Τα ερωτήματα του Σαββατοκύριακου

 Τα ερωτήματα του Σαββατοκύριακου

Άραγε μια φωτό του Κοκού στο Καραϊσκάκη -την πέτυχα στο τουίτερ- ήταν από το χτεσινό ντέρμπι ή παλιότερο στιγμιότυπο; Μάλλον το δεύτερο, ε; Αλλά γιατί να αφήσουμε μια μικρή λεπτομέρεια να χαλάσει μια ωραία ιδέα για κείμενο; Και να μην κάνουμε μια υπόθεση εργασίας πως οντως ήταν, για να βάλουμε μερικά καίρια, ρητορικά ερωτήματα;

Το δόγμα "No politica" της Θύρας 7 συμπεριλαμβάνει δηλ και τον Κοκό; Να λέμε πάλι καλά που δε βγήκαν σήμερα ερυθρόλευκα πρωτοσέλιδα με τίτλους "προσκυνήστε το βασιλιά", "έδειξε το στέμμα του", κτλ;

Αν ήταν ακόμα στην Ελλάδα, θα είχαμε το "Copa del Κόκο", κατ' αντιστοιχία του Copa del Rey; Δε θα ταίριαζε και με τα οπαδικά συνθήματα για κότες, λαγούς, κτλ; Ή μήπως θα θεωρούνταν μπηχτή για τα κουτοπόνηρα κοράκια (που κάνουν τις αλεπούδες αλλά είναι κοινοί κλεφτοκοτάδες) και για τα γεμάτα βρακιά τους, όταν είναι να δώσουν σφύριγμα εις βάρος του ισχυρού;

Αν είχαμε βασιλευόμενη δημοκρατία κι όρκιζε αυτός την ΠΦΑ, θα είχαμε κυβέρνηση Κοκό Σ-Ανέλ; Και πότε θα ζήσουμε στιγμές σαν την Ισπανία, όπου ο βασιλιάς αποφεύγει να πάει στον τελικό του δικού του Κυπέλλου, για να μη λουστεί τις αποδοκιμασίες στον εθνικό ύμνο, που τα μεγάφωνα τον παίζουν στη διαπασών, για να καλύψουν τη γιούχα Βάσκων, Καταλανών, κτλ;

Ήξερες ότι μια μυστική αμερικάνικη έκθεση έλεγε για τον Κοκό ότι ασχολείται με την πολιτική με την ίδια αφέλεια που επιδίδεται στα αθλήματα κι ότι είναι περισσότερο γιος της μητέρας του, παρά του πατέρα του; Θυμάσαι ότι ήταν ολυμπιονίκης στη Ρώμη, κάτι σαν Κακλαμανάκης της εποχής, στην ιστιοπλοΐα; Από πού κι ως πού καταγράφτηκε ως Έλληνας όμως;

Θα είχε διακοπεί οριστικά το παιχνίδι σε άλλο γήπεδο; Ξέρεις ότι υπάρχει κενό στον κανονισμό για τα καπνογόνα, αλλά προβλέπεται λεπτομερώς τι γίνεται, όταν πέσουν στον αγωνιστικό χώρο; Κι ότι υπάρχει διαφορά στις συνέπειες αν πέσουν με καμπύλη τροχιά ή αν η πτώση τους είναι ευθύβολη;

Αν είχαμε βασιλιά, οι τερματοφύλακες θα κοιμόντουσαν ήσυχοι στην εστία τους, με το παραθυράκι ανοιχτό και θα τα έτρωγαν όλα στο γάμα; Και θα ξεκινούσε ποτέ αγώνας, εάν υπήρχε στην κερκίδα πανό κατά του υφυπουργού αθλητισμού: Κοντονή οι μέρες (της αφθονίας) σου είναι μετρημένες, ή κάτι τέτοιο; Ή αν οι παίκτες κρατούσαν πανό υπέρ των (πολιτικών) προσφύγων;

Θα μπορούσαμε να δούμε ποτέ σε γήπεδο επαγγελματικής κατηγορίας στιγμιότυπα όπως αυτό στο β' τοπικό της Κρήτης; Και παράγοντα να βάζει στο προφίλ του αντιναζιστικές μαντινάδες;

Ανώγεια, Βιάννο, Κάντανο
τα κάψαν οι Ναζί
φασίστες δε χωρούνε σε τούτο το Νησί!!!

Ο Ντεγκρέτσιας δεν είναι κι αυτός ένα είδος πολιτικού πρόσφυγα; Προλετάριος χωρίς επάγγελμα (έπεσε κρίση στον κλάδο των γαλαζοαίματων) και πατρίδα; Και δεν είναι να σε πιάνει Φρ(ειδερ)ίκη με όσα βλέπουμε στο πρωτάθλημα, εντός κι εκτός γηπέδων; Η ορατότης μηδέν στο Καραϊσκάκη δεν είναι τρανή απόδειξη πως ο Κούρκουλος έχει δίκιο που φωνάζει "όχι άλλο κάρβουνο"; Πιστεύεις ότι αντέχουμε τελικά κι άλλο κάρβουνο, σανό, κτλ, ή θα στραφούμε σε εναλλακτικές μορφές ενέργειας;

Και τι απαντάς στο δίλημμα Κουρκούνας ή Κούρκουλος;

Ο Χάρρυ Κλυνν ήταν ο τελευταίος κομμουνιστής-πόντιος πρόεδρος ΠΑΕ (και της ΕΠΑΕ) που αυτοκτόνησε πολιτικά κι έγινε αυτό που είναι σήμερα; Ο Αλαμάνος μας έδινε τη Ριζούπολη για εκδηλώσεις λόγω γειτνίασης με το σπίτι του λαού, ή επειδή είναι δικός μας; Λες να του έκανε πολιτική δουλειά ο Απολλωνιστής Κάππος; Και ξέρεις ότι Αλαμάνος σημαίνει απάνθρωπος, λεηλάτης (τα γράφει ο Σκάρος στο βιβλίο που αναφέραμε χτες);

Θα έχανε χτες ο ΠΑΟΚ αν είχε τον αυθεντικό (Ομπντούλιο) Βαρέλα αντί για αυτόν που σκόραρε και στις δύο εστίες (κι αν ήταν στη Βραζιλία, θα είχε την τύχη του Μπαρμπόσα, για να μη σου πω τι θα γινόταν στην Κολομβία); Ή έστω τον Πάμπλο Γκαρσία ως σύγχρονο υποκατάστατο του Ομπντούλιο; Η ακόμα οποιονδήποτε άλλο Κάμπος, πχ τον Μεξικάνο με τις φανταχτερές στολές;

Δεν ήταν σπέσιαλ, ξεγυρισμένη η τεσσάρα της Τσέλσι στον Special On(c)e; Λες ο Μουρίνιο να τα πάει χειρότερα κι από τον Φαν Χάαλ πέρσι; Και να γυρίσει μετά ο Σερ Τσίχλας να τους ξανακάνει ομάδα, να πεθάνει πάνω στην προπονητική καρέκλα και να τον βαλσαμώσουν, για να τον περιφέρουν όπως τον παλαιοημερολογίτη μητροπολίτη στη Λαμία;

Κι αν πάνε φέτος 300 τόσα χαρτιά στον πάτο του πηγαδιού, του χρόνου θα ξοδέψουν κι άλλα; Δε θα έπρεπε κανονικά η Premier League να έχει για σήμα της ένα πλυντήριο (αντί για λιοντάρι) με τόσο ξέπλυμα μαύρου χρήματος, που γίνεται με βιτρίνα τις ομάδες;

Να περάσουμε σε άλλα θέματα του δελτίου μας;

Γνώριζες πως η ΕφΣυν αυτοπροσδιορίζεται ως συνεταιριστικό, αυτοδιαχειριζόμενο μέσο; Και πως ακόμα και στις καλύτερες οικογένειες και στις συνεταιριστικές, αυτοδιαχειριστικές επιχειρήσεις γίνονται απολύσεις; Μα τότε πού διαφέρουν από τις άλλες, καπιταλιστικές επιχειρήσεις; Ήξερες πως η ΕφΣυν απέλυσε το Δερβενιώτη (έναν από τους αξιόλογους σκιτσογράφους του καιρού μας) κι έκοψε τη στήλη του; Δεν έχει δίκιο ο Ζάχαρης που λέει: Ο Θεός να σε φυλάει απο συνεταιρισμένο αφεντικό κι από ασυνδικάλιστο εργάτη;

Σου λέει κάτι το αρκτικόλεξο ΕΚΕΑ; Ήξερες πως είναι η κίνηση του Κουβέλη; Άραγε να έχει πιο πολλά μέλη από το ΙΚΕΑ;

Ήξερες πως ο Κουβέλης δε γύρισε στο Σύριζα για να γίνει υπουργός; Δεν είναι άλλωστε χαρακτηριστικό γνώρισμα των αριστερών Συριζαίων αυτή η ανιδιοτέλεια κι η ανυπόκριτη αδιαφορία για τα πόστα (ρωτήστε και στα ΑΣΚΙ να σας πουν);

Διάβασες πως ο Κουβέλης θεωρεί αριστερή την πολιτική του Σύριζα, γιατί κάνει ανακατανομή των βαρών και περιορίζει τις ανισότητες; Κι επίσης, ότι δεν κλείνει την πόρτα για συνεργασία της Δημαρ με το Σύριζα; Δε θα ήταν άλλωστε ο καταλληλότερος κουμπάρος για έναν τέτοιο αρραβώνα και ο πλέον κατάλληλος για κριτής στο αριστερόμετρο;

Έχει μείνει ίχνος αντιπολίτευσης στο δημοκρατικό, πολυφωνικό Σύριζα; Τι νόημα έχουν λοιπόν οι αλλεπάλληλες εκκαθαρίσεις; Τελειώνουν απλώς οποιονδήποτε τολμήσει να παρεκκλίνει χιλιοστό από την ευθυγράμμιση με τον ηγέτη; Ποιος τόλμησε όμως να ψηφίσει ενάντια στην εισαγωγική πρόταση του Τσίπρα για το γραφείο (ίσως γιατί δεν καταλάβαινε τι ψηφίζει) και έμειναν εκτός η Γεροβασίλη κι ο Μπαλτάς; Το παράπλευρο όργανο δίπλα στο (κατ' ουσίαν) κυβερνητικό γραφείο, ανήκει στην κατηγορία της γλάστρας ή του μπιμπελό;

Αληθεύουν οι πληροφορίες πως το φυσάει και δεν το κρυώνει ο ιστορικός της ΕφΣυν; Ξέρεις τι είναι να υποκλέπτεις εσωκομματικά έγγραφα και πληροφορίες, για να βγεις πχ πρώτος με την ημερομηνία του Συνεδρίου του ΚΚΕ, και να σε πληρώνουν με το ίδιο νόμισμα; Πώς είναι όμως τόσο σίγουρος ότι η διαρροή έγινε στο τυπογραφείο κι ότι θα χάσει τη δουλειά το παιδί που δουλεύει εκεί; Μήπως θα φροντίσει ο ίδιος για αυτό; Τι τον πείραξε πιο πολύ άραγε; Αυτό ή η παροιμιώδης γκάφα με τη λεζάντα; Μα να μην ξεχωρίζει το δίκοχο του ΔΣΕ με το χαρακτηριστικό Δέλτα, από έναν Ελασίτη;

Συνηθίζει να χρησιμοποιεί ως πηγή τον εαυτό του και να γράφει έτσι ταπεινά σε πρώτο πρόσωπο; Τον εκφράζουν άραγε τα αναθεωρητικά εμέσματα του συναδέλφου του στο δεύτερο μέρος; Και ποια ήταν η δική του συμμετοχή σε αυτό το μέρος;

Έχει γραφτεί άραγε κάτι πιο χυδαίο για το Χαρίλαο; (Ναι, αλλά μάλλον από τον ίδιο χώρο και πάλι). Πόσο τους πήρε να σκεφτούν το τσουβάλιασμα του ΚΚΕ με την εκκλησία στο τελευταίο κεφάλαιο; Αλλά περισσότερα για αυτό στο αυριανό σημείωμα.

ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

 ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Και καθώς τις τελευταίες μέρες κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορούν αλλήλους για παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, πρόσφατες η παρελθοντικές, εμφανιζόμενες υπερασπιστές της ανεξαρτησίας της, με αφορμή τις προσφυγές των καναλιών για τις τηλεοπτικές άδειες στο Συμβούλιο της Επικρατείας που θα κρίνει τη συνταγματικότητα του νόμου Παππά, αναδεικνύεται και πάλι η στενή σύνδεση δικαιοσύνης και κράτους. Οι περιπτώσεις, ιδιαίτερα στα χρόνια των μνημονίων, δικαστικών αποφάσεων που πολύ ξεκάθαρα  δείχνουν πως ουσιαστικά το δίκαιο πηγάζει από την κρατική εξουσία, άμεσα ή έμμεσα και προστατεύεται από αυτήν είναι καθοριστικές για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει.    

Γενικά, οι αποφάσεις των δικαστηρίων  δεν συγκρούονται μ’  αυτές της πολιτικής ηγεσίας  που είναι  καθοριστικές για την κυριαρχία της. Ακόμα κι αν φαίνεται σε επιμέρους τομείς να μην συμφωνούν, αυτό όμως καθόλου δεν αλλοιώνει την ουσία της κυρίαρχης εξουσίας όπως εκφράζεται και στο δίκαιο.

          Παραδείγματα: Στα χρόνια του μνημονίου συνδικαλιστικές οργανώσεις, κλάδοι εργαζομένων προσέφυγαν στα δικαστήρια ελπίζοντας σε δικαίωσή τους για τις μειώσεις μισθών, συντάξεων κλπ. Επιλεκτικά κάποιες κατηγορίες τα δικαστήρια τις δικαίωναν – π.χ. αμειβόμενοι με ειδικά μισθολόγια όπως είναι δικαστικοί λειτουργοί, ένστολοι όλων των σωμάτων κλπ.

Στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσέφυγαν συνταξιούχοι του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, του ΕΤΕΑ κλπ, το οποίο έκρινε Αντισυνταγματικές και αντίθετες στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), τις μειώσεις των κυρίων και επικουρικών συντάξεων του ιδιωτικού τομέα που έγιναν το 2012, ενώ συμβατές με το σύνταγμα και την ΕΣΔΑ, κρίθηκαν οι περικοπές των συντάξεων που έγιναν κατά τα έτη 2010-2011.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε το μεν πρώτο  Μνημόνιο νόμιμο και συνταγματικό και την κύρωσή του που έγινε με απλή  πλειοψηφία από τη Βουλή  μετά την προσφυγή του Δικηγορικού συλλόγου Αθηνών, της ΑΔΕΔΥ κι άλλων φορέων, ενώ το δεύτερο μνημόνιο έκρινε αντισυνταγματικό μόνο κατά το σκέλος εκείνο με το οποίο καταργείται η μονομερής προσφυγή στη διαιτησία, ενώ όλα τα άλλα μέτρα που προβλέφθηκαν σε βάρος των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα συνταγματικά, μετά την προσφυγή της ΓΣΕΕ, ΟΤΟΕ και άλλων οργανώσεων.

Το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, προχώρησε σε  απόφαση αναστολής εκτέλεσης των αποφάσεων του 29ου Συνεδρίου του Εργατικού Κέντρου Αθήνας (περιλαμβάνεται και η εκλογή των οργάνων διοίκησής του) μετά την κατάθεση ασφαλιστικών μέτρο που κατέθεσε ο  «Σύλλογος Προσωπικού Alpha Bank».

         Επειδή η εμπιστοσύνη στην αμεροληψία της δικαιοσύνης στηρίζεται στην περίφημη ανεξαρτησία τηςέναντι της εκτελεστικής και την νομοθετικής, παρόλο που δεν είναι παρά λειτουργίες της μιας κρατικής εξουσίας, πιστεύουμε πως αρκεί η προσφυγή στη δικαιοσύνη για να διατηρηθούν δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες. Κι έτσι,  με δεδομένη την  αδυναμία  αντιμετώπισης των προβλημάτων της κοινωνίας με  τον αρμόζοντα πολιτικό τρόπο κυριαρχεί η  τάση να ευνοείται το πεδίο της δικαιοσύνης και να εναποτίθεται στο νόμο να βρει τη λύση σε κάθε είδους διαμάχες.  Η ανάπτυξη ενός ηθικιστικού λόγου –αγαπημένο μας θέμα τα σκάνδαλα- σε συνδυασμό με την  κυριαρχία της δικαστικής εξουσίας μπορούν λοιπόν να ερμηνευτούν στα πλαίσια της αποδυνάμωσης της πολιτικής και αγωνιστικής αντιπαράθεσης. Καταλήξαμε λοιπόν να πιστέψουμε ότι πρέπει να ζούμε σε  μια συμφιλιωμένη κοινωνία χωρίς βαθιές διαιρέσεις και ανεξέλεγκτες συγκρούσεις, εγκαταλείψαμε τα ταξικά μας  συμφέροντα ενστερνιζόμενοι την αντίληψη ότι σε μια ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία υπάρχουν μόνο κοινά συμφέροντα, ταυτίζοντας αυτά της κυρίαρχης τάξης με των εργαζομένων, κι έτσι  αμβλύνθηκαν οι πολιτικοί διαχωρισμοί, αναχαιτίστηκε η δυναμική της πολιτικής κι εμποδίστηκε η  διαμόρφωση διακριτών πολιτικών ταυτοτήτων –η συναίνεση επιτεύχτηκε.

           Σε  εποχές κρίσεων, με  αδύναμο το εργατικό κίνημα η προσφυγή στη δικαιοσύνη για δικαίωση αιτημάτων μας, αποκαλύπτει πως πίσω από τη νομική ισοτιμία κρύβεται η πραγματική ανισότητα. Οι ρυθμίσεις ισότητας απέναντι στο νόμο είναι κενές περιεχομένου – π.χ. η επίκληση δημόσιου συμφέροντος  δικαιολογούν περικοπές στις αποδοχές και συντάξεις και αν κρίνονται αντισυνταγματικές οι μειώσεις συντάξεων νομοθετείται ο επαναϋπολογισμός τους και φαίνεται πως τηρείται η νομιμότητα.

          Από τη στιγμή που το δίκαιο δεν είναι παρά μέρος του εποικοδομήματος της κοινωνίας, επηρεάζει και επηρεάζεται από την οικονομική βάση κι επομένως αλληλεπιδρά με τα υπόλοιπα στοιχεία του εποικοδομήματος.  Και  είναι οι  σχέσεις παραγωγής αυτές που αποτελούν τη βάση, το πλαίσιο επομένως που καθορίζεται και το νομικό εποικοδόμημα. Η βούληση  της κυρίαρχης τάξης καθορίζεται από τις υλικές συνθήκες ύπαρξής της και το αστικό δίκαιο δεν είναι παρά «βούληση της αστικής τάξης που έχει αναχθεί σε νόμο». Γι΄ αυτό και δεν είναι περίεργο που αποφάσεις δικαστηρίων που σχετίζονται άμεσα με σημαντικές πολιτικές αποφάσεις ευθυγραμμίζονται μαζί τους τις περισσότερες φορές. Είναι γιατί και οι νόμοι και το δίκαιο συνδέονται με τις επιδιώξεις  της κυρίαρχης αστικής τάξης.

          Κι αν παλιότερα προσφυγές στα δικαστήρια κάποτε μπορεί και να  δικαίωναν ταξικά συμφέροντα εργαζομένων ήταν είτε γιατί στις δοσμένες συνθήκες ήταν συχνά δευτερεύοντα είτε γιατί ο συσχετισμός δυνάμεων –ισχυρό εργατικό κίνημα-  απαιτούσε ευελιξίες προς όφελος  των εργατικών μαζών. Στα χρόνια της εξαθλίωσης γίνεται πια φανερό πως οι ρυθμίσεις ισότητας απέναντι  στο νόμο έχουν υιοθετηθεί για να διευκολύνουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης  από την άρχουσα, για να πουλήσει ο εργάτης όσο το δυνατό πιο εύκολα την εργατική του δύναμη και όχι για να μπορέσει να διεκδικήσει τα δικαιώματα του σε ένα δίκαιο δικαστήριο, απαλλαγμένο από τη μεροληπτική ανισότητα που επικρατεί.

             Γι΄ αυτό και δεν είναι περίεργο ούτε συνιστά σκάνδαλο που τα τελευταία χρόνια, και με τη συνδρομή της δικαιοσύνης, το αστικό κράτος απαλλάσσεται από το βάρος των ρυθμίσεων που αφορούσαν τις κοινωνικές κατακτήσεις των κυρίαρχων τάξεων. Ακόμα και η τήρηση της νομιμότητας από την κρατική εξουσία κρίνεται από το συσχετισμό των δυνάμεων. Μ’ ένα αδύναμο εργατικό κίνημα στον εργασιακό τομέα ο ένας ή ο άλλος κανόνας δικαίου είναι δυνατό να μη βρίσκουν εφαρμογή είτε γιατί το κράτος αδιαφορεί είτε γιατί το κράτος ανέχεται είτε γιατί το κράτος το ίδιο δεν το θέτει σε εφαρμογή. Καθιστώντας ανενεργούς στην πράξη νόμους που κατοχύρωναν κατακτήσεις εργαζομένων –ασφάλιση, κατώτατος μισθός κλπ. – υπονομεύονται και καταργούνται αυτές οι κατακτήσεις στο τομέα των εργατικών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, ακόμα κι αν έχει νομοθετηθεί η προστασία τους.

            Όταν δεν υπάρχει ισχυρό εργατικό κίνημα καμιά προσφυγή στη δικαιοσύνη δεν θα δικαιώσει, στην πράξη,  τον εργαζόμενο.

Τρείς τρόποι στραμπουλήγματος της ιστορικής πραγματικότητας (ή πώς να βάλετε την ιστορία στο γύψο)

 Τρείς τρόποι στραμπουλήγματος της ιστορικής πραγματικότητας (ή πώς να βάλετε την ιστορία στο γύψο)

Δημοσιεύθηκε στο Ατέχνως

Αφορμή για το άρθρο που ακολουθεί στάθηκε μια δημοσίευση της εφημερίδας «Το ποντίκι» με τίτλο «Η αντίσταση ανάμεσα στο μύθο». Η δημοσίευση αυτή «πατά» πάνω στο βιβλίο «Οι άλλοι καπετάνιοι Αντικομουνιστές – ένοπλοι στα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου» το οποίο έχει την επιμέλεια του –ποίου άλλου;- Νίκου Μαραντζίδη, που, μαζί με τον κύριο Καλύβα έχουν πάρει εργολαβία το ξαναγράψιμο της ιστορίας του εμφυλίου και της κατοχής. Γενικότερα η «σχολή» αυτή, προβάλλει το επιχείρημα ότι από την μεταπολίτευση και πέρα, υπάρχει μια ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, και έτσι έχουμε μια εξιδανίκευση της περιόδου της εθνικής αντίστασης υπέρ των αντιστασιακών αριστερών. Κάτι παρόμοιο δηλαδή με αυτά που λένε οι λογής – λογής ακροδεξιοί, από Πλεύρη μέχρι χρυσή αυγή.

Το συγκεκριμένο άρθρο, αν και διατείνεται ότι κρατάει ίσες αποστάσεις (αλήθεια ίσες αποστάσεις μεταξύ ποιών, των αντιστασιακών από την μια πλευρά και των ΝΑΖΙ και δοσίλογων από την άλλη;), αυτό που κάνει είναι να ρίχνει λάσπη στους αντιστασιακούς καπεταναίους του ΕΛΑΣ, αφού δεν διστάζει να τους αποκαλέσει «ψυχοπαθείς δολοφόνους». Τέσπα, σκοπός δικός μου -που δεν κρατάω ίσες αποστάσεις, γιατί δεν μπορούμε να βλέπουμε τους αντιστασιακούς μέσα από το ίδιο πρίσμα με τους δοσιλόγους, ούτε έναν λαό που αντιστέκεται μπορούμε να τον βλέπουμε μέσα από το ίδιο πρίσμα με τον κατακτητή του- είναι να αντιπαρατεθώ όχι με το συγκεκριμένο άρθρο, αλλά με την γενικότερη «μεθόδευση» που αφορά στο ξαναγράψιμο της ιστορίας. Διακρίνω λοιπόν τρεις μεθόδους (όχι ότι δεν υπάρχουν άλλες) οι οποίες χρησιμοποιούνται συχνά από τους επίδοξους παραχαράκτες.



Μέθοδος πρώτη, η ιστορική λήθη

Για να βρει πρόσφορο έδαφος να φυτρώσει ένας σπόρος, είναι καλό πρώτα να οργωθεί το χωράφι και να αποψιλωθεί. Στην περίπτωση της παραχάραξης της ιστορίας, το όργωμα και η αποψίλωση γίνεται με το να «αφαιρεθούν» από το χωράφι της μνήμης ή της γνώσης όλα εκείνα τα οποία δεν εξυπηρετούν τον ιδιαίτερο σκοπό αυτού που θέλει να την παραχαράξει.

Στο βιβλίο της ιστορίας της Γ’ Λυκείου, στο κεφάλαιο που αναφέρεται στην αντίσταση κατά την περίοδο της κατοχής η λέξη ΚΚΕ δεν αναγράφεται πουθενά. Για το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ, στο λίγο που αναφέρονται, δεν γίνεται καμία σύνδεση με το ΚΚΕ, παρά μόνο εμφανίζονται σε αντιπαραβολή με τον ΕΔΕΣ.1 Παρότι γίνεται συνεχώς αναφορά με θετικό τρόπο σε συμμάχους, και υπάρχουν παραθέματα για τους Άγγλους και τον Ίντεν, και για τους Γάλλους (υπάρχει μέχρι και παράθεμα με τίτλο «Οραματισμός του ευρωπαϊκού μέλλοντος της Ελλάδας μέσα στις φλόγες του πολέμου»), δεν γίνεται καμία θετική αναφορά στους σοβιετικούς. Αναφέρεται μόνο ο «Ρωσικός Χειμώνας» που χρησιμοποιείται συχνά πυκνά για να δείξει ότι ήταν αυτός που νίκησε τους ναζί και όχι ο σοβιετικός στρατός, οπότε και να υποτιμηθεί η συμβολή της κομμουνιστομάνας. Επίσης γίνεται αναφορά στις … φιλικές σχέσεις του Στάλιν με τον Χίτλερ: «Ενώ εξελίσσονταν οι επιχειρήσεις στο αλβανικό μέτωπο, ο Χίτλερ, διαρρηγνύοντας τις φιλικές έως τότε σχέσεις του με τον Στάλιν […]». Για όσους πάντως θέλουν να μάθουν πόσο φιλικές ήταν οι σχέσεις της ΕΣΣΔ με την ναζιστική Γερμανία, ας διαβάσουν το βιβλίο του Ιβάν Μάισκι «ποιος βοήθησε τον Χίτλερ» ή το «φασισμός και κοινωνική επανάσταση» ,του Ρ.Π. Ντατ που δείχνουν ότι η ΕΣΣΔ προσπαθούσε για πολύ καιρό να πείσει τη Γαλλία και τη Βρετανία να κάνουν κοινό μέτωπο ενάντια στην ναζιστική επεκτατικότητα, και αυτές της το αρνούνταν στο όνομα του εξευμενισμού του θηρίου. Ακόμα και όταν η Γερμανία είχε αρχίσει τις προσαρτήσεις, Γάλλοι και Άγγλοι απέκρουαν τις εκκλήσεις της ΕΣΣΔ, ελπίζοντας ότι τα πρώτα ορεκτικά θα της έκοβαν την όρεξη, ή ότι θα στρέφονταν μόνο ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, πράγμα που φυσικά δεν έγινε.

Τόσο η μη αναφορά του ΚΚΕ –που στην ουσία σήκωσε στους ώμους του το κύριο οργανωτικό κομμάτι της εθνικής αντίστασης- αλλά και η μη θετική αναφορά στην ΕΣΣΔ –που στην ουσία ήταν η χώρα που απασχόλησε το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων του άξονα στο ανατολικό μέτωπο, που ήταν εκείνο που καθόρισε το αποτέλεσμα του πολέμου- γίνεται στα πλαίσια της μεθόδου της παραχάραξης μέσω της ιστορικής λήθης. Στα πλαίσια του μεταμοντέρνου ιστορικού αφηγήματος περί τέλους της ιστορίας, η ελληνική εθνική αντίσταση πρέπει να είναι κάτι το αφηρημένο, καμία θετική σύνδεση να μη γίνεται με το ΚΚΕ και τον κομμουνισμό, δεν μιλάμε για αυτό, κανονίζουμε έτσι ώστε και οι νέες γενιές να μην το μάθουν. Αντιστοίχως, η όποια συμβολή της ΕΣΣΔ στην μεγάλη αντιφασιστική νίκη πρέπει να υποτιμάται. «Βρε δε βαριέσαι, το χιόνι τους σταμάτησε τους ΝΑΖΙ επειδή ήτανε κρυουλιάρηδες.»

Φυσικά για τα παραπάνω, παράδειγμα δεν είναι μόνο το βιβλίο της ιστορίας της τρίτης λυκείου, υπάρχουν λόγοι που έχουν γραφτεί για να διαβαστούν από επίσημα χείλη σε εθνικές επετείους για την αντίσταση και δεν έχουν καμία αναφορά στον ΕΛΑΣ ή το ΚΚΕ.

Μέθοδος δεύτερη, η αποκοπή των ιστορικών γεγονότων από το ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο στο οποίο συμβαίνουν.

Όταν αποκόψεις τα γεγονότα μέσα από το ιστορικό τους πλαίσιο, είναι δυνατόν να παρουσιάσεις μια εντελώς διαφορετική ιστορία από αυτή που πραγματικά υφίσταται. Αν όμως θέλουμε να είμαστε έντιμοι απέναντι στην ιστορία, δεν μπορούμε να κλείνουμε μικρά μικρά κομμάτια από αυτή σε ένα εργαστήριο και να την διαχειριζόμαστε με τον ίδιο τρόπο που διαχειριζόμαστε ένα πείραμα φυσικής. Και αυτό γιατί η ιστορία είναι η διαδικασία της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης στο χρόνο, και έτσι μπορεί μεν να περιοδολογούμε και να βάζουμε τομές, κανένα ιστορικό «μετά» όμως δεν μπορούμε τελικά να το δούμε ανεξάρτητα από το ιστορικό «πριν». Ακόμα και η τομή αυτή καθαυτή που βάζουμε, εκφράζει το σημείο μιας μεταβολής, που δεν έχει κανένα νόημα αν δεν περιγράψουμε την ίδια τη μεταβολή, και για να περιγράψουμε τη μεταβολή πρέπει να περάσουμε μπρος και πίσω τα σύνορα που ορίζει η όποια τομή ξανά και ξανά. Συμβαίνει όμως σκόπιμα να τεμαχίζονται κάποια ιστορικά γεγονότα, ακόμα και από ιστορικούς, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο σκοπός της παραχάραξης της ιστορίας.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την περίπτωση του τραγουδιού της EUROVISION για τους διωγμούς των Τατάρων της Κριμαίας από τον Στάλιν. Το τραγούδι κέρδισε την πρώτη θέση στο διαγωνισμό, περιγράφοντας τα πάθη του διωγμένου λαού. Αυτό που δεν περιγράφεται στο τραγούδι, και δε μνημονεύεται από κανέναν από τους διοργανωτές του διαγωνισμού, είναι ότι οι Τάταροι είχαν προηγουμένως συνεργαστεί με τους ΝΑΖΙ καταχτητές, και ότι αν δεν τους μετακινούσε ο Στάλιν –για το καλό τους- θα είχαν υποστεί αντίποινα για τις πράξεις τους από τους άλλους κατοίκους της Κριμαίας. Η «Ευρώπη» έδωσε το βραβείο στην Ουκρανία βέβαια για καθαρά πολιτικούς λόγους, αφού στηρίζει την φασιστική πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου με νύχια και με δόντια, απέναντι στο αντίπαλο δέος της Ρωσίας. Και αφού σαν «Ευρώπη» κάνει τα στραβά μάτια για τους σύγχρονους ναζί της Ουκρανίας, της είναι ακόμη πιο εύκολο να κάνει τα στραβά μάτια για τους «ξε(πε)ρασμένους» πια ναζί, της ναζιστικής Γερμανίας.

Ας εξετάσουμε όμως και την περίπτωση του ιστορικού Χάινς Ρίχτερ. Ο κύριος αυτός γράφει σε ένα από τα βιβλία του για τη μάχη της Κρήτης, ότι οι Ναζί δεν είχαν κάνει μπρουταλιές πριν από τη μάχη της Κρήτης, και ότι η βίαιη συμπεριφορά των κρητικών ήταν που τους ανάγκασε να προβούν σε αυτές τις μπρουταλιές. Οι κρητικοί βλέπετε, άξεστοι όπως ήταν, δεν ήξεραν να υποδεχθούν τους ιππότες κατακτητές με ανθρωπιά, ρακή, ξεροτήγανα και κρητικούς χορούς όπως κάνουν τώρα με τα κρουαζιερόπλοια και τους τουρίστες. Αντ’ αυτού, τους τάραξαν στις κουμπουριές και στις μαγκουριές, δεν είχαν καν το τακτ να τους περιμένουν να προσγειωθούν και να αφαιρέσουν τον εξοπλισμό του αλεξιπτώτου πριν τους αντιμετωπίσουν. Πέρα από την προσβολή απέναντι στον κρητικό λαό που διαπράττει ο Ρίχτερ μέσα από το βιβλίο του, κατηγορώντας τον ουσιαστικά για την αντίσταση του απέναντι στους ναζί κατακτητές, λέει και ψέματα. Δηλαδή αν δεν υπήρχε η μάχη της Κρήτης οι Εβραίοι και οι άλλοι λαοί δεν θα εξοντώνονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Μήπως φταίνε οι κρητικοί και για αυτό; Αναρωτιέμαι…

Μέθοδος τρίτη, η αντιπαράθεση του ειδικού με το γενικό.

Αν πάρουμε μόνο έναν κόμπο από ένα μάλλινο πουλόβερ και αυτός ο κόμπος είναι μαύρος, νομιμοποιούμαστε να πούμε ότι αυτός ο κόμπος προέρχεται από ένα πουλόβερ που ως κάποιο βαθμό είχε και μαύρο χρώμα. Αν όμως έχουμε ολόκληρο ή σχεδόν ολόκληρο το πουλόβερ, που είναι κόκκινο με μια μαύρη ρίγα, δεν μας νομιμοποιεί τίποτα να διαλέξουμε ένα μαύρο κόμπο, να δείξουμε μόνο αυτόν τον κόμπο, και να προσπαθήσουμε μέσω αυτού να πείσουμε ότι ολόκληρο το πουλόβερ είναι τελικά μαύρο. Η ιστορία είναι όλο το πουλόβερ, με την όποια ελαστικότητα του, με όλους τους κόμπους, και με κάποιους κόμπους ίσως να τους έχει φάει ο σκόρος. Πάντως κανείς δεν μας νομιμοποιεί στην ιστορία το ειδικό να το κάνουμε γενικό χωρίς να έχουμε τα απαραίτητα τεκμήρια γενίκευσης. Το γενικό βέβαια αποτελεί μια ερμηνεία του –σε ιδανική περίπτωση- συνόλου των ειδικών, αλλά δεν μπορεί το γενικό να αποτελεί την ερμηνεία ενός ή μοναχά ενός μέρους από ειδικά, και να αγνοεί τα υπόλοιπα.

Για να αναφερθούμε στην κατοχή, όπως και το άρθρο από το Ποντίκι, υπάρχουν ένα σωρό ιστορίες σχετικά με την γερμανική απανθρωπιά, εγκληματικότητα και βαναυσότητα απέναντι όχι μόνο σε μάχιμο, αλλά και στον άμαχο πληθυσμό. «Ναι αλλά και οι αριστεροί τα ίδια έκαναν» έρχεται και μας λέει ο Μαραντζίδης και ο κάθε Μαραντζίδης, φέρνοντας κάποια παραδείγματα και κάποιες μαρτυρίες για γεγονότα υπαρκτά ή ανύπαρκτα. Όμως ακόμα και υπαρκτά να είναι κάποια από αυτά κύριε Μαραντζίδη, τι πραγματικά αλλάζει αυτό στη γενική ισορροπία; Γιατί σε περίοδο πολέμου και κατοχής δεν περιμένεις από καμιά πλευρά, ούτε εκείνη του καταπιεστή, ούτε και του καταπιεζόμενου που αντιστέκεται, να συμπεριφέρεται με το γάντι, πόσο μάλλον όταν έχει χάσει συγγενείς του, όταν έχει ταλαιπωρηθεί, φυλακιστεί, εξευτελιστεί, εξοριστεί, όταν του έχει κάψει το σπίτι ο κατακτητής. Όμως, πώς, η γενική αντίσταση απέναντι στον κατακτητή, και τα κάποια ίσως μεμονωμένα περιστατικά αδικαιολόγητης βίας, σε νομιμοποιούν εσένα ως ιστορικό να δώσεις μια ερμηνεία “ίσων αποστάσεων”; Τουλάχιστον στον ΕΛΑΣ, και αργότερα στον ΔΣΕ, τα περιστατικά απειθαρχίας των ΕΛΑΣΙΤΩΝ, οι αδικαιολόγητες βιαιοπραγίες, οι βιασμοί γυναικών, κλπ ήταν συμπεριφορές που όταν γίνονταν αντιληπτές επέσυραν βαριές τιμωρίες εντός του αντάρτικου, και δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν εκτελεστεί για τέτοιους λόγους. Πώς μπορούν να συγκριθούν και να μπουν στο ίδιο καλάθι αυτά τα μεμονωμένα περιστατικά με τις πράξεις των ναζί και των ντόπιων συνεργατών τους; Μιλάμε για συστηματικά ξεκοιλιάσματα εγκύων, για αλλεπάλληλους βιασμούς ανηλίκων, για τρύπημα εμβρύων με ξιφολόγχες, για κάψιμο ολόκληρων χωριών μαζί με τους κατοίκους τους, για δολοφονίες –με φρικιαστικό τρόπο- γέρων και ανήμπορων!

Το να βρεις-ή και να επινοήσεις- έναν αριθμό από άβολες πράξεις και στην «άλλη πλευρά», το να σταθείς μόνο σε αυτές τις πράξεις (ή τις επινοήσεις) και να προσπαθήσεις να δείξεις ότι αυτό το περιορισμένο σύνολο από ειδικά είναι που καθορίζουν και το γενικό, αποτελεί όχι μόνο επιστημονική ανεντιμότητα αλλά ανεντιμότητα γενικά. Από τους 5.000 κόμπους του πουλόβερ δεν μπορείς να διαλέξεις μοναχά τους 20 για να δείξεις τι χρώμα είχε το πουλόβερ και αυτό να το ονομάσεις ιστορική ερμηνεία. Μια τέτοια ερμηνεία δεν μπορεί να σταθεί ιστορικά, παρά μόνο ως ιστορική μυωπία. Γιατί με την ίδια λογική πρέπει να τηρήσουμε ίσες αποστάσεις και στο παλαιστινιακό, ίσες αποστάσεις και στο κυπριακό, και πάει λέγοντας…

Κλείνοντας το άρθρο, να πω ότι οι μέθοδοι που ανέφερα παραπάνω, δεν εξαντλούν την περιγραφή της γενικότερης μεθοδολογίας μέσω της οποίας γίνεται η παραχάραξη της ιστορίας, αποτελούν πάντως κάποια βασικά και πολυχρησιμοποιημένα αρχέτυπα. Φαντάζομαι και ελπίζω οι αναγνώστες να βρουν διαβάζοντας το άρθρο καμπόσα άλλα παρόμοια παραδείγματα, προεκτείνοντας έτσι τους όποιους συλλογισμούς μου.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)


1 Για να μη μιλήσουμε για την ηρωοποίηση του δικτάτορα Μεταξά που κάνει το βιβλίο.

   Απλά μαθήματα ανθρωπιάς

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //

Πέρα από την επεισοδιακή εξέλιξη του μεγάλου ντέρμπι και τους πυκνούς καπνούς στο Καραϊσκάκη, όπου ξαναγυρίστηκε το “Ορατότης μηδέν” (όχι άλλο κάρβουνο, μωρέ), το καλύτερο αθλητικό στιγμιότυπου του διημέρου δεν ήρθε από τα γήπεδα των επαγγελματικών κατηγοριών, αλλά από έναν αγώνα τοπικής ερασιτεχνικής κατηγορίας στην Κρήτη, μεταξύ του Αετού Ανωγείων και της Λίβας Ρεθύμνου. Πριν τη σέντρα, οι παίκτες των δύο ομάδων παρατάχτηκαν στη σέντρα, κρατώντας ένα πανό που έγραφε “καλοδεχούμενοι οι πρόσφυγες”, περνώντας ένα σπουδαίο κι επίκαιρο μήνυμα, ενάντια στον καλλιεργούμενο ρατσισμό και μισανθρωπισμό. Το πιο σημαντικό όμως ήταν πως καταχειροκροτήθηκαν από το κοινό των γηπεδούχων, που έχει οξυμένα αντιφασιστικά αντανακλαστικά. Όπως σημείωσε εξάλλου ο αντιπρόεδρος της τοπικής ομάδας (που ανέβασε τη φωτογραφία στο προφίλ του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης):
Ανώγεια, Βιάννο, Κάντανο 
τα κάψαν οι Ναζί
φασίστες δε χωρούνε
σε τούτο το Νησί!!!

Με αφορμή τις παρεμβάσεις αμφισβήτησης της Συνθήκης της Λοζάνης από την τουρκική κυβέρνηση

Με αφορμή τις παρεμβάσεις αμφισβήτησης της Συνθήκης της Λοζάνης από την τουρκική κυβέρνηση

Ο Ρ. Τ. Ερντογάν, με την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λοζάνης, ρίχνει νέο λάδι στην ιμπεριαλιστική φωτιά στη Μέση Ανατολή

Η ωμή προκλητική παρέμβαση αμφισβήτησης της Συνθήκης της Λοζάνης (υπογράφτηκε το 1923) από τον Ρ. Τ. Ερντογάν φάνηκε σαν να «παρατραβά το σκοινί». Ομως, στο πλαίσιο των συνεχώς εντεινόμενων, οξύτατων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή, που ξεδιπλώνονται με πολεμικές συγκρούσεις, με ανακατατάξεις ισχύος σε κράτη της περιοχής, δεν πρέπει να εκπλήσσει η προσπάθεια αμφισβήτησης των σημερινών συνόρων. Η κυβέρνηση της Τουρκίας προβάλλει τον κίνδυνο απώλειας εδαφών στην Ανατολική Τουρκία, όπου κατοικούν σε μεγάλο ποσοστό Κούρδοι, διεξάγοντας πόλεμο εναντίον τους. Ισως δεν είναι κάτι τέτοιο αβάσιμο, αφού διάφορα επιτελεία ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και κράτη της περιοχής υποδαυλίζουν την υπόθεση, κρατώντας στην επιφάνεια το «κουρδικό ζήτημα», είτε προηγουμένως με τους Κούρδους του Βόρειου Ιράκ είτε τώρα με τους Κούρδους της Συρίας.
Ταυτόχρονα, η Τουρκία, ως ισχυρό καπιταλιστικό κράτος, με μεγάλη οικονομία (συμμετέχει στο G20), με ρόλο ενίοτε πρωταγωνιστικό στην περιοχή, στο πλαίσιο βεβαίως των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών της και της συμμετοχής στο ΝΑΤΟ, αναζητεί και διεκδικεί αναβαθμισμένη θέση και συμμετοχή στο μοίρασμα αγορών και εδαφών. Να θυμίσουμε ότι εδώ και δύο χρόνια η Τουρκία διεκδικούσε από τις ΗΠΑ «άδεια» για στρατιωτική εμπλοκή στη Συρία κόντρα στον Ασαντ. Και δεν την πήρε. Τώρα το τόλμησε παρά τις αντιρρήσεις των ΗΠΑ, ενώ βρίσκεται σε αντιπαράθεση μαζί τους με σημείο τριβής τη στήριξη των ΗΠΑ στους Κούρδους της Συρίας. Επίσης, δεν της επέτρεψαν συμμετοχή στις επιχειρήσεις στη Μοσούλη του Ιράκ, ενώ η ίδια βομβαρδίζει θέσεις των Κούρδων της Συρίας. Ετσι κι αλλιώς η πολεμική της επέμβαση στη Συρία έχει κάνει πιο περίπλοκη την κατάσταση, αλλά φαίνεται ότι αποτελεί μέρος της στρατηγικής της για διεκδίκηση λείας, πιθανώς και εδαφών, και ας λέει ο Ρ. Τ. Ερντογάν, ανακινώντας την υπόθεση της Λοζάνης, ότι σέβονται τα σύνορα.

Αμφισβητεί

Η τουρκική κυβέρνηση, εκφράζοντας και προωθώντας τα συμφέροντα του κεφαλαίου της χώρας, φαίνεται πως διεκδικεί ή εδαφική επέκταση ή επιρροή σε εδάφη της περιοχής. Και ανασύρει ιστορικά ζητήματα αμφισβητώντας ακόμη και διεθνείς Συνθήκες, τέτοια είναι της Λοζάνης.
Τι είπε ο Ερντογάν; «Το 1920 μας απείλησαν με τη Συνθήκη των Σεβρών για να μας πείσουν το 1923 για τη Συνθήκη της Λοζάνης. Κάποιοι προσπάθησαν να μας εξαπατήσουν, παρουσιάζοντας αυτό ως νίκη. Με τη Συνθήκη της Λοζάνης δώσαμε τα νησιά (σ.σ. τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου) που αν φωνάξεις θα ακουστείς απέναντι. Είναι αυτό νίκη; (...) Ο λόγος για αυτό βρίσκεται σε όσους έκατσαν στο τραπέζι για αυτή τη Συνθήκη. Οσοι έκατσαν εκεί δεν μας απέδωσαν δικαιοσύνη και τώρα εμείς θερίζουμε αυτά τα προβλήματα».
Βεβαίως, αυτή η υπόθεση δεν έχει σχέση μόνο και αποκλειστικά με το Αιγαίο, αλλά και τα ανατολικά σύνορα.
Ο Ρ. Τ. Ερντογάν σε επόμενη ομιλία του είπε: «Οταν αλλάζουν τα πάντα στον κόσμο δεν μπορούμε να βρισκόμαστε στο σημείο που βρεθήκαμε τότε (σ.σ. με τη Συνθήκη της Λοζάνης). Δυστυχώς και στα δυτικά και στα ανατολικά σύνορά μας δεν προστατεύσαμε τα εδάφη μας (...) Η Τουρκία ήταν του 1923 και όσοι την εγκλώβισαν είχαν ως στόχο να ξεχαστεί το παρελθόν της που είναι χιλίων ετών, με Οθωμανική Αυτοκρατορία και με τους Σελτζούκους».
Η Συνθήκη των Σεβρών προέβλεπε τη διαμόρφωση των συνόρων του τουρκικού εθνικού κράτους που θα συγκροτούνταν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό έκανε και η Συνθήκη της Λοζάνης. Ο Ερντογάν μιλά για τα σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Θα προσπαθήσουμε, λοιπόν, να φωτίσουμε αυτήν την υπόθεση που έχει σχέση με τα αποτελέσματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία συμμετείχε στο συνασπισμό των ηττημένων κρατών, ήταν σύμμαχος της Γερμανίας, αλλά «έπνεε» ταυτόχρονα και «τα λοίσθια», ήταν σε αποσύνθεση. Είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για πέρασμα στον καπιταλισμό. Που έγινε με την αστική τουρκική επανάσταση με ηγέτη τον Κεμάλ Ατατούρκ και την ίδρυση του τουρκικού κράτους.
Για να κατανοηθεί η ουσία της Συνθήκης της Λοζάνης, πρέπει να ξέρουμε τη Συνθήκη που αντικατέστησε, αυτή των Σεβρών, αλλά και την υπογραφή ανακωχής του Μούδρου.

Συμφωνία του Μούδρου και Συνθήκη των Σεβρών

Οι νικήτριες ιμπεριαλιστικές χώρες της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία) ήθελαν να εδραιώσουν τις θέσεις τους και στην περιοχή του οθωμανικού κράτους. Τα πετρέλαια της Μοσούλης (Ιράκ), που τα ήθελε και η Τουρκία, και τα γεωστρατηγικής σημασίας εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έμπαιναν στην ιμπεριαλιστική μοιρασιά της λείας σε όφελος των μονοπωλίων των νικητών. Γεγονός που συνεπαγόταν και ενέργειες για το διαμελισμό της. Η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πάει να γίνει πράξη, όταν, τον Οκτώβρη του 1918, την αναγκάζουν να υπογράψει τη Συμφωνία του Μούδρου, που οδηγεί στο διαμελισμό της.
Για την επιβολή του διαμελισμού χρησιμοποίησαν και τον ελληνικό στρατό, η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου προσφέρθηκε πρόθυμα να το κάνει (Μικρασιατική Εκστρατεία), όπως και η σημερινή και άλλες προηγούμενες κυβερνήσεις πρόθυμα ενεργούν για την προώθηση των συμφερόντων του κεφαλαίου στην περιοχή με πρακτική εμπλοκή στην ιμπεριαλιστική δράση. Με κινδύνους για το λαό, όπως και τότε με τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Ετσι, στις 10 Αυγούστου 1920, υπογράφεται στις Σέβρες της Γαλλίας η ομώνυμη Συνθήκη. Με τη Συνθήκη των Σεβρών, η έκταση της Τουρκίας σε σύγκριση με αυτήν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ελαττωνόταν έως το ένα πέμπτο. Η Συρία, η Παλαιστίνη, η Μεσοποταμία και η Χατζάζη (Σαουδική Αραβία) κηρύσσονταν τυπικά ανεξάρτητα κράτη, αλλά ουσιαστικά γίνονταν αποικίες - προτεκτοράτα, η πρώτη της Γαλλίας και οι άλλες της Μεγάλης Βρετανίας, μιας και τα κράτη αυτά, σύμφωνα με το άρθρο 22 της Συνθήκης των Σεβρών, κρίνονταν μη ικανά για αυτοκυβέρνηση.
Η Τουρκία έχανε κάθε επικυριαρχία πάνω στην Αίγυπτο (παραχωρούνταν στη Μεγάλη Βρετανία, μαζί με Κύπρο, Σουδάν), καθώς και τα δικαιώματά της στη ναυσιπλοΐα του Σουέζ. Αναγνωριζόταν παραχώρηση του Μαρόκου στη Γαλλία και των Τυνησίας και Λιβύης στην Ιταλία.
Με τη Συνθήκη των Σεβρών, στην Ελλάδα παραχωρούνταν η Δυτική και Ανατολική Θράκη μέχρι έξω από την Κωνσταντινούπολη και τα νησιά Ιμβρος και Τένεδος, καθώς και η Σμύρνη με την ενδοχώρα της.
Τα Δωδεκάνησα, που είχαν καταληφθεί το 1912 από την Ιταλία (Ιταλοτουρκικός Πόλεμος), παρέμειναν στην Ιταλία.
Τα Στενά των Δαρδανελίων κηρύσσονταν ουδέτερη και αφοπλισμένη ζώνη. Η Συνθήκη των Σεβρών αφόπλιζε την Οθωμανική Αυτοκρατορία και άφηνε ελεύθερη τη δίοδο των Στενών, εκτός από τα πολεμικά και τα εμπορικά πλοία.
Η κυβέρνηση Βενιζέλου ανέλαβε τη δράση για την επιβολή της συγκεκριμένης Συνθήκης. Στο μεταξύ, έγινε η εθνική αστική επανάσταση των Τούρκων και ιδρύθηκε το τουρκικό κράτος. Που αμφισβητούσε και τη Συμφωνία του Μούδρου και τη Συνθήκη των Σεβρών. Ετσι, γενικεύτηκε ουσιαστικά ο πόλεμος, ο οποίος τυπικά ξεκίνησε με την απόβαση του ελληνικού στρατού το Μάη του 1919 στη Μικρά Ασία.

Η Συνθήκη της Λοζάνης

Η ήττα της Ελλάδας τον Αύγουστο του 1922 από το στρατό του Κεμάλ Ατατούρκ δημιούργησε νέες συνθήκες ως προς τη διαμόρφωση του συσχετισμού δυνάμεων στην περιοχή. Που έπρεπε να αποτυπωθεί με νέα ιμπεριαλιστική Συνθήκη. Ετσι, υπογράφτηκε η Συνθήκη της Λοζάνης.
Υπογράφτηκε στη Λοζάνη της Ελβετίας στις 24 Ιούλη 1923 από την Ελλάδα, την Τουρκία και τις άλλες χώρες που πολέμησαν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Μικρασιατική Εκστρατεία (1919 - 1922) και συμμετείχαν στη Συνθήκη των Σεβρών, συμπεριλαμβανομένης και της ΕΣΣΔ (που δεν συμμετείχε στην προηγούμενη Συνθήκη).
Η Συνθήκη της Λοζάνης κατάργησε τη Συνθήκη των Σεβρών, που δεν είχε γίνει αποδεκτή από τη νέα κυβέρνηση της Τουρκίας. Το τελικό κείμενο της Συνθήκης της Λοζάνης υπογράφτηκε στις 24 Ιούλη 1923 μετά από 7,5 μήνες διαβουλεύσεων.
Η Τουρκία ανέκτησε την Ανατολική Θράκη, τα νησιά Ιμβρος και Τένεδος, την περιοχή της Σμύρνης, εδάφη που είχαν παραχωρηθεί στην Ελλάδα, μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με τη Συρία και τη Διεθνοποιημένη Ζώνη των Στενών, η οποία όμως θα έμενε αποστρατικοποιημένη και αντικείμενο νέας διεθνούς διάσκεψης.
Η Τουρκία παραχώρησε τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία, όπως προέβλεπε και η Συνθήκη των Σεβρών, αλλά χωρίς πρόβλεψη για δυνατότητα αυτοδιάθεσης για τη Ρόδο.
Ανέκτησε πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα σε όλη της την επικράτεια και απέκτησε δικαιώματα στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε όλη την επικράτειά της, εκτός της ζώνης των Στενών.
Η Ελλάδα υποχρεώθηκε να πληρώσει σε είδος (ελλείψει χρημάτων) τις πολεμικές επανορθώσεις. Η αποπληρωμή έγινε με τα εδάφη που παραχώρησε στην Τουρκία. Το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης τέθηκε υπό ειδικό διεθνές νομικό καθεστώς.
Με τη Συνθήκη της Λοζάνης, η Τουρκία παραιτήθηκε από όλες τις διεκδικήσεις για τις παλιές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκτός των συνόρων της και εγγυήθηκε τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Τουρκία.
Με ξεχωριστή συμφωνία αλλά στο πλαίσιο της Συνθήκης της Λοζάνης, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αποφασίστηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή μειονοτήτων από τις δύο χώρες. Λόγω της Συνθήκης της Λοζάνης υπάρχει σήμερα η ελληνική μειονότητα στην Τουρκία (Κων/πολη, Πριγκιπονήσια, Ιμβρο και Τένεδο) καθώς και η μουσουλμανική μειονότητα στη Δυτική Θράκη της Ελλάδας.
Η Τουρκία ανέκτησε λοιπόν εδάφη συγκριτικά με τη Συνθήκη των Σεβρών. Ανέκτησε επίσης νέα εδάφη από τη Συρία το 1939, την επαρχία Χατάι, με πρωτεύουσα την Αντιόχεια και το λιμάνι της Αλεξανδρέττας.
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι η τουρκική κυβέρνηση, ουσιαστικά, διεκδικεί αυξημένο ρόλο και συμμετοχή σε μια γεωστρατηγική περιοχή, όπου διεξάγεται πόλεμος στον οποίο συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Και απ' αυτή την άποψη οι παρεμβάσεις του Τ. Ερντογάν αποτελούν προσάναμμα που μπορεί να ανάψει κι άλλες ιμπεριαλιστικές φωτιές στην περιοχή μας και σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων άλλων λαών και του ελληνικού βεβαίως. Μόνο που στην ιμπεριαλιστική δράση και στους ανταγωνισμούς στην περιοχή, συμμετέχει και η ελληνική κυβέρνηση, πρόθυμα μάλιστα.
Οι τεράστιοι κίνδυνοι από τέτοιες παρεμβάσεις μπορούν να εκλείψουν αν η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, επαγρυπνώντας, οργανώνουν την πάλη τους ενάντια στις αιτίες που γεννούν τέτοια φαινόμενα. Ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, στις συμμαχίες τους, μέχρι την ανατροπή τους.

Το ΚΚΕ, Κόμμα παντός καιρού

Το ΚΚΕ, Κόμμα παντός καιρού

Μια απάντηση στα πρόσφατα πονήματα της Κουκουεδολογίας...

Το Σάββατο 22 Οκτώβρη, το έντυπο «Εφημερίδα των Συντακτών» (των πρώην της «Ελευθεροτυπίας» που ήταν ΠΑΣΟΚ, αλλά που τώρα μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως μετακόμισε το μεγάλο τμήμα του ΠΑΣΟΚ) δημοσίευσε ένθετο για τη ζωή του Χαρίλαου Φλωράκη. Το ένθετο γράφτηκε από τους Γιώργο Πετρόπουλο και Δημήτρη Ψαρρά, που ανέλαβαν να «εξυμνήσουν» τον Χαρίλαο Φλωράκη (λες και η μνήμη του τους χρειαζόταν), δίνοντας στο γραπτό τους τον τίτλο «Επαναστάτης παντός καιρού».

Ο τίτλος του ένθετου δημιουργεί καταρχήν την εντύπωση στον αναγνώστη ότι σκοπός των δύο συγγραφέων ήταν να τιμήσουν τον πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και μετέπειτα επίτιμο πρόεδρό του. Οσο όμως προχωράς στην ανάγνωση και ιδιαίτερα όταν φτάνεις στις τελευταίες σελίδες του κειμένου, διαπιστώνεις ότι ο κύριος σκοπός των δυο συγγραφέων ήταν αυτός που ο απονήρευτος αναγνώστης διαπιστώνει και ο κάθε γνωρίζων τους συγγραφείς επιβεβαιώνει: Το χτύπημα του ΚΚΕ.
Φυσικά, οι δύο συγγραφείς του ένθετου δεν πρωτοτυπούν. Σταθερή εδώ και χρόνια μέθοδος της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού στην επίθεση κατά του ΚΚΕ είναι η υποκριτική «εξύμνηση» ηγετικών ή άλλων στελεχών του, ώστε να ψαρεύουν σε θολά νερά: «Το καλό στέλεχος και το αντιδημοκρατικό ή σεχταριστικό ή δογματικό κόμμα». Αυτό ακριβώς κάνουν συχνά - πυκνά με τον Νίκο Ζαχαριάδη και τον Αρη Βελουχιώτη, άλλοι με τον Κώστα Καραγιώργη ή με τον Νίκο Πλουμπίδη, ακόμα και με τον Νίκο Μπελογιάννη.
Το ίδιο κάνουν και οι σημερινοί της «Εφημερίδας των Συντακτών» με τον Χαρίλαο Φλωράκη. Και μια που αποφάσισαν να γράψουν για τη ζωή του και να αναφερθούν σε τόσες ρήσεις του, ας έγραφαν και μια ακόμα, που μάλλον «ξέχασαν». Τα λόγια του Χ. Φλωράκη για όλους εκείνους που «εξυμνούν» στελέχη για να χτυπήσουν το ΚΚΕ: «Αχ παιδί μου, "τιμάνε" τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς».
Το ίδιο κάνουν και οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ, κι εννοείται της κυβέρνησης, που επικαλούνται τον Μαρξ και τον Λένιν, καταθέτουν στεφάνια στους 200 της Καισαριανής, στη Μακρόνησο και στα Γιούρα, ενώ δίνουν γη και ύδωρ για τη στήριξη του συστήματος και χειροκροτούν το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Βέβαια, η τέτοια μεθοδολογία τους, πέρα από τα πολλά άλλα, δείχνει και έλλειψη πολιτικής ηθικής. Γιατί επιχειρούν να μεταχειριστούν έναν ηγέτη του ΚΚΕ ως δεκανίκι τους, προκειμένου να υπηρετήσουν τον αντιΚΚΕ στόχο τους, τον οποίο δεν τολμούν να υπερασπίσουν ανοιχτά και παστρικά λόγω έλλειψης επιχειρημάτων και απλώς τον υπονοούν, προσπαθώντας να δημιουργήσουν συνειρμούς.

1. Την 100χρονη πορεία του ΚΚΕ χαρακτηρίζουν ο ηρωισμός και η αυτοθυσία μέσα σε όλες τις συνθήκες, οι ανατάσεις και τα πισωγυρίσματα, η ακλόνητη πεποίθηση ότι ο σοσιαλισμός θα θριαμβεύσει, γιατί το δίκιο βρίσκεται με το μέρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Σ' αυτή την πορεία υπήρξαν σωστές και λαθεμένες (ποτέ από πρόθεση) επιλογές. Αλλά και όποτε υπήρξαν οι τελευταίες, ποτέ το ΚΚΕ δεν πέρασε στην αντίπερα όχθη, δεν ενσωματώθηκε στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ηταν από την ίδρυσή του και παραμένει κόμμα διεθνιστικό και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο και γνήσια πατριωτικό.

Η ιστορική διαδρομή του Χαρίλαου Φλωράκη είναι αναπόσπαστο τμήμα αυτής της μεγάλης και ηρωικής πορείας. Ματαιοπονούν όποιοι επιχειρούν να την αποκόψουν από τον κορμό της. Και αποδεικνύονται βαθιά ανιστόρητοι.

2. Το ΚΚΕ δεν ήταν ποτέ και δεν είναι αρχηγικό κόμμα. Η ύπαρξη του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού διασφαλίζει με απόλυτο τρόπο τη διαμετρικά αντίθετη λειτουργία του ΚΚΕ, σε σύγκριση με τα αστικά κόμματα. Γι' αυτό και η ευθύνη είναι συλλογική, είτε παίρνεται μία απόφαση που η ζωή αποδεικνύει ότι είναι λαθεμένη, είτε παίρνεται μία απόφαση που η ορθότητά της επίσης επιβεβαιώνεται.

Για παράδειγμα, η απόφαση της 8ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (1958) να διαλυθούν οι παράνομες Κομματικές Οργανώσεις στην Ελλάδα, ήταν απόφαση λαθεμένη, αλλά πάρθηκε συλλογικά. Δεν βρισκόταν στον Κ. Κολιγιάννη ολόκληρη η ευθύνη, παρά το γεγονός ότι είχε την πρώτη ευθύνη ως Γραμματέας της ΚΕ. Για την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, με τη δημιουργία των Κομματικών του Οργανώσεων, ηγήθηκε αργότερα η ΚΕ του Κόμματος και όταν Γραμματέας της έγινε ο Χαρίλαος Φλωράκης.
Το συλλογικό πλαίσιο, στο οποίο ο ίδιος ο Χ. Φλωράκης είχε εντάξει τον εαυτό του, ισχύει και λειτουργεί και για κάθε προηγούμενο ή μετέπειτα ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος. Ολοι τους, όπως έχουν το πρώτο μερίδιο της συμβολής στις επιτυχίες, έχουν και το πρώτο μερίδιο της ευθύνης για αποφάσεις που το Κόμμα (πάλι συλλογικά λειτουργώντας), και υπό το φως πλέον των αποτελεσμάτων, κρίνει ή και διορθώνει. Το ΚΚΕ έχει λύσει τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στον ηγέτη και το συλλογικό καθοδηγητικό όργανο που αυτός ηγείται ως οργανικό μέλος του.

3. Η επίθεση, από την «Εφημερίδα των Συντακτών» και τους δύο συγγραφείς του ένθετου στο κείμενο¹του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ, βάλλει ευθέως εναντίον της στρατηγικής και του Προγράμματος του Κόμματος.

Αυτή η στρατηγική ενοχλεί την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της, αυτή ενοχλεί τον ΣΥΡΙΖΑ, το φραξιονιστικό συνονθύλευμα, αυτή ενοχλεί και τους δύο συγγραφείς. Γι' αυτό το σκοπό έγραψαν και το συγκεκριμένο ένθετο, σε μια στιγμή μάλιστα που η επίθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εντείνεται και η δυσαρέσκεια έως αγανάκτηση για την πολιτική της δεν ήταν ποτέ έως τώρα μεγαλύτερη στους εργαζόμενους μισθωτούς, στους αυτοαπασχολούμενους και σε άλλα λαϊκά στρώματα.
Ενοχλεί το γεγονός ότι το ΚΚΕ μελετά την Ιστορία του και την Ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και βγάζει συμπεράσματα που είναι χρήσιμα για το παρόν και το μέλλον της ταξικής εργατικής πάλης και όχι για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των κάθε λογής αποστατών - οπορτουνιστών.
Ενοχλεί το γεγονός ότι το ΚΚΕ έχει συλλογικά εκτιμήσει - αποφασίσει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό, ο οποίος είναι αναγκαίος, επίκαιρος και ρεαλιστικός.
Ενοχλεί το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ, που το εγκατέλειψαν το 2012, όλο και περισσότεροι το προσεγγίζουν ξανά, έχοντας αποκτήσει πείρα και αξιολογώντας θετικά τη θέση του Κόμματος να μην πάρει μέρος (παρά το εκλογικό κόστος) στην κυβέρνηση της λεγόμενης αριστεράς και σε κάθε κυβέρνηση διαχείρισης των συμφερόντων του κεφαλαίου. Πίστευαν, καλοπροαίρετα φυσικά, ότι αν το ΚΚΕ συμμετείχε, κάτι καλό θα γινόταν. Τώρα πολλοί αντιλαμβάνονται ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε περίπτωση να τραβήξει θετικά, λόγω δήθεν της πίεσης που θ' ασκούσε το ΚΚΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σεβάστηκε το 36% του λαού, έστω και για την παροχή ψίχουλων. Το ΚΚΕ θα υπολόγιζε, αν συμμετείχε σε κυβέρνηση του κεφαλαίου με κάποιο ακόμα εκλογικό ποσοστό; Ετσι κι αλλιώς, αν το ΚΚΕ έπαιρνε μέρος σε μια τέτοια κυβέρνηση, θα γινόταν συνένοχο στη σφαγή του λαού, ανεξάρτητα από τις προθέσεις του. Το ΚΚΕ διακήρυξε και διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι φιλολαϊκή πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει, εφόσον τα κλειδιά της οικονομίας βρίσκονται στα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων και στο κράτος τους και ταυτόχρονα η Ελλάδα στις διακρατικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τύπου ΕΕ και ΝΑΤΟ. Το ΚΚΕ οι αστοί το υπολογίζουν μόνο όσο είναι ισχυρό στο εργατικό - λαϊκό κίνημα και σταθερά απέναντί τους.
Η «Εφημερίδα των Συντακτών» και οι Πετρόπουλος - Ψαρράς, αντί να εγκαλούν προβοκατόρικα το κείμενο του ΠΓ, θα έπρεπε να πούνε στους αναγνώστες τους αν έκανε σωστά ή λάθος το ΚΚΕ που δεν μπήκε στην κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αν δικαιώθηκε ή όχι.
Επειδή, βέβαια, πολύ θα ήθελαν τη συμμετοχή του ΚΚΕ σε αστικές κυβερνήσεις, ώστε να χαθεί ο πόλος ελπίδας και συσπείρωσης, γι' αυτό και επιτίθενται στο ΚΚΕ, βάλλοντας κατά της εκτίμησής του ότι ήταν λάθος η συγκρότηση του Συνασπισμού, που παραλίγο να στοιχίσει την ύπαρξη του ΚΚΕ. Κάτι που οι κομμουνιστές απέτρεψαν και για το οποίο ο Χ. Φλωράκης έδωσε όλες τις δυνάμεις του, ώστε το ΚΚΕ να διατηρήσει την αυτοτελή δράση του και να μη διαχυθεί μέσα στο Συνασπισμό. Για τη διάλυση του ΚΚΕ είχαν κάνει τότε όσα μπορούσαν οι της ΕΑΡ και οι από τα μέσα οπορτουνιστές του ΚΚΕ, οι σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ και όσοι από αυτούς πήγαν στη ΛΑΕ ή «βόσκουν» σε διαδικτυακά «λιβάδια», υπονομεύοντας το Κόμμα.
Το ΚΚΕ είναι Κόμμα παντός καιρού. Για να διατηρεί αυτά τα χαρακτηριστικά, που τα κατακτά μέσα από οδυνηρές εμπειρίες, είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ να έχει σταθερό, ισχυρό μέτωπο και αδιάλλακτη στάση ενάντια στον οπορτουνισμό. Δίχως αυτή την προϋπόθεση, δεν πρόκειται να νικηθεί η αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα, το κράτος της. Αυτή η διαχρονικά επιβεβαιωμένη αλήθεια ισχύει ακόμα περισσότερο, όταν το αστικό πολιτικό σύστημα έχει δυσκολίες, όπως σήμερα. Τις δυσκολίες αυτές του συστήματος έχει συμφέρον το εργατικό - λαϊκό κίνημα να τις οξύνει στο έπακρο και όχι να απλώνει στο σύστημα «χείρα βοηθείας» για να τις ξεπεράσει.
Παραπομπή:
1. «Η πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ», ΚΟΜΕΠ τ. 6/2013.

Μετά τα Ιμια φούντωσαν οι αμφισβητήσεις της Τουρκίας

Μετά τα Ιμια φούντωσαν οι αμφισβητήσεις της Τουρκίας

ΝΑΤΟική στήριξη στο «γκριζάρισμα» του Αιγαίου

Ο γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, σε πρόσφατη επιθεώρηση των πλοίων του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, που περιπολούν με το πρόσχημα της προστασίας των προσφύγων

Με αφορμή την κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας το τελευταίο διάστημα, αξίζει τον κόπο να κάνουμε μια μικρή αναδρομή στις ελληνοτουρκικές σχέσεις την τελευταία 20ετία. Αναμφισβήτητα, ο πιο σημαντικός σταθμός ήταν τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1995 και του Γενάρη του 1996, με το πιο «θερμό» επεισόδιο από το 1974 και μετά, στη βραχονησίδα Ιμια, που ήταν ουσιαστικά και η απαρχή για την κλιμάκωση των διεκδικήσεων και αμφισβητήσεων, από την πλευρά της Τουρκίας, των συνόρων της Ελλάδας στο Αιγαίο.

Τα γεγονότα των Ιμίων

Ο τρόπος που εξελίχθηκε η κρίση, έχει στοιχεία «στησίματος» της όλης υπόθεσης ώστε να δρομολογηθούν εξελίξεις. Στις 26 Δεκέμβρη 1995, τουρκικό φορτηγό πλοίο προσάραξε στη βραχονησίδα και ο Τούρκος πλοίαρχος αρνήθηκε την ελληνική βοήθεια, με τον ισχυρισμό ότι το σκάφος βρίσκεται σε τουρκικά ύδατα. Τελικά, το πλοίο αποκολλήθηκε στις 28 Δεκέμβρη 1995 από ελληνικά ρυμουλκά. Στις 25 Γενάρη 1996, η τουρκική εφημερίδα «Χουριέτ» φέρνει στη δημοσιότητα το γεγονός, δίνοντας το έναυσμα για την κήρυξη του λεγόμενου «πολέμου των σημαιών». Την ίδια μέρα, ο δήμαρχος Καλύμνου με άλλους συμπολίτες του πηγαίνει στα Ιμια και υψώνει την ελληνική σημαία. Στις 28 Γενάρη 1996, Τούρκοι στρατιωτικοί, που εμφανίζονται ως δημοσιογράφοι, πήγαν με ελικόπτερο στη βραχονησίδα, αφαίρεσαν την ελληνική σημαία και ύψωσαν την τουρκική. Η ελληνική σημαία, κατόπιν άνωθεν εντολής, υψώνεται και πάλι από το πλήρωμα ελληνικού πολεμικού πλοίου. Την επόμενη μέρα, 29 Γενάρη 1996, η Τουρκία επισημοποίησε την απαίτησή της, ζητώντας με διάβημα την έναρξη διμερούς διαλόγου για τη ρύθμιση του καθεστώτος των βραχονησίδων στο Αιγαίο. Στις 30 Γενάρη 1996, γίνεται μια πρωτοφανής κινητοποίηση στρατιωτικών δυνάμεων και πολεμικών πλοίων και αεροσκαφών Ελλάδας και Τουρκίας. Στις 7.30 το πρωί της ίδιας μέρας, μια τουρκική φρεγάτα παραβίασε τα ελληνικά χωρικά ύδατα με κατεύθυνση τα Ιμια και ένα ελικόπτερο απογειώθηκε από αυτήν, με προφανή στόχο να αποβιβάσει εκεί Τούρκους στρατιώτες, πράγμα που τελικά αποτράπηκε. Οπως έγινε γνωστό εκ των υστέρων, στις 2 μετά τα μεσάνυχτα της 30ής προς 31 Γενάρη, δέκα περίπου Τούρκοι κομάντος επιβιβάστηκαν στη μία από τις δύο βραχονησίδες, τη μικρή Ιμια. Το γεγονός αυτό τα ελληνικά επιτελεία το πληροφορήθηκαν από ...τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης στις 3.30 περίπου το πρωί. Πέρασαν δύο ώρες, όταν στις 5.30 π.μ., ελληνικό ελικόπτερο που σηκώθηκε από τη φρεγάτα «Ναυαρίνο», προσέγγισε τη βραχονησίδα και εντόπισε τους Τούρκους κομάντος. Είναι το μοιραίο ελικόπτερο που, μετά την ολοκλήρωση της αποστολής του και κατά την επιστροφή του στην ελληνική φρεγάτα, κατέπεσε στη θάλασσα, με αποτέλεσμα να βρουν το θάνατο ο υποπλοίαρχος Χ. Καραθανάσης, 34 ετών, ο υποπλοίαρχος Π. Βλαχάκος, 31 ετών, και ο αρχικελευστής Ε. Γιάλοψο, 29 ετών.
Ακολούθησε η παρέμβαση των ΗΠΑ για αποφυγή στρατιωτικής σύγκρουσης και το γνωστό «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» του Σημίτη.

Η συνθήκη της Μαδρίτης και το «γκριζάρισμα του Αιγαίου»

Τα πράγματα είχαν δρομολογηθεί ήδη από τη Συμφωνία των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας, Κάρολου Παπούλια και Μεσούτ Γιλμάζ, του Σεπτέμβρη 1998, που θέσπιζε μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, μορατόριουμ τους καλοκαιρινούς μήνες στις ασκήσεις και όχι μονομερείς ενέργειες. Η Συμφωνία της Μαδρίτης, στο περιθώριο της Συνόδου του ΝΑΤΟ στις 8 Ιούλη του 1997, με την υπογραφή του Ελληνα πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη και του Τούρκου Προέδρου Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, παρουσία της Αμερικανίδας ΥΠΕΞ, Μαντλίν Ολμπράιτ, ήταν αυτή που ουσιαστικά αναγνώρισε «νόμιμα» και «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο και έδωσε «αέρα στα πανιά» των τουρκικών διεκδικήσεων και αμφισβητήσεων.
Τα βασικά της σημεία ήταν:
«...Και οι δύο χώρες θα αναλάβουν προσπάθεια να ακολουθήσουν διμερείς σχέσεις που θα βασίζονται σε:
-- Αμοιβαία δέσμευση για την ειρήνη και τη συνεχή ανάπτυξη σχέσεων καλής γειτονίας.
-- Σεβασμό της κυριαρχίας της κάθε χώρας.
-- Σεβασμό των αρχών του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών.
-- Σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους.
-- Δέσμευση αποφυγής μονομερών ενεργειών στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και της επιθυμίας, ώστε να αποτραπούν συγκρούσεις οφειλόμενες σε παρεξηγήσεις.
-- Δέσμευση διευθέτησης των διαφορών τους με ειρηνικά μέσα, στη βάση αμοιβαίας συναίνεσης και χωρίς τη χρήση βίας ή την απειλή βίας».
Αυτή η Συμφωνία, που η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εμφάνισε ότι είχε διατυπωθεί «αιφνιδιαστικά» για πρώτη φορά στη Μαδρίτη, είναι φανερό ότι είχε προετοιμαστεί το προηγούμενο διάστημα και άνοιγε συγκεκριμένες εξελίξεις με ΝΑΤΟική «ομπρέλα» στο Αιγαίο.
Τα «νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα» άνοιγαν και άλλα θέματα πέραν του υπαρκτού ζητήματος της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας. Ουσιαστικά, γίνεται αποδοχή της αρχής της ευθυδικίας που πρόβαλε η Τουρκία για την ικανοποίηση των διεκδικήσεών της και το ΝΑΤΟ σιγοντάρει, θεωρώντας την περιοχή ενιαίο χώρο του και ότι τα «ζητήματα μεταξύ των δύο χωρών Ελλάδας και Τουρκίας, πρέπει να διευθετηθούν, αξιολογώντας νόμιμες και υπαρκτές αιτιάσεις των δύο πλευρών».
Οσο για το λεγόμενο casus belli (αιτία πολέμου) που έχει ψηφιστεί από την τουρκική Βουλή από το 1995, ουσιαστικά «νομιμοποιήθηκε» με τη Συμφωνία της Μαδρίτης, αφού σε περίπτωση που η Ελλάδα επιχειρήσει να προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 μίλια (από τα 6 μίλια που είναι σήμερα), θα πρόκειται για μονομερή ενέργεια της Ελλάδας, που θα έχει σαν απάντηση από μέρους της Τουρκίας την ενεργοποίηση του casus belli.

Το ΝΑΤΟικό «καπέλο»

Το 1999, με την επικαιροποίηση της νέας δομής του ΝΑΤΟ και τη Νοτιοανατολική του πτέρυγα, έγινε η άσκηση «Dynamic Mix», που διεξήχθη στην Ελλάδα υπό τη διοίκηση του ΝΑΤΟικού στρατηγείου της Λάρισας, με εξαίρεση του Αιγαίου, ενώ στη διάρκεια της άσκησης «Destined Glory», που έγινε στην Τουρκία υπό τη διοίκηση του Στρατηγείου της Σμύρνης, οι Τούρκοι απαγόρευσαν στα ελληνικά μαχητικά, που κατευθύνονταν στο χώρο της άσκησης επί τουρκικού εδάφους, να πετάξουν πάνω από τα ελληνικά νησιά, γιατί δήθεν είναι αποστρατιωτικοποιημένα και μάλιστα έφτασαν στο σημείο να επιχειρήσουν την αναχαίτισή τους. Το Αιγαίο υπάχθηκε στην αρμοδιότητα του επιχειρησιακού ελέγχου του ΝΑΤΟικού Στρατηγείου αρχικά της Σμύρνης και στη συνέχεια της Νάπολης. Στο ίδιο πλαίσιο είναι και η διευρυμένη παρουσία ΝΑΤΟικών πλοίων στο Αιγαίο το τελευταίο διάστημα, που κλήθηκαν και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, υποτίθεται για να συνδράμουν τους πρόσφυγες που φτάνουν από την Τουρκία στην Ελλάδα, αυτούς δηλαδή που και το ΝΑΤΟ ξεσπιτώνει, από τη Συρία και άλλες εστίες επεμβάσεων των ιμπεριαλιστών.
Αμφισβητήσεις, εκτός από το καθεστώς των νησιών, υπήρξαν και στο FIR (Flight Information Region - Περιοχή Πληροφοριών Πτήσεων) που περιλαμβάνει και το διεθνή εναέριο χώρο, πέρα από τη ζώνη του εθνικού εναέριου χώρου πάνω από ξηρά και θάλασσα (η Ελλάδα έχει ορίσει από το 1931 τα 10 ναυτικά μίλια ως εθνικό εναέριο χώρο). Στο FIR πάνω από τα διεθνή ύδατα δεν ασκείται εθνική κυριαρχία (πλήρης εξουσία), αλλά η χώρα ευθύνης έχει την αρμοδιότητα του ελέγχου των πτήσεων. Ετσι, τα όρια του FIR Αθηνών έχουν οριστεί από το Διεθνή Οργανισμό Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO) ως όλο το Αιγαίο (ελληνικά εθνικά και διεθνή ύδατα) μέχρι τη μέση γραμμή μεταξύ των ανατολικών ακτών των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και των απέναντι τουρκικών παραλίων και συναντάει νοτιοανατολικά το FIR Λευκωσίας. Δηλαδή, το ανατολικό όριο του ελληνικού FIR ξεκινάει από τις εκβολές του Εβρου και φτάνει μέχρι ανατολικά του Καστελόριζου. Προς νότο είναι η μέση γραμμή μεταξύ Κρήτης και αφρικανικών ακτών, ενώ δυτικά είναι η μέση γραμμή με τις απέναντι ιταλικές ακτές και η προέκτασή της.
Η Τουρκία δεν δέχεται να καταθέτουν τα στρατιωτικά της αεροσκάφη σχέδια πτήσης στην Αθήνα για πτήσεις στο διεθνή εναέριο χώρο και αμφισβητεί τα όρια του FIR Αθηνών, διεκδικώντας τη διχοτόμηση του Αιγαίου με μια κάθετη γραμμή από βορρά προς νότο, ο γνωστός 25ος Μεσημβρινός, θέτοντας το διεθνή εναέριο χώρο που περιβάλλει τα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (Σαμοθράκη, Λήμνος, Λέσβος, Χίος, Σάμος, Ικαρία, Δωδεκάνησα) υπό την αρμοδιότητα του FIR Κωνσταντινούπολης. Ετσι, συχνά - πυκνά δεσμεύει για στρατιωτικές της ασκήσεις τμήματα του εναέριου χώρου, που δεν της ανήκει με βάση διεθνείς συνθήκες.
Ενα θέμα που συνδέεται με τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, είναι αυτό του επιχειρησιακού ελέγχου ή επιχειρησιακής ευθύνης στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Με αυτές τις «πλάτες» συνεχίζει τις πολύ συχνές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου με υπερπτήσεις μαχητικών, όπως και τις διεισδύσεις πολεμικών πλοίων. Για να έρθουμε στα πιο πρόσφατα, τον Απρίλη φέτος, με πρόσχημα άσκηση έρευνας και διάσωσης (SAR) που έκαναν οι τουρκικές Ενοπλες Δυνάμεις στο Αιγαίο μεταξύ των νήσων Λέσβου, Χίου, Οινουσσών, Σκύρου, Αγ. Ευστρατίου και Ψαρών, προχώρησαν και σε μπαράζ παραβιάσεων. Συγκεκριμένα, 9 τουρκικά αεροσκάφη, τα 2 οπλισμένα, προχώρησαν σε 5 παραβάσεις των κανόνων εναέριας κυκλοφορίας στο FIR Αθηνών, 29 παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, 2 εκ των οποίων ήταν υπερπτήσεις πάνω από τις νησίδες Ανθρωποφάγοι και Μακρονήσι στο σύμπλεγμα των Φούρνων, ενώ καταγράφηκε και μία εμπλοκή με ελληνικά μαχητικά που σηκώθηκαν να τα αναχαιτίσουν. Οι τελευταίες παραβιάσεις της περασμένης Παρασκευής ήταν αυτές στο κεντρικό Αιγαίο στις Οινούσσες. Και ο αριθμός των παραβιάσεων δεν έχει τέλος...

Κόντρες στη Δικαιοσύνη στο φόντο σκληρού επιχειρηματικού πολέμου

Κόντρες στη Δικαιοσύνη στο φόντο σκληρού επιχειρηματικού πολέμου

Με αιχμή το θέμα των τηλεοπτικών αδειών και τη συνεδρίαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τη συνταγματικότητα του νόμου για την αδειοδότηση τηλεοπτικών σταθμών, βγαίνουν στον «αφρό» έντονες κόντρες και αντιπαραθέσεις και στο εσωτερικό της Δικαιοσύνης, με τη φανερή παρέμβαση της ίδιας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Εντελώς ενδεικτικά, σε συνέχεια της ελάχιστα έως καθόλου συγκαλυμμένης προσπάθειας αστικών κομμάτων και επιτελείων για τον έλεγχο και τον επηρεασμό της Δικαιοσύνης όλο το προηγούμενο διάστημα, τις τελευταίες μέρες καταγράφηκαν τα εξής:
-- Συνάντηση του πρωθυπουργού, Αλ. Τσίπρα, με δικαστικούς λειτουργούς ανωτάτων δικαστηρίων, παρακάμπτοντας τα συνδικαλιστικά τους όργανα, για να τάξει αυξήσεις στα μισθολόγια «για το ένα τρίτο των λειτουργών», όπως προκύπτει από τη σχετική κυβερνητική ανακοίνωση. Η πρόεδρος του Αρείου Πάγου, Βασιλική Θάνου, σε ενημέρωση που παρείχε σε εφέτες και προέδρους εφετών, μετά τη συνάντηση με τον πρωθυπουργό, επισήμανε ότι του τέθηκε το θέμα της παράτασης του ηλικιακού ορίου για τους ανώτατους δικαστικούς και η θέση του, όπως είπε, «ήταν πολύ θετική». Η πρόεδρος του Αρείου Πάγου είπε, επίσης, ότι το ζήτημα τέθηκε ως «αίτημα πολλών δικαστικών».
-- Η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων (ΕΔΕ) απάντησε με δύο διαδοχικές ανακοινώσεις, όπου, παράλληλα με την αντίδρασή της στο θέμα του «ηλικιακού ορίου» των δικαστών, επισήμανε ότι «οι δικαστικές ενώσεις είναι κατά το Σύνταγμα οι μόνες αρμόδιες να εκφράζουν αυθεντικά τη βούληση και τις θέσεις των συναδέλφων τους». Ανακοινώσεις εξέδωσαν, ακόμα, οι Ενώσεις Δικαστικών Λειτουργών του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ), Διοικητικών Δικαστών, Δικαστικών Λειτουργών του Ελεγκτικού Συνεδρίου και των μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.
-- Δύο αντιπρόεδροι του ΣτΕ παραιτήθηκαν από το συνδικαλιστικό τους όργανο, αφήνοντας σαφείς αιχμές ενάντια στον πρόεδρο του ΣτΕ, Ν. Σακελλαρίου, καταλογίζοντάς του ουσιαστικά πως στην υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών προσπάθησε να τους στρέψει προς μία απόφαση χωρίς να έχουν πλήρη εικόνα και καταγγέλλοντας ταυτόχρονα την Ενωση Δικαστών του ΣτΕ ότι λειτούργησε με ανακοίνωσή της ως «Γραφείο Τύπου του προέδρου».
-- Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του ΣτΕ υποστήριξε ότι «το δικαστήριο και οι δικαστικοί λειτουργοί του ΣτΕ δεν χειραγωγούνται από τους διαδίκους ούτε χρησιμοποιούνται ως όχημα ικανοποίησης πολιτικών επιδιώξεων».
-- Διέρρευσαν στον Τύπο προσωπικά δεδομένα αντιπροέδρου του ΣτΕ, για τον οποίο διατάχθηκε στη συνέχεια προκαταρκτική πειθαρχική έρευνα, ενώ ήταν σε εξέλιξη η συνεδρίαση για το νόμο Παππά, με τις Ενώσεις δικαστών να κάνουν λόγο με σχετική τους ανακοίνωση για «προσπάθεια εκβιασμού του ΣτΕ»...
Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που εκδηλώνονται αντιθέσεις και κόντρες στο εσωτερικό της δικαστικής εξουσίας ούτε η πρώτη φορά, βέβαια, που αστική κυβέρνηση προσπαθεί να ελέγξει πολιτικά το δικαστικό σύστημα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα περιβόητα «παραδικαστικά κυκλώματα» που βγαίνουν κατά καιρούς στην επιφάνεια, οι καβγάδες στη διάρκεια διαδικασιών εκλογής μέσα στο δικαστικό σώμα, αλλά και οι αντίστοιχες ...συναντήσεις με ανώτατους δικαστικούς και παρεμβάσεις που έχουν καταγραφεί και με τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Το γεγονός τώρα ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κάνουν λόγο για «συνεχείς, ωμές παρεμβάσεις στη λειτουργία της Δικαιοσύνης» από την κυβέρνηση και για «αίσθηση συναλλαγής της κυβέρνησης με συγκεκριμένους δικαστικούς λειτουργούς», είναι ένα «έργο» χιλιοπαιγμένο. Τα αστικά κόμματα κρίνουν κάθε φορά την «ανεξαρτησία» της Δικαιοσύνης ανάλογα με τη θέση που βρίσκονται. Οταν είναι στην κυβέρνηση, η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης είναι... εξασφαλισμένη, δεν υπάρχει καμία παρέμβαση, είναι αμερόληπτη, έχει κύρος κ.λπ. Οταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση, ξαφνικά η Δικαιοσύνη σταματά να είναι ανεξάρτητη, ανακαλύπτονται διαπλοκές και παρεμβάσεις στο έργο της.

Ενδοαστικός καβγάς, σε συνολικά αντιλαϊκή κατεύθυνση

Καταρχήν, όλος αυτός ο καβγάς περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης είναι υποκριτικός και αποπροσανατολιστικός. Ο ρόλος της Δικαιοσύνης στο πλαίσιο της καπιταλιστικής εξουσίας είναι ακριβώς να εφαρμόζει τους αντιλαϊκούς νόμους που αποφασίζει η εκτελεστική εξουσία και ψηφίζονται στο Κοινοβούλιο από την εκάστοτε αστική κυβέρνηση. Παρά βεβαίως το γεγονός ότι σε αυτόν το ρόλο δεν ταυτίζονται συλλήβδην όλοι οι δικαστές. Με άλλα λόγια, η Δικαιοσύνη είναι θεσμός του αστικού κράτους και παίζει συγκεκριμένο ρόλο στο πλαίσιο του ενιαίου καταμερισμού αρμοδιοτήτων αυτού του κράτους, με αποστολή να επιβάλλει το «δίκαιο» της άρχουσας τάξης, στην προκειμένη περίπτωση το «δίκαιο» της αστικής τάξης, των μονοπωλιακών ομίλων, του κεφαλαίου.
Εξαιτίας αυτού του ρόλου είναι που στο εσωτερικό της εκδηλώνονται αντιπαραθέσεις, που σχετίζονται με έναν σκληρό επιχειρηματικό πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη, με αντικείμενο το συνολικότερο μοίρασμα της επιχειρηματικής πίτας. Πολύ περισσότερο που θεσμικές αλλαγές στη Δικαιοσύνη συνδέονται άμεσα με το στόχο της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» της καπιταλιστικής οικονομίας.
Σε αυτό είναι χαρακτηριστική η αναφορά του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, Γ. Χουλιαράκη, στις αρχές του Σεπτέμβρη από το βήμα της Βουλής, στη διάρκεια συζήτησης κυβερνητικού νομοσχεδίου. «Με δεδομένο», είπε, «το χαμηλό ύψος των αποταμιεύσεων στην Ελλάδα η μόνη - θα έλεγα - ρεαλιστική στόχευση για να στηρίξουμε τους ρυθμούς αυτούς, είναι η προσέλκυση ξένων ιδιωτικών επενδύσεων». Και πρόσθεσε: «Προσέλκυση ξένων ιδιωτικών επενδύσεων σημαίνει τομές, σημαίνει θεσμικές τομές και στην αγορά και στην οικονομία και στη Δικαιοσύνη. Και αυτές ακριβώς τις τομές θα υλοποιήσει η κυβέρνηση το επόμενο έτος».
Μία γεύση από τις «τομές» στη Δικαιοσύνη που προετοιμάζει η κυβέρνηση δόθηκε τον περασμένο Αύγουστο με την ψήφιση νομοσχεδίου, το οποίο ενσωμάτωσε στην ελληνική νομοθεσία την Οδηγία 23/2014 της ΕΕ, με την οποία προωθήθηκε η πλήρης απελευθέρωση του καθεστώτος των συμβάσεων παραχώρησης. Σε ένα από τα άρθρα της προβλέπεται η ταχύτατη επίλυση των διαφορών των επιχειρηματικών ομίλων με το Δημόσιο, είτε εξωδικαστικά είτε δικαστικά, με τη διαμόρφωση μικρών και ευέλικτων δικαστικών σχημάτων για fast track διαδικασίες.
Με άλλα λόγια, αυτό που προωθείται ενιαία είναι η πιο αποτελεσματική προσαρμογή της Δικαιοσύνης στις σημερινές ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, για γρήγορη και αποτελεσματική υπεράσπιση των συμφερόντων τους και διευκόλυνση των κερδοφόρων επενδύσεών τους.
Από την άλλη μεριά, η πρόσβαση στη Δικαιοσύνη για τους εργαζόμενους, για τα φτωχά λαϊκά στρώματα, προκειμένου παράλληλα με τους αγώνες τους να υπερασπιστούν τα όποια δικαιώματα έχουν απομείνει, γίνεται πανάκριβη και εξαιρετικά δύσκολη, κόντρα σε μια νομοθεσία που προσαρμόζεται όλο και πιο πολύ στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Οταν η Δικαιοσύνη «προπορεύεται» στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής

Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις, η αστική Δικαιοσύνη «ανοίγει» και δρόμους, προετοιμάζοντας το έδαφος για την εφαρμογή των νέων αντιλαϊκών μέτρων που «ψήνονται» από τις κυβερνήσεις και το κεφάλαιο.
Το παράδειγμα της πρόσφατης απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία ακύρωσε τις αποφάσεις του συνεδρίου του Εργατικού Κέντρου Αθήνας και κατάργησε τη νόμιμα εκλεγμένη διοίκηση του μεγαλύτερου Εργατικού Κέντρου της χώρας, θεωρώντας ότι δεν έχουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις δικαίωμα να ελέγχουν και να νομιμοποιούν τους αντιπροσώπους τους με βάση τα καταστατικά τους, είναι χαρακτηριστικό και προμηνύει επικίνδυνες εξελίξεις στη λειτουργία των συνδικάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι η απόφαση αυτή «ήρθε» αυτή την περίοδο, που για την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης» προετοιμάζονται τα νέα χτυπήματα στα Εργασιακά και οι αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο.
Μάλιστα, την ώρα που η κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα κοντράρονται τάχα για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, για την απόφαση όσον αφορά το ΕΚΑ δεν έβγαλαν «κιχ». Οπως δεν είπαν λέξη για το 99% των απεργιών που χαρακτηρίζονται από τα δικαστήρια παράνομες...
Σε κάθε περίπτωση, οι εργαζόμενοι και ο λαός μπορούν να βγάλουν και από αυτήν την υπόθεση, τις ενδοκαπιταλιστικές κόντρες γύρω από τη Δικαιοσύνη, συμπεράσματα για τον ίδιο τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των αστικών θεσμών, όπως και για το γεγονός ότι ο χαρακτήρας αυτός δεν μπορεί ποτέ να αλλάξει μέσα στο πλαίσιο της εξουσίας του κεφαλαίου.

Ταυτίσεις και συγκλίσεις σε στρατηγική κατεύθυνση

Ταυτίσεις και συγκλίσεις σε στρατηγική κατεύθυνση

Η επιβράβευση της κυβέρνησης από τους επιχειρηματικούς ομίλους και η απλοχεριά της στις γενναίες παροχές προς αυτούς

Μία προς μία και όλες μαζί συνολικά ξεπέφτουν οι κάλπικες «διαχωριστικές γραμμές» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στο πλαίσιο και της δεύτερης «αξιολόγησης» του μνημονίου. Την ίδια ώρα, οι παρεμβάσεις των τμημάτων του εγχώριου κεφαλαίου, οι δημόσιες τοποθετήσεις κυβερνητικών παραγόντων αλλά και οι κατ' ιδίαν συναντήσεις και συνεννοήσεις φέρνουν στην επιφάνεια τον πραγματικό χαρακτήρα μιας διαπραγμάτευσης, με καθαρό το ταξικό υπέρ του κεφαλαίου πρόσημο και με βάση τον ενιαίο στρατηγικό σχεδιασμό.
Το πεδίο της αντιλαϊκής πολιτικής συμπληρώνεται τόσο από τους οξυμένους μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στα κράτη και τις κυβερνήσεις τους όσο και από τις επιχειρηματικές κόντρες που εκδηλώνονται στο εσωτερικό της χώρας με στόχο την απόσπαση πόντων ανταγωνιστικότητας και τη συγκέντρωση της επιχειρηματικής πίτας και των κερδών.

Επιβραβεύει και αναμένει το εγχώριο κεφάλαιο

«Συμφωνώ απόλυτα με τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, ότι η κατάσταση η οποία βιώνουμε ως οικονομία και ως κοινωνία δεν είναι βιώσιμη. "Ολα τα λεφτά" είναι στο να αγοράζει η ΕΚΤ τα ελληνικά ομόλογα. Τότε μια επιχείρηση, όπως η δικιά μας, θα μπορεί να αντλεί δανειακά κεφάλαια με 2% και τότε θα φανεί η πραγματική δυναμική της».
Αυτό τόνισε ο επικεφαλής και μεγαλομέτοχος του επιχειρηματικού «Ομίλου Μυτιληναίου», Ευ. Μυτιληναίος, στο πλαίσιο εκδήλωσης της «Ενωσης Θεσμικών Επενδυτών», επιβεβαιώνοντας πεντακάθαρα ότι τα παζάρια της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με το κουαρτέτο γίνονται για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ευ. Μυτιληναίος, επαναλαμβάνοντας αντίστοιχη επισήμανση που είχε κάνει στο Βιομηχανικό Συνέδριο του ΣΕΒ, τόνισε ότι βλέπει στη σημερινή κυβέρνηση μια «στροφή προς το ρεαλισμό, γιατί κατάλαβαν ότι ο μόνος τρόπος να φύγεις από τα μνημόνια είναι να τα εφαρμόσεις τρέχοντας».
Επιπλέον, αναφερόμενος στα ζητήματα που «καίνε» το εγχώριο κεφάλαιο - διαχείριση κρατικού χρέους, «ποσοτική χαλάρωση» κ.ά. - πρόσθεσε ότι η ελληνική πλευρά «ζητάει λίγο φως»...
Χαρακτηριστική για τη στήριξη του κεφαλαίου από την κυβέρνηση, όπως και για τις εξελισσόμενες ενδοαστικές διεργασίες, είναι η συνολικότερη τοποθέτηση του Ευ. Μυτιληναίου:
-- Σχετικά με την πρόσφατη τεράστια μείωση των τιμολογίων της ΔΕΗ προς την «ενεργοβόρο» βιομηχανία «Αλουμίνιον της Ελλάδος» (θυγατρική του «Ομίλου Μυτιληναίου») τόνισε ότι μετά και τη συμφωνία για την τιμή της κιλοβατώρας, κατατάσσεται στις τρεις αντίστοιχες βιομηχανίες παγκοσμίως με το χαμηλότερο κόστος παραγωγής. Το γεγονός αυτό, όπως τόνισε, την καθιστά πλήρως ανταγωνιστική ώστε να αντιμετωπίζει χωρίς κλυδωνισμούς τις διακυμάνσεις της τιμής του μετάλλου...
-- Για τις αναδιαρθρώσεις στην εγχώρια αγορά Ενέργειας, επισήμανε την τρέχουσα «πολύ ενδιαφέρουσα φάση», με δεδομένη, όπως είπε, και τη «μνημονιακή υποχρέωση» για παραχώρηση μεριδίου 50% της ΔΕΗ. Ο ίδιος αποτίμησε το 50% της ΔΕΗ στα 2,5 δισ. ευρώ, λέγοντας ότι ο όμιλος ήδη έχει φτάσει στο 3% της αγοράς και βάζει στόχο την απόκτηση μεριδίου πάνω από το 10% μέχρι το 2018.
-- Αναφερόμενος στα ζητήματα χρηματοδότησης των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων, ο Ευ. Μυτιληναίος στάθηκε στο παράδειγμα της υαλουργίας «Γιούλα», που πέρασε πρόσφατα σε ξένους «επενδυτές». «Μια εταιρεία που δεν είχε άλλα προβλήματα πλην του υψηλού δανεισμού, εξαγοράστηκε από μια εταιρεία που δανείζεται με επιτόκιο 1%. Αυτό που έγινε με τη "Γιούλα", εάν δεν αλλάξει κάτι, θα συμβεί με όλες τις επιχειρήσεις (...) Θα τις αγοράσουν όλες και θα αποπληρώνουν την εξαγορά με δάνεια με επιτόκιο 0,25%», σημείωσε.

Σε ενιαία γραμμή με τους μεγαλοεπιχειρηματίες του τουρισμού

Στην ανάπτυξη επιχειρηματικών συμπράξεων και συμπλεγμάτων με άξονα τους ισχυρούς και ανταγωνιστικούς ομίλους του τουριστικού κλάδου εστίασε, από την πλευρά του, ο αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης, μιλώντας σε συνέδριο του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ).
«Η ιδέα εδώ είναι ότι ο τουρισμός, μαζί με το αγροτοδιατροφικό σύμπλεγμα και μαζί με τις τεχνολογίες επικοινωνιών και ψηφιακής οικονομίας, μπορεί να παίξει το ρόλο που διαδραμάτισε στο παρελθόν η οικοδομή», υπογράμμισε χαρακτηριστικά. Αναφερόμενος στο «νέο παραγωγικό μοντέλο» που σχεδιάζουν από κοινού κυβέρνηση και κεφάλαιο, τόνισε ότι «πρέπει να περάσουμε από μία εσωστρεφή και κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα σε μία εξωστρεφή και καινοτόμα (...) σε μια επιχειρηματικότητα που επανεπενδύει τα κέρδη της ή μεγάλο μέρος από αυτά».
Ο αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης έκανε ειδική αναφορά στις διατάξεις του λεγόμενου «αναπτυξιακού νόμου», επισημαίνοντας ότι «διευκολύνει τις δράσεις διασύνδεσης και συνέργειας ανάμεσα στον τουρισμό και στους άλλους κλάδους της οικονομίας, ευνοώντας τη δημιουργία σύνθετων παραγωγικών συμπλεγμάτων», όπου «ο τουρισμός μπορεί να αποτελέσει τον κινητήρα για μια ευρύτερη μεταμόρφωση της οικονομίας».
Απευθυνόμενος στους μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου, ο Γ. Δραγασάκης υποσχέθηκε ότι «στα επόμενα 1 - 2 χρόνια μπορούμε να προχωρήσουμε σε σημαντικές αναπροσαρμογές του φορολογικού βάρους και με την έννοια της μείωσής του, εκεί που υπάρχει όντως υπερφορολόγηση, αλλά και με τη δικαιότερη κατανομή του».
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του ΣΕΤΕ, Α. Ανδρεάδης, στην ίδια κατεύθυνση με τη συγκυβέρνηση, εστίασε στη «στρατηγική η οποία θα μεγιστοποιήσει τη διασύνδεση του τουρισμού με τους υπόλοιπους τομείς της ελληνικής οικονομίας».
Σε αυτό το πλαίσιο, και προς ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μεγαλοεπιχειρηματιών του κλάδου, ο πρόεδρος του ΣΕΤΕ υπενθύμισε «τα πάγια αιτήματα για μείωση φορολογικών συντελεστών, για πακέτο επενδυτικών κινήτρων, για ρευστότητα και για σταθερότητα».
Σύμφωνα δε με μελέτη του ΣΕΤΕ, οι «αναγκαίες επενδύσεις» φτάνουν στα 3 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση. Βέβαια, αρωγός στις κερδοφόρες επενδύσεις του κεφαλαίου στέκεται το «ζεστό» κρατικό και διακρατικό χρήμα μέσω ΕΣΠΑ, «αναπτυξιακού νόμου» και άλλων εργαλείων...

Δουλειά για το κεφάλαιο να γίνεται...

Παράλληλα, ειδική σημασία για τη στάση του εγχώριου κεφαλαίου έχουν οι επισημάνσεις του προέδρου της Κεντρικής Ενωσης Επιμελητηρίων και του ΕΒΕΑ, Κ. Μίχαλου.
Σε συνέντευξή του στο «ΕurActiv» τόνισε: «Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται σήμερα η αγορά είναι άλλη μια εκλογική διαδικασία, η οποία κατά πάσα πιθανότητα δεν θα φέρει μια ισχυρή κυβέρνηση και, ως εκ τούτου, θα πρέπει να ακολουθηθεί από άλλες εκλογές στις οποίες θα εφαρμοστεί πλήρως το αναλογικό εκλογικό σύστημα. Κατά την άποψή μου, αυτό θα προκαλέσει ολοκληρωτικό χάος στη χώρα»...
Σε ό,τι αφορά το ύψος της φορολογίας των επιχειρήσεων σημείωσε πως «δεν είναι μόνο η αριστερή κυβέρνηση που αρχίζει να συνειδητοποιεί τις αρνητικές επιπτώσεις της στο σύνολο της οικονομίας. Ξαφνικά, έχουμε ως σύμμαχο το ΔΝΤ, (...) Είναι αυτοί που ουσιαστικά κρούουν τον κώδωνα στους Βορειοευρωπαίους, και κυρίως στη γερμανική κυβέρνηση».
Σε ερώτηση για το κατά πόσο στηρίζει την προοπτική «συμμαχίας» στη Νότια Ευρώπη, ο Κ. Μίχαλος επισημαίνει: «Αν μπορούμε να διαμορφώσουμε μια ισχυρότερη στάση που θα επηρεάσει τους μηχανισμούς της Βόρειας Ευρώπης, τότε πρέπει να το κάνουμε. Γιατί, αλλιώς, θα πρέπει να εξετάσουμε πιο ριζοσπαστικά ζητήματα, τα οποία πιστεύω ότι δεν θα πρέπει να αγγίξουμε προς το παρόν».