Αναρχισμός ή σοσιαλισμός;

ΩΣΗΦ ΒΙΣΙΑΡΟΝΟΒΙΤΣ ΣΤΑΛΙΝ

Αναρχισμός ή σοσιαλισμός;

Εμείς δεν ανήκουμε στους ανθρώπους εκείνους που όταν αναφέρεις τη λέξη «αναρχισμός» γυρίζουν την πλάτη και σου λένε κουνώντας περιφρονητικά το χέρι: «Ορεξη που την έχεις ν' ασχολείσαι μ' αυτή την ιδεολογία, δεν αξίζει τον κόπο ούτε και να μιλάς γι' αυτήν!». Εμείς νομίζουμε πως μια τέτοια εύκολη «κριτική» είναι και ανάξια και ανώφελη.
Μερικοί νομίζουν ότι ο μαρξισμός και ο αναρχισμός έχουν τις ίδιες αρχές, ότι μεταξύ τους υπάρχουν διαφωνίες μόνο ταχτικής κι έτσι, κατά τη γνώμη τους, δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση ν' αντιπαραθέσουμε τα δύο αυτά ρεύματα.
Αυτό όμως είναι μεγάλο λάθος.
Για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού είναι απαραίτητη η σοσιαλιστική επανάσταση, η σοσιαλιστική όμως επανάσταση πρέπει να αρχίσει με τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή το προλεταριάτο πρέπει να πάρει στα χέρια του την πολιτική εξουσία και μ' αυτήν να απαλλοτριώσει την αστική τάξη.
Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειάζεται να αναπτυχθεί το πνεύμα της οργάνωσης, να συσπειρωθεί το προλεταριάτο και να εξασφαλίσει την ενότητά του, όπως επίσης και να δημιουργηθούν γερές προλεταριακές οργανώσεις, που να αναπτύσσονται αδιάκοπα.
Ποιες μορφές οργάνωσης πρέπει να χρησιμοποιήσει το προλεταριάτο;
Οι πιο διαδεδομένες και μαζικές οργανώσεις είναι τα επαγγελματικά συνδικάτα και οι εργατικοί συνεταιρισμοί (κυρίως οι παραγωγικοί - καταναλωτικοί συνεταιρισμοί).
Τα επαγγελματικά συνδικάτα όμως και οι συνεταιρισμοί δεν μπορούν μόνα τους να ικανοποιήσουν τις ανάγκες οργάνωσης του αγωνιζόμενου προλεταριάτου. Και αυτό γιατί οι παραπάνω οργανώσεις δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα πλαίσια του καπιταλισμού, μια και έχουν για σκοπό τους τη βελτίωση της θέσης των εργατών μέσα σ' αυτά τα πλαίσια. Συνεπώς χρειάζεται ακόμα μια οργάνωση που θα συγκεντρώσει γύρω της τα συνειδητά στοιχεία από τους εργάτες όλων των επαγγελμάτων, θα μετατρέψει το προλεταριάτο σε συνειδητή τάξη και θα βάλει για κύριο σκοπό της την καταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος και την προετοιμασία της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Τέτοια οργάνωση είναι το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του προλεταριάτου (σ.σ. Το Κ.Κ. εννοεί, που τότε ονομαζόταν ακόμη σοσιαλδημοκρατικό).
Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι ταξικό κόμμα, εντελώς ανεξάρτητο από τα άλλα κόμματα και αυτό γιατί είναι το κόμμα της τάξης των προλετάριων, που η απελευθέρωσή τους μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με τα δικά τους τα χέρια.
Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι κόμμα επαναστατικό και αυτό γιατί η απελευθέρωση των εργατών μπορεί να συντελεστεί μόνο με επαναστατικό τρόπο, μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι κόμμα διεθνιστικό, οι πόρτες του κόμματος πρέπει να είναι ανοιχτές για κάθε συνειδητό προλετάριο - κι αυτό γιατί η απελευθέρωση των εργατών δεν είναι ζήτημα εθνικό, αλλά κοινωνικό και έχει για τον προλετάριο της Γεωργίας την ίδια σημασία που έχει και για τον προλετάριο της Ρωσίας και για τους προλετάριους των άλλων εθνών.
Από δω βγαίνει καθαρά το συμπέρασμα ότι όσο πιο στενά συσπειρωθούν οι προλετάριοι των διαφόρων εθνών, όσο πιο συθέμελα γκρεμιστούν οι εθνικοί φραγμοί που έχουν στηθεί ανάμεσά τους, τόσο πιο γερό θα είναι το κόμμα του προλεταριάτου, τόσο πιο πολύ θα διευκολυνθεί η οργάνωση του προλεταριάτου σε αδιαίρετη τάξη.
Γι' αυτό είναι απαραίτητο να εφαρμοστεί στις οργανώσεις του προλεταριάτου, στο βαθμό που είναι δυνατό, η αρχή του συγκεντρωτισμού, σε αντίθεση με το κομμάτιασμα σε ομοσπονδίες, άσχετα αν πρόκειται για οργανώσεις του κόμματος, για συνδικάτα ή για συνεταιρισμούς.
Είναι επίσης φανερό ότι οι οργανώσεις αυτές πρέπει να στηρίζονται σε δημοκρατικές βάσεις, εφόσον εννοείται το επιτρέπουν οι πολιτικές ή άλλες συνθήκες.

Η τρίτη «κατηγορία» των αναρχικών είναι ότι αρνούνται το λαϊκό χαρακτήρα της σοσιαλδημοκρατίας, παρουσιάζουν τους σοσιαλδημοκράτες (σ.σ. τους κομμουνιστές) σαν γραφειοκράτες και ισχυρίζονται ότι το σχέδιο των σοσιαλδημοκρατών για τη δικτατορία του προλεταριάτου είναι θάνατος για την επανάσταση, και ότι εφόσον οι σοσιαλδημοκράτες θέλουν μια τέτοια δικτατορία, στην πραγματικότητα δε θέλουν να εγκαθιδρύσουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά τη δική τους δικτατορία πάνω στο προλεταριάτο.
Ακούστε τι λέει σχετικά ο Κροπότκιν:
«Εμείς οι αναρχικοί βγάλαμε την τελεσίδικη καταδικαστική απόφασή μας κατά της δικτατορίας... Ξέρουμε ότι κάθε δικτατορία, όσο τίμιες κι αν είναι οι προθέσεις της, οδηγεί την επανάσταση στο χαμό. Ξέρουμε... ότι η ιδέα της δικτατορίας δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα ολέθριο προϊόν του κυβερνητικού φετιχισμού, που... πάντα επιδίωκε να διαιωνίσει τη σκλαβιά» (βλ. Κροπότκιν, «Λόγοι ενός στασιαστή», σελ. 151). Οι σοσιαλδημοκράτες παραδέχονται όχι μόνο την επαναστατική δικτατορία, μα είναι και οπαδοί της δικτατορίας πάνω στο προλεταριάτο... Οι εργάτες τους ενδιαφέρουν μόνο στο βαθμό που θα αποτελούν ένα πειθαρχημένο στρατό στα χέρια τους... Η σοσιαλδημοκρατία επιδιώκει μέσω του προλεταριάτου να πάρει στα χέρια της την κρατική μηχανή» (βλ. «Ψωμί και λευτεριά», σελ. 62-63).
Το ίδιο λένε και οι αναρχικοί της Γεωργίας.
Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να ξεσκεπαστεί και η καινούρια αυτή συκοφαντία των αναρχικών, που αποβλέπει στην εξαπάτηση του αναγνώστη.
Από τα τέλη ακόμα του 1847 ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ενγκελς διακήρυξαν ότι το προλεταριάτο για να εγκαθιδρύσει το σοσιαλισμό πρέπει να καταχτήσει την πολιτική δικτατορία, ώστε να αποκρούσει με τη δικτατορία αυτή τις αντεπαναστατικές επιθέσεις της κεφαλαιοκρατίας και να της αφαιρέσει τα μέσα παραγωγής, ότι η δικτατορία αυτή πρέπει να είναι δικτατορία όχι μερικών προσώπων, αλλά δικτατορία όλου του προλεταριάτου σαν τάξης: Δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου θα είναι ολόκληρης της τάξης του προλεταριάτου πάνω στην αστική τάξη και όχι κυριαρχία μερικών προσώπων πάνω στο προλεταριάτο.
Αργότερα επαναλαμβάνουν την ίδια άποψη σε όλα σχεδόν τα έργα τους.
Μα έχουμε και συνέχεια. Για να ξεκαθαριστεί πώς καταλάβαιναν ο Μαρξ και ο Ενγκελς τη δικτατορία του προλεταριάτου, για να ξεκαθαριστεί κατά πόσο θεωρούσαν πραγματοποιήσιμη αυτή τη δικτατορία, για όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέρον να εξετάσουμε τη θέση που πήραν απέναντι στην Κομμούνα του Παρισιού. Το ζήτημα είναι ότι η δικτατορία του προλεταριάτου βρίσκει κατηγόρους όχι μόνο ανάμεσα στους αναρχικούς, αλλά και ανάμεσα στους μικροαστούς των πόλεων, ακόμα και μέσα στους κάθε λογής χασάπηδες και ταβερνιάρηδες, μέσα σ' όλους εκείνους, που ο Μαρξ και ο Ενγκελς τους ονόμαζαν φιλισταίους.
Είναι φανερό, ότι όποιος θέλει να μάθει πώς βλέπουν οι μαρξιστές τη δικτατορία του προλεταριάτου πρέπει να γνωρίσει την Κομμούνα του Παρισιού. Ας ρίξουμε μια ματιά και μεις στην Κομμούνα του Παρισιού. Αν αποδειχτεί ότι η Κομμούνα του Παρισιού ήτανε πραγματικά δικτατορία ορισμένων προσώπων πάνω στο προλεταριάτο - τότε κάτω ο μαρξισμός, κάτω η δικτατορία του προλεταριάτου! Αν όμως διαπιστωθεί ότι η Κομμούνα του Παρισιού ήταν στην πραγματικότητα η δικτατορία του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, τότε... τότε θα γελάσουμε με όλη μας την καρδιά σε βάρος των αναρχικών συκοφαντών, που στον αγώνα τους με τους μαρξιστές δεν τους μένει να κάνουν τίποτα άλλο από το να σοφίζονται ένα σωρό συκοφαντίες.
Η ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού γνώρισε δυο περιόδους: την πρώτη περίοδο, τότε που τις υποθέσεις στο Παρίσι τις διηύθυνε η γνωστή «Κεντρική Επιτροπή», και τη δεύτερη περίοδο, όταν έληξε η εξουσιοδότηση της «Κεντρικής Επιτροπής» και η διεύθυνση των υποθέσεων μεταβιβάστηκε στη νεοεκλεγμένη Κομμούνα. Τι ήταν η «Κεντρική Επιτροπή» και από ποιους αποτελούνταν; Εχουμε μπροστά μας τη «Λαϊκή ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού» του Αρτούρ Αρνού που, όπως λέει και ο ίδιος, απαντάει σύντομα σ' αυτό το ερώτημα. Ο αγώνας μόλις είχε αρχίσει και 300.000 εργάτες του Παρισιού, οργανωμένοι σε λόχους και τάγματα, εκλέξανε αντιπροσώπους μέσα από τις γραμμές τους. Ετσι συγκροτήθηκε η «Κεντρική Επιτροπή».
«Ολους αυτούς τους πολίτες (τα μέλη της «Κεντρικής Επιτροπής») που είχαν εκλεγεί σε τμηματικές εκλογές των λόχων τους ή των ταγμάτων, λέει ο Αρνού, τους ήξεραν μονάχα οι μικρές ομάδες, που τους εξέλεξαν. Τι άνθρωποι είναι αυτοί, από πού κρατάει η σκούφια τους και τι θέλουν να κάνουν;». Ηταν μια «ανώνυμη κυβέρνηση, που αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από απλούς εργάτες και μικροϋπαλλήλους, που κατά τα τρία τέταρτα τα ονόματά τους δεν ήταν γνωστά πέρα από τους δρόμους που 'μεναν ή από τα γραφεία τους... Η παράδοση παραβιάστηκε. Συνέβη κάτι το αναπάντεχο. Μέσα στην Κεντρική Επιτροπή δεν υπήρχε ούτε ένα μέλος από τις άρχουσες τάξεις. Ξέσπασε μια επανάσταση, που δεν την εκπροσωπούσαν ούτε δικηγόροι, ούτε βουλευτές, ούτε δημοσιογράφοι, ούτε στρατηγοί. Στη θέση τους βρισκόταν ο μεταλλωρύχος του Κρεζό, ο βιβλιοδέτης, ο μάγειρας κλπ» (βλ. «Λαϊκή ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού», σελ. 107).
Ο Αρτούρ Αρνού συνεχίζει:
«Εμείς (δήλωναν τα μέλη της «Κεντρικής Επιτροπής») είμαστε τα αφανή όργανα, τα υπάκουα όργανα στα χέρια του επιτιθέμενου λαού... Εμείς... υπηρετούμε τη θέληση του λαού, είμαστε εδώ για να γίνουμε ο αντίλαλός του, για να τον οδηγήσουμε στο θρίαμβο. Ο λαός θέλει την Κομμούνα και μεις θα μείνουμε εδώ για να αρχίσουμε τις εκλογές της Κομμούνας. Αυτό είναι όλο. Αυτοί οι δικτάτορες δε στάθηκαν από πάνω, ούτε έξω από το πλήθος. Ενιωθες ότι ζουν μαζί του, μέσα του, μέσω αυτού, πως το συμβουλεύονται κάθε δευτερόλεπτο, ότι ακούνε και του μεταφέρουν αυτό που ακούνε, προσπαθώντας μόνο να μεταδίδουν σε συμπυκνωμένη μορφή... τη γνώμη των τριακοσίων χιλιάδων ανθρώπων» (βλ. στο ίδιο έργο, σελ. 109).
Ετσι ενεργούσε η Κομμούνα του Παρισιού στην πρώτη περίοδο της ζωής της.
Αυτή είναι η Κομμούνα του Παρισιού.
Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου.
Ας περάσουμε τώρα στη δεύτερη περίοδο της Κομμούνας όταν στη θέση της «Κεντρικής Επιτροπής» δρούσε η Κομμούνα. Μιλώντας γι' αυτές τις δυο περιόδους, που βάσταξαν δυο μήνες, ο Αρνού τονίζει με ενθουσιασμό πως ήταν πραγματική δικτατορία του λαού. Ακούστε τι λέει:
«Το μεγαλειώδικο θέαμα, που παρουσίαζε αυτός ο λαός επί δυο μήνες, μας δίνει τη δύναμη και την ελπίδα... να κοιτάμε κατάματα το μέλλον. Μέσα σ' αυτούς τους δυο μήνες στο Παρίσι είχαμε αληθινή δικτατορία όχι ενός ανθρώπου, αλλά όλου του λαού, που ήταν μοναδικός κυρίαρχος της κατάστασης... Η δικτατορία αυτή κράτησε πάνω από δυο μήνες, χωρίς διακοπή, από τις 18 του Μάρτη ως τις 22 του Μάη (1871)...». Στην ουσία «... η Κομμούνα του Παρισιού αποτελούσε μονάχα ηθική δύναμη και δεν είχε άλλη υλική δύναμη, εξόν από τη γενική συμπάθεια... των πολιτών, ο λαός ήταν ο εξουσιαστής, ο μοναδικός εξουσιαστής, μόνος του δημιούργησε την αστυνομία και τη δικαστική εξουσία...» (βλ. στο ίδιο έργο, σελ. 242 - 244).
Ετσι χαρακτηρίζει την Κομμούνα του Παρισιού ένα μέλος της Κομμούνας, ο δραστήριος αγωνιστής που πήρε μέρος στις μάχες των δρόμων Αρτούρ Αρνού.
Ετσι επίσης χαρακτηρίζει την Κομμούνα του Παρισιού και ένα άλλο μέλος της, επίσης δραστήριος αγωνιστής της Κομμούνας, ο Λισαγκαρέ (βλ. το βιβλίο του: «Η ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού»).
Ο λαός «μοναδικός εξουσιαστής» και «όχι η δικτατορία ενός ανθρώπου αλλά όλου του λαού», να τι ήταν η Κομμούνα του Παρισιού.
Τέτοια ήταν λοιπόν η δικτατορία του προλεταριάτου όπως ακριβώς την έβλεπαν ο Μαρξ και ο Ενγκελς.
Οπως βλέπετε, οι κ. αναρχικοί γνωρίζουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, την Κομμούνα του Παρισιού, το μαρξισμό, που διαρκώς τον «κριτικάρουν», όσο ξέρουμε εγώ και συ, αναγνώστη, τα κινέζικα.
Είναι φανερό πως υπάρχουν δυο ειδών δικτατορίες. Υπάρχει η δικτατορία της μειοψηφίας, η δικτατορία μιας μικρής ομάδας, η δικτατορία των Τρέποφ και των Ιγνάτιεφ που στρέφεται ενάντια στο λαό. Επικεφαλής της δικτατορίας αυτής βρίσκεται συνήθως μια παλατιανή κλίκα που παίρνει μυστικές αποφάσεις και σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό της πλειοψηφίας του λαού.
Οι μαρξιστές είναι εχθροί μιας τέτοιας δικτατορίας, και αγωνίζονται ενάντια σε μια τέτοια δικτατορία, με πολύ περισσότερο πείσμα και με περισσότερη αυταπάρνηση από τους φωνακλάδες αναρχικούς μας.
Υπάρχει και μια δικτατορία άλλου είδους, η δικτατορία της προλεταριακής πλειοψηφίας, η δικτατορία των μαζών, που στρέφεται ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στη μειοψηφία. Εδώ, επικεφαλής της δικτατορίας βρίσκονται οι μάζες, εδώ δεν έχουν θέση ούτε οι παλατιανές κλίκες, ούτε οι μυστικές αποφάσεις, εδώ όλα γίνονται στα φανερά, στους δρόμους, στις συγκεντρώσεις - και αυτό γιατί η δικτατορία αυτή είναι δικτατορία του δρόμου, της μάζας, που στρέφεται ενάντια σ' όλους τους καταπιεστές.
Τη δικτατορία αυτή οι μαρξιστές την υποστηρίζουν και «με τα δυο τους χέρια», γιατί είναι η μεγαλειώδικη αρχή της μεγάλης σοσιαλιστικής επανάστασης.
Οι κ. αναρχικοί μπέρδεψαν τις δυο αυτές δικτατορίες, που η μια αποτελεί άρνηση της άλλης και γι' αυτό βρέθηκαν στη γελοία θέση να μην πολεμάν το μαρξισμό, μα τα πλάσματα της φαντασίας, να μη μάχονται με τον Μαρξ και τον Ενγκελς, αλλά με τους ανεμόμυλους, όπως έκανε κάποτε ο μακαρία τη μνήμη Δον Κιχώτης...

• Ι. Στάλιν: «Απαντα», τ. Α', σελ. 323-324, 379-382, 398-405, εκδόσεις «ΓΝΩΣΕΙΣ».

Γιατί ξέπεσε το κίνημα των αναρχικών;

Γιατί ξέπεσε το κίνημα των αναρχικών;

Ουίλιαμ Φόστερ

Η κύρια αιτία της αποτυχίας και της εξαφάνισης της Διεθνούς των αναρχικών, σε μια περίοδο που η εργατική τάξη έκανε σε πολλές χώρες μεγάλες προόδους, ήταν η θεωρητική της αδυναμία: η αθεράπευτη σχηματοποίηση της προοπτικής της επανάστασης. Η λαθεμένη αντίληψή της για την ταξική πάλη. Η εσφαλμένη ερμηνεία του ρόλου του κράτους. Η μη κατανόηση της πραγματικότητας της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η υποτίμηση της σημασίας της οργάνωσης και υπερεκτίμηση του αυθόρμητου κινήματος των μαζών. Η μη κατανόηση της ανάγκης του έμπρακτου καθημερινού ταξικού αγώνα στις συνθήκες του καπιταλιστικού συστήματος. Κάτω από το βάρος αυτών των συγχύσεων και αυταπατών, δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση το αναρχικό κίνημα να σημειώσει επιτυχία.
Το αναρχικό κίνημα με την αναρχική του Διεθνή, που στήριζε όλες τις ελπίδες της στην εξέγερση και σχεδόν παραμελούσε τους καθημερινούς αγώνες των εργατών, ήταν καταδικασμένο να μετατραπεί σε μια στενή αίρεση στο περιθώριο του ταξικού αγώνα. Οι εργάτες των διαφόρων χωρών που ο αριθμός τους και η ταξική τους συνείδηση μεγάλωναν συνεχώς, άρχιζαν να δημιουργούν μαζικά συνδικάτα, πολιτικά κόμματα και συνεταιρισμούς και να διεξάγουν αγώνες για την ικανοποίηση των διάφορων μερικών αιτημάτων τους: δικαίωμα ψήφου, καλύτερους μισθούς, πιο μικρή εργάσιμη μέρα, εργατική νομοθεσία κλπ. Οι αναρχικοί όμως, με το βλέμμα καρφωμένο στην πανάκειά τους - την εξέγερση - και περιφρονώντας τα μερικά αιτήματα που τα θεωρούσαν σαν εξαπάτηση των εργατών, έμειναν στις περισσότερες περιπτώσεις έξω ή και παίρνανε εχθρική στάση προς το ρωμαλέο ρεύμα της ζωής, του αγώνα και της ανάπτυξης της εργατικής τάξης. Δε συμμετείχαν παρά σε μικρό βαθμό στις απεργίες και σαμποτάριζαν τον αγώνα των εργατών για εκλογικά δικαιώματα, που συνεχώς δυνάμωνε. Στον προσανατολισμό αυτό εκδηλώνονταν καθαρά ο αιρετικός χαρακτήρας του αναρχικού κινήματος.
Ο φυσικός πόθος των ευρωπαϊκών μαζών για πολιτική δράση τα χρόνια αυτά, σε μια στιγμή που το προλεταριάτο δυνάμωνε γρήγορα και κέρδιζε βαθμιαία το δικαίωμα ψήφου, ήταν εξαιρετικά ολέθριος για τους αναρχικούς. Ο πόθος αυτός υπέσκαψε τις ίδιες τις βάσεις του «αντιπολιτικισμού» του Μπακούνιν, που στηριζόταν στο γεγονός, ότι γενικά στις λατινικές χώρες οι εργάτες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου και το προλεταριάτο των χωρών αυτών ήταν σχετικά ολιγάριθμο και δεν μπορούσε να ελπίζει πως θα πετύχει την πλειοψηφία στις εκλογές. Αυτό ίσχυε και για τη Ρωσία, όπου την 8^η δεκαετία ανέπτυξε τη δράση της η τρομοκρατική ναρόντνικη ομάδα «Ναρόντναγια Βόλια», που ήταν έντονα επηρεασμένη από τις αναρχικές ιδέες.
Η αιρετική απομόνωση των αναρχικών εντάθηκε σαν συνέπεια του γεγονότος, ότι το καπιταλιστικό σύστημα στην Ευρώπη και τις Ενωμένες Πολιτείες κατόρθωσε σχεδόν να σταθεροποιηθεί στα τέλη της 7^ης δεκαετίας και στα κατοπινά λίγα χρόνια στην περίοδο της γρήγορης ανάπτυξής του ο καπιταλισμός απειλούνταν λιγότερο από τις εξεγέρσεις της εργατικής τάξης. Η καπιταλιστική ανάπτυξη έδωσε γερό χτύπημα στο κίνημα των αναρχικών, που στηριζόταν μονάχα στην προοπτική μιας κοντινής εξέγερσης. Ολα αυτά επιδείνωσαν πάρα πολύ τις καταστροφικές συνέπειες του αναρχικού σεχταρισμού. Η κατάπτωση της Διεθνούς των αναρχικών ήταν αναπόφευκτη.
Ο αναρχισμός, λέγει ο Στάλιν, προβάλλει ιδιαίτερα το άτομο που «η απελευθέρωση αποτελεί, κατά την άποψη του αναρχισμού, το βασικό όρο για την απελευθέρωση των μαζών». Η αντίληψη αυτή αντέταξε τους αναρχικούς στο ρεύμα της ταξικής πάλης. Από την άλλη μεριά, ακρογωνιαίος λίθος του μαρξισμού «είναι οι μάζες, και η απελευθέρωσή τους αποτελεί, κατά την άποψή του, το βασικό όρο για την απελευθέρωση του ατόμου». Χάρη σ' αυτήν την αντίληψη οι μαρξιστές ακολουθούσαν το ρεύμα του ταξικού αγώνα. «Διακηρύχνοντας την ατομική τρομοκρατία (ο αναρχισμός) αποσπά την προσοχή του προλεταριάτου από τις μεθόδους της οργάνωσης και της πάλης των μαζών. Αποκρούοντας τη δικτατορία του προλεταριάτου στο όνομα μιας "αφηρημένης ελευθερίας", ο αναρχισμός στερεί το προλεταριάτο από το σοβαρό και οξυμένο όπλο του ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στους στρατούς και όλα τα κατασταλτικά της όργανα».
Η θέληση των μαζών να οργανωθούν και να παλέψουν για την ικανοποίηση των άμεσων διεκδικήσεών τους, άσκησε την επίδρασή της πάνω στο αναρχικό κίνημα, όχι μονάχα απ' έξω, αλλά και από μέσα. Γι' αυτό το λόγο τα συνέδρια των αναρχικών έγιναν πεδίο μόνιμων διαμαχών γύρω από πραχτικά και θεωρητικά προβλήματα. Μια από τις πιο γνωστές διαμάχες του είδους αυτού ήταν η διαμάχη γύρω από την πρόταση του Παέπε στο Συνέδριο των Βρυξελλών του 1874, να εγκριθεί ένα σχέδιο σχετικά με το λεγόμενο λαϊκό κράτος. Ολα αυτά προκάλεσαν σύγχυση και παρέλυσαν την οργάνωση και επιδείνωσαν τη θεωρητική χρεοκοπία των αναρχικών.
Η άμεση αιτία της κατάρρευσης της Διεθνούς των αναρχικών ήταν η αδιόρθωτη πίστη της στο επικείμενο της προλεταριακής επανάστασης. Οι μαρξιστές, όπως αναγνώρισαν ειλικρινά αργότερα ο Μαρξ και ο Ενγκελς, έσφαλαν και αυτοί σοβαρά σχετικά μ' αυτό. Ηταν ένα φυσικό λάθος σε μια επαναστατική περίοδο όπου, ανάμεσα στα 1859 και 1871, είχαν γίνει ο αυστρογαλλικός πόλεμος, ο αυστροπρωσικός, ο γαλλογερμανικός, ο εμφύλιος πόλεμος στην Αμερική και μερικοί άλλοι πόλεμοι λιγότερο σοβαροί. Αυτή ήταν η περίοδος της ανατροπής του αυστριακού απολυταρχισμού, της ενοποίησης της Ιταλίας, μιας μακρόχρονης επανάστασης στην Ισπανία, της Κομμούνας του Παρισιού, της κατάργησης της δουλοπαροικίας στη Ρωσία και της γρήγορης ανάπτυξης ενός πλατιού εργατικού κινήματος σ' όλη την Ευρώπη. Η διαφορά όμως ανάμεσα στους μαρξιστές και τους αναρχικούς συνίστατο στο γεγονός ότι οι μαρξιστές χάρη στην επιστημονική τους θεωρία, μπόρεσαν να διορθώσουν γρήγορα το λάθος που έκαναν σχετικά μ' αυτό, ενώ οι αναρχικοί, που τους βάραινε ο αστικός ιδεαλισμός, δεν ήταν σε θέση να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση.

• Ουίλιαμ Ζ. Φόστερ: «Ιστορία των τριών Διεθνών», σελ. 136 - 139, εκδόσεις «ΓΝΩΣΕΙΣ»

Σπέρνει εφιάλτες

Σπέρνει εφιάλτε

ς

Οφειλόμενες απαντήσεις, με αφορμή ένα σημείωμα.

Δεν εννοώ αυτό του Άναυδου, που δημοσιεύτηκε εδώ, αλλά δύο άλλα κείμενα, που γράφονται για το Ατέχνως (1 και 2) και ξεσήκωσαν διάφορες αντιδράσεις στο προφίλ του περιοδικού στο ΦΒ -πού να είχαμε δηλαδή και σχόλια- επιβεβαιώνοντας τα εξαρτημένα αντανακλαστικά που έχει αναπτύξει μια μερίδα κόσμου στο άκουσμα και μόνο του σφου με το μουστάκι.

Μα γιατί μπορεί να εξεγείρονται με έναν ιστορικό ηγέτη, που έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια εδώ και 63 χρόνια; Φταίει μόνο η άγνοια και η αστική προπαγάνδα που καλύπτει το κενό; Φταίνε τα δικά του λάθη ή η ελλιπής αυτοκριτική από τη δική μας πλευρά; Μήπως ψάχνουν λόγο για να εξεγερθούν και δεν το βρίσκουν; Ή μήπως φταίει το ακριβώς αντίθετο κι ο φόβος μπροστά στην εξέγερση;

Καταρχάς, όπως έχει πει ο Κάππος, ο Στάλιν δε θάφτηκε στα Ιεροσόλυμα, για να το φοβούνται τόσο πολύ οι πολέμιοί του. Που σημαίνει ότι δεν πρόκειται να νεκραναστηθεί -ούτε καν στη σοσιαλιστική Δευτέρα Παρουσία, όπως λένε κάποιοι χωρίς να δέχονται καν την πρώτη παρουσία. Και δε θα φέρει μαζί του, σαν κτερίσματα, τις συνθήκες της εποχής του, για να ακολουθήσει τον ίδιο ακριβώς δρόμο ή μάλλον τα ίδια βήματα μια πιθανή νικηφόρα επανάσταση στο (ελπίζουμε όχι πολύ μακρινό) μέλλον. Τα ιστορικά διδάγματα δεν είναι εξάλλου παρτιτούρες, για να βρούμε τη μουσική της κοινωνίας του μέλλοντος. Κι αυτό που μοιάζει στην εποχή μας σαν φάλτσα νότα, μπορεί να ήταν υποχρεωτική πορεία για τους επαναστάτες μιας παλιότερης εποχής.

Η αντιδιαλεκτική σκέψη που συνηθίζει να αποσπά τα πρόσωπα από τις συνθήκες που τα γέννησαν και διαμόρφωσαν τη στάση τους, να μην κρίνει κάθε πράγμα στον καιρό του (κι ο Γκορμπατσόφ τον Αύγουστο, σαν το "πραξικόπημα του 91'") είναι από τα πιο συχνά, διαδεδομένα λάθη στην ιστορική αποτίμηση. Στο οποίο υποπίπτουν πολλές φορές προσεγγίσεις και από τη δική μας πλευρά.

Υπάρχει όμως και μια γενική διαχρονική πλευρά της σταλινικής περιόδου, που αφορά τις νομοτέλειες της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας, τα σπαράγματα του παλιού που πεθαίνει -και σε αντίθεση με το Στάλιν, μπορεί να "νεκραναστηθεί" και να ανακάμψει, αν βαλτώσει η οικοδόμηση- και τη βίαια αντίδραση των δυνάμεων της αντίδρασης, την οξύτητα της ταξικής πάλης που αναπτύσσεται.

Αν λοιπόν κάποιοι τρέμουν ή απεχθάνονται αυτή τη σφοδρότητα, το επαναστατικό πέρασμα στη νέα εποχή και τη δικτατορία του προλεταριάτου ως απαραίτητο εργαλείο για αυτήν, δεν υπάρχει κάτι που να μπορούμε να τους εγγυηθούμε, για να τους καθησυχάσουμε. Και δε νομίζω πως πέφτει κανείς έξω αν υποθέσεις πως αυτές οι σχεδόν μαγνητοφωνημένες αντιδράσεις (για τον αιμοσταγή δικτάτορα και τα εκατομμύρια θύματα του σταλινισμού) εκφράζουν μεταξύ άλλων το φόβο του μικροαστού μπρος στην επανάσταση, τις δυσκολίες της, την όξυνση των αντιθέσεων και τον βίαιο τρόπο επίλυσής τους. Για αυτό στρέφονται παραδοσιακά στις εύκολες εκλογικές αυταπάτες και τη δημοκρατική ουτοπία μιας ειρηνικής μετάβασης, χωρίς ρήξεις και εξαλλοσύνες, όπου η κυρίαρχη τάξη θα μας παραδώσει συναινετικά την εξουσία (χωρίς zerbrechen κι ακραίες λενινιστικές εκδηλώσεις) καθώς και το σχοινί για να την κρεμάσουμε -αλλά εμείς θα το χρησιμοποιήσουμε ως παιδικό παιχνίδι, παίζοντας σχοινάκι

Αυτό ακριβώς ήταν πάντως ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα των μπολσεβίκων (και) στα χρόνια του Στάλιν. Οι πολύ ισχυροί δεσμοί με τις λαϊκές μάζες που ατσαλώθηκαν σε μια σειρά σκληρών ταξικών αγώνων και η ενεργός συμμετοχή-στήριξή τους στα επίμαχα μέτωπα της εποχής: από τον άθλο της κολεκτιβοποίησης ως τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη και το τσάκισμα της (ως τότε αήττητης) ναζιστικής πολεμικής μηχανής. Χωρίς αυτόν το λαϊκό παράγοντα, κανένας... δικτάτορας δε θα μπορούσε να σταθεί και να ξεπεράσει τόσους σκοπέλους, και προφανώς καμία ΔτΠ, χωρίς το ιστορικό υποκείμενο που την ενσαρκώνει.

Πολλοί "παροικούντες τη Ιερουσαλήμ" -όπου πάντως δε θάφτηκε ο Στάλιν- αρχίζουν άλλο γνωστό τροπάριο (όχι της Κασσιανής) για το μεσσιανισμό του προλεταριάτου (που η ιστορική αποστολή του αντικαθιστά τον περιούσιο λαό), την κομμουνιστική ορθοδοξία και την προσωπολατρία στα όρια της αποθέωσης του Πατερούλη ημών. Είναι βέβαια αρκετά αστείο να στηλιτεύουν την προσωπολατρία -που ερμηνεύεται κι εν μέρει δικαιολογείται ως φαινόμενο της εποχής- όσοι δαιμονοποιούν το Στάλιν, αγιοποιώντας τον απ' την ανάποδη. Και να ειρωνεύονται τη "θρησκευτική" αφοσίωση των σφων στο κόμμα, τον αγώνα και τις ανάγκες του, αυτοί που περιμένουν μεταφυσικά να αλλάξει κάτι, χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους και γενικά το χέρι τους, μαζί με την Αθηνά.
Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουν ίσως κάποιο θάμα... Και είναι έτοιμοι να πιστέψουν και να ψηφίσουν τον επόμενο προφήτη, που θα τους ξεγελάσει κάνοντας εμπόριο ελπίδας.

Υπάρχει βέβαια η απολογία του Μπελογιάννη και η γνωστή διαφορά που εντοπίζει στη θυσία των κομμουνιστών -που μοιάζει με αυτή των πρώτων χριστιανών, αλλά αυτοί πίστευαν πως θα πάνε στον παράδεισο και στη μεταθανάτια ζωή. Αλλά τι να μας πει κι αυτός ο σταλινικός...

Υπάρχουν δύο ακόμα σημεία, που θα τα περάσω με μια απλή αναφορά, για να μη ξεφύγει σε έκταση το κείμενο.
Το πρώτο έχει να κάνει με τη θρησκευτική εξιδανίκευση του σφου με το μουστάκι, που κάθε άλλο παρά ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την κριτική προσέγγιση των κομμουνιστών σήμερα, που μελετάνε την ιστορική πείρα και βγάζουν πολύτιμα συμπεράσματα. Και είναι τότε ακριβώς που το κλαδί λυγίζει από την ανάποδη κι αρχίζουν οι κραυγές περί προδοσίας και τροτσκιστικού ολισθήματος.

Το δεύτερο είναι σχετικά με την αντικειμενική προσέγγιση των γεγονότων. Τα γεγονότα μπορεί να είναι δεδομένα, το θέμα είναι όμως πώς θα τα ερμηνεύσει κανείς και ποια πτυχή θα προτάξει σε αυτή την ερμηνεία.
Σε κάθε περίπτωση τα τελευταία κρούσματα αντισταλινισμού είναι τόσο χυδαία κι αδιάφορα για την ιστορική αλήθεια, που απαλλάσσουν τον αμφιταλαντευόμενο ιστοριοδίφη από τις όποιες αμφιβολίες του. Η αφήγησή τους δε βασίζεται καν στην πραγματικότητα (όπως κάποιες μυθοπλασίες στο σινεμά και τη λογοτεχνία), θυμίζοντας περισσότερο ιστορικό πλειστηριασμό σε ό,τι έχει να κάνει πχ με τον αριθμό των θυμάτων του ουκρανικού λιμού.
-Δέκα εκατομμύρια, ακούω άλλη προσφορά;
Έχω είκοσι εκατομμύρια, είκοσι από τον κ. Κόνκουεστ.
Είκοσι εκατομμύρια ένα, είκοσι εκατομμύρια δύο...

Κανονικά, θα έπρεπε να μιλήσουμε σήμερα, βάση επετείου, για το άλλο μισό του ουρανού, που έχει σήμερα την τιμητική του, και -βάσει τίτλου- για τους Εφιάλτες με κεφαλαίο που κάποτε διάβαζαν το Κεφάλαιο (με κεφαλαίο) και σήμερα ευνοούν το κεφάλαιο (με μικρό κάπα). Άμα είναι να διαλέξεις ένα κάπα στη ζωή σου για να πορεύεσαι, ο καπιταλισμός σου δίνει περισσότερες ευκαιρίες ανέλιξης από το κομμουνιστικό κίνημα. Εκτός και αν είσαι ο Κατρούγκαλος (και άλλο κάπα), που παραμένει αμετανόητος κατά φαντασία κομμουνιστής...
Αλλά αυτά θα τα δούμε σε κάποιο άλλο κείμενο

Σκέφτομαι και γράφω από το Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Οι…πατροκτόνοι του ΚΚΕ

Οι…πατροκτόνοι του ΚΚΕ

«Ο Θεός να με φυλάει από τους φίλους μου.
Τους εχθρούς μου τους ξέρω»

Είναι γνωστοί εκείνοι που ανοιχτά και τίμια καταθέσανε την άποψη τους κι αποστασιο-ποιήθηκαν, δίχως ποτέ τους να καταγγείλουν το Κόμμα. Άνθρωποι, ας πούμε, σαν τον Κάππο. Που αρνήθηκε δόξες και τιμές και παραιτήθηκε, δίχως καμία ιδιοτέλεια. Πάντα όμως, μέχρι το τέλος, ο Κάππος τιμούσε το Κόμμα. Ασκώντας την κριτική του, με θάρρος, αλλά και σεβασμό.

Κι είναι κι εκείνοι. Που χρησιμοποίησαν το Κόμμα σαν εφαλτήριο ανάδειξης, ώσπου κάποια στιγμή θεώρησαν ο,τι το μπόι τους ξεπερνά ακόμα και το ίδιο τους το Κόμμα. Έκαναν μια, έτσι, λοξοκοιτάζοντας από την εξώθυρα του Περισσού και η λαγνεία των σειρήνων τους τρέλανε. Τα πλουμίδια και τα στολίδια μιας έξαλλης και πολλά υποσχόμενης τάξης. Εκεί πέφτανε οι προβολείς της κατανάλωσης, εκεί το χρήμα έρεε, εκεί κάποιες πόρτες τους περίμεναν ορθάνοιχτες, αρκεί να ρίχνανε την «καταγγελία» τους, και να την «κάνουν» κανονικά. Η άλλη κατηγορία ήταν και είναι εκείνοι που χρησιμοποίησαν, ή χρησιμοποιούν το Κόμμα για να κάνουν τις δουλειές τους.
Σ αυτές τις κατηγορίες, ευδοκιμούν όλα τα φρούτα. Γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, εργολάβοι και λοιποί…κοινωνικοί και άλλοι «λειτουργοί». Πολλοί απ αυτούς, πριν φύγουν από το Κόμμα, συνήθιζαν να κατηγορούν ως καριερίστες όσους ξεχώριζαν μέσα στο δεδομένο ταξικό περιβάλλον. Όταν όμως βρέθηκαν εκτός του Κόμματος, τότε…«αξιοποίησαν» με κάθε τρόπο, όποια πολιτική κουλτούρα είχαν αποκτήσει εκεί, στον Περισσό, μαζί με το απαιτούμενο κύρος, για να διακριθούν πλέον στους πιο αδίστακτους καριερίστες.
Και ως σωστοί γενίτσαροι, υπηρέτησαν με απόλυτη συνέπεια τ αφεντικά τους, αφού πρώτα προσαρμόστηκαν, με μεγάλη προθυμία, στους κανόνες του συστήματος.

Συνήθως, μάλιστα, ως εντολοδόχοι των αφεντικών, η συμπεριφορά τους ξεπερνούσε σε ιταμότητα ακόμα και τα ίδια τα αφεντικά. Κατάντησαν οι απόλυτες ξεφτίλες, υποπροϊόντα πολιτικών απορριμματοφόρων. Με λεφτά όμως…

Γιατί το σύστημα έξω έχει τον τρόπο του να πληρώνει καλά όσους πέρασαν από το λαϊκό Πανεπιστήμιο του Περισσού (με τις όποιες αδυναμίες του, να το ομολογήσουμε). Κάποιοι, μάλιστα, απ αυτούς είχαν φιλοδοξίες…Γραμματέα, ενώ στο τέλος αποδείχτηκαν εξαιρετικοί λακέδες. Γνωστοί και μη εξαιρετέοι.

Εκείνοι όμως που ξεπέρασαν τα όρια, είναι όσοι ξεχώρισαν στον επιχειρηματικό τομέα. Εκεί πια κάποιοι δώσανε τα… ρέστα τους. Τύφλα νάχει ο αλήστου μνήμης Μποδοσάκης. Μάλιστα, ορισμένοι απ αυτούς, είχαν ετοιμάσει…«χώρους υποδοχής» για όσους γενίτσαρους θα ακολουθούσαν. Υπήρχαν γραφεία έτοιμα που τους περίμεναν, ακόμα και υποψηφιότητες σοβαρές. Οι θέσεις ήταν εξασφαλισμένες. Είχαν καθαρίσει για αυτούς, οι πρώην κομμουνιστές, νυν εργολαβικό κατεστημένο. Ορισμένοι απ αυτούς τους εργολάβους, αφού ωφελήθηκαν τα μάλα από το Κόμμα, μπήκαν στό σύστημα, πατώντας τα πόδια σε δυο βάρκες. Συνήθιζαν μάλιστα να λένε στό περιβάλλον τους: «Εγώ, βοηθάω προεκλογικά το Κόμμα»…

Θυμάμαι κάποτε, στον Περισσό. Ήταν σ ένα τραπέζι. Καθόμουν με τον αείμνηστο Βασίλη Ραφαηλίδη, απέναντί μας ήταν η Αλέκα. Της είπα ότι κάποιος συγκεκριμένος εργολάβος μου είχε πει ότι είχε καταθέσει ένα σπουδαίο ποσόν υπέρ του Κόμματος. Η Αλέκα έσκασε στα γέλια. Ήταν τόσο αυθόρμητα, ώστε μου ήταν αδύνατον να πιστέψω ότι υποκρίνεται. Άλλωστε, από τη συμπεριφορά κάποιων απ αυτούς, τους εργολάβους, στη συνέχεια, κατάλαβα πόσο εύκολο είχαν το ψέμα. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι οι κύριοι αυτοί χρησιμοποίησαν το Κόμμα για να εξελιχθούν. Και τα κατάφεραν να φτάσουν σε επικίνδυνα επίπεδα διαπλοκής. Τώρα μάλιστα ΠΑΙΖΟΥΝ ρόλο. Επιδιώκουν να γίνουν τα «νέα τζάκια», απ ο,τι μαθαίνω, του ΣΥΡΙΖΑ. Η αλήθεια είναι πως και αυτοί έχουν τον ΤΡΟΠΟ τους και ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει νέους…φιλόδοξους. Μόνο που έχουν γνώση οι φύλακες! (Άσε που κάποιοι έχουν φροντίσει να τηρήσουν φακέλλους απ όσο ξέρω). Άντε..καλές δουλειές.

Του Άρη Σκιαδόπουλου από τον "Ημεροδρόμο"

Ελλάδα: "Hot spot" ή χώρα;

Ελλάδα: "Hot spot" ή χώρα;

Όταν ο Τουσκ, αυτός ο ευγενικός κύριος που ως πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου έλαμψε σε ρόλο «γκαουλάιτερ» κατά την περίοδο του δημοψηφίσματος και του τρίτου Μνημονίου, λέει ότι «δεν θα επιτρέψουμε η Ελλάδα να μετατραπεί σε αποθήκη ψυχών», μπορεί να αντιληφθεί κανείς ακόμα κι αν δεν έχει δει τις εικόνες από Ειδομένη μέχρι Καστελόριζο, σε τι έχει – ήδη – μετατραπεί η χώρα μας.

Όταν ο ίδιος ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής παραδέχεται τον κίνδυνο εγκλωβισμού χιλιάδων προσφύγων στη χώρα μας για τα επόμενα 2 με 3 χρόνια, μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας ότι ένας νέος φαύλος κύκλος – δίπλα σε εκείνον των Μνημονίων – ξεκινάει για την πατρίδα μας.  

Όταν ο Ρόμπερτ Φίτσο, ο Σλοβένος πρωθυπουργός, δηλώνει ότι «η Ελλάδα παίρνει τη σκυτάλη στην κρίση και τώρα μπορεί να σπάσει το σβέρκο της με το προσφυγική κρίση» προσθέτοντας ότι «είναι η στιγμή που ίσως χρειαστεί η Ελλάδα να θυσιαστεί για το καλό της ΕΕ», αντιλαμβάνεται κανείς τι είδους «μπορντΕΕΛο» είναι αυτό που το εμφανίζουν σαν «ευρωπαϊκή οικογένεια» και για το οποίο μας καλούν να γίνουμε «Ιφιγένειες».

Η κυβέρνηση και όλο το πολιτικό κατεστημένο του ευρωατλαντισμού έχει τεράστιες και ιστορικές ευθύνες για όλα αυτά. Οι οποίες κάθε άλλο παρά κρύβονται πίσω από την «μπούργκα» των «διαβουλεύσεων», των νέων «διαπραγματεύσεων», των τάχα μου «βέτο», των συσκέψεων πολιτικών αρχηγών.

Η Ελλάδα του λαού της, δηλαδή η Ελλάδα του ανθρωπισμού, η Ελλάδα που ξέρει τι θα πει προσφυγιά, δεν πρέπει και δεν μπορεί να μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Απέναντι στις μονομερείς ενέργειες των «εταίρων» και «συμμάχων» της πρέπει να δράσει εξίσου μονομερώς, δηλαδή πατριωτικά και διεθνιστικά.

Μια κυβέρνηση που θα σεβόταν την Ελλάδα του λαού της, θα μετέτρεπε σε πολιτική δύναμη και σε πολιτική δράση την εικόνα των χιλιάδων Ελλήνων που στέκονται εθελοντικά αρωγοί των προσφύγων και που ο ουμανισμός τους ισοδυναμεί με ασπίδα απέναντι στον δηλητηριώδη χαρακτήρα του ρατσισμού και του ναζισμού με τον οποίο τα γνωστά χιτλεροειδή προσπαθούν να μολύνουν τον κοινωνικό υδροφόρο ορίζοντα αυτού του τόπου.

Μια κυβέρνηση που θα σεβόταν την Ελλάδα του λαού της θα διεθνοποιούσε το πρόβλημα χωρίς να προσδοκά κανενός είδους «διαχείρισή του» μέσα από κομπρεμί με τους ευρωκανίβαλους που βομβαρδίζουν τη Συρία, με το ΝΑΤΟ που βομβαρδίζει όλο τον κόσμο, με την Τουρκία που βομβαρδίζει τους Κούρδους. 

Εδώ και τώρα, λοιπόν (και χωρίς να έχουμε καμία αυταπάτη για τον ρόλο στον οποίο έχει καταπέσει ο ΟΗΕ στο πλαίσιο του Διεθνούς "Δικαίου" της νέας τάξης):

• Εκστρατεία για την εφαρμογή της Διακήρυξη του 1951 του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και του Πρωτοκόλλου της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ του 1967 που καθορίζει ότι ο πρόσφυγας δικαιούται αμέσως ένα ειδικό διαβατήριο, το διαβατήριο «Nansen», με το οποίο έχει το δικαίωμα να ταξιδέψει ελεύθερα και νόμιμα σε κάθε μια από τις 116 χώρες παγκοσμίως που έχουν υπογράψει την Διακήρυξη, με τον ΟΗΕ  – όπως ακριβώς αναφέρεται στα κιτάπια του -  να είναι εκείνος που θέτει υπό την αιγίδα και την απόλυτη προστασία του τους πρόσφυγες, συμπεριλαμβανομένης της ταυτοποίησης και της μετακίνησής τους.
• Στο πλαίσιο αυτό διεκδίκηση για εξασφάλιση μέσων από ΟΗΕ και ΕΕ με ταυτόχρονη διάθεση των υπαρχόντων ελληνικών μέσων, για ασφαλή και απευθείας μεταφορά των προσφύγων στις χώρες τελικού προορισμού τους.
• Απόδοση ταξιδιωτικών εγγράφων σε όσους θέλουν να πάνε σε άλλο κράτος - μέλος της ΕΕ, με ανυπακοή στη Σένγκεν και τον Κανονισμό του Δουβλίνου.
• Άρνηση μετατροπής της χώρας σε καταυλισμό από απέραντα και διαρκή «hot spots», γιατί όχι μόνο δεν αποτελούν «κέντρα φιλοξενίας», αλλά κέντρα διαλογής για μετεγκατάσταση ενός μηδαμινού αριθμού προσφύγων, εκείνων που θα κριθούν χρήσιμοι ως φτηνό και αξιοποιήσιμο εργατικό προσωπικό για τα μονοπώλια κρατών - μελών της ΕΕ που θα τους επιλέξουν.
• Δημιουργία αξιοπρεπών, ανοιχτών και δημόσιων χώρων υποδοχής και – πραγματικά – προσωρινής φιλοξενίας μεταναστών και προσφύγων, που θα λειτουργούν με ευθύνη του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής όπου θα παρέχεται ιατροφαρμακευτική φροντίδα,  σίτιση, στέγαση, διερμηνεία και νομική αρωγή, με ιδιαίτερη φροντίδα σε ανήλικους πρόσφυγες και μετανάστες, σε μητέρες και παιδιά, θύματα κυκλωμάτων διακίνησης ανθρώπων.
• Απαγόρευση συμμετοχής στη διάσωση, την υποδοχή, την περίθαλψη, την φιλοξενία, την μεταφορά προσφύγων και μεταναστών και της παρουσίας τους στα κέντρα προσωρινής φιλοξενίας των ΜΚΟ που μετατρέπουν όλη αυτή την αλυσίδα σε επικερδή μπίζνα. 
• Παραχώρηση ασύλου ή προσωρινού ανθρωπιστικού καθεστώτος στους πρόσφυγες και όσους προέρχονται από χώρες ιμπεριαλιστικού πολέμου, κατοχής ή εμφυλίων.
• Εκδίωξη του ΝΑΤΟ, της Frontex και κάθε άλλου ευρωατλαντικού μηχανισμού από τη «φύλαξη» των συνόρων δεδομένης της δράσης τους όχι ως αποτροπέων αλλά ως τροχονόμων του δουλεμπορίου και του γκριζαρίσματος του Αιγαίου. 

Πρόκειται για στοιχειώδεις προϋποθέσεις ώστε η Ελλάδα να μην βυθιστεί στον νέο φαύλο κύκλο. Ώστε οι πρόσφυγες και οι μετανάστες να τύχουν όσων απορρέουν από την ιδιότητά τους και η βασική τους και απαράγραπτη ιδιότητα είναι ότι είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Θα πει κανείς ότι ακόμα και αυτά τα στοιχειώδη, τα άμεσα, για να υλοποιηθούν χρειάζεται μια πολιτική που δεν συμβαδίζει με τον «ευρωμονόδρομο». Που δεν υποκλίνεται στο ΝΑΤΟ. Που δεν ψάχνει τις «ποσοστώσεις» του «ευρωπαϊκού ιδεώδους» για να εξωραΐσει το έγκλημα που φέρει τη σφραγίδα της ΕΕ.

Δεν αντιλέγουμε. Το αντίθετο, μάλιστα. Συμφωνούμε. Απόλυτα.

Υπατία και αγία Αικατερίνη, δύο πρόσωπα που ο χριστιανισμός τα ταύτισε

Από herko

Στις 8 Μάρτη 410 (ή 418 κατ’ άλλους)  λιντσαρίστηκε και κατακρεουργήθηκε από χριστιανούς η Ελληνίδα νεοπλατωνική φιλόσοφος, αστρονόμος και μαθηματικός Υπατία, η οποία στη συνέχεια ταυτίστηκε με την Αγία Αικατερίνη!!!

Υπατία, ελαιογραφία του Τσαρλς Ουίλιαμ Μίτσελ (1885)

Αικατερίνη και Υπατία , δύο μάρτυρες – παρθένες που έζησαν στην Αλεξάνδρεια στη δύση της αρχαιότητας και στην αυγή του χριστιανικού κόσμου. Τότε που η σύγκρουση του χριστιανισμού με το αρχαίο πνεύμα είχε φτάσει στο βίαιο κορύφωμά της.

Το ιδεολογικό υπόβαθρο αυτής της σύγκρουσης είχε διαμορφωθεί ήδη από τους απολογητές του χριστιανισμού: «Μα τι το κοινό υπάρχει ανάμεσα στην Αθήνα και την Ιερουσαλήμ, την Ακαδημία και την εκκλησία, τους αιρετικούς και τους Χριστιανούς; Τι το κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και τα σκοτάδια; Ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο; Η δική μας διδαχή βγαίνει απευθείας από τη στοά του Σολομώντα, που, όπως δίδαξε, πρέπει ν’ αναζητήσεις το Θεό μ’ όλη την απλότητα της καρδιάς (…). Ενας Χριστιανός είναι ταπεινός ακόμη και με το φτωχό (…). Αλλά οι φιλόσοφοι μετά από τόσα εγκλήματα και τέτοιες ποταπότητες διατηρούν ανάμεσά σας τ’ όνομα και τις τιμές των σοφών. Τι σχέση υπάρχει ανάμεσα σ’ ένα φιλόσοφο κι ένα Χριστιανό; Ανάμεσα σ’ έναν οπαδό της Ελλάδας κι έναν οπαδό του ουρανού; Ανάμεσα σ’ έναν άνθρωπο που κυνηγά μια μάταιη δόξα κι έναν άνθρωπο αποκλειστικά απασχολημένο με τη σωτηρία του; Ανάμεσα σ’ έναν άνθρωπο που μιλεί σα σοφός κι έναν άνθρωπο που ζει σα σοφός; Ανάμεσα σ’ έναν άνθρωπο επιδέξιο για να καταστρέφει κι έναν άνθρωπο που δεν ξέρει παρά να οικοδομεί; Πώς τολμάτε να συγκρίνετε τον οπαδό της αμαρτίας με τον ανταγωνιστή του; Τον διαφθορέα της αλήθειας με τον εκδικητή της! Εκείνον που την κλέβει, με κείνον που είναι ο πιο παλιός ιδιοκτήτης της και φύλακάς της; Ακόμη για μια φορά ποιο είναι το κοινό σημείο ανάμεσα σ’ αυτούς τους δυο ανθρώπους;» (Τερτυλλιανός, «Απολογία», τ. 2ος).

Αικατερίνη και Υπατία, δύο πρόσωπα που η χριστιανική παράδοση τα ταύτισε. Απέδωσε τις γνώσεις και τις φιλοσοφικές ιδιότητες της Υπατίας στην Αικατερίνη. Πολλοί ιστορικοί πιστεύουν ότι η Αικατερίνη πιθανόν να μην υπήρξε και ότι ήταν μάλλον μια εξιδανικευμένη παρά ιστορική μορφή, αντίπαλο δέος στην Ελληνίδα φιλόσοφο Υπατία κατά τη μεσαιωνική σκέψη. Παρόμοια με την Υπατία , λέγεται ότι ήταν σοφή, πολύ όμορφη, αγνή και ότι δολοφονήθηκε άγρια λόγω της δημόσιας έκθεσης της πίστης της – 105 χρόνια προ του θανάτου της Υπατίας.

Η Αγία Αικατερίνη…

Για τη δράση και τη ζωή της Αγίας δεν υπάρχουν ιστορικές πληροφορίες. Πρωτογίνεται λόγος γι’ αυτή στο τέλους του 9ου αιώνα και με δεδομένο ότι η εποχή του μαρτυρικού της θανάτου προσδιορίσθηκε περί το 307, υπάρχει σιωπή πέντε αιώνων.

Tο 1969 η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αφαίρεσε τη γιορτή της από το γενικό εορτολόγιο των αγίων, επικαλούμενη την έλλειψη ιστορικών αποδείξεων για την ύπαρξή της. Το 2002, περιελήφθηκε ξανά στο ημερολόγιο. Την περίοδο αυτή το Βατικανό επέτρεπε ως παραχώρηση την τήρηση της εορτής της όπως προηγουμένως.

Η Αικατερίνη της Αλεξανδρείας, έργο του Ιταλού καλλιτέχνη του μπαρόκ, του Καραβάτζιο

Η πάνσοφη, εκπληκτικά όμορφη, δεινή ρήτορας και με ωραίο παράστημα Αγία Αικατερίνη σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία και απέκτησε ευρύτατες θεολογικές γνώσεις. Σύμφωνα με τους θρύλους και τα συναξάρια της Αγίας, όταν πληροφορήθηκε ο Αυτοκράτορας Μαξιμίνος όσα διαδίδονταν περί αυτής, ανέθεσε σε πενήντα ή κατ’ άλλους σε εκατόν πενήντα περίφημους ρήτορες προκειμένου συζητώντας μαζί της να της αποδείξουν το αβάσιμο και στρεβλό των ιδεών (δοξασιών) της. Το αποτέλεσμα όμως υπήρξε το αντίθετο. Θύμωσε ο αυτοκράτορας και την υπέβαλε σε μαρτύρια μέχρι θανάτου. Ετσι έγινε αγία και προστάτρια όσων ασχολούνται με τα γράμματα, ιδιαίτερα των παρθένων φοιτητριών. Χριστιανικό σύμβολο σοφίας και επιστήμης. Συχνά εικονίζεται να κρατά σφαίρα και διαβήτη.

Σύμφωνα με μια άλλη ακόμη εκδοχή του θρύλου, η Αικατερίνη απέρριψε πολλές γαμήλιες προτάσεις. Ισως με αυτό συνδέεται μια εύθυμη γιορτή της αγίας στο Παρίσι. Νεανίδες ηλικίας 25 ετών ανύπανδρες, ανήμερα της εορτής της Αγίας, περιφέρονταν εν ευθυμία στην πόλη φέροντας ή σκεπάζοντας τα μαλλιά τους με λευκό δαντελωτό «κεκρύφαλο» (σκούφο) εκ του οποίου και προήλθε η γαλλική έκφραση «elle a la coiffure de Sainte Catherine» (= έχει το κτένισμα της Αγίας Αικατερίνης, κότσο τα μαλλιά) που αποτελεί ιδιωματισμό και λέγεται για γεροντοκόρες, ιδιαίτερα αυτές που αυτοπροσδιορίζονται ως «μνηστευμένες» με την πίστη στον Κύριο.

Στον πίνακα του Αναγεννησιακού καλλιτέχνη Ραφαήλ «Η σχολή των Αθηνών» τα μεγαλύτερα μυαλά του αρχαίου κόσμου συγκεντρώνονται για συζήτηση. . . και ανάμεσά τους βρίσκεται μια μονάχα γυναίκα. Είναι ντυμένη λευκά, που στέκεται προς τα εμπρός-αριστερά, και ατενίζει έξω από την εικόνα προς εμάς. Είναι η Υπατία της Αλεξάνδρειας.

… και η φιλόσοφος Υπατία

Η Υπατία έζησε το 370-418 – την εποχή που ο χριστιανός επίσκοπος Κύριλλος συγκρούεται με τον ειδωλολάτρη έπαρχο Ορέστη για τον έλεγχο της πόλης. Ηταν Εθνική, δηλαδή Ελληνίδα ειδωλολάτρισσα και δίδασκε μαθηματικά, φιλοσοφία, Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Δίδασκε δημόσια, στους δρόμους της πόλης. Ηταν τόσο χαρισματική δασκάλα, τόσο γοητευτική που προσέλκυε πολλούς και σημαντικούς μαθητές. Γι’ αυτό θεωρήθηκε επικίνδυνη για το χριστιανισμό και λιντσαρίστηκε από το φανατισμένο χριστιανικό όχλο που οδηγήθηκε από τον επίσκοπο Κύριλλο (τιμά τη μνήμη του η εκκλησία συγκαταλέγοντάς τον στους αγίους…).

Την έσυραν σε μια εκκλησία, την έγδυσαν και την έγδαραν ζωντανή με θραύσματα πήλινων αγγείων. Στη συνέχεια τη διαμέλισαν και διασκόρπισαν τα μέλη της στην πόλη… Πρόφαση, η σχέση της με τον ειδωλολάτρη έπαρχο της πόλης Ορέστη. Αιτία, η Υπατία αποτελούσε σύμβολο της επιστήμης και της μάθησης, που για τους χριστιανούς ταυτίζονταν με την ειδωλολατρία. Από καιρό ήδη οι απολογητές του μάζευαν κάθε πέτρα για να την πετάξουν στη μόρφωση και στο μορφωμένο. Από τότε αρχίζει αυτός ο «λιθοβολισμός» της επιστήμης. Για το χριστιανισμό ό,τι γίνεται στη φύση και στην κοινωνία είναι θεϊκά δοσμένο, ενώ η επιστήμη αναζητά τους νόμους που διέπουν τα φυσικά και κοινωνικά φαινόμενα.

Η φυγή πολλών λογίων αμέσως μετά το λιντσάρισμα της Υπατίας σήμανε την αρχή του μαρασμού της Αλεξάνδρειας ως κέντρου μάθησης. Η μορφή της όμως δεν έσβησε, όπως ίσως επιδίωκε η εκκλησία με την ταύτιση Αικατερίνας και Υπατίας.

Το Λεξικό Σουίδα («Η αρχαιότερη εγκυκλοπαίδεια που φιλοδόξησε να συμπεριλάβει “πάντας τους αιώνας και πάντα τα γένη της φιλολογίας”», 10ος αιώνας) αφιερώνει στο λήμμα Υπατία μια ολόκληρη σελίδα – δεν αφιερώνει σε πολλά λήμματα αυτό το χώρο – ενώ στο λήμμα «Αικατερίνα» περιορίζεται στο «όνομα κύριον».

Στους δρόμους της Αλεξάνδρειας ο όχλος δολοφονεί βάναυσα την Υπατία  («Ο θάνατος του φιλοσόφου Υπατίας στην Αλεξάνδρεια» το 1866, από τον Louis Figuier).

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της Υπατίας απέδωσε κινηματογραφικά  με την ταινία «Αγορά» (Agora, ο πρωτότυπος τίτλος) το 2009 ο Ισπανο-χιλιανός σκηνοθέτης Αλεχάντρο Αμενάμπαρ.

Η ανασύσταση της κεντροαριστεράς

Από Οικοδόμος

Γράφει ο Cogito ergo sum //

Δεν ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι αλλά το ΠαΣοΚ ξαναπήρε φόρα για να ανασυστήσει την κεντροαριστερά. Πρώτον, το είπε τις προάλλες σε ομιλία της η Φώφη: «Είμαστε εδώ παρόντες, αποφασισμένοι και αισιόδοξοι, για να ενώσουμε την πίστη, την φωνή και τη δύναμή μας, για να συνδυάσουμε τους αγώνες, τις αγωνίες και τις ελπίδες μας, για να συνθέσουμε και να ανανεώσουμε τις ιδέες, τις αναζητήσεις και τις προτάσεις μας, για να δώσουμε νόημα , αξία, στην κεντροαριστερά». Και, δεύτερον, το έγραψαν οι έγκυροι αναλυτές, με αφορμή την παρουσία Φώφης, Γιωργάκη και Σημίτη στο πρόσφατο συνέδριο του Ποταμιού: «Εάν προσθέσει κανείς και πλειάδα στελεχών από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, που παρέστησαν επίσης στο Συνέδριο, τότε μάλλον η πορεία του Ποταμιού φαίνεται να είναι συνυφασμένη με τις διεργασίες για την επανένωση του χώρου της κεντροαριστεράς…». Δεν έχουμε λόγο να αμφισβητούμε όλα αυτά. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά, γιατί αυτή η επιχειρούμενη ανασύσταση έχει πολύ παρελθόν.

Πριν καμμιά σαρανταριά χρόνια, το ΠαΣοΚ εμφανίστηκε ως «σοσιαλιστικό» κόμμα, όπως λέει και το όνομά του, άλλωστε. Αργότερα επαναπροσδιορίστηκε ως «σοσιαλδημοκρατικό». Λίγο αργότερα, ο ιδρυτής του ανακάλυψε έναν «τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό». Μετά άρχισε τις νεοφιλελεύθερες κουτσουκέλες, με κάτι προεδρικά διατάγματα που δεν είχαν και μεγάλη σχέση με τον σοσιαλισμό. Κατόπιν, το κόμμα έστριβε όλο και προς τα δεξιά κάθε φορά που άλλαζε τιμονιέρη. Στην αρχή «εκσυγχρονίστηκε» με τον Σημίτη, ύστερα ήρθε ο Τζέφφρυ και του άλλαξε τον αδόξαστο (μαζί με ολόκληρη την κοινωνία) και κατόπιν, στα ξεφτίσματα, με τον Βαγγέλα ήρθε και τακίμιασε απόλυτα με την νεοφιλελεύθερη δεξιά.

Σε όλη τούτη την δεξιοτίμονη πορεία, το ΠαΣοΚ γέννησε μερικά μεγάλα κεφάλια. Τον Πάγκαλο, λόγου χάρη. ο οποίος δεν είχε πρόβλημα να συστήσει κοινή κάθοδο ΠαΣοΚ-ΝΔ στις εκλογές. Ή τον Λοβέρδο, ο οποίος αποφάσισε να κάνει την δική του «ρήξη» αφού πρώτα ξεθεμέλιωσε το σύστημα υγείας σε τέτοιο βαθμό ώστε να αρκεί ένα φύσημα του Άδωνι για να σωριαστεί. Ή την Αννούλα, η οποία πρωτοτύπησε σε παγκόσμια κλίμακα αφού έγινε η πρώτη «σοσιαλίστρια» υπουργός παιδείας που έκλεισε σχολεία αντί να ανοίξει. Ή τον Πάχτα. Ή τον Λαλιώτη. Ή τον Μιχάλη τον Αδιάβαστο. Ή… ή…ή…

Πριν τρία-τριάμισυ χρόνια, μετά από ένα τέτοιο «σαξές στόρυ» αλλά και μετά το στραπάτσο των εκλογών του 2012, όλοι τούτοι οι ρεμπεσκέδες πήραν (τουλάχιστον, έτσι είπαν) πρωτοβουλία για ανασύσταση της κεντροαριστεράς. Και σαν να μην ήσαν από μόνοι τους αρκετοί, πήγαν κοντά τους και μερικά άλλα φυντάνια. Όπως, ας πούμε, ο Γιαννίτσης, ο οποίος είχε βάλει στο μάτι το ασφαλιστικό προτού ο Λοβέρδος μάθει την προπαίδεια. Ή ο Μπίστης, ο οποίος έχει περάσει από ένα κάρο κόμματα αλλά δεν του έφταναν αυτά κι έφτιαξε και δικό του (την ΑΕΚΑ, αν δεν τη θυμόσαστε, με την οποία προσχώρησε στο σημιτικό ΠαΣοΚ για να γίνει υφυπουργός εσωτερικών).

Κι επειδή όλες οι μπούρδες έπρεπε να ντυθούν με το κατάλληλο ρούχο ώστε να γίνουν θελκτικές από το πόπολο, υποτίθεται ότι αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε -αν θυμόσαστε- από μια «κραυγή αγωνίας» που υπέγραψαν 58 αρκουδιαραίοι, οι οποίοι έχουν τόση σχέση με την αριστερά όση εγώ με την αεροναυπηγική. Τί ήταν να βγάλουν οι 58 την διακήρυξή τους; Αμέσως ξύπνησαν από βαθύ λήθαργο οι πρυτάνεις της αριστεράς. «Μωρέ, σαν καλά τα λένε τούτοι», είπε ο Σημίτης… «Ρε γαμώτο, πώς δεν το είχα σκεφτεί εγώ», αναρωτήθηκε ο Βαγγέλας… «Κάτι τέτοιο είχα κι εγώ κατά νου αλλά με φάγανε τα λαμόγια», μελαγχόλησε ο Γιωργάκης…

Φαίνεται, όμως, πως εκείνη η προσπάθεια δεν ήταν πολύ πετυχημένη. Η «Ελιά» που φύτεψε ο Βαγγέλας, δεν έπιασε. Παρ’ ότι της έρριξε κάμποσο δημαρίτικο λίπασμα, πνίγηκε στα αγριόχορτα και τα ζιζάνια και, ενώ γύρω της κάρπιζαν λεβέντικα ποτάμια, αντί για ελιές έβγαλε «κούμαρα κι απίδια», όπως λέει ο λαός και επιτρέψτε μου να μη συμπληρώσω την παροιμία και ρίξω το επίπεδο του κειμένου.

Έτσι, λοιπόν, έφυγε ο Βαγγέλας και ήρθε η Φώφη να διορθώσει την κατάσταση. Και κάπως έτσι, ξεχάστηκε η «Ελιά». Και τώρα ξαναμαζεύονται όλοι μαζί με φόρα και σηκωμένα μανίκια, έτοιμοι να βάλουν μπρος το χτίσιμο της κεντροαριστεράς. Την ανασυγκρότηση, όπως την λένε. Μόνο που τίποτε δεν πάει καλά με τούτη την δουλειά.

Κατ’ αρχάς, τα υλικά δεν είναι σόι. Ένας σωρός χτιστάδες και ένα καινούργιο υλικό δεν πήρανε. Όλα τα μαζέψανε από τα γκρεμίδια που σωριάσανε όλα τούτα τα χρόνια. Τί σκατά να χτίσεις με τέτοια υλικά; Ποιός φτιάχνει καινούργιο σπίτι με υλικά από «το παρόν κατεδαφίζεται»;

Έπειτα, οι μαστόροι. Ποιοί θα χτίσουνε; Ο Λοβέρδος, η Αννούλα κι ο Μιχάλης ο Αδιάβαστος, που προαναφέραμε; Μήπως ο Κωνσταντινόπουλος; Ο Σκανδαλίδης; Ο Λαλιώτης; Ο Θεοχαρόπουλος, ο Τσούκαλης κι ο Χατζητέτοιος της ΔημΑρ; Μα αυτοί είχανε χτίσει και το παλιό οικοδόμημα, που το πήρε ο άνεμος και το σήκωσε. Έφερες κάποτε έναν ηλεκτρολόγο και σου έβαλε τις πρίζες έτσι που πήγαινες ν’ ανάψεις το πορτατίφ κι έπαιρνε μπρος ο εξαερισμός στον καμπινέ. Τον ξαναφέρνεις, αν πεις να φτιάξεις καινούργιο σπίτι;

Πάνω απ’ όλα οι αρχιμαστόροι. Οι εργολάβοι, να πούμε. Εγώ ξέρω πως όταν θες να πάρεις μια δουλειά, παρουσιάζεις στον ενδιαφερόμενο ένα δείγμα από τις δουλειές που έχεις κάνει μέχρι σήμερα. Έχεις ένα πορτφόλιο, που λένε κι οι αγγλομαθείς. Στην θρυλούμενη «ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς» ποιοί θα είναι οι εργολάβοι; Η Φώφη, ας πούμε; Ο Γιωργάκης; Ο Βαγγέλας; Ο Σημίτης; Με τί πορτφόλιο; Ποιά δουλειά κάνανε καλά όλοι αυτοί ίσαμε σήμερα ώστε να πειστούμε πως θα κάνουν καλά και τούτη; Ή μήπως θα πάρουν μεταγραφή τον Σταύρο και το ασκέρι του, που όχι κοτέτσι δεν μπορεί να χτίσουν αλλά ούτε κοτετσόσυρμα να στήσουν;

Τελικά, αν κατάλαβα καλά, οι σοσιαλιστές-σοσιαλδημοκράτες-εκσυγχρονιστές-μεταρρυθμιστές-ανανεωτές-κλπ του -απώτατου και πρόσφατου- παρελθόντος θέλουν τώρα να γίνουν και ανασυγκροτητές. Κι από πάνω, θέλουν να τους εμπιστευτεί κι ο λαός.

Έχουν πλάκα!

Επικίνδυνες εξελίξεις

Επικίνδυνες εξελίξεις

Οι εξελίξεις στο Προσφυγικό - Μεταναστευτικό μέρα με τη μέρα επιβεβαιώνουν ότι οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί, η ελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τα άλλα αστικά κόμματα με τις θέσεις τους βάζουν τον ελληνικό λαό σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια.
Ποια είναι τα δεδομένα; Η Ελλάδα είναι, και με τον πλέον επίσημο τρόπο, χώρα εγκλωβισμού δεκάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών. Τρόπος διαφυγής στις χώρες που θέλουν να πάνε δεν υπάρχει, εξαιτίας των Συμφωνιών και των Συνθηκών που έχουν υπογραφεί ανάμεσα στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και που, ανάμεσα σε άλλα, προβλέπουν και το κλείσιμο των συνόρων.
Η επίσημη - από χτες - εμπλοκή του ΝΑΤΟ σε συνεργασία με τη FRONTEX στη φύλαξη των θαλάσσιων συνόρων στο Αιγαίο είναι μία κίνηση που πλήττει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, ανοίγει το δρόμο για συγκυριαρχία στο Αιγαίο και γκριζάρισμα ζωνών που είναι πάγιοι στόχοι της τουρκικής πολιτικής. Αυτές οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την αρχική εκτίμηση του ΚΚΕ ότι η εξέλιξη των πραγμάτων για τους λαούς, όσον αφορά αυτό το τεράστιο ζήτημα, δεν βρίσκεται σε καλό δρόμο.
Η ουσία είναι ότι το κουβάρι των αντιθέσεων, της σύγκρουσης συμφερόντων, των σχεδιασμών ιμπεριαλιστικών κέντρων, είναι πολύ μπλεγμένο και στο κέντρο βρίσκονται ο ελληνικός λαός, οι λαοί των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι ίδιοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες.
Αιτία για το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό είναι οι επεμβάσεις και οι πόλεμοι που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, της Ανατολικής Μεσογείου, της Βόρειας Αφρικής, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με άλλες δυνάμεις όπως η Ρωσία. Με πρόσχημα το Προσφυγικό, ανοίγει το θέμα «Αιγαίο» με την εμπλοκή του ΝΑΤΟ, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Γιατί, όσοι παραμυθιάζονται πως είναι θετική η παρουσία του ΝΑΤΟ, καλά θα κάνουν να σκεφτούν πως το να βάζεις το λύκο να φυλάει τα πρόβατα, μάλλον είναι πολύ επικίνδυνο για τα πρόβατα... Και μην ξεχνάμε πως τα ΝΑΤΟικά γεράκια που είναι οι καλύτεροι φίλοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, έχουν σχέδια και για άλλες επεμβάσεις σε χώρες της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής...
Το ΚΚΕ και την περασμένη Παρασκευή στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών κατέθεσε συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις, που καταδεικνύουν και τις αιτίες του προβλήματος, το πώς θα αντιμετωπιστούν η προσφυγική κρίση και οι μεγάλες προσφυγικές ροές, αλλά και πώς μπορούν να υπάρξουν μέτρα ανακούφισης και των προσφύγων, αλλά και του ελληνικού λαού, που υποφέρει όλα αυτά τα χρόνια. Αρνήθηκε, για άλλη μια φορά, να δώσει συναίνεση σε επικίνδυνους για το λαό μας σχεδιασμούς, στους οποίους ομονοούν, παρά τις διαφορές τους, τα αστικά κόμματα.
Οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης κινούνται σε κατευθύνσεις οι οποίες ενισχύουν τις αιτίες που γεννούν το πρόβλημα και δεν αντιμετωπίζουν τις επιπτώσεις του σε βάρος των λαών της ΕΕ και των ίδιων των προσφύγων.
Το εργατικό - λαϊκό κίνημα χρειάζεται να διεκδικήσει άμεσα μέτρα ανακούφισης και στήριξης των προσφύγων, μετακίνησης στις χώρες προορισμού τους, ενάντια στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Να δυναμώσουν η διεθνιστική αλληλεγγύη, η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που τον γεννά.

Προσήλωση σε αντιλαϊκούς στόχους

Προσήλωση σε αντιλαϊκούς στόχους

Αν εξαιρέσουμε το Προσφυγικό, στο οποίο, για ευνόητους λόγους, αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ομιλίας του στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλ. Τσίπρας, δύο ήταν τα βασικά ζητήματα στα οποία στάθηκε, και τα δύο κομβικά για το κεφάλαιο. Η ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» και οι «πόρτες» που «ξεκλειδώνει» στην κατεύθυνση ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ήταν το ένα, και το δεύτερο, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί που εκδηλώνονται με αιχμή το Προσφυγικό αλλά ακουμπάνε το ζήτημα της πορείας της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
«Η καθοριστική απόφαση, τότε που το δίλημμα ήταν εμβάθυνση ή διεύρυνση και αποφασίστηκε η διεύρυνση (...) με χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ και άλλες αποδείχθηκε απόφαση ισχυρού ρίσκου», δήλωσε μεταξύ άλλων, προσθέτοντας πως «είναι άλλο η ισχυροποίηση της ακροδεξιάς ως πολιτική αντιπολίτευση στα κράτη - μέλη και άλλο η ανάδειξή της σε κυβερνήσεις και υποχρέωση σήμερα η Ευρώπη των 28 να συνεργάζεται με κυβερνήσεις που έχουν έναν καθαρά λαϊκιστικό και ακροδεξιό λόγο και κατεύθυνση».
Να θυμίσουμε, ευκαιρίας δοθείσης, πως ο ΣΥΡΙΖΑ και το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), στο οποίο ανήκει, τηρούσαν σιγήν ιχθύος όταν αυτές οι κυβερνήσεις νομιμοποιούσαν και αποκαθιστούσαν συνεργάτες των ναζί και εξαπέλυαν διώξεις σε αντιφασίστες, κομμουνιστές αγωνιστές, επιβάλλοντας απαγορεύσεις σε Κομμουνιστικά Κόμματα και ποινές σε στελέχη τους.

***

Απ' τη σκοπιά του εξωραϊσμού της λυκοσυμμαχίας και της καλλιέργειας αυταπατών στο λαό ότι είναι δυνατή μια φιλολαϊκή μετάλλαξή της, ο Αλ. Τσίπρας χάραξε κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, εισήγαγε κίβδηλα διλήμματα, φόρεσε ιδεολογικό «περίβλημα» σε αντιθέσεις και συσκότισε ότι αυτό που καθορίζει τη στάση κρατών - μελών της στο Προσφυγικό είναι οι ανάγκες των μονοπωλίων τους. Διερωτήθηκε στο πλαίσιο αυτό: «Θα υπερισχύσει η Ευρώπη του φόβου και του ρατσισμού; 'Η η Ευρώπη της αλληλεγγύης και της πολυπολιτισμικότητας; (...) Για μας, η προσφυγική κρίση (...) αναδεικνύει τη διαχωριστική γραμμή με πολύ έντονο, υπαρξιακό, θα έλεγα, τρόπο, ανάμεσα στη συντήρηση και την πρόοδο. Ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά»...
Για να καταλήξει δηλώνοντας υπερασπιστής της ανάγκης η ΕΕ «να επιστρέψει στον ορθό λόγο και στην κοινή λογική», να «επανιδρυθεί στη βάση των αρχών του ανθρωπισμού»!
Οι περικοκλάδες αυτές δεν στάθηκαν ικανές να κρύψουν την πραγματική του έγνοια για την επίδραση αυτών των αντιθέσεων στο «μέλλον της Ευρώπης και τη δομή της (...) στη μορφή και την πολιτική κατεύθυνσή της», αλλά και «στην ίδια της την ύπαρξη».

***

Τα τεκταινόμενα στην ΕΕ έχουν αντίκτυπο στην καπιταλιστική οικονομία και στην προσπάθεια της κυβέρνησης για ανάκαμψη της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Απ' τη σκοπιά αυτή αποκτούν νόημα οι προβληματισμοί του πρωθυπουργού, που αντανακλούν αντίστοιχους στους κόλπους της αστικής τάξης.
Απέναντί της, πάντως, ήταν καθησυχαστικός, διαβεβαιώνοντάς την πως «με αποφασιστικότητα συνεχίζουμε τη μεγάλη πορεία που ξεκινήσαμε περίπου πριν από ένα χρόνο», υλοποιώντας τη συμφωνία του καλοκαιριού, η οποία «με την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, ανοίγει το δρόμο στην απαραίτητη, αναγκαία συζήτηση για την απομείωση της καθαρής παρούσας αξίας του δημόσιου χρέους, δηλαδή μια συμφωνία που, όπως είπε ένας από τους υπουργούς μας προχθές έχει Ιθάκη, δεν είναι ένας ατελείωτος Γολγοθάς, έχει στόχο. Την υλοποιούμε, λοιπόν, προκειμένου γρήγορα να φτάσουμε στην Ιθάκη».
Εξήγησε ότι «είναι τόσο η απομείωση της παρούσας αξίας του δημοσίου χρέους όσο και η επαναφορά της εξαίρεσης (waver) και η ένταξη της Ελλάδας στην ποσοτική χαλάρωση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για τα ελληνικά ομόλογα, ώστε να αποκατασταθεί ο φτηνός δανεισμός για τις τράπεζες, και να δημιουργηθεί ένα κλίμα, οριστικά αυτή τη φορά, ότι η ελληνική οικονομία γύρισε σελίδα, ξέφυγε από τον φαύλο κύκλο και περνάει σε έναν κύκλο ενάρετο».
Και κατέληξε εκφράζοντας την πεποίθηση ότι «η πρώτη αξιολόγηση θα ολοκληρωθεί σύντομα, παρά την παρελκυστική τακτική που κρατά τις τελευταίες μέρες το ΔΝΤ. Και αυτό γιατί, για πρώτη φορά, υπάρχει ουσιαστική σύγκλιση και στις εκτιμήσεις για το αμέσως επόμενο διάστημα αλλά και στα δημοσιονομικά δεδομένα του σήμερα ανάμεσα στην ελληνική πλευρά και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς».

***

Ακόμα παραπέρα, διαβεβαίωσε την αστική τάξη ότι «η κυβέρνηση και θα περάσει τον κρίσιμο κάβο της αξιολόγησης, κυρίως όμως θα καταφέρει να τον περάσει με την κοινωνία όρθια (...) διατηρώντας την οικονομική και κοινωνική σταθερότητα και χτίζοντας για το επόμενο διάστημα μια προοπτική εξόδου από την κρίση», δηλαδή με το λαό χειραγωγημένο στα προτάγματά της.
Με δυο κουβέντες, ο Αλ. Τσίπρας καθησύχασε το κεφάλαιο, σε μια περίοδο και σε ένα περιβάλλον ...ανήσυχο, πως εντός και εκτός της χώρας η κυβέρνησή του κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι της για να προωθήσει τα συμφέροντά του. Με όσα αυτό συνεπάγεται για το λαό, που απ' την πλευρά του οφείλει να κάνει ό,τι περνά απ' το δικό του χέρι για να το εμποδίσει.

Β.

Προχωρά η σύνθεση και ανάπτυξη αρμάδας πολέμου της λυκοσυμμαχίας

Προχωρά η σύνθεση και ανάπτυξη αρμάδας πολέμου της λυκοσυμμαχίας

Ταυτόχρονα, στο πλαίσιο της ΝΑΤΟικής εμπλοκής, η Αγκυρα βρίσκει έδαφος να θέτει συστηματικά όλες τις θέσεις της για γκριζάρισμα του Αιγαίου...

Μετά την προσφορά όλων των λιμανιών του Αιγαίου, η κυβέρνηση κάλεσε τη ΝΑΤΟική δύναμη να αναπτυχθεί από τη Λήμνο έως τη Γαύδο, νότια της Κρήτης!

Συνεχίζεται η συγκέντρωση δυνάμεων του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο με πρόσχημα το Προσφυγικό, ενώ ουσιαστικά σχετίζεται με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και την κλιμάκωση του πολέμου στη Συρία, προετοιμάζοντας και νέες πιθανές επεμβάσεις σε άλλες χώρες της περιοχής. Ταυτόχρονα, αυτή η εξέλιξη αποθρασύνει την τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα, σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, αξιοποιώντας τη γνωστή θέση του ΝΑΤΟ ότι το Αιγαίο αποτελεί ενιαίο επιχειρησιακό χώρο...
Οι επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο άρχισαν και επισήμως τα ξημερώματα της Δευτέρας. Ο ίδιος ο γγ της λυκοσυμμαχίας, Γ. Στόλτενμπεργκ, δήλωσε σχετικά: «Τα πλοία του ΝΑΤΟ ήδη συλλέγουν πληροφορίες και διεξάγουν επιτήρηση του Αιγαίου. Η δράση τους θα επεκταθεί τώρα για να λάβει χώρα και στα χωρικά ύδατα (σ.σ. Ελλάδας και Τουρκίας). Οι διοικητές μας έχουν ορίσει την περιοχή της δραστηριότητάς μας σε στενή συνεργασία και συντονισμό με Ελλάδα και Τουρκία. Οι δραστηριότητές μας στα χωρικά ύδατα θα διεξαχθούν σε συνεννόηση και συντονισμό με τους δύο συμμάχους μας», πρόσθεσε.

Ολο το πακέτο γκριζαρίσματος του Αιγαίου...

Μόνο που αυτό λειτουργεί ως Κερκόπορτα για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, καθόσον η τουρκική αστική τάξη, διεκδικώντας μεγαλύτερη λεία στο Αιγαίο, αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία, άρα και τα εθνικά ύδατα, σε μια σειρά νησιά και νησίδες του αρχιπελάγους.
Χαρακτηριστικό ως προς αυτό είναι το απόρρητο έγγραφο 17 σημείων που κατέθεσε η Τουρκία στη Στρατιωτική Επιτροπή του ΝΑΤΟ, με ημερομηνία 15 Φλεβάρη - στη φάση δηλαδή που καταρτιζόταν το επιχειρησιακό σχέδιο της ΝΑΤΟικής δύναμης SNMG2 η οποία επιχειρεί στο Αιγαίο - το οποίο αποκάλυψε η εφημερίδα «Καθημερινή».
Βάσει αυτού, η Τουρκία αμφισβητεί τον εθνικό εναέριο χώρο των δέκα μιλίων, ζητά να μην κατατίθενται σχέδια πτήσης στο FIR Αθήνας, ζητά από τα πλοία του ΝΑΤΟ να μην ελλιμενίζονται στα Δωδεκάνησα, που θεωρεί αποστρατιωτικοποιημένα, ενώ επιμένει φυσικά στις δικές της θέσεις για τις περιοχές έρευνας και διάσωσης, διεκδικώντας την ευθύνη στο μισό Αιγαίο.
Πέραν όλων αυτών, η Τουρκία αμφισβητεί ανοιχτά την ελληνικότητα νησιών, γεγονός που για πρώτη φορά εμπεριέχεται σε επίσημο έγγραφο που κατατίθεται στο ΝΑΤΟ. Τέλος, απαιτεί να μη γίνεται λόγος για εναέριο χώρο του Αιγαίου αλλά «εναέριο χώρο του ΝΑΤΟ», πατώντας βασικά στην επίσημη γραμμή της λυκοσυμμαχίας, που έτσι κι αλλιώς αντιμετωπίζει το αρχιπέλαγος ως ενιαίο επιχειρησιακό χώρο.
Μάλιστα, η Αγκυρα ζητά στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ να μη χρησιμοποιούνται ονόματα «με τρόπο ο οποίος θα δημιουργήσει αχρείαστο περισπασμό, μπορεί να προκαλέσει δυσαρέσκεια ή θα μπορούσε να ληφθεί ως προώθηση των εθνικών συμφερόντων...», της Ελλάδας προφανώς. Σαφέστατα, αναφέρεται σε 16 μικρά νησιά που η τουρκική πλευρά θεωρεί ότι δεν ανήκουν στην Ελλάδα και τους έχουν δώσει τουρκικά ονόματα - όπως Ιμια/Καρντάκ. Επιμένει, μάλιστα, ότι «μια πολύ πιο απλή και επιχειρησιακή λύση θα μπορούσε να βρεθεί, όπως χρησιμοποιώντας γράμματα ή/και αριθμούς», π.χ. νησί 1 ή Α...
Η απάντηση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, ότι το εν λόγω τουρκικό κείμενο «ουδέποτε έγινε αντικείμενο ουσιαστικής διαπραγμάτευσης, διότι απερρίφθη, στο σύνολό του, από την ελληνική αντιπροσωπεία και τους λοιπούς συμμάχους στο ΝΑΤΟ», μικρή σημασία έχει, εφόσον αποδεικνύεται στην πράξη ότι η Αγκυρα αξιοποιεί και θα συνεχίσει να αξιοποιεί τη ΝΑΤΟική αποστολή στο Αιγαίο - αλλά και την πρακτική της λυκοσυμμαχίας να κάνει λόγο για «διμερείς διαφορές» στις οποίες δεν εμπλέκεται - για να βάζει συνεχώς στο τραπέζι του επιχειρησιακού σχεδιασμού τις δικές της θέσεις και να τις προωθεί παραπέρα στο ενδοκαπιταλιστικό παζάρι...

ΝΑΤΟική θάλασσα από τη Λήμνο έως τη Γαύδο!

Επιπλέον, να σημειωθεί ότι η Αγκυρα, σ' ένα ρεσιτάλ ευελιξίας κι ενώ καταθέτει τις θέσεις της σε κάθε φάση κατάρτισης και υλοποίησης του ΝΑΤΟικού σχεδίου, εμφανίζεται δημοσίως να υποστηρίζει ότι «όλες οι πλευρές πρέπει να απέχουν από την ανάμειξη του ΝΑΤΟ σε διμερή ζητήματα πολιτικής και νομικής φύσεως», όπως είπε στο «Βήμα της Κυριακής» ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Μ. Τσαβούσογλου.
Φροντίζοντας, εξάλλου, να υπενθυμίσει ότι η αποστολή της SNMG2 στο Αιγαίο ήρθε ως αποτέλεσμα πρότερης συμφωνίας του Τούρκου πρωθυπουργού, Μ. Νταβούτογλου και της Γερμανίδας καγκελαρίου, Α. Μέρκελ, ο ίδιος πρόσθεσε: «Η Τουρκία προσπάθησε να διασφαλίσει ότι η ΝΑΤΟική δράση που θα πραγματοποιηθεί στο Αιγαίο δεν θα προκαταβάλει τις εθνικές θέσεις οποιουδήποτε συμμάχου, συμπεριλαμβανομένων της Ελλάδας και της Τουρκίας».
Στο μεταξύ, χτες, ο Ελληνας υπουργός Αμυνας, Π. Καμμένος, στη νεότερη παρέμβαση της ελληνικής αστικής τάξης για το θέμα, συναντήθηκε στις Βρυξέλλες με τον Γ. Στόλτενμπεργκ και επισήμως «συζήτησαν θέματα που αφορούν τη δραστηριότητα του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο».
«Ο υπουργός Εθνικής Αμυνας επεσήμανε στον γγ του ΝΑΤΟ την ανάγκη άμεσης έναρξης της δραστηριότητας σε όλη την έκταση κατά μήκος των ελληνικών νησιών, από τη Λήμνο έως το Καστελόριζο και τη Γαύδο και στις ακτές της Μικράς Ασίας. Οι ελληνικές θέσεις έγιναν αποδεκτές» καταλήγει η ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου. Θυμίζουμε ότι προηγούμενα η ελληνική κυβέρνηση είχε προσκαλέσει τα ΝΑΤΟικά πλοία να ελλιμενίζονται σε όποιο ελληνικό νησί του Αιγαίου θέλουν...
Με δυο λόγια, ως «απάντηση» στις τουρκικές αξιώσεις, η ελληνική κυβέρνηση «πανηγυρίζει» γιατί καθιστά όλο το Αιγαίο, αλλά και το Λιβυκό πέλαγος, μια ΝΑΤΟική θάλασσα...

Πολεμικά πλοία και από Γαλλία και Βρετανία...

Ταυτόχρονα, νέα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και νέα πολεμικά πλοία προστίθενται στον κατάλογο αυτών που θα συμμετάσχουν στη ΝΑΤΟική δύναμη στο Αιγαίο, επιβεβαιώνοντας και με αυτόν τον τρόπο ότι το πραγματικό περιεχόμενό της είναι η συνολικότερη συγκέντρωση δυνάμεων της λυκοσυμμαχίας στην ευρύτερη περιοχή.
Ετσι, χώρια από τη γερμανική ναυαρχίδα της δύναμης και τις τρεις φρεγάτες (ελληνική, τουρκική και καναδέζικη) που συναποτελούν σήμερα τη SNMG2 και επιχειρούν ήδη στο Αιγαίο, το υπουργείο Αμυνας της Γαλλίας ανακοίνωσε το Σάββατο: «Ο υπουργός Αμυνας έδωσε διαταγή σε πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού να αποπλεύσει από την Τουλόν την επόμενη εβδομάδα για να μεταβεί στο Αιγαίο, όπου επιχειρεί η ναυτική δύναμη του ΝΑΤΟ».
Παραπέρα, ο Βρετανός πρωθυπουργός, Ντ. Κάμερον, ανακοίνωσε χτες την αποστολή στο Αιγαίο τριών βρετανικών πολεμικών πλοίων. Αλλες πηγές αναφέρουν ότι στο αρχιπέλαγος καταπλέουν το βοηθητικό «RFA Mounts Bay», ένα μεταγωγικό πλοίο συν δύο αναγνωριστικά πλοία, μαζί και ένα ελικόπτερο «Wildcat», ενώ ήδη στην περιοχή επιχειρεί το διασωστικό της βρετανικής ακτοφυλακής - ενταγμένο στη δύναμη της Frontex που επιχειρεί στο Αιγαίο - «VOS Grace».
Ενισχύεται, δηλαδή, συνεχώς το μέγεθος και η σύνθεση της ΝΑΤΟικής αρμάδας στο Αιγαίο, γεγονός το οποίο σε συνδυασμό με το ότι ακριβώς την ίδια θάλασσα διαπλέουν και τα ρωσικά πολεμικά για να καταπλεύσουν νότια, προς τη Συρία, αυξάνει τον κίνδυνο άμεσης εμπλοκής της χώρας σε μια ενδοϊμπεριαλιστική πολεμική σύγκρουση στην περιοχή.

Υπό αμερικανική ομπρέλα

Τέλος, το γεγονός ότι η όλη ΝΑΤΟική επιχείρηση, εκτός από ελληνο-τουρκική υπογραφή στην υλοποίησή της, γερμανική διοίκηση και πολυεθνική σύνθεση, «τρέχει» και υπό αμερικανική ομπρέλα (βλ. ΝΑΤΟικό στρατηγείο της Νάπολης), έρχεται να επιβεβαιώσει η αναμενόμενη αυτή τη βδομάδα επίσκεψη της υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Βικτόρια Νούλαντ, στην Αθήνα και την Ειδομένη, ίσως και στα Διαβατά.
Οπως διαχέεται, η επίσκεψη Νούλαντ σηματοδοτεί την πιο ενεργό αμερικανική εμπλοκή με όχημα και το Προσφυγικό, αλλά και το ενδιαφέρον της Ουάσιγκτον για τις πολιτικές και γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή...
Θυμίζουμε ότι δυο βδομάδες νωρίτερα είχε βρεθεί στην Αθήνα και ο διοικητής του 6ου Αμερικανικού Στόλου, ο οποίος υποσχέθηκε στην κυβέρνηση αποστολή εδώ και αμερικανικών πολεμικών πλοίων.