Οι βόμβες στα παιδιά δεν είναι αυτοάμυνα – Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

 

Οι παρακάτω εικόνες έρχονται από τη χτεσινή γενική απεργία αξιοπρέπειας των Παλαιστίνιων εργαζόμενων και είναι ενδεικτικές για τη μαζική συμμετοχή και την επιτυχία των κινητοποιήσεων.

Συμμετείχαν οι Παλαιστίνιοι εργαζόμενοι του Ισραήλ, που υπερβαίνουν το 1,5 εκατομμύριο και αποτελούν το 20% του πληθυσμού, οι οποίοι προχώρησαν σε μαζικότατες συγκεντρώσεις σε μια σειρά πόλεις και κωμοπόλεις της χώρας, σημαιοστολίζοντας παράλληλα διάφορα κτίρια για να περάσουν το μήνυμα της απεργίας.

Ανάμεσά τους ξεχωρίζουμε το σύνθημα: οι βόμβες στα παιδιά δεν είναι αυτοάμυνα.

Την ίδια στιγμή, βέβαια, ο στρατός του Ισραήλ περνούσε και αυτός το… “δικό του μήνυμα”, σκοτώνοντας δύο διαδηλωτές, σύμφωνα με τις Παλαιστινιακές αρχές.

Καθηγ. Αμερικανικού Πανεπιστημίου Βηρυτού καταγγέλλει λογοκρισία του από το ΟΡΕΝ για την Παλαιστίνη (+vid)

 

 

Ακολουθεί η καταγγελλία του καθηγ. Νικόλα Κοσματόπουλου από τον τοίχο του στο facebook και το επίμαχο απόσπασμα:
____________
Σήμερα το πρωί ένιωσα στο πετσί μου την λογοκρισία, την αλαζονεία και την παθογένεια των ελληνικών συστημικών Μέσων ενημέρωσης.

Ήμουν καλεσμένος στην εκπομπή Ωρα Ελλάδος του Opentv για να μιλήσουμε για Παλαιστίνη / Ισραήλ.

Το ρεπορτάζ ξεκίνησε με την κυρία Ζαχαράκη, ανταποκρίτρια στην Ισταμπούλ, η οποία αναφέρθηκε εκτενώς στις δηλώσεις Ερντογάν για τις σφαγές στην Γάζα.

Από την μεριά της πολύ καλά έκανε, μιας και ήταν αυτά τα νέα.
Ωστόσο, αναρωτήθηκα γιατί ο αρχισυντάκτης επέλεξε να ανοίξει το θέμα για την Γάζα μέσω Τουρκίας.

Δεν θέλει πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς ότι ο στόχος ήταν να φιλτράρει τα εγκλήματα πολέμου στην Παλαιστίνη μέσα από τον εθνικό εχθρό της ελλάδας. Έτσι, ο επόμενος που θα υπερασπιστεί το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο του αμυνόμενου να ακούγεται σαν τον … «Σουλτάνο» ακυρώνοντας την επιχειρηματολογία.

Απίστευτο πόσο ελληνοκεντρική είναι η ελλάδα των ΜΜΕ,
αδιανόητο πόσο χαμηλή εκτίμηση έχουν για τον κόσμο που τους παρακολουθεί και τους πληρώνει.

Μετά μου δίνεται ο λόγος για ελάχιστα λεπτά μέσα στα οποία προσπάθησα να στριμώξω ένα σωρό αλήθειες.

Την ασύμετρη επίθεση, την ασύμμετρη διεθνή απάντηση, την ασύμμετρη ενημέρωση, την ανοικτή φυλακή της Γάζας, τις αποφάσεις του ΟΗΕ, της Διεθνούς Αμνηστίας, του Ισραηλινού B’ Tselem ότι το Ισραήλ είναι κι επίσημα κράτος-Απαρτχάιντ.
Με έκοψαν μόλις ψιθύρισα την λέξη απαρχάιντ και Νότια Αφρική, ψελλίζοντας με την σειρά τους κάτι για τις βίλες της Χαμάς κι άλλα παραμύθια της χαλιμάς.

Ανθρωποι που δολοφονούνται από ρουκέτες σύσσωμοι με τις οικογένειες τους λοιδορούνται από ανήξερους άνιωθους ανήθικους δημοσιολόγους με παχυλούς μισθούς κι ανύπαρκτη συνείδηση.

Οι ίδιοι έκοψαν και την καλή ανταποκρίτρια που ήθελε να κάνει ερώτηση για το τι συμβαίνει πραγματικά στην Ιερουσαλήμ. «Δεν έχουμε άλλο χρόνο» είπε βιαστικά ο αγχωμένος παρουσιαστής και περάσαμε σε άλλο θέμα.

Στα αυτιά μου θα μείνει για πάντα χαραγμένη η ανάσα των «δημοσιογράφων» να βαραίνει, να παχαίνει, να κόβεται όσο άκουγαν τις λέξεις …

ασύμμετρη επίθεση…
ανοικτή φυλακή…
αποικιοκρατία…
απαρτχάιντ…
ασύμμετρη επίθεση…
ανοικτή φυλακή…
αποικιοκρατία…
απαρτχάιντ…
ασύμμετρη επίθεση…
ανοικτή φυλακή…
αποικιοκρατία…
απαρτχάιντ…

Καλή λευτεριά στην Παλαιστίνη και στους φυλακισμένους τηλεθεατές (διανοούμενους, αντί-ρατσιστές κι άλλους PEPistas – Progressives except Palestine)

 

Πηγή: guernica

Κορωνίδα της αντεργατικής πολιτικής η επίθεση στο 8ωρο

Οποιαδήποτε νομοθετική παρέμβαση στον εργάσιμο χρόνο αποτελεί δομική αλλαγή σε όλες τις πλευρές της ζωής των εργαζομένων. Αυτό είναι κάτι που γνωρίζουν καλά όλες οι κυβερνήσεις που τα τελευταία τουλάχιστον 30 χρόνια έβαλαν το λιθαράκι τους να απορρυθμίσουν τον σταθερό ημερήσιο χρόνο δουλειάς και να τον διευθετήσουν με βάση τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων.

Η κορωνίδα μιας τέτοιας παρέμβασης είναι το νομοσχέδιο που καταθέτει η κυβέρνηση της ΝΔ και επιδιώκει να περάσει την πιο εξελιγμένη από πλευράς αποτελεσμάτων επίθεση στο 8ωρο. Ο δε καβγάς με τον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται όχι για την απαρέγκλιτη εφαρμογή του, αλλά για το κατά πόσο η κατάργησή του θα είναι αποτέλεσμα ατομικής ή συλλογικής «διαπραγμάτευσης» που είχε άλλωστε ψηφίσει η προηγούμενη κυβέρνηση.

* * *

Πάνω λοιπόν στις προηγούμενες ρυθμίσεις πάτησαν και οι τωρινοί για να πάνε την υπόθεση ένα βήμα παραπέρα, με αποτέλεσμα η επόμενη μέρα για τον εργαζόμενο που θα διαπραγματεύεται ατομικά, όχι μόνο τον μισθό, αλλά τον ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο δουλειάς, να έχει πολλαπλές επιπτώσεις για τον ίδιο και την οικογένειά του.

Γιατί ποιανού άραγε επιθυμία θα ικανοποιείται, αν όχι του εργοδότη, που έχει άμεσο συμφέρον από την επέκταση του 8ωρου σε 10 και ίσως και 12 ώρες και μάλιστα απλήρωτη, για όσες μέρες θα υπολογίζει σε μεγαλύτερη κερδοφορία; Και πόσες και ποιες μπορεί να είναι οι περιπτώσεις εκείνες που ένας εργαζόμενος θα επιθυμεί να εργαστεί περισσότερο για να εξοικονομήσει αναγκαίο χρόνο σε ένα απροσδιόριστο μέλλον, χωρίς μια τέτοια συμφωνία να προσκρούει στις επιχειρηματικές ανάγκες;

Ολες οι προσπάθειες να εξηγηθεί το ανεξήγητο, προκειμένου να κρυφτεί η πραγματικότητα, είναι από την αρχή καταδικασμένες.

* * *

Τα βασικότερα ζητήματα που καμιά κυβερνητική και εργοδοτική προπαγάνδα δεν μπορεί να ξεπεράσει είναι δύο. Από τη μια η τεράστια και μη αναστρέψιμη επιδείνωση της υγείας των εργαζομένων από οποιαδήποτε επέκταση του εργάσιμου χρόνου, αφού ο αναγκαίος χρόνος ξεκούρασης ορίζεται για έναν ανθρώπινο οργανισμό στη διάρκεια ενός 24ωρου, και από την άλλη η απλήρωτη δουλειά που έχει ως συνέπεια τη μείωση της τιμής που ένας εργαζόμενος πουλά την εργατική του δύναμη.

Οσο ζωτικής σημασίας είναι για τον εργοστασιάρχη η ιδιοκτησία του πάνω στο εργοστάσιο, στις μηχανές και φυσικά η ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της εργασίας, άλλο τόσο και περισσότερο είναι για τον εργαζόμενο ο σταθερός ημερήσιος χρόνος δουλειάς. Πάνω σε αυτόν αναφέρεται ο μισθός του, πάνω σε αυτόν χτίζει τις οικογενειακές, κοινωνικές του σχέσεις και υποχρεώσεις, εξαιτίας αυτού μπορεί να είναι και την επόμενη μέρα, τον επόμενο μήνα και τα χρόνια μέχρι να συνταξιοδοτηθεί, ικανός για εργασία.

* * *

Κανένας «εκσυγχρονισμός» δεν επιτελείται στον 21ο αιώνα χωρίς να βελτιώνεται η ποιότητα ζωής των εργαζομένων, χωρίς να μειώνεται ο εργάσιμος χρόνος, όταν μάλιστα η επιστήμη και η τεχνολογία το επιτρέπουν, όταν η παραγωγή και ο πλούτος έχουν φτάσει σε επίπεδα που δεν μπορεί να αντιληφθεί ο κοινός νους.

Καμιά πρόοδο δεν προϋποθέτει να δουλεύει κανείς παραπάνω από όσο χρόνο απαιτείται για ξεκούραση, από όσο χρόνο χρειάζεται για να απολαμβάνει αυτήν τη ζωή. Η διεκδίκηση των εργατών στο Σικάγο του 1886 να διαχωριστεί το 24ωρο σε τρία ίσα μέρη, δηλαδή 8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ξεκούραση και 8 ώρες ελεύθερο χρόνο, είχε ακριβώς αυτήν την έννοια και αποτελούσε πριν 135 χρόνια πραγματική πρόοδο.

Το πισωγύρισμα που επιδιώκουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι κυβερνήσεις τους τα τελευταία 30 χρόνια, σχετικά με τον εργάσιμο χρόνο, είναι επιστροφή στον μεσαίωνα και καθόλου κίνηση προς τα μπρος.

* * *

Πρόοδος με τα σημερινά δεδομένα για τους εργαζόμενους είναι η μείωση του εργάσιμου χρόνου, με αύξηση αποδοχών, σε βαθμό τέτοιο και για τα δύο που να ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες τους. Ανάγκες που είναι άμεσα συνδεδεμένες και με τα δυο. Με τον αντιστρόφως ανάλογο τρόπο συνδέονται για τον καπιταλιστή, αφού για εκείνον το ζητούμενο είναι η μείωση του μισθού και η αύξηση του ημερήσιου χρόνου δουλειάς.

Η δράση των Συνδικάτων μέσα στην πανδημία για την προστασία της υγείας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων έδειξε τον δρόμο. Η οργάνωση μιας αληθινής Πρωτομαγιάτικης απεργίας και συγκεντρώσεων σε όλη τη χώρα στις 6 Μάη δίνει τον τόνο για τη συνέχεια: Τη μεγάλη πρόκληση να οργανώσουν και να πολλαπλασιάσουν τις δυνάμεις των εργαζομένων για να μην περάσουν «οι ανατροπές του αιώνα», όπως δίκαια χαρακτήρισαν τη νέα επίθεση κυβέρνησης και επιχειρηματικών ομίλων.

Ο αγώνας που έχουμε λοιπόν μπροστά μας θα είναι δύσκολος, μακρόχρονος, αλλά αναγκαίος όσο ποτέ πριν. Η επιτυχία του έχει κριτήριο την αποφασιστικότητα και την πίστη στο δίκιο μας από τη μια και τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων από την άλλη. Εδώ κρίνεται, εξάλλου, η ίδια η ζωή της εργατικής τάξης.

(Αναδημοσιεύεται από το «newsbomb.gr»)

Νίκος ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Μέλος της διοίκησης της ΓΣΕΕ και της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ

Το πιστόλι στον κρόταφο

Με το προσωπείο του «ειρηνοποιού», ο Ελληνας ΥΠΕΞ επισκέφτηκε χτες την Παλαιστίνη και το Ισραήλ, την ώρα που το κράτος - δολοφόνος εξαπέλυε νέες επιθέσεις στα παλαιστινιακά εδάφη, αυξάνοντας τους τραυματίες και τους νεκρούς, κυρίως αμάχους και μικρά παιδιά. Σύμφωνα με όσα διέρρεε η κυβέρνηση, με την επίσκεψη αυτή η Ελλάδα επιβεβαιώνει τον ρόλο που έχει «ως πυλώνας σταθερότητας και υπέρμαχος της προώθησης της ασφάλειας και ευημερίας στην ευρύτερη περιοχή».

Για ποια «σταθερότητα» και για ποια «ασφάλεια» μιλάνε όμως; Γι' αυτήν που επιβάλλουν με στρατιωτικές επεμβάσεις ή με το πιστόλι της ιμπεριαλιστικής ειρήνης στον κρόταφο των λαών οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, προωθώντας τα δολοφονικά τους σχέδια, ανταγωνιστικά προς τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Αυτή η αμερικανοΝΑΤΟική «σταθερότητα» είναι που νομιμοποιεί και διαιωνίζει την κατοχή των Παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ, ενθαρρύνει την επιθετικότητα των ισραηλινών κυβερνήσεων και την πολιτική των εποικισμών, αναγνωρίζει το δικαίωμα του πάνοπλου ισραηλινού κράτους στην «αυτοάμυνα» απέναντι στον άμαχο Παλαιστινιακό λαό.

Αυτή η ιμπεριαλιστική «ασφάλεια» είναι που ρίχνει λάδι στη φωτιά της έντασης στην περιοχή, ειδικά μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ από τις ΗΠΑ και άλλες χώρες, που βάζει ταφόπλακα στις προσδοκίες των Παλαιστινίων για ανεξάρτητο κράτος στα όρια του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατ. Ιερουσαλήμ.

Η Ελλάδα, με ευθύνη όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων και των αστικών κομμάτων, είναι πράγματι «πυλώνας» αυτής της σταθερότητας, που μόνο κινδύνους, ανασφάλεια και δυστυχία φέρνει στους λαούς.

Ειδικά σε ό,τι αφορά τις σχέσεις με το Ισραήλ, η «στρατηγική συμμαχία» που θεμελίωσε το 2016 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αναβαθμίζεται έκτοτε σταθερά και επεκτείνεται σε ολοένα και περισσότερους τομείς, κυρίως στον στρατιωτικό και τον ενεργειακό τομέα, στο πλαίσιο των τριμερών και πολυμερών σχημάτων, με ομπρέλα τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Η σημερινή κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ, αρνείται συστηματικά να εφαρμόσει την ομόφωνη απόφαση της ελληνικής Βουλής από το 2015 για την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους και συνεχίζει να εξισώνει το θύμα με τον θύτη, ζητώντας γενικά και αόριστα να σταματήσουν οι εχθροπραξίες.

Ούτε είναι βέβαια τυχαίο ότι στην τελευταία του επίσκεψη στο Ισραήλ, ο Ελληνας πρωθυπουργός, για πρώτη φορά στην ιστορία, δεν συναντήθηκε και με τον Πρόεδρο της Παλαιστίνης, σε μια περίοδο μάλιστα που κορυφώνονταν οι αντιδράσεις για τη μεταφορά της αμερικάνικης πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ.

Είναι φανερό επομένως ότι ο Ελληνας ΥΠΕΞ δεν πήγε χτες σαν «ουδέτερος παρατηρητής» στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη, αλλά ως ντελάλης της εγκληματικής πολιτικής των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που είναι συνένοχοι στο αιματοκύλισμα του Παλαιστινιακού λαού. Αλλωστε, μια μέρα πριν το ταξίδι του στη Μέση Ανατολή, ανακοινώθηκε μια ακόμα συμφωνία πώλησης όπλων από τις ΗΠΑ στο Ισραήλ.

Δεν πήγε λοιπόν ως «ειρηνοποιός», αλλά ως μαντατοφόρος της ιμπεριαλιστικής ειρήνης στην περιοχή, που νομιμοποιεί τα κατοχικά εγκλήματα σε βάρος των Παλαιστινίων, προωθεί τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό για τη νέα Μέση Ανατολή, επιβεβαιώνει τον ρόλο της χώρας ως «βραχίονα» της ευρωατλαντικής πολιτικής στην Ανατ. Μεσόγειο και στην ευρύτερη περιοχή.

Σ' αυτήν την πολιτική «επενδύει» η ελληνική αστική τάξη, η κυβέρνηση και όλα τα κόμματά της, για να αναβαθμίσει τον ρόλο και τη θέση της στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, βαθαίνοντας σταθερά την εμπλοκή της χώρας στον ευρωατλαντικό σχεδιασμό, από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι την Ανατ. Μεσόγειο και τον Περσικό Κόλπο.

Είναι χαρακτηριστικές της επικίνδυνης ομοφωνίας των αστικών κομμάτων οι υποδείξεις του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση «να επιστρέψει στο ρόλο της ως γέφυρα» και «να αναλάβει ενεργητικές πρωτοβουλίες στην περιοχή», για να βγάλει ασπροπρόσωπη και την ΕΕ, που «παρακολουθεί αμέτοχη τις εξελίξεις» (!)

Κάθε τους δήλωση, όπως και κάθε κυβερνητική ανακοίνωση, είναι μια προσβολή στα βαθιά αισθήματα αλληλεγγύης που ενώνουν τον Παλαιστινιακό και τον ελληνικό λαό.

Οι μεγάλες αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις που συνεχίζονται στην Ελλάδα, δεν είναι μόνο ένα μαζικό βήμα καταδίκης της ισραηλινής επιθετικότητας, που κλιμακώνεται με τις πλάτες ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, αλλά και της ελληνικής εμπλοκής στα βρώμικα ευρωατλαντικά σχέδια, που εκθέτουν σε μεγάλο κίνδυνο τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής.