έκφρασης αυτής της εποχής (12ος αιώνας) περιλαμβάνουν και σατιρικά, διδακτικά στιχουργήματα που κρύβουν πίσω τους μια λαϊκή κληρονομιά ή και αποτύπωμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Συναξάρι του τιμημένου γαϊδάρου» που πρόκειται για μια καμουφλαρισμένη σάτιρα των δυνατών και του κλήρου. Από τη μεγάλη όμως λαϊκή παραγωγή, που εικάζουμε ότι υπήρχε, δε σώζονται παρά σπαράγματα και δυστυχώς όχι τα πιο αιχμηρά. Αποκαλυπτικό το δίστιχο που τραγουδούσε ο λαός στον Ιππόδρομο για το μεθύστακα αυτοκράτορα Φωκά: «Πάλι τον καύκον έπιες/ πάλιν τον νουν απώλεσας».

Οι ρίζες της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας βρίσκονται στη λαϊκή ποίηση

Το ταξίδι του Μπελογιάννη συνεχίζεται με τα ιστορικά δημιουργήματα και το γνωστότερο από αυτά, «Το Χρονικόν του Μορέως» που μάλλον έχει γραφτεί από Γασμούλο, Ελληνοφράγκο δηλαδή, στην καταγωγή. Οσον αφορά την πεζογραφία, αυτή είναι σχεδόν ανύπαρκτη σε λαϊκή γλώσσα. Λίγα επιβίωσαν και αυτά προερχόμενα από την υστεροβυζαντινή περίοδο, παρόλο που οι ιστορικές ενδείξεις αποκαλύπτουν ότι κυκλοφορούσαν ευρέως και ήταν σατιρικά. Σίγουρο πως το χέρι των καλόγερων φρόντισε να μη φτάσουν ως εμάς, όπως και κάθε σκίρτημα της λαϊκής συνείδησης.
Αντίθετα, λοιπόν, με τις κρατούσες και πριμοδοτούμενες από το καθεστώς φόρμες έκφρασης, εκεί που μπορούμε να βρούμε πραγματικά τις ρίζες της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας είναι στη λαϊκή ποίηση, όπως και όπου αυτή εκφράζεται: Στα λαϊκά τραγούδια, στις παροιμίες, στα μοιρολόγια κ.λπ. Και εδώ αφήνουμε τον ενθουσιασμό του Μπελογιάννη να μας πει: «Μέσα στο τραγούδι (ενν. ο λαός) βάζει την ψυχή του την τόσο μεγάλη, τόσο ζωντανή, γεμάτη ανθρωπιά κι αισιοδοξία, λεβεντιά και ευγένεια. Η αρχή της αφύπνησης από την πνευματική αποχτήνωση που είχαν καταδικαστεί οι λαοί, εκφράζεται μ' έναν πλούτο από τα μεγάλα κι ευγενικά αισθήματα που πλημμυρίζουν την καρδιά και την ψυχή του απλού ανθρώπου. Ρωμαλέο αντίκρυσμα της ζωής, σεβασμός στη γυναίκα και στη δουλειά, έρωτας υγιής, γεμάτος ψυχική ευγένεια, μίσος στους τυράννους, λατρεία στους λαϊκούς ήρωες». Και όπως υπενθυμίζει παρακάτω σ' αυτούς που τείνουν να ξεχνάνε κάποιες φορές: «Η ποίηση βγαίνει μέσα από τη ζωή και όχι μέσα από τη μούχλα».
Η ίδια η εξέλιξή της δείχνει το στίγμα του λαού που επιβάλλει de facto την εξαφάνιση της προσωδίας και την επικράτηση του δεκαπεντασύλλαβου τονικού στίχου. Και εδώ όμως οι Βυζαντινοί λόγιοι πολέμησαν με λύσσα το λαϊκό στίχο. Ο Μπελογιάννης μάς πληροφορεί πως ο Τζέτζης τα νέα μέτρα τα ονομάζει «μέτρα της αγύρτιδος (γλώσσας)». Αυτή η στάση των λογίων ήθελε να καταπνίξει το νέο, να «πνίξει το μωρό στην κούνια», να μην επιτρέψει τη γέννηση της νεοελληνικής εθνότητας. Ευτυχώς για εμάς δεν το κατάφερε, αλλά του άφησε πολλά σημάδια γέννησης που το σημάδεψαν στην εφηβεία του.
Ο «πόνος του ξενιτεμένου», «Τ' αγαπημένα αδέρφια και η κακή γυναίκα» είναι πανέμορφες εκφράσεις της λαϊκής ψυχοσύνθεσης που σ' αυτές ο Μπελογιάννης διακρίνει έναν λαό που διεκδικεί το δικαίωμά του ν' ανασάνει, να εκφραστεί και να δηλώσει πως είναι ιστορικά παρών, έναν λαό που θέλει να δηλώσει πως δεν έχει καμία σχέση η ζωογόνα δύναμή του με το συρφετό των σπιούνων και των μηχανορράφων της βυζαντινής εξουσίας.

Το λαϊκό έπος των ακριτικών τραγουδιών

Κάπως έτσι, λοιπόν, περνάμε θεματικά στην κορυφαία έκφραση της νηπιακής νεοελληνικής λογοτεχνίας: Στο λαϊκό έπος των ακριτικών τραγουδιών που κατά τον συγγραφέα δίπλα στην αγάπη, τη χαρά και το πόνο τραγουδούν τη λεβεντιά. Οι ημιαυτόνομοι από την εξουσία ακρίτες τροφοδοτούν με ενέσεις ηρωισμού το γόνιμο έδαφος της λαϊκής φαντασίας. Πλάι στους ακρίτες και οι απελάτες, που η βυζαντινή κρατούσα γνώμη μισεί και συκοφαντεί. Ο Μπελογιάννης τους παρομοιάζει με τους αρματολούς των οθωμανικών χρόνων, ομάδες ελεύθερες που δεν πειθαρχούσαν σε καμία εξουσία. Τα ακριτικά τραγούδια φανερώνουν από μόνα τους τον κόσμο που τα γέννησε: Εναν κόσμο μεικτό, εκεί που συναντιέται ο Σαρακηνός Αραβας με τον Ακρίτα (ο Διγενής άλλωστε έχει πατέρα Σαρακηνό), έναν κόσμο που η λέξη πατρίδα είναι άγνωστη. Υπογραμμίζει ότι χαρακτηριστικό τους είναι «η τέλεια έλλειψη από αυτά κάθε εθνικού αισθήματος και στοιχείου». Το σύνολο άλλωστε των ακριτών είναι στη βάση του πολυεθνικό. Οπως όμως μας έχει διδάξει η πείρα, ό,τι έβγαινε από τα σπάργανα, τις καλύτερες παραδόσεις του λαού, οι επίσημοι βυζαντινοί το περιφρονούσαν. Στο τραγούδι του Τσαμαδού (που είναι απελάτης) οι γέροντες προύχοντες φοβούνται σε περίπτωση που εμφανιστεί στο πανηγύρι. Ετσι καταλήγει ο Μπελογιάννης να αναφέρει πως το ακριτικό τραγούδι δεν είναι εθνικό, δεν είναι ποτισμένο από εθνικισμό και δεν έχει καμία σχέση με το νεοελληνικό έθνος που ήταν άλλωστε τότε ιστορικά ανύπαρκτο. Μόνος σύνδεσμος μ' αυτό η ζωντανή και παλλόμενη γλώσσα, η οποία εκφράζει τις παλινωδίες και τους πόνους της γέννας του νέου Ελληνισμού.
Οπως θα μπορούσε να προβλέψει ήδη ο προσεκτικός αναγνώστης και στο ακριτικό έπος, η επίσημη φιλολογία της εποχής προσπάθησε και πάλι να σπιλώσει τον πυρήνα και τις αξίες του: Το ακριτικό ψευδο-έπος του 11ου- 12ου αιώνα (κακέκτυπο του «Διγενή Ακρίτα»), με τιποτένια, όπως υπογραμμίζει, λογοτεχνική αξία, είναι ένα «ανούσιο απλοϊκό κατασκεύασμα» χωρίς το «δραματικό μεγαλείο του πραγματικού έπους. Δε λείπει από μέσα ούτε το "Πιστεύω"!» Σ' αυτό το «έπος» διακρίνουμε ένα στιχούργημα της μεγαλοτσιφλικάδικης αριστοκρατίας που το ιδεολογικό του στίγμα αναλώνεται στη «ματαιότητα των ανθρώπινων». Εύκολο γι' αυτούς που έχουν ήδη γεμάτη την κοιλιά τους, όπως θα παρατηρούσε και ο Μπρεχτ. Γι' αυτό και το ψευδο-έπος αυτό κανένα στοιχείο δεν έχει με την αυθεντική λαϊκή φωνή των ακριτικών τραγουδιών. Ενδεικτικός ο αντιηρωικός θάνατος του κάλπικου «Διγενή» του στο ζεστό κρεβάτι του.
«Εκείνος αναστέναξε και έκλαιε στην κλίνην/ με θρήνους και με δάκρυα πικρά φαρμακωμένα/ όπου ραΐσθην η καρδιά κ' εθάμπωσεν το φως του...».

Οι βασανισμένοι λαοί και τότε και τώρα χτίζουν τον πολιτισμό τους σε πείσμα των πολιτικών και πνευματικών βασανιστών τους

Καταλήγοντας, στα συμπεράσματά του, ο Μπελογιάννης αναφέρει πως αυτό που τον ώθησε στη συγγραφή των «Ριζών» ήταν η απάντηση γύρω από το τι δημιουργικό προσέφερε το Βυζάντιο στον πολιτισμό, γενικά, και στον νεοελληνικό πολιτισμό ειδικότερα. Η απάντηση που δίνει είναι ότι όχι απλά δε λειτούργησε προωθητικά αλλά - τουναντίον - εμπόδισε, και εντέλει λειτούργησε ως ανάχωμα στην ανάδυση του νεοελληνικού έθνους. Του κληροδότησε μάλιστα παιδικές ασθένειες όπως το μεγαλοϊδεατισμό και το λογιοτατισμό που το ταλαιπώρησαν μεταγενέστερα. Ο,τι ακριβώς μίσησε και πολέμησε φανατικά το βυζαντινό καθεστώς αποτέλεσε δομικό στοιχείο στη μορφοποίηση του νεοελληνικού έθνους. Αυτό που συμπυκνώνεται, λοιπόν, σ' αυτό του το έργο είναι περισσότερο η ανάγκη της φιλολογίας, που τίθεται στο πλάι της εργατικής τάξης, να συγκρουστεί με την παραχάραξη της Ιστορίας και τις γνώμες των αστών σοφιστών: Γνώμες που στο όνομα του ελληνικού μεγαλοϊδεατισμού και του «Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού» δικαίωναν ιστορικά - τάχα με την ύπαρξη της «ένδοξης ελληνικής βυζαντινής αυτοκρατορίας» - τις ιμπεριαλιστικές αιματοχυσίες του 20ού αιώνα και όπλιζαν το χέρι των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στους λαούς της ευρύτερης περιοχής.
Και παρ' όλη την προσωρινή ήττα του επαναστατικού κινήματος, φάρος μένει η αισιόδοξη διατύπωση του ίδιου του Μπελογιάννη: «Οι βασανισμένοι λαοί και τότε και τώρα χτίζουν τον πολιτισμό τους σε πείσμα των πολιτικών και πνευματικών βασανιστών τους».
Εμείς θα προσθέσουμε πως αυτό ακριβώς οφείλουμε να πράξουμε και τώρα για τη δικαίωση του πνευματικού και πολιτικού έργου μιας Ελλάδας που υπέφερε και υποφέρει όσο δεν ανατρέπεται η εξουσία της αστικής τάξης.

• Στα αποσπάσματα από το έργο του Μπελογιάννη που παρατέθηκαν αυτούσια, κρατήθηκε η ορθογραφία του συγγραφέα.

Χριστόφορος ΓΙΑΚΟΥΜΕΛΟΣ
Φοιτητής Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ - ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ Συμμαχία των ισχυρών με στόχο την... πίτα των κερδών

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ - ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ

Συμμαχία των ισχυρών με στόχο την... πίτα των κερδών

Επίδειξη δύναμης προς τη Συνομοσπονδία Λατινικής Αμερικής έκαναν οι ισχυροί σύλλογοι με σκοπό το ρόλο τους στη διαχείριση

Associated Press

Κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το «πείραμα της Λατινικής Αμερικής» όσον αφορά τα ποδοσφαιρικά δρώμενα. Από την άλλη, οι συνέπειές του θα μπορούσαν να αγχώσουν πολλούς στην Ευρώπη (βλ. ΟΥΕΦΑ). Η είδηση βγήκε πριν από λίγο καιρό και αφορά την πρόθεση των 15 ισχυρότερων συλλόγων της Νότιας Αμερικής να δημιουργήσουν τη δική τους Λίγκα, ως συμμαχία ενάντια στην Ποδοσφαιρική Συνομοσπονδία Νότιας Αμερικής (CONMEBOL) προκειμένου να υπερασπιστούν τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αιτία για την απόφαση φέρεται να είναι η άρνηση της CONMEBOL στο αίτημα των ισχυρών συλλόγων για αύξηση του ποσοστού κέρδους από τη συμμετοχή στις διεθνείς διοργανώσεις της Λατινικής Αμερικής, το περίφημο Copa Libertadores (το Τσάμπιονς Λιγκ της Λατινικής Αμερικής) και το Copa Sudamericana.

Το κυνήγι του κέρδους επιβάλλει αλλαγές στο «στάτους κβο»

Σε μια παγκόσμια ποδοσφαιρική βιομηχανία που τις τελευταίες δεκαετίες γνωρίζει τεράστια ...άνθηση κερδών εξαιτίας της άκρατης εμπορευματοποίησης, το όποιο «στάτους κβο», τα όποια «ήθη και έθιμα» τίθενται συνεχώς σε αμφισβήτηση. Μια αμφισβήτηση που ως αιτία φυσικά έχει το κυνήγι του κέρδους και αφορά το ποιος ελέγχει την πίτα των κερδών ή το ποιος κατέχει το μεγαλύτερο κομμάτι της. Αλλωστε, το μέγεθος του ίδιου του ...προϊόντος και φυσικά το αντίστοιχο των κερδών που προσφέρει είναι σημαντικό δέλεαρ ώστε τον πρώτο ρόλο σε αυτά να τον έχουν λίγοι και διαχρονικά οι... συνηθισμένοι. Ετσι, οι λιγότερο κερδισμένοι του παιχνιδιού απαιτούν σε κάποια στιγμή περισσότερα και σίγουρα μεγαλύτερο ρόλο. Βέβαια, θα πρέπει να σημειωθεί ότι σε ένα πρόσφορο έδαφος για τις πολυεθνικές προκειμένου να κάνουν τα δικά τους παιχνίδια κέρδους, όπως είναι το ποδόσφαιρο, στις όποιες νέες εξελίξεις αυτές είναι που έχουν και πάλι τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εταιρείες και χορηγοί που μένουν έξω απ' το... χορό των κερδών εξαιτίας του γεγονότος ότι κάποιες άλλες έχουν την πρωτοκαθεδρία, ψάχνουν... κερκόπορτες προκειμένου να μπουν στο παιχνίδι. Πολύ περισσότερο δε όταν έχουμε να κάνουμε με αγορές όπως αυτή της Λατινικής Αμερικής, όπου το ποδόσφαιρο ως ...προϊόν είναι απ' τα πλέον κερδοφόρα.

Λίγκα ως απάντηση στη Συνομοσπονδία

Και εγένετο... Νοτιοαμερικανική Λίγκα Συλλόγων ή αλλιώς Liga Sudamericana. Η ιδέα που εδώ και αρκετά χρόνια υπήρχε στα ποδοσφαιρικά δρώμενα της Λατινικής Αμερικής φαίνεται ότι πλέον παίρνει σάρκα και οστά, με τις εξελίξεις να αναμένεται να είναι ραγδαίες. Πριν από ένα δεκαπενθήμερο πρόεδροι από 15 ομάδες της Νότιας Αμερικής που συναντήθηκαν στο Μοντεβίδεο της Ουρουγουάης ανακοίνωσαν τη δημιουργία νέας Λίγκας με αυτό το όνομα με σκοπό, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, την υπεράσπιση των οικονομικών τους συμφερόντων. Στο εγχείρημα συμμετέχει η αφρόκρεμα του λατινοαμερικανικού ποδοσφαίρου όσον αφορά τους συλλόγους. Συγκεκριμένα, από την Αργεντινή θα συμμετέχουν οι Μπόκα Τζούνιορς, Ρίβερ Πλέιτ, Σαν Λορένσο και Ράσινγκ Κλουμπ, από τη Χιλή οι Ουνιβερσιδάδ ντε Τσίλε, Κόλο Κόλο και Ουνιβερσιδάδ Κατόλικα, από το Εκουαδόρ η Λίγκα ντε Κίτο, από την Παραγουάη οι Ολίμπια και Σέρο Πορτένιο, από το Περού οι Μελγκάρ και Σπόρτινγκ ντε Κριστάλ και από την Ουρουγουάη οι Νασιονάλ, Πενιαρόλ και Ρίβερ Πλέιτ. Σημειώνεται πως οι υπεύθυνοι του εγχειρήματος άφησαν να εννοηθεί πως στο προσεχές διάστημα αναμένεται να υπάρξει αύξηση των ομάδων που θα συμμετέχουν, να διευκρινιστούν οι τεχνικές λεπτομέρειες της διοικητικής δομής, όπως και η έδρα της Λίγκας. Την ίδια στιγμή, οι συμμετέχοντες φαίνονται αποφασισμένοι να μην κάνουν πίσω και απαίτησαν από την CONMEBOL να συγκαλέσει έκτακτο συμβούλιο της Εκτελεστικής της Επιτροπής, στο οποίο οι ομάδες θα παρουσιάσουν τα αιτήματά τους.

Μοχλός πίεσης για μεγαλύτερο ρόλο στη διαχείριση

Ποιοι ήταν όμως οι λόγοι για να φθάσουν τα πράγματα ως εδώ; Η αιτία φυσικά είναι το οικονομικό. Οι ισχυρές ομάδες που υπέγραψαν την κοινή διακήρυξη το χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης προς την CONMEBOL, καθώς θεωρούν άνιση την κατανομή των χρημάτων από τα τηλεοπτικά δικαιώματα του Copa Libertadores, το οποίο ξεκινά στις 2 Φλεβάρη. «Εχουμε περάσει χρόνια χωρίς να πάρουμε αυτό που μας αναλογεί και τώρα έφθασε η στιγμή, δεδομένης της παγκόσμιας κρίσης στο ποδόσφαιρο, να πάρουμε αυτό που μας αναλογεί», υποστήριξε ο πρόεδρος της Ρίβερ Πλέιτ, Ροδόλφο Ντ' Ονόφριο.
Ουσιαστικά, οι διαφωνίες μεταξύ Συνομοσπονδίας και Συλλόγων έχουν να κάνουν με τα χρήματα που λαμβάνουν οι δεύτεροι από τη συμμετοχή τους στις δύο διασυλλογικές διοργανώσεις της Νότιας Αμερικής, το Copa Libertadores και το Copa Sudamericana. Παρόλο που η Συνομοσπονδία κατάφερε να αυξήσει τα έσοδά της από χορηγικά και τηλεοπτικά συμβόλαια κατά 250%, οι σύλλογοι υποστηρίζουν πως τα δικά τους αυξήθηκαν μόλις κατά 40%.
Οι παράγοντες των ομάδων ζητούν να έχουν μεγαλύτερη εμπλοκή στον τρόπο με τον οποίο κλείνει τα τηλεοπτικά συμβόλαια η διοίκηση της CONMEBOL, από την οποία προέρχονται διάφοροι πρωταγωνιστές στο μεγάλο σκάνδαλο της ΦΙΦΑ, αλλά και, φυσικά, αύξηση των χρημάτων που μπαίνουν στα ταμεία των κλαμπ. Αφορμή γι' αυτή την «έκρηξη» των συλλόγων, που απαιτούν διαφάνεια, αποτέλεσε το γεγονός πως η CONMEBOL επέλεξε να ανανεώσει το τηλεοπτικό deal με το δίκτυο FOX λαμβάνοντας πολύ λιγότερα χρήματα από όσα έδινε η εταιρεία μάρκετινγκ και διαχείρισης δικαιωμάτων T&T. Επίσης, οι ισχυροί σύλλογοι απαιτούν σταμάτημα της πρακτικής κατά την οποία κάθε σύλλογος καταβάλλει το 10% των εισπράξεων από τα εισιτήρια των αγώνων του στην CONMEBOL.
Πάντως, εξ αρχής αν και το όλο εγχείρημα των συλλόγων δείχνει ως μια συμμαχία προάσπισης των συμφερόντων προκειμένου οι σύλλογοι να έχουν περισσότερα κέρδη και ρόλο στις εξελίξεις, δεν είναι λίγοι αυτοί που το βλέπουν και ως απαρχή σημαντικών εξελίξεων, που ίσως να έχουν να κάνουν με τη διοργάνωση ενός αυτόνομου πρωταθλήματος απ' τους ίδιους τους συλλόγους βοηθούμενοι απ' τις κατάλληλες συμφωνίες με τις πολυεθνικές.

Το... έσωσε νωρίς η UEFA

Σημειώνεται πως πριν από μια 15ετία στην Ευρώπη, με αφορμή αντίστοιχες λογικές των ισχυρών συλλόγων, άλλαξε άρδην ο χάρτης των ποδοσφαιρικών διοργανώσεων προκειμένου η ίδια η ΟΥΕΦΑ να αντιμετωπίσει το... τσουνάμι που φαινόταν να έρχεται από τη Λίγκα των ισχυρών ομάδων, τη λεγόμενη τότε G14, που ζητούσαν περισσότερα. Οι ελιγμοί της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας, οι νέες συμφωνίες με χορηγούς που απέδιδαν περισσότερα απ' ό,τι οι υπάρχουσες μέχρι τότε και κατά συνέπεια το ανέβασμα του πήχη των κερδών για τις ομάδες που θα μετείχαν στις ανανεωμένες ευρωπαϊκές διοργανώσεις (Τσάμπιονς Λιγκ, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ), έσωσαν τότε τα πράγματα για την ίδια. Σήμερα, με την κορυφαία διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ να έχει τους πάντες ευχαριστημένους, με τους ισχυρούς να καρπώνονται τα περισσότερα κέρδη και τους υπόλοιπους να είναι επίσης ευχαριστημένοι με τα όσα κερδίζουν, τα πράγματα όσον αφορά την Ευρώπη φαίνεται να πηγαίνουν σε ...ήρεμα νερά. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου, δηλαδή, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Από την άλλη όμως τα όσα συμβαίνουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού δείχνουν ικανά για μελλοντικές εξελίξεις.