ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΡΧΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

 ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΡΧΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Οι διαμαρτυρίες των «γραβατωμένων», γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών κλπ. για το ασφαλιστικό και το σκίτσο του Charlie Hebdo με το σώμα, σε μικρογροφία,  του μικρού Αϊλάν που ξέβρασε η θάλασσα του Αιγαίου και την απεικόνιση του μέλλοντός του, αν ζούσε, που θα ήταν το κυνήγι για βιασμό γυναικών της Γερμανίας, κι αν  μοιάζουν ανόμοια  περιστατικά σε διαφορετικούς τόπους όμως  βάζουν το λιθαράκι τους στον καθαγιασμό της αστικής δημοκρατίας στην Ευρώπη που προστατεύει την ελευθερία της έκφρασης και του συνέρχεσθαι αποκρύπτοντας μια πραγματικότητα που γίνεται έτσι θολά αντιληπτή.

                Διαμαρτυρίες αρκετά όψιμες, σχεδόν προσωπικά προς τον υπουργό εργασίας αν λάβουμε υπόψη τα …σχολικά συνθήματα (κάτσε καλά Κατρούγκαλε),  επαγγελματικών ομάδων  που φτάνοντας η κρίση στην αυλή τους αιτούνται διαφορετική αντιμετώπιση από την κυβέρνηση,  κυνισμός που θεωρείται σάτιρα με αφορμή καθυστερημένες νεφελώδεις καταγγελίες για μαζικές σεξουαλικές παρενοχλήσεις από αλλοδαπούς την πρωτοχρονιά  σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες εφαρμόζουν στην πράξη μορφές ελευθερίας που ο καπιταλισμός επιτρέπει.     

Η  «φωτισμένη» ελίτ της κυρίαρχης τάξης σε στενή σχέση με την πολιτική ηγεσία διαμορφώνει …οράματα για το μέλλον της κοινωνίας κι ευνοεί διεκδικήσεις που στη συνέχεια θα στηρίξουν το αστικό κράτος στην άσκηση της εξουσίας του. Από τη στιγμή όμως που η αστική ιδεολογία έχει εδραιωθεί, οι φωνές διαμαρτυρίας στα πλαίσια του καπιταλισμού για περισσότερα δικαιώματα, ελευθερία και ανθρωπισμό φθάνουν πια αργά, τη στιγμή που δεν έχουν πια ουσιαστική σημασία. Η εξουσία ήδη βρίσκεται πέρα από αυτές τις διαμαρτυρίες –στον  έλεγχο της σκέψης και δράσης μας, στην εισαγωγή του πληθυσμού εντός νέων κοινωνικών σχηματισμών, πέρα από κοινωνικές τάξεις, στην  υποδόρια εξάπλωση του ρατσισμού. Η αστική εξουσία συνεχίζει να  καθορίζει και να οριοθετεί, αλλά  με μια ρητορική για ελευθερία που ταυτίζεται με την ελεγχόμενη εξατομίκευση ζωών. Φαινομενικά  περιορίζονται οι κανονιστικές ρυθμίσεις και  η πειθάρχηση με την διαβεβαίωση για εξουδετέρωση ενός συνολικού σχεδιασμού και μιας συγκεντρωμένης εξουσίας, κρύβοντας τα πολλά είδη επιμέρους σχεδιασμών, που ακολουθούν όμως την ίδια βασική αρχή και σκοπεύοντας στη διάσωση της ανώνυμης εξουσίας του οικονομικού συστήματος –του καπιταλισμού.

Κι αν είναι σημαντικό το σκίτσο του γαλλικού περιοδικού είναι γιατί συμπυκνώνει την κυρίαρχη ιδεολογία και τον τρόπο που αυτή λειτουργεί στη χειραγώγηση συνειδήσεων, δημιουργώντας μια εικόνα θεωρητική για τον πρόσφυγα που τον ταυτίζει με  απειλή. Είναι που όταν αυξάνονται οι μη ελέγξιμες συνθήκες στη ζωή μας αυτός ο φόβος για τον διαφορετικό άγνωστο γίνεται πιο έντονος και τότε η κυρίαρχη εξουσία μπορεί πιο εύκολα να τον χειριστεί προς όφελός της. Ούτε χρόνος δεν πέρασε από το «je suis Charlie» και από  τις κραυγές για την ελευθερία έκφρασης περάσαμε εύκολα στον κυνισμό και το σαρκασμό των αδυνάτων, πάντα στο όνομα της διαφύλαξης της ελευθερίας του δυτικού τρόπου ζωής που απειλείται από τον ξένο πρόσφυγα, θεωρώντας τον πως προέκυψε από το πουθενά. Στοχοποιείται μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων πως δεν μπορεί να ενσωματωθεί στην ορθολογική τάξη της αστικής κοινωνίας.

 Το σκίτσο βρίσκεται σε άμεση ανταπόκριση με το πνεύμα της πραγματικότητας που υπερασπίζεται και δεν έχει καμιά σχέση με ελευθερίες ούτε με στηλίτευση  και έλεγχο του κοινωνικού συστήματος. Είναι μια συνειδητή και σκόπιμη  λοιδορία προσώπων για να πειστούμε πως στάθηκαν ανάξιοι της συμπαράστασής μας προκαλώντας μας γι’  αυτό απέχθεια και αγανάκτηση. Γι’  αυτή τη λοιδορία χρησιμοποιούνται κάποιες σταθερές ηθικού περιεχομένου, τις οποίες τις αποδέχονται όλοι στο θεωρητικό επίπεδο και ο αναγνώστης της σάτιρας τις αναγνωρίζει, ενώ  το αντικείμενο της σάτιρας τις παραβιάζει. Η εικονογράφηση του υποτιθέμενου μέλλοντος του μικρού πρόσφυγα που ξέβρασε η θάλασσα αντιστρέφει το συμβολισμό της φωτογραφίας του άψυχου κορμιού που πριν μερικούς μήνες κυριάρχησε στα ΜΜΕ, δικαιολογεί την ολιγωρία μας  αν όχι και τη σκληρότητα μας (οι κακοί πρόσφυγες που βιάζουν τις ανυπεράσπιστες γυναίκες μας) απενοχοποιεί το ρατσισμό μας. Το σκίτσο εμπεριέχει την προβολή του πολιτικοκοινωνικού μοντέλου της κυρίαρχης εξουσίας που πια δεν μπορεί να κρύψει το ρατσισμό του και τον αποκλεισμό. ΄Ολος ο κόσμος ανήκει  στον καπιταλισμό, δεν υπάρχει χώρος για τους αποκλεισμένους απ’ αυτόν.  

               Οι υπόλοιποι πιστεύαμε πως μπορούσαμε, ως απελευθερωμένα και ορθολογικά άτομα, ελεύθεροι να παίρνουμε αποφάσεις στο δικό μας τομέα, υποσύστημα του όλου πολυπλοκότερου συστήματος που ανήκουμε, μέχρι που το προσχέδιο του ασφαλιστικού σχεδιάζει και από προνομιούχες κοινωνικές ομάδες  να περιορίσει την ελευθερία τους με τον οικονομικό τους ακρωτηριασμό. Ενώσεις λοιπόν γιατρών, δημοσιογράφων, δικηγόρων κλπ. στα χρόνια της κρίσης απουσίαζαν από ταξικές διεκδικήσεις και κατέφευγαν σε δικαστήρια και διαπραγματεύσεις για να περιορίσουν τις συνέπειες της κρίσης στα επαγγέλματά τους, πιστεύοντας στην φαινομενική αύξηση της ελευθερίας που τους αποδέσμευε από παλιές κανονιστικές αρχές, ώστε να αντλούν ανενόχλητα τα οφέλη του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Θεωρώντας, και όχι μόνο αυτοί,  πως  οι βασικές κατηγορίες του μαρξισμού όπως οι κοινωνικές τάξεις έχουν χάσει το πρακτικό περιεχόμενό τους διέπλασαν νέες ατομικές ταυτότητες, με τα περισσότερα συντεχνιακά τους σωματεία να υλοποιούν με το αζημίωτο τις επιλογές της εξουσίας,  και με την πεποίθηση πως είναι οι επιλογές τους και όχι η κοινωνική τους τάξη που διαμορφώνουν τη ζωή τους πίστευαν πως οι ζωές τους είναι αρκούντως ικανοποιητικές με τους όρους του καπιταλισμού, σίγουροι πως έχουν ξεπεράσει το στάδιο όπου ακόμα διακυβεύεται το  πραγματικό ψωμί για να συντηρηθούν. Κι αυτές οι αυταπάτες με το ασφαλιστικό αρχίζουν να διαλύονται, ιδιαίτερα για τους οικονομικά ασθενέστερους απ’  αυτούς.

               Κι ίσως είναι πια καιρός να γίνει αντιληπτό ότι πέρασε ο καιρός που ποντάραμε σε μια κοινωνία συναίνεσης και χαλάρωσης και πως η σιγουριά η βασισμένη στην αδιαφορία και τη συμφωνία επι του ελαχίστου δυνατού κοινωνικού συμβολαίου υπήρξε απατηλή.

               Ακόμα υπερασπιζόμαστε τον καπιταλισμό;

Στην ισραηλινή κατοχή ....δεν αρέσει η μάθηση

 Στην ισραηλινή κατοχή ....δεν αρέσει η μάθηση

Εισβολή του ισραηλινού στρατού στο παλαιστινιακό Πανεπιστήμιο Birzeit

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 11ης Ιανουαρίου, δυνάμεις του ισραηλινού στρατού κατοχής με 15 περίπου οχήματα εισέβαλαν στις εγκαταστάσεις του Πανεπιστημίου Birzeit στη Δυτική Όχθη, κοντά στη Ραμάλα, αφού πρώτα κατεδάφισαν τη δυτική πύλη του Πανεπιστημίου, μετατρέποντάς την σε στρατιωτικό φυλάκιο. Οι στρατιώτες εισέβαλαν στο γραφείο του Φοιτητικού Συμβουλίου και κατέσχεσαν σημαίες, πανό, ηχεία, συσκευές ήχου και υπολογιστές που ανήκαν στους φοιτητές. Κατέστρεψαν μέρος του περιεχομένου των υπολογιστών, οι οποίοι χρησιμοποιούνται για τις δραστηριότητες του Συμβουλίου, και δια της βίας απομάκρυναν τους φύλακες του Πανεπιστημίου. Εισέβαλαν επίσης και στο τμήμα Θετικών Επιστημών όπου επίσης προκάλεσαν σοβαρές ζημιές.

Όπως επισημαίνει σε ανακοίνωσή του το ίδιο το Πανεπιστήμιο δεν είναι ούτε η πρώτη και προφανώς δυστυχώς ούτε η τελευταία φορά που ο ισραηλινός στρατός κατοχής προσπαθεί και με τον τρόπο αυτό να υποσκάψει γενικώς το παλαιστινιακό εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο, σε πείσμα της κατοχής, συνεχίζει να λειτουργεί. Ογδόντα φοιτητές του Birzeit κρατούνται στις ισραηλινές φυλακές μαζί με εκατοντάδες άλλους Παλαιστινίους φοιτητές των άλλων ιδρυμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Παλαιστίνη. Εξ αυτών των 80, μάλιστα, οι 25 έχουν συλληφθεί μόνο τους τελευταίους τρεις μήνες.

Πάνω από το ένα τρίτο του παλαιστινιακού πληθυσμού είναι μαθητές σχολείου ή φοιτητές. Όλα τα Παλαιστινιακά Πανεπιστήμια και η πλειοψηφία των σχολείων, συμπεριλαμβανομένων και των παιδικών σταθμών, έκλεισαν με στρατιωτική διαταγή μεταξύ των ετών 1987-1992, στερώντας από μια ολόκληρη γενιά το δικαίωμα στην εκπαίδευση.

Το Πανεπιστήμιο Birzeit σφραγίστηκε από τον ισραηλινό στρατό με οδοφράγματα για σχεδόν 3 χρόνια μεταξύ 2001-2003. Ακόμα και σήμερα ο δρόμος που οδηγεί στο κτίριο εξακολουθεί να είναι «σημείο ελέγχου». Οι φοιτητές και το διδακτικό προσωπικό που προσπαθούν να φτάσουν στο Πανεπιστήμιο βρίσκονται αντιμέτωποι με τον ισραηλινό στρατό ο οποίος τους εμποδίζει, τους παρενοχλεί και τους εκφοβίζει. Το Πανεπιστήμιο Birzeit έχει υποχρεωθεί να διακόψει τη λειτουργία του από τον ισραηλινό στρατό κατοχής 15 φορές στην ιστορία του.

Σύμφωνα με τον ισραηλινό Τύπο η επιδρομή του ισραηλινού στρατού στο Πανεπιστήμιο έγινε στο πλαίσιο σειράς επιδρομών για την σύλληψη και εξουδετέρωση «τρομοκρατικών πυρήνων» και μάλιστα υποστηρίζει ότι στο Birzeit βρέθηκε «προπαγανδιστικό τρομοκρατικό υλικό» ακόμη και όπλα. Εννοείται ότι αυτή είναι η ανακοίνωση του ισραηλινού στρατού η οποία δεν συνοδεύεται από αποδείξεις, ως συνήθως.

Ο Πρέσβης του Κράτους της Παλαιστίνης στην Ελλάδα Μαρουάν Τουμπάσι δήλωσε για την επίθεση στο Birzeit ότι οι ενέργειες των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής είναι «μια κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και της ιερότητας του αξιόπιστου και αναγνωρισμένου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος. Κάθε Παλαιστίνιος έχει το δικαίωμα στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και αυτές οι απάνθρωπες ενέργειες των Κατοχικών δυνάμεων δεν θα λυγίσουν τη βούληση των φοιτητών ούτε θα τους αποτρέψει από το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση».

Κάλεσε επίσης την ελληνική κυβέρνηση, «ως συμβαλλόμενο μέλος της Σύμβασης της Γενεύης, να πιέσει το Ισραήλ ώστε να τηρήσει το Διεθνές Δίκαιο και το δικαίωμα των Παλαιστινίων στην εκπαίδευση και να καλέσει τους ακαδημαϊκούς, τα Ακαδημαϊκά Ιδρύματα και τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της Ελληνικής Δημοκρατίας να καταδικάσουν αυτές τις επιθέσεις βίας των ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα του Κατεχόμενου Κράτους της Παλαιστίνης».

Όπως είπε ο κ. Τουμπάσι, ο Πρόεδρος του Πανεπιστημίου Birzeit, Καθηγητής Abdul Latif Abu Hijleh αναγκάστηκε να ακυρώσει προγραμματισμένο ταξίδι του στην Ελλάδα αυτές τις μέρες λόγω της συγκεκριμένης εφόδου. Σκοπός της επίσκεψής του ήταν να διερευνήσει δυνατότητες συνεργασίας καθώς και να υπογράψει μνημόνια συμφωνίας με διάφορα ελληνικά πανεπιστήμια (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και ΤΕΙ Αθηνών), στο πλαίσιο εκπαιδευτικής συνεργασίας μεταξύ της Παλαιστίνης και της Ελληνικής Δημοκρατίας.
________________
Παρακολουθήστε το παρακάτω βίντεο, όπου φαίνονται παιδιά μέσα στη Χεβρώνα να περνούν από απίστευτες καταστάσεις για να πάνε σχολείο λόγω του ότι ο ισραηλινός στρατός μπορεί αιφνιδίως να κηρύξει απαγόρευση κυκλοφορίας ή να τους απαγορεύει να περάσουν.

Πηγή: Το περιοδικό

Λόγω της ημέρας

 Λόγω της ημέρας

Η χτεσινή μέρα ήταν φορτωμένη με κάποιες μαζεμένες σημαντικές επετείους, που επιβάλλουν κατά τη γνώμη μου, την αναδημοσίευση δυο κειμένων -έστω και με μια μέρα καθυστέρηση.

Μπορείτε επίσης να επισκεφτείτε στους παρακάτω συνδέσμους ένα κείμενο για δύο άλλες δημαντικές επετείους.
Τα γενέθλια του ποιητή Νασίμ Χικμέτ
Και το θάνατο του κομμουνιστή γιατρού Πέτρου Κόκκαλη

Η κόκκινη Ρόζα

Η κόκκινη Ρόζα. Η Ρόζα μας.

Που έπεσε νεκρή μια μέρα σαν και σήμερα από τους τραμπούκους των ξεπουλημένων σοσιαλιστών ηγετών (Έμπερτ, Νόσκε), που τέθηκαν στην υπηρεσία της αντεπανάστασης.
Που έζησε στο κορμί της, μαζί με το σύντροφό της, Καρλ Λίμπκνεχτ, την προδοσία των ρεφορμιστών και πώς αυτή στρώνει το δρόμο στο φασισμό.
Που μπήκε επικεφαλής στο πιο δυνατό, το πιο ωραίο κίνημα της γερμανικής ιστορίας, που δεν ήταν δυστυχώς αρκετά ώριμο, αλλά αν κατάφερνε να νικήσει, θα άλλαζε το ρου της παγκόσμιας ιστορίας.

Που άφησε πίσω της πολύτιμη παρακαταθήκη με το θεωρητικό της έργο, και μια σειρά αξιόλογες και επίκαιρες μπροσούρες, όπως το «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση», σαν πρωθύστερο «κατηγορώ» σε όσους καπηλεύτηκαν το όνομά της, και το έδωσαν σε ένα ίδρυμα του ευρωκομμουνιστικού αναθεωρητισμού.
Που ήταν η πιο φλογερή και συνεπής πολέμιος του σωβινισμού και του μιλιταρισμού. Και διέθετε οξυμένο, κριτικό πνεύμα, ακόμα κι απέναντι στην ίδια την επανάσταση, ακόμα κι όταν λάθευε. Όπως είχε πει για αυτήν ο Λένιν, ήταν ένας από τους αετούς της επανάστασης, ακόμα κι αν πετούσε κάποτε πολύ χαμηλά, εκεί που φτάνουν οι κότες.
Που είχε πλακουτσωτή μύτη και μάλλον καχεκτικό σώμα, αλλά ασκούσε ακαταμάχητη γοητεία στους συντρόφους και τους συνομιλητές της, όχι με την εμφάνιση, αλλά με το επαναστατικό πνεύμα, τις ικανότητες και την αφοσίωσή της στον αγώνα.

Που η ακτινοβολία της φτάνει ως την εποχή μας και τη φωτίζει με το παράδειγμά της.
Που εμπνέει πολλούς γονείς να βαφτίσουν προς τιμήν της τα κορίτσια τους με το όνομά της.
Που την τραγούδησαν ο Μητροπάνος κι η Δημητριάδη. Ενέπνευσε τον Καζαντζάκη, το Μικρούτσικο και τον Αλκαίο με τη Ρόζα του, που τον κοιτούσε μουδιασμένο να βλέπει πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, αλλά οπισθοχωρεί καμιά φορά, και γίνεται σιωπή…

Η δική μας Ρόζα, η κόκκινη Ρόζα Λούξεμπουργκ –τι σου ‘χω φυλαγμένα…


Ατέχνω(ς) ακόμα μάτια μου, Ατέχνω(ς)

Το Ατέχνως ήρθε στο διαδικτυακό αέρα στις 15 Γενάρη του 2015, συμπτωματικά μόλις δέκα ημέρες πριν τα πολιτικά «εγκαίνια» της πρωτοδεύτερης φοράς Αριστερά, που τρίτωσε τα μνημόνια. Προφανώς αυτό το μεσοδιάστημα δεν ήταν οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο, όπως δεν τον συγκλόνισαν ούτε και οι δώδεκα μήνες που ακολούθησαν, είτε στην πραγματική ζωή, είτε στο μικρόκοσμο του διαδικτύου. Θέλουμε να πιστεύουμε όμως πως συγκριτικά με την κυβέρνηση τουλάχιστον, κάτι παραπάνω καταφέραμε να αλλάξουμε ως περιοδικό, φέρνοντας κάτι καινούριο και διαφορετικό.

Το Ατέχνως επιχείρησε να καλύψει ένα κενό στο διαδικτυακό χάρτη, χωρίς να παραβλέπει τα δικά του κενά και τις διάφορες ελλείψεις του, που δεν περιλαμβάνουν πάντως τα ερυθρά αιμοσφαίρια και την πρωτότυπη κριτική ματιά. Και το βλέπουμε έκτοτε να αναπτύσσεται καθημερινά, σαν ένα μικρό μωρό ενός έτους, που ακόμα μπουσουλάει, αλλά έχει κάνει και πολλά ποιοτικά άλματα. Και λέει τις πρώτες του λεξούλες, αλλά επιδιώκει να αρθρώνει έναν ποιοτικό εναλλακτικό λόγο, που είναι κι ο βασικός λόγος της ύπαρξής του.

Δεν είναι ωραίο να περιαυτολογεί κανείς, αλλά αυτή η συστολή υποχωρεί κι αναστέλλεται, όταν πρόκειται για ένα τέτοιο, συλλογικό εγχείρημα, με μια σειρά αξιόλογους γραφιάδες, που έκαναν πράξη τη βασική μας δέσμευση για πρωτότυπη ύλη, με ποικίλη θεματολογία και καθημερινή ροή κειμένων. Με την αφορμή αυτή νιώθουμε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε όλους τους συνεργάτες μας που έχουν βάλει το δικό τους λιθαράκι σε αυτή την προσπάθεια του περιοδικού, έστω και αν αυτό ήταν ένα μόνο κείμενο, ακόμα κι αν στο ενδιάμεσο έχουν χωρίσει οι δρόμοι μας.

Κυρίως όμως οφείλουμε μια ειδική αναφορά στο αναγνωστικό κοινό του Ατέχνως, που μας υποδέχτηκε ζεστά από την πρώτη στιγμή και ανανεώνει καθημερινά την εμπιστοσύνη του στο περιοδικό. Συνηθίζουμε να μιλάμε με όρους κινήματος, για βαθιές ρίζες κι ακατάλυτους δεσμούς με τον κόσμο. Για εμάς αυτά δεν ήταν καθόλου αυτονόητα, συνεπώς θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε για την καθημερινή επαφή και την ανάδραση, με τις παρατηρήσεις σας, τις συμβουλές-προτάσεις σας, τα σχόλια, κτλ. Και να σας προτρέψουμε να γίνετε πιο αυστηροί μαζί μας, στις υποδείξεις σας και την κριτική σας, για να συμβάλλετε με κάθε πιθανό τρόπο στη βελτίωση της ύλης του περιοδικού.

Κουβαλάμε την πείρα του πρώτου χρόνου, όλες τις ευχάριστες και τις όποιες αρνητικές στιγμές, και συνεχίζουμε με όρεξη και θέληση να κάνουμε ακόμα περισσότερα, να έχουμε πιο ενεργή παρουσία κι εξωστρεφή δραστηριότητα, με ανοιχτές εκδηλώσεις κι άλλες ιδέες που σκοπεύουμε να εντάξουμε στο σχεδιασμό μας.

Ένα χρόνο μετά, είμαστε όρθιοι πάνω στη σχεδία μας και συνεχίζουμε το ταξίδι μας, μαζί με πολλούς συντρόφους που (σε αντίθεση με αυτούς του ομηρικού Οδυσσέα) αυξάνονται και πληθύνονται. Κι όπως λέει, παραφρασμένος, ο στίχος που επιλέξαμε στον τίτλο.

Ατέχνω(ς) ακόμα μάτια μου, Ατέχνω(ς)

Ξηλώνουν λίγο - λίγο και τα Εργασιακά

Ξηλώνουν λίγο - λίγο και τα Εργασιακά

Αποκαλυπτική των προθέσεων της κυβέρνησης για τα Εργασιακά και διδακτική για τον τρόπο με τον οποίο θα επιχειρήσει να μεθοδεύσει τις επόμενες αντεργατικές ανατροπές, είναι η ψήφιση προχτές στη Βουλή του λεγόμενου «αναθεωρημένου Κοινωνικού Ευρωπαϊκού Χάρτη» της ΕΕ.
Ανάμεσα σε άλλα, ο Χάρτης αυτός αναγνωρίζει το «δικαίωμα» της εργοδοσίας στο «lock out» (ανταπεργία) και απαγορεύει επί της ουσίας τη μονομερή προσφυγή στη διαιτησία για εργατικές διαφορές. Ικανοποιεί, δηλαδή, δύο από τις βασικές και διαχρονικές αξιώσεις του κεφαλαίου.
Θυμίζουμε ότι με την ΠΥΣ 6/2012, η τότε συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ «πάγωσε» τη μονομερή προσφυγή των εργαζομένων στη διαιτησία, παράλληλα με τη νομοθέτηση νέου κατώτερου μισθού στα 586 και 511 ευρώ μεικτά. Τώρα, με την υιοθέτηση της Χάρτας από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, γίνεται ένα αποφασιστικό βήμα για την εσαεί απαγόρευση της μονομερούς προσφυγής, η οποία, αν μη τι άλλο, ήταν το έσχατο μέτρο άμυνας των εργαζομένων απέναντι στην αδιαλλαξία της εργοδοσίας στην περίπτωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

***

Οσο για το «lock out», δε χρειάζονται και πολλές εξηγήσεις. Μαζί με τις ομαδικές απολύσεις, πρόκειται για διακαή πόθο της εργοδοσίας και στη χώρα μας, ως μέτρο εκβιασμού και τιμωρίας των εργαζομένων όταν αυτοί αποφασίζουν να διεκδικήσουν με απεργία τα αιτήματά τους. Μόλις πριν από λίγες μέρες, οι μεγαλοβιομήχανοι είχαν δείξει πόσο πολύ τους καίει η θεσμοθέτηση της ανταπεργίας, όταν η εργοδοσία στην ΕΒΓΑ επέβαλε «lock out» απέναντι στις στάσεις εργασίας που είχε αποφασίσει το σωματείο διεκδικώντας δεδουλευμένα.
Τότε, η κυβέρνηση έσκιζε τα ρούχα της και μιλούσε για εργοδοτική αυθαιρεσία, για να ψηφίσει μόλις προχτές τη Χάρτα που νομιμοποιεί την ανταπεργία. Τέτοιο είναι το μέγεθος του εμπαιγμού που επιχειρεί σε βάρος των εργαζομένων. Οπως μνημείο εμπαιγμού είναι και το άρθρο 2 του νομοσχεδίου που ψηφίστηκε για την επικύρωση της Χάρτας στη Βουλή.
Εκεί γράφεται ότι οι δύο συγκεκριμένες προβλέψεις της Χάρτας (για την ανταπεργία και τη μονομερή προσφυγή) δε δεσμεύουν την κυβέρνηση και άρα ούτε γάτα ούτε ζημιά. Από τη μια ψηφίζει το σύνολο της Χάρτας μαζί με τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης και από την άλλη σφυρίζει αδιάφορα, επειδή - λέει - συμπεριέλαβε στο νομοσχέδιο άρθρο που λέει ότι δε δεσμεύεται!

***

Αυτό που δεν λέει η κυβέρνηση, είναι ότι ανεξάρτητα από τους δικούς της ελιγμούς, με την επικύρωση της Χάρτας η εργοδοσία αποκτά ένα πρώτης τάξης εργαλείο να υπερασπιστεί το «lock out» στα ελληνικά και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια και τελικά να τυλίξει τους εργαζόμενους σε μια κόλλα χαρτί. Τα ξέρει αυτά η κυβέρνηση και για να καλύψει τις πομπές της επιτίθεται στο ΚΚΕ, που αποκάλυψε και κατήγγειλε την άθλια μεθόδευση.
Οι εξελίξεις αυτές δεν είναι τυχαίες. Παράλληλα με το Ασφαλιστικό, η κυβέρνηση σκοπεύει να «ανοίξει» και τα Εργασιακά, για να νομοθετήσει τις ανατροπές για τις οποίες δεσμεύεται στο τρίτο μνημόνιο. Για το σκοπό αυτό, όπως γράφτηκε πριν από λίγες μέρες στην «Αυγή», έχει συστήσει και Ομάδα Εργασίας, με πρώτο αντικείμενο ...μελέτης τις ανατροπές στις συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Είναι φανερό ότι η υπονόμευση του δικαιώματος στην απεργία έχει ήδη ξεκινήσει με την ψήφιση της Χάρτας και θα πλαισιωθεί στη συνέχεια από άλλα μέτρα και ανατροπές. Αλλωστε, η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να νομοθετήσει με βάση τις «βέλτιστες πρακτικές» και τα θεμελιακά κείμενα της ΕΕ, ένα από τα οποία είναι και ο Χάρτης που ψήφισε.

***

Το ίδιο ισχύει και για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, οι οποίες υπονομεύονται ευθέως από την απαγόρευση της μονομερούς προσφυγής, με δεδομένο τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης στο κίνημα και το ρόλο του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, που κάνει ακόμα πιο επιθετική την εργοδοσία.
Να λοιπόν γιατί χρειάζεται επιφυλακή και εγρήγορση από το εργατικό - λαϊκό κίνημα σε ό,τι αφορά και τα Εργασιακά. Απ' ό,τι φαίνεται, η κυβέρνηση σκοπεύει να ξηλώσει το πουλόβερ λίγο - λίγο και από πολλές πλευρές, για να αποφύγει γενικευμένες αντιδράσεις. Στα σχέδιά της πρέπει να βρει στην κυριολεξία τοίχο.

Ολομέτωπη επίθεση

Ολομέτωπη επίθεση

Η επίθεση της κυβέρνησης στις εργατικές - λαϊκές οικογένειες είναι ολομέτωπη και θα έχει διάρκεια. Κάθε μέρα που περνά εμφανίζεται ένα ακόμα αντιλαϊκό «φρούτο», που, μαζί με όλα τα προηγούμενα, δημιουργεί μια ασφυκτική κατάσταση για τα νοικοκυριά που παλεύουν να επιβιώσουν. Ασφαλιστικό, φορολόγηση, ιδιωτικοποιήσεις, αναδιαρθρώσεις στην Παιδεία και τη Δημόσια Διοίκηση βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και οι εκπρόσωποι ιμπεριαλιστικών οργανισμών διαπραγματεύονται για το πώς θα γίνουν παρεμβάσεις, προκειμένου να εξυπηρετηθεί με τον καλύτερο τρόπο η ανάγκη για ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για νέα πεδία κερδοφορίας για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Κι ενώ αυτή η ολομέτωπη επίθεση βρίσκεται σε εξέλιξη, η κυβερνητική προπαγάνδα περί «διαπραγμάτευσης που θα φέρει αποτελέσματα» και περί «κυβέρνησης που πασχίζει για να βρει λύσεις», εντείνεται. Σχετικά με το θέμα της διαπραγμάτευσης, προσπαθούν να στήσουν μια εικόνα ψεύτικη, δίνοντας την εντύπωση ότι το αποτέλεσμά της με τα - πάλαι ποτέ - γεράκια των αγορών, που σήμερα είναι οι καλύτεροι φίλοι των ΣΥΡΙΖΑίων, θα ωφελήσει τα λαϊκά νοικοκυριά, τους φτωχούς αγρότες, τους συνταξιούχους, τους αυτοαπασχολούμενους, τα νέα ζευγάρια...
Κακά τα ψέματα. Το ξέρουν πλέον και οι πέτρες πως στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον θεωρούν πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι «παράδειγμα προς μίμηση» σε ό,τι αφορά το πόσο αποτελεσματικά μπορεί να τσακίσει το λαό, το πόσο θετικά μπορεί να λειτουργήσει για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Και με τα παραμυθάκια περί «διαπραγμάτευσης για το καλό του λαού» γελάει και το παρδαλό κατσίκι. Τα συμπεράσματα από την πρώτη συζήτηση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης σχετικά με την ελληνική πρόταση για το Ασφαλιστικό μιλάνε μόνα τους. Από τους αξιωματούχους των Βρυξελλών διαρρεόταν πως αναγνωρίζουν ότι «είναι σοβαρή η πρόταση της κυβέρνησης» και πως «έχει γίνει πολύ καλή δουλειά». «Πρέπει να συγχαρώ την ελληνική κυβέρνηση», είπε ο Ντάισελμπλουμ. Οι ύμνοι για το σχέδιο του Ασφαλιστικού από τον πρόεδρο του Eurogroup, Γ. Ντάισελμπλουμ, η αποθέωση που επιφυλάσσουν για την κυβέρνηση Ολάντ και Μοσκοβισί, ο ...«έρωτας» του Τόμσεν και του ΔΝΤ προς την ελληνική κυβέρνηση, είναι ενδεικτικά του τι ακριβώς συμβαίνει. Ερχονται να προστεθούν στη στήριξη που τους παρέχει και το ντόπιο κεφάλαιο διά των εκπροσώπων του (ΣΕΒ, ΣΕΤΕ κ.λπ.). Λογικό, αφού η κυβέρνηση ξεκαθαρίζει πως επισπεύδει αναδιαρθρώσεις και ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση που οι αστικές κυβερνήσεις πάλευαν να περάσουν εδώ και 20 χρόνια.
Ομως, υπάρχει και κάτι ακόμα. Αυτή τη στιγμή, τη στιγμή που κυβέρνηση και δανειστές «χτενίζουν» το τελικό σχέδιο για το Ασφαλιστικό, το χρέος, την «αξιολόγηση», είναι ξεκάθαρο πως αυτές οι επαφές, αυτές οι διαπραγματεύσεις, θα φέρουν και άλλα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα. Το έχει δείξει η ιστορία, το «φωνάζουν» όσοι γνωρίζουν ποιο είναι το ακριβές περιεχόμενο των συζητήσεων για να κλείσει και να εγκριθεί το σχέδιο της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό... Ερχεται, λοιπόν, μία ακόμα θύελλα που θα πλήξει το λαό μας. Και αυτή η κατάσταση δε θα έχει τέλος, εάν δεν μπει φρένο από τους ίδιους τους εργαζόμενους, τις λαϊκές οικογένειες, τα φτωχά νοικοκυριά της υπαίθρου, με οργανωμένο αγώνα και κινητοποιήσεις, ενάντια σε όσα έχουν έρθει και θα έρθουν στο μέλλον...