Θερίζουν φτώχεια και ανισότητα στις ΗΠΑ – «Απειλείται η δημοκρατία» προειδοποιούν τον Τραμπ

16-12-2017

«Θεωρίες» ότι οι πλούσιοι είναι «τολμηροί, αλτρουιστές, σκληρά εργαζόμενοι, αφοσιωμένοι», ενώ οι φτωχοί «χαμένοι, μικροαπατεώνες, άνθρωποι που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το σύστημα», προωθούνται από πολιτικούς για να δικαιολογηθούν οι περικοπές στις υπηρεσίες πρόνοιας και οι φορολογικές μεταρρυθμίσεις που ευνοούν τους πλουσιότερους.

Κατιούσα

Οι δείκτες της φτώχειας και της ανισότητας στις ΗΠΑ βρίσκονται σε επίπεδα συναγερμού, οδεύουν να επιδεινωθούν επί των ημερών του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ και απειλούν τη δημοκρατία στη χώρα, προειδοποίησε την Παρασκευή ένα ανώτερο στέλεχος των Ηνωμένων Εθνών.
Ο ένας και πλέον στους οκτώ Αμερικανούς ζει στη φτώχεια, ενώ σχεδόν οι μισοί από τη συγκεκριμένη κατηγορία του πληθυσμού βιώνουν αυτήν που αποκαλείται «βαθιά φτώχεια», κάτι που σημαίνει ότι δεν έχουν κανέναν τρόπο να ξεφύγουν από την κατάστασή τους, ανέφερε ο Φίλιπ Άλστον, ο οποίος έχει οριστεί από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών ως Ειδικός Επιτετραμμένος του ΟΗΕ για την Ακραία Φτώχεια και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Η προειδοποίηση του αξιωματούχου του ΟΗΕ θα συμπεριληφθεί σε έκθεσή του, στην οποία αναμένεται ότι θα επικρίνει το αμερικανικό πολιτικό προσωπικό, τις εφαρμοζόμενες πολιτικές αλλά και τις συμπεριφορές στις ΗΠΑ, μετά την πρόσφατη, δεκαπενθήμερη περιοδεία του στις ΗΠΑ, από τους καταυλισμούς των αστέγων στην Καλιφόρνια ως τις μικρές πόλεις του νότου και το κατεστραμμένο από τον πρόσφατο κυκλώνα Μαρία νησί του Πουέρτο Ρίκο.
Στην έκθεσή του—αναμένεται να δοθεί στη δημοσιότητα τον Ιούνιο—ο Άλστον, ο οποίος έχει αναλάβει να μελετήσει το φαινόμενο της φτώχειας σε παγκόσμιο επίπεδο για λογαριασμό του ΟΗΕ, θα συμπεριλάβει πολλά από τα συμπεράσματα που παρουσίασε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε στην Ουάσινγκτον.
Η πολύ σοβαρή κατάσταση όσον αφορά τη φτώχεια και την ανισότητα οφείλεται στις αθροιστικές συνέπειες των πολιτικών που εφαρμόστηκαν για χρόνια κι αναμένεται να επιδεινωθούν το προσεχές διάστημα, εξαιτίας των σχεδίων της κυβέρνησης Τραμπ για τη μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος και τις περικοπές στα προγράμματα πρόνοιας και υγειονομικής περίθαλψης, επισήμανε ο επιτετραμμένος.
Το νομοσχέδιο για τη σαρωτική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος, που θα ωφελήσει κατά κύριο λόγο τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουσιότερους Αμερικανούς, πιθανότατα από μόνο του θα οδηγήσει «στην πιο δραματική αύξηση της ανισότητας που μπορεί κανένας να φανταστεί», υπογράμμισε ο Άλστον.
Οι επικείμενες περικοπές στην πρόνοια και στην περίθαλψη παράλληλα θα καταστρέψουν το δίχτυ ασφαλείας για τους φτωχούς, που ήταν ήδη «γεμάτο τρύπες», συμπλήρωσε.
«Εάν οι περικοπές που αναμένονται γίνουν πράγματι», αυτό το δίχτυ ασφαλείας «ουσιαστικά θα κομματιαστεί» και «η ανισότητα θα εκτοξευθεί στα ύψη», εξήγησε ο επιτετραμμένος του ΟΗΕ.
Μια αντανάκλαση της αύξησης της φτώχειας και της ανισότητας, ανέφερε ο Άλστον, είναι η επανεμφάνιση των εντερικών μολύνσεων από νηματώδη, παρασιτικά σκουλήκια στον αμερικανικό Νότο, όπου οι τοπικές αρχές δεν προσφέρουν καθαρό νερό ούτε αποχέτευση κι αναγκάζουν τους πολίτες να πληρώνουν οι ίδιοι για αυτές τις βασικές υπηρεσίες.
Κουπόνια τροφίμων
Αν και οι στατιστικές δείχνουν ότι το 14% των Αμερικανών ζει στη φτώχεια, υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι στην επισφάλεια, στα όρια της φτώχειας, που ένα ποσοστό πιο κοντά στην πραγματικότητα θα ήταν μάλλον το 20%, επισήμανε ο Άλστον.
Αναφέρθηκε για παράδειγμα σε εργαζομένους της Wal-Mart Stores Inc, μιας από τις μεγαλύτερες αλυσίδες πολυκαταστημάτων στις ΗΠΑ, οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να βασίζονται στα κυβερνητικά κουπόνια τροφίμων για να ζουν, διότι δεν μπορούν να επιβιώσουν μόνο με τους μισθούς που βγάζουν παρότι έχουν θέσεις πλήρους απασχόλησης.
Οι ΗΠΑ σήμερα έχουν τον χαμηλότερο δείκτη κοινωνικής κινητικότητας μεταξύ των πλουσίων κρατών, κάτι που σημαίνει ότι «το Αμερικανικό Όνειρο μετατρέπεται ταχύτατα στην Αμερικανική Αυταπάτη», συμπλήρωσε.
«Ένα παιδί που γεννιέται στη φτώχεια δεν έχει σχεδόν καμιά πιθανότητα να ξεφύγει από τη φτώχεια στις σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες», είπε ο Φίλιπ Άλστον.
Τα φτωχά παιδιά έχουν ελάχιστη ή καμία πρόσβαση σε ποιοτική διατροφή για να αναπτυχθούν, στο σύστημα υγείας, ή σε μια αξιοπρεπή εκπαίδευση, παράγοντες που αποτελούν όλοι κλειδιά για να ξεπεράσουν τη φτώχεια, συνέχισε ο ίδιος.
«Οι τρέχουσες τάσεις στις ΗΠΑ στην πραγματικότητα υπονομεύουν τη δημοκρατία», προειδοποίησε ο επιτετραμμένος. «Οι φτωχοί δεν έχουν καμιά πιθανότητα να ακουστούν οι φωνές τους, καμιά πιθανότητα να επηρεάσουν την πολιτική που χαράσσεται».
Οι φτωχότεροι Αμερικανοί συχνά βρίσκονται στη φυλακή, στερούνται το δικαίωμα ψήφου επειδή έχουν ποινικό μητρώο, ή δυσκολεύονται να πάνε στα εκλογικά κέντρα, εν μέσω ορισμένων συνειδητών προσπαθειών για την αποτροπή της συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες και ακόμη και την εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους, κάτι που αποτελεί τη βάση για την δημοκρατία, εξήγησε.
Ο Φίλιπ Άλστον είπε ότι έμεινε κατάπληκτος από τις απόψεις που άκουσε σε όλη τη χώρα, με βάση τις οποίες οι πλούσιοι είναι «τολμηροί, αλτρουιστές, σκληρά εργαζόμενοι, αφοσιωμένοι», ενώ οι φτωχοί «χαμένοι, μικροαπατεώνες, άνθρωποι που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το σύστημα». Αυτού του είδους οι κρίσεις, σημείωσε, προωθούνται από πολιτικούς για να δικαιολογηθούν οι περικοπές στις υπηρεσίες πρόνοιας και οι φορολογικές μεταρρυθμίσεις που ευνοούν τους πλουσιότερους.
Η «ποινικοποίηση της φτώχειας», υπογράμμισε ο επιτετραμμένος, συμβάλλει στη διαιώνιση ενός φαύλου κύκλου.
Ένα συνηθισμένο σενάριο είναι η επιβολή προστίμου από αστυνομικούς σε έναν άστεγο επειδή κοιμόταν στον δρόμο ή χασομερούσε. Το ποσό του προστίμου αυξάνεται καθώς μένει απλήρωτο, το διογκώνουν προσαυξήσεις και τόκοι. Τελικά ο άνθρωπος στον οποίο επιβλήθηκε καταλήγει στη φυλακή. Χάνει όποια δουλειά πιθανόν είχε κι αποκτά ποινικό μητρώο, κάτι που κάνει ακόμη δυσκολότερο το να βρει δουλειά. Αυτή η πορεία «συχνά επιτείνεται λόγω της ασκούμενης πολιτικής», τόνισε.
Η έκθεση του Φίλιπ Άλστον αναμένεται να θίξει πολλές διαστάσεις της φτώχειας στις ΗΠΑ: η φυλή, το φύλο, ο υψηλός δείκτης φυλακίσεων, τα προβλήματα των βετεράνων και η αποχή των ψηφοφόρων είναι ορισμένες από αυτές, προανήγγειλε ο επιτετραμμένος.

Πηγή: iefimerida.gr

Διαχρονικός στόχος του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος

 

 

 

Πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» την περίοδο των κινητοποιήσεων ενάντια στο «νόμο Λάσκαρη» 

 

Τη διαχρονικότητα της προσπάθειας του κεφαλαίου να χτυπήσει το δικαίωμα των εργατών στην απεργία, αναδεικνύει με άρθρο του ο «Ριζοσπάστης» στο φύλλο της Πέμπτης 14 Δεκέμβρη, παρουσιάζοντας ένα ιστορικό από το 1974 μέχρι σήμερα. 

Στο αφιέρωμα, επίσης, καταγράφεται μαρτυρία του Ν. Αγγελόπουλου μέλους της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας (ΕΚΕ) τα χρόνια που οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου περνούσαν τα αντεργατικά μέτρα που καταγράφονται στο αφιέρωμα κείμενο, με την οποία μας μεταφέρει το κλίμα της εποχής εκείνης, μας δίνει μια ιδέα για την πείρα του εργατικού κινήματος που μπορεί να αξιοποιηθεί και στην πάλη σήμερα, ενάντια στη νέα επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα. (Διαβάστε αναλυτικά ΕΔΩ)

Ακολουθεί το αφιέρωμα του «Ριζοσπάστη»:


Πριν περίπου 10 μέρες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έφερε στη Βουλή, σαν τον κλέφτη, με τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο, τη νομοθετική ρύθμιση για την επιβολή νέων εμποδίων στην κήρυξη απεργίας, υλοποιώντας την πάγια αξίωση του κεφαλαίου για τη λήψη μέτρων που οδηγούν στο ξήλωμα του απεργιακού δικαιώματος.

Ανταποκρινόμενα στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ, συνδικάτα και εργαζόμενοι αντέδρασαν άμεσα, κινητοποιήθηκαν μαχητικά στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, καταγγέλλοντας το νέο αντεργατικό χτύπημα που βάζει στο στόχαστρο τα επιχειρησιακά και τα κλαδικά συνδικάτα, συνολικά τη συλλογική δράση και οργάνωση των εργαζομένων.

Η κυβέρνηση απέσυρε προσωρινά την τροπολογία, ξεκαθαρίζοντας ότι θα την επαναφέρει σε άλλο νομοσχέδιο, συνεχίζοντας έτσι το αντιλαϊκό έργο και τους αντιαπεργιακούς νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων του κεφαλαίου.
Από το 1974, δυο είναι οι βασικοί νόμοι για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, που ο ένας αντικατέστησε τον άλλο. Πρόκειται για το νόμο 330/1976 της κυβέρνησης της ΝΔ, ή αλλιώς «νόμος Λάσκαρη» (ο τότε υπουργός Εργασίας), ο οποίος έμεινε στην ιστορία για την περίφημη δήλωσή του στη Βουλή, κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου: «Δε θα επιτρέψω την πάλη των τάξεων» (!) είχε πει, εκφράζοντας με απόλυτη σαφήνεια τους αντεργατικούς στόχους του νόμου... Ο άλλος είναι ο νόμος 1264/82, που ψηφίστηκε επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και ισχύει μέχρι σήμερα, ενώ ένα χρόνο μετά, η ίδια κυβέρνηση έφερε το άρθρο 4 του νόμου 1365/83, το οποίο χαρακτηρίστηκε και «απεργοκτόνο».

Σήμερα, μέρα πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας, ο «Ριζοσπάστης» θυμίζει τις βασικότερες διατάξεις των παραπάνω νόμων, τη στάση του ΚΚΕ και τους σημαντικούς αγώνες του εργατικού κινήματος, όπως αυτά καταγράφηκαν μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας τα χρόνια εκείνα. Ακόμα και από αυτήν τη σύντομη παρουσίαση των γεγονότων, δεν περνούν απαρατήρητες οι αναλογίες, τότε και σήμερα, στα προπαγανδιστικά κόλπα που χρησιμοποιούν το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις και τα άλλα αστικά επιτελεία για να «νομιμοποιήσουν» τις αντεργατικές πολιτικές.

Κατ' εντολή των βιομηχάνων...

Από τις πανεργατικές κινητοποιήσεις το 1983 ενάντια στο «απεργοκτόνο» άρθρο 4 του ν.1365/83 

 

Πριν την παρουσίαση του νόμου 330/1976, ο τότε Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνωνέδωσε συνέντευξη Τύπου (5/3/1976), ζητώντας από την κυβέρνηση να πάρει θέση «για τις απεργίες που εκδηλώνονται και για τις μισθολογικές απαιτήσεις που διατυπώνονται». Η απαίτηση αυτή στηριζόταν στον ισχυρισμό ότι οι βιομήχανοι δεν έχουν κέρδη, ενώ κάνουν επενδύσεις! Οπως σημείωνε τότε στο πρωτοσέλιδο ο «Ριζοσπάστης», «στην ουσία ζήτησαν να χτυπηθούν οι απεργίες και οι εργατικές κινητοποιήσεις», με στόχο τη διατήρηση και την αύξηση της κερδοφορίας τους.

Η ανταπόκριση της κυβέρνησης της ΝΔ στις απαιτήσεις του κεφαλαίου είναι άμεση. Μόλις έξι μέρες μετά, στις 11/3/1976, ο υπουργός Συντονισμού, μιλώντας σε συνεστίαση επιστημόνων, δηλώνει πως «δε θα επιτρέψει την κατάχρηση των ελευθεριών (σ.σ. των συνδικαλιστικών) εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Κατάχρηση που εκδηλώνεται τελευταία με ένα κύμα αδικαιολόγητων απεργιακών και άλλων διαλυτικών, της κοινωνικής συνοχής, εκδηλώσεων».
Οσο για τα κέρδη που... δεν είχαν οι βιομήχανοι, την απάντηση έδινε τότε σε ανακοίνωσή της η ΕΣΑΚ, στην οποία αναφέρει πως την περίοδο της χούντας το κεφάλαιο αυγάτισε τα κέρδη του κατά 588%, από το 1968 έως το 1973, ενώ μόνο την περίοδο 1971 - 1974 παρουσίασε κέρδη 20 δισ. δραχμών. «Την ίδια αυτή χρονική περίοδο», ανέφερε η ΕΣΑΚ, «το πραγματικό μεροκάματο και οι μισθοί των εργατών ουσιαστικά εξανεμίζονται από τον πληθωρισμό»!
Στην αντίπερα όχθη, η όξυνση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι γεννά σωρεία αντιδράσεων, παρά τις δυσκολίες που υπήρχαν και τότε στο κίνημα. Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, το 1975 έγιναν 2.381 κινητοποιήσεις (απεργίες, στάσεις εργασίας, πορείες κ.ά.). Το πρώτο δίμηνο του 1976 είχαν γίνει ήδη 358 κινητοποιήσεις, ενώ σε άλλη καταγραφή ο αριθμός των απεργών το πρώτο τρίμηνο ανέρχεται στις 320.000. Βασικά αιτήματα ήταν η αύξηση μισθών και συντάξεων, η βελτίωση των συνθηκών εργασίας, να σταματήσει η αυθαιρεσία των απολύσεων. Αυτήν την ορμή του κινήματος, που έβγαινε με διεκδικήσεις από την επταετία της χούντας, ήθελε να φρενάρει με κατασταλτικά μέτρα η τότε κυβέρνηση της ΝΔ, για να διασφαλίσει τα συμφέροντα και την κερδοφορία του κεφαλαίου στις νέες συνθήκες.

Ο «νόμος Λάσκαρη»

Δεν περνά ούτε μήνας από τη συνέντευξη του ΣΕΒ και ο υπουργός Εργασίας, Λάσκαρης, καταθέτει στις 29/3/1976 το σχετικό νομοσχέδιο, που σε αδρές γραμμές έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Η δράση του εργατικού κινήματος μπλοκάρεται στο μηχανισμό της διαιτησίας, τον οποίο πρέπει να ακολουθήσει αναγκαστικά για να μπορεί να κηρύξει απεργία, οι απεργοί απειλούνται με απολύσεις και ποινές, κατοχυρώνονται η απεργοσπαστική δράση και το «λοκ άουτ». Ακόμη, απαγορεύει τις απεργίες αλληλεγγύης και κάθε άλλη απεργιακή κινητοποίηση που δεν στρέφεται κατά του συγκεκριμένου εργοδότη και δεν περιορίζεται σε καθαρά μισθολογικά αιτήματα. Υποχρεώνει τους εργαζόμενους στα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και στους Οργανισμούς Κοινής Ωφέλειας να γνωστοποιούν τα αιτήματά τους 15 μέρες πριν από την κήρυξη της απεργίας. Χαρακτηρίζονται παράνομες όσες απεργίες δεν κηρύσσονται από τα επίσημα «επαγγελματικά σωματεία».

Σε ανακοίνωσή της, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ στις 3 Απρίλη επισημαίνει πως το νομοσχέδιο «καταργεί ουσιαστικά το δικαίωμα της απεργίας, κατοχυρώνει την ανταπεργία της εργοδοσίας και δεν προστατεύει τις συνδικαλιστικές ελευθερίες».

Σε ανάλυση που γίνεται στις σελίδες του «Ριζοσπάστη», αναφέρεται: «Πολλές διατάξεις είναι ίδιες, σε μεγάλο βαθμό, με το χουντικό σχέδιο Κώδικας Εργασίας. Το άρθρο 33 αφαιρεί από τους εργάτες που δεν έχουν σωματείο το δικαίωμα να απεργήσουν (...) η απεργία επιτρέπεται μόνο για οικονομικά και εργασιακά εν γένει συμφέροντα» (28/4/1976).

Υστερα από τις αντιδράσεις των συνδικάτων, το νομοσχέδιο αποσύρεται προσωρινά, όμως έρχεται για συζήτηση στη Βουλή στις 24 Μάη. Ολα τα κόμματα της αντιπολίτευσης δήλωσαν την αντίθεσή τους, όπως και τα εργατικά συνδικάτα, πλην της κυβερνητικής διοίκησης της ΓΣΕΕ, η οποία περιορίστηκε να προτείνει ορισμένες δευτερεύουσας σημασίας τροποποιήσεις.

Τα συνδικάτα αποφασίζουν 48ωρη πανελλαδική απεργία. Στις 25 Μάη, δεύτερη μέρα της απεργίας, οι δυνάμεις καταστολής οργιάζουν. Μία από τις «αύρες» (θωρακισμένο όχημα) που κυνηγούσε τους απεργούς συνθλίβει μια 66χρονη. Τραυματίζονται 75 απεργοί και γίνονται 100 συλλήψεις. Αμέσως μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, που έγινε ο νόμος 330/1976, και στις επόμενες δέκα σχεδόν μέρες, ο «Ριζοσπάστης» καταγράφει 150 απολύσεις συνδικαλιστών, που έγιναν με τη χρήση του νόμου...

Το «καρότο» του 1264/82 και τα παζάρια στις πλάτες των εργαζομένων

Αν ο νόμος 330/1976 ήταν το «μαστίγιο», τότε ο νόμος 1264/1982 τηςκυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ μπορεί να ιδωθεί σαν το «καρότο» για τους εργαζόμενους και το συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι η περίοδος που η σοσιαλδημοκρατία παίρνει τη σκυτάλη στη διακυβέρνηση και ταυτόχρονα την ευθύνη να πάρει μέτρα υποταγής του εργατικού κινήματος στις νέες συνθήκες της αστικής διαχείρισης.

Ετσι, ο συγκεκριμένος νόμος, από τη μια, κατοχύρωνε μια σειρά συνδικαλιστικές ελευθερίες - και αυτό κάτω από την πίεση και τους αγώνες των εργαζομένων - και, από την άλλη, έθετε μια σειρά σημαντικούς περιορισμούς στην άσκηση του απεργιακού δικαιώματος, αναπαρήγαγε τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης του συνδικαλιστικού κινήματος στις νέες συνθήκες, έθετε τους όρους δημιουργίας ενός στρώματος εργατικής αριστοκρατίας, που έπαιξε όλα τα επόμενα χρόνια το ρόλο του «Δούρειου Ιππου» σε βάρος των συμφερόντων της εργατικής τάξης.
Στις 31/3/1982 ο υπουργός Εργασίας, Απ. Κακλαμάνης, κατέθεσε το νομοσχέδιο στη Βουλή. Στην αρχική του εκδοχή έδινε τη δυνατότητα δημιουργίας πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων και με κάτω από 50 εργαζόμενους, καθιέρωνε την απλή αναλογική, όχι όμως και στη δεύτερη κατανομή, διεύρυνε το δικαίωμα της απεργίας. Επίσης, καταργούσε το «λοκ άουτ» και το δικαίωμα των εργοδοτών να καταφύγουν σε ασφαλιστικά μέτρα κατά της απεργίας, απαγόρευε την πρόσληψη απεργοσπαστών, επέβαλλε επαναπρόσληψη όσων είχαν απολυθεί για συνδικαλιστική δράση με το νόμο 330/1976 κ.ά. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ΣΕΒ απέστειλε έγγραφο στις επιχειρήσεις, με το ερώτημα ποιες θα είναι οι συνέπειες αν επιβληθεί η επαναπρόσληψη των απολυμένων. Σε δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» (1/6/1982) επισημαίνεται ότι «οι 50 βιομηχανίες που έχουν απαντήσει, αναφέρουν ότι οι απολυμένοι εργαζόμενοι σ' αυτές φτάνουν τις 3.000»!

Η κριτική που ασκήθηκε εξαρχής στο νομοσχέδιο ήταν πως δεν διεύρυνε στον επιθυμητό βαθμό τη συνδικαλιστική προστασία, όχι μόνο των συνδικαλιστών, αλλά και των εργαζομένων. Δεν παρεχόταν, για παράδειγμα, συνδικαλιστική προστασία στις εργοστασιακές, σωματειακές και απεργιακές επιτροπές. Εξαιρούσε από την ισχύ του τους ναυτεργάτες και άλλους κλάδους των εργαζομένων.
Παράλληλα με το νομοσχέδιο αυτό, ξεκίνησε η συζήτηση για ένα άλλο νομοσχέδιο, για την παροχή επενδυτικών κινήτρων στο κεφάλαιο. Μεταξύ αυτών ήταν η δωρεάν επιδότηση της επένδυσης από 10% έως 50%, η επιδότηση επιτοκίου των δανείων που παίρνουν οι επιχειρηματίες από τις τράπεζες. Εναλλακτικά, προβλεπόταν οι επιχειρηματίες να επιλέξουν τις αφορολόγητες εκπτώσεις μέχρι και 90% των χρονιάτικων καθαρών κερδών τους και μέχρι και 70% της αξίας των επενδύσεών τους κ.ά.

Οι μεγαλοεπιχειρηματίες πίεζαν να ψηφιστεί πρώτα το νομοσχέδιο για τα κίνητρα και μετά να συζητηθεί αυτό για το συνδικαλισμό, σε ένα προφανές παζάρι στις πλάτες των εργαζομένων, με παράλληλο στόχο να αλλάξει το δεύτερο προς το χειρότερο.

Το νομοσχέδιο για το συνδικαλισμό μπήκε για συζήτηση στη Βουλή στις 2 Ιούνη. Προηγουμένως είχε παρουσιαστεί από τον υπουργό Προεδρίας, Μ. Κουτσόγιωργα, τροπολογία για την κατάργηση του νόμου που στραγγάλιζε τις συνδικαλιστικές ελευθερίες στο Δημόσιο. Με την ίδια τροπολογία κατοχυρωνόταν το δικαίωμα στην απεργία, καταργούνταν η ποινικοποίηση της απεργίας και τα ασφαλιστικά μέτρα κ.ά. Ωστόσο, δεν δινόταν το δικαίωμα για ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, εξαιρούταν το Δημόσιο από την απαγόρευση του «λοκ άουτ» κ.ά.

Το ΚΚΕ, στη συζήτηση του νομοσχεδίου, κατέθεσε μια σειρά τροπολογίες προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι ελλείψεις. Η κυβέρνηση όχι μόνο τις απέρριψε στο σύνολό τους, αλλά κατηγόρησε το ΚΚΕ για σύμπλευση με τη ΝΔ!Τελικά, το νομοσχέδιο ψηφίστηκε χειρότερο από την αρχική του μορφή.Χαρακτηριστικό ήταν ότι πάρθηκε πίσω η διάταξη που επέτρεπε τη λεγόμενη «πολιτική απεργία», το «λοκ άουτ» μπήκε από το παράθυρο του Αστικού Κώδικα, τα ασφαλιστικά μέτρα δεν καταργήθηκαν κ.ά.

Στην ψηφοφορία στις 17/6/1982, το ΚΚΕ ψήφισε «παρών», σημειώνοντας, μεταξύ άλλων, σε δημόσια δήλωσή του: «Στη συζήτηση κατ' άρθρον, ενώ δεν έγιναν δεχτές οι τροπολογίες που πρόβλεπαν τη βελτίωσή του, προστέθηκαν ή έγιναν δεκτές άλλες τροπολογίες που και το θετικό χαρακτήρα άλλων αρχικών διατάξεων υπονομεύουν και τα δικαιώματα εργαζομένων φαλκιδεύουν. Η προσθήκη της 24ωρης υποχρεωτικής προειδοποίησης του εργοδότη στον ιδιωτικό τομέα, η ουσιαστική κατάργηση στην πράξη της δυνατότητας να κηρύσσουν απεργία οι δημοσιοϋπαλληλικές οργανώσεις, η διατήρηση στην πράξη της δυνατότητας του "λοκ άουτ" υπέρ της εργοδοσίας είναι σοβαρότατες υπαναχωρήσεις σε βάρος του εργατικού κινήματος...».

Το «απεργοκτόνο» άρθρο 4

Το Μάη του 1983, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ φέρνει νομοσχέδιο ως «κατεπείγον», με τον παραπλανητικό τίτλο «Κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας». Ενα προπαγανδιστικό κόλπο, για να κρυφτεί ο πραγματικός στόχος του νομοσχεδίου, η ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας...

Ο νόμος 1365, όπως τελικά ψηφίστηκε τον Ιούνη του 1983, παρά τις μαζικότατες αντιδράσεις συνδικάτων και εργαζομένων, προέβλεπε ότι για να μπορέσει να κηρύξει απεργία ένα πρωτοβάθμιο σωματείο, απαιτείται η απόλυτη πλειοψηφία των εγγεγραμμένων μελών. Την ίδια ώρα, έδινε τη δυνατότητα σε μόλις το 10% των μελών ενός πρωτοβάθμιου σωματείου να ζητήσει τη σύγκληση γενικής συνέλευσης προκειμένου να αποφασίσει αν θα συμμετάσχει σε απεργία που έχει κηρύξει ανώτερο συνδικαλιστικό όργανο. Η απόφαση για συμμετοχή θα έπρεπε να ληφθεί με το ίδιο κριτήριο της απόλυτης πλειοψηφίας. Ετσι, ένα πρωτοβάθμιο σωματείο, για να κηρύξει απεργία, έπρεπε να έχει το 50% συν 1 ψήφο των εγγεγραμμένων μελών, ενώ έφτανε μόλις το 10% των μελών για να ματαιώσει συμμετοχή σε απεργία που έχει κηρύξει ανώτερο συνδικαλιστικό όργανο.

Η συγκεκριμένη ρύθμιση αφορούσε επιχειρήσεις του δημόσιου τομέα και, σύμφωνα με τις τότε εκτιμήσεις, περίπου 250.000 εργαζόμενους. Τέτοιες επιχειρήσεις ήταν τράπεζες (Εθνική, Εμπορική, Ιονική - Λαϊκή, Πίστεως κ.ά.), αστικές συγκοινωνίες, σιδηρόδρομοι, Ολυμπιακή Αεροπορία, ΔΕΗ, Επιχείρηση Φωταερίου, ΟΤΕ, Ελληνικά Ταχυδρομεία, ΕΥΔΑΠ και πολλές ακόμα επιχειρήσεις που τότε ήταν στο Δημόσιο.

Την κατάθεση του νομοσχεδίου στις 20/5/1983 ακολούθησαν μαζικότατες αντιδράσεις από τα συνδικάτα και το ΚΚΕ. Την ίδια μέρα έγινε μεγάλη συγκέντρωση χιλιάδων εργαζομένων στην Αθήνα, ενώ συγκέντρωση έγινε και στον Πειραιά. Το Σάββατο έγιναν μαζικές συγκεντρώσεις σε Θεσσαλονίκη και Ελευσίνα, ενώ η κυβέρνηση ανήγγειλε ότι θα περάσει ως «κατεπείγον» το νομοσχέδιο από την κοινοβουλευτική επιτροπή. Πρακτικά, από τη μέρα κατάθεσης μέχρι και τη μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου, γίνονταν καθημερινά πλήθος απεργιών και συγκεντρώσεων από πολλούς κλάδους και σε πολλές περιοχές της χώρας. Στις 2 Ιούνη οργανώνεται πανελλαδική πανεργατική απεργία, ενώ στη Βουλή ολοκληρώνεται η συζήτηση και γίνεται ψηφοφορία κατά άρθρο. Το ΚΚΕ, για να μη νομιμοποιήσει το αντεργατικό έκτρωμα, αποχώρησε από τη Βουλή πριν αρχίσει η συζήτηση του συγκεκριμένου άρθρου. Εχουν αναγγελθεί συγκεντρώσεις σε τουλάχιστον 22 πόλεις. Στην Αθήνα γίνεται το απόγευμα μεγάλη συγκέντρωση στα Χαυτεία, ακολουθεί πορεία στη Βουλή. Νωρίτερα, το πρωί, χιλιάδες οικοδόμοι γεμίζουν τους δρόμους της Αθήνας με συνθήματα όπως «ΤΟ ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ ΜΕ ΑΙΜΑ - Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ»!

«Η εργατιά δεν είναι μειοψηφία - Κάτω τα χέρια από την απεργία»

Στο πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» την επομένη της μεγάλης απεργίας και της ψήφισης του νομοσχεδίου, δεσπόζουν οι φωτογραφίες με τη μαζικότατη απεργιακή πορεία στην Αθήνα και οι τίτλοι: «Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ» και «Οι εργαζόμενοι καταψήφισαν το άρθρο 4».

Το ρεπορτάζ με τον τίτλο «Στην πύλη της φάμπρικας» και τον πλάγιο «Για την περιφρούρηση του απεργιακού δικαιώματος» ξεκινά με τη φράση: «"Σήμερα ψηφίζεται στη Βουλή ένα νομοσχέδιο που απαγορεύει ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία. Εμείς δεν πρέπει να επιτρέψουμε να περάσει. Ολοι στην 24ωρη Πανελλαδική απεργία!" Λίγο πριν τις 6 το πρωί, έξω από την πύλη της ΤΡΙΟΥΜΦ. Ο απόηχος της φωνής που στέλνει με τον τηλεβόα η νεαρή εργάτρια απλώνεται στο "γκέτο" και στα γύρω εργοστάσια. Οι συναδέλφισσές της παραπέρα, ορθώνουν τις πικέτες με τα συνθήματα: "Η εργατιά δεν είναι μειοψηφία, κάτω τα χέρια από την απεργία!". Κοπέλες 18, 19 και 20 χρόνων, (...) δίνουν τη μάχη της απεργίας. Δεν τους φοβίζει ούτε η "διακριτική παρουσία της αστυνομίας" ούτε το άγρυπνο μάτι των λακέδων των Γερμανών εργοδοτών.

(...) Το ένα μετά το άλλο φτάνουν στις 7 ακριβώς στο εργοστάσιο τα πούλμαν που μεταφέρουν το προσωπικό της ΚΟΚΑ-ΚΟΛΑ. Ο τηλεβόας μεταδίδει ασταμάτητα: "Δεκαπέντε ομοσπονδίες, 25 εργατικά κέντρα, 60 πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις καλούν στην απεργία, τη συγκέντρωση και πορεία στη Βουλή".

(...) Στο δρόμο της επιστροφής, 30 περίπου νέες κοπέλες που είναι συγκεντρωμένες σε κάποιο σημείο της λεωφόρου Ιωνίας μας "αναγκάζουν" να κάνουμε στάση. Είναι η πλειοψηφία των εργαζομένων στην καλτσοβιομηχανία ΜΑΛΕΡΟΥ που απεργούν και κατευθύνονται στο παράρτημα του Συνδικάτου Κλωστοϋφαντουργών για να γίνουν μέλη του. "Το απόγευμα όλες θάμαστε στη συγκέντρωση", λένε ομόφωνα».

Ο νόμος ψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ, έχοντας την πολιτική στήριξη της ΝΔ, η οποία δήλωσε: «Εμείς θα πειθαρχήσουμε στο νόμο» και κάλεσε την κυβέρνηση να τον επεκτείνει και στον ιδιωτικό τομέα. Ο τότε υπουργός Εργασίας, Ευ. Γιαννόπουλος, απευθυνόμενος στην εργατική τάξη, είχε δηλώσει χαρακτηριστικά για λογαριασμό της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ: «Θα το φάτε και θα πείτε κι ένα τραγούδι»! Ομως, τα συνδικάτα τον διέψευσαν, καθώς τον ακύρωσαν στην πράξη και τελικά καταργήθηκε και τυπικά με το νόμο 1766/1988.

902gr 

Αυτό που θα κάνει την διαφορά για τον λαό είναι η αλλαγή του συσχετισμού παντού, η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ

 

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα «Τα Νέα» και το δημοσιογράφο Δημήτρη Μανιάτη.

Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης.

***

-- Η επόμενη μέρα της πανελλαδικής απεργίας. Πώς δεν θα διαφανεί πως ήταν απλώς μια τουφεκιά στον αέρα; Πώς θα κινηθεί το ΚΚΕ από σήμερα;

-- Η μαζική συμμετοχή εργαζομένων, ανέργων αλλά και αυτοαπασχολούμενων και νεολαίας στις απεργιακές συγκεντρώσεις της προηγούμενης Πέμπτης είναι ελπιδοφόρα κι απαντά από μόνη της σε όσους ειρωνεύονται το εργατικό κίνημα λέγοντας ότι «ο κόσμος δεν διαμαρτύρεται, δεν κινητοποιείται».

Είναι όμως και μια ηχηρή απάντηση στην κοροϊδία της κυβέρνησης, στο κλίμα της αναμονής και της ανοχής που καλλιεργεί με το δήθεν «τέλος των μνημονίων», την ανάπτυξη που όλο είναι στο δρόμο και όλο έρχεται... Η μάχη συνεχίζεται παντού σε όλους τους τόπους δουλειάς, στις συνελεύσεις των εργαζομένων, ενάντια στην απληρωσιά, στις απολύσεις, τους πλειστηριασμούς, για να στηριχτεί το αίτημα για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων με αυξήσεις στους μισθούς και καλύτερους όρους δουλειάς. Για να δοθεί απάντηση στην επίθεση που ετοιμάζει η κυβέρνηση, για λογαριασμό του κεφαλαίου, με το ξήλωμα του απεργιακού δικαιώματος. Θα μας βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους. Τους θυμίζουμε: Σ' αυτήν τη χώρα υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα και ταξικό εργατικό κίνημα.

-- Γιατί έρχεται τώρα μια τέτοια μεταβολή στο δικαίωμα στην απεργία; Ακούσαμε κυβερνητικά στελέχη να λένε πως πιθανά μια αλλαγή στον τρόπο αποφάσεων για την απεργία -από περισσότερα μέλη ταμειακώς εντάξει ενός σωματείου- θα κάνει καλό στο εργατικό κίνημα...

-- Θέλουν να μας πουν πως για το καλό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος επέμενε το ΔΝΤ στην αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου; Για τον ίδιο λόγο ο ΣΕΒ και οι άλλες εργοδοτικές ενώσεις απαιτούσαν εδώ και χρόνια το χτύπημα του δικαιώματος της απεργίας; Για τους ίδιους λόγους έτρεχε ο αντιπρόεδρος της ΝΔ να ψηφίσει την τροπολογία και μετά η ΝΔ εγκαλούσε την κυβέρνηση γιατί πήρε πίσω την επίμαχη τροπολογία για την ξαναφέρει ως ξεχωριστό νομοσχέδιο; Ποιον κοροϊδεύουν; Για να φτιάχνουν ενώσεις προσώπων, που θα αποφασίζουν μειώσεις μισθών, αρκεί το 15%, ενώ για την απεργία θέλουν το 50% στα πρωτοβάθμια σωματεία, δηλαδή μέσα στους τόπους δουλειάς, εκεί που τσακίζει κόκαλα η τρομοκρατία, η αυθαιρεσία της μεγαλοεργοδοσίας. Αξιος ο μισθός τους!

-- Στο άλλο κεντρικό ζήτημα που κι εσείς θέτετε: γίνονται πλειστηριασμοί α' κατοικίας ή το κίνημα που συμμετέχετε προστατεύει τους κακοπληρωτές στεγαστικών δανείων;

-- Τα κάλπικα επιχειρήματα για πλειστηριασμούς σε βίλες και πισίνες και τους λεγόμενους «στρατηγικούς κακοπληρωτές» δεν μπορούν να κρύψουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ «βγάζει στο σφυρί» την περιουσία χιλιάδων λαϊκών οικογενειών, οι οποίες τα προηγούμενα χρόνια εξαναγκάστηκαν σε δανεισμό και υπερχρεώθηκαν για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Είναι μάλιστα τέτοια η πρεμούρα της να βοηθήσει τους τραπεζικούς ομίλους να συγκεντρώσουν γη και ακίνητη περιουσία στα χέρια τους, που έχει ήδη συμφωνήσει με τους «θεσμούς» την ποινικοποίηση των μαζικών αντιδράσεων ενάντια στους πλειστηριασμούς. Και όχι μόνο. Σκέφτηκε και ένα νέο κόλπο, να άρει την τοπική αρμοδιότητα των συμβολαιογραφείων, για να μπορεί π.χ. ένα ακίνητο στη Θεσσαλονίκη, να βγαίνει στο σφυρί στην Αθήνα. Το επόμενο βήμα τους θα είναι να βγαίνει και σε άλλη χώρα.

-- «Αντί το ΠΑΜΕ να επιδίδεται σε πράξεις βανδαλισμού και φθοράς ιδιωτικής περιουσίας, ας έρθει να συζητήσει μαζί μας πώς μπορούμε να αποκτήσουμε περισσότερες επιχειρήσεις, που να προσφέρουν στους εργαζόμενους καλές αμοιβές, εργασιακή ασφάλεια και προοπτική προσωπικής ανάπτυξης και επαγγελματικής εξέλιξης», αναφέρει ο ΣΕΒ πρόσφατα μετά την παρέμβαση του ΠΑΜΕ στο κτίριό του. Μήπως χρειάζονται συναινέσεις και από εσάς;

-- Ο ΣΕΒ καλά θα κάνει να μην παριστάνει το θύμα. Θύματα δικά του είναι οι άνεργοι, οι σακατεμένοι εργάτες σε διάφορα γκέτο, το ξεζούμισμα των εργαζομένων. Αλήθεια, θέλετε να μιλήσουμε για συναινέσεις και για βανδαλισμούς; Η επίθεση των ΜΑΤ απέναντι στους απλήρωτους εργαζόμενους στα Γιάννενα, η χτεσινή επίθεση από μπράβους της εργοδοσίας απέναντι στους ίδιους εργαζόμενους, τα δεκάδες εργατικά ατυχήματα στους τόπους δουλειάς τι είναι; Συναίνεση είναι; Δεν είναι βανδαλισμοί; Ο ΣΕΒ κάνει τη δουλειά του. Θέλει την εργατική τάξη γονατισμένη για να αυξάνονται τα κέρδη τους. Ε, κι οι εργαζόμενοι πρέπει να κοιτάξουν τη δική τους δουλειά. Να σηκώσουν τη δική τους σημαία που γράφει: πάλη για την ανάκτηση των μεγάλων απωλειών που είχαν τα χρόνια της κρίσης και ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, για μια ζωή με αξιοπρέπεια.

-- Δίνετε την εντύπωση πάντως πως στο εργατικό κίνημα δεν πολυθέλετε την ενότητα ή το μέτωπο με άλλες δυνάμεις που επίσης αγωνίζονται όπως η ΛΑΕ...

-- Αν ήσασταν προχτές στο κέντρο της Αθήνας, θα βλέπατε τη μεγάλη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ με τους δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές. Εδώ χτίζεται η ενότητα, μέσα στα σωματεία, ανάμεσα στους δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους από όλους τους κλάδους. Οι υπόλοιποι, μερικές εκατοντάδες, απλά «παραβρίσκονται δι' αντιπροσώπων τους και χαιρετίζουν». Το εργατικό κίνημα δηλαδή τα σωματεία, οι επιτροπές αγώνα, οι συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς όπου οι εργάτες συζητούν, αποφασίζουν τι πρέπει να κάνουν και πώς θα το κάνουν, τι περιεχόμενο θα έχει ο αγώνας τους, αποτελεί «πεδίον δόξης λαμπρόν». Εκεί μέσα γίνεται η διαπάλη ανάμεσα στις δυνάμεις που παλεύουν για την ανασύνταξη του κινήματος, σε κατεύθυνση πραγματικής ρήξης και σύγκρουσης με το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, τις δυνάμεις του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού, που τσάκισαν το κίνημα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και δυνάμεις, σαν αυτή που κατονομάσατε κι άλλες που συνεργάζονται μαζί της, που γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους, κυνηγώντας την ουρά τους.

-- Κύριε Κουτσούμπα, βγαίνουμε από το μνημόνιο το καλοκαίρι;

-- Τα μέτρα που έχει ψηφίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για μετά το 2019 και το 2020, τα ματωμένα πλεονάσματα μέχρι το 2060, απαντούν στο ερώτημα σας. Και πάνω σ' όλα αυτά που θα τσακίζουν το λαό μας προσθέστε και τους στόχους της ΕΕ με τα ευρωπαϊκά εξάμηνα, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς που ισχύουν για όλα τα κράτη-μέλη της, γιατί διαρκής είναι η ανάγκη των ευρωπαϊκών μονοπωλίων για μεγαλύτερη κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα.

-- Πώς αλήθεια εκτιμά το ΚΚΕ τον επόμενο πολιτικό κύκλο; Θα έχουμε εκλογές το 2018; Έχει πάντα ενδιαφέρον τι λέτε, είχατε προβλέψει σε εμάς ορθά πώς θα πήγαινε η δεύτερη αξιολόγηση...

-- Λέω να αφήσουμε τις προβλέψεις και να σκεφτούμε τι το διαφορετικό θα φέρουν οι εκλογές όποτε κι αν αυτές γίνουν. Ε, λοιπόν, εμείς λέμε ότι αυτό που θα κάνει τη διαφορά όχι μόνο στις εκλογές αλλά και παντού, στα σωματεία, στους συλλόγους, είναι η αλλαγή του δυσμενούς συσχετισμού με την αποφασιστική ενίσχυση των δυνάμεων του ΚΚΕ. Να εγκαταλείψει τον ΣΥΡΙΖΑ και να μη δώσει άφεση αμαρτιών στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που όπως ο Μανωλιός φοράει τα ρούχα του αλλιώς. Για να γίνει ένα βήμα μπρος στην ανασύνταξη του κινήματος, την ενίσχυση της κοινωνικής συμμαχίας για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της κοινωνίας και της οικονομίας.

-- Σηκώνετε πολύ το Παλαιστινιακό. Τι πυροδοτεί η απόφαση Τραμπ για την Ιερουσαλημ;

-- Πυροδοτεί τη δίκαιη αγανάκτηση του Παλαιστινιακού λαού, καθώς και όλων των λαών της περιοχής, που βλέπουν πως με αυτήν την απόφαση επιβραβεύεται από τις ΗΠΑ η ισραηλινή κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών, το τείχος της ντροπής, οι φυλακίσεις δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, ο αποκλεισμός κι η εξαθλίωση εκατομμυρίων άλλων, οι εποικισμοί, δηλαδή η εξόντωση του λαού της Παλαιστίνης. Οι ΗΠΑ φαίνεται να επέλεξαν αυτό το ζήτημα ως «μοχλό» αναδιατάξεων σε μια ευρύτερη περιοχή, αναδεικνύοντας ακόμη περισσότερο το ρόλο που επιδιώκουν να δώσουν στο Ισραήλ, σε μια «αναμορφωμένη» Μέση Ανατολή, για την προώθηση των σχεδιασμών τους. Εξέλιξη, που μπορεί να προκαλέσει πολλές κι αλυσιδωτές αιματηρές εξελίξεις στην περιοχή, όπου συγκρούονται διαφορετικά οικονομικά σχέδια και συμφέροντα. Χρειάζεται εδώ και τώρα αναγνώριση ανεξάρτητου και κυρίαρχου Παλαιστινιακού κράτους, στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Αν. Ιερουσαλήμ.

-- Γεωστρατηγικά, τι άξονες διαμορφώνονται; Ρωσία με Τουρκία και Ιράν για παράδειγμα; Η Ελλάδα με ποιον να πάει;

-- Μα η Ελλάδα ήδη συμμετέχει ενεργά στον «άξονα» των ΗΠΑ και του Ισραήλ, με τη βάση της Σούδας, που διογκώνεται, εκσυγχρονίζει για τους ίδιους σκοπούς τη βάση του Αράξου, φτιάχνει νέα βάση την Αλεξανδρούπολη, στέλνει ελληνικά στρατεύματα εκτός συνόρων στις αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, διαθέτει έναν πακτωλό χρημάτων για τις ανάγκες των εγκληματικών σχεδίων του ΝΑΤΟ κ.ά., την ώρα που η κυβέρνηση δηλώνει πως δεν έχει για συντάξεις, Υγεία και Παιδεία. Μάλιστα, τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όσο και τα άλλα αστικά κόμματα ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, σαν «γύφτικο σκεπάρνι» καμαρώνουν για το ότι χώνουν την Ελλάδα βαθύτερα στο «άρμα» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ. Το ΚΚΕ καλεί σε πάλη ενάντια στη συμμετοχή σε «συμμαχίες» κι «άξονες», που είναι «γκιλοτίνα» για την ασφάλεια και την ειρήνη του λαού μας και των άλλων λαών.

-- Η κυβέρνηση Τσίπρα ανήκει αλήθεια στον προοδευτικό αριστερό πόλο του πολιτικού συστήματος;

-- Δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα -ο οποίος εξελίσσεται σε μεγάλο πολιτικό απατεώνα- υπάρχει η αμείλικτη πραγματικότητα. Με την πρώτη αξιολόγηση έβαλε την ταφόπλακα στην Κοινωνική Ασφάλιση. Με τη δεύτερη φόρτωσε στο λαό ένα 4ο μνημόνιο. Και με την τρίτη αξιολόγηση, εκτός όλων των άλλων αντιλαϊκών μέτρων που σχεδιάζει με το κουαρτέτο, βάζει στο στόχαστρο το δικαίωμα της απεργίας. Το οποίο δεν τόλμησαν να πειράξουν, παρά τη χολή που ξερνούσαν και τη λάσπη που πετούσαν στο εργατικό κίνημα οι προκάτοχοί της, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Και στα ενδιάμεσα έφερε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, ξέπλυνε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στο «διαβολικά καλό» πρόσωπο του Τραμπ, πουλάει όπλα στη Σ. Αραβία για να βομβαρδίζει το λαό της Υεμένης και να ενισχύει τον ISIS. Συνεργάζεται στενά -και στρατιωτικά- με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ και άλλα, ων ουκ έστι αριθμός. Και τι δεν έχει κάνει; Τα συμπεράσματα ανήκουν σε έναν κόσμο που ακόμα νιώθει αριστερός, προοδευτικός.

Μπαρούτι

Η μίνι περιοδεία του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, την περασμένη Δευτέρα, σε Συρία, Αίγυπτο και Τουρκία, καταδεικνύει τον αναβαθμισμένο ρόλο που θέλει να παίξει η ρωσική αστική τάξη στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, σε μια περίοδο που οξύνεται ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός. Πρόκειται ουσιαστικά για προσπάθεια διεύρυνσης των σφαιρών επιρροής, σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, ενόσω η αμερικανική αστική τάξη εντείνει την επιθετικότητά της. Θυμίζουμε ότι στη Συρία, Πούτιν και Ασαντ ανανέωσαν για 50 και πλέον χρόνια τη συμφωνία για τη βάση στο Ταρτούς, που χρησιμοποιούν οι ρωσικές Ενοπλες Δυνάμεις. Λίγες μέρες πριν, ο Τραμπ αναγνώριζε την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, βάζοντας νέο «μπουρλότο» στην περιοχή. Σύμφωνα εξάλλου με πληροφορίες, οι ΗΠΑ ετοιμάζονται τη Δευτέρα να ανακοινώσουν μία «νέα στρατηγική εθνικής ασφάλειας», όπου η Κίνα και η Ρωσία καταγράφονται ως μεγάλες απειλές, που προσπαθούν να προσεταιριστούν συμμάχους των ΗΠΑ και «να υποβαθμίσουν τη διεθνή τάξη». Αλλα κράτη, όπως το Ιράν και η Βόρεια Κορέα, χαρακτηρίζονται «καθεστώτα - παρίες» από τις ΗΠΑ και τίθενται πιο δραστικά στο στόχαστρο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αν προκύπτει επομένως ένα συμπέρασμα, αυτό είναι ότι περνάμε σε ένα νέο κύκλο όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων παγκόσμια και ιδιαίτερα στην κοντινή γειτονιά μας, πράγμα που καθιστά διπλά επικίνδυνη την πολιτική της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων να εμπλέκουν τη χώρα ολοένα και πιο βαθιά σε σχεδιασμούς που βρωμάνε μπαρούτι...

«Λαγοί» των funds και των τραπεζών;

Ολο και πιο συχνά εμφανίζονται το τελευταίο διάστημα «πρωτοβουλίες» κάποιων δημοτικών αρχών (σε Ζαχάρω, Μαρκόπουλο, Ηράκλειο κ.α.) σχετικά με την «προστασία από τους πλειστηριασμούς», οι οποίες πρωτοβουλίες έχουν στόχο τον αποπροσανατολισμό και την εξαπάτηση των εργατικών - λαϊκών οικογενειών. Πιο συγκεκριμένα, κάποιες διοικήσεις δήμων στην Αττική αλλά και στην υπόλοιπη χώρα ανακοινώνουν ότι προτίθενται να συστήσουν «εταιρείες ειδικού σκοπού» προκειμένου μέσω αυτών να εξαγοράσουν από τις τράπεζες «κόκκινα» δάνεια και στη συνέχεια να διευκολύνουν τους οφειλέτες, ώστε να αποπληρώνουν το δάνειό τους και να μην χάνουν το σπίτι τους. Μάλιστα, όπως προκύπτει από τελευταίες πληροφορίες, οι συγκεκριμένοι δήμοι, για να μπορέσουν να αγοράσουν από τις τράπεζες τα «κόκκινα» δάνεια, θα βάλουν ως εγγύηση τη δημοτική περιουσία, στο πλαίσιο της «αξιοποίησής της», σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία. Οπως είπε πρόσφατα ένας από αυτούς: «Εμείς έχουμε περιουσία με αξία που υπερβαίνει τα 15 εκατ. ευρώ, οπότε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εγγύηση για να πάρουμε δάνειο»...

Οι ίδιοι οι εμπνευστές του σχεδίου δεν το κρύβουν ότι θέλουν να παίξουν ρόλο ανάλογο με αυτόν των funds, ζητώντας να τους πωληθούν τα δάνεια στις ίδιες τιμές που τα διεκδικούν τα άλλα «κοράκια». Την ώρα λοιπόν που οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί γενικεύονται από την κυβέρνηση και τις τράπεζες, για να συμπεριλάβουν μαζικά και σπίτια των λαϊκών οικογενειών, την ώρα που τα λαϊκά νοικοκυριά εκβιάζονται και βγαίνουν σωρηδόν «στη σέντρα» τραπεζών, κράτους, δήμων, για να παραδώσουν στο γκισέ των ταμείων τους ό,τι έχουν και δεν έχουν, μήπως και σώσουν το κεραμίδι τους, εμφανίζονται κάποιοι ως «σωτήρες» της λαϊκής κατοικίας και υπόσχονται διέξοδο στο λαό, χωρίς οργανωμένη σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική, την οποία άλλωστε και οι ίδιοι υπηρετούν. Ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για λαϊκίστικες κινήσεις δημιουργίας εντυπώσεων - αφού, όπως ισχυρίζονται άνθρωποι που γνωρίζουν από τη λειτουργία της Τοπικής Διοίκησης, «η νομοθεσία για τους δήμους δεν επιτρέπει να συγκροτηθεί δημοτική επιχείρηση ή άλλη εταιρεία με τέτοιο σκοπό» - ένα είναι το σίγουρο: Οτι ακόμα κι αν προχωρήσουν τέτοιοι σχεδιασμοί, οι δανειολήπτες θα συνεχίσουν να «ματώνουν» για την αποπληρωμή των δανείων τους, την ώρα που οι τράπεζες θα ξεφορτώνονται σωρηδόν τα «κόκκινα » δάνεια, ανεξάρτητα από το ποιος θα τα αγοράσει.

Είναι γεγονός πάντως ότι τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά. Τι ακριβώς υπάρχει πίσω από όλη αυτή την ιστορία; Πώς ξαφνικά οι δήμοι που έχουν πρωτοστατήσει στο να βεβαιώνουν οφειλές, να στέλνουν στους εργαζόμενους ειδοποιητήρια αναγκαστικής είσπραξης, να προχωρούν σε κατασχέσεις, εμφανίζονται τώρα ως προστάτες των λαϊκών οικογενειών; Μήπως κάποια funds καλοβλέπουν τέτοιες ενέργειες, προκειμένου να μπορέσουν πιο εύκολα να αποκτήσουν ιδιοκτησίες και μάλιστα με τη συναίνεση των φτωχών οικογενειών; Μήπως κάποιες τράπεζες, βλέποντας την αδυναμία αποπληρωμής δανείων, θεωρούν ότι τις βολεύει να μεσολαβήσει ένας δήμος, και μάλιστα να βάλει ως εγγύηση τη δημοτική περιουσία, κινητή και ακίνητη; Σε κάθε περίπτωση, είναι προκλητικό η Τοπική Διοίκηση να παριστάνει τον θεματοφύλακα του λαϊκού εισοδήματος, όταν χαρατσώνει ανελέητα το λαό στη λογική της εμπορευματοποίησης και της «ανταποδοτικότητας», όταν δεν λέει κουβέντα για τα χιλιάδες νοικοκυριά που βρίσκονται ήδη στο στόχαστρο της Εφορίας με ειδοποιητήρια για κατασχέσεις, επειδή χρωστάνε 200, 300 και 500 ευρώ στους δήμους! Αρκεί να δει κάποιος την ημερήσια διάταξη ενός Δημοτικού Συμβουλίου για να διαπιστώσει πόσες αποφάσεις για μέτρα αναγκαστικής κατάσχεσης υπάρχουν ακόμα και για πρόστιμα ύψους 10, 20 ή 100 ευρώ, που εκτοξεύονται με τις προσαυξήσεις.

Σε τελική ανάλυση, αν νοιάζονται για τη λαϊκή κατοικία και την προστασία της, ας υιοθετήσουν τα αιτήματα των ταξικών συνδικάτων για μέτρα ουσιαστικής ανακούφισης και προστασίας όσων χρωστάνε στους δήμους, συνολικά των φτωχών λαϊκών οικογενειών. Ας διαγράψουν τα πρόστιμα - ακόμα και μικροποσά - που οφείλουν πολλά νοικοκυριά και αδυνατούν να τα πληρώσουν, και που γι' αυτό κινδυνεύουν άμεσα να βρεθούν στο στόχαστρο της Εφορίας και των μέτρων αναγκαστικής είσπραξης που γενικεύονται. Οι δημοτικές αρχές, όμως, όχι μόνο δεν κάνουν αυτά τα ελάχιστα, αλλά δεν ζητάνε καν να καταργηθεί το καταναγκαστικό νομικό πλαίσιο που έχει επιβάλει η κυβέρνηση και υποχρεώνει εργαζόμενους στους δήμους και προϊσταμένους να στέλνουν στην Εφορία όποιον χρωστάει 300 ευρώ.

Κ. Πασ.