Επίθεση Χρυσαυγιτών στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος καταγγέλλει η οργάνωση ΟΡΜΑ

Κατιούσα

Τραμπούκικη επίθεση με λοστάρια καταγγέλλει η οργάνωση ΟΡΜΑ από χρυσαυγίτες που δραστηριοποιούνται στο δουλεμπορικό εργοδοτικό σωματείο της ΧΑ στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος. Σύμφωνα με τους καταγγέλλοντες, η επίθεση έγινε το μεσημέρι του Σαββάτου, όταν μέλη της οργάνωσης μοίραζαν φυλλάδια στους δρόμους της πόλης.
Η αστυνομία προχώρησε σε 22 προσαγωγές, ανάμεσά τους και μελών της ΟΡΜΑ, ενώ αναφέρεται συγκέντρωση ατόμων προς συμπαράστασή τους έξω από τη ΓΑΔΑ πριν λίγη ώρα. Υπενθυμίζεται πως δεν είναι η πρώτη φορά που η ΧΑ προβαίνει σε βίαιες επιθέσεις στην περιοχή, καθώς λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα το 2013 είχε σημειωθεί δολοφονική επίθεση κατά μελών του ΠΑΜΕ, από την οποία τυχαία μόνο δεν υπήρξαν θύματα.
Με πληροφορίες από naftemporiki.gr

Υπεξαίρεση πάνω από 5 εκατ. ανθρωπιστικής βοήθειας από ΜΚΟ της Εκκλησίας

Την ενοχή του Δημήτρη Φουρλεμάδη -πρώην επικεφαλής της ΜΚΟ της Εκκλησίας “Αλληλεγγύη”– εισηγήθηκε στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, η εισαγγελέας Έδρας Ιωάννα Τσάλη.
O Δ. Φουρλεμάδης δικάζεται με άλλους τρεις, κατηγορούμενος για απιστία και υπεξαίρεση μεγάλων ποσών από τα ταμεία της οργάνωσης, πριν περίπου δώδεκα χρόνια.
Σύμφωνα με την εισαγγελέα, πρέπει να κηρυχθεί ένοχος για την υπεξαίρεση σε συνδυασμό με την επιβαρυντική περίσταση του νόμου 1608/1950 περί καταχραστών του Δημοσίου, αλλά να μην εφαρμοστεί για τον κατηγορούμενο η συγκεκριμένη επιβαρυντική διάταξη σε ό,τι αφορά την απιστία στην υπηρεσία και να μετατραπεί η κατηγορία σε απλή απιστία κακουργηματικού βαθμού.
Η εισαγγελέας ζήτησε, επίσης, να κηρυχθεί ένοχη η πρώην διευθύντρια εσωτερικού ελέγχου της ΜΚΟ για την κατηγορία της απλής συνέργειας στις πράξεις του Φουρλεμάδη ενώ ζήτησε τη μετατροπή της κατηγορίας από κακουργηματικού βαθμού σε πλημμέλημα για τους άλλους δύο κατηγορούμενους, οικονομικούς επιθεωρητές της Εκκλησίας.
Όσον αφορά τους δύο οικονομικούς επιθεωρητές, σύμφωνα με την κ. Τσάλη, η κακουργηματική κατηγορία της ψευδούς βεβαιώσεως για την οποία δικάστηκαν θα πρέπει να μετατραπεί σε πλημμεληματικού βαθμού και ακολούθως να απαλλαγούν λόγω παραγραφής του αδικήματος.
Το παραπεμπτικό βούλευμα για την υπόθεση αναφέρει ότι ο Φουρλεμάδης ιδιοποιήθηκε παράνομα 5,6 εκατομμύρια ευρώ που είχαν πιστωθεί από το υπουργείο Εξωτερικών το 2005, για να σταλεί ανθρωπιστική βοήθεια στο Ιράκ, τα οποία φαίνεται να δαπανήθηκαν για άλλους σκοπούς και με παραστατικά που αφορούσαν ανάγκες της οργάνωσης. Το βούλευμα αναφέρεται επίσης και σε άλλες επιχορηγήσεις μικρότερων ποσών που είχαν δοθεί για φιλανθρωπικές αποστολές όπως και για ποσό 258.000 ευρώ που δόθηκαν ως αποζημίωση σε μεταφορική εταιρία, με την οποία είχε κλειστεί συμφωνία μεταφοράς πουλερικών, που όμως δεν έγινε διότι δεν είχε βρεθεί ούτε ο προορισμός της φιλανθρωπικής αποστολής αλλά ούτε και το εμπόρευμα.
Κατά την εισαγγελική λειτουργό στο δικαστήριο αποδείχθηκε ότι πράγματι επιχορηγήσεις που δόθηκαν στην “Αλληλεγγύη” από το υπουργείο Εξωτερικών για διάφορες φιλανθρωπίες, ιδιοποιήθηκαν παράνομα από τον εντολοδόχο και διαχειριστή της ΜΚΟ Δημήτρη Φουρλεμάδη. Όπως ανέφερε η εισαγγελέας στην αγόρευση της, ο άλλοτε επικεφαλής της ΜΚΟ ιδιοποιήθηκε παράνομα ποσό 5,1 εκατομμυρίων ευρώ από τα 5,6 εκατομμύρια ευρώ που ήταν η προκαταβολή χορηγίας του υπουργείου για αποστολή κατεψυγμένων πουλερικών σε Ζιμπάμπουε, Μαλάουι και Ερυθραία. Επίσης, η εισαγγελέας καταλόγισε στον Φουρλεμάδη και συνολικό ποσό 450.000 ευρώ από 5 διαφορετικές χορηγίες του ΥΠΕΞ από το 2005 ως το 2007.
Η εισαγγελέας αναφερόμενη σε “ανοίκειες πληρωμές” τόνισε ότι τα επίμαχα ποσά δαπανήθηκαν για ανάγκες της ΜΚΟ, πληρωμές σε επικοινωνιολόγους, μισθοδοσίες κ.α., ενώ τόνισε ότι όταν ζητήθηκαν πίσω τα χρήματα από το ΥΠΕΞ η “Αλληλεγγύη” δανείστηκε από γνωστό εφοπλιστή για να τα επιστρέψει. Ακολούθησε όπως είπε η εισαγγελέας νέα επιχορήγηση από το ΥΠΕΞ για αποστολή πουλερικών στο Ιράκ με την προκαταβολή της οποίας, ύψους και πάλι 5,6 εκατομμυρίων ευρώ, εξοφλήθηκε το δάνειο στον εφοπλιστή.
“Ο κατηγορούμενος Δημήτρης Φουρλεμάδης κινήθηκε δόλια”, είπε η εισαγγελέας και τόνισε ότι με τις πράξεις του παραπλάνησε το υπουργείο Εξωτερικών για να λάβει νέα επιχορήγηση.
Να σημειωθεί ότι, όπως αναφέρεται στο βούλευμα, το πρόγραμμα για το Ιράκ δεν εκτελέστηκε ποτέ καθώς η ποσότητα πουλερικών που προορίζονταν για τη φιλανθρωπική αποστολή εντοπίστηκαν αλλοιωμένα και κατασχέθηκαν. Το υπουργείο ζήτησε και πάλι πίσω τα χρήματα, συνολικά ποσό 6,4 εκατομμύρια ευρώ, χωρίς αυτή τη φορά να τα εισπράξει, ενώ προς ικανοποίησή του έχουν τεθεί σε καθεστώς δέσμευσης περιουσιακά στοιχεία της οργάνωσης αλλά και της Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

Απολογούμενοι και οι τέσσερις κατηγορούμενοι αρνήθηκαν όσα τους καταλογίζονται, ενώ ο Φουρλεμάδης στην απολογία του τόνισε πως δεν οικειοποιήθηκε χρήματα από τη ΜΚΟ και ότι διέθεσε όλα τα ποσά για ανάγκες της οργάνωσης. Είπε επίσης ότι “ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος έφερνε τα προγράμματα απευθείας από το ΥΠΕΞ. Όταν αρρώστησε ήταν πολιτική βούληση να μην ολοκληρωθεί το πρόγραμμα με τα κοτόπουλα”.

Για το Μακεδονικό ζήτημα

Κατιούσα

Αναδημοσιεύουμε από το σημερινό Ριζοσπάστη ένα ενδιαφέρον ντοκουμέντο του 95′, από ένα κείμενο του ΠΓ του ΚΚΕ, που είχε συζητηθεί εσωκομματικά στην Οργάνωση Περιοχής της Δυτικής Μακεδονίας, κι εξετάζει το ζήτημα τόσο ιστορικά, όσο και στη σημερινή του διάσταση.

Ορισμένες ιστορικές πλευρές του ζητήματος
Στην ελληνική, αλλά και στην παγκόσμια ιστοριογραφία, το «Μακεδονικό ζήτημα» αναφέρεται ως μέρος του γνωστού «Ανατολικού ζητήματος». Ομως, μεταξύ του «Ανατολικού» και του «Μακεδονικού ζητήματος» υπήρξε μια ουσιαστική διαφορά:
Το πρώτο ήταν, κυρίως, αγώνας των ευρωπαϊκών δυνάμεων για το διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το μοίρασμα των οθωμανικών εδαφών ανάμεσά τους. Το δεύτερο υπήρξε ένας αδυσώπητος αγώνας, διαπλεκόμενων διεκδικήσεων, τριβών και ένοπλων αναμετρήσεων, για την προσάρτηση των εδαφών του γεωγραφικού διαμερίσματος της Μακεδονίας, μεταξύ των γειτονευομένων με αυτό, βαλκανικών κρατών, που υποκινούνταν και ενθαρρύνονταν από τις τότε μεγάλες δυνάμεις, ανάλογα με τα συμφέροντά τους.
Το 1878, με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και τις αποφάσεις του Συνεδρίου του Βερολίνου, δίπλα στα τρία βαλκανικά κράτη που υπήρχαν (Ελλάδα, Σερβία, Μαυροβούνιο), εμφανίστηκε και ένα τέταρτο, η Βουλγαρία, που τα σύνορά της εκτείνονταν από τον Δούναβη έως το Αιγαίο. Μεταξύ των τεσσάρων αυτών βαλκανικών κρατών, εξακολουθούσε και μετά το 1878 να υπάρχει μια οθωμανική ζώνη, η οποία άρχιζε από την Κωνσταντινούπολη και εκτεινόταν μέχρι την Πρέβεζα και το Δυρράχιο και χώριζε τα νεοσύστατα βαλκανικά κράτη.
Κοινή, λοιπόν, επιδίωξη και των τεσσάρων βαλκανικών κρατών ήταν η απελευθέρωση των αλύτρωτων ομοεθνών τους, που ζούσαν σ’ αυτήν τη ζώνη, και η προσάρτηση αυτών των οθωμανικών εδαφών. Καθένα από αυτά τα κράτη έβλεπε με διαφορετικά κριτήρια τη σύνθεση του πληθυσμού της περιοχής: Οι Ελληνες έβλεπαν κυρίως Ελληνες, οι Βούλγαροι Βούλγαρους και οι Σέρβοι Σέρβους. Για τη δικαιολόγηση των διεκδικήσεών τους, καθένα από τα βαλκανικά κράτη χρησιμοποιούσε διάφορα επιχειρήματα ή προσχήματα.
Οπως είναι γνωστό, οι Σλάβοι κατέβηκαν στη Νότια Βαλκανική μετά τον 6ο μ.Χ. αιώνα.
Για πολλούς αιώνες οι πληθυσμοί της Μακεδονίας ζούσαν χωρίς σύνορα. Ερχονταν σε επαφή μεταξύ τους, συναλλάσσονταν και ανέπτυσσαν πολύμορφες σχέσεις. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, ένα μέρος του πληθυσμού – κυρίως στην ύπαιθρο – να μιλά τη σλαβική διάλεκτο. Ομως, στον ίδιο γεωγραφικό χώρο υπήρχαν και πληθυσμοί που μιλούσαν την ελληνική, την αλβανική (αρβανίτικη), την εβραϊκή, την αρμένικη, την τουρκική και την κουτσοβλάχικη ή αρουμανική. Υπήρχαν, επίσης, και πληθυσμοί που χρησιμοποιούσαν ένα μεικτό γλωσσικό ιδίωμα – κάτι μεταξύ βουλγαρικής και σερβικής γλώσσας, με πλήθος από αλβανικές, τουρκικές και ελληνικές λέξεις παραφθαρμένες. Ολα αυτά, βέβαια, δεν συνιστούν καμιά χωριστή «μακεδονική» γλώσσα. Είναι, επομένως, αντιιστορικοί και αvτιεπιστημονικοί oι ισχυρισμοί περί ύπαρξης χωριστής και μάλιστα ενιαίας «μακεδονικής» γλώσσας.
Ομως, ούτε η εθνολογική σύνθεση της επίμαχης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας δεν τεκμηριώνει επιστημονικά τους ισχυρισμούς περί ύπαρξης χωριστής «μακεδονικής» εθνότητας. Τέτοια εθνότητα δεν υπήρξε ποτέ. Υπήρχαν στη Μακεδονία πληθυσμοί ελληνόφωνοι – ελληνικής καταγωγής, Σλαβόφωνοι – σλαβικής καταγωγής (Σέρβοι, Βούλγαροι, Σλάβοι γενικά), Σλαβόφωνοι ελληνικής καταγωγής (γραικομάνοι), Αρβανίτες, Βλάχοι (Ελληνοβλάχοι και Ρουμανοβλάχοι), Τούρκοι, Αρμένηδες και Εβραίοι, αλλά σε καμιά περίπτωση χωριστή «μακεδονική» εθνότητα.
Το «Μακεδονικό ζήτημα» δεν υπήρξε απλά μια εθνικιστική διαμάχη, κυρίως ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία, όπως ισχυρίζεται η άρχουσα τάξη της χώρας μας (και όχι μόνο). Προϋπήρχαν της εθνικιστικής διαμάχης, αλλά και τη συνοδεύουν οξύτατα κοινωνικά προβλήματα. Η φεουδαρχική εκμετάλλευση, για παράδειγμα, των χριστιανικών πληθυσμών (Ελλήνων και Σλάβων), όχι μόνο από τους Οθωμανούς, αλλά και από το Πατριαρχείο, ώθησε ένα κομμάτι του πληθυσμού – κυρίως στην ύπαιθρο – στη Βουλγαρική Εξαρχεία, μετά την ανακήρυξή της. Απ’ την άλλη μεριά, η μία από τις δύο πολιτικές οργανώσεις των Σλάβων, η IMRO (Σεντραλιστές) – επηρεασμένοι από τους Ιταλούς Καρμπονάρους – πρόβαλε όχι μόνο αντιοθωμανικά, αλλά και αντιφεουδαρχικά συνθήματα (όπως η διανομή της γης) και επηρέαζε σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού, ενώ η επίσημη Ελλάδα και η άρχουσα τάξη (τόσο της Ελλάδας όσο και της Βουλγαρίας) έβλεπε με εχθρικό μάτι τέτοια συνθήματα.
Επομένως, η κοινωνικοπολιτική διάσταση του «Μακεδονικού ζητήματος» είναι εξίσου σημαντική, για να μην πούμε σημαντικότερη, από την εθνική, κάτι που η επίσημη Ιστορία διαστρεβλώνει κατάφωρα.
Οπως είναι γνωστό, ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος (1912) είχε ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση των υπόδουλων πληθυσμών των περιοχών της Ηπείρου, Μακεδονίας και Δυτ. Θράκης (καθώς και άλλων βαλκανικών περιοχών) από την οθωμανική σκλαβιά. Ομως, ως αποτέλεσμα των κυρίαρχων τάξεων της Βαλκανικής και της υποδαύλισης της εθνικής εχθρότητας και του σωβινισμού από τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις της εποχής, το 1913 ξέσπασε ανάμεσα στα βαλκανικά κράτη ο Β’ Βαλκανικός Πόλεμος, με τη λήξη του οποίου (Συνθήκη του Βουκουρεστίου) καθορίστηκαν τελεσίδικα τα σύνορα των βαλκανικών χωρών.
Από το γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας, η Ελλάδα πήρε το 51,57%, η Σερβία το 38,32% και η Βουλγαρία το 10,11%. Ας σημειωθεί ότι η νότια περιοχή, που περιήλθε στην Ελλάδα, ταυτιζόταν περίπου με τα όρια: Της λεγόμενης «ιστορικής» Μακεδονίας των κλασικών χρόνων, με μόνη διαφορά ότι μια μικρή λωρίδα παρέμεινε στη σερβική και βουλγαρική περιοχή.
Από τη διανομή, όμως, αυτή των μακεδονικών εδαφών, τα ζητήματα των εθνοτήτων και μειονοτήτων περιπλέχθηκαν, γιατί έξω από τα ελληνικά σύνορα έμειναν ελληνικοί και ελληνόφωνοι πληθυσμοί (π.χ. Μοναστήρι), ενώ, μέσα σ’ αυτά, παρέμεναν αρκετοί Σέρβοι, Βούλγαροι και Σλαβόφωνοι γενικά (π.χ. Δυτ. Μακεδονία). Αντίστοιχα συνέβη και μεταξύ Σερβίας και Βουλγαρίας.
Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά από αυτόν, πραγματοποιήθηκαν μια σειρά ανταλλαγές πληθυσμών μεταξύ των βαλκανικών χωρών, που επέφεραν ριζική αλλαγή στη σύνθεση του πληθυσμού της περιοχής. Ιδιαίτερα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η εθνολογική σύνθεση του ελληνικού χώρου της Μακεδονίας και της Θράκης άλλαξε ριζικά. Επομένως, η θέση του ΚΚΕ για «ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη» (στο πλαίσιο της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας) ήταν λαθεμένη, αφού δεν ανταποκρινόταν πια στην πραγματικότητα (όπως λαθεμένη ήταν και η θέση της 5ης Ολομέλειας του 1949). Η θέση αυτή ανακλήθηκε το 1935.
Την περίοδο του Μεσοπολέμου, οι εξελίξεις στην ελληνική πολιτική ζωή και ειδικότερα στο μακεδονικό χώρο έδειχναν ότι το παλιό «Μακεδονικό ζήτημα» έτεινε να εκλείψει αντικειμενικά.
Υπήρχαν, ωστόσο, μερικά γεγονότα, που συντελούσαν στη μεγαλοποίηση του ζητήματος και στην αναβολή της οριστικής επίλυσής του.
Συγκεκριμένα:
— Το Σεπτέμβρη του 1924 υπογράφηκε ελληνο-βουλγαρική συμφωνία (γνωστή ως «Πρωτόκολλο Πολίτη – Κάλφωφ»), που αναγνώριζε ότι όλοι οι Σλαβόφωνοι της Δυτ. Μακεδονίας ήταν βουλγαρικής καταγωγής. Αυτή η συμφωνία, η οποία προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στην Ελλάδα και διαμαρτυρία της κυβέρνησης της Γιουγκοσλαβίας, θα τους έδινε τη δυνατότητα να επικαλούνται δικαιώματα εθνικής μειονότητας, σύμφωνα με τις αρχές της Κοινωνίας των Εθνών.
— Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου (1936 – 1941) ακολούθησε πολιτική βίαιου εξελληνισμού των Σλαβόφωνων (οι οποίοι δεν είχαν όλοι βουλγαρική ή σερβική συνείδηση, αλλά, πολλοί από αυτούς, ελληνική ή και καμία εθνική συνείδηση, θεωρώντας τον εαυτό τους Σλάβους γενικά). Με αυστηρά διοικητικά μέτρα, απαγόρευσε να μιλούν το γλωσσικό τους ιδίωμα, με εξορίες και άλλες διώξεις, το μόνο που πέτυχε ήταν να σπρώξει ένα κομμάτι τους ψυχικά προς τη Βουλγαρία και ύστερα προς τη Γιουγκοσλαβία και την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Οταν άρχισε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, από το παλιό «Μακεδονικό ζήτημα» δεν υπήρχε άλλο ίχνος, παρά οι 80.000 – 100.000 Σλαβόφωνοι της Δυτ. Μακεδονίας, οι οποίοι, όπως προαναφέραμε, δεν ήταν κατ’ ανάγκη Σέρβοι ή Βούλγαροι, αλλά ήταν δυσαρεστημένοι από την ελληνική πολιτική της περιόδου 1936 – 1941.
Οταν οι Βούλγαροι φασίστες, σύμμαχοι του Αξονα, μπήκαν σαν κατακτητές στην ελληνική και σερβική Μακεδονία, προσπάθησαν να αξιοποιήσουν τους Σλαβόφωνους και, με ποικίλες μεθόδους, να επιφέρουν πληθυσμιακή αλλοίωση. Οταν, όμως, από το 1943 διαφάνηκε ότι ο πόλεμος θα λήξει με ήττα του Αξονα, αλλά και χάρη στην πατριωτική και διεθνιστική δράση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ (που αναγνώρισε την ιδιαιτερότητα αυτού του κομματιού του πληθυσμού), οι Σλαβόφωνοι άρχισαν να απεγκλωβίζονται από την επιρροή των Βουλγάρων και να προσχωρούν στις αντιστασιακές οργανώσεις του ΕΑΜ.
Το καλοκαίρι του 1944, επειδή κάποια τάγματα Σλαβόφωνων που υπάγονταν στον ΕΛΑΣ δεν υπάκουαν σ’ αυτόν, αλλά στους Γιουγκοσλάβους του Τίτο, ο ΕΛΑΣ αναγκάστηκε να τα απομακρύνει προς το γιουγκοσλαβικό έδαφος. Πολλοί από αυτούς, το 1945 (μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας), ξαναγύρισαν και εντάχθηκαν στις γραμμές του ΔΣΕ.
Το Γενάρη του 1949, η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, με εισήγηση του Ζαχαριάδη, για λόγους τακτικής, επανέρχεται στην παλιά θέση για «ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη». Η θέση αυτή ήταν λαθεμένη, αφού δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, και αποσύρθηκε λίγους μήνες αργότερα.
Με τη λήξη του εμφυλίου, ένα σημαντικό κομμάτι από τους Σλαβόφωνους έφυγε, σαν πολιτικοί πρόσφυγες, στις σοσιαλιστικές χώρες, ενώ ένα άλλο, ως αποτέλεσμα των διώξεων, αλλά και για οικονομικούς λόγους, έφυγε, σαν μετανάστες, στη Δυτ. Ευρώπη και ιδιαίτερα στον Καναδά και την Αυστραλία.
Το «Μακεδονικό ζήτημα», ως ζήτημα τριβών και διεκδικήσεων ανάμεσα στις γειτονικές χώρες, έπαψε να υπάρχει αντικειμενικά.
Στη Γιουγκοσλαβία, ωστόσο, μετά τη ρήξη του Τίτο με τη Σοβιετική Ενωση, διαμορφωνόταν ήδη μια εσωτερική πολιτική, που επρόκειτο να περιπλέξει τις ελληνο-βουλγαρο-γιουγκοσλαβικές σχέσεις τις επόμενες δεκαετίες. Οι Γιουγκοσλάβοι προωθούσαν την ιδέα να χαρακτηρίσουν τους κατοίκους του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας χωριστή «μακεδονική» εθνότητα (οι οποίοι ζούσαν όχι μόνο στο γιουγκοσλαβικό κομμάτι της Μακεδονίας, αλλά και στο ελληνικό και στο βουλγαρικό), που θα είχε το δικαίωμα να διεκδικήσει στο μέλλον ανεξάρτητη εθνική υπόσταση. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε μια προσπάθεια αναδρομικής ερμηνείας όλης της ιστορίας του Μακεδονικού χώρου, για να θεμελιωθεί η θεωρία της χωριστής «μακεδονικής» εθνότητας, με χωριστή γλώσσα, καταγωγή και ιστορία. Ουσιαστικά πρόκειται για συστηματική πλαστογράφηση της Ιστορίας, που μεταφέρθηκε και σε χώρες υποδοχής μεταναστών (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία).
Την πολιτική του Τίτο την ανέχτηκαν οι μετεμφυλιακές ελληνικές κυβερνήσεις και την υπέθαλψαν οι ιμπεριαλιστές, γιατί, μετά τη σύγκρουσή του με τη Σοβιετική Ενωση, μια τέτοια πολιτική εξυπηρετούσε τα σχέδιά τους για τη δημιουργία προβλημάτων στην περιοχή.
Πάντως, παρά τα όποια προβλήματα που υπήρχαν, χωρίς την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην περιοχή και το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, δεν ήταν δυνατόν από μόνα τους να αναβιώσουν το παλιό «Μακεδονικό ζήτημα», το οποίο ως ζήτημα εδαφικών διεκδικήσεων έπαψε να υπάρχει.

Πώς εκφράζεται το πρόβλημα σήμερα

Κυρίως χάρη στη φιλειρηνική πολιτική των σοσιαλιστικών χωρών και στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο, οι διαβαλκανικές σχέσεις, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (και ιδιαίτερα μετά την υπογραφή της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι), πέρασαν μια μακρόχρονη περίοδο συνεχούς βελτίωσης. Αναπτύχθηκαν σχέσεις φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στις βαλκανικές χώρες, με εξαίρεση την Τουρκία. Αποκορύφωμα αυτής της ανάπτυξης σχέσεων φιλίας και συνεργασίας υπήρξε η διαβαλκανική Διάσκεψη Κορυφής στο Βελιγράδι, το 1988.
Σε αυτό το πλαίσιο, το παλιό «Μακεδονικό ζήτημα» είχε αντικειμενικά εκλείψει. Για πάνω από 40 χρόνια οι γειτονικοί λαοί έζησαν μεταξύ τους ειρηνικά και ανέπτυξαν σχέσεις φιλίας και πολύμορφης συνεργασίας.
Υπήρχαν, ωστόσο, μερικά ζητήματα που σκίαζαν αυτές τις σχέσεις και που αποτέλεσαν την αντικειμενική βάση για την αναβίωση, μ’ έναν τρόπο – ύστερα από το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας – του λεγόμενου «Μακεδονικού ζητήματος».
Τέτοια ζητήματα ήταν:
— Η πολιτική των διακρίσεων και των διώξεων που ακολούθησε η άρχουσα τάξη της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο απέναντι στους Σλαβόφωνους, ιδιαίτερα τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Αυτή η πολιτική δεν βοηθούσε σημαντικό κομμάτι από τους Σλαβόφωνους να νιώσουν ισότιμοι πολίτες με τον υπόλοιπο πληθυσμό.
— Το πρόβλημα των πολιτικών προσφύγων, οι οποίοι, ως «μη Ελληνες το γένος» (σύμφωνα με τις σχετικές Υπουργικές Αποφάσεις), δεν είχαν το δικαίωμα και δεν έχουν ακόμα, όχι μόνο του επαναπατρισμού, αλλά και των απλών επισκέψεων.
— Η οικονομική καθυστέρηση της περιοχής (Ν. Φλώρινας και Καστοριάς, βόρειο τμήμα του Ν. Πέλλας, συνολικά η Δυτ. Μακεδονία), η οποία κατά κύριο λόγο οφειλόταν στη μετεμφυλιακή πολιτική της μισαλλοδοξίας και ενίσχυε το αίσθημα του πολίτη β’ κατηγορίας σ’ αυτές τις περιοχές.
— Η ίδια η πολιτική της Γιουγκοσλαβίας και ιδιαίτερα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτη από το Βελιγράδι, κυρίως μετά το 1985), που συνέχιζε να κάνει λόγο για «μακεδονική» εθνότητα και για καταπιεσμένες μειονότητες στην ελληνική και βουλγαρική Μακεδονία.
— Η αξιοποίηση και υπόθαλψη του προβλήματος από τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, ιδιαίτερα στις κοινότητες των μεταναστών.
Με την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων, άνοιξε ο δρόμος για την ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση στα Βαλκάνια και την επιβολή της «Νέας Τάξης». Τα μέσα αυτής της επέμβασης ήταν πολύμορφα: Από την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» μέχρι την ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση. Ενα από τα βασικά ήταν η αξιοποίηση και υπόθαλψη των (υπαρκτών και ανύπαρκτων) μειονοτικών ζητημάτων και η καλλιέργεια του εθνικισμού.
Ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας ήταν, πριν απ’ όλα, αποτέλεσμα αυτής της επέμβασης. Υπήρχαν υπαρκτά προβλήματα στις σχέσεις των πρώην Γιουγκοσλαβικών Δημοκρατιών (αποτέλεσμα, σε μεγάλο βαθμό, της στρεβλής ανάπτυξης του σοσιαλισμού), αλλά, δίχως την ιμπεριαλιστική επέμβαση, δεν θα διαλυόταν η Γιουγκοσλαβία.
Οι ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων (τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ), αλλά και των άλλων πολιτικών δυνάμεων, πλην ΚΚΕ, είναι τεράστιες, μιας και συνταυτίστηκαν με την πολιτική του ιμπεριαλισμού.
Ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας αναζωπύρωσε, μ’ έναν τρόπο, το «Μακεδονικό ζήτημα», κυρίως σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της χώρας μας με την ΠΓΔΜ, την έξαρση του εθνικισμού, αλλά και προβλήματα που δημιουργήθηκαν στην περιοχή μας.
Οταν δημιουργήθηκε το νεοσύστατο κράτος της ΠΓΔΜ, οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας, πλην ΚΚΕ, αλλά και διάφοροι άλλοι κύκλοι (Εκκλησία, πανεπιστημιακοί, ΜΜΕ κ.ά.) καλλιέργησαν έναν άκρως επικίνδυνο εθνικισμό, πρόβαλαν εδαφικές διεκδικήσεις και προχώρησαν στην αδιέξοδη πολιτική της ονοματολογίας, πολιτική που όξυνε ακόμα περισσότερο τα προβλήματα που υπήρχαν.
Απ’ την άλλη μεριά, η κυβέρνηση των Σκοπίων και διάφοροι εθνικιστικοί κύκλοι στην ΠΓΔΜ, έχοντας την υποστήριξη των ιμπεριαλιστών, πρόβαλαν έντονα το ζήτημα της αναγνώρισης «μακεδονικής» εθνότητας (και αντίστοιχα αλύτρωτης «μακεδονικής» εθνικής μειονότητας στο έδαφος της ελληνικής Μακεδονίας), εδαφικών διεκδικήσεων κ.ά.
Σε αυτό το πλαίσιο, ένα (μικρό σχετικά) κομμάτι των Σλαβόφωνων της περιοχής μας πρόβαλε το αίτημα της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των «ντόπιων Μακεδόνων» και της αναγνώρισης «μακεδονικής» εθνικής μειονότητας. Δειλά στην αρχή, πιο έντονα στη συνέχεια.
Η κίνηση αυτή, σε μεγάλο βαθμό τροφοδοτούμενη από την έξαρση του εθνικισμού και με την καθοδήγηση ξένων κέντρων, έγινε προσπάθεια να βρει πολιτική έκφραση. Ετσι, δημιουργήθηκε η οργάνωση «ΜΑΚIΒΕ – Ουράνιο Τόξο», η οποία κατέβηκε αυτόνομα στις τελευταίες βουλευτικές (ανεξάρτητος υποψήφιος), ευρωβουλευτικές και νομαρχιακές εκλογές του 1994 (ψηφοδέλτιο). Η εκλογική της επιρροή είναι μικρή (5,38% στις ευρωεκλογές, 3,30% στις νομαρχιακές) και, πάντως, μικρότερη απ’ ό,τι και οι ίδιοι υπολόγιζαν. Το επικίνδυνο, όμως, δεν είναι αυτό. Το επικίνδυνο είναι ότι η κίνηση αυτή εξυπηρετεί αντικειμενικά τα αποσταθεροποιητικά σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, οι οποίοι την κατευθύνουν και την ενισχύουν πολύμορφα (οικονομικά και πολιτικά). Οι περισσότεροι από αυτούς που ακολουθούν την κίνηση αυτή είναι άτομα καταπιεσμένα και παρασυρμένα. Ομως, τα ηγετικά της στελέχη, πολλά με ύποπτο πολιτικό παρελθόν, παίζουν ρόλο ύποπτο, δεν κρύβουν τις διασυνδέσεις τους με τους Αμερικανούς και κινούνται σε θέσεις εθνικιστικές και αντικομμουνιστικές.
Οπως και να ‘χει, γίνεται μια συστηματική προσπάθεια να διαμορφωθεί σ’ ένα τμήμα των Σλαβόφωνων «μακεδονική» εθνική συνείδηση και να αναβιώσει το παλιό «Μακεδονικό ζήτημα». Απ’ την άλλη μεριά, οι ελληνικές κυβερνήσεις με την αδιέξοδη πολιτική τους, με την καλλιέργεια του εθνικισμού και την ταυτόχρονη υπόκλισή τους στα κελεύσματα της EE και των ΗΠΑ, με το να μην επιλύονται υπαρκτά προβλήματα, με το εμπάργκο κ.λπ., δεν βοηθούν στην επίλυση του προβλήματος. Αντίθετα, το συντηρούν και το οξύνουν.

Οι θέσεις του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή, κατήγγειλε την ιμπεριαλιστική επέμβαση στα Βαλκάνια και αποκάλυψε το ρόλο του ιμπεριαλισμού (τόσο της EE όσο και των ΗΠΑ) στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Αντιτάχθηκε στην αδιέξοδη πολιτική της ονοματολογίας και στο κύμα εθνικισμού και πατριδοκαπηλείας που καλλιεργούσαν οι αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις. Κάλεσε την κυβέρνηση να προβάλει αντιστάσεις στους διεθνείς οργανισμούς όπου συμμετέχει η Ελλάδα και να αναλάβει φιλειρηνικές πρωτοβουλίες στην περιοχή. Τόνισε την ανάγκη της ανάπτυξης ενός πολύμορφου φιλειρηνικού κινήματος μέσα στο λαό, του μόνου ικανού για να βάλει φρένο στον εθνικισμό και στα σχέδια του ιμπεριαλισμού.
Σχετικά με τις σχέσεις της χώρας μας με την ΠΓΔΜ: Για μας το κύριο δεν είναι το όνομα. Για μας το κύριο ζήτημα είναι η ύπαρξη εγγυήσεων, σε ό,τι αφορά το απαραβίαστο και την ασφάλεια των συνόρων, καθώς και τη μη ύπαρξη εδαφικών, μειονοτικών και άλλων διεκδικήσεων από καμιά πλευρά. Η οικοδόμηση μέτρων εμπιστοσύνης, ώστε οι γειτονικοί λαοί να ζήσουν ειρηνικά και ν’ αναπτύξουν σχέσεις φιλίας και συνεργασίας, Είμαστε αντίθετοι στο εμπάργκο κατά του γειτονικού κράτους και, από την πρώτη στιγμή, προτείναμε απευθείας συνομιλίες, χωρίς τη διαμεσολάβηση των ιμπεριαλιστών.
Σχετικά με το ζήτημα των μειονοτήτων, γενικά:
Πιστεύουμε ότι πρέπει να αποτελούν γέφυρα φιλίας ανάμεσα στους λαούς και όχι να αξιοποιούνται για τη δημιουργία τριβών και διεκδικήσεων. Είμαστε αντίθετοι σε κάθε μορφή εθνικής, θρησκευτικής, φυλετικής, γλωσσικής, κοινωνικής και άλλης καταπίεσης και απαιτούμε πλήρη σεβασμό των δικαιωμάτων τους.
Σχετικά με το πρόβλημα που υπάρχει στην περιοχή μας. Η θέση μας είναι ξεκάθαρη: Υπάρχουν Σλαβόφωνοι. Υπάρχει πληθυσμός σλαβικής καταγωγής. Ολοι είναι Ελληνες πολίτες και πρέπει να αντιμετωπίζονται ισότιμα. Είμαστε αντίθετοι σε κάθε μορφής διάκριση σε βάρος τους και την αντιπαλεύουμε όπου και στο βαθμό που υπάρχει. Υποστηρίζουμε τον ελεύθερο επαναπατρισμό των πολιτικών προσφύγων που στερούνται αυτό το δικαίωμα «λόγω γένους». Υποστηρίζουμε την κατάργηση του εμπάργκο, το άνοιγμα των συνόρων και την ανάπτυξη σχέσεων φιλίας και ισότιμης συνεργασίας με τους γείτονές μας. Υποστηρίζουμε, γενικότερα, την οικονομική, την κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής.
Δεν είναι σωστό όμως να δεχτούμε την ύπαρξη «μακεδονικής» εθνικής μειονότητας, για τους εξής λόγους:
Σύμφωνα με τη μαρξιστική αντίληψη «Εθνος είναι ιστορικά διαμορφωμένη σταθερή κοινότητα ανθρώπων, που εμφανίστηκε πάνω στη βάση της κοινότητας της γλώσσας, του εδάφους, της οικονομικής ζωής και της ψυχοσύνθεσης που εκδηλώνεται στην κοινότητα του πολιτισμού». Με βάση αυτήν την αντίληψη, δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος (και αντίστοιχα ύπαρξη μακεδονικής εθνικής μειονότητας, ως κομμάτι αυτού του έθνους που έμεινε έξω από τα σύνορά του). Στο γεωγραφικό έδαφος της Μακεδονίας διασταυρώθηκαν πάρα πολλοί λαοί, γλώσσες και πολιτισμοί, που, για πολλούς αιώνες, έζησαν δίχως σύνορα και ανέπτυξαν μεταξύ τους πολύμορφες σχέσεις. Μετά την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού, η γεωγραφική Μακεδονία χωρίστηκε στα τρία και κάθε λαός ακολούθησε τον δικό του δρόμο ανάπτυξης. Οι τάσεις αυτές ενισχύθηκαν από τις γενικότερες εξελίξεις των τελευταίων 80 χρόνων. Μάλιστα, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι λαοί έζησαν και σε διαφορετικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Επομένως, είναι αντιεπιστημονικοί οι ισχυρισμοί για ύπαρξη «μακεδονικού» έθνους και, μάλιστα, από αρχαιοτάτων χρόνων. Το έθνος δεν δημιουργείται ούτε στο δουλοκτητικό σύστημα, ούτε στη φεουδαρχία. Είναι προϊόν κυρίως των καπιταλιστικών σχέσεων. Αλλά ούτε και όλοι οι Σλαβόφωνοι έχουν ταυτόσημη εθνική συνείδηση. Η γλώσσα, από μόνη της, δεν προσδιορίζει το έθνος, αν λείπουν και τα άλλα στοιχεία που προαναφέραμε (και, πριν απ’ όλα, η κοινωνικοοικονομική βάση).
Η αλήθεια είναι ότι γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια να διαμορφωθεί σ’ ένα τμήμα των Σλαβόφωνων «μακεδονική» εθνική συνείδηση. Είναι μια προσπάθεια που συνειδητά επιδιώκει να δημιουργήσει προβλήματα, στο πλαίσιο της πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε». Τελευταία, μάλιστα, λανσάρεται, από κύκλους των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και με τα ψηφίσματα της ΔΑΣΕ η ιδέα του «αυτοπροσδιορισμού». Ομως υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια που προσδιορίζουν σε ποιο έθνος ή σε ποια πληθυσμιακή ομάδα ανήκει κάποιος. Εξάλλου, η Ευρωπαϊκή Ενωση, οι ιμπεριαλιστές γενικότερα επιδιώκουν, απ’ τη μια μεριά, τη δημιουργία μικρών και αδύναμων κρατών στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη (και όχι μόνο), πραγματικών δορυφόρων τους, και, από την άλλη, την ενίσχυση των φυγόκεντρων τάσεων στο εσωτερικό των χωρών – μελών, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο στόχος για αποδυνάμωση των εθνικών κρατών που παραδοσιακά υπήρχαν, για να προχωρήσει η πολιτική ενοποίηση της EE, με τη δημιουργία ενός αυταρχικού ομοσπονδιακού υπερκράτους, υπό την απόλυτη κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών.
Ενας ακόμη λόγος που υποστηρίζουμε κάτι τέτοιο είναι και το γεγονός ότι τυχόν αναγνώριση «μακεδονικής» εθνικής μειονότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, θα αποτελέσει, έτσι κι αλλιώς, το πρώτο βήμα για την αμφισβήτηση των συνόρ

“Καθίστε κάτω να μιλήσουμε κ. Βενιζέλο…” – Μια απεργία των εργατών στον ηλεκτρισμό από τα χρόνια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου

Κατιούσα

Παίρνοντας την αφορμή από την επικαιρότητα, αντιγράφουμε και δημοσιεύουμε μια αναφορά στο συνδικαλιστικό κίνημα στον κλάδο των εργατών στον ηλεκτρισμό, στις αρχές του περασμένου αιώνα, όταν δεν υπήρχε ακόμα ΔΕΗ. Η αναφορά αυτή είναι αποσπάσματα από τις “Αναμνήσεις” του Α. Στίνα, που ασφαλώς δεν ήταν ιστορικός, ούτε και θετικά διακείμενος απέναντι στο κομμουνιστικό κίνημα, συνεπώς οι περιορισμοί αυτοί οφείλονται να λαμβάνονται υπόψη -πχ στην κρίση που κάνει στο τέλος του αποσπάσματος. Ωστόσο, έχει μεγάλο ενδιαφέρον η μάλλον άγνωστη ιστορία που διηγείται για μια απεργία στον κλάδο, που μπορούσε να βυθίσει την πρωτεύουσα και το κτίριο της Βουλής στο σκοτάδι, απαιτώντας και πετυχαίνοντας να συνομιλεί με το Βενιζέλο, και να κάμπτει την αδιάλλακτη αλαζονεία του τελευταίου απέναντι στην εργατική τάξη και τις οργανώσεις της. Για αυτό και κρίναμε σκόπιμη και χρήσιμη τη δημοσίευσή της.

Οι πιο συνειδητοί, οι πιο μαχητικοί και οι πιο καλά οργανωμένοι εργάτες σ’ αυτά τα χρόνια στην Αθήνα και στον Πειραιά ήταν οι ναυτεργάτες, οι μηχανουργοί, οι τσιγαράδες, οι τραμβαγέρηδες και οι εργάτες ηλεκτρισμού (παραγωγή, συντήρηση, κίνηση). Αυτοί οι τελευταίοι είχαν με μια σειρά επιτυχών απεργιών πραγματοποιήσει πολύ σοβαρές (με τα μέτρα της εποχής) κατακτήσεις. Εκτός από τα υψηλά ημερομίσθια (πάντα με τα μέτρα της εποχής) και τις υποφερτές συνθήκες εργασίας, το Ταμείο τους Αλληλοβοήθειας (ταμείο προ παντός για τους ασθενείς) το χρηματοδοτούσε η Εταιρία, δίχως καμία δική του επιβάρυνση και δίχως κανένα δικαίωμα ελέγχου σ’ αυτό από την Εταιρία ή το κράτος. Επίσης ο πρόεδρος του Συνδικάτου σ’ όλο το διάστημα της προεδρείας του βρισκόταν σε άδεια με πλήρεις αποδοχές. Δηλαδή τον πλήρωνε κι αυτόν η Εταιρία δίχως να εργάζεται.
Όλοι γενικά οι εργάτες ηλεκτρισμού ήταν ενεργά μέλη του Συνδικάτου. Κι από τους τεχνίτες και τους εργάτες του εργοστασίου παραγωγής, οι περισσότεροι είχαν κατά καιρούς περάσει από το κόμμα. Δύο απ’ αυτούς, ο Μ. Σιδέρης και ο Γ. Παπανικολάου ήταν από τους ιδρυτές του ΚΚΕ και είχαν διατελέσει μέλη της Κεντρικής του Επιτροπής. Οι απεργίες τους, πάντα απροειδοποίητες, ήταν από τα πιο μεγαλειώδη και πιο συγκλονιστικά γεγονότα της εποχής. Η Αθήνα και ο Πειραιάς βυθίζονταν στο σκοτάδι, τα τραμ και ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος σταματούσαν στις γραμμές. Στο εργοστάσιο μπέρδευαν τα καλώδια με τρόπο που αυτοί μονάχα ήξεραν να τα ξεμπερδέψουν και τοποθετούσαν παντού πινακίδες με την προειδοποίηση “Προσοχή κίνδυνος-θάνατος”. Κανείς και ο πιο ειδικός δεν τολμούσε να τα πλησιάσει. Οι απεργοί ήταν συγκεντρωμένοι έξω από το εργοστάσιο ή στα γραφεία του συνδικάτου έτοιμοι να επέμβουν.
Δεν είναι ίσως σε πολλούς γνωστό ένα πολύ χαρακτηριστικό για τη δύναμη των εργατών επιεσόδιο με το Βενιζέλο: Το διοικητικό Συμβούλιο του συνδικάτου ζητάει επιμόνως να γίνει δεκτό από το Βενιζέλο σε ώρα ακατάλληλη, νύχτα και ενώ η νεκραναστημένη Βουλή του 1915 συνεδρίαζε. Φανερά εκνευρισμένος ο Βενιζέλος το δέχεται σε μια από τις αίθουσες της Βουλής, αλλά δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν όσα ήθελαν να του πουν και αυτός τους διακόπτει με τη δήλωση: “απορρίπτονται δίχως συζήτηση” και κινείται προς την έξοδο. Με την τελευταία του λέξη όμως σβήνουν τα φώτα της Βουλής και μαζί με τα φώτα της Βουλής σβήνουν και όλα τα φώτα της Αθήνας και του Πειραιά. Ατάραχος και ήρεμος ο Παπανικολάου, ο πρόεδρος του συνδικάτου, ένας τετραπέρατος τύπος, βγάζει από την τσέπη του ένα σπαρματσέτο, το ανάβει και λέει με πολλή επισημότητα στο Βενιζέλο: “καθίστε κύρε πρόεδρε και ας συνεχίσουμε τη συζήτηση”. Φυσικά ο Βενιζέλος έμεινε, τα αιτήματα έγιναν δεκτά και μόνο τότε τα φώτα ξανανάψανε.
Και όμως αυτοί οι ίδιοι οι εργάτες, που οι περισσότεροί τους είχαν περάσει από το κόμμα, καταλήξανε ύστερα από μερικά χρόνια στα πιο συντηρητικά στοιχεία του κινήματος. Όταν η επιχείρηση πέρασε από τον Πολογιώργη στην Πάουερ, οι κατακτήσεις των εργατών κατοχυρωθήκανε νομικά σ’ όλα τα επίσημα έγγραφα της μεταβίβασης και της σύμβασης με το δημόσιο και την Πάουερ. Αλλά αυτή η κατοχύρωση ίσχυε μόνον για τους εργάτες που εργάζονταν κατά τη σύμβαση και όχι για όσους θα προσελάμβανε η Πάουερ κατόπι. Και η Πάουερ προσέλαβε αμέσως κατόπι εκατοντάδες νέους εργάτες με μεροκάματα πείνας και δίχως τα προνόμια που χαίρονταν πολλοί. Το συνδικάτο όχι μόνο δεν προσπαθούσε να ισχύουν και για τους νέους εργάτες οι κατακτήσεις των παλιών, αλλά αρνιόταν να τους δεχτεί και στο συνδικάτο. Όλες οι προσπάθειες του κόμματος για να αλλάξει στάση το συνδικάτο, είχαν αποτύχει. Εγώ με την ιδιότητα του γραμματέα της Περιφερειακής Πειραιά το 1927-28 πολλές φορές το είχα θέσει στην αρκετά πολυμελή φράξια των ηλεκτροτεχνιτών, αλλά αυτοί ήταν ανένδοτοι. Είχαν οι άνθρωποι εξασφαλίσει μια προνομιούχα θέση σε σχέση με τους άλλους εργάτες και δεν είχαν καμία διάθεση να την διακινδυνεύσουν από λόγους αλληλεγγύης με τους άλλους εργάτες. Εκείνο που έπρεπε να κάνει ένα επαναστατικό κόμμα ήταν να διαγράψει τους ηλεκτροτεχνίτες μέλη του και να τους καταγγείλει και στιγματίσει στην εργατική τάξη. Αυτό όμως δεν έγινε.

ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΑ αιμοδοσία

ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΩΝ <<ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ>> Την Κυριακή 27 Μαίου και ώρα 10.00-1.00μ.μ έχουμε αιμοδοσία. Παρακαλούμε τους εθελοντές αιμοδότες για την παρουσία τους.Επίσης, να μην ξενυχτήσουν και να μην μπεκροπιούνε το Σάββατο το βράδυ.

Αποκαλύπτονται οι πλάτες των νεοναζί: “Ο Μπαλτάκος είναι βαμμένος Χρυσή Αυγή” (sms+videos)

Μαρία Παρέντη

Ανάμεσα στα πολλά νέα στοιχεία που αναγνώστηκαν στο δικαστήριο και στοιχειοθετούν την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης, διαβάστηκαν και μηνύματα του κατηγορούμενου βουλευτή Ηλιόπουλου, στα οποία αποκαλύπτεται η συνεργασία του Μπαλτάκου με τη ναζιστική οργάνωση και οι συναντήσεις του με ηγετικά στελέχη της πριν τη δολοφονία Φύσσα. Ο Ηλιόπουλος δεν διστάζει να χαρακτηρίσει τον Μπαλτάκο “βαμμένο Χρυσή Αυγή”.
Δειτε τα μηνύματα με ημερομηνία 21/8/2013, λίγες βδομάδες πριν τις επιθέσεις στο ΠΑΜΕ και στον Παύλο Φύσσα:

Τα μηνύματα αυτά, καθώς και αντίστοιχες επικοινωνίες που προκύπτουν από το κινητό Κασιδιάρη, “καίνε” το βίντεο που δημοσιοποίησε ο τελευταίος με τη γνωστή μυστική συνομιλία, αφού αποδεικνύουν ότι ο Μπαλτάκος ήταν συνεργάτης της ναζιστικής συμμορίας.

Την “από τα παλιά” σχέση Μιχαλολιάκου-Μπαλτάκου είχε εξάλλου αποκαλύψει ο πρώτος και σε ομιλία του στη Βουλή, επιχειρώντας να “εκθέσει” τον (πρώην) συνεργάτη του.

Αναγνώριση των ψεκασμένων ειδήσεων!

Ξεκινώ μια προσπάθεια να καταδείξω πως λειτουργεί ο φασιστικός διαδικτυακός μηχανισμός της παραπληροφόρησης και της διασποράς ψεκασμένων ειδήσεων, που από το 2008 και μετά το ξέσπασμα της κρίσης στις ΗΠΑ έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις.

Ο σκοπός των εμπνευστών αυτών των άρθρων δεν είναι πάντα προφανής. Αυτό που προσπαθούν να πετύχουν πέρα από την εσκεμμένη παραπληροφόρηση είναι η δημιουργία κλίματος ενάντια σε ανθρώπους ή και ομάδες που είναι διαχρονικά στοχευμένες από τους φασίστες.

Ο βαθύτερος στόχος όμως είναι άλλος κι αρκετά πιο επικίνδυνος:

Η δηλητηρίαση της λογικής των προοδευτικών και κυρίως των νέων ανθρώπων ενισχύοντας τα ανθρωποφαγικά αντανακλαστικά τους κι η μαζική υιοθέτηση φασιστικών κι εθνικιστικών επιχειρημάτων, κάνοντας την προπαγάνδα του συστήματος και των φασιστών πιο εύκολη και ταυτόχρονα ολοένα και πιο δύσκολη την αντιμετώπιση και τη συσπείρωση του λαού σε ταξικό προσανατολισμό.

Κι εδώ ισχύει το ΑΞΙΩΜΑ:

«Όσο μεγαλύτερο το ψέμα, τόσο πιο πιστευτό γίνεται!»

Μέσα από τις ίδιες ιστοσελίδες που μπορεί να είναι ακόμα κι αθλητικές, εμφανίζονται πολλές φορές άρθρα καθαρά πολιτικού χαρακτήρα που έχουν ως στόχο να συσκοτίσουν τις αιτίες της δομικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού παρουσιάζοντας ως φταίχτες τους πολιτικούς γενικά, τους 300 της βουλής, τα λαμόγια, τους δημόσιους υπαλλήλους, τους μικρομαγαζάτορες, τους μετανάστες κτλ κτλ.

Γενικά τέτοιου είδους άρθρα έχουν σαν πυρήνα την διαστρεβλωμένη αιτία της παγκόσμιας κρίσης, που παρουσιάζεται όχι ως δομικό φαινόμενο του συστήματος, που επαναλαμβάνεται μάλιστα κάθε 20-30 χρόνια,

αλλά σαν κάτι το τοπικό, σαν κάτι το ιδιαίτερο, σαν μια συνωμοσία κάποιων σκοτεινών και αόρατων «κέντρων» που πίσω τους κρύβονται οι ξένοι, οι εβραίοι, οι προδότες του «έθνους», οι κομμουνιστές κτλ,

και που όλοι αυτοί συνεργάζονται με οργανώσεις με εντελώς αποκρυφιστικό τρόπο λειτουργίας έχοντας ως στόχο να πλήξουν μόνο τους Έλληνες, το «Ελληνισμό» και τον «Ορθόδοξο πολιτισμό» γενικότερα.

Τέτοια άρθρα βρίθουν από «αποκαλύψεις» που είτε είναι εντελώς ψευδείς κι είναι δύσκολο για κάποιον με λίγες γνώσεις να διασταυρώσει, είτε είναι κατασκευασμένες ειδήσεις ή δηλώσεις, που πάλι πρέπει να αφιερώσεις πολύτιμο χρόνο για να αποδείξεις την παντελή αναξιοπιστία τους.

Κάθε τέτοιο άρθρο διαπνέεται από την γκεμπελική προπαγάνδα:

«Πες, πες, στο τέλος κάτι θα μείνει».

Η μαζική και συντονισμένη διάδοση – από συγκεκριμένες σελίδες – τέτοιων άρθρων ή «ειδήσεων» – χωρίς καμιά απολύτως εξακρίβωση – δεν είναι ούτε τυχαία ούτε ασυνείδητη ή «ερασιτεχνική».

Γίνεται κατά συρροή κι εξακολούθηση σχεδόν πάντα από τα ίδια σάιτ πού μάλιστα χαίρουν ευρείας αποδοχής.

Δεκάδες «δημοσιογραφικές» ιστοσελίδες αναλαμβάνουν ως εργολαβία το έργο αυτό, που τις πιο πολλές φορές έχει φασιστική ή κρυφο-φασιστική πηγή κι η οποία πρέπει οπωσδήποτε, για ευνόητους λόγους να αποκρυφτεί.

Το «παράδοξο» εμφανίζεται όταν τέτοιες ειδήσεις αναπαράγονται κι από αρκετά σάιτ που έχουν «αντιφασιστικό» προφίλ, αλλά αυτό δείχνει πως λειτουργούν σαν δούρειος ίππος, σαν φερετζές, για να περνάνε τα μηνύματα πιο εύκολα και πιο στοχευμένα.

Με το που θα εμφανιστεί για πρώτη φορά ένα τέτοιο άρθρο, το πολύ μέσα σε μια – δύο ώρες δεκάδες τέτοια σάιτ θα την αναπαράξουν, δίνοντας το καθένα ως αρχική πηγή το άλλο κι έτσι δεν φαίνεται πουθενά η πραγματική (φασιστική) προέλευση.

Μέσα σε 12 ώρες μεγάλα ειδησεογραφικά μέσα αναπαράγουν αυτούσια την είδηση χωρίς κανέναν έλεγχο, καμιά διασταύρωση και πάντα τα άρθρα αυτά εμφανίζονται ανώνυμα!

Μετά τη βρώμικη δουλειά της περαιτέρω διάδοσης αναλαμβάνουν οι «ψεκασμένοι» χρήστες στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (facebook κυρίως αλλά και tweeter) και φτάνει η αναπαραγωγή να γίνεται ακόμα κι από τα αθώα-θύματα της κρυφο-φασιστικής προπαγάνδας.

Ο μηχανισμός είναι πολύ συγκεκριμένος και πατάει σχεδόν πάντα σε κάποιον από τους παρακάτω άξονες:

• Σε θεωρίες συνωμοσίας
• Στην Αρχαιολατρεία – Αρχαιοπληξία
• Στους ήρωες του 1821
• Στην ελληνική «ανωτερότητα»
• Σε «προφητείες»
• Στο θρησκευτικό φανατισμό
• Στην «αγάπη» προς την «πατρίδα»
• Στα συναισθήματα οργής και απογοήτευσης που διακατέχουν το λαό και περισσότερο τους μικροαστούς

Ακόμα ένα χαρακτηριστικό τέτοιων ψεκασμένων ειδήσεων είναι η υπερπροβολή της Ρωσίας (ξανθό γένος), του Πούτιν (εμφανίζεται πάντα ως σύμμαχος και προστάτης των ορθόδοξων λαών), του Αγίου Όρους (ειδικά οι μονές που είναι ρωσικής επιρροής) και τώρα τελευταία και του Τράμπ.

Η φρασεολογία των ψεκασμένων τίτλων είναι επίσης χαρακτηριστική κι έχει καταντήσει λίγο έως πολύ τετριμμένη.

Τίτλοι ειδήσεων με λέξεις ή φράσεις όπως: «ΣΟΚ», «ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ», «Θα τρίβετε τα μάτια σας», «Δείτε τώρα», «Έκτακτη είδηση», «Συμβαίνει τώρα», «Φρίκη» και άλλες παρόμοιες φράσεις παραπέμπουν περισσότερο στην περιέργεια και στο κουτσομπολιό παρά στη λογική των αναγνωστών.

Τις περισσότερες φορές η μασκαρεμένη «είδηση», είτε είναι απλά υπερβολική, είτε πλήρως παραπλανητική.

Κι έχει ως κύριο σκοπό το γρήγορο κέρδος της σελίδας από διαφημίσεις, από την απότομη αύξηση της επισκεψιμότητας, μέσω της εκβίασης των αναγνωστών να κάνουν κλικ (click farming).

Αυτός ο τρόπος προβολής είναι σχετικά ακίνδυνος, αλλά μας κοστίζει χρόνο και δεν προσφέρει καμιά ουσιαστική πληροφορία!

Όταν όμως οι παραπάνω εκφράσεις συνδυαστούν με μια από τις παρακάτω φράσεις ή λέξεις τότε η «είδηση» είναι 100% από κρυφο-φασιστική εώς ανοιχτά φασιστική πηγή και μάλιστα χωρίς καμιά απολύτως εξαίρεση!

Μεγάλη προσοχή

Σε άρθρα, βίντεο και εικόνες που χρησιμοποιούν τις παρακάτω λέξεις ή φράσεις:

• Νέα Τάξη Πραγμάτων (για Καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό ούτε λόγος)
• Έθνος (για αστική ή εργατική τάξη ούτε λόγος)
• Έλληνες ή Ελληνική Φυλή (παντελής απουσία ταξικού διαχωρισμού και πάντα σε αντιπαράθεση με τους ξένους)
• Δείτε το πριν το κατεβάσουν! (αλήθεια πότε είδατε κάτι και μετά κατέβηκε;)
• Να γιατί! (εξήγηση από τις «σχολές» Λιακόπουλου, Βελόπουλου και Πλεύρη)
• Λάθρο ή Λαθρομετανάστες (αυτομάτως χτυπά το θύμα)
• Κατάλαβες τώρα γιατί; (με μεγάλη δόση αλαζονείας)Ισλαμοφασισμός (προσπάθεια να κρύψουν την φασιστική ιδεολογία των συντακτών)
• Διαδώστε!! (Κρίμα τέτοιο σανό να το φάμε μόνοι μας, μη μας πουν και μονοφαγάδες)
• Κατοχική κυβέρνηση
• Δοσίλογη κυβέρνηση
• Πατριώτη (πάντα σε αντιπαράθεση με τους «προδότες»)
• Μεταπολίτευση
• Ξεπουλάνε την Πατρίδα
• Προδότες του έθνους (γενικά και αόριστα, πάλι χωρίς ταξικό διαχωρισμό)
• Αφύπνιση ή Ξυπνάτε (μιλούν σαν πεφωτισμένοι)
• Συνέλληνες (Μια λέξη πραγματικά βγαλμένη στα χρόνια της κρίσης, για γέλια)

Τέτοιες ιστοσελίδες είναι δεκάδες κι εδώ θα αναφέρω μονάχα τις πολύ «βαριές» περιπτώσεις από την δική μου εμπειρία (σε παρένθεση οι ιδιοκτήτες ή οι διευθυντές):

Makeleio.gr (Στέφανος Χίος)
protothema.gr (Θ. Αναστασιάδης)
Newsit.gr (Ν. Ευαγγελάτος)
parapolitika.gr (B. Μαρινάκης)
zoogla.gr (Μ.Τριανταφυλλόπουλος)
Newsbomb.gr (Δ. Γιαννακόπουλος)
palo.gr
kwloxaneio.gr
parakato.gr
katoxika.gr
hellas-now.gr
kalimeraellada.gr
pronews.gr
veteranos.gr
orthodoxia.gr
freepen.gr
Βήμα Ορθοδοξίας
olympia.gr
fimes.gr
Deiteto.gr
Αετός Αποκάλυψης
Sygklonistiko.gr
Ξυπνάτε ρε
Press.gr
Hellasforce.com

Αθλητικά σάιτ όπως:

Gazetta.gr (Ροδόλφος Οντόνι)
Sport-fm.gr (Γ. Αλαφούζος)
Sport24.gr (Π.Διαμαντόπουλος)

Βέβαια στο διαδίκτυο υπάρχουν και κάποιες -δυστυχώς όμως ελάχιστες- ιστοσελίδες οι οποίες ασχολούνται αποκλειστικά με την επαλήθευση ή την κατάρριψη των ψεκασμένων ειδήσεων με την πιο γνωστή από αυτές τη «Ελληνικές απάτες» ellinikahoaxes.gr, (χωρίς κι αυτή να αποφεύγει τα λάθη)

Σαν υπεύθυνοι χρήστες του διαδικτύου λοιπόν, είναι σίγουρα καλύτερο να αναπαράγουμε ειδήσεις για τις οποίες είμαστε απολύτως βέβαιοι για την ισχύ τους και τις έχουμε διασταυρώσει.

Αποφεύγουμε να κοινοποιήσουμε μια είδηση που αποσκοπεί μόνο στο να διεγείρει τα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ μας σε βάρος της αλήθειας και της λογικής.

Με τον τρόπο αυτό προστατεύουμε τις επαφές μας, αλλά και αξιοπιστία μας.

Καλύτερα λοιπόν είναι να μειώσουμε την ποσότητα των κοινοποιήσεων και να αρχίσουμε να δίνουμε μεγαλύτερη έμφαση στην ποιότητα.

Με αυτό τον τρόπο βάζουμε ένα σοβαρό εμπόδιο στην φασιστική ιδεολογική διασπορά και πάμε ένα βήμα μπρος την υπόθεση της ενημέρωσης των φίλων μας.

Κι όταν διαπιστώσουμε ότι μια ιστοσελίδα παραπλανεί συστηματικά τους αναγνώστες της, η ΜΟΝΗ τιμωρία που επιβάλλεται και την πονά πραγματικά, είναι η δημόσια καταγγελία της κι η οριστική διακοπή της επισκεψιμότητας.

Μόνο έτσι θα περάσουμε το μήνυμα στους διαχειριστές της ότι δεν πρέπει να μας βλέπουν ως πρόβατα, που μας πουλάνε σανό, αλλά ως σκεπτόμενοι άνθρωποι που αξίζουμε κάθε σεβασμό.

Σύνταξη 3.102 ευρώ (καθαρά) στη χήρα του σμηναγού Μπαλταδώρου - Δεν ήταν εργάτης ούτε «σκουπιδιάρης»

Δεν ήταν εργάτης που έπεσε από τη σκαλωσιά, δεν ήταν ναυτικός που πνίγηκε, δεν ήταν «σκουπιδιάρης» να σκοτωθεί όταν το σαπάκι απορριματοφόρο του Δήμου έπεσε σε γκρεμό. «Έπεσε στο καθήκον», λες και οι υπόλοιποι σκοτώθηκαν ενώ έκαναν σκι ή όταν προσέκρουσε το κότερό τους σε κάποια ξέρα της Καραϊβικής.

Γι' αυτό και οι χήρες των πρώτων θα υποχρεωθούν να ζήσουν χωρίς καμία σύνταξη, όπως είχε πει και ο Βερύκιος «να στρώσουν τον κώλο τους να δουλέψουν» ενώ η χήρα του Γιώργου Μπαλταδώρου ο οποίος κάρφωσε ένα Μirage επειδή έπαθε βέρτικο, σύμφωνα με ανακοίνωση της Ένωσης Απόστρατων Αξιωματικών Αεροπορίας, θα λάβει ως σύνταξη το ποσόν των 3.102 ευρώ καθαρά.

Και φυσικά και ορθώς η χήρα του Μπαλταδώρου έπρεπε να λάβει αυτή τη σύνταξη, την ίδια ωστόσο ακριβώς έπρεπε να λαμβάνουν οι οικογένειες κάθε εργαζόμενου ή εργαζόμενης που χάνει τη ζωή του εξ αιτίας της εργασίας του, και μάλιστα κατά κανόνα χωρίς ο ίδιος να φταίει γι' αυτό αλλά επειδή οι εργοδότες θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους με όσο γίνεται λιγότερα «περιττά» έξοδα, με πρώτα φυσικά «περιττά» τα μέτρα ασφαλείας.

Στην ανακοίνωση της ΕΑΑ γίνεται λόγος (και πολύ σωστά) για την ανάγκη προστασίας των οικογενειών «και ειδικά των παιδιών» που μένουν πίσω. Και που κανένας εργάτης δεν την έχει εξ αιτίας των μνημονίων (και όχι μόνον). Το να κάνεις συνεπώς ειδική επίκληση στην εξαίρεση των Μνημονίων που ευνοεί τον δικό σου κλάδο, ως να ανήκεις σε μια ανώτερη φυλή που χρήζει ειδικής μεταχείρισης, είναι μάλλον έξω από κάθε ηθική αν όχι και ο απόλυτος ορισμός της συντεχνιακής αθλιότητας.

Η ανακοίνωση:

«Με αφορμή τον άδικο χαμό του πιλότου μας, Σγού (Ι) Μπαλταδώρου Γεωργίου, μας γνωρίζεται από το ΓΛΚ/ΤΜΗΜΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ, ότι σύμφωνα με το ν. 4387/16, άρθρο 4, παρ. 2(ε), η σύνταξη της συζύγου με τα δύο τέκνα αυτής, θα διαμορφωθεί στο μικτό ποσό των 3.300€, μείον 6% υπέρ υγειονομικής περίθαλψης 198€ και πληρωτέο ποσό 3.102€ (ΣΥΝΤΑΞΗ ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΟΥ ΒΑΘΜΟΥ ΓΕΕΘΑ)”.

Ο χαμός ενός ανθρώπου δεν μπορεί να καλυφθεί ούτε με το χρυσάφι όλου του κόσμου. Από την άλλη οι οικογένειες που μένουν πίσω πρέπει να συνεχίσουν τη ζωή τους.

Ειδικά τα παιδιά. Και γι’ αυτό η οικονομική τους στήριξη είναι απαραίτητη.

Οι πεσόντες εν υπηρεσία και ένεκα αυτής σύμφωνα με το νόμο Κατρούγκαλου δεν υπόκεινται στις μνημονιακές κρατήσεις.

Γι’ αυτό και η οικογένεια του Σμηναγού έχει κι άλλα δικαιώματα για τα οποία έχει ενημερωθεί».

Μέσα στ’ όνειρο

Κατιούσα

Διήγημα της Έλλης Αλεξίου, γραμμένο το 1938, μέσα στη μεταξική δικτατορία. Από τα λιγότερο γνωστά. Ευαίσθητη γραφή, τρυφερή και τολμηρή ματιά για ένα θέμα που ακόμα και στις μέρες μας εξακολουθεί να είναι ταμπού, την ψυχική αρρώστια.
Διαβάζοντας το σήμερα μετά από τόσα χρόνια ο κάθε αναγνώστης μπορεί να διακρίνει συμβολισμούς και υπαινιγμούς σχετικούς με τον περιορισμό της ανθρώπινης ελευθερίας, την εξόντωση των πουλιών από τους κυνηγούς, την καταστροφή της φύσης και να προβληματιστεί για το μέγεθος της ψυχικής επαφής και της κατανόησης στις σχέσεις των ανθρώπων.

Μέσα στ’ όνειρο

Τι  σημασία έχει πως δεν το κατάλαβε κανείς. Η ίδια μια φορά το κατάλαβε, πως περνούσε μια βαρειάν αρρώστια. Μπορεί μάλιστα για απόδειξη να σας φέρει και μάρτυρα ένα γνωστό της, να σας το πιστοποιήσει και κείνος πως από την πρώτη, την κατάπρωτη στιγμή την ήξερε την αρρώστια της. Ήτανε μεσημέρι και γύριζε από τη δουλειά της, φορτωμένη τετράδια, που τονέ συνάντησε ακριβώς απόξω από το ξενοδοχείο απέναντι στο Δημαρχείο.
– Σε χάσαμε! της είπε. Τι γίνηκες;
– Ναι…αλήθεια…Χάθηκα…
Κ’ ύστερα δείχνοντας τα τετράδια:
– Αλλά ξέχασα πως άρχισε πάλι η δουλειά σας. Φρίκη! κι όλα αυτά για διόρθωση! και πήρε και ξεφύλλισε δυό – τρία. Μα το καθένα θα σου τρώει είκοσι λεπτά…
– Τα τρώει …Τι σημασία έχει…δε μου φταίνε τα παιδιά, ούτε τα τετράδια τους, που χάθηκα. Είναι που είμαι άρρωστη.
– Άρρωστη; Τι έχετε; Δε σας φαίνεται.
– Περνάω κάποιαν αρρώστια της ψυχής…
Ήτανε της ψυχής γι’ αυτό δεν τη μάντεψε κανένας. Οι γύρω και οι γιατροί, γυρεύουνε συμπτώματα, θένε να δούνε· ν’ ακούσουν· να μετρήσουν· ως εκεί φτάνει η ικανότητά τους. Ό,τι απόκριση τούς δώσουνε τα θερμόμετρα, τα στηθοσκόπια και οι ραδιοακτίνες τη βάζουνε κάτω, ανοίγουνε ύστερα τα βιβλία τους και βρίσκουνε την αρρώστια. Έχει όμως εκατομμύρια άλλες αρρώστιες, που αυτοί μήτε τις φαντάζονται. Οι πολλές, οι περίεργες, οι άξιες λόγου, δε βρίσκονται καταγραμμένες πουθενά.
Την ήξερε λοιπόν και την παρακολουθούσε σ’ όλη της την πορεία βήμα προς βήμα. Συχνά μάλιστα μονολογούσε: «να’ χω το νου μου, να μη χάσω τίποτα· που αν γιάνω, να καθήσω καμιάν ώρα να τη γράψω. Είναι τόσο αλλόκοτη, σίγουρα κανένας άλλος πάνω στη γη δεν την έχει περάσει· και δε θα πρέπει με κανέναν τρόπο να πάει χαμένη, πρέπει να μείνει χάριν της επιστήμης».
Μα σήμερα βλέπει πως η επιθυμία της θα μείνει ανεκπλήρωτη, γιατί κάτι που δοκίμασε να εξιστορήσει έχει ειρμό και λογική, μόνο όσο βαστάνε τα συμπτώματα. Ύστερα…τίποτα. Αιτία είναι, που τον καιρό της κρίσης έπαθε η ίδια μιαν αφαίρεση, ένα σκοτείνιασμα του λογικού, ένα ανακάτωμα. Όλα μπερδεύονταν μπροστά στα μάτια της. Γεγονότα, εποχές, ανθρώποι…κ’ έτσι ανακατεμένα κι αξεδιάλυτα απομείνανε στην ανάμνησή της.
Πρώτο και κύριο ενώ, δίχως καμιάν αντίρρηση, είναι ένας άνθρωπος που ζει μέρα νύχτα μέσα στην πολιτεία και διαγκωνίζεται μέρα νύχτα με συνανθρώπους του κ’ ενώ είναι ώριμη στα χρόνια, όλο τον καιρό της αρρώστιας είχε την εντύπωση πως ζει μέσα σ’ ένα δάσος. Πως γύρισε χρόνια και χρόνια πίσω και πως δεν την έλεγαν πια Ανθή, παρά Βάντα. Και το δάσος δεν έχει άγρια θηρία ούτε ήμερα. Είναι όμως γεμάτο από απειρία πουλιών σε απερίγραπτη ποικιλία: μικρά, μεγάλα, αποδημητικά, που έρχονταν και φεύγανε, πολύχρωμα και μονόχρωμα, ωδικά και υδρόβια, με κείνα τα ξέχωρα ποδάρια τους, τα ενωμένα με τη μεμβράνη, τις μακρυές γάμπες και τη μακρυά μύτη. Και το δάσος, τόπους – τόπους, είχε λίμνες και βαλτόνερα με βούρλα και καλαμιώνες, άσυλα για τις πάπιες και τις μπεκάτσες. Η Ανθή θυμάται τη διαμονή της μέσα στο δάσος και την πιάνει δέος φοβερό! Σε κάθε λεπτό αντίκρυζε κυνηγούς, που βημάτιζαν  ύπουλα με σηκωμένα τα όπλα, που σκόπευαν, έτοιμοι να χτυπήσουν, κι ολημερίς δεν άκουγε παρά πυροβολισμούς, που διασταυρώνονταν δεξιά κι αριστερά της. Η ατμόσφαιρα ήτανε γεμάτη από επιθανάτια σκουξίματα πουλιών, κι άμα σήκωνε το κεφάλι της ψηλά, δεν έβλεπε παρά πουλιών διαδρομές, που σα διάττοντες γεμίζανε το στερέωμα πετώντας από κορφή σε κορφή δεντρού κι από πύκνωμα σε πύκνωμα. Η Ανθή πίστευε πως ήρθε η συντέλεια του καιρού για κείνη και για το φτερωτό κόσμο. Κ’ ενώ όλα αυτά τα τρυφερά πλάσματα επικαλούνταν τη βοήθειά της φωνάζοντάς της: Βάντα! Βάντα! αυτή ένιωθε να’ ναι ένα αδύναμο, ξυπόλυτο, κατάξανθο πραματάκι, ξεχασμένο σ’ αυτή την απλωσιά, τρομοκρατημένος, που κινδύνευε και το ίδιο και κρυβόταν από δω και ζάρωνε από κει, μην την πάρει καμιά σφαίρα! Χάμω σε πολλά σημεία η γης ήτανε κόκκινη από αίμα πουλιών που χτυπήθηκαν, μα είχαν τη δύναμη να κάμουν ακόμη μερικά βήματα, ως να κρυφτούν κάτω απ’ τους θάμνους και να ξεψυχήσουν εν ειρήνη…
Πώς γινότανε να ζει τούτη τη διπλή ζωή ανάμεσα δάσους και πόλης; Πώς μπόρεσε να γυρίσει τόσα χρόνια πίσω; Είναι αλήθεια πως το γύρισμα ήτανε τραγικό· γιατί κάθε δευτερόλεπτο είχε την επίγνωση, πως χάνονται πολύτιμα χρόνια έτσι, δίχως επανόρθωση. Αν και σ’ ονειροφαντασία, είχε ζωηρή τη συναίσθηση για τα αξιολάτρευτα χαμένα νιάτα! Έτρεχε πάνω – κάτω σαστισμένη, σαν παιδί που αποζητάει μάνα, που δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει! Και σαν συχνά στην έξαλλή της τρεχάλα, άκουγε πυροβολισμό, κι αντιλαμβανότανε ψηλά πως ένας διάττοντας πάει να σβήσει χτυπημένος, συνερχότανε για μια στιγμή, τον παρακολουθούσε στα τραγικά στερνά κι αδέξιά του φτερουγίσματα, ψηλά στον αιθέρα, ώσπου στα κατατελευταία γινότανε ένα τοσοδά πραματάκι άψυχο, που τραβούσε πια ίσια κατά κάτω, δίχως προσπάθεια κι αντίσταση, και μάλιστα βιαστικό, στο ξαναγύρισμά του στη γη. Άπλωνε τότες η Ανθή με χτυποκάρδι τις παλάμες της, κ’ έτρεχε, ζυγιάζοντας με το μάτι το σημείο της πτώσης, όπως έκανε παιδί παίζοντας με το τόπι, και κατάφερνε πάντα ν’ αδράξει το σκοτωμένο πουλί στον αέρα! Γέμιζε η φούχτα της από ένα ζεστό, ναι ολόζεστο, πουπουλένιο πτωματάκι, ποικιλόχρωμο: χρυσάφι, πράσινο ή γαλάζιο κ’ ήτανε μαρτυρικό τον καιρό της κρίσης να νιώθει τα δάχτυλά της αιματοβαμμένα και να της φαίνεται, πως έχουνε μεταβληθεί σε μικροσκοπικά φέρετρα…Η ιδέα τούτη τόσο της είχε καρφωθεί, που τα δάχτυλά της είχανε χάσει τη σταθερότητά τους κι άμα έκανε να τ’ απλώσει, τρεμούλιαζαν!…
Κ’ ένα πρωινό, δεν ξέρει πώς, ξεθαρρεύτηκε κομμάτι κι ανοίχτηκε σ’ ένα ξέφωτο· και ξαφνικά ούτε κατάλαβε το πότε, ούτε το από πού, ήρθε ίσια κατά πάνω της μια σφαίρα, που της διαπέρασε το στέρνο πέρα για πέρα…ακούμπησε τα χέρια της στο σημείο της πληγής, κλονίστηκε κ’ έπεσε. Απόμεινε πολλή ώρα χάμω σωριασμένη, ενώ τα πουλιά διασταυρώνονταν πάντα από πάνω της και επικαλούνταν τη βοήθειά της: Βάντα! Βάντα! Άμα σηκώθηκε, παρατήρησε τα χέρια της: περίεργη πληγή! Πέρα ως πέρα! είπε σιγανά, κι όμως ούτε σταγόνα αίμα δε φαίνεται πουθενά…Τραβήχτηκε γυρεύοντας ένα μέρος πιο σκιασμένο να φυλαχτεί. Πονούσε κ’ έτρεμε· μα έπρεπε κάπως να φυλαχτεί, μη δεχτεί κει στο ξέφωτο και δεύτερη σφαίρα, γιατί είχε δει πλήθος φορές πουλί να το χτυπάει ο κυνηγός απανωτά δυό και τρεις φορές, ενώ από την πρώτη κιόλας σφαίρα ήτανε πληγωμένο!…Τα πόδια της είχανε ματώσει από τα κλαδιά και τις πέτρες, μα δεν τους έδινε σημασία. Την πονούσανε, προτού πάρει κείνη τη σοβαρή πληγή του στήθους, μα τώρα αυτά τα μικροπράγματα θα κοίταζε; Κι όλο φυλαγόταν· όλο κι οπισθοχωρούσε. Κόντευε πια να κρυφτεί πίσω απ’ τα σκίνα, όταν ξάφνου, ακριβώς όπως στα πουλιά, δέχτηκε συγχρόνως, από δυό, αντίθετες όμως, μεριές, δυό ακόμη σφαίρες ίσια πάνω στο στέρνο, που κι αυτές τη διαπεράσανε πέρα για πέρα! Ξεκινούσαν από διαφορετικά σημεία, μα κι αυτό δεν είναι φαινόμενο πρωτοφανέρωτο. Η Ανθή το είχε δει κι αυτό πολλές φορές να γίνεται στα πουλιά! Δυό και τρεις κυνηγοί να σμίγουνε και να χτυπούνε το ίδιο θήραμα. Και ύστερα μάλιστα να συνερίζονται για το τίνος η σφαίρα είχε δόσει το καίριο χτύπημα, το θανάσιμο πλήγμα, σε ποιον ανήκε η τιμή του θανάτου!…
Κανένας δεν μπορεί να πει πόσον καιρό να’ μεινε αναίσθητη κάτω από τα σκίνα! Κανένας δεν ήτανε παρών, που να είδε και να ξέρει να πει.
Να ήτανε η ζωή στο δάσος ονειροφαντασία, που τη ζούσε μονάχα τις νύχτες; Μα σήμερα, μετά την αρρώστια, βρίσκεται να ξέρει πλήθος πράματα για τα πουλιά. Διδάσκεται άραγε κανείς μέσα στα όνειρά του; Ίσως. Αν δεν ήτανε μια αρρώστια, κ’ είχε τότε διατηρήσει το λογικό της, θα μπορούσε να ξέρει στα σίγουρα με ποιον τρόπο μπήκαν στο μυαλό της αυτά τα πράματα, για τα ταξιδέματα και τα έθιμα των πουλιών. Ξέρει να διηγηθεί ιστορίες για την ερωτική τους πίστη και τα τσαχπίνικα πετάγματα του καθενός. Ξέρει ακόμη να σου μιλήσει για τους εχθρούς τους. Έμαθε τα μυστικά των ντουφεκιών και του μπαρουτιού, και τα κυνηγετικά σύνεργα τής είναι οικεία…Πώς γίνεται ένα τέτοιο θαύμα; Στη ζωή της, στην πολιτεία που έζησε, τα είδη αυτά τής είναι άγνωστα κι ανύπαρχτα. Πού τα σπούδασε λοιπόν; σε ποιον κόσμο;
Η μυρουδιά του πεύκου και του θυμαριού, όλο κείνο τον καιρό της αγωνίας, στέκει στην όσφρησή της ανακατωμένη με τη μυρουδιά του μπαρουτιού. Το έδαφος χάμω ήταν γεμάτο από αδειανά, σκόρπια φυσέκια και πούπουλα. Οι απάγγιες λακούβες ήσανε γεμάτες φτερά, και τα χαμόκλαδα δίνανε την εντύπωση σαν φυτείες μπαμπακιού τον καιρό της συγκομιδής, σάμπως τα πούπουλα να ήσαν ο καρπός τους. Κι αλλού πάλι οι πλούσιες απλωμένες στρωμνές των φτερών προσφέρονταν  κλίνη στ’ αδειανά, αχρηστεμένα φυσέκια, θύματα και θύτες αγκαλιασμένοι στον αιώνιον ύπνο! Τα πούπουλα μέσα στο αθώο, παιδιάτικο, μυαλό τους είχανε ξεχάσει την ιστορία της γενιάς τους.
Η Ανθή προσπερνώντας και βλέποντάς τα μονολογούσε: «Ώστε έτσι συμβαίνει! Για τα θύματα της ζωής, δεν υπάρχει σωτηρία καμιά; Και μετά θάνατο παίζουνε τον ίδιο άχαρο ρόλο;…μα όχι!» Και πλησίαζε, κ’ έστελνε στο κενό ένα μάταιο μάθημα: «Μα επιτέλους λίγη αξιοπρέπεια! έλεγε στα πούπουλα. Λίγη ντροπή! Τούτα κατέστρεψαν όλη σας τη γενιά κι’ ακόμη τα χαϊδολογάτε, ντροπή! αηδία!»
Ύστερα αλάφρωνε τα πούπουλα από το βάρος των φυσεκιών και σηκώνοντάς τα ψηλά τα σκόρπαγε στον αέρα: «εσάς, τους έλεγε, άλλος είναι ο προορισμός σας».
Η ατμόσφαιρα όλον ‘κείνο τον καιρό ήτανε, θυμάται βαρειά και σκοτεινή. Έμοιαζε να’ ναι φθινόπωρο. Ένα ατέλειωτο φθινόπωρο. Τα σύννεφα ήσανε μαύρα, βαριά από βροχή, μα δεν έβρεχε. Η βροχή είναι ανασασμός κι’ απελευθέρωση και τέτοιο δε συνέβηκε. Σ’ όλα τα γύρω ζούσε και παραμόνευε αγωνία θανάτου. Όλα γύρευαν να γλιτώσουν, να σωθούν. Τα κραξίματα και τα σκουξίματα των πουλιών ήσανε φοβισμένα και πένθιμα. Ο φτερωτός κόσμος ζούσε μόνο ψάχνοντας για καταφύγιο. Η Ανθή έλεγε: «τι πανωραία φύση! μόνο να μπορούσε να ημερέψει, να γαληνέψει, να βασιλέψει επιτέλους αιθρία! Να φύγει η διάχυτη αγωνία και τα πουλιά να πετούν πάλι  ξένοιαστα όπως τα θυμότανε παιδί, που κανένας δε σκεφτότανε να χτυπήσει! Να σβήσει από τ’ αφτιά της ο αέναος ήχος του τουφεκιού! Ν’ αφήσει η οσμή του καπνού και του μπαρουτιού αγνή κι αμόλευτη τη μοσχοβολιά του πεύκου και του θυμαριού!…
Και κάποτες, άγνωστο πότε, άρχισαν ν’ αραιώνουν οι κυνηγετικές στολές. Άδειαζε το δάσος. Οι κυνηγοί σήμερα ένας, αύριο άλλος, τραβούσαν για τις πατρίδες τους. Ήτανε τόσοι πολλοί, που η αναχώρηση τους στην αρχή δε γίνηκε αντιληπτή, μα σε δυό – τρεις μήνες κ’ η Ανθή το κατάλαβε πως το δάσος άλλαζε όψη, γλύκαινε· και δεν άργησε η στιγμή που ούτε ίχνος κυνηγού δεν ασκήμιζε την όψη του δάσους. Τα πουλιά τραγουδούσαν αλλοιώτικα τραγούδια. Σα να τόνιζαν ύμνους και νικητήρια εμβατήρια…και μια νύχτα ανοίξανε πια και οι εφτά ουρανοί. Γέμισαν τα ποτάμια νερό, ξεχείλισαν οι λακκούβες, καθάρισε και ξεπλύθηκε το ματωμένο έδαφος. Οι φονικοί κύλινδροι των φυσεκιών εξαφανίστηκαν παρασυρμένοι απ’ το νερό ή αλλάξανε σχήμα και δε θύμιζαν πια την προέλευσή τους…Τύχαινε να συναντήσεις κάποιον εδώ, κάποιον εκεί, μουσκεμένους, παραμορφωμένους, ακίνδυνους.
Η Ανθή είχε χάσει την τραγική κατάξανθη νεότητα του δάσους, μα δεν την ένοιαζε. Είχε ξανά γίνει ώριμη, μα απαλλαγμένη από την αγωνία του θανάτου. Κ’ είχε τόση χαρά, που δεν μπορούσε να το πιστέψει πως ο κίνδυνος πέρασε, πως είχε κερδίσει τη ζωή της. Παρά μόνο έτρεχε από δω κ’ έτρεχε από κει, μέσα στο ημερωμένο δάσος και φώναζε και ρωτούσε! Ζεις Ανθή; κι ο αντίλαλος του δάσους τής αποκρινότανε: Ζεις Ανθή! Και πάλι σε λίγο ξαναρωτούσε, κλαίγοντας από χαρά: Ζεις Ανθή; και πάλι ο αντίλαλος σταθερά, καθαρά τής αποκρινόταν: Ζεις Ανθή!
Μια μέρα ξανασυνάντησε κείνο το γνωστό της στο δρόμο:
– Μου είχατε πει κάποτε πως ήσαστε άρρωστη. Τώρα πώς πηγαίνετε;
– Καλύτερα. Ναι! Καλά. Ξαστέρωσε ο ουρανός. Κι’ αν φοβάμαι για κάτι, είναι μήπως η βαρειά κείνη αρρώστια αφήσει πάνω μου τα σημάδια της. Μη μου μείνει κανένα ελάττωμα…
– Μα δεν είπατε πως επρόκειτο για αρρώστια της ψυχής;
– Ναι, μα τι σημαίνει…ίσως κι αυτές φεύγοντας ν’ αφήνουνε κατά κάποιο τρόπο τα ίχνη της διαβάσεώς τους πάνω στον άνθρωπο.
– Α μπα! μη φοβάστε! Έχω ακούσει για πολλές αρρώστιες του κορμιού, μα για της ψυχής δε μου μίλησε κανένας ποτέ. Τα ιατρικά βιβλία δεν αναφέρουν τίποτα σχετικό.
Και χτες – καλά το είχε φοβηθεί – είχε πάρει το δρόμο της ακρογιαλιάς συντροφιά με το πιο αγαπημένο της πρόσωπο πάνω στη γη. Πηγαίναν οι δυό τους χέρι – χέρι. Από τις δυό καρδιές τους ξεχείλιζε όση μπορεί να γίνει τρυφερότητα και λατρεία ενός ανθρώπου για έναν άλλον. Κάθισαν σε μια προεξοχή, ένα υψωματάκι πάνω απ’ τη θάλασσα, κι αγνάντευαν πέρα το πέλαγος γαληνεμένοι. Το βράδυ ερχότανε σιγά κ’ οι δυο καρδιές τους πλημμύριζαν από όση γίνεται μεγαλύτερη ευτυχία πάνω στη γη. Δεν είχαν ανάγκη να πούνε λέξη· ούτε για το πόσο ευτυχείς είναι…και κει, η αγαπημένη αυτή ύπαρξη της Ανθής κάρφωσε τα ωραία του μάτια σ’ ένα ωρισμένο σημείο του ουρανού:
– Πρόσεξε! της λέει. Εκεί! Να! Εκεί! δε βλέπεις; δε διακρίνεις; Γρήγορα! εκεί! Μα γρήγορα!
– Πού; Πού; αποκρινόταν σαστισμένη η Ανθή. Δε διακρίνω τίποτα. Πού δείχνεις;
– Ούτε ακούς κατά κει χουρχουρίσματα πουλιών;
– Ούτε βλέπω, ούτε ακούω!
– Είναι περάσματα από πάπιες, ξαναείπε το αγαπημένο πρόσωπο. Τώρα είναι ο καιρός τους…

Η νύχτα πέρασε πολύ ταραγμένη. Ζωντάνεψε όλος κείνος ο παλιός κόσμος του δάσους. Βούιζαν και φυσομανούσαν τα δέντρα, και τα πουλιά είχαν αναστατωθεί. Για μια στιγμή η Ανθή φοβήθηκε πως η αρρώστια θα ξανακυλούσε. Μα όχι. Τα οράματα διαλύθηκαν μόλις άρχισε να χαράζει.
Αν οι εφιάλτες της ψυχής είχανε μελετηθεί, όπως και οι αρρώστιες του κορμιού, θα ξέρανε βέβαια όσοι μάς αγαπούνε τι ευαισθησίες το πέρασμά τους άφησε πάνω μας και θα μας προφυλάγανε, τουλάχιστον όσο να δυναμώσουμε, έτσι που κάνουν οι μανάδες για τα μικρά τους:
«του απόμεινε, λένε, ευαισθησία στα αφτιά του· και πρέπει ακόμη να το φυλάγουμε…» Στην Ανθή, που προαισθανότανε τον κίνδυνο και ζητούσε να ξεφύγει, ήθελε να τόνε παρακάμψει κ’ έλεγε: «Όχι! όχι! Δε βλέπω τίποτα! Όχι! δεν ακούω τίποτα!…» Το πιο αγαπημένο της πρόσωπο πάνω στη γη, επέμενε, έλεγε, έδειχνε, αγωνιζόταν: «Να! Να! Εκεί! Γρήγορα. Κοίτα!…» Κ’ ήτανε το ίδιο σα να την πονούσε το ένα της πόδι και κείνο την υποχρέωνε να περπατάει ακριβώς με το πονεμένο.
Αθήνα 1938

Έλλης Αλεξίου, Άπαντα (8) Μυστήρια, διηγήματα, Καστανιώτης, Αθήνα 1978, 2η έκδοση
«… Διηγήματα που προσκαλούν τον αναγνώστη σε περιηγήσεις πίσω από την επιφάνεια των πραγμάτων, σε εκείνους τους αθέατους τόπους όπου άλλοτε κρύβονται και άλλοτε διαφυλάσσονται τα απόρρητα της ανθρώπινης ψυχής.»