H αισθητική της τεχνολογίας

Ελένη Γερασιμίδου

Σε μια θεατρική παράσταση η τεχνολογία δεν μπορεί να υποκαταστήσει την τεχνική της υποκριτικής.
Τα ντεσιμπέλ καμιά φορά μπορεί να αποκαλύψουν αδιόρατα ελαττώματα, ήχους που δεν πιάνει το αυτί από μόνο του, όπως ας πούμε το κοντανάσεμα της μη ασκημένης εκφοράς του λόγου ή τους γδούπους της τεχνητής οδοντοστοιχίας.
Έτσι οι ανεπάρκειες αντί να καλυφθούν απ’ την τεχνολογία, αναδεικνύονται και αποκαλύπτουν τα κουσούρια των οκνηρών του θεάματος.
Κάθε επάγγελμα έχει τον κόπο του. Οι ηθοποιοί που αγαπούν τη δουλειά που διάλεξαν, φροντίζουν κιόλας να την μάθουν καλά. Ασκούν τα εκφραστικά τους μέσα ώστε να μεταδώσουν με τον καλύτερο τρόπο τις αλήθειες των έργων που ανέλαβαν να παραστήσουν, σε όποιο είδος κι αν ανήκουν αυτά.
Αλλά όταν τα μικρόφωνα γίνονται καθεστώς στην Επίδαυρο, τι να κάνει και η υπερπαραγωγή των μονοπωλίων του θεάματος για να δικαιολογήσει το τσουχτερό εισιτήριο.
Και μικρόφωνα θα κοτσάρει στη μούρη των ηθοποιών και εκκωφαντικό θόρυβο θα κάνει σε δυσανάλογη αντιστοιχία με τις ευτελείς μηνιάτικες αποδοχές των ανερχόμενων που δε μιλούν.

“Μαρξιστική συνωμοσία” η κλιματική αλλαγή για υπουργό του Μπολσονάρου στη Βραζιλία

Η άρνηση ή η υποβάθμιση της σημασίας της κλιματικής αλλαγής δεν είναι απλώς το καπρίτσιο κάποιων «ψεκασμένων», αλλά προπαγανδιστικό όπλο των εκπροσώπων ενός ισχυρού τμήματος της αστικής τάξης που δεν νιώθει κανένα λόγο να υπονομεύσει τα κέρδη της λόγω περιβαλλοντικών ευαισθησιών και έγνοιας για το μέλλον του πλανήτη. Ο ίδιος ο πρόεδρος Τραμπ έχει κατά καιρούς εκφραστεί απαξιωτικά κατά της θεωρίας της κλιματικής αλλαγής, χαρακτηρίζοντάς την «απάτη». Δεν προκαλεί εντύπωση λοιπόν που ένας ακόμα θιασώτης αυτής της αντίληψης προέρχεται από τη δηλωμένα φιλοτραμπική κυβέρνηση της Βραζιλίας.
Πιο συγκεκριμένα ο νέος υπουργός εξωτερικών της χώρας Ερνέστου Αραούζου, χαρακτηρίσε «συνωμοσία πολιτισμικών μαρξιστών» την κλιματική αλλαγή, με στόχο την ανακοπή της ανάπτυξης των δυτικών οικονομικών και την προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης της Κίνας.
Η Βραζιλία συμμετείχε σε όλες τις διεθνείς διασκέψεις για το κλίμα, πρωταγωνιστώντας στη συμφωνία του Παρισιού το 2015.
Αν και ο Μπολσονάρου υπαναχώρησε από τις προεκλογικές απειλές του να αποχωρήσει η Βραζιλία από τη συμφωνία, φοβούμενος πτώση των πωλήσεων σόγιας και βοδινού στην Ευρώπη, τα μηνύματα για τη μελλοντική περιβαλλοντική πολιτική της χώρας δεν είναι ευχάριστα, καθώς ο νέος υπουργός χαρακτήρισε «δόγμα» την αντίληψη περί κλιματικής αλλαγής, το οποίο «έχει χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει την αύξηση της ρυθμιστικής εξουσίας των κρατών και τη δύναμη των διεθνών θεσμών πάνω στα έθνη κράτη και τους πληθυσμούς τους, όπως και για να καταπνίξει την οικονομική ανάπτυξη σε δημοκρατικές καπιταλιστικές χώρες και να προωθήσει την ανάπτυξη της Κίνας», ανέφερε σε ανάρτησή του πριν ένα μήνα.
Μεταξύ των αναρτήσεών του περιλαμβάνονται και επιθέσεις στην κεντροαριστερή αντιπολίτευση, την οποία κατηγορεί πως «ποινικοποιεί το σεξ και την αναπαραγωγή, λέγοντας πως κάθε ετεροφυλοφιλική επαφή είναι βιασμός και κάθε μωρό είναι κίνδυνος για τον πλανήτη γιατί αυξάνει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα». Στη συνέχεια τους κατηγόρησε πως ποινικοποιούν το κόκκινο κρέας, το πετρέλαιο, τα κλιματιστικά και τις…ταινίες της Ντίσνεϋ.
Ο υπουργός εξωτερικών δεν είναι το μόνο μέλος της κυβέρνησης με αντιπεριβαλλοντικές απόψεις, καθώς η υπουργός Γεωργίας Τερέζα Κριστίνα Ντίας έχει το προσωνύμιο «Μούσα των Δηλητηρίων», καθώς ως εκπρόσωπος του λόμπι των γεωργικών εταιρειών υποστηρίζει τη χαλάρωση του ελέγχου στη χρήση τοξικών ουσιών στη γεωργία.
Η Βραζιλία υποφέρει ως γνωστών εδώ και δεκαετίες από την αποψίλωση του Αμαζονίου, με το πρόβλημα να χειροτερεύει, καθώς 80% των δήμων στη χώρα είχαν προβλήματα ξηρασίας τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και η απλή προσδοκία της εκλογής Μπολσονάρου οδήγησε σε αύξηση των ρυθμών αποψίλωσης κατά την προεκλογική περίοδο, υποδεικνύοντας πως ήδη αποδυναμώνονται τα μέτρα προστασίας του κύριου πνεύμονα του πλανήτη μας, που δεν είναι άλλο από το δάσος του Αμαζονίου.
Με πληροφορίες από guardian

Γιατί η Παναγία δε βοήθησε την εθνική να κερδίσει την Εσθονία;!

        

Αυτά που λένε διάφοροι άθεοι ότι η Παναγία εγκατέλειψε την εθνική ομάδα και τον Άγγελο ή ότι η Παναγία της Εσθονίας ήταν πιο ισχυρή από τη δική μας Παναγιά, είναι αθλιότητες και προβοκάτσιες. Για τη χθεσινή ήττα της εθνικής και για την απουσία της Παναγίας υπάρχει εξήγηση. Χθες το μεσημέρι σε τούνελ της Εγνατίας οδού πριν από τα Γρεβενά το όχημα που μετέφερε τον ηγούμενο της μονής Βατοπεδίου Εφραίμ και τρεις άλλους μοναχούς πάτησε σε πάγο και εξετράπη της πορείας του! Η Παναγία λοιπόν έπρεπε οπωσδήποτε να παρέμβει σ’ αυτό το περιστατικό και είναι σίγουρο πως ήταν εκεί αφού ο ηγούμενος Εφραίμ και οι τρεις άλλοι μοναχοί τραυματίστηκαν ελαφριά. Η Παναγία ήταν πολύ λογικό να προτιμήσει να σώσει τον ηγούμενο Εφραίμ από το να σώσει την εθνική ομάδα και τον Άγγελο, αφού ο ηγούμενος Εφραίμ είναι αυτός που φυλάττει και γυρίζει ανά την Ελλάδα την Τίμια Ζώνη της Παναγίας, το μόνο αντικείμενο που έχει απομείνει από τη ζωή της Παναγίας. Η Παναγία λοιπόν είχε πολύ σοβαρό λόγο να μη συνδράμει την εθνική μας ομάδα και τον Άγγελο, αλλά είναι σίγουρο ότι στα επόμενα παιχνίδια και αν δεν τύχει παρόμοιο περιστατικό, Κύριε ελέησον, θα είναι παρούσα! Γι’ αυτό κάνετε υπομονή και μη λιθοβολείτε τον Άγγελο! Είθε η Παναγιά πάντα να είναι μαζί σας!!

Μαυρομάτης

«Αγαπητά» τελευταία μπλοκ

Ηλίας Γιαννιώτης

Είναι 9.30, πρωινό ξημέρωμα βροχερό... 17 Νοέμβρη.

Ο Σάκης έχει σηκωθεί από τις 08.00 να πιει καφέ και να φάει το ζεστό τοστ της μάνας του. Οι δρόμοι στη Φιλοθέη και στο Χαλάνδρι υποτονικοί, μουσκεμένοι και παντού σέρνεται μια βαρεμάρα. Το ραντεβού με τα φιλαράκια είναι κλεισμένο στις 12.00, Σπύρου Τρικούπη και Αλεξάνδρας.

Η συνάντηση ξεκινάει σε ένα ροκ καφέ, με κουβέντα για τα βραδινά δρώμενα.

Οι γκομενίτσες στην παρέα με smartphone, στρατιωτικό παντελόνι και κολλητό μπλουζάκι με τον Τσε στη πλάτη, ρουφάνε τον φρέντο και ετοιμάζονται για την βραδινή επανάσταση με τον πετροπόλεμο, τους μπάτσους και τα σπρέι στους τοίχους.

Στο βάθος έξω στο δρόμο ακούγεται το Άξιον Εστί από το Πολυτεχνείο και λίγο αργότερα το Πρώτη Μαΐου του Παπακωνσταντίνου.

Μελωδίες άγνωστες για τους επαναστάτες μας.

Την κουβέντα διακόπτει το τηλεφώνημα μιας μάνας, που λέει στο Γιώργο ότι έχει αφήσει σουφλέ στο ψυγείο από χθες.

Να το ζεστάνει και να φάει, γιατί πάει με τον μπαμπά Αράχοβα. Ο Γιωργάκης τσαντισμένος κλείνει το τηλέφωνο στα μούτρα της μάνας του και το ρίχνει μέσα στο σάκο με το σφυρί, τα 3 άδεια μπουκάλια μπύρας και την μάσκα.

Η ώρα πήγε 1530, η πορεία είναι έτοιμη. Σωματεία, οργανώσεις, πολιτικές ομάδες, φοιτητές, μαθητές με Ελληνικές σημαίες και τα ξεχασμένα, αλλά όσο ποτέ, επίκαιρα συνθήματα του Πολυτεχνείου, ξεκινάνε σε οργανωμένα μπλοκ, με χαμόγελο και αγωνιστικό πνεύμα την πορεία προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Η Πατησίων γεμάτη από άκρη σε άκρη.

Η παρέα ξεκινάει να κατηφορίζει την Αλεξάνδρας και στο διάβα τους δυο Κινέζοι τουρίστες, σε σπαστά Αγγλικά τους ρωτάνε, τι τρέχει.

Απαντούν γελώντας, κάτι για revolution και χέσε ψηλά και αγνάντευε και φεύγουν ανοίγοντας το βήμα, να προλάβουν τα τελευταία μπλοκ της πορείας.

Αυτά με τους μαλλιάδες, τα κράνη, τα καδρόνια, τις μπλούζες των νεκροκεφαλών και τους αστυνομικούς ασυρμάτους στην κωλότσεπη. Τα μπλοκ των αθλοπαιδιών της Επανάστασης.

Τα τελευταία μπλοκ της πορείας, τα τελευταία μπλοκ μιας μαλακισμένης γενιάς των pc και των smartphone που γαλουχήθηκαν θεωρώντας την Επανάσταση και την αντίδραση στο κατεστημένο, να είναι η αγορά ενός tshirt με τον Τσε από το Μοναστηράκι και ενός κάδου σκουπιδιών που καίγεται. Μιας γενιάς αποτυχημένων και ανιστόρητων δίποδων (όπως ακριβώς θέλει το σύστημα) που ακολουθούν πιστά τη μόδα και νομίζουν ότι είναι άγρια νιάτα. Σπάζοντας και κλωτσώντας ότι βρουν.

Η Ιστορία ενός λαού και ενός Πολυτεχνείου που πρέπει να μείνει στην μνήμη του λάου σαν η βραδιά των αλητών (όπως ακριβώς θέλει το σύστημα).

Γιατί πρέπει οι νέες γενιές να μάθουν ότι όπου αγώνας και πάλη αυτό σημαίνει σπασμένα γυαλιά και δακρυγόνα. Άρα μακριά από τους αγώνες αυτούς... αυτοί οι αγώνες είναι των αλητών που σπάνε τις περιουσίες του κοσμάκη (όπως ακριβώς θέλει το σύστημα).

Αγαπητό γαμημένο σύστημα και ''Αγαπητά'' τελευταία μπλοκ: Επειδή τα παιδιά του Πολυτεχνείου έβγαιναν με ξεκάθαρο πρόσωπο, επώνυμα, άοπλα, χωρίς μάσκες και κράνη επάνω στα μάρμαρα και φώναζαν για Ψωμί Παιδεία Ελευθερία, απέναντι σε οπλισμένα οπλοπολυβόλα και ελεύθερους σκοπευτές που θέριζαν και έμπαιναν χαμογελώντας στα Τζιπ του ΕΑΤ ΕΣΑ, για μια ''ονειρική'' βραδιά στα υπόγεια της Μπουμπουλίνας για να κάνουν ''συζητήσεις'' με τον Ντερτιλή και τους συνεργάτες του... αυτό δεν σημαίνει ότι είστε άξιοι συνεχιστές εκείνου του αγώνα.

Ναι για εσάς μιλάω σκληρά ροκ νιάτα μου, ''αγαπητά'' τελευταία μπλοκ, που σας λούζει κρύος ιδρώτας όταν σας ζητήσει δίπλωμα και άδεια η Τροχαία και παίρνετε τηλέφωνο τον μπαμπά.

Είστε μειοψηφία, άξιοι δούλοι του Μνημονίου και του συστήματος (κάποιοι εκούσια κάποιοι ακούσια λόγω αμορφωσιάς και μαλακίας - όπως ακριβώς θέλει το σύστημα).

Είστε τα παιδιά ίσως εκείνης της μικρής μερίδας της γενιάς του Πολυτεχνείου που πουλήθηκε ακριβά για μια θέση στη Βουλή και στις Βρυξέλλες.

Πολλοί από εσάς αναζητάτε και στην Google, πληροφορίες για το αν είχε ή όχι, νεκρούς το Πολυτεχνείο (όπως ακριβώς θέλει το σύστημα).

Επαναστατικές πορδές του Μπαμπά που είναι στην Αράχοβα για Σαβ/κο με την κατίνα μάνα σας (το μπλουζάκι με τον Τσε είναι στο πλυντήριο ακόμα).

''Αγαπητά'' τελευταία μπλοκ της πορείας του Πολυτεχνείου: Πάρτε τα μπλουζάκια σας με τον Τσε, τις μολότοφ και τα Tablet σας, με τις σέλφυ στο fb. τα σερβιετάκια και το cheeseburger και άντε κάντε στην πάντα (αλλιώς ήθελα να το πω..).

Έχει Goodys στην Κηφισιά ανακαινισμένα.

Πηγαίνετε να ανοίξετε κανένα βιβλίο να ξεστραβωθείτε και αν το κάνετε, μετά ζητήστε και συμβουλές από Λουντέμη, Σεφέρη, Βάρναλη, Θεοδωράκη, Μαρκόπουλο, Ξυλούρη, Παπακωνσταντίνου.

Είναι καλοί αυτοί για αρχή. Γαμώ τα παιδιά είναι όλοι τους. Καλύτεροι από την Google.

Υπάρχουν ολόκληρες γενιές πριν και μετά από εσάς, έτοιμες να δώσουμε τον αγώνα μας για τα δικά μας Πολυτεχνεία (με τα ίδια επίκαιρα και πάλι προτάγματα) ... ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ

Θέλει ψυχή, γνώση και καρδιά να ακούς 1η Μαίου απο τον Βασίλη και να δακρύζεις,... ''αγαπητό'' τελευταίο μπλοκ.

Θα με ρωτήσεις ποίος είναι ο Βασίλης... Εντάξει άστο.

Όταν το καταφέρεις... τότε έλα να μιλήσουμε για ανατροπή αγώνα και τα δικά μας Πολυτεχνεία.
Μέχρι τότε στην πάντα... νεαρούλη!! (εκεί που σε θέλει το σύστημα του μπαμπά και της μαμάς).

Και πρόσεχε νεαρούλη... κάτι τέτοια άγρια νιάτα σας λατρεύει η Χρυσή Αυγή... ξέρεις εσύ... αυτούς που είχαν παππού τον Ντερτιλή?

(όπως ακριβώς θέλει το σύστημα).

Με αγανάκτηση και χωρίς άλλη υπομονή Ηλίας

---

  Ηλίας Γιαννιώτης: Σχετικά με τον συντάκτη

«Είμαι περήφανος για το Κόμμα μου…Το φταίξιμο είναι δικό μας…»

Ανυπόφορη βώχα και ζέστη. Η πόρτα δεν έχει παραθυράκι να γίνεται ρεύμα και να φεύγει ο βρώμικος αέρας. Οι μύγες κάθονται στη «βούτα», ανεβοκατεβαίνουν στους τοίχους κι όταν αυτός ξεχνιέται ή ξαπλώνει και κλείνει τα μάτια, πέφτουν απάνω του να τον φάνε. Τη νύχτα έχει να κάνει με τους κοριούς και τα ποντίκια. Για να ξεφύγει απ’ το σήμερα, αναπολεί τα περασμένα. Άνθρωποι, πράγματα και γεγονότα, παλιά και καινούργια, μικρά και μεγάλα, μπαίνουν στο ίδιο καζάνι, ανακατεύονται, σμίγουν, χωρίζουν και πάλι σμίγουν, χάνονται και πάλι παρουσιάζονται… Η αμαρτωλή Ρώμη με τις μηχανοραφίες της, τα εγκλήματα και τον εκφυλισμό της… παιδεύεται να κρατηθεί στην εξουσία και οι δούλοι με το Σπάρτακο παλεύουν να τη ρίξουν… Ένας κόσμος πεθαίνει κι απ’ τα συντρίμια του γενιέται ένας άλλος… Αλάζει η μορφή, το χρώμα, η εποχή… όμως η πορεία μένει η ίδια: Σκληρή, ματωμένη, ανοδική…
Σε τούτα τα χρόνια γράφτηκε μια απ’ τις μεγαλύτερες σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Απ’ τους πάγους και τις τούντρες του βοριά κι ως τις τραχές ακτές της Αδριατικής, κι απ’ τον ένα ωκεανό ως τον άλλο, εκατομύρια άνθρωποι χαίρονται τη λευτεριά τους… Και η πατρίδα μας με τις πολλές πέτρες και το λίγο χώμα, τ’ αμέτρητα βουνά και τα δαντελωτά ακρογιάλια, τις ελιές και τα αμπέλια… κράτησε με τιμή το δικό της χαράκωμα. Μεγάλωσε και φάρδυνε, και δυνάμωσε και ψήλωσε η ψυχή του λαού της… Όμως η αντίδραση, λόγω των δικών μας αδυναμιών, φάνηκε ικανότερη κι αυτός, ένας απ’ τους πολλούς, βρίσκεται τώρα στο απομονωτήριο… Πολλοί σύντροφοι πέθαναν στις φυλακές, στις εξορίες, στο πεζοδρόμιο… με τον καημό να έβλεπαν τη Μεγάλη Μέρα. Αυτός, φυσικά με κάποιες παραλαγές, την είδε και τη χάρηκε… Αλλά σαν άνθρωπος…
Όσο κι αν παιδεύεται, όποιο μονοπάτι κι αν πάρει, όσο μακριά κι αν πάει, γυρίζει πάλι στο κελί. Το σήμερα τον κρατάει γερά γαντζωμένο στα νύχια του… Η ζωή τ’ ανθρώπου κρέμεται κάποτε από ένα τυχαίο γεγονός. Αν βρισκόταν ο μπαρμπα-Θωμάς στο Περιστέρι, θα έπαιρνε το ραβδί του, θα έμπαινε μπροστά και μέσα από χαράδρες και γκρεμούς θα τον περνούσε πέρα απ’ το ποτάμι… Το Λευτέρη θα τον ντουφεκίσαν, πόσο θα πονέσουν οι καημένοι γέροι απ’ το καινούργιο χτύπημα!… Κι ο δικός του ο γέρος! Καρτερούσε κι αυτός τη Λευτεριά…
Ψηλά, κοντά στο τσιμεντένιο νταβάνι, είναι ο φεγγίτης. Τον κοιτάζει με παράπονο. Να μπορούσε να έφτανε ως εκεί! Θα έβλεπε τους φυλακισμένους στο προαύλιο… τις απάνω γειτονιές της Πολιτειούλας… ίσως και τα βουνά πέρα από τον κάμπο. Θα καθόταν εκεί απ’ τα χαράματα ως το σούρουπο και θ’ αγνάντευε τη ζωή. Επίτηδες έβαλαν το φεγγίτη τόσο ψηλά κι επίτηδες δεν αφήνουν στο κελί ούτε κάθισμα, ούτε κρεβάτι…
Στη φυλακή βρίσκονται πολλοί, Κομμουνιστές, Επονίτες, Ελασίτες… Κατάφεραν ν’ αγοράσουν ένα φύλακα και του έστειλαν βιβλία. Πόσο χάρηκε! Και γρήγορα απογοητεύτηκε. Δεν είχαν τίποτα απ’ το δικό του κόσμο. Τα πέταξε στην άκρη. Καλύτερα να ονειροπολεί. Αυτός, ο Παντελής ο Σαλονικιός, ύστερα από λίγες μέρες θα πάψει να πονάει, να χαίρεται, να σκέφτεται… Αντί να τυρανιέται μ’ αυτές τις σκέψεις, καλύτερα να ασχολείται, όσο μπορεί, με τον αγώνα…

Γιατί χάσαμε την Επανάσταση; Ο άνθρωπος πιστεύει πως οι αντιλήψεις του είναι σωστές. Οι αντίθετες ελέγχουν την ορθότητα… όμως εδώ, είναι μοναχός… Και τι θα προστέσουν οι δικές του γνώμες;! Κι άλλοι σύντροφοι και πολλοί απλοί άνθρωποι κι από παλιότερα ακόμα, μιλούσαν. Τώρα τα έδειξε και η ίδια η ζωή. Το κακό έγινε και δεν ξεγίνεται. Σωστά, αλλά δεν θα ήταν άσχημο, αν υπήρχε δυνατότητα, να ακουστούν και οι γνώμες εκείνων, που περιμένουν στην απομόνωση… Κατανόηση ζητάμε απ’ τις επόμενες γενιές κι όχι συγχωροχάρτι. Να μάθουν, πως πολεμήσαμε για τη λευτεριά του τόπου. Κι όχι μόνο «όσοι χόρεψαν σε μαρμαρένια αλώνια…». Όλοι μας και την ψυχή μας, και τη ζωή μας θα δίναμε, αν απ’ αυτό και μόνο θα εξαρτιόταν η ευτυχία του λαού… όμως χάσαμε τον αγώνα! Γιατί;
Όταν οι καταχτητές πάτησαν τον τόπο μας, το Κόμμα έπιασε αμέσως το χαράκωμα. Το ξεκίνημα, παληκαρίσιο, πατριωτικό, έκλεινε απ’ την αρχή τα στοιχεία της αποτυχίας. «Θάνατος στο φασισμό! Λευτεριά στο λαό!» Τι είδος λευτεριά; Σαν εκείνη την παλιά; «Όλοι στ’ άρματα!». Όλοι! Ποιοι; Θα πολεμούσαν και οι φασίστες και οι πράχτορες του ιμπεριαλισμού και οι εκμεταλευτές των εργαζομένων για τη λευτεριά του λαού; Οι ένοιες μπερδεύτηκαν. Εθνική ενότητα για μας είναι η συσπείρωση των λαϊκών δυνάμεων κάτω απ’ την καθοδήγηση της εργατικής τάξης, του ΚΚ, εθνική πολιτική –η εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.
Οι ίδιοι όροι έχουν διαφορετικό νόημα για την αστική τάξη, που θα δεχόταν ενότητα μ ό ν ο κάτω απ’ τη δική της καθοδήγηση και μ ό ν ο για τα δικά της συμφέροντα. Κοινή λευτεριά και γι’ αυτή και για τους εργαζόμενους δεν υπάρχει. Στις γραμμές του ΕΑΜ πετύχαμε την ενότητα του Έθνους. Με κόπο κι αίμα χτίχαμε το δικό μας κράτος και παραδίναμε τα κλειδιά του στην αντίδραση… Στα χρόνια της κατοχής μπήκαν στο Κόμμα εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες, μικροαστοί, διανοούμενοι με τις αντιλήψεις τους, την ψυχολογία τους… και το Κόμμα, αντί ν’ ανεβάσει το ιδεολογικό-πολιτικό επίπεδο των καινούργιων μελών, αντί να προσανατολίσει τις εαμικές μάζες προς την κοινωνική απελευθέρωση, προσαρμόστηκε στις μικροαστικές αντιλήψεις της βάσης, έχασε τον ταξικό του χαρακτήρα.
Πίσω απ’ την πολιτική της «Εθνικής Ενότητας» ξέχασε την ταξική πάλη… Πίκρα και οδύνη προκαλούν οι τρεχάλες, οι ικεσίες για ενότητα με τον ΕΔΕΣ, την ΠΑΟ, τον Παπαδόγκωνα, την κυβέρνηση του Καΐρου, ακόμα και με τα Τάγματα Ασφαλείας, δηλαδή ενότητα με τους καταχτητές, τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό και την ντόπια αντίδραση… Και η πίκρα γίνεται πιο οδυνηρή, όταν αναλογίζεται, πως η αντίδραση και μέσα κι όξω απ’ την Ελλάδα, αντιμετωπίζοντας το κίνημα ταξικά, προσπαθούσε να το συντρίψει μ’ όλα τα μέσα… Οι όρκοι πίστης στην «Εθνική Ενότητα», στην «ομαλή εξέλιξη», τα παρακάλια, οι κατάρες και τα αναθέματα για τις… παρασπονδίες της αντίδρασης, η κατά κόρο επανάληψη πως είμαστε κατά του εμφυλίου πολέμου –που στην ουσία βαστούσε απ’ την αρχή ως το τέλος της κατοχής—τα κλαψουρίσματα έδειχναν αδυναμία, σύγχυση, πανικό κι όχι… εθνική μεγαλοψυχία. Εθνική μεγαλοψυχία και παληκαριά και προσήλωση στην ομαλή εξέλιξη και νομιμοφροσύνη θα δείχναμε, αν βοηθούσαμε το λαό να πάρει την εξουσία, να απαλαγεί από κάθε ζυγό, εθνικό και κοινωνικό. Στη δική μας «ευγένεια», στο δικό μας «ανθρωπισμό» η αστική τάξη απάντησε με αφάνταστη θηριωδία…
Η Επανάστασή μας, απ’ την ίδια την ιστορική εξέλιξη, ήταν εθνικοαπελευθερωτική, αντιιμπεριαλιστική στο πρώτο στάδιο και αστικοδημοκρατική στο δεύτερο. Την έκανε η εργατιά, η αγροτιά, τα μεσαία στρώματα -ο λαός- με το ντουφέκι, με το τραγούδι, με την ψυχή τους, με το αίμα τους… Σπάνια μια επανάσταση θα πετύχει τόσο ευνοϊκές αντικειμενικές συνθήκες, όμως οι υποκειμενικές!… Το Κόμμα δεν ήταν σε θέση να κρατήσει την εξουσία, ούτε και πάλεβε για την εξουσία. Και το τραγικότερο, την εξουσία που τη δημιουργούσε αντικειμενικά ο αγώνας, την παράδωσε στον ταξικό εχθρό. Η πολιτική του ήταν δεξιο-οπορτουνιστική και η ήτα της Επανάστασης αναπόφεχτη.
Μια αχτίδα χτύπησε τον τοίχο. Ώσπου να σβήσει, θα περάσουν 12 λεφτά. Ύστερα θα τον βγάλουν να κάνει λίγες βόλτες και θα τον κλείσουν πάλι. Μια μέρα φεύγει κι έρχεται η νύχτα και θα ρθει ξανά μια άλλη μέρα. Πέρασαν δυόμιση εβδομάδες, χωρίς να του απαγγείλουν καμιά κατηγορία. Μήπως… Ζωντάνεψε κάποια ελπίδα. Έστω και στο μπουντρούμι… Μόνο στον τάφο δεν υπάρχει ζωή…
Άνοιξε η πόρτα. Ο φύλακας φοβισμένος, άφησε ένα δέμα στο τσιμέντο. «Το στέλνουν οι άλλοι», είπε κι έφυγε γρήγορα-γρήγορα. Το ξετύλιξε. Ρούχα και παπούτσια. Κοίταξε τα δικά του. Τριμένα-λερωμένα. «Σας ευχαριστώ σύντροφοι, μουρμούρισε με πίκρα, μόνο που εδώ δε μου χρειάζονται». Κι απότομα τα μάτια του γέμισαν μελαγχολία. Ζύγωσε και χτύπησε την πόρτα. Φάνηκε ο σκοπός.
-Να με πάτε στον κουρέα. Μ’ έφαγαν τα μαλιά και τα γένια.
Η επόμενη μέρα ήταν μεγαλύτερη απ’ τις άλλες. Έφεξε απ’ τις τέσερες και μισή. Σηκώθηκε μόλις ξημέρωσε. Έβγαλε τα ρούχα του, τα δίπλωσε, τα κράτησε λίγο στο χέρι, τα κοίταξε με αγάπη και τ’ απίθωσε στη γωνιά. Αποχωριζόταν ένα κομάτι της ζωής του. Τώρα και το μπουντρούμι του φαίνεται ζεστό, στοργικό, δικό του. Δε θέλει να το εγκαταλείψει. Ντύθηκε το καινούργιο κοστούμι, φόρεσε το κασκέτο λίγο στραβά, τα παπούτσια… Κατά τις 7 ήρθαν.
-Ετοιμάσου!
-Έτοιμος είμαι.
Στο γήπεδο έπαιζαν μπάλα.
-Γεια-χαρά σας Αετόπουλα! Φώναξε σε κάμποσα παιδιά, που στέκονταν στην είσοδο.
Εκείνα χαμήλωσαν τα μάτια και παρακολουθούσαν βουβά τη συνοδεία που ξεμακραίνει, πλήθος κόσμου πηγαινοέρχεται στους δρόμους, πολλοί τον γνωρίζουν. Τούτος σκύβει το κεφάλι, κείνος γυρίζει τα μάτια αλλού. Άλλοι λυπούνται τα νιάτα του κι άλλοι καμαρώνουν τη λεβεντιά του…
Απ’ τις φυλακές, όξω απ’ την πόλη, τον μετάφεραν επίτηδες ποδαρόδρομο στο δικαστήριο, που βρισκόταν στο κέντρο της πόλης. Στο πρόσωπο ενός ανθρώπου κακοντυμένου, τσακισμένου, κακομοίρη… θα έβλεπε ο κόσμος τον παλιό καπετάνιο, την κατάντια του κινήματος. Ο Παντελής ήταν τότε 46 χρονώ και δεν είχε ούτε μια άσπρη τρίχα στα μαλιά. Μουστάκι μαύρο-ψαλιδισμένο, μάτια μεγάλα-γελούμενα, πρόσωπο στρογγυλό χωρίς ρυτίδες, κοστούμι σιδερωμένο, γραββάτα κόκκινη-καλοδεμένη, παπούτσια λουστρισμένα… Ντυμένος σα να πήγαινε σε πανηγύρι. Μα κείνο που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, ήταν η επιβλητικότητα, η περηφάνια που είχε το βλέμα του, το περπάτημά του.
Ο Στατεράς, στρατοδίκης τώρα, στο διάλειμα του έστειλε ένα σημειωματάκι. «Κάνε μια αποκήρυξη, του έγραφε, έστω και τυπική και μόνο του καινούργιου αντάρτικου, να έχω ένα στοιχείο και θα προσπαθήσω να σου γλυτώσω το κεφάλι». Ο Παντελής το διάβασε, το έχωσε στην τσέπη και σηκώθηκε.
Ο πρόεδρος κατάλαβε, γιατί γέμισε η αίθουσα και δεν τον άφηνε να απολογηθεί. Πάσχιζε να τον περιορίσει σε στερεότυπες απαντήσεις κι ο Σαλονικιός, μέσα από διακοπές και τσακωμούς, προσπαθούσε να πει ό,τι νόμιζε πιο απαραίτητο.
-Είμαι περήφανος για το Κόμμα μου. Στο Έπος της Εθνικής Αντίστασης θα βρεις τους αγώνες του, τις θυσίες του, τα ιδανικά του… Όπως πάντοτε, έτσι και στα χρόνια της μαύρης σκλαβιάς. Μόνο αυτό βρέθηκε δίπλα στο λαό και, μπαίνοντας μπροστά, έδειξε στο Έθνος το δρόμο της σωτηρίας, της τιμής… Όταν η χιτλερική μπότα σουλατσάριζε προκλητικά στις αχτές της Μάγχης και πάγωνε τις καρδιές των Εγγλέζων, σύσωμος ο λαός μας σήκωνε περήφανα το ανάστημά του ενάντια στο φασισμό… κι όταν κερδίσαμε τη λευτεριά μας με χίλιες-δυο θυσίες, ήρθαν οι «σύμαχοί» μας -οι Εγγλέζοι- και μαζί με τους δικούς μας -λιποτάχτες και συνεργάτες των καταχτητών- μας την πήραν…
Το φταίξιμο είναι δικό μας. Ξεχάσαμε την ακατάλυτη αλήθεια: Ο λύκος δεν παίζει με τ’ αρνί. Ανοίξαμε την πόρτα και, μόλις μπήκε στο μαντρί… Από αγάπη στο λαό, φοβηθήκαμε μη χυθεί λίγο αίμα παραπάνω και θα χρειαστούν καινούργιοι αγώνες, καινούργιες θυσίες, καινούργιο αίμα… Νίκησε η αντίδραση, όμως είναι αδύνατο να γονατίσει ένα λαό, που χάρηκε έστω και για λίγο τη λευτεριά, που ένιωσε τη δύναμή του και κατάλαβε τι είναι ικανός να κάνει…
-Σταμάτα! Αυτό είναι προπαγάνδα κι όχι απολογία, τον έκοψε ο πρόεδρος και, γυρίζοντας στους άλλους ρώτησε:
-Καμιά απορία;
-Για το καινούργιο αντάρτικο τι γνώμη έχεις; Ρώτησε ο Στατεράς.
-Υπογράψαμε το Λίβανο, την Καζέρτα, τη Βάρκιζα, για ν’ αποφύγουμε τον εμφύλιο πόλεμο. Κανένας τίμιος δεν μπορεί να χαρακτηρίσει τις προθέσεις μας για αντεθνικές, αντιλαϊκές. Ήταν μόνο αφελείς-αφελέστατες. Τι ακολούθησε; Πόσες γυναίκες κουρέψατε, βασανίσατε, βιάσατε. Πόσους αγωνιστές δολοφονήσατε! Γέμισαν ξανά οι φυλακές και τα ξερονήσια. Σήμερα δεν μπορείτε να υποτάξετε το λαό με τα παλιά πολιτικά μέσα. Γι’ αυτό το λόγο σπρώξατε συνειδητά, προμελετημένα, το κίνημα στην ένοπλη αναμέτρηση. Αν εμείς μπορούσαμε να αποφύγουμε τη σύγκρουση, θα το κρίνει το κόμμα μου κι όχι εγώ στο Στρατοδικείο…
Για να μη δημιουργηθεί καμιά παρανόηση σχετικά με τη στάση του Στατερά, πρέπει να αναφερθεί πως η απόφαση με δική του επιμονή, πάρθηκε ομόφωνη.
Στο γλυκοχάραμα βγήκε η συνοδεία απ’ την πόλη. Πήρε το φιδωτό-ανηφορικό δρομάκι κι έφτασε στο υψωματάκι της Αγίας Τριάδας.
-Η τελευταία σου θέληση; Ρώτησε τυπικά ο επικεφαλής του αποσπάσματος.
-Να τραγουδήσω.
Ο κάμπος χάνεται μες την τωρινή καταχνιά. Στην ανατολή προβαίνει ο ήλιος. Η Πυραμίδα βάφτηκε κιόλας τριανταφυλιά. Μια καινούργια μέρα αρχίζει. Η ζωή με τις χαρές και τις λύπες της, τους καημούς και τα πάθη της, με τις αρετές και τις κακίες της, τραβάει το δρόμο της…
Ο Παντελής έριξε μια ματιά ολόγυρα, ανάσανε βαθιά το πρωινό αγέρι, που κατέβαινε απ’ τις βουνοκορφές, αποχαιρέτησε με μια κίνηση τον τόπο και δεν πρόλαβε να τραγουδήσει παρά μόνο μια στροφή:
«Ψηλά απ’ της Ρωσίας τα χιόνια
θα φυσήξει πάλι ο βοριάς…».
Οι αλήτες μπήκαν στο σπίτι του Σαλονικιού κι όσα δεν μπορούσαν να τα σηκώσουν, τα έκαναν γιαλιά-καρφιά. Κατούρησαν, αποπάτησαν, λέρωσαν τις σκάλες, τα μάρμαρα, τους τοίχους… Δυο βδομάδες αργότερα οι αρχές εγκατέστησαν στο μέγαρο ένα εγγλέζικο τμήμα και περιόρισαν το γέρο σ’ ένα δωμάτιο του ισογείου. Εκεί ζούσε κρεβατωμένος, με την ενίσχυση της Αλληλεγγύης. Κείνο το απόγιομα ένιωθε δυνατούς πόνους στα κόκαλα κι ένα βάρος στην καρδιά. Για να ξεγελάσει τον εαυτό του, παρακάλεσε τη γυναίκα της υπηρεσίας να του φέρει ένα ζεστό. Μπήκε ο ταχυδρόμος και του πέταξε στο κρεβάτι μια εφημερίδα. Στην τρίτη σελίδα ήταν υπογραμμισμένη με κόκινο μολύβι η εκτέλεση. Όταν γύρισε η γυναίκα, στο αχαμνό μάγουλο του γερο-Σαλονικιού δεν είχε στεγνώσει ακόμα το τελευταίο δάκρυ…
–Ήταν ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Κώστα Μπόση «Ο Θωμάς ο Καρατζάς» (εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1978), που μπορείτε να δείτε στο διαδίκτυο, πατώντας εδώ.
(Στην αντιγραφή κρατήθηκε η ορθογραφία του συγγραφέα.)

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ

Κομμουνιστές και στα χακί για να σκούζουν οι φασίστες!

 (vid)

Γιατί εχθροί δεν είναι οι γείτονες λαοί, αλλά οι φασίστες, οι βάσεις και οι Νατοϊκοί!

Σφόδρα ενοχλήθηκε η ναζιστική εγκληματική συμμορία των χρυσαυγιτών από τη δυναμική εμφάνιση στρατευμένων νέων στις εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Μέχρι και ερώτηση στη Βουλή έκανε ο υμνητής του Χίτλερ και του Μουσολίνι χρυσαυγίτης Παππάς, ζητώντας ουσιαστικά να υπάρξουν πειθαρχικές κυρώσεις.

Λογικό είναι να σκούζουν τα χρυσαυγίτικα αποβράσματα όταν βλέπουν κομμουνιστές στρατιώτες.

Βλέπετε, για τους φασίστες, οι φαντάροι οφείλουν να είναι άβουλα όντα, πειθήνια όργανα του εθνικιστικού αυταρχισμού και αναλώσιμα «στρατιωτάκια» για τα επικίνδυνα σχέδια του ΝΑΤΟ.

Θέλουν τους έλληνες φαντάρους να είναι ανα πάσα στιγμή έτοιμοι να γίνουν «κρέας» για τα κανόνια των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας αστικής τάξης.

Τους θέλουν «ψαρωμένους», να «βαράνε προσοχή» στην σημαία του ΝΑΤΟ και μην αρθρώνουν κουβέντα για τα εγκλήματα των ευρωατλαντικών φονιάδων.

Άλλωστε, για τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής η συμμετοχή της Ελλάδας στα σχέδια του ΝΑΤΟ είναι στρατηγική επιλογή.

Τσιράκια των ιμπεριαλιστών ήταν και είναι οι επονομαζόμενοι «εθνικιστές», παζαρεύοντας την αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία του λαού μας στο παζάρι των ανταλλαγμάτων με τους μακελλάρηδες των λαών.

Ο φαντάρος που συμμετέχει σε αντιπολεμική διαδήλωση, που βγαίνει δημόσια και καταγγέλει την συμμετοχή της χώρας σε ΝΑΤΟικές ασκήσεις, που με υψωμένη τη γροθιά τιμά τους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες,

εκπροσωπεί τη λεβεντιά και τη μαχητικότητα των στρατευμένων νέων.

Ξέρει ότι τα δικαιώματα του δεν σταματάνε στην πύλη του στρατοπέδου.

Γι’ αυτο αγωνίζεται με τους συντρόφους του, με ή χωρίς στολή, ενάντια στους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών και τις πολεμοκάπηλες κραυγές των ναζιστικών καθαρμάτων.

Γιατί εχθροί δεν είναι οι γείτονες λαοί, αλλά οι φασίστες, οι βάσεις και οι ΝΑΤΟικοί.

Νίκος Μόττας

Κομμουνιστές και στα χακί για να σκούζουν οι φασίστες!

Πηγή: Ατέχνως

Πολυτεχνείο: Έρευνα του «Ημεροδρόμου» για τους «μέσα» – «έξω»

Ορισμένες φορές  δεν χωράνε «μα», «σουξουμουξου» και «αλλά». Φέτος υπάρχει μια πρωτοφανής επιχείρηση ξεπλύματος της χούντας από διαφορετικά πρόσωπα αλλά με τον ίδιο στόχο: Να ξαναγραφτεί με χρυσαυγίτικους όρους η Ιστορία, να αθωωθεί η φασιστική δικτατορία των συνταγματαρχών για τα όσα δολοφονικά διέπραξε καθόλη την διάρκεια της 7ετίας και ειδικά τις μέρες της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο. 
    Την αρχή έκανε ο ναζί, χουνταίος και ταγματαλήτης Λαγός της Χρυσής Αυγής, όταν από το βήμα της Βουλής επανέφερε τα δεν υπήρξαν νεκροί «μέσα» στο Πολυτεχνείο.  Με αυτό το χρυσαυγίτικο πρόσταγμα ξεκίνησε η κουβεντούλα, την οποία ακολούθησαν και οι άλλοι: Ήταν «μέσα» οι νεκροί ή «έξω», λοιπόν;… 
    Μετά ήρθε μια «έρευνα» με νεοφιλελεύθερο προσωπάκι από τη σελίδα ellinikahoaxes.gr . Αυτοί, πιο «σεμνοί» στην τεχνοτροπία, αλλά επηρμένοι από την νεοφιλελεδίλα τους,  υπήρξαν και άκρως χρήσιμοι αφού ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι η αλήθεια λέγεται με ένα τρόπο: Λέγοντάς την. Αντίθετα το ψέμα μπορεί να ειπωθεί με χίλιους τρόπους. Ακόμα και παριστάνοντας την ντοκουμενταρισμένη… «αλήθεια». Ιδού ένα δείγμα: Ανάρτησαν άρθρο με τίτλο «Μύθοι και αλήθειες για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου» , όπου έχωσαν στην «έρευνά τους» τις σχετικές εκθέσεις όσον αφορά τους νεκρούς της εξέγερσης, για να καταλήξουν σε ένα… γενναιόδωρο συμπέρασμα, με το οποίο στην ουσία αποδέχονται και «νομιμοποιούν» πλήρως τον χρυσαυγίτικο γκαιμπελισμό περί «μέσα» ή «έξω». Γράφουν:  

«Εδώ θα θέλαμε να σημειώσουμε πως, το γεγονός ότι δεν υπήρξαν νεκροί εντός του Πολυτεχνείου, σε καμία περίπτωση δεν μειώνει τη σημασία της κινητοποίησης των φοιτητών αλλά και του απλού λαού που κατέβηκε στους δρόμους, στην προσπάθεια ανατροπής του φασιστικού καθεστώτος».

   Σήμερα, 18 Νοεμβρίου 2018, μια μέρα μετά τον εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, εμφανίστηκε και ο Άδωνις Γεωργιάδης, αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας (ο διαφημιστής των βιβλίων του ναζί Πλεύρη που λάμβανε κάρτες από τον χουντο – υπάνθρωπο Παττακό)  για να επαναλάβει αυτά που ήδη έχει δηλώσει στο παρελθόν: Δεν υπήρχαν νεκροί «μέσα» στο Πολυτεχνείο. 
  Οπως αντιλαμβάνεστε αν ξαναμιλήσουμε ποτέ για την έξοδο του Μεσολογγίου, θα πρέπει μάλλον, για να καταλήξουμε αν ήταν σφαγή, να δούμε πρώτα που ακριβώς την διέπραξαν τη σφαγή οι Τούρκοι: «Μέσα» ή «έξω» από το Μεσολόγγι…  
    Μετά από τα παραπάνω, ο «Ημεροδρόμος» προχώρησε στην διεξαγωγή της δικής του έρευνας.
Θέμα της:

• Σε πόσες και ποιες κατηγορίες ανήκουν αυτοί που επιχειρούν να χωρίσουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου σε «μέσα» ή «έξω» εξέγερση ώστε να ξεπλύνουν τον δολοφονικό χαρακτήρα της χούντας; 
• Σε πόσες και ποιες κατηγορίες ανήκουν αυτοί που θέλουν να ξαναδολοφονήσουν τους νεκρούς της εξέγερσης επειδή δεν δολοφονήθηκαν «μέσα» στο Πολυτεχνείο και κατ’ αυτό τον τρόπο αναπαράγουν την χρυσαυγίτικη ή «σοβαρο-χρυσαυγίτικη» παραχάραξη της Ιστορίας;
• Σε πόσες και ποιες κατηγορίες ανήκουν αυτοί που δεν τους φτάνουν οι νεκροί «έξω» από το Πολυτεχνείο, αλλά για να «πειστούν» για τον δολοφονικό και εγκληματικό χαρακτήρα του φασισμού θα ήθελαν νεκρούς και “μέσα” στο Πολυτεχνείο;  

Η έρευνά μας, λοιπόν, για όσους πρωταγωνιστούν στον διαχωρισμό «μέσα» ή «έξω» από το Πολυτεχνείο όσον αφορά τους νεκρούς της εξέγερσης, κατέληξε ότι ανήκουν στις εξής κατηγορίες:

α) Στα ναζιστοσπέρματα, που ως γνήσια χιτλεροειδή τυγχάνουν και γνήσιοι απόγονοι των Ντερτιλήδων, των Παττακών, των Μακαρέζων και φυσικά του ταγματαλήτη ινδάλματός τους Παπαδόπουλου.

β) Στα ακροδεξιά κατακάθια κάθε μορφής και κάθε απόχρωσης του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου».

γ) Στους ξεπλένηδες της μαυρίλας που συνωθούνται στα πάσης φύσεως αστικά εκτροφεία του φασισμού. 

δ) Στους αλήτες της τελευταίας υποστάθμης του κοινωνικού κατιμά (σ’ αυτή την κατηγορία υπάρχουν διπλοεγγεγραμμένοι των α’, β’ και γ’ κατηγοριών). 

Γ. Παπανδρέου: «Μία ήτο η επείγουσα και υπέρτατη ανάγκη: Να αφοπλισθή το ΚΚΕ, και να εξοπλισθή το Κράτος»

Κατιούσα

Την 1^η του Νοέμβρη 1968 πέθανε ο Γεώργιος Παπανδρέου, τρεις φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας.  Πολλά δεινά υπέστη ο λαός μας από τον ρόλο που διαδραμάτισε στα ιστορικά δρώμενα και την πολιτική που ακολούθησε ιδιαίτερα κατά τις δεκαετίες του ΄40 – ΄50 ο επονομαζόμενος «Γέρος της Δημοκρατίας».
Ο Γ. Παπανδρέου άφησε το αποτύπωμά του στην  ιστορία του τόπου, βουτηγμένο στο αίμα χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών που πολέμησαν κατά του φασισμού και κάθε καταχτητή, για μια Ελλάδα λεύτερη και ανεξάρτητη.
Αντί άλλου σχολιασμού, παραθέτουμε την επιστολή που έστειλε ο ίδιος στην εφημερίδα «Καθημερινή», με ημερομηνία 1 του Μάρτη 1948, στην οποία απερίφραστα απαριθμεί τα βήματα και τους εκβιασμούς της τότε κυβέρνησης και των κομμάτων της αστικής τάξης και των Άγγλων προστατών τους, απέναντι στο ΚΚΕ και το κίνημα, που οδήγησαν στον εμφύλιο. Ας βγάλει ο αναγνώστης τα συμπεράσματά του.
Η επιστολή συμπεριλαμβάνεται στην εξαιρετική έκδοση – πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης με το έργο του Μυρώδη Αδαμίδη «Μετά τη Βάρκιζα», που συνεχίζεται και φέτος να παίζεται με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Αλκμήνη (μπορείτε να διαβάσετε κριτική εδώ).

ΕΠΙΣΤΟΛΗ TOΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

«Φίλε κ. Διευθυντά,
Εις το χθεσινόν άρθρο σας, συνάγοντες «μάθημα» από το πάθημα της Τσεχοσλοβακίας, ενθυμείστε και τον ιδικόν μας Δεκέμβριον. Νομιμοποιείτε τοιουτοτρόπως την παρέμβασίν μου. Αλλά θα επεθύμουν πρώτα να διατυπώσω μερικάς γενικωτέρας απόψεις μου.
Γράφετε: «Το πάθημα της Τσεχοσλοβακίας πρέπει να μας διδάξει ότι ουδεμία λύσις υπάρχει μεταξύ της σταθεράς και ακάμπτου προσηλώσεως προς την εθνικήν μας ελευθερία από το ένα μέρος και της απολύτου υποδουλώσεώς μας από το άλλο. Ότι ουδεμία δήθεν ιδεολογική υποχώρησις ωφελεί. Με τους Σλάβους δυστυχώς συνεννόησις δεν υπάρχει».
Είμεθα σύμφωνοι. Και όπως γνωρίζετε είχον ανέκαθεν αυτήν την γνώμην, ακόμη και προ πέντε ετών, όταν τον Ιούλιον του 1943 απέστειλα από την κατεχόμενη Ελλάδα έκθεσιν προς την Ελληνικήν και την Βρετανικήν κυβέρνησιν και έκαμνα προβλέψεις δια το μέλλον, αι οποίαι, σήμερον έχουν επαληθεύσει…
Πράγματι «ουδεμία δήθεν ιδεολογική υποχώρησις ωφελεί». Αλλά χρειάζεται διευκρίνισις: Δεν ωφελεί εάν δι’ αυτής επιδιώκωμεν να «κατευνάσωμεν» τον Κομμουνιστικόν Πανσλαβισμόν και να «συνεννοηθώμεν», όπως μωρώς επηγγέλετο το «Κέντρον».
Ωφελεί όμως δια να τον νικήσωμεν. Διότι όταν εις την μεγάλην ηθικήν δύναμιν της Ελευθερίας του Έθνους, υπέρ της οποίας παλαίομεν, προσθέσωμεν και την ηθικήν δύναμιν της Ατομικής Ελευθερίας και της Κοινωνικής Ευημερίας, τότε το ιδεώδες μας καθίσταται πλήρες και αντιστοίχως συντελείται πλήρως ο ηθικός αφοπλισμός του Κομμουνισμού.
Τότε κατακτώμεν ημείς και τας Μάζας και την Νεότητα, αυξάνομεν και τον αριθμόν και τον φανατισμόν του εθνικού μας Μετώπου και φθάνωμεν ασφαλέστερου εις την Νίκην. Αλλά βεβαίως υπό μίαν προϋπόθεσιν: Ότι αι ηθικαί αυταί δυνάμεις θα πρόκειται να συμπληρώσουν τας ενόπλους δυνάμεις του αγώνος και όχι να τας αναπληρώσουν – όπως φαίνεται να συνέβη εις την Τσεχοσλοβακίαν.
Και ερχόμεθα εις τον ιδικόν μας Δεκέμβριον. Γράφετε: «Ο Ύψιστος μας έκαμε δώρον την Επανάστασιν και τα Δεκεμβριανά. Διότι τι θα συνέβαινε αν δεν εγίνοντο; Δια να μη γίνουν ήμεθα τότε εις κάθε υποχώρησιν έτοιμοι. Θα εδίδαμεν εις τους Κομμουνιστάς και ένα και δύο υπουργεία, ακόμα και πέντε. Σιγά – σιγά θα τους παραδίδαμεν – για να μη γίνει Επανάστασις και την Διοίκησιν και τον Στόλον και τον Στρατόν. Θα τους τα εδίδαμεν όλα».
Η διαφωνία μου είναι απόλυτος. Όχι ότι δεν υπήρξε «δώρον του Υψίστου» ο Δεκέμβρης… Αλλά ότι «θα τους τα εδίναμε όλα…». Διότι συνέβαινεν ακριβώς το αντίθετον: «Τους τα επαίρναμεν όλα…» Και διότι επεμείναμεν, απεφάσισαν την Στάσιν…
«Γνωρίζω ότι υπάρχει ακόμη σύγχυσις, η οποία εμποδίζει την ορθήν εκτίμησιν εκείνης της εποχής. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν ημπορούν ακόμα να εννοήσουν. Και υπάρχουν άλλοι, οι οποίοι αρνούνται να εννοήσουν. Απαντώ διά τους πρώτους – και επίσης διά την Ιστορίαν – διότι οι άνθρωποι που θα έλθουν θα είναι απροκατάληπτοι και θα θέλουν να εννοήσουν.
Κατέχομαι από την συνείδησιν ότι χάριν εις την πολιτικήν την οποίαν ηκολούθησα κατά τους κρισιμώτατους εκείνους μήνας, κατά τους οποίους η Μοίρα με είχεν επιφορτίσει με την ευθύνην της Ελλάδος, κατέστη δυνατή η συντριβή της Κομμουνιστικής Τυραννίας η οποία τότε ήτο παντοδύναμος και εδυνάστευε την Ελλάδα. Και πιστεύω ότι η πορεία των γεγονότων – και εις την Ελλάδα και εις την Ευρώπην -επαληθεύει την πρόβλεψιν του μεγάλου Βρετανού ηγέτου, ο οποίος μου ετηλεγράφει τον Ιανουάριον του 1945 ότι «η πολιτική μου μου θα εύρη την οφειλομένην επιβράβευσίν της εις τας ημέρας που έρχονται».
«Θα επικαλεστώ κείμενα:
«Την 26η Απριλίου 1944, όταν ανέλαβα την Κυβέρνησιν εις το Κάιρο, διεκήρυξα το σύνθημα: «Μία Πατρίς, μία Κυβέρνησις, εις Στρατός».
«Εις το Συνέδριον του Λιβάνου την 17ην Μαΐου 1944, ομιλών ενώπιον και των εκπροσώπων του ΚΚΕ, είπα: «Το κύριον επίμαχον θέμα είναι το στρατιωτικόν, το θέμα της υλικής δυνάμεως. Η ώρα είναι ιστορική και οφείλομεν να ομιλήσωμεν ευκρινώς και απεριφράστως. Εάν το ΕΑΜ έχει την πρόθεσιν να χρησιμοποιήσει την υλικήν του δύναμιν ως όργανον εμφυλίου πολέμου και εξοντώσεως των αντιπάλων του, και αύριον, μετά το πέρας του πολέμου, υπό το ψευδώνυμον της Λαϊκής Δημοκρατίας, ως όργανον δυναμικής επικρατήσεως επί της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, τότε βεβαίως δεν υπάρχει στάδιον συνεννοήσεως. Το καθήκον μας τότε είναι να συνεγείρωμεν το έθνος και να επικαλεσθώμεν την επικουρίαν όλων των Μ. Συμμάχων μας εις τον διπλούν αγώνα και κατά του εξωτερικού εισβολέως και κατά του εσωτερικού εχθρού. Διότι ο Ελληνικός λαός δεν κάμνει επιλογήν τυράννων. Αρνείται την τυραννίαν…»
«Εάν όμως το ΕΑΜ έχει λάβει απόφασιν να εγκαταλείψη τους σκοπούς της δυναμικής επικρατήσεως και να αρκεσθή εις τα πολιτικά μέσα της πειθούς και αν κατά συνέπειαν δέχεται την κατάργησιν του ΕΛΑΣ καθώς και των άλλων ανταρτικών σωμάτων και την δημιουργίαν Εθνικού Στρατού, ο οποίος θα ανήκει μόνον εις την Πατρίδα και θα υπακούη εις τας διαταγάς της Κυβερνήσεως, τότε η συμμέτοχη και του ΕΑΜ εις την Εθνικήν μας Ένωσιν θα ημπορή να θεωρήται γεγονός».
«Την 6η Ιουλίου 1944 απήντησα από το ραδιόφωνον του Καΐρου προς την Επιτροπήν των Βουνών, η οποία είχε ζητήσει επιπροσθέτως τα υπουργεία των Στρατιωτικών και των Εσωτερικών. Και είπα. «Αποδοχή των νέων όρων σημαίνει κατ’ ουσίαν: Στρατός ΕΑΜ. Έλεγχον της Αστυνομίας, της χωροφυλακής, της Διοικήσεως και της Δικαιοσύνης από το ΕΑΜ. Και έμπνευσιν της Παιδείας μας από το ΕΑΜ. Τώρα, πλέον, ημπορεί να γίνει πλήρης εξήγησις. Γνωρίζομεν τι μας ζητούν. Και απέναντι των αιτημάτων των λαμβάνωμεν επίσημον, υπεύθυνον θέσιν: Αρνούμεθα. Μας ζητούν να παραδώσουμε την Ελλάδα. Αρνούμεθα!
«Την 21ην Αυγούστου 1944 συνηντήθην εις την Ρώμην με τον Βρετανόν Πρωθυπουργόν. Και όταν μου έθεσε το ερώτημα, ποια είναι η πολιτική μου, απήντησα: «Εξοπλισμός του Κράτους. Αφοπλισμός του ΕΑΜ».
«Την 8ην Οκτωβρίου 1944 συνηντήθην πάλιν με τον Βρετανόν ηγέτην και τον υπουργόν των εξωτερικών κ. Ήντεν εις την Νεάπολιν της Ιταλίας. Εις το υπόμνημα το οποίον τους επέδωκα, προβλέπω ότι η επικείμενη Απελευθέρωσις θα είναι αναίμακτος και ότι κατόπιν το ΚΚΕ θα επιχειρήσει Στάσιν. Και οι δυο προβλέψεις επαληθεύθησαν. Έγραφα: «… Ελπίζω ότι το Έθνος θα εξέλθη από την δουλείαν ομαλώς και θα συντελεσθή αναιμάκτως η απελευθέρωσις. Τούτο είναι ουσιώδες αλλά όχι οριστικόν. Το ΚΚΕ διαθέτει σήμερον δυναμικήν υπεροχήν χάρις εις τας οργανώσεις ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Όπως επανειλημμένως είχον την ευκαιρία να εξηγήσω, η Ελλάς αποτελείται σήμερον από μίαν μεγάλην αφοπλισμένην πλειοψηφίαν και αφετέρου από την ένοπλον μειοψηφίαν του ΚΚΕ. Εξάλλου η προσαρμογή του ΚΚΕ εις την Εθνικήν Ενωσιν έχει συντελεσθή υπό την σιωπηράν προϋπόθεσιν της παρουσίας εν Ελλάδι σημαντικών βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων. Εάν διεπιστούτο ότι ο όρος αυτός δεν υφίσταται, υπάρχει φόβος ότι το ΚΚΕ θα θέση εις ενέργειαν, κατά τρόπον συγκεκαλυμμένον ή απροκάλυπτον, την υλικήν του δύναμιν δια να γίνη κύριον της καταστάσεως. Τα ακόλουθα μέτρα είναι απαραίτητα προς αποτελεσματικήν αντιμετώπισιν της κρίσιμου ταύτης καταστάσεως: 1 Η άμεσος αποστολή σημαντικών βρετανικών δυνάμεων. 2) Η άμεσος δημιουργία τακτικού Ελληνικού Στρατού και 3) Ο πλήρης εφοδιασμός της Ελλάδος».
«Και την ι8ην Οκτωβρίου 1944» εκφωνών τον λόγον της Απελευθερώσεως εις την πλατείαν Συντάγματος, επαναλάμβανον: «Βάσις του Εθνικού μας Στρατού δια το μέλλον θα είναι η τακτική στρατολογία. Θα γίνη συνείδησις και πράξις ότι ο Στρατός δεν βουλεύεται. Βουλεύεται μόνον ο Κυρίαρχος λαός, του οποίου την θέλησιν εκφράζει η Κυβέρνησις, και τας διαταγάς της κυβερνήσεως εκτελεί ο Στρατός… Θα γίνει συνείδησις και πράξις ότι ο Στρατός δεν ημπορεί να ανήκει ούτε εις κόμματα. Ανήκει μόνον εις την πατρίδα και υπακούει μόνον εις τας διαταγάς της Κυβερνήσεως…».
«Και συνεπής προς την σταθεράν επαγγελίαν επηκολούθησε η εφαρμογή…
H κυβέρνησις της Εθνικής Ενώσεως ανεσχηματίσθη εν Αθήναις την 23ην Οκτωβρίου. Και μετά δέκα ημέρας, την Νοεμβρίου 1944» προέβην εις τας ακολούθους ανακοινώσεις:
«Μετά την συντελεσθείσαν πλήρη Απελευθέρωσιν της Ελλάδος λήγει και η Αντίστασις. Είναι επομένως φυσικόν, ότι επακολουθεί η αποστράτευσις των Αντάρτικών Ομάδων ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, η οποία ωρίσθη δια την 10ην Δεκεμβρίου.
Και όταν έφθασεν η ώρα της πραγματοποιήσεως και το ΚΚΕ διεπίστωσεν ότι αι αποφάσεις μου δεν ήσαν απλαί λέξεις, αλλά πράξεις, και ότι, αφοπλιζόμενον, θα μετεβάλλετο πλέον από παντοδύναμος δυνάστης εις μικρόν πολιτικόν κόμμα μειοψηφίας, απετόλμησεν την Στάσιν.
«Τα κείμενα απήντησαν… Αποδεικνύουν ότι όχι μόνον δεν είμεθα διατεθειμένοι «να τα δώσωμεν όλα» – δια να μη γίνει Επανάστασις, αλλά αντιθέτως «να τα πάρωμεν όλα…», έστω και αν επρόκειτο να επακολουθήσει. Επανάστασις την οποίαν είχομεν προπαρασκευασθή -με την παρουσίαν των Βρετανών, την άφιξιν της ταξιαρχίας του Ρίμινι, την συγκρότησιν της Εθνοφυλακής και την συγκέντρωσιν των χωροφυλάκων εις Αθήνας – δια ν’ αντιμετωπίσωμεν. Το Σάββατον 2 Δεκεμβρίου παραμονήν της Στάσεως, ετηλεγράφησα εις τον Βασιλέα: «Υπουργοί Ακρας Αριστεράς αρνηθέντες υπογράψουν αποστράτευσιν παρητήθησαν. Παραίτησις σημαίνει δυστυχώς απαρχήν εμφυλίου πολέμου. Με όσην αποφασιστικότητα εξηντλήσαμεν τας προσπαθείας μας δια την αποτροπήν του εμφυλίου πολέμου, με την ίδιαν αποφασιστικότητα θα υπερασπίσωμεν την Ελλάδα εναντίον των εσωτερικών της εχθρών. Εύχομαι εις τον Θεόν η τραγική περίοδος να είναι σύντομος και πλήρης η επιβολή του Νόμου προς πραγματικήν Απελευθέρωσιν του στενάζοντος Ελληνικού Λαού».
«Όλαι αι άλλαι παραχωρήσεις μου προς το ΚΚΕ – αι οποίαι τόσον επεκρίνοντο τότε από ανθρώπους, οι οποίοι δεν είχον εμβαθύνει εις την υφισταμένην πραγματικήν κατάστασιν – ήσαν εντελώς δευτερεύουσαι και άνευ ουσιαστικής αξίας. Επειδή τότε μία ήτο η επείγουσα και υπέρτατη ανάγκη: Να αφοπλισθή το ΚΚΕ, και να εξοπλισθή το Κράτος. Κατόπιν, όλα τα άλλα, αυτομάτως θα επηκολούθουν…
«Και δια τούτο η ημερομηνία της Αποστρατεύσεως – η 10η Δεκεμβρίου – έμενεν αμετακίνητος.
«Όσοι θέλουν να κρίνουν δικαίως εκείνην την εποχήν, οφείλουν να αναπολήσουν την κατάστασιν του Απριλίου 1944 όταν ανέλαβον την Κυβέρνησιν.
«Εις την Ανατολήν, αι ένοπλοι δυνάμεις μας είχον αποσυντεθεί από την Στάσιν. Και εις την Ελλάδα το ΚΚΕ είχε καταστή παντοδύναμον και είχε συγκροτήσει και την Κυβέρνησιν των Βουνών – την ΠΕΕΑ. Και η αγωνία, από την οποία αδιαλείπτως κατειχόμην ήτο: Πώς θα καταλύετο; Δύο ήσαν τα στάδια δια να φθάσωμεν εις την Νίκην: Πρώτον, η έλευσις εις τας Αθήνας! Και δεύτερον, ο αφοπλισμός του ΚΚΕ.
«Δια να έλθωμεν εις τας Αθήνας -ως αντίπαλοι του ΚΚΕ- δεν διεθέταμεν, δυστυχώς, ούτε εις το εσωτερικόν, ούτε εις το εξωτερικόν, ελληνικάς δυνάμεις, αριθμητικούς επαρκείς διά να αντιμετωπίσουν τας μυριάδας του ΕΛΑΣ, τακτικού και εφεδρικού, καθώς και την ευρυτάτην συνωμοτικήν οργάνωσιν του ΕΑΜ. Αλλά δεν υπήρχον επίσης τότε ούτε Βρετανικαί δυνάμεις διαθέσιμοι, διότι είχον απορροφηθή από τα τρία ευρωπαϊκά μέτωπα, τα οποία, κατά τους κρίσιμους εκείνους μήνας – Σεπτέμβριον και Οκτώβριον 1944- επιέζοντο σφοδρώς από τον Χίτλερ, αποβλέποντα εις τον εξαναγκασμόν χωριστής ειρήνης… Και είχε μάλιστα φθάσει εις τόσον βαθμόν η έλλειψις διαθεσίμων Βρετανικών δυνάμεων, ώστε να αναγκασθώ μίαν ημέραν, εις τον πρεσβευτήν της Μεγ. Βρετανίας, ο οποίος μου ωμίλει περί αποστολής εις την Ελλάδα «εκατοντάδων» ή και «δεκάδων» ανδρών, να δώσω την απάντησιν, ότι «έχω την εντύπωσιν, ότι ομιλώ με αντιπρόσωπον του Λουξεμβούργου…».
«Αλλά και αν ακόμη καθίστατο, μ’ όλα ταύτα, δυνατόν να εξευρίσκοντο δυνάμεις Βρετανικαί, και πάλι θα ήτο τότε πολιτικώς αδύνατος η απόβασις εναντίον του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, λόγω της σφοδράς αντιδράσεως και των Άγγλων εργατικών και του Προέδρου Ρούσβελτ και της Σοβιετικής Ενώσεως. Δια να πεισθώμεν, φθάνει να ενθυμηθώμεν την γενικήν εξέγερσιν, την οποίαν είχε προκαλέσει η Βρεταννική επέμβασις κατά τον Δεκέμβριον και η οποία εκλόνισε την θέσιν του Τσώρτσιλ -και η οποία, εν τούτοις, είχεν επιχειρηθή υπό «απείρως ευμενεστέρας συνθήκας», διότι αι Βρετανικαί δυνάμεις υπεστήριζαν τότε την νόμιμον κυβέρνησιν και ευρίσκοντο εδώ πρεσκεκλημένοι και από τον ΕΛΑΣ, διά την διατήρησιν της τάξεως…
«Ιδού, διατί, μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησιν μας ήνοιγε τας πύλας της Ελλάδος. Και δια τούτο την επεδίωξα – και ευτυχώς κατωρθώθη… Καθώς επίσης, μόνον το σύμφωνον της Καζέρτας, όπου ο ΕΛΑΣ, διά του Αρχηγού του, υπέγραψε την υποταγήν του εις το Βρεταννικόν Στρατηγείον και προσεκάλεσε τους Βρεταννούς εις την Ελλάδα, καθιστά Συμμαχικώς εύκολον την παρουσίαν των…
«Αλλά υπάρχει και το δεύτερον στάδιον, ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ. Διότι εφ’ όσον το ΚΚΕ παρέμεινε πάνοπλον, η Ελληνική Κυβέρνησις, καθώς ελέγαμεν τότε, ήτο απλώς «η περικεφαλαία του ΕΑΜικού Κράτους…»
«Αλλά πότε θα έπρεπε ν’ αποφασισθή η αποστράτευσις; Θα έπρεπε ν’ αποφασισθή αμέσως, ή να αναβληθή δι’ αργότερον; Το ζήτημα του χρόνου ήτο κρισιμώτατον. Το ΚΚΕ εζήτει αναβολήν. Και αι γενικώτεραι συνθήκαι την ηυνόουν. Εφόσον εξηκολούθει ο πόλεμος εναντίον του Ναζισμού, ηδύνατο να θεωρηθή παράλογος η άμεσος αποστράτευσις δυνάμεων της Εθνικής Αντιστάσεως. Και δι’ αυτό ουδαμού της Ευρώπης συνέβη…
«Αλλά μου ήτο σαφές, ότι ο χρόνος ειργάζετο υπέρ του ΚΚΕ.
«Και εσωτερικώς, διότι θα εξησφάλιζεν εν τω μεταξύ την πλήρη διάβρωσιν – όπως φαίνεται να συνέβη εις την Τσεχοσλοβακίαν. Και εξωτερικώς, διότι τότε η Σοβιετική Ενωσις ευρίσκετο ακόμη εις την θανάσιμον εμπλοκήν με τον Ναζισμόν και επροφυλάσσετο να διαταράξη τας Συμμαχικάς σχέσεις της. Και δια τούτο ακριβώς παρέστησε, καθ’ όλον τον Δεκέμβριον, τον ουδέτερον – και μάλιστα μέχρι του σημείου να μας αναγγείλη την 30ην Δεκεμβρίου, την αποστολήν πρέσβεως, ενώ ακόμα αι μάχαι εμαίνοντο εις τας Αθήνας…
«Και δια τούτο επέμεινα ανενδότως εις την άμεσον αποστράτευσιν. Και η 10η Δεκεμβρίου έμενεν αμετακίνητος…
«Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος ημπορεί να θεωρηθή «δώρον του υψίστου». Αλλά, δια να υπάρξη ο Δεκέμβριος, επρεπε προηγουμένως να είχωμεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνο με την συμμετοχήν και του ΚΚΕ εις την κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον. Και δια να ευρεθούν εδώ οι Βρετανοί, οι οποίοι ήσαν απαραίτητοι δια την Νίκην, έπρεπε προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνον της Καζέρτας. Και δια να γίνη η Στάσις – «το δώρον του Υψίστου» – έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος η να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχείρηση την Στάσιν, υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι ωδήγουν εις την συντριβήν του. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια».
Μετ’ εξαιρέτου τιμής
Γ. Παπανδρέου 1/3/48»

Σφυροδρέπανο Στοπ: 27 Ευρωβουλευτές ζητούν από τον πρόεδρο της Amazon να πάψει η πώληση προϊόντων με σοβιετικά σύμβολα

Κατιούσα

Μια διάσημη (μη) ρήση του Λένιν έλεγε πως οι καπιταλιστές θα μας πουλήσουν και το σκοινί που θα τους κρεμάσουμε. Η ιστορία απέδειξε πως σε γενικές γραμμές, ιδίως σε ειρηνικές περιόδους από πλευράς ταξικής πάλης, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να πουλάνε τα σύμβολα και τις μορφές αυτών που όντως τους “κρέμασαν”.
Φαίνεται όμως κάποιοι παθαίνουν αλλεργία ακόμα κι όταν η αποτύπωση αυτών των συμβόλων αφορά εμπορικά προϊόντα και πολλές φορές αποτελεί απλώς δείγμα “εναλλακτικής” αισθητικής ή και έμμεσου χλευασμού, όπως αποδεικνύει η κάτωθι περίπτωση:

Έτσι λοιπόν με πρωτοβουλία των “συνήθων υπόπτων” της Βαλτικής κυκλοφόρησε κείμενο 27 ευρωβουλευτών προς τον CEO της Άμαζον, Τζέφ Μπέζος, με το οποίο ζητείται να σταματήσει η πώληση ειδών που φέρουν σοβιετικά σύμβολα. Η επιστολή ανήκει στον Λιθουανό ευρωβουλευτή Αντάνας Γκουόγκα και συνυπογράφεται από συμπατριώτες συναδέλφους του, αλλά και Πολωνούς, Ολλανδούς, Γερμανούς, Κροάτες, Λετονούς, Βρετανούς, Εσθονούς, Σλοβάκους, Φινλανδούς, Πορτογάλους, Ούγγρους και Ισπανούς ευρωβουλευτές. Η επιστολή φέρεται να υπογράφηκε από ευρωβουλευτές όλων των ομάδων του ευρωκοινοβουλίου, κάτι που αν αληθεύει περιλαμβάνει και υπογραφές από το “Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς”, γεγονός που βέβαια δε θα εξέπληττε κανέναν, δεδομένων των αντικομμουνιστικών διαπιστευτηρίων που έχει δώσει κάτα καιρούς.
Η σπαραξικάρδια επιστολή, πιστή στη θεωρία των δύο άκρων “καταδικάζει τη χρήση των παραπάνω συμβόλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων -ναζιστικών ή σοβιετικών”, λέγοντας πως “συστηματικά παραβίαζαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, κατέπνιγαν την ελευθερία και τη δημοκρατία”. Πρέπει βέβαια να πούμε ότι συντάκτης της κινείται σε μετριοπαθή επίπεδα σε ό,τι αφορά την εκτίμηση των θυμάτων, καθώς αποδίδει στο “σοβιετικό καθεστώς” 60 εκ. νεκρούς, ενώ όλοι ξέρουν ότι 100 εκ. σκότωσε μόνο ο Στάλιν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ήδη δυο μεγάλες εταιρείες, η αλυσίδα πολυκαταστημάτων Walmart στις ΗΠΑ και η μεγάλη πολυεθνική αθλητικών ειδών Adidas, έχουν σταματήσει ήδη να πωλούν προϊόντα με σοβιετικά σύμβολα μετά από την καμπάνια κριτικής που ασκούν τα βαλτικά κράτη, ενορχηστρώνοντας και εκστρατείες στα ΜΚΔ, όπως το hashtag #WhyNotSwastika. Στην πραγματικότητα βέβαια, στις χώρες αυτές η σβάστικα κάθε άλλο παρά κακοδεχούμενη είναι, όπως αποδεικνύουν δεκάδες μνημεία και παρελάσεις προς τιμήν των συνεργατών των ναζί.
Κι αν δε θέλουν να βλέπουν σφυροδρέπανο ούτε ζωγραφιστό στην κυριολεξία, είναι επειδή τους στοιχειώνει σαν εφιάλτης, ακόμα κι όταν μοιάζει ένα πολιτικά αποστειρωμένο σύμβολο που χρησιμοποιούν σα διακοσμητική στάμπα οι νικητές της πρώτης αναμέτρησης σοσιαλισμού – καπιταλισμού στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Με πληροφορίες από: lsm.lv

Τα ΜΑΤ του ΣΥΡΙΖΑ χτύπησαν μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς και φοιτητές

       

Τα ΜΑΤ του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία χθες 17 Νοέμβρη έπαιζαν κλεφτοπόλεμο με τους «γνωστούς αγνώστους» παρακρατικούς οι οποίοι έκαιγαν το κέντρο της Θεσσαλονίκης, σήμερα επιτέθηκαν έξω από το 2^ο ΓΕΛ Συκεών, όπου θα μιλούσε ο υπουργός παιδείας, εναντίον μαθητών, γονιών, εκπαιδευτικών και φοιτητών! Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ λίγο έλειψε να επιστρατεύσει παραπάνω διμοιρίες των ΜΑΤ από αυτές που χθες έπαιζαν κλεφτοπόλεμο με τους «γνωστούς αγνώστους», προκειμένου να εμποδίσει τους εχθρούς μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς και φοιτητές οι οποίοι δε ζητούσαν τίποτα άλλο παρά να παραβρεθούν στην εκδήλωση και να συνομιλήσουν με τον υπουργό παιδείας, κ. Γαβρόγλου. Οι Συριζαίοι όμως δεν ήθελαν ερωτήσεις, δεν ήθελαν κουβέντα, αλλά ήθελαν φιέστα. Έξω από την εκδήλωση οι άμεσα οι ενδιαφερόμενοι και μέσα οι χειροκροτητές. Έτσι και αφού τα ΜΑΤ του ΣΥΡΙΖΑ έλουσαν με χημικά δεκαπεντάχρονους μαθητές, ο κ. Γαβρόγλου και οι υπόλοιποι διοργανωτές της φιέστας αποφάσισαν να μην τη πραγματοποιήσουν γιατί δεν μπορούν να ανεχθούν τον αγωνιζόμενο λαό. Η τραγική ειρωνεία όλης αυτής της ιστορίας είναι ότι το στενό στο οποίο τα ΜΑΤ του ΣΥΡΙΖΑ επιτέθηκαν στους διαδηλωτές και τους έλουσαν με χημικά, ονομάζεται οδός «Ρόζας Ιμβριώτη» προς τιμήν της πρώτης γυναίκας γυμνασιάρχου, της κομμουνίστριας παιδαγωγού την οποία το κράτος αντάμειψε για την προσφορά της στην παιδεία με εξορίες και φυλακές. Έτριξαν το κόκαλα της Εαμίτισσας Ρόζας Ιμβριώτη από τα χημικά με τα οποία περιέλουσαν τα ΜΑΤ του ΣΥΡΙΖΑ κι αυτήν μαζί με τους αγωνιστές μαθητές, γονείς, καθηγητές και φοιτητές. Ντροπή!

Βασίλης Κιμ.

Αποζημίωση χιλιάδων ευρώ από όσους βοήθησαν πρόσφυγες απαιτεί το Γερμανικό κράτος

.

Κατιούσα

Τα ρέστα ζητά η γερμανική κυβέρνηση από χιλιάδες Γερμανούς που βοήθησαν Σύριους πρόσφυγες κατά τη διαδικασία αίτησης ασύλου, ζητώντας τους να καλύψουν τα έξοδα του κράτους για το διάστημα παραμονής των τελευταίων στη χώρα.
Πάνω από 7000 Γερμανοί που υπέγραψαν ως εγγυητές προσφύγων μηνύουν το γερμανικό κράτος που τους ζητά να καλύψουν τα έξοδα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, στέγασης και άλλων αναγκών για τα χρόνια που οι άνθρωποι αυτοί διαβιούν στη Γερμανία.
Σε μία από τις περιπτώσεις, ο Κρίστιαν Όστερχαους από τη Βόννη βοήθησε δύο ανηλίκους  από της Συρία να αποκτήσουν άσυλο το 2015, μόνο και μόνο για να λάβει ειδοποίηση από τη δημοτική αρχή που του ζητούσε να πληρώσει 7.239 ευρώ στο δήμο, ώστε να καλυφθούν τα έξοδα των προσφύγων κατά τα τρία προηγούμενα χρόνια.
Οι δικαστικές αρχές της Κολωνίας ήδη έχον δικαιώσει τέσσερις από τις προσφυγές, με το δικηγόρο τους να χαρακτηρίζει την απόφαση «μια πρώτη αχτίδα ελπίδας», προσθέτοντας:
Το γεγονός πως εκείνη που με δική τους επιβάρυνση και ρίσκο, βοήθησαν τους Σύριους που ξέφυγαν από τον πόλεμο να μπουν νόμιμα στη χώρα (όχι με τη βοήθεια δουλεμπόρων που φέρνουν πρόσφυγες σε φουσκωτές βάρκες μέσω θαλάσσης) τώρα θα πρέπει να έχουν το οικονομικό βάρος για πολλά χρόνια, είναι πολύ λυπηρό και εξοργιστικό».
Νομική βάση για τις κρατικές απαιτήσεις είναι το γεγονός πως από το καλοκαίρι του 2016 η Γερμανία έχει αυστηροποιήσει τους όρους επανένωσης των προσφύγων με τις οικογένειές τους. Ως τότε, η υποχρέωση που αναλάμβανε ο εγγυητής ακυρωνόταν αυτόματα μετά την παραχώρηση ασύλου στον αιτούντα, αλλά μετά οι εγγυητές συνέχιζαν να είναι υπεύθυνοι για τρία ως πέντε χρόνια μετά την άφιξη της οικογένειας του πρόσφυγα στη χώρα.
Η Γερμανία αυτή τη στιγμή έχει το μεγαλύτερο ποσοστό μεταναστών στον πληθυσμό της μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ, καθώς ανέρχεται σε 12%. Μετά την «ευπρόσδεκτη» αντιμετώπιση προσφύγων και μεταναστών τα πρώτα χρόνια της προσφυγικής κρίσης, η οποία επί της ουσίας εξυπηρετούσε ανάγκες εισροής φτηνού εργατικού δυναμικού στη Γερμανία, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια αυξανόμενη σκλήρυνση του θεσμικού πλαισίου αλλά και του δημόσιου λόγου στο προσφυγικό, σε ένα συναγωνισμό ξενοφοβικής ρητορικής με το ανερχόμενο ακροδεξιό μόρφωμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία».
Με πληροφορίες από sputniknews.com