Μίκης: Το γέλιο και το πάθος

1. Στη θαυμάσια ταινία του Αλέν Κορνό Ολα τα πρωινά του κόσμου, ο δάσκαλος της βιόλας ρωτά τον μαθητή: «Γιατί γράφουμε μουσική;» και ο νέος απαντά: «Για τη δόξα ή για να γίνουμε πλούσιοι». Αλλά ο σοφός δάσκαλος του δείχνει έναν άλλο δρόμο: «Οχι, γράφουμε μουσική γι' αυτούς που δεν έχουν φωνή. Για τους νεκρούς». Ο Μίκης γράφει για τους αγαπημένους νεκρούς που κυκλοφορούν ζωντανοί ανάμεσά μας, αλλά και για τους ζωντανούς που έχουν πεθάνει κι ας τους συναντάμε κάθε μέρα.

2. Ο Μίκης δεν χρειάστηκε τη μεσολάβηση του Θεού για να συγχωρέσει τους βασανιστές του. Οσο για τους αντιπάλους του, αφού έχει την ατυχία να μην μπορεί να τους διαλέξει ο ίδιος, στράφηκε σε αυτούς διαλέγοντας μέσα από το Ασμα 17 της Κόλασης του Δάντη: «Στο αεράκι το γλυκό, χαρούμενο από τον ήλιο, περίλυποι εμείς βράζαμε μέσ' από τις κακίες. Τώρα ο μαύρος βούρκος μάς μελαγχολεί».

3. Ο Μίκης είναι από τους ελάχιστους σε αυτή τη ζωή που μπόρεσε να καθρεφτιστεί μέσα στον Μιχάλη Κατσαρό. Ακολούθησε αυτόν τον αλλόκοτο ποιητή, μελοποίησε το Κατά Σαδδουκαίων με τους κορυφαίους στίχους που εκφράζουν το δράμα το δικό του και του ποιητή: «Πώς θέλετε να μπω μες στα τετράγωνα; Παραμένω εν πλήρη συγχύσει αθώος».

4. Η κατατονική καλλιτεχνική πιάτσα είναι ακατάλληλη να πλησιάσει την «κατάσταση Μίκη», γιατί είναι χτυπημένη από τη νόσο του φθόνου. Ετσι δεν μπορεί να προκύψει δεσμός, αλλά όλα αυτά τα ονόματα των κριτικών ή των τεχνικών της εξουσίας που ζαλίζουν τα αυτιά μας δεν θ' αργήσουν να γίνουν φαντάσματα χωρίς τη δύναμη πια να συκοφαντούν.

5. Ο Μίκης γύρισε νωρίς την πλάτη του στη νοσταλγία. Ενιωσε ότι ο Νεοέλληνας θα βουλιάξει μέσα σε αυτή την καλοσχηματισμένη ακηδία, που δεν θ' αργήσει να γίνει τσουνάμι. Η ακηδία είναι εύκολη σαν την πρέζα. Ο άνθρωπος που πέφτει μέσα της γελοιοποιείται, όσο κι αν ο ίδιος αισθάνεται σημαντικός ή τουλάχιστον φιλόσοφος. Η νοσταλγία είναι ο θάνατος του παρόντος, μια μετακίνηση σ' έναν παραλογισμό, σ' ένα άδειο βλέμμα.

6. Κάθε συναυλία είναι μια ευχαριστιακή πράξη και κλείνει με το γέλιο του Μίκη. Γέλιο θριάμβου χωρίς συγκεκριμένο λόγο, γέλιο γι' αυτούς που αγάπησαν και αγαπούν, γέλιο πηγαίο, αναστάσιμο, γέλιο για τα μικρά και τα μεγάλα σφάλματα, γέλιο που μας λύνει, γέλιο που φωτίζει την προχωρημένη νύχτα μας, γέλιο που προσκυνώ και θα προσκυνώ, γέλιο για να συναντήσω την αγαπημένη μου.

7. Ποτέ άλλοτε τόσες μετριότητες δεν προσπάθησαν ν' αναλύσουν και έπειτα να κυκλώσουν έναν άνθρωπο που στηρίζει την υπόθεσή του στο πάθος και στις αρχές της ιπποσύνης.

8. Σε ποιον ανήκει ο Μίκης; Λόγω της δύναμης του προσώπου του, κάθε Ελληνας έχει τον δικό του Μίκη. Κι εδώ, χωρίς να καταλάβουμε, άρχισε - άγνωστο πότε - ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε από όλο τον κόσμο. Αυτό έχει την πυκνότητα των διηγήσεων μέσα από τις χίλιες και μία νύχτες. Ο Μίκης γράφεται από τις υπάρχουσες γενιές και ανήκει στις γενιές που έρχονται.

Φυσάει ΚΟΝΤΡΑ

 Φυσάει ΚΟΝΤΡΑ

Για την ακρίβεια, κοντρα-ρεβολούτσιγια, όπως θα έλεγαν οι Ρώσοι σύντροφοι και δεν ξέρω πώς είναι στα αλβανικά, για να πιάσουμε και τους χοτζικούς αναγνώστες.

Βασιλική δεν έπρεπε το Γιώτη να αγαπήσεις
Μόν' έπρεπε Βασιλική να τον απαρατήσεις
(...)
Και στο Κατίν, κατήντησες εκεί να ξεψυχήσεις

Χτες η κε του μπλοκ βρέθηκε με μια παρέα σφων στη συναυλία των Υπεραστικών για τα 20χρονα της ΚΟΝΤΡΑ, όπου βάση συσχετισμών μέχρι και εισοδισμό μπορούσαμε να κάνουμε -αν η ΚΟΝΤΡΑ ήταν οργάνωση κι όχι εφημερίδα. Κατά μία έννοια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήμασταν περαστικοί από εκεί. Κι αυτό ήταν το πρώτο όνομα των Υπεραστικών, που οφείλει τη μετεξέλιξή του στο "σπασμένο τηλέφωνο" και σε μια δύσκολη τηλεφωνική συνεννόηση -παρακαλώ πατήστε το μηδέν- κι ας μην ήταν υπεραστική. Αλλά τους άρεσε τελικά η λανθάνουσα γλώσσα, γιατί είχε και πολιτικό υπονοούμενο, κι έτσι κράτησαν την καινούρια εκδοχή.

Τα καλά νέα για την μπάντα είναι α) πως έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά οι στίχοι από το γνωστό τραγούδι τους "του Αδόλφου τα εγγόνια" (η σαβούρα του ντουνιά -που δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να αποδίδεται, εκτός κι αν μείνουμε απλά με το "die Welt") και β) πως έχει ενισχύσει τη σύνθεσή της με μπασίστα και μπουζούκι -αν και τα περισσότερα μέλη βρίσκονται μεταξύ... δουλειάς κι ανεργίας, και ο συγχρονισμός για τις πρόβες δεν είναι πάντα εύκολος.
Τα κακά νέα ήταν πως όλοι αυτοί μαζί σήμαιναν μείον ένα τραπέζι για τους θεατές στο μικρό χώρο της "Κόντρα". Κι ήταν μια γενναία απόφαση να αφήσεις τη θέση σου, για να φτάσεις στο μπαρ -αλλά εντάξει, όχι τόσο γενναία όσο πχ στο Φεστιβάλ.

Έτσι στριμώχτηκε λίγο κι η μπάντα -που είναι  όμως συνηθισμένη απ' αυτά. Ο καλλίφωνος Πάρης, που είναι ο άνθρωπος ορχήστρα. Ο αδερφός του Κωστής, η κόκκινη φωνή της μπάντας, που βγάζει στίχους στο λεπτό -αλλά όχι αβασάνιστα- και έχει εξαιρετικά ερευνητικά ενδιαφέροντα, που θα μας απασχολήσουν σε επόμενη ανάρτηση. Οι δύο κρουστοί. Οι δύο καινούριες προσθήκες. Και φυσικά ο Παύλος, που συγκροτεί μόνος του ένα παυλαϊκό μέτωπο και όσο έχει φωνή θα μας τραγουδάει, αλλά συνήθως βάζει τόση ψυχή, που η φωνή του στερεύει πρόωρα.
Τελεία και παύλα, Παύλο είσαι τάβλα.

Κι ο οποίος έφερνε σαν αρχάγγελος (εν όψει της μεθαυριανής τους γιορτής) ή άγγελος, εξάγγελος (που ήταν το εναρκτήριο τραγούδι του προγράμματος) το χαρμόσυνο νέο για τον κρίκο (ή μήπως κρίνο;) του μεταβατικού προγράμματος -που κυοφορεί τη νέα κοινωνία χωρίς κοιλοπονήματα και περιττά αίματα. Και για το 4ο Συνέδριο του Ναρ, που θα γίνει μερικούς μήνες μετά από αυτό της νΚα και πάντως μες στο 17', τρεισίμισι με τέσσερα χρόνια μετά από το 3ο Συνέδριο, σπάζοντας από την ανάποδη κάθε προηγούμενο ρεκόρ παραβίασης του καταστατικού, που προβλέπει τη διεξαγωγή συνεδρίου τουλάχιστον κάθε τρία χρόνια (τα προηγούμενα συνέδρια είχαν χρονική απόσταση επτά κι οκτώ χρόνων μεταξύ τους).

Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα.

Αυτή τη φορά δεν υπήρχαν ιδεολογικές μπηχτές από τους οικοδεσπότες (Παύλο), παρά μόνο κάποιες πολιτικές διαφωνίες για τους στίχους:
-Με καθοδήγηση λαμπρή του αρχηγού μας Βελουχιώτη...
-Ζαχαριάδη
Ή αργότερα, στο "δεν πα να μας χτυπάν..."
-Να βάλουμε μπροστά (τη μαύρη και) την κόκκινη σημαία.
Αλλά για τον Μπεζαντάκο δε μίλησαν (δεν ήταν Μπεζαντάκοι).
Ζήτω το κόμμα μας το εργατικό. (Ο Κόρμπιν; Μήπως το ΣΕΚ;).
Ε ναι, αλλά τι να πουν όμως; Ζήτω η εφημερίδα μας η εργατική (που παραπέμπει στο "Αλληλεγγύη);
Ή για τα έξι μαυροκόκκινα γράμματα;

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, κρατούσαν Τσίπρα οι οχτροί
Κι εσείς φωνάζατε "ζήτω και γεια" την πρώτη μέρα (Παύλο)

Τι καινούριο υπήρχε και τι έλειπε από τη φετινή γιορτή της Κόντρας; Δεν ήταν ο Τσιγαρίδας, αλλά μια μικρή πιονέρισσα κοντά στα δέκα ως πόλος έλξης, που έφυγε σχετικά γρήγορα. Είχαν πατατάκια και σύστημα refill, όπου σου ξαναγέμιζαν συνεχώς το πιάτο, για να δοκιμάσουν τις αντοχές σου στη γουρουνιά. Απαγγελίες ποιημάτων (Χικμέτ, Λειβαδίτης, Μαγιακόφσκι) από Κοντρίτες, που όμως φέτος δεν τραγούδησαν στο μικρόφωνο. Και τον κλασικό λόγο του Γιώτη, που μίλησε για τις τρεις επετείους-γεγονότα των ημερών: τον πρώτο ανασχηματισμό αριστερής κυβέρνησης, που άφησε έξω τη σφισσα Τζάκρη. Τα γενέθλια της Κόντρας. Και την Οχτωβριανή Επανάσταση, που είναι το σημαντικότερο γεγονός της ιστορίας (ξέχασε τα γενέθλια του Τρότσκι και τις αναδομήσεις του Ανδρέα, στα χρόνια της Αλλαγής).
Έβγαλε όμως μια νότα απαισιοδοξίας, γιατί από το 74' που θυμάται τον εαυτό του στο κίνημα, πρώτη φορά (αριστερά) είναι τόσο ζοφερή κατάσταση. Φυσάει κόντρα...

Πώς έγινε με τούτον τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή

Κι ο Παύλος πριν τραγουδήσει τα αντάρτικα, για να ξεσηκωθεί (ή μήπως να εκτονωθεί;) το κοινό, έλεγε πως θα κριθούμε όλοι μας, αν είμαστε αντάξιοι της ιστορίας και στο ύψος των απαιτήσεων.

Όπως κι αν είναι η φωνή μου, όσα κι αν έχει στραβά...

Στο τέλος της συναυλίας έμεινε να εκκρεμεί μια αδιέξοδη συζήτηση με τον Quinto να υπερασπίζεται το Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα
Ο αντιφασισμός δεν έρχεται απ' το μέλλον καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει

Φεύγοντας από την Αγαθουπόλεως, πετύχαμε μια αφίσα της ΔΕΑ για το διεθνές τριήμερο της ΔΕΑ (RProject), με όλο τον "καλό τον κόσμο" της ΛαΕ και των δυνητικών συμμάχων της, από Ανταρσυα και τους Anticapitalistas Podemos (!) μέχρι το Γρανάζι της Κύπρου και το Χαρίση της ΠΟΕ-ΟΤΑ. Δεν το παρακολούθησα για να έχω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά ομολογώ πως μου έφερε συνειρμικά στο νου "το τραγούδι του Κουρδιστάν" όπως έλεγε ένας Υπερστικός, καθώς κούρδιζε το όργανό του, που είχε λασκάρει...

Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος…

Πριν φτάσουμε στα ναζιστικά κατακάθια, πάμε πρώτα στη μήτρα που τα γεννά:
      Έχουμε ένα κράτος που τότε, με τους μηχανισμούς του, τόσο τους Πόντιους όσο και τους Μικρασιάτες, τους αποκαλούσε «τουρκόσπορους». Και που για να επιβιώσουν τους πετούσε στα έλη και στις τρώγλες.
    Η συνέχεια αυτού του κράτους  (εκτός αν υπήρξε κάποιου είδους «ασυνέχεια» του κράτους και δεν την καταλάβαμε) τους ίδιους ανθρώπους τους αποκαλούσε «Ρωσοπόντιους». Και τους στοίβαζε στα γκέτο του Λεκανοπεδίου και στα… απόμερα της Θράκης.
   Οι εκπρόσωποι του "συνταγματικού τόξου" αυτού του κράτους είναι που τσακώνονται ποιοι σέβονται περισσότερο τον Ποντιακό Ελληνισμό και την ιστορική μνήμη της γενοκτονίας του.
    Αλλά – ω του θαύματος της «λαοκτονίας» – είναι και οι μεν, είναι  και οι δε, που τις συντάξεις στους υπερήλικες γέροντες από τον Πόντο, τις… έκοψαν. Το τελευταίο, όταν τους το υπενθυμίζεις, τονίζοντας την υποκρισία, την δημαγωγία, τον φαρισαϊσμό και τελικά τον πολιτικαντισμό τους, σπεύδουν να το παίξουν Πόντιοι. Πιλάτοι…
    Πέραν του πολιτικαντισμού, όμως, οι δίκαιες αντιδράσεις για τις δηλώσεις του υπουργού Φίλη που παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει ότι η «προσωπική άποψη» παύει να είναι προσωπική όταν εκτοξεύεται από υπουργικό θώκο, βλέπουμε να αξιοποιούνται για να στηθεί και ένας ορυμαγδός μεταξύ αντιμαχομένων που οι μεν λανσάρουν τον «φιλελευθερισμό» τους και οι άλλοι τον «πατριωτισμό» τους.
    Σε αυτό το άθλιο – όπως εξελίσσεται – έργο παρακολουθούμε να συμμετέχουν διάφοροι εκπρόσωποι του εθνομηδενισμού και εκείνης της δήθεν «Αριστεράς» που αντιλαμβάνεται σαν διεθνισμό τον αρχοντοχωριάτικο κοσμοπολιτισμό και που η σχέση της με την έννοια πατρίδα έχει περισσότερο τουριστικό παρά βιωματικό, ταξικό και ιστορικό υπόβαθρο.
    Όμως, το φλέγον τούτη την ώρα είναι ο ναζιστικός οχετός των πασίγνωστων εκπροσώπων της πατριδοκαπηλείας και της εθνοκαπηλείας που μαγαρίζουν την ιστορική μνήμη και σερφάρουν πάνω στο υπουργικό ατόπημα, για να παραστήσουν την εθνικοφροσύνη σαν «πατριωτισμό».
    Βλέπουμε μια χορωδία από ιδεολογικούς και πολιτικούς απογόνους των φασιστών, ναζιστόμουτρα  σαν αυτά που έδρασαν χτες στο Σύνταγμα, παρέα με πρώην τσεκουροφόρους του «συνταγματικού τόξου» να αυτοαναγορεύονται σε αμύντορες της Ελλάδας, της Ιστορίας του ελληνικού έθνους, άμα τε και της δημοκρατίας!
    Αυτή η εικόνα που πάνε να στήσουν – και μάλιστα την ώρα της μνημονιακής «γενοκτονίας», «εθνοκάθαρσης» και «ολοκαυτώματος» του ελληνικού λαού - καμία σχέση δεν έχει με το ιστορικό δίκαιο των Ποντίων και όλων των Ελλήνων.
    Καμία σχέση δεν έχει με τον καθάριο αέρα που κουβαλάνε μαζί τους οι άνθρωποι του Πόντου και όλης της Ελλάδας. Τα χιτλεροειδή λερώνουν την Ιστορία που γράφτηκε τότε και υπονομεύουν την ιστορία που πρέπει να γραφτεί σήμερα.
    Η στήλη δεν έχει άλλο τρόπο να ξορκίσει το κακό. Παρά μόνο έτσι:

    Κι έτσι:

Tags: ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

   Μπρούνο Ροντρίγκες Παρίγια: Δεν θα επιστρέψουμε στον καπιταλισμό

Από Σφυροδρέπανος

Επιμέλεια – Μετάφραση: Βαγγέλης Γονατάς //

”Ο λαός μας αισθάνεται υπερήφανος για την ιστορία και τον πολιτισμό του, γι’ αυτό και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το παρελθόν.

Έχουμε ήδη αποφασίσει τον δρόμο μας προς το μέλλον και γνωρίζουμε ότι είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά δεν θα παρεκκλίνουμε από αυτόν ακούγοντας τις σειρήνες, δεν υπάρχει δύναμη στο κόσμο να μας αναγκάσει σε αυτό.

Δεν χρειαζόμαστε όνειρα ξένα στον πολιτισμό και στην ιστορία μας, για τους νέους αυτό το εκπληρώνει καθημερινά η Κουβανική Επανάσταση, οι νέοι κουβανοί είναι τόσο πατριώτες και αντιιμπεριαλιστές, όσο οι γονείς και οι παππούδες τους.

Έχουμε και υπερασπιζόμαστε τις δικές μας αξίες και σύμβολα και πορευόμαστε εμπλουτίζοντάς τα, όμως θα είναι πάντα κουβανικά. Δεν θα τα αλλάξουμε με άλλα ξένα, θα αγωνιστούμε για μία χώρα κυρίαρχη, σοσιαλιστική, δημοκρατική, ευημερούσα και βιώσιμη. Δεν θα επιστρέψουμε στον καπιταλισμό”.

 Έτσι έκλεισε την ομιλία του στην 71η Τακτική Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, ο υπουργός Εξωτερικών της Κούβας Μπρούνο Ροντρίγκες Παρίγια, παρουσιάζοντας το ψήφισμα που καταθέτει ανελλιπώς κάθε χρόνο –από το 1992- η Κούβα, με τίτλο: “Ανάγκη να μπει τέλος στον οικονομικό, εμπορικό και χρηματοπιστωτικό αποκλεισμό που έχει επιβληθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής κατά της Κούβας”.

Προηγουμένως, αφού έκανε μια επισκόπηση της πορείας των διακρατικών σχέσεων Κούβα – ΗΠΑ τα τελευταία δύο χρόνια, από την αποκατάσταση δηλαδή των διπλωματικών τους σχέσεων, είχε τονίσει:

“Στην πρωτοβουλία του Μπους για μια νέα Κούβα, οι κουβανοί απάντησαν στις 26 Ιουλίου του ίδιου έτους με 8 εκατομμύρια υπογραφές υπέρ της συνταγματικής τροπολογίας που διακηρύσσει την αμετάκλητη φύση του σοσιαλισμού στη χώρα μας”. […] Oι αλλαγές στην Κούβα είναι αποκλειστικά ζήτημα των κουβανών, η Κούβα είναι μια ανεξάρτητη χώρα που κέρδισε η ίδια την ανεξαρτησία της και ξέρει να την υπερασπίσει με κόστος τους μεγαλύτερους κινδύνους και θυσίες. Ο λαός μας ασκεί ο ίδιος την εξουσία εδώ και πολύ καιρό και την εξασκεί κυρίαρχα και λαϊκά και αυτό εξηγεί το ότι βρισκόμαστε εδώ σήμερα”.

Ιστορικά η ψηφοφορία αυτή αντανακλά την μέγιστη διπλωματική απομόνωση των ΗΠΑ καθώς, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, μόνο δύο χώρες από τις 193 που συμμετέχουν στον ΟΗΕ, δεν υποστηρίζουν το ψήφισμα της Κούβας, οι ΗΠΑ και φυσικά… το Ισραήλ. Φέτος συνέβη μια ιστορική αλλαγή θέσης των ΗΠΑ (και φυσικά και του Ισραήλ). Δεν καταψήφισαν την Έκθεση της Κούβας, αλλά απείχαν από την ψηφοφορία, η οποία κατέγραψε το υψηλότερο υπέρ της Κούβας αποτέλεσμα στην ιστορία αυτού του ψηφίσματος με 191 υπέρ και 2 αποχές. Αξιολογώντας αυτή την εξέλιξη, ο Μπρούνο Ροντρίγκες τόνισε:

“Η ψήφος της Σαμάνθα Πάουερ για λογαριασμό της χώρας της, είναι ένα ελπιδοφόρο σημάδι. Ελπίζουμε να αντανακλά την πραγματικότητα. Πέρασαν 24 χρόνια για την αποκατάσταση της ψήφου των ΗΠΑ σε αυτή την αίθουσα, 24 χρόνια απομόνωσης και αποτυχίας και 50 χρόνια ηρωικής αντίστασης της Κούβας. Αυτό συνέβη. Αυτή την ώρα σκέφτομαι τον λαό μου, τον Φιντέλ, τον Ραούλ, τους νέους κουβανούς, πρωταγωνιστές σε αυτόν τον αγώνα. Ωστόσο, ο αποκλεισμός (παραμένει και) βλάπτει την χώρα, λόγω του χαρακτήρα εφαρμογής του και σε τρίτες χώρες, επηρεάζει άμεσα όλα τα κράτη- μέλη των Ηνωμένων Εθνών. Ο Ομπάμα και άλλοι υψηλοί αξιωματούχοι, τον έχουν αξιολογήσει ως ξεπερασμένο και άχρηστο για την προώθηση των στόχων ΗΠΑ και Κούβας, ως μη χρηστικό, επιβλαβή που προκαλεί την απομόνωση των ΗΠΑ”.

Επισημαίνεται ότι η ετήσια έκθεση της Κούβας που κατατίθεται κάθε χρόνο σε αυτή την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, περιλαμβάνει αξιολόγηση για τις συσσωρευμένες ζημιές από την εφαρμογή του αποκλεισμού (εμπάργκο) που αισίως έχουν φτάσει σε 125.873.000.000 δολάρια σε τρέχουσες τιμές, ή σε 753.688.000.000 δολάρια λαμβάνοντας υπόψη την υποτίμηση του δολαρίου έναντι της αξίας του χρυσού.

Oι μεγαλύτερες απώλειες που καταγράφονται κατά παραγωγική δραστηριότητα, μόνο κατά το τελευταίο διάστημα είναι στην Δημόσια υγεία 82,7 εκ. $ (χωρίς να μπορεί να ποσοτικοποιηθεί η επίπτωση της “κλοπής εγκεφάλων” από το πρόγραμμα Parole para Profesionales Médicos Cubanos – CMPP), στην Διατροφή 605 εκ. $, στην Βιοτεχνολογία 172 εκ. $, στον Τουρισμό 2.058 εκ.$, στην Ενέργεια και εξόρυξη 106 εκ. $, στις Μεταφορές 232 εκ. $, στο Εξωτερικό εμπόριο 4.107 εκ. $ (κυρίως από διαφυγόντα έσοδα εξαγωγών στις ΗΠΑ). Γίνεται αναφορά επίσης στα πρόστιμα που έχουν επιβληθεί σε ξένες εταιρικές οντότητες. Στην κορυφή της σχετικής λίστας τα 1,16 εκ. $ στη γαλλική τράπεζα Credit Agricole και 1,71 εκατ. $ στη γερμανική τράπεζα Commerzbank.

Γι αυτό και ο κουβανός υπουργός Εξωτερικών τόνισε για άλλη μια φορά μπροστά στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ότι “το κλειδί για την πρόοδο μέχρι την ομαλοποίηση των σχέσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι η άρση του αποκλεισμού”.

Yπενθυμίζεται ότι λίγες μέρες πριν την επίμαχη ψηφοφορία ο πρόεδρος Ομπάμα εξέδωσε προεδρική οδηγία – ντιρεκτίβα με θέμα την ομαλοποίηση των σχέσεων με την Κούβα. Σύμφωνα με την κουβανική πλευρά, τα τελευταία μέτρα Ομπάμα – που αξιολογήθηκαν ως “αποσπασματικά όπως και τα προηγούμενα μιας και ο οικονομικός, χρηματοπιστωτικός και εμπορικός αποκλεισμός παραμένει – ευνοούν περισσότερο οικονομικά συμφέροντα εντός των ΗΠΑ παρά τους Κουβανούς. Πραγματικά, διευκολύνεται κύρια το βορειοαμερικανικό κεφάλαιο για να διεισδύσει στην Κούβα, ενώ αλλάζουν ελάχιστα σχετικά με τη δυνατότητα κουβανικών εξαγωγών στις ΗΠΑ και τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, που “καίνε” την Κούβα.

Ωστόσο αυτή τη φορά, η οδηγία Ομπάμα που είναι δημόσιο έγγραφο, διατυπώνει ρητά ότι αναγνωρίζεται η «εθνική κυριαρχία και αυτοδιάθεση της Κούβας», προσθέτοντας ωστόσο ότι υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στις δύο χώρες οι οποίες μπορούν να προσεγγιστούν μέσω διαλόγου.

Πέραν αυτού το έγγραφο παραθέτει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τον στρατηγικό στόχο της Ουάσινγκτον που δεν είναι άλλος από το να αλλάξει τη συνταγματική τάξη της Κούβας, με «αλλαγή μέσα στο καθεστώς», (cambio en el régimen), όπως έχει χαρακτηριστεί από πολιτικούς αναλυτές, σε αντίθεση με την «αλλαγή καθεστώτος» (cambio de régimen) της εποχής Μπους και παλαιότερα. Ουσιαστικά πρόκειται για την ίδια πολιτική στρατηγική αλλαγής καθεστώτος με πιο ήπια και συγκαλυμμένα μέσα.

Η μάχη συνεχίζεται, οι στόχοι και οι προθέσεις των δύο πλευρών είναι ξεκάθαρα διατυπωμένες.

Πηγές (στα ισπανικά): https://brigadaeuropeajm.wordpress.com/ , http://www.cubadebate.cu/
Πηγές (στα ελληνικά): http://prensa-rebelde.blogspot.gr/

Ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα ... ή κάποια πουλάκια αρχίζουν να τσούζουν και πάλι

 Ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα ... ή κάποια πουλάκια αρχίζουν να τσούζουν και πάλι

   Η κυβερνητική εφημερίδα "Αυγή" τις προάλλες δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο ... "Ποιό είναι το νέο αριστερό υπόδειγμα;" Ενα θαυμάσιο και διδακτικό άρθρο απο το οποίο δεν μπορώ να κόψω τίποτα. Τμηματικά θα σας το παρουσιάσω ολόκληρο.
   Δράστης είναι ... κάποιος Δημήτρης Χρήστου. Θα αρχίσω με τον τρόπο που τελειώνει το συγκεκριμένο άρθρο ... μάθημα μετατροπής της πολύχρωμης πεταλούδας του οπορτουνισμού στο γνωστό ... σοσιαλδημοκρατικό σκουλήκι.

   Το πρώτο αυτονόητο είναι πως ο συγγραφέας του άρθρου ενδιαφέρεται και αυτός όπως και τόσοι άλλοι (με ρίγη θυμόμαστε την ζέση του Ακη του Τσοχατζόπουλου και του Γιάννου του Παπαντωνίου) για τον ... σοσιαλισμό !!! Και μάλιστα για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Αυτό ακριβώς θα είναι το σημερινό ζητούμενο. Το δεύτερο σημείο που μας βάζει ο συγγραφέας είναι ... πως εκείνοι που περιμένουν λαικές επαναστάσεις ... είναι χέστες και φοβιτσιάρηδες κλεισμένοι σε ασφαλή ενυδρεία ... σε αντίθεση με τους μοντέρνους αγωνιστές της νέας αριστερής πρωτοπορίας του Σύριζα !!! Μάλιστα. Μιά πρώτη γεύση που μας αφήνουν τέτοιες τοποθετήσεις είναι πως το θράσος τους δεν προκαλεί τίποτα άλλο ... παρά λύπηση. Ας προσπαθήσουμε όμως να συνεχίσουμε. 

   Να πως αρχίζει το συγκεκριμένο άρθρο ...

    Με δυό παραγράφους ο διανοητής αυτός της αριστεράς ... ξέμπλεξε με την επαναστατική σοσιαλιστική εμπειρία του 20ου αιώνα !!! Τζάμπα βρε κουτά δώσαν το αίμα τους τόσοι και τόσοι για τον σοσιαλισμό ... κρίμα !!! Ο σοσιαλισμός με την κακιά διχτατορία του προλεταριάτου ... τέλειωσε !!! Δεν υπάρχει τώρα ο κόκκινος στρατός του κακού Στάλιν να περάσει απο τα μέρη μας για να μας παραδόσει την εξουσία !!! Αλλά και να έρθει ... εμείς δεν θα την πάρουμε επειδή δεν έχει δημοκρατία και ελευθερία !!! Δεν βλέπετε πως εκεί που επικράτησε ο σταλινισμός ... η έλλειψη δημοκρατίας και ελευθερίας ... σε τι πολιτικές και θρησκευτικές επιλογές οδήγησε τους λαούς όταν πέρασαν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία ?? Σε αυτό το σημείο ο κουτοπονηρούλης αρθρογράφος προσπαθεί να μας πεί πως ο ναζισμός σήμερα παρελαύνει στην ανατολική Ευρώπη ... επειδή τους στερούσε την δημοκρατία η κακιά ΕΣΣΔ !!! Να λοιπόν η θεωρία των δύο άκρων απ΄το παράθυρο, να και το ξέπλυμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που σχεδιασμένα φουντώνει τον φασισμό σε όλη την υφήλιο ... τώρα που μιλάμε. Πάρτε το χαμπάρι πως ... ότι σοσιαλισμός μας προκύψει θα είναι μόνο με την κοινοβουλευτική δημοκρατία !!! ... μας λέει ο "ποιητής".
   Μάλιστα. Αυτοί οι μοντέρνοι αριστεροί ... μοιάζουν με εκείνα τα φαντάσματα του 19ου αιώνα που έλεγαν τότε στον Μάρξ ... πως αφού η βίαιη επανάσταση της Παρισινής Κομμούνας απέτυχε πρέπει να ψάξουμε τον σοσιαλισμό σε ειρηνικούς δρόμους !!! Βέβαια ο μεγάλος Κάρολος δεν τους άκουσε ... έστιψε το μυαλό του, ανέλυσε τα λάθη εκείνων των επαναστατών και κατέληξε στην μονοδρομική επαναστατική θεωρία που έχουμε σήμερα στα χέρια μας. Αυτός και κανένας άλλος δεν είναι ο στόχος των σημερινών φαντασμάτων της αριστεράς σαν και του κυρίου αρθρογράφου μας. 

   Ας συνεχίσουμε όμως να χωνόμαστε στις "μοντέρνες" αριστερές αναλύσεις ... 

   Εδώ βλέπουμε το μεγαλείο της μοντέρνας αριστεράς !!! Οι σεχταριστές κουκουέδες κλειδομανταλώθηκαν στον Περισσό ... και περιμένουν τον λαό να επαναστατήσει, να πάρει την εξουσία και να την κουβαλήσει για να την παραδώσει στο κόμμα !!! Εχουν αράξει στις πολυθρονάρες τους και αφήνουν τον έρμο τον λαουτζίκο να εξαθλιωθεί ... μήπως και επαναστατήσει επιτέλους !!! Ευτυχώς πάντως που δεν μας λέει πως ... οι σαπιοκοιλιάδες του Περισσού κάθονται σε βάρδιες γύρω απο το κουτί με το κόκκινο κουμπί της επανάστασης και το φυλάνε ... μην τυχόν το πατήσει κανένας κατά λάθος. Ή μήπως μας το λέει και αυτό ... υπογείως ?? Δεν το λέει έτσι ακριβώς ... μας το λέει ντροπαλά ... ο θανάσιμος κίνδυνος για τους κουκουέδες είναι η κυβέρνηση του Σύριζα να λύσει τα προβλήματα με αποτέλεσμα ο λαός να παραπλανηθεί !!! Ο θανάσιμος κίνδυνος για τους κουκουέδες είναι ο Σύριζα να μας βάλει στον δρόμο του ειρηνικού και δημοκρατικού σοσιαλισμού του 21ου αιώνα και τότε όλος ο λαουτζίκος θα καταλάβει πως οι κουκουέδες στον Περισσό φυλάνε ένα κουτί με ένα τζούφιο και άχρηστο κουμπί μιάς επανάστασης που τώρα πιά δεν χρειάζεται σε κανέναν επειδή εμείς οι μάγκες αριστεροί ... θα βρούμε άλλο τρόπο !!! Το θράσος του οπορτουνισμού που μεταμορφώθηκε οριστικά σε βρωμερή σοσιαλδημοκρατία. Την ώρα που καταστρέφουν τον λαό ... του τάζουν σοσιαλιστικά μεγαλεία. Την ώρα που καταστρέφουν τον λαό ... προσπαθούν να τον αφοπλίσουν οριστικά. Την ώρα που καταστρέφουν τον λαό ... προσπαθούν να τον κάνουν συνένοχο για την συνέχεια. 

   Το θράσος δεν έχει όρια ... 

   Το θράσος είναι τυφλό ... το θράσος εκτός απο το ψέμα σε οδηγεί στην αποβλάκωση ... το θράσος σε οδηγεί στην προπέτεια ... το θράσος οδηγεί το σκυλάκι του καναπέ της αστικής εξουσίας σε μεγαλειώδεις λεονταρισμούς ... "Το μοντέλο αυτό δεν υπάρχει και δυστυχώς ο κλήρος έπεσε στον Σύριζα να το διατυπώσει" !!!!!! 
  

   Ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα   

   Ας συγκρατήσουμε τα στοιχεία που μας δίνει στο άρθρο του ο "αριστερός" της Αυγής για τα χαρακτηριστικά του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα ... που η μοίρα έλαχε στον Τσίπρα να τα "ανακαλύψει" ... και ας αρχίσουμε να ψάχνουμε την πραγματική ιστορία αυτού του σοσιαλισμού. 

   Ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα ... είναι τόσο μοντέρνο και ελπιδοφόρο θεωρητικό κατασκεύασμα ... όσο μοντέρνες και επαναστατικές ήταν οι ιδέες ενός αποστάτη του μαρξισμού ... του Κάουτσκι στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. "Οι συνθήκες είναι ανώριμες για την επαναστατική κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας απο την εργατική τάξη". Ο Κάουτσκι απέδιδε τότε την αδυναμία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην φτωχή ακόμα ανάπτυξη του καπιταλισμού και βέβαια πρότεινε πως οι εργατικές μάζες αντί να κάνουν εκ των προτέρων αποτυχημένες επαναστάσεις ... έπρεπε απλά να συμβάλουν στην καπιταλιστική ανάπτυξη !!! Οι άμεσοι πολιτικοί απόγονοι του Κάουτσκι ... οι SPDέδες της Γερμανίας το μόνο που πραγματικά πρόσφεραν τελικά ήταν ... η πολύτιμη συνδρομή τους στην επικράτηση της βασικής τότε επιλογής της γερμανικής αστικής τάξης. Του ναζισμού.

   Οι σημερινοί σημαιοφόροι του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα ... λένε ακριβώς τα ίδια με τον Κάουτσκι. Για το μόνο που πρέπει να πείσουν τους λαούς είναι για ποιούς λόγους είναι ανέφικτη η επαναστατική κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Προφανώς δεν μπορούν τώρα να χρησιμοποιήσουν τα επιχειρήματα του Κάουτσκι περί φτωχής καπιταλιστικής ανάπτυξης. Πρέπει να βρούν άλλα επιχειρήματα ... που θα υπηρετήσουν τον ίδιο ακριβώς στόχο με τις αρχές του 20ου αιώνα.

   Το καλύτερο επιχείρημα πίστεψαν πως το βρήκαν στα τέλη της δεκαετίας του ΄80. Ξεσάλωσαν. Η επικράτηση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και στην ανατολική Ευρώπη ... ήταν βούτυρο στο ψωμί τους. "Τέρμα οι επαναστάσεις. Πέθανε ο λενινισμός. Τέρμα ... ξεχάστε στον σοσιαλισμό του 20ου αιώνα. Εμπρός για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα." !!! "Να ο νέος εχθρός ... ο νεοφιλελευθερισμός" !!! Δηλαδή ?? Δεν χρειάζεται να γκρεμίσουμε τον καπιταλισμό. Να τον ρυθμίσουμε αλλοιώς χρειάζεται. Να κάνουμε αναδιανομή του πλούτου !!! Να αντισταθούμε στον νεοφιλελευθερισμό χρειάζεται μόνο. Ο δίκαιος καπιταλισμός ... θα φέρει τον σοσιαλισμό !!! Τέρμα η ταξική πάλη. Εργάτες και αστική τάξη μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά. Δεν χρειάζεται η κατάληψη της εξουσίας απο τους εργάτες, ούτε χρειάζεται πιά η καταστροφή του αστικού κράτους.
   
   Ολα μπορούν να γίνουν αλλοιώς ... αρκεί να μην γίνουν με επαναστάσεις και άλλα τέτοια μπανάλ. 
   - Και η εργατική τάξη τι θα απογίνει ... τι ρόλο θα παίξει στον περίφημο σοσιαλισμό του 21ου αιώνα ?? ...  
   - "Η εργατική τάξη ?? Ποιά εργατική τάξη ?? Δεν υπάρχει εργατική τάξη !!! Εχει διασπασθεί, έχει αστικοποιηθεί, έχει αλλοτριωθεί ... έχει τελειώσει η εργασία με την μορφή που την ξέραμε !!! Τον σοσιαλισμό θα τον φέρουν οι νέοι κοινωνικοί φορείς, οι νέες συλλογικότητες, τα νέα κινήματα !!!" 
   - Ωραία, εντάξει αλλά ο μαρξισμός μας διδάσκει οτι ο ρόλος των τάξεων καθορίζεται απο τον ρόλο που παίζουν στην παραγωγή, απο τον αντικειμενικό ρόλο που έχουν στην οικονομία. Τι έχει αλλάξει ?? ...  
   - "Ολα έχουν αλλάξει δεν το βλέπετε ?? Η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία που ξέρετε ... πέθανε !!! Η αντίθεση τώρα είναι ανάμεσα στον νεοφιλελευθερισμό και στον υγιή καπιταλισμό, η αντίθεση είναι ανάμεσα στον βορρά και στο νότο !!! Για την κρίση δεν φταίει ο καπιταλισμός αλλά ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός !!!"
   - Πως διάολο έχουν αλλάξει όλα αυτά που ξέραμε για τον καπιταλισμό ... χωρίς να έχουν αλλάξει αυτοί που κατέχουν τα μέσα παραγωγής ?? 
   - "Πόσο αθώοι είσαστε !!! Πόσο αφελείς !!! Τι σχέση μπορεί να έχει η κατοχή των μέσων παραγωγής με τον σοσιαλισμό ?? Βρέ κουτά ο καπιταλιστής τώρα πιά δεν κλέβει τον εργάτη κλέβοντας την υπεραξία της εργασίας ... ο καπιταλιστής τώρα κλέβει με την αγοραστική τιμή. Ο καπιταλιστής δεν κλέβει στην παραγωγή με τον μισθό, στην αγορά κλέβει !!!"
   - Και είναι τόσο απλό κύριε ?? Αν ρυθμίσουμε τις τιμές δηλαδή ... μπορεί να φτάσουμε στον σοσιαλισμό ??
   - "Ναι βρέ κουτά !!!" 
   - Και ο Μάρξ που ξεσκιζόταν να φωνάζει οτι στον καπιταλισμό ή πώληση του προιόντος γίνεται στην πραγματική αξία και το κέρδος δεν προκύπτει απο την πώληση αλλά απο την κλοπή υπεραξίας ?? ... και συνεπώς ... δεν υπάρχει σοσιαλισμός χωρίς κατοχή των μέσων παραγωγής απο την εργατική τάξη ??
   - "Θεωρητικές υπερβολές μιάς άλλης εποχής που τελικά απέτυχαν !!! Τον μαρξισμό πρέπει να τον κάνουμε μοντέρνο !!! Ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα θα είναι άλλο πράμα. Ξεχάστε τον σοσιαλισμό του 20ου αιώνα με τις δικτατορίες του προλεταριάτου και τα άλλα άγρια ανελεύθερα και αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά. Ο μοντέρνος σοσιαλισμός θα γίνει με συμμετοχική δημοκρατία που θα έχει σαν αποτέλεσμα μια δημοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία !!!" 
   - Η συμμετοχική δημοκρατία τι ακριβώς θα είναι ?? Θα είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία του καπιταλισμού δηλαδή διχτατορία της αστικής τάξης ... ή ... σοσιαλιστική διχτατορία της εργατικής τάξης ??
   - "Τίποτα από τα δύο !!! Ούτε καπιταλιστική ούτε λαική εξουσία !!! Η συμμετοχική δημοκρατία θα εξαφανίσει κάθε μορφή ταξικού κράτους και στην θέση του θα εμφανίσει ένα αταξικό κράτος που θα ρυθμίζει δημοκρατικά τις τύχες των ανθρώπων με νέους θεσμούς !!! Η νέα εξουσία αφού θα έχει χάσει τον ταξικό της χαρακτήρα θα πάψει να είναι καταπιεστική !!! Και έτσι θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα !!! Το καταλάβατε παιδάκια ??" 
   - Και είναι αυτό μαρξισμός ??
   - "Βεβαίως ... εεε ... ο σύγχρονος απόγονος του μαρξισμού !!!" 
   - Δηλαδή με την συμμετοχική δημοκρατία οι καπιταλιστές θα παραδώσουν ευγενικά την εξουσία που κατέχουν τώρα ... στο σοσιαλιστικό αταξικό κράτος και θα μας αδειάσουν τη γωνιά χωρίς να ανοίξει ρουθούνι ??
   - "Δεν θα χρειαστεί !!! Το φιλολαικό αταξικό κράτος παρεούλα με τους καλούς καπιταλιστές - οχι αυτούς τους βρωμερούς νεοφιλελεύθερους - θα συνδιαχειρίζεται μια δημοκρατική οικονομία προς όφελος όλου του κοινωνικού συνόλου !!! Η οικονομία θα είναι μεικτή και θα συμμετέχουν το κράτος, η ιδιωτική πρωτοβουλία και η δημόσια οικονομία με την μορφή συνεταιρισμών !!!"
   - Κάτι μου θυμίζει όλο αυτό !!! Αλλά τέλος πάντων. Και ξαναρωτάω ... πως θα γίνουν όλα αυτά ??
   - "Πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας την διαχείρηση της κυβέρνησης ... και τότε θα κάνουμε μικρά μεταρρυθμιστικά βήματα προς τους νέους θεσμούς ανοίγοντας τον δρόμο για τον σοσιαλισμό !!!" 
   - Μα αυτό είναι ακριβώς ένα καπιταλιστικό αστικό κράτος με φιλολαική σοσιαλδημοκρατική φρασεολογία και νεοκευνσιανικό  χαρακτήρα !!! Ποτέ κανένα τέτοιο κράτος δεν οδήγησε στον σοσιαλισμό.
   - "Τον 21ο αιώνα όμως ... θα οδηγήσει στον σοσιαλισμό !!!" 
   - Και γιατί παρακαλώ ??
   - "Επειδή τώρα έχει αλλάξει ο καπιταλισμός !!! Τα είπαμε. Eκτός από σεχταριστές, δογματικοί και απαρχαιωμένοι είστε και τυφλοί ?? Η αντίθεση δεν είναι τώρα ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία ... η αντίθεση είναι ανάμεσα στους ισχυρούς, κακούς καπιταλιστές και στους καλούς που ακόμα δεν έχουν δύναμη να τα βάλουν με τον νεοφιλελευθερισμό !!! Αυτοί είναι οι συμμαχοί μας !!! Αυτούς πρέπει να υποστηρίζουμε."
   - Δηλαδή είχε πέσει έξω ο Λένιν που έλεγε οτι όσο θα κυριαρχούν όλο και περισσότερο τα μονοπώλια ... και ο τελευταίος καπιταλιστής θα πρέπει να γίνεται αντιδραστικός - να τσακίζει δηλαδή τον κάθε εργαζόμενο παντού και πάντα - για να σώσει το τομάρι του και να φουσκώνει τα κέρδη του ??
   - "Ο Λένιν ?? Ποιός Λένιν ?? Πφφφφφ !!! Εμείς θα βάλουμε τον καλό καπιταλιστή να τσακίσει τον νεοφιλελεύθερο ... και τότε τον εξαντλημένο καλό καπιταλιστή θα τον αναγκάσουμε με τους νέους θεσμούς μας να ζήσει αρμονικά με τον λαό!!! Τέλειο ?? Πουτανιά ??"
   - Πως θα γίνει αυτό στην πράξη ??
   - "Είναι πολύ απλό. Θα πάρουμε την κυβέρνηση ... θα εθνικοποιήσουμε μέρος του πλούτου ... θα λυσάνε οι ισχυροί που θα χάνουν δουλειές ... εμείς όμως θα δίνουμε τις δουλειές στους δικούς μας καλούς καπιταλιστές και σε άλλους καλούς καπιταλιστές απ΄ όλο τον κόσμο !!! Καταλάβατε ?? Εμείς δεν είμαστε ... παίξε-γέλασε. Είμαστε αντιιμπεριαλιστές εμείς ... οι πραγματικοί αντιιμπεριαλιστές !!!"
   - Αααα ... δηλαδή κατάλαβα ... θα πάρετε τις δουλειές απο τα μονοπώλια και θα τις δώσετε σε καπιταλιστές που δεν είναι μονοπώλια !!!
   - "Εεεεε πέστο και έτσι. Θα απελευθερώσουμε εμείς και τον ταλαίπωρο καπιταλιστή και τον φτωχούλη τον λαό απο τον ζυγό του ιμπεριαλισμού ... απο τον ζυγό του νεοφιλελευθερισμού !!! Ο αγώνας μας είναι εθνικοαπελευθερωτικός ρε κορόιδα ... δεν είναι ταξικός !!! Τι θέλετε δηλαδή ?? Να βάλουμε τον λαό να στραφεί κατά του κακομοίρη του καπιταλιστή ??"
   - Και ποιοί είναι αυτοί οι κακόμοιροι καπιταλιστές που δεν είναι μονοπώλια ?? Ποιοί είναι αυτοί οι κακόμοιροι καπιταλιστές που είναι αντιιμπεριαλιστές ?? 
   - "Οι κινέζοι, οι ρώσοι, οι βραζιλιάνοι, οι ινδοί ... κι΄άλλοι είναι ... άμα ψάξεις θα βρείς !!! Και αν είναι μονοπώλια τι μας εμποδίζει ?? Τι είναι αυτοί δηλαδή ?? Επειδή είναι μονοπώλια ... δεν είναι προοδευτικοί καπιταλιστές αυτοί ??"
   - ... ... ... Και θα σπάσουν όλοι αυτοί τις δουλειές τους με τους αμερικάνους, τους ευρωπαίους, τους γιαπωνέζους κλπ κλπ ... για να φέρουν τον σοσιαλισμό ?? 
   - "Ναι κύριοι !!! Τον μοντέρνο σοσιαλισμό !!! Του μέλλοντος !!!"
   - Τον σοσιαλισμό με καπιταλιστές !?!?!?
   - "Είδατε πόσο απλό είναι ?? Αφήστε λοιπόν τις επαναστάσεις σας ... και αράξτε στον καναπέ σας !!! Ο σοσιαλισμός έρχεται !!!"

   Αυτός είναι ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα. Τόσο φρέσκος ... σαν τον Μπέρνσταϊν και τον Κάουτσκι ... που μόλις βγήκαν απ΄την κατάψυξη. Τόσο πολύ θεωρητικά ισχυρός ... τόσο που αρκούσαν στον Τσέ μόνο δυό προτασούλες για να τον ξεφλουδίσει ...

   Λίγα χρόνια μετά ... και ενώ ο Τσέ είχε φύγει για αλλού ... οι χιλιανοί ήταν οι πρώτοι που το κατάλαβαν στο τομάρι τους.
   Πόσο αντιιμπεριαλιστική μπορεί να είναι μιά πολιτική που δεν τάσσεται ανοιχτά ενάντια στα μονοπώλια ?? 
   Εκεί στα μέρη του Τσέ ... σήμερα ... προσπαθεί να βρεί σφυγμό το θεωρητικό super-market κατασκεύασμα ... του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα. Εκεί στα μέρη του Τσέ ... φαίνεται πως δυσκολεύονται να βγάζουν συμπεράσματα απο την πρόσφατη πολιτική ιστορία.
   Μιά σειρά χώρες ... η Βενεζουέλα, η Βολιβία και το Εκουαδόρ ... προσπαθούν να απαγκιστρωθούν απο το αμερικάνικο κεφάλαιο ... κάνοντας συμφωνίες με πολυεθνικά μονοπώλια άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών. Εκεί παρότι έχουν συμβεί εκτεταμένες εθνικοποιήσεις σημαντικών κλάδων της οικονομίας (πετρέλαια, βασικά είδη διαβίωσης) ... η κυριαρχία του μονοπωλιακού, τώρα πιά, καπιταλιστικού τομέα στην οικονομία είναι προφανές οτι ποτέ δεν θα επιτρέψει την ... μετατροπή μιάς εθνικοποίησης σε κοινωνικοποίηση. Οι φτωχοί αγρότες ... πήραν γή ... αλλά μέσα στην κυριαρχία του καπιταλιστικού τομέα (τράπεζες, μηχανήματα, εφόδια) η παραγωγή παρέμεινε σχεδόν αδύνατη ... Ξεπουλάνε κοψοχρονιά άρον-άρον την γή σε μεγάλες καπιταλιστικές αγροτικές επιχειρήσεις και ξαναμεταμορφώνονται σε εργάτες γής. Παρόμοια τύχη μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον ... έχει και ο συνεταιριστικός τομέας (δημόσιος στα λόγια ... ανεκδιήγητη προσπάθεια συλλογικού καπιταλισμού στην πράξη όπου η εκμετάλλευση της εργασίας παραμένει μεσαιωνική). Κατά τα άλλα ... οι φαβέλες, η λουμπενοποίηση και η εγκληματικότητα γνωρίζουν σοβαρή ... "ανάπτυξη". Τα χαμηλά και τα μεσαία στρώματα που αρχικά είδαν σημαντικές βελτιώσεις (μισθοί, σοβαρές βελτιώσεις στην κοινωνική πολιτική) ... ταυτόχρονα δεν είδαν καμμία ανακατανομή πλούτου απο τις ανώτερες προς τις κατώτερες τάξεις. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο ... όταν τα κρατικά έσοδα απο την εθνικοποίηση των εξορύξεων (βασικά το πετρέλαιο) που αρχικά στήριζαν την κοινωνική πολιτική ... με την πτώση των τιμών και τον περιορισμό των εξαγωγών στην αγορά των ΗΠΑ ... στέρεψαν, τρεκλίζει ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα. 
   Σε όλη την νότια Αμερική ... που ζεί σχεδόν μέσα στο στόμα του λύκου ... η αντινεοφιλελεύθερη - τάχα αντιιμπεριαλιστική - πολιτική διαχείρησης του συστήματος ... το μόνο που καταφέρνει τελικά είναι η ενίσχυση του μονοπωλιακού χαρακτήρα του καπιταλισμού με την αναγκαία αναδιάρθρωση των μηχανισμών καπιταλιστικής συγκέντρωσης. Ετσι απλά κάθε εθνικοποίηση που στα λόγια έχει στόχο τον "σοσιαλισμό"... μεταμορφώνεται μαγικά σε ενίσχυση του κεφαλαίου !!! Να λοιπόν πως την ίδια ώρα που χτίζονται τέτοιοι "σοσιαλισμοί" ... τυχαίνει πάντα να συμβαίνει και ενίσχυση των ταξικών ανισοτήτων παρά τα όποια οφέλη των χαμηλότερων στρωμάτων. Το κεφάλαιο ... όσο επιβιώνει ... θα βρίσκει τρόπους να ρουφάει για την πάρτυ του ... τον ιδρώτα και το αίμα έστω και κάτω απο τις μεγαλοπρεπείς σημαίες του σοσιαλισμού. 
   Σε αυτό το σημείο κάποιοι θα ρωτήσουν ... Γιατί να μην υποστηρίζουμε τέτοιες προσπάθειες που έστω κάτι προσφέρουν στους λαούς ... έστω τελικά με κάποιο τρόπο αδυνατίζουν τον σημερινό κυρίαρχο του ιμπεριαλισμού ... τις ΗΠΑ ?? Η μείωση της εξάρτησης απο τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό σαφώς αδυνατίζει τις ΗΠΑ που στέκονται στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας. Σαν τέτοιο φαινόμενο ... οι κομμουνιστές προφανώς το χειροκροτούν, το στηρίζουν και το επιδιώκουν κάθε στιγμή και με κάθε δυνατό τρόπο. Είναι βλακώδεις κακοήθειες οι τοποθετήσεις περί ... ίσων αποστάσεων των κομμουνιστών. Ομως οποιουδήποτε βαθμού απαλλαγή απο τα αμερικάνικα μονοπώλια με ταυτόχρονη προσκόλληση σε λιγότερο ισχυρές μονοπωλιακές ενώσεις (προφανώς υπάρχουν και ιμπεριαλιστικά μονοπώλια που για να κερδίσουν σφαίρες επιρροής δέχονται προσωρινά να "δουλέψουν" με μειωμένα κέρδη προσδοκώντας αυτονόητα μελλοντικά οφέλη) ... δεν μπορούμε να την βαφτίζουμε ... αντιιμπεριαλισμό !!! Είναι απλά μιά αλλαγή της σχέσης αλληλεξάρτησης. Κυρίως όμως δεν μπορεί να είναι ... ένα βήμα επαναστατικής διαδικασίας για το σοσιαλισμό !!! Αυτό για να συμβεί απαιτεί και άλλες προυποθέσεις με σπουδαιότερη την ... επαναστατική λαική, πραγματικά αντιιμπεριαλιστική και συνεπώς ταυτόχρονα αντικαπιταλιστική διέγερση. Μιά απλή αλλαγή στην σχέση αλληλεξάρτησης χωρίς τέτοιο διεγερμένο λαό ... παρότι αδυνατίζει με βεβαιότητα τον ισχυρό ιμπεριαλιστή ... δεν αρκεί επειδή ταυτόχρονα στο όνομα του σοσιαλισμού κοιμίζει και αποστρατεύει τις λαικές μάζες την ίδια ώρα που ξεπλένει και ενισχύει τον "εθνικό" καπιταλιστή που εξ΄ορισμού σε τέτοιες περιόδους ανακατάξεων έχει την δυνατότητα (ένεκα η εξουσία που κατέχει) να είναι προετοιμασμένος με κάθε τρόπο να τσακίσει τον λαό με την πρώτη ευκαιρία. Αυτή την διαλεχτική αλληλουχία όταν την χάνεις απο την σκέψη σου ... πάντα θα ξεκινάς να αποδυναμώνεις τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (μπράβο και καλά κάνεις) ... και θα καταλήγεις να διπλοδένεις χειροπόδαρα τον λαό μπροστά σε μιά αστική τάξη που είχε φτάσει στο αμήν αφού αναγκάστηκε να αλλάξει προστάτες. Οι τυφλοί που απο όλο αυτό το διαλεχτικό σχήμα ... κρατάνε τον αντιιμπεριαλισμό και τυφλωμένοι δεν βλέπουν την παραπλάνηση της μάζας ... αργά ή γρήγορα θα καταλήξουν στην καλύτερη περίπτωση να πενθούν γιά άλλη μιά χαμένη επανάσταση (Χιλή) ... ή στην χειρότερη ... στο όνομα του αντιιμπεριαλισμού να στηρίζουν τον κάθε Καντάφι !!! Αντιιμπεριαλισμός δεν είναι να υπερασπίζεσαι τον Καντάφι ... αλλά να βρείς τρόπους να στηρίζεις τον λαό που γδέρνει ο Καντάφι. Αυτός ο κατήφορος ... οδηγεί στην κατάντια ... σαν εκείνον τον μοντέρνο μαρξιστή, τον μέντορα του Τσίπρα, τον αντιιμπεριαλιστή του κώλου ... τον Ζίζεκ ... που στηρίζει Τράμπ στις αμερικάνικες εκλογές !!!
   Είναι προφανές το θεωρητικό αδιέξοδο ... του σχήματος του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα εαν το κοιτάξεις απο την μεριά του λαικού συμφέροντος. Απο την μεριά της αστικής τάξης ... οπουδήποτε στον πλανήτη ... είναι μιά χαρά σχήμα για τον επόμενο αιώνα. Η μόνη ελπίδα του καπιταλισμού ... είναι να καταφέρει να παραλύσει τις μάζες και να παγώσει τον τροχό της επαναστατικής ιστορίας. Φαίνεται πως αυτό το έχουν καταλάβει καλά οι θιασώτες αυτού του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα. Φαίνεται ... απο τον φόβο τους για τις αναπότρεπτες επαναστάσεις. Βρίσκονται και πάλι σε αδιέξοδο. Και τι κάνουν ?? Προσπαθούν να "ντύσουν" το μισοσαπισμένο σαρκίο του ειρηνικού "σοσιαλισμού του 21ου αιώνα" ... με ένα μοντέρνο μοντελάκι νομοτέλειας ...

Πίσω και σας έφαγα κουφάλες

   ... Μετακαπιταλισμός: η μεταβλακεία συναντά την μεταηλιθιότητα !!! 

   "Εντάξει ρε παλληκάρια ... είναι δύσκολα τα πράγματα. Δεν νικιέται εύκολα ο νεοφιλελευθερισμός !!! Ούτε ο κακός ιμπεριαλισμός. Ολοι για τον σοσιαλισμό παλεύουμε. Μην ακούτε όμως τους δογματικούς σεχταριστές που θέλουν επαναστάσεις. Ο καπιταλισμός θα γκρεμιστεί μόνος του !!! Δεν το βλέπετε ?? Τρεκλίζει. Ο καπιταλισμός έχει αρχίσει να αλλάζει !!! Δεν μπορεί να γίνει αλλοιώς. Ο καπιταλισμός κάθε μέρα σβήνει σαν κεράκι ... δίνει την θέση του ... νομοτελειακά στον μετακαπιταλισμό !!! Η νέα κοινωνία γεννιέται αυτόματα !!! Μην ανησυχείτε ... ξαπλώστε και ηρεμήστε."
   Θαυμάστε αποσπάσματα (αξίζει τον κόπο) απο το πόνημα του τεράστιου διανοητή και κολλητού του Τσίπρα παλιότερα και εσχάτως του Βαρουφάκη ... Paul Mason ...
   ... Ο καπιταλισμός, όπως αποδεικνύεται, δεν θα καταργηθεί με τεχνικές δυναμικής παρέμβασης. Θα πρέπει να καταργηθεί με τη δημιουργία κάτι πιο δυναμικού που, σε πρώτη φάση, θα υφίσταται σχεδόν αόρατο μέσα στο παλιό σύστημα, το οποίο όμως θα διασπαστεί, αναμορφώνοντας την οικονομία γύρω από νέες αξίες και συμπεριφορές. Αυτό το αποκαλώ μετακαπιταλισμό. Όπως και με το τέλος της φεουδαρχίας πριν από 500 χρόνια, η αντικατάσταση του καπιταλισμού από τον μετακαπιταλισμό θα επιταχυνθεί από εξωτερικούς κραδασμούς και θα διαμορφωθεί από την ανάδυση ενός νέου είδους ανθρώπου. Και έχει ξεκινήσει.    ... Ο μετακαπιταλισμός είναι εφικτός λόγω των τριών μεγάλων αλλαγών που η τεχνολογία των πληροφοριών έχει επιφέρει τα τελευταία 25 χρόνια. Πρώτον, έχει μειώσει την ανάγκη για εργασία, θόλωσε τις άκρες μεταξύ εργασίας και ελεύθερου χρόνου και χαλάρωσε τη σχέση μεταξύ εργασίας και μισθών ... Δεύτερον, η πληροφορία διαβρώνει την ικανότητα της αγοράς να μορφοποιεί σωστά τις τιμές. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι αγορές βασίζονται στις ανεπάρκειες, ενώ οι πληροφορίες είναι άφθονες ... Τρίτον, βλέπουμε την αυθόρμητη αύξηση της συνεργατικής παραγωγής: τα αγαθά, οι υπηρεσίες και οι οργανισμοί φαίνεται πως δεν ανταποκρίνονται πλέον στις επιταγές της αγοράς και τη διοικητική ιεραρχία. Το σημαντικότερο προϊόν πληροφορίας στον κόσμο - η Βικιπαίδεια - γίνεται από εθελοντές δωρεάν, καταργώντας την αγορά εγκυκλοπαίδειας και στερώντας τη διαφημιστική βιομηχανία από-κατ εκτίμηση-  $ 3δισ το χρόνο σε έσοδα ...
   ... Σχεδόν απαρατήρητες, στις κόγχες και τις κοιλότητες του συστήματος της αγοράς, ολόκληρες δρεπανιές της οικονομικής ζωής αρχίζουν να κινούνται σε έναν διαφορετικό ρυθμό. Τα παράλληλα νομίσματα, τράπεζες χρόνου, συνεταιρισμοί και αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι έχουν πολλαπλασιαστεί, χωρίς να έχουν εντοπισθεί από το επάγγελμα του οικονομολόγου, και συχνά ως άμεσο αποτέλεσμα της συντριβής των παλαιών δομών στην, μετά το 2008, κρίση. Θα βρείτε αυτή τη νέα οικονομία μόνο αν ψάξετε καλά. Στην Ελλάδα, όταν μια λαϊκή ΜΚΟ χαρτογράφησε τους συνεταιρισμούς τροφίμων της χώρας, τους εναλλακτικούς παραγωγούς, τα παράλληλα νομίσματα και τα τοπικά συστήματα ανταλλαγής, βρήκαν περισσότερα από 70 ουσιαστικά έργα και εκατοντάδες μικρότερες πρωτοβουλίες που κυμαίνονται από καταλήψεις, carpools μέχρι και σε δωρεάν παιδικούς σταθμούς. Για τα καθιερωμένα οικονομικά τέτοια πράγματα φαίνεται μόλις και μετά βίας  να χαρακτηρίζονται ως οικονομική δραστηριότητα – αλλά αυτό είναι το θέμα. Αυτοί υπάρχουν επειδή  εμπορεύονται, έστω  διστακτικά και αναποτελεσματικά, στο νόμισμα του μετακαπιταλισμού: τον ελεύθερο χρόνο, την δικτυωμένη δραστηριότητα και τα δωρεάν πράγματα.
Νέες μορφές ιδιοκτησίας, νέες μορφές δανεισμού, νέες νομικές συμβάσεις: μια ολόκληρη επιχειρηματική υποκουλτούρα έχει αναδειχθεί τα τελευταία 10 χρόνια, γεγονός που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν βαπτιστεί “κοινόχρηστη οικονομία” ...

   ... Στη δεκαετία του 1990 οι οικονομολόγοι και τεχνολόγοι άρχισαν να έχουν την ίδια σκέψη συγχρόνως: ότι αυτός ο νέος ρόλος της πληροφορίας ήταν η δημιουργία ενός νέου, “τρίτου” είδους καπιταλισμού – τόσο διαφορετικού από το βιομηχανικό καπιταλισμό, όσο ο βιομηχανικός καπιταλισμός ήταν στον εμπορικό καπιταλισμό της υποδούλωσης τον 17ο και 18ο αιώνα. Αλλά έχουν αγωνιστεί ώστε να περιγράψουν τη δυναμική του νέου «γνωστικού» καπιταλισμού. Και έχουν λόγο. Η δυναμική του  είναι βαθιά μη-καπιταλιστική ...    ... Με το έδαφος να έχει αλλάξει, το παλιό μονοπάτι πέρα από τον καπιταλισμό που είχε φανταστεί η αριστερά του 20ου αιώνα έχει χαθεί. Αλλά μια διαφορετική πορεία έχει ανοίξει. Η συνεργατική παραγωγή, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία του δικτύου για την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών που λειτουργούν μόνο όταν είναι δωρεάν, ή μοιράζονται από κοινού, καθορίζει τη διαδρομή πέρα από το σύστημα της αγοράς. Θα χρειαστεί το κράτος να δημιουργήσει το πλαίσιο – όπως ακριβώς δημιούργησε το πλαίσιο για την εργασία στο εργοστάσιο, το ισχυρό νόμισμα και το ελεύθερο εμπόριο στις αρχές του 19ου αιώνα. Ο μετακαπιταλιστικός τομέας είναι πιθανό να συνυπάρξει με τον τομέα της αγοράς για δεκαετίες, αλλά η σημαντική αλλαγή συμβαίνει ήδη. Τα δίκτυα αποκαθιστούν την «διακριτικότητα» στο μετακαπιταλιστικό σχέδιο. Δηλαδή, μπορεί να αποτελέσουν τη βάση ενός συστήματος μη-εμπορευματοποίησης που αναπαράγεται, το οποίο δεν χρειάζεται να δημιουργηθούν εκ νέου κάθε πρωί στην οθόνη του υπολογιστή ενός κομισάριου ...
   ... Η μετάβαση θα περιλαμβάνει το κράτος, την αγορά και την συνεργατική παραγωγή πέραν της αγοράς. Αλλά για να συμβεί αυτό, το σύνολο του έργου της αριστεράς, από τις ομάδες διαμαρτυρίας εώς τα κυρίαρχα σοσιαλδημοκρατικά και φιλελεύθερα κόμματα, θα πρέπει να αναδιαμορφωθούν. Στην πραγματικότητα, όταν οι άνθρωποι κατανοήσουν τη λογική της μετακαπιταλιστικής μετάβασης, τέτοιες ιδέες δεν θα είναι πλέον ιδιοκτησία της αριστεράς – αλλά ενός πολύ ευρύτερου κινήματος, για το οποίο θα χρειαστούμε νέες ετικέτες ...
   ... Ποιος μπορεί να το πραγματοποιήσει; Στο παλιό αριστερό έργο ήταν η βιομηχανική εργατική τάξη ... Σήμερα είναι τα δίκτυα – όπως το εργαστήριο 200 χρόνια πριν – που «δεν μπορούν να φιμωθούν ή να διασπαστούν” ... Με τη δημιουργία εκατομμυρίων δικτυωμένων ανθρώπων, οικονομικά εκμεταλλεύσιμων αλλά και με το σύνολο της ανθρώπινης νοημοσύνης σε απόσταση ενός αντίχειρα μακριά, ο info-καπιταλισμός έχει δημιουργήσει ένα νέο παράγοντα αλλαγής στην ιστορία: το μορφωμένο και συνδεδεμένο ανθρώπινο ον.
Αυτό θα είναι κάτι περισσότερο από μια οικονομική μετάβαση ...
   ... Σήμερα, το γεγονός που διαβρώνει τον καπιταλισμό, μόλις και μετά βίας εξορθολογισμένο από την επικρατούσα τάση της οικονομίας, είναι η πληροφορία ...
   ... Μόλις καταλάβετε τη μετάβαση σε αυτόν τον τρόπο, η ανάγκη δεν είναι για ένα υπερυπολογισμένο πενταετές σχέδιο – αλλά για ένα σχέδιο, στόχος του οποίου θα είναι να επεκτείνει αυτές τις τεχνολογίες, επιχειρηματικά μοντέλα και συμπεριφορές που διαλύουν τις δυνάμεις της αγοράς, να κοινωνικοποιήσει την γνώση, να εξαλείψει την ανάγκη για εργασία και να σπρώξει την οικονομία προς την αφθονία. Το καλώ Έργο Μηδέν – επειδή οι στόχοι του είναι ένα σύστημα μηδενικών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, η παραγωγή μηχανημάτων, προϊόντων και υπηρεσιών με μηδενικό κόστος, και η μείωση του αναγκαίου χρόνου εργασίας όσο το δυνατόν πλησιέστερα στο μηδέν ...
   ... Αν έχω δίκιο, η λογική εστίαση για τους υποστηρικτές του μετακαπιταλισμού είναι στην οικοδόμηση εναλλακτικών λύσεων εντός του συστήματος, στην χρήση της κυβερνητικής εξουσίας με έναν ριζοσπαστικό και άτακτο τρόπο, και στην κατεύθυνση όλων των ενεργειών προς την μετάβαση – και όχι στην υπεράσπιση των τυχαίων στοιχείων του παλαιού συστήματος ... Η κύρια αντίθεση σήμερα είναι μεταξύ της πιθανότητας για δωρεάν, άφθονα αγαθά και  πληροφορίες, και ενός συστήματος των μονοπωλίων, των τραπεζών και των κυβερνήσεων που προσπαθούν να διατηρήσουν τα πράγματα ιδιωτικά, σε έλλειψη και εμπορεύσιμα.
Όλα καταλήγουν στον αγώνα μεταξύ του δικτύου και της ιεραρχίας: μεταξύ παλιών μορφών της κοινωνίας μορφοποιημένες γύρω από τον καπιταλισμό και των νέων μορφών της κοινωνίας που προαναγγέλλουν το τι θα επακολουθήσει.
   ... Είναι ουτοπικό να πιστεύουμε ότι είμαστε στα πρόθυρα μιας εξέλιξης πέρα από τον καπιταλισμό; Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο οι ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες μπορούν να παντρευτούν, και στον οποίο η αντισύλληψη έχει, εντός ενός διαστήματος 50 ετών, έκανε την μέση γυναίκα της εργατικής τάξης να νιώσει πιο ελεύθερη από ό, τι ένας ελευθέρων ηθών της κλάσης του Marquis De Sade. Γιατί λοιπόν εμείς, δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να φανταστούμε την οικονομική ελευθερία;

   Δεν υπάρχουν σχόλια !!! Αλαλα τα χείλη ... Ιδεαλισμό να το πείς ?? Μυστικισμό να το πείς ?? Ευχέλαιο να το πείς ?? Μεταφυσική να το πείς ?? Προσευχή να το πείς ?? Κάτι πρέπει να το πείς.

   Εδώ κάπου τελειώνει η βόλτα μας στις μοντέρνες τάχα ιδέες των σοσιαλιστών του μέλλοντος. Πέρα απο τις φαιδρές πτυχές αυτών των θεωριών ... οι απόψεις αυτές σημειώνουν τεράστια ελκτικότητα στις μάζες ... πρώτον επειδή τάζουν σοσιαλισμό (πουλάει ακόμα) ... δεύτερο επειδή τάζουν έναν άνετο, ειρηνικό και κυρίως καναπεδάτο σοσιαλισμό με ανάθεση (αυτό πουλάει τρελλά) ... και τέλος επειδή ακόμα προσπαθούν να πείσουν πως ο σοσιαλισμός τους είναι κάτι καινούργιο και πρωτοφανέρωτο. Αξίζει τον κόπο κάποιος να παρακολουθήσει την εξέλιξη μιάς εξωτικής για μας τους ευρωπαίους επανάστασης ... που χρονικά εξελίχθηκε ταυτόχρονα με την Οχτωβριανή επανάσταση ... και συγκέντρωνε σχεδόν όλα τα θεωρητικά χαρακτηριστικά αυτού που διαφημίζουν σήμερα σαν σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Ηταν η μεξικάνικη επανάσταση. Για όσους έχουν υπομονή ... παραπέμπω στην σειρά για αυτή την επανάσταση (Μέρος 1 - Μέρος 2 - Μέρος 3) ... που καταδείχνει την "τύχη που είχε" στην πράξη ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα ... στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. 

   Για να κλείσω ... επιστρέφω και πάλι στο άρθρο της Αυγής απ΄όπου ξεκίνησα. Αφού γνωρίσαμε τον σοσιαλισμό που η μοίρα η σκληρή έλαχε στον Τσίπρα να τον ανακαλύψει ... να η προτελευταία παράγραφος αυτού του άρθρου ...

   Δεν δίνω καμμία σημασία στα ... περί δραπέτευσης των σεχταριστών απο την πραγματικότητα (είναι αναμασημένα και επαρκώς απαντημένα) ... αλλά δεν μπορώ να μην κολλήσω στην τελευταία προτασούλα του αριστερού αρθρογράφου ... " ... ο καπιταλισμός στην τελική αναμέτρηση του 1990 ΜΑΣ πήρε και τα σώβρακα" !!!
   Αυτά τα λένε σήμερα, τα καραγκιοζάκια που το 1990 ... όχι μόνο δεν υπερασπίσθηκαν κανένα σοσιαλισμό ... αλλά γλείφοντας χαρούμενα απο δώ και απο κεί ... πρώτοι έβαλαν τα βρωμερά χεράκια τους μήπως αρπάξουν και απο μας κανένα σώβρακο να το παραδώσουν στ΄αφεντικά τους για να πάρουν το δωράκι τους.
   Πολιτικά πουσταριά (με την κακιά την έννοια) είναι ... και τίποτα άλλο.  
  
  

  

Πυκνώνουν τα σύννεφα μέσα κι έξω - Πάρε θέση!

Πυκνώνουν τα σύννεφα μέσα κι έξω - Πάρε θέση!

Η βδομάδα που μας πέρασε ήταν σχεδόν μονοθεματική σε ό,τι αφορά την ειδησεογραφία. Τα θέματα που κυριάρχησαν ήταν στην πλειοψηφία τους σχετικά με το στόχο του κεφαλαίου και των κομμάτων του για ανάκαμψη της οικονομίας, ιδωμένο υπό το πρίσμα της διαπραγμάτευσης με το κουαρτέτο, που ολοκλήρωσε έναν ακόμα γύρο.
Πολλή συζήτηση έγινε όμως και για τη «γεωπολιτική ισχύ» της χώρας, με αφορμή τις επισκέψεις Λαβρόφ και Ομπάμα. Ετσι αρέσκεται να ονομάζει η κυβέρνηση τη βαθύτερη εμπλοκή της στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, προς όφελος των οικονομικών συμφερόντων που δραστηριοποιούνται στη χώρα, εν μέσω «διασταυρούμενων πυρών» σε όλα το τόξο από την Ουκρανία έως τη Βόρεια Αφρική.
Βέβαια, τα δύο αυτά ζητήματα δεν είναι ξέχωρα το ένα από το άλλο. Η οικονομική ανάκαμψη είναι όρος για τη γεωπολιτική αναβάθμιση και δεν αφορά, φυσικά, τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού, αλλά της αστικής τάξης στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, που αναζητά επενδυτικές ευκαιρίες για συσσωρευμένα κεφάλαια και πύλες εισόδου για κεφάλαια και εμπορεύματα προς την ΕΕ.
Αντίστροφα, η άνοδος της «μετοχής» στο χρηματιστήριο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, σε συνδυασμό με τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, δημιουργεί νέες προϋποθέσεις και καλύτερους όρους για τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου και γι' αυτό είναι «κράχτης» για επενδύσεις.
Βέβαια, εκτός από ευκαιρίες για το κεφάλαιο, το παιχνίδι με τη φωτιά των αντιθέσεων στην περιοχή προκαλεί και τεράστιους κινδύνους για το λαό. Κι αυτό είναι κάτι που κρύβεται συστηματικά τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από όλα τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης.

«Ξεθαμπώνει» η διαπραγμάτευση

Στο πεδίο της διαπραγμάτευσης για τη δεύτερη «αξιολόγηση», το πράγμα ξεκαθαρίζει ολοένα και περισσότερο, καθώς ξεπροβάλλει η πραγματική εικόνα πίσω από τη διαστρεβλωτική προπαγάνδα της κυβέρνησης. Το κεφάλαιο πιέζει να ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατό η διαπραγμάτευση και ανοίγει όλη τη βεντάλια των αντιλαϊκών μέτρων που απαιτεί η προσαρμογή της αγοράς εργασίας στις ανάγκες της κερδοφορίας του.
Δίπλα στα Εργασιακά, που θεωρούνται ο πυρήνας της δεύτερης «αξιολόγησης», προστίθεται εκ νέου το Ασφαλιστικό, το οποίο βέβαια ποτέ δεν «κλείνει» ως θέμα, αλλά τώρα επανέρχεται επιτακτικά ως ζήτημα αιχμής η ολοκλήρωση της «μεταρρύθμισης Κατρούγκαλου», που από μόνη της περιέχει το σπέρμα των νέων ανατροπών.
Η λέξη - κλειδί για το κεφάλαιο είναι η «ευελιξία» παντού, που σημαίνει κατοχύρωση και διεύρυνση των προηγούμενων ανατροπών στις Συλλογικές Συμβάσεις, στον κατώτερο μισθό, στις ομαδικές απολύσεις, στο συνδικαλιστικό νόμο.
Οι εξελίξεις αυτές δεν συμβαίνουν, βέβαια, σε πολιτικό και οικονομικό κενό, αλλά σε ένα περιβάλλον γενικευμένης ρευστότητας στην οικονομία της Ελλάδας και άλλων κρατών - μελών της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Η παρατεταμένη κρίση και οι δυσκολίες στην ανάκαμψη τροφοδοτούν αντίστοιχες δυσκολίες και ανακατατάξεις στο πολιτικό σύστημα, με χαρακτηριστικά παραδείγματα, εκτός από την Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία.

Η εικόνα «από ψηλά»

Επομένως, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί που κλιμακώνονται και οι δυσκολίες της οικονομίας να ανακτήσει σταθερούς και υψηλούς ρυθμούς ανάκαμψης από την κρίση, πολύ περισσότερο ο κίνδυνος να κυλήσει σε νέα ύφεση, στοιχεία αλληλένδετα μεταξύ τους, είναι τα δύο «θεωρεία» που δίνουν τη δυνατότητα στο λαό να δει «από ψηλά» τα γεγονότα και να αντιληφθεί τη «μεγάλη εικόνα». Οχι βέβαια για να την περιγράψει μόνο, αλλά και για να πάρει θέση στις εξελίξεις.
Η υπερσυγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων στη γειτονιά μας και οι εύθραυστες ισορροπίες ανάμεσα στα διαφορετικά ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, με αιχμή τον πόλεμο στη Συρία και το Ιράκ, είναι από μόνα τους παράγοντες που ενισχύουν τον κίνδυνο για έναν γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Βέβαια, και τώρα, στον πόλεμο που εξελίσσεται στη Β. Αφρική, στη Μ. Ανατολή και την Ουκρανία συμμετέχουν, είτε άμεσα είτε έμμεσα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το σύνολο σχεδόν των ισχυρών δυνάμεων του πλανήτη, έστω κι αν η στρατιωτική αναμέτρηση διεξάγεται στο έδαφος τρίτων χωρών.
Οι μεταξύ τους ισχυρές αντιθέσεις συνυπάρχουν με συμβιβασμούς που κρέμονται από μια τρίχα. Τα ταυροκοιτάγματα ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τη Ρωσία, οι αντιθέσεις μέσα στην ίδια την ευρωατλαντική συμμαχία συνθέτουν ένα μπερδεμένο κουβάρι και συσσωρεύουν ένταση που δεν χωράει στους υπάρχοντες συμβιβασμούς.
Αυτό που σήμερα θεωρείται απίθανο ή μακρινό, όπως η εκδήλωση ενός πιο γενικευμένου πολέμου με την εμπλοκή της Ελλάδας, αύριο μπορεί να είναι πραγματικότητα. Τέτοια δυναμική έχουν τα γεγονότα και από την πλευρά του λαϊκού κινήματος δεν δικαιολογείται κανένας εφησυχασμός.

Η «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική

Με τέτοια κριτήρια πρέπει να δει ο λαός την εξωτερική πολιτική, για την οποία η κυβέρνηση κομπάζει πως είναι «πολυδιάστατη» και προσαρμοσμένη στον «πολυπολικό κόσμο» που ζούμε. Αξιοποιεί γι' αυτό τόσο την επίσκεψη Λαβρόφ που έγινε, όσο και την αναμενόμενη στα μέσα του μήνα επίσκεψη του Ομπάμα, αλλά και την Ευρω-αραβική Σύνοδο που φιλοξένησε τις προάλλες στην Αθήνα.
Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης δεν διαμορφώνεται έξω από τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Αντίθετα, κινείται εντός των κοινών στόχων των κρατών της ευρωατλαντικής συμμαχίας και των στρατηγικών τους σχεδιασμών, παίρνοντας υπόψη τη γεωπολιτική ισχύ της χώρας με τα επιμέρους κριτήρια που την καθορίζουν (οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά, γεωγραφικά).
Δεν υπερβαίνει επίσης τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Αντίθετα, «μπάζει» τη χώρα βαθύτερα σ' αυτούς, μεγαλώνοντας τους κινδύνους για το λαό, στην περίπτωση που διαρρηχθεί ο εύθραυστος συμβιβασμός και οι νέοι συσχετισμοί κριθούν στο πεδίο του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Η κλιμακούμενη επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης απέναντι στην Ελλάδα, παρά τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της, ένα πράγμα δείχνει: Οτι οι αλλαγές σε βάρος της Τουρκίας στα νότια σύνορά της λειτουργούν σαν ντόμινο προς Ανατολάς και προς Δυσμάς και τα απόνερα φτάνουν μέχρι τη χώρα μας. Δηλαδή, από τη στιγμή που μπαίνει θέμα αλλαγής του καθεστώτος που διαμορφώθηκε με προηγούμενες μεταπολεμικές συμφωνίες, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει μέχρι πού θα φτάσει και τι μορφή θα πάρει η επαναχάραξη μιας νέας κατάστασης.
Η κυβέρνηση δεν είναι, βέβαια, άμοιρη ευθυνών γι' αυτές τις εξελίξεις. Συμμετέχει ενεργά στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στηρίζει το στρατηγικό τους προσανατολισμό και τον συνδράμει με όλα τα μέσα, πολιτικά και στρατιωτικά. Κι από πάνω, παραμυθιάζει το λαό ότι με αυτή της την πολιτική υπηρετεί τα δικά του συμφέροντα, ότι εξασφαλίζει τάχα σταθερότητα και ειρήνη στην περιοχή, όταν δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να συμβεί το ακριβώς αντίθετο.

Δυνατό κίνημα - συσπείρωση με το ΚΚΕ

Μέσα κι έξω, η επιθετικότητα του κεφαλαίου μεγαλώνει. Η καπιταλιστική ανάκαμψη απαιτεί θυσίες δίχως τέλος από το λαό, καταδίκη ακόμα περισσότερων στη φτώχεια, στην ανεργία, στη δουλειά χωρίς δικαιώματα και τη χαμοζωή. Συμβιβασμός με αυτήν την κατάσταση και τις αιτίες που την προκαλούν, σημαίνει κόλαση για τις σημερινές και τις επόμενες γενιές.
Εξω, τα συμφέροντα του κεφαλαίου ταυτίζονται με την επιθετική συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους, με όλους τους κινδύνους που περιγράψαμε πιο πάνω για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Το ζητούμενο, επομένως, είναι να πάρει θέση ο λαός, με κριτήριο τα δικά του συμφέροντα και ανάγκες, που δεν εφάπτονται πουθενά με αυτά του κεφαλαίου, ούτε σε καιρό ειρήνης ούτε στον πόλεμο. Η ανάγκη να ανέβει ο βαθμός ετοιμότητας του λαού και να δυναμώσουν τα αντιμονοπωλιακά - αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά της πάλης του προβάλλει επιτακτικά από τις ίδιες τις εξελίξεις.
Η προσπάθεια του κεφαλαίου να κατοχυρώσει τις ανατροπές και να πάει την επίθεση ένα βήμα πιο πέρα, στο όνομα της καπιταλιστικής ανάκαμψης, απαιτεί άμεση, αποφασιστική και οργανωμένη απάντηση, άνοδο της συμμετοχής των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στο σχεδιασμό και στην οργάνωση αγώνων με όλες τις μορφές.
Χρειάζεται να πολλαπλασιαστούν οι δυνάμεις που προβληματίζονται και παλεύουν για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για σωματεία - οργανωτές της πάλης απέναντι στο κεφάλαιο και την ιμπεριαλιστική εμπλοκή, να ενισχύονται οι δυναμεις που παλεύουν για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας.
Η συσπείρωση με το ΚΚΕ και το δυνάμωμα του Κόμματος παντού, είναι προϋπόθεση για κίνημα ικανό να απαντήσει στην επίθεση του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κομμάτων τους, παλεύοντας για την ανατροπή της αιτίας που γεννά τα αντεργατικά μέτρα και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Το Brexit, οι ανταγωνισμοί και «ποιος πληρώνει τη νύφη»

Το Brexit, οι ανταγωνισμοί και «ποιος πληρώνει τη νύφη»

Copyright 2016 The Associated

Η Βρετανίδα πρωθυπουργός, Τ. Μέι, με τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζ. Κ. Γιούνκερ. Τα χαμόγελα είναι για τη φωτογράφιση αφού οι ανταγωνισμοί λόγω Brexit πυροδοτούν θερμές, απρόβλεπτες διαπραγματεύσεις και όξυνση ανταγωνισμών

«Θα πρέπει να περιμένουμε κάποιες αναταράξεις καθώς θα προχωράμε στη διαπραγματευτική διαδικασία και θα υπάρξει μία περίοδος ενός - δύο ετών ή ίσως και περισσότερο όπου αβεβαιότητα θα επικρατεί στις επιχειρήσεις σχετικά με την τελική διαμόρφωση της σχέσης μας με την Ευρωπαϊκή Ενωση και κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής θα πρέπει να στηρίξουμε την οικονομία», δήλωσε ο Βρετανός υπουργός Οικονομικών, Φίλιπ Χάμοντ, στο BBC. «Φυσικά, έχουμε να αντιμετωπίσουμε μακροπρόθεσμα προβλήματα. Συνεχίζουμε να έχουμε ασθενείς επιδόσεις στην παραγωγικότητα σε σύγκριση με τους ανταγωνιστές μας και έχουμε τεράστιο έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών... Αυτά είναι τα θέματα που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε», δήλωσε ο ίδιος στο «Sky News». Ο Βρετανός υπουργός προειδοποίησε, τέλος, ότι η χώρα εισέρχεται στη διαδικασία εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ενωση σε μία περίοδο παγκόσμιας αβεβαιότητας. Αποκαλυπτικές δηλώσεις για αδύναμη καπιταλιστική ανάπτυξη και κινδύνους λόγω και επιβράδυνσης της παγκόσμιας οικονομίας.

«Επώδυνη» φυγή

Την ίδια ώρα που ο Φίλιπ Χάμοντ μιλά για «αναταράξεις» στη βρετανική οικονομία, μεγάλες τράπεζες ξεκινούν τη μεταφορά τους εκτός Βρετανίας. Κάποιες ξεκινούν μάλιστα στο τέλος του 2016, κάποιες άλλες στις αρχές του 2017. Και αυτό γιατί θεωρούν ότι με τις διαπραγματεύσεις και με δεδομένη τη συζήτηση γύρω από την ελευθερία κίνησης προσώπων μεταξύ ΕΕ και Βρετανίας (ισχυρή στη Βρετανία η τάση ενάντια στην ελευθερία κίνησης προσώπων), η πρόσβαση της χώρας στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά θα διακοπεί. Αρα, δε θα επιτρέπεται η πρόσβαση του Σίτι του Λονδίνου στις αγορές κεφαλαίου της ΕΕ.
«Οπως επισημαίνει ο επικεφαλής της Βρετανικής Ενωσης Τραπεζιτών (ΒΒΑ), Αντονι Μπράουνι, στην εφημερίδα "Observer", "οι διεθνείς τράπεζες σκέπτονται να πατήσουν το κουμπί της μετεγκατάστασης". Διευκρινίζει ότι "οι μικρότερες τράπεζες σχεδιάζουν τη μεταφορά των γραφείων τους από τα Χριστούγεννα. Οι μεγαλύτερες τράπεζες αναμένεται να ξεκινήσουν από το πρώτο τρίμηνο του επόμενου έτους". Κάποιοι κάνουν λόγο για απώλεια έως και 70.000 θέσεων εργασίας από το Σίτι του Λονδίνου, λόγω Brexit. Σύμφωνα με το πρακτορείο "Bloomberg", εταιρεία ακινήτων, υπό τον έλεγχο του ομίλου διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων "Schroders", αναζητεί χώρους επαγγελματικής στέγης στη Φρανκφούρτη. Παρομοίως, οι "CBRE Global Investors" και "Standard Life" εξετάζουν την άμεση μετεγκατάστασή τους σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης, από το Δουβλίνο μέχρι το Αμστερνταμ» («Καθημερινή» 25/10/2016).
Η βρετανική εφημερίδα «Independent» αναφέρει ότι μεγάλες επενδυτικές τράπεζες θα αρχίσουν να μεταφέρουν τις θέσεις εργασίας από τη Βρετανία, σύμφωνα με πληροφορίες από διευθύνοντες συμβούλους τους. Ανάμεσα στις τράπεζες είναι η JP-Morgan, που θα μεταφέρει περίπου 4.000 εργαζόμενους εκτός Βρετανίας, η Morgan Stanley που σκέφτεται να μεταφέρει 1.000 εργαζομένους, η Goldman Sachs που ετοιμάζει τη μετακόμιση 2.000 υπαλλήλων, αλλά και η Citigroup.
Επίσης, και ευρωπαϊκές τράπεζες, όπως οι HSBC και Deutsche Bank, έχουν δηλώσει ότι μπορεί να χρειαστεί να μεταφερθούν στη Γαλλία και τη Γερμανία.
Εδώ και καιρό εκπρόσωποι δήμων, όπως της Φρανκφούρτης, του Παρισιού, του Δουβλίνου και της Μαδρίτης, έχουν προσεγγίσει τραπεζίτες του Σίτι για να τους δελεάσουν και να τους προσελκύσουν στα δικά τους χρηματοοικονομικά κέντρα. Για παράδειγμα, αμέσως μετά το δημοψήφισμα που έφερε το Brexit, η γαλλική κυβέρνηση άλλαξε τους κανόνες φορολόγησης των ξένων εταιρειών στο Παρίσι κάνοντάς τους πιο γενναιόδωρους για να τις προσελκύσει. «Θέλουμε να οικοδομήσουμε το οικονομικό κέντρο του μέλλοντος... Τώρα είναι η ώρα να έρθουν στο Παρίσι», δήλωσε ο Γάλλος πρωθυπουργός, τον Ιούλη. Το Σεπτέμβρη, απλοποίησαν τη διαδικασία εγκατάστασης νέων εταιρειών του χρηματοοικονομικού κλάδου στο Παρίσι. Επομένως, αυτή η διαδικασία θα οξύνει τον ενδοευρωενωσιακό ανταγωνισμό.

Μια περιγραφή που δείχνει αρνητικές συνέπειες

Από τα παραπάνω φαίνονται εκτιμήσεις για μεγάλες αρνητικές συνέπειες στη βρετανική οικονομία. Θα υπάρξει φυγή τραπεζικού κεφαλαίου. Ηδη η στερλίνα υποχωρεί μετά το δημοψήφισμα, ενώ τον Οκτώβρη υποτιμήθηκε κατά 6,2%. Αρα, θα αυξηθούν οι τιμές των εμπορευμάτων αφού οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα φροντίσουν να καλύψουν απώλειες εσόδων από την υποτίμηση της στερλίνας. Η «Microsoft» ανακοίνωσε πως θα προχωρήσει σε αύξηση τιμών στην παροχή υπηρεσιών εταιρικού λογισμικού κατά 13% και στη χρήση της εφαρμογής cloud κατά 22% από το Γενάρη του 2017. Το Σεπτέμβρη, η «Apple» αποφάσισε την αύξηση των τιμών σε ορισμένα προϊόντα που πωλούνται στη Βρετανία, όπως είναι το κινητό τηλέφωνο iPhone7 και το iPad Pro.
Δεν εξαντλούνται όμως οι συνέπειες του Brexit στη φυγή τραπεζών από το Σίτι του Λονδίνου. Για παράδειγμα, μεγάλες ανησυχίες έχει εκφράσει η Ιαπωνία για τις συνέπειες στους ιαπωνικούς επιχειρηματικούς ομίλους που δρουν στη Βρετανία, με ρεπορτάζ στο διεθνή Τύπο να κάνουν λόγο για παρέμβαση της ιαπωνικής κυβέρνησης και αίτημα να έχει λόγο στη διαπραγμάτευση του Brexit. Πρώτη η «Nissan» προειδοποίησε τη βρετανική κυβέρνηση ότι θα κλείσει τη μονάδα της στο Σάδερλαντ, αν δεν εξασφαλίσει η Βρετανία ελεύθερη πρόσβαση στην αγορά της ΕΕ και ζήτησε εγγυήσεις ως προς αυτό από τη βρετανική κυβέρνηση.
Σύμφωνα με τον «Guardian» («Capital» 10/10/2016), «η Τ. Μέι απορρίπτει την αρμοδιότητα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Μαζί με την υπόσχεσή της να περιορίσει το δικαίωμα των πολιτών της ΕΕ να εργάζονται στη Βρετανία, αυτό αποκλείει την παραμονή της στην ενιαία αγορά, με την οποία η Βρετανία έχει τις μισές περίπου εμπορικές της συναλλαγές. Αυτό σημαίνει πως το Ηνωμένο Βασίλειο θα πρέπει να διαπραγματευτεί την πρόσβαση στην ενιαία αγορά ανά κλάδο, μέσω μιας συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου (FTA). Οι βρετανικές μεταποιητικές επιχειρήσεις ίσως να μην πληγούν τόσο πολύ, από τη στιγμή που οι FTAs (όπως η πρόσφατη συμφωνία ΕΕ - Καναδά) εξαλείψουν τους δασμούς σε αγαθά, αν και η πιθανή απόφαση του Ηνωμένου Βασιλείου να αποχωρήσει επίσης από την τελωνειακή ένωση της ΕΕ θα προκαλέσει ταλαιπωρία στα σύνορα για τους εισαγωγείς και τους εξαγωγείς. Το πρόβλημα με μια τέτοια συμφωνία είναι ότι θα κάνει λίγα για να ανοίξει τις αγορές στις υπηρεσίες όπως κατασκευές, finance ή αεροπορία. Αυτό θα απαιτούσε την άρση των ρυθμιστικών εμποδίων - που είναι βασική αρχή της ευρωπαϊκής ενιαίας αγοράς». Αυτή η περιγραφή δείχνει πρόσθετα εμπόδια στην ανάπτυξη εισαγωγών - εξαγωγών, αυξάνοντας τις αρνητικές συνέπειες στην οικονομία.

Εικόνα που δείχνει ζημιές εκατέρωθεν

Αλλά η παραπάνω περιγραφή αναδεικνύει τις τεράστιες δυσκολίες, με αφορμή τη διαπραγμάτευση του Brexit. Με αρνητικές επιπτώσεις σε Βρετανία αλλά και σε ΕΕ, όπως θα δούμε στη συνέχεια, αφού υπάρχουν και άλλες κρίσιμες οικονομικές παράμετροι στο Brexit, όπως φαίνεται από ανάλυση των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» («euro2day» 14/10/2016) που γράφουν:
«Η Βρετανία είναι αντιμέτωπη με ένα λογαριασμό ως και 20 δισ. ευρώ για το διαζύγιο από την ΕΕ... Πάνω από 300 δισ. ευρώ κοινών υποχρεώσεων θα πρέπει να ρυθμιστούν στο διαζύγιο, με βάση τους λογαριασμούς της ΕΕ... Η πρόβλεψη των 20 δισ. ευρώ περιλαμβάνει το μερίδιο της Βρετανίας...
Το Brexit ανοίγει μια τρύπα στο λογαριασμό της ΕΕ, με δυνητικά βαθιές πολιτικές συνέπειες. Φέρνει τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και άλλες χώρες με καθαρή συνεισφορά αντιμέτωπες με το δίλημμα να καλύψουν το κενό που θα δημιουργηθεί ή να ακυρώσουν προγράμματα που οι Βρυξέλλες και οι χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης βλέπουν ως νομικά δεσμευτικές υποσχέσεις».
Αυτό σημαίνει μεγαλύτερη οικονομική επιβάρυνση των υπόλοιπων κρατών, ή ακύρωση των προγραμμάτων, με τεράστιες απώλειες για τα μονοπώλιά τους. Σε συνθήκες δε αδύναμης ανάπτυξης τα προβλήματα στις οικονομίες τους θα οξυνθούν.
Και συνεχίζουν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς»: «Τα 20 δισ. ευρώ της Βρετανίας θα καλύψουν μόνο τις δαπάνες που έχουν ήδη εγκριθεί για έργα εντός της ΕΕ, όχι το μελλοντικό έλλειμμα που θα δημιουργηθεί μετά το 2019 από την αποχώρηση της Βρετανίας από τον προϋπολογισμό της ΕΕ... Η ΕΕ θα απαιτήσει και μελλοντικές συνεισφορές στον κοινοτικό προϋπολογισμό ως προϋπόθεση για την πρόσβαση στην ενιαία αγορά». Επομένως, η Βρετανία θα πληρώσει κι άλλα μεγάλα ποσά στην ΕΕ. Ο Jean Arthuis, επικεφαλής της επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τον προϋπολογισμό, δήλωσε: «Το Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί να αποχωρήσει από την ΕΕ αλλά δεν μπορεί να αποφύγει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο»...
Οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» αναφέρουν και άλλες οικονομικές υποχρεώσεις, όπως 57,8 δισ. ευρώ και άλλες εγγυήσεις για δάνεια ύψους 21,4 δισ. ευρώ για τη στήριξη δανείων διάσωσης προς την Πορτογαλία και την Ουκρανία, έως το κόστος της απενεργοποίησης ενός εργοστασίου πυρηνικής ενέργειας.
Υπάρχει όμως και ο λογαριασμός RAL (217,7 δισ. ευρώ στο τέλος του 2015), που μεταφράζεται ως «δεν έχει ακόμα πληρωθεί» και αντιστοιχεί σε πιστώσεις στον προϋπολογισμό της ΕΕ για συγκεκριμένα έργα που θα πληρωθούν στο μέλλον. Η Κομισιόν θεωρεί τις πιστώσεις αυτές νομικά δεσμευτικές υποσχέσεις.
Με την ανάλυση των «Φαινάνσιαλ Τάιμς» συμφωνούν πολλά αστικά επιτελεία.

Ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις ενώ τη νύφη θα την πληρώσει ο λαός, με όποια εξέλιξη

Δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί η διαπραγμάτευση, αλλά η εικόνα που δίνουν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» δείχνει ότι μπορεί η οικονομία της Βρετανίας να έχει αρνητικές συνέπειες που να οδηγήσουν και σε ύφεση. Οι επιδράσεις δε στην οικονομία της ΕΕ είναι επίσης τεράστιες, με αρνητικές συνέπειες για την πορεία ανάκαμψής της. Αυτή η πραγματικότητα θα φέρει τεράστια όξυνση των ανταγωνισμών.
Οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» γράφουν: «"Διπλή αυτοκτονία" το hard Brexit. Η Βρετανία θα "χάσει" κάποιες ποσοστιαίες μονάδες από το ΑΕΠ, αλλά η ΕΕ θα βρεθεί ξανά σε κρίση».
Το «Σπίγκελ» έγραψε ότι, σύμφωνα με εσωτερικό έγγραφο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, το Brexit θα κοστίζει στη Γερμανία 4,5 δισ. ευρώ το χρόνο.
Επομένως, ένας ακόμη παράγοντας υπονόμευσης της ευρωενωσιακής, αλλά και της βρετανικής, ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας είναι στο προσκήνιο. Που περιπλέκεται και με τις δυσκολίες της παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης. Μείγμα επικίνδυνο.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι Γερμανοί «σοφοί», η ομάδα των ακαδημαϊκών που απαρτίζουν το Συμβούλιο Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, συμβουλευτικό όργανο της εκάστοτε κυβέρνησης, παρέδωσαν στις 2/11/2016 την έκθεσή τους για το Brexit στην Α. Μέρκελ. Στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε ο πρόεδρός τους, Κρίστοφ Σμιντ, είπε: «Το καλύτερο αποτέλεσμα των επικείμενων διαπραγματεύσεων θα ήταν η αποτροπή του Brexit... Η έξοδος του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ θα συνεπαγόταν όχι μόνο οικονομικό, αλλά πρωτίστως πολιτικό κόστος», μιλώντας για υπονόμευση της πολιτικής σταθερότητας σε ολόκληρη την ΕΕ. Την 1/11/2016, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Εξαγωγέων της Γερμανίας, Αντον Μπέρνερ, προειδοποιούσε για τις δυσμενείς επιπτώσεις του Brexit στην ισχυρότερη οικονομία της ΕΕ.
Πώς θα εξελιχθεί αυτή η κατάσταση; Και μάλιστα μετά την απόφαση του δικαστηρίου να αποφασίσει το κοινοβούλιο για το χειρισμό του Brexit; Ανεξάρτητα απ' αυτό, τις συνέπειες θα τις μεταφέρουν στις πλάτες της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Που δεν έχουν άλλο δρόμο από τη χειραφέτηση από την πολιτική που τους εξαναγκάζει να βάζουν πλάτες για την καπιταλιστική ανάπτυξη και τη διεκδίκηση ικανοποίησης των δικών τους αναγκών. Ζήτημα που απαιτεί αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη.