Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου και η φιλολογία για το ρόλο της ξενικής επέμβασης στην ελληνική επανάσταση

Κατιούσα

Κοδριγκτώνος, Δεριγνύ, Χέιδεν, πλατεία Ναυαρίνου: Ακόμα κι αν κάποιος δεν έχει ταξιδέψει στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, ίσως έχει ακούσει αυτά τα εκ πρώτης όψεως “απρόσμενα” οδωνύμια. Όλα σχετίζονται με τη διασημότερη ναυμαχία της Ελληνικής Επανάστασης που πραγματοποιήθηκε σαν σήμερα το 1827, μεταξύ των στόλων Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας εναντίον του τουρκο-αιγυπτιακού στόλου στον όρμο του Ναυαρίνου. Η επέμβαση αυτή των μεγάλων δυνάμεων ήρθε σε ένα σημείο καμπής του επαναστατικού αγώνα, όταν η εισβολή του Ιμπραήμ πασά στην Πελοπόννησο από το 1825 φαινόταν να έχει καταστείλει στρατιωτικά το γεωγραφικό επίκεντρο της επανάστασης.
Σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο όμως η κατάσταση δε βρισκόταν στο ίδιο τέλμα. Κάθε άλλο, καθώς τον Απρίλη του 1827 η Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας είχε εκλέξει τον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας. Η ιδιότητα του Ιωάννη Καποδίστρια ως ΥΠΕΞ του τσάρου είχε θορυβήσει τους Αγγλογάλλους που τον θεωρούσαν όργανο για την εδραίωση της ρωσικής επιρροής στο “σκιώδες” ελληνικό κράτος.
Η κινητικότητα που σημειώθηκε λοιπόν τους επόμενους μήνες ήταν αξιοσημείωτη, καταλήγοντας στην υπογραφή της Συνθήκης του Λονδίνου, μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας στις 6 Ιούλη 1827, όπου προβλεπόταν αυτόνομο ελληνικό κράτος υπό την επικυριαρχία του σουλτάνου, καθώς και απόσυρση του τουρκοαιγυπτιακού στρατού και στόλου. Η ελληνική πλευρά έκανε ασμένως δεκτή την πρόταση, παρότι δεν ανταποκρινόταν πλήρως στις επιδιώξεις της για ανεξαρτησία, σε αντίθεση με την οθωμανική, με τον Ιμπραήμ κυρίαρχο σε όλη σχεδόν την Πελοπόννησο να περιμένει οδηγίες από την Αίγυπτο και την Υψηλή Πύλη, με το στόλο του να παραμένει στην Πύλο. Ο Ιμπραήμ είχε δεσμευτεί να μην εξέλθει από εκεί ως την άφιξη των διαταγών.
Ωστόσο, μετά από ένα ναυτικό επεισόδιο στην περιοχή της σημερινής Ιτάς το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, ο Ιμπραή, αποφάσισε να εκδικηθεί για την καταστροφή τουρκοαλγερινών πλοίων, στρεφόμενος κατά του βρετανικού στόλου. Ο αρχηγός του, ναύαρχος Κόδριγκτον, ανέκοψε την τουρκοαιγυπτιακή μοίρα, ωστόσο ο Αιγύπτιος πασάς προέβη σε πολιτική καμένης γης στην Πελοπόννησο, όπου απλώθηκε λιμός. Μετά από αναφορά του πλοιάρχου Χάμιλτον συνοδεία Ρώσου αξιωματικού για την κατάσταση στην ξηρά, οι ναύαρχοι έστειλαν επιστολή στον Ιμπραήμ, ο οποίος δεν εμφανιζόταν.
Με απόφαση των συμμάχων, η οποία συνοψίζεται στην προτροπή του Στράτφορντ Κάνιγκ -πρέσβη της Βρετανίας στην Κωνσταντινούπολη- στον Κόδριγκτον: “Αν δεν εισακουσθεί ο λόγος σας, μεταχειριστείτε τα πυροβόλα”, δόθηκε τελεσίγραφο στον Ιμπραήμ να αποπλεύσει ή να υπάρξει επίθεση. Πρώτοι άνοιξαν πυρ οι Αιγύπτιοι, σκοτώνοντας αξιωματικό βρετανικής λέμβου. Μετά από σποραδικές αψιμαχίες, ο Ιμπραήμ βασιζόμενος στην αριθμητική υπεροχή και την παρουσία φρουρίων με πολυβόλα στη στεριά, έκρινε πως μπορούσε να ξεκινήσει γενικευμένη επίθεση.
Η ναυμαχία ήταν πολύ σκληρή, οδηγώντας ως το απόγευμα σε εξόντωση ή παράδοσο σχεδόν του συνόλου του τουρκοαιγυπτιακού στόλου, που μετρούσε 1000 νεκρούς έναντι 654 των συμμάχων. Ανάμεσα στους τραυματίες βρέθηκε ο ίδιος ο Κόδριγκτον και ο γιος του.
Ενώ στη Γαλλία η είδηση της νίκης έγινε δεκτή με ενθουσιασμό, η αγγλική πλευρά έκρινε πως η έκταση της καταστροφής του αντιπάλου είχε υπερβεί τα εσκαμμένα, χαρακτηρίζοντας τη ναυμαχία, “ατυχές συμβάν” που δρούσε προς όφελος της ρωσικής επέκτασης στο Μεσόγειο.
Για τους επαναστατημένους Έλληνες η νίκη ήταν πραγματικό φιλί της ζωής, ανατρέποντας άρδην τους συντριπτικούς σε βάρος τους στρατιωτικούς συσχετισμούς. Οι επεμβάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων συνεχίστηκαν, με το ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828-1829 και την “Εκστρατεία του Μοριά” από τους Γάλλους, συμβάλλοντας επίσης στην επιτυχία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Έκτοτε, οι εν λόγω επεμβάσεις, με προεξάρχουσα φυσικά τη ναυαμαχία του Ναυαρίνου, προκάλεσαν παθιασμένες συζητήσεις για το αν η ελληνική ανεξαρτησία ήταν καρπός ξένης επέμβασης, άποψη που προβάλλεται είτε από όσους αμφισβητούν τη συμβολή του ξεσηκωμού στο γεγονός, είτε από όσους υποστηρίζουν τη θεωρία περί διαχρονικής υποτέλειας και εξάρτησης της Ελλάδας από ισχυρές χώρες του εξωτερικού.
Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί πειστικά ότι η εξέλιξη της επανάστασης θα ήταν πολύ δυσμενέστερη χωρίς την παρουσία του συμμαχικού στόλου. Από την άλλ, ο πολεμικός αγώνας των Ελλήνων που είχε προηγηθεί, έχοντας ξεκινήσει σε μια εποχή φαινομενικά καταθλιπτικού συσχετισμού δυνάμεων στη βαθιά αντιδραστική Ευρώπη της παλινόρθωσης, ήταν αυτός ακριβώς που ανάγκασε τις αρχικά διστακτικές ως απορριπτικές Μ. Δυνάμεις να επαναχαράξουν την πολιτική τους, στα πλαίσια των δικών τους ανταγωνισμών και επιμέρους συμφερόντων, με τρόπο που τελικά απέβη επωφελής για την υπόθεσή του – περιορισμένου έστω εδαφικά σε πρώτη φάση –  σχηματισμού του πρώτου ελληνικού κράτους της νεότερης ιστορίας.

Μπούλκες – Οι πρώτοι πολιτικοί πρόσφυγες

Κατιούσα

Η πολύμορφη και πολύμοχθη δραστηριότητα των Μπουλκιωτών, ιδιαίτερα στην κρίσιμη φάση μέχρι τη γενίκευση του ένοπλου αγώνα, διεξαγόταν σε πολύ δύσκολες και εξαιρετικά περίπλοκες συνθήκες. Χαρακτηριστικό της κατάστασης στην Ελλάδα ήταν η στρατηγική της αστικής τάξης να τσακίσει το ΚΚΕ και το ΕΑΜικό κίνημα με την αιματηρή τρομοκρατία, διατηρώντας ταυτόχρονα τους κοινοβουλευτικούς τύπους. Η αστική τάξη δεν είχε μπορέσει ως τότε να διαμορφώσει υπέρ της το συσχετισμό δυνάμεων που χρειαζόταν για την καπιταλιστική ανασυγκρότηση, παρά την ΕΑΜική ήττα το Δεκέμβρη, τη Συμφωνία της Βάρκιζας και το όργιοδιώξεων που είχε εξαπολύσει, το οποίο συνοδευόταν και με διακηρύξεις περί αμνηστίας, λήθης και συμφιλίωσης.
Έτσι, από τη μια κορύφωνε τους μηχανισμούς καταστολής, φτάνοντας το 1946 στο Γ΄ Ψήφισμα. Ταυτόχρονα, λίγο καιρό πριν απ’ αυτό οργάνωσε τις εκλογές βίας και νοθείας του 1946, ενώ μετά από αυτό το επίσης νόθο δημοψήφισμα για την επιστροφή του βασιλιά Γεωργίου Β΄.
Τα παραπάνω συνδέονταν άμεσα με την παρέμβαση της Αγγλίας, που διατηρούσε στην Ελλάδα ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις, και λίγο καιρό αργότερα των ΗΠΑ, που επίσης συνέδραμαν το αστικό κράτος οικονομικάπολιτικά-στρατιωτικά. (βλέπε σχέδιο Μάρσαλ και Δόγμα Τρούμαν).
Όσον αφορά το ΚΚΕ, συνέχιζε ως το τέλος του 1946 ν’ αντιμετωπίζει τον ένοπλο αγώνα ως μέσο πίεσης για δημοκρατικές εξελίξεις, παρά το γεγονός ότι είχε βγει από τη φάση της Μαζικής Λαϊκής Αυτοάμυνας, παρότι απείχε από τις εκλογές του 1946, αλλά και παρότι είχε προχωρήσει στη συγκρότηση του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, με πυρήνα του αρχικά τις Ομάδες Δημοκρατικών Ένοπλων Καταδιωκόμενων. Από το Φλεβάρη 1947, άλλαξε αυτή η πολιτική και επίσημα γενικεύτηκε από το Σεπτέμβρη του 1947.
Οι παραπάνω εξελίξεις είχαν την επίδρασή τους στην κοινωνία του Μπούλκες.
Το διάστημα που έγινε η μετακίνηση, όπως και αργότερα, το φλέγον ζήτημα ήταν η Συμφωνία της Βάρκιζας, η οποία βρήκε αντίθετο μεγάλο τμήμα ΕΛΑΣιτών και ΕΑΜιτών. Με τις σχετικές συζητήσεις και τις διαφωνίες συνυπήρχε ο προβληματισμός για το τι μέλλει γενέσθαι. Αναφέρεται αντίδραση, από το Τέτοβο ακόμα, που φαίνεται ότι πήρε ορισμένη μαζική διάσταση, ενώ χαρακτηρίστηκε ως «… μια οργανωμένη φραξιονιστική οχλοκρατική εκδήλωση στην οποία παρέσυραν όχι μικρό αριθμό ακατατόπιστων συντρόφων μας». Σημειώνεται, ότι τότε έφυγαν από το Τέτοβο ο Γιώργης Χουλιάρας και άλλοι μαυροσκούφηδες του Άρη. Επίσης, από το Κουμάνοβο έφυγε ο Γ. Γεωργιάδης με δύο άλλους. Όλοι συνελήφθησαν από τις γιουγκοσλαβικές αρχές, που τους έφεραν πίσω στο Τέτοβο. Αντιδράσεις υπήρξαν ακόμα και από άλλους καπετάνιους του ΕΛΑΣ, όπως για παράδειγμα το Σμόλικα, το Χείμαρρο, τον Καραντάου, το Μαύρο.
Πολιτικές διαφωνίες εκφράζονταν και για την αποχή από τις εκλογές, για την οποία το ΚΚΕ δεν είχε συμφωνήσει με τη σύσταση του ΚΚ (Μπ.) να συμμετάσχει σε αυτές. Από άλλους εκφράζονταν διαφωνίες για την καθυστέρηση στη γενίκευση της ένοπλης πάλης. Έπαιξαν ρόλο, αρνητικό βέβαια, και οι απόψεις στελεχών των ΚΚ Αλβανίας και Γιουγκοσλαβίας, ότι η ηγεσία του ΚΚΕ είχε προδώσει το λαϊκό αγώνα την Κατοχή, όπως επίσης διαδόσεις ότι στο ΠΓ υπήρχαν άνθρωποι ανίκανοι ή και κάποιοι ύποπτοι.
Το Μπούλκες, δεν μπορούσε παρά να γίνει στόχος των μυστικών υπηρεσιών σειράς καπιταλιστικών κρατών (Μ. Βρετανίας, ΗΠΑ, Ελλάδας κ.ά.). Οι μηχανισμοί τους στη Γιουγκοσλαβία (Πρεσβείες κ.α.) υποκίνησαν ορισμένους σε λιποταξία, ενώ από το τέλος του 1946 ενεργοποιήθηκε και η Ειδική Εξεταστική Επιτροπή του ΟΗΕ για τα Βαλκάνια.
Την Άνοιξη του 1947, η Επιτροπή αυτή επρόκειτο να επισκεφθεί το Μπούλκες, με στόχο βέβαια να «αποδείξει» ότι ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν
«ξενοκίνητος». Από τον Γιάννη Ιωαννίδη δόθηκαν οδηγίες για την αντιμετώπιση της κατάστασης:
«1) Αμέσως, χωρίς καμιά χρονοτριβή να δυναμώσει η ΥΤΟ (σ.σ.: Υπηρεσία Τάξης Ομάδας). Μέρα νύχτα να είναι πιασμένα όλα τα πόστα και
μέσα στο χωριό και απ’ έξω. Αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσετε για τη δουλειά αυτή και 100 και 200 ανθρώπους, να το κάνετε χωρίς δισταγμό. 2) Ειδική παρακολούθηση πρέπει να γίνεται όλων των υπόπτων που θεωρούνται σαν πιο επικίνδυνοι.3) Να περιοριστούν, (…) οι άδειες, τα ταξίδια και οι εν γένει κίνηση απ’ το χωριό προς τα έξω. 4)Το ζήτημα της επαγρύπνησης για την προφύλαξη της Ομάδας (…) να μπεί στις Κόβες (…) 5) Κάθε μέρα θα στέλνετε περιπολίες στα διάφορα χωριά που είναι τριγύρω στο Μπούλκες (…) Οι περιπολίες αυτές θα κρατηθούν απολύτως μυστικές. (…) 6) Ανάλογα μέτρα πρέπει να παρθούν και στο Νόβι-Σαντ. Και τώρα σχετικά μ’ αυτούς που τόσκασαν απ’ το χωριό και το Νόβι- Σάντ. (…) που κατά τη γνώμη σου θα κατευθυνθούν στο μέγαρο της Πρεσβείας. Εγώ δεν είμαι βέβαιος πως εκεί θα
πάνε. Το πιο σίγουρο είναι ότι η Πρεσβεία και η Ιντ. Σέρβις έχει πολλά άλλα στέκια όπου κατευθύνονται οι άνθρωποί τους και αυτοί που παρασέρνουν». Για τη λήψη μέτρων προφύλαξης ήταν φυσικό να ενδιαφέρονται πρωταρχικά από την πλευρά τους οι γιουγκοσλαβικές αρχές, αφού το Μπούλκες αξιοποιούνταν ως εφαλτήριο των ιμπεριαλιστικών υπηρεσιών για επεμβάσεις και μηχανορραφίες.
Στο «Σχέδιο αντιμετώπισης της ερευνητικής επιτροπής», που συζήτησε το γραφείο της Κομματικής Επιτροπής Μπούλκες (18 Μάρτη 1947),
αναφέρονταν ονομαστικά εννιά πρώην Μπουλκιώτες προβοκάτορες που είχαν δώσει καταθέσεις στην Επιτροπή του ΟΗΕ μαζί με άλλους 27, τα ονόματα των οποίων η Κομματική Επιτροπή δεν είχε πληροφορηθεί. Ας μη διαφεύγει ότι από το Μπούλκες ήρθε στην Ελλάδα ο Χρήστος Βλάχος, ο δολοφόνος του Γιάννη Ζεύγου.
Το Κομματικό Γραφείο εκτιμούσε βέβαια ότι δεν υπερέβαιναν τους 200 «όλοι αυτοί που ενδεχόμενο να μας κάνουν ζημιά…», αλλά συνυπολόγιζε ότι, εκτός από τους παραπάνω, υπήρχαν και οι τίμιοι απλοί άνθρωποι, τους οποίους μπορούσαν να παγιδεύσουν στην κατάθεση οι ξεσκολισμένοι διπλωμάτες της Επιτροπής του ΟΗΕ και γι’ αυτό πήρε μέτρα προετοιμασίας τους. Σύμφωνα με την εισήγηση του Μπάστη, στις επιδιώξεις της Επιτροπής του ΟΗΕ ήταν η συγκέντρωση «στοιχείων» (δηλαδή ψευδών καταθέσεων πρακτόρων Μπουλκιωτών άγνωστων στην Κομματική Επιτροπή ή άλλων που είχαν λυγίσει), για να στηρίξει κατηγορίες ότι: «το Μπούλκες ήταν κέντρο εγκληματιών της Ελλάδας που με βίαια μέσα κρατούν τους «αθώους» και μαζί τους έφεραν «ομήρους». (…) 5. Ότι το Μπούλκες ήταν κέντρο της κίνησης για αυτονόμηση της Μακεδονίας».
Ακόμα, στο Σχέδιο τονιζόταν ότι «έγινε προσπάθεια για να μην αποδειχθεί η λειτουργία στρατιωτικής σχολής» στο Μπούλκες, όπως και για την απόκρυψη κάθε στοιχείου που αποδείκνυε τις αποστολές Μπουλκιωτών στην Ελλάδα.
Υπονομευτική δράση στο Μπούλκες υπήρξε και από την πλευρά των Γιουγκοσλάβων, βέβαια από άλλη αφετηρία, δηλαδή από εκείνη που
αφορούσε το «Μακεδονικό Ζήτημα». Το σημειώνουμε δίχως να μας διαφεύγει το γεγονός, ότι η Γιουγκοσλαβία ήταν το κράτος που πρόσφερε τη μεγαλύτερη βοήθεια στο ΔΣΕ, σε συνεννόηση φυσικά με το ΚΚ Μπολσεβίκων.
Τα μέτρα που έπαιρνε η Κομματική Επιτροπή ήταν αναγκαία. Το πρόβλημα ήταν, ότι μέσα σε αυτό το κλίμα, έφτασε στο αποκορύφωμα η
καχυποψία. «Πίσω από το φραξιονισμό κρύβεται πάντα ο ταξικός εχθρός», τόνιζε στην Α΄ Συνδιάσκεψη ο γραμματέας της ΚΟ Μπούλκες Μιχάλης Πεχτασίδης. Έγραψε σχετικά ο Περικλής Καλοδίκης:
«Υπήρχαν εχθρικά στοιχεία που έπρεπε να καταπολεμήσουμε; Ασφαλώς υπήρχαν. Αλλά διαλέξαμε το χειρότερο δρόμο για να το πολεμήσουμε, πανικοβληθήκαμε, πάθαμε χαφιεδοφοβία».
Επακόλουθο ήταν να συρρικνωθεί η συλλογικότητα στη λήψη των αποφάσεων. Ταυτόχρονα, με τη συγκέντρωση στο ίδιο πρόσωπο των
ιδιοτήτων του γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης και του προέδρου της κοινότητας, η Κομματική Οργάνωση στην πράξη υποκαταστάθηκε από το κοινοτικό συμβούλιο, κυρίως από τον πρόεδρο της Κοινότητας. Ο ίδιος, ανέλαβε και τη διεύθυνση της Υπηρεσίας Τάξης Ομάδας. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός μεταλλάχθηκε κάπως σαν έκδοση διαταγών του κομματικού οργάνου ή και του γραμματέα.
Ως επακόλουθο, διαδραματίστηκαν θλιβερά γεγονότα, όπως η εκτέλεση ακόμα και κάποιων κομμουνιστών στο Νησί του Δούναβη και η απέλαση στην Ελλάδα 96 κατοίκων του Μπούλκες, τον Απρίλη του 1946. Από αυτά τα γεγονότα ο μόνος ζημιωμένος ήταν το ΚΚΕ. Και όπως
έγραψε σε έκθεσή του ο Περικλής Καλοδίκης, «…μια τέτοια ενέργεια θα μπορούσαν να την κάνουν εχθροί του Κόμματος».
Στα τέλη Αυγούστου 1949, έφυγαν από το Μπούλκες 1.200 άτομα, που μεταφέρθηκαν στα σύνορα της Ουγγαρίας. Το πρώτο 15ήμερο του Σεπτέμβρη μετακινήθηκαν και οι υπόλοιποι στην Τσεχοσλοβακία, μέσω Ουγγαρίας, πλην 800 περίπου μελών της Κοινότητας, που θέλησαν να μείνουν στη Γιουγκοσλαβία.
Τον Απρίλη του 1951, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ εξέτασε την «υπόθεση Μπούλκες», με βάση την απόφαση της 3ης Συνδιάσκεψης (1950) και τη
συγκέντρωση εκθέσεων από επιτροπή που εξέλεξε η 3η Συνδιάσκεψη. Η απόφαση του ΠΓ εκτίμησε ότι, με πρωτεργάτη τη γιουγκοσλαβική
ηγεσία, το Μπούλκες μετατράπηκε «σε εστία συνωμοσίας κατά του ΚΚΕ, υπόσκαψης και χτυπήματός του απ’ τα μέσα (…) σε όργανο εφαρμογής της τιτικής, ενάντια στο ΚΚΕ, πολιτικής …». Πάντως, η απόφαση του ΠΓ κατέληγε, ότι έπρεπε να συνεχιστεί η μελέτη της υπόθεσης.
Τον Απρίλη 1964, η 7η Ολομέλεια της ΚΕ, πήρε άλλη απόφαση με την οποία, όπως όλες οι μετά το 1956 αποφάσεις, φόρτωνε κι εδώ τις βασικές ευθύνες στον Ν. Ζαχαριάδη και στο λεγόμενο «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς».
Σύντροφοι και φίλοι
Κρίνουμε την ιστορία του Μπούλκες με βάση τις συνθήκες που επικρατούσαν. Πρέπει να πάρουμε οπωσδήποτε υπόψη μας τις τότε συνθήκες και να μην κρίνουμε τα γεγονότα εκ του ασφαλούς ή παραγνωρίζοντας τη σκληρότητα της ταξικής πάλης, Ακόμα περισσότερο δεν παραγνωρίζουμε ότι στην τότε σύγκρουση το δίκιο βρισκόταν με το μέρος των αγωνιστών του Μπούλκες, του ΔΣΕ, του ΚΚΕ.
Αυτά είναι τα κύρια που κρατάμε, δίχως να θεωρούμε ότι όλα τα λάθη ήταν αναπόφευκτα. Κρατάμε ένα ακόμα βασικό δίδαγμα που επισημαίνεται σε μια σειρά τελευταίες συνεδριακές αποφάσεις του ΚΚΕ και σε άλλα ντοκουμέντα του: Την ανάγκη να επιδιώκεται η μεγαλύτερη δυνατή συλλογική λειτουργία των κομματικών οργάνων σε οποιεσδήποτε συνθήκες, να εκδηλώνεται στην πράξη η κριτική και η αυτοκριτική στάση των στελεχών του, έγκαιρη διόρθωση λαθών, η σεμνή και ανιδιοτελής προσφορά.
Η ταξική πάλη συνεχίζεται.

«Τίμο, σου υποσχέθηκα ότι κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θα τα λέμε…»

Κατιούσα

Στις 22 του Οκτώβρη 1938 γεννήθηκε ο αξέχαστος ηθοποιός Τίμος Περλέγκας. Έφυγε αναπάντεχα και πολύ νέος από τη ζωή, στις 19 του Απρίλη 1993.
Κομμουνιστής, μέλος του ΚΚΕ, ο Τίμος Περλέγκας ανήκει στους καλλιτέχνες που σύνδεσαν της τέχνη τους και τη ζωή τους με τους κοινωνικούς αγώνες· στρατεύτηκε στο πλευρό των εργαζομένων, των καταπιεσμένων και αδικημένων του τόπου του και του κόσμου ολόκληρου, αυτών που παράγουν και δημιουργούν τα πάντα και  τίποτα δεν είναι δικό τους.
Σε σύντομο βιογραφικό του σημείωμα στον Ριζοσπάστη, διαβάζουμε ότι «γεννήθηκε στην Πάτρα. Ήταν το έβδομο και τελευταίο παιδί της οικογένειας. Λόγω οικονομικής καταστροφής του εμπόρου πατέρα του, στα μαθητικά του χρόνια, τα καλοκαίρια δούλευε σε κεραμοποιείο, όπου του άρεσε να ζωγραφίζει διάφορα κεραμικά σκεύη. Η οικογένεια εγκαθίσταται στην Αθήνα, το 1956, προς βιοπορισμό των παιδιών. Την ίδια χρονιά, πεθαίνει ο πατέρας τους. Ο Τίμος κινδυνεύει από οξεία πνευμονία. Τον σώζει ένας κομμουνιστής γιατρός, ο οποίος τον μυεί στις αριστερές ιδέες, του δίνει λογοτεχνικά και άλλα βιβλία να διαβάζει και συζητά μαζί του γι’ αυτά. Δεκαοχτάχρονος, μετά την ανάρρωσή του, και για τρία – τέσσερα χρόνια, δουλεύει σαν εργάτης σε βιομηχανικά εργοστάσια.
Οι νεανικές του αναζητήσεις τον οδήγησαν, το 1961, σε δραματική σχολή. Πρώτος, μεγάλος δάσκαλός του ήταν ο Μάνος Κατράκης. Άλλος αγαπημένος δάσκαλός του και φίλος του εφ’ όρου ζωής ήταν ο Τίτος Βανδής. Σπουδαστής ακόμα, το 1962, παίζει στην «παρθενική» παράσταση του Σπύρου Ευαγγελάτου, με το έργο του Βερναρδάκη «Μαρία Δοξαπατρή» και στην πολιτικά αλληγορική ταινία του Νίκου Κούνδουρου «Το ποτάμι», όπου, με πρωταγωνιστή τον Τίτο Βανδή, υποδύεται έναν διωκόμενο νεαρό. Το φθινόπωρο του 1965, προσλαμβάνεται στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, όπου έπαιξε σημαντικούς ρόλους σε κλασικά έργα, μέχρι τα μέσα του 1967, οπότε λόγω χούντας απολύθηκε».
Μετά τη μεταπολίτευση εκλέχτηκε γραμματέας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ). Υπήρξε πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος Ακροάματος (ΠΟΘΑ). Επίσης ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αμαρουσίου.
Ξεχώρισε με τις ερμηνείες του στο θέατρο, στον κινηματογράφο και σε τηλεοπτικές σειρές.
Ήταν παντρεμένος με την κομμουνίστρια ηθοποιό, δημοσιογράφο-κριτικό θεάτρου Αριστούλα Ελληνούδη με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον –επίσης ηθοποιό– Γιάννο Περλέγκα.
«Τίμο, σου υποσχέθηκα ότι κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θα τα λέμε. Θέλω να σου πω ότι αυτές τις μέρες είμαι πολύ οργισμένος…» θα γράψει στον Ριζοσπάστη ο ηθοποιός και λογοτέχνης Βασίλης Κολοβός, αγαπημένος σύντροφος και φίλος του Τίμου Περλέγκα, σε επέτειο του άδικου χαμού του.
Γράφει ο Β. Κολοβός: «Ο Τίμος ήταν αγαπημένος άνθρωπος, ανοιχτός σε όλους και σε όλα σαν το πέλαγος. “Αόρατες” πλευρές στη ζωή του δεν είχε. Ήταν καλλιτέχνης, ήταν πατέρας, ήταν σύζυγος, ήταν αδελφός, ήταν κομμουνιστής, ήταν μαχόμενος συνδικαλιστής.
Ο πολύχρονος αγώνας του Τίμου στη ζωή και στη σκηνή, οι ελπίδες και τα οράματά του για έναν κόσμο ειρηνικό, σοσιαλιστικό, σε συνδυασμό με τα χαρίσματα του σεμνού, του ευαίσθητου ανθρώπου, που ήξερε ν’ απολαμβάνει τις μικροχαρές της ζωής, να γελάει πλατιά και ν’ αστειεύεται καλόκαρδα, έχουν χαράξει, στη μνήμη των δικών του, των φίλων, των συντρόφων, των συναδέλφων, το πορτρέτο του ανεξίτηλα.
Οι αναμνήσεις θα μας φέρνουν συχνά κοντά – κοντά.
Η πίστη του στον άνθρωπο, στα δικαιώματά του στην ευτυχία, στην εργασία, στον πολιτισμό, στη δική του κοινωνία, θα μας συντροφεύουν.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θέλω να τα λέμε…».

Βαφτίζουν πατριώτες και “εθνικούς ήρωες” τους δωσίλογους συνεργάτες των κατακτητών – Με αφορμή την εκδήλωση στον Κούκο

Κατιούσα

Η κατασκευασμένη ιστορία έχει μέσα στοιχεία διαστρέβλωσης και κατά επέκταση συκοφαντίας.
Η στηλίτευση της ΕΑΜΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ που ουσιαστικά εξέφραζε τον ανυπότακτο οργανωμένο λαό (1,5 εκ. μέλη σε διάφορες οργανώσεις του ΕΑΜ) απέναντι στην τριπλή κατοχή της χώρας μας από τους ναζί Γερμανούς και φασίστες Βούλγαρους, Ιταλούς, γίνεται από τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις της εκμετάλλευσης και καταπίεσης, που θεωρούν το λαό λάφυρό τους, που πρέπει να ζει με υποταγή και συμβιβασμό και μόνο να τους υπηρετεί.
Είναι εκείνες οι δυνάμεις (αστική τάξη, αστικά κόμματα) που λούφαξαν, απέδρασαν από την χώρα όταν αυτή σκλαβώθηκε, καταχτήθηκε, από τις ορδές των ναζί της Βερμαχτ, και όσοι έμειναν, συνεργαστήκαν ανοιχτά μαζί τους, τυραννώντας τον Ελληνικό λαό που έζησε χρόνια πείνας, εξαθλίωσης, φόβου, τρομοκρατίας, από την τριπλή κατοχή και τους ντόπιους συνεργάτες τους.
Η μόνη δύναμη που αντέδρασε άμεσα στην κατοχή της χώρας και κάλεσε σε οργανωμένη λαϊκή αντίσταση για την απελευθέρωση της, ήταν το ΕΑΜ και η ψυχή του, το ΚΚΕ.
Κάλεσμα που έκανε από τα μπουντρούμια και τις φυλακές, αφού η δικτατορία του Μεταξά με την κρατική βία και καταστολή είχε υπονομεύσει τη δράση του ΚΚΕ, όπου μετέπειτα τους παρέδωσε στους ναζί κατακτητές, αφού πρώτα οι κομμουνιστές ζήτησαν από τον Μεταξά να αφεθούν ελεύθεροι, και να πάνε στο μέτωπο της Αλβανίας να πολεμήσουν τον φασίστα Ιταλό εισβολέα, κάτι που δεν τους επετράπη.
Το κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ, πήρε την μεγάλη ευθύνη και έσωσε την τιμή και την αξιοπρέπεια του λαού μας, που σήκωσε το κεφάλι και οργάνωσε την μεγάλη Εθνική αντίσταση ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ.  Ανέδειξε το μεγαλείο του οργανωμένου λαού που όταν έχει σχέδιο και δικά του εργαλεία μπορεί να μεγαλουργήσει και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Αυτό είναι που φόβισε τις δυνάμεις της εκμετάλλευσης και καταπίεσης, βλέποντας αυτό το νέο έπος της λαϊκής αντίστασης, όχι μόνο να παίρνει σάρκα και οστά, αλλά να συνεπαίρνει μαζικά τον λαό, διώχνοντας από επάνω του τον φόβο και την μιζέρια.  Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις από την ασφάλεια της Αιγύπτου ήδη μελετούσαν και σχεδίαζαν μαζί με τους Άγγλους ιμπεριαλιστές πώς θα το υπονόμευαν ύπουλα.
Σε αυτές τις συνθήκες καταξιώθηκε το ΚΚΕ στα μάτια του λαού, όπου τα στελέχη και τα μέλη του ήταν η καρδιά, ο νους και ψυχή της Εθνικής αντίστασης, χωρίς να παραμερίζουμε και μικρότερες πολιτικές δυνάμεις σοσιαλδημοκρατικής κοπής και μικροαστικής προέλευσης όπως το Αγροτικό κόμμα, το Σοσιαλιστικό κόμμα και η Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας, πολιτικές δυνάμεις που συμφώνησαν σε επίπεδο αρχηγών, υπέγραψαν και συγκρότησαν το ΕΑΜ.
Το αντίβαρο που χρηματοδοτήθηκε και οργανώθηκε από τους Άγγλους ενάντια στο ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ, ήταν κυρίως η οργάνωση του ΕΔΕΣ με επικεφαλή τον Ναπολέοντα Ζέρβα. Ενθουσιασμένος από τις χιλιάδες λίρες που του έδιναν, έγινε ο προπομπός για να ευοδωθούν οι σχεδιασμοί των αστών και Άγγλων ιμπεριαλιστών, για να αποκοπεί η επιρροή του ΕΑΜ, του ΚΚΕ, που έδιναν καθημερινά την ζωή τους ανιδιοτελώς, στελέχη και μελή του, για την ελευθερία της πατρίδας από τους κατακτητές.
Έβλεπαν κυρίως μετά από την απελευθέρωση της χώρας από τους κατακτητές, πως θα αναχαίτιζαν την πολιτική του ΚΚΕ, πως θα απόκοβαν ανορθόδοξα την επιρροή και τους δεσμούς του με τον λαό, που ήταν δεσμοί θυσιών και αίματος, για ένα αύριο που ο λαός θα κάνει κουμάντο και θα ζει ειρηνικά και ευτυχισμένος, απολαμβάνοντας τους καρπούς του μόχθου και του ιδρώτα του. Σε αυτή την κατεύθυνση καλλιέργησαν τον αντικομουνισμό και στα χρόνια της Κατοχής.
Με ασύστολα ψέματα, συκοφαντίες και όχημα την “πτωματολογία”, κατηγορούσαν το ΕΑΜ, το ΚΚΕ, για εκτεταμένη βία σε όποιον δεν πίστευε στην πολιτική και ιδεολογία του ή όποιον δεν τους ακολουθούσε.  Επίσης το κατηγορούσαν περί ξενοκίνητου κόμματος, προδοτικού, που δρα αντεθνικά, που θέλει να αποκόψει την Μακεδονία, που δρα σας δορυφόρος της Μόσχας κ. α. Ουσιαστικά ετοίμαζαν το πολιτικοιδεολογικό περιτύλιγμα και να γίνει αποδεκτό αυτό σε λαϊκές τάξεις, κυρίως σε ανώριμες πολιτικά κοινωνικές ομάδες, προβοκάροντας, λοιδορώντας το ΚΚΕ, αφού δεν είχαν το ηθικά ανάστημα να το αντιμετωπίσουν στα ίσα, με καθαρές κουβέντες στην βάση της πολιτικής.
Σε αυτή την βάση συγκρότησαν και έδρασαν οι δοσιλογικές οργανώσεις, τα τάγματα ασφάλειας, οι λεγόμενοι Γερμανοτσολιάδες, αυτοί που συνεργάστηκαν με τους ναζί κατακτητές και είναι καταδικασμένοι στην μνήμη του λαού μας ως προδότες, ως καταδότες.
Είναι αυτοί που ξέπλυνε και αθώωσε η δήθεν κυβέρνηση της “εθνικής” ενότητας με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Στηρίχτηκαν σε αυτούς, για να προχωρήσουν όλοι οι ύπουλοι και σκοτεινοί σχεδιασμοί για την εξόντωση του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΚΚΕ, για το αιματοκύλισμα του Ελληνικού λαού, όπως και έγινε.
Τέτοια ομάδα διοικούσε ο Κισα – Μπατζακ στον Κούκο, αγαπητός στους Γερμανούς ναζί, τους οποίους υπηρέτησε με θαυμασμό και δέος.  Γερμανοντυμένος αυτός και οι άνδρες του εκπαιδευτήκαν με ευθύνη του υπολοχαγού Φραντς Κράουτσμπέργκερ.
Ο Κισα – Μπατζακ είχε δώσει τα διαπιστευτήρια του στους ναζί από την αρχή της κατοχής, αφού η σχέση του με τσιφλικάδες, μαυραγορίτες και κάθε παράσιτο της οικονομίας που εκθείαζε τον ναζισμό είχε σχέσεις και τους υπηρετούσε.
Αυτόν και την λεγόμενη μάχη του Κούκου τίμησαν την Κυριακή 21 Οκτωβρίου στο χωριό Κούκο ακροδεξιές και λοιπές οργανώσεις και αρκετοί ψηφοθήρες πολιτευτές της Ν.Δ που προσβλέπουν στην λεγομένη ακροδεξιά δεξαμενή ψήφων. Φαρισαϊσμός και υποκρισία από ανθρώπους που οι ιδιοτελείς σκοποί και φιλοδοξίες τους είναι πάνω από όλα.
Όσο και αν προσπαθούν να βαφτίσουν “πατριώτες” και “εθνικούς ήρωες” τους συνεργάτες των κατακτητών, αναπαράγοντας άμεσα ή έμμεσα την άθλια προπαγάνδα, που στις μέρες μας παίρνει και επιστημονικοφανή χαρακτήρα, περί αντεθνικού και προδοτικού ΚΚΕ, θα πέσουν στο κενό.
Σε αυτή την κατεύθυνση θέλουν να αθωώσουν τον δοσιλογισμό και την φιλοιμπεριαλιστική πολιτικπου έδωσε ξανά ώθηση στις δυνάμεις της εκμετάλλευσης και καταπίεσης, οι οποίες ξαναπήραν τα ηνία της χώρας μετά την απελευθέρωσή της από το λαό της, και σαν νέοι δυνάστες έκατσαν στο σβέρκο του λαού, που τον καταδίκασαν να ζει στη φτώχεια και την μιζέρια.
Ο λαός πρέπει να αντλήσει διδάγματα και ουσιαστικά συμπεράσματα από την πραγματική ιστορία που αποκρύβουν επιμελώς κυρίως σε νέους ανθρώπους.  Η παραίτηση, η αποστασιοποίηση, η απάθεια και η αδράνεια δεν είναι λύση. Λύση δεν είναι και η ανάθεση και μάλιστα σε πολιτικούς αντιπρόσωπους, που υμνούν ανθρώπους που συνεργάστηκαν ανοιχτά με κατακτητές εις βάρος του λαού.
Ο ίδιος ο λαός να πάρει τις τύχες στα χέρια του, με οργάνωση, ταξική συσπείρωση, κοινωνική συμμαχία, να περάσει στην δράση, σε έναν αγώνα, που αυτή την φορά θα τον φτάσει στο τέλος. Όπου το επιστέγασμα αυτής της πάλης θα είναι η εργατική -λαϊκή εξουσία, όπου ο λαός θα γίνει νοικοκύρης στον τόπο του, χωρίς εκμεταλλευτές, δυνάστες και σφετεριστές του κοινωνικού πλούτου, του μόχθου και ιδρώτα του λαού.

ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 23 ΟΚΤΩΒΡΗ ΣΤΙΣ 7 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ

Τ.Ε. ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 23 ΟΚΤΩΒΡΗ ΣΤΙΣ 7 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ

Η αξιοποίηση του λιμανιού της Κέρκυρας στα σχέδια των ιμπεριαλιστών, που ξαναμοιράζοντας τη γη για τα κέρδη των μονοπωλίων τους ματώνουν καθημερινά τους λαούς και στην περιοχή μας, πρέπει να κινητοποιήσει όλους τους εργαζόμενους του νησιού μας, τα λαϊκά στρώματα της περιοχής. Στα πλαίσια των «διευκολύνσεων» που παρέχει η ελληνική κυβέρνηση αλλά και σύσσωμο το αστικό κράτος με όλους τους μηχανισμούς και τους κρίκους του, στους αμερικανο-νατοϊκούς και ευρωενωσιακούς ιμπεριαλιστές, το λιμάνι της Κέρκυρας μετατρέπεται με όλο και πιο γοργούς ρυθμούς, σε χώρο «στάθμευσης» αμερικάνικων και άλλων πολεμικών πλοίων, σαν αυτό που αντικρίζει και σήμερα όποιος βρεθεί πλησίον του χώρου.   

Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους, το λαό και τη νεολαία να ξεσηκωθούν ενάντια στην πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που μετατρέπει την Ελλάδα σε ένα απέραντο αμερικανοΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο.

Η πολιτική αυτή έχει τη σφραγίδα σύσσωμης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που έχει γίνει ο καλύτερος υπηρέτης των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Για τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, που διεκδικεί μερίδιο απ’ την "πίτα" των αγορών, των δρόμων Ενέργειας, των πρώτων υλών, εμπλέκει τη χώρα και τον ελληνικό λαό στους επικίνδυνους ανταγωνισμούς που οξύνονται, κυρίως ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και Ρωσία, με απρόβλεπτες συνέπειες για τους λαούς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από δήθεν προσωπικές απόψεις του υπουργού Άμυνας Π. Καμμένου. Η επέκταση της βάσης στη Σούδα, η μεταφορά drones στη Λάρισα, η δημιουργία βάσης αμερικανικών ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη, ο σχεδιασμός για μεταφορά "ειδικών όπλων" στον Άραξο κ.ά., είναι μέτρα που ήδη υλοποιούνται απ’ την κυβέρνηση και έχουν τη σύμφωνη γνώμη της ΝΔ και των άλλων κομμάτων.

Αυτούς τους σχεδιασμούς υπηρετεί η κυβέρνηση, όταν δίνει το 2% του ΑΕΠ (4 δισ. ευρώ), κάθε χρόνο για τα ΝΑΤΟϊκά σχέδια τη στιγμή που ο λαός υποφέρει, όταν στέλνει ελληνικά στρατεύματα εκτός συνόρων σε ΝΑΤΟϊκές αποστολές και ασκήσεις, όταν πρωταγωνιστεί να μπουν νέες χώρες στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, όπως έκανε στη Συμφωνία με τη FYROM.

Αυτή η πολιτική δεν είναι προς το συμφέρον του λαού και της νεολαίας. Οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ δεν είναι παράγοντες ασφάλειας και σταθερότητας.

Οι βάσεις τους δεν φτιάχνονται για να προστατεύσουν τη χώρα και τα σύνορα, όπως λένε ορισμένοι, αλλά για να λειτουργήσουν ως ορμητήρια πολέμου και επεμβάσεων, για να προστατεύσουν τα συμφέροντα των ενεργειακών κολοσσών. Θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε "μαγνήτη" πιθανών επιθέσεων.

Άλλωστε, η συμμετοχή της χώρας μας όλα αυτά τα χρόνια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, η παρουσία των ΝΑΤΟϊκών βάσεων στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν απέτρεψαν, αλλά αντίθετα όξυναν την τουρκική επιθετικότητα. Το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο που το θεωρεί ενιαίο επιχειρησιακό χώρο. Παίζει το ρόλο του "Πόντιου Πιλάτου" στις ελληνοτουρκικές διαφορές.

Γι’ αυτό και χρειάζεται να σημάνει ξεσηκωμός απ’ το λαό και τη νεολαία. Να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Να μη χρησιμοποιηθεί η Ελλάδα ως ορμητήριο των ιμπεριαλιστών. Να μην επιτραπεί σε κανένα ΝΑΤΟϊκό πολεμικό πλοίο η προσέγγιση του λιμανιού της Κέρκυρας. Να κλείσει η βάση της Σούδας και όλες οι ξένες βάσεις στην Ελλάδα. Να επιστρέψουν οι Έλληνες στρατιώτες από αποστολές εκτός συνόρων. Να δυναμώσει η πάλη για την αποδέσμευση απ’ το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Να δυναμώσει η κοινή πάλη κι αλληλεγγύη των λαών ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το σύστημα που τον γεννά.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ Η ΤΕ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ & ΤΟ ΤΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΗΣ ΚΝΕ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 23 ΟΚΤ. ΣΤΙΣ 7 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ

ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΔ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Πρόσφατα ψηφίστηκε από την κυβερνητική πλειοψηφία ο νόμος «Κλεισθένης» για την Τοπική Διοίκηση. Ο νόμος αυτός προβλέπει:

• Παραπέρα περικοπή της κρατικής χρηματοδότησης προς τους Δήμους και τις Περιφέρειες και προωθεί την αύξηση της τοπικής φορολογίας.
• Ενισχύει τις συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ)
• Ανοίγει διάπλατα το δρόμο για ιδιωτικοποιήσεις βασικών τομέων όπως στη διαχείριση των σκουπιδιών, τη διαχείριση των υδάτων, τη διαχείριση του αποχετευτικού συστήματος και των βιολογικών καθαρισμών.
• Ενισχύει την πρακτική της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας στη λειτουργία των Δήμων και των Περιφερειών πράγμα που σημαίνει ότι τίθενται με σαφήνεια στην ενίσχυση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
• Διατηρεί και επεκτείνει τις ελαστικές σχέσεις εργασίας στους εργαζόμενους στους Δήμους και τις Περιφέρειες γεγονός που σημαίνει υποβάθμιση των παρεχομένων υπηρεσιών και παραχώρηση περισσότερων υπηρεσιών σε ιδιωτικές εταιρείες.

Είναι φανερό ότι γίνεται πιο αντιδραστικό-αντιλαϊκό το περιεχόμενο των Δήμων και Περιφερειών ώστε να υπηρετεί καλλίτερα την κερδοφορία των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και το παραπέρα ξεζούμισμα των εργατικών και λαϊκών οικογενειών.

Οπότε η συζήτηση που ξεκίνησε με πρωτοβουλία δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΛΑΕ για τη διάσπαση ή όχι των σημερινών Δήμων σε ορισμένα νησιά μεταξύ των οποίων και η Κέρκυρα υπηρετεί το πώς καλλίτερα θα προωθηθεί η υλοποίηση των κατευθύνσεων του Κλεισθένη. Αυτοί που ψήφισαν τον Κλεισθένη και αυτοί που τον στήριξαν επιχειρούν να επιλέξουν το καλλίτερο οργανωτικό σχήμα για την υλοποίηση του και να αποπροσανατολίσουν από το κύριο που είναι ο αγώνας για να μην υλοποιηθούν οι αντιλαϊκές προβλέψεις του Κλεισθένη.

Το ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη, τη νεολαία, τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα να οργανώσουν τον αγώνα τους ενάντια στις αντιλαϊκές ρυθμίσεις που αφορούν και τη λειτουργία της τοπικής διοίκησης να ενισχύσουν αποφασιστικά τους συνδυασμούς που συμμετέχει και υποστηρίζει το ΚΚΕ.

22/10/18                                                                               ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ

Έστειλαν τα ΜΑΤ μέσα στα πατατοχώραφα της Νάξου να κυνηγάνε αγρότες και γριούλες με τσεμπέρια...

 

Μπροστά σε εικόνες αυταρχισμού αλλά και μιας γελοιότητας που η Ελλάδα ίσως είχε να αντικρύσει από την εποχή της επτάχρονης δικτατορίας βρέθηκαν οι κάτοικοι της Νάξου που ξαφνικά είδαν πάνοπλες διμοιρίες ΜΑΤ μέσα στα πατατοχώραφα να επιχειρούν να καταστείλουν κινητοποιήσεις απλών πολιτών που... «τόλμησαν» να διαμαρτυρηθούν για ένα τοπικό τους πρόβλημα !!!

Ανθρωπόμορφα όντα με υπερτροφικό μυοσκελετικό σύστημα αλλά υποτροφικούς εγκεφάλους, και με μια πλήρη εξάρτυση που για μια ακόμη φορά στάθηκε ανίκανη να κρύψει την ηθική τους ανεπάρκεια, υπακούοντας στις εντολές της πολιτικής τους ηγεσίας και της κυβέρνησης, δεν δίστασαν να μπουν μέσα στα οργωμένα χωράφια και να χτυπήσουν με τα κλομπς αγρότες και αγρότισσες, ανάμεσά τους και ...γριούλες με τσεμπέρια, που ως γνωστόν αποτελούν τον υπ' αριθμόν 1 κίνδυνο για τη δημόσια τάξη και την ασφάλεια... 

Εικόνες πραγματικά τραγικές καθώς δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία για τον αντιδημοκρατικό κατήφορο μιας κυβέρνησης που όσο πλησιάζει προς την κατάρρευσή της γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη, αλλά που ταυτόχρονα θα μπορούσαν να έχουν βγει από κάποιο φιλμ με τον Λουί ντε Φινές και σίγουρα να δώσουν πλουσιότατη τροφή στην πένα του σατιρικού θεατρικού συγγραφέα. 

Ήδη από την προηγούμενη Πέμπτη, φροντίζοντας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ικανοποιήσει σχετικό αίτημα του νεοδημοκράτη δημάρχου του νησιού, Μανώλη Μαργαρίτη, (φωτό αριστερά) έστειλε στο νησί ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις για την ...περιφρούρηση του έργου και την «διασφάλιση της ομαλότητας στην περιοχή» όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο χουντικής εμπνεύσεως και αισθητικής έγγραφο του Δήμου.

 Σε συνάντηση τους το βράδυ της Παρασκευής οι αγροκτηνοτρόφοι της περιοχής αποφάσισαν να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους και να μην αφήσουν να ολοκληρωθεί το έργο αφού θεωρούν ότι η μεταφορά του νερού στο δίκτυο που υδροδοτεί τη Χώρα Νάξου θα είναι επιζήμια για τις δικές τους περιοχές που το έχουν ανάγκη.

Το Σάββατο το πρωί οι αγροκτηνοτρόφοι συγκεντρώθηκαν στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στη γεώτρηση και, στην προσπάθεια τους να περάσουν, δέχθηκαν τη μανία των «ανδρών» των ΜΑΤ που δεν δίστασαν να δείξουν την ...«ανδρεία» τους χτυπώντας ανθρώπους που, μόνο και λόγω ηλικίας, μόνο τον σεβασμό μας θα μπορούσαν να δικαιούνται. 

Παρόλα αυτά ωστόσο οι αγροτοκτηνοτρόφοι κατάφεραν να περάσουν και αρνούνται να αποχωρήσουν από το σημείο αν δεν λάβουν διαβεβαιώσεις για τη ματαίωση ενός «έργου» που δεν καταστρέφει απλά την παραγωγή τους αλλά και την ίδια την τοπική οικονομία, δηλαδή την ίδια τους τη ζωή. 

Μια συνέντευξη με τον Καρλ Μαρξ

Κατιούσα

Λίγες βδομάδες μετά το τέλος της Παρισινής Κομμούνας, ο ανταποκριτής της νεοϋρκέζικης εφημερίδας “The World” R. Landor, πήρε συνέντευξη από τον Καρλ Μαρξ στο Λονδίνο, στις 3 Ιούλη 1871, η οποία δημοσιεύτηκε στις 18 του ίδιου μήνα. Ο Μαρξ, ως ηγετική μορφή της Α’ διεθνούς, κλήθηκε να απαντήσει στις κατηγορίες των αντιδραστικών περί “υποκίνησης¨της κομμούνας από την οργάνωση, δράττοντας την ευκαιρία για να ξεκαθαρίσει την ακριβή φύση και τους σκοπούς της οργάνωσης, καθώς και τους τρόπους με τους οποίους αυτή υποστήριζε τα εργατικά κινήματα ανά τον κόσμο. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι εκτιμήσεις του εκείνη την εποχή πως η εξέγερση ως μέσο εξαρτάται από τη χώρα και πως η Διεθνής δεν υπαγόρευε καμία συγκεκριμένη μορφή πολιτικών κινημάτων, παρά μόνο την προσήλωση στον κοινό στόχο. Η μετάφραση της συνέντευξης δημοσιεύτηκε στο τεύχος 4/2018 της ΚΟΜΕΠ:

Μπήκα αμέσως στο σκοπό της επίσκεψής μου. Ο κόσμος, είπα, φαίνεται να βρίσκεται στο σκοτάδι για τη Διεθνή. Τη μισεί πολύ χωρίς να μπορεί να εξηγήσει τι ακριβώς είναι αυτό που μισεί. Μερικοί, που νομίζουν ότι έχουν μικρότερη άγνοια, ισχυρίζονται ότι πρόκειται για ένα είδος διπρόσωπου Ιανού με το ξάστερο τίμιο χαμόγελο ενός εργάτη στο ένα πρόσωπο και το δολοφονικό βλέμμα συνωμότη στο άλλο. Θα φώτιζε [ο Μαρξ] το μυστήριο που περιτριγυρίζει αυτή τη θεωρία; Ο καθηγητής γέλασε, κάγχασε λιγάκι, μου φάνηκε, στη σκέψη ότι τον φοβόμασταν τόσο πολύ.
“Δεν υπάρχει αγαπητέ μου κύριε, κανένα μυστήριο να ξεκαθαρίσω”, ξεκίνησε ο Μαρξ σε μια πολύ ευγενική μορφή της διαλέκτου του Hans Breitmann, “εκτός ίσως από το μυστήριο της ανθρώπινης ανοησίας στα μυαλά αυτών που διαρκώς αγνοούν το γεγονός πως η ένωσή μας δρα δημόσια και ότι αναλυτικές αναφορές για τη δραστηριότητά της δημοσιεύονται για όλους όσοι θέλουν να τις διαβάσουν. Μπορείτε να αγοράσετε τους κανόνες μας με μία πέννα και με ένα σελίνι θα μπορούσατε να αγοράσετε τα φυλλάδιά μας, από τα οποία θα μάθετε για εμάς σχεδόν όσα ξέρουμε κι εμείς οι ίδιοι”.
R. Landor: Σχεδόν ναι, αυτό μπορεί να ισχύει, Μήπως όμως αυτό ακριβώς που δεν ξέρω αποτελεί το σημαντικότερο στοιχείο; Για να είμαι εντελώς ειλικρινής μαζί σας και για να διατυπώσω το ζήτημα όπως θα το διατύπωνε ένας εξωτερικός παρατηρητής, αυτή η γενική απαξιωτική στάση απέναντι στην οργάνωσή σας πρέπει να σημαίνει κάτι παραπάνω από την κακόβουλη άγνοια του πλήθους. Και, μετά απ’όσα μου έχετε πει, θα μου επιτρέψετε να ρωτήσω; Τι είναι τελικά η Διεθνής Ένωση;
Dr. Marx: Αρκεί μόνο να ρίξετε μια ματιά στα άτομα από τα οποία αποτελείται: εργάτες.
R. Landor: Ναι, αλλά οι στρατιώτες δεν είναι πάντα δείκτης της πολιτικής δύναμης που τους κινητοποιεί. Γνωρίζω κάποια από τα μέλη σας και μπορώ να πιστέψει ότι δεν είναι φτιαγμένα από το υλικό που φτιάχνονται οι συνωμότες. Εξάλλου, ένα μυστικό που μοιράζεται από έαν εκατομμύριο ανθρώπους παύει να είναι μυστικό. Τι θα συνέβαινε όμως αν αυτοί οι άνθρωποι ήταν μόνο εργαλεία στα χέρια ενός τολμηρού και. ελπίζω να με συγχωρήσετε αν προσθέσω, όχι πολύ προσεκτικού – όσον αφορά την επιλογή των μέσων που χρησιμοποιεί – κονκλάβιου;
Dr. Marx: Δεν υπάρχει τίποτε που να αποδεικνύει κάτι τέτοιο.
R.  Landor: Η τελευταία εξέγερση του Παρισιού;
Dr. Marx: Απαιτώ πρώτα την απόδειξη πως υπήρξε οποιαδήποτε συνωμοσία και πως ό,τι συνέβη δεν αποτελεί την αναγκαστική συνέπεια των τότε συνθηκών. Ωστόσο, ακόμα κι αν πρόκειται για συνωμοσία, τότε απαιτώ την απόδειξη της συμμετοχής της Διεθνούς Ένωσης σε αυτήν.
R. Landor: H παρουσία στο σώμα της Κομμούνας τόσων πολλών μελών της ένωσης.
Dr Marx: Τότε πρόκειτα για συνωμοσία των Μασόνων, αφού το μερίδιό τους ως άτομα δεν ήταν σε καμία περίπτωση μικρό. Πραγματικά, δε θα εκπλησσόμουν αν φόρτωναν στον Πάπα ολόκληρη την εξέγερση. Αλλάς ας προσπαθήσουμε να βρούμε μια άλλη εξήγησ. Η εξέγερση στο Παρίσι έγινε από τους εργάτες του Παρισιού. Οι πιο ικανοί εργάτες είναι κατά συνέπεια αναγκαστικά οι ηγέτες και οι διοιηκητές, αλλά οι πιο ικανοί εργάτες είναι ταυτόχρονα και μέλη της Διεθνούς Ένωσης. Παρ’όλα αυτά, η Ένωση ως τέτοια δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι υπεύθυνη για τις πράξεις τους.
R. Landor: Στον κόσμο όμως φαίνονται διαφορετικά τα πράγματα. Ο κόσμος κάνει λόγο για μυστικές οδηγίες από το Λονδίνο, ακόμα και για οικονομική υποστήριξη. Μπορεί να επιβεβαιωθεί ότι η υποτιθέμενη δημόσια δράση της ένωσης αποκλείει τη δυνατότητα οποιασδήποτε μυστικής επαφής;
Dr Marx: Υπήρξε ποτέ οργάνωση που διεκπεραίωνε τη δουλειά της χωρίς μυστικές και δημόσιες διασυνδέσεις; Αλλά το να μιλάμε για μυστικές οδηγίες από το Λονδίνο, όπως μιλάμε στο ζήτημα της πίστης και των ηθών για διατάγματα από κάποιο κέντρο παπικής εξουσίας και ίντριγκας, θα σήμαινε την πλήρη παρανόηση της φύσης της Διεθνούς. Αυτό θα προϋπέθετε μια συγκεντρωτική μορφή κυβέρνησης της Διεθνούς, ενώ στην πραγματικότητα η μορφή της είναι σκόπιμα τέτοια, ώστε να δίνει το μεγαλύτερο ρόλο στην τοπική δράση και ανεξαρτησία. Στην πραγματικότητα, η Διεθνής δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση κάποια κυβέρνηση της εργατικής τάξης. Είναι καλύτερα μια συνένωση παρά ένα όργανο που δίνει διαταγές.
R Landor: Και ποιο σκοπό υπηρετεί αυτή η συνένωση;
Dr Marx: Την οικονομική χειραφέτηση της εργατικής τάξης με την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, την αξιοποίηση της πολιτικής εξουσίας για την πραγμάτωση των κοινωνικών σκοπών. Οι σκοποί μας λοιπόν πρέπει να είναι τόσο καθολικοί, ώστε να περιλαμβάνουν κάθε μορφή δράσης της εργατικής τάξης. Αν είχαμε προσδώσει σε αυτές τις μορφές ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα, αυτές θα ταίριαζαν αναγκαστικά στις ανάγκες ενός τμήματος μόνο, στην εργατική τάξη ενός μόνο έθνους. Αλλά πώς θα μπορούσε κανείς να προτρέψει όλους τους ανθρώπους να ενώσουν τις δυνάμεις τους για την επιδίωξη των συμφερόντων λίγων ανθρώπων μόνο; Αν έκανε κάτι τέτοιο, η ένωση θα έπρεπε να απωλέσει τον τίτλο της, αυτόν της Διεθνούς. Η ένωση δεν υπαγορεύει καμία συγκεκριμένη μορφή των πολιτικών κινημάτων, απαιτεί μόνο να κατευθύνεται το κίνημα προς έναν και ίδιο σκοπό. Είναι ένα δίκτυο συνεργαζόμενων ενώσεων, που απλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας. Σε κάθε μέρος του κόσμου παρουσιάζονται ιδιαίτερες πλευρές του προβλήματος, και οι εργάτες εκεί λαμβάνουν υπόψη τους αυτές τις πλευρές και αγωνίζονται για τη λύση με το δικό τους τρόπο. Οι ενώσεις των εργατών δεν μπορούν να είναι απόλυτα ταυτόσημες μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια στο Νιούκαστλ και τη Μπαρτσελόνα, στο Λονδίνο και το Βερολίνο. Στην Αγγλία για παράδειγμα, ο δρόμος είναι ανοιχτός στην εργατική τάξη για να αναπτύξει την πολιτική της δύναμη όπως επιθυμεί. Μια εξέγερση εκεί θα αποτελούσε ανοησία, όταν ο σκοπός μπορεί να επιδιωχτεί πιο γρήγορα και πιο σίγουρα με ειρηνική προπαγάνδα. Στη Γαλλία το πλήθος των καταπιεστικών νόμων και ο θανάσιμος ανταγωνισμός ανάμεσα στις τάξεις καθιστά απαραίτητα τη βίαη επίλυση του κοινωνικού πολέμου. Η επιλογή αυτής της λύσης είναι υπόθεση της εργατικής τάξης. Η Διεθνής δεν τολμά να κάνει υποδείξεις σε αυτό το ζήτημα ή ακόμα και να δώσει συμβουλές. Ωστόσο, εκφράζει σε κάθε κίνημα τη συμπάθειά της και του χορηγεί βοήθεια μέσα στο πλαίσιο πιο ορίζουν οι ίδιοι της οι νόμοι.
R. Landor: Και ποια είναι η φύση αυτής της βοήθειας;
Dr Marx: Για να δώσω ένα παράδειγμα, μια από τις πιο συνηθισμένες μορφές του κινήματος για τη χειραφέτηση είναι αυτή των απεργιών. Όταν παλιότερα λάμβανε χώρα μια απεργία σε μια χώρα, αυτή ηττούνταν με την εισαγωγή εργατών από μια άλλη χώρα. Η Διεθνής σχεδόν το έχει σταματήσει αυτό. Παίρνει πληροφορίες για τις απεργίες που πρόκειται να γίνουν, διαδίδει αυτές τις πληροφορίες στα μέλη της, τα οποία αμέσως καταλαβαίνουν ότι το μέρος όπου γίνεται η απεργία αποτελεί απαγορευμένο έδαφος. Έτσι τα αφεντικά αφήνονται να λογαριαστούν μόνα τους με τους εργάτες τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι απεργοί δε χρειάζονται καμία περαιτέρω βοήθεια. Οι δικές τους συνδρομές ή οι συνδρομές των ενώσεων με τις οποίες σχετίζονται πιο άμεσα τους προμηθεύουν τα μέσα, αλλά αν η πίεση πάνω τους γίνει πολύ μεγάλη και η απεργία έχει την έγκριση της ένωσης, τότε τα απαραίτητα μέσα εξασφαλίζονται μέσα από ένα κοινό ταμείο. Τις προάλλες, μια απεργία των παραγωγών τσιγάρων στη Βαρκελώνη στέφτηκε με επιτυχία ακριβώς με αυτά τα μέσα. Αλλά η ένωση δεν έχει κανένα συμφέρον από τις απεργίες, παρά το γεγονός ότι τις στηρίζει κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις. Από οικονομική άποψη δεν μπορεί να κερδίσει τίποτε από αυτές, ενώ μπορεί εύκολα να χάσει. Ας τα συνοψίσουμε όλα αυτά με λίγα λόγια. Η εργατική τάξη παραμένει φτωχή εν μέσω αυξανόμενου πλούτου, εξαθλιωμένη εν μέσω αυξανόμενης πολυτέλειας. Η υλική στέρηση των εργατών κονταίνει το ηθικό και φυσικό τους ανάστημα. Δεν μπορούν να υπολογίζουν σε άλλους για τη σωτηρία τους. Γι’αυτούς αποτελεί επιτακτική ανάγκη να πάρουν την υπόθεση τους στα χέρια τους. Πρέπει ν’αλλάξουν τις σχέσεις μεταξύ αυτών από τη μία και των καπιταλιστών και των γαιοκτημόνων από την άλλη, καυ τό σημαίνει ότι πρέπει ν’αλλάξουν την κοινωνία. Αυτός ειναι ο γενικός σκοπός κάθε γωνστής οργάνωσης εργατών. Οι Σύνδεσμοι Γης κι Εργασίας, οι συνδικαλιστικές ενώσεις και οι ενώσεις αλληλοβοήθειας, οι καταναλωτικοί και παραγωγικοί συνεταιρισμοί δεν είναι παρά μέσα για την επίτευξη αυτού του στόχου. Καθήκον της Ένωσης είναι να καθιερώσει την απόλυτη αλληλεγγύη ανάμεσα σε αυτές τις οργανώσεις. Η επιρροή της αρχίζει να γίνεται παντού αισθητή. Δυο εφημερίδες διαδίδουν της απόψεις της στην Ισπανία, τρεις στη Γερμανία, ο ίδιος αριθμό στην Αυστρία και την Ολλανδία, έξι στο Βέλγιο και έξι στην Ελβετία. Και τώρα που σας είπα τι είναι η Διεθνής, μπορεί, πιθανώς, να είστε σε θέση να διαμορφώσεται τη δική σας άποψη σχετικά με τις υποτιθέμενες συνωμοσίες.
R. Landor: Δε σας καταλαβαίνω ακριβώς
Dr Marx: Δε βλέπετε ότι η παλιά κοινωνία, μην έχοντας τη δύναμη να την αντιμετωπίσει με τα δικά της όπλα, της συζήτησης και της σύνθεσης, είναι υποχρεωμένη να καταφύγει στην απάτη της στοχοποίησής της για συνωμοσία;
R. Landor: Η γαλλική αστυνομία όμως διακήρυξε ότι είναι σε θέση να αποδείξει την εμπλοκή της στα τελευταία γεγονότα, για να μη μιλήσουμε για τις προηγούμενες απόπειρες.
Dr Marx: Όμως πρέπε να πούμε κάτι, αν θέλετε παρακαλώ, γι’αυτές τις απόπειρες, γιατί αυτές βοηθούν καλύτερα να εξετάσουμε τη σοβαρότητα όλων των κατηγοριών για συνωμοσία που προσάπτουν στη Διεθνή. Θυμάστε την προτελευταία “συνωμοσία”. Είχε ανακοινωθεί ένα δημοψήφισμα. Πολλοί από τους ψηφοφόρους ήταν γνωστό ότι ταλαντεύονταν. Δεν είχαν πια θετική άποψη για την αυτοκρατορική διακυβέρνηση, φτάνοντας να μην πιστεύουν αυτούς τους απειλητικούς κινδύνους της κοινωνίας από τους οποίους υποτίθεται ότι τους έσωσε. Χρειαζόταν ένα νό φόβητρο. Η αστυνομία ανέλαβε να βρει ένα. Επειδή μισούσαν όλες τις ενώσεις των εργατών, χρωστούσαν ένα χτύπημα στη Διεθνή. Εμπνεύστηκαν μια βολική σκέψη. Τι θα γινόταν αν επέλεγαν τη Διεθνή για το φόβητρό τους κι έτσι με μία κίνηση κατάφερναν να δυσφημήσουν αυτή την ένωση από τη μία και να συμβάλλουν στην αύξηση της εύνοιας για την αυτοκρατορική κυβέρνηση από την άλλη; Από αυτή τη βολική σκέψη ξεπήδησε και η γελοία “συνωμοσία” ενάντια στη ζωή του αυτοκράτορα, λες και θέλαμε να σκοτώσουμε τον ελεεινό παλιόγερο. Συνέλαβαν τα ηγετικά μέλη της Διεθνούς. Κατασκεύασαν στοιχεία. Ετοίμασαν το κατηγορητήριο για τη δίκη και στο μεταξύ έκαναν και το δημοψήφισμά τους. Αλλά η σχεδιαζόμενη κωμωδία ήταν πολύ φανερά χοντροκομμένη φάρσα. Η έξυπνη Ευρώπη, που έβλεπε το θέαμα, δεν εξαπατήθηκε ούτε για μία στιγμή για το χαρακτήρα της και μόνο οι Γάλλοι χωρικοί ψηφοφόροι δεν ξεγελάστηκαν. Οι αγγλικές σας εφημερίδες ανέφεραν την έναρξη της άθλιας δίκης, αλλά ξέχασαν να σημειώσουν την κατάληξή της. Οι Γάλλοι δικαστές, αποδεχόμενοι την ύπαρξη δολοπλοκίας από επίσημη υποχρέωση, αναγκάστηκαν να δηλώσουν ότι δεν υπήρχετ τίποτε που να δείχνει συνωμοσία της Διεθνούς. Πιστέψτε με, η δεύτερη δολοπλοκία είναι σαν την πρώτη. Ο Γάλλος δημόσιος αξιωματούχος έπιασε πάλι δουλειά. Κλήθηκε να δώσει λογαριασμό για το μεγαλύτερο πολιτικό κίνημα που έχει δει ποτέ ο κόσμος. Εκατοντάδες σημάδια των καιρών έπρεπε να υποδείξουν τη σωστή εξήγηση-την άνοδο της νοημοσύνης των εργατών, της πολυτέλειας και της ανικανότητας των κυριάρχων, την ιστορική διαδικασία της τελικής μεταβίβασης της εξουσίας από μία τάξη στο λαό που γίνεται τώρα, την προφανή καταλληλότητα του χρόνου, του μέρους και των συνθηκών για το μεγάλο κίνημα της χειραφέτησης. Αλλά για να τα δει αυτά, ο αξιωματούχος έπρπε να είναι φιλόσοφος, ενώ είναι μόνο mouchard (αστυνομικός πράκτορας). Έτσι, προσέφυγε αναπόφευκτα στην εξήγηση του mouchard- τη “συνωμοσία”. Ο παλιός του φάκελος από παραποιημένα ντοκουμέντα θα του παράσχει τις αποδείξεις και αυτή τη φορά η Ευρώπη θα πιστέψει, μέσα στο φόβο της, στην ιστορία.
R. Landor: Η Ευρώπη δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, όταν βλέπει όλες τις γαλλικές εφημερίδες να διαδίδουν την είδηση.
Dr Marx: Όλες τις γαλλικές εφημερίδες! Βλέπετε, εδώ είναι μία από αυτές (παίρνει τη “La Situation”), κρίνετε μόνος σας για την αξία των στοιχείων σχετικά με το ζήτημα. [Διαβάζει]: “Ο Δρ. Μαρξ, της Διεθνούς, συνελήφθη στο Βέλγιο, προσπαθώντας να περάσει στη Γαλλία. Η αστυνομία του Λονδίνου παρακολουθούσε για καιρό την ένωση με την οποία συνδέεται και τώρα παίρνουν ενεργά μέσα για την καταστολή της.”. Δυο προτάσεις, δυο ψέματα. Μπορείτε να εξετάσετε την αλήθεια της μιας ιστορίας με τα στοιχεία που σας δίνουν τα ίδια σας τα μάτια. Βλέπετε ότι, αντί να βρίσκομαι στη φυλακή στο Βέλγιο, είμαι στο σπίτι μου στην Αγγλία. Πρέπει επίσης να ξέρετε ότι η αστυνομία στην Αγγλία είναι τόσο ανίσχυρη να επέμβει στη Διεθνή Ένωση όσο και η Ένωση σε αυτή. Ακόμα, όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, η είδηση θα κάνει το γύρο του Τύπου της ευρωπαϊκής ηπείρους χωρίς καμία διάψευση και θα μπορούσε να συνεχίσει να γυρίζει ακόμα κι αν έστελνα από εδώ απάντηση σε κάθε περιοδικό της Ευρώπης.
R. Landor: Έχετε επιεχιερήσει να διαψεύσετε πολλές από αυτές τις λαθεμένες ειδήσεις;
Dr Marx: Το έκανα αυτό, μέχρι που κουράστηκα από αυτή τη δουλειά. Για να δείξω τη μεγάλη απροσεξία με την οποία σκαρώθηκαν αυτές οι ειδήσεις, μπορώ να σημειώσω ότι σε μία από αυτές είδα το Felix Pyat να καταγράφεται ως μέλος της Διεθνούς.
R. Landor: Και δεν είναι;
Dr Marx: Η Ένωση μετά βίας θα μπορούσε να βρει χώρο για έναν τόσο ανεξέλεγκτο άντρα. Κάποτε ήταν τόσο θρασύς, που εξέδωσε μια απερίσκεπτη προκήρυξη στο όνομά μας, αλλά διαψεύστηκε αμέσως, παρόλο που, για να πούμε την αλήθεια, ο Τύπος αγνόησε τη διάψευση.
R. Landor: Και ο Mazzini; Είναι μέλος της ένωσής σας;
Dr Marx: (γελώντας) Α όχι. Δε θα είχαμε σημειώσει ουσιαστική πρόοδο αν δεν είχαμε προχωρήσει πέρα από την εμβέλεια των ιδεών του. R. Landor: Με εκπλήσσετα. Θα σκεφτόμουν σίγουρα ότι εκπροσωπεί τις πιο προχωρημένες απόψεις.
Dr Marx: Δεν εκπροσωπεί τίποτε άλλο παρά την παλιά ιδέα μιας δημοκρατίας της μεσαίας τάξης (middle-class republic). Εμείς δεν επιδιώκουμε καμία σχέση με τη μεσαία τάξη. Έχει περάσει στα μετόπισθεν του σημερινού κινήματος στο ίδιο βαθμό με τους Γερμανούς καθηγητές, οι οποίοι, ωστόσο, θεωρούνται ακόμα στην Ευρώπη ως απόστολοι του πολιτισμένου δημοκρατισμού του μέλλοντος. Ήταν τέτοιοι κάποια εποχή – πριν το ’48, ίσως – όταν η γερμανική μεσαία τάξη, με την αγγλική έννοια, δεν είχε ακόμα επιτύχει την κανονική της ανάπτυξη. Αλλά τώρα έχουν περάσει εντελώς στην αντίδραση και το προλεταριάτο δεν έχει καμία σχέση μαζί τους.
R. Landor: Μερικοί άνθρωποι νόμιζαν ότι είδαν σημάδια θετικιστικών στοιχείων στην οργάνωση σας.
Dr Marx: Έχουμε θετικιστές στις γραμμές μας, και άλλους εκτός της οργάνωσής μας με τους οποίους δουλεύουμε. Αλλά αυτό δε γίνεται στη βάση της φιλοσοφίας τους, η οποία δεν έχει τίποτα να κάνε ιμε τη λαϊκή κυβέρνηση όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς και η οποία επιδιώκει να βάλει μια νέα ιεραρχία στη θέση της παλιάς.
R. Landor: Μου φαίνεται τότε ότι οι ηγέτες του νέου διεθνούς κινήματος έπρεπε να διαμορφώσουν μια φιλοσοφία, καθώς και μια ένωση για τους εαυτούς τους.
Dr Marx: Ακριβώς. Είναι σχεδόν απίθανο, για παράδειγμα, να μπορέσουμε να ελπίζουμε ότι προοδεύουμου στον πόλεμο μας εναντίον του κεφαλαίου, αν παίρνουμε την τακτική μας, ας πούμε, από την πολιτική οικονομία του Mill. Αυτός διατύπωσε μια συγκεκριμένη σχέση ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο. Ελπίζουμε να δείξουμε ότι είναι δυνατό να αποδείξουμε ότι ισχύει μια άλλη σχέση ανάμεσά τους.
R. Landor: Και όσον αφορά τη θρησκεία;
Dr Marx: Σε αυτό το θέμα δεν μπορώ να μιλήσω στο όνομα της ένωσης. Εγώ προσωπικά, είμαι αθείστής. Είναι τρομακτικό, χωρίς αμφιβολία, να ακούγεται μια τέτοια ομολογία στην Αγγλία, αλλά υπάρει μια παρηγοριά στη σκέψη ότι δε χρειάζεται να γίνεται ψιθυριστά στη Γερμανία ή τη Γαλλία.
R. Landor: Και όμως, σε αυτή τη χώρα έχετε την έδρα σας.
Dr Marx: Για προφανείς λόγους. Το δικαίωμα της συνένωσης είναι εδώ κάτι δεδομένο. Υπάρχει, πράγματι, στη Γερμανία, αλλά περιβάλλεται από αναρίθημτες δυσκολίες. Στη Γαλλία δεν υπήρε καθόλου για πολλά χρόνια.
R. Landor: Και οι Ηνωμένες Πολιτείες;
Dr Marx: Τα βασικά κέντρα της δραστηριότητάς μας είναι προς το παρόν οι παλιές κοινωνίες της Ευρώπης. Πολλές περιστάσεις έχουν συμβάλει ώστε να εμποδίσουν το ζήτημα της εργασίας ν’αποκτήσει γενικευμένη σημασία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά αυτές οι περιστάσεις εξαφανίζονται με μεγάλη ταχύτητα και με την ίδια ταχύτητα έρχεται με την ανάπτυξη εκεί στο προσκήνιο μια εργατική τάξη διακριτή από την υπόλοιπη κοινότητα και διαχωρισμένη από το κεφάλαιο.
R. Landor: Θα φαινόταν ότι σε αυτή τη χώρα η επιθυμητή λύση, όποια κι αν είναι αυτή, θα επιτευχθεί χωρίς τα βίαια μέσα της επανάστασης. Το αγγλικό σύστημα της προπαγάνδας από βήματος και του Τύπου μέχρι οι μειοψηφίες να μετατραπούν σε πλειοψηφίες είναι ένα ελπιδοφόρο σημάδι.
Dr Marx: Δεν είμαι τόσο αισιόδοξος σε αυτό το σημείο όσο εσείς. Η αγγλική μεσαία τάξη ήταν πάντα αρκετά πρόθυμη να αποδεχτεί την ετυμηγορία της πλειοψηφίας, στο βαθμό που απολαμβάνει το μονοπώλιο στις εκλογές. Αλλά, σημειώστε το, τη στιγμή που θα καταψηφιστεί σε κάτι που θεωρεί ζωτικής σημασίας θα δούμε έναν καινούργιο πόλεμο των δουλοκτητών.

Η κυβέρνηση βάζει σε εφαρμογή το χτύπημα του καθεστώτος των «διημέρων» στο τσίπουρο

       

Την οργή των μικρών αμπελοκαλλιεργητών προκαλεί η απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να θέσει από φέτος σε εφαρμογή την αλλαγή του καθεστώτος των «διημέρων» στην παραγωγή και διακίνηση χύμα τσίπουρου και τσικουδιάς.

Με αυτήν την αλλαγή – η οποία προβλεπόταν από τη νομοθεσία εδώ και χρόνια αλλά μέχρι τώρα οι κυβερνήσεις δεν τολμούσαν να εφαρμόσουν – το «διήμερo» που ο μικρός αμπελοκαλλιεργητής έχει δικαίωμα να παράγει τσίπουρο ή τσικουδιά μετατρέπεται σε 12ωρο και, ταυτόχρονα, μπαίνει «κόφτης» διακίνησης στα 120 κιλά, κατ’ ανώτατο όριο, ανά αποστακτική περίοδο και ανά φυσικό πρόσωπο, σε αντίθεση με το προηγούμενο καθεστώς που δεν έθετε περιορισμούς ως προς τη διακινούμενη ποσότητα.

Οπως καταγγέλλουν οι αμπελοκαλλιεργητές και οι μικροί αμβυκούχοι («καζανάδες»), αυτή η απόφαση τούς οδηγεί σε ολική καταστροφή, καθώς δεν θα μπορούν να παράγουν και να διακινούν τις ποσότητες χύμα τσίπουρου και τσικουδιάς που είναι απαραίτητες, προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα εισόδημα άκρως αναγκαίο για την επιβίωσή τους. Οπως υπογραμμίζουν, με την αλλαγή του ισχύοντος καθεστώτος, η κυβέρνηση θέλει να στερήσει από τους αμπελοκαλλιεργητές το αναφαίρετο δικαίωμά τους να μπορούν να μεταποιήσουν το προϊόν που παράγουν (από σταφύλι σε στέμφυλα και μετά σε τσίπουρο ή τσικουδιά), ικανοποιώντας έτσι τα συμφέροντα των μεγαλοβιομηχάνων και των πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται σ’ αυτόν τον τομέα.

Το χύμα τσίπουρο και η τσικουδιά, όπως και οι μικροί αποσταγματοποιοί, έχουν μπει πολλές φορές στο στόχαστρο και της ΕΕ, προφανώς για να εξυπηρετηθούν τα ανταγωνιστικά συμφέροντα των μεγάλων βιομηχανιών και πολυεθνικών που παράγουν και διακινούν αλκοολούχα ποτά.

Στο πλαίσιο αυτό, η Κομισιόν παρέπεμψε την Ελλάδα στο Δικαστήριο της ΕΕ επειδή δεν εφαρμόζει τον κανονικό συντελεστή ειδικού φόρου κατανάλωσης στο τσίπουρο και την τσικουδιά. Στη σχετική ανακοίνωσή της αναφερόταν ότι «σύμφωνα με τη νομοθεσία της ΕΕ, πρέπει να εφαρμόζεται ο ίδιος συντελεστής ειδικού φόρου κατανάλωσης για την αιθυλική αλκοόλη που χρησιμοποιείται για την παραγωγή αλκοολούχων ποτών, εκτός εάν ισχύουν εξαιρέσεις ή παρεκκλίσεις», προσθέτοντας ότι «στην Ελλάδα δεν ισχύει καμία παρέκκλιση όσον αφορά τα αλκοολούχα ποτά τσίπουρο ή τσικουδιά, για τα οποία σήμερα εφαρμόζεται μειωμένος συντελεστής ειδικού φόρου κατανάλωσης (50%), καθώς και εξαιρετικά μειωμένος συντελεστής (γύρω στο 6%) όταν παράγονται από μικρούς παραγωγούς, τους λεγόμενους “διήμερους” αποσταγματοποιούς».

Η ΣΚΑΚΙΕΡΑ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ

 

Η παρέλαση αξιωματούχων από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ στη FYROM μπορεί να μην έφερε το επιδιωκόμενο απ’ αυτούς αποτέλεσμα στο προ ημερών δημοψήφισμα, όμως οι παντός είδους πιέσεις και προκλήσεις από τους ίδιους αξιωματούχους  σε βουλευτές της FYROM στην ψηφοφορία της βουλής για αποδοχή της συμφωνίας των Πρεσπών απέδωσαν. Βρέθηκαν οι δυσεύρετοι οκτώ βουλευτές για να ανοίξει ο δρόμος για την έναρξη της συνταγματικής αναθεώρησης. Άλλωστε πάντα αποδίδουν τα τεχνάσματα του διαίρει και βασίλευε, όταν διεξάγονται μέσω ευρύτερων πολιτικών και οικονομικών σχέσεων.

               Κι εμείς, έχοντας βουλιάξει στο τέλμα της ονοματολογίας, θέλουμε να το αποσυνδέουμε από  τις ευρύτερες πολιτικές στο Βαλκανικό χώρο και τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Έτσι, σ’ όλη αυτή την διαδικασία, παραβλέπουμε –ή κι άλλοι χλευάζουν για εθνικιστική τη θέση του ΚΚΕ που συνδέει τη συμφωνία των Πρεσπών με τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, γιατί «είναι αυτοί που δημιουργούν τις εστίες πολέμου και τις εντάσεις»,-  τις  πρωτοβουλίες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επιβάλουν την κυριαρχία τους  στην περιοχή. Γι’ αυτό κι επιδιώκουν τη δημιουργία μιας άμεσης σύνδεσης όχι μόνο της FYROM, αλλά και  όλων των χωρών που προέκυψαν από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με τους μεγάλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Περίπου ένα τέταρτο του αιώνα από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και η περιοχή των Βαλκανίων συνεχίζει να υφίσταται τις συνέπειές της. Μικρά και φτωχά κράτη που προέκυψαν από τη διάλυσή της, στα οποία η διαφθορά είναι ανεξέλεγκτη και στα οποία οι έλεγχοι και οι ισορροπίες είναι στοιχειώδεις, προσφέρουν κάθε είδους ευκαιρίες για απόκτηση επιρροής σε  ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία καθώς μπορεί ακόμα και να  αγοράζουν συμμάχους και πελάτες από τις εγχώριες ελίτ. ΗΠΑ και ΕΕ εφαρμόζουν μια στρατηγική που εκμεταλλεύεται τις συχνά αφελείς φιλοδοξίες των βαλκανικών χωρών όσον αφορά την ένταξή τους  στην ΕΕ και την προσδοκώμενη οικονομική  τους άνοδο.

Ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών στη διάλυση της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας συχνά παραβλέπεται και  από αυτούς που επικρίνουν την παρέμβαση της Ουάσιγκτον στις εσωτερικές υποθέσεις ανεξάρτητων και κυρίαρχων χωρών. Με την ύστερη γνώση που αποκτήσαμε, έγινε φανερό πως στην  πρώην Γιουγκοσλαβία καθορίστηκε το πρότυπο για τη  μελλοντική αμερικανική παρέμβαση στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία. Η Κροατία, η Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο, αποτελούν την αφετηρία για την ιδέα της ανθρωπιστικής επέμβασης της Δύσης, η οποία στην πραγματικότητα αποτέλεσε το  πρόσχημα για τη διαφύλαξη και την ενίσχυση της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ, επικουρούμενης από την ΕΕ. Για τις ΗΠΑ, η συνεισφορά τους  στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας όχι μόνο θα δημιουργούσε κράτη-πελάτες για τις ΗΠΑ, αλλά στην καλύτερη περίπτωση θα κρατούσε τη Ρωσία έξω από τα Βαλκάνια ή, στην χειρότερη περίπτωση, θα περιόριζε τη ρωσική επιρροή στην περιοχή με την οποία  ιστορικά η Ρωσία έχει στενές σχέσεις.

Και επειδή η επιστροφή της Ρωσίας στη διεθνή σκηνή στέφεται από επιτυχίες της εξωτερικής της πολιτικής στην Κριμαία και στη Συρία, όσο αυξάνεται το ενδιαφέρον για τη γεωστρατηγική σημασία των Βαλκανίων για τη ρωσική εθνική ασφάλεια, τόσο και οι ΗΠΑ επιταχύνουν τις διαδικασίες για την ενεργό συμμετοχή της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Ενώ η πΓΔΜ είναι ανεξάρτητη εδώ και 27 χρόνια, είναι όμως μια πολύ εύθραυστη χώρα και αυτό οφείλεται και στην ανήσυχη Αλβανική κοινότητα της, η οποία αποτελεί το ένα τέταρτο του πληθυσμού της. Από τότε που οι ΗΠΑ βομβάρδιζαν τη Σερβία για την υποστήριξη του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου, με δεσμούς με το οργανωμένο έγκλημα, η Ουάσιγκτον καλλιέργησε μια εξαιρετικά ισχυρή σχέση με τους Αλβανούς στα Βαλκάνια - στην Αλβανία, το Κοσσυφοπέδιο και την πΓΔΜ,- που σε μεγάλο βαθμό στην ένθερμη στήριξή τους πατά η αμερικανική υπεροχή στην περιοχή. Στο Κοσσυφοπέδιο  είναι που έχει στηθεί μια από τις μεγαλύτερες αμερικανικές βάσεις στο εξωτερικό, το στρατόπεδο Bondsteel.

 Μοιάζει αυτή μια αμοιβαία επωφελής σχέση, γι’ αυτό  και η απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία και η ετεροβαρής, όπως κρίνεται από πολλούς, υπέρ των Αλβανών  της FYROM συμφωνία της Οχρίδας το 2001, μετά τις ένοπλες συγκρούσεις που προκάλεσε ο UCK, επιβλήθηκαν από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Με τις ΗΠΑ να παίζουν το αλβανικό χαρτί στη FYROM η χώρα θα μπορούσε να σταματήσει να υπάρχει ή θα μπορούσε να μειωθεί σημαντικά, ανάλογα με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Από κοντά και η Ελλάδα επιδιώκει να συμμετέχει στο γεωστρατηγικό σχεδιασμό στην περιοχή, αλλά και να επεκτείνει τη συμμετοχή της σε πρωτοβουλίες στον τομέα της οικονομίας και σ’ αυτόν που σχετίζεται  και με τους νέους ενεργειακούς δρόμους. Κι έτσι η αστική τάξη της χώρας φιλοδοξεί ν’ αυξήσει τη δύναμή της ως τοπικός εταίρος των μεγάλων δυτικών κυβερνήσεων, να εξελιχθεί σε μια περιφερειακή  δύναμη στην περιοχή. Π. Καμμένος και Ν. Κοτζιάς κονταροχτυπιούνται  για την πρωτοκαθεδρία στον τομέα εξυπηρέτησης των συμφερόντων των μεγάλων μας συμμάχων, με το Ν. Κοτζιά να ισχυρίζεται πως αποσύρεται προς το παρόν, προσπαθώντας να μη φθαρεί, με την ελπίδα της μελλοντικής του αξιοποίησης.   

Στα Βαλκάνια με τις μειονότητες, τη φτώχεια και τη διαφθορά μπορεί πολιτικές, ιστορικές, εθνοτικές, οικονομικές αντιπαλότητες να  πυροδοτούνται κατά τακτά χρονικά διαστήματα, να  δίνουν ευκαιρίες για να στραφούν, αναλόγως των συμφερόντων τους,  ο ένας εναντίον του άλλου οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις παρασύροντας ακόμα και σε λουτρό αίματος τους λαούς της περιοχής.  

Στη FYROM  εμφανίζεται και πάλι η αποφασιστικότητα των ΗΠΑ για να παραμείνουν κυρίαρχες στα Βαλκάνια. Οι επεμβάσεις τους όμως κάθε φορά είναι θανατηφόρες  για την ασφάλεια και την ειρήνη σ’ αυτήν την ιστορικά ασταθή περιοχή.  

Μόνο που ό,τι συμβαίνει στα Βαλκάνια υπάρχει πάντα κίνδυνος να μη περιοριστεί μόνο στα Βαλκάνια