Mήπως και ντραπείς. Έστω και λίγο…

Με ιδιαίτερη χαρά ο υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος  ανακοίνωσε ότι το πρόβλημα των υποσιτισμένων μαθητών που σωριάζονται στα σχολεία θα λυθεί με «ένα επιπλέον μέτρο στήριξης. Εξασφαλίστηκαν 20-25 εκατ. ευρώ ( 20 ή 25 εκ.; πλάκα μας κάνεις ρε γαμώτο; ούτε αυτό δεν ξέρεις; ακόμη κι αυτό, στο περίπου;) από το Κοινωνικό Ταμείο Στήριξης για να μπορέσουμε στο τέλος του μήνα να αρχίσουμε. Τα παιδιά θα μπορούν να λαμβάνουν κουλούρι και τυρί από το κυλικείο του σχολείου. Θα γίνει για όλα τα σχολεία».

Δε θα μου φανεί καθόλου περίεργο αν, όταν με το καλό ξεκινήσει αυτό το πρόγραμμα, δω στα κανάλια τον Αρβανιτόπουλο να μοιράζει κουλούρια στους μαθητές. Ελπίζω μάλιστα, να βρεθούν μαθητές που θα του δαγκώσουν το χέρι ή ακόμη και να τον μασήσουν ολόκληρο.

Όταν χρησιμοποιείς ευρωπαϊκά προγράμματα για να μοιράσεις 1 (ολογράφως: ένα) κουλούρι σε κάθε μαθητή, ομολογείς αυτομάτως ότι υπάρχει πρόβλημα υποσιτισμού. Όταν ομολογείς ότι έχεις στη χώρα σου πρόβλημα υποσιτισμού, παραδέχεσαι ότι η χώρα σου έχει μπει επισήμως σε φάση ανθρωπιστικής κρίσης. Αν δεν το παραδέχεσαι, είσαι ή ηλίθιος ή επικίνδυνος.

Για να φτάσει ένας μαθητής να υποσιτίζεται, σημαίνει ότι υποσιτίζεται και η υπόλοιπη οικογένεια. Για να φτάσει στο σημείο αυτή η οικογένεια να έχει κόψει το φαγητό, σημαίνει ότι έχει ήδη κόψει το ηλεκτρικό και το πετρέλαιο. Αν αυτό δεν είναι ανθρωπιστική κρίση, τότε τι είναι; Μόδα; Δίαιτα; Πώς ακριβώς χαρακτηρίζεται στη γαμημένη γλώσσα του νεοφιλελευθερισμού και της εξαπάτησης το στάδιο εκείνο πριν τον θάνατο από πείνα;

Πόσο θράσος μπορεί να έχει ένας υπουργός για να χαρακτηρίζει «λύση» για τον υποσιτισμένο μαθητή το ΕΝΑ κουλούρι και λίγο τυρί; Πόσο δύσκολο είναι για έναν κοινό νου να αντιληφθεί ότι ο υποσιτισμένος δεν πεινάει με την ιδιότητα του μαθητή, αλλά του ανθρώπου; Δηλαδή όταν φεύγει από το σχολείο σταματά αυτομάτως η πείνα του; Όταν κλείνουν τα σχολεία στις διακοπές του Πάσχα, των Χριστουγέννων και του καλοκαιριού, το παιδί δεν πεινάει;

Πόσο ζαβός πρέπει να είσαι για να πιστεύεις ότι το σχολείο είναι κάτι σαν εξοχή που ανοίγει την όρεξη στον μαθητή; Οι Αρβανιτόπουλοι αυτής της κυβέρνησης, και ζαβοί δεν είναι και τον κοινό νου διαθέτουν. Απλώς δεν τους ενδιαφέρουμε. Δεν ανήκουμε στις αρμοδιότητές τους. Η μόνη τους αρμοδιότητα είναι να εξυπηρετούν τους δανειστές και να ξεπουλάνε η χώρα.

«Τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, είναι ήδη ορατά» τόνισε ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς μιλώντας σε συνέδριο που οργάνωσε το υπουργείο Ανάπτυξης και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Πόσο ακόμη πρέπει να μας φτύσουν, να μας κατουρήσουν, να μας χέσουν για να καταλάβουμε ότι η ζωή μας δεν αξίζει μία για την πάρτη τους; Τι άλλο πρέπει να μας κάνουν και να μας πουν για να ψοφήσει αυτή η τελευταία γαμημένη ελπίδα ότι «κάτι θα γίνει» έτσι, από μόνο του;

Τι άλλο πρέπει να γίνει για να αντιληφθούμε ότι αν δεν κάνουμε κάτι εμείς οι ίδιοι κι ο καθένας μόνος του, θ’ αρχίσουμε να βλέπουμε τα ραδίκια ανάποδα και η κυβέρνηση Σαμαρά θα στέλνει στις κηδείες μας κουλούρι αντί στεφάνου; Πρέπει να δεις το δικό σου παιδί να λιποθυμά από την πείνα για να ξυπνήσεις, ρε γαμώτο; Τόσο πια στο έχει κάψει το μυαλό το κωλοτούρκικο του MEGA και τα δελτία των 8;

Κι αν με γράφεις, που σου γράφω, παρ’τα από τη Γώγου μήπως και ντραπείς. Έστω και λίγο…

ΟΙΥΕ: Η "αριστερά" δεν αντέχει πρόεδρο από το ΠΑΜΕ

ΟΙΥΕ: Η "αριστερά" δεν αντέχει πρόεδρο από το ΠΑΜΕ 

Αθήνα 4/4/2013
 -Συναδέλφισσες- Συνάδελφοι 
 -Εργαζόμενοι στο Εμπόριο και τις Υπηρεσίες

 Σήμερα έγινε η εξ αναβολής συνεδρίαση της νέας διοίκησης της ομοσπονδίας ιδιωτικών υπαλλήλων ( OIYE) για την εκλογή Προεδρείου της διοίκησης μετά το πρόσφατο συνέδριο. 

 Η ΔΑΣ επανέλαβε την αρχική της τοποθέτηση για συγκρότηση προεδρείου σε αντιπροσωπευτική αναλογική βάση.

 Από την τοποθέτηση των παρατάξεων επιβεβαιώθηκε για ακόμα μια φορά ότι κουμάντο στην ΟΙΥΕ κάνουν τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές.

 Επιβεβαιώθηκε επίσης ότι το μονοπωλιακό κεφάλαιο δεν «αντέχει» Γραμματεα η πρόεδρο στην ΟΙΥΕ που να ανήκει στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, δηλαδή στις δυνάμεις εκείνες που αντιπαλεύουν τις μειώσεις μισθών, τις ελαστικές μορφές εργασίας, την απλήρωτη δουλειά.

 Συγκρότησαν προεδρείο κατά παραγγελία, με πρόεδρο από το ΕΜΕΙΣ (η πρώην ΠΑΣΚΕ που μετονομάστηκε), Γενικό Γραμματέα από την Αυτόνομη Παρέμβαση και Αντιπρόεδρο από την ΔΑΚΕ.


 Για να αφήσουν την Δ.Α.Σ. εκτός προεδρείου χρησιμοποίησαν αστεία επιχειρήματα όπως:
 • Εάν αναλάβετε εσείς τον πρόεδρο, δε θα λειτουργήσει το προεδρείο.
 • Να πάρετε τον Αντιπρόεδρο που δεν είναι θέση ευθύνης, δεν θα δημιουργεί πρόβλημα στην λειτουργία του προεδρείου (Αυτ. Παρέμβαση).
 • Έβαλαν ζήτημα για τη θέση μας (Αντιπροσωπευτικό – Αναλογικό Προεδρείο) ότι τη χρησιμοποιούμε όπου θέλουμε και όχι εκεί που είμαστε πλειοψηφία (ΕΜΕΙΣ)
 • Ζήταγαν όλοι μαζί (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ) από την Δ.Α.Σ. να πάμε σε προγραμματικό προεδρείο προκειμένου να συμφωνήσουν. 
 • Ουσιαστικά ζήταγαν από τη Δ.Α.Σ. να δηλώσει υποταγή και συμμόρφωση στις αντεργατικές τους θέσεις.

Τέτοια ενότητα επιδιώκουν, ενότητα που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου, των μεγάλων πολυεθνικών ομίλων, των σούπερ μάρκετ που απλόχερα στήριξαν την Αυτόνομη Παρέμβαση στο συνέδριο της ΟΙΥΕ. 

 Ο αποκλεισμός των ταξικών δυνάμεων από το προεδρείο της ΟΙΥΕ είναι αποκαλυπτικός της υποκρισίας των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ- ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ- Ν.Δ στο συνδικαλιστικό κίνημα. 

Αυτή είναι η δημοκρατία για την οποία κόπτονται.

 Οι 13.000 ψηφίσαντες στα σωματεία που έφεραν τη Δ.Α.Σ. μια ανάσα από την πρώτη θέση θα τους δώσουν απάντηση. 

 Η ΔΑΣ θα συνεχίσει να παλεύει για την ανατροπή των αρνητικών συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα στον κλάδο, την οργάνωση των εργαζομένων ανά μονοπωλιακό όμιλο, την μαζικοποίηση των σωματείων. 

Η ΔΑΣ καλεί όλα τα σωματεία στην ανάπτυξη άμεσων δράσεων και πρωτοβουλιών για τα χαράτσια, την άγρια φορολογία, τις δεκάδες απολύσεις που συνεχίζονται, τους εκατοντάδες εργαζόμενους που παραμένουν απλήρωτοι και όλα τα άλλα προβλήματα που καθημερινά μας φορτώνει η βάρβαρη πολιτική του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και της τρόικας. 

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
 OIYE
 Αναρτήθηκε από TRASH

«ΝΟΥΝΟΥ»: Δυνάμεις των ΜΑΤ στην υπηρεσία του εργοδότη εναντίον των απεργών

«ΝΟΥΝΟΥ»: Δυνάμεις των ΜΑΤ στην υπηρεσία του εργοδότη εναντίον των απεργών 

ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ

 Το δόγμα «Νόμος και τάξη» σε κάθε χώρο δουλειάς επιχειρούν να επιβάλλουν κυβέρνηση και μεγαλοεπιχειρηματίες.

Δυνάμεις των ΜΑΤ, με δυο κλούβες, βρέθηκαν μετά τις 12 το μ. στην είσοδο του κέντρου διανομής Ασπροπύργου της επιχείρησης «ΝΟΥΝΟΥ», άνοιξαν τις πύλες ωστόσο οι εργαζόμενοι συνεχίζουν την απεργία τους. Τηλεφωνικό διάβημα διαμαρτυρίας στον υπουργό Δημόσιας Τάξης Ν.Δένδια πραγματοποίησε ο Θανάσης Παφίλης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, απαιτώντας την άμεση απόσυρση των δυνάμεων των ΜΑΤ. Μετά από αρκετή ώρα οι δυνάμεις των ΜΑΤ αποχώρησαν.

Η σωματειακή επιτροπή του κλαδικού Συνδικάτου Γάλακτος-Τροφίμων-Ποτών και οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, που κατ' εντολή των μεγαλοεργοδοτών, επιχειρεί με τις κρατικές κατασταλτικές δυνάμεις να επιβάλλει την πολιτική του «νόμος και τάξη» απέναντι στους εργάτες που διεκδικούν τα δικαιώματά τους και αντιδρούν στην εφαρμοζόμενη βάρβαρη πολιτική.

Την αλληλεγγύη τους στους αγώνα των εργαζομένων στη «ΝΟΥΝΟΥ» καταγγέλλοντας την καταστολή των αγώνων εκφράζουν εκπρόσωποι των σωματείων σε «ΜΕΒΓΑΛ», «ΕΒΓΑ», «Ελληνική Χαλυβουργία», στα συνδικάτα Μετάλλου Ελευσίνας «Η ΜΑΣΙΝΑ», Αθήνας και Πειραιά, καθώς και η Λαϊκή Επιτροπή Ελευσίνας.

Τα αιτήματα της απεργίας
Οι εργαζόμενοι στο κέντρο διανομής Ασπρόπυργου της επιχείρησης «ΝΟΥΝΟΥ» καταγγέλλουν την τρομοκρατία που έχει εξαπολύσει η εργοδοσία, η οποία προχώρησε και στην απόλυση ενός πρωτοπόρου εργαζομένου-μέλος του Σωματείου Εργαζόμενων Ανυψωτικών μηχανημάτων Δ. Αττικής.

Οι εργάτες στη «ΝΟΥΝΟΥ» συσπειρωμένοι στη σωματειακή επιτροπή του Συνδικάτου Γάλακτος-Τροφίμων και Ποτών μέσα από μαζικές διαδικασίες πήραν απόφαση για απεργία που ξεκίνησε την Πέμπτη το μεσημέρι και ολοκληρώνεται το μεσημέρι της Παρασκευής ενώ μετά από νέα γενική τους συνέλευση το πρωί της Παρασκευής αποφάσισαν νέα 24ωρη απεργία μέχρι και το Σάββατο το μεσημέρι.

Στο πλευρό της εργοδοσίας η αστυνομία

Το βράδυ της Πέμπτης, οπότε και ξεκίνησε η απεργία, στις πύλες της επιχείρησης βρισκόταν όλο το αστυνομικό τμήμα Ασπρόπυργου με επικεφαλής το διοικητή του, ο οποίος προσπαθούσε να πιέσει και να τρομοκρατήσει τους εργαζομένους να αναστείλουν την κινητοποίηση, όπως καταγγέλλουν οι απεργοί.

Διαρκής προσπάθεια της εργοδοσίας να τρομοκρατήσει τους εργαζομένους

Η εργοδοσία, στην προσπάθειά της να κάμψει την αγωνιστικότητα των εργαζομένων, το τελευταίο διάστημα με εσωτερικά σημειώματά της κατηγορεί τους εργαζομένους για... «ασυνέπεια». Μάλιστα από έναν εργάτη απέσπασε και χρήματα γιατί άργησε να πάει στη δουλειά του.

Πλήρη κάλυψη στην εργοδοσία παρέχει το εργοδοτικό σωματείο εργαζόμενων στη «ΝΟΥΝΟΥ», του οποίου το ΔΣ αποτελείται από διευθυντικά στελέχη.

Να σημειωθεί ότι οι εργάτες αμείβονται με τη σύμβαση για τις εμπορικές επιχειρήσεις που υπέγραψε η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων με μείωση 8%, παρά το γεγονός ότι το υπουργείο Εργασίας υποχρεώνει τον εργοδότη να εφαρμόσει την κλαδική σύμβαση Παστεροποίησης γάλακτος.


902.gr

Μάαστριχτ 1992: Ο «προάγγελος» της βαρβαρότητας

Μάαστριχτ 1992: Ο «προάγγελος» της βαρβαρότητας -
Ο τίτλος του άρθρου δεν είναι παραπλανητικός. Κάθε λέξη έχει την σημασία της. Η “σημερινή βαρβαρότητα” δεν χωρά ιδιαίτερη επεξήγηση. Την ζούμε. Είναι τα νέα μέτρα που έχουν ήδη αποφασιστεί (παρά τις όψιμες και υποκριτικές “διαφωνίες” κυβέρνησης-Τρόϊκα) και βρίσκονται προ των πυλών. Είναι η βαθιά λιτότητα στην οποία βυθίζονται οι λαοί της Ισπανίας και της Πορτογαλίας που εξεγείρονται, είναι οι αντεργατικοί νόμοι που – με πρόσχημα την “δημοσιονομική προσαρμογή” - περνούν σε όλη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένου του ευρωπαϊκού βορρά. Από που λοιπόν “πηγάζουν” όλα αυτά τα μέτρα που κατακρημνίζουν μισθούς και συντάξεις, που συντρίβουν εργατικά δικαιώματα δεκαετιών, που ιδιωτικοποιούν ακόμη και το οξυγόνο που αναπνέουμε, που προωθούν την μερική απασχόληση, που φορτώνουν φόρους και χαράτσια στα νοικοκυριά ενώ απαλλάσουν το μεγάλο βιομηχανικό και εφοπλιστικό κεφάλαιο;

Η σημερινή πολιτική – τα Μνημόνια και τα μέτρα που αυτά επιβάλλουν – δεν προήλθαν από “παρθενογέννεση”. Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος ασφαλώς συνέβαλε στην επίσπευση τους και αποτέλεσε το βολικό πρόσχημα για την επιβολή τους. Ο “προάγγελος” όμως της σημερινής πολιτικής εντοπίζεται στην υπογραφή της περίφημης συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στον Φλεβάρη του 1992, στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας. Τότε μπήκαν τα θεμέλια της βαρβαρότητας. Τότε που δώδεκα ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Βέλγιο, Ιταλία, Βρετανία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία, Δανία Ολλανδία και Πορτογαλία) συνυπέγραφαν την συνθήκη μετεξέλιξης της, έως τότε, Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) σε Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Τι συνιστούσε όμως αυτή η “μετεξέλιξη” της ΕΟΚ σε ΕΕ;

Συνιστούσε, όπως αποδείχθηκε, το ολοκληρωτικό πέρασμα της Ευρώπης στο νεοφιλελευθερισμό. Το Μάαστριχτ” υιοθετώντας πλήρως την αρχή του ελεύθερου ανταγωνισμού στην οικονομία, στηρίχθηκε σε “τέσσερις ελευθερίες”:

1.  Την ελευθερία διακίνησης των κεφαλαίων απο χώρα σε χώρα με σκοπό τη δυνατότητα μεγιστοποίησης των κερδών. 

2.      Την ελευθερία μετακίνησης των αγαθών χωρίς δασμούς εντός της Ένωσης.

3.      Την ελευθερία των υπηρεσιών.

4.   Την ελευθερία μετακίνησης των προσώπων (ώστε η εργασία να πωλείται οπουδήποτε αντί “πινακίου φακής”).

Η περιβόητη ελευθερία διακίνησης των κεφαλαίων αποτέλεσε θεμελιώδη κανόνα της Συνθήκης στο πλαίσιο της δημιουργίας της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) – της σημερινής ευρωζώνης. Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 73β του Μάαστριχτ «απαγορεύεται οποιοσδήποτε περιορισμός των κινήσεων κεφαλαίων». Ως αποτέλεσμα αυτού δώθηκε το “πράσινο φως” στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και τα κάθε λογής μονοπώλια να μεταφέρουν τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα τους όπου υπάρχει φτηνό εργατικό δυναμικό. Μια ματιά στον αριθμό των – επιδοτούμενων - “μετακομίσεων” των ελληνικών εταιρειών σε γειτονικές χώρες (Βαλκάνια, Κύπρο) επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Κατά τη δεκαετία του '90 οι επενδύσεις ελληνικών επιχειρήσεων στα Βαλκάνια έφτασαν τα 3,4 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ μια σειρά επιχειρηματικών μονοπωλίων που είχαν έδρα την Ελλάδα προχώρησαν σε εξαγωγές κεφαλαίων, βάζοντας λουκέτο στα εργοστάσια τους όταν θεώρησαν ότι δεν τους αποφέρουν την αναγκαία – για την απληστία τους – υπερκερδοφορία. Συμπέρασμα; Η ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων συνέβαλε όχι μόνο στη δημιουργία ενός τεράστιου καπιταλιστικού “καζίνο” (εντός της Ε.Ε., όπου οι μονοπωλιακοί επιχειρηματικοί όμιλοι “τζογάριζαν” με στόχο το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος) αλλά αποτέλεσε παράγοντα αύξησης της ανεργίας. Πόσες εργοστασιακές μονάδες δεν έκλεισαν, πόσες μεγάλες επιχειρήσεις δε μετέφεραν αλλού τις δραστηριότητες τους για υψηλότερη κερδοφορία, πόσοι εργαζόμενοι δεν πετάχτηκαν στον κάλαθο της ανεργίας ως “μη παραγωγική δύναμη”;

Υπηρετώντας το σχέδιο για μια Ευρώπη των κεφαλαιοκρατών και των μονοπωλίων, το “Μάαστριχτ¨” έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία της ευρωζώνης. Η ΟΝΕ – ή καλύτερα το “όραμα του κοινού νομίσματος” που ευαγγελίζονταν οι κάθε λογής φιλελεύθεροι, νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες – δεν ήταν τίποτε άλλο από τον “Δούρειο Ίππο” της αιώνιας λιτότητας. Η λιτότητα αυτή αποτέλεσε αναπόσπαστο στοιχείο της περίφημης δημοσιονομικής σύγκλισης με σκοπό τη δημιουργία της ευρωζώνης. Η συνθήκη του Μάαστριχτ – που στην συνέχεια εμπλουτίστηκε και μετεξελίχθηκε (Άμστερνταμ 1997, Νίκαια 2001, Λισαβώνα 2007, Στρατηγική «Ευρώπη 2020») – θεμελίωνε συγκεκριμένες προϋποθέσεις για την περίφημη σύγκλιση. Οι προϋποθέσεις αυτές αφορούσαν, σε γενικές γραμμές, το δημόσιο χρέος, τα ελλείματα των κρατικών προϋπολογισμών, τα μακροπρόθεσμα επιτόκια και τον πληθωρισμό. Επί της ουσίας έβαζαν το λαό στο μονόδρομο της ασφυκτικής δημοσιονομικής πολιτικής με αντάλλαγμα μια κάποια... μελλοντική ευημερία και ανάπτυξη στην ενιαία νομισματική οικογένεια. «Ευημερία και ανάπτυξη» για ποιούς όμως...;

Δύο βασικά σχόλια μπορούν να γίνουν επ' αυτού:

1. Η “σύγκλιση” των ευρωπαϊκών οικονομιών ήταν, εξ' αρχής, ένας στόχος που δεν μπορούσε να επιτευχθεί. Πως είναι δυνατόν χώρες με πολύ διαφορετικές – μεταξύ τους – παραγωγικές δυνατότητες να υιοθετήσουν, όχι μόνο την ίδια δημοσιονομική  πολιτική, αλλά και το ίδιο νόμισμα; Στην πρώτη μεγάλη κρίση του καπιταλιστικού οικοδομήματος η περίφημη ΟΝΕ (ή ευρωζώνη) κινδύνευε να διαλυθεί εκ των έσω. Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα με την κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Ποιόν λοιπόν συνέφερε η δημιουργία του κοινού νομίσματος;

«Νομίζω πως η ζαριά κρίθηκε και η μοίρα προδιαγράφηκε από τη στιγμή που υπογράφηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992, που άνοιξε τον δρόμο για την θέσπιση του ενιαίου νομίσματος. Είναι κάτι που το ήθελε όλη η ευρωπαϊκή ελίτ. Ούτε ένας δεν βρέθηκε να πει: "Ας πάμε ολοταχώς να κάνουμε κάτι άλλο”» (The Independent, 30 Μάη 2012). Τα λόγια αυτά δεν ανήκουν σε κάποιο βουλευτή του ΚΚΕ η αρθρογράφο του “Ριζοσπάστη”. Είναι λόγια του φιλελεύθερου – όπως αυτοαποκαλείται ο ίδιος – νομπελίστα οικονομολόγου Πωλ Κρούγκμαν. Το ότι η «μοίρα προδιαγράφηκε» με το Μάαστριχτ και το ενιαίο νόμισμα, που το ήθελε «όλη η ευρωπαϊκή ελίτ», αποτελεί απάντηση σε όλους όσους λιβάνιζαν επί σχεδόν δύο δεκαετίες το όραμα της ευρωζώνης. Και γίνεται ακόμη πιο ηχηρή αυτή η απάντηση όταν εξστομίζεται απο τα χείλη ενός διακεκριμένου αστού οικονομολόγου, επιστημονικό γέννημα-θρέμμα του οικονομικού φιλελευθερισμού.

2. Το σχέδιο για τη δημιουργία της ευρωζώνης έθεσε τα θεμέλια για τις πλέον αντιδραστικές και αντιλαϊκές πολιτικές που βαφτίστηκαν “μεταρρυθμίσεις”. Η λιτότητα που ξεκίνησε επί της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης Μητσοτάκη, συνεχίστηκε με τις “εκσυγχρονιστικές” κυβερνήσεις Σημίτη και έφτασε μέχρι τα μνημόνια του σήμερα αποτέλεσε βασική ρήτρα της συνθήκης του Μάαστριχτ. Η Ε.Ε. που προέκυψε μέσα απ' το Μάαστριχτ έπρεπε να ανταγωνιστεί τις υπόλοιπες καπιταλιστικές δυνάμεις σε διεθνές επίπεδο – κυρίως τις ΗΠΑ - και για να το πετύχει αυτό έπρεπε να επενδύσει στην “ανάπτυξη” και την “ανταγωνιστικότητα”. Στο πλαίσιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού οι δύο αυτές λέξεις ερμηνεύονται ως εξής: “Ανταγωνιστικότητα”, δηλαδή ελεύθερο πεδίο για την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου με ταυτόχρονη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης (φτηνότεροι εργάτες, υψηλότερα κέρδη) και “Ανάπτυξη” των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, των επιχειρηματικών κολοσσών με ταυτόχρονη συμπίεση προς τα κάτω του λαϊκού εισοδήματος, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, κουρέλιασμα του κοινωνικού κράτους.

 Δεν χρειάζεται να παραθέσουμε το σύνολο των επίσημων στατιστικών στοιχείων που πιστοποιούν τα αποτελέσματα που η πολιτική του “Μάαστριχτ” - και των μεταγενέστερων συμφωνιών κορυφής (Άμστερνταμ, Στρατηγική της Λισαβώνας, Σύμφωνο σταθερότητας) – είχε στην ελληνική κοινωνία. Αρκεί να αναφέρουμε τα εξής (στοιχεία ICAP):

ñ     Το 1990, τρία δηλαδή χρόνια πριν την εφαρμογή του “Μάαστριχτ”, τα κέρδη των επιχειρήσεων στην Ελλάδα (ΑΕ και ΕΠΕ) ανέρχονταν σε 575 εκατομμύρια ευρώ. Το 2007, τα κέρδη των εταιριών-επιχειρήσεων στην Ελλάδα είχαν φτάσει τα 16 δισεκατομμύρια ευρώ, έχοντας αυξηθεί 28 φορές. 

ñ     Τα επίσημα καθαρά κέρδη της ελληνικής βιομηχανίας μεταξύ 1991 – 1994 αυξήθηκαν κατά 1.476%, δηλαδή 1.576 φορές.

ñ     Την περίοδο 1990-2007, η αύξηση του κατώτατου μισθού ήταν μόλις 1%. Η δε ουσιαστική αύξηση του μισθού ενός ανειδίκευτου εργάτη ήταν... 15 ευρώ. 

ñ     Το 1990 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων σε σχέση με το ΑΕΠ της χώρας ήταν 1,5%. Το 2007 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων ανήλθε στο 7,7% του ΑΕΠ. Που σημαίνει ότι αυξήθηκε πάνω από 5 φορές, ισόποσα δηλαδή προς την αύξηση του ΑΕΠ.

Συμπέρασμα; Η περιβόητη “ανάπτυξη” ήρθε, πράγματι, όπως ήλπιζαν οι συνυπογράφοντες την συνθήκη του Μάαστριχτ. Ήρθε, όπως είδαμε παραπάνω, για το μεγάλο κεφάλαιο και τη διόγκωση των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων. Δεν ήρθε ποτέ για τον ελληνικό λαό. Αντιθέτως, μια σειρά από μέτρα έβαλαν στο “στόχαστρο” μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές κατακτήσεις, φτάνοντας μέχρι στον σημερινό εργασιακό μεσαίωνα. Μέτρα που προβλέπονταν στην λεγόμενη “Λευκή Βίβλο”, ένα “πλαίσιο δράσης” που συμφωνήθηκε και εγκρίθηκε στην Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στις 11 Δεκέμβρη 1993. Αν το Μάαστριχτ έθεσε τα θεμέλια για την...ξεθεμελίωση των λαϊκών εργατικών δικαιωμάτων, η Λευκή Βίβλος έριξε το μπετόν που απαιτούνταν για να “δέσει” το νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Σύμφωνα με την “Λευκή Βίβλο”, λοιπόν:

1.      Τα κράτη μέλη της ΕΕ οφείλουν «να θέσουν ως στόχο τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους της εργασίας που να αντιστοιχεί σε μια ή δυο μονάδες του ΑΕΠ».

2.      Μείωση των κοινωνικών εισφορών που αφορούν «τις θέσεις απασχόλησης, που δεν απαιτούν ειδίκευση» (θέση 8.2). Και σε άλλο σημείο ορίζεται ότι “η μείωση αυτή θα μπορούσε να αφορά τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης των εργοδοτών” (θέση 9.3). 

3.      Μείωση εργοδοτικών εισφορών που χρηματοδοτούν οικογενειακά επιδόματα, ελάχιστες παροχές γήρατος, σοβαρές ασθένειες, μακροχρόνια ανεργία» (θέση 8.3). 

4.      «Καθιέρωση μεγαλύτερης ευελιξίας πρέπει να γίνει σε θέματα οργάνωσης της εργασίας, π.χ. καταργώντας τα εμπόδια που καταστούν δυσχερέστερη ή πιο δαπανηρή την απασχόληση με μειωμένο ωράριο ή τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου». Μετάφραση: Να χτυπηθεί η εργατική κατάκτηση του 8ωρου, να γίνουν νόμος οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου και η μερική απασχόληση.

5.      «Για να διευκολύνεται η απασχόληση των νέων, προτείνεται να καθιερωθεί μεγαλύτερη ευελιξία ως προς τον ελάχιστο μισθό, τις μειωμένες κοινωνικές εισφορές ή άλλους όρους της σύμβασης, π.χ. μέσω της θέσπισης ευέλικτων συστημάτων μαθητείας, κατάρτισης ή πρακτικής άσκησης» (θέση 8.2).

Τα παραπάνω αποτελούν σαφή δείγματα επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα και τις κοινωνικές κατακτήσεις. Με την “Λευκή Βίβλο” τίθενται οι βάσεις για την αναπροσαρμογή της σχέσης εργοδοσίας-μισθωτής εργασίας προς όφελος ασφαλώς του Κεφαλαίου. Για να γίνει αυτό οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όφειλαν να ακολουθήσουν πολιτική τέτοια που να αποδομεί σταδιακά τα ασφαλιστικά δικαιώματα, να μειώνει μισθούς (με την συνήθη πρόφαση ότι «δεν βγαίνει ο προϋπολογισμός»), να προωθεί την “ευέλικτη” εργασία, την ημι-απασχόληση, την ελαστικοποίηση των εργασιακών συμβάσεων.

Η κρίση – αυτήν που δημιούργησε η υπερσυσσώρευση κερδών του μεγάλου Κεφαλαίου – ήρθε ως “κερασάκι στην τούρτα” για την εφαρμογή της κοινωνικής βαρβαρότητας που προέβλεπε το Μάαστριχτ και η “Λευκή Βίβλος”. Έτσι, λοιπόν, οι εργαζόμενοι (όσοι δεν έχασαν τις δουλειές τους) γίνονται ημι-απασχολούμενοι με πετσοκομμένα εργασιακά δικαιώματα, οι ημι-απασχολούμενοι πέρασαν στην ανεργία, δημιουργήθηκε η “γενιά των 300 και 400 ευρώ” και, με τη μεθοδευμένη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης δημιουργούνται οι “αιώνια εργαζόμενοι”, (αλυσο)δεμένοι στη δουλειά τους μέχρι το τέλος.

Κάποιοι το ψήφισαν – Κάποιοι προειδοποιούσαν.





Η Συνθήκη του Μάαστριχτ κυρώθηκε στις 29 Ιούλη του 1992 από τη Βουλή των Ελλήνων με τις ψήφους τεσσάρων κομμάτων: Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Πολιτική Άνοιξη, Συνασπισμός. Κατά της Συνθήκης ψήφισε το ΚΚΕ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Συνθήκη – που υπογράφτηκε στην ομώνυμη ολλανδική κωμόπολη στις 7 Φλεβάρη 1992 και τέθηκε σε ισχύ το Νοέμβρη του 1993 – ψηφίστηκε στη Βουλή χωρίς να έχει προηγουμένως γνωστοποιηθεί με σχετικό κείμενο στους βουλευτές. Ταυτόχρονα δε, οι πολιτικές δυνάμεις που υπερψήφισαν το Μάαστριχτ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός) απέρριψαν τότε σχετικό αίτημα του ΚΚΕ για διεξαγωγή δημοψηφίσματος ώστε να ενημερωθεί και να αποφανθεί ο ελληνικός λαός.

Την ώρα που οι ηγεσίες των αστικών κομμάτων και του Συνασπισμού υπερθεμάτιζαν την σημασία της συμμετοχής της Ελλάδας στην “ευρωπαϊκή ενοποίηση”, κάποιοι προειδοποιούσαν για τις συνέπειες: Ο ευρωμονόδρομος είναι αντίληψη «που ταυτίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων και της χώρας με τα συμφέροντα και τις επιλογές του μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Αντίληψη που καταδικάζει την Ελλάδα στο περιθώριο των πολιτικών που χαράσσουν οι ισχυροί της ΕΟΚ. Το όραμα της "Ενωμένης Ευρώπης", της Ευρώπης των μονοπωλίων, που συνενώνει και εμπνέει βιομηχάνους, εφοπλιστές, μεγαλέμπορους, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, "ΣΥΝ" και ο συγκεκριμένος στόχος "να μπούμε στο σκληρό πυρήνα της ΕΟΚ" δεν έχει καμιά σχέση με τα οράματα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης, των εργαζομένων» σημείωνε σε ανακοίνωση της (Μάης 1992) η Κ.Ε. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας προσθέτοντας αναφορικά με την περίφημη σύγκλιση των ευρωπαϊκών οικονομιών: «Οι διαφορές που υπάρχουν είναι τέτοιες που είναι αδύνατο να υπάρξει σύγκλιση, υπό την κυριαρχία των μονοπωλίων». Δύο δεκαετίες μετά η ίδια η πραγματικότητα επιβεβαίωσε απόλυτα τα παραπάνω: Ούτε η σύγκλιση επιτεύχθηκε, ούτε οι εργαζόμενοι, τα χαμηλά και μεσαία στρώμματα της ελληνικής κοινωνίας είδαν την ανάπτυξη και ευημερία που θα έρχονταν απ' την συμμετοχή της χώρας στον “σκληρό πυρήνα” της Ένωσης. Ακριβώς το αντίθετο συνέβη.

Αυτό όμως που προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η συνεχιζόμενη άρνηση του Συνασπισμού – του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ – να αποδεχθεί το κολοσσιαίο λάθος της υπερψήφισης του Μάαστριχτ. «Επιλέγουμε την πορεία προς την Ενωμένη Ευρώπη και θέλουμε να συμβάλουμε στη συνειδητή αποδοχή της από την κοινή γνώμη» έλεγε στη Βουλή τον Ιούνη του 1992 ο τότε εισηγητής του Συνασπισμού και ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς Γρηγ. Φαράκος. Λίγα χρόνια αργότερα, όταν το 1997 στη Γαλλία εκλέχθηκε πρωθυπουργός ο σοσιαλιστής Λιονέλ Ζοσπέν, ο τότε Συνασπισμός της Προοδευτικής Αριστεράς, δια στόματος του προέδρου του Ν.Κωνσταντόπουλου, χαρακτήριζε το γεγονός ως «θετικό βήμα στην προσπάθεια για την προοδευτική αναθεώρηση της συνθήκης του Μάαστριχτ, για μια ενιαία δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη» (Ελευθεροτυπία, 2 Ιούνη 1998). Τελικά, όχι μόνο “προοδευτική αναθεώρηση” του Μάαστριχτ δεν έγινε (πως θα μπορούσε να γίνει άλλωστε;) αλλά η Ε.Ε. προχώρησε σε νέες, ακόμη περισσότερο αντιδραστικές συνθήκες εμπλουτίζοντας συνεχώς το αντεργατικό, αντιλαϊκό και βαθιά μονοπωλιακό χαρακτήρα των πολιτικών της.

Για το Μάαστριχτ ρωτήθηκε σε συνέντευξη του το 2008 και ο σημερινός πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Η απάντηση του απογοήτευσε όσους περίμεναν έστω ένα δείγμα κομματικής αυτοκριτικής: «Το ζήτημα για εμάς τότε ήταν αν θα ήμασταν αρνητικοί ή αν θα ήμασταν "ανεκτικοί" στην ολοκλήρωση της Ευρώπης (...). Επιλέξαμε το δεύτερο δρόμο». Αυτό που απέφυγε να συμπληρώσει ο Α.Τσίπρας είναι οι δραματικές επιπτώσεις αυτής της επιλογής και οι αυταπάτες που η παράταξη του σπέρνει στον ελληνικό λαό. Αυταπάτες για τον δήθεν εξανθρωπισμό του καπιταλιστικού συστήματος μέσα απο μια διαχειριστική λογική που είναι «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» - και με τον εργαζόμενο λαό και με τα μονοπώλια. Και αν κρίνουμε απ' την τωρινή πορεία της αξιωματικής αντιπολίτευσης τα ολέθρια λάθη του παρελθόντος δεν τους έγιναν μάθημα.

Το Μάαστριχτ ζει και τους οδηγεί.

τί τρέχει με τους ένστολους φασίστες;

τί τρέχει με τους ένστολους φασίστες;

Λίγες μέρες πριν και μόλις είχε πέσει το δείλι, έγιναν αντιληπτές μερικές φρεσκοκολλημένες αφίσες χρυσαυγιτών στον χώρο του ΤΕΙ Πειραιά. Οι αφίσες ήταν αυτές:

Το ότι οι αφίσες είχαν μόλις κολληθεί επέτρεψαν στους συντρόφους που τις ξεκόλλησαν να διαπιστώσουν για μια ακόμη φορά την έμπρακτη διαπλοκή των φασιστών με τους ένστολους.Οι αφίσες ήταν μεγέθους Α4, φωτοτυπημένες πίσω από έγγραφα του Λιμενικού Σώματος, όχι διαβαθμισμένα ούτε και πρόσφατα. Πρόκειται για έγγραφα που αφορούν διακίνηση αναλώσιμων. Με δεδομένο πάντως ότι δεν μπορεί να έχει πρόσβαση σε τέτοιου είδους έγγραφα άτομο εκτός της συγκεκριμένη υπηρεσίας… τα συμπεράσματα είναι δικά σας.

*δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε το γεγονός ότι το βάθος της οικονομικής κρίσης έχει οδηγήσει «ιδεολόγους ανθρώπους» να χρησιμοποιούν υλικά της υπηρεσίας τους, χαρτιά και φωτοτυπικά για να περάσουν τα «γενναία» τους μηνύματα. Ή μήπως πρόκειται για τσίπηδες;…

sinialo.espiv.net

Για την «επίθεση του ΚΚΕ στον αστικό Τύπο»

Για την «επίθεση του ΚΚΕ στον αστικό Τύπο»

«Η σφοδρότητα με την οποία επιτίθενται η ηγεσία και ο Ριζοσπάστης στα "αστικά" μέσα ενημέρωσης δεν είναι κάτι που πρέπει να ξενίζει... είναι ένας μηχανισμός άμυνας του κόμματος, περιφρούρησης της συνοχής του και ιδεολογικής προστασίας των μελών του, από τη δράση των αντιπάλων του», (Τάσος Παππάς, «Εφημερίδα των Συντακτών», 4/4/13, σελ. 7).

Το να διαφωνεί κανείς με την πολιτική του ΚΚΕ είναι δικαίωμά του. Δικαίωμά του είναι και να πολεμά τις Θέσεις του ΚΚΕ με επιχειρήματα ουσίας. Ομως άλλο αυτό και άλλο η επίθεση που παραποιεί και διαστρεβλώνει τις Θέσεις και την πρακτική του ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ δεν επιτίθεται στον αστικό Τύπο λόγω άμυνας, αλλά γιατί έχει κάθε δικαίωμα να απαντά, να υπερασπίζει τον εαυτό του από τη δημοσιογραφία του τύπου «Πυρά σε όσους ασκούν κριτική», «Στην πυρά της Αλέκας», «κεφάλια παίρνει η Αλέκα» κλπ. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την αντικειμενική δημοσιογραφία;

«Ποιος θα ήταν ο ενδεδειγμένος τρόπος κάλυψης της προσυνεδριακής διαδικασίας; Η απλή παράθεση των επίσημων ανακοινώσεων; Η απλή παράθεση των Θέσεων της ΚΕ χωρίς περαιτέρω αναφορές;» Ανησυχεί ο κ. Παππάς για την ενημέρωση; Αν είναι έτσι, ας πει τι από το περιεχόμενο των Θέσεων δημοσίευσε η εφημερίδα του, έστω κριτικά, για να ενημερωθούν οι αναγνώστες;

Πώς γίνεται ο αστικός Τύπος να είναι πάντα με το μέρος των διαφωνούντων και να τους θέτει υπό την προστασία του, να τους υπερασπίζει;

Το ότι δημοσιεύονται άρθρα στο «Ριζοσπάστη» με διαφορετικές απόψεις και θέσεις, δείχνει ότι το ΚΚΕ κάνει δημοκρατικότατο διάλογο. Αλλά γιατί η πλειοψηφία δεν έχουμε δικαίωμα να υπερασπιστούμε το 15ο που το ψηφίσαμε; Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία που έχει ψηφίσει τις Θέσεις να λοιδορείται από τα αστικά ΜΜΕ; Δικαίωμά μας δεν είναι να αποφασίζουμε εμείς, η πλειοψηφία για το Κόμμα μας;

***

«Αλήθεια ο Ριζοσπάστης στις περιπτώσεις κρίσεων ή διασπάσεων στα αστικά κόμματα δεν ενημέρωνε τους αναγνώστες του για τις διεργασίες, τα εσωκομματικά στρατόπεδα, τις ανταγωνιστικές στρατηγικές;» (στο ίδιο άρθρο του Τ. Παππά).

Είναι γνωστό ότι το ΚΚΕ δεν μπήκε στα εσωτερικά άλλων κομμάτων. Τα θεωρούμε εσωτερική υπόθεση των κομμάτων. Πάντα κρίνουμε τα κόμματα στη βάση των αποφάσεών τους, των επεξεργασιών τους. Ας φέρουν κείμενα αφού ισχυρίζονται το αντίθετο, για να το αποδείξουν.

Εχουμε άλλη αντίληψη και για τη δημοσιογραφία.

Αλήθεια τίνος είναι ο αστικός Τύπος;

Ο αστικός Τύπος έχει ιδιοκτήτες, βιομήχανους, εφοπλιστές, εκπροσώπους μεγάλων εταιρειών στον κατασκευαστικό κλάδο. Αυτοί έχουν δίπλα τους την εργατική αριστοκρατία στα ΜΜΕ - τους μεγαλοδημοσιογράφους παχυλώς αμειβόμενους, όλους αυτούς που έχουν «τάξει εαυτόν» στην υπηρέτηση της αστικής τάξης και της εξουσίας της. Το ερώτημα είναι:

Δημοσιογραφία στην υπηρεσία ποιας τάξης; Της αστικής - της μειοψηφίας που κάθεται στο σβέρκο του λαού; ή της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Δηλαδή με τη νέα παραγωγική δύναμη της εποχής που παράγει όλον τον πλούτο αλλά τον στερείται από μια παρασιτική τάξη λόγω της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας;

Μια εφημερίδα μπορεί να μην έχει ιδιοκτήτη βιομήχανο, αλλά να υπηρετεί την πολιτική της τάξης του, ή τμημάτων της αστικής τάξης, στο πλαίσιο της ενδοαστικής διαπάλης σχετικά με τη μορφή διαχείρισης της κρίσης και για το ποια τμήματά της θα έχουν τη λιγότερη χασούρα. Οπως και της επιλογής ιμπεριαλιστών συμμάχων, ή στο πλαίσιο αυτών των αντιθέσεων και ανταγωνισμών να «μάχεται» στο πλαίσιο της πολιτικής αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού. 'Η μήπως δε συμβαίνουν αυτά;

***

Αυτό που ενοχλεί είναι ότι το ΚΚΕ αρνείται να συμμετάσχει σε μια «αριστερή κυβέρνηση», γιατί το ΚΚΕ χαράσσει στρατηγική διεξόδου υπέρ του λαού, ρίχνει το σύνθημα της ανυπακοής και αντεπίθεσης στα μονοπώλια και την εξουσία τους, πρωτοστατεί από το πιο μικρό και μεγάλο πρόβλημα στην κοινωνική συμμαχία. Στη δημιουργία της Λαϊκής Συμμαχίας που η πάλη της να οδηγεί στην εργατική - λαϊκή εξουσία. Αυτό είναι το πρόβλημα και ο πυρήνας της επίθεσης στο ΚΚΕ, η στρατηγική του, γι' αυτό και υπάρχει συντεταγμένη επίθεση στο ΚΚΕ.

Σιγά μην πόνεσαν διάφοροι για πρώην βουλευτές, πρώην στελέχη... Απλώς θέλουν να κάνουν τη δουλειά που δεν κατάφεραν το 1991. Αξιοποιούν τα εκλογικά αποτελέσματα ως μέσο κλιμάκωσης της επίθεσης ενάντια στη στρατηγική του ΚΚΕ, μιας επίθεσης που θα συνεχιστεί και μετά το Συνέδριο με άλλα «επιχειρήματα», ανάλογα τι μπορεί να γίνει καλύτερα «εύπεπτο», για να περάσει πιο εύκολα η αστική διαχείριση μέσα από την αναδιάταξη του πολιτικού προσωπικού της - όποιο όνομα και αν δώσει στην κυβέρνηση, για τη διάσωση των μονοπωλίων, το χτύπημα του λαού.

Τι να κάνουμε, δε θέλουμε να σώσουμε τους καπιταλιστές. Αγωνιζόμαστε ώστε ο εργαζόμενος λαός να αποκρούσει την επίθεση της ΕΕ, των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, να ανοίξει το δικό του δρόμο. Αυτόν τον αγώνα θα κάνουμε σε όποιες συνθήκες και αν βρεθούμε. Ενα πράγμα δε θα καταφέρουν η αστική τάξη και τα στηρίγματά της: να μας βάλουν στο χέρι...

Σκορδάς

Σκορδάς

Ο υφυπουργός Ανάπτυξης Θ. Σκορδάς (αγνώστων λοιπών στοιχείων) δήλωσε προχτές στη Βουλή ότι η πολιτική κριτική του ΚΚΕ είναι «φασιστική τοποθέτηση που επιβεβαιώνει εκείνον που είπε πως ο κομμουνισμός και ο φασισμός είναι αδέλφια δίδυμα, είναι εκτρώματα της ίδιας μήτρας, της μήτρας του ολοκληρωτισμού»...

Δύο παρατηρήσεις:

α) Ο συγκεκριμένος κύριος είπε τα όσα είπε σε μια συζήτηση όπου η κυβέρνησή του απέρριψε («δημοκρατικότατα») τις θέσεις του ΚΚΕ για λήψη μέτρων υπέρ της ανακούφισης των λαϊκών οικογενειών από την υπερχρέωση και από το βραχνά των τραπεζών...

β) Ο συγκεκριμένος κύριος που είπε όσα είπε περί «κοινής μήτρας κομμουνισμού - φασισμού» ανήκει στο ίδιο κόμμα με τον γραμματέα της ΝΔ, τον Κεφαλογιάννη, και στην ίδια κυβέρνηση με τον υπουργό Ιωαννίδη, που μερικές βδομάδες πριν ψήφισαν στη Βουλή υπέρ του νεοναζιστή χρυσαυγίτη Κασιδιάρη στο θέμα της άρσης της ασυλίας του για τους τραμπουκισμούς του εναντίον της Λ. Κανέλλη...

*

Ο Κασιδιάρης, δε,

αυτός υπέρ του οποίου ψήφισαν οι ομοϊδεάτες του κ. Σκορδά, δηλαδή ο γραμματέας της ΝΔ και ο υπουργός της ΝΔ (σ.σ.: από... «λάθος» όπως είπαν μετά),

είναι αυτός που μόλις πριν δυο χρόνια, στις 20/4/2011, στο έντυπο της «Χρυσής Αυγής», έγραφε:

«Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος (που οι Δημοκρατίες, ή μάλλον οι εβραίοι - σύμφωνα με τον Στρατηγό Μεταξά - κήρυξαν στη Γερμανία) δεν σταματούσε την ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού; Είναι βέβαιο ότι θεμελιώδεις αξίες που πηγάζουν ως επί το πλείστον από την ελληνική αρχαιότητα, θα κυρίευαν πνευματικά όλα τα κράτη και θα όριζαν τις τύχες των λαών. Ο ρομαντισμός ως πνευματικό κίνημα και ο κλασικισμός θα υπερίσχυαν της παρακμιακής υποκουλτούρας που διέβρωσε τον λευκό άνθρωπο. Ο ακραίος υλισμός θα είχε προ πολλού τεθεί στο περιθώριο, δίνοντας τη θέση του στην εξύψωση του πνεύματος.

Ο επιστήμων θα υπερίσχυε του τεχνοκράτη. Ο άνθρωπος θα εξερευνούσε μακρινά άστρα και θα είχε ήδη ερμηνεύσει τον θαυμαστό κόσμο των υποατομικών σωματιδίων. Η φύση, που συνετρίβη μέσα σε λίγες δεκαετίες δημοκρατικής εκβιομηχάνισης θα αποθεωνόταν. Ο χρυσός δεν θα είχε καμία αξία έναντι της αθλητικής ρώμης και της διάνοιας. Ο νέος άνθρωπος θα έθαβε βαθειά μέσα στο χώμα της Ιστορίας το καταναλωτικό ανδρείκελο, που επιβιώνει ως πρότυπο στους καιρούς της σύγχρονης παρακμής. Ο φιλόσοφος και ο πολεμιστής θα συνέτριβαν τον τραπεζίτη. Θα έπαυε διά παντός το εμπόριο του χρήματος που υποτάσσει λαούς, με τρανό παράδειγμα τους Ελληνες, που από πνευματικοί πρωτοπόροι και κοσμοκράτορες, έγιναν σήμερα υποτελείς στο σιωνιστικό κεφάλαιο».

*

Πιστεύουμε ότι θα είναι χρήσιμες οι παραπάνω τοποθετήσεις στον Σκορδά, ώστε να βαθύνει τις σκέψεις του γύρω από τα «δίδυμα αδέλφια», τα «ξαδέλφια» και τα «τριτοξάδελφα» του φασισμού και της ίδιας - καπιταλιστικής - μήτρας που τα γεννά...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΒΡΕΤΤΑΝΙΑ-«Φόρος κρεβατοκάμαρας» (!)

Βρετανία (1)

Αυτό θα λεγόταν «κανιβαλισμός» αν δεν λεγόταν καπιταλισμός. Θα ήταν ανέκδοτο

(παρεμφερές, όπως θα δείτε, με εκείνο το ανέκδοτο με τον Χότζα που ανάγκαζε τους ανθρώπους να ζουν στο σπίτι μαζί με το μουλάρι, το γαϊδούρι και το βόδι).

Ομως, δεν πρόκειται για ανέκδοτο. Είναι η ζώσα πραγματικότητα που «βασιλεύει» στον κόσμο της «εφευρετικότητας» του μισανθρωπισμού και της βαρβαρότητας των μονοπωλίων.

Προσέξτε:

Ανάμεσα στα μέτρα - σφαγή που επέβαλε η κυβέρνηση Κάμερον στη Βρετανία είναι και ο λεγόμενος «φόρος κρεβατοκάμαρας» ή «φόρος υπνοδωματίου»!

Εξηγούμε:

Από την 1η του Απρίλη - κάτι σαν Πρωταπριλιάτικο ψέμα, δηλαδή - περίπου 900.000 από τα πιο φτωχά νοικοκυριά της Βρετανίας, που διαμένουν σε κρατικά και δημοτικά κτήρια, όπως και εκείνα τα νοικοκυριά που λόγω ανέχειας δικαιούνταν επιδότηση ενοικίου, καλούνται τώρα να πληρώνουν φόρο μέχρι και 25 λίρες τη βδομάδα, δηλαδή περίπου 20 ευρώ, εφόσον στα σπίτια που διαμένουν υπάρχει υπνοδωμάτιο που έμεινε άδειο ή είναι αχρησιμοποίητο!

Ο φόρος αυτός αφορά πάνω από το 30% των λαϊκών νοικοκυριών που ζουν σε τέτοια σπίτια. Σύμφωνα με το νόμο, στην περίπτωσή τους το αχρησιμοποίητο υπνοδωμάτιο θεωρείται «ξιπασιά» και «πολυτέλεια», αφού - κατά τον νομοθέτη - ωθεί τα εν λόγω νοικοκυριά σε έναν τρόπο ζωής που ενισχύει τον... παρασιτισμό και την... αμεριμνησία, αφού διαμένουν σε σπίτια μεγαλύτερα απ' ό,τι χρειάζονται!

Βρετανία (2)

«Φόρος κρεβατοκάμαρας» (!), περικοπές στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, περικοπές στα κονδύλια νομικής υποστήριξης μεταναστών και απολυμένων, περικοπές σε επιδόματα για φτωχές οικογένειες.

Είναι μερικά μόνο από τα μέτρα που τέθηκαν σε ισχύ από την αρχή Απρίλη στη Βρετανία, στο πλαίσιο μιας πολιτικής που περιγράφεται ως η δραματικότερη για το λεγόμενο «κράτος πρόνοιας» σε όλη τη μέχρι τα σήμερα ιστορία της Βρετανίας!

Και να σκεφτεί κανείς ότι εκεί δεν έχουν μνημόνιο. Δεν έχουν ευρώ. Εχουν όμως, καπιταλισμό και μονοπώλια που την κρίση που δημιούργησαν τη φορτώνουν στις πλάτες του λαού...

    

Τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για το χαράτσι στα ακίνητα;

Τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για το χαράτσι στα ακίνητα;

-- Από ποια σκοπιά κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ κριτική στην κυβέρνηση για το χαράτσι στα ακίνητα;

Λάβρος εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στην απόφαση της συγκυβέρνησης να διατηρήσει το φόρο στα ακίνητα με άλλο όνομα και να συνεχίσει την είσπραξή του το 2013 μέσα από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Πού κεντράρει την κριτική του; Ο Δ. Παπαδημούλης ήταν αποκαλυπτικός χτες στη Βουλή. Κατηγόρησε τα κόμματα της συγκυβέρνησης ότι «βάφτισαν το κρέας ψάρι, κουρέλιασαν το νόμο που είχαν ψηφίσει οι μνημονιακές κυβερνήσεις, έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια την απόφαση του ΣτΕ που λέει ότι είναι προσωρινό αυτό το μέτρο και οφείλει να λήξει στις 31/12/2012 - και η λεζάντα σε αυτή την κυβερνητική φαρσοκωμωδία είναι "το ειδικό τέλος πέθανε, ζήτω ο ενιαίος φόρος"». Επικεντρώνει, δηλαδή, στο αν η κυβέρνηση τηρεί τη «νομιμότητα» ή όχι, αν κοροϊδεύει το λαό και αν ο τρόπος είσπραξης είναι νόμιμος ή παράνομος. Κάλεσε μάλιστα την κυβέρνηση να εξηγήσει πώς θα συγκεντρώσει από τη φορολογία των ακινήτων τα 3,2 δισ. ευρώ που προβλέπει η συμφωνία με την τρόικα, ανησυχώντας προφανώς για την τήρησή της. Με άλλη δήλωση, ο Π. Σκουρλέτης κάνει λόγο για «επιχείρηση εξαπάτησης των πολιτών». Με τέτοια άσφαιρη κριτική, ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει στο απυρόβλητο το γεγονός ότι η αφαίμαξη του λαού συνεχίζεται στο όνομα της «σταθεροποίησης των δημοσιονομικών», την οποία και ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι θα επιδιώξει ως κυβέρνηση. Πατώντας στην επιχειρηματολογία του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, ο Μ. Βορίδης, της ΝΔ, άρπαξε χτες την ευκαιρία και είπε στη Βουλή: «Η είσπραξη του τέλους θα είχε αναχθεί δικαίως σε μείζον ζήτημα, αν συνδεόταν με τη διακοπή του ρεύματος. Αυτό, όμως, δεν συμβαίνει. Μένει ένας ικανός μηχανισμός εισπράξεως, χωρίς διακοπή ηλεκτροδότησης. Γιατί αυτό είναι κακό;».

Το ίδιο πάνω - κάτω είπε και ο Μ. Χρυσοχοΐδης από το ΠΑΣΟΚ: «Πού είναι το πρόβλημα με την είσπραξη του τέλους, αφού δεν κόβεται το ρεύμα;». Λένε δηλαδή στο λαό: «Αφού δε σου κόβουμε το ρεύμα, τότε γιατί διαμαρτύρεσαι που σου αδειάζουμε την τσέπη;». Δε λένε, βέβαια, ότι το ρεύμα μπορεί να μην κόβεται, αλλά το χαράτσι περνάει σαν βεβαιωμένη οφειλή στην εφορία, η οποία, για να το εισπράξει, μπορεί ακόμα και κατασχέσεις μισθών να κάνει. Δηλαδή, «όχι Γιάννης, Γιαννάκης» για τη λαϊκή οικογένεια που δεν έχει να πληρώσει, ή δε θέλει να πληρώσει το χαράτσι, προκειμένου να μη στερηθεί άλλα στοιχειώδη για την επιβίωσή της. Ο Μ. Βορίδης είπε ακόμα στη Βουλή ότι «μείωση εσόδων και αύξηση των ελλειμμάτων, κανένας από μας δεν θέλει». Πράγματι, αυτό ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ που κόπτεται για τα δημοσιονομικά, έστω κι αν λέει ότι ως κυβέρνηση θα τα διαχειριστεί με άλλο μείγμα. Τα στελέχη του, όμως, έχουν μιλήσει ανοιχτά για το χαράτσι και έχουν πει ότι δεν είναι στις προτεραιότητές τους να το καταργήσουν. Αποκαλυπτικότερος όλων ήταν ο Γ. Δραγασάκης, ο οποίος είπε σε συνέντευξή του το Φλεβάρη, όταν ρωτήθηκε αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει το χαράτσι της ΔΕΗ σε περίπτωση που γίνει κυβέρνηση: «To χαράτσι και η εισφορά αλληλεγγύης είναι υπό αίρεση. Υπό κατάργηση είναι το χαράτσι μόνο για κάποιες κατηγορίες, όπως οι άνεργοι. Αν δε βρούμε το λογαριασμό, τι να κάνουμε; Ο,τι αφορά δημοσιονομικό μέγεθος, θα ήταν ανεύθυνο να πω καταργούμε αυτό χωρίς να πω τι θα βάλουμε στη θέση του». Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως έχει να εισπράττει από το χαράτσι όταν γίνει κυβέρνηση, γι' αυτό επικεντρώνει την όποια κριτική του στον τρόπο είσπραξης και όχι βέβαια στην ουσία, που είναι ότι ο λαός πληρώνει από την τσέπη του την κρίση, για να ορθοποδήσει οικονομικά το κράτος των καπιταλιστών και να χρηματοδοτήσει τις μπίζνες τους.

«

Το ερώτημα που βάζετε στο λαό - το πώς θα πληρώσει τα μέτρα - είναι ψεύτικο: Για μας, το ερώτημα είναι πώς θα απαλλαγεί από τα μέτρα αυτά», είπε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Θ. Παφίλης, παρεμβαίνοντας χτες στη Βουλή. Και το ΚΚΕ έλεγε σε σχόλιο που εξέδωσε το Γραφείο Τύπου προχτές, Τετάρτη: «Η εργατική - λαϊκή οικογένεια βουλιάζει στην απόγνωση, στην ανεργία και στην εξαθλίωση. Το πρόβλημα γι' αυτήν δεν είναι πώς θα πληρώνει το χαράτσι της ΔΕΗ, τους φόρους και τα χρέη, αλλά να απαλλαγεί απ' αυτό το βραχνά. Πολύ περισσότερο που η συγκυβέρνηση στέλνει τώρα στους μισθοσυντήρητους και αυτοαπασχολούμενους που χρωστούν έως 3.000 ευρώ, πάνω από 2,5 εκατομμύρια εκβιαστικές επιστολές. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα τώρα πρέπει να δυναμώσει τη δράση του για να αποκρουστούν οι εκβιασμοί κυβέρνησης - τραπεζών, για να μην υποστεί συνέπειες καμιά εργατική - λαϊκή οικογένεια που δεν μπορεί να πληρώσει τους λογαριασμούς, τους φόρους και τα χρέη στις τράπεζες, για να μη μείνει καμία εργατική - λαϊκή οικογένεια απροστάτευτη και μόνη». Εκεί βρίσκεται η διέξοδος, εκεί πρέπει να στρέψει το βλέμμα του ο λαός, μακριά από τα αστικά κόμματα, που του λένε «σκάσε και πλήρωνε» για να σωθεί το κεφάλαιο, και τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεσμεύεται ότι θα τον μαδήσει με άλλο τρόπο, επειδή κι αυτός έχει δεσμευτεί ότι θα τηρήσει τις συμφωνίες με τους δανειστές και θα σταθεροποιήσει τα δημοσιονομικά.

κ. Στάθη Σταυρόπουλε γιατί επιστρέψατε στο 1991;

κ. Στάθη Σταυρόπουλε γιατί επιστρέψατε στο 1991;

ΜΕΓΑΛΗ ΜΠΟΥΚΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΝΕΙΣ, μεγάλη κουβέντα να μη λες, λέει η παροιμία. Ο κ. Στάθης Σταυρόπουλος όμως κάνει και τα δυο και πολλές φορές όταν καταφέρεται κατά του ΚΚΕ. Εγραψε και σκίτσαρε το 1991 κατά των «απολιθωμάτων», των «δογματικών» που υπερασπίστηκαν την ύπαρξη και τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του ΚΚΕ. Εγραψε και άλλες φορές ανυπόστατα πράγματα, δηλώνοντας ότι δεν θα ξανασχοληθεί με το ΚΚΕ, όπως στις πρόσφατες εκλογές. Ομως το άρθρο του στο enikos.gr (2/4/2013) είναι μάλλον ό,τι χειρότερο έχει γράψει.

Με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο, που τσάκισαν ανελέητα τα επιχειρήματα και τις θέσεις όλων των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου» και των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, τι βρήκε να πει για το ΚΚΕ; Οτι το ΚΚΕ δήθεν λέει ότι «όλες οι επιλογές είναι το ίδιο αδιέξοδες για το λαό εφόσον δεν σχετίζονται με την πάλη για το σοσιαλισμό».

Εσείς που εγκαλείτε το ΚΚΕ, υποτίθεται από θέσεις του μαρξισμού - λενινισμού, πείτε μας γιατί θα ήταν επιζήμιο, αν στις ανακοινώσεις του για την Κύπρο έλεγε ότι η λύση για το λαό, πέρα από την αξία του αγώνα για την απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων, είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων; Εκατό χρόνια σχεδόν μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση του 1917, σήμερα ο σοσιαλισμός δεν είναι επίκαιρος και αναγκαίος;

Ομως πού το βρήκατε και το πετάτε έτσι στους αναγνώστες σας, ότι το ΚΚΕ λέει ότι«προϋπόθεση για να έχει νόημα φιλολαϊκό είναι να παλεύει ο λαός για το σοσιαλισμό»; Πού έβαλε αυτήν την προϋπόθεση το ΚΚΕ για να οργανωθεί η πάλη του λαού κατά των βάρβαρων μέτρων και μνημονίων;

Αλήθεια, όταν το ΚΚΕ πήρε θέση κατά του σχεδίου Ανάν και κάλεσε και το λαό της Κύπρου να το απορρίψει, του είπε, το «όχι» σου δεν έχει νόημα χωρίς να έχεις σοσιαλισμό; Αυτό δεν είναι ψέμα;

ΛΕΕΙ Ο ΣΤΑΘΗΣ Σ.:«Το ότι η γραμμή που ακολουθεί το ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια δεν έχει επιφέρει βελτίωση της θέσης του λαού (και βεβαίως της εργατικής τάξης) μέσα στο πολιτικό σύστημα, το δείχνει η ίδια η ζωή»!

Για ποιο πράγμα κατηγορείτε το ΚΚΕ; Για το ότι ο καπιταλισμός σαπίζει και έχει τραγικά αδιέξοδα, γιατί είναι αντιδραστική η ΕΕ, για τη χρεοκοπία όλων των μορφών καπιταλιστικής διαχείρισης είτε με συντηρητικές είτε και με αριστερές κυβερνήσεις ακόμα και με τη συμμετοχή ΚΚ; Το κατηγορείτε δηλαδή ότι δεν μπορεί να κάνει το θαύμα. Να βρει λύση φιλολαϊκή εκεί που δεν υπάρχει. Μέσα στο πολιτικό σύστημα που υπηρετεί μια κοινωνία και οικονομία που κυριαρχούν παντού τα μονοπώλια.

Η απόδειξη όσων προσάπτει στο ΚΚΕ ο Σ. Σ. είναι: Το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα. Ξέρετε πόσες φορές το έχουμε ακούσει από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και άλλες δυνάμεις του συστήματος; Οταν το ΚΚΕ πήρε θέση κατά του Μάαστριχτ - «ευρωμονόδρομου», της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, κατά των εθνικιστικών συλλαλητηρίων για την ονομασία της FYROM, κόντρα σε όλο το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα (και στο κόμμα σου μαζί), το ΚΚΕ 4,5% είχε πάρει στις εκλογές. Ποιος όμως δικαιώθηκε;

Οι εκλογές ήταν μόνο μία μάχη. Και το ερώτημα είναι, τι έχετε να πείτε στους αριστερούς ψηφοφόρους για τις αλλεπάλληλες κολοτούμπες και την ταχύτατη ΠΑΣΟΚοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές; Δεν είναι εξαπάτηση να τους υπόσχεσαι ότι θα καταργήσεις μνημόνια και δανειακές συμβάσεις (μέσα στην ΕΕ) και λίγους μήνες μετά να λες «δεν πρόκειται να σκίσουμε τις συμφωνίες με την ΕΕ»; Να υμνείς την αντιλαϊκή πολιτική Ομπάμα, τον Καραμανλή, τη «λαϊκή δεξιά», να αναπτύσσεις συνεργασίες με τον Καμμένο; Είστε πολύ εμπαθής με το ΚΚΕ. Διαφορετικά δε θα φτάνατε στο σημείο να ισχυριστείτε ότι το πρόβλημα του ΚΚΕ είναι ότι ετεροκαθορίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ! Σε λίγο θα μας πείτε ότι είμαστε κατά των ΗΠΑ και του ΔΝΤ επειδή ο Τσίπρας τάχθηκε υπέρ.

ΥΙΟΘΕΤΕΙΤΕ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΤΕ όλα όσα εκτοξεύτηκαν εναντίον της Αλέκας Παπαρήγα και άλλων στελεχών του ΚΚΕ. Είναι αδιανόητο όμως να κατηγορείτε το ΚΚΕ και τα στελέχη του για «ανθρωποφαγία και ιδεολογική τρομοκρατία», επειδή έκαναν επώνυμη κριτική. Με άλλα λόγια, όποιος υπερασπίζεται τις θέσεις του ΚΚΕ είναι ανθρωποφάγος. Αντίθετα κ. Σταυρόπουλε τα στελέχη και μέλη του ΚΚΕ που υπερασπίζονται το Κόμμα τους, τις αρχές του και τις θέσεις του, είναι αυτοί που δέχονται την ανθρωποφαγία, την τρομοκρατία του συστήματος, των μηχανισμών. Οχι γιατί κάνει λάθη, αλλά γιατί δεν κάνει το μεγάλο λάθος.

Τέλος ο Στάθης Σ. κατηγορεί το ΚΚΕ ότι διεκδικεί το αλάθητο, όταν σε όλο του το κείμενο σέρνει στο ΚΚΕ τα μύρια επειδή αναγνωρίζει τολμηρά τα λάθη του μπροστά στο λαό και κυρίως διδάσκεται απ' αυτά, βγάζει σωστά συμπεράσματα για το σήμερα...

Ποντάροντας στη λήθη και τη διαστρέβλωση

Ποντάροντας στη λήθη και τη διαστρέβλωση

Στον Προσυνεδριακό Διάλογο εμφανίστηκαν ορισμένοι αρθρογράφοι, πρώην στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ, που εναντιώνονται στο ΚΚΕ, στη στρατηγική που έχει χαράξει και επιχειρούν να γίνουν πιστευτοί ποντάροντας στο πέρασμα των χρόνων, στη λήθη. Ανάμεσα στα όσα επικαλούνται ισχυρίζονται ότι «η ΚΝΕ ανασυγκροτήθηκε, μαζικοποιήθηκε και ισχυροποιήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 90 λόγω του ΑΑΔΜ»!

Λένε ότι «χάρις στο ΑΑΔΜ και τη γραμμή συσπείρωσής του η ΚΝΕ είχε αποτελέσματα στα σχολεία, στα πανεπιστήμια», κι αναπολούν τα... «παλιά καλά χρόνια» της δράσης του ΚΚΕ στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και φτάνουν ως το 2006-2007. Εκεί λένε η ιστορία διακόπτεται... Ως φάρμακο για πάσα νόσο επικαλούνται το ΑΑΔΜ αποσπασμένο από βασικές κατευθύνσεις του 15ου και των κατοπινών Συνεδρίων. Εμφανίζουν δε, την ΚΕ ότι δε θέλει την «παλιά συσπειρωτική πλατιά γραμμή» αλλά «έχει στενότητα και διακατέχεται από σεχταρισμό».

Πρόκειται για μια συζήτηση που είναι εξαιρετικά προσφιλής σε όσους η μόνη τους «συνεισφορά» σήμερα στην ενίσχυση του ΚΚΕ στη νεολαία, στην ανάπτυξη της ΚΝΕ, στην οργάνωση της πάλης του νεολαιίστικου κινήματος είναι να... θυμούνται τα παλιά έχοντας μπροστά τους το πληκτρολόγιο του υπολογιστή για να βρει το άρθρο τους φιλόξενη θέση στις ιστοσελίδες του διαδικτυακού φραξιονισμού, που με έκδηλη χαρά οι διάφοροι Λαφαζάνηδες, το «Βήμα» κ.ά. πετούν τη σκούφια τους να τα αναδημοσιεύσουν.

Διαστρεβλώνουν συνειδητά την αλήθεια

ΚΟΥΚΟΣ

Σκόπιμα διαχωρίζουν και περιοδολογούν κατά το δοκούν τη δράση και τη συμβολή του Κόμματος και της ΚΝΕ στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης στα «παλιά» και στα τελευταία χρόνια. Με λαθροχειρία αποσπούν μια περίοδο της δράσης του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη νεολαία για να ενοχοποιήσουν τη σημερινή δράση και παρέμβασή τους για να την υπονομεύσουν. Δεν ασκούν κριτική στις υπαρκτές αδυναμίες και τα προβλήματα ανάπτυξης της δράσης του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη νεολαία που η ΚΕ τα ανοίγει και τα αντιπαλεύει.

Αντίθετα, επιχειρούν να απαξιώσουν τη δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για να αμφισβητήσουν τη στρατηγική και το δρόμο που ακολουθεί και τα περασμένα χρόνια και τώρα, δρόμο σύγκρουσης με την εξουσία του κεφαλαίου. Δρόμο που βασίζεται στην εκτίμηση ότι ο χαρακτήρας της επανάστασης είναι σοσιαλιστικός, ότι στη στρατηγική των κομμουνιστών δεν στοιχειοθετούνται στάδια, ότι ο καθορισμός των κινητήριων δυνάμεων για την επανάσταση γίνεται με την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, σε συμμαχία με τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αυτή είναι η καρδιά του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου κι όχι η διαστρέβλωση που παρουσιάζουν οι σημερινοί δήθεν υπερασπιστές του.

Εξυμνώντας το χτες επιχειρούν να το αποσπάσουν από τη διαχρονική αδιαμφισβήτητη συμβολή του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην ανάπτυξη της πάλης της νεολαίας και ιδιαίτερα αυτής που προέρχεται από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.Πίσω από τον υπερτονισμό «των κοινών γνωρισμάτων της νεολαίας όπως δίψα για μάθηση, τάση προσέγγισης επαναστατικών ιδεών, αυθορμητισμός, έλλειψη πολιτικής πείρας ζυμώνουν την αντίληψη ότι πρέπει να μιλάμε γενικώς για νεολαία, αλλιώς «στενεύουμε» και στεναχωρούμε... τη νεολαία της Εκάλης.

Τι τους ενοχλεί;

Τους ενοχλεί ο χαρακτήρας της ΚΝΕ, ότι αυτή δεν είναι κάποιου είδους πλαδαρή ανεξάρτητη πολιτική οργάνωση της ελληνικής νεολαίας αλλά η νεολαία του ΚΚΕ. Ο χαρακτήρας αυτός δεν είναι εφεύρημα του 19ου Συνεδρίου, είναι θεμελιώδες στοιχείο της Κομμουνιστικής Νεολαίας, το οποίο στην περίπτωση που υποτιμήθηκε από ΚΚ σε άλλες χώρες στοίχισε ακριβά.

Στην ουσία ποτέ τους δεν αποδέχτηκαν και πολέμησαν το ότι το ΚΚΕ εδώ και χρόνια έχει αυτοτελή δράση και παρέμβαση στη νεολαία.

Ομως κρύβουν και κάτι άλλο όλοι οι εν λόγω επιλεκτικοί υπερασπιστές του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Κατά την περίοδο που αυτοί εξιδανικεύουν, τόσο το Κόμμα όσο και η ΚΝΕ δεν... πετούσαν στα σύννεφα. Δεν έλεγαν να μείνουμε στα ίδια... Με συνεδριακές αποφάσεις τους εντόπιζαν νέες δυσκολίες και προβλήματα, νέες απαιτήσεις. Π.χ. από το Δεκέμβρη του 2001 κιόλας στο 8ο Συνέδριο της ΚΝΕ η εισήγηση του ΚΣ διαπιστώνει: «Ενταση της διαπάλης για το κέρδισμα της νέας γενιάς (...)η αντιφατικότητα στη νεολαία δυναμώνει. (...) Συναντάμεανάμεικτες διαθέσεις αμφισβήτησης, αλλά και συμβιβασμού (...) δυναμώνει και έχει αποτελέσματα η πίεση για τον εγκλωβισμό στα λεγόμενα κόμματα εξουσίας, στη βάση της «λογικής του εφικτού (...) Ως συνέπεια, η νεολαία έχει μεγάλες απαιτήσεις από την Οργάνωση και τους νέους κομμουνιστές. Κρινόμαστε ολοένα και πιο αυστηρά και απαιτητικά από τη νεολαία (...)».

Αυτές οι εκτιμήσεις που έβγαλαν όλα τα Συνέδρια του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ για τη νεολαία και τη στήριξη της ΚΝΕ, καθώς και οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, πήραν σοβαρά υπόψη τους την πείρα από τα πρώτα χρόνια της ανασυγκρότησης και δράσης της ΚΝΕ.

Ποτέ το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δεν έμειναν μόνοι τους: Αυτοί κι η νεολαία... Ο αντίπαλος πάντα παρενέβαινε και παρεμβαίνει, διδάσκεται από τη δράση του ΚΚΕ, για αυτό και σε κάθε στιγμή παίρνει μέτρα για την αναχαίτιση της επίδρασής του στη νεολαία και ιδιαίτερα σε αυτήν που προέρχεται από την εργατική τάξη. Αποσπασμένοι όντες από την πραγματικότητα, από τις ανάγκες της νεολαίας σε συνθήκες κρίσης, του σύγχρονου περιεχόμενου της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης επιδιώκουν να επιβάλλουν καθυστέρηση στη σκέψη του Κόμματος, και προπαγανδίζουν γραμμή για την οποία ο αντίπαλος έχει αντιμετωπίσει και πάρει μέτρα εδώ και χρόνια με τα πιο σύγχρονα ιδεολογικοπολιτικά όπλα του.

Ισχυρίζονται λοιπόν με διάφορους τρόπους ότι χρειάζεται στάδιο στη στρατηγική και την αντίληψη του Κόμματος για να συσπειρώσουμε δυνάμεις και κάποια στιγμή στο αόριστο μέλλον θα ενημερωθούν οι εργάτες, η νεολαία για τον προορισμό της πάλης τους. Ομως η εργατική τάξη και η νεολαία από τα φτωχά λαϊκά στρώματα σήμερα έχει απαίτηση να ξέρει πού βγάζει ο δύσκολος δρόμος που της λέμε να ακολουθήσει. Δεν αρκείται σε μισόλογα και γενικούρες, βλέπει και αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει αντίπαλος, αδίστακτος που δεν υποχωρεί ρούπι από τα σχέδιά του, ούτε καν παραχωρεί όπως πρώτα. Πίστη, μαχητικότητα κι αντοχή στις νέες συνθήκες δεν μπορούν να αποκτήσουν ο λαός κι η νεολαία χωρίς να ξέρουν όλον το δρόμο που του προτείνουμε, ανεξάρτητα από το πόσο τον αποδέχονται πλήρως ή μέχρι ένα σημείο.

Ετσι η νεολαία αποκτά εφόδια σε βάρος της μικρής κοινωνικής και πολιτικής της πείρας. Ο δρόμος αυτός χρειάζεται να τεκμηριώνεται με επάρκεια αλλιώς φουντώνουν στη σκέψη του νέου ο φόβος κι ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης. Αλλιώς δεν συσπειρώνεται σε λογικές «μεροδούλι - μεροφάι», στο «πάμε τώρα και αύριο βλέπουμε», που μας προτείνουν οι δήθεν «υπερασπιστές του ΑΑΔΜ» που μας καλούν στο πετσόκομμα του Προγράμματος, στο όνομα μιας συμμετοχής σε αστική κυβέρνηση, για την οποία ξερογλείφονται και η αστική τάξη τους γνέφει καλωσορίζοντάς τους στις αγκάλες της.

Περί «συστημικού ΚΚΕ»

Αλήθεια ας απαντήσουν πώς το ΚΚΕ πρέπει σήμερα να απαντήσει στην επεξεργασμένη και προβοκατόρικη προπαγάνδα του αντιπάλου περί «συστημικού ΚΚΕ», η οποία έχει ειδική ομάδα - στόχο τη νεολαία με την ενσωμάτωση της λογικής του σταδίου στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ. Μήπως με την καταγραφή του ΚΚΕ ως διαθέσιμο υπαλληλικό προσωπικό της αστικής τάξης για συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης ή με την προετοιμασία, της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων σήμερα ώστε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης να διεκδικήσει, να πάρει την εξουσία.

Ολα τα παραπάνω δεν είναι «επαναστατικές ρητορείες» αποσπασμένες από την καθημερινή πάλη. Ας απαντήσουν όσοι πετσοκόβουν και περιοδολογούν την πορεία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, από ποιον νεολαιίστικο αγώνα έλειψε το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, από ποιο αγωνιστικό σκίρτημα για οποιοδήποτε πρόβλημα της νεολαίας απουσίαζε το ΚΚΕ από την πρώτη γραμμή της πάλης και γιατί όλοι αυτοί σήμερα αποκρύπτουν τη δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη νεολαία;

Υποκριτικά ορισμένοι θέλουν να μας πείσουν ότι η ΚΝΕ έλειπε σε... διακοπές στις πάνω από 30 απεργίες, στις σκληρές ταξικές αναμετρήσεις που έδωσε και δίνει το Κόμμα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Η σκόπιμη αποσιώπησή τους αποτελεί προσβολή για τα αναρίθμητα νέα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που απολύθηκαν, συγκρούστηκαν με την εργοδοσία εκεί που κρίνεται η πρόοδος της ταξικής πάλης, στους χώρους δουλειάς.

Προσπερνούν σκόπιμα όσους πολεμούν το ΚΚΕ και τη στρατηγική του ότι η ενίσχυση των δυνάμεων και του κύρους του ΠΑΜΕ - κι όχι αποδυνάμωσή του όπως αυτοί ισχυρίζονται -, έχει συντελεστεί σε δυναμικούς κλάδους της οικονομίας που κυριαρχούνται από νεολαία (τρόφιμα, μέταλλο, φάρμακο, επισιτισμός, τουρισμός) την ώρα που παραδοσιακοί κλάδοι που το Κόμμα είχε παραδοσιακά επιρροή είναι σε δραματική πτώση οικονομικής δραστηριότητας (κατασκευές - κλωστοϋφαντουργία - δέρμα).

Οσο για τα ΤΕΙ και τα πανεπιστήμια, άραγε ποια είναι η «στενή» και ποια η πλατιά γραμμή; Αυτή που συσπειρώνει στη βάση μιας παράταξης ή αυτή η κατεύθυνση που επεξεργαστήκαμε τα τελευταία χρόνια με το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών που συσπειρώνει επιτροπές Αγώνα, φοιτητικούς - σπουδαστικούς συλλόγους, Συλλόγους εστιών, επιτροπές ετών, συνδικαλιστές μέλη Διοικητικών Συμβουλίων Φοιτητικών και Σπουδαστικών Συλλόγων, ανοίγοντας μέτωπο με την εκφυλιστική κατάσταση στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα. Γιατί όμως κάνουν πως δε βλέπουν ενώ ξέρουν καλά π.χ. το ρόλο του ΜΑΣ στις μεγάλες κινητοποιήσεις αυτής της περιόδου ενάντια στο σχέδιο «Αθηνά», ή το πρόσφατο μεγάλο πανελλαδικό συλλαλητήριο των σπουδαστών των ΤΕΙ με πρωτοβουλία του ΜΑΣ;

Ξέρουν επίσης καλά τον πρωτοπόρο ρόλο του ΣΑΣΑ σε όποιο μαθητικό αγώνα ξέσπασε τα τελευταία χρόνια. Ολα αυτά είναι ένα δείγμα της δουλειάς μας σε συνθήκες νέων μεγάλων απαιτήσεων που γεννά η κρίση, η υψηλή ανεργία, τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει η νεολαία της κατάρτισης, οι μαθητές. Σε ό,τι αγώνες έγιναν όλα αυτά τα χρόνια το ΚΚΕ και η ΚΝΕ πρωτοστάτησαν σε όλους τους χώρους. Ομως επιδιώκουν να αποπροσανατολίσουν την προσυνεδριακή συζήτηση από τα ουσιαστικά κι απαιτητικά ζητήματα που θέτουν οι Θέσεις της ΚΕ και χρειάζεται το Κόμμα κι η ΚΝΕ να καταπιαστούν στη δουλειά τους με τη νεολαία.

Με πνεύμα ευθύνης κι ανησυχίας

Ωστόσο, το ΚΚΕ δεν θα πέσει στην παγίδα της ωραιοποίησης της δράσης της δικής του και της ΚΝΕ στη νεολαία για να απαντήσει σε όσους μιλούν στο όνομα της ΚΝΕ ή της νεολαίας για να πολεμήσουν το ΚΚΕ και τη στρατηγική του. Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ συζητούν ουσιαστικά με κάθε φίλο του Κόμματος που ανησυχεί, που δημιουργικά εντοπίζει προβλήματα και αδυναμίες. Συμμερίζεται την ανησυχία τους π.χ. για την επίδραση του οπορτουνισμού αλλά και την άνοδο της Χρυσής Αυγής στις νέες ηλικίες.

Ναι είναι αλήθεια, σήμερα έχουν ανέβει οι απαιτήσεις για να ανταποκριθεί το ΚΚΕ και η ΚΝΕ στις προϋποθέσεις ένας μαθητής, ένας νέος να οργανωθεί στην ΚΝΕ. Εχουμε επίγνωση των πρόσθετων δυσκολιών, έχουμε πείρα κι έχουν βγει συμπεράσματα από την περίοδο που η ΚΝΕ στρατολογούσε μεν μαζικά ωστόσο η αφομοιωτική της ικανότητα είχε σοβαρές δυσκολίες. Πρόκειται για προβλήματα ωρίμανσης του Κόμματος και της ΚΝΕ που είναι διαστρέβλωση και παραπλάνηση να φορτώνονται στη στρατηγική του Κόμματος. Εχει ενισχυθεί το στοιχείο η απλή συμμετοχή σε έναν αγώνα να μην μπορεί να υπερνικήσει τα σύνθετα ιδεολογικά και πολιτικά εμπόδια στη σκέψη της νεολαίας που έχει μεθοδικά στήσει η αστική τάξη.

Γι' αυτό σήμερα το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει ότι χωρίς την ενίσχυση του ιδεολογικού αγώνα μέσα στο κίνημα - αυτό που ο οπορτουνισμός αποκαλεί σεκταρισμό - οι αγώνες δεν θα αποκτούν εύστοχο προσανατολισμό, θα ενσωματώνονται, κι όσοι συμμετέχουν σε αυτούς θα δυσκολεύονται να βγάλουν γενικότερα συμπεράσματα, να πάρουν την απόφαση να οργανωθούν στο ΚΚΕ ή την ΚΝΕ. Πρέπει να γίνουμε πιο ικανοί σε αυτά τα σύνθετα καθήκοντα.

Ομως πάντοτε ο οπορτουνισμός επιχειρεί να πείσει επικαλούμενος προβλήματα, δυσκολίες, ελλείψεις αδυναμίες. Σήμερα μπορεί να ανέβει η ικανότητα όλων μας να διακρίνουμε όλους όσους πιάνουν την κλωστή των ελλείψεων και των αδυναμιών όχι για να την κόψουν αλλά για να ξηλώσουν όλο το πουλόβερ, για να αναιρέσουν όλη την πορεία και στρατηγική του ΚΚΕ.

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο όχι με ωραιοποίηση αλλά αντίθετα με πνεύμα ανησυχίας αντιμετωπίζουν τη δουλειά του Κόμματος και της ΚΝΕ στη νεολαία. Γι' αυτό και προτείνουν στο Συνέδριο την πραγματοποίηση Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για να συζητηθεί πιο ουσιαστικά, διεξοδικά η δράση του ΚΚΕ στη νεολαία και η στήριξη της ΚΝΕ.

Τα παραπάνω είναι βέβαια ψιλά γράμματα για όσους ονειρεύονται το ΚΚΕ να υιοθετήσει στρατηγική ενσωμάτωσης στα σχέδια της αστικής τάξης. Οι διαστρεβλώσεις, τα ψέματα, η επιλεκτική μνήμη, η υπονόμευση των συλλογικών συμπερασμάτων που έχει βγάλει το Κόμμα και η ΚΝΕ από τη δράση τους δεν μπορούν να πλήξουν την πορεία που έχει χαράξει το Κόμμα, πορεία που δεν γυρίζει πίσω...

Αυτή η επιχείρηση και τα σχέδιά τους είναι καταδικασμένα να αποτύχουν. Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δε συγκρίνουν τη δράση τους με το παρελθόν, αλλά με ευθύνη συγκρούονται με τις νέες απαιτήσεις και δυσκολίες και προβλήματα που φέρνει η ταξική πάλη μπροστά τους.

Του
Κώστα ΠΑΠΑΔΑΚΗ*
* Ο Κώστας Παπαδάκης είναι μέλος της Γραμματείας της ΚΕ