Αύξηση της τιμής και του αριθμού χρηστών φέρνει η νομιμοποίηση της κάνναβης στον Καναδά

Κατιούσα

Ενδιαφέροντα είναι τα συμπεράσματα από τους πρώτους μήνες της νομιμοποίησης της χρήσης ψυχαγωγικής κάνναβης στον Καναδά, που αποδεικνύουν πως όχι μόνο δεν καταπολεμάται το παράνομο εμπόριο, αλλά πως η νομιμοποίηση οδήγησε τόσο σε αύξηση τιμής του ναρκωτικού, όσο και σε αύξηση των χρηστών. Σημειωτέον πως ήδη πριν από τη νομιμοποίηση της ουσίας, ο Καναδάς είχε ένα από τα υψηλότερα ποσοστά χρήσης κάνναβης από άτομα κάτω των 18, άλλο ένα φαινόμενο το οποίο υποτίθεται πως καλείται να περιορίσει η νομιμοποίηση, μέσω της διάθεσής της από εξουσιοδοτημένα καταστήματα μόνο σε ενήλικες.
Σύμφωνα λοιπόν με τα πρόσφατα στοιχεία της Καναδικής Στατιστικής Υπηρεσίας, η μέση τιμή της κάνναβης ανέβηκε κατά 17,4% μέσα στους πρώτους μήνες της νομιμοποίησής της, στις 17 Οκτώβρη 2018.
Οι τιμές έχουν ανέβει από 6.83 δολάρια Καναδά ανά γραμμάριο σε 8.02 δολάρια, βάσει της δειγματοληψίας που περιλαμβάνει σχεδόν ισομερώς τόσο τιμές της νόμιμης, όσο και της μαύρης αγοράς.
Η υπηρεσία σημειώνει ότι η μέση ποσότητα χασίς που αγοράζεται στη μαύρη αγορά είναι υπερδιπλάσια από εκείνη που αποκτάται από εξουσιοδοτημένα καταστήματα και κυβερνητικά διαδικτυακά καταστήματα. Η «λύση» που προτείνεται είναι η μείωση της νόμιμης τιμής, που αυτή τη στιγμή ανέρχεται στα 9.70 δολάρια Καναδά ανά γραμμάριο, έναντι 6.51 των παράνομων εμπόρων. Είναι προφανές όμως ότι η έλλειψη φόρων και άλλων επιβαρύνσεων που έχουν οι παράνομοι έμποροι, θα καθιστά πάντα τιμολογιακά ελκυστικότερα τα προϊόντα τους. Εκτός κι αν θεωρεί κανείς λύση την υψηλή μονοπώληση του κλάδου από ισχυρές πολυεθνικές, που θα στείλει στο περιθώριο την παράνομη αγορά, αν και – τουλάχιστον όπως δείχνει η πείρα με τα λαθραία ποτά και τσιγάρα – δεν αναμένεται να την εξαλείψουν ποτέ εντελώς. Τα ίδια τα στοιχεία της έρευνας εξάλλου αποδεικνύουν πως η νομιμοποίηση λειτουργεί ως κίνητρο για την είσοδο μιας νέας γενιάς χρηστών σε αυτή την αγορά.
Σχεδόν ένας στους τέσσερις χρήστες  (23%) που ρωτήθηκαν ανέφεραν πως για πρώτη φορά αγόρασαν μαριχουάνα εξαιτίας της νομιμοποίησής της, εκ των οποίων το 14% την αγόρασε από εξουσιοδοτημένο κατάστημα. Η ίδια η νομιμοποίηση της κάνναβης δηλαδή, ανεξάρτητα από τον τρόπο προμήθειάς της, έδωσε ώθηση στη χρήση της ουσίας.
Την αύξηση των χρηστών προδίκασε πέρσι και η ίδια η Στατιστική Υπηρεσία, προβλέποντας 5,4 εκ. Καναδών να κάνουν αγορές από επίσημους διαύλους (δεν υπάρχει εκτίμηση για το πόσοι θα την αγόραζαν από παράνομους εμπόρους), ενώ ο αριθμός χρηστών πριν τη νομιμοποίηση ανερχόταν σε 4,9 εκ., που αντιστοιχεί στο 13% του καναδικού πληθυσμού.
Με πληροφορίες από telesurtv.net

Είμαστε όλοι εργάτες, πάνω σε σκαλωσιά

Είχα πάρει φόρα να γράψω για τον Μπακασέτα. Για πολλούς λόγους. Κυρίως όμως διότι αυτή είναι η δουλειά μου. Εχω την τύχη να γράφω για τον Μπακασέτα, τον Πόνσε, την ΑΕΚ και την μπάλα και δεν απαιτείται να ανέβω σε καμία σκαλωσιά, για το μεροκάματο. Αυτό σημαίνει πως συγκεντρώνω πολύ περισσότερες πιθανότητες να επιστρέψω το βράδυ στο σπίτι μου και την οικογένειά μου. Ούτε κατά διάνοια δεν συγκεντρώνω περισσότερες πιθανότητες να επιστρέψω με το μεροκάματο στο σπίτι μου.

Μπορεί η ΑΕΚ να μην πουλάει, μπορεί όσα γράφω για την ΑΕΚ να μην πουλάνε, μπορεί γενικώς το γράψιμο να μην πουλάει. Κανείς δεν ξέρει. Ο,τι πει η αγορά. Ο,τι ορίζει το κέρδος. Αυτό θα καθορίσει αν θα έχω το μεροκάματο. Αν θα μπορώ να ψωνίσω για να φάω επαρκώς ή να πληρώσω ό,τι απαιτείται για να ζω αξιοπρεπώς. Τουλάχιστον δεν θα χρειαστεί να ανέβω με πάγο, πάνω σε σκαλωσιά. Ούτε τώρα, ούτε στα 60 μου. Μπορεί να χρειαστεί να ανέβω εργασιακό Γολγοθά. Είτε απλήρωτος, για πολλές, πολλές μέρες, είτε άνεργος από τη μια μέρα στην άλλη. Είπαμε όμως, ό,τι πει η αγορά.


Και αν κάποια στιγμή το άγχος γι' αυτό το μεροκάματο και η πίεση για να πουλήσει περισσότερο αυτό που τώρα δεν πουλάει, έρθει και κάψει εγκέφαλο και φλάντζες στον οργανισμό γενικώς, θα προστεθεί ακόμα ένας αριθμός στα ιατρικά στατιστικά. Τίποτε περισσότερο. Παρεμπιπτόντως, όταν κάποιος φεύγει από μια αρρώστια, είναι κρίμα κι άδικο. Οταν φεύγει δουλεύοντας για να ζήσει, τι ακριβώς είναι; Θα ζητούσα συγγνώμη για το προσωπικό ύφος. Αλλά δεν είναι προσωπικό. Οχι, δεν είναι. Είναι για τον εργάτη εργοστασίου που κινδυνεύει να χάσει το χέρι του στην κακοσυντηρημένη μηχανή. Είναι για την διαφημίστρια που πεινάει γιατί η διαφήμιση έχει κρίση. Είναι για τον λιμενεργάτη που τρέμει μήπως χάσει τα πόδια του από τους φθαρμένους κάβους στα «κινεζικά» λιμάνια. Είναι για την σερβιτόρα που ροκανίζει και τσακίζει τη μέση της για ένα πουρμπουάρ που θα πρέπει να παλέψει να μην της το φάνε. Είναι για γενιές ολόκληρες που επιβιώνουν (αν επιβιώνουν) αλλά δεν ζουν.

Είναι για όλους όσοι, ακόμα και αν δεν χρειαστεί να ανέβουν στα 60 τους χρόνια σε μια παγωμένη σκαλωσιά για να βγάλουν το μεροκάματο, σακατεύονται, τσακίζονται ή ακόμα και φεύγουν. Γιατί έτσι επιβάλλει η αγορά ντε. Γιατί κάποια στιγμή, όλοι εμείς, οι πολλοί, αυτοί που εργαζόμαστε, αυτοί που παράγουμε, αυτοί που μεταφέρουμε, αυτοί που οδηγούμε, αυτοί που γράφουμε, θα πρέπει να καταλάβουμε πως δεν είμαστε τίποτε άλλο από εργάτες. Και πως όλοι μας είμαστε πάνω σε σκαλωσιά. Επικίνδυνη. Θανατηφόρα. Είναι η σκαλωσιά του κέρδους. Η σκαλωσιά αυτού του συστήματος. Και μη γελιέστε. Είναι αυτή που σκότωσε τον εργάτη στη Νέα Φιλαδέλφεια. Αυτή που σκότωσε εκατοντάδες εργάτες στη Βραζιλία πριν από το Μουντιάλ. Αυτή που σκότωσε ήδη εκατοντάδες στο Κατάρ και δεδομένα θα σκοτώσει κι άλλους μέχρι να ολοκληρωθούν τα έργα.

Προφανώς και κάποιοι εξ υμών θα διαφωνήσετε. Ισως και ενσυνείδητα, καθώς για κάποιον η προοπτική του κέρδους αξίζει κάθε θυσία. Δική του και των άλλων. Ισως ασυνείδητα, λόγω στρουθοκαμηλισμού ή λόγω φόβου. Οπως και να 'χει, ας είμαστε ειλικρινείς. Ο εργάτης που σκοτώθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια μπαίνει στη μακρά λίστα εκείνων που έγιναν κομμάτια στα γρανάζια ενός συστήματος, που αυτή είναι η φτιαξιά του. Δολοφονική. Κυριολεκτικά και καθόλου μεταφορικά.

Ξέρω, είμαι βέβαιος, πως όλοι μα όλοι αφήσατε είτε από μέσα σας, είτε από έξω σας, ένας ειλικρινές δάκρυ για τον άνθρωπο που έφυγε. Ξέρω πως όλοι σκεφτήκατε και πως δεν έπρεπε ένας οικοδόμος να δουλέψει με κακές καιρικές συνθήκες και πως ένας 60άρης δεν θα έπρεπε για να βρει το μεροκάματο να ανεβαίνει σε σκαλωσιές. Εκείνο που δεν ξέρω αν σκεφτήκατε είναι πως όλα αυτά δεν αφορούν απλώς μια περίπτωση ή απλώς ένα ατυχές μεμονωμένο περιστατικό. Είναι ο κανόνας. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Και σκεφτείτε το. Αυτό μόνο. Στη μνήμη του οικοδόμου που σκοτώθηκε χθες, του ντελιβερά που σκοτώθηκε παραμονή των Χριστουγέννων, του εργάτη που σκοτώθηκε στην Ελευσίνα τον Νοέμβρη. Αλλιώς το δάκρυ γι' αυτούς που έφυγαν σε τόπους δουλειάς θα στεγνώσει γρήγορα. Και η σκαλωσιά θα παραμείνει όρθια και θανατηφόρα.

Και κάτι τελευταίο. Κραυγές, ύβρεις και κατάρες ας μείνουν εκτός σήμερα, ακόμα και από τους κάθετα διαφωνούντες. Κρατήστε κάβα για το επόμενο μπλογκ, που θα είναι για τον Σιμόες. Τώρα υπάρχει νεκρός.

Κώστας ΤΣΙΛΗΣ
(Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα www.enwsi.gr)

 

 

Ριζοσπάστης

Για τη Μαρφίν δε λέτε τίποτα – “Υπέρμετρη επιβάρυνση για τον εργοδότη” έκρινε τα ποσά της αποζημίωσης των συγγενών των θυμάτων ο Άρειος Πάγος

Κατιούσα

Την προστασία του εργοδότη έκρινε ως ύψιστο συμφέρον ο Άρειος Πάγος, αφού σύμφωνα με πληροφορίες το ανώτατο δικαστήριο της χώρας προχώρησε σε αναίρεση της απόφασης του Μονομελούς Εφετείου Αθήνας για την αποζημίωση υπαλλήλων και συγγενών των θυμάτων που έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια της εμπρηστικής επίθεσης στην τράπεζα Μαρφίν από αγνώστους το Μάη του 2010.
Το εφετείο είχε επιδικάσει πριν τέσσερα χρόνια από 25.000 ως 350.000 ευρώ ως αποζημίωση λόγω ψυχικής οδύνης σε υπαλλήλους και συγγενείς θυμάτων, για την αποκατάσταση της βλάβης που υπέστησαν«από το κίνδυνο ζωής που διέτρεξαν, από την παρεπόµενη σωµατική τους ταλαιπωρία, τα απότοκα προβλήµατα υγείας και όλη την ψυχική πίεση µε την οποία επιβαρύνθηκαν από την κρίσιµη µέρα και εφεξής».
Ο Άρειος Πάγος ήρθε να ανατρέψει πλήρως αυτό το σκεπτικό, κρίνοντας πως το Εφετείο«υπερέβη τα ακραία όρια της διακριτικής του ευχέρειας κατά τον προσδιορισµό του ποσού, το οποίο είναι εύλογο στη συγκεκριµένη περίπτωση ως χρηµατική ικανοποίηση, τόσο για την αποκατάσταση της ψυχικής οδύνης ενός εκάστου εκ των εναγόντων µελών της οικογένειας της θανούσας σε εργατικό ατύχηµα, Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, όσο και για την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης ενός εκάστου των λοιπών εναγόντων».
Οι δικαστές δε διέκριναν καμία ιδιαιτερότητα στο περιστατικό, συγκρίνοντας το με “ατυχήµατα που συµβαίνουν στην καθηµερινή πραγµατικότητα, µε τρόπο εξίσου αιφνίδιο και αποτρόπαιο”. Ήταν η κακιά η ώρα δηλαδή. Το σκεπτικό του δικαστήριου “απογειώνεται” στη συνέχεια, όταν εμμέσως πλην σαφώς αγανακτούν για τη δύσμοιρη εργοδοσία, που καλείται να πληρώσει τα σπασμένα των τρομοκρατών, ενώ η ίδια μικρή ευθύνη είχε:
«Προκαλεί αγανάκτηση στον µέσο κοινωνικό άνθρωπο µια “τυφλή” και παράλογη τροµοκρατική ενέργεια που πλήττει σε ώρα εργασίας απλούς εργαζόµενους, οι οποίοι δεν έχουν δώσει ουδεµία αφορµή στους δράστες της ενέργειας (πλην, ενδεχοµένως, του ότι εργάζονταν σε ηµέρα γενικής απεργίας), δεν µπορεί να δικαιολογήσει την εις ύψος εκτίναξη του ποσού της χρηµατικής ικανοποίησης, την οποία καλείται να πληρώσει ο εργοδότης ή οι προστηθέντες και όχι οι άγνωστοι τροµοκράτες. Και τούτο ακόµη περισσότερο στην περίπτωση κατά την οποία η αµέλεια, που αποδίδεται στον εργοδότη ή στους προστηθέντες από αυτόν, µόνο κατά ένα µικρό µέρος συνδέεται µε το αποτέλεσµα, διότι την υπερακοντίζει ο δόλος της τροµοκρατικής ενέργειας».
Ουδεμία αναφορά γίνεται στον τρόπο με τον οποίο συνέβη το γεγονός, κάτι το οποίο είχε λάβει υπόψη του το Εφετείο, δηλαδή ότι η εργοδοσία και οι διευθυντές γνώριζαν πως το κτίριο είχε στοχοποιηθεί και στο παρελθόν, χωρίς να λάβουν απόφαση εκκένωσής του, παρά μόνο μετά από επανειλημμένες εκκλήσεις της υποδιευθύντριας, που έλαβε την τελική έγκριση κλεισίματος του υποκαταστήματος, μόνο αφότου πια οι 3 υπάλληλοι είχαν φύγει από τη ζωή. Είναι επίσης γνωστό ότι το υποκατάστημα δεν πληρούσε τις προδιαγραφές ασφαλείας, μη διαθέτοντας τις προβλεπόμενες δυο εξόδους κινδύνου.
Όλα αυτά προφανώς για το ανώτατο δικαστήριο δεν είναι τίποτε μπροστά στην “υπέρμετρη επιβάρυνση του εργοδότη”, ενώ σχολίασε πως τα ποσά που επιδικάστηκαν ήταν “συναισθηματικώς διογκωμένα”. Ευτυχώς όμως που η αστική δικαιοσύνη αργά ή γρήγορα ξεπερνάει τέτοιους συναισθηματισμούς και βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
Η τελική απόφαση θα ληφθεί στη νέα εκδίκαση της υπόθεσης σε 1,5 μήνα. Εκτός από την απόφαση του Εφετείου, τα θύματα της υπόθεσης είχαν δικαιωθεί και στο Διοικητικό Πρωτοδικείο, όπου τους είχε αναγνωριστεί δικαίωμα αποζημίωσης από το δημόσιο.
Με πληροφορίες από thepressproject

Νέο λουτρό αίματος στο Σουδάν – Δεκάδες πλέον οι νεκροί από τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις

Κατιούσα

Συνεχίζονται οι διαδηλώσεις κατά του προέδρου Μπασίρ στο Σουδάν, με τον απολογισμό των θυμάτων της βίαιης καταστολής να ανεβαίνει διαρκώς. Τρεις ακόμα νεκροί και πολλοί τραυματίες ήρθαν να προστεθούν σήμερα, όταν αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν σε «παράνομη» διαδήλωση στην πόλη Ομντουρμάν, κάνοντας εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων.
Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της αστυνομίας «Η υπόθεση ερευνάται», αρνήθηκε όμως να κάνει οποιονδήποτε παραπέρα σχολιασμό ή να δώσει λεπτομέρειες για το συμβάν.
Η αστυνομία προσπαθούσε διαρκώς να απωθήσει τους διαδηλωτές στην άκρη του δρόμου, εκείνοι όμως ενώνονταν και πάλι συνεχίζοντας τη διαμαρτυρία τους, ενώ εκατοντάδες απέκλεισαν την κεντρική οδό της πόλης.
Ο Μπασίρ, που κυβερνά τη χώρα επί 30 δεκαετίες, δε δείχνει διατεθειμένος να παραδώσει την εξουσία. Σε ομιλία του ενώπιον οπαδών του στο Χαρτούμ χθες διαβεβαίωσε πως θα παραμείνει στην εξουσία, ενώ μιλώντας σε στρατιώτες που υπηρετούν βορειανατολικά της πρωτεύουσας του Σουδάν, ο Μπασίρ εξέφρασε τη βεβαιότητα πως ο στρατός είναι με το μέρος του: «Δεν έχουμε πρόβλημα γιατί ο στρατός δεν κινείται στην υποστήριξη προδοτών, αλλά για την υπεράσπιση της πατρίδας και των επιτευγμάτων της».
Οι διαδηλώσεις διεξάγονται εδώ και βδομάδες, με αφορμή τις ελλείψεις τροφίμων και συναλλάγματος. Η οργή επιτείνεται από την πρόθεση του κυβερνώντος κόμματος να παρατείνει κι άλλο την προεδρική θητεία του Μπασίρ, που λήγει θεωρητικά το 2020. Οι εκλογές έχουν προγραμματιστεί θεωρητικά για το 2021, έχοντας ήδη αναβληθεί δυο φορές στο παρελθόν. Ως τώρα έχουν σκοτωθεί επισήμως 19 άτομα, διεθνείς οργανώσεις ωστόσο τοποθετούν αυτό τον αριθμό τουλάχιστον στο διπλάσιο.
Με πληροφορίες από telesurtv.net

Οι ηδονοβλεψίες και οι τσιρλίντερς της ταξικής πάλης

Drugitiz

Τις προάλλες έκατσε να έχω μπροστά μου τις εξης επιλογές: Ψωμί χωρίς γλουτένη. Μαρμελάδα χωρίς ζάχαρη. Βιταμ χωρίς λακτόζη. Καφέ χωρίς καφεΐνη. Το ίδιο μπορεί να βρει κανείς σε μια σειρά άλλα όπως μπύρα χωρίς αλκοόλ, υγρό για vaporizer χωρίς νικοτίνη κτλ. Και σκεφτόμουν ότι αυτό είναι το απόλυτο μεταμοντέρνο καπιταλιστικό όνειρο. Προϊόντα που αναπαριστούν κάτι, χωρίς την ουσία.
Το ίδιο βρίσκει κανείς στις ανθρώπινες σχέσεις της εποχής μας. Φτιάχνουμε σχέσεις αλλά χωρίς τον Άλλο πραγματικά παρόντα. Φιλία εργαλειακή, σεξ με σώμα κομματιασμένο (κώλο, στήθος κτλ), έρωτας για την ιδέα του έρωτα όπως την μάθαμε στην ποπ κουλτούρα. Και άμα ψαχουλέψεις και λίγο τον Λακάν, θα βρεις σχέσεις που ο ένας αγαπάει τον άλλο όχι για το Πρόσωπο, αλλά για το ρόλο. Αγαπάς το παιδί σου όχι γιατί το ξέρεις σαν πρόσωπο αλλά γιατί είναι το παιδί σου.

Το ίδιο συμβαίνει και με ανθρώπους και οργανώσεις/χώρους που δηλώνουν επαναστάτες. Όλοι σχεδόν ορκίζονται σε μια επανάσταση για την εργατική τάξη, χωρίς την εργατική τάξη να είναι παρούσα. Δε μας νοιάζει, δε μας χρειάζεται, αρκεί να λέμε ότι δρούμε στο όνομά της. Η δράση μας δε χρειάζεται πραγματικά να την πείθει, μπορούμε να δρούμε σε μικρόκυκλους και στα τέτοια μας κιολας, το καθήκον το κάναμε. Αυτό γίνεται δε ακόμα πιο εύκολο στο μεταμοντέρνο κόσμο μας με τα echo chambers/bubbles των social media. Κάνουμε φίλους που συμφωνούν μαζί μας, δημιουργούμε την ψευδαίσθηση ότι μιλάμε σε πολλούς και επαληθεύουμε την αλήθεια μας ανάλογα με τον αριθμό των like.
Πού θέλω να καταλήξω. Χτες πέθανε ένας εργάτης, οικοδόμος, στο όνομα μιας θρησκευτικής εταιρίας ποδοσφαίρου γιατί τον στείλαν για δουλειά μέσα στον παγετώνα. Πριν λίγες βδομάδες στο ίδιο εργοτάξιο κάναν απεργία απαιτώντας και μέτρα προστασίας. Στην απεργία αυτή, οι μπάτσοι σκάσαν για να τρομοκρατήσουν τους εργάτες, όπως και πιστοί της εταιρίας αυτής με τον τρόπο τους δράσαν σε παρόμοια κατεύθυνση. Δηλαδή, έχουμε μια περίπτωση όσο πιο καραμπινάτη επιτελεστικά μπορεί να είναι η ταξική βαρβαρότητα. Εργοδοσία, μηχανισμοί καταστολής, θρησκόληπτη αντίδραση, θάνατος, ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ. Θα περίμενε κανείς να γίνει πρώτο θέμα. Ομως η είδηση πέρασε αδιάφορα σχεδόν με ελάχιστες εξαιρέσεις. Οι περισσότεροι αδιαφόρησαν. Γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι η ταξική πάλη που γουστάρει το αλτέρνατιβ κοινό, αλλά η αισθητική με την οποία την έχει συνδυάσει στο μυαλό του. Το συμβολικό. Ο στίχος στο τραγούδι, η εικόνα του αντάρτη με το μούσι, το riot porn. Δώσε συμβολισμό στο λαουτζίκο και πάρε του την ψυχή. Βάλε μια βόμβα σε ένα τηλεοπτικό σταθμό και όλοι θα κάνουν σαν τσιρλιντερς. Στο συμβολισμό και στην αναζήτηση ντεσπεραντισμού όλοι χειροκροτητές. Στην πραγματική, αντιηρωϊκή στη πλειοψηφία της, δουλειά της ταξικής πάλης, όλοι θυμούνται ότι έχουν κάπου να πάνε.

Είμαι εδώ και κοντά μια δεκαετία “ανένταχτος”, αλλά σίγουρα είμαι μακριά από όλο αυτό. Και ανακουφισμένος. Και τραγουδάω πλέον τραγούδια σαν αυτό για να το γιορτάσω.

ΥΓ. One love στις τίμιες εξαιρέσεις,όσα και να μας χωρίζουν.
Από τον τοίχο του Drugitiz

Με «μέντορα» το ΝΑΤΟ

Ταυτόχρονα με τις διεργασίες στα κοινοβούλια Σκοπίων και Αθήνας, για να προχωρήσει η ευρωατλαντικής κοπής συμφωνία των Πρεσπών, το ΝΑΤΟ «τρέχει» διαδικασίες και σε στρατιωτικό επίπεδο, ώστε να προσαρμόσει στις στοχεύσεις του τα πρότυπα λειτουργίας και τα προτάγματα του στρατού της γείτονος, αναθέτοντάς του μάλιστα και φορτίο συγκεκριμένων αποστολών στον καταμερισμό ρόλων εντός του ευρωατλαντικού άξονα. Σε αυτό το πλαίσιο, στις 10 - 14 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε στα Σκόπια το λεγόμενο «2ο εργαστήρι σχεδιασμού περιφερειακής συλλογικής εκπαίδευσης» (2nd Regional Collective Training Event Planning Workshop), σε υποστήριξη της «Περιφερειακής Ασκησης 2019» (Regional Exercise - REGEX 19). Οι REGEX προβάλλονται από το ΝΑΤΟ ως «ευκαιρίες» που δίνει στα κράτη - «εταίρους» του να «μάθουν» πώς να σχεδιάζουν μια στρατιωτική άσκηση από την αρχή μέχρι το τέλος, με στόχο να στοιχηθούν σε αυτά που ζητά το ΝΑΤΟ από τις Ενοπλες Δυνάμεις των κρατών - μελών και των «εταίρων» του.

* * *

Οι «εταίροι» αυτοί προέρχονται από διάφορα σχήματα που έχει «χτίσει» όλα αυτά τα χρόνια το ΝΑΤΟ, για να διευρύνει την επιρροή του σε μια σειρά ζώνες όπου συγκρούεται με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Τέτοιο είναι για παράδειγμα το πρόγραμμα με τον ευφημιστικό τίτλο «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη» («Partnership for Peace»), όπου μετέχουν ήδη από τη δεκαετία του 1990 πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, το 1995 εντάχθηκε η ΠΓΔΜ, ενώ από το 2006 μπήκαν και η Σερβία και η Βοσνία - Ερζεγοβίνη. 'Η ο λεγόμενος «Μεσογειακός Διάλογος» («Mediterranean Dialogue»), όπου συμμετέχουν η Αίγυπτος, το Ισραήλ και η Ιορδανία, χώρες με τις οποίες η ελληνική κυβέρνηση οικοδομεί πρόσθετα σχήματα συνεργασίας, πάντα με τις ευλογίες των ΗΠΑ. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η ΠΓΔΜ ανέλαβε ρόλο ηγέτιδας χώρας για τη REGEX 19, διαδεχόμενη σε αυτήν τη θέση τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη (REGEX 16), την Ιορδανία (REGEX 17), και τη Σερβία (REGEX 18). Στα διαδικαστικά που αφορούν το «εργαστήρι» στην ΠΓΔΜ, ένα κλιμάκιο στελεχών από τη διοίκηση του ΝΑΤΟ στη Νάπολη μετέβη στα Σκόπια για να λειτουργήσει ως «μέντορας» - όπως λέγεται από πλευράς των ΝΑΤΟικών - σε ένα πολυπληθές ακροατήριο, αποτελούμενο από 34 στρατιωτικά στελέχη 15 κρατών - «εταίρων» του ΝΑΤΟ και της Αφρικανικής Ενωσης («African Union»), καθώς και από 18 στρατιωτικά στελέχη της ΠΓΔΜ.

* * *

Ταυτόχρονα, η ΠΓΔΜ δείχνει καθ' όλα πρόθυμη να βάλει πλάτη σε μια σειρά επικίνδυνους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, που καλύπτουν όλο τον άξονα από την Αδριατική και τη Δυτικοβαλκανική μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα και τον Καύκασο. Για παράδειγμα, τον περασμένο Μάη φιλοξενήθηκε από το ΓΕΕΘΑ της ΠΓΔΜ «εργαστήρι» προετοιμασίας της άσκησης LOGDEV-19 («Logistics Development»), που θα γίνει στη Γεωργία. Η LOGDEV-19 θα έρθει να «κολλήσει» πάνω στη μεγάλη άσκηση Γεωργίας - ΝΑΤΟ «NATO-Geo Ex 2019», που θα γίνει για 2η φορά στη χώρα μετά το 2016, κάτι που υποδηλώνει «επέκταση της συνεργασίας ΝΑΤΟ - Γεωργίας το 2019», καθώς το Μάρτη αναμένεται να επισκεφτεί την Τιφλίδα και ο ίδιος ο Στόλτενμπεργκ. Το συγκεκριμένο «εργαστήρι» στα Σκόπια, όπου μετείχαν και στελέχη από Αλβανία και Μαυροβούνιο, έγινε «με την υποστήριξη ομάδας στελεχών από τις ΗΠΑ», όπως αναφέρει το ΓΕΕΘΑ της ΠΓΔΜ, ενώ για μπούσουλά τους είχαν το ΝΑΤΟικό Σύστημα Ανάπτυξης και Κίνησης («NATO Allied Deployment and Movement System - ADAMS»). Σημειωτέον, ακολούθησε ανάλογο «σεμινάριο», προπαρασκευαστικό της άσκησης LOGDEV-19, στην ίδια τη Γεωργία, με εκπαιδευτές στελέχη της διοίκησης των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων που εδρεύουν στην Ευρώπη (US European Command), ενώ συμμετείχαν και στρατιωτικά στελέχη της ΠΓΔΜ.

* * *

Την ίδια ώρα, πολλά ακούγονται γύρω από την παραπέρα αξιοποίηση περιοχών και υποδομών της ΠΓΔΜ από τη λυκοσυμμαχία, όπως στο Κρίβολακ (βορειοδυτικά της Γευγελής), όπου «φιλοξενείται» η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση των Ενόπλων Δυνάμεων της ΠΓΔΜ και το μεγαλύτερο πεδίο ασκήσεων στη Βαλκανική (η έκτασή του υπολογίζεται σε 22.546 εκτάρια). Οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί το έχουν αξιοποιήσει ήδη, όταν το 2015 έγινε εκεί πολυεθνική εκπαίδευση με συμμετοχή στρατιωτών από ΠΓΔΜ, ΗΠΑ, Βρετανία, Κόσσοβο, Μαυροβούνιο, Βοσνία - Ερζεγοβίνη, Κροατία, Πολωνία, Τουρκία και Βουλγαρία. Οι συνεκπαιδεύσεις συνεχίστηκαν και το διάστημα 1 - 20 Αυγούστου πέρυσι. 120 στελέχη του αμερικανικού στρατού συνεκπαιδεύτηκαν στο Κρίβολακ, με συμμετοχή και επιθετικών ελικοπτέρων τύπου «Black Hawk», με δυνάμεις της ΠΓΔΜ. Από σκοπιανής πλευράς διαχεόταν τότε η ετοιμότητα του στρατού της χώρας να φιλοξενήσει ακόμα μεγαλύτερες ασκήσεις και το Κρίβολακ να παίξει ρόλο περιφερειακού πεδίου ασκήσεων και εκπαίδευσης. Επίσης, προανήγγειλαν ότι μέσα στο 2019 θα φιλοξενήσουν τον πυρήνα της άσκησης Αμερικανών στρατιωτών, που θα απλωθεί συνολικά σε έξι χώρες. Αμερικανοί, από την πλευρά τους, έλεγαν ότι το Κρίβολακ είναι ένα «ακατέργαστο διαμάντι», αλλά με εκσυγχρονισμό και υποδομές μπορεί να «αναπτυχθεί» περαιτέρω με βάση τα ΝΑΤΟικά δεδομένα.

* * *

Είναι φανερό ότι η ευρωατλαντική ενσωμάτωση της ΠΓΔΜ προχωρά σε όλα τα επίπεδα και θα επιταχυνθεί με την έγκριση της συμφωνίας των Πρεσπών, που συντάχθηκε γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Το ομολόγησε άλλωστε και ο ίδιος ο Ζάεφ σε πρόσφατη συνέντευξή του, όπου μεταξύ άλλων δήλωσε «υπερήφανος» για τη συμμετοχή στρατιωτικών δυνάμεων της ΠΓΔΜ σε ιμπεριαλιστικές αποστολές, με τη σημαία του ΝΑΤΟ, σε Αφγανιστάν και Ιράκ, από τη δεκαετία του 1990. Και μόνο το γεγονός ότι η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ αναβαθμίζει τη στρατιωτική παρουσία της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας στην περιοχή, στον ανταγωνισμό της με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κυρίως με τη Ρωσία, πρέπει να κάνει τους λαούς σε Ελλάδα και ΠΓΔΜ να «κουμπώνονται» και να ανησυχούν, κόντρα στο πανηγυρικό κλίμα και τον εφησυχασμό που καλλιεργούν οι κυβερνήσεις στις δύο χώρες, ότι η συμμετοχή της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ «θα φέρει περισσότερη ειρήνη στα ταραγμένα Βαλκάνια» και «περισσότερες εγγυήσεις για ειρήνη»...

Κοινή βάση...

Οι προχτεσινοί ψευτοκαβγάδες στη Βουλή ανάμεσα στα αστικά κόμματα, σχετικά με τα λεγόμενα «αντισταθμιστικά» που δίνει το αμερικανικό στρατιωτικό μονοπώλιο της «Λόκχιντ Μάρτιν» για την αναβάθμιση των «F-16», δεν μπόρεσαν να κρύψουν την ταύτιση όλων στην ουσία των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών συνολικά, όσο και αυτών που υπηρετεί η συγκεκριμένη τροπολογία.
Κάθε άλλο μάλιστα, αφού οι ομιλητές όλων των υπόλοιπων κομμάτων πλην ΚΚΕ πραγματικά έδωσαν τα ρέστα τους στις τοποθετήσεις τους για το ποιος είναι ΝΑΤΟικότερος των ΝΑΤΟικών, ποιος υπερασπίστηκε από κυβερνητικές θέσεις πιο σθεναρά τους σχεδιασμούς των ΝΑΤΟ - ΗΠΑ και την εμπλοκή σε αυτούς της χώρας και των Ενόπλων Δυνάμεων κ.ο.κ.
Δεν θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς, αφού το κοινό υπόβαθρο όλων τους βρίσκεται στο στόχο της αστικής τάξης για τη λεγόμενη «γεωστρατηγική αναβάθμισή» της, στόχος που περνάει και μέσα από τη μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση και στον οποίο βέβαια «διαπρέπει» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, κλέβοντας την μπουκιά των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και των υπολοίπων.
Ο στόχος αυτός, μάλιστα, όπως επιβεβαιώνεται και από τα όσα προβλέπονται στη συγκεκριμένη τροπολογία και σε δεκάδες άλλες αντίστοιχες αποφάσεις που «εξειδικεύουν» τα όσα συζητάνε οι κυβερνήσεις ΗΠΑ - Ελλάδας, δεν αφορά μόνο την παραχώρηση δεκάδων βάσεων ανά την Ελλάδα, για εφόρμηση για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή, ούτε μόνο τον επικίνδυνο ρόλο «εμπροσθοφυλακής» που αναλαμβάνουν οι Ενοπλες Δυνάμεις στο πλαίσιο της επιθετικής διάταξης της λυκοσυμμαχίας στην περιοχή.
Πλάι σε αυτά, ειδικά μετά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και τη συνάντηση με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, όσο και την πρόσφατη έναρξη του «Στρατηγικού Διαλόγου» ΗΠΑ - Ελλάδας, ξεχωρίζει και ο σχεδιασμός για τη μετατροπή της χώρας σε επισκευαστική βάση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, για την επισκευή και συντήρηση αεροπλάνων και πλοίων των φονιάδων που επιχειρούν σε όλη την περιοχή.
Το επιβεβαίωσε εξάλλου χτες και ο ίδιος ο υπουργός Αμυνας απαντώντας στους βουλευτές του ΚΚΕ ότι έχουν δίκιο, αφού στόχος είναι να γίνει η ΕΑΒ μια μεγάλη επισκευαστική βάση, με την υποδομή για να μπορεί να αναβαθμίζει τα «F-16» όλης της περιοχής.
Στον ίδιο αυτό σχεδιασμό των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ εντάσσονται οι υποδομές που η κυβέρνηση έχει ήδη παραχωρήσει στο αμερικανικό μονοπώλιο της «ONEX» στη Σύρο, με σχεδιασμό ακριβώς να αποτελέσει μια «μικρή Σούδα», αναλαμβάνοντας εξειδικευμένες ναυπηγοεπισκευαστικές εργασίες αλλά και τη δημιουργία στρατιωτικών «πρότζεκτ» των ΗΠΑ, τα παζάρια για την παραχώρηση στον ίδιο όμιλο και για τους ίδιους σκοπούς των Ναυπηγείων Ελευσίνας, τα σχέδια για την παραπέρα αναβάθμιση των δυνατοτήτων της Σούδας, που έτσι κι αλλιώς αποτελεί τη μόνη βάση στην περιοχή που μπορεί να φιλοξενήσει αεροπλανοφόρο, αλλά και να πραγματοποιήσει τεχνικές εργασίες στα ραντάρ τέτοιων πλοίων.
Πρόκειται για σχεδιασμό που βάζει ένα ακόμα «λιθαράκι» στην επικίνδυνη εμπλοκή που μετατρέπει όλη τη χώρα και τις υποδομές της σε στόχο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Η «μεγάλη εικόνα», μάλιστα, εμφανίζει ακόμα πιο μπλεγμένο το κουβάρι αφού οι αντιθέσεις εκφράζονται και εντός του ευρωατλαντικού στρατοπέδου, όπως δείχνει μεταξύ άλλων και η προσπάθεια της ΕΕ για την ανάπτυξη των δικών της «αυτοτελών» στρατιωτικών δυνατοτήτων στο πλαίσιο της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας και της PESCO («Μόνιμης Διαρθρωμένης Συνεργασίας»). Προσπάθεια στην οποία επίσης η κυβέρνηση διεκδικεί ακόμα μεγαλύτερους ρόλους (συμμετέχει σχεδόν στα μισά από τα ευρωενωσιακά αυτά στρατιωτικά «πρότζεκτ») και που περνάει μέσα από την αντίστοιχη αξιοποίηση υποδομών, την προσπάθεια για «ενοποίηση» υπό ευρωενωσιακή ομπρέλα της πολεμικής βιομηχανίας, που βέβαια σκοντάφτει αλλά και ταΐζει παραπέρα τους ανταγωνισμούς.
Παρά την κυβερνητική προσπάθεια οι εξελίξεις αυτές να παρουσιαστούν περίπου ως λόγος για πανηγύρια, π.χ. στην περίπτωση των αντισταθμιστικών με το γνωστό «τυράκι» ότι έτσι τάχα θα έρθουν δουλειές στην ΕΑΒ που μαραζώνει με την ευθύνη όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων, οι σχεδιασμοί αυτοί μόνο ανησυχία μπορούν να γεννάνε στο λαό. Υποδομές και υπηρεσίες στην «ποδιά» των επιχειρηματικών ομίλων και των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών σημαίνουν νέους μεγάλους κινδύνους για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής.