«Αναστηθήκαμε!...» Οι φυλακισμένοι της Κέρκυρας και η απήχηση της απεργίας των οικοδόμων την 1η Δεκέμβρη του ΄60

«Αναστηθήκαμε!...» Οι φυλακισμένοι της Κέρκυρας και η απήχηση της απεργίας των οικοδόμων την 1η Δεκέμβρη του ΄60

Είναι 2 του Δεκέμβρη 1960, απόγευμα, όταν πέρασε στη φυλακή (Κέρκυρα) η εφημερίδα Ελευθερία με πολλές φωτογραφίες από τις συγκρούσεις των οικοδόμων με μπουραντάδες και αρκετό ρεπορτάζ, που μαρτυρούσαν τη σκληρή αναμέτρηση απεργών-Μπουραντάδων. Από τις μαρτυρίες αυτές βγάζαμε το συμπέρασμα πως νικητές έβγαιναν οι απεργοί οικοδόμοι. Έπεσαν τα ντουβάρια των φυλακών. Αναστηθήκαμε! Πολλοί από εμάς που γνωρίζαμε τους χώρους που έγιναν οι συγκρούσεις, πετάξαμε, βρεθήκαμε σ’ αυτή τη σύγκρουση.

Χτύπησε το «καμπανάκι». Μας έκλεισαν στα κελιά. Άντε τώρα να ξαπλώσεις. Γίνεται; Αφού βρίσκεσαι στην Αγησιλάου και στις παρόδους της. Κάνουμε βόλτες στο δίμετρο κελί μας με το σύντροφο συνκελιώτη. Είμαστε σε υπερδιέγερση. Περισσότερο παραμιλάμε παρά συζητάμε.

Επί δεκαπέντε χρόνια έδερναν, βασάνιζαν, σκότωναν. Εμείς οι κρατούμενοι που είχαμε δεχτεί στην πλάτη μας όλη την αγριότητα του μεταπολεμικού κράτους και παρακράτους (απερίγραπτους βασανισμούς, Ασφάλειες, φυλακές, Μακρονήσια, Γιούρα, εκτελεστικά αποσπάσματα) που μοναδικό μας «αμάρτημα» ήταν ότι πολεμήσαμε τους κατακτητές, πώς να μη νοιώσουμε απέραντη ανακούφιση, χαρά, μα κι ευγνωμοσύνη στους απεργούς οικοδόμους: αφού η απεργία τους την 1.12.1960, μαρτυρούσε πως ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.

Ότι απ’ εδώ κι εμπρός δεν θα καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια να μας δέρνετε. Αυτό έδειξε η μεγάλη μαχητική απεργία της 1.12.1960, κι αυτό κατάλαβε ο Ελληνικός Λαός. Αυτό καταλάβαμε κι εμείς, οι κρατούμενοι στις φυλακές κι αναπτερώθηκαν οι ελπίδες μας. Πώς λοιπόν να μην πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ γι’ αυτό το υπέροχο δώρο που μας έκαναν οι οικοδόμοι εργάτες;

Η Ελευθερία σημείωνε και ποιοι ήταν επικεφαλής της άγριας επίθεσης εναντίον των απεργών. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο διαβόητος Βακιρτζής και στα μηχανοκίνητα του Μπουραντά, σε ένα απ’ αυτά, φιγουράριζε ο αστυνόμος Μπιτούνης που, κατά την περιγραφή, οδηγούσε λυσσασμένα τα μηχανοκίνητα κατά των απεργών οικοδόμων.

Είναι 7 Γενάρη 1944, 8 το βράδυ. Θα βγάζαμε τηλεβόα στην Ακάμαντος και Ακταίου στο Θησείο. Αυτός ο κ. Μπιτούνης, υπαστυνόμος τότε, μας έπιασε: Δύο παιδιά δεκαπέντε και δεκαοχτώ χρονών, τα κράτησε στο 9^ο Αστυνομικό Τμήμα. Την άλλη μέρα τα παρέδωσε στους Γερμανούς με καταδικαστική έκθεσή του και, φυσικά, οι Γερμανοί τα εκτέλεσαν. Δεν θυμάμαι τα ονόματά τους, αν και το 15άχρονο το γνώρισα.

Αυτός λοιπόν ο Μπιτούνης, ο συνεργάτης των γερμανών κατακτητών, ήταν τώρα επικεφαλής μηχανοκινήτων και χτύπαγε λυσσασμένα τους απεργούς οικοδόμους. Σίγουρα ήταν εθνικόφρονας και υπερπατριώτης που πρόσφερε το κατά δύναμη στην Πατρίδα! Και να ήταν μόνο αυτός!

(Αφήγηση του Αντώνη Αρκά, όπως δημοσιεύτηκε στο βιβλίο «Όταν η οργή ξεχειλίζει – Οικοδόμοι, θυμόμαστε και θυμίζουμε). 

Ο Αντώνης Αρκάς γεννήθηκε το 1917 στην Πάρο. Το 1929 ήρθε στην Αθήνα και μέχρι το 1939 δούλεψε βιβλιοδέτης. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, στο ΕΑΜ και στον εφεδρικό ΕΛΑΣ. Τραυματίστηκε πολύ βαριά στις μάχες του Ψυρρή. Από το 1947-1964 στη φυλακή των Βούρλων και εξορία  στην Ικαρία και Μακρόνησο. Στρατοδικείο με καταδίκη σε θάνατο 3 κατά 2. Μετά την απόλυσή του ενεργοποιείται στις εργατικές οργανώσεις της ΕΔΑ. Το 1967-1973 εξορία στη Λέρο. Πέθανε το Γενάρη του 2006.

Ο Μάρξ για τις τράπεζες δημιουργούς χρήματος και το δημόσιο χρέος

Δευτέρα, 9 Απριλίου 2012

Ο Μάρξ για τις τράπεζες δημιουργούς χρήματος και το δημόσιο χρέος

(Κ. Μάρξ, Κεφάλαιο, Τόμος
Ι, σ. 779-781)

«Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία, διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανιφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους τού χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο. Έτσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το δημόσιο χρέος τους. Γιαυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος. Καρλ Μαρξ Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς νάναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα, που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα. Άσχετα όμως και από την τάξη των αργόσχολων εισοδηματιών που δημιουργείται μ’ αυτό τον τρόπο και τον αυτοσχέδιο πλούτο των χρηματιστών που παίζουν το ρόλο του μεσίτη ανάμεσα στην κυβέρνηση και το έθνος –καθώς και των φοροενοικιαστών, των εμπόρων, των ιδιωτών εργοστασιαρχών, που μια καλή μερίδα κάθε κρατικού δανείου τούς προσφέρει την υπηρεσία ενός κεφαλαίου πεσμένου από τον ουρανό– το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία». 0ι στολισμένες με εθνικούς τίτλους μεγάλες τράπεζες ήταν από τη γέννηση τους απλώς εταιρίες ιδιωτών σπεκουλάντηδων πού στάθηκαν στο πλευρό των κυβερνήσεων και που χάρη στα προνόμια πού πήραν, ήταν σε θέση να δανείζουν σ αυτές χρήματα. Γι αυτό η διόγκωση τον δημόσιου χρέους δεν έχει άλλον πιο αλάθητο μετρητή από την προοδευτική άνοδο των μετοχών αυτών των τραπεζών, που ή πλέρια ανάπτυξή τους χρονολογείται απ την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας (1694). Η Τράπεζα τής Αγγλίας άρχισε τη δράση της δανείζοντας στην κυβέρνηση τα χρήματα της με τόκο 8%. Ταυτόχρονα είχε εξουσιοδοτηθεί από τη βουλή από το ίδιο κεφάλαιο να κόβει νόμισμα, δανείζοντας το ακόμα μια φορά στο κοινό με τη μορφή τραπεζογραμματίων. Με τα τραπεζογραμμάτια αυτά, είχε το δικαίωμα να προεξοφλεί συναλλαγματικές, να δανείζει επί ενεχύρω εμπορευμάτων καί ν' αγοράζει ευγενή μέταλλα Δεν πέρασε πολύς καιρός και το πιστωτικό αυτό χρήμα, που δημιούργησε ή ίδια, έγινε τό νόμισμα, μέ το οποίο ή Τράπεζα της Αγγλίας έδινε δάνεια στο κράτος και πλήρωνε για λογαριασμό του κράτους τους τόκους του δημόσιου χρέους. Και σα να μην ήταν αρκετό ότι έδινε με τό ένα χέρι για να εισπράττει περισσότερα μέ το άλλο. έμενε, ακόμα καί τη στιγμή πού εισέπραττε, αιώνιος πιστωτής του έθνους ως την τελευταία πεντάρα πού είχε δόσει. Σιγά-σιγά έγινε ό αναπόφευχτος φύλακας του μεταλλικού θησαυρού τής χώρας καί το κέντρο έλξης όλης τής εμπορικής πίστης. Τόν ίδιο καιρό πού έπαψαν στην Αγγλία να καίνε μάγισσες, άρχισαν νά κρεμούν παραχαράκτες τραπεζογραμματίων. Ποια είναι ή εντύπωση πού προκάλεσε στους συγχρόνους τους ή ξαφνική εμφάνιση αυτής της φάρας των τραπεζοκρατών, χρηματιστών, εισοδηματιών, μεσιτών, σπεκουλάντηδων καί σκυλόψαρων του χρηματιστηρίου, το δείχνουν τα γραφτά του καιρού εκείνου, λ.χ. του Μπόλινμπροκ. Μαζί με τα δημόσια χρέη δημιουργήθηκε ένα διεθνές πιστωτικό σύστημα, πού συχνά για τούτον ή για κείνον το λαό αποτελεί μιαν από τις κρυφές πηγές τής πρωταρχικής συσσώρευσης. Έτσι, οι προστυχιές του βενετσιάνικου ληστρικού συστήματος αποτελούν μια τέτια κρυφή βάση του κεφαλαιακού πλούτου της Ολλανδίας, που ή Βενετία της παρακμής τής δάνειζε μεγάλα χρηματικά ποσά. Τό ίδιο ισχύει καί γιά τίς σχέσεις Όλλανδίας καί Αγγλίας. Στίς αρχές κιόλας του 18ου αιώνα έχουν υπερφαλαγγιστεί κατά πολύ οί μανουφακτούρες της Όλλανδίας, πού έχει παύσει νά είναι κυρίαρχο εμπορικό καί βιο­μηχανικό έθνος. Γι αυτό από τό 1701 ώς τό 1776 μια άπό τίς κύριες επιχειρήσεις της Όλλανδίας είναι νά δανείζει τεράστια κεφάλαια ειδικά στον ισχυρό ανταγωνιστή της, την Αγγλία. Κάτι παρόμοιο γίνεται σήμερα ανάμεσα στην Αγγλία καί τίς Ενωμένες Πολιτείες. Πολλά κεφάλαια, πού εμφανίζονται σήμερα στίς Ενωμένες Πολιτείες χωρίς πιστοποιητικό γέννησης είναι αίμα παιδιών πού μόλις χτες είχε κεφαλαιοποιηθεί στην Αγγλία. Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, πού οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεωλυτικές κλπ. πληρωμές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ν' αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα, χωρίς να γίνεται αυτό αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά όμως άπαιτούν αυξημένους φόρους. Από την άλλη μεριά, η αύξηση των φόρων, πού προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων, αναγκάζει την κυβέρνηση σέ κάθε περίπτωση καινούργιων έκτακτων εξόδων νά καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια. Ετσι, τό σύγχρονο φορολογικό σύστημα, πού άξονας του είναι οι φόροι στά πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμά τους), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης. Η υπερφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον αρχή. Γιαυτό σιήν Όλλανδία, όπου πρωτοεγκαινιάστηκε το σύστημα αυτό, ό μεγάλος πατριώτης Ντε Βίττ τό εξύμνησε στα «Αξιώματα» του καί τό χαρακτήρισε σαν τό καλύτερο σύστημα για νά γίνει ό εργάτης υπάκουος, λιτοδίαιτος, φιλόπονος και... γιά νά παραφορτωθεί μέ δουλιά. Ωστόσο, ή καταστρεπτική επίδραση πού άσκεί στην κατάσταση των μισθωτών εργατών μας ενδιαφέρει εδώ λιγότερο από τή βίαιη απαλλοτρίωση του αγρότη, του χειροτέχνη, με δυό λόγια όλων των συστατικών μερών τής μικρής αστικής τάξης, πού προκαλεί. Πάνω στό ζήτημα αυτό δεν υπάρχουν δυό γνώμες, ούτε ακόμα καί στους αστούς; οικονομολόγους. Η απαλλοτριωτική αποτελεσματικότητα του φορολογικού συστήματος εντείνεται επιπλέον μέ τό προστατευτικό σύστημα, πού αποτελεί ένα άπό τά συστατικά του μέρη. Ό μεγάλος ρόλος, πού τό δημόσιο χρέος καί τό αντίστοιχο του φορολογικό σύστημα παίζουν στην κεφαλαιοποίηση του πλούτου καί στην απαλλοτρίωση τών μαζών, ώθησε πλήθος συγγραφείς, όπως τόν Κόμπετ, τόν Ντάμπλνταιη καί άλλους, νά κάνουν τό λάθος ν αναζητούν σ' αυτό τή βασική αίτια της αθλιότητας των σύγχρονων λαών. Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο.

Πηγή : bhxospan.blogspot

 

Γιατί ψήφος στο ΚΚΕ

Γιατί ψήφος στο ΚΚΕ


Οι εργατοϋπάλληλοι και οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και της υπαίθρου, οι νέες και οι νέοι, οι γυναίκες της λαϊκής οικογένειας, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι έχουν πολλούς λόγους για να συμπορευτούν, να συστρατευθούν, να ψηφίσουν, να στηρίξουν το ΚΚΕ.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά μπροστά στην κάλπη. Θα επιχειρηθεί ένταση της τρομοκρατίας, της προβοκάτσιας, του αντικομμουνισμού, ένταση της κινδυνολογίας.
Η ΝΔ θέλει να ξαναγίνει κυβέρνηση, για να συνεχίσει το έργο της συγκυβέρνησης του μαύρου μετώπου. Επιβεβαιώθηκε ότι η αντιμνημονιακή ρητορεία της είναι κάτι παραπάνω από ψεύτικη. Ως αντιπολίτευση η ΝΔ ψήφισε τα περισσότερα αντιλαϊκά νομοσχέδια που έφερε το ΠΑΣΟΚ. Ως συγκυβέρνηση έγινε βασιλικότερη του βασιλέως. Ενώ ξεκίνησε με το ότι δήθεν δεν συμμετέχει «με τα όλα της», παρά μόνο με ορισμένα εξωκοινοβουλευτικά στελέχη σε μια «υπηρεσιακή κυβέρνηση» μέχρι να γίνουν εκλογές, μετά «τα έδωσε όλα». Τελευταία μάλιστα άρχισε να επιδίδεται και σε ωμό αντικομμουνισμό προφανώς όχι μόνο επειδή φοβάται διαρροή ψηφοφόρων της προς το ΚΚΕ, αλλά κυρίως γιατί έχει στραμμένο το βλέμμα της μετεκλογικά, ενεργεί ταξικά, προς όφελος των συμφερόντων των μονοπωλίων και γνωρίζει ποιος υπερασπίζεται σθεναρά τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων και στρέφει τα πυρά της. Η ΝΔ είναι κόμμα δεσμευμένο ιδεολογικά και πολιτικά με το κεφάλαιο, δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα. Μέχρι Βορίδηδες και Γεωργιάδηδες αγκαλιάζει στις γραμμές της!






Το ΠΑΣΟΚ έχει την ίδια πολιτική. Εξαπάτησε επανειλημμένα το λαό. Δεν αλλάζει. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι κόμματα της ΕΕ, της πλουτοκρατίας, που επιτίθεται κατά των λαών με όλα της τα κόμματα, συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά. Δεν είναι θέμα μόνο ενός ηγέτη, δεν είναι μόνο προσωπική ευθύνη του Γ. Παπανδρέου, της παρουσιαζόμενης από τα ΜΜΕ πολιτικής «ανικανότητάς» του. Συλλογική είναι η ευθύνη πέρα από την προσωπική. Δηλαδή τι θα αλλάξει στο ΠΑΣΟΚ με τον Βενιζέλο που σήμερα εκλέγεται και αρχηγός του; Ολοι μαζί δεν πρωτοστάτησαν σε αυτή την πολιτική κατά του λαού; Ούτε μας συγκινούν όσοι παρουσιάζονται σαν «μετανοούσες Μαγδαληνές», αφού ως βουλευτές στελέχη και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ κάθησαν στο σβέρκο του λαού, ψηφίζοντας εκατοντάδες αποφάσεις και νόμους που φτώχαιναν μέρα τη μέρα το λαό μας και αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν. Και δεν μιλάμε μόνο για το παρελθόν τους, αλλά κυρίως για αυτά που και σήμερα προτείνουν: Ξεπερασμένες συνταγές προηγούμενων δεκαετιών που οδήγησαν το λαό στη σημερινή χρεοκοπία, συνταγές υπεράσπισης τμημάτων του κεφαλαίου που βρίσκονται σε αντίθεση με άλλα κ.ο.κ.. `Η μήπως σε αυτή τη γραμμή δεν κινούνται η κ. Κατσέλη, ο Καστανίδης και άλλοι όψιμοι «δυσαρεστημένοι» του ΠΑΣΟΚ;
Ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι η αιχμή του πιο βρώμικου αντικομμουνισμού και της προβοκάτσιας, ιδεολογικός απόγονος των Μεταξάδων και των χουντικών, κόμμα που μισεί τους μετανάστες, κόμμα - λαγός στα βρώμικα παιγνίδια των αστικών μηχανισμών σε βάρος του λαϊκού κινήματος. Είναι εφεδρεία της πλουτοκρατίας, όπως άλλωστε είναι και η Μπακογιάννη, η οποία δεν χάνει ευκαιρία να επιτεθεί στο ΚΚΕ σε κάθε απεργία, σε κάθε περιφρούρηση χώρου, σε κάθε ενέργεια αλληλεγγύης προς ανθρώπους που υποφέρουν οικτρά εξαιτίας της πολιτικής που και η ίδια εφάρμοσε χρόνια τώρα όντας υπουργός στις κυβερνήσεις της ΝΔ (και παρ΄ ολίγον πρόεδρός της). Βέβαια, αν ο Καρατζαφέρης είναι ο κωλοτούμπας λαϊκιστής του συστήματος, η Μπακογιάννη είναι η αφ΄ υψηλού κυρία που ψηφίζει νόμους για μειώσεις μισθών κατακεραυνώνοντας τους αγωνιστές, τους απεργούς, τους εργάτες, το ΚΚΕ, την ίδια ώρα που οι επιχειρηματίες τους οποίους εκπροσωπεί στη Βουλή, εκμεταλλεύονται τον ιδρώτα των εργαζόμενων στις επιχειρήσεις τους, κάνουν κερδοφόρες μπίζνες σε χώρες του εξωτερικού.
Η ταξική πάλη, και η όξυνσή της, είναι αυτή που θα εξασφαλίσει το κλίμα, για να χτυπηθούν όλα τα υπαρκτά σενάρια περί ακροδεξιού κινδύνου, περί φασιστών, περί ενίσχυσης ομάδων όπως η «Χρυσή Αυγή» κ.λπ. Η σύγχρονη πολιτική Ιστορία στην Ευρώπη έχει δείξει ότι ακροδεξιά κόμματα, ακροδεξιές τραμπούκικες ομάδες, προβοκάτσιες, είναι συμπληρώματα της πολιτικής υπηρέτησης των μονοπωλίων, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και ανόδου του κινήματος, ή πρόβλεψης ανόδου του κινήματος.
Ολα αυτά τα κόμματα πρωτοστατούν στον εκβιασμό του λαού και στην τρομοκράτησή του. Την επιδίωξη της τάξης τους να παραμείνει στην ΕΕ επιχειρούν να την παρουσιάσουν ως υπόθεση που αφορά τον λαό και το συμφέρον του. Το ταξικό τους συμφέρον το εμφανίζουν ως πανεθνικό. Οι εκβιασμοί τους θα αυξηθούν ακόμα περισσότερο μετά από τις εκλογές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται για τα χιλιάδες «ναι» που έχει πει στην ΕΕ. Σκόρπισε επί χρόνια αυταπάτες, υποστηρίζει την ουτοπία της καπιταλιστικής Ευρώπης των λαών. Η πρότασή του δεν είναι στη γραμμή ρήξης με τα μονοπώλια, την ΕΕ. Είναι πολέμιος του ταξικού εργατικού κινήματος, συνεργάτης των εργατοπατέρων κατά περίπτωση ή και όσων μιλάνε αντιμνημονιακά, εντός των τειχών, με «κινήματα τύπου πλατείας», τύπου «παρελάσεων», «κινήματα» που εχθρεύονται την πολιτικοποίηση και οργάνωση της λαϊκής πάλης. Είναι εχθρός της ταξικής πάλης εκεί που αυτή κρίνεται, μέσα στους τόπους δουλειάς, λειτουργεί ως προβοκάτορας κάθε προσπάθειας έκφρασης ριζοσπαστικού οργανωμένου εργατικού, λαϊκού κινήματος. Τελευταία εμφανίζεται να αντιγράφει κάποιες προτάσεις του ΚΚΕ. Τσιμπάει λίγα αιτήματα από το ταξικό εργατικό κίνημα, κάποιες προτάσεις του Αγροτικού Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ, λίγα από εδώ, λίγα από εκεί, τα αποστεώνει από την ουσία, τις κοινοτικές οδηγίες και τις ντιρεκτίβες της ΕΕ και τα πλασάρει ως «αριστερά» και «νέες ιδέες με ανοιχτή την ευρωπαϊκή προοπτική» μέσα στην ΕΕ αφού, κατά τον ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ αυτή «μπορεί να μετεξελιχθεί σε ΕΕ των λαών». Αναχώματα είναι και η «αριστερά» του Φ. Κουβέλη και άλλα σχήματα που κατασκευάζει ή υποστηρίζει η αστική τάξη, και λειτουργούν ως alter ego του ΠΑΣΟΚ. Η «αριστερή» κυβέρνηση που όλοι αυτοί οι αριστεροί προτείνουν ως εναλλακτική λύση, δοκιμάστηκε στη Γαλλία, στην Ιταλία και αλλού. Αποδείχτηκε ότι είναι όχημα τσακίσματος του λαού, διάλυσης του εργατικού κινήματος. Επιβεβαίωσε τη φράση του Ανιέλι της «Φίατ»: «όταν έχουμε τέτοια αριστερά, τι μας χρειάζεται η δεξιά;».
Πρόκειται για πλήρως αφερέγγυα σχήματα, δρουν με τυχοδιωκτισμό. Οι προτάσεις τους δεν μπορούν να σταθούν πουθενά. Πάρτε τις τελευταίες 10 προτάσεις «συνεργασίας» του ΣΥΝ. Το ΚΚΕ δεν μπορεί να κοροϊδέψει το λαό, κάτι που κάνουν ανερυθρίαστα αυτές οι δυνάμεις. Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για όσους ειλικρινά τις πιστεύουν είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων μια χίμαιρα, μια αυταπάτη , μια ουτοπία. Είναι αφέλεια να λες ότι θα πας να διαπραγματευτείς με την ΕΕ για να σου μειώσουν το χρέος, να καταργήσεις τα μνημόνια ή τμήμα των μνημονίων. Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνετίσει τους Ευρωπαίους; Με τις «ρηξικέλευθες» αυτές προτάσεις θα τους ταρακουνήσει για «να αντιληφθούν το πραγματικό πρόβλημα που λέγεται Ελλάδα, ελληνικό χρέος» κλπ.; Ο άνεργος και ο εργάτης, ο συνταξιούχος των 300 ευρώ και ο νέος που περιπλανάται, δεν έχει ανάγκη από ψεύτικες ελπίδες, από ουτοπίες, γιατί ξέρει ότι αυτές όταν ξημερώσει το αύριο και υπάρξει το αδιέξοδο, όλα αυτά θα γίνουν μπούμεραγκ ενάντια στο εργατικό κίνημα, θα σημάνουν συνολικό πισωγύρισμα της συνείδησης, απαγοήτευση, που φέρνει συντηρητικοποίηση και αντίδραση. Η εργατική τάξη και ο λαός πρέπει να ξέρουν την αλήθεια. Γι' αυτό έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να λέμε ότι κοιτάξτε δεν είναι η λύση η επιστροφή στην δραχμή στα πλαίσια του συστήματος. Αν δεν έχεις τα μέσα, τους πόρους, την εξουσία. Εάν δεν μπορείς να σχεδιάσεις πανεθνικά με βάση τα κοινωνικοποιημένα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, τότε είναι δώρο άδωρο. Μάλιστα ορισμένοι σαν τον Λαφαζάνη σήμερα εμφανίζονται ως πιο «ορίτζιναλ αριστεροί» από άλλους του κόμματός τους, για να μπορούν να εγκλωβίζουν πιο εύκολα ευκολόπιστους.
Αλλωστε, όλους αυτούς που κλαίγονται για την«ενότητα της αριστεράς», για «κυβέρνηση της αριστεράς», προσθέτοντας δημοσκοπικά ποσοστά ανόμοια μεταξύ τους, δεν τους φταίει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Ετσι κι αλλιώς εμείς είμαστε κομμουνιστές, όχι γενικά «αριστεροί». Αυτοί όλοι οι «αριστεροί» ούτε μεταξύ τους δεν μπορούν να συνεννοηθούν, όντας στο ίδιο κόμμα ή έχοντας παραπλήσιες θέσεις. Ας τα βρουν λοιπόν μεταξύ τους ο Τσίπρας, ο Αλαβάνος, ο Κουβέλης, ο Λαφαζάνης, ο ΣΥΝ, η ΔΗΜΑΡ, η ΚΟΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ. κλπ. και ας αφήσουν τα προεκλογικά καλέσματα «ενότητας» προς το ΚΚΕ.
Ορισμένοι κάνουν «σκόντο», δείχνοντας την γνωστή σε βάθος χρόνου οπορτουνιστική «κατανόηση». Μας λένε σεμνότυφα: « - έστω να συναντηθούμε να κουβεντιάσουμε βρε αδερφέ»! Δηλαδή, να πηγαινοερχόμαστε Περισσό- Κουμουνδούρου ή όπου αλλού ανά το κέντρο της Αθήνας, άλλων πόλεων, και να πίνουμε καφέ για να δούμε εάν συμφωνούμε, λες και κάθε μέρα στη Βουλή, στα σωματεία, στα όργανα της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, των Ομοσπονδιών, των Εργατικών Κέντρων, στις συνελεύσεις, στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια, στις γειτονιές δεν γίνεται συζήτηση, ομιλίες, αντιπαραθέσεις, δεν ξέρει ο ένας τι λέει ο άλλος! Πρόκειται ή δεν πρόκειται για υποκρισία, για κοροϊδία;
Προειδοποιούμε για μια ακόμα φορά: Καμιά πολιτική πρόταση, όπως και αν ονομάζεται, φιλελεύθερη, σοσιαλδημοκρατική, «αριστερή», «ανανεωτική», δεν μπορεί να αποτελέσει φιλολαϊκή πολιτική διέξοδο, αν δεν θέτει ως ζήτημα αρχής τη ρήξη με τα μονοπώλια - βιομηχανικά, τραπεζικά, εφοπλιστικά, εμπορικά - δηλαδή τη ρήξη με την καπιταλιστική ιδιοκτησία, τους κρατικούς θεσμούς της, τις διεθνείς συμμαχίες της. Προϋπόθεση ανάτασης του κινήματος, ριζοσπαστικοποίησης των συνειδήσεων, στην πάλη για ανατροπή του συστήματος, είναι η ήττα της αστικής ιδεολογίας, του επικίνδυνου οπορτουνισμού, των θεωριών και ιδεολογημάτων που επίσημα, ανοικτά και ξετσίπωτα υποστηρίζουν την «κοινωνική συνοχή», ταξική συνεργασία, δηλαδή υποταγή της εργατικής τάξης στην αστική, υποταγή των μικροαστικών φτωχών λαϊκών στρωμάτων στα μονοπώλια.
Το ΚΚΕ είναι το κόμμα που η πολιτική και οι προβλέψεις του επιβεβαιώθηκαν. Μόνο το ΚΚΕ τολμά να λέει τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη. Ακόμα και όταν οι προτάσεις του βρίσκονται τη συγκεκριμένη στιγμή σε πλήρη διάσταση με καθιερωμένες και εδραιωμένες στη λαϊκή αντίληψη αντιδραστικές, συντηρητικές απόψεις, όταν όλοι «πλην Λακεδαιμονίων» βρίσκονταν σε άλλη κατεύθυνση, όταν έμοιαζε από την συγκυρία μόνο και «απομονωμένο». Οχι ότι περιμέναμε έστω κάποιες δόσεις αυτοκριτικής από όλους αυτούς όταν στη συνέχεια, σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι πρωτοποριακές προτάσεις και θέσεις του ΚΚΕ επιβεβαιώνονταν πανηγυρικά και γίνονταν θέσεις ευρύτερων μαζών, ακόμα και άλλων πολιτικών δυνάμεων. Τι να πρωτοθυμίσει κανείς; Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια και τους σκοπιανοφάγους; Την συνθήκη του Μάαστριχτ και την μετατροπή της ΕΟΚ σε ΕΕ; Τις άλλες συνθήκες που ακολούθησαν; Την ΟΝΕ και το ευρώ; Τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας; Το τι ακολούθησε μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους με τους βομβαρδισμούς του Αφγανιστάν, του Ιράκ, άλλων χωρών της Μέσης Ανατολής; Τι προβλέψαμε για τα χρέη των Ολυμπιακών αγώνων; Τι λέμε από την αρχή της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης ως πρόβλεψη αλλά και ως προτάσεις για το λαό που τώρα κακέκτυπα προσπαθούν και κάποιοι άλλοι ως καραμπινάτοι οπορτουνιστές να μιμηθούν σε επίπεδο αιτημάτων, αποστεώνοντάς τα βέβαια από την ουσία και την προοπτική της πάλης, τους στόχους του αγώνα;
Ολες οι πολιτικές δυνάμεις του ευρωμονόδρομου - ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - και όλοι οι πρόγονοι αυτών των σχηματισμών, πρέπει να απολογηθούν στο λαό για τις άσκοπες θυσίες στις οποίες τον καλέσανε και τις ψεύτικες υποσχέσεις τους. Μόνο το ΚΚΕ αποκάλυψε τον ταξικό χαρακτήρα της λυκοσυμμαχίας και αντιπάλεψε την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ. Μόνο το ΚΚΕ είπε και συνεχίζει να λέει την αλήθεια στο λαό. Οτι δεν υπάρχει κανένα όφελος για τους εργαζόμενους από την ένταξη της Ελλάδας στη διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία της ΕΕ.
Η καπιταλιστική κρίση που συγκλονίζει την Ευρωζώνη απέδειξε ότι αυτά είναι παραμύθια που συγκαλύπτουν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του λάκκου των λεόντων. Οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί τους οξύνουν την επίθεση κατά των λαών, αυξάνουν τις πιθανότητες να επιλύσουν τις διαφορές τους με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στον οποίο θα εμπλακεί και η Ελλάδα.
Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή αντιπάλεψε και αντιπαλεύει τις ποικιλόμορφες θεωρίες και θέσεις που έχουν εμφανιστεί και «εκμοντερνιστεί» με αφορμή την κρίση, για τον πατριωτισμό.
Το ΚΚΕ δεν αθωώνει την ελληνική πλουτοκρατία, όπως κάνουν άλλοι που την χαρακτηρίζουν ως «υποτελή» και «ξενόδουλη», που αρέσκονται να μιλάνε για Ελλάδα «προτεκτοράτο». Το ελληνικό κεφάλαιο είναι συνυφασμένο με τη δράση και τα συμφέροντα του διεθνούς κεφαλαίου. Η αστική τάξη της Ελλάδας συμμετέχει στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ, και άλλους, παίρνει μέρος σε όλους τους πολέμους. Τα συμφέροντά της προστατεύονται καλύτερα μέσα σε αυτές τις ενώσεις των μονοπωλίων. Το γεγονός ότι είναι λιγότερο ισχυρή από άλλα καπιταλιστικά κράτη, σε τίποτα δεν αλλάζει την ουσία του ζητήματος, ότι δηλαδή η ελληνική αστική τάξη συμμετέχει στη διανομή της λείας. Απέναντι στη διεθνή συμμαχία του κεφαλαίου το ΚΚΕ αντιπαρατάσσει τη διεθνή συμμαχία της εργατικής τάξης. Δίνει τη μάχη στο εθνικό πεδίο, που δεν έχει ξεπεραστεί, όπως υποστήριζαν χρόνια τώρα κατά κόρον οι κοσμοπολίτες του ΠΑΣΟΚ και μέχρι προχτές και οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από το ότι τελευταία, θυμήθηκαν τα περί «κατοχής της πατρίδας» και αγώνα για «εθνική ανεξαρτησία».
Πολύ μελάνι χύνεται στο όνομα της εθνικής κυριαρχίας. Το ΚΚΕ πιστεύει στη λαϊκή κυριαρχία. Για να είναι ο λαός, ο κάθε λαός κυρίαρχος, δηλαδή να αποφασίζει με βάση τα συμφέροντά του, πρέπει να έχει στα χέρια του τον πλούτο που υπάρχει και παράγεται στη χώρα, τον πλούτο που ο ίδιος με τα χέρια και το μυαλό του δημιουργεί, να έχει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορεί να ασκήσει καμία κυριαρχία και εξουσία. Δεν μπορεί να σχεδιάσει, δεν μπορεί να εξασφαλίσει δουλειά για όλους και όλες.
Λαϊκή κυριαρχία σημαίνει αποδεσμευμένη Ελλάδα από την ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστική ένωση. Αποδεσμευμένη Ελλάδα δεν σημαίνει απομονωμένη Ελλάδα, αλλά μια Ελλάδα που παλεύει για τη διεθνή και περιφερειακή συνεργασία, για τη διμερή συνεργασία που τα αποτελέσματά της ωφελούν τους εργαζόμενους λαούς και όχι τα κέρδη των μονοπωλίων, μια διεθνή συνεργασία που θα υψώνει αντίσταση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στις επεμβάσεις. Οι λαοί δεν πρέπει να χύνουν το αίμα τους για το πώς θα μοιράσουν τις αγορές και τους αγωγούς οι ιμπεριαλιστές. Πρέπει να αντιδράσουν στον πόλεμο, να τον ματαιώσουν, και αν δεν γίνει δυνατόν να συνδυάσουν τον αγώνα για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, ή για τη μη συμμετοχή σε επίθεση κατά άλλων λαών, με τον αγώνα για την εργατική λαϊκή εξουσία.
Μόνο το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να ζήσουν δίχως τους εκμεταλλευτές τους, ενώ η πλουτοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει ούτε στιγμή δίχως τους εργαζόμενους. Δεν σκορπίζει αυταπάτες ότι ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει ανθρώπινος, ότι αυτό το πολιτικό σύστημα είναι δυνατό να γίνει φιλολαϊκό. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που έχει στόχο την αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία που θα διαγράψει μονομερώς το χρέος. Ο δρόμος που προτείνει στο λαό το ΚΚΕ έχει θυσίες, αλλά είναι λιγότερες απ' αυτές που υποφέρει και μπορεί ο οργανωμένος λαός να τις αντιμετωπίσει.
Το ΚΚΕ θεωρεί αναγκαία και μόνη συμφέρουσα για το λαό, την κοινωνικοπολιτική συμμαχία της εργατικής τάξης και των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου. Μια συμμαχία που θα παλεύει για να κατακτά ό,τι μπορεί να κατακτήσει ο λαός σε αυτές τις συνθήκες, αλλά που θα έχει σταθερό στόχο την αλλαγή τάξης στην εξουσία. Ο λαός ενωμένος με βάση την κοινωνικοταξική του θέση κι όχι με βάση την εκλογική του προτίμηση ή τον «γεωγραφικό» διαχωρισμό «αριστερός» -«δεξιός», ή «προοδευτικός» -«συντηρητικός», που έχουν επικρατήσει και χρησιμοποιούνται σκόπιμα για να σπέρνουν σύγχυση, μπορεί να γίνει πανίσχυρος.
Το Κόμμα μας ξεκάθαρα καλεί το λαό, ιδιαίτερα μπροστά στην εκλογική μάχη, να πάψει να κοιτάζει προς τις «κορυφές», να ακούει τις «εκκλήσεις» δήθεν ενότητας τηλεοπτικώς. Από τις κορυφές δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα να προκύψει συμμαχία της προκοπής, για το καλό του, παρά μόνο επικίνδυνη «συναίνεση», «κοινωνική συνοχή», «κυβερνήσεις συνεργασίας» που επιδιώκουν από κοινού ΕΕ, μονοπώλια και πολιτικό τους προσωπικό, για να τσακίσουν ευκολότερα το λαό. Από τα πάνω μόνο «συγκολλήσεις σκορποχωρίων» μπορούν να συμβούν και όχι αυθεντικά λαϊκά μέτωπα και συμμαχίες με στόχο την ριζική ανατροπή του καπιταλισμού.
Το ΚΚΕ δεν έλειψε από κανένα δίκαιο αγώνα του λαού μας. Πρωτοστατεί στην οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Εδωσε και δίνει όλες τις δυνάμεις του δίπλα στην εργατική τάξη, τη μικρομεσαία αγροτιά. Είναι στο πλευρό των αυτοαπασχολούμενων και της νεολαίας, στο πλευρό των ανέργων και των απολυμένων, των συνταξιούχων και της λαϊκής διανόησης. Συνέβαλε αποφασιστικά στην οργάνωση της ταξικής πάλης, με το σύνθημα «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία, όχι ο λαός». Αυτοί οι αγώνες στρίμωξαν την κυβέρνηση, τα άλλα αστικά κόμματα, τους εργατοπατέρες, συνέβαλαν στην ανάπτυξη της αντίστασης, απέτρεψαν σχέδια πλήρους χειραγώγησης, όπως για τα χαράτσια στους λογαριασμούς της ΔΕΗ κ.ά.. Αυτοί οι αγώνες μεγάλωσαν τις δυσκολίες του αστικού πολιτικού συστήματος. Βρισκόμαστε μέρα - νύχτα στο πλευρό των ηρωικών απεργών της Χαλυβουργίας που συνεχίζουν για 140ημέρα την απεργία τους, παρά τους θεούς και δαίμονες που τους αντιπαλεύουν, παρά τις προβοκάτσιες που τους στήνουν.
Το ΚΚΕ καθημερινά αναδεικνύει τις αξίες του εργατικού κινήματος, τη συλλογικότητα, την ταξική αλληλεγγύη, το μαζικό λαϊκό ηρωισμό, την αυτοθυσία. Είναι ορκισμένος εχθρός της ιδιοτέλειας, του προσωπικού βολέματος σε βάρος των άλλων. Είναι το μόνο κόμμα που αρνήθηκε τις συντάξεις των εργατοπατέρων, το μόνο κόμμα που διέγραψε από τις γραμμές του ορισμένα μέλη του που εκμεταλλεύτηκαν νομικές ρυθμίσεις για να μονιμοποιηθούν στο δημόσιο. Σε όλα τα άλλα κόμματα πλειοψηφούν στα ηγετικά τους στελέχη αυτές οι περιπτώσεις, η ρεμούλα, το βόλεμα, η απεργοσπασία, η υποταγή, το ξεπούλημα. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που αγωνίζεται για μια «λαϊκή Βουλή» των εργατών αντιπροσώπων, στο πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας, όπου οι αντιπρόσωποι «βουλευτές» θα είναι εργαζόμενοι στην παραγωγή και ταυτόχρονα θα νομοθετούν, ενώ ο μισθός τους θα είναι ο μισθός που θα παίρνουν στην παραγωγή. Το ΚΚΕ είναι κόμμα έμπειρο, δοκιμασμένο στις θύελλες. Γνώρισμά του η αυτοθυσία και η διαχρονική του απόφαση να μη σκύψει το κεφάλι σε όλες τις συνθήκες. Τέτοιο κόμμα χρειάζεται ο λαός, για να είναι ο ίδιος δυνατός.
Τι είναι και τι θέλει το ΚΚΕ το ξέρει και μπορεί να το μάθει ο καθένας, η κάθε μία. Οι θέσεις μας είναι καθαρές και κρυστάλλινες, δεν αλλάζουμε στρατηγική και τακτική ανάλογα πού φυσάει ο άνεμος. Δεν απαιτούμε να συμφωνήσει ο κάθε εργαζόμενος μαζί μας σε όλα. Δίχως όμως συμπόρευση μαζί μας στο κίνημα, στην κάλπη, δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε υποψία θετικής εξέλιξης.
Η οικονομική καπιταλιστική κρίση που οδηγεί στην ανεργία, την ανέχεια, τον υποσιτισμό, την απόγνωση εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά, όχι μόνο από τον πυρήνα της εργατικής τάξης, αλλά και από τμήματά της μέχρι πριν λίγο, καλά αμειβόμενα, από την κρατική υπαλληλία επίσης, που μπαίνει μαζικά στην εργασιακή εφεδρεία- ανεργία, τμήματα των αυτοαπασχολούμενων της πόλης, την φτωχή αγροτιά κλπ., δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα που αν ριζοσπαστικοποιήσει τους στόχους πάλης του, στραφεί το μέτωπό του με σαφήνεια στους πραγματικούς ενόχους, την τάξη που βρίσκεται στην εξουσία και τους πολιτικούς εκπροσώπους αυτής της τάξης, εάν αυτό το κίνημα οργανωθεί, δεν υποχωρήσει, δεν υποταχθεί - ενσωματωθεί, τότε γεννιέται κίνδυνος μεν για τους αστούς, δυνατότητες όμως νέες ελπιδοφόρες για τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα της συμμαχίας.
Αυτό σημαίνει ΚΚ ετοιμοπόλεμο, εργατικό λαϊκό κίνημα χειραφετημένο, που δρα παντού μέσα στους χώρους δουλειάς, που δεν αφήνει να πάρουν ανάσα οι εκμεταλλευτές του λαϊκού ιδρώτα, σε κοινωνική συμμαχία με τους αυταπασχολούμενους και την φτωχή αγροτιά. Που δεν αφήνει μέτωπο πάλης, λαϊκό πρόβλημα που να μην γίνει δικό του στη βάση της αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική, την κρατική καταστολή, την ΕΕ, με προώθηση της αντιμονοπωλιακής ενότητας και συμμαχίας.
Αυτές οι λίγες βδομάδες μέχρι την Κυριακή των εκλογών ας γίνουν αφετηρία για ένα ακόμα πιο πλατύ άνοιγμα της δουλειάς και της δράσης όλων των κομμουνιστών και κομμουνιστριών, των μελών και φίλων της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, μεταφέροντας απ΄ άκρη σε άκρη σε όλη τη χώρα, τη φωνή και τις θέσεις του Κόμματος, τις προτάσεις μας για κάθε ζήτημα που απασχολεί το λαό, αλλά και την γενική πολιτική πρόταση του Κόμματος για την κοινωνική συμμαχία που στοχεύει στην εργατική λαϊκή εξουσία, στη λαϊκή οικονομία.
Συμφέρον να στηρίξουν το ΚΚΕ έχουν και όσοι εργαζόμενοι δεν συμφωνούν σε όλα μαζί του. Οι εργάτες και οι εργάτριες, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και του χωριού, οι νέοι και οι νέες, οι γυναίκες, πρέπει να στηρίξουν το δικό τους Κόμμα. Είναι ώρα να δούμε μπροστά και μακριά. Για το μέλλον των παιδιών μας, για το μέλλον του τόπου.


Του
 Δημήτρη ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ


    
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
18/3/2012
 -- Θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει;
18/3/2012
 -- Γιατί ψήφος στο ΚΚΕ
15/11/2011
 -- Ποια συμμαχία;
17/4/2011
 -- Πολιτική συμμαχιών για τα συμφέροντα του λαού και όχι για τη διαιώνιση της εξουσίας των μονοπωλίων
22/3/2009
 -- Ολες και όλοι στη μάχη των ευρωεκλογών

Πανικός

Πανικός

Πανικός το Σαββατόβραδο, (μαζί με πυρετό), πανικός το βράδυ της Κυριακής, της Δευτέρας, της Τρίτης και από ότι φαίνεται, πανικός κάθε μέρα. Πανικός από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις,  που δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες της Κυριακής. Πανικός γιατί  οι συνεργάτες των κατακτητών ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δεν συγκεντρώνουν τα ποσοστά που επιθυμεί ο κατακτητής, για να αλυσοδεθούν, κι άλλο, οι ιθαγενείς.

Ο πανικός είναι διάχυτος, σε δηλώσεις ηγετικών στελεχών, των δύο άθλιων κομμάτων. Δεν μπορούν αλλά μάλλον δεν θέλουν και να τον κρύψουν. Ο πανικός είναι ακόμη πιο διάχυτος, στις αναλύσεις και τις τοποθετήσεις, δημοσιογράφων, αρθρογράφων «εγκύρων», και «ψύχραιμων» φωνών της ενημέρωσης.  

Και αυτοί οι τελευταίοι, αντανακλούν καλύτερα τις απόψεις των αφεντικών αυτού του τόπου. Μιας χούφτας δηλαδή  συμφερόντων, που εκβιάζουν, φοβίζουν και εκμεταλλεύονται  τον λαό.

Ποτέ δεν είχα εμπιστοσύνη, στην μαεστρία του καθεστώτος, στην ικανότητά του με κομψό τρόπο, να καθοδηγεί τον λαό εκεί που θέλει.  Ποτέ δεν διαπίστωσα κάποια ιδιαίτερη ικανότητα, να κατευθύνει και να διαμορφώνει συλλογική,  πειστική άποψη. Ποτέ άλλωστε δεν κατάφερε να πείσει. Πάντα φοβίζει, πάντα εκβιάζει, πάντα

απειλεί. Γιατί δεν μπορεί να λειτουργήσει αλλιώς. Είναι ένας τεράστιος ισχυρός μηχανισμός, που το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να δείχνει την ισχύ του. Τις περισσότερες φορές άτσαλα.

Οι Πρετεντεροκαψήδες, οι Παπαχελάδομπάμπηδες, οι  καθηγητές- αναλυτές πανεπιστημίων και καμιά δεκαριά ακόμη γλοιώδη  ξεπουλημένα υποκείμενα, δεν μπορούν να πείσουν. Απέτυχαν και εκεί. Την ίδια αποτυχία είχαν και οι συνάδελφοί τους, πολιτικοί εκπρόσωποι των συμφερόντων.  Οι όμορφοι δούλοι, όμορφα κάηκαν.

Δεν πιστεύω, ότι ο κόσμος, έχει συνειδητοποιήσει απολύτως το παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη του,  ούτε ότι έχει αποφασίσει να ξεμπερδεύει οριστικά με τους εχθρούς του, ντόπιους και ξένους. Όμως αυτές οι δημοσκοπήσεις, αυτό το κλίμα, τους έχει σπάσει τα νεύρα, τους έχει αποσυντονίσει.

Αυτό καταρχήν δείχνει την δύναμη των πολλών, και το πόσο εύκολο είναι αυτή η δύναμη, να ξεγυμνώσει πρόσωπα και καταστάσεις.  Αυτό επίσης σημαίνει ότι, όσο συνεχίζουμε να είμαστε «ανυπάκουοι», θα αναγκαστούν να βγάλουν από το οπλοστάσιό τους τα γερά όπλα. Στημένα επεισόδια, εντός και εκτός συνόρων, προβοκάτσιες, επίμονα διλήμματα, εκφοβισμούς, απειλές με μισθούς συντάξεις, λάσπη σε αντιπάλους, τεχνητές κρίσεις και ότι άλλο έχει το οπλοστάσιό τους.

Μη μασάτε, μην τσιμπάτε. Δεν είμαστε δούλοι, ούτε θα γίνουμε υπόδουλοι.  Δεν είναι  πραγματικά ισχυροί, είναι τεχνητά δυνατοί. Αν δεν τελειώνουμε τώρα με όλους αυτούς, δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Τρείς δημοσκοπήσεις βγήκαν και δεν ξέρουν τι λένε, φανταστείτε τι θα γίνει αν μας πιάσουν τα κέφια μας…

Δεν είμαστε απολύτως έτοιμοι, αλλά είμαστε πιο έτοιμοι από όσο νομίζουμε.

Δεν είναι εύκολος αντίπαλος, αλλά είναι πιο εύκολος από ότι φανταζόμαστε. 

Καλή αρχή!

Θύμιος Κ. (ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ)

Αναρτήθηκε απο tasos 

ΠΑΜΕ αλάνι για πάντα στο λιμάνι

ΠΑΜΕ αλάνι για πάντα στο λιμάνι

Τα κρίσιμα χρόνια η κε του μπλοκ δεν είχε την κριτική ικανότητα να σημειώνει ενδιαφέροντα πράγματα για να έχει συγκροτημένες αναμνήσεις. Ενώ τώρα που σημειώνει τα πάντα, κι ό,τι θυμάται από τα παλιά, δεν έχει εκ των πραγμάτων τόσες καινούριες προσωπικές εμπειρίες για να τις καταγράψει ως αναμνήσεις και να αποκτήσει –βάση αυτών- πραγματική κριτική ικανότητα. Φαύλος κύκλος. Οπότε ας πάρει το λόγο κάποιος που ‘χε κι απ’ τα δύο: κρίση κι αναμνήσεις, στη σωστή αναλογία. Γράψ’ τα όπως στα λέει.

Το 02’ που μας την έπεσαν οι βατραχάνθρωποι των ΟΥΚ, είχαν βγει κάτι φωτογραφίες με τους οϋκάδες, όπου φαίνονταν καθαρά τα διακριτικά τους. Αλλά μας απάντησαν με κάτι γελοίους ισχυρισμούς, ότι ήταν τάχα λιμενικοί, που είχαν υπηρετήσει παλιά στις ειδικές δυνάμεις, κι είχαν κρατήσει τα μπλουζάκια από τότε και τα φορούσαν.

Είχε βγει και μια φωτογραφία με τον αγούδημο να «καθοδηγεί» τους ματάδες και να τους δείχνει ποιους να βαρέσουν από τους δικούς μας. Ο πολύς κόσμος βέβαια δεν γνώριζε φυσιογνωμικά τον αγούδημο, κι έβλεπε απλώς ένα θρεφτάρι μεσήλικο, που κάτι έδειχνε στην αστυνομία. Αλλά μόλις τους λέγαμε μερικά ονόματα: δημητρούλα, νταλιάνα, ρομίλντα, κοκ, καταλάβαινε αμέσως τι εστί αγούδημος, γιατί είχε στην κατοχή του όλα τα σαπάκια και τις σκυλοπνίχτρες, που ταλαιπωρούσαν τον κόσμο που ταξίδευε.

 Την ίδια μέρα ήταν και μία από τις πρώτες απεργίες που είχε σηκώσει από μόνο του το παμε. Με το που τελειώσαμε την πορεία, μας ειδοποίησαν κατευθείαν σχεδόν, να πάμε μαζικά στο λιμάνι, γιατί κηρύχτηκε πολιτική επιστράτευση. Εκεί έπεσε πολύ άγριο ξύλο, σκέτη κλοτσοπατινάδα. Ματ και οϋκάδες βαρούσαν στο ψαχνό, τραβούσαν τις γυναίκες από τα μαλλιά, το ίδιο και τους μακρυμάλληδες. Σε ένα δικό μας του έσπασαν το χέρι κανονικά και τον έστειλαν νοσοκομείο. Μες στο ασθενοφόρο μπήκαν και δυο ασφαλίτες που έπαιζαν τον καλό και τον κακό μπάτσο.

-Είσαι καλά; Πού πονάς; ρωτούσε ο ένας. Του έδειχνε ο σύντροφος και ο άλλος τον κλοτσούσε σε εκείνο ακριβώς το σημείο.

Σήμερα που τα πράγματα έχουν αγριέψει κι η καταστολή οργιάζει, όλα αυτά μοιάζουν «καθημερινά» και «συνηθισμένα». Τότε όμως ήταν σοκαριστικά και πρωτόγνωρα. Σαν εικόνα από το μέλλον που έρχεται.

Φταίμε κι εμείς όμως, κατά μία έννοια. Αλλού με μικρότερη αφορμή, γίνεται χαμός, βγάζουν βιντεάκια, καταγγελίες κτλ. Ενώ εμείς δεν το κάνουμε θέμα. Κι έχουμε από πάνω τους άλλους να μας γανιάζουν για το παμε που δε συγκρούεται κι ιστορίες για αγρίους.

Θυμάμαι σε μία από εκείνες τις απεργίες και την ηρωική «τρέλα» του τούσσα που όταν είδε το καράβι με τους απεργοσπάστες να ξεκινάει, πήδηξε στον καταπέλτη, τον πήρε αγκαλιά, «κρεμάστηκε» πάνω του και τελικά τους ανάγκασε να γυρίσουν πίσω και να ξαναδέσουν. Απ’ τη μια το βλέπεις και βγαίνει ο «γάβρος» μέσα σου. Τούσσα αλάνι, για πάντα στο λιμάνι. Ή το θυμάσαι μετά από χρόνια και χαμογελάς. Από την άλλη όμως σκέφτεσαι: τι μπορεί να είναι αυτό που ώθησε το σύντροφο σε μια τέτοια «απέλπιδα» πράξη; Κι η εξήγηση είναι απλή. Έχουμε πόλεμο ταξικό, και στη μάχη όλα επιτρέπονται.

Στην απεργία του 2006 ξύπνησαν επιτέλους και οι υπόλοιποι (συνασπισμός κι αριστεριστές) και ήρθαν με καθυστέρηση στο λιμάνι, όπου έγινε μια άτυπη συνεννόηση κι ένας στοιχειώδης καταμερισμός: εμείς στο μέρος μας, εσείς στο μέρος σας. Που εμείς δηλ είχαμε όλο σχεδόν το λιμάνι και αυτοί μόνο ένα σημείο. Ε από αυτό ακριβώς το σημείο έφυγε τελικά το καράβι. Που άδειο έφυγε δηλαδή, γιατί μες στο χειμώνα ψυχή δεν ταξίδευε. Αλλά είναι το γαμώτο της υπόθεσης, ο συμβολισμός του πράγματος.

Και ξέρεις πώς έφυγε; Βρήκε ευκαιρία, ενώ οι άλλοι... συγκρούονταν με τους μπάτσους, πριν καν τους επιτεθούν. Που δε σου λέω, λογικά τα ματ θα επιχειρούσαν επίθεση σε κάποια φάση να σπάσουνε τον κλοιό. Αλλά αυτοί είδαν μπλε κι αφηνίασαν. Χάσανε τον έλεγχο κι έβαλαν αυτογκόλ. Την άλλη μέρα στις σχολές τους ρίξαμε τρελό δούλεμα για το κάζο κι αυτοί μας τη βγήκαν από τα αριστερά, ότι «αυτοί ήταν εκεί που δόθηκε η μάχη», ενώ εμείς κρατήσαμε τα ανώδυνα σημεία, και καλά για τις κάμερες και το θεαθήναι. Εμένα ειλικρινά μου θύμισε λίγο ισπανικό εμφύλιο, με την ανευθυνότητα των αναρχικών της cnt.

Μετά ήταν οι πρόσφατες απεργίες το 09-10’ κι οι καταγγελίες του αλαφουζέικου για τους «φοιτητές του παμε με τα κοντά παντελονάκια». Που εν τω μεταξύ είχε σχεδόν σαράντα βαθμούς καύσωνα εκείνες τις μέρες. Τι πιο φυσιολογικό από το να φορέσεις σορτσάκι; Λες κι οι ναυτεργάτες έχουν κάποιον κώδικα ενδυματολογικό –dress code- κι εμείς τον παραβήκαμε.

Σε εκείνη τη φάση είχαμε στην αλυσίδα και έναν σύντροφο, που είχε ρίζες από την κούβα και ξεχώριζε, γιατί ήταν πιο μελαμψός από τους άλλους. Οπότε τον σταμπάρει μια αγανακτισμένη πολίτης και αρχίζει να σκούζει:«ορίστε, ορίστε! Έφεραν και τους μαύρους να φυλάνε τα πλοία». Και λίγο αργότερα: «Γιατί; Εδώ δουλεύει αυτός; Εδώ δουλεύει;» Οπότε της απαντάν οι σύντροφοι: «ναι κυρά μου, εδώ δουλεύει! Είναι ο γουίλι ο μαύρος θερμαστής. Τι πρόβλημα έχεις;» κι εκεί τελείωσε η ιστορία.

Γενικά ο περισσότερος κόσμος είναι μαζί μας και καταλαβαίνει την κατάσταση, χωρίς να δυσανασχετεί. Θυμάμαι κι ένα κείμενο που είχε γράψει σχετικά ένας δικός μαςεκπαιδευτικός από τη λέσβο, που ήτανε περιφρούρηση, συναντούσε γνωστούς του που ήθελαν να πάνε στο νησί και λέγανε τα νέα τους σε φιλικό κλίμα. Οι «αγανακτισμένοι πολίτες» ήταν πολύ λίγοι, κάποιοι εξ αυτών φανερά βαλτοί. Υπήρχε ένα πολύ χαρακτηριστικό ζευγάρι γέρων γύρω στα εξήντα-κάτι, που περιφέρονταν από πύλη σε πύλη, για να τους αφήσουν να μπουν. Το πρωί ήθελαν να πάνε στις κυκλάδες για εξετάσεις και το βράδυ στο γιο τους στην κρήτη, ή δεν ξέρω εγώ πού. Τους αναγνώριζαν όμως κάτι σύντροφοι που είχαν αλλάξει βάρδια και τους έλεγαν: μα καλά, το πρωί δεν τα ‘παμε; Πάλι τα ίδια; -Μα όχι, μα όχι, λέγανε αυτοί...

Η πλάκα ήταν με το ισπανικό κρουαζιερόπλοιο, όπου προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε στους επιβάτες την κατάσταση, με μια ανακοίνωση γραμμένη πρόχειρα σε αμφίβολα ισπανικά και τον τσιμπόγλου –που είναι μορφή, σαν τον σιφωνιό κι αυτός- να τους μιλάει σε κάτι μεταξύ αγγλικών κι εσπεράντο.

Μόνο με τους «κρητίκαρους» αγρότες είχαμε πρόβλημα, που αντιδρούσαν ήδη από την πρώτη μέρα της απεργίας, γιατί «καταστρέφονταν οικονομικά, σάπιζε η παραγωγή τους» και άλλα τέτοια που δεν έστεκαν με τίποτα. Πήγαιναν στο λιμάνι και πετούσαν ντομάτες στα πλοία, που ήτανε στη θάλασσα, είκοσι μέτρα από την στεριά, ενώ οι ναυτεργάτες έπαιρναν τις ντομάτες και τους τις πετούσανε πίσω. Σε κάποια φάση πήγαν κάτι δικοί μας για ενισχύσεις και βρέθηκαν σε διασταυρούμενα πυρά, γιατί δεν είχανε σημαίες και διακριτικά. Οι αγρότες άρχισαν να τους πετάνε ντομάτες, το ίδιο όμως και οι ναυτεργάτες, γιατί δεν τους κατάλαβαν και τους πέρασαν για αγρότες. Κι έτσι έτρωγαν ντομάτες εκατέρωθεν. Της ντομάτας το κάγκελο..

Σε μια άλλη απεργία το 10’, τα ματ είχανε στήσει για να μας αποκλείσουν κλοιό αντιπεριφρούρησης, που τον σπάσαμε με πονηριά και τακτικό ελιγμό. Κάποιες συντρόφισσες παρίσταναν πως ήταν ταξιδιώτισσες, μπήκανε στα πλοία με τις βαλίτσες τους –που ήτανε άδειες από μέσα- τις πέταξαν και πήγανε κατευθείαν στους καταπέλτες. Την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι σύντροφοι, που πρέπει να έφαγαν αρκετό ξύλο, έκαναν αντιπερισπασμό για να κρατήσουν τα ματ, όσο ο κύριος όγκος μας έμπαινε τρέχοντας από μια μικρή «κερκόπορτα» παραδίπλα.

Μετά υπήρχαν άλλου είδους ευτράπελα, σε άλλο επίπεδο. Τότε ήταν η μόδα με τα μίνι πράις φόουν, που τα είχε πάρει όλος ο τομέας κι είχαν όλοι παραπλήσια νούμερα, όπου άλλαζε μόνο το τελευταίο διψήφιο. Ο ένας είχε το 60, ο άλλος το 61, κοκ. Οπότε άκουγες πχ σε μια συνέλευση:ρε συ ο τάδε ποιος είναι; Το 58; Το άκουγαν από δίπλα κι οι αριστεριστές κι έλεγαν: καλά, σας έχουνε βάλει νούμερα να συνεννοείστε; Είμαι το νούμερο οκτώ, με ξέρουν όλοι με αυτό, που λέει και το τραγούδι. Σε αυτούς που είναι και λίγοι πλάκα–πλάκα, θα κολλούσε να το κάνουν έτσι με διψήφια, για συνωμοτικούς λόγους. Και ο εκατοστός να κερδίζει κάτι ξέρω ‘γω.

Τέλος πάντων. Ήταν μια επιρροή μας που λες, που πάει προς το λιμάνι και παίρνει τηλ μια συντρόφισσα να συνεννοηθεί, ας την πούμε σούλα. Αλλά μπερδεύει τα νούμερα κι αντί για 70 πχ, παίρνει το 71. Οπότε αντί για σούλα, της βγαίνει... σούλης. -Έλα σούλα. –Δεν είμαι η σούλα. Εσύ που είσαι; Πειραιά; Ωραία, δικός μας είσαι. Έλα γρήγορα στην τάδε πύλη... Κι έτσι η συνεννόηση βγήκε μια χαρά.

Σε κάποια άλλη φάση είχαν μείνει πέντε σύντροφοι από τη νεολαία περιφρούρηση σε ένα πλοίο, που δεν παιζόταν κάτι ιδιαίτερο εκείνη την στιγμή. Ξαφνικά βλέπουνε να σκάει μύτη ένας μυώδης, δίμετρος, με ξυρισμένο κεφάλι και τατουάζ, και να τους πλησιάζει. Ώπα, σου λέει, σε χρυσαυγίτη πέσαμε, να ειδοποιήσουμε κάπως τους δικούς μας. Και πάνω στον πανικό, που σκέφτονται τι να κάνουν, έρχεται αυτός και τους ρωτάει:πώς πάει σύντροφοι; Όλα καλά;

Ε κάπου εκεί καταρρέουν τα στερεότυπα που έχεις για την εμφάνιση των συντρόφων και αρχίζεις να το βλέπεις αλλιώς το πράγμα.

-Αυτήν την απεργία μες στη μεγάλη εβδομάδα πώς τη βλέπεις;

-Κάτσε να γίνει πρώτα, μην την ξεπουλήσει πάλι η πνο, πριν καν γίνει κι ύστερα το συζητάμε.

 Υπάρχει κι ένα ειδικό υστερόγραφο με ρήτρα, που θα ενεργοποιηθεί μόνο υπό προϋποθέσεις. Αλλά το κίνημα θα πει την τελευταία λέξη.

Η αγία οικογένεια

Η αγία οικογένεια

Αναρτήθηκε από τον/την redship












1.Το γεγονός ότι δεν έχουμε προσαρμοστεί και καθηλωθεί στη διαβόητη οικογένεια της Ευρώπης δείχνει ότι, παρόλο το κενό που μας περιβάλλει, η πνευματική μας κατάσταση είναι άριστη. Από δω και στο εξής η εξέλιξή μας συνδέεται άμεσα με τον αγώνα ενάντια στην αδιαλλαξία και τις ακρότητες που συντελούνται εις βάρος μας από τους εταίρους.


2. Το μόνο που επιθυμεί η Ευρώπη είναι ο σωφρονισμός μας.


3. Οσοι μιλάνε υπέρ της Ευρώπης ζητάνε την έμπρακτη ανεκτικότητά μας: Να δεχτούμε μια πειθαρχική αλφάβητο όπου το κάθε γράμμα της θ’ αντιστοιχεί σε υποχρεώσεις, απαγορεύσεις και τους αναρίθμητους συνδυασμούς που φαντασιώνονται στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.


4. Οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως ίδρυμα που δεν έχει καμία απολύτως επιρροή στους τροφίμους της.


5. Ευσεβιστές αριστεροί εξακολουθούν, μέσα στο μαύρο χάλι μας, να παραμιλούν για την προοπτική της Ευρώπης, αγγίζοντας τα όρια της μεταφυσικής, και καθίστανται έτσι οι ίδιοι κακόβουλη μηχανή σε βάρος των κολασμένων. Μπροστά στην πραγματικότητα, η Αριστερά, αντί ν’ αρνηθεί τον εαυτό της, αρνείται την ίδια την πραγματικότητα. Μαζί τους και οι διανοούμενοι υπέρμαχοι της Ενωσης, που καταφεύγουν στην παραποίηση του πραγματικού, με αποτέλεσμα να έχουν γίνει τα αγαπημένα παιδιά της τηλεοπτικής χαμέρπειας. Δίνουν και αποκομίζουν όσα μπορούν απ’ αυτό το παιχνίδι. Από το φθαρμένο Στέλιο Ράμφο μέχρι τον φτηνό Ανδρουλάκη στηρίζουν το καθεστώς χωρίς προσχήματα.


6. Με επιθετικά ξεσπάσματα που εξελίσσονται σε ανελέητο κυνηγητό κατά των μεταναστών συναγωνίζονται μεταξύ τους καθεστωτικοί δημοσιογράφοι, Χρυσαυγίτες και οι μπάτσοι του Χρυσοχοΐδη. Αυτοί οι θεματοφύλακες της Ευρώπης, οι προστάτες της σημαίας και των ελληνικών ιδεωδών έρχονται από τον υπόνομο της Επταετίας και έχουν αναλάβει την αποκατάσταση της τάξης και της υγείας μας.


7. Ευρώπη είναι η βίβλος των διακρίσεων. Κι εμείς δεν μπορούμε να την κατανοήσουμε γιατί η γλώσσα της είναι η μητέρα της παραπλάνησης. Οσα ζούμε αυτόν τον καιρό δεν είναι παρά ένα προοίμιο για να χαθούμε μέσα της. Γι’ αυτό αγύρτες παντός είδους μας προετοιμάζουν σιγά σιγά για να εξοικειωθούμε με τη μοίρα μας.Επιστροφή στη λίστα αναρτήσεων

H EΛ.ΑΣ ιδιωτικοποιείται - 50 ευρω για ασ τυνομικο με σκυλο

H EΛ.ΑΣ ιδιωτικοποιείται - 50 ευρω για ασ τυνομικο με σκυλο

"Ενοικιάζεται" η ΕΛ.ΑΣ. Ιδιώτες μπορούν να νοικιάσουν από αστυνομικούς μέχρι ... ελικόπτερο

Το έργο της Αστυνομίας αποκτά εμπορική αξία. Τώρα όποιος μπορεί να διαθέσει χρήματα μπορεί να νοικιάσει από αστυνομικό μέχρι ελικόπτερο. Δείτε τον...τιμοκατάλογο

Με πρωτοφανής υπουργική απόφαση από τον Φ. Σαχινίδη και τον Μ. Όθωνα η ελληνική αστυνομία βάζει "ενοικιαστήριο".

Όπως αποκαλύπτει το "Πρώτο Θέμα", τη στιγμή που η εγκληματικότητα χτυπάει κόκκινο και οι πολίτες δε νιώθουν ασφαλείς ούτε στα ίδια τους τα σπίτια, η ΕΛ.ΑΣ πλέον"ενοικιάζεται" επίσημα και με τον νόμο στους έχοντες τη δυνατότητα να πληρώσουν.

Τι σημαίνει αυτό; Πως όποιος ιδιώτης έχει την οικονομική δυνατότητα μπορεί να πληρώσει για να νιώθει ασφαλής. Μάλιστα, ό,τι και όσοι ενοικιάζονται θα αφαιρούνται από τις δυνάμεις της αστυνομίας που θα προστατεύουν τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς.

Και αν όλα αυτά σας φαίνονται παράλογα, αρκεί να προστρέξετε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, όπου δημοσιεύτηκε πριν από λίγες ημέρες ακόμη και ο… τιμοκατάλογος των ενοικιάσεων της ΕΛ.ΑΣ.

Έτσι, οποιοδήποτε φυσικό πρόσωπο μπορεί να ενοικιάσει έναν απλό αστυνομικό από 30 ευρώ την ώρα αλλά και ελικόπτερο (!) με 1.500 ευρώ.

"Και αν είστε και καλός πελάτης, η Ελληνική Αστυνομία σάς κάνει και έκπτωση", αναφέρει το δημοσίευμα. Έτσι, προβλέπεται 15% έκπτωση για τη παροχή υπηρεσιών σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και σε φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Πληρώνοντας δε 20 ευρώ επιπλέον την ώρα, έχει τη δυνατότητα να επιλέξει μεταξύ μοτοσικλετιστή αστυνομικού ή αστυνομικού με εκπαιδευμένο σκύλο!

Παράλληλα, για όσους όλα αυτά φαίνονται λίγα μπορούν να νοικιάσουν από περιπολικά μέχρι λεωφορεία αλλά και ταχύπλοο.

Επίσης, η ΕΛ. ΑΣ διατίθεται και για την... έβδομη τέχνη καθώς με το ανάλογο τίμημα μπορούν να συμμετέχουν σε γυρίσματα ταινιών, ενώ οι αστυνομικοί μπορούν να παραστούν σε κάθε σας κοινωνική εκδήλωση (γάμους, βαφτίσεις κτλ)!

Σημειώνεται ότι τη περασμένη Δευτέρα, δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της κυβερνήσεως η κοινή απόφαση των Φ. Σαχινίδη και Μ. Όθωνα με θέμα "Παροχή υπηρεσιών της Ελληνικής Αστυνομίας προς τρίτους με καταβολή ανταλλάγματος", με την οποία το αστυνομικό έργο αποκτά εμπορική αξία.

Πηγη

Στις σελίδες του Φ.Ε.Κ. από 14823 έως 14826γ

Αρ. Φύλλου 888
21 Μαρτίου 2012

Η κατασκευή της συναίνεσης στην Ελλάδα του Μνημονίου

Η κατασκευή της συναίνεσης στην Ελλάδα του Μνημονίου 













Το 1922 ο Walter Lippmann επινόησε την «κατασκευή της συναίνεσης». Η έννοια αυτή περικλείει όλο τον διανοητικό, τεχνολογικό και οικονομικό εξοπλισμό που συμμετέχει στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης.


 Τα ΜΜΕ, η διαφήμιση, το μάρκετινγκ, οι ειδικοί με δημόσιο βήμα, οι πολιτικοί αποτελούν κομμάτια αυτής της μηχανής.


 Η κατασκευή της συναίνεσης, σύμφωνα με τον Lippmann, είναι απαραίτητη για τη διακυβέρνηση των σύγχρονών κοινωνιών γιατί, σε αντίθεση με την άμεση δημοκρατία, η αστική αντιπροσωπευτική δημοκρατία προϋποθέτει διαμεσολάβηση μεταξύ του λαού και των κυβερνώντων.


 Εξήντα έξι χρόνια αργότερα ο Edward S. Herman και ο Noam Chomsky οικειοποιήθηκαν την έννοια στο βιβλίο τους Manufacturing Consent.


 Κάνοντας μια ανάλυση της μαζικής επικοινωνίας υπό το πρίσμα της πολιτικής οικονομίας, έφτασαν στο συμπέρασμα ότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ τείνουν να διαμορφώνουν την συναίνεση προς την κατεύθυνση που..ευνοεί το ίδιο το οικονομικό και πολιτικό τους όφελος και όχι αυτό της κοινωνίας.




 Η τηλεόραση ως μηχανή κατασκευής συναίνεσης




 Η ελληνική τηλεόραση αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση μιας τέτοιας διαστροφής της δημόσιας σφαίρας.
Όπως είναι πλέον γνωστό και διαπιστωμένο επιστημονικά (βλέπε βιβλιογραφία στο τέλος του κειμένου), η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση αποτέλεσε τα τελευταία είκοσι χρόνια όχημα ενδυνάμωσης και περίπλεξης των δεσμών αλληλεξάρτησης μεταξύ της οικονομικής και της πολιτικής ελίτ του τόπου.


 Η χρήση της τηλεόρασης ως μέσο πίεσης προς το πολιτικό προσωπικό επέτρεψε στους ιδιοκτήτες της να συγκεντρώσουν πλούτο και επιρροή.


 Ως αντάλλαγμα για την προβολή και την ευνοϊκή μεταχείριση που εξασφάλισαν, οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας εκχώρησαν στους ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών προνόμια, δημόσια έργα, προμήθειες, “ειδικές” ρυθμίσεις κλπ.


 Παράλληλα, η τηλεόραση κατά πρώτο λόγο, αλλά και ο τύπος και δη ο περιοδικός (βλέπε περίπτωση Κωστόπουλου), κατασκεύασαν συναίνεση γύρω από το μύθο της “ισχυρής Ελλάδας” της υπερκατανάλωσης.


 Αυτός ο μύθος από τη μία εξυπηρετούσε τους κύριους χρηματοδότες των ΜΜΕ – δηλαδή τους διαφημιστές και τους διαφημιζόμενους – εξάπτοντας την καταναλωτική μανία των Ελλήνων και από την άλλη ενδυνάμωνε την πολιτική καθεστηκυία τάξη.




 Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα για τα κυρίαρχα ΜΜΕ




 Σήμερα, μετά τον κατακλυσμό της κρίσης, οι εκπρόσωποι των κυρίαρχων ΜΜΕ τάσσονται αναφανδόν υπέρ των μέτρων της Τρόικας και την κυβέρνησης. Στην προσπάθεια τους να διασωθούν, υιοθετούν τη ρήση “νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα”.


 Η κατασκευασμένη συναίνεση δεν περιέχει πια “ισχυρή Ελλάδα” αλλά έναν εκβιασμό που συνοψίζεται στο εξής δίλημμα: η ελληνική κοινωνία πρέπει να δώσει τη συγκατάθεση του σε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών, αλλιώς θα υποστεί το σοκ της χρεοκοπίας και της γενικευμένης εξαθλίωσης.


 Οι μέθοδοι της προπαγάνδας είναι γνωστές και έχουν χρησιμοποιηθεί και στο παρελθόν.


 Κάθε βράδυ εδώ και δυο χρόνια οι τηλεθεατές βομβαρδίζονται με έναν ορυμαγδό πληροφοριών υπό μορφή ακαταλαβίστικης νόβλανγκ (CDS, Euribor, ομόλογα, κούρεμα, spreads, Fitch, Moody’s, hedge funds, PSI, FSI κλπ.).


 Οι αντιφατικές δηλώσεις από απόκρυφους οικονομικούς αναλυτές, υπαλλήλους των Βρυξελλών και λοιπούς Ευρωπαίους πολιτικάντηδες διαδέχονται η μία την άλλη.


 Το μέλλον της χώρας κρέμεται κάθε τόσο από τα χείλη του Σόιμπλε, του Μπαρόζο, της Λαγκάρντ και του κάθε τυχάραπαστου Τροϊκανού.


 Αυτός ο πληθωρισμός της πληροφόρησης παρουσιάζεται χωρίς σύνδεση, εξήγηση ή εμβάθυνση με σκοπό να προκαλέσει σύγχυση, ψυχολογική πίεση και τελικά παραίτηση από κάθε προσπάθεια του κοινού να κατανοήσει το τι ακριβώς συμβαίνει.




 Η στρατηγική του φόβου




 Παράλληλα, σαν σενάριο χολυγουντιανής ταινίας δράσης, οι εξελίξεις διαδέχονται η μία την άλλη με καταιγιστικό ρυθμό. Η αγωνία κορυφώνεται πριν από τα Eurogroup της “τελευταίας ευκαιρίας”.


 Μετά από κάθε έγκριση νέου “σχεδίου διάσωσης” επέρχεται προσωρινή ανακούφιση, που όμως συνοδεύεται πάντα από επίπονα μέτρα κι άλλα Eurogroup και άλλα σχέδια διάσωσης…Κι έτσι η πολυπόθητη κάθαρση για τον κεντρικό ήρωα, δηλαδή τον Έλληνα πολίτη, παραμένει μετέωρη.


 Η αποτελεσματικότητα της στρατηγικής του φόβου φαίνεται από την αύξηση της τηλεθέασης των ενημερωτικών εκπομπών και των δελτίων ειδήσεων.


 Έχοντας απορριφθεί από μεγάλο κομμάτι της νεολαίας και των πολιτών με υψηλή μόρφωση, τα προγράμματα αυτά έχουν τεράστια διείσδυση στα κοινωνικά στρώματα με το χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο και στους ηλικιωμένους.


 Με άλλα λόγια, ο πληθυσμός που εξαρτάται περισσότερο από την τηλεόραση για την ενημέρωση του είναι και ο περισσότερο ευάλωτος στην χειραγώγηση του μέσου.




 Η κάλυψη του κοινωνικού κινήματος




 Την ίδια στιγμή το κοινωνικό κίνημα αντίστασης στα μέτρα είτε διαβάλλεται και λοιδορείται συστηματικά, είτε εκθειάζεται πατερναλιστικά για να χειραγωγηθεί ευκολότερα (βλέπε κίνημα της πατάτας).


 Το σημείο καμπής σε ότι αφορά την κάλυψη του κοινωνικού κινήματος από την τηλεόραση ήταν ο Μάης του 2011.


 Μέχρι τότε, κάθε διαδήλωση ή άλλη μορφή αντίστασης είτε αποσιωπούνταν εντελώς από τα κανάλια, είτε παρουσιαζόταν ως αρχαϊκή και λαϊκιστική ανωμαλία, είτε καταδικάζονταν ως δημιούργημα των “κουκουλοφόρων”.


 Όμως η δύναμη του κινήματος των Αγανακτισμένων αλλά και η αυξανόμενη κριτική όλο και μεγαλύτερης μερίδας του κοινού προς τα ΜΜΕ, ανάγκασε τους ταγούς της καθεστωτικής δημοσιογραφίας να αλλάξουν γραμμή.


 Πλέον, οι τηλέαστέρες δηλώνουν την κατανόηση τους ως προς την αγανάκτηση του κοινωνικού σώματος. Διαπιστώνουν επίσης τον άδικο και επιζήμιο χαρακτήρα των μέτρων που επιβάλλονται.


 Αφού λοιπόν εκφράσουν την “αλληλεγγύη” τους στα “νοικοκυριά και τους συνταξιούχους οι οποίοι “πλήττονται βάναυσα”, καταλήγουν στην υποστήριξη των μέτρων της Τρόικας και της κυβέρνησης αφού “δεν υπάρχει εναλλακτική λύση” !




 Η δημοσιογραφική ελίτ στην υπηρεσία των ισχυρών




 Μάλιστα η ταύτιση των κυρίαρχων ΜΜΕ με τις επιταγές των δανειστών είναι τέτοια που ένα πιο επιφανή μέλη της δημοσιογραφικής ελίτ, ο Παντελής Καψής, είναι πλέον κυβερνητικός εκπρόσωπος.


 Σε ένα ιδεατό στιγμιότυπο της ελληνικής τηλεόρασης ο Παντελής Καψής θα δεχόταν τις επίμονες ερωτήσεις του αδελφού του Μανώλη στα τηλεοπτικά παράθυρα σχετικά με την κυβερνητική πολιτική.


 Από την πλευρά τους οι αυστηροί σχολιαστές του Σκάι και του Αντέννα ζητούν την άμεση πάταξη και του τελευταίου φοροφυγά. Αποφεύγουν όμως να εξηγήσουν γιατί οι ιδιοκτήτες των εκδοτικών συγκροτημάτων στα οποία εργάζονται, με την ιδιότητα του εφοπλιστή, επωφελούνται από 56 κατοχυρωμένες φοροαπαλλαγές.


 Οι εισαγγελείς του Μεγάλου καναλιού καταδικάζουν την σπατάλη κρατικού χρήματος. Δεν λένε όμως ότι οι μισθοί τους πληρώνονται χάρη στα κέρδη των αφεντικών τους από δημόσια έργα και προμήθειες.


 Βέβαια όλοι οι τηλεαστέρες δεν βρίσκονται στο πλευρό της Τρόικας. Πολλοί από αυτούς εξελίσσονται σε “όψιμους αντιστασιακούς” υιοθετώντας ένα λαϊκιστικό και ψευδοπατριωτικό λόγο αντίστασης στους “ξένους κατακτητές”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γιώργος Τράγκας. Από τη μία κηρύσσει ανένδοτο πόλεμο ενάντια στη Μέρκελ και σε όλους αυτούς που ποδοπάτησαν την εθνική του υπόσταση. Από την άλλη αποσιωπεί ότι για χρόνια εισέπραττε εκατομμύρια ευρώ κρατικής διαφήμισης από την κυβέρνηση ΝΔ ως ανταμοιβή για την υποστήριξη του.




 Η κρίση ευκαιρία για μια άλλη δημοσιογραφία;




 Οι αντιδράσεις των μεγαλοδημοσιογράφων και των εκδοτών γίνονται ακόμη πιο σπασμωδικές από τη στιγμή που νιώθουν να χάνουν τον έλεγχο που ασκούσαν και στη μάζα των απλών δημοσιογράφων με πιέσεις, εκβιασμούς αλλά και υλικά ανταλλάγματα.


 Εν μέσω απολύσεων, μειώσεων μισθών (όταν και όπου αυτοί δίνονται) και κλεισίματος επιχειρήσεων, εκατοντάδες εργαζόμενοι στα ΜΜΕ ριζοσπαστικοποιούνται και αυτονομούνται. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτά του Άλτερ και της Ελευθεροτυπίας.


 Όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί έρχονται να ενισχύσουν εναλλακτικές μορφές ενημέρωσης: ιστολόγια, κοινωνικά δίκτυα, ανεξάρτητοι ενημερωτικοί ιστότοποι, διαδικτυακά ραδιόφωνα, νεόκοπα περιοδικά, απεργιακά φύλλα εφημερίδων…


 Μέσα στον καταιγισμό της κρίσης οι ανεξάρτητες πηγές ενημέρωσες που συνδυάζουν την δημοσιογραφία των πολιτών με αυτή των επαγγελματιών πολλαπλασιάζονται.


 Μια νέα δημόσια σφαίρα αναδύεται σταδιακά. Με δυσκολίες, προβλήματα, αδυναμίες αλλά με όρεξη δημιουργικότητα και ταλέντο εκατοντάδες ενεργοί πολίτες προσπαθούν να κατασκευάσουν μια νέα συναίνεση.


 Μια συναίνεση από τα κάτω στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος και της αλήθειας.








 ———–








 Βιβλιογραφία








 Chalkia Angélique, « De la presse et de ses journalistes en Grèce contemporaine », Les Cahiers du journalisme, No 8, décembre 2000.


 Anagnostou Dia, Psychogiopoulou Evangelia et Kandyla Anna, Does media policy promote media freedom and independence? The case of Greece, Hellenic Foundation for European and Foreign Policy (ELIAMEP).


 Reporters Sans frontières, “Ελλάδα: H κρίση, μία ευκαıρία γıα τον τύπο;“, Σεπτέμβριος 2011.


 Smyrnaios Nikos, « Quelle règlementation pour les médias en Europe ? Le cas de la loi d’application dite de « l’actionnaire principal » en Grèce », Les Enjeux de l’information et de la communication, 21 septembre 2005.


 Vovou Ioanna, « Histoire politique de la télévision en Grèce », Le Temps des médias, 2006/1, n° 6.


 Λέανδρος Νίκος, Πολιτική οικονομία των ΜΜΕ. Η αναδιάρθρωση της βιομηχανίας των μέσων στην εποχή της πληροφοριακής επανάστασης, Καστανιώτης, Αθήνα, 2000.


 Σμυρναίος Νικος, 2010, « Οικονομική συγκέντρωση και θεσμικό πλαίσιο στην ελληνική ιδιωτική τηλεόραση » στο Βώβου Ιωάννα (διεύθυνση), Ο κόσμος της τηλεόρασης : θεωρία, ανάλυση προγραμμάτων και ελληνική πραγματικότητα, Εκδόσεις Ηρόδοτος, Αθήνα, σελ. 141-174.








 Πηγή: smyrnaios.net


 Αναρτήθηκε από Praxis red