17 Ιαν 2014

ειναι γλυκο το πιοτο της αμαρτιας. . .

 ειναι γλυκο το πιοτο της αμαρτιας. . .



σημερα 17/1/14 κατα το ραδιοφωνικο ζαππινγκ επεσα πανω στον Χηνικολαου ο οποιος ειχε καλεσμενο τον Θανο Μικρουτσικο τον Κοτσιφα και συμπαρουσιαστη τον Μπογιοπουλο.
Ακουσα τον Μικρουτσικο να μας λεει οτι καλα τα λεει ο Μαρξ αλλα αυτο που χρειαζομαστε τωρα ειναι ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ(!!!!!) και κενσυανη οικονομικη πολιτικη.!!!!
Ευκολα προκυπτει για αλλη μια φορα το συμπερασμα οτι δεν αρκει να τραγουδας ή να μελοποιεις Μπρεχτ Ριτσο Χικμετ και αλλους, αλλα να τους αντιλαμβανεσαι-ασπαζεσαι κιολας, ειδαλλως δεν εισαι παρα ενας καλος τεχνικος της μουσικης και μελοποιεις ευκολα και Χρηστο Παναγιωτοπουλο ...
Ο Μικρουτσικος αφου μας ενημερωσε για τη φιλια του με τον Γιωργο Παπανδρεου-δειξε μου το φιλο σου να σου πω ποιος εισαι- εξεφρασε την απογοητευση και τη λυπη του που ο Αντωνης Σαμαρας δεν κρατησε την αντιμνημονιακη σταση που ειχε πριν αναλαβει την πρωθυπουργια και εχασε την ευκαιρια να καταγραφει ως ενας "μεγαλος αστος εθνικος ηγετης"!!! . . .-αλαλα τα χειλη των ασεβων ...
Βεβαιως εγω που θυμαμαι οτι ο Μικρουτσικος ηταν και υπουργος του Παπανδρεου το 93-96(?) γλυτωνω προσωρινα μοο την πτωση απο τα συννεφα γιατι αμεσως ερχεται ο Μπογιοπουλος με 2 απανωτα χτυπηματα να με ριξει στα ταρταρα λεγοντας οτι ζηλεψε ενα κειμενο του δεκαρικου του Κοτσιφα και χαρακτηρισε τον Μικρουτσικο ως "τον πιο ενδεδειγμενο να ανθρωπο να μιλησει για τα 100 χρονια που πλησιαζουν απο τη δολοφονια της Λουξεμπουργκ"...-χτυπα κι αλλο θα τ' αντεξω
Ο συνθετης απαντωντας ανεφερε οτι η κοινωνια που επαγγελεται ο Μαρξ "θα γινει μετα απο γενιες και δε μπορει να γινει τωρα"-κακομοιρε Τσε Γκεβαρα, Νικο Ζαχαριαδη, Ενρικε Λιστερ, Καρλος Μαριγκελα, Ερνεστ Τελμαν, Νικο Μπελογιαννη, Αγγελε Τσιτωτα, Μαχιρ Καγιαν, Μητσο Παπαρηγα Χο Τσι Μινχ και τοσοι αλλοι να μην εχετε την πνευματικη διανοια του καλλιτεχνη -"αυτο που μας χρειαζεται τωρα ειναι ενας καπιταλισμος κενσυανικου τυπου, δηλ μια κυβερνηση που θα εχει το ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ υπουργο οικονομιας". - και εδω για καποιον περιεργο λογο μου ερχεται στο νου ο στιχος του Μπιρμαν που μελοποιησε ο συνθετης που ανεφερε τα παραπανω για τον παροιμοιωδη μεσο ανθρωπακο που απο τους αλλους θελει παλικαρια και ο ιδιος ολο λερωνει τα βρακια . .
εμβροντητος ο Χηνικολαου λεει οτι "μας προσγειωσες αποτομα" αλλα ο συνθετης επιμενει οτι "ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ", για να συμπληρωσει ο Χηνικολαου οτι δε διαφωνει - ΣΥΡΙΖΑ μωρο μου ΣΥΡΙΖΑ . . .
ψελλιζει λοιπον μια διαφωνια ο Μπογιοπουλος αλλα ο συνθετης τον νουθετει λεγοντας "να μη διαφωνησεις για τον εξης λογο:θα το προχωρησω ακομα ενα βημα και θα σας καλυψω, και θα μου πεις αυτοι που θα το κανουν αυτο, ακομα και αν σκεφτονται την ουτοπια(εννοει σοσιαλισμος) δε θα αλλοτριωθουν; η ιστορια δεν εχει δειξει οτι αλλοτριωνονται; εχει δειξει παιδια, αλλα αυτο ειναι και το στοιχημα μας, το στοιχημα του Χηνικολαου του Μπογιοπουλου του Κοτσιρα και πολλων αλλων οπως και κομματων της αριστερας, ειναι οτι επι της ουσιας τι ειμαστε; σχοινοβατες σε ενα σχοινι μπορειτε να μου πειτε παραδειγμα που να μην εχει πεσει ο σχοινοβατης κατω;"
Τσαπ, φατε την στον κωλο, καπιταλισμο θα εχουμε και για το σοσιαλισμο θα αγωνιζομαστε ολοι! Τωρα που το σκεφτομαι μπορει να ηταν και στα ιδια υπουργικα συμβουλια με τον Παπαντωνιου
Επανερχεται λοιπον ο Μπογιοπουλος λεγοντας του οτι "εσυ που μελοποιησες οτι κρεμομαστε στο φτερο του καρχαρια, οτι ο ανθρωπος που εχει επιτυχει το αδυνατο θα υποταχθει στο ρεαλισμο του εφικτου; και η ουτοπια;"
Ο συνθετης απαντησε οτι ΔΕΝ εχει διατυπωθει η ουτοπια, δεν ειναι η ουτοπια ο υπαρκτος σοσιαλισμος ΜΗΝ ΤΡΕΛΛΑΘΟΥΜΕ.- ξανακαλεστε τον λοιπον στα φεστιβαλ της ΚΝΕ να τον χαιρεστε,
Εν τω μεταξυ ο Μπογιοπουλος σιγησε προσωρινως και ο Χηνικολαου ζητησε να ξαναλειτουργησουν οι κανονες του παιχνιδιου-οι σαμποτερ της μηχανης που γραφει ο Τζακ Λοντον- για να συμφωνησουν αμφοτεροι Χηνικολαου και Μικρουτσικος οτι πλεον συμφωνουν σε ολα και ενω ο Χηνικολαου ομολογει οτι εχει αντιστροφη πολιτικη πορεια απο τον Μικρουτσικο-Ντουρου ντουρου στην πλατεια κουμμουνδουρου . . .
Με μια ανεξηγητη ευγενεια μετα απο ολα αυτα ο Μπογιοπουλος αποκαλει το Μικρουτσικο ως "τον νο1 εκπροσωπο του μαχιμου πολιτικου τραγουδιου και μαλιστα ως τον μεγαλυτερο της γενιας του"-δασκαλε που διδασκες και λογω δεν εκρατεις . . .- για να παρει το λογω ο αηδος και να μας πει οτι σημερα δεν υπάρχει πολιτικο τραγουδι και αν υπαρχει θα φανει αργοτερα-σοφα λογια ενος μεγαλου . . .
Σε καποια στιγμη της κουβεντας ο Μπογιοπουλος αναφερει οτι ξαναδιαβασε προσφατα την Ιωαννα των σφαγειων του Μπρεχτ γαι να παρει την πληρωμενη απαντηση οτι το εργο το ειχε απορριψει ο Ζντανοφ.
Τσαπ στον κωλο ξανα ρε παλιοκουκουε, απολογισου ρε για την ΕΣΣΔ και ασε μας εμας να εξανθρωπισουμε τον καπιταλισμο μεχρι το ανθρωπινο γενος μετα απο γεννεες επι γεννεων εαν και εφοσον ισως και θα δουμε κτλ κτλ
Ο συνθετης παρακατω κατεταξε τους πνευματικους ανθρωπους σε 3 κατηγοριες, "αυτοι που εντασσονται στο συστημα, αυτοι που αντιτιθενται στο συστημα και οι αναχωρητες."
προσωπικα με βαση την πολιτικη πορεια του συνθετη με επιεικεια θα τον καταταξουμε στους αναχωρητες αν και καποιος αυστηρος μπορει να τον βαλει και στην πρωτη κατηγορια.
Το καλυτερο μας το κρατουσε για το τελος ο συνθετης ο οποιος ειπε μεταξυ αλλων οτι θα ηταν καλοδεχουμενο ενα ακροδεξιο κομμα αλλα τον ενοχλει ο ναζισμος τη ΧΑ.
δηλ ενταξει ας φαμε σκατα αλλα να μη βαρυστομαχιασουμε . . .

Που εμπλεξες ρε Μπογιοπουλε, απο τον Δανη Παπαβασιλειου να κανεις σχολια στον Παυλοπουλο και χιουμορακι με τον Χηνικολαου αφηνωντας τον καθε . . . να λεει τη μαλακια του
 

Η Γερμανική Επανάσταση – Η σοσιαλδημοκρατία πνίγει στο αίμα το προλεταριάτο

 Η Γερμανική Επανάσταση – Η σοσιαλδημοκρατία πνίγει στο αίμα το προλεταριάτο


redflecteur
Στις 5 Ιανουαρίου 1919 ξέσπασε στη Γερμανία η προλεταριακή Επανάσταση. Το ξέσπασμά της Επανάστασης στην Γερμανία ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς αντικειμενικών συνθηκών που συνέθεταν το πλαίσιο επαναστατικής κρίσης. Οι λαϊκές μάζες δεν ήθελαν άλλο την διακυβέρνηση του παλιού καθεστώτος και το παλιό καθεστώς δεν μπορούσε να κυβερνήσει όπως παλιά. Η εποχή αμέσως μετά το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου ήταν τραγική για την εργατική τάξη της ηττημένης Γερμανίας. Δύο εκατομμύρια είχαν σκοτωθεί στις μάχες και άλλα πεντέμισι εκατομμύρια είχαν τραυματιστεί ή αιχμαλωτιστεί. Τεράστιες ήταν οι καταστροφές στην βιομηχανία και στην αγροτική παραγωγή που είχε και σαν συνέπεια την έλλειψη τροφίμων. Η πείνα και η άθλιες συνθήκες ζωής έφερναν αρρώστιες. Από την άλλη πλευρά οι γαιοκτήμονες οι βιομήχανοι οι έμποροι και οι τραπεζίτες είχαν συσσωρεύσει τεράστια κέρδη από τον πόλεμο.



Ήταν τρεις Νοεμβρίου 1918 όταν ξεκίνησε εξέγερση των ναυτών και των εργατών στο Κίελο της Γερμανίας. Η γερμανική ανωτάτη διοίκηση είχε διατάξει να βγει ο γερμανικός στόλος που στάθμευε στο Κίελο στην ανοικτή θάλασσα για να ναυμαχήσει με τον βρετανικό στόλο. Η διαταγή ήταν τυχοδιωκτική και θα σήμαινε όχι μόνο την καταστροφή του στόλου της Γερμανίας που είχε ήδη ηττηθεί αλλά και τον χαμό χιλιάδων ναυτών. Τότε οι ναύτες αρνήθηκαν να εκτελέσουν την παράλογη διαταγή κατέλαβαν όσα πλοία βρίσκονταν στον ναύσταθμο, υψώνοντας κόκκινες σημαίες και επέβαλλαν την επιστροφή όσων βρίσκονταν σε επιχειρήσεις. Στη συνέχεια μια αντιπροσωπεία των πληρωμάτων πήγε στην ανώτατη διοίκηση και δήλωσε πως ο στόλος ήταν έτοιμος να αμυνθεί σε ενδεχόμενη επίθεση του εχθρού, αλλά όχι και να προχωρήσει στην άσκοπη καταστροφή του. Η απάντηση της διοίκησης ήταν το ξεκίνημα διώξεων σε βάρος των ναυτών. Το γεγονός πυροδότησε μια μεγάλη διαδήλωση διαμαρτυρίας στο Κίελο. Η απάντηση ήταν το μαζικό πυρ από αξιωματικούς με αποτέλεσμα τον θάνατο 8 ναυτών και τον βαρύ τραυματισμό ακόμα 29. Τότε οι διαδηλώσεις γενικεύτηκαν αγκαλιάζοντας και τους εργάτες της πόλης και έτσι το απόγευμα της ίδιας μέρας στάλθηκαν στο Κίελο μονάδες πεζικού για να καταστείλουν την εξέγερση. Όμως οι στρατιώτες όχι μόνο αρνήθηκαν να κτυπήσουν τους συναδέλφους τους αλλά συνενώθηκαν και μαζί τους. Την επόμενη μέρα στον απόηχο της δολοφονικής επίθεσης των πραιτοριανών του Κάιζερ, σχηματίστηκαν στο Κίελο το σοβιέτ των εργατών και το σοβιέτ των στρατιωτών. Σοβιέτ σχηματίστηκαν, επίσης, στα πλοία στα οποία την προηγούμενη μέρα είχαν υψωθεί κόκκινες σημαίες από τους ναύτες που αρνούνταν να εκτελέσουν τις διαταγές του επιτελείου, να αποπλέυσουν και να ναυμαχήσουν με τον βρετανικό στόλο. Με την ταχύτητα που εξαπλώνεται η φωτιά η εξέγερση διαδόθηκε, στο Μπρούνσμπιτελ, στο Κουξχάφεν, στο Αμβούργο, στη Βρέμη, στο Ροστόκ, στο Μπρούνσβικ, στο Σβέριν, στη Δρέσδη, στη Λιψία και σε πολλές άλλες πόλεις. Στη Βαυαρία, στη Σαξονία, στη Βιρτεμβέργη και αλλού ένας μετά τον άλλον εκθρονίστηκαν οι εστεμμένοι άρχοντες και παντού δημιουργούνταν σοβιέτ.



Στις 9 Νοεμβρίου 1918 το Βερολίνο πλημμύρισε από μια τεράστια διαδήλωση Καθοδηγητές τα μέλη της επαναστατικής ομάδας Σπάρτακος και επαναστατικά στοιχεία του ανεξάρτητου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Γερμανίας Το ανθρώπινο ποτάμι κινήθηκε πρός τους στρατώνες. Στρατιωτικά τμήματα στασίασαν και προσχωρούσαν στη διαδήλωση. Καταλαμβάνονταν κυβερνητικά κτίρια και τους σταθμούς της χωροφυλακής και λίγο αργότερα το παλάτι εξαναγκάζοντας τον Γουλιέλμο Χοεντσόλερν, τον Κάιζερ σε παραίτηση. Στο Βερολίνο ανακηρύχθηκε αστική δημοκρατία και ο εκτελών χρέη καγκελάριου πρίγκηπας Μάξ Φον Μπάντεν μεταβίβασε της αρμοδιότητές του στον σοσιαλδημοκράτη Σάιντεμαν. Η σοσιαλδημοκρατία επιφορτίστηκε με το ακόλουθο καθήκον όπως ξεκάθαρα διατυπώνει ο ίδιος ο Φόν Μπάντεν «Στην κατάσταση που δημιουργήθηκε, το μοναδικό πρόσωπο που είναι δυνατόν να γίνει καγκελάριος του Ράιχ είναι ο Εμπερτ. Αυτός θα μπορέσει να στρέψει την επαναστατική ενέργεια στα πλαίσια του νόμιμου εκλογικού αγώνα». Την ίδια μέρα ο Καρλ Λίμπκνεχτ, ηγέτης της ομάδας Σπάρτακος κήρυξε τη Γερμανία σε ελεύθερη σοσιαλιστική δημοκρατία και κάλεσε την εργατική τάξη να στρέψει όλες τις δυνάμεις της για την δημιουργία κυβέρνησης εργατών και στρατιωτών.



Η ανοικτή καταστολή μπήκε εκ των πραγμάτων στην ημερήσια διάταξη των σχεδίων της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης. Προϋπόθεση για την επιτυχία των αντεπαναστατικών σχεδίων η διάλυση των σοβιέτ αρχικά δια των όπλων. Στη Γερμανία οι σύμμαχοι της Αντάντ είχαν φροντίσει να μην εξαρθρώσουν τελείως τη στρατιωτική μηχανή των ηττημένων, διαβλέποντας τις ραγδαίες επαναστατικές εξελίξεις και τον κατασταλτικό ρόλο που θα έπαιζε ο στρατός. Οι μονάδες της Ράιχσβερ επέστρεφαν από τα μέτωπα συντεταγμένες, οπλισμένες και διαποτισμένες με τον μύθο της πισώπλατης μαχαιριάς που έδωσε η εξέγερση του Νοέμβρη με αποτέλεσμα τη γερμανική ήττα. Το ανώτατο επιτελείο συμπράττει με την σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Στο Βερολίνο αρχίζουν να οργανώνονται τα «φράικορπς», σώματα εθελοντών, στις τάξεις των οποίων συνωστίζονται επαγγελματίες στρατιωτικοί, εθνικιστές και κυρίως αποβράσματα της κοινωνίας που αναζητώντας μισθό και στέγη ήταν πρόθυμα ακόμα και για το χειρότερο έγκλημα .



Στις 6 Δεκεμβρίου μια τέτοια αντεπαναστατική ένοπλη ομάδα πυροβόλησε στο Βερολίνο εναντίον διαδήλωσης στρατιωτών του μετώπου και αδειούχων που ζητούσαν να συμπεριληφθούν οι αντιπρόσωποί τους στα Σοβιέτ των στρατιωτών. Σκοτώθηκαν 16 διαδηλωτές, ανάμεσα σ’ αυτούς και το ηγετικό στέλεχος της «Ενωσης των κόκκινων στρατιωτών», Βίλι Μπούντιχ. Επίθεση έγινε και εναντίον των γραφείων της εφημερίδας των «Σπαρτακιστών», «Ρότε Φάνε». Οι αντεπαναστάτες μπήκαν στο μέγαρο της Εκτελεστικής Επιτροπής του Σοβιέτ του Βερολίνου και έπιασαν τα μέλη της. Αλλά δεν πέτυχαν το σκοπό τους. Οι εργάτες, απαντώντας στην πρόσκληση των «Σπαρτακιστών», όρμησαν στο κέντρο της πόλης, απελευθέρωσαν τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής και σκόρπισαν τους αντεπαναστάτες. Αφού με τα όπλα φάνηκε μάλλον αδύνατο να συντριβούν τα σοβιέτ η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση αποφάσισε να τα αποσυνθέσει από τα μέσα και να τα χρησιμοποιήσει για σκοπούς πέρα για πέρα αντίθετους από την ουσία των Σοβιέτ των αντιπροσώπων των εργατών και των στρατιωτών.



Από τις 16 έως τις 21 του Δεκέμβρη έγινε το Παγγερμανικό Συνέδριο των Σοβιέτ των εργατών και των στρατιωτών. Σ’ αυτό πήραν μέρος 288 σοσιαλδημοκράτες, 87 του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, 27 εξωκομματικοί στρατιώτες, 25 από αστικά κόμματα και μόνο 10 «Σπαρτακιστές». Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ δεν είχαν εντολή να πάρουν μέρος στο συνέδριο. Στο συνέδριο έφτασε για να πάρει μέρος και αντιπροσωπεία της Σοβιετικής Ρωσίας, αλλά δεν έγινε δεκτή. Από το συσχετισμό, αλλά και από τη στάση του συνεδρίου απέναντι στη ρωσική σοβιετική αντιπροσωπεία ήταν φανερό ότι το συνέδριο των Σοβιέτ δεν ήταν με την επανάσταση. Άλλωστε , η πλειοψηφία της εργατικής τάξης ήταν με τους σοσιαλδημοκράτες, πολύ περισσότερο δε και κάτω από το γεγονός της μη ύπαρξης Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο τρόπος δουλειάς των «Σπαρτακιστών» δεν αρκούσε ν’ αλλάξει την κατάσταση. Τη μέρα που άρχισαν οι εργασίες του συνεδρίου των Σοβιέτ, οι «Σπαρτακιστές» οργάνωσαν μια μαζική διαδήλωση εργατών. Οι διαδηλωτές ζήτησαν από το συνέδριο να ανακηρύξει τη Γερμανία ενιαία σοσιαλιστική δημοκρατία, να παραδώσει στα Σοβιέτ των εργατών και των στρατιωτών όλη την εξουσία, να αφοπλίσει αμέσως τους αντεπαναστάτες και να οπλίσει τους εργάτες. Αλλά η ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος με την πείρα και την επιρροή που είχε στην εργατική τάξη, καθώς και με το πλατύ δίκτυο των εφημερίδων της, κατόρθωσε να εξαπατήσει τις λαϊκές μάζες.



Η σοσιαλδημοκρατική προπαγάνδα διαβεβαίωνε πως η επανάσταση είχε τελειώσει και πως η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού από τώρα και πέρα εξαρτιόταν από την Εθνοσυνέλευση που θα εκλεγόταν ελεύθερα. Τους σοσιαλδημοκράτες τους ενίσχυαν και οι ηγέτες του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος που, έχοντας υπόψη πως οι εργαζόμενες μάζες συμπαθούν τα Σοβιέτ, πρότειναν ένα σχέδιο απόφασης για να διατηρηθεί το σύστημα των Σοβιέτ. Στην πραγματικότητα αυτό σήμαινε πως συνδυαζόταν το σύστημα των Σοβιέτ με την Εθνοσυνέλευση, πως τα Σοβιέτ υπάγονταν στο όργανο της δικτατορίας της αστικής τάξης, με μοναδικό αποτέλεσμα να διαστρεβλωθεί και να δυσφημιστεί η ιδέα των Σοβιέτ. Οι αντιπρόσωποι στο συνέδριο των Σοβιέτ έπεσαν στις αυταπάτες της σοσιαλδημοκρατικής προπαγάνδας και πίστεψαν τις αόριστες κυβερνητικές διακηρύξεις για την κοινωνικοποίηση της βιομηχανίας ενώ βολεύτηκαν με κάποιες δημοκρατικές παραχωρήσεις και υποστήριξαν το σχέδιο απόφασης των δεξιών σοσιαλδημοκρατών για να συγκληθεί Εθνική Συντακτική Συνέλευση και να μεταβιβαστεί όλη η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία στο Συμβούλιο των πληρεξουσίων του λαού ωσότου αποφασίσει τελειωτικά η Εθνοσυνέλευση. Το συνέδριο εξέλεξε το Κεντρικό Σοβιέτ που του παραχωρήθηκε τυπικά το δικαίωμα να ελέγχει την κυβέρνηση. Στο Κεντρικό Σοβιέτ πήραν μέρος μόνο σοσιαλδημοκράτες της πλειοψηφίας.Το Παγγερμανικό Συνέδριο των Σοβιέτ έλυσε το βασικό πρόβλημα της επανάστασης, δηλαδή το πρόβλημα της εξουσίας, προς όφελος της αστικής τάξης. Το ξετύλιγμα των επαναστατικών γεγονότων έβαζε ολοένα και με πιο μεγάλη οξύτητα μπροστά στους ηγέτες της «Ένωσης του Σπάρτακου» το πρόβλημα δημιουργίας ενός Ανεξάρτητου Κόμματος. Είχε γίνει πλέον φανερό ότι δεν μπορούσαν να καθοδηγήσουν τα επαναστατικά γεγονότα και την τροπή που πήραν σαν φράξια στους ανεξάρτητους. Μάλλον άργησαν να συνειδητοποιήσουν αυτή την αναγκαιότητα.



Στις 14 του Δεκέμβρη η εφημερίδα των Σπαρτακιστών «Ρότε Φάνε» δημοσίευσε την προγραμματική προκήρυξη «Τι θέλει η Ένωση Σπάρτακου». Η προκήρυξη αυτή έβαζε καθήκον τον αγώνα για την παραπέρα ανάπτυξη της επανάστασης με σκοπό να νικήσουν η εργατική τάξη και η αγροτιά, να εγκαθιδρυθεί η δικτατορία του προλεταριάτου και να σχηματιστεί μια ενιαία γερμανική σοσιαλιστική δημοκρατία. Διατυπώνονταν ακόμη και τα εξής άμεσα αιτήματα: Να εκμηδενιστεί ο πρωσικός μιλιταρισμός, να οργανωθεί πολιτοφυλακή από εργάτες, να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες, τα ανθρακωρυχεία και η βαριά βιομηχανία, να γίνει αγροτική μεταρρύθμιση, να καταργηθούν τα χωριστά γερμανικά κράτη, να αφοπλιστούν η αστυνομία, οι αξιωματικοί και όλες οι ένοπλες δυνάμεις των κυρίαρχων τάξεων. Στις 29 του Δεκέμβρη η παγγερμανική κλειστή συνδιάσκεψη της «Ένωσης Σπάρτακου» αποφάσισε να ξεκόψει από τους ανεξάρτητους και να ιδρύσει κομμουνιστικό κόμμα.



Την άλλη μέρα, στις 30 του Δεκέμβρη, άρχισε τις εργασίες του στο Βερολίνο το ιδρυτικό συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας. Η κύρια προσοχή του συνεδρίου είχε συγκεντρωθεί στην εισήγηση της Ρόζας Λούξεμπουργκ «Το πρόγραμμα και η πολιτική κατάσταση». Η εισήγηση έβαζε το ζήτημα ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας στέκεται στη βάση του μαρξισμού, τόνιζε τη σημασία της Οχτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία και ότι για τη γερμανική επανάσταση ήταν ένα μεγάλο παράδειγμα. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ εξέφρασαν στους λόγους τους τη διεθνιστική αλληλεγγύη προς τη Σοβιετική Ρωσία και διαμαρτυρήθηκαν για την αντισοβιετική πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης της Γερμανίας. Το συνέδριο ενέκρινε χαιρετιστήριο προς τους «Ρώσους συναγωνιστές στον αγώνα εναντίον του κοινού εχθρού των καταπιεζόμενων όλων των χωρών». Το χαιρετιστήριο αυτό ανάμεσα στα άλλα έλεγε και τα εξής: «Η συναίσθηση πως οι καρδιές σας χτυπούν για μας, δίνει δύναμη και ενεργητικότητα στον αγώνα μας. Ζήτω ο σοσιαλισμός! Ζήτω η παγκόσμια επανάσταση!». Για πρόγραμμα του Κομμουνιστικού Κόμματος το συνέδριο ενέκρινε την προκήρυξη «Τι θέλει η Ενωση Σπάρτακου». Στο συνέδριο δε λύθηκαν όλα τα προβλήματα σωστά. Ετσι τα μέλη του συνεδρίου υποτίμησαν το ρόλο της αγροτιάς ως σύμμαχου του προλεταριάτου και γι’ αυτό το συνέδριο δεν κατάρτισε αγροτικό πρόγραμμα. Επίσης το συνέδριο απαγόρευσε στα μέλη του κόμματος να δουλεύουν στις ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Αντίθετα από τις επίμονες υποδείξεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ αποφασίστηκε να μποϊκοτάρει το κόμμα τις εκλογές για Εθνοσυνέλευση, αν και το ζήτημα της Εθνοσυνέλευσης δεν είχε ακόμη ξεσκεπαστεί στα μάτια των πλατιών μαζών και έτσι οι μάζες δε θα καταλάβαιναν γιατί οι κομμουνιστές αρνούνται να πάρουν μέρος στις εκλογές. Το συνέδριο εξουσιοδότησε την Κεντρική Επιτροπή της «Ενωσης Σπάρτακου» να εκτελεί καθήκοντα Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος έως το επόμενο συνέδριο του κόμματος.



Το ιδρυτικό συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας είχε τεράστια διεθνή σημασία. Το γερμανικό εργατικό κίνημα αποκτούσε κόμμα με επαναστατικό μαρξιστικό πρόγραμμα που αναγνώριζε τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ο Β. Ι. Λένιν έγραφε: «Οταν η “Ενωση Σπάρτακου” ονόμασε τον εαυτό της “Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας”, τότε η ίδρυση μιας πραγματικά προλεταριακής, μιας πραγματικά διεθνιστικής, μιας πραγματικά επαναστατικής Γ’ Διεθνούς, της Κομμουνιστικής Διεθνούς, κατέστη γεγονός. Τυπικά η βάση αυτή δεν είχε ακόμη κατοχυρωθεί, αλλά στην ουσία η Γ’ Διεθνής τώρα πια υπάρχει». Τότε η αστική τάξη με πολιτική της έκφραση τους σοσιαλδημοκράτες αποφάσισε να χτυπήσει με σφοδρότητα την επανάσταση που ξέσπασε στις 5 Ιανουαρίου 1919 .Την προηγούμενη μέρα η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Έμπερτ – Σάιντεμαν απέλυσε τον διευθυντή της αστυνομίας του Βερολίνου Αιγχορν, που ήταν αγαπητός στους εργάτες, για να τον αντικαταστήσει με τον δεξιό σοσιαλδημοκράτη Έρνστ. Αυτή η πρόκληση στην πραγματικότητα είχε στόχο να ωθήσει το Γερμανικό προλεταριάτο και το νεοϊδρυθέν κομμουνιστικό κόμμα σε πρόωρη εξέγερση που θα πνιγόταν στο αίμα με σχετική ευκολία. Το ίδιο βράδυ πραγματοποιήθηκε κοινή συνεδρίαση των επαναστατικών δυνάμεων στην οποία αποφασίστηκε να μην επιτραπεί η αντικατάσταση του Άιγχορν, να πραγματοποιηθεί διαδήλωση την επόμενη μέρα, 5 Ιανουαρίου και αν χρειαζόταν να ξεκινούσε αγώνας για την ανατροπή της κυβέρνησης. Μάλιστα εκλέχτηκε επαναστατική επιτροπή στην οποία συμμετείχαν οι ηγέτες του κομμουνιστικού κόμματος Κάρλ Λήμπνεχτ και Βήλχεμ Πήκ. Η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος αποφάσισε να πάρει μέρος στην διαδήλωση ωστόσο έκρινε άκαιρη την εξέγερση για την ανατροπή της κυβέρνησης γιατί η χώρα δεν ήταν έτοιμη γι’ αυτό.



Στις 5 Ιανουαρίου 1919 έγινε στο Βερολίνο μια μεγαλειώδης διαδήλωση. Η επαναστατική επιτροπή που μέλη της ήταν και εκπρόσωποι του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος κάλεσε τους εργάτες να αγωνιστούν ενάντια στις ένοπλες αντεπαναστατικές δυνάμεις, να απαιτήσουν τον εξοπλισμό τους και να επανέλθει στην θέση του ο αστυνομικός διευθυντής που απολύθηκε. Ταυτόχρονα ρίχτηκε και ένα σύνθημα που γι’ αυτό οι εργάτες δεν ήταν προετοιμασμένοι: Η επαναστατική επιτροπή κάλεσε τους διαδηλωτές να ανατρέψουν την κυβέρνηση και δήλωσε πως παίρνει την εξουσία στα χέρια της. Την άλλη μέρα, στις 6 Ιανουαρίου ξέσπασε γενική απεργία και ξεκίνησαν καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων και εφημερίδων. Στις 7-8 του Γενάρη οι εργάτες κυρίευσαν τους σιδηροδρομικούς σταθμούς και τα γραφεία και τα τυπογραφεία της εφημερίδας «Φόρβερτς», αλλά δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν.



Οι ηγέτες των ανεξάρτητων που λίγο πριν είχαν ζητήσει την ανατροπή της κυβέρνησης, άρχισαν τώρα να διαπραγματεύονται μαζί της δίνοντας έτσι στην αντεπανάσταση τη δυνατότητα να κερδίσει χρόνο για να συγκεντρώσει ένοπλες δυνάμεις. Ύστερα από αυτό η ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος αποφάσισε στις 8 του Γενάρη να ανακαλέσει τον Λίμπκνεχτ και τον Πικ από την επαναστατική επιτροπή. Την ίδια μέρα το βράδυ, ύστερα από την αποτυχία των συνομιλιών με τον Εμπερτ, οι ανεξάρτητοι που ανήκαν στην επαναστατική επιτροπή ξανάρχισαν να καλούν τους εργάτες στα όπλα. Αλλά δεν καταπιάνονταν να προετοιμαστούν πραγματικά για ένοπλη πάλη και εξέγερση. Στο μεταξύ, το νεαρό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είχε ακόμη τη δύναμη να τραβήξει μαζί του πλατιές λαϊκές μάζες. Συνολικά τα μέλη της κομματικής οργάνωσης του Βερολίνου ήταν μόλις 300.



Στις 11 του Γενάρη η κυβέρνηση είχε συγκεντρώσει στρατό και άρχισε να εφαρμόζει σκληρά μέτρα. Εναντίον των εργατών και των στρατιωτών που αμύνονταν στο μέγαρο της διεύθυνσης της αστυνομίας και στα γραφεία της εφημερίδας «Φόρβερτς» χρησιμοποιήθηκαν τουφέκια και πυροβολικό. Οι αιχμάλωτοι δέρνονταν άγρια και πολλοί τουφεκίζονταν επιτόπου. Οι κομμουνιστές κηρύχτηκαν εκτός νόμου. Οι κύριες δυνάμεις των ένοπλων τμημάτων των «εθελοντών» – η λευκή φρουρά του Νόσκε – εισέβαλαν στις εργατικές συνοικίες.

Στις 15 Γενάρη 1919 ο Καρλ Λίμπκνεχτ και η Ρόζα Λούξεμπουργκ δολοφονήθηκαν. Οι δολοφόνοι τους δεν δικάστηκαν αφού η αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι δεν μπορούσε να αναμειχθεί σε θέματα που αφορούσαν την στρατιωτική δικαιοσύνη και έτσι οι δολοφόνοι δικάστηκαν από στρατοδικείο που συγκροτήθηκε στο τάγμα που υπηρετούσαν. Όχι μόνο αθωώθηκαν αλλά εισέπραξαν και την αμοιβή των εκατό χιλιάδων μάρκων τις επικήρυξης των δύο κομμουνιστών ηγετών.



«Δεν βρίσκω λόγια να χαρακτηρίσω όλη την αποκρουστικότητα και την ποταπότητα αυτού του φριχτού εγκλήματος που διέπραξαν οι δήθεν σοσιαλιστές» γράφει ο Λένιν. «Το αίμα των καλύτερων ανθρώπων της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης, των αξέχαστων ηγετών της διεθνούς σοσιαλιστικής επανάστασης θα ατσαλώσει καινούργιες μάζες εργατών για αγώνα ζωής και θανάτου. Και αυτός ο αγώνας θα οδηγήσει στη νίκη». Και λίγο καιρό αργότερα επισήμανε πώς αν κάτω από μια κυβέρνηση σοσιαλπατριωτών οι αξιωματικοί και οι καπιταλιστές μπόρεσαν να δολοφονήσουν ατιμώρητα ανθρώπους που η κρατική εξουσία είχε θέσει κάτω από τη φρούρησή της βγαίνει το συμπέρασμα πώς η δημοκρατία στην οποία μπόρεσε να συμβεί ένα τέτοιο πράγμα δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης.


ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡΙΣΜΟΥ

   ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡΙΣΜΟΥ

Το ΚΚ Γερμανίας (ΚΚΓ) και οι μαζικές του οργανώσεις στις αρχές της δεκαετίας του 1930 είχαν περίπου ένα εκατομμύριο μέλη και είχε πάρει περίπου έξι εκατομμύρια ψήφους. Από τη δεκαετία του 1920, με την προοπτική μιας προλεταριακής επανάστασης, είχε αναπτύξει μια εντυπωσιακή πολιτικο-στρατιωτική οργάνωση που την διεύθυνε ο «Στρατιωτικός Μηχανισμός», έχοντας τις αρμοδιότητες Γενικού Επιτελείου, Υπηρεσίας Ασφαλείας και Πληροφοριών.
Η μυστική αυτή οργάνωση είχε στενές σχέσεις με τις υπηρεσίες ασφαλείας του σοβιετικού κράτους (GPU και μετά τη NKVD) και με τον παράνομο μηχανισμό της Κομμουνιστικής Διεθνούς και ακριβέστερα το λεγόμενο «West Büro» («Δυτικό Γραφείο») που διεύθυνε ο Γκ. Ντιμιτρόφ.
Η βάση του πολιτικο-στρατιωτικού κομμουνιστικού μηχανισμού ήταν μια μαζική ένοπλη οργάνωση: Η Ενωση των μαχητών του Κόκκινου Αγωνιστικού Μετώπου (RFB: Rotfront Kampferbund). Αυτή η οργάνωση (και η οργάνωση της Κόκκινης Νεολαίας), η οποία είχε πάνω από 100.000 μέλη, εκπαίδευε στρατιωτικά τα μέλη της, εξασφάλιζε την προστασία των διαδηλώσεων και των δυναμικών απεργιών, εμπόδιζε δυναμικά τους δικαστικούς κλητήρες να κάνουν εξώσεις εργατικών οικογενειών, συγκρουόταν στο δρόμο με τους ναζί. Η Κόκκινη Νεολαία απαγορεύτηκε το 1929 και δρούσε στη συνέχεια ως «Ενωση του Αγώνα κατά του φασισμού», γνωστή και ως «Ενωση Αντιφά», έχοντας περίπου 250.000 οπαδούς.
Ανάμεσα στα 1928 και 1933 οι S.A.1 πολλαπλασίασαν στις λαϊκές γειτονιές τις βάσεις τους, τις οποίες χρησιμοποιούσαν ταυτόχρονα και ως τόπους συναθροίσεων, κέντρα προπαγάνδας και οινοπωλεία. Το ΚΚ Γερμανίας αποφάσισε με μια επίθεση να εξαφανίσει αυτούς τους χώρους και εξαπέλυσε εναντίον τους τις ομάδες εφόδου της «Ενωσης Αντιφά». Από το Δεκέμβρη του 1930 ως το Δεκέμβρη του 1931 αυτή η επίθεση είχε ως αποτέλεσμα 79 νεκρούς ναζί και 103 νεκρούς μεταξύ των κομμουνιστών. Από τους κομμουνιστές, οι 51 είχαν σκοτωθεί από τους ναζί και σχεδόν όλοι οι άλλοι από την αστυνομία της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης η οποία στο όνομα της διατήρησης της τάξης και της νομιμότητας έτρεχε να βοηθήσει τα ναζιστικά κέντρα. Η επίθεση εναντίον αυτών των κέντρων των S.A. σταμάτησε ώστε να αποφευχθεί η απαγόρευση του ΚΚ Γερμανίας μετά από την απαγόρευση του Κόκκινου Αγωνιστικού Μετώπου.2
Δεν έχουν τέλος τα δημοσιεύματα ότι το ΚΚ Γερμανίας με τον ακραίο του αγώνα ενάντια στους σοσιαλδημοκράτες έστρωσε το δρόμο στον Χίτλερ. Η κομμουνιστική ηγεσία θεωρούσε ότι ο αντιφασιστικός αγώνας περνούσε μέσα από την εξάλειψη της σοσιαλδημοκρατικής επιρροής στο προλεταριάτο, γιατί η επιρροή αυτή το απομάκρυνε από έναν πραγματικά αντιφασιστικό και αντικαπιταλιστικό αγώνα. Η ανάλυση αυτή είχε δύο προϋποθέσεις: Η πρώτη -λαθεμένη- ήταν η πολύ διαδεδομένη ιδέα την εποχή εκείνη ότι το ναζιστικό κίνημα δε θα μπορούσε να αντέξει στη δοκιμασία της εξουσίας και ότι θα διαλυόταν λόγω της ταυτόχρονης εργατικής αντίδρασης και των εσωτερικών του αντιθέσεων.3
Η δεύτερη προϋπόθεση όμως της ανάλυσης του ΚΚΓ ήταν σωστή: Στη σοσιαλδημοκρατία έλειπε ολοκληρωτικά η θέληση να αντιμετωπιστεί ο χιτλερισμός. Η νομιμοφροσύνη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) το οδηγούσε να μάχεται κατά των κομμουνιστών παρά εναντίον των ναζί. Ηταν ο διευθυντής της αστυνομίας (της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης της Πρωσίας), ο Τσοργκιεβέλ, ο οποίος διέταξε να πυροβοληθεί η διαδήλωση των κομμουνιστών την Πρωτομαγιά του 1929 στο Βερολίνο, σκοτώνοντας 33 διαδηλωτές. Στη συνέχεια ήταν ο Πρώσος σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εσωτερικών, ο Σέβερινγκ, ο οποίος απαγόρευσε το Κόκκινο Αγωνιστικό Μέτωπο. Τον επόμενο χρόνο οι σοσιαλδημοκράτες επέτρεψαν την υιοθέτηση του βαθιά κατασταλτικού «νόμου για την προστασία της Δημοκρατίας».
Οι κομμουνιστές δήμαρχοι δε νομιμοποιούνταν πλέον στα καθήκοντά τους και η αστυνομία έκλεισε τα γραφεία του ΚΚ Γερμανίας. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα ψήφισε το άρθρο 48 -το οποίο θα έδινε απόλυτες εξουσίες στον Χίτλερ- και πρωτοστάτησε στην επανεκλογή το 1932 του στρατάρχη Χίντεμπουργκ ο οποίος ονόμασε τον Χίτλερ καγκελάριο (πρωθυπουργό) λίγους μήνες αργότερα.
Την ίδια πολιτική ακολούθησαν οι σοσιαλδημοκράτες και στη Γενική Συνομοσπονδία Γερμανικών Συνδικάτων ADGB, της οποίας η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία πραγματοποίησε μαζικούς αποκλεισμούς κομμουνιστών από τα συνδικάτα.
Στις 17 Ιούλη του 1932 στην Αλτόνα, εργατική συνοικία του Αμβούργου, τα πολυβόλα της αστυνομίας που διοικούσε ο σοσιαλδημοκράτης Εγκερσταντ προσέτρεξαν σε βοήθεια μιας ναζιστικής διαδήλωσης που απειλούνταν από μια κομμουνιστική διαδήλωση. Το αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθούν 17 κομμουνιστές διαδηλωτές.
Τα γεγονότα αυτά έδιναν εξαιρετική βαρύτητα στην ανάλυση που είχε κάνει ο Στάλιν το 1924, σύμφωνα με την οποία «η σοσιαλδημοκρατία είναι αντικειμενικά η μετριοπαθής πτέρυγα του φασισμού […] οι δύο αυτές οργανώσεις δεν αποκλείουν η μια την άλλη, αντίθετα, συμπληρώνουν η μια την άλλη»4.
Συνοψίζοντας, η ηγεσία του ΚΚΓ απέρριπτε την ιδέα του αγώνα αποκλειστικά εναντίον των ναζί και θεωρούσε ότι η ιδέα μιας συμμαχίας «στην κορυφή» μεταξύ του ΚΚΓ και του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας ήταν μια δεξιά παρέκκλιση. Η γραμμή του ΚΚΓ, η οποία προέβλεπε αγώνα σε δύο μέτωπα, ταλαντευόταν μόνιμα γύρω από μια κεντρική αρχή, αυτή του «ενιαίου μετώπου στη βάση».
Η αρχή αυτή συνοψιζόταν στην ένωση με τους σοσιαλδημοκράτες εργάτες στα εργοστάσια και τις συνοικίες, με ταυτόχρονο αγώνα κατά των σοσιαλδημοκρατικών ηγεσιών και οργανώσεων. Η πραγματοποίηση αυτής της πολιτικής ήταν δύσκολη. Το ΚΚΓ, ό,τι κι αν έκανε, εξυπηρετούσε «αντικειμενικά» είτε τους σοσιαλδημοκράτες είτε τους ναζί. Αυτοί οι τελευταίοι εκπροσωπούσαν την πιο μαύρη αντίδραση, αλλά το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα ήταν απείρως πιο δυνατό, κυρίως όμως ήταν στην εξουσία. Ηταν οι διαχειριστές του γερμανικού καπιταλισμού.
Ζητήματα όπως η συμμετοχή σε ένα δημοψήφισμα -που προωθούσαν οι ναζί- εναντίον της κυβέρνησης του κράτους της Πρωσίας, εύκολο να κριθούν εκ των υστέρων, αποτελούσαν την εποχή εκείνη προβλήματα πολύ περίπλοκα και τόσο φορτισμένα με κινδύνους, που οδηγούσαν σε τρομερές συγκρούσεις στους κόλπους της ηγεσίας του ΚΚΓ.5
Το Γενάρη του 1933 οι ναζί παίρνουν την εξουσία. Οι κομμουνιστές αντιδρούν σε πολλές μεγάλες πόλεις με απεργίες και διαδηλώσεις που αντιμετωπίστηκαν με αγριότητα.
Το Φλεβάρη η αστυνομία εισέβαλε στην έδρα του ΚΚ Γερμανίας, στο «Σπίτι του Καρλ Λίμπκνεχτ» και έθεσε το κόμμα εκτός νόμου.
Μόνο τη νύχτα της 27 προς 28 Φλεβάρη μετά από τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, πιάστηκαν 10.000 κομμουνιστές, ανάμεσά τους ο μεγαλύτερος αριθμός μελών της Κεντρικής Επιτροπής και τα δύο τρίτα των μεσαίων στελεχών. Λίγες εβδομάδες αργότερα θα φτάσουν τους 20.000. Εξήντα στρατόπεδα, τριάντα ειδικά τμήματα στις κρατικές φυλακές, εξήντα κέντρα κράτησης άνοιξαν για να υποδεχτούν όλους αυτούς. Σε κάθε συνοικία, σε κάθε κοινότητα, οι μικροί τοπικοί ναζί ηγέτες διαμόρφωσαν τη δική τους φυλακή, το δικό τους ιδιωτικό κέντρο ατομικών βασανιστηρίων, μέσα σε υπόγεια ή σε εγκαταλελειμμένα εργοστάσια. Το χάος και οι καταχρήσεις ήταν τέτοια -500 ως 600 άτομα δολοφονήθηκαν ή βασανίστηκαν μέχρι θανάτου, οικογένειες ληστεύτηκαν, δημόσιοι υπάλληλοι που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε αυτές τις αθλιότητες συνελήφθησαν, ξυλοκοπήθηκαν, εξευτελίστηκαν και υπέστησαν διάφορες άλλες ταπεινώσεις- ώστε έγιναν αντικείμενο του αγώνα επιρροών μεταξύ των ναζί.
Τον Απρίλη τα S.A. όφειλαν να παραδώσουν τους κρατουμένους τους στα Ες-Ες, τα οποία ανέπτυξαν σε όλη τη Γερμανία ένα δίκτυο στρατοπέδων συγκέντρωσης έχοντας ως μοντέλο το Νταχάου. Στα στρατόπεδα αυτά εφαρμοζόταν ο τρόμος με μεθοδικό και μελετημένο τρόπο…
Τον Ιούνη τα Ες-Ες εγκαινιάζουν την πρακτική να κρεμούν τους απείθαρχους κρατουμένους στο χώρο συγκέντρωσης μπροστά σε όλους τους κρατουμένους, που όφειλαν να είναι σε στάση προσοχής. Το πρώτο θύμα αυτής της πρακτικής ήταν ο κομμουνιστής εργάτης Εμίλ Μπαργκάτζκι.
Παρά το κύμα των συλλήψεων -ο Ερνεστ Τέλμαν, Γενικός Γραμματέας του ΚΚΓ πιάστηκε στις 3 Μάρτη στο Βερολίνο σε ένα παράνομο διαμέρισμα του Κόμματος- οι κομμουνιστές συνέχισαν να συγκρούονται ανοιχτά με τους S.A., οι οποίοι επωφελούνταν της ιδιότητάς τους ως βοηθητικών αστυνομικών.
Η εφημερίδα της Λοζάνης «Gazette de Lausan» στις 2 Μάρτη έγραφε: «Μόνο οι κομμουνιστές αντιστέκονται […] φυσικά ο αγώνας είναι άνισος, έχουν εναντίον τους όλες τις δυνάμεις του κράτους. Αλλά την έλλειψη μεγάλου αριθμού αναπληρώνουν το πάθος, ο φανατισμός: Μάχονται “δρόμο με δρόμο”».
Σ’ ένα μήνα, σύμφωνα με επίσημες στατιστικές, υπήρξαν 62 νεκροί στις μάχες στους δρόμους, ανάμεσα στους οποίους 29 κομμουνιστές, 14 ναζί και 8 σοσιαλιστές.6
Τα νούμερα αυτά είναι πολύ κατώτερα από την πραγματικότητα. Αρκεί να διαβάσει κανείς τις σελίδες του Ριχάρδου Κρεμπς, με το ψευδώνυμο Ζαν Βαλτέν, αφιερωμένες στις μάχες του δρόμου στο Αμβούργο, για να καταλάβει την ακραία βιαιότητα των συγκρούσεων.7
Καθώς γινόταν αντιληπτό κάθε μέρα ότι το ΚΚΓ έχανε, αποφάσισε να προετοιμαστεί για παράνομη δράση μεγάλης διάρκειας. Είναι αυτήν τη στιγμή που πολλά μέλη ή οπαδοί του Κόμματος, δοκιμασμένοι και ταυτόχρονα ελάχιστα γνωστοί, δέχτηκαν την υπόδειξη να υποκριθούν ότι προσχωρούν στο ναζιστικό κόμμα και να προωθήσουν δουλειά υπονομευτική και απόσπασης πληροφοριών.
Με την άνοδο των ναζί στην εξουσία, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα με τη συμπεριφορά του επιβεβαίωνε την ανάλυση του Κόμματος, προτιμώντας τη συνεννόηση από τη σύγκρουση. Ετσι οι σοσιαλδημοκράτες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στη γενική αντιχιτλερική απεργία την επομένη του χτυπήματος στο Ράιχσταγκ. Επρόκειτο για απόφαση θεμελιώδη, γιατί στο προλεταριάτο πίστευαν ότι η γενική απεργία μπορούσε να αντιμετωπίσει αποφασιστικά το δυναμικό χτύπημα των ναζί, όπως είχε αντιμετωπίσει το πραξικόπημα του Καπ το Μάρτη του 1920.
Από το Ημερολόγιο του Γκέμπελς φαίνεται ότι οι ναζί φοβούνταν αυτήν τη γενική απεργία περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Η πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου του Χίτλερ ασχολήθηκε αποκλειστικά με την πιθανότητα αυτή. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας στάθηκε ανίκανο να εμποδίσει τους βουλευτές της Δεξιάς να παραχωρήσουν στον Χίτλερ το πλεονέκτημα του άρθρου 48.
Οι βουλευτές του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και του Κομμουνιστικού Κόμματος είχαν την πλειοψηφία, αλλά οι βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν ήδη καταδιωκόμενοι, είχαν συλληφθεί, βασανιστεί σύμφωνα με τους καταλόγους της Αστυνομίας που είχαν ετοιμάσει οι σοσιαλδημοκράτες νομάρχες, ενώ οι βουλευτές του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος συνέχιζαν τις κοινοβουλευτικές συζητήσεις. Για ν’ αποφύγει την κριτική των ναζί ότι είναι «κόμμα από το εξωτερικό», το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας αποχώρησε από τη Σοσιαλιστική Διεθνή και, μάλιστα, το Μάη του 1933 ενέκρινε το πρόγραμμα της εξωτερικής πολιτικής των ναζί.8
Αν και πολλοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες οδηγήθηκαν στα στρατόπεδα ή στην εξορία, πολλοί άλλοι συνεργάστηκαν με τους ναζί ή παρέμειναν στις κρατικές θέσεις τους χωρίς να ενοχληθούν καθόλου.
Για παράδειγμα, ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Σέβερινγκ αποχώρησε από την πολιτική, αλλά παρέμεινε στη Γερμανία, δεχόμενος τη σύνταξη που του κατέβαλε το νέο καθεστώς. Ιδια ήταν η περίπτωση του σοσιαλδημοκράτη ηγέτη Νόσκε που είχε διευθύνει τη συντριβή των Σπαρτακιστών και τη σφαγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ.
Η ηγεσία των Σοσιαλδημοκρατών του Βίρτεμπεργκ αποφάσισε την αυτοδιάλυση του κόμματος και κάλεσε τις κοινότητες που διοικούνταν από το ΣΚΓ να «υποστηρίξουν τη Νέα Τάξη και την Εθνική Επανάσταση».
Οταν το τμήμα της εργατικής Σοσιαλιστικής Νεολαίας του Βερολίνου οργάνωσε παράνομη δράση κι έκρυψε τα χρήματα της οργάνωσης από τους ναζί, ο ηγέτης της απαίτησε να σταματήσουν «αυτές τις παράνομες εξυπνάδες».
Στην περιφέρεια του Βερολίνου-Βρανδεμβούργου τα ένοπλα τμήματα (Σιδηρούν Μέτωπο) της υπηρεσίας τάξης του ΣΚΓ, που αριθμούσαν 160.000 μέλη, δέχτηκαν την παρακάτω εγκύκλιο:
«Μας μένουν τρεις δυνατότητες:
- Η χρησιμοποίηση των βίαιων μεθόδων των κομμουνιστών. Αλλά είναι καθαρό στον κάθε σύντροφό μας ότι οι μέθοδοι αυτές είναι εγκληματικές και πρέπει να εγκαταλειφθούν.
- Η αποχή.
- Η επιδίωξη μιας συνεργασίας στο πλαίσιο της καθημερινής ζωής.
Χρόνια τώρα κρατάμε στην καρδιά μας την πίστη στη Γερμανία. Να γιατί διεκδικούμε τη θέση μας στη νέα ζωή του γερμανικού κράτους και θα εργαστούμε για εκείνο που η Γερμανία περιμένει από εμάς, δηλαδή το καθήκον μας.
Η διευθύνουσα επιτροπή διαπραγματεύεται με τις αρμόδιες υπηρεσίες σχετικά με τη δραστηριότητα της Ενωσής μας. Τα παρακάτω σημεία είναι θεμελιώδη: Καλλιέργεια της φιλίας. Βοήθεια στους παλαιούς πολεμιστές. Μόρφωση της νεολαίας. Στρατιωτική προετοιμασία. Προσφορά εθελοντικής εργασίας».
Ολες οι μαρτυρίες βεβαιώνουν από τη μια την κομμουνιστική αντίσταση και από την άλλη τη σύγχυση των σοσιαλδημοκρατών μέσα από άρθρα στον Τύπο, όπως: «Η συμπεριφορά των κομμουνιστών μπροστά στους αιμοσταγείς δικαστές τους είναι άψογη και παραδειγματική, που δίνει την εντύπωση ότι αυτοί μόνον είχαν δεχτεί την εντολή να διατηρήσουν την Αντίσταση»9. Ή οι αναφορές των μυστικών υπηρεσιών: «Διαπιστώνουμε πάνω απ’ όλα ότι κανένας ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος δεν υποτάχθηκε μπροστά στην Εθνική Επανάσταση10. Oλοι τους είναι στη φυλακή ή διαφεύγουν ή κρύβονται. Είναι κυρίως οι κομμουνιστές που γεμίζουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης […] Κάποιοι έχουν φύγει στο εξωτερικό […] Η δυσκολία στην οποία βρίσκονται τα στελέχη που παρέμειναν στις θέσεις τους, να κρύβονται και να δρουν παράνομα, περιορίζει τη δράση τους πάρα πολύ και είναι αμφίβολο αν η δράση τους αυτή θα μπορέσει να παραταθεί για πολύ απέναντι στις έρευνες μιας αστυνομίας η οποία έχει αναπτυχθεί πολύ […] Εάν οι κομμουνιστές, οι οποίοι το επαναλαμβάνουμε έδειξαν ένα θάρρος αδιαμφισβήτητο, υψηλού βαθμού ως τον τελευταίο Μάρτη, είναι ακόμα εδώ, εύκολα μπορεί να φανταστεί κανένας μέχρι πού έφτασαν οι σοσιαλιστές […] Δεν είχαν παρά να υποταχθούν ή να φύγουν όπως οι Μπράουν, Γκρεζίνσκι, Μπρειτσχέιντ, Ντίτμαν, Κίσπρεϊν, Νόσκε, Μπέργκεμαν, εκτός και αν πρόσφεραν στο νέο καθεστώς μια λίγο ή πολύ κρυφή προσχώρηση όπως οι Λέιπαρτ, Γκράσμαν, Ταρνόβ, Βελς, Στάμπφερ, Χίλφερντιγκ»11.
Η συνδικαλιστική ηγεσία των σοσιαλδημοκρατών υπέκυψε πολύ γρήγορα στους ναζί: Ο πρόεδρός της έγραψε στον Χίτλερ για να τον ενημερώσει ότι η Γενική Συνομοσπονδία Γερμανικών Συνδικάτων (ADGB) είχε διακόψει τις σχέσεις της με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας. Στις 20 του Μάρτη η ADGB δημοσιεύει ένα καταθλιπτικό μανιφέστο:
«Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι η έκφραση μιας αδιαμφισβήτητης κοινωνικής ανάγκης, ένα απαραίτητο τμήμα της ίδιας της κοινωνικής τάξης […] Σα συνέχεια της φυσικής τάξης πραγμάτων, όλο και περισσότερο (σ.μ.: οι συνδικαλιστικές οργανώσεις) εισέρχονται στο κράτος. Ο κοινωνικός σκοπός των συνδικάτων πρέπει να εκπληρωθεί, όποια και αν είναι η φύση του κρατικού καθεστώτος […] Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν ισχυρίζονται ότι επιθυμούν να επηρεάσουν την πολιτική του κράτους. Το καθήκον τους με αυτήν την έννοια δεν μπορεί παρά να είναι να θέσουν στη διάθεση της κυβέρνησης και της Βουλής τις γνώσεις και τις εμπειρίες που έχουν στον τομέα αυτό».
Στις 22 Απρίλη του 1933 η ADGB ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από τη Διεθνή Συνδικαλιστική Ενωση. Η ADGB προσπάθησε να ενωθεί με τις οργανώσεις των επιχειρήσεων του ναζιστικού κόμματος (ΝSΒΟ), ώστε ν’ αποτελέσουν ένα μοναδικό συνδικάτο, και συμμετείχε στην Πρωτομαγιά των ναζί. Αλλά αυτές οι συνθηκολογήσεις δεν την έσωσαν από τις απαγορεύσεις.
Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα παρέμεινε μειοψηφία στις εκλογές του Μάρτη του 1933, αλλά στη Βουλή επωφελήθηκε της υποστήριξης που του πρόσφεραν κόμματα της Δεξιάς, ώστε να παραχωρηθούν στον Χίτλερ πλήρεις εξουσίες που προβλέπονταν από το άρθρο 48. Ετσι η καταστολή διευρύνεται προοδευτικά στους συνδικαλιστές -τα S.A. κατέλαβαν στις 2 Μάη του 1933 το κτήριο των συνδικάτων και οι συλλήψεις άρχισαν από την επομένη- στους Σοσιαλδημοκράτες -το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα διαλύθηκε με νόμο στις 22 Ιούνη του 1933- καθώς και στους Χριστιανούς που αντιτίθονταν στην πολεμοκαπηλία και το ρατσισμό των ναζί.
Στις 23 του Μάη άρχισαν τα δικαστήρια. Δύο κομμουνιστές ήταν οι πρώτοι που καταδικάστηκαν σε θάνατο από το νέο καθεστώς.
Τον Ιούλη του 1933 δεκάδες χιλιάδες πέρασαν από τις φυλακές και ήδη υπολογίζονταν σε 27.000 οι πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το Νοέμβρη οι συλληφθέντες κομμουνιστές έφτασαν τους 60.000 και οι δολοφονημένοι κομμουνιστές τους 2.000.
Η ναζιστική καταστολή άφηνε στους οπαδούς του Κομμουνιστικού Κόμματος, οι οποίοι δεν μπόρεσαν ή δε θέλησαν να εγκαταλείψουν τη Γερμανία, τρεις επιλογές. Ορισμένοι, αποθαρρυμένοι από την τρομερή ήττα του κομμουνιστικού κινήματος, απομονωμένοι και φοβισμένοι από την κρατική τρομοκρατία, εγκατέλειψαν τον αγώνα. Μεταξύ αυτών ήταν και μια χούφτα ηγετών, γιατί δεν μπόρεσαν όλοι να παρακολουθήσουν τη ραγδαία εξέλιξη των γεγονότων.
Για παράδειγμα, τον Απρίλη του 1933 η εφημερίδα «Arbeiter Zeitung», όργανο του ΚΚΓ στο Σαρ, την περιοχή αυτή που κατεχόταν από τη Γαλλία από το 1919 ως το 1935, δημοσίευε την παρακάτω αγγελία: «Ο τομέας του ΚΚΓ του Μπαντ-Παλατινάτου μας ζήτησε να δημοσιεύσουμε την παρακάτω διαγραφή: Ο βουλευτής στο Ράιχσταγκ Μπενεντομ-Κούσελ, εγκατεστημένος από μερικές εβδομάδες στο Σαρ και έχοντας δεχτεί από τον τομέα του τη διαταγή να επιστρέψει στη Γερμανία, αδιαφόρησε στην πρόσκληση αυτή και διαγράφηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας για δειλία μπροστά στον ταξικό εχθρό».
Ενας μικρός αριθμός μελών του ΚΚΓ συνεργάστηκε με το ναζιστικό καθεστώς, απλοί οπαδοί της βάσης και συχνά μέλη που πρόσφατα είχαν γίνει δεκτά στο κόμμα.12
Αλλά δεκάδες χιλιάδες κομμουνιστών υιοθέτησαν στάση αντίστασης. Συχνά η στάση αυτή ήταν μακριά από την οργανωμένη, παράνομη και αποτελεσματική δράση.
Οι δομές του κόμματος είχαν κομματιαστεί, τα στελέχη ήταν στις φυλακές ή εξόριστοι, οι οπαδοί παρακολουθούνταν. Αλλά γρήγορα παράνομες οργανώσεις του κόμματος ανασυγκροτήθηκαν, για να διαλυθούν και πάλι να ανασυγκροτηθούν.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του Βέλγου συγγραφέα Τ. Ντεμπρέντ «Κομμουνιστική Αντίσταση στη Γερμανία 1933-1945» που μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Τριαντάφυλλο Γεροζήση.
1. Σ.μ.: Sturmabteilung (S.A.) είναι τα Τάγματα Εφόδου, παραστρατιωτική ομάδα του Ναζιστικού Κόμματος, που ιδρύθηκαν το 1920.
2. Nicos Poulantzas: «Fascisme et dictature: La troisième internationale face au fascisme», Editions Maspero, collection «Les textes à l' appui», Paris, 1970, pp. 201-203. Αυτή η έγνοια, να διατηρηθεί το νόμιμο εκλογικό έδαφος, συμφωνούσε με τη «νόμιμη» γραμμή της Κομιντέρν των χρόνων 1930 και δεν έγινε αντικείμενο επανεκτίμησης. Στη ΧΙΙΙ Ολομέλεια της Κομιντέρν το Νοέμβρη-Δεκέμβρη του 1933 ακόμα ο Μανουΐλσκι απαντούσε στους ξένους κομμουνιστές που έκαναν κριτική στο ΚΚ Γερμανίας για τη μικρή του αντίσταση ότι: «Εάν το ΚΚ Γερμανίας είχε αρχίσει ένοπλο αγώνα κατά του Χίτλερ θα είχε πέσει στην προβοκάτσια».
3. Αυτές οι αντιθέσεις ξέσπασαν για τα καλά. Τα S.A., που μιλούσαν για «δεύτερη αντικαπιταλιστική επανάσταση», θα εκκαθαριστούν από το καλοκαίρι του 1933 και καθώς οι εκκαθαρίσεις αυτές δεν αρκούσαν, ο Χίτλερ διέταξε τη «Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», όπου οι Ες-Ες κατάσφαξαν εκατοντάδες μέλη των S.A., αρχίζοντας από τους αρχηγούς τους Ρεμ, Γκρέγκορ Στράσερ, Ερνστ και άλλους.
4. Σε ένα άρθρο του το Σεπτέμβρη του 1924 με τίτλο «Σχετικά με τη διεθνή κατάσταση», ο Στάλιν ορίζει τη σοσιαλδημοκρατία ως τη «μετριοπαθή πτέρυγα του φασισμού», όπου λανσάρει τη διάσημη διατύπωση: «Η σοσιαλδημοκρατία είναι ο δίδυμος αδελφός του φασισμού». Η ανάλυση αυτή παρουσιάζεται γενικά ως ένα από τα μαργαριτάρια του σταλινισμού, ενώ έχει γίνει λίγο πριν το θάνατο του Λένιν. Από τις 9 Γενάρη του 1924, σύμφωνα με πρόταση του Προεδρείου της Κομιντέρν, «οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι παρά ένα κομμάτι του φασισμού που καλύπτεται πίσω από τη μάσκα του σοσιαλισμού» (Τα μαθήματα των γεγονότων της Γερμανίας). Κάτι που θα αναπτύξει ο Ζινόβιεφ στην αναφορά του στο 5ο Συνέδριο με τίτλο «Σοσιαλδημοκρατία, μια πτέρυγα του φασισμού».
5. Cf. Pierre Broué: «Histoire de l' lnternationale Communiste 1919-1943», Librairie Arthèmes Fayard, Paris 1997, pp. 530-531. Οι Τέλμαν και Νόιμαν στο θέμα αυτό ήρθαν στα χέρια σε συνεδρίαση της ολομέλειας του Πολιτικού Γραφείου. Ο αποκλεισμός της ομάδας Νόυμαν στα τέλη του 1932 δεν τερμάτισε τους δισταγμούς.
6. Cf.Gilbert Badia: «Histoire de I' AlIemagne contemporaine- Tome sécond: 1933-1962», éditions sociales, Paris 1962, ρ.14. Τα έργα του Badia είναι τα μόνα που παραχωρούν μια αξιοπρεπή θέση στην κομμουνιστική αντίσταση.
7. Jan Valtin: «Sans patrie ni frontières», éditions Actes Sud, collection Babel, Arles 1997, pp. 478 et suivantes. Τo βιβλίο αυτό πρέπει να διαβαστεί με επιφύλαξη. Ο συγγραφέας του πραγματικά ανήκε στον παράνομο μηχανισμό της Κομιντέρν, με τον οποίο ήρθε σε σύγκρουση όταν δέχτηκε τη διαταγή να επιστρέψει στο Αμβούργο για ν’ αναδιοργανώσει το δίκτυο της Διεθνούς των ναυτικών και των λιμενεργατών. Πιάστηκε, βασανίστηκε, κατέδωσε αυτούς που τον φιλοξενούσαν κι έγινε πράκτορας της Γκεστάπο - χωρίς διαταγή της Κομιντέρν, όπως ισχυρίζεται για να δικαιολογηθεί. Καθώς αποφασίστηκε η εκτέλεσή του από την NKVD και από την υπηρεσία ασφαλείας της Κομιντέρν «S-Apparat», ο Κρεμπς κατέφυγε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1937. Εχει εκδοθεί μια βιογραφία του Ριχάρδου Κρεμπς: Ernst Von Waldenfels: Der Spion, der aus Deutschland kam: Das geheime Leben» des Seemanns Richard Krebs, Aufbau Verlag, Berlin 2002.
8. Σ’ αυτήν τη ψηφοφορία τo κοινοβουλευτικό κομμάτι του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος είχε περιοριστεί σε 60 βουλευτές επί 129, 18 βουλευτές ήταν στη φυλακή, άλλοι ήταν στην εξορία στο εξωτερικό ή είχαν θεληματικά αποσυρθεί από την πολιτική και συνταξιοδοτηθεί.
9. Cité par Gilbert Badia, Histoire de I' AlIemagne contemporaine, op.cit. p.59.
10. Μόνο ένας από τους 422 ηγέτες του ΚΚ Γερμανίας θα λιγοψυχήσει. Ο Ερνεστ Τόργκλερ ήταν συγκατηγορούμενος του Ντιμιτρόφ στην περίφημη δίκη της Λειψίας. Υπέφερε από βαθιά κατάθλιψη στη διάρκεια της δίκης και είχε υιοθετήσει ατομική γραμμή άμυνας, αρνούμενος και θεωρώντας «αυτοκτονική» την υπόδειξη του Κόμματος να κατηγορηθούν οι ναζί για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ. Διαγράφηκε από το ΚΚ Γερμανίας το 1935, αποφυλακίστηκε το 1936, έγινε εμπορικός αντιπρόσωπος ως την έναρξη του πολέμου, στη διάρκεια του οποίου δέχτηκε μια θέση σε κάποιο υπουργείο. Τέλειωσε τη ζωή του στη Δυτική Γερμανία... ως μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Cf Gilbert Badia: «Feu au Reichstag - L' acte de naissance du régime nazi», Editions Sociales, collection Problèmes, Paris, 1983, pp. 245-248.
11. Αναφορά της υπηρεσίας πληροφοριών της 18 Μάη του 1933 (J.C.5.A. 4509) που ξέθαψε η ιστορικός Annie Lacroix-Riz.

12. Το 1932 το ΚΚ Γερμανίας έβγαινε από μια περίοδο εκκαθαρίσεων. Το 4-5% των μελών του ήταν στο Κόμμα από την ίδρυσή του -δώδεκα χρόνια πριν- και πάνω από 40% λιγότερο από ένα χρόνο.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Και στο βάθος ψήφος...1- 2και3

 ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Και στο βάθος ψήφος...

Για την φωτοσοπιά: Fadomduck2
Στην αρχή είδαμε τον τίτλο στο MAO.gr, και λέμε δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έχει γίνει, έτσι όπως μας κοιτούσε (ο τίτλος ντε) αγέρωχος και «χοντροχτυπημένος»:

Μαζί στην απαγορευμένη πορεία, μαζί και στις ευρωεκλογές

Κοιτάμε λοιπόν παρακάτω στο άρθρο που ο παραπάνω υπέρτιτλος στεφανώνει περήφανα, και διαβάζουμε:

Την εκτίμηση ότι η πρωτοβουλία των οργανώσεων της Αριστεράς να αψηφήσουν την απαγόρευση της πορείας στις 8 Ιανουαρίου 2014 είχε ευρύτερη απήχηση και σημασία κάνει η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με ανακοίνωσή της. Μάλιστα, στις δυνάμεις που συμφώνησαν να πορευτούν κάτω από τις συνθήκες αυτές, η συμμαχία της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς βλέπει την πρόθεση για μια ευρύτερη συμπόρευση στην προοπτική των ευρωεκλογών και όχι μόνο.

Όπως τονίζει χαρακτηριστικά, «εκτιμούμε ότι η συνδιοργάνωση της διαδήλωσης από ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ, Σχεδιο Β’ και με διακριτό κάλεσμα από ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ και η συντροφική και συνεπής κοινή στάση απέναντι στην απαγόρευση, αποτελεί θετικό πρόκριμα τόσο για την οικοδόμηση Πρωτοβουλίας ενάντια στην ΕΕ του κεφάλαιου, του ρατσισμού και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, όσο και για την πορεία της μετωπικής πολιτικής συμπόρευσης των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντιϊμπεριαλιστικής, αντιΕΕ αριστεράς». 
Περαιτέρω, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαπίστωσε ότι η αποφασιστικότητα απέναντι στην απαγόρευση που επέδειξαν οι δυνάμεις αυτές «είχε ευρύτερη απήχηση και στον κόσμο της κοινοβουλευτικής αριστεράς, που προβληματίζεται για τον περιορισμό των αντιδράσεων από το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ σε αποχή από τις επίσημες φιέστες και την κραυγαλέα απουσία τους από το δρόμο».
Στην ιστοσελίδα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όλη η σχετική ανακοίνωση.
___________
Μια πρώτη παρατήρηση που είναι κραυγαλέα:

Στην κανονική ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που μας παραπέμπει το ΜΑΟ, πουθενά δεν γίνεται λόγος για ευρωεκλογές!

Υπό άλλες συνθήκες θα μιλάγαμε για κατάφωρη διαστρέβλωση των θέσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά έλα ντε που οι διαχειριστές του εν λόγω μπλογκ μόνο άσχετοι με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι...

Οπότε μπορούμε βάσιμα να συμπεράνουμε πως οι συντάκτες του ΜΑΟ απλά λένε χύμα για άλλη μία φορά, αυτό που η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί, χωρίς να χάσει το «αριστερίστικο» προφίλ της απέναντι στην (ό,ποια)μάζα, της πολιτικά άπειρης νεολαίας που την ακολουθεί.

Αυτή η υπόθεση επιβεβαιώνεται και από την ανάγνωση του επίσημου κείμενου της ίδιας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα όσα από αντιφατικά μέχρι λογικά παράδοξα αναγράφονται σε αυτό.
Διαβάζουμε:

[...]Εκτιμούμε ότι η συνδιοργάνωση της διαδήλωσης από ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ, Σχεδιο Β’ και με διακριτό κάλεσμα από ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ και η συντροφική και συνεπής κοινή στάση απέναντι στην απαγόρευση, αποτελεί θετικό πρόκριμα τόσο για την οικοδόμηση Πρωτοβουλίας ενάντια στην ΕΕ του κεφάλαιου, του ρατσισμού και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, όσο και για την πορεία της μετωπικής πολιτικής συμπόρευσης των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντιϊμπεριαλιστικής, αντιΕΕ αριστεράς. Με τόλμη και αποφασιστικότητα στα πολιτικά προτάγματα και τις μορφές, με μαχητικότητα στο δρόμο, με συγκρουσιακό περιεχόμενο.[...]
Και αρχίζουμε τον σχολιασμό από το ελλάσων:

Μα λένε για «αντικαπιταλιστική, αντιϊμπεριαλιστική, αντιΕΕ αριστερά», οπότε προφανώς για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να υπάρχει και κάποια «φιλοκαπιταλιστική, φιλο ΕΕ, και φιλοιμπεριαλιστική αριστερά» την οποία όμως δεν κάνει τον κόπο να την κατονομάσει στην συνέχεια αυτού ή άλλου κείμενου της, οπότε και μας αφήνει στο σκοτάδι για την κομματική της ταυτότητα, πράγμα πάρα πολύ κακό γιατί σημαίνει, ή πως μπαρουφολογεί, ή πως καλύπτει με την σιωπή της αυτήν την «φιλοκαπιταλιστική, φιλο ΕΕ, και φιλοιμπεριαλιστική αριστερά».

Μία ακόμη εύλογη απορία είναι γιατί στην «αντικαπιταλιστική, αντιϊμπεριαλιστική, αντιΕΕ αριστερά», δεν περιλαμβάνονται και τα δύο Μ-Λ τουλάχιστον. Μάλλον είναι πολύ «σταλινικοί» να υποθέσουμε;

Ας δούμε όμως λίγο και αυτούς που χωράνε, και που καλούνται σε μέτωπο «Πρωτοβουλίας ενάντια στην ΕΕ του κεφάλαιου, του ρατσισμού και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων,»

Ασφαλώς για αρχή η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι όμως έτσι;

Γιατί εδώ βλέπουμε τον κ.Πέτρο Κωσταντίνου, εκλεγμένο δημοτικό σύμβουλο, μέλος και εκπρόσωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όχι απλά να μην τάσεται ενάντια, αλλά αντίθετα να προπαγανδίζει μια ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Συρία, και μάλιστα καμαρώνοντας μπροστά από τις σημαίες των αμερικανοεξοπλισμένων και πληρωμένων από την Σ.Αραβία μισθοφόρων που έχουν κάνει την χώρα οικόπεδο...



Οι Ροζινάντηδες πάλι, είναι αυτοί οι τόσο συνεπείς αντιιμπεριαλιστές που δύο χρόνια πριν, υπό την πολιτική πίεση του ΣΥΡΙΖΑ, και με κάτι τραγελαφικά προσχήματα, τον ακολούθησαν στην αποχώρηση του από την διαδήλωση στην Ισραηλινή πρεσβεία της οποίας την απαγόρευση είχε σπάσει (και όχι αναγγείλει ότι ΘΑ σπάσει) το ΚΚΕ.


Αυτό πάλι, ΔΕΝ είναι φωτοσοπιά...
Για το πλαν-μπί του Αλαβάνου, η κουβέντα μου φένεται από μόνη της σουρεαλιστική.
Θα κάνεις αντι-ιμπεριαλιστικό μέτωπο με τον άνθρωπο που ύπηρξε μεγαλοστέλεχος και ηγέτης ενός κόμματος το οποίο έχει κρατήσει «ευμενή ουδετερότητα», όταν δεν έβαζε ανοιχτά πλάτη υιοθετώντας το σύνολο της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας, σε όλες ανεξαιρέτως τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις;

Φυσικά εάν είσαι τόσο αντιιμπεριαλιστής όσο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι Ροζινάντηδες, μάλλον μπορείς. Ή πιό σωστά μόνο με κάτι τέτοιους μπορείς...

Συνεχίζεται...

 ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Και στο βάθος ψήφος... #2

Συνέχεια από το προηγούμενο


Για τις φωτοσοπιές fadomduck2
Τον «αντιιμπεριαλισμό» τους λοιπόν τον είδαμε. Ας δούμε και τον «αντικαπιταλισμό» τους τώρα.

Αρχικά η ίδια η λέξη δεν σημαίνει απολύτως τίποτε, αφού δεν είναι δυνατόν να είσαι «αντικαπιταλιστής» χωρίς να είσαι κομμουνιστής. Τα μέσα παραγωγής, ή ατομική ιδιοκτησία θα είναι, ή κοινωνική. Η παραγωγή η ίδια, ή θα είναι άναρχη και εμπορευματική, ή κεντρικά σχεδιασμένη για τις ανάγκες της κοινωνίας. Εάν πιστεύεις στα πρώτα δεν είσαι «αντικαπιταλιστής», αφού δέχεσαι τις βασικές καπιταλιστικές αρχές οικονομικής λειτουργίας, και εάν πιστεύεις στα δεύτερα είσαι κομμουνιστής. Ο «αντικαπιταλισμός» λοιπόν, που ακριβώς κολλάει;

Η μόνη λογική εξήγηση που απομένει είναι πως ο όρος χρησιμοποιείται ως ευφημισμός του μικροαστικού σοσιαλισμού, τον οποίο πρεσβεύει τόσο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όσο και αρκετοί εκ των δυνητικών συμμάχων της. Το πόσο «αντικαπιταλιστικές» είναι αυτές οι αντιλήψεις δε, το έχει απαντήσει ο Μαρξ στον Προυντόν πριν κανένα ενάμισυ αιώνα, οπότε θεωρώ περιττό να επανερχόμαστε.

Μόνη παρατήρηση εδώ είναι πως βλέπουμε ήδη τα όρια του «αντικαπιταλισμού» και των Ροζινάντηδων.

Την υπόθεση μας αυτή (περί συνώνυμου του «μικροαστικού σοσιαλισμού») επιβεβαιώνει και το λογότυπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά σε αυτό θα επανέλθουμε.

Για το πόσο «αντικαπιταλιστική» είναι η ίδια ΑΝΤΑΡΣΥΑ που καλεί σε «αντικαπιταλιστικό», εκτός των άλλων, μέτωπο, δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά.

Ο πολιτικός της λόγος που στρέφεται πότε ενάντια στο «μνημόνιο» και πότε ενάντια στην «κυβέρνηση», και πιο πρόσφατα και ενάντια στην Ε.Ε. (αλλά ποτέ ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα) είναι αρκετά διαφωτιστικός για το ζήτημα.

Χαρακτηριστική είναι ακόμη η κριτική που κάνει στο ΚΚΕ επειδή το τελευταίο συνδέει την πάλη ενάντια στην ΕΕ με (άκουσον-άκουσον!) την ...σοσιαλιστική προοπτική! Τόσο «αντικαπιταλιστές» που ούτε να ακούσουν για σοσιαλισμό δεν θέλουν!

Αντίθετα άλλες έννοιες, όπως την «αριστερή (αστική) κυβέρνηση», μια χαρά τις συζητάνε, και τι ωραία τις προωθούν...

Για την Τρίτη δύναμη του «αντικαπιταλιστικού μετώπου» που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τώρα, του «σχέδιου βού», δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Για τον «αντικαπιταλισμό» του Αλαβάνου ισχύει ότι και για τον «αντιιμπεριαλισμό» του.

Ο άνθρωπος δεν είναι χθεσινός στην πολιτική. Έχει πρωτοστατήσει μάλιστα στην προσπάθεια διάλυσης του Κομμουνιστικού Κόμματος ως «περιττού στον καιρό μας», και έχει υπάρξει επί πολλά χρόνια μεγαλοστέλεχος και ηγέτης ενός πολιτικού σχηματισμού που μόνο «αντικαπιταλιστικό» δεν μπορείς να τον πεις...

Το «αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντι-ΕΕ μέτωπο» λοιπόν, αποδεικνύεται πως ούτε ιδιαίτερα «αντιιμπεριαλιστικό», ούτε ιδιαίτερα «αντικαπιταλιστικό» δεν είναι...

Θα δούμε στην συνέχεια αν είναι και «αντι-ΕΕ», και πάνω σε ποια βάση...



 ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Και στο βάθος ψήφος... #3

Συνέχεια από τα προηγούμενα (1+2)

Το «αντι-ΕΕ» μέτωπο:
 

Υπάρχουν και μη "αντικαπιταλιστικές" αντι-ΕΕ απόψεις...
Να αρχίσουμε εδώ με μία ερώτηση:
-Είναι δυνατόν να υπάρξει ένα «αντι-ΕΕ» μέτωπο που να ΜΗΝ είναι ούτε «αντικαπιταλιστικό» ούτε «αντιιμπεριαλιστικό»;
(γιατί όπως είδαμε στα δύο πρώτα, το μέτωπο που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν την περνάει την βάση…)

Σαφέστατα και είναι δυνατόν να υπάρξει. Υπάρχουν αντι-ΕΕ ακόμη και ακροδεξιές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη, ενώ και στην Ελλάδα το επίσης ακροδεξιό κόμμα του Καμένου, αμφισβητεί την χρήση του Ευρώ μεν, αλλά όχι και την συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ π.χ., ή πολύ περισσότερο τον καπιταλισμό τον ίδιο.

Είδαμε στα δύο προηγούμενα σημειώματα πως το «αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό και αντι-ΕΕ μέτωπο» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, απέχει αρκετά από το να μπορεί να θεωρηθεί «αντικαπιταλιστικό» και «αντιιμπεριαλιστικό».

Είναι όμως πραγματικά αντι-ΕΕ τουλάχιστον;

Θα αρχίσουμε και εδώ από τα πολύ εύκολα, και συγκεκριμένα από την «Ροσινάντε».
-Πόσο αντι-ΕΕ δηλαδή μπορεί να είναι κάποιος αναρχικός;
Πιο σωστά, μπορεί κάποιος αναρχικός να είναι συνεπής στην ιδέα της ενύσχισης του («απόλυτου εχθρού») εθνικού κράτους έναντι υπερεθνικών θεσμών, χωρίς να μπερδέψει τα ιδεολογικά μπούτια του;
Ή, με δεδομένο πως η ΕΕ είναι ιμπεριαλιστική συμμαχία, υπάρχει ποτέ περίπτωση να κατανοήσει ποτέ αναρχικός την έννοια του ιμπεριαλισμού, με περισσότερες πιθανότητες από το να κατανοήσει εσκιμώος την έννοια «θάνατος από θερμοπληξία»;
Τα ερωτήματα ρητορικά βεβαίως, και δείχνουν το πόσο σαθρές είναι οι βάσεις του προτεινόμενου μετώπου, σε αυτό τουλάχιστον το κομμάτι του.



Για τον μεσιέ Αλαβάνο και πάλι δεν θα πούμε πολλά. Απλά να σημειώσουμε πως η «αντικαπιταλιστική», «αντιιμπεριαλιστική» και «αντι-ΕΕ» «μεταστροφή» του, είναι λαμβάνοντας υπόψην τον πρότερο πολιτικό του βίο, τόσο πειστική όσο η «αριστερή» στροφή του Κοτσακά για παράδειγμα…

Η ίδια όμως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εν τέλη, πόσο πραγματικά αντι-ΕΕ είναι;
Θα προσπεράσουμε την εντελώς θολή θέση που είχε μέχρι πρότινος («έξω από το ευρώ –ρήξη με την ΕΕ» -δηλαδή τι «ρήξη»; αναρωτιέται ο μη-μυημένος στην ΑΝΤΑΡΣΥώτικη φρασεολογία, -θα τους κρατάμε μούτρα;), και θα πούμε πως η σημερινή τους καθαρή θέση για «έξοδο από την ΕΕ» είναι αποτέλεσμα ιδεολογικών διεργασιών και όχι συγκυριακή.

Πόσο συνεπής μπορεί να είναι αυτή η θέση όταν εκφράζεται παράλληλα με το σπρώξιμο του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση και την συνεργασία σε όλους τους μαζικούς χώρους με την πιό συνεπή (μαζί με την παραδοσιακή δεξιά) ευρωενωσιακή πολιτική παράταξη της χώρας διαχρονικά;

Πόσο συνεπής μπορεί να είναι αυτή είναι αυτή η θέση όταν σε αντι-ΕΕ διαδήλωση συμμετέχουν στελέχη της πιό πάνω παράταξης;

Και πόσο συνεπής αντι-ευρωενωσιακός μπορεί να είναι κάποιος που στην ανακοίνωση του βάζει εσκεμένα στην ίδια μοίρα επάνω σε αυτό το ζήτημα τους ευρωλάγνους του «είμαστε πιο ευρωπαϊστές και από τους νεοφιλελεύθερους» και του «δεν είμαστε τρελλοί να φύγουμε από το ευρώ», με το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που έχει επίσης διαχρόνικα κρυστάλινη, εντιευρωενωσιακή θέση από τότε που η ΕΕ ήταν ακόμη ΕΟΚ και το ίδιο παράνομο εντός της ΕΔΑ;
Όταν δηλαδή προσπαθεί να δημιουργήσει θολούρα ακόμη και γύρω από το πεντακάθαρο του ποιες είναι είναι και ποιες όχι, οι ευρωενωσιακές πολιτικές δυνάμεις;
Ρητορικά και αυτά τα ερωτήματα βεβαίως…

Είδαμε πιο πάνω πως το «αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό και αντι-ΕΕ μέτωπο» που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να πληρεί τους όρους για τίποτα από τα τρία αυτά χαρακτηριστικά. Τότε σε τι μέτωπο ακριβώς καλεί;

Μα σε αυτό που έλεγε το ΜΑΟ από την αρχή, και που καθόλου δεν παραποίησε τελικά τις θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ:
Σε πολιτικό μέτωπο με ορίζοντα τις ευρωεκλογές και με αφορμή μια συμβολική (με την έννοια πως ποτέ δεν προσπάθησε ή διανοήθηκε να σπάσει την απαγόρευση) συγκέντρωση την μέρα μιας απαγόρευσης των διαδηλώσεων στην Αθήνα.
Υπό αυτό το πρίσμα είναι όλα ευεξήγητα.

Αλλά για αυτά στην επόμενη συνέχεια…


Ο ρόλος της εμπορικής πίστης στον καπιταλισμό και τι γίνεται όταν αυτή χάνεται

 Ο ρόλος της εμπορικής πίστης στον καπιταλισμό και τι γίνεται όταν αυτή χάνεται




Στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής από τα πρώτα στάδια της εμφάνισης του και στις μέρες μας ακόμη περισσότερο θεμελιώδες ρόλο στην λειτουργία και την ανάπτυξη του παίζει η πίστη.

Κάθε μέρα ακούμε αυτή τη λέξη , πίστη, πιστωτής, πίστωση κτλ. Η πίστη στον καπιταλισμό είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του που όταν κλονιστεί, το σύστημα παύει πλέον να λειτουργεί ομαλά και μπαίνει σε φάση κρίσης, μέχρις ότου η πίστη να αποκατασταθεί ξανά οπότε το καπιταλιστικό σύστημα ξαναμπαίνει σε μια ομαλή φάση λειτουργίας.

Τι σημαίνει όμως πίστη  στον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης και πως αυτή βοηθά να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής; Θα προσπαθήσουμε να κάνουμε κατανοητή αυτή την έννοια μέσα από μερικά παραδείγματα

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως έχουμε έναν πωλητή – μαγαζάτορα που πουλάει ας πούμε πλαστικές λεκάνες. Αυτός λοιπόν όταν παραλαμβάνει από τον έμπορο μια παρτίδα από λεκάνες του δίνει ένα χρεόγραφο, μια επιταγή πχ που λήγει σε δυο μήνες. Η επιταγή αυτή δεν είναι χρήμα αλλά μια υπόσχεση. Με αυτό το χαρτί υπόσχεται ο πωλητής πως σε δυο μήνες θα πουλήσει το εμπόρευμα και θα του δώσει τότε  τα χρήματα του. Με την σειρά του έμπορος αποδέχεται το χρεόγραφο αυτό διότι πιστεύει τον πωλητή πως πράγματι σε δυο μήνες θα ξεπουλήσει το εμπόρευμα και θα χει τα χρήματα. Με την σειρά του τώρα ο έμπορος δίνει αυτήν επιταγή στον εισαγωγέα για να παραλάβει το εμπόρευμα.

 Δίνοντας του την επιταγή προφανώς ούτε αυτός του δίνει χρήματα αλλά μια υπόσχεση ότι σε δυο μήνες που θα έχει στην διάθεση του τα χρήματα θα εξοφλήσει. Ο εισαγωγέας λοιπόν  εμπιστεύεται και τον έμπορο και τον πωλητή και παίρνει την επιταγή. Ο εισαγωγέας τώρα , με την σειρά του δίνει αυτή την επιταγή στον εξαγωγέα μιας άλλης χώρας, που φτιάχνονται οι λεκάνες, και του λέει. Όταν ο πωλητής πουλήσει τις λεκάνες και πάρει τα χρήματα , θα τα δώσει στον έμπορο, ο έμπορος σε μένα και εγώ σε σένα.  Ο εξαγωγέας τον εμπιστεύεται και παίρνει την επιταγή. Αυτός με την σειρά του θα την δώσει στον βιομήχανο που παράγει τις λεκάνες κι ο βιομήχανος σ αυτόν με τις πρώτες ύλες.

Όπως βλέπουμε σε αυτό το παράδειγμα διενεργήθηκε ένας ολόκληρος οικονομικός κύκλος χωρίς να χρειαστούν χρήματα. Όλος ο κύκλος έγινε βασισμένος πάνω σε μια επιταγή, δηλαδή πάνω σε μια υπόσχεση. Με λίγα λόγια ο οικονομικός κύκλος του παραδείγματος έγινε χωρίς ανταλλαγή εμπορεύματος με χρήματα αλλά βασισμένος πάνω στην εμπορική πίστη.

Αυτό το πράγμα στον καπιταλισμό γίνεται κάθε μέρα, εκατομμύρια φορές την μέρα όταν αυτός βρίσκεται σε φάση ομαλής λειτουργίας και είναι πολύ σπουδαίο γι αυτόν. Ας δούμε γιατί είναι πολύ σπουδαίο.

Καταφέρνοντας να διαγράψεις έναν οικονομικό κύκλο χωρίς λεφτά ουσιαστικά αυτό που κάνεις είναι να κινήσεις ένα προϊόν από την παραγωγή ως την κατανάλωση του χωρίς να χρειαστεί ν αντλήσεις χρήματα από την κοινωνία. Με τον τρόπο αυτό εξοικονομούνται χρήματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για άλλες οικονομικές δραστηριότητες οι οποίες δεν θα γίνονταν ή θα γίνονταν με καθυστέρηση εάν δεν υπήρχαν τα χρήματα αυτά, άρα με τον τρόπο αυτό εξουδετερώνεις ένα χαλινάρι της καπιταλιστικής ανάπτυξης δηλ την έλλειψη ρευστότητας. Ας δούμε όμως τι λέει και κάποιος επίκαιρος φιλόσοφος γι αυτό το θέμα ….

….Προηγούμενα («Τό Κεφάλαιο» Βιβλίο I . κεφ. ΠΙ, 3, β) έδειξα, πώς από την απλή εμπορευματική κυκλοφορία αναπτύσσεται ή λειτουργία του χρήματος σαν μέσου πληρωμής και μαζί μ' αυτήν αναπτύσσεται μια σχέση πιστωτή και οφειλέτη ανάμεσα στους εμπορευματοπαραγωγούς και εμπορευματεμπόρους. Με την ανάπτυξη τού εμπορίου και του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, ο όποιος παράγει, παίρνοντας υπόψη μόνο την κυκλοφορία, αύτή ή φυσική βάση τού πιστωτικού συστήματος διευρύνεται, γενικεύεται, τελειοποιείται.

Έν γένει το χρήμα λειτουργεί εδώ μόνο σαν μέσο πληρωμής, δηλαδή το εμπόρευμα πουλιέται όχι έναντι χρήματος, αλλά έναντι μιας γρα­πτής υπόσχεσης πληρωμής σε μια καθορισμένη προθεσμία.

 Αυτές τ ι ς υποσχέσεις πληρωμής μπορούμε για λόγους συντομίας να τις συμπε­ριλάβουμε όλες στη γενική κατηγορία των συναλλαγματικών. "Ως τη μέρα της λήξης και της πληρωμής τους αυτές οι ίδιες οι συναλ­λαγματικές κυκλοφορούν με τη σειρά τους επίσης σαν μέσα πληρω­μής και αποτελούν το καθεαυτό εμπορικό χρήμα. Στο βαθμό, πού συμψηφίζονται τελικά με την ισοστάθμιση απαιτήσεων και χρεών, λειτουργούν απόλυτα σαν χρήμα, γιατί δεν ακλουθεί μετά κανενός είδους τελική μετατροπή σε χρήμα. "Όπως αυτές οι αμοιβαίες προκαταβολές των παραγωγών και των έμπορων μεταξύ τους απο­τελούν την αληθινή βάση της Πίστης, έτσι το. κυκλοφοριακό τους όργανο, η συναλλαγματική, επιτελεί τη βάση του καθεαυτού πιστωτικού χρήματος, των τραπεζογραμματίων κλπ. Αυτά τα τελευταία

δεν βασίζονται στη χρηματική κυκλοφορία, είτε πρόκειται για μεταλ­λικό χρήμα είτε για κρατικό χαρτονόμισμα, αλλά πάνω στην κυκλο­φορία των συναλλαγματικών.
Κάρλ Μάρξ , τα κεφάλαιο τόμος 3

Ας δούμε τώρα και μ ένα άλλο παράδειγμα πως η πίστη μπορεί να βοηθήσει τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής να αναπτυχθεί.

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως έχουμε έναν επιχειρηματία, έναν κεφαλαιοκράτη, ο οποίος διαθέτει ας πούμε 100.000 ευρώ για να στήσει ένα εργοστάσιο που θα φτιάχνει κινητά τηλέφωνα. Αυτός με τα 100.000 του χιλιάρικα μπορεί να φτιάξει εργοστάσιο που θα παράγει κινητά μέτριας προς χαμηλής ποιότητας. Τι κάνει λοιπόν; Βρίσκει 100 ας πούμε άτομα και τους πείθει να του δώσουν από 1000 ευρώ ο καθένας, να του δώσουν δηλ κάποιες από τις καταθέσεις τους, λέγοντας τους πως με τα χρήματα αυτά θα φτιάξει ένα πολύ μεγάλο εργοστάσιο που θα παράγει πολύ σύγχρονα κινητά και πως μεσοπρόθεσμα τα χίλια αυτά ευρώ που έδωσαν θα αποδώσουν και αλλά χίλια. Τους πείθει λοιπόν κι αυτοί οι 100 του δίνουν από 1000 ευρώ ο καθένας κι αυτός τους δίνει ένα χαρτί, μια μετοχή, η οποία επί της ουσίας είναι μια υπόσχεση πως στο μέλλον αυτοί θα εισπράξουν πιο πολλά απ όσα έδωσαν.

Έτσι λοιπόν οι κεφαλαιοκράτες μέσω της πίστης χρησιμοποιούν ως κεφάλαιο όχι μόνο τα χρήματα τα δικά τους αλλά και της υπόλοιπης κοινωνίας , χρησιμοποιούν και τα χρήματα των καταθετών που έως τώρα δεν χρησιμοποιούνταν ως κεφάλαιο προς επένδυση.
Τι γίνεται όμως όταν κλονιστεί η εμπορική πίστη; Γιατί κλονίζεται η πίστη; Πως συνδέονται όλα αυτά με την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση; Αυτά είναι ερωτήματα που θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε αμέσως παρακάτω.


Όταν η εμπορική πίστη κλονιστεί

Ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής όταν βρίσκεται σε φάση ομαλής λειτουργίας ή σε φάση άνθησης επί της ουσίας βρίσκεται σε μια κατάσταση δυναμικής ισορροπίας.

Σε αυτή λοιπόν την στιγμή αυτό που χοντρικά γίνεται είναι ότι η πλειοψηφία των εμπορικών συναλλαγών διενεργείται με πιστωτικό χρήμα (πχ επιταγές) με αποτέλεσμα ο μεγάλος όγκος των νομισμάτων να χρησιμοποιείται για την κατανάλωση αγαθών. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως και για την κατανάλωση δεν χρησιμοποιείται πιστωτικό χρήμα, το αντίθετο μάλιστα, όμως είναι σαφές πως ο μεγάλος όγκος των νομισμάτων διατίθεται στην κατανάλωση αγαθών.

Τι γίνεται όμως όταν κλονιστεί η εμπορική πίστη; Κατ αρχάς θα πρέπει να πούμε πως η εμπορική πίστη στον καπιταλισμό κλονίζεται όταν το σύστημα φύγει από την φάση της ομαλής λειτουργίας του και μπει σε φάση κρίσης. Δηλαδή η κρίση κλονίζει την εμπορική πίστη και όχι το αντίστροφο.Επίσης οι κρίσεις στον καπιταλισμό είναι ενδογενείς,είναι κρίσεις που φυσιολογικά δημιουργεί ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής.Το πώς αυτές γίνονται  πιθανός να το αναπτύξουμε σε επόμενες αναρτήσεις μας διεξοδικά.

Όταν λοιπόν η εμπορική πίστη κλονιστεί τότε σε πολύ μεγάλο βαθμό παύουν οι εμπορικές συναλλαγές επί πίστωση διότι κανένας δεν εμπιστεύεται κανέναν να του δώσει εμπόρευμα αντί πιστωτικού χρήματος. Όλοι θεωρούνται από όλους αναξιόπιστοι και οι εμπορικές συναλλαγές γίνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό με πραγματικό χρήμα ( της μετρητοίς). Αυτό λοιπόν το φαινόμενο που παρατηρείται κυρίως στις οικονομικές κρίσεις δημιουργεί έναν καταρράκτη αντιδράσεων με οδυνηρές συνέπειες, όχι για τον καπιταλισμό τον ίδιο, αλλά για τους ανθρώπους που βιώνουν τον καπιταλισμό και τις κρίσεις του.

Τι γίνεται λοιπόν όταν το πιστωτικό χρήμα χάσει την ισχύ του και ο μεγάλος όγκος των εμπορικών συναλλαγών γίνει με πραγματικό χρήμα;

Αυτό που πρώτα απ όλα γίνεται είναι πως μεγάλος όγκος χαρτονομισμάτων μετατοπίζεται από την σφαίρα της κατανάλωσης στην σφαίρα της εμπορικής συναλλαγής. Δηλαδή απορροφούνται επί της ουσίας χρήματα που προορίζονταν για την καταναλωτική διαδικασία και χρησιμοποιούνται πλέον για να διεκπεραιώσουν τις εμπορικές συναλλαγές. Έτσι λοιπόν μοιραία μειώνεται και η καταναλωτική δύναμη των καταναλωτών μιας και αυτοί δεν έχουν τόσα χρήματα όσα πριν για να καταναλώσουν τα αγαθά που παράγονται. Αυτό λοιπόν με τη σειρά του οδηγεί στη μείωση της κατανάλωσης η οποία με της σειρά της οδηγεί σε περαιτέρω κλονισμό της εμπορικής πίστης.

 Έτσι λοιπόν η καπιταλιστική οικονομία μπαίνει σε έναν φαύλο κύκλο που οδηγεί στην καταστροφή μεγάλου μέρους των μέσων παραγωγής και αυτό με τη σειρά του στην εκρηκτική αύξηση της ανεργίας, στην έλλειψη βασικών προϊόντων, σε κοινωνική εξαθλίωση και φτώχεια.

Αυτός ο φαύλος κύκλος κάποια στιγμή τελειώνει, αφού πρώτα όμως καταστρέψει ένα τεράστιο μέρος της παραγωγικής βάσης και αφού οδηγήσει τεράστιο μέρος του πληθυσμού σε οδυνηρές καταστάσεις φτώχειας εξαθλίωσης και απόγνωσης.

Ένα ιστορικό παράδειγμα που δείχνει που μπορούν αυτές οι κρίσεις να οδηγήσουν είναι η μεγάλη οικονομική κρίση του 29 που οδήγησε τελικά στον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και κόντεψε να αφανίσει εξ ολοκλήρου την ανθρωπότητα.

Έτσι λοιπόν μιας και βρισκόμαστε και πάλι στο επίκεντρο μια τέτοιας κρίσης οφείλουμε να γνωρίζουμε την ιστορική μας ευθύνη και να παλέψουμε με όλες τις δυνάμεις έτσι ώστε να απαλλαχτούμε μια και καλή από αυτές τις βάρβαρες κρίσεις και το βάρβαρο σύστημα που τις γεννά.

TOP READ