Ανακεφαλαίωση (τραπεζών και γεγονότων)

Από Σφυροδρέπανος 

Γράφει ο Σφυροδρέπανος //

Τι μας άφησαν πίσω τα «συγκαιρινά Ιουλιανά»;
Την επανάληψη της ιστορίας ως φάρσα (την τραγωδία τη ζούσαμε από πριν).
Μια ξεκάθαρη μαρτυρία (για όποιον έχει μάτια και δεν ξεγελιέται από οφθαλμαπάτες) για το τι είναι και τι επιφυλάσσει για τους λαούς της Ευρώπης η λυκοσυμμαχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τις τράπεζες να κλείνουν, για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, που δε μάσησε, γιατί πλέον δεν του έχουν μείνει και πολλά να χάσει. Παρά μόνο τις αυταπάτες του.
Μια νωπή λαϊκή ετυμηγορία, που ξεπουλήθηκε πριν καν προλάβει να στεγνώσει.
Ένα όχι που αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι. Τον κόσμο να κοιμάται περήφανος και να ξυπνάει προδομένος. Και τη μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων του «όχι», να απογοητεύεται και να πέφτει σε θερινή νάρκη διαρκείας, μήπως και μπορέσει να ονειρευτεί ξανά.
Πολλούς σημαιοφόρους του όχι να βαυκαλίζονται πως το μπολιάζουν με συνεπή χαρακτηριστικά, προτού πέσουν στην παγίδα της κυβέρνησης και σε κινηματική κατάθλιψη. Και την τακτική επιλογή του άκυρου να δικαιώνεται γρηγορότερα από κάθε προσδοκία. Μια μέρα μετά οι πολιτικοί αρχηγοί (πλην του Λακεδαιμόνιου) τα μιλήσανε τα συμφωνήσανε και μες σε μια βδομάδα η συμφωνία είχε κλείσει.
Ένα εθνικά υπερήφανο μνημόνιο και έναν αριστοτεχνικό κυβερνητικό ελιγμό, που περιέβαλλε τον πρωθυπουργό με το φωτοστέφανο του ηρωικού διαπραγματευτή και του θύματος εκβιασμού. Αλλά επειδή δεν μπορούσε να τον αποφύγει, χαλάρωσε να τον απολαύσει. Άσε που μπορεί στο τέλος να αγαπήσεις και τον (εκ)βιαστή σου, κατά το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Μια πλατφόρμα να καταδικάζει τη δολοφονία, στηρίζοντας το δολοφόνο και να γίνεται το αριστερό του άλλοθι. Και δύο εκκολαπτόμενους πολιτικούς αστέρες (Βαρουφάκης και Κωνσταντοπούλου) να κάνουν αρχηγικές εμφανίσεις, περιμένοντας να βρουν στρατό για να γίνουν οι στρατηγοί του.
Την «πρώτη φορά αριστερά» να φεύγει τόσο δεξιά, που να την τρολάρει ακόμα και ο Μιχαλολιάκος: «σύντροφοι της Αριστεράς, ο ΦΠΑ είναι καπιταλιστικός φόρος». Και το χειρότερο… να έχει δίκιο!
Την «πρώτη φορά αριστερά» να πνίγει στα χημικά και να διαλύει βάση σχεδίου τους διαδηλωτές και να ξαναγεμίζει με (άλλου είδους αυτή τη φορά) καπνούς την πλατεία Συντάγματος. Αντιλαϊκά μέτρα, και καταστολή του λαϊκού κινήματος βαδίζουν χέρι-χέρι.
Τον αστικό εσμό που υποστήριζε το «ναι» να επαινεί την κυβέρνηση για την υπεύθυνη στάση της και να της τραβά φιλικά το αυτί για την καθυστέρησή της να υπογράψει τη συμφωνία εξαρχής.
Τον Τσίπρα να θεωρείται λεβέντης και το Λεβέντη να μπαίνει στη βουλή βάση απολύτως έγκυρων δημοσκοπήσεων. Που δυστυχώς όμως δεν εμφανίζουν το ΚΟΛΑΝ του Σπύρου Παπαδόπουλου απ’ τους Απαράδεκτους, που έχει εξάλλου κι έτοιμο πολιτικό σύνθημα για τον πρόεδρό του: «με το ευρώ καλύτερα» (πού πάνε και τα βρίσκουν όμως…)!
Έναν άτυπο μεγάλο συνασπισμό αλά γερμανικά, που υπερψηφίζει τα μνημονιακά προαπαιτούμενα και χωρίς να συγκυβερνά. Και το «φανατικό πολέμιο» του νεοφιλελευθερισμού (Σύριζα) να ασπάζεται το δαιβόητο ΤΙΝΑ της Θάτσερ (There Is No Alternative = δεν υπάρχει εναλλακτική) και να το κραδαίνει ως απειλή κι αντεπιχείρημα ενάντια σε κάθε διαφορετική φωνή). Και εις ανώτερα…
Τα σύγχρονα Ιουλιανά να αναβάλλονται ένεκα ο καύσωνας και τα περιβόητα μπάνια του λαού –που παραμένουν ως κυρίαρχη νοοτροπία, αν και ολοένα περισσότερος κόσμος θεωρεί τον παραθερισμό πολυτέλεια για μεγάλα πορτοφόλια.
Να βάζουν διαρκώς το λαό στη γωνία, εν αναμονή της άνωθεν σωτηρίας και των εξελίξεων, που τις παρακολουθεί με κομμένη ανάσα και πετσοκομμένα δικαιώματα.
Η συνέχεια επί της οθόνης μας. Εκτός κι αν βγούμε μαζικά στους δρόμους, για να τη γράψουμε εμείς, με το δικό μας τρόπο. Η ιστορία γράφεται με πάλη ταξική…

Πρώτη φορά τέτοιο θράσος

 Πρώτη φορά τέτοιο θράσος

photo: Menelaos Myrillas / SOOC

Τον τελευταίο χρόνο έχουν ειπωθεί μαζεμένα τα πιο πολλά και τα πιο χοντρά ψέματα και έχουν δοθεί οι πιο ανεφάρμοστες υποσχέσεις. Και τους τελευταίους πέντε μήνες έχουν γίνει μαζεμένοι οι πιο επιπόλαιοι, ανερμάτιστοι και εγκληματικοί χειρισμοί πολιτικής. Ακόμα και τώρα προβάλλονται εξωφρενικοί ισχυρισμοί. Και για όλα αυτά δεν έχει ακουστεί ούτε μια συγγνώμη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση δεν άφησε υπόσχεση που να μη δώσει. Έσκισε τα Μνημόνια και τα κατάργησε με έναν νόμο. Κατάργησε τους φόρους με πρώτον τον ΕΝΦΙΑ. Ανακοίνωσε το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης με παροχές πολλών δισεκατομμυρίων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση τα γύρισε όλα τούμπα. Φέρνει το δικό του Μνημόνιο. Δεν καταργεί κανέναν φόρο και επιβάλλει νέους. Ζητεί "ΟΧΙ στη λιτότητα" από το δημοψήφισμα, το παίρνει και το μετατρέπει σε ΝΑΙ, σε μια πρωτοφανή επίδειξη ζαμανφουτισμού και άμετρου κυνισμού.

Eδώ μια παλιότερη προφητική ερώτηση προς τον Αλέξη Τσίπρα και η απάντησή του, που έδειχνε πολλά. Και εδώ ένα απάνθισμα υποσχέσεων και η αναίρεσή τους από την κορυφή ως τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.

Τα ψέματα και οι υποσχέσεις και οι κωλοτούμπες δεν είναι, ασφαλώς, σημερινό φαινόμενο. Όμως, οι προηγούμενοι έκαναν κάπου-κάπου και μια αυτοκριτική. Ακόμη και ο μετρ του λαϊκισμού και της υποσχεσιολογίας Ανδρέας Παπανδρέου είχε αισθανθεί την ανάγκη να πει κάποτε το περίφημο "mea culpa". Πιο πρόσφατα ο Σαμαράς των Ζαππείων είχε πει «ουδείς αναμάρτητος» και ο Βενιζέλος είχε ζητήσει «συγγνώμη» για επαχθή μέτρα που επέβαλε.

Ο Τσίπρας και ο Καμένος κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Υπογράφουν το Μνημόνιο και το ρίχνουν στην κλάψα («τι να κάναμε, μας εκβίασαν»). Εξαπολύουν δε την ανεκδιήγητη Ζωή να καταγγέλλει τους «πραξικοπηματίες», που "επέβαλαν" σε 250 βουλευτές να ψηφίσουν τα μέτρα τους. Και οι βουλευτές της αντιπολίτευσης κάθονται και την ακούνε να τους λοιδορεί, κάνοντας «αντίσταση» με τις δικές τους ψήφους, αντί να απαιτήσουν από τον Τσίπρα να την πετάξει από την έδρα, στην οποία όλοι μαζί την έβαλαν.

Οι πολιτικοί λένε ψέματα, δίνουν υποσχέσεις και είναι θρασείς. Σήμερα όλα αυτά έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Τόσο και τέτοιο θράσος μέσα σε πέντε μήνες δεν ξανάγινε. Όλα έχουν την πρώτη τους φορά.

Μπορεί να ισχύει ότι «η επιτυχία είναι τέκνο της θρασύτητας», όπως έλεγε ο Άγγλος πολιτικός Μπέντζαμιν Ντισραέλι. Αλλά οι θρασύτατοι σημερινοί κυβερνώντες πρέπει να έχουν υπόψη τους και τη ρήση του Ναπολέοντα Βοναπάρτη ότι «με το θράσος μπορεί να αναλάβει κανείς τα πάντα, αλλά δεν μπορεί να κάνει τα πάντα».

Γιατί το θράσος, όπως και το ψέμα, έχει κοντά ποδάρια.

Γιώργος Καρελιάς
protagon.gr

ΒΡΕΤΑΝΙΑ-Λονδίνο: «Βόθρος» η Βουλή των Λόρδων;

Λονδίνο: «Βόθρος» η Βουλή των Λόρδων;

«Το Ουέστμινστερ, η έδρα του κοινοβουλίου, μοιάζει μερικές φορές να είναι ένας τεράστιος βόθρος ηθικής, οικονομικής και σεξουαλικής διαφθοράς», έγραψε η κυριακάτικη Sun, με αφορμή την αποκάλυψη ότι ο Τζον Μπάτιφαντ Σιούελ, με βασικό καθήκον στη Βουλή των Λόρδων να διασφαλίζει ότι οι συνάδελφοί του υιοθετούν την προσήκουσα συμπεριφορά, πιάστηκε να σνιφάρει μια άσπρη σκόνη παρέα με δύο «λαγουδάκια». Ο Σιούελ παραιτήθηκε μετά την αποκάλυψη σχετικού βίντεο. Η βαρόνη Φράνσις Ντ΄Σούζα, πρόεδρος της άνω Βουλής, δήλωσε ότι ο Σιούελ αποφάσισε να παραιτηθεί από τη θέση του και θα βρεθεί στο επίκεντρο μιας αστυνομικής έρευνας. Το σκάνδαλο βλέπει το φως της δημοσιότητας, ενώ οι Βρετανοί πολιτικοί προσπαθούν να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων, έπειτα από το σκάνδαλο του 2009 με επίκεντρο τις δαπάνες τους.
πηγή: ΑΠΕ

Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά... Εργατικός αγώνας+Καζάκης συμμαχία ενάντια στο ΚΚΕ

 Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά... Εργατικός αγώνας+Καζάκης συμμαχία ενάντια στο ΚΚΕ

Όταν οι ψεκασμένοι συμμαχούν με τους προβοκάτορες εναντίον σου, τότε σίγουρα κάτι καλό έχεις κάνει. Καζάκης (ΕΠΑΜ) και Εργατικός Αγώνας ενάντια στο ΚΚΕ. Τώρα μπορείς να είσαι βέβαιος αναγνώστη ότι η γραμμή του ΚΚΕ είναι όχι μόνο σωστή, αλλά και ενοχλεί πολλούς. Γι' αυτό έχουν λυσσάξει και το πολεμούν. Απ' τους ψεκασμένους εθνικιστικοαριστερούς του ΕΠΑΜ μέχρι τους πράκτορες του Εργ. Αγώνα. Ας συνεχίσουν έτσι... 

Σοσάκια

 Σοσάκια

Η επιτυχία και η μεγάλη διάδοση που γνώρισε το συγκριτικό πινακάκι με τις (πράγματι αβυσσαλέες) διαφορές μεταξύ της ελληνικής πρότασης και της μνημονιακής συμφωνίας που πρότειναν (και τελικά υπογράψαμε) οι εταίροι, δείχνει ίσως τη συνταγή της επιτυχίας και για άλλα θέματα, επικαιρότητας ή πιο διαχρονικά, που συναντάμε συχνά στις καθημερινές μας συζητήσεις. Ζητήματα που χρειάζονται απαντήσεις, αναλυτικές επεξεργασίες ή κωδικοποιημένες, εκλαϊκευτικές σημειώσεις, με τις οποίες θα ήταν ωφέλιμο να καταπιαστεί κανείς, συμπυκνώνοντας την ουσία τους –όχι απαραίτητα σε πινακάκι, αλλά και σε ειδικά αφιερώματα, ένθετα, μπροσούρες, ή και σε άλλες μορφές πέραν της έντυπης- που μπορούν να διαδοθούν μαζικά και να αξιοποιηθούν για το άνοιγμα κάθε σφου. Σημειώνω ενδεικτικά κάποια θέματα, που μπορούν προφανώς να εμπλουτιστούν από τις προτάσεις της βάσης του μπλοκ.

 -Η πορεία του δημόσιου χρέους στο χρόνο, με στατιστικά στοιχεία. Οι αιτίες κι οι παράγοντες που το δημιούργησαν ή το γιγάντωσαν. Ο φαύλος κύκλος του δανεισμού και τα ποσά που έχει πληρώσει συνολικά ο ελληνικός λαός για τους τόκους και τα χρεολύσια. Το κούρεμα και οι καταστροφικές του συνέπειες στα ασφαλιστικά ταμεία. Τα συμπεράσματα κι οι περιορισμοί απ’ την πείρα της αργεντινής και του ισημερινού (που προχώρησαν σε μερική διαγραφή χρέους). Ο τρόπος που χειρίστηκαν αυτό το ζήτημα οι μπολσεβίκοι και πώς συνδέεται με την κατάληψη της εξουσίας.

-Κατ’ αντιστοιχία των δύο τελευταίων σημείων: ανάλυση παραδειγμάτων από διάφορες χώρες, και απάντηση στα ιδεολογήματα που προκύπτουν από τη γενίκευση της πείρας τους. Είναι χαρισάμενη η ζωή στο νορβηγικό καπιταλισμό, που έχει παραμείνει εκτός εε; Τι ακριβώς έγινε στην περίπτωση της πορτογαλίας, που κατάφερε θεωρητικά να βγει από το δικό της μνημόνιο; Αρνήθηκαν όντως στην ισλανδία να πληρώσουν τα σπασμένα των τραπεζών τους; Ποια είναι τα συμπεράσματα που μας προσφέρει η περίοδος της «αριστερής διακυβέρνησης» στην κύπρο; Πού οδήγησαν τα εγχειρήματα της αυτοδιαχείρισης στη λατινική αμερική; Και ούτω καθεξής.

-Τι σούμα βγαίνει από τις τρεις και πλέον δεκαετίες ένταξης της ελλάδας στην ευρωπαϊκή κοινότητα; Τι έγινε με το εμπορικό της ισοζύγιο και την ανάπτυξη του παραγωγικού της ιστού; Σε τι κατεύθυνση αξιοποιήθηκαν οι επιδοτήσεις και ποιος είναι ο πραγματικός λόγος των χρηματικών ποσών που δίνει και παίρνει από την εε ο ελληνικός λαός; Ποιος ήταν ο ιστορικός πρόγονος της σημερινής εε; Ποιες ομοιότητες και πολιτικές συγγένειες υπάρχουν με την περίοδο της κυριαρχίας του τρίτου ράιχ;

-Πόσο αποτελεσματικός είναι ο ιδιωτικός τομέας; Πόσο κρατικοδίαιτοι είναι οι φλογεροί θιασώτες της ελεύθερης αγοράς; Ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος του δημόσιου τομέα στα πλαίσια του κμκ (κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού); Τι ισχύει σχετικά με το μύθο του υπερτροφικού δημόσιου; Πόσο ωφελημένο θα βγει το δημόσιο ταμείο από το διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους και τη μείωση των στρατιωτικών/αστυνομικών;

-Τι προβλέπει το δουβλίνο 2 και ποιες είναι οι συνέπειές του; Ποιος είναι ο ειρηνικός απολογισμός δράσης του νατο και των στρατιωτικών του επεμβάσεων; Ποιοι εκμεταλλεύονται τους μετανάστες και τι αντίκτυπο έχει αυτό στην ιθαγενή εργατική τάξη;

Σημειώνω επίσης, τελείως περιληπτικά, θέματα προς περαιτέρω θεωρητική μελέτη και πολύτιμα συμπεράσματα.

-Πώς μπορεί η καπιταλιστική κρίση να μετατραπεί σε επαναστατική; Πώς μπορεί να συμβάλει σε αυτό ο υποκειμενικός παράγοντας με τη δράση του; Πώς πολιτικοποιούνται οι οικονομικοί αγώνες της εργατικής τάξης; Πώς διαμορφώνονται οι συνειδήσεις, σε συνάρτηση με την ιδεολογική ζύμωση και την πείρα των εργαζόμενων μαζών; Πώς κατακτιέται το ανέβασμα του επιπέδου τους; Μέσα από ποιους κρίκους περνάει αυτή η διαδικασία;

-Πώς διαμορφώνεται το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα της εποχής μας; Ποιες είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στα διάφορα κράτη; Ποια είναι η θέση της ελλάδας σε αυτό το σύστημα; Ποια είναι η κατάσταση του σύγχρονου ελληνικού καπιταλισμού, αλλά και της εργατικής τάξης στην ελλάδα;

-Και τι δυνατότητες ή δυσκολίες, σε κάθε ξεχωριστό τομέα, θα συναντούσε ένα επαναστατικό εγχείρημα στην ελλάδα, αν αποδεικνύοντας ο αδύναμος κρίκος της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας; Πού θα βασιζόταν, πού θα σκάλωνε, πώς θα αντιμετώπιζε τα άμεσα πρακτικά καθήκοντά του;

Αυτά ως μια πρώτη αρχή, κάπως πρόχειρα διατυπωμένα.

Σχετικά με την αγάπη του ΚΚΕ για το ευρώ και την ευρωζώνη

 Σχετικά με την αγάπη του ΚΚΕ για το ευρώ και την ευρωζώνη

Πρέπει να γίνει μου φαίνεται ολυμπιακό άθλημα, η παράφραση ή η σκοπίμως μερική παράθεση ή η μερική απόκρυψη θέσεων και δηλώσεων μελών και στελεχών του ΚΚΕ. Η παράφραση που θα μας απασχολήσει σε αυτό το άρθρο έχει να κάνει με την διαστρέβλωση της θέσης του ΚΚΕ σχετικά με την αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει μεταξύ των υποστηρικτών του Ευρώ και εκείνων του εθνικού νομίσματος. Η εν λόγω γκαιμπελιά αποτελεί παλιά κατασκευή(θυμάμαι την επικαλούνται από εποχή Αλέκας), όμως αυτές της μέρες δείχνει να γίνεται μια προσπάθεια επανά-διάδοσης της στα τουίτερ τα φέησμπουκ και παντού αλλού...

"ΑΝΕΛΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΙΔΙΟΜΟΡΦΟΣ “ΣΥΜΜΑΧΟΣ” ΤΗΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ “ΔΡΑΧΜΟΣΥΜΜΟΡΙΤΩΝ” Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ"(από ίσκρα)

Παραφράζουν λοιπόν την θέση μας, υποστηρίζοντας ότι το ΚΚΕ δια στόματος Κουτσούμπα τάσσεται [ξεδιάντροπα] υπέρ του Ευρώ και κατά της δραχμής. Είναι τίμιο κάποιος να διαφωνήσει με μια οποιαδήποτε θέση του ΚΚΕ-κάποιοι έχουν και ταξική υποχρέωση να το κάνουν- δεν είναι τίμιο όμως να διαφωνήσει με κάτι που το έχει εκ του πονηρού βαφτίσει ο ίδιος θέση του ΚΚΕ(παραφράζοντας, λαϊκίζοντας, πετσοκόβοντας, υπεραπλουστεύοντας σε σημείο να χαθεί το πραγματικό νόημα, παίρνοντας αποσπασματικά κάποιες φράσεις ή βάζοντας αποπροσανατολιστικές επικεφαλίδες) με σκοπό να εξυπηρετήσει την Α ή τη Β σκοπιμότητα.

Τι πραγματικά λέει το ΚΚΕ; Πολύ απλά ότι η χειραφέτηση του ελληνικού λαού δεν έχει να κάνει με το αν του επιτρέψουν να έχει εθνικό νόμισμα ή αν τον θέλουν να μείνει στο ευρώ, αφού το νόμισμα αυτό καθ αυτό, δεν είναι η βάση της οικονομίας, δεν εγγυάται ούτε πιο δίκαιη διανομή πλούτου ούτε από μόνο του αποτελεί κάποιο βήμα προς τον σοσιαλισμό, ούτε καν, απλά και μόνο με εθνικό νόμισμα πρόκειται να απεξαρτηθεί-απεμπλακεί η χώρα από την ΕΕ. Αυτός είναι και ο λόγος που το ΚΚΕ δεν μιλάει έτσι απλά για έξοδο από ευρώ ούτε αφηρημένα για έξοδο από την ΕΕ, αλλά για αποδέσμευση από Ε.Ε Νάτο και λοιπούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με εργατικό έλεγχο, συγκεντροποίηση της παραγωγής και λαϊκή εξουσία.


Και επειδή το κόμμα, η τεσπά αυτοί που το αποτελούν, και πείρα έχουν και δεν είναι χαζοί, υπάρχει λόγος που επιμένουν σε αυτή τη θέση, ότι δηλαδή με την αλλαγή απλά νομίσματος ο λαός δεν μπορεί τίποτα καλό να περιμένει, κάποια πράγματα μάλιστα θα χειροτερέψουν κιόλας, αφού αυτή η αλλαγή νομίσματος δείχνει να αποτελεί Plan B της αστικής τάξης(ή προς το παρόν κάποιας μερίδας της). Και όταν λέμε Plan B, εννοούμε εναλλακτική επιλογή καπιταλιστικής διαχείρισης, διέξοδο σε πιθανό πολιτικό αδιέξοδο της αστικής πολιτικής εξουσίας, σχέδιο σωτηρίας της, σχέδιο αποπροσανατολισμού των λαϊκών μαζών, ανάχωμα στην ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων τους, και γενικά καθένα από αυτά και όλα μαζί. Και δεν είναι τυχαίο που διάφορες αριστερές πλατφόρμες, κάποιοι εξωκοινοβουλευτικοί, διάφορες συνιστώσες, σταδιολόγοι κάθε είδους[1], προβάλλουν το πέρασμα στη δραχμή ως πανάκεια, ως κάτι επαναστατικό, ως μια νίκη του λαού απέναντι στα συμφέροντα και στα αρπαχτικά. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η "αριστερή όψη του ευρωσκεπτικισμού"(γιατί υπάρχει και δεξιά και άκροδεξιά όψη του ευρωσκεπτικισμού(Λεπέν και τα ρέστα) που λέει περίπου τα ίδια) με αυτόν τον τρόπο εκφράζει ανοιχτά την βλακεία της εξυπηρετώντας χωρίς να το θέλει εκείνη την μερίδα της αστικής τάξης που στηρίζει την έξοδο από το ευρώ, ή αν το κάνει εσκεμμένα. Και δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αν συνειδητά ή ασυνείδητα(ή υποσυνείδητα) προετοιμάζει το έδαφος για την έξοδο από το ευρώ διαφημίζοντας την, και κάνοντας ελκυστική για τον λαό μια επιλογή που στην ουσία είναι επιλογή της αστικής τάξης ή έστω ενός μέρους αυτής. Όπως δεν είχε και τόση σημασία αν το Σύριζα πραγματικά πίστευε ότι μπορούσε να αλλάξει την Ε.Ε προς το φιλολαϊκό ή αν απλά και χυδαία κορόιδευε τον λαό, διότι κάποια πράγματα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και η εγκληματική βλακεία μπορεί να είναι βλακεία αλλά είναι και εγκληματική(αν και εγώ προσωπικά κάνω δίκη προθέσεων και είμαι καχύποπτος απέναντι στις προθέσεις όλων αυτών).

Στο χορό αυτόν λοιπόν που παραδοσιακά αυτοί οι χώροι σέρνουν το λαό και που πιθανά να δημιουργήσει μια η περισσότερες αποχρώσεις του πάλαι ποτέ Σύριζα, το ΚΚΕ δεν θα πιάσει το μαντήλι και δεν θα μπει στον κύκλο -ή στη λούπα αν προτιμάτε- διότι ως κομμουνιστικό κόμμα έχει ευθύνη απέναντι στις εργατικές μάζες να μη συμβάλει στον αποπροσανατολισμό τους. Αυτοί που διαφημίζουν την έξοδο από το ευρώ ως πανάκεια -γνωρίζοντας ότι σε δύσκολους καιρούς οι λαοί έχουν μια τάση προς την ρομαντική ενατένιση του "ένδοξου παρελθόντος"- είναι οι ίδιοι που μέχρι μόλις πριν λίγους μήνες διαφήμιζαν την κυβέρνηση της αριστεράς, η οποία θα σχηματίζονταν με κορμό το Σύριζα και θα έσκιζε τα μνημόνια-μέσα στο νάτο και στην ΕΕ- φέρνοντας ευημερία στον τόπο, ουράνια τόξα και ροζ μεταξωτές κορδέλες. Τελικά τα μνημόνια αναγεννήθηκαν από τις στάχτες μας, οι μεταξωτές κορδέλες έγιναν φύκια, και η ευημερία[για όσο παραμένουμε παγιδευμένοι στους δικούς τους σχεδιασμούς] βρίσκεται κάπου εκεί στην άκρη του ουράνιου τόξου κρυμμένη μέσα σε ένα τσουκάλι...άντε ας είναι στην αριστερή άκρη.

Σε κάθε περίπτωση εμείς δεν θα πάμε ούτε με τους μεν-τους δραχμολάγνους-ούτε με τους δε- τους ευρωλάγνους, όπως και πρωτύτερα, παρά τις όποιες πιέσεις, δεν επιλέξαμε μεταξύ αριστερής και δεξιάς διαχείρησης, δηλαδή όπως φάνηκε στην πράξη μεταξύ αριστερού και δεξιού μνημονίου.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

[1] Ότι και καλά η έξοδος από το ευρώ αποτελεί ένα στάδιο προς το μετασχηματισμό του καπιταλισμού στο αντίθετο του...

Ούτε «εκβιάζεται», ούτε «αντιστέκεται», μόνο τσακίζει το λαό

Ούτε «εκβιάζεται», ούτε «αντιστέκεται», μόνο τσακίζει το λαό

Από την επίσκεψη του Ν. Κοτζιά στη Βοσνία

Eurokinissi

Οσο περισσότερο προσπαθεί η κυβέρνηση να πείσει πως τάχα εκβιάζεται από τους «εταίρους», από τους «ξένους», για να συμφωνήσει και να εφαρμόσει το τρίτο κατά σειρά μνημόνιο, τόσο αποδεικνύεται στην πράξη ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, χωμένη «με τα μπούνια» στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και αντιθέσεις, είναι νύχι-κρέας με αυτούς ακριβώς τους «κακούς» της υπόθεσης.
Μαζί τους απεργάζεται και δρομολογεί σχέδια σε βάρος του λαού, για λογαριασμό του κεφαλαίου, των ντόπιων μονοπωλίων και της πρεμούρας τους να αναθερμάνουν την οικονομία τους πάνω στα ερείπια μισθών και δικαιωμάτων, αλλά και να αναβαθμιστούν γεωστρατηγικά στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου, ώστε να διεκδικήσουν εκεί μεγαλύτερα μερίδια από την καπιταλιστική λεία.

«Thank you USA» μέρος 2ο

Διόλου τυχαία, ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης, δεν μπόρεσε παρά να κονιορτοποιήσει τα τέτοια προπαγανδιστικά κυβερνητικά φληναφήματα (περί τάχα ανεξάρτητης, περήφανης και αξιοπρεπούς πολιτικής που ασκεί στις σχέσεις της στο εξωτερικό), σπεύδοντας πριν κάποιες μέρες να δηλώσει ανερυθρίαστα στο ραδιοφωνικό σταθμό του ΣΥΡΙΖΑ:
«Πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τον Πρόεδρο Ομπάμα, διότι ενδεχομένως χωρίς τη δική του συμβολή και επιμονή ότι η συμφωνία πρέπει να περιλαμβάνει και θέματα χρέους και αναπτυξιακό ορίζοντα, ίσως να μην πετυχαίναμε».
Σημειωτέον, αυτό το νέο «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ», το επόμενο μετά απ' αυτό που εκστόμιζε στη Βουλή ο Κ. Σημίτης, το Γενάρη του 1996, ειπώθηκε ενώ κυβερνητικά στελέχη που ...σπαράζουν στη Βουλή και τα κανάλια ότι καθόλου δεν ήθελαν μια τέτοια συμφωνία (στην οποία, κατά Δραγασάκη, συνέβαλαν και οι Αμερικανοί!), αλλά «αναγκάστηκαν» να την αποδεχτούν μπρος στην «καταστροφή του Grexit». Καθένας στο ρόλο που του ανατέθηκε στο εσωτερικό της κυβέρνησης και των συγκυβερνώντων κομμάτων: Ο μεν κλείνει το μάτι στους «εταίρους» - οι δε αποπροσανατολίζουν στο εσωτερικό.
Επιπλέον, σχεδόν ταυτόχρονα με τον Δραγασάκη, ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτος, ευχαριστούσε από το βήμα της Βουλής το Γάλλο ομόλογό του, Μ. Σαπέν, για τη βοήθεια που παρείχε στην ελληνική κυβέρνηση να μείνει στην Ευρωζώνη. Αλλη μια κατανομή τέτοιου ρόλου.

Μαζί στο μνημόνιο Τσίπρα

Σημειωτέον, οι τέτοιες ευχαριστίες και δηλώσεις ήρθαν μετά τις απανωτές τηλεφωνικές επικοινωνίες του πρωθυπουργού, Αλ. Τσίπρα, με στελέχη της αμερικανικής κυβέρνησης, ακόμα και στον ίδιο τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, όπως και με το Γάλλο Πρόεδρο.
Ευχαριστίες, δηλώσεις και συνεννοήσεις, που φανερώνουν ότι η «περήφανη διαπραγμάτευση» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι τμήμα ευρύτερων ενδοϊμπεριαλιστικών παζαριών και αντιθέσεων για τα κέρδη των κάθε εθνικότητας μονοπωλίων, την ίδια ώρα που ομονοούν στη λαϊκή εξαθλίωση, όπως αποτυπώνεται στο, με τις ευλογίες Γαλλίας και ΗΠΑ, νέο αντιλαϊκό μνημόνιο Τσίπρα. Αυτό για το οποίο ...οδύρονται στελέχη της κυβέρνησης και της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Επομένως, όντως οι «εταίροι» δεν είναι φίλοι του λαού. Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και των ΗΠΑ στηρίζουν την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη για τα δικά τους συμφέροντα, σε αντιπαράθεση με τη γερμανική κυβέρνηση, στον ανταγωνισμό τους για την πορεία της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
Ολοι αυτοί μαζί καλούν και συνεννοούνται με την ελληνική κυβέρνηση για να επιταχύνει την προώθηση των αντιλαϊκών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Απ' ό,τι μαθαίνουμε, μάλιστα, ορισμένοι «εταίροι» έβαλαν ενεργά το χεράκι τους στη σύνταξη του νέου αντιλαϊκού μνημονίου. Ετσι όπως, άλλωστε, κάνουν και στο εσωτερικό των χωρών τους, τσακίζοντας τους δικούς τους λαούς.
Η δε κυβέρνηση, σε αγαστή συνεργασία μαζί τους, προχωρά ακάθεκτη τις «μεταρρυθμίσεις» στην εγχώρια οικονομία.

«Συνέχεια του κράτους» στην «πρώτη φορά Αριστερά»

Παράλληλα, δεν περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι τις μέρες που στην Αθήνα, στις Βρυξέλλες και σε άλλα κέντρα, γινόταν ο κακός χαμός για την παραπέρα διαχείριση του δημόσιου χρέους, για το πέρασμα νέων αντιλαϊκών μέτρων από τη Βουλή, τουλάχιστον δύο κορυφαίοι υπουργοί της κυβέρνησης τηρούσαν κατά γράμμα το πρόγραμμα επαφών τους στο εξωτερικό.
Ο υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, μετέβη στο Ισραήλ, έκανε και τις περιοδείες του στα Δυτικά Βαλκάνια, αναγγέλλοντας κινήσεις που οδηγούν σε «ντε φάκτο» αναγνώριση του Κοσσόβου, υλοποιώντας κατά γράμμα σχεδιασμούς των ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ στην περιοχή.
Συγκεκριμένα, είπε στην Πρίστινα, όπου βρέθηκε, ότι «στηρίζουμε το Κόσσοβο στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της συνεργασίας με τις ευρωατλαντικές δομές και θεσμούς (...) έχουμε την τεχνογνωσία, έχουμε τις δυνατότητες και μπορούμε να προσφέρουμε τη βοήθειά μας, όποτε αυτό μας ζητηθεί». Στην ίδια βάση, προσκάλεσε τον Κοσσοβάρο Αλβανό ομόλογό του στην Ελλάδα και ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει η ίδρυση γραφείου (τύπου πρεσβείας) του Κοσσόβου στην Αθήνα.
Ο ίδιος, βέβαια, επιστρέφοντας στην Αθήνα και μπρος σε κριτική που του έγινε για τις τέτοιες δηλώσεις, έσπευσε να καλυφτεί, λέγοντας ότι εφαρμόζει όσα δρομολόγησαν οι προηγούμενοι, στη γνωστή λογική «συνέχειας του κράτους» από την κυβέρνηση της «πρώτη φορά Αριστεράς». Αλλωστε, τα αιτούμενα του κεφαλαίου για διάνοιξη νέων πεδίων κερδοφορίας στην ενδοχώρα της Βαλκανικής δεν αλλάζουν κι εκεί κουμπώνουν και προσαρμόζονται οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, όποια προβιά κι αν φοράνε.
Σημειωτέον, ο Κοτζιάς βρέθηκε στα Βαλκάνια, ίδιες μέρες που περιδιάβαιναν τις βαλκανικές πρωτεύουσες παράγοντες όπως η Αμερικανίδα υφυπουργός Νούλαντ, η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ, ο γγ του ΝΑΤΟ Στόλτεμπεργκ, ο Γερμανός πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου Σουλτς, σηματοδοτώντας την απόφαση της κυβέρνησης να εμπλέξει βαθύτερα το λαό στους επικίνδυνους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για τον έλεγχο αγορών, διαύλων και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Κι αυτό διεκδικώντας να ξανανοίξει πεδία κερδοφορίας για τα ντόπια μονοπώλια. Εξ ου και ο Ελληνας ΥΠΕΞ έκανε μεσοβδόμαδα δηλώσεις, όπως ότι τα προηγούμενα χρόνια, λόγω κινήσεων των προηγούμενων κυβερνήσεων, «χάθηκε η ενδοχώρα των Βαλκανίων» και ότι πλέον «η Ελλάδα επιστρέφει στα Βαλκάνια»...

Κολεγιές και στο Ισραήλ

Της επίσκεψης Κοτζιά στο Ισραήλ ακολούθησε λίγες μέρες αργότερα η επίσκεψη στο Τελ Αβίβ του υπουργού Αμυνας, Π. Καμμένου. Συναντήθηκε με τον Ισραηλινό ομόλογό του, Μ. Γιαλόν και όπως ανακοινώθηκε, «συζήτησαν θέματα που αφορούν τη θαλάσσια ασφάλεια και την ασφάλεια των ενεργειακών πηγών στην ΑΟΖ Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ (βλ. τη φύλαξη πλατφορμών και αγωγών καυσίμου από δυνάμεις των τριών κρατών), θέματα συνεργασιών στην αμυντική βιομηχανία και σε ό,τι αφορά τη δυνατότητα μεταφοράς τεχνολογίας όχι μόνο στον τομέα "Goverment to Goverment" αλλά και "Business to Business"», καθώς επί κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, μια σειρά υπουργεία, όπως αυτό της Αμυνας, λειτουργούν ως πλασιέ και αντιπρόσωποι επιχειρηματικών συμφερόντων.
Αλλωστε, όπως έγινε γνωστό, ο Καμμένος συνοδευόταν στην επίσκεψή του στο Ισραήλ από περίπου 10-15 επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στον τομέα των αμυντικών βιομηχανιών και επισκέφτηκαν τα γραφεία ισραηλινών εταιρειών του χώρου, όπως η «Elbit», η «ΙΑΙ» κ.ά.
Παραπέρα, ο Καμμένος, με δηλώσεις του που δημοσιεύτηκαν στον ισραηλινό Τύπο, αναπαρήγαγε ουσιαστικά τη γραμμή του Ισραήλ για το Ιράν ως «παράγοντα ανασφάλειας στην περιοχή». Είπε μεταξύ άλλων: «Αν πέσει ένας ιρανικός πύραυλος στη Μεσόγειο, αυτό θα είναι το τέλος των κρατών της περιοχής». Ακόμα, φέρεται να υποστήριξε ότι η Ελλάδα βρίσκεται μέσα στο βεληνεκές των πυραύλων του Ιράν!
Σημειωτέον, οι τέτοιες, εμπρηστικές κατά βάση, δηλώσεις του Ελληνα ΥΕΘΑ έμειναν ασχολίαστες από πλευράς στελεχών της κυβέρνησης της «πρώτη φορά Αριστεράς» και συναδέλφων του υπουργών. Μόνον ορισμένοι έσπευσαν εμπιστευτικά να τις αποδώσουν στο ...ασυγκράτητο του χαρακτήρα του.
Στην ουσία, δε, των όσων συμφωνήθηκαν στο Τελ Αβίβ μεταξύ των δύο κυβερνήσεων, είναι χαρακτηριστικά όσα έγραφε την Τετάρτη το «vima.gr», σε άρθρο με τίτλο «Σε εντυπωσιακό βαθμό η συνεργασία Ελλάδας - Ισραήλ»:
«Η τριήμερη επίσκεψη του Πάνου Καμμένου στο Ισραήλ, η οποία ολοκληρώθηκε την Τρίτη, επιβεβαίωσε ότι τουλάχιστον στο στρατιωτικό - αμυντικό τομέα, η συνεργασία των δύο χωρών έχει προχωρήσει σε βαθμό εντυπωσιακό. Η ισραηλινή κυβέρνηση εκτίμησε ιδιαίτερα, σύμφωνα με έγκυρες πηγές, το γεγονός ότι ο υπουργός Εθνικής Αμυνας ολοκλήρωσε την υπογραφή της Status of Forces Agreement (SOFA), η οποία εκκρεμούσε τα τελευταία χρόνια και περιέχει συγκεκριμένες ρυθμίσεις για τη διαμονή στρατιωτικών δυνάμεων της μίας χώρας στο έδαφος της άλλης. Ενδεικτικό της σημασίας που έχει η εν λόγω συμφωνία, είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μόλις η δεύτερη χώρα που έχει υπογράψει SOFA με το Ισραήλ. Η μόνη άλλη είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Σε μία δε περίοδο που η στρατιωτική συνεργασία γίνεται όλο και πιο πυκνή (σ.σ. μεγάλος αριθμός του στόλου των επιθετικών ελικοπτέρων του Ισραήλ βρίσκεται αυτήν την περίοδο στις εγκαταστάσεις της Πολεμικής Αεροπορίας στη Λάρισα, ενώ οι μαθητές της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων θα βρεθούν σύντομα στο Ισραήλ), αυτή η συμφωνία αποκτά μεγαλύτερη σημασία. Σε αυτήν θα πρέπει να προστεθεί η συμφωνία που υπεγράφη για τη συνεργασία των υδρογραφικών υπηρεσιών των δύο χωρών».

Ο λαός έχει δικές του σημαίες

Ολα αυτά και πέραν της απόφασης της κυβέρνησης να εφαρμόσει ένα σκληρό τρίτο μνημόνιο στο εσωτερικό, είναι ενδεικτικά των προθέσεων της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να μπλέξει ακόμα βαθύτερα τη χώρα στο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Της κυβέρνησης που όχι μόνο φέρνει νέα μνημόνια, αλλά υλοποιεί κατά γράμμα την επιδίωξη της ελληνικής αστικής τάξης για αναβάθμιση της θέσης της στην περιοχή, ενισχύοντας τις «δουλειές» της και «τρέχοντας» ιμπεριαλιστικά σχέδια των ευρωατλαντικών συμμάχων της.
Ομως, τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό, δεν μπορεί να αναζητηθούν παρέα με τα ιμπεριαλιστικά γεράκια, όποια εθνικότητα και αν έχουν. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ «συμμαχεί» μαζί τους, γιατί στις διαπραγματεύσεις δεν εκπροσωπεί τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, αλλά τα συμφέροντα των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων, που ζητούν επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, στήριξη, νέες κολεγιές και αγορές για την ανάκαμψη των κερδών τους.
Ολες αυτές οι επιδιώξεις, οι συμμαχίες, αλλά και οι ενδοαστικές αντιθέσεις μεταφράζονται σε νέα δεινά για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας μας, ακόμα και με το ενδεχόμενο εμπλοκής σε νέες ιμπεριαλιστικές πολεμικές συγκρούσεις.
Ο λαός ας κλείσει τ' αυτιά του στις τέτοιες σειρήνες της κυβέρνησης, να απορρίψει τις ξένες αντιλαϊκές σημαίες που τον καλούν να δεχτεί σαν δικές του, να σηκώσει τις δικές του.

Η βαρβαρότητα του κεφαλαίου την «επόμενη μέρα»

Η βαρβαρότητα του κεφαλαίου την «επόμενη μέρα»

Με την κατάθεση του επίσημου αιτήματος και προς την πλευρά του ΔΝΤ, για την ενεργό εμπλοκή του στο τρίτο μνημόνιο και βέβαια στη νέα δανειακή σύμβαση που θα το συνοδεύσει, συνεχίζεται ο αντιλαϊκός κατήφορος από την πλευρά της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. «Προσδοκούμε στη συνέχιση της συνεργασίας μας», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην επιστολή που απευθύνει ο υπουργός Οικονομικών Ευ. Τσακαλώτος προς την επικεφαλής του ΔΝΤ, Κ. Λαγκάρντ. Στο επίσημο αίτημα, γίνεται αναφορά στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η συγκυβέρνηση στο πλαίσιο της απόφασης της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης (12/7).

Αποκαλυπτική είναι η ίδια η απόφαση της Συνόδου Κορυφής, η οποία, ανάμεσα σε άλλα, προβλέπει:

• Το σύνολο των αντιλαϊκών δεσμεύσεων «αποτελεί ελάχιστες απαιτήσεις για την έναρξη των διαπραγματεύσεων με τις ελληνικές αρχές».
• «Προκειμένου να αποτελέσει τη βάση για την επιτυχή σύναψη του μνημονίου συνεννόησης, η ελληνική πρόταση μεταρρυθμιστικών μέτρων πρέπει να ενισχυθεί σε σημαντικό βαθμό, ώστε να ληφθεί υπόψη η σοβαρή επιδείνωση της οικονομικής και δημοσιονομικής θέσης της χώρας το τελευταίο έτος».
• «Εξαιρουμένου του νόμου για την ανθρωπιστική κρίση, η ελληνική κυβέρνηση θα επανεξετάσει, με σκοπό να τις τροποποιήσει, τις θεσπισθείσες νομοθετικές πράξεις που δε συνάδουν με τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, διότι συνιστούν υπαναχώρηση σε σχέση με δεσμεύσεις από προηγούμενα προγράμματα ή θα προσδιορίσει σαφή ισοδύναμα για την αντιστάθμιση των δικαιωμάτων που αποκτήθηκαν, συνεπεία των ανωτέρω πράξεων»

Εννοείται, βέβαια, ότι σε πλήρη ισχύ θα παραμείνει το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων και των εφαρμοστικών νόμων της προηγούμενης μνημονιακής περιόδου.
Η αντιλαϊκή διαδρομή, επισφραγίζεται με την επάνοδο των κλιμακίων της τρόικας στην Αθήνα, μετά βέβαια από το «πράσινο φως» που δόθηκε από τη συγκυβέρνηση με την προώθηση των... προκαταβολικών «προαπαιτούμενων», με τις μαζικές αυξήσεις του ΦΠΑ στα εμπορεύματα λαϊκής κατανάλωσης, τις οριζόντιες μειώσεις όλων ανεξαιρέτως των συντάξεων μέσω της αύξησης των εισφορών και τις πρώτες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο (μέτρα «ανάκαμψης και εξυγίανσης» των ελληνικών τραπεζικών ομίλων σε συνδυασμό με τη διευκόλυνση των πλειστηριασμών για τα «κόκκινα» δάνεια των τραπεζών).
Ηδη εκτιμάται από την κυβέρνηση ότι ο πρώτος από τους εφαρμοστικούς νόμους, με τα δημοσιονομικά μέτρα της βίαιης προσαρμογής θα οδηγήσει:
-- Σε πρόσθετα κρατικά έσοδα, από την απογείωση της φοροληστείας μέσω του ΦΠΑ στα 2,4 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση, ενώ η περαιτέρω συνολική διόγκωση των φόρων σε περίπου 3,2 δισ. ευρώ.
-- Οτι τα ποσά από την αύξηση των εισφορών τόσο στις κύριες όσο και στις επικουρικές συντάξεις φτάνουν στα 854 εκατ. ευρώ σε ετήσια βάση.
Για την ώρα, η αντιλαϊκή πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ξεκινά με ποσά ύψους πάνω από 4 δισ. ευρώ το χρόνο, τα οποία θα πολλαπλασιάζονται στην πορεία, σε συνδυασμό βέβαια και με την κλιμάκωση των αναδιαρθρώσεων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο.

«Προ των πυλών» το τρίτο μνημόνιο

Σε αυτό το πλαίσιο, ήδη έχει ξεκινήσει και η συρραφή των κάθε είδους αντιλαϊκών προτάσεων, που με τη σειρά τους βρίσκονταν από την πρώτη ώρα στο επίκεντρο της εξάμηνης διαπραγμάτευσης, που εξελίχτηκε για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Αποκαλύπτεται πλέον το γεγονός ότι το νέο μνημόνιο (2015 - 2018) θα έχει έκταση εκατοντάδων σελίδων. Σε αυτό θα καταγράφονται αναλυτικά και μάλιστα βήμα - βήμα, τα εκάστοτε προαπαιτούμενα αντιλαϊκά μέτρα για τις εκταμιεύσεις των δόσεων από την πλευρά των ιμπεριαλιστικών οργανισμών (Ευρωζώνη - ΔΝΤ).
Η διαπραγμάτευση, που ξεκινά στην Αθήνα, θα διενεργείται σε δύο επίπεδα:
1. Το πρώτο αφορά στη σύνταξη του μνημονίου (Memorandum of Understanding), στο οποίο οι 15 σελίδες τής κατ' αρχήν συμφωνίας στη Σύνοδο Κορυφής, αναμένεται να φτάσουν στις 200 σελίδες, με σαφή αντιλαϊκά χρονοδιαγράμματα, και προαπαιτούμενες δράσεις (prior actions) για τις επόμενες εκταμιεύσεις.
2. Παράλληλα, θα «τρέχουν» οι διαπραγματεύσεις για το ύψος και το περιεχόμενο της δανειακής σύμβασης, με κατ' αρχήν εκτίμηση ύψους 82-86 δισ. ευρώ.
3. Ειδικό, επιμέρους «μνημόνιο συνεργασίας» εξετάζεται να υπογραφεί με την πλευρά του ΔΝΤ, το οποίο πέρα από τις προτάσεις για την ελάφρυνση του χρέους (αποκλειστικά σε βάρος των κρατών της Ευρωζώνης) έχει αναλάβει ειδικό ρόλο σε κεντρικά ζητήματα, όπως τα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό.
Σε αυτό το πλαίσιο, η συγκυβέρνηση και οι «δανειστές» έχουν απόλυτα ταυτιστεί σε «προτάσεις» όπως:
-- Σταδιακή αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια για όλους τους ασφαλισμένους με ορίζοντα το 2022.
-- Εφαρμογή της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές συντάξεις.
-- Μείωση συντάξεων με στενότερη σύνδεση εισφορών - παροχών, ενοποιήσεις ασφαλιστικών ταμείων κ.ά.
-- Παραπέρα συμπίεση των μισθολογίων στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα.
-- Φόρος 26% (από 13% σήμερα) στους φτωχούς αγρότες και μάλιστα από το πρώτο ευρώ. Αντίστοιχοι φόροι στις επιδοτήσεις και αποζημιώσεις, κατάργηση του μειωμένου συντελεστή στο πετρέλαιο.
-- Μείωση στο 50% για το επίδομα του πετρελαίου θέρμανσης των λαϊκών νοικοκυριών.
-- Σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ με ορίζοντα το 2019.
-- Κλιμάκωση των ιδιωτικοποιήσεων και μεταφορά της κρατικής περιουσίας στο ταμείο ιδιωτικοποιήσεων, ως «ασπίδα» των δανειστών για τις μελλοντικές αποπληρωμές του κρατικού χρέους, που η συγκυβέρνηση έχει δεσμευτεί να εξυπηρετεί στο «ακέραιο και εγκαίρως».
-- Θέσπιση νέου καθεστώτος όσον αφορά την έκπτωση φόρου για τους μισθωτούς και συνταξιούχους, προκειμένου να «χτίσουν» το αφορολόγητο όριο των 9.500 ευρώ.
-- Αύξηση της «εισφοράς αλληλεγγύης» και μόνιμη ενσωμάτωσή της στη φορολογική κλίμακα.
-- Λειτουργία των καταστημάτων λιανικής τις Κυριακές (είτε δοκιμαστικά σε ορισμένες περιοχές είτε σε ολόκληρη τη χώρα, από τις 11 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ).
-- Επιβολή ΕΝΦΙΑ και για το 2015 και για το 2016, με διατήρηση των εσόδων στα 2,65 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση και ανεξάρτητα από την όποια αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών.
-- Αύξηση του ορίου απαλλαγής από το καθεστώς ΦΠΑ για αυτοαπασχολούμενους από τα 10.000 ευρώ στα 25.000 ευρώ.
-- Αποβολή από τη ρύθμιση των 100 δόσεων όσων έχουν «εισοδηματική ικανότητα» να πληρώσουν νωρίτερα από τη λήξη της ρύθμισης, αλλά και αύξηση των προβλεπόμενων επιτοκίων και προστίμων.
Με βάση τη συμφωνία της Συνόδου Κορυφής, στόχος είναι η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ το 2018 και μέσω της διαπραγμάτευσης θα οριοθετηθούν οι ανά έτος στόχοι, σύμφωνα με αρμόδιους παράγοντες της ελληνικής κυβέρνησης. Το πιθανό ενδεχόμενο της προς τα κάτω αναθεώρησης για τα πρώτα χρόνια του αντιλαϊκού προγράμματος, συνδέεται με την αναμενόμενη κατρακύλα του ΑΕΠ, την περαιτέρω μεγέθυνση της επίσημης ανεργίας, τη μείωση των λαϊκών εισοδημάτων και του επιπέδου της λαϊκής κατανάλωσης, επί των οποίων επιβάλλεται η κρατική φορολογία.

Η ατζέντα της αντιλαϊκής αξιολόγησης

Στην ατζέντα της αντιλαϊκής αξιολόγησης που ξεκινά στην Αθήνα, θα βρεθούν και τα παρακάτω ζητήματα:
-- Τα στοιχεία που αφορούν την εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού, ο εντοπισμός του δημοσιονομικού κενού (που μεταφράζεται σε πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα, προκειμένου να καλυφθεί), τα εμφανιζόμενα ελλείμματα, τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους, η μείωση της μισθολογικής δαπάνης στο Δημόσιο κ.ά.
-- Στο υπουργείο Εργασίας, οι συνεννοήσεις θα επικεντρωθούν στα ζητήματα του Ασφαλιστικού, με αιχμή την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης καθώς και στα Εργασιακά.
-- Νευραλγικό ζήτημα αποτελεί και αυτό των κεφαλαιακών αναγκών που προκύπτουν για τις τράπεζες, με φόντο την απογείωση των «κόκκινων» δανείων και τους κεφαλαιακούς ελέγχους.
-- Οι εργαλειοθήκες του ΟΟΣΑ, οι πλειστηριασμοί για τα «κόκκινα» δάνεια, το καθεστώς των αδειοδοτήσεων για τις επιχειρήσεις και οι αναδιαρθρώσεις που κρίνονται αναγκαίες για το κεφάλαιο.
Τέλος, στα αντιλαϊκά παζάρια αναμένεται να προστεθεί και εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), μέσω του οποίου θα διοχετευθούν τα δάνεια που θα χορηγηθούν από την πλευρά της Ευρωζώνης.