Το αγροτικό ζήτημα

Το αγροτικό ζήτημα 
Με αφορμή τον πρώτο γύρο των αγροτικών κινητοποιήσεων που φαίνεται να οδεύει προς τερματισμό αλλά συνεχίζεται πολύμορφα, σκεφτόμουν να γράψω κάποια πράγματα σχετικά με το αγροτικό ζήτημα. Σε τι συνίσταται όμως το αγροτικό ζήτημα; Η κε του μπλοκ δεν έχει τα φόντα και τα προσόντα, για να προβεί σε μια ολοκληρωμένη ανάλυση. Αλλά σκοπεύει να κάνει μια εντελώς συνοπτική κι επιλεκτική ιστορική αναδρομή, για να καταλήξει στο παρόν και την επισήμανση κάποιων βασικών πτυχών.

Η αναδρομή αυτή ξεκινά από τη «μητέρα ρωσία» και τη σημασία της ρώσικης αγροτικής κοινότητας του 19ου αιώνα. Ο μαρξ (που είχε καταπιαστεί με την εκμάθηση των ρωσικών και τη μελέτη της ρώσικης κοινωνίας, για να ολοκληρώσει τις θεωρητικές του επεξεργασίες πάνω στη γαιοπρόσοδο) είχε αναφερθεί στο θεσμό αυτό στη γνωστή επιστολή του προς τη ρωσίδα επαναστάτρια βέρα ζασούλιτς: η ρωσία έχει μια θαυμάσια ευκαιρία να αξιοποιήσει την κοινοτική ιδιοκτησία, για να περάσει στο σοσιαλισμό, χωρίς να υποστεί τα δεινά του ενδιάμεσου καπιταλιστικού σταδίου.

Την αναφέρω ως γνωστή γιατί είναι ένα από τα σχετικά πρώτα πράγματα που μαθαίναμε και στην οργάνωση, ως απάντηση στο επιχείρημα ότι οι κλασικοί προέβλεπαν ότι η επανάσταση θα γίνει σε μια προηγμένη χώρα της δύσης, και συνεπώς: είτε διαψεύστηκαν, είτε η οκτωβριανή επανάσταση «αμέλησε» τις νομοτέλειες του μαρξισμού και της κοινωνικής εξέλιξης –κάτι που «πλήρωσε πολύ ακριβά» στη συνέχεια. Η επιστολή αυτή αναιρεί κατ’ ουσίαν την παραπάνω κριτική. Ο μαρξ είχε διαβλέψει ως προοπτική τη δυνατότητα της ρωσίας να παρακάμψει την καπιταλιστική βαθμίδα στη βάση της ρωσικής αγροτικής κομμούνας και της κοινοτικής ιδιοκτησίας.

Με αυτήν τη σημείωση ο μαρξ δεν προκρίνει την κατίσχυση των κοινοτικών κατάλοιπων επί της τεχνολογικής ανάπτυξης ως βάση για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, όπως διακήρυσσαν κάποιες θεωρίες ναρόντνικης προέλευσης και πανσλαβιστικής χροιάς (χέρτσεν). Αλλά τη βάσιζε, όπως σημειώνει πολύ εύστοχα κι η έλλη παππά στο βιβλίο της για το μύθο και την ιδεολογία στη ρωσία της εποχής, στην ιστορική συγκυρία της επιβίωσης αυτής της κομμούνας και της παράλληλης αξιοποίησης της τεχνολογικής βάσης των χωρών της δύσης, για να μετεξελιχθεί από κοινοτική σε σοσιαλιστική, αποφεύγοντας την ενδιάμεση βασανιστική πορεία. Με άλλα λόγια να καρπωθεί τα καλά κι ωφέλιμα του καπιταλισμού, χωρίς τα δεινά που επέφερε στους λαούς η ανάπτυξή του.

Στη συνέχεια βέβαια η παππά τα κάνει μούσκεμα και λέει ότι αυτός ο συνδυασμός (της καθυστερημένης αγροτικής κοινότητας με τη σταδιακά τεχνολογική της ανύψωση) υπαγόρευε τη συνέχιση της πολιτικής της νεπ ως της μόνης γνήσιας μαρξικής λύσης. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι γράφοντας αυτό το βιβλίο το 90’, η παππά υποστηρίζει ένθερμα το μαρξιστικό χαρακτήρα της περεστρόικα του γκόρμπι. Ο οποίος είχε αποκαταστήσει δυο χρόνια πριν τον μπουχάριν, τον επικεφαλής της αντιπολίτευσης που ήθελε τη μακρόχρονη εφαρμογή της νεπ, και την ίδια στιγμή έβαλλε κατά της κολεκτιβοποίησης και των μαύρων κηλίδων της σταλινικής περιόδου.

Όπως ακριβώς και η παππά. Η οποία φαινόταν να υποτιμά κατάφορα –γιατί κάθε άλλο παρά αγνοούσε- τους παράγοντες που επέβαλαν αντικειμενικά την επιλογή και τους ρυθμούς της κολεκτιβοποίησης (θα μπορούσαν να επιτευχθούν και με άλλα μέσα, μας λέει) αφετέρου τον προσωρινό χαρακτήρα πισωγυρίσματος που είχε η νεπ, η εφαρμογή της οποίας είχε ως αντικειμενικό της σκοπό την πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου, που θα κινούσε την οικονομία.

Το κεφάλαιο της νεπ και της κολεκτιβοποίησης θα το πιάσουμε ίσως ξεχωριστά σε επόμενο κείμενο. Εφόσον όμως μιλάμε για παράκαμψη του καπιταλισμού και υιοθέτηση του τεχνολογικού κεκτημένου του χωρίς τα αρνητικά του στοιχεία, οφείλουμε να συνυπολογίσουμε ότι αυτή η συσσώρευση στη ρωσία έπρεπε να επιτευχθεί χωρίς τα κανιβαλικά σχεδόν μέσα που μεταχειρίστηκε ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός εις βάρος των αποικιών και του νέου κόσμου, με τις πλούσιες πρώτες ύλες. Επομένως αυτή η συσσώρευση έπρεπε να επιτευχθεί βασικά από ίδιους πόρους και δυνάμεις. Αυτό ήταν που καθόρισε τόσο την προσωρινή προσέλκυση ξένων ιδιωτικών κεφαλαίων στα πλαίσια της νεπ, όσο και το αγροτικό ζήτημα εν γένει, που είχε στον πυρήνα του τη σχέση πόλης-υπαίθρου, προλεταριάτου κι αγροτιάς, ή αλλιώς βιομηχανικού κι αγροτικού τομέα.

Αυτή η ιδέα του συνδυασμού της δυτικής τεχνολογικής βάσης με τη ρώσικη πολιτική ιδιαιτερότητα παρέμεινε στις προσδοκίες των μπολσεβίκων, που πίστευαν ότι ο οκτώβρης ήταν η πρώτη από ένα κύμα επαναστάσεων που θα ακολουθούσε στην υπόλοιπη ευρώπη. Και εν μέρει έτσι έγινε. Αλλά καμία από αυτές τις επαναστάσεις δεν κατάφερε να στερεοποιηθεί και να κρατήσει την εξουσία. 

Παρόλα αυτά οι σοβιετικοί εξακολουθούσαν τα πρώτα χρόνια να πιστεύουν πως θα ακολουθούσαν κι άλλες χώρες την τύχη της ρωσίας, που τότε θα σταματούσε να είναι υπόδειγμα και θα γινόταν ξανά καθυστερημένη από τεχνική και πολιτική άποψη, και θα χρειαζόταν εκ νέου τη στήριξη και την υλική βοήθεια της δύσης. Μέχρι που κατάλαβαν πως το ιμπεριαλιστικό σύστημα είχε καταφέρει προσωρινά να κλείσει το επαναστατικό ρήγμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και να πετύχει μια σχετική σταθεροποίηση. Οπότε προχώρησαν σε καινούριες επεξεργασίες.

Τι έπρεπε λοιπόν να πουν σε αυτή τη συγκυρία οι ρώσοι; Να πουν ότι είναι αντιμαρξιστικό να προχωρήσουμε στην οικοδόμηση των βάσεων του σοσιαλισμού και να την εγκαταλείψουν; Να επιχειρήσουν την πολεμική εξαγωγή της «διαρκούς» επανάστασης, όπως φαντάζονται κάποιοι τροτσκιστές, κι όπως ίσως προσπάθησε εν μέρει επί τρότσκι ο κόκκινος στρατός στην πολωνία, χωρίς κάποιο θετικό αποτέλεσμα;

Έπρεπε να συνεχίσουν στο δρόμο της νεπ μας λέει η έλλη παππά, θεωρώντας την ως μονόδρομο για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, γιατί μόνο αυτή μπορούσε να εξασφαλίσει τη σύνδεση με την προηγμένη υλική βάση του δυτικού καπιταλισμού, κι όχι ως απαραίτητο ελιγμό της σοβιετικής εξουσίας, για να επιβιώσει και να σταθεί στα πόδια της.

Ο οκτώβρης κι η σοσιαλιστική οικοδόμηση όμως δε βασίστηκαν τελικά σε αυτό το σχήμα του μαρξ για την αγροτική κοινότητα και την ύπαιθρο (τις παραμέτρους του οποίου αναπαράγει δογματικά κι εξωιστορικά η παππά). Αλλά στις πόλεις, την υψηλή συγκέντρωση του προλεταριάτου στα μεγάλα αστικά κέντρα, τις εργατικές οργανώσεις και την πλούσια πολιτική τους πείρα, στη διάρκεια μιας πολύ συμπυκνωμένης, μεστής σε γεγονότα και διεργασίες περιόδους, με τρία επαναστατικά ξεσπάσματα.

Όπως επισήμανε κι ο πλεχάνοφ, οι κοινότητες αυτές αποδιαρθρώθηκαν ραγδαία μετά την αγροτική μεταρρύθμιση του 1861 και το κοινοτικό κεκτημένο εξαλείφθηκε σταδιακά, χωρίς να αποτελεί σημαντικό παράγοντα στα χρόνια της επανάστασης, πόσο μάλλον αργότερα, κατά την περίοδο της κολεκτιβοποίησης, ως βάση των συνεταιρισμών (κολχόζ).

Εφόσον λοιπόν η παππά συμφωνεί με αυτή τη θέση, που την αναφέρει και στη συνέχεια του βιβλίου της, και παραμένει προσκολλημένη στο γράμμα του μαρξισμού κι ενός γράμματος του μαρξ (με μια ορισμένη ερμηνεία του), θα όφειλε να ακολουθήσει με συνέπεια μέχρι τέλους τη διαδρομή του πλεχάνοφ και να καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα με τους μενσεβίκους: αφού η ρωσία έχασε την ευκαιρία να οικοδομήσει σοσιαλισμό στη βάση της αγροτικής κομμούνας (με την τεχνική υποστήριξη της δύσης), θα έπρεπε να το κάνει στη βάση που θα της έδινε η αστική επανάσταση κι η ανάπτυξη του ρώσικου καπιταλισμού. Θέση στην οποία κατέληξαν κι οι μενσεβίκοι και η οποία θα εξηγούσε απόλυτα την πολιτική της συμπάθεια για τη νεπ. (Αυτή αντιθέτως αφοσιώνεται στην εμμονή της με το στάλιν και επιχειρεί να φορτώσει στο σοβιετικό μαρξισμό τη μηχανιστική αντίληψη ότι μια κοινωνία πρέπει να περάσει υποχρεωτικά απ’ όλες τις ενδιάμεσες βαθμίδες και τα συστήματα της κοινωνικής εξέλιξης –φεουδαρχία, καπιταλισμός, σοσιαλισμός, κτλ).

Η επανάσταση όμως δε μπορούσε να βασιστεί στην αστική τάξη. Κι η σοβιετική εξουσία μετά τον οκτώβρη δε μπορούσε να στηριχθεί στην αγροτιά, ούτε φυσικά στη βοήθεια της καπιταλιστικής δύσης –που την αγκάλιασε από τις πρώτες μέρες της ύπαρξής της, για να την πνίξει στρατιωτικά. Στην πραγματικότητα εκτός από τον ιμπεριαλιστικό περίγυρο και τη μόνιμη απειλή που δημιουργούσε, είχε να αντιμετωπίσει και την περικύκλωση από τη ρωσική ύπαιθρο και τους αγρότες που αποτελούσαν το 80% του πληθυσμού της χώρας. Κι αυτό καθόρισε τις αντιφατικές σχέσεις της σοβιετικής εξουσίας με την αγροτική τάξη, που δεν ήταν εξ ορισμού επαναστατική.

Οι μπολσεβίκοι αποτύπωσαν στο πρόγραμμά τους τη συμμαχία με τους φτωχούς αγρότες ήδη επί τσαρικής εξουσίας με την πολιτική φόρμουλα της δημοκρατικής δικτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς. Τον οκτώβρη αποδέχτηκαν το πρόγραμμα των εσέρων για τη γη εις βάρος του δικού τους, κι απάλλαξαν τους αγρότες από τους καταπιεστές τους, για να εισπράξουν ως αντάλλαγμα την ενεργό στήριξη της πλειοψηφίας τους στα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου.

Παράλληλα όμως κέρδιζαν χρόνο για την τελική σύγκρουση, όχι με τους φτωχούς αγρότες, αλλά με την «ύπαιθρο»: τους πλούσιους κουλάκους που ξεπηδούσαν μέσα από τα ερείπια της παλιάς κοινότητας και κυρίως με το θεσμό της μικρής ιδιοκτησίας, που αναγεννούσε αυθόρμητα κι αδιάκοπα τις παλινορθωτικές τάσεις του καπιταλισμού.

Αυτή τη μάχη οι μπολσεβίκοι την έδωσαν με τη διαδικασία της κολεκτιβοποίησης. Αλλά αυτό είναι ένα καινούριο κεφάλαιο, που ίσως δούμε σε κάποια άλλη ανάρτηση.
 Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Ένα galil στο 4 παρακαλώ!

Ένα galil στο 4 παρακαλώ!

Την φωτογραφία (επάνω) την είδα τυχαία σαν εικονογράφηση σε ένα άρθρο του «Ιππόκαμπου».
Στην αρχή δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, καθώς το νετ βρίθει ανάλογων «πανιγυρικών» φωτό, από τους ξεσαλωμένους πλέον, φασίστες. Κάτι όμως δεν μου κάθονταν καλά με το όπλο, που ενώ έμοιαζε αρκετά, είχε και κάποιες μικρές αλλά εμφανείς διαφορές στο σουλούπι*, από αυτά της πασίγνωστης σειράς ΑΚ-47 του Καλάσνικωφ. Δεν ξέρω τι με έπιασε, και είπα να το ψάξω λίγο, μια και οι πηγές εξοπλισμού των παρακρατικών(;) οργανώσεων, παρουσιάζουν για ευνόητους λόγους, μεγάλο ενδιαφέρον από την μία, και θα πιάναμε «λαυράκι» εάν δεν άνηκε σε αυτά που κυκλοφορούν κατά χιλιάδες στην μαύρη αγορά, μετά την Αλβανική εξέγερση στα μέσα του ’90 και τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, και είναι όλα «ανατολικής κατασκευής και προέλευσης» που λέγαμε και στο στρατό. Έριξα λοιπόν μία ματιά στο ίντερνετ και ...τόμπολα!

Οπλοπολυβόλο galil

Πρόκειται για την έκδοση οπλοπολυβόλου του Ισραηλινού galil της ΙΜΙ. Τα οποία βέβαια, ούτε στην μαύρη αγορά κυκλοφορούν, ούτε εκτός Ισραήλ (και Ν.Αφρικής) κατασκευάζονται.

Φυσικά και είναι ζήτημα το πως βρέθηκε ένα τέτοιο όπλο σε μία τέτοια φωτογραφία.

Πολύ δε περισσότερο, που με μία ματιά στην wikipedia (ο σύνδεσμος παραπάνω) θα ανακαλύψουμε ένα πολύ ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου όπλου, καθώς στην ουσία πρόκειται για ένα καλάσνικωφ (εξού και η μεγάλη εξωτερική ομοιότητα) που είναι μετασκευασμένο ώστε να βάλει με διαμετρήματα ΝΑΤΟ. Ακριβώς δηλαδή με το είδος των πυρομαχικών που οι φήμες θέλουν**, το κράτος μας χορηγεί αφειδώς στις «λέσχες εφέδρων» για «εκπαίδευση», την ώρα που ακόμη και οι ειδικές δυνάμεις του τακτικού στρατού, κάνουν βολές με το σταγονόμετρο για λόγους ...οικονομίας.

Τουφέκι και οπλοπολυβόλο

της σειράς Καλάσνικωφ

Ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του galil λοιπόν, είναι πως ενώ μπορεί άνετα να περάσει οπτικά για ΑΚ-47, οπότε η προέλευση του να μην απασχολήσει κανέναν, έχει την δυνατότητα να τροφοδοτείται άνετα με πυρομαχικά, από τα αποθέματα του Ελληνικού Στρατού, χωρίς οι χρήστες του να είναι αναγκασμένοι να καταφεύγουν στην «μαύρη αγορά» για την προμήθεια τους. Με αυτόν το τρόπο καθίσταται ιδανικό για τον εξοπλισμό οργανώσεων που δρουν στην σκιά του επίσημου κράτους.

Και εδώ καλό θα ήταν να αναφέρουμε και το αντίστροφο. Πως μια και πυρομαχικά του ΝΑΤΟ δεν κυκλοφορούν στην «μαύρη αγορά», η μόνη πηγή για τον κάτοχο ενός τέτοιου όπλου θα ήταν το «επίσημο» κράτος.

Από τα παραπάνω νομίζω πως στοιχειοθετούνται ενδείξεις (όχι και αποδείξεις φυσικά), για την οργάνωση και στελέχωση ένοπλων παρακρατικών μηχανισμών.

Και μία και το δικό μου μυαλό είναι αρκετά καχύποπτο, μου είναι σχεδόν αδύνατο να μην συνδέσω την πρόσφατη ελληνο-ισραηλινή «συμμαχία», με τον εντοπισμό ισραηλινού πολεμικού υλικού στα χέρια ελλήνων παρακρατικών(;)***.

____________
*Σαν σκιτσογράφος, το μάτι μου είναι αρκετά εξασκημένο στο να ξεχωρίζει τα περιγράμματα των αντικειμένων. 
**Εδώ δυστυχώς θα βασιστούμε αναγκαστικά στις φήμες, καθώς τα ακριβή στοιχεία τα καλύπτει το ...στρατιωτικό απόρρητο. 
***Το ερωτηματικό μπαίνει καθώς μόνο ισχυρές ενδείξεις έχουμε, και όχι αποδείξεις ακόμη.

Παπαρήγα: Υπάρχει σχέδιο να παραδώσουμε τους υδρογονάνθρακες

Παπαρήγα: Υπάρχει σχέδιο να παραδώσουμε τους υδρογονάνθρακες

---

Την καταγγελία ότι η κυβέρνηση θα εκχωρήσει σε ξένες δυνάμεις τους υδρογονάνθρακες που υπάρχουν στο Αιγαίο, κάνει η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, με συνέντευξη την οποία παραχωρεί στην “Καθημερινή της Κυριακής”.
Η Αλέκα Παπαρήγα μιλάει ακόμη για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη, τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς και τις πρόσφατες εκλογές στην Ιταλία.
Αναλυτικά το κείμενο της συνέντευξης της Αλέκας Παπαρήγας στην εφημερίδα “Καθημερινή της Κυριακής”:
           Οι εκλογές στην Ιταλία προκάλεσαν ισχυρό κλονισμό στην Ευρώπη. Εσείς πως ερμηνεύετε το αποτέλεσμα; Που αποδίδετε την «επιστροφή» του Μπερλουσκόνι; Συμμερίζεστε την ανάλυση, ότι οι εκλογές ήταν μια αποδοκιμασία της πολιτικής της κυρίας Μέρκελ και ότι αυτή θα υποχρεωθεί τώρα να αναθεωρήσει; 
«Αν απέδειξαν κάτι οι ιταλικές εκλογές, αυτό είναι η απουσία ενός μαχητικού εργατικού λαϊκού κινήματος, ως συνέπεια και των επιλογών που έκαναν τα κομμουνιστικά κόμματα, όλα αυτά τα χρόνια, με συμμετοχή σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης για τον εξανθρωπισμό του συστήματος. Το αποτέλεσμα είναι η λαϊκή αγανάκτηση να εγκλωβίζεται στον Μπερσάνι, στο Μπερλουσκόνι, σε διάττοντες αστέρες τύπου Γκρίλο. Συνεπώς δεν υπάρχει ούτε κλονισμός της Ε.Ε., ούτε της κυρίαρχης πολιτικής. Υπάρχει εγκλωβισμός του λαού σε διάφορες παραλλαγές της αντιλαϊκής αστικής διαχείρισης».

         Είχατε διατυπώσει στο παρελθόν την άποψη, ότι η Ευρωζώνη μπορεί και να μην αντέξει. Το θεωρείτε σήμερα πιο πιθανό ή πιο απίθανο; Και ανεξάρτητα από τη δική σας θέση για αποδέσμευση, πως βλέπετε τη θέση της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό σχήμα σε βάθος χρόνου;
«Σήμερα υπάρχει, εξαιτίας και της κρίσης, κλονισμός στη συνοχή της ΕΕ, όξυνση των αντιθέσεων, που είναι εγγενείς. Δεν αποκλείεται τα επόμενα χρόνια να επικρατήσουν στις αστικές τάξεις χωρών ή ομάδων χωρών, επιλογές για αποχώρηση τους από την Ευρωζώνη, ή για έξωση χωρών από την ΕΕ, ή δημιουργία νέων συμμαχιών. Να γιατί το αίτημα του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την Ε.Ε. αποκτά δυναμική αν συνδεθεί με το στόχο για την εργατική λαϊκή εξουσία. Κάθε άλλη εξέλιξη θα σέρνει το λαό στη στήριξη του ενός ή άλλου ιμπεριαλιστή».

         Δηλώσατε την Τετάρτη στη βουλή, ότι οι υδρογονάνθρακες θα θάψουν το Κυπριακό. Πως το αντιλαμβάνεστε αυτό, πως βλέπετε εκεί τις πολιτικές εξελίξεις και μήπως φοβάστε τελικά διχοτόμηση;
«Η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην Ανατ. Μεσόγειο έχει ανοίξει την όρεξη σε επιχειρηματικούς ομίλους για τη μοιρασιά, σε συνδυασμό με τον έλεγχο των ενεργειακών δρόμων. Και εδώ αναπτύσσονται συμμαχίες, ανταγωνισμοί και συμβιβασμοί, που δεν μπορούν να αφήσουν ανεπηρέαστο το Κυπριακό. Πολύ περισσότερο που η νέα Κυπριακή κυβέρνηση είναι προσανατολισμένη στο πλαίσιο του λεγόμενου συνεταιρισμού για την ειρήνη, πίσω από τον οποίο κρύβεται το ΝΑΤΟ. Το συμπέρασμα είναι ότι ο πλούτος που υπάρχει σε μία χώρα, ενώ αποτελεί ευκαιρία για να ζει καλύτερα ο λαός, στα χέρια των κεφαλαιοκρατών γίνεται ένα όπλο εναντίον του».

         Μια και είμαστε στο θέμα υδρογονάνθρακες, ο πολιτικός κόσμος της χώρας μας επενδύει πολλές ελπίδες στο θέμα των ερευνών και της ΑΟΖ. Εσείς διατυπώσατε την εκτίμηση, ότι θα καταλήξουμε σε συνεκμετάλλευση τυχόν κοιτασμάτων μέσω ιδιωτικών εταιρειών με την Τουρκία. Μπορείτε να το εξηγήσετε;
«Η αστική τάξη της Ελλάδας είναι προσανατολισμένη στη μετατροπή της χώρας ως ενεργειακού και μεταφορικού κόμβου και την παράδοση των υδρογονανθράκων σε επιχειρηματικούς ομίλους, εγχώριους και ξένους. Γι’ αυτό αναζητά συμβιβασμούς στο πλαίσιο των δεσμεύσεων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, της συνεκμετάλλευσης με την Τουρκία, που προκρίνουν και τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα και που αντικειμενικά οδηγεί στη διαπραγμάτευση κυριαρχικών δικαιωμάτων στην υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ. Η πάλη για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας δεν έχει καμία σχέση με την υπεράσπιση του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού κέντρου».

         Η κυβέρνηση εκτιμά ότι η οικονομία θα επιστρέψει σε ανάκαμψη το 2014. Θεωρείτε ότι αυτό θα ανακουφίσει τον ελληνικό λαό; 
«Καμία ανακούφιση δε θα υπάρχει. Η ανάκαμψη, και όταν ακόμη έρθει, θα είναι αναιμική, με υψηλά ποσοστά ανεργίας και δημιουργία προϋποθέσεων για νέα κρίση. Προαπαιτούμενο των επενδύσεων, τις οποίες όλα τα άλλα κόμματα εξωραΐζουν στα μάτια του λαού, είναι η δημιουργία πάμφθηνων εργαζομένων, νέα κίνητρα στο κεφάλαιο, σιγή νεκροταφείου για το λαό. Ο λαός πρέπει να σπάσει αυτό το φαύλο κύκλο, της κρίσης, της ανάκαμψης με φτώχεια, της νέας κρίσης και να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για να πάρει στα χέρια του τον πλούτο και τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας και να τις αξιοποιήσει για την κάλυψη των αναγκών του».

         Μετά τις επιτάξεις των απεργών κατηγορείτε την κυβέρνηση για αυταρχισμό, ότι «θέλει να τσακίσει το κίνημα» και να καταργήσει τα εργατικά δικαιώματα. Θεωρείτε ότι αυτές οι επιλογές επιβάλλονται από το μνημόνιο, ή ότι πρόκειται για μια πιο μόνιμη εξέλιξη;
«Πέρασε η εποχή που ο καπιταλισμός μπορούσε να ενσωματώνει το λαό εξίσου και με το καρότο και με το μαστίγιο. Το σύστημα δε μπορεί πλέον να κάνει τις παραχωρήσεις που έκανε στο παρελθόν για να ξεγελάσουν το λαό ή κάτω από την πίεση κάποιων αγώνων. Όλο και περισσότερο καταφεύγει στο μαστίγιο για να επιβάλλει μια στρατηγική που δεν ξεκινάει, ούτε τελειώνει στο μνημόνιο. Αυτός είναι και ο στόχος του «νόμος και τάξη» και του τσουβαλιάσματος των αγώνων με κουκουλοφόρους, με το Βλαστό, που έκανε και ο πρωθυπουργός στη Βουλή».

         Το συνέδριο σας καλείται να επιβεβαιώσει την επιλογή της «Λαϊκής Συμμαχίας» η οποία θα «συγκροτείται από τα πιο ριζοσπαστικά τμήματά της εργατικής τάξης και θα διευρύνεται συνεχώς με την πρόοδο της ταξικής πάλης. Αποκλείσατε ρητά από τη Λαϊκή Συμμαχία την λεγόμενη εργατική αριστοκρατία. Διαβάζω σωστά, ότι αυτό απευθύνεται στις σημερινές συνδικαλιστικές ηγεσίες; Και δεν ποντάρετε έτσι σε μια εξαιρετικά χρονοβόρα διαδικασία «αυτοσυνείδησης» της εργατικής τάξης, η οποία δεν αναμένεται να δώσει άμεσα αποτελέσματα;
«Οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες στηρίχθηκαν και αναδείχθηκαν από την εργατική αριστοκρατία, από τμήματα δηλαδή εργαζομένων ενσωματωμένα με διάφορους τρόπους στην κυρίαρχη πολιτική. Η αντιπαράθεσή μας με αυτές τις ηγεσίες ήταν συνεχής όλα αυτά τα χρόνια. Και σήμερα η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης είναι προϋπόθεση για την ανασύνταξη του κινήματος. Κίνημα χωρίς ηγεσία δεν υπάρχει, ούτε η εργατική τάξη αποκτά από μόνη της πολιτική συνείδηση. Το ερώτημα είναι αν θα υπάρχουν ηγεσίες στηρίγματα του σημερινού συστήματος και των διάφορων παραλλαγών διαχείρισης ή πρωτοπόρες δυνάμεις που θα οργανώνουν, θα προετοιμάζουν, θα βοηθούν στη μαζικοποίηση του αγώνα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, με στόχο την εργατική-λαϊκή εξουσία. Το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις σε αυτήν την προσπάθεια».

         Χαρακτηρίσατε ιστορικών διαστάσεων την απόφαση του ΚΚΕ, να μην συμμετάσχει σε καμιά κυβέρνηση και αυτό επίσης είναι κάτι που θα επιβεβαιώσει το συνέδριο σας. Σας ανησυχεί το ενδεχόμενο εκλογικής πόλωσης ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ όμως, που θα μπορούσε να καθηλώσει ή να μειώσει περαιτέρω την εκλογική δύναμη του ΚΚΕ και πως σκοπεύετε να το αντιμετωπίσετε;
«Η εκλογική δύναμη και επιρροή του ΚΚΕ είναι άμεσα συνυφασμένη με το επίπεδο ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος, τη μαζικότητα και τον προσανατολισμό του, που πρέπει να είναι η ρήξη και η ανατροπή της σημερινής εξουσίας του κεφαλαίου. Ένα τέτοιο κίνημα θα μπορεί να αντιμετωπίσει και την όποια δικομματικού τύπου αντιπαράθεση, να μην εγκλωβίζεται στις διάφορες συνταγές αστικής διαχείρισης. Αυτός είναι ο πολιτικός στόχος του ΚΚΕ».

         Περιγράφετε το ΣΥΡΙΖΑ ως τη νέα σοσιαλδημοκρατία, στη βουλή είπατε ότι η αστειευόμενη ότι η ωρίμανση είναι ταχύτατη. Θεωρείτε ότι μπορεί να κερδίσει τις επόμενες εκλογές; Και τι πιθανότητες του δίνετε, να υλοποιήσει τα όσα υπόσχεται;
«Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας εξετάσεις ως επίδοξος διαχειριστής της καπιταλιστικής οικονομίας και της βαθιάς της κρίσης, είναι υποχρεωμένος να προσαρμόζεται στους νόμους και τις ανάγκες αυτής της οικονομίας, που είναι ασυμβίβαστες με τις ανάγκες των εργαζομένων. Και το αποδεικνύει ο ίδιος με την εγκατάλειψη θέσεων, όπως πρόσφατα η αποκατάσταση των μισθών και των συντάξεων με ένα άρθρο ή η κατάργηση του χαρατσιού. Επιβεβαιώνεται όμως και η στάση του ΚΚΕ, που έλεγε προεκλογικά ότι μια κυβέρνηση 5 σημείων, που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από το ότι θα είχε να αντιμετωπίσει και τα άλλα 95, δε θα ήταν συνεπής ούτε σε αυτά τα πέντε, όταν θα είχε να αντιμετωπίσει τις αντιθέσεις του συστήματος και τις δεσμεύσεις της ΕΕ».

         Ανεξάρτητα από την αντίληψή σας για τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, βρίσκεστε στο κοινοβούλιο πάνω από 20 χρόνια. Πως κρίνετε τη λειτουργία του; Θεωρείτε ότι έχει χειροτερέψει σε σχέση με το παρελθόν;
«Όταν πρέπει να περάσει δια πυρός και σιδήρου μια αντιλαϊκή πολιτική, αυτό θα εκφρασθεί και στην πιο αντιδραστική λειτουργία των αστικών θεσμών. Σε αυτές τις συνθήκες και το κοινοβούλιο χάνει την όποια δημοκρατικοφάνεια έχει και φανερώνει τον πραγματικό χαρακτήρα του, ως χώρο επικύρωσης αποφάσεων, που παίρνονται αλλού. Και αυτό δεν αλλάζει με συνταγματικές αλλαγές και «επιτροπές σοφών» τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Τα λαϊκά συμφέροντα μπορούν να επιβληθούν μέσα από την οικοδόμηση νέων θεσμών εξουσίας, που θα προκύψουν από τη λαϊκή πάλη και την ανατροπή της σημερινής εξουσίας».

         Είστε γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ τα τελευταία 22 χρόνια τώρα. Όταν σας ρωτούν αν θα παραμείνετε σε αυτό το αξίωμα, παραπέμπετε στην απόφαση της Κ.Ε. που θα προκύψει από το συνέδριο, αλλά και στο ότι στο ΚΚΕ υπάρχουν πολλά νέα καλά στελέχη. Εσείς θα είστε στην επόμενη Κ.Ε; Θα θέλατε να συνεχίσετε;
         «Ο καταμερισμός δουλειάς στο ΚΚΕ δεν είναι θέμα ατομικής βούλησης. Το Κόμμα έχει συλλογικές διαδικασίες, μέσα από τις οποίες αναδεικνύονται όλα τα όργανα και το συνέδριο είναι αυτό που θα καθορίσει τη σύνθεση της νέας ΚΕ».

http://ysterografa.gr

Διαβάστε περισσότερα: http://www.gkordis.com/2013/03/blog-post_3.html#ixzz2MT458APP

"Ο λαός, κανένα αντιλαϊκό μέτρο δεν πρόκειται να γλιτώσει, αν δεχτεί να εφαρμοστεί ένα άλλο".

"Ο λαός, κανένα αντιλαϊκό μέτρο δεν πρόκειται να γλιτώσει, αν δεχτεί να εφαρμοστεί ένα άλλο". 
«Η εργασία όπως και η γη αποτελούν τη μοναδική πηγή πλούτου. Το ίδιο το κεφάλαιο δεν είναι τίποτα άλλο από συσσωρευμένο προϊόν της εργασίας» 
 «Η μοναδική όμως αξία χρήσης, που όταν καταναλώνεται παράγει κέρδος, είναι η εργατική δύναμη».

Που σημαίνει ότι,  η εργατική δύναμη είναι παραγωγός πλούτου και ποτέ κόστος. Τελεία και παύλα.*



Τι σχεδιάζουν για τους μισθούς; Τι δείχνουν οι δηλώσεις 
κυβέρνησης - τρόικας για τον κατώτερο μισθό; **

Μιλώντας πριν από μερικές μέρες στη γενική συνέλευση της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών, ο γγ του υπουργείου Οικονομικών Γ. Μέργος δήλωσε ότι «ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα παραμένει σε υψηλά επίπεδα» και ότι «πρέπει να το προσέξουμε στην ανάπτυξη». 

Ακολούθησε η συνέντευξη της εκπροσώπου της κυβέρνησης στην Κομισιόν, Μαρίας Δαμανάκη, σε κυριακάτικη εφημερίδα, όπου μεταξύ άλλων ισχυρίστηκε ότι «η θέση της Κομισιόν τελικά αφήνει το θέμα ανοιχτό (σ.σ. της παραπέρα μείωσης του κατώτερου μισθού) και επικεντρώνεται κυρίως στην ανάγκη κοινωνικού διαλόγου πριν από τις όποιες αλλαγές». 

Να σημειωθεί ότι το τρίτο μνημόνιο που ψήφισαν από κοινού ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ αναφέρει επί λέξει: «Από το α' τρίμηνο του 2014, η κυβέρνηση θα αναθεωρεί το σύστημα του κατώτατου μισθού, με σκοπό πιθανές βελτιώσεις και την αποτελεσματικότητα στην προώθηση της απασχόλησης και τη μάχη της ανεργίας και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας». Ο ίδιος ο επίτροπος Οικονομικών της ΕΕ, Ο. Ρεν, είχε δηλώσει με αφορμή τις δηλώσεις Μέργου ότι η κυβέρνηση δεσμεύεται να προχωρήσει στην «αναθεώρηση» του συστήματος προσδιορισμού του κατώτατου μισθού, μέσα στο 2014, με στόχο να «βελτιωθεί και να γίνει περισσότερο αποτελεσματικό όσον αφορά την αύξηση της απασχόλησης και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας». Ομοίως, με τον Ευρωπαίο επίτροπο συμφώνησε ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Στουρνάρας, ο οποίος μάλιστα πρόσθεσε με νόημα ότι «ο Ρεν δεν είπε τίποτα καινούργιο»...



Άρα, ένα το κρατούμενο ότι η ραγδαία εσωτερική υποτίμηση στην Ελλάδα θα συνεχιστεί ακάθεκτη, με μείωση και του κατώτερου μισθού, ο οποίος είναι σήμερα στα 586 ευρώ μεικτά και στα 511 για τους κάτω των 25 ετών. Κι αυτό επειδή τα ντόπια και ξένα μονοπώλια απαιτούν ακόμα πιο φτηνή εργατική δύναμη, προκειμένου να επενδύσουν στην Ελλάδα τα συσσωρευμένα κεφάλαια που διαθέτουν και μαζί με την κρατική συνδρομή στην επένδυση (υποδομές, χρήμα, φοροαπαλλαγές), να μεγαλώσει το περιθώριο της κερδοφορίας τους. 

Δεν πάνε άλλωστε πολλές μέρες από τότε που οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» («Financial Times») έγραφαν για αύξηση του ενδιαφέροντος από τα μονοπώλια για επενδύσεις στην Ελλάδα, λόγω μείωσης στους μισθούς την τελευταία διετία και περισσότερης ευελιξίας στην αγορά εργασίας, παράγοντες που βελτίωσαν την ανταγωνιστικότητα. 

Έγραφε η εφημερίδα: «Τέτοιες (επιχειρηματικές) κινήσεις αντανακλούν την αύξηση της ανταγωνιστικότητας στην Ελλάδα μετά από μια πτώση 30-35% του μισθολογικού κόστους κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών, καθώς και τη βελτίωση της ευελιξίας της εργασίας, σύμφωνα με τη νομοθεσία που συμφωνήθηκε με την ΕΕ και το ΔΝΤ, ως προϋπόθεση για τις ενισχύσεις διάσωσης. Η δύναμη των ελληνικών συνδικάτων έχει επίσης καμφθεί, καθώς οι εταιρείες είναι πλέον σε θέση να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις με τους εργαζόμενους». Αρα, όσο μικρότεροι οι μισθοί και όσο πιο  «ευέλικτες» οι εργασιακές σχέσεις, τόσο καλύτερα τα πράγματα για τους επενδυτές και την καπιταλιστική ανάπτυξη στην οποία ομνύουν η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα.

Ποια είναι η ανησυχία τους; 

Το πώς θα περάσουν αυτά τα μέτρα, που δεν έχουν τέλος, με τις μικρότερες δυνατές αντιδράσεις και σε κάθε περίπτωση χωρίς να αποκαλυφθεί η μήτρα τους και ριζοσπαστικοποιηθούν συνειδήσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποιούν το «καρότο». Όπως αυτό που κραδαίνει στους εργαζόμενους η Μ. Δαμανάκη, λέγοντας ότι οι όποιες αποφάσεις ληφθούν για τον κατώτερο μισθό, καλό είναι να απολαμβάνουν «κοινωνικής συναίνεσης», για την οποία «καίγεται» η ΕΕ και το κεφάλαιο, προκειμένου να περάσουν πιο εύκολα τα αντιδραστικά τους σχέδια. Αλλά αν η συναίνεση δεν εξασφαλιστεί, με ενσωμάτωση του κινήματος και τη βοήθεια των συνδικαλιστικών πλειοψηφιών, τότε υπάρχει και το μαστίγιο των εκβιασμών, των ψευτοδιλημμάτων και της καταστολής. 

Όπως αυτά που αναπαράγει η Δαμανάκη, λέγοντας στην ίδια συνέντευξη ότι «ο σίγουρος δρόμος για να αποφύγουμε στο μέλλον τις οποιεσδήποτε πιέσεις (σ.σ. αναφορικά και με τους μισθούς) είναι να συγκεντρωθούμε χωρίς άλλες καθυστερήσεις στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών μας». Δηλαδή στην απρόσκοπτη εφαρμογή όλων των αντιλαϊκών μέτρων που προβλέπουν οι συμφωνίες με την τρόικα. 

Στο ίδιο πνεύμα είναι και οι δηλώσεις των εκπροσώπων του ΔΝΤ και της Κομισιόν, που ούτε λίγο, ούτε πολύ, βάζουν το πιστόλι στον κρόταφο του λαού, λέγοντάς του να δεχτεί τη φοροληστεία, «για να μπορέσει να αποφύγει μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις». 

Ο λαός, κανένα αντιλαϊκό μέτρο δεν πρόκειται 
να γλιτώσει, αν δεχτεί να εφαρμοστεί ένα άλλο. 

Και τους μισθούς θα επιχειρήσουν να μειώσουν και τις εργασιακές σχέσεις να τσακίσουν κι άλλο και τη φοροαφαίμαξη να μεγαλώσουν.



Μόνος τρόπος για να σπάσει ο φαύλος κύκλος, μέτρα - εκβιασμοί - μέτρα, είναι να δείξει ο λαός το μπόι του. Με ταξική οργάνωση και συμμαχία να εμποδίσει τα μέτρα, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ριζική ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης που τον εξοντώνει. Άλλος δρόμος σωτηρίας για το λαό δεν υπάρχει. 

Στη μάχη για το «Ριζοσπάστη»

Στη μάχη για το «Ριζοσπάστη»

Η επίθεση στο «Ριζοσπάστη» και στο ΚΚΕ συνεχίζεται με αφορμή τις μεγάλες οικονομικές δυσκολίες που σαν συνέπεια έφεραν την αναγκαστική μείωση του προσωπικού και τις μεγάλες καθυστερήσεις στις πληρωμές του. Αυτή την ενιαία επίθεση πολλών διαφορετικών αστικών επιτελείων άρχισε η «Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ. Συνεχίστηκε σε μερίδα του αστικού Τύπου και σε διάφορα ύποπτα μπλογκς και ιστοσελίδες οι οποίες συνεχίζουν με τον πιο βρώμικο τρόπο και με χυδαία ψέματα, τόσο για το χαρακτήρα του «Ριζοσπάστη» και την ταύτισή του με τα αστικά ΜΜΕ που είναι επιχειρήσεις καπιταλιστικών ομίλων, αλλά και με προβοκατόρικες αιχμές για τα οικονομικά του ΚΚΕ. Δεν ξέρουμε αν ζήλεψαν τις μεθόδους του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑ.Ο.Σ. με την υπόθεση Γερμανός. Αλλά δεν είναι μόνον αυτοί. Στο χορό μπήκαν και κάμποσοι πρώην του «Ριζοσπάστη», μερικοί από τη δεκαετία του '80, που το 1991 πέρασαν στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, πολέμησαν το ΚΚΕ και το «Ριζοσπάστη» με τις πιο βρώμικες μεθόδους, βρήκαν στην πορεία στέγη σε αστικές επιχειρήσεις (αντάλλαγμα στην αντιΚΚΕ δράση τους), κονόμησαν και ξαφνικά «το παίζουν προστάτες των απολυμένων» του «Ριζοσπάστη». Είναι μερικοί απ' αυτούς που και το 1991 διοχέτευαν στον αστικό Τύπο τα βρώμικα ψέματα περί «πλούτου του ΚΚΕ από τα ρούβλια», που θέλησαν να οικειοποιηθούν τον «902», (δεν είναι τυχαίο που και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και η «Αυγή» χτυπούν τον «902», λέγοντας ότι ανήκει στην «αριστερά», και το 1991 το πάσχιζαν), που τροφοδότησαν την αστική προπαγάνδα με όπλα για να χρησιμοποιηθούν στην επίθεση με στόχο να χτυπήσουν την ηθική υπόσταση του ΚΚΕ, κρίνοντας και τότε εξ ιδίων τα αλλότρια.

Στην τότε προπαγάνδα «πατά» σήμερα και η χυδαία αντικομμουνιστική επίθεση της Χρυσής Αυγής, που χαρακτηρίζει το ΚΚΕ «κόμμα - επιχείρηση» που έπαιρνε επί χρόνια σκληρό συνάλλαγμα από τη Μόσχα, ενώ εμφανίζεται σαν υπερασπιστής των απολυμένων από το «Ριζοσπάστη» και τον «902».

Δεν τους έπιασε ο πόνος υπεράσπισης των εργαζομένων του «Ριζοσπάστη» όλους αυτούς, και το λιγότερο που μπορεί να τους προσάψει κανείς είναι η υποκρισία που προσιδιάζει σε όλες τις δυνάμεις υπεράσπισης του καπιταλισμού, που ενταγμένες στο αστικό πολιτικό σύστημα, πασχίζουν για τη σωτηρία του. Αλλωστε, ποια υπεράσπιση των εργαζομένων και ποια προστασία μπορούν να τους προσφέρουν όταν προσπαθούν εναγωνίως να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού με πολιτική ανάπτυξης των μεγαλοεπιχειρηματιών. Και δεν αμφισβητούν την εκμετάλλευση. Είναι δυνάμεις που είτε με την υπονόμευση της αντιμονοπωλιακής, αντικαπιταλιστικής πάλης, είτε ως δυνάμεις κρούσης των καπιταλιστών ενάντια στο οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα, για τους μεγαλοεπιχειρηματίες δουλεύουν.

Η επίθεση στο «Ριζοσπάστη» και στο ΚΚΕ, απ' όλους όσους γίνεται, γίνεται ακριβώς επειδή το ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης» βρίσκονται στην αντίπερα όχθη, πάνε κόντρα στο ρεύμα, αποκαλύπτουν εχθρούς και «άσπονδους φίλους» του λαού, σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, επομένως μπαίνουν εμπόδιο στην επιδίωξή τους να χειραγωγούν την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε πολιτική διαχείρισης του συστήματος των μεγαλοεπιχειρηματιών. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία της αξιοποίησης κάθε θεμιτού και αθέμιτου μέσου στο σκοπό τους. Να δυσκολέψουν, να εμποδίσουν τη δράση του ΚΚΕ. Και βεβαίως, τα πάντα τα κρίνουν με όρους καπιταλισμού, επιχειρήσεων, πασχίζοντας να εντάξουν και το «Ριζοσπάστη» στην ίδια κατηγορία, κρίνοντας πάλι εξ ιδίων τα αλλότρια.

Ο «Ριζοσπάστης» είναι Οργανο της ΚΕ του ΚΚΕ. Είναι η εφημερίδα της προβολής της πολιτικής και των θέσεων του ΚΚΕ που το αστικό καθεστώς επιβάλλει για την έκδοσή του τη μορφή της εταιρείας. Οχι εταιρείας κερδοσκοπικής. Ο «Ριζοσπάστης», ως Οργανο της ΚΕ του ΚΚΕ με αποστολή την προβολή και εκλαΐκευση της πολιτικής του ΚΚΕ, είναι γνωστό, το έχει άλλωστε δηλώσει δημόσια κατ' επανάληψη το ίδιο το ΚΚΕ, χρηματοδοτείται από το Κόμμα. Η μείωση του προσωπικού του «Ριζοσπάστη» έρχεται σε συνέχεια άλλων αποφάσεων για τον περιορισμό των εξόδων του Κόμματος, που αφορούν πρώτα και κύρια τα επαγγελματικά του στελέχη, μέλη και στελέχη που εργάζονται στο ΚΚΕ, για να μπορεί να ανταποκρίνεται στη δράση του. Ακόμα και στο «Ριζοσπάστη», η απόφαση για μείωση του προσωπικού πάρθηκε αφού εξαντλήθηκε κάθε άλλο μέσο, που δεν έθιγε τους εργαζόμενους στην εφημερίδα. Δεν έγιναν μειώσεις μισθών, όπως σε όλα τα αστικά ΜΜΕ. Το ΚΚΕ δεν έκρυψε ότι τα οικονομικά του επιδεινώθηκαν, εξαιτίας και της οικονομικής κρίσης, που δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο. Πολύ περισσότερο, ένα κόμμα που στηρίζει τα έσοδά του στις συνδρομές των μελών του, στην οικονομική ενίσχυση από τα λαϊκά στρώματα που δεινοπαθούν.

Για όλα τα παραπάνω, οι εργαζόμενοι στο «Ριζοσπάστη» έχουν ενημερωθεί, ξέροντας πολύ καλά επίσης από την ίδια τους την πείρα στην εφημερίδα ότι κανένα τους πρόβλημα και ατομικό όταν υπήρχε και ζητούσαν βοήθεια, δεν έμενε άλυτο, ότι το Κόμμα και η εφημερίδα έκαναν τα πάντα ως προς αυτό. Οπως επίσης, ξέρουμε από την ίδια μας την πείρα, όχι μόνο της εφημερίδας αλλά και του Κόμματος -άλλωστε εκατοντάδες μέλη του και μέλη της ΚΝΕ έχουν απολυθεί και έχουν μείνει άνεργοι, ή δουλεύουν έχοντας αρκετούς μήνες να πληρωθούν- τι σημαίνουν οι σημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε και που μας εξαναγκάζουν να πάρουμε αυτά τα αναγκαία μέτρα.

Η ιστορία του «Ριζοσπάστη», συνυφασμένη με την ιστορία του ΚΚΕ, έχει περάσει σε αρκετές περιόδους, παρόμοιες αλλά και μεγαλύτερες δυσκολίες από τις σημερινές. Και παρανομία. Η έκδοση όμως και η κυκλοφορία του δε σταμάτησε ποτέ. Από τη δεκαετία του '20 και του '30 και όχι μόνο στις περιόδους παρανομίας λόγω δικτατοριών, αλλά και «νομιμότητας», αντιμετώπισε την ανάγκη να γράφεται από δημοσιογράφους, να τυπώνεται και να κυκλοφορεί με ελάχιστα οικονομικά, αφού ελάχιστα ήταν και τα οικονομικά του ΚΚΕ, ακόμη και χωρίς πληρωμή. Οι εργαζόμενοι δούλευαν εθελοντικά για την έκδοσή του. Βεβαίως, η δουλειά στο Κόμμα αλλά και στην εφημερίδα είναι εθελοντική δουλειά. Και στηρίζεται στη θέληση και στην πίστη των κομμουνιστών να δρουν κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες για το σκοπό τον οποίο επέλεξαν ως στάση ζωής, δηλαδή την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και την κατάργηση της εκμετάλλευσης από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Αυτό καθορίζει και τη σχέση των εργαζομένων με την εφημερίδα. Υπήρχαν ακόμη και οι περίοδοι της βαθιάς παρανομίας που ο «Ριζοσπάστης» γράφονταν και τυπώνονταν σε ανήλιαγα υπόγεια με τον ενθουσιασμό και το πείσμα των κομμουνιστών που είχαν χρεωθεί μ' αυτό το καθήκον, αυτή την αποστολή, χωρίς καν τη σκέψη για μισθό ή άλλη πληρωμή. Βεβαίως, οι σημερινές συνθήκες, δε συγκρίνονται με τις παραπάνω. Ιδιαίτερα στην προ κρίσης περίοδο. Γι' αυτό και οι εργαζόμενοι στο «Ριζοσπάστη» αμείβονται με τις συλλογικές τους συμβάσεις των δημοσιογράφων, οι οποίες επίσης είναι πολύ μεγαλύτερες από τον σημερινό κατώτατο μισθό, ή το μισθό των 700 και 800 ευρώ.

Αλλά η ιστορία του «Ριζοσπάστη» και του ΚΚΕ, είναι γεμάτη από τεράστιες εμπειρίες για τις αντιξοότητες στην έκδοσή του, και παρακαταθήκη για την αντιμετώπιση των σημερινών δυσκολιών. Ισως υπάρχουν κάποιοι που δε θέλουν να καταλάβουν και να συμβάλουν, ενώ υπάρχουν και οι «άσπονδοι φίλοι» των εργατών που πιστεύουν ότι θα μας εξοντώσουν οικονομικά και ηθικά. Ξέρουν ότι σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει. Αλλωστε δεν είναι μόνο το Κόμμα, τα μέλη του, τα στελέχη του που στο «Ριζοσπάστη» βρίσκουν τον καθημερινό σύντροφο στη δράση μέσα στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, παλεύοντας στις πιο αντίξοες συνθήκες για το δίκιο τους, για να προχωρά η οργάνωσή τους στους φορείς του κινήματος, η χειραφέτησή τους από την αστική πολιτική, για την ένταξή τους στην ταξική πάλη, για την προώθηση της λαϊκής συμμαχίας, για την ωρίμανση της πολιτικής συνείδησης, για την αντεπίθεση και την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος. Στη δράση για τη συγκέντρωση των δυνάμεων της επανάστασης από τώρα, κόντρα στους καπιταλιστές και στους «επίδοξους φίλους του λαού» που θέλουν το λαό ουραγό των αστών, των επιχειρηματικών ομίλων, που έχουν γίνει σάρκα τους, όπως όλοι οι πρώην με τη χυδαία αντιΚΚΕ προπαγάνδα, αλλά και οι επίδοξοι αναμορφωτές του καπιταλισμού αριστεροΣΥΡΙΖΑοι.

Είναι οι εργάτες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που «τον φυλάνε με τις βάρδιες», που βρίσκονται μαζί με τους κομμουνιστές καθημερινά στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης.

Είναι οι σύντροφοι νεολαίοι της ΚΝΕ που στέλνοντας 1.230 ευρώ από πρωτοβουλιακή δική τους δουλειά για την ενίσχυση του «Ριζοσπάστη» μας έγραψαν: «Ο "Ριζοσπάστης" έβγαινε, βγαίνει και θα συνεχίσει να βγαίνει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Θα φροντίσει η ίδια η εργατική τάξη και τα παιδιά της γι' αυτό. Ειδικά για μας τους νέους κομμουνιστές, ο "Ριζοσπάστης" αποτελεί δικό μας λαϊκό πανεπιστήμιο, γιατί διδάσκει το πιο σημαντικό μάθημα: Αυτό της ταξικής πάλης το οποίο οι κ.κ. καθηγητάδες μας ξορκίζουν». Αυτή είναι η άσβεστη ελπίδα και φλόγα για το μέλλον της εργατικής τάξης. Η πρωτοβουλία τους είναι ανεκτίμητη.

Ολοι στη μάχη για την υπεράσπιση του «Ριζοσπάστη». Μάχη που πρέπει να δίνεται με την καθημερινή δουλειά όχι μόνο απόκρουσης της επίθεσης, όχι μόνο της οικονομικής του ενίσχυσης, αλλά της μελέτης και της διάδοσής του για να ανεβάσουμε την κυκλοφορία του. Είναι η επιθετική ασπίδα στον πόλεμο που μας κάνουν. Ολοι στη μάχη για το «Ριζοσπάστη».

Ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιζόμαστε

Ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιζόμαστε

Σοβιετική αφίσα με θέμα την οικοδόμηση του σοσιαλισμού

Τη Δευτέρα 25/2 πραγματοποιήθηκαν στη Μόσχα οι εργασίες του «στρογγυλού τραπεζιού», που διοργάνωσε τοΚομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ), με θέμα: «Ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιζόμαστε», με τη συμμετοχή των ξένων αντιπροσωπειών, που συμμετείχαν στο 15ο Συνέδριο του ΚΚΡΟ.

Να θυμίσουμε ότι τον περασμένο Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα, με πρωτοβουλία αυτού του κόμματος, διεθνές σεμινάριο με θέμα: «Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα σήμερα και αύριο». Σε εκείνο το σεμινάριο είχαν πάρει μέρος εκπρόσωποι των ΚΚ Βιετνάμ, ΚΚ Βραζιλίας, ΚΚΕ, ΚΚ Ινδίας, ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικό), ΚΚ Κίνας, ΚΚ Κούβας, Λιβανέζικου ΚΚ, ΚΚ Ουκρανίας, Πορτογαλικού ΚΚ, ΚΚ Ρωσικής Ομοσπονδίας, ΚΚ Τσεχίας - Μοραβίας, ενώ αυτή τη φορά η σύνθεση ήταν πολύ ευρύτερη, μιας και έλαβαν μέρος αντιπροσωπείες 95 Κομμουνιστικών, Εργατικών και άλλων κομμάτων, που τις δύο προηγούμενες μέρες είχαν παρακολουθήσει το Συνέδριο του ΚΚΡΟ.

Σημαντική η συνεισφορά των Συναντήσεων των ΚΚ

Ενα πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει από τη νέα αυτή εμπειρία συμμετοχής στις εργασίες του «στρογγυλού τραπεζιού» του ΚΚΡΟ, είναι πως παραμένει ουσιαστική η σημασία των διεθνών Συναντήσεων των ΚΚ, κάτι που φάνηκε στην τελευταία δραστηριότητα, στην οποία συμμετείχαν και δυνάμεις, που απροκάλυπτα διακηρύσσουν τη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, όπως το κόμμα «Αριστερά» της Γερμανίας. Δεν υπάρχει κανένα νόημα συζήτησης, πολύ περισσότερο διερεύνησης κοινού τόπου με τέτοιες δυνάμεις που επιδιώκουν την ενσωμάτωση του κομμουνιστικού κι εργατικού κινήματος στο σύστημα. Αντίθετα, απαιτείται από τα κομμουνιστικά κόμματα που δεν έχουν εγκαταλείψει τις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού, η όξυνση της αντιπαράθεσης και της πολεμικής με αυτές τις δυνάμεις, που στο όνομα της «αριστεράς» επιδιώκουν τον εγκλωβισμό των εργατικών λαϊκών μαζών σε «συνταγές» που αποτελούν «γιατροσόφια» για τις βαριές «ασθένειες» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που βιώνουμε.

Να γιατί το ΚΚΕ επιμένει πως οι Διεθνείς Συναντήσεις των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων, που ξεκίνησαν από την Αθήνα πριν 15 χρόνια, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, πρέπει να διατηρηθούν ως συναντήσεις των κομμουνιστών κι όχι γενικά των «αριστερών» δυνάμεων.

Διαπάλη στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος

Ενα δεύτερο συμπέρασμα, που μπορεί να βγει από τις εργασίες και του τελευταίου «στρογγυλού τραπεζιού», είναι πως στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος συνεχίζεται η ιδεολογική, πολιτική κι οργανωτική κρίση, που έχει οδηγήσει πολλά ΚΚ σε «μετάλλαξη», σε παραίτηση από τις αρχές, την ιδεολογία μας, τα σύμβολά μας. Αλλωστε, πρόσφατα στο συνέδριό του το Γαλλικό ΚΚ, που, εδώ και χρόνια βρίσκεται στη γραμμή της μετάλλαξης και της λεγόμενης «ενότητας της αριστεράς», παραιτήθηκε και από το σφυροδρέπανο. Εννοείται πως τέτοιου είδους «ΚΚ», που έχουν απολέσει επί της ουσίας το χαρακτήρα τους δεν μπορούν να συμβάλουν στον προβληματισμό για τις αιτίες της ανατροπής και το ζήτημα της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής οικοδόμησης, αφού είναι «φορείς» αστικών αντιλήψεων μέσα στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Από τη μεριά του ΚΚΕ, τονίσαμε στο «στρογγυλό τραπέζι» πως, μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ και στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, το ΚΚΕ παρά τις δυσκολίες, «διατήρησε την κομμουνιστική του ταυτότητα: την πίστη του στη μαρξιστικό - λενινιστική κοσμοθεωρία και στην αναγκαιότητα της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, υπερασπίστηκε το σφυροδρέπανο και τα άλλα ιστορικά του σύμβολα και ταυτόχρονα ξεκίνησε μια πολύχρονη ερευνητική και εσωκομματική δουλειά για τις αιτίες που οδήγησαν στην ήττα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ. Μέσα από αυτήν τη δουλειά, που αποκρυσταλλώθηκε στην Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του Κόμματός μας, το Κόμμα μας εμπλούτισε και την αντίληψή του για το σοσιαλισμό. Εμπλουτισμός, που με τη σειρά του εκφράζεται στο νέο σχέδιο Προγράμματος του Κόμματός μας, που θα απασχολήσει σε έναν περίπου μήνα το 19ο Συνέδριό μας».

Υπεράσπιση ή απόρριψη του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε;

Σημειώσαμε πως «σήμερα είμαστε "ένα βήμα" μπρος, σε σχέση με τους επαναστάτες πριν τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Κι αυτό γιατί υπάρχει σήμερα η τεράστια εμπειρία, θετική κι αρνητική, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Σοβιετική Ενωση, στην Ανατολική Ευρώπη και σε άλλες χώρες. Το ΚΚΕ, σε αντίθεση με τις δυνάμεις του λεγόμενου "Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς" (ΚΕΑ), υπερασπίζεται την τεράστια συνεισφορά της Σοβιετικής Ενωσης, των άλλων σοσιαλιστικών χωρών στην πρόοδο συνολικά της ανθρωπότητας. Ο σοσιαλισμός που υπήρξε στον 20ό αιώνα μπόρεσε να ικανοποιήσει σημαντικές λαϊκές ανάγκες, που ο καπιταλισμός όχι μόνον δεν μπορεί, αλλά και δε θέλει να ικανοποιήσει.

Αυτή η εμπειρία, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα, όχι τυχαία, συγκεντρώνει τη λυσσασμένη επίθεση των αστικών πολιτικών δυνάμεων, της ΕΕ, των ΗΠΑ, αλλά και οπορτουνιστικών δυνάμεων, με "κοινό παρονομαστή" την επίθεση στο πρόσωπο του Ιωσήφ Στάλιν, που ήταν επικεφαλής του ΚΚ και του σοβιετικού κράτους, όταν τέθηκαν οι βάσεις του σοσιαλισμού. Το Κόμμα μας εκτιμά πως αυτή η σοσιαλιστική, σοβιετική εμπειρία πρέπει να μελετηθεί και να αξιοποιηθεί, στο ζήτημα του πώς θα πρέπει να είναι ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιζόμαστε!»

Αναφερόμενοι στις εκτιμήσεις του ΚΚΕ σημειώσαμε πως: «Η ανατροπή του σοσιαλισμού συνέβηκε γιατί σε συνθήκες επιθετικότητας των δυνάμεων του καπιταλισμού, παραβιάστηκαν βασικοί νόμοι της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όπως ήταν η αντικατάσταση της δικτατορίας του προλεταριάτου από το λεγόμενο "παλλαϊκό κράτος" και η ενίσχυση των εμπορευματο-χρηματικών σχέσεων τις δεκαετίες μετά το '50».

Επανάσταση ή μεταρρύθμιση;

Στο «στρογγυλό τραπέζι», αναπόφευκτα, προέκυψε το ζήτημα, πώς θα κατακτήσουμε το σοσιαλισμό. Κι εδώ οι απαντήσεις των κομμάτων χωρίστηκαν στα δύο, αφού προέκυψε, επί της ουσίας, το ζήτημα επανάσταση ή μεταρρύθμιση;

Από τη μεριά μας, τονίσαμε πως «το ΚΚΕ έχει καταλήξει πως ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιζόμαστε δεν μπορεί να προκύψει με τον αστικό κοινοβουλευτισμό, μέσα από "αριστερές - πατριωτικές κυβερνήσεις", που διαχειριζόμενες τον καπιταλισμό, θα προωθήσουν τη "σταδιακή" διόρθωση, "εκδημοκρατισμό", "εξανθρωπισμό" του καπιταλισμού, χωρίς σοσιαλιστική επανάσταση, χωρίς την καταστροφή των αστικών κρατικών δομών, χωρίς την οικοδόμηση νέων, λαϊκών οργάνων εξουσίας».

Για τις αρχές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης

Στη διάρκεια του «στρογγυλού τραπεζιού» υπήρξαν τοποθετήσεις, που, επί της ουσίας, αμφισβητούσαν τις αρχές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, πότε στο όνομα των λεγόμενων «εθνικών ιδιαιτεροτήτων» και πότε στην ανάγκη «ανανέωσης» του σοσιαλισμού.

Σημειώσαμε πως για το ΚΚΕ «η σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι μια ενιαία διαδικασία, η οποία ξεκινά με την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη. Το κόμμα μας έχει διαφορετική αντίληψη από εκείνα τα κόμματα, που στο όνομα των "εθνικών ιδιαιτεροτήτων" ή του "σοσιαλισμού του 21ου αιώνα" παραιτούνται από θεμελιακά γνωρίσματα της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας. Κατά την εκτίμησή μας ο σοσιαλισμός ως πρώτη βαθμίδα του κομμουνιστικού κοινωνικό-οικονομικού σχηματισμού δεν είναι αυτόνομος σχηματισμός, είναι ο ανώριμος κομμουνισμός. Ισχύει ο βασικός νόμος του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής: Σχεδιασμένη παραγωγή για τη διευρυμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών».

Αναφερθήκαμε στα βασικά χαρακτηριστικά της σοσιαλιστικής κοινωνίας: Την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, τον εργατικό - λαϊκό έλεγχο, περιγράφοντας την αντίληψη του ΚΚΕ για τη σοσιαλιστική Ελλάδα, όπως αυτή παρουσιάζεται στις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος και κλείσαμε την παρέμβασή μας ως εξής:

«Οι κομμουνιστές της Ελλάδας κρατάμε στην καρδιά μας ζωντανό το μαζικό ηρωισμό των προλεταρίων, που εφόρμησαν στα "Χειμερινά Ανάκτορα", των κομμουνιστών και κομσομόλων, που, μέσα σε πρωτόγνωρες ιστορικές συνθήκες, συνέτριψαν την αντεπανάσταση και έθεσαν τις βάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, των κόκκινων στρατιωτών, που συνέτριψαν τις ναζιστικές ορδές! Οι θυσίες και οι αγώνες τους δεν πήγαν χαμένοι. Τροφοδοτούν και εμψυχώνουν τους κομμουνιστές όπου Γης, όλες τις δυνάμεις που πασχίζουν για την επαναστατική ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος».

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, όπως είναι γνωστό, το ΚΚΕ υποστηρίζει ανοιχτά την αναγκαιότητα του κομμουνιστικού πόλου ανάμεσα σε Κομμουνιστικά Κόμματα, που προσεγγίζουν στις ιδεολογικές και πολιτικές τους απόψεις, που υπερασπίζονται το μαρξισμό - λενινισμό και την προσφορά του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, καθώς και την αναγκαιότητα της πάλης για το σοσιαλισμό. Ενα πρώτο βήμα είναι το περιοδικό «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση» (ΔΚΕ) που εκφράζει την αναγκαιότητα συνεργασίας ανάμεσα σε θεωρητικά και πολιτικά περιοδικά Κομμουνιστικών Κομμάτων που έχουν κοινές θέσεις για μια σειρά θεμελιώδη θεωρητικά και ιδεολογικά ζητήματα.

Του Ελισαίου ΒΑΓΕΝΑ*
*Ο Ε. Βαγενάς είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων 

Δεν είναι λάθος επειδή είναι ανήθικη, είναι ανήθικη επειδή είναι λάθος

ΕΥΓΟΝΙΚΗ

Δεν είναι λάθος επειδή είναι ανήθικη, είναι ανήθικη επειδή είναι λάθος

Υπό άλλες συνθήκες δεν υπήρχε περίπτωση να σχολιαστεί, να αντικρουστεί ή να δοθεί σημασία σε κάτι τόσο χονδροειδές, ανεκπαίδευτο και χρησιμοποιώντας την έκφραση του W. Pauli «ούτε καν λάθος». Ομως, μιας και τα πρόσφατα γεγονότα απέδειξαν πως κάποια πράγματα που θεωρούνταν αυτονόητα χρειάζονται περαιτέρω εξήγηση και πως πλατιά στρώματα του κόσμου εθελοτυφλούν μπροστά στα προφανή, πρέπει κάποιες έννοιες που για τόσα χρόνια και μετά από επίπονη επιστημονική και φιλοσοφική έρευνα είχαν εξαλειφθεί να ξανά-αποδομηθούν. Μια τέτοια έννοια/θεωρία είναι της Ευγονικής (Eugenics).

Η καρδιά της ευγονικής βασίζεται, κατά τους εμπνευστές της, στη θεωρία της εξέλιξης μέσω φυσικής επιλογής. Σύμφωνα με αυτήν τη σκοπιά (θα δούμε παρακάτω με πόσο παρανοημένο και διαστρεβλωμένο τρόπο προσεγγίζεται η εξελικτική θεωρία), αποτρέποντας σε «ακατάλληλα» άτομα να αναπαραχθούν, επιτυγχάνεται μια εξέλιξη στο είδος (συνήθως αναφέρονται σε φυλή). Ετσι, αποσοβίζοντας επιληπτικούς, πνευματικά υστερούντες, παρανοϊκούς και αλκοολικούς από το να κάνουν παιδιά, εξαλείφονται στο μέλλον οι μάστιγες που ταλανίζουν τη φυλή. Το κράτος ελαφρύνεται οικονομικά από την πρόληψη και την περίθαλψη και όσοι μπορέσουν να επιβιώσουν, περνώντας από τη «λυδία λίθο» κάποιων προτύπων που ορίζει ένας πεφωτισμένος αρχηγός, επιτροπή ή συμβούλιο, τους επιτρέπεται να αναπαραχθούν και να γεμίσουν τον κόσμο με τα «ευγενή» τους γονίδια.

«Μερικοί άνθρωποι είναι γεννημένοι για να είναι βάρος στους υπόλοιπους», «Μαθαίνοντας για την κληρονομικότητα μπορείς να διορθώσεις αυτές τις καταστάσεις»... κ.α. ( ο πίνακας αυτός αναφέρει συγκεκριμένα ποσά αμερικανών πολιτών ότι πάνε για τη φροντίδα ανθρώπων με κακή κληρονομικότητα, παράφρωνες, διανοητικά καθυστεριμένους, εγκληματίες και και άλλους ελλατωματικούς). Από την Αμερικάνικη προπαγάνδα υπερ της ευγονικής

Η ευγονική, όπως ορίστηκε το 1904 από τον Francis Galton, είναι η «επιστήμη που έχει σαν αντικείμενο όλες τις επιρροές που βελτιώνουν τα εκ γενετής χαρίσματα μιας φυλής»¹. Η θεωρία αυτή χρησιμοποιήθηκε στα προπολεμικά χρόνια και στο βωμό της θυσιάστηκε πλήθος ανθρώπων που οι κοινωνικές δομές της εποχής θεωρούσαν ακατάλληλους για αναπαραγωγή. Στα εμβρυικά της βήματα, στη Μεγάλη Βρετανία η ευγονική υποστηρίχθηκε προπολεμικά εκτός από τους συντηρητικούς όπως ο W. Churchill , και από «φιλελεύθερης» σκέψης άτομα όπως ο J. Maynard Keynes, ο πατέρας της οικονομικής θεωρίας του κεϊνσιανισμού που προβάλλεται εκτενώς τα τελευταία χρόνια. Το πρόγραμμα όμως ποτέ δε νομιμοποιήθηκε στα μάτια της βρετανικής κοινωνίας και οι μόνες στειρώσεις ατόμων με νοητικά προβλήματα έγιναν κρυφά, πίσω από τις πύλες ιδρυμάτων που υποστήριζαν τις θεωρίες του Galton.

Το πρόβλημα άρχισε να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις όμως στις ΗΠΑ, όπου εκτενέστατα προγράμματα στειρώσεων, ευθανασίας (εκτελέσεων σε θαλάμους αερίων) και απομονώσεις «ακατάλληλων» ατόμων λάμβαναν χώρα με τακτική και συστηματική δράση. Ακατάλληλα άτομα κρίνονταν, εκτός των άλλων, φορείς των ακόλουθων ασθενειών και «ασθενειών»: IQ κάτω του 70, κλινική κατάθλιψη, επιληψία, διπολική διαταραχή, ανηθικότητα, επιθετική συμπεριφορά, γυναικεία σεξουαλική διέγερση, πολυτεκνία (3,406 γυναίκες ινδιάνικης προέλευσης στειρώθηκαν προκείμενου να λυθεί το πρόβλημα του υπερπληθυσμού από κατώτερες φυλές) κ.ά. Το 1927 μια δημοσκόπηση του περιοδικού Fortune έδειχνε τα εξής τρομαχτικά αποτελέσματα, καθρεφτίζοντας το πνεύμα που κυριαρχούσε στην κοινωνία την παρούσα στιγμή: Δύο στους τρεις αναγνώστες υποστήριζαν τα προγράμματα στείρωσης των «πνευματικά ακατάλληλων» και 63% τη στείρωση των εγκληματιών (όλων των βαθμίδων συμπεριλαμβανομένων και πολιτικών εγκληματιών). Στον απόηχο αυτής της τρέλας που κράτησε μέχρι και τις αρχές του Β' Παγκοσμίου (με περιπτώσεις σαν της Β. Καρολίνας που διήρκεσε μέχρι το 1977) στειρώθηκαν πάνω από 60.000 άτομα με άγνωστο τον αριθμό των «ευθανασιών». Το πρόγραμμα ευγονικής των ΗΠΑ επικαλέστηκαν και οι σφαγείς της ναζιστικής Γερμανίας στις Δίκες της Νυρεμβέργης, προκειμένου να απολογηθούν για το δικό τους πρόγραμμα ευγονικής υπό τον Josef Mengele και τον Karl Brandt. (Μια ενδεικτική βιβλιογραφία για το θέμα αυτό: S. Rose, R.G. Lewontin and L. Kamin, «Not in our Genes: Biology, Ideology and Human Nature», Penguin Books, 1984, D. J Kevles, «Eugenics in the United States and Britain: A Comparative Analysis. Humanities Working Paper», California Institute of Technology, 1979).

Η καρδιά της ευγονικής βασίζεται, κατά τους εμπνευστές της, στη θεωρία της εξέλιξης μέσω φυσικής επιλογής. Σύμφωνα με αυτήν τη σκοπιά, αποτρέποντας σε «ακατάλληλα» άτομα να αναπαραχθούν, επιτυγχάνεται μια εξέλιξη στο είδος. Ετσι αποσοβίζοντας επιληπτικούς, πνευματικά υστερούντες, παρανοϊκούς και αλκοολικούς από το να κάνουν παιδιά, εξαλείφονται στο μέλλον οι μάστιγες που ταλανίζουν τη φυλή

Στην περίπτωση της ναζιστικής Γερμανίας, η θηριωδία της ευγονικής κόστισε επισήμως τη ζωή 70.273 ανθρώπων, με εκτίμηση ότι οι πραγματικοί αριθμοί ξεπερνάνε τις 200.000 (μεταξύ αυτών 5.000 παιδιών), μέσω του προγράμματος Aktion T4 που οργανώθηκε από τον προσωπικό γιατρό του Χίτλερ, Karl Brandt, με επικεφαλής τον Phillip Boulcher. Εκτός των θανάτων καταγράφηκαν και πάνω από 400.000 αναγκαστικές στειρώσεις «ακαταλλήλων» μεταξύ του 1934 και 1937, συμπεριλαμβανομένων σε αυτές και 4.000 περιπτώσεων τυφλότητας και κωφότητας. Αυτή η αποτελεσματικότητα των γερμανικών αρχών εξέπληξε ακόμα και τους Αμερικανούς ευγονιστές με τη διάσημη παρατήρηση ότι «οι Γερμανοί μάς κερδίζουν στο ίδιο μας το παιχνίδι»². Εκτενέστερες αναφορές στα προγράμματα και τη φιλοσοφία της ευγονικής της ναζιστικής Γερμανίας υπάρχουν διάσπαρτες στη βιβλιογραφία και δεν υπάρχει χώρος στο παρόν κείμενο για ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της ανθρώπινης φρικαλεότητας. Προστίθεται μόνο ότι οι τρεις χώρες που ανεφέρθησαν δεν ήταν οι μόνες σε αυτήν την ιστορική περίοδο που προέβησαν σε προγράμματα ευγονικής. Tα παραδείγματα τα ακολούθησαν οι Γαλλία, Εσθονία, Δανία, Ισλανδία, Νορβηγία και Ελβετία με πρωταθλήτρια την ανεπτυγμένη και «παραδειγματική» Σουηδία όπου από το 1934 μέχρι και το 1975 επεβλήθησαν πάνω από 62.000 άτομα σε υποχρεωτική στείρωση³κάνοντας τη Σουηδία τη δεύτερη χώρα σε αριθμό υποχρεωτικών στειρώσεων σε προγράμματα ευγονικής μετά τη ναζιστική Γερμανία.

«Κακά γονίδια μπαίνουν στο χωριό»: Μια γυναίκα με νόθο παιδί μπαίνει στο χωριό, τέσσερις γενιές μετά μια απόγονος παντρεύεται έναν αλκοολικό και κάνουν πέντε παιδιά, δύο εκ των οποίων είναι κωφά, ενώ ένας άλλος απόγονος μπαίνει στη φυλακή, 1936

Μετά από αυτήν τη σύντομη ιστορική αναδρομή στην ιστορία της ευγονικής γίνεται το πέρασμα στην αποδόμηση των επιστημονικοφανών επιχειρημάτων για τη χρησιμοποίησή της. Δε θα σχολιαστούν ούτε θα αναφερθούν τα προβλήματα ηθικής που εμπεριέχονται σε αυτή τη θεωρία, αλλά θα γίνει στόχευση στην επιστημονική και αποδεδειγμένη πλέον απομόνωσή της. Ετσι, καθαρά με βάση βιολογικά κριτήρια θα αποδομηθούν οι αρχές μιας θεωρίας που μέχρι πρόσφατα είχε περιθωριοποιηθεί, εν γένει, από την ανάπτυξη της μοριακής βιολογίας και της θεωρίας της εξέλιξης μέσω φυσικής επιλογής (παρά όσα λέγονται ότι η ευγονική είναι απόγονος της δεύτερης, οι δυο είναι αντικρουόμενες θεωρίες) Ετσι, θα φανεί ότι η ευγονική δεν είναι λάθος επειδή είναι ανήθικη, είναι ανήθικη ακριβώς επειδή είναι λάθος.

Από την πλευρά της ευγονικής, θα χρησιμοποιηθεί το κείμενο που αναδημοσιεύεται στη σελίδα της Πράσινης Πτέρυγας της Χρυσής Αυγής που αποτελεί την αιχμή του δόρατος για την αναβίωση αυτής της ξεπερασμένης και λανθασμένης ιδέας στην Ελλάδα. Το κείμενο «Βιοπολιτική και Γενετική»⁴ φέρει την υπογραφή ενός Jacqes Bauge-Prevost (N.M.D.)*

Περί λευκής φυλής

Η λευκή φυλή όφειλε το προβάδισμά της στην υπεροχή της και την ανωτερότητα της ευφυΐας της. Jacqes Bauge-Prevost (N.M.D.)

Στιγμιότυπο απο διαμαρτυρία ενάντια στην υποχρεωτική στείρωση, ΗΠΑ 1971

Ο όρος λευκή φυλή, ως μη επιστημονικά δόκιμος, αποτυγχάνει να προβλέψει στο δοκιμαστικό σωλήνα την εθνικότητα ενός ατόμου. Με περιορισμένες μόνο πιθανότητες μπορεί να εικάσει και να χαρακτηρίσει την προγονική του προέλευση. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, με τις σύγχρονες μοριακές μεθόδους μπορούν να εντοπιστούν κάποιες μεταλλάξεις στο γονότυπο ενός ανθρώπου επιτρέποντας μια γενική και ομιχλώδη παρακολούθηση της διασποράς τους στον πληθυσμό κάθε γεωγραφικής περιοχής. Μιλώντας με ποσοστά και λαμβάνοντας υπ' όψιν την επιμιξία (ακόμα και σε φυλετικά ομόλογα άτομα) που έχει επέλθει μέσα σε βάθος έστω και 5 γενεών είναι πρακτικά αδύνατο να υπολογιστεί με την καθαρότητα που χρειάζεται νομικά, ηθικά αλλά πάνω από όλα πρακτικά μια τέτοια κατηγοριοποίηση, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε θανατικές ποινές και καταδίκες.

Για να κατανοηθεί αυτή η θέση θα παρουσιαστεί σαν παράδειγμα ένα στιχάκι: «ΑΡΝΑΚΙ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΥ». Αν θέλουμε να αναπαραγάγουμε αυτό το στιχάκι θα πρέπει κάπου να το αντιγράψουμε. Ομως οι συνθήκες της αντιγραφής και η φύση των αντιγραφέων αφήνουν χώρο για λάθη (μεταλλάξεις). Η πρόταση και αυτή η ορθογραφία θα λειτουργήσουν σαν μήτρα για την αναπαραγωγή της ίδιας από δυο αντιγραφείς. Βάζοντας λοιπόν, τους δύο γραφείς να το αντιγράψουν, ο ένας μπορεί να κάνει λάθος και να αποδώσει το κείμενο ως «ΑΡΝΑΚΙ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΦΥ». Οταν κληθούν άλλοι γραφιάδες να το αναπαραγάγουν από αυτήν την πηγή δεν το αναγνωρίζουν και επιστρέφουν στην αρχική.... Αυτή η μετάλλαξη δεν έβγαζε νόημα και αχρηστοποιήθηκε ... πέθανε... Αν όμως η μετάλλαξη ή το λάθος δεν επηρεάζει την προσφώνηση της πρότασης αυτή κρατιέται «ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΥ». Ετσι, στις επόμενες γενιές έχουμε έναν αυξανόμενο αριθμό και των δύο εκδοχών, καμία δεν πεθαίνει (...ακόμα). Αυτό είναι που δημιουργεί την πολυμορφία σε ένα είδος (π.χ. Ζιζέλ vs Μέρκελ). Σε βάθος χρόνου περνάνε και άλλες μεταλλάξεις π.χ. «ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΙ» ή «ΑΡΝΑΚΙ ΑΣΠΡΟ ΚΕ ΠΑΧΥ». Μπορεί έτσι με σχετική ακρίβεια να βρεθεί η προέλευση ενός «λάθους» και να προβλεφθεί από ποια γενιά κατάγεται. Φανταζόμαστε λοιπόν ότι μετά από εκατοντάδες μεταγραφές το «ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΩ ΚΑΙ ΠΑΧΟΙ» επειδή έχει το Η στο ΑΡΝΑΚΗ, πρέπει να προήλθε από το κείμενο εκείνο ή από το γραφέα που έκανε το πρώτο εκείνο λάθος. Με αυτήν τη βάση μπορούμε να υποθέσουμε από πού προήλθε μια μετάλλαξη και το ρυθμό διασποράς της.

Μέχρι στιγμής όλα είναι απλά και αυτή μόνο η παρατήρηση μπορεί να εξηγεί την καταγωγή διάφορων γονότυπων, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο ευθύγραμμα για τον εξής λόγο: Δεν έχουμε μόνο ένα γονέα έχουμε δύο και αυτοί άλλους δύο και καθένας από αυτούς άλλους δύο. Ετσι σε βάθος 10 γενεών (περίπου λίγο πριν την επανάσταση του 1821) ο κάθε άνθρωπος έχει τον εκπληκτικό αριθμό των 1.024 προγόνων, ατόμων που και αυτοί είχαν δυο γονείς. Ετσι στις αρχές του 19ου αιώνα ο αριθμός των συμμέτοχων στη διαμόρφωση του γονότυπου του καθενός φτάνει στους 2.048(!). Αυτό συνεπάγεται ότι ο καθένας έχει συσσωρεύσει μέσα του πλειάδα από αυτές τις μεταλλάξεις και όχι μόνο αυτό. Εστω και αν στην εξέταση μιτοχονδριακού DNA ή Υ-χρωμοσώματος (που κληρονομούνται απευθείας από μάνα σε κόρη και από πάτερα σε γιο αντίστοιχα), τυγχάνει να φανεί υποσαχάρια προέλευση μιας περιοχής του γονότυπου, αυτό είναι ενδεικτικό μόνο ως προς το ότι 1 από τους 2.048 προγόνους είχε κληρονομήσει αυτήν τη μετάλλαξη. Ετσι, στην «εμφάνιση» ο κάτοχος του «υποσαχάριου» τμήματος του DNA μπορεί να είναι ξανθός με γαλανά μάτια και ο κάτοχος ενός «ευρωπαϊκού» τμήματος να είναι Εσκιμώος. Προσοχή πρέπει να δοθεί στο ότι οι προελεύσεις των μεταλλάξεων έχουν γεωγραφικούς προσδιορισμούς ολόκληρων ηπείρων και ότι στα πλαίσια χωρών (π.χ. Ελλάδα - Αλβανία) δεν έχουν απολύτως καμία υπόσταση. Εχοντας ανιχνεύσει την πορεία ενός από τους χιλιάδες προγόνους κάθε ανθρώπου μένει να κοιτάξουμε ανά δυάδες λοιπόν και τους υπόλοιπους 2.047 προγόνους που έχτισαν τον γονότυπο του κάθε ατόμου.

Αν ο ένας από τους δύο γονιούς έχει τη μετάλλαξη «ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΙ» και ο άλλος «ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΗ» ο απόγονος συνθέτει τη δική του πρόταση, επιλέγοντας κάθε στοιχείο από έναν από τους δύο γονείς όταν κληθεί να αρχίσει να αντιγράφει (στη φύση αυτό γίνεται τυχαία). Ετσι έχουμε Α (όποιο Α και να πάρει από τους γονείς παραμένει Α) Ρ (το ίδιο) Ν (το ίδιο) κ.ο.κ. μέχρι να φτάσουμε στο επίμαχο σημείο: ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧ (εδώ λαμβάνει είτε το Ι είτε το Η, εν προκειμένω επιλέγει το Η) οπότε το ΠΑΧΙ σαν μετάλλαξη χάθηκε (στο παράδειγμά μας γιατί η γενετική είναι λιγάκι πιο πολύπλοκη) για πάντα από αυτόν και τους απογόνους του. Τώρα, όμως, καλούμαστε να αναρωτηθούμε: Ο φίλος μας με το ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΙ με ποιον έχει μεγαλύτερη συγγένεια, με τον αδερφό του που έχει το ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΗ ή με τον πέμπτο εξάδελφό του που έχει το ΑΡΝΑΚΗ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΙ;

Ετσι, ανάμεσα σε συγγενείς ανθρώπους μπορούμε να βρούμε τεράστιες διαφορές, όπως και ομοιότητες με φαινομενικά ασυγγενή άτομα. Πάνω σε αυτήν τη γραμμή και με την υποστήριξη των πειραματικών δεδομένων μπορούμε να μιλάμε για ένα φάσμα διαφορετικότητας και όχι καθαρής φυλής. Τεράστιος όγκος δεδομένων υποστηρίζει το εξής παράδοξο (παράδοξο για τον φίλο μας Jacqes Bauge-Prevost N.M.D.): Κοιτώντας την γενετική διαφοροποίηση μεταλλάξεων σε πρωτεΐνες του αίματος, στην πλειοψηφία αυτών, 84% των διαφορών βρέθηκαν ανάμεσα σε έναν πληθυσμό, 8,3% σε διαφορετικούς πληθυσμούς της ίδιας «φυλής» και μόνο 6,3% ανάμεσα στις διαφορετικές «φυλές»⁵. Συνέπεια: Υπάρχει μεγαλύτερη γενετική διαφορά ανάμεσα σε δύο καυκάσιους ή δύο πυγμαίους από τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε καυκάσιους και πυγμαίους σαν σύνολα. Κοινώς, η έννοια φυλή δεν έχει καμιά βιολογική ή βιοχημική υπόσταση.

Περί εξέλιξης και φυσικής επιλογής

Η φυσική επιλογή, η στείρωσις και η ευθανασία είναι ορθές εφ' όσον συνδυάζουν σοβαρές νομικές εγγυήσεις, υπεύθυνο ιατρικό έλεγχο και βιολογικώς ηθική βάση. Dr. Jacqes Bauge - Prevost (N.M.D.)

Παραθέτουμε σαν διόρθωση στον συγγραφέα ότι όταν ελέγχεται η φυσική επιλογή από ανθρώπινες δραστηριότητες και με ανθρώπινα κριτήρια (όπως η σταδιακή μετατροπή του λύκου σε κανίς) ονομάζεται τεχνητή επιλογή. Προφανώς, η ευθανασία (σε περιπτώσεις τερματικών ασθενειών και με τη συγκατάθεση και προτροπή του ασθενούς) στα πλαίσια μιας κοινωνίας θα πρέπει να συζητηθεί, αλλά αυτό είναι ηθικό και όχι επιστημονικό θέμα. Αυτό όμως που παραμένει επιστημονικό θέμα είναι η εξέλιξη μιας φυλής, ή, εν απουσία τέτοιου όρου, της ανθρωπότητας μέσω αυτών των μεθόδων.

Βασική αρχή της εξέλιξης από φυσική επιλογή είναι ότι κάποιες τυχαίες μεταλλάξεις στο DNA ενός οργανισμού μπορούν να του δώσουν κάποια χαρακτηριστικά που να τον βοηθήσουν σε μια μετέπειτα κατάσταση εξελικτικής πίεσης. Ετσι, για παράδειγμα, ήταν μια τυχαία μετάλλαξη που οδήγησε στην τριχοφυία των θηλαστικών και μια άλλη ανεξάρτητη που οδήγησε στη δημιουργία πούπουλων στα πτηνά. Αυτές οι μεταλλάξεις οδήγησαν στα συγκεκριμένα άτομα του είδους που τις φέραν να έχουν ένα πλεονέκτημα, σε σχέση με τα υπόλοιπα, ως προς τον τρόπο που ρύθμιζαν τη θερμοκρασία του σώματός τους. Ετσι, όταν το κάθε είδος ξεχωριστά αντιμετώπιζε μία εξελικτική πίεση όπου ήταν απαραίτητη αυτή η ιδιότητα (π.χ. μια αλλαγή του κλίματος) επέζησαν τα άτομα που μπορούσαν μέσω των τριχών ή των φτερών να αντιμετωπίσουν την καινούργια αυτή κατάσταση και να περάσουν τα γονίδια που ήταν υπεύθυνα γι' αυτό στους απόγονους τους. Ετσι, σήμερα, η τριχοφυία είναι βασικό χαρακτηριστικό όλων των επίγειων θηλαστικών και τα φτερά όλων των πτηνών μιας και το καθένα ξεχωριστά είναι απόγονος της συγκεκριμένης ομάδας που επέζησε. Πολύ αργότερα και μέσω κάποιων περαιτέρω μεταλλάξεων, κάποια πτηνά βρήκαν μια επιπλέον χρήση για τα φτερά τους που είναι η πτήση.

Είναι φανερό, λόγω του τυχαίου παράγοντα στον οποίο βασίζονται οι μεταλλάξεις, καθώς και την αδυναμία να προβλεφθούν οι εξελικτικές πιέσεις, ότι η εξελικτική θεωρία δεν μπορεί να προβλέψει μηχανιστικά το μέλλον, μπορεί όμως να αναφερθεί και να εξηγήσει το παρελθόν. Το παραπάνω υποδεικνύει ότι για να είναι ζωντανοί όλοι οι οργανισμοί γύρω μας, αυτήν τη χρονική στιγμή, έχουν πάνω τους τις απαραίτητες μεταλλάξεις (και σαν συνέπεια αυτών τα χαρακτηριστικά) που τους έχουν επιτρέψει να επιβιώσουν στις παλαιότερες συνθήκες. Σαν συνέπεια ότι οι άνθρωποι όσο και να το παινευόμαστε δεν είμαστε πιο εξελιγμένοι από τα δελφίνια, τους πιθήκους, τις μπανάνες, ακόμα και από το βακτήριο Β. Fragillis που κατοικεί μέσα στο παχύ έντερο του Jacqes Bauge - Prevost (N.M.D.). Ολοι οι οργανισμοί που ζουν σήμερα, ή ταυτόχρονα σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή, είναι εξίσου εξελιγμένοι. Δεν ευσταθεί η μέτρηση της εξελικτικής ικανότητας ενός ζωντανού οργανισμού.

Ενα φαινόμενο που ασκεί εξελικτική πίεση είναι πολλές φορές τυχαίο, π.χ. ο κομήτης που εξαφάνισε τους επί 65.000.000 χρόνια κυρίαρχους της Γης, δεινόσαυρους, επιτρέποντας σε μικρά ανυποψίαστα θηλαστικά να μπορέσουν να κατοικήσουν στη Γη και ένα εξ αυτών να πάει και στο φεγγάρι***. Επιπρόσθετα, το παλαιοντολογικό αρχείο είναι γεμάτο από παραδείγματα γρήγορων, δυνατών και αναπτυγμένων κυνηγών που λόγω της αποτελεσματικότητάς τους κατάφεραν να εξολοθρεύσουν τις πηγές τροφίμων τους και οδηγήθηκαν σε εξαφάνιση, όπως ο Dinictis, ένα αιλουροειδές της Β. Αμερικής που κυνηγούσε (μάλλον υπερβολικά καλά) πριν από 35 εκατομμύρια χρόνια. Δεν υπάρχει «εξελικτόμετρο» για παράλληλους οργανισμούς. Ετσι και σε ανθρώπινο πλαίσιο ένα άτομο που φαίνεται να υστερεί σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό μπορεί να φανεί σωτήριο για τη συνέχιση αυτού. Το στίγμα της μεσογειακής αναιμίας, καθώς και η ασθένεια, είναι ευρέως διαδεδομένη γύρω από τη Μεσόγειο. Αυτό είναι αποτέλεσμα της υπεροχής των ατόμων με το στίγμα στην άμυνα από το πλασμώδιο (P. falcifarum) που προκαλεί την ελονοσία. Ενας άκομψος αλλά αποτελεσματικός μηχανισμός άμυνας. Κανείς δεν είπε ότι η εξέλιξη είναι κομψή.

Τα κληρονομικώς βεβαρημένα άτομα όπως οι παρανοϊκοί, οι πνευματικώς καθυστερημένοι, οι σχιζοφρενείς, οι επιληπτικοί, οι φορείς μεταλλαχθέντων γονιδίων, οι αθεράπευτοι αλκοολικοί, οι προχωρημένοι τοξικομανείς και άλλοι, θα πρέπει να υποβάλλονται σε στείρωση. Jacqes Bauge-Prevost (N.M.D.)

Στην περίπτωση του μελανώματος υπάρχει μια τρομερή αντιστοίχηση με το φαινότυπο του ατόμου και τις πιθανότητες εκδήλωσής του σε αυτό. Είναι ο ρυθμός παραγωγής μελανίνης από τα μελανοκύτταρα της επιδερμίδας. Στο 80% των Ευρωπαίων μέσω και της μετάλλαξης Α326G στο γονίδιο KITLG δεν επιτρέπεται στα μελανοκύτταρά τους να επιβιώσουν και να κατανεμηθούν επαρκώς. Ας υποθέσουμε ότι αποφασιζόταν από κάποιο πεφωτισμένο άτομο ή επιτροπή ότι το μελάνωμα σαν μορφή καρκίνου είναι μάστιγα για όλη την κοινωνία (οικονομικά, συναισθηματικά κ.τ.λ.) και για να το προλάβουμε ώστε να απαλλαχτούμε από αυτό, θα έπρεπε να εξαλείψουμε τους επιρρεπείς και τους καρκινοπαθείς από την κοινωνία και τον πληθυσμό. Ευθανασία λοιπόν και στείρωση σε ολόκληρη τη «λευκή φυλή»: Είναι κατώτερη και δεν μπορεί να αυτοπροστατευθεί. Αυτό για κάποιον που τύγχανε μαύρος ρατσιστής ίσως δεν θα ήταν κακό, αλλά, και εδώ υπάρχει ένα θέμα.... Η «μαύρη φυλή» δεν μπορεί αποτελεσματικά να συνθέσει Βιταμίνη D σε κλίματα που στερούνται τον ήλιο ...άρα έχοντας σφάξει και αφανίσει την «λευκή φυλή» για να εξαλείψουμε το μίασμα του μελανώματος που έχει λάβει μορφές επιδημίας θα έπρεπε να δημιουργούμε μια ανθρωπότητα με επιρρέπεια στην οστεομαλακία (σε άλλου είδους μαλακίες είναι καταδικασμένη ήδη), στον ραχιτισμό και στο θάνατο. Υπάρχει κάποιος λόγος που ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός από τον άλλον και αυτό δεν είναι ζήτημα φυλής όπως είδαμε, είναι ζήτημα εξέλιξης, και ποιας εξέλιξης; αυτής που ο φίλος μας χρησιμοποιεί απαίδευτα σαν μπούσουλα και σαν χαπάκι. Ομως η εξέλιξη βασίζεται στη διαφορετικότητα. Η φυσική επιλογή και μέσω αυτής η ζωή είναι ανύπαρκτη χωρίς τη διαφορετικότητα μεταξύ ατόμων, πληθυσμών, ζώων, βακτηρίων.

Ο συγγραφέας του άρθρου όμως συνεχίζει ακάθεκτος και μας παροτρύνει να στειρώσουμε μια ευρεία γκάμα ασθενειών και «ασθενειών» για την προώθηση του είδους. Αλλωστε, κάποια ζώα σαν τις μέλισσες εξολοθρεύουν τα μολυσμένα μέλη μιας κυψέλης. Θα ήταν μια ορθή παρατήρηση όμως ότι δεν είμαστε μέλισσες, μπαμπουίνοι ή κόνδορες. Είμαστε άνθρωποι και σαν αυτό, το κατά τα άλλα παράδοξο είδος, έχουμε ανακαλύψει μια πολύ όμορφη ιδέα που λέγεται Ιατρική (όχι την εναλλακτική που σπούδασε ο Jacqes Bauge-Prevost, N.M.D., την κανονική ιατρική επιστήμη).

Μέσω της ψυχιατρικής και ψυχολογίας πολλές ασθένειες του μυαλού μπορούν να αντιμετωπιστούν και μέσω καθορισμένων προγραμμάτων άλλες μπορούν να διαχειριστούν. Με βάση την προγενετική μελέτη πολλές γονιδιακές ασθένειες εντοπίζονται και σε κάποιες περιπτώσεις προλαμβάνεται μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Τα προγράμματα προγενετικής μελέτης έχουν συμβάλει στον περιορισμό ασθενειών όπως οι προεκλαμψία, μεσογειακή αναιμία, Tay-Sachs, δρεπανοκυτταρική αναιμία κ.ά. Το πρόβλημα εντοπίζεται όταν τα άτομα που πάσχουν ή τεκνοποιούν δεν έχουν πρόσβαση σε αυτές τις υπηρεσίες λόγω κόστους. Ισως θα ήταν καλύτερα πριν βγει το νυστέρι και αρχίσουν να τέμνονται σπερματικοί πόροι, ή να ποτίζονται ορμόνες στους φορείς, ώστε να στειρωθούν χημικά, να μπορεί να δημιουργηθεί ένα πραγματικά προνοιακό σύστημα Υγείας και κάλυψης. Αλλά μάλλον αυτό είναι κομμουνισμός και θεωρείται και αυτό εκτελέσιμο αδίκημα.

Γελοιωδέστερος στόχος από όλους που ανέφερε ο συγγραφέας του κειμένου είναι η υποχρεωτική στείρωση των αλκοολικών και των ναρκομανών. Πρόσφατες μελέτες έχουν εντοπίσει ένα μεγάλο αριθμό γονιδίων που συμβάλλουν στον εθισμό, αλλά ο εθισμός είναι τόσο πλατιά έννοια που συμπεριλαμβάνει, εκτός των τοξικών ουσιών και τη σοκολάτα, και την τηλεόραση και το διάβασμα. Επιπλέον, ο αριθμός και η σημαντικότητα των γονιδίων αυτών είναι τόσο μεγάλος που εκτιμάται ότι οι πιθανότητες κάποιος να μη φέρει τουλάχιστον ένα από αυτά είναι μικρότερες του 0.1% και αυτό το κομμάτι του πληθυσμού συνήθως βασανίζεται από περιορισμένη έκκριση ντοπαμίνης, πρόδρομο στάδιο στην κατάθλιψη.

Εξολοθρεύοντας, έστω, ένα μέρος των «γενετικά προγραμματισμένων» τοξικομανών δε χτυπάει το πρόβλημα της εξάρτησης σε ουσίες, ουσιαστικά το αναπαράγει. Τα ψυχοσωματικά αίτια του εθισμού είναι εξίσου σημαντικά όσο τα γονιδιακά. Ετσι, λέγοντας σε κάποιον ότι είναι ασφαλής λόγω γονιδιώματος από τον εθισμό, οι πιθανότητες είναι ότι θα δοκιμάσει και θα συνεχίσει τη χρήση πιο εύκολα, καταλήγοντας στον ίδιο τον εθισμό που προσπαθούσαμε να αποφύγουμε. Επιπλέον, ακόμα και αν οι χρήστες αυτοί δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, δεν θα υπάρχουν άλλοι κατά τα άλλα υγιείς, που όταν οι συνθήκες της διαβίωσής τους και το περιβάλλον τους τούς ωθεί θα στρέφονται στις ουσίες για διέξοδο/αναψυχή; Μακάρι να ήταν τόσο απλό το ζήτημα, αλλά ο αρθρογράφος μας δείχνει ότι επιδεικτικά αγνοεί τα μονοπάτια που οδηγούν στον εθισμό. Στα πόσα ποτάκια κάποιος θεωρείται αλκοολικός και κατά συνέπεια πρέπει να στειρωθεί;

Η επιληψία και οι επιληπτικές κρίσεις, πλέον στον 21ο αιώνα, μετριάζονται ή ελέγχονται ολοκληρωτικά, σε αυτούς που μπορούν να πληρώσουν για φάρμακα και γιατρό. Επίσης, το 26% των ανθρώπων που διαγιγνώσκονται με επιληψία πάσχει από κάποια άλλη ασθένεια ή απλά φέρει μη διαχειρίσιμο ψυχολογικό φόρτο6. Και επειδή ο πειρασμός είναι πολύ μεγάλος θα δοθεί και ένα ηθικό επιχείρημα. Αγαπητέ «δόκτορα», μόλις θεώρησες υπάνθρωπους, ευνούχισες και μάλλον κατά τη δική σου λογική δεν επέτρεψες στα γονίδια των εξής να προωθηθούν: Ντοστογιέφσκι, Γκέρσουιν, Τσαϊκόφσκι, Νόμπελ κ.ά. Μην ξεχνάμε και για τους Ελληνόφωνες υποστηρικτές ότι επίσης μέσω αυτής της θέσης κόβονται τα μπαλάκια των: Μ. Αλεξάνδρου, Σωκράτη, Πυθαγόρα και Αριστοτέλη. Ας μάθουμε και λίγο ιστορία πέρα από τα πολεμικά έπη, καμιά φορά δε βλάπτει.

Ας σταθούμε λίγο όμως στη φράση «φορείς μεταλλαχθέντων γονιδίων». Με αυτό, ο αρθρογράφος μάλλον εννοεί και απαιτεί να εξολοθρευτεί ολόκληρος ο ανθρώπινος πληθυσμός, τα ζώα, τα φυτά, οι μύκητες, τα βακτηρία, τα αρχαία (κατηγορία μονοκύτταρων οργανισμών) και ό,τι γενικά έχει μέσα του DNA που αποκλίνει του DΝΑ που έφερε μέσα του το πρωταρχικό βακτήριο που έζησε πριν περίπου τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια ...«μεταλλαχθέν» γονίδιο, ή γονίδια, είναι αυτά που συνθέτουν τον άνθρωπο, τον ξεχωρίζουν από τα άλλα είδη, είναι αυτά που δίνουν γαλάζιο ή καστανό, ή μαύρο χρώμα στα μάτια, ξανθά ή σκούρα μαλλιά, μεγάλα χείλη, μικρά χείλη και επιπλέον, «μεταλλαχθέν» γονίδιο είναι και οι υπότυποι του CCR5 που δίνουν ανοσία σε κάποια άτομα στον ιό HIV. Ολα τα γονίδια που έχει πάνω του ο Jacqes Bauge-Prevost (N.M.D.), καθώς και όλοι μας, είναι «μεταλλαχθέντα».

Ενα τεράστιο αντεπιχείρημα εμφανίζεται μπροστά μας. Ο Jacqes Bauge-Prevost (N.M.D.) μην έχοντας καμία ιδέα από βιολογία μιλάει για αυτήν, μην μπορώντας να βρει τις αντιφάσεις της πρότασής του και επιμένει σε αυτήν, γεγονός που τον καθιστά πνευματικώς καθυστερημένο. Θα τον καλούσα, λοιπόν, με όλη μου την καρδιά, όπως και τους συναγωνιστές του στη Χρυσή Αυγή, που άνετα θα μπορούσε οποιοσδήποτε ψυχίατρος να τους διαγνώσει, βάσει της κοσμοθεωρίας τους, σαν ψυχωτικούς, παρανοϊκούς και εν γένει προβληματικούς, αφού πιστεύουν ότι είναι καλό για την εξέλιξη του είδους να αυτοευνουχιστούν, ή μάλλον καλύτερα να αυτοκτονήσουν, έτσι δε θα ταλανίζουν τα αυτιά των υπολοίπων με φαιδρότητες μέχρι να πεθάνουν.

Συμπερασματικά, ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν αντιβαίνει μόνο στους κανόνες μιας βιώσιμης κοινωνίας και πληθυσμού, αντιπαρέρχεται και καταστρατηγεί την ίδια αρχή που σφετερίζεται: Την ίδια την εξέλιξη. Πολλά από αυτά, τα σαθρά επιχειρήματα, θα τα βρούμε μπροστά μας. Ηδη η θανατική ποινή έχει αρχίσει να ξανασυζητάται. Εννοιες που πολλοί δεχόμασταν σαν αυταπόδεικτες και αυτονόητες είναι καιρός να τις υπερασπιστούμε ξανά. Η εποχή της λογικής, αν αυτή ήρθε ποτέ, έχει τελειώσει. Το μάθημα που όλοι μας πήραμε τον Ιούνιο του 2012 είναι ότι βρισκόμαστε μακριά από τη ριζοσπαστικοποίηση του ίδιου μας του πνεύματος. Αλλά οι λαοί είναι που ρυθμίζουν την ιστορία είτε αυτοί επιλέγουν να ξεχάσουν σωστές θεωρίες είτε να τις ξαναθυμηθούν. Στην υπενθύμιση στοχεύει και αυτό το κείμενο γιατί έρχονται μέρες λησμονιάς.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

*Του οποίου την έρευνα χρηματοδοτούσε και το Ινστιτούτο Rockefeller με βάση τις ΗΠΑ.⁷

** NMD: Doctor of Naturopathic Medicine, «μορφωτικός τίτλος», που απονέμεται χωρίς κανενός είδους επίσημης εκπαίδευσης στα πλαίσια της εναλλακτικής ιατρικής και φυσιοπάθειας - τα συμπεράσματα μόνοι σας.

*** Παρεμπιπτόντως, δεν είμαστε το πρώτο είδος που το κατέκτησε. Το πρώτο ήταν σίγουρα κάποιο βακτήριο που εκτοξεύθηκε από τη Γη μετά από κάποια πρόσκρουση μετεωρίτη.

ΠΗΓΕΣ:

EUGENICS: ITS DEFINITION, SCOPE, AND AIMS. Francis Galton THE AMERICAN JOURNAL OF SOCIOLOGY Volume X; July, 1904; Number 1).

Selgelid, Michael J. (2000). «Neugenics?». Monash Bioethics Review 19 (4): 9-33.

Steriliseringsfr?gan i Sverige 1935 - 1975, SOU 2000:20

http://oikologiko.blogspot.gr/2007/05/h.html

Lewontin, R. C. (1974). The genetic basis of evolutionary change. New York: Columbia University Press

Did all those famous people really have epilepsy?». Epilepsy & Behavior 6 (2): 115-39.

(Eugenics and the Nazis -- the California connection Edwin Black, San francisco chronicle 9/11/2003)

Μ. ΦΩΤΕΙΝΟΣ
Βιολόγος