ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΡΘΜΕΙΑΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ Κριτήριο οι ανάγκες και όχι το ιντερέσο!

Η Λαϊκή Συσπείρωση,, για το σοβαρό ζήτημα της ακτοπλοϊκής σύνδεσης των νησιών μας, κατέθεσε την παρακάτω πρόταση στο Π/Σ η οποία όμως δεν ήταν στα μέτρα της πλειοψηφίας:

Απαιτούμε από την κυβέρνηση:

·         την επαναφορά των δρομολογίων και στα δύο λιμάνια της Κέρκυρας ώστε να γίνεται απρόσκοπτα η σύνδεση των νησιών μας, με σύγχρονους όρους ασφάλειας.

·         Να γίνουν μειώσεις στα εισιτήρια.

·         Να παρθούν όλα τα μέτρα ασφάλειας και απολύμανσης των καραβιών, από και προς κάθε προορισμό.

·         Να διασφαλιστούν τα εργασιακά δικαιώματα των ναυτεργατών.

Η γενικόλογη απόφαση της πλειοψηφίας του Π/Σ, στην ουσία μεταφέρει, τις απαιτήσεις των ναυτιλιακών εταιρειών για νέες παχυλές επιδοτήσεις. Αυτός είναι ο βασικός λόγος(εκτός της ψηφοθηρικής λογικής) που συμφώνησε και η κ. Κράτσα. Αυτό επιβεβαιώνει, η αρνητική στάση της πλειοψηφίας (Κράτσα-Αλεξάκη), στο ανάλογο πρόβλημα Κεφαλονιάς-Ιθάκης και Ζακύνθου, που είχαμε φέρει σε προηγούμενο Π. Συμβούλιο.(Βλ. Ανακοίνωση “Μη μου τους …εφοπλιστές τάραττε”)

Με την απόφαση αυτή (αν δεν γίνει μπαλάκι), ο αριθμός των δρομολογίων στο νησί μας, δε θα είναι συνάρτηση της ικανοποίησης των αναγκών των κατοίκων αλλά του συμφέροντος των πλοιοκτητών.

Είναι απαράδεκτο, στις σημερινές δύσκολες συνθήκες για τους νησιώτες, λόγω πανδημίας και μέτρων προστασίας, οι πλοιοκτήτες της γραμμής, να απαντούν με καραντίνα μέσα στην καραντίνα. Αξιώνοντας ακόμα περισσότερα χρήματα, έχουν δέσει το 95% των πλοίων Πορθμειακής γραμμής Κέρκυρας – Ηγουμενίτσας – Παξών.

Αποτέλεσμα, οι πραγματικές ανάγκες των κατοίκων να μην εξυπηρετούνται (μεταφορά τρόφιμων, ασθενών, εμπορευμάτων, επιβατών..), εκατοντάδες ναυτεργάτες να είναι στην ανεργία και όσοι εργάζονται να δουλεύουν σε συνθήκες άγριας εντατικοποίησης (12ωρες την ημέρα).

Τη στιγμή που οι μικροεπαγγελματίες καταστρέφονται, οι εργαζόμενοι χάνουν το 50 % του μισθού τους, χιλιάδες εργαζόμενοι έχουν ήδη περάσει στην ανεργία, οι πλοιοκτήτες θέλουν να βγουν και κερδισμένοι.

Τη στιγμή που διαχρονικά, απολαμβάνουν κρατικών χρηματοδοτήσεων, φοροαπαλλαγών και φοροελαφρύνσεων, έχουν υψηλά έσοδα κατά την τουριστική περίοδο, οι τιμές των εισιτηρίων παραμένουν υψηλές, (παρά την πτώση της τιμής του πετρελαίου) και οι εργασιακές σχέσεις των ναυτεργατών συνεχώς επιδεινώνονται, οι νησιώτες γίνονται έρμαια των εκβιασμών τους.

Τα ποσά και η κατανομή των συγκεκριμένων επιδοτήσεων, επιβεβαιώνουν ότι ανάμεσα στα 6 νησιά μας και τα Διαπόντια η κυβέρνηση… αγαπάει πιο πολύ …τους εφοπλιστές!!!

63.000 ΕΥΡΩ για την Κέρκυρα, αντιστοιχούν σε 21 δρομολόγια /εβδομάδα= 3/ημέρα

105.000 Κυλλήνη-Κεφαλονιά αντιστοιχούν σε7δρομολόγια/εβδομάδα= 1/ημέρα

150.000 Κυλλήνη-Ζάκυνθος αντιστοιχούν σε 10 δρομολόγια/εβδομάδα=1,… /ημέρα

Δεν διαιρούμε με τον πληθυσμό και τα μίλια, γιατί δεν διαιρούνται έτσι οι ανάγκες μας.

Είναι ανάγκη εδώ και τώρα να έχουμε επαρκή δρομολόγια, ακόμη και σε συνθήκες πρόσκαιρης μειωμένης επιβατικής κίνησης που να εξυπηρετούν τις σύγχρονες ανάγκες μας.

Κριτήριο οι ανάγκες και όχι το ιντερέσο!

10 χρόνια μνημόνια – Grexit και διάλυση της ΕΕ: τι καλό έχουν να περιμένουν οι λαοί;

Γιώργος Λαμπρινίδης

Στο προηγούμενο σημείωμα ισχυριστήκαμε ότι η ΕΕ και η Ευρωζώνη δεν πρόκειται να διαλυθούν όσο κρατάει ο στρατηγικός συμβιβασμός των γαλλο-γερμανικών μονοπωλίων. Και θα διαλυθούν μόλις αυτός ο συμβιβασμός σπάσει. Επίσης, υποδείξαμε τους ΣΕΒ των δύο χωρών και τον πανευρωπαϊκό ΣΕΒ (MEDEF, Mouvement des Entreprises de France, Γαλλικός ΣΕΒ. BDI Bundesverband der Deutchen Industrie, Γερμανικός ΣΕΒ. ΕRΤ, European Roundtable of industrialists, Πανευρωπαϊκός ΣΕΒ) ως όργανα αυτών των μονοπωλίων, στις ανακοινώσεις και δράσεις των οποίων μπορούμε να παρακολουθούμε και την εξέλιξη του συμβιβασμού που αναφέραμε.
Πέρα όμως από τη γαλλογερμανική σχέση, μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα και για τις άλλες χώρες από αυτούς τους οργανισμούς. Για παράδειγμα, δεν θα σας φαινόταν περίεργο να γίνεται συζήτηση για GREXIT όταν η Ελλάδα έχει την αντιπροεδρία του ERT με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της ΤΙΤΑΝ;
Ας πούμε όμως ότι γίνεται τζέρτζελο, σαν αυτό που έγινε στην Αγγλία. Το ερώτημα είναι: οι λαοί έχουν κάτι θετικό να περιμένουν από έναν τέτοιο αναβρασμό; Είναι αυτή μια ευκαιρία για ρήγματα; Μια άλλη πλευρά αυτής της ερώτησης είναι: έχει νόημα (για το λαό πάντα) η έξοδος από την ΕΕ, χωρίς ανατροπή των παραγωγικών σχέσεων, χωρίς εργατική, λαϊκή εξουσία; Το ερώτημα αυτό είχε τεθεί και στον αντιμνημονιακό χυλό της εποχής που ζητούσε να μπει η διαχωριστική γραμμή των πολιτικών συμμαχιών εκεί που βόλευε την αστική τάξη.
Από την εμπειρία της ΕΕ από τις απαρχές της μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προκύπτει αβίαστα ότι οι λαοί ήταν διακοσμητικό στοιχείο στη λήψη αποφάσεων για την εξέλιξή της. Τη δεκαετία του 1970 μάλιστα γίνονταν και διαδηλώσεις με αίτημα τη συμμετοχή του λαού στις αποφάσεις (πχ δημοψήφισμα). Κάποια δημοψηφίσματα έγιναν, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αύξησαν τη συμμετοχή του λαού στις αποφάσεις, ούτε έκριναν τελικά κάτι. Κάπου μάλιστα αγνοήθηκαν (πχ το 50-50 υπέρ στη Γαλλία, το «μικρό ναι») ή κάπου ακυρώθηκαν (πχ στην Ιρλανδία στα μέσα του 2000, με το φόβο ότι θα ήταν αρνητικό). Καλά, τα δικά μας δεν τα αναφέρω, τα θυμόμαστε όλοι τα καραγκιοζιλίκια με τον έρπη και τις 17 ώρες που συγκλόνισαν τον κόσμο …του Αλέξη. (Μα καλά, αυτό το παιδί δεν ξενυχτούσε ποτέ; Ούτε σαν φοιτητής; τίποτα;)
Αν λοιπόν έμενε ή έφευγε η Ελλάδα από την ΕΕ κατά τη διάρκεια της κρίσης του 2008, αν φύγει στο μέλλον, αν διαλυθεί η ΕΕ ή μετατραπεί σε μια μικρότερη ή σε δύο, ή αλλάξουν οι συμμαχίες του κεφαλαίου με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα κι αυτό το BREXIT, δεν ήταν ούτε θα είναι θέλημα λαού, εφόσον αυτός δεν έχει την εξουσία. Αν ήταν έτσι, θα μπορούσε να επιβάλλει και… σοσιαλισμό χωρίς να πάρει την εξουσία! Το επιχείρημα ότι οι αστοί θα αφήσουν τις συμμαχίες τους επειδή τους πιέζουν οι λαοί είναι παράλογο, αντίθετα το πιο λογικό είναι να τις ενισχύσουν όσο πιο πολύ απειλούνται. Αν λοιπόν οι αστοί διαλύσουν μια συμμαχία αυτό σημαίνει ότι (εκτιμούν) ότι θα τους συμφέρει, όπως στην Αγγλία, και αν (εκτιμούν ότι) τους συμφέρει, αυτό σημαίνει σε απλή ταξική διάλεκτο ότι ο λαός θα χάσει.

Το θέμα μπορεί να κλείσει εδώ αλλά δεν κλείνει. Υπάρχουν τρία ζητήματα. Πρώτον, οι εκτιμήσεις μπορεί να είναι λάθος, δεύτερον, η χασούρα του λαού διακρίνεται σε απόλυτη και σχετική και τρίτον, υπάρχει ένα θέμα αρχής για το λαό. Ας τα δούμε αναλυτικά.
Η πιθανότητα να κάνει λάθος η αστική τάξη στις εκτιμήσεις της υπάρχει εκ των πραγμάτων λόγω της αναρχίας στην παραγωγή που κυριαρχεί στον καπιταλισμό. Εδώ μπορεί να κάνει λάθος η εργατική τάξη όταν έχει την εξουσία κι έχει σχεδιασμένη παραγωγή, λόγω πχ του ανταγωνισμού με τον καπιταλισμό. Άρα, είναι λογικά συνεπές κι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι η αστική τάξη κάνει (και) λάθος εκτιμήσεις. Αυτό που είναι όμως δύσκολο να υποστηρίξει κανείς και ελαφρώς αλαζονικό είναι ότι θα μπορέσει η εργατική τάξη να κάνει σωστές εκτιμήσεις εκεί που αποτυγχάνει ο ταξικός εχθρός της. Είναι εύκολο να λες εκ των υστέρων ότι εκεί και τότε η αστική τάξη έκανε λάθος εκτίμηση, και άλλο να το λες για τα μελλούμενα. Οι αστοί έχουν τεράστια επιτελεία και το ένστικτο του καρχαρία που μυρίζει αίμα όταν πρόκειται για το συμφέρον τους. Επίσης, κι αυτό είναι καλό να το θυμόμαστε πάντα, οι αστοί έχουν επίγνωση της περίπτωσης να κάνουν λάθος και γι’ αυτό μαζί με μια εκτίμηση φτιάχνουν και την αντίθετή της. Αυτό γίνεται με πολύ αυθόρμητο τρόπο, γιατί οι αστοί δεν είναι μια γροθιά παρά μόνο όταν βρίσκονται απέναντι σε εργάτη. Συχνά έχουν τόσο αντιτιθέμενα συμφέροντα, όπως για παράδειγμα στη Γαλλία που ενώ είναι με τα μπούνια στην συμμαχία με τους Γερμανούς καπιταλιστές, έχουν και το σενάριο της αποχώρησης να παίζει.
Συνεπώς, είναι δύσκολο να ελπίζουν οι λαοί σε ένα λάθος της αστικής τάξης. Θα πρόσθετα πως είναι και αναξιοπρεπές. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να αξιοποιείται στο έπακρο κάθε λάθος και να μελετιούνται από τους εργάτες όλα τα σενάρια των αφεντικών.
Το δεύτερο ζήτημα που αναγνωρίσαμε είναι ότι η διάκριση ανάμεσα στην απόλυτη και σχετική θέση της εργατικής τάξης. Τι σημαίνει αυτό καταρχάς; Η θέση του εργάτη μπορεί να βελτιώνεται απόλυτα, αλλά να μένει σταθερή ή και να μειώνεται σχετικά. Αν χειροτερεύει απόλυτα, χειροτερεύει και σχετικά. Η θέση του εργάτη εξαρτάται από το μέρος του προϊόντος που καρπώνεται κι αυτό με τη σειρά του από το βαθμό εκμετάλλευσης. Σε απλά λόγια, ο εργάτης το 2000 ζούσε σίγουρα καλύτερα από τους γονείς του και τους παππούδες, είχε πλυντήριο ρούχων και πιάτων, αυτοκίνητο, κινητό τηλέφωνο κλπ. Τα νοσοκομεία ήταν καλύτερα (πιο ικανά να αντιμετωπίσουν ασθένειες), το ίδιο και τα σχολεία. Η σύγκριση όμως δεν γίνεται με το 1950, αλλά με τις παραγωγικές δυνάμεις του σήμερα. Τι νόημα έχει να πούμε ότι αν χτυπούσε ο κορονοϊός το 1950 θα είχαμε πεθάνει όλοι; Το ζήτημα είναι ότι, ενώ υπάρχουν τα μέσα να αντιμετωπιστεί ο ιός με τεστ και ΜΕΘ, ο λαός είναι αντιμέτωπος με μια γεν-ι-οκτονία. Για να μην επεκταθούμε άλλο σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον θέμα, η θέση του λαού σε μια αποχώρηση μπορεί να βελτιωθεί απόλυτα από μια επιλογή της αστικής τάξης, αν και μπορεί να χειροτερεύσει σχετικά. Αυτό μπορεί να γίνει κυρίως μέσω της ανισόμετρης ανάπτυξης και της μεταφοράς πλεονάσματος από μια χώρα σε μια άλλη. Συνεπώς, όσο πιο ψηλά είναι στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα μια χώρα, τόσο πιο πιθανό είναι να συμβεί αυτό. Βέβαια, προϋπόθεση είναι να ανέβει η παραγωγικότητα της εργασίας και ο βαθμός εκμετάλλευσης. Το θέμα δεν κλείνει εδώ, ίσα-ίσα μόλις που άνοιξε.
Τέλος, το ζήτημα αρχής που αναφέραμε αφορά στη σταθερή θέση της εργατικής τάξης για διάλυση των συμμαχιών της αστικής τάξης. Η ψήφος ενάντια στο Μάαστριχτ, η θέση κατά της ένταξης μιας χώρας στην ΕΕ δεσμεύει την εργατική τάξη να ψηφίσει και υπέρ της αποχώρησης. Όπως δεν ισχυρίζεται κανείς ότι η μη ένταξη μιας χώρας σημαίνει σοσιαλισμό ή καλό για το λαό, έτσι και η αποχώρηση δε σημαίνει λύση των προβλημάτων. Αντιθέτως, αν όλα πάνε καλά για τους αστούς και η χώρα είναι χαμηλά στην πυραμίδα, μπορεί να σημάνει και όλεθρο για το λαό. Όμως αυτό μπορεί να συνέβαινε και με την ένταξη. Με αυτήν την λογική, η εργατική τάξη θα έπρεπε να έχει διαφορετική θέση ανάλογα με τη χώρα και έτσι να έρχεται και σε εσωτερική σύγκρουση για αυτό το θέμα.
Κάποιες αναλύσεις υποστηρίζουν πως αν μια ρήξη (πχ Grexit) γινόταν εξ αρχής, το κόστος θα ήταν ελεγχόμενο και πάντως μικρότερο από ό,τι οι συνέπειες των μνημονίων για τον ελληνικό λαό. Κάποιοι πρόσθεταν όμως ότι εφόσον δεν έγινε εξ αρχής, ήταν δύσκολο να επιλεγεί στη συνέχεια, καθώς θα έφερνε επιπρόσθετα βάρη. Θα ρωτήσει κανείς: είναι αξιόπιστοι τέτοιοι υπολογισμοί; Παίζει κάποιο ρόλο η επιλογή της στιγμής, το κατάλληλο timing;
Με βάση τα όσα είπαμε μέχρι τώρα, το βασικότερο λάθος αυτών των θεωρήσεων είναι η αταξική προσέγγιση. Ότι δηλαδή οι κυβερνήσεις-μαριονέτες των αστών ή οι αστοί στην κυβέρνηση, όπου μπλέκονται άμεσα, νοιάζονται ποια λύση είναι λιγότερο επώδυνη για το λαό! Δεν υπάρχει καλύτερη δήλωση αδιαφορίας περί αυτού από την προτροπή του πλανητάρχη για κατάποση χλωρίνης!!!
Τα παραπάνω ερωτήματα έχουν το εξής νόημα. Από τη μία, είναι διάλογος εντός της αστικής τάξης στην Ελλάδα που εξέταζε το αν θα φύγει και το πότε. Λόγω αυτής της ενδιάμεσης προς χαμηλής θέσης της χώρας στην πυραμίδα, αλλά του συγκεκριμένου καταμερισμού εργασίας, η αστική τάξη εμφανίστηκε εδώ προβληματισμένη για την πορεία των επιχειρήσεών της (κι όχι για τα μπαούλα της με παραδάκι που ήταν καλά φυλαγμένα εκτός χώρας). Αυτές οι επιχειρήσεις είχαν κάποια χασούρα όχι τόσο σε απόλυτους όρους, αφού οι 300 μεγαλύτερες  εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες επέστρεψαν στην κερδοφορία ένα χρόνο μετά την κρίση. Όχι. Το πρόβλημα ήταν το ποσοστό του κέρδους και το μερίδιο αγοράς κυρίως στις εκτός Ελλάδας αγορές. Εκεί μπορεί να έχαναν οι ελληνικές επιχειρήσεις (βγάλτε μαντιλάκια για τα δάκρυα, ένα δάκρυ για κάθε 1 πιθανή ποσοστιαία μονάδα κέρδους κάτω από τους ανταγωνιστές). Εξέταζαν λοιπόν και το ενδεχόμενο της εξόδου, μήπως το πλήγμα (όχι για το λαό, αλλά για το κέρδος) ήταν μικρότερο. Αυτό ήταν το λεγόμενο Plan B της αστικής τάξης, που το χρειαζόταν τόσο για διαπραγματευτικούς λόγους, όσο και για πραγματικούς. Αφορούσε μόνο ένα τμήμα της αστικής τάξης.
Από την άλλη, κι ίσως τη σημαντικότερη πλευρά, αυτή η συζήτηση απευθυνόταν στη μεσαία τάξη και τη συμμαχία της με την αστική τάξη. Κομμάτια της μεσαίας τάξης της πόλης και της υπαίθρου καταστράφηκαν, κάποια τμήματα προλεταριοποιήθηκαν και γενικώς η μεσαία τάξη στραπατσαρίστηκε πολύ. Αυτοί ήταν που στήριξαν τις στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης με την ελπίδα ότι θα γλείψουν από το κόκκαλο. Η συντήρηση της τάξης αυτής, αλλά και η κοινή εμπειρία λένε ότι κάποιοι όντως έγλειψαν από το κόκκαλο και κάποιοι βρήκανε και κρέας. Τώρα όμως τα πράγματα αλλάζανε. Κι επειδή ο βιοτέχνης εμποράκος μεγαλοαγρότης μας μετράει το σακούλι πριν αποφανθεί πού θα ρίξει την ψήφο εμπιστοσύνης του, έπρεπε η ελπίδα να συντηρηθεί χωρίς τα λεφτά των επιδοτήσεων, χωρίς τις εργολαβίες σε μεγάλες επιχειρήσεις και με κούρεμα PSI από πάνω. Εδώ η συζήτηση και οι πιέσεις ήταν πέρα για πέρα αληθινές.
Δεν υπάρχει ασφαλέστερο κριτήριο από την ερώτηση «ποιος για ποιον;». Αν ο λαός πρέπει να βγάλει ένα συμπέρασμα από τα 10 χρόνια μνημονίων, και πρέπει να βγάλει πολλά, είναι ότι δεν είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα. Για την ακρίβεια, όταν ο λαός μπαίνει στη φουρτούνα της κρίσης με τη βαρκούλα του, κάποιοι είναι σε μια θαλαμηγό που, όχι μόνο δημιούργησε την κρίση, αλλά κάνει τέτοια απόνερα για να τη σκαπουλάρει ώστε η βαρκούλα να ντεραπάρει μια ώρα αρχύτερα. Το θέμα είναι αυτοί που είναι στη μαούνα και στο μικρό κότερο κι αναρωτιούνται αν πρέπει να πέσουν στη θάλασσα και πότε. Ας τη θυμούνται αυτήν την εμπειρία όταν ο λαός θα κάνει ρεσάλτο από τη βάρκα στη θαλαμηγό, κι ας μην τρέξουν πάλι να ρίξουν σωσίβιο στους μεγαλοκαρχαρίες. Άσχημα θα ‘ναι και γι’ αυτούς μια θάλασσα τιθασευμένη κι ασφαλής από τη συλλογική δράση των ανθρώπων;

Δείτε εδώ όλα τα άρθρα στη σειρά “Δέκα Χρόνια Μνημόνια”
Το τέλος της κανονικότητας και των ψευδαισθήσεων
Οι κρίσεις του καπιταλισμού και το τέλος των “χρυσών εποχών”
Κρίση χρέους: Το πρόσχημα που μετατράπηκε σε αιτία
Η εμπλοκή του ΔΝΤ στο μνημονιακό δάνειο
Η διάλυση της Ευρωζώνης και της ΕΕ: πότε θα γίνει και πώς θα το μάθουμε εγκαίρως;

Αυτή είναι η “τιμή” στους νεκρούς της Μαρφίν – Αποκαλυπτικά στοιχεία για την πολιτική τυμβωρυχία!

  (VIDEO)

Το Σάββατο η κυβέρνηση, δια του πρωθυπουργού, η Πολιτεία, δια της Προέδρου της Δημοκρατίας, πολιτικά κόμματα όπως το ΚΙΝΑΛ, προχωρούν στην τοποθέτηση “τιμητικής πλακέτας” στο σημείο που έχασαν τη ζωή τους τα τρία τραγικά θύματα του εγκλήματος που διαπράχτηκε πριν από 10 χρόνια στο υποκατάστημα της Μαρφίν. 

 

Μετά τα στοιχεία που παρέθεσε ο Νίκος Μπογιόπουλος στο ραδιόφωνο του Real (Πέμπτη 7/5/2020) για την δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης και για το γεγονός ότι 20 μέρες μετά την απόδοση… “τιμής”, στην δικάσιμο που έχει οριστεί για την 1η Ιουνίου, το Ελληνικό Δημόσιο ζητά την αναίρεση της δικαίωσης των συγγενών των θυμάτων από τα διοικητικά δικαστήρια, ας αποφανθεί ο ακροατής/αναγνώστης: 

Τι είναι “τιμή”, τι είναι “σεβασμός”, τι είναι “εθνική ενότητα” και τι είναι “πολιτική τυμβωρυχία”, “πολιτική σκοπιμότητα”, “πολιτική αναίδεια”, “πολιτική χυδαιότητα” “πολιτική υποκρισία”. Και τι, τελικά, σημαίνουν λέξεις όπως “ντροπή” και “φιλότιμο”.    

Ακούστε το ηχητικό απόσπασμα:

Για το στυγερό έγκλημα στη Μαρφίν

Δέκα χρόνια από το στυγερό έγκλημα στη Μαρφίν. Από το θάνατο 3 ανθρώπων:  Του Επαμεινώνδα Τσάκαλη (36 ετών), της Παρασκευής Ζούλια (35 ετών) και της 4ων μηνών εγκύου  Αγγελικής Παπαθανασοπούλου (32 ετών).

Δέκα χρόνια που το κράτος της ολιγαρχίας – το κράτος που θα έπρεπε να απολογείται για την ατιμωρησία των… ανεξακρίβωτων δολοφόνων –  διατάσσει και εντέλει τους εκάστοτε τυμβωρύχους του να βυσσοδομούν στη μνήμη των αδικαίωτων θυμάτων για να προβοκάρουν το εργατικό και λαϊκό κίνημα. 

Είναι τόσος ο πόνος για τον χαμό και η οργή για το αδικαίωτο των νεκρών, που καθίσταται υποχρέωση και ευθύνη να μην παραιτηθούμε ποτέ: Κατάδειξη της στυγνότητας του προβοκατόρικου εγκλήματος που διαπράχτηκε από τους φονιάδες την 5η Μάη του 2010. 

Είναι τόση η αθλιότητα των υπόλογων τυμβωρύχων που καθίσταται υποχρέωση και ευθύνη να μην παραιτηθούμε ποτέ: Υπενθύμιση όλων όσα το κράτος, οι κυβερνήσεις του και οι μηχανισμοί ασφαλείας του, αποσιωπούν, διαστρεβλώνουν και συγκαλύπτουν. 

Γεγονότα, στοιχεία και αναπάντητα ερωτήματα που δέκα χρόνια μετά επιμένουν να ζητούν απαντήσεις, καταγράφηκαν στην σημερινή εκπομπή (5/5/2020) του Νίκου Μπογιόπουλου στον Realfm.       

Ακούστε το ηχητικό απόσπασμα: 

Υπενθυμίζουμε επίσης: 

Λόγω των τεράστιων κενών ασφαλείας στο κτίριο, ένοχοι κρίθηκαν οι: Κωνσταντίνος Βασιλακόπουλος (διευθύνων σύμβουλος Marfin) Εμμανουήλ Βελονάκης (υπεύθυνος ασφαλείας κτιρίου), Άννα Βακαλοπούλου (υπεύθυνη καταστήματος).

Οι πρώτοι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 22 ετών και η διευθύντρια του καταστήματος σε 5 έτη και ένα μήνα, για τις ανθρωποκτονίες από αμέλεια τριών υπαλλήλων και τις σωματικές βλάβες άλλων 21 υπαλλήλων. Το δικαστήριο δεν αναγνώρισε κανένα ελαφρυντικό στους καταδικασθέντες, ενώ έδωσε αναστέλλουσα δύναμη στην έφεση, θέτοντας όμως όρο για τους δύο πρώτους κατηγορούμενους την καταβολή, εντός 40 ημερών, χρηματικής εγγύησης 30.000 ευρώ. Έτσι όταν τελείωσε η διαδικασία οι καταδικασθέντες αποχώρησαν για τα σπίτια τους μιας και η ποινή είχε ανασταλτικό χαρακτήρα.

Τα τεράστια κενά στα μέτρα ασφαλείας καθιστούσαν το κτίριο μια ζωντανή παγίδα θανάτου:  Υπήρχε μόνο μία έξοδος κινδύνου που βρισκόταν στο ισόγειο του κτιρίου και δίπλα από την κύρια είσοδο της τράπεζας, η οποία ήταν κλειδωμένη με ιδιαίτερα σύνθετο τρόπο. Κλειδωμένες ήταν δύο ακόμα έξοδοι διαφυγής, ενώ μία ακόμα  οδηγούσε σε ένα «κλουβί» (χώρο με σιδερένια κιγκλιδώματα). Η σωτηρία 14 υπαλλήλων της τράπεζας έγινε δυνατή μέσω μιας τουαλέτας που είχε μείνει συμπτωματικά ανοικτή λόγω προβλήματος στην αποχέτευση. Η τράπεζα δεν είχε το απαιτούμενο πιστοποιητικό πυρασφάλειας που εκδίδεται από την Πυροσβεστική Υπηρεσία αφού δεν υπήρχε μελέτη του χώρου, στην οποία θα αναφέρονται τα συγκεκριμένα μέτρα πυρόσβεσης που προβλέπονται από τη νομοθεσία. Επιπλέον, δεν είχε γίνει καμιά εκπαίδευση και ούτε είχε ποτέ πραγματοποιηθεί κάποιου είδους άσκηση εκκένωσης του κτιρίου.

Στον Τύπο αλλά και στην δίκη καταγράφηκε επιμονή των υπευθύνων για την λειτουργία του καταστήματος την ημέρα της απεργίας, παρά τις υποδείξεις περί του αντιθέτου και την συνεχή επίκληση του κινδύνου που μπορεί να προκύψει, ενώ καταγγέλθηκε ότι χρησιμοποιήθηκε και ο φόβος της απόλυσης.

Οι συγγενείς των θυμάτων κινήθηκαν νομικά κατά της τράπεζας και πέτυχαν αποζημιώσεις στους συγγενείς του ενός θύματος και στους υπαλλήλους που εγκλωβίστηκαν στο κτίριο, ωστόσο τόσο με απόφαση του Αρείου Πάγου όσο και με αναιρέσεις από πλευράς του Δημοσίου στα διοικητικά δικαστήρια (που είχε δικαιώσει όλες τις οικογένειες των θυμάτων), προωθείται έως και η πλήρης αναίρεση των αποφάσεων!  

Για την φυσική αυτουργία, κατηγορήθηκαν από τις διωκτικές αρχές δυο αθώοι: Οι Θοδωρής Σίψας και Παύλος Αντρέεβ. Απηλλάγησαν τον Οκτώβριο του 2016. 

Ο πρώτος δήλωνε εξ αρχής ότι δεν είχε καμία εμπλοκή με την επίθεση και ότι βρέθηκε στο σημείο για να υποδείξει στην Πυροσβεστική το σημείο του εγκλωβισμού. Κατά την απολογία του ανέφερε: “Δηλώνω αθώος. Έχω καταδικάσει την επίθεση στην τράπεζα Marfin από το 2011. Ως άνθρωπος που αγωνίζεται για τη αντιεξουσια και την ελευθερία δεν θα μου επέτρεπα να κάνω αυτό για το οποίο κατηγορούμαι”. O δε Αντρέεβ δήλωνε εξ αρχής πως δεν ήταν καν στην πορεία, καθώς δούλευε.

Οι κατηγορούμενοι “τσουβαλιάστηκαν” από την Αστυνομία με “στοιχείο” ότι κατονομάστηκαν από ανώνυμη επιστολή! Ουδέποτε αναγνωρίστηκαν από κανέναν μάρτυρα και το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο προχώρησε στην απαλλαγή τους.

Το μεγάλο (και ουσιαστικό) ζήτημα της ηθικής αποκατάστασης των θυμάτων και των οικογενειών τους, παραμένει: Σύλληψη των στυγνών δολοφόνων – Τιμωρία των πραγματικών ενόχων. 

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Πρόγραμμα Αναπαραγωγής Ήχ

Τριαντάφυλλος Μπαλωμένος: Η ελπίδα είναι ηλιαχτίδα κάθε μαχητή, γένους… ταξική

Από iraklis3

Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ
ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ ΚΑΘΕ ΜΑΧΗΤΗ…
ΓΕΝΟΥΣ… ΤΑΞΙΚΗ .

Πριν ακόμα γεννηθώ, μέσα σου,
κλώτσαγα σπλάχνα για να βγω…
-Μάννα μου, μη με πονάς κι εσύ…
«-Άχ… τι πήγα να κάνω παιδάκι μου…»
με δάκρυα στα μάτια σου,
μου είχες πει …
2
Απρόθυμη μητρότητα
– στης φτώχειας το τσαρδί-,
σ’ ένα λάθος έμβρυο,
Μήδεια της κύησης,
πάλευε να γενεί…
Αντίστασης αρχή εμβρυακή …
3
Κι ύστερα ύψωσα κάστρο μέσα μου
για σένανε ζωή , σαν όστρακο σε απειλή,
στο πρώτο διάβα του σχολειού την αυλή,
εκεί σου έμελλε σκοπευτήριο να γενεί…
Γκεστάπο δάσκαλε δεν τη σκότωσε,
η χαριστική σου βολή’
4
…κι ας τη σημάδεψε με βόλι φωνή,
στην παρθενική της γνώσης τη στιγμή, ,
ο πυροβόλος δείκτης σου είχε στήσει απόσπασμα
και στον τοίχο δυο παιδάκια,
5
…φονιά εκπαιδευτή…
… «…θα το κάνεις ρόιδοοο,
άμα μάθεις όσα έμαθε αυτή…»
Αντίσταση πάλι,
χέρι με χέρι αδερφή…!!!
6
Εμείς πονούσαμε κάθε στιγμή…
Καιάδας η φτώχεια κι αναπηρία,
ο ρατσισμός, η ξενοφοβία…
Πολεμική ιαχή κι αιτία…
Να ο ορατός ιός σου κοινωνία…
αποκλεισμός και τιμωρία.
7
Ο Κάρολος κι ο Ιπποκράτης
απήγγειλαν κατηγορώ στον αίτιο εχθρό.
Έγκλημα και τιμωρία,
όταν μηχανή της αρπαχτής είναι,
η υγεία, η κοινωνία…
8
Η ανθρωπότητα στη βαρβαρότητα,
μ’ αγκάθια ανθεί…!!!
Αντίσταση για το άνθος,
τ’ αγκάθι με τα παράσιτα ξιφομαχεί…!!!
9
Σκόνη, θρύψαλα και ρωγμές
των μεταλλωρύχων οι χρυσοφόρες ζωές.
Τα κουβαλάνε μέσα τους θανατηφόρα χτικιά’
…σε μάτια, χείλη, στόμα, σωθικά…
Ζωές που στέκουν ξωτικά…
10
Και δεν ήταν καλλονές,
στις υπόγειες στοές,
δεν υπάρχουν καλλιστεία
για φθισικές πνοές.
11
Φθίνει η ζωή
όπου τον πλούτο σου εργατιά,
κάθε κηφήνας ληστρικά τον απομυζεί…
Κι Αντίσταση πάλης εργατική…!!!
12
Για σένα φόρεσα χακί…
Η μελιτοφόρος δουλειά
είναι κυψέλη εργατική
και στης συνείδησής τους ανθήρες
την επικονίαση επιτελεί…
13
Όπου η γύρη ανθεί,
μελίσσι η εργατιά
και στην κυψέλη κοινωνεί!!!
Στ αεράκι το γυρεόκοκκο μπόλι
το δίκιο του εργάτη και είναι τιμή.
14
Φιλόσοφοι και ποιητές
γράψανε μανιφέστα,
συγγράμματα κι ωδές…
15
Κι αν «σε κάθε κόγχη,
όπου κι αν πάει
όπου σταθεί … » η ζωή,
«χαλάει» κι αιμορραγεί,
16
Ποιητή μου του πάθους,
της κοινωνίας το έλκος
επιταγή κι υποταγή εστί,
λεπίδα – κι εχθροί μας – αμφίστομη,
όταν αφέντες και δούλοι
ομονοούν μαζί …ούλοι…
17
Κι Αντίσταση συνείδησης
της μέλισσας το κεντρί.
Αντίσταση για την κυψέλη,
αυτή είναι θανή για τη ζωή…
18
Για σένα έριξα στα σκότη
τις φρούδες ελπίδες μου στρατιώτη ότι,
στις μεγάλες προσδοκίες μου
των ιδεαλιστικών μου χρονών …
19
Αφελή μου συνείδηση μάτωνες σ’ έρωτες
αρχόντων και ξωμάχων λαών.
…σκάντζα βάρδια για ένα κομμάτι ψωμί,
λεγεωνάριος στων πολέμαρχών μας την αυλή.
20
Και σε κάθε λάθος μάθησης σπουδή…
Τραγική ματαιότης του γενίτσαρου η ζωή.
Να ‘χεις για σύμμαχους θεριά,
και… να τα ταΐζεις με τα δικά σου τα παιδιά;
21
Ω τι βεβαιότης,
τι προσδοκία,
του ταξικού μαχητή…
Τι μετάλλαξη αυτή;
Και Άνοιξη του ήλιου η σπορά όπου δει…
Αντίσταση μέσα στο κάστρο εκεί…
22
Και κάθε ανθρώπου γνωστική αρετή,
είναι η βίβλος του εργάτη εδώ στη γη.
…Εσύ μας έκανες άντρες, κάθε στιγμή…
Σε κάθε οίστρο σου φτύναμε χολή…
23
Σε κάθε στέρηση, ξεζούμισμα, ανισότητα,
αδικία, πόνο, αχαριστία, προσβολή.
Εσύ μας υπέβαλες σε ψαύση συμμαχίας ταξική,
γιατί μάτωνες σε κάθε ανάγκη σου,
άφραγκη στων εμπόρων μας την αυλή…
24
« Ιφιγένεια εν Αυλίδι» στον πόλεμο τους,
καθημερινώς ο λαός αμνός τους…
Κάθε γνωμικό τους θεριό τους…
Όταν η τυραννία την αναρχία,
«ΝΟΜΟ ΚΑΙ ΤΑΞΗ» την διαλαλεί,
25
Κάθε έλλογος την «κανονικότητα» πολεμάει,
κι η «παρανομία» τούτη είναι μάχη ιερή…!!!
Έξυσε πάτο στο βούρκο τους η ηθική χλιδή,
κι ο «παλιάτσος» λαός φινάλε τους και δική του αρχή…
26
Για σένα ντύθηκα γαμπρός,
και σου είπα…
«ΖΩΗ ΜΟΥ Σ’ ΑΓΑΠΩ!»
κι αναστήσαμε ζωές τρείς,
εμείς οι δυο…
27
Τρείς μοναδικούς σου μαχητές,
σε θάλασσες και στεριές…!!!
… ανθούς κι Αντίστασης σπορές…
28
Μα δεν ήθελα να ματώνεις
στης «αγάπης το ύπουλο σχολειό»,
Κει που οι άνθρωποι μαθαίνουν να ζουν,
«… με όλους καλοί,
Και… « ΣΩΠΑ… ΣΩΠΑ … ΣΩΠΑ…!!!»
Δουλική συνταγή.
29
..αρνάκια θρεφτάρια στου καθενός χασάπη,
τη στάνη για σφαγή…
Αντίσταση στη «λογική»…
«σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω…»,
Είναι το άλλο μισιακό στη βαρβαρότητα αυτή.
30
Μάννα μας γη, θάλασσα κι ουρανοί ,
λεύτερη είναι μόνο η ζούγκλα σου,
οι καρχαρίες, τ’ αρπακτικά,
κι άνθρωποι θηράματα σε πόλεις και χωριά,
με κόγχες κλουβιά…
31
Σύντροφος θέλω να αξιωθώ
με κάθε άνθρωπο στη γη,
Που παλεύει κάθε μέρα,
ΟΡΘΙΟΣ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙ,
…να μην είναι αρνί…
32
Και τ’ άδικο στη ρίζα του
να ξεχερσώνει κάθε στιγμή.
Ν’ ανθίζει για όλους,
χωρίς τα παράσιτα του εκμεταλλευτή…
33
…Αντίσταση στην ανισότητα και την δικαιοαρπαγή…
34
Η ερήμωση στην ψυχή είναι των ζώντων όντων,
του πλανήτη η πληγή…
SOS o πλανήτης οικόπεδο φλέγεται,
ως ιδιόκτητη γη,
35
κι η ανθρωπότητα σε πανδημία νοσεί.
Σιαμαία αδελφάκια
με τη πανδημία, η κλιματική αλλαγή.
όταν είναι … πουγκί…
36
Κ’ η ανθρωπότητα σε φυλακή,
αφέντες και δούλοι ζουν άνισα, αλλά ως θνητοί…
Αντίσταση είναι η υγεία, του πλανήτη η σωτηρία,
ο δρόμος του ήλιου χωρίς διόδια, η ελευθερία!!!
37
Ζω, ερωτεύομαι,
μαθαίνω, σκέφτομαι, επιλέγω, παλεύω στρατεύομαι…
Σε κάθε ανθρώπου την σκέψη την απελευθερωτική,
κι όπου ο έρωτας παλεύει πλάτη με πλάτη στη γη…
στου κάθε Εγώ τη μοναχική κι ανέραστη ζωή φυλακή…
38
Ο μόνος πόλεμος που δίκιο κουβαλάει και νίκη λαϊκή,
είναι για ν’ ανθίσει του «Εμείς» η ελευθερία στη γη…
Η ελπίδα είναι ηλιαχτίδα κάθε μαχητή, γένους… ταξική… !!!
Κι Επανάσταση η μαία στου καινούργιου κόσμου τη γενετήσια στιγμή…!!!
39
Τη μελωδία της μεγάλης νύχτας από κλουβί σε κλουβί,
σιγοψιθυρίζει όλη τη γη για τη στενή μας φυλακή…
Ζωή μου δεν είναι αόρατος ο εχθρός, αλλά ο ιός…
40
Κι απ το δικό μας δίκιο …μόνο(!),
ΑΤΕΧΝΩΣ στίχους ποιώ,
41
Ζωή μου σ’ ότι σε κάνει φρικιό,
Γίνε αληταριό,
για να σου πω ξανά
και ξανά Σ’ ΑΓΑΠΩ…!!!
Τριαντάφυλλος Μπαλωμένος
4 Απρίλη του έτους του κορωνα.ι.ού

Διαχωριστική γραμμή

Οι προβλέψεις της Κομισιόν και οι «δραματικοί τόνοι» για την «ύφεση ιστορικών διαστάσεων» στέλνουν σε κυβερνήσεις και αστικά κόμματα σήμα επιτάχυνσης των αντιλαϊκών μέτρων για να θωρακιστούν το κεφάλαιο και η κερδοφορία του.
Η «καμπάνα» χτυπάει για άλλη μια φορά για την εργατική τάξη και το λαό, που καλούνται να πληρώσουν μια ακόμα καπιταλιστική κρίση, με φτώχεια, μαζική ανεργία και ένταση της εκμετάλλευσης, και μάλιστα πριν καλά καλά ξεπληρώσουν το «λογαριασμό» της... προηγούμενης.
Η «προετοιμασία εδάφους» από τα αστικά επιτελεία είναι φανερή, όπως και η προσπάθεια να παρουσιαστεί η καπιταλιστική κρίση ως «ουρανοκατέβατη», κάτι σαν «φυσικό φαινόμενο», όπως ο ιός που προκάλεσε την πανδημία.
Επιχειρούν και πάλι να θολώσουν τις αιτίες, για να κρύψουν τη διέξοδο για τους εργαζόμενους και να στείλουν το μήνυμα ότι είμαστε «όλοι» στην ίδια βάρκα και ότι όλοι πρέπει «να βάλουμε πλάτη» για να πληρώσει αδιαμαρτύρητα ο λαός και να τη βγάλει καθαρή το κεφάλαιο.
Ομως, και αυτή η καπιταλιστική κρίση, την οποία ασφαλώς επιτάχυνε η εκδήλωση της πανδημίας, έχει τη γνωστή αιτία: Τις αντιφάσεις του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, την τεράστια συσσώρευση κεφαλαίων που δεν βρίσκουν κερδοφόρες διεξόδους.
Αλλωστε, ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 8 Μάη 2019 - που δεν υπήρχε κορονοϊός - στις τότε εκτιμήσεις της Κομισιόν, γινόταν λόγος για «επιβράδυνση της παγκόσμιας ανάπτυξης και του παγκόσμιου εμπορίου», όπως και για «συνεχιζόμενη αδυναμία του μεταποιητικού τομέα» στην Ευρωζώνη, που επηρεάζουν αρνητικά τις «προοπτικές αύξησης του ΑΕΠ» για τις καπιταλιστικές οικονομίες της ΕΕ. Διαπιστωνόταν δηλαδή η τάση επιβράδυνσης και συρρίκνωσης της οικονομίας της ΕΕ, που ούτως ή άλλως κατέγραφε επισφαλείς ρυθμούς ανάπτυξης.
Επομένως, κάθε άλλο παρά «κεραυνός εν αιθρία» είναι η σημερινή καπιταλιστική κρίση, που για τη διαχείρισή της προτείνουν τώρα διάφορα «επεκτατικά μέτρα» με πακτωλό χρημάτων στους επιχειρηματικούς ομίλους, για να κρατήσουν «το κεφάλι έξω από το νερό», πατώντας στην πλάτη των λαών και ελπίζοντας σε μια γρήγορη ανάκαμψη.
Αντίστοιχα, οι εκτιμήσεις για ακόμα μεγαλύτερο βάθος της κρίσης στην ελληνική οικονομία - εξαιτίας και της περιβόητης «εξωστρέφειας» βασικών κλάδων, όπως ο Τουρισμός - αποκαλύπτουν ότι καμιά αξία δεν πρέπει να δίνουν οι εργαζόμενοι στα λόγια περί «βιώσιμης» και «δίκαιης» καπιταλιστικής ανάπτυξης, που δεν πρόκειται να υπάρξει στον αιώνα τον άπαντα.
Ο λαός χρειάζεται να αξιοποιήσει αυτήν την πείρα για να βρει τοίχο το κάλεσμα κυβέρνησης και αστικών κομμάτων για νέες θυσίες, προκειμένου «γρήγορα να επανέλθουμε στο ξέφωτο».
Πόσο μάλλον που ως «προϋπόθεση» για γρήγορη ανάκαμψη της οικονομίας παρουσιάζεται η επιτάχυνση όσων αντιλαϊκών μέτρων είχαν στα κιτάπια τους οι καπιταλιστές, όπως τα πρόσφατα αντεργατικά μέτρα των ΠΝΠ, οι σαρωτικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σε μια σειρά κλάδων, η ενεργότερη εμπλοκή στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.
Τους στόχους αυτούς υπηρετεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας από την κυβέρνηση να επιταχύνει και να επεκτείνει τη στήριξη στους επιχειρηματικούς ομίλους, στο όνομα μάλιστα της «προστασίας των εργαζομένων» και της «αποσόβησης της κρίσης», την οποία χρεώνει στην κυβερνητική διαχείριση.
Στην πραγματικότητα, παρουσιάζει τη δική του «εκδοχή» αντιμετώπισης της κρίσης ως πιο αποτελεσματική για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, κοροϊδεύοντας ξανά το λαό ότι με μια άλλη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος μπορεί να υπάρξει όφελος ταυτόχρονα για το κεφάλαιο και το λαό.
Ομως, ο λαός, οι εργαζόμενοι έχουν αρκετή πείρα, που χρειάζεται τώρα να αξιοποιήσουν, ξέροντας κι από την προηγούμενη κρίση ότι ή εκείνοι θα πληρώσουν ή οι καπιταλιστές. Πλήρωσαν ήδη πολλά και δεν πρέπει να δεχτούν να πληρώσουν ξανά, θυσιάζοντας τις ανάγκες τους για να κερδίζουν μια χούφτα παράσιτα. Αυτή είναι η πραγματική διαχωριστική γραμμή την «επόμενη μέρα», που είναι ήδη εδώ.