Ο πιο καλος ο μαθητης... ο πιο καλος απατεωνας... το πιο καλο τσιρακι του καπιταλισμου...

 Ο πιο καλος ο μαθητης... ο πιο καλος απατεωνας... το πιο καλο τσιρακι του καπιταλισμου...

Την ευθεία απειλή προς τους εργαζόμενους της χώρας «θα υπερασπιστούμε την εργασία όπως κάναμε με την πρώτη κατοικία και τις συντάξεις»!!! εκστομίζει ο πρωθυπουργός, μπροστά στο άνοιγμα των Εργασιακών το Φθινόπωρο, στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης». 

Ερωτηθείς σχετικά - μιας και το θέμα αναδύεται «στον αφρό» της επικαιρότητας - στο πλαίσιο συνέντευξής του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», ο Αλ. Τσίπρας δηλώνει: «Το προηγούμενο διάστημα χορτάσαμε από προεξοφλήσεις ναυαγίων. Τελικώς κανένα ναυάγιο δεν προέκυψε. Το Σεπτέμβρη, προεκλογικά, οι αντίπαλοί μας έλεγαν ότι με αυτή τη συμφωνία, όποιος και να είναι στο υπουργείο Εργασίας, θα αναγκαστεί να κόψει κύριες συντάξεις. Επεσαν έξω. Το ίδιο συνέβη και με όσους πριν από ένα μήνα προεξοφλούσαν ότι θα αναγκαστούμε να υποχωρήσουμε στην απαίτηση του ΔΝΤ για επιπλέον προληπτικά μέτρα 3,6 δισ. Σας λέω ευθέως ότι το ίδιο έξω θα πέσουν για άλλη μια φορά. Η Ελλάδα μπορεί πλέον να βάζει κόκκινες γραμμές και να τις υπερασπίζεται αποτελεσματικά, όπως δεν έκανε τα πέντε προηγούμενα χρόνια. Θα υπερασπιστούμε την εργασία όπως κάναμε με την πρώτη κατοικία και τις συντάξεις. Η εμπλοκή, άλλωστε, του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά και του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας στις διαπραγματεύσεις, διευρύνει τις συμμαχίες που έχουμε ήδη διαμορφώσει».

• Οι δηλώσεις του χτυπούν καμπανάκι στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που έχουν ήδη αποκτήσει πικρή πείρα απ' το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης. 
• Με το εκτρωματικό πολυνομοσχέδιο μόλις προ ολίγων ημερών, οι συντάξεις δέχτηκαν ακόμα ένα πλήγμα, ενώ τα στεγαστικά δάνεια παραδόθηκαν «πεσκέσι» στα funds. Με τον ίδιο τρόπο προτίθεται να υπερασπίσει την εργασία η κυβέρνηση. 

Για κακή της τύχη, βεβαίως, η εργασία και οι φυσικοί της σύμμαχοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα - και όχι το Ευρωκοινοβούλιο και ο ΔΟΕ, σύμμαχοι και υπέρμαχοι του κεφαλαίου και γι' αυτό και της κυβέρνησης, πάντως όχι του λαού, όπως αποδεικνύει η δράση τους - αντιλαμβάνονται ότι οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης χαράσσονται με γνώμονα τις αξιώσεις του κεφαλαίου για μέτρα γενναίας στήριξης της κερδοφορίας του. 

• Τέτοια μέτρα είναι η παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, η περιστολή των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων απέμειναν.

***

Ο νέος γύρος επίθεσης σχεδιάζεται ήδη πριν καλά - καλά κλείσει ο προηγούμενος, με νωπές τις πληγές που επέφερε στα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά. 

• Μπροστά σ' αυτόν και με το φόβο να βρει απέναντί της τη λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή, η κυβέρνηση παίρνει τα μέτρα της. 
• Ανάμεσα σ' αυτά και οι κάλπικες υποσχέσεις της «δίκαιης ανάπτυξης». 
• Το σχετικό μύθευμα επαναφέρουν με κάθε ευκαιρία. 

Το ίδιο έπραξε και ο πρωθυπουργός, δηλώνοντας: «...Ξέρουμε πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση στην κοινωνία και την πραγματική οικονομία, μετά από έξι χρόνια λιτότητας. Ομως, σήμερα, με την πρώτη αξιολόγηση και την ελάφρυνση του χρέους, έχει ολοκληρωθεί το μεγαλύτερο κομμάτι της συμφωνίας του περασμένου Ιουλίου. Μπορούμε λοιπόν να πούμε πια ότι η σελίδα έχει αλλάξει και η νέα περίοδος, προς την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας, έχει αρχίσει (...) Θα είναι αυτό που έχουμε ονομάσει Δίκαιη Ανάπτυξη. Ανάπτυξη γιατί η χώρα και η οικονομία μπαίνουν σε φάση ανασυγκρότησης. Και Δίκαιη, γιατί μια τέτοια ανάπτυξη έχει νόημα μόνο όταν τα οφέλη της διαχέονται στην κοινωνία. Μιλάμε, λοιπόν, για μια ανάπτυξη που θα συνοδεύεται με ολοένα και ισχυρότερη κοινωνική προστασία, με στήριξη της εργασίας και της μικρής και μεσαίας οικονομίας, αλλά και με αναλογική κατανομή του οφέλους, όπως ακριβώς κατανεμήθηκαν και τα βάρη. Αυτό είναι το περιεχόμενο μιας Δίκαιης Ανάπτυξης».

• Αλήθεια, όμως, πού και πότε υπήρξε δίκαιη ανάπτυξη; 
• Και για ποιο λόγο δεν προσδιορίζουν όσοι την ευαγγελίζονται το περιεχόμενό της; 
• Γιατί αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι να μιλήσουν για ανάκτηση των απωλειών που είχε ο λαός; 

Τα ερωτήματα είναι ρητορικά. 

• Δίκαιη καπιταλιστική ανάπτυξη δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά, το περιεχόμενό της ήταν, είναι και θα είναι πάντα ταξικό υπέρ του κεφαλαίου, κατά του λαού, στηριγμένο στην ένταση της εκμετάλλευσης του λαού, στην καταλήστευση του μόχθου του. 
• Ο κλάδος του Τουρισμού που βρίσκεται σε ανάπτυξη το επιβεβαιώνει, τα κέρδη του τουριστικού κεφαλαίου είναι η άλλη όψη των ανύπαρκτων εργασιακών δικαιωμάτων και των μισθών πείνας των εργαζομένων. 
• Οι κυβερνώντες τα ξέρουν καλά όλα αυτά, οι υποσχέσεις τους ισοδυναμούν με το «παρηγοριά στον άρρωστο...». 
• Και δεν αρκούνται στο να κοροϊδεύουν το λαό που αγωνιά για ένα τέλος στα βάσανά του, επιδιώκουν με την προπαγάνδα τους να τον μετατρέψουν σε χειροκροτητή των υπεύθυνων για τα βάσανά του, του κεφαλαίου, της καπιταλιστικής ανάπτυξης, να τον αποπροσανατολίσουν απ' την ανάγκη να παλέψει για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, που στο επίκεντρο θα έχει τις δικές του ανάγκες.

***

Αποδεικνύονται έτσι οι καλύτεροι μαθητές, είχαν όμως και καλούς δασκάλους στα «διδασκαλεία» του συστήματος. Την ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία. 

• Δεν την ξεχνά ο Αλ. Τσίπρας και ομολογεί ότι έχει επενδύσει στο νταραβέρι με τη δύναμη που διεκπεραίωσε μεγάλο όγκο ανατροπών σε βάρος των λαών και των δικαιωμάτων τους, για λογαριασμό του κεφαλαίου: «Επενδύουμε στην ανασυγκρότηση της ευρωπαϊκής αριστεράς και στην αναδιάταξη των συμμαχιών της στην Ευρώπη. Θεωρώ ότι ένα κομμάτι της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ακριβώς βλέποντας την κατάρρευση της συμμαχίας με τη νεοφιλελεύθερη δεξιά, κινείται από άλλο δρόμο προς αυτό το σημείο. Γι' αυτό μας στήριξαν με τέτοια αποφασιστικότητα στο τελευταίο στάδιο της διαπραγμάτευσης. Και βεβαίως, αυτό δεν είναι κάτι που το απορρίπτουμε. Συζητάμε σοβαρά με όλες τις δυνάμεις, και μερικές φορές με αρκετές δυσκολίες, γιατί πιστεύουμε ότι μια τέτοια αναδιάταξη συμμαχιών και συσχετισμών είναι ο δρόμος για τον πολιτικό αναπροσανατολισμό της Ευρώπης».

Β. Ν.

Μια συζήτηση για την κινέζικη πολιτιστική επανάσταση

 Μια συζήτηση για την κινέζικη πολιτιστική επανάσταση

Προχτές η κε του μπλοκ βρέθηκε στην ΑΣΟΕΕ, στο διήμερο που συνδιοργάνωσαν τα δύο μ-λ για τα πενηντάχρονα της κινέζικης πολιτιστικής επανάστασης. Ήταν κατά σειρά η τρίτη συζήτηση, το πρωί (προς μεσημεράκι) της Κυριακής και θα 'ταν μάλλον πιο εύκολο να την ξεχωρίσεις από το πάνελ των ομιλητών, παρά από το θέμα της, που διαπλεκόταν οργανικά με αυτά της προηγούμενης μέρας κι όλα σκιαγραφούσαν διάφορες πτυχές της πολιτιστικής επανάστασης, της Π.Ε. ή μεγάλης προλεταριακής (μππε), γιατί τέθηκε μεταξύ άλλων και το ζήτημα αν ήταν κυρίως προλεταριακή ή πολιτιστική, κατά πόσο θα μπορούσε να συνδυάζει και τα δύο, κτλ.

Επηρεασμένος από τον όγκο των πληροφοριών που κρίνω σκόπιμο να μεταφέρω (σε δύο μέρη, ένα πιο ελαφρύ και ένα με πιο βαρύ, θεωρητικό πυρήνα) και από το άγχος των εισηγητών να χωρέσουν όσα ήθελαν να πουν στο προβλεπόμενο μισάωρο (το εντυπωσιακό είναι πως όντως οι πιο πολλοί το τήρησαν), θα ακολουθήσω παρόμοια τακτική και θα παραθέσω σε σημεία-βούλες κάποια στοιχεία (ενδιαφέροντα ή μη, θα το κρίνει ξεχωριστά κάθε σφος αναγνώστης).
Αν κάποιος σφος προτιμά να διαβάσει μια κριτική της Π.Ε. από δική μας, φιλοσοβιετική -σχηματικά μιλώντας- σκοπιά, μπορεί να θυμηθεί εδώ ένα παλιότερο κείμενο του Άναυδου.

Θα προηγηθεί το πιο ελαφρύ μέρος, εν είδει ανταπόκρισης.
Μια βασική μη ανταγωνιστική αντίθεση, που είναι ζήτημα όμως πώς επιλύεται, ήταν μεταξύ παλιού και νέου στοιχείου στο αμφιθέατρο Αντωνιάδου. Από τη μια πχ ένας ασπρομάλλης παππούς που το ρολόι του πήγαινε (αλήθεια τώρα) μία ώρα πίσω, γεμάτο πολιτικούς συμβολισμούς, ή ακολουθώντας τη γραμμή Σιάντου για τη θερινή ώρα -που είναι αστική επινόηση. Κι από την άλλη, μικρά παιδάκια, που χοροπηδούσαν στα πλατύσκαλα του αμφιθεάτρου, έτοιμα για το δικό τους Μεγάλο Άλμα, με μια δόση αριστερίστικης παρέκκλισης. Η νέα γενιά ήταν πλειοψηφία στο κοινό που γέμισε τις σειρές με τα καθίσματα, αλλά υστέρησε δραματικά στον αριθμό των παρεμβάσεων, στο τέλος.

Το δίπολο άρθηκε διαλεκτικά από την ωριαία καθυστέρηση στην έναρξη της συζήτησης, ένα τυπικό χαρακτηριστικό του αριστερισμού, που συνδύασε αρμονικά και τους δύο πόλους. Το κερασάκι στην τούρτα όμως ήταν μια φράση του συντονιστή για τα παραδείγματα από το πρόσφατο και το απώτερο μέλλον, που αν και εκ παραδρομής, κέρδισε το σεβασμό μου για το σουρεάλ και τους συμβολισμούς της. Θα μπορούσε να είναι ατάκα κι από το Inception...

Μία δεύτερη ενότητα (χωρίς πάλη) των αντιθέτων ήταν ο πάγκος με τα βιβλία, που ήταν φαινομενικά ενιαίος, μέχρι που έφτανες στη φάση της πληρωμής.
-Αυτό θα πάτε να το πληρώσετε στην άλλη πλευρά του πάγκου.
Γιατί προφανώς ήταν έκδοση του άλλου μ-λ, που δικαιούταν τα λεφτά από την πώλησή του.

Αλλά το πιο ωραίο ήταν η έλλειψη στις σακούλες, που τις αναπλήρωσαν με πλαστικές διάφανες από σούπερ μάρκετ.
Επαναστατική θεωρία από τα Lidl, θα ήταν ο εύκολος, σατιρικός συνειρμός.
Αλλά η δική μου ήταν από το Σκλαβενίτη -που είναι και "καλός εργοδότης".

Αν κάποιος ενδιαφέρεται πάντως, θα μπορούσε να διαβάσει πχ κάποιο από τα ιστορικά βιβλία του Σαμαρά ("1917-53, η Ιστορία διδάσκει κι εμπνέει", "Γιάλτα ή Πότσνταμ), ένα βιβλίο του Πετρίδη για ορισμένες πτυχές της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, ένα αντίστοιχο του Α. Παπαδόπουλου από το άλλο μ-λ, ή τη συλλογή διάφορων επίσημων κειμένων διαλόγου και θεωρητικής διαπάλης των ΚΚ, κατά τις δεκαετίας του 50', του 60' και του 70'.

Δυστυχώς, δεν υπήρχε κανένα κινέζικο (δηλ κάθετο) πανό, τιμής ένεκεν, ούτε καν ένα τατζεμπάο (εφημερίδα τοίχου). Μόνο η Οακκε έχει μείνει συνεπής στην κλασική μορφή (για το περιεχόμενο ας μην το πιάσουμε καλύτερα). Και έτσι το μόνο που έχει μείνει σταθερό, είναι ότι τα περισσότερα από όσα λένε φαίνονται στον κόσμο κινέζικα (ου μην και ρώσικα), πολύ δύσκολα για να τα κατανοήσει και να τον αγγίξουν.

Ας σημειωθεί και η σύμπτωση στα όρια του τρολαρίσματος, με την επιλογή της ΕΡΤ να προβάλει τις μέρες των εκδηλώσεων την αμφιλεγόμενη ταινία του Καλογερόπουλου "όνειρο αριστερής νύχτας", με το μαοϊκό πρωταγωνιστή να αντιλαμβάνεται τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του χώρου συνολικά (ημών συμπεριλαμβανομένων) και της προσωπικής του διαδρομής. Στη σημερινή συγκυρία βέβαια, το τρολάρισμα δε στοχεύει τόσο στα μ-λ (που δεν έχουν τη δυναμική του παρελθόντος), αλλά στο... όλον αριστεροχώρι, σαν ειρωνικό, κυβερνητικό σχόλιο για τις ιδεολογικές του αγκυλώσεις και για τις αυταπάτες του.

Όσο για το μ-λ χώρο, που δεν έμεινε ούτε αυτός ανεπηρέαστος από τη λαίλαπα του (παλιού και νέου) ΠαΣοΚ, όπως δείχνει πχ η πορεία της Κοε, φαίνεται να έχει χάσει το τρένο (όχι της ΕΤΕ) και να δίνει μάχη οπισθοφυλακών, σε σχέση με το υπόλοιπο αριστεροχώρι. Κι είναι κρίμα από μια άποψη, γιατί αν είχε παραμείνει αυτός η βασική έκφραση του αριστερισμού, μπορεί το επίπεδο της αντιπαράθεσης τουλάχιστον να ήταν υψηλότερο, και να μην περιοριζόταν στα διάφορα μεταβατικά προγράμματα.
Αλλά κάθε εποχή έχει και τον αριστερισμό που της αξίζει.

Κατά την παρουσίαση του πάνελ, είχαμε το συνηθισμένο αστείο με τους πολιτικούς-γεωγραφικούς όρους. Από τα αριστερά... από τα δεξιά μου... Στην άκρα αριστερά... Στην ακροδεξιά ήταν ο Μπίστης από το ΕΚΚΕ (τυχαίο;), αλλά η παρουσίαση ήταν πιο διπλωματική, και ας είναι με την Ανταρσύα. Εδώ ο Γαλάνης ήταν με το Σύριζα...

Ο Τσιριγώτης αθέτησε την κομματική εντολή να διαβάσει από μέσα την εισήγησή του κι όταν τελικά την άρχισε μετά από μια σύντομη εισαγωγή είκοσι λεπτών, αναλογίστηκε σαν τον Κροίσο πάνω στην πυρά το δίκιο της οργάνωσης: Το κόμμα έχει δίκιο, πρέπει να διαβάζουμε. (Κόμμα, κόμμα, πόσο δίκιο είχες...)
Το οποίο όμως έχει διττή έννοια, diplis, όπως το λέει και το βαθύ τουίτερ.

Ο Μανούσακας που τα διάβαζε από μέσα πάντως, νομίζω πως έχασε (για αυτόν ακριβώς το λόγο) το ενδιαφέρον του κοινού, περισσότερο από κάθε άλλον.
Ο Μπίστης ήταν εμφανώς καταβεβλημένος, κατέβηκε πριν το τέλος της εκδήλωσης από το βήμα, για να φύγει, αλλά είχε πολλούς να χαιρετήσει στην πορεία και καθυστέρησε. Παρεμπιπτόντως, κατά την εισήγησή του, συνειδητοποίησα τι σημασία μπορεί να παίρνει για έναν οπαδό της θεωρίας των τριών κόσμων η έννοια "ιμπεριαλιστική περικύκλωση" και ότι στην περίπτωση της Κίνας σημαίνει βασικά πως ήταν περικυκλωμένη από το... "σοβιετικό σοσιαλ-ιμπεριαλισμό"!!

Ο Γαλάνης μίλησε για μετωπικά υποκείμενα και τις αρχές της Π.Ε. που θα έπρεπε να εφαρμοστούν και στις μεταξύ τους σχέσεις, δηλ τις σχέσεις μεταξύ των μαοϊκών οργανώσεων με τις... ενδομαοϊκές αντιθέσεις. Κάτι που μπορεί να κατέληγε πάντως σε εκκαθαρίσεις ενάντια στους... καπιταλβαδιστές (δηλ αυτούς που βαδίζουν προς τον καπιταλισμό κι υπήρχε στα κινέζικα ως όρος).

Ενώ ο Μάνος (από τα μ-λ) τοποθετήθηκε (χαριτολογώντας) ως... "μη συνεπής σταλινικός", κάτι που ήταν εσωτερικό αστείο, για να διασκεδάσει κάτι που είχε ειπωθεί την προηγούμενη μέρα. Αλλά είχε το περισσότερο ζουμί, κατά τη γνώμη μου, που θα το δούμε -καλώς εχόντων των πραγμάτων- αύριο.

Ως τότε κρατάμε το σχόλιό του για την ενασχόληση των Κινέζων με την προληπτική ιατρική -που στις μέρες μας φτάνει με ανορθολογικές κυρίως μορφές: βελονισμός, τάι-τσι, κτλ. Και το 'ανέκδοτο' με τα "ευρήματα" κατά τη διάρκεια της κατασκευής ενός μεγάλου έργου στην Κίνα, όπου ήρθαν στο φως απολιθωμένες ακαθαρσίες από το 1600 πΧ και την περίοδο των Μινχ, αν το σημείωσα σωστά. Κάτι που δείχνει συμβολικά ότι οι Κινέζοι έπρεπε να ξεκινήσουν να χτίζουν στην κυριολεξία πάνω στα σκατά, και ξεκινούσαν την προσπάθειά τους από πολύ χαμηλά...

Μεγάλη πέραση έχει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας!

 Μεγάλη πέραση έχει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας!

Το «θετικό παράδειγμα»

Μετά το... ανέκδοτο του Σαββατοκύριακου, ότι δηλαδή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα υπερασπιστεί τα Εργασιακά «όπως τις συντάξεις και τα κόκκινα δάνεια» (!), ο πρωθυπουργός είπε να μιλήσει στην έκθεση «Ποσειδώνεια 2016» για το περιβόητο παραγωγικό μοντέλο που προωθεί η κυβέρνηση. Και τι είπε; Οτι «το μοντέλο της ναυτιλίας μπορεί να αποτελέσει θετικό παράδειγμα στην εκπόνηση του νέου αναπτυξιακού υποδείγματος»! Ποιο είναι αυτό το «μοντέλο»; Οχι βέβαια το «σχέδιο», το «όραμα», η «καινοτομία» και άλλα τέτοια καλολογικά που αράδιασε ο πρωθυπουργός, αλλά οι προκλητικές φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές, το τσάκισμα των δικαιωμάτων των ναυτεργατών και ο τρελός βαθμός εκμετάλλευσής τους. Και οι πέτρες τα γνωρίζουν όλα αυτά, που για τον πρωθυπουργό αποτελούν ένα «θετικό παράδειγμα». Ακρως ενδεικτικό για το πώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ φαντάζεται την ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου, αλλά και για το μέγεθος του παραμυθιού που διακινεί με πάθος, περί τάχα «ανάπτυξης για όλους» και με κοινωνικό πρόσημο.

Τους θέλει «πρόβατα επί σφαγή»

 

Ο υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος, μιλώντας την περασμένη βδομάδα σε εκδήλωση του Γερμανικού Ινστιτούτου, είπε ότι η κυβέρνηση έχει κάνει μεγάλες υποχωρήσεις, ενώ μετά το καλοκαίρι οι δανειστές θα ασκήσουν πιέσεις για αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο και τα Εργασιακά. Και τόνισε πως πρέπει να γίνουν και αυτές οι μεταρρυθμίσεις και θα γίνουν, αλλά ζήτησε να έχει η κυβέρνηση στήριξη από τα συνδικάτα στον αγώνα που θα δώσει. Είπε, ακόμη, ότι σε Ασφαλιστικό και Φορολογικό συμβιβάστηκε και, τελικώς, «κάτι κερδίσαμε». Ομολόγησε, τέλος, ότι οι νέοι θα είναι σε πολύ χειρότερη μοίρα από ό,τι σήμερα σε όλους τους τομείς.

Τι είπε ο υπουργός με λίγα λόγια; Οτι όπως με το νόμο - καρμανιόλα για το Ασφαλιστικό, που μείωσε κι άλλο τις συντάξεις αυξάνοντας τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, και για το Φορολογικό, που επιβάλλει νέα φοροληστεία στο εργατικό - λαϊκό εισόδημα, έτσι και με τα Εργασιακά και το συνδικαλιστικό νόμο, θέλει τη στήριξη των συνδικάτων για να θυσιάσει στο βωμό του κέρδους των καπιταλιστών όσα ακόμη δικαιώματα έχουν απομείνει στην εργατική τάξη! Θέλει τους εργαζόμενους πρόβατα επί σφαγή στην πολιτική κυβέρνησης - επιχειρηματιών. Στο χέρι των εργαζομένων είναι να μην αποδεχτούν αυτόν το ρόλο, να μη συναινέσουν, να απορρίψουν τους πρόθυμους στυλοβάτες της κυβέρνησης και της εργοδοσίας στα συνδικάτα, να παλέψουν σε κατεύθυνση σύγκρουσης με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και την εξουσία του.

Τεμενάδες

 

Χαιρετίζοντας ο αν. υπουργός Αμυνας και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Βίτσας, σε ελληνοαμερικανικό συνέδριο, που διοργανώνει η Γενική Διεύθυνση Αμυντικών Εξοπλισμών και Επενδύσεων του υπουργείου, υπογράμμισε: «Η κρίση μάς παρέχει μια μοναδική ευκαιρία για να ξεκινήσουμε σημαντικές μεταρρυθμίσεις και να δημιουργήσουμε ένα επιχειρηματικό κλίμα που η Ελλάδα χρειάζεται, ώστε να καταστεί και πάλι ανταγωνιστική (...) Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις έχουν γίνει πιο ουσιαστικές και ενισχυμένες (...) ως κυβέρνηση έχουμε δημιουργήσει ένα επενδυτικό περιβάλλον. Εχουμε δημιουργήσει ένα σταθερό φορολογικό σύστημα (...) Απαλλάσσουμε την επιχειρηματικότητα από περιττές γραφειοκρατικές διαδικασίες (...) Ο νέος Αναπτυξιακός Νόμος επιχειρεί να συνδυάσει ένα δυναμικό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων με μια έκρηξη των ιδιωτικών και κοινωνικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων (...) Η σημαντική γεωπολιτική, γεωστρατηγική και γεωοικονομική θέση της Ελλάδας είναι γνωστή. Πολύ γνωστές επίσης είναι οι παραδοσιακά καλές σχέσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ (...) Η πρόσφατη επικύρωση από τη Βουλή των Ελλήνων των συμφωνιών στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο και η επικείμενη συμφωνία με την Ιορδανία, δημιουργούν πρόσθετες προϋποθέσεις σταθερότητας (...) Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να γίνει ένας σημαντικός πόλος σταθερότητας και της από κοινού ανάπτυξης στην περιοχή. Ας επωφεληθούμε από αυτό, κοινωνικά και οικονομικά»... Τι άλλο να ζητήσουν; Δεν έχουν ματαδεί από άλλη κυβέρνηση τέτοιους τεμενάδες κεφάλαιο, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ.

Κάν' το όπως ο Τσίπρας...

Μεγάλη πέραση έχει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στους κύκλους των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών και τους αστούς ηγέτες μεγάλων καπιταλιστικών κρατών. Ας δούμε μερικές δηλώσεις θαυμασμού για τον πρωθυπουργό από τα «γεράκια των αγορών», όπως τους χαρακτήριζε ο Αλ Τσίπρας πριν από μερικά χρόνια.

«Τρέφω μεγάλο θαυμασμό για τον Τσίπρα, που καταφέρνει και μένει στην εξουσία παρά τα τόσα μέτρα». Το είπε ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, πρόεδρος του Γιούρογκρουπ, την περασμένη Παρασκευή.

«Ζηλεύω τον Τσίπρα. Πέρασε 7.500 σελίδες με μέτρα χωρίς καμία αλλαγή». Το είπε ο Μανουέλ Βαλς, πρωθυπουργός της Γαλλίας, την περασμένη Παρασκευή.

«Η Ελλάδα ανακάμπτει ταχύτερα από τις προσδοκίες». Το είπε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, την περασμένη Δευτέρα.

Κυριολεκτικά τον έχουν κάνει παράδειγμα προς μίμηση τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του, για το πώς μπορείς να τσακίζεις έναν ολόκληρο λαό και για το πώς με τόση άνεση την ίδια στιγμή μπορείς να εξυπηρετείς τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Και βέβαια, αυτό που τους εντυπωσιάζει - και δεν το αρνούνται - είναι το πόσο μεγάλη είναι η ταχύτητα υλοποίησης αυτής της βάρβαρης πολιτικής.

Και εις ανώτερα...

Ριζοσπάστης Τρίτη 7 Ιούνη 2016

Κοντομηνάς on air: their master’s voice

 Κοντομηνάς on air: their master’s voice

Τα όρια της δημοσιογραφικής ελευθερίας αποκαλύφθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο σήμερα σε μια τηλεοπτική εκπομπή, όταν ο πρόεδρος του Alpha, παρενέβη on air για να τραβήξει το αυτί ενός παρουσιαστή, του Δημήτρη Παπανώτα, και να απαιτήσει απ’ αυτόν να ζητήσει συγγνώμη επειδή έθιξε ή μάλλον δεν εξύμνησε τον επιχειρηματικό κόσμο. Και κυρίως για να υπενθυμίσει στους υπαλλήλους του ποιος είναι το αφεντικό.

Αφορμή για να ακουστεί η οργισμένη φωνή του προέδρου ήταν το σχόλιο του Δ. Παπανώτα σχετικά με τη φιλανθρωπική δραστηριότητα ενός επιχειρηματία στους Φούρνους της Ικαρίας ο οποίος έχει αναλάβει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των παιδιών του νησιού: «Αυτό μας κάνει περήφανους τώρα ως χώρα; Όπου η υγεία των παιδιών ενός ελληνικού νησιού εξαρτάται από την ελεημοσύνη ενός επιχειρηματία;… Με τόσα λεφτά που φαγώθηκαν θα έπρεπε να είναι όλα τέλεια σαν χώρα!»

Ο Δ. Κοντομηνάς φάνηκε να αποδέχεται ότι πράγματι οι δημόσιες υπηρεσίες υγείας έχουν τα χάλια τους, όμως ταυτόχρονα καταδίκασε την… αχαριστία του παρουσιαστή που δεν ανέδειξε το μεγαλείο ψυχής όχι μόνο του συγκεκριμένου φιλάνθρωπου επιχειρηματία, αλλά όλων των Ελλήνων επιχειρηματιών που «πληρώνουν 70% έως 80% και 90% φόρο».

Κάτι πήγε να μπαλώσει, κάτι πήγε να συμβιβάσει η παρουσιάστρια, αλλά ο πρόεδρος τη διέκοψε. Αν και η τύχη του αεροδρομίου του Ελληνικού δεν ήταν στα θέματα της συζήτησης, ο Δ. Κοντομηνάς μίλησε για την κατάντια της περιοχής που «έχει γεμίσει μετανάστες, απατεώνες και πορνεία» και γι’ αυτούς που εμποδίζουν το μεγάλο αυτό έργο, αυτή την επένδυση δισεκατομμυρίων, που θα δώσει δουλειά σε 10.000 Έλληνες εργάτες και θα μετατρέψει την περιοχή σε «Μόντε Κάρλο» ή «Κυανή Ακτή» της Ελλάδας (διαλέγετε και παίρνετε).

Δεν έχει νόημα να πούμε ποιος από τους τρεις παρουσιαστές που βρίσκονταν στο πάνελ βάρεσε προσοχή, ποιος έκλασε μαλλί, ποιος κατέβασε το κεφάλι και ποιος προσπάθησε να διασώσει την αξιοπρέπειά του. Η παρέμβαση του ιδιοκτήτη του καναλιού ήταν ταπεινωτική όχι μόνο για εκείνους που τη λούστηκαν αλλά για την ελευθερία του Τύπου και της έκφρασης (αν υποτεθεί ότι ακόμα ισχύουν αυτά τα πράγματα). Kαι μας θύμισε τη σοφία της ελληνικής παροιμίας «τ’ άσπρα μιλούν, τ’ άσπρα λαλούν, τ’ άσπρα είν’ που κουβεντιάζουν» (όπου άσπρο ένα παλιό τουρκικό νόμισμα, μια υποδιαίερεση του γροσιού).

Πηγή: Media Oasis

   Οι ταυτότητες μπορεί να είναι «φονικές»;

Από Σφυροδρέπανος 

Γράφει η Άννεκε Ιωαννάτου //

Το θέμα της ταυτότητας κερδίζει όλο και μεγαλύτερη σημασία στις μέρες μας, αν και ήταν πάντα επίκαιρο όσο υπήρχε η προσφυγιά, η μετανάστευση, αλλά και γενικά η αλλαγή χώρας. Φυσικά δεν εννοούμε το χαρτί που πιστοποιεί τύποις μια κάποια ταυτότητα, μια κάποια υπηκοότητα ή ιθαγένεια, αλλά η ουσία της καταγωγής. Ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας ξενιτεύεται και για τους περισσότερους είναι από ανάγκη. Αυτό σημαίνει ότι όλο και περισσότερο αναγκάζονται να προσαρμοστούν σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που δεν τους είναι οικείο, όπου συχνά νοιώθει ότι η ταυτότητά του απειλείται και γι αυτό τείνει να τονίζει μαζί με συμπατριώτες τα οικεία στοιχεία της κουλτούρας του σαν ξένο σώμα που είναι σε μια ξένη κοινωνία από φόβο να αφομοιωθεί, να αφανιστεί σαν ξεχωριστή οντότητα. Όπως θα δούμε παρακάτω, το θέμα είναι αρκετά πολυσύνθετο και εκ των πραγμάτων δεν θα μπορέσουμε παρά να το αγγίξουμε εν μέρει προσπαθώντας να αποφύγουμε την απλούστευση.
Αφορμή για τις σκέψεις αυτές ήταν ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1999 στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Ωκεανίδα» με τίτλο Οι φονικές ταυτότητες του Λιβανέζου Αμίν Μααλούφ (μετάφραση του Θεόφιλου Ξ. Τραμπούλη) και που καταπιάνεται με ένα θέμα βιωμένο από εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν σε άλλη χώρα από τη χώρα της καταγωγής τους. Αντιμετωπίζουν συχνά κάτι σαν επιλογή, ποια εθνική συνείδηση έχουν, τι νοιώθουν ότι είναι περισσότερο, πού ανήκουν περισσότερο, ποια χώρα θεωρούν πατρίδα τους κλπ. Φυσικά το θέμα έχει πολλές πτυχές που έχουν σχέση με τις αιτίες της φυγής από τη χώρα καταγωγής, με την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκουν, με τη σχέση που έχει η «καινούργια» χώρα με τη χώρα καταγωγής. Άλλο να είσαι μετανάστης ή πρόσφυγας, άλλο να γεννηθείς από γονείς μετανάστες και να μεγαλώσεις σαν δεύτερη ή τρίτη γενιά στη χώρα αποδοχής. Άλλο να έχεις γονείς από διαφορετικές κουλτούρες, γλώσσες κλπ. Δεν μπορούμε να εξαντλήσουμε εδώ όλες τις κατηγορίες των ανθρώπων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γίνονται φορείς δύο πολιτισμών ή ακόμα και περισσότερων. Σίγουρο είναι ότι πατάνε σε δύο κόσμους, εκείνο της προέλευσης και εκείνο της διαμονής. Ο συγγραφέας του ως άνω βιβλίου μένει μονάχα στα φαινόμενα. Καταπιάνεται με τον εσωτερικό κόσμο του ξενιτεμένου γενικά- χωρίς διαφοροποίηση λόγω κοινωνικού στρώματος ή λόγω αιτίας εγκατάλειψης της γενέτειρας – με τη σύγκρουση των νοοτροπιών και πολιτισμών που είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς αιτιών στην οποία μπερδεύονται συνεχώς οι αιτίες με τα αποτελέσματα, η ουσία με τα φαινόμενα. Ωστόσο, πολλά είναι αληθινά και σίγουρα πολλοί θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα στην προσέγγιση που επιλέχθηκε.
Η γενίκευση της προσωπικής εμπειρίας
Ο συγγραφέας είναι Λιβανέζος που το 1976 έφυγε από τη χώρα του για να εγκατασταθεί στη Γαλλία και στον πρόλογο λέει ότι δεν ξέρει πόσες φορές τον έχουν ρωτήσει αν νοιώθει περισσότερο Γάλλος ή Λιβανέζος. Και ομολογεί παρακάτω: «Σε όλους όσοι μου θέτουν την ερώτηση, εξηγώ λοιπόν υπομονετικά πως γεννήθηκα στον Λίβανο, πως έζησα εκεί μέχρι τα είκοσι επτά μου χρόνια, πως τα αραβικά είναι η μητρική μου γλώσσα, πως πρωτοανακάλυψα τον Δουμά και τον Ντίκενς και τα ταξίδια του Γκιούλιβερ στην αραβική τους μετάφραση και πως γνώρισα τα πρώτα μου παιδικά σκιρτήματα στο χωριό μου, στο βουνό, εκεί που άκουσα και ορισμένες ιστορίες από τις οποίες επρόκειτο να εμπνευστώ αργότερα τα μυθιστορήματά μου. Πώς θα μπορούσα να τα ξεχάσω όλα αυτά; Πώς θα μπορούσα να αποκοπώ από τον γενέθλιο τόπο μου; Από την άλλη όμως, εδώ και είκοσι χρόνια ζω στη γη της Γαλλίας, πίνω το νερό και το κρασί της, τα χέρια μου χαϊδεύουν κάθε μέρα τις παλαιές της πέτρες, γράφω τα βιβλία μου στη γλώσσα της, ποτέ πια δεν θα είναι για μένα ξένη γη. Μισός Γάλλος λοιπόν μισός Λιβανέζος; Όχι, καθόλου. […]Δεν έχω πολλές ταυτότητες, μία και μόνη έχω, φτιαγμένη από όλα αυτά τα στοιχεία που την έχουν διαμορφώσει σύμφωνα με μία «δοσολογία» που δεν είναι ποτέ η ίδια από τον έναν άνθρωπο στον άλλον» (σελ. 9/10).
Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο συγγραφέας αγγίζει μαζικά υπαρκτά ψυχοκοινωνικά, πολιτισμικά προβλήματα ιδιαίτερα σε χώρες υποδοχής μεταναστών. Η παρότρυνσή του, όμως, αφορά σε συνθήκες στις οποίες είναι αρκετά ομαλά τα πράγματα και η ανάπτυξη του θέματος κλείνεται μέσα στο ατομικό επίπεδο. Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι ανεργία, φτώχεια, το αδιέξοδο είναι το κοινωνικό έδαφος πάνω στο οποίο στηρίζεται και θρέφεται η ξενοφοβία. Αν όλοι ήταν «βολεμένοι» θα ήταν πιο εύκολο να ξεπεραστούν φυλετικές, θρησκευτικές και άλλες προκαταλήψεις και τα ξενοφοβικά φαινόμενα θα παλεύονταν στο επίπεδο της νοοτροπίας και έτσι θα μπορούσαν να ίσχυαν οι «συνταγές» του συγγραφέα. Αν, όμως, μια όλο και μεγαλύτερη μάζα μεταναστών/προσφύγων προλεταριοποιούνται και περιθωριοποιούνται ασκώντας άθελά τους μια καθοδική πίεση στις συνθήκες διαβίωσης του ντόπιου πληθυσμού, δημιουργείται το έδαφος για μίσος, ξενοφοβία, ρατσισμό που φυσικά δεν αντιμετωπίζεται με συνταγές αλλαγής νοοτροπίας.
Γεγονότα που αλλάζουν την κοινωνική ψυχολογία
Το βιβλίο του Μααλούφ κυκλοφόρησε στα γαλλικά το 1998. Δηλαδή πριν τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία. Μας δίνει ένα παράδειγμα αλλαγής στάσης από κει: […] «Ας παραμείνουμε (στο Σεράγεβο) για μια φανταστική έρευνα. Ας παρατηρήσουμε, στο δρόμο, έναν άντρα καμιά πενηνταριά χρονών. Γύρω στα 1980, αυτός ο άντρας θα δήλωνε: «Είμαι Γιουγκοσλάβος», θα ένιωθε περήφανος, χωρίς καμία άλλη συναισθηματική φόρτιση. Αν του ζητούσαμε περισσότερες λεπτομέρειες θα είχε προσδιορίσει πως κατοικούσε στην ομόσπονδη Δημοκρατία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και ότι, συμπτωματικά, προερχόταν από μια οικογένεια μουσουλμανικής παράδοσης. Αν συναντούσαμε τον ίδιο άνθρωπο, δεκαπέντε χρόνια αργότερα, όταν μαινόταν ο πόλεμος, θα απαντούσε αυθόρμητα και αγέρωχα: «Είμαι μουσουλμάνος!» … Αμέσως μετά θα προσέθετε πως ήταν Βόσνιος, και δεν θα το εκτιμούσε καθόλου αν του επισημαίναμε πως παλιά δήλωνε περήφανα ότι ήταν Γιουγκοσλάβος.
Σήμερα, αν ρωτήσετε τον άνθρωπό μας στο δρόμο, θα πει πρώτα πως είναι Βόσνιος και έπειτα πως είναι μουσουλμάνος, … αλλά δεν θα παραλείψει να τονίσει ότι η χώρα του είναι μέρος της Ευρώπης κι ότι ελπίζει μια μέρα να τη δει μέλος της Ένωσης. Αν ξαναβρούμε αυτό το ίδιο πρόσωπο, στο ίδιο μέρος, ύστερα από είκοσι χρόνια, πως θα θελήσει να προσδιορίσει τον εαυτό του; Ποια από τις υπαγωγές του θα προτάξει; Ευρωπαίος; Μουσουλμάνος; Βόσνιος; Κάτι άλλο; Βαλκάνιος ίσως;
Για να προσθέσει μετά: «Δεν θα διακινδυνεύσω να κάνω προγνώσεις. Στην πραγματικότητα, όλα αυτά τα στοιχεία είναι μέρη της ταυτότητάς του» (σελ. 20/21).
Η υποθετική και απλουστευμένη φανταστική «έρευνα» του συγγραφέα εμπεριέχει μια ουσία, που την αφήνει όμως, ξεκρέμαστη. Γιατί κάποτε θάλεγε ο ερωτηθείς «Είμαι Γιουγκοσλάβος» και μετά το αλλάζει; Τι τον έκανε να αλλάξει; Γνωρίζουμε τα γεγονότα που μεσολάβησαν. Ο αναγνώστης με γνώση μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα. Ήταν τεράστια η πρόοδος το να λέει ο οποιασδήποτε φυλής, θρησκείας, τάξης κάτοικος της Γιουγκοσλαβίας «είμαι Γιουγκοσλάβος» σαν πρώτη ιδιότητα και όλα τα άλλα στοιχεία της ταυτότητας να ήταν δευτερεύοντα. Ο σοσιαλισμός ένωσε μια κατακερματισμένη χώρα με πολυσύνθετο πληθυσμό δίνοντας του κάτι που έδενε: όλοι ένοιωθαν Γιουγκοσλάβοι, ενώ ο εθνικιστικός, θρησκευτικός, φυλετικός διαχωρισμός που ακολούθησε ήταν ένα τεράστιο βήμα πίσω. Ακριβώς αυτές τις διαιρέσεις ήθελε να καλλιεργήσει ο ιμπεριαλισμός για να επιβληθεί στα Βαλκάνια και όπου γης. Ο σοσιαλισμός εγγυάται την ταυτότητα των ανθρώπων τονίζοντας αυτό που ενώνει και σεβόμενος αυτά που αποτελούν τη διαφορετικότητά τους. Τώρα αυτά έχουν αντιστραφεί και το αποτέλεσμα είναι ο αλληλοσπαραγμός, η ξενοφοβία, το θρησκευτικό και φυλετικό μίσος.
Άλλο είναι το φονικό
Ωστόσο, ο συγγραφέας αποδεσμεύει το θέμα από τις οικονομικές-κοινωνικές, «φονικές» αιτίες του, αλλά ούτε διαχωρίζει τις διάφορες προελεύσεις των μεταναστών στη χώρα που την άραξε ο ίδιος, τη Γαλλία. Παλαιότερα η χώρα αυτή δεχόταν μεταναστευτικά ρεύματα από ευρωπαϊκές χώρες, δηλαδή από έναν πολιτισμό πιο κοντινό, πιο συγγενή. Έπειτα ήταν τα μεταναστευτικά ρεύματα από τις πρώην αποικίες. Δηλαδή, μετανάστες με πολύ διαφορετική κουλτούρα και στάση απέναντι στην παλαιά αποικιοκρατική δύναμη (και συνήθως με γκετοποίηση ακόμα και των επόμενων γενιών), φορείς μιας κληρονομιάς σύγκρουσης, υποταγής και ταπείνωσης. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν δεχθεί μετανάστες από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και τη διαλυμένη πια Σοβιετική Ένωση. Ο συγγραφέας δεν κάνει τέτοιους διαχωρισμούς, πόσο μάλλον ταξικούς που μένουν εντελώς στο απυρόβλητο και περιορίζεται σε μια γενίκευση αόριστη με κριτήριο τη δική του περίπτωση. Φυσικά δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση μιας ολοκληρωμένης ανάλυσης από έναν συγγραφέα-δημοσιογράφο. Ωστόσο, υπάρχει η δυνατότητα, πιστεύουμε, σε λίγες γραμμές να επισημάνει κανείς τους περιορισμούς μιας τέτοιας προσπάθειας. Ο συγγραφέας κάνει κάποια προσπάθεια να εξηγήσει την εξέλιξη του κόσμου και το πάντα επίκαιρο θέμα του (ψευδο)διαχωρισμού Ανατολής-Δύσης από μέσα από τη «σύγκρουση των πολιτισμών». Η «περατσάδα» αυτή από την ιστορία δεν παίρνει υπόψη τη βάση της υλικής οικονομικής ανάπτυξης των κοινωνιών, ούτε τις κοινωνικές σχέσεις, τις νοοτροπίες, τις θρησκείες κλπ που αναπτύσσονται στη βάση αυτή για να την επηρεάσουν έπειτα με τη σειρά τους. Έτσι και τούτος ο συγγραφέας εγκλωβίζεται στην αντιπαράθεση Δύσης με όλο τον άλλο κόσμο βασίζοντας το σκεπτικό του σε διαπιστώσεις στο επίπεδο των φαινομένων και όχι των αιτιών. Βασανίζεται να εξηγήσει σε σελίδες ολόκληρες πώς γίνεται αυτή η Δύση και το κατάφερε να επιβληθεί σε όλον τον κόσμο χωρίς αναφορά στις κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας.
Οι κυρίαρχες ιδέες
«Το πνεύμα των καιρών» δεν είναι βεβαίως μια έννοια αυστηρά προσδιορισμένη. Τη χρησιμοποιώ ακριβώς για να αποδώσω τη διάχυτη, απροσδιόριστη πραγματικότητα, εξαιτίας της οποίας σε κάποιες ιστορικές στιγμές πολλοί άνθρωποι αρχίζουν να προτάσσουν ένα στοιχείο της ταυτότητάς τους εις βάρος των υπολοίπων» (σελ. 117).
Και αυτό το «πνεύμα των καιρών» μένει ξεκρέμαστο, ενώ ξέρουμε ότι ορίζεται από τους κυρίαρχους κάθε εποχής. Αφού οι κυρίαρχες ιδέες κάθε εποχής είναι οι ιδέες των κυρίαρχων της εποχής. Αντί αυτού προτιμάει να χρησιμοποιεί κατά κόρον έννοιες όπως μια απροσδιόριστη «παγκοσμιοποίηση» που αυτή τη στιγμή ακούγεται πολύ λιγότερο (πέρασε η μόδα του), και μια μοδάτη «νεωτερικότητα» συγκαλύπτοντας – λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά, δεν το ξέρουμε – τη σχέση αιτίας αποτελέσματος. Κρίμα, γιατί το θέμα που πραγματεύεται παραμένει καυτό χρόνια τώρα μετά τη δημοσίευση του βιβλίου. Πάντως η προσέγγιση του βιβλίου μέχρι και σήμερα παραμένει η επικρατέστερη στις μελέτες στη «Δύση» (πανεπιστήμια, Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και σχολικά βιβλία, κλπ) γύρω από το θέμα αυτό με όλο το εναλλασσόμενο λεξιλόγιο που ανήκει σ’ αυτό.

ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ;

 ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ;

Πλευρές της δημόσιας ζωής, όπως αναδεικνύονται από περιστατικά, ενέργειες ή δράσεις εκ πρώτης όψεως ανόμοιων κι ασύνδετων,  δείχνουν το οριακό σημείο που έχουμε φτάσει, όπου απροκάλυπτα τα μονοπωλιακά συμφέροντα που εξυπηρετεί η κρατική εξουσία θα εκφράζονται νομίμως και συναινετικώς και από πολιτικά φασιστικά μορφώματα, που με λίγη βοήθεια από το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο θα στριμωχτούν κι αυτά μέσα στο λεγόμενο συνταγματικό τόξο.

Ο φασιστικός λόγος  και πρακτική, σε …λάϊτ εκδοχή,  βρήκαν την εφαρμογή τους σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή του ALPHA, όταν ο πρόεδρος του ομίλου DEMCO Δημ. Κοντομηνάς, που έχει κατηγορηθεί για την υπόθεση των επισφαλών δανείων που χορήγησε το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, εκνευρισμένος επειδή παρουσιαστής της εκπομπής υποτίμησε την προσφορά ιατρικής περίθαλψης από  το ιδιωτικό Ιατρικό Κέντρο Αθηνών σε νησί του Αιγαίου, στον αέρα εξέφρασε την «ντροπή» του γιατί εκφράστηκαν απόψεις με τις οποίες διαφωνούσε, απαίτησε να ζητηθεί συγγνώμη από τους παρουσιαστές και κατέληξε, χωρίς να τους αφήσει να αρθρώσουν κουβέντα «Ντράπηκα με αυτά που άκουσα από εσάς! Από ανθρώπους δικούς μας, που είστε μια οικογένεια εδώ μέσα, σας προσέχουμε, έχετε κάθε μέρα το μισθό σας και λέτε βλακείες».

Ο αντιφασιστικός λόγος της κυβέρνησης προσπάθησε, σε …λαϊτ εκδοχή, να εφαρμοστεί  στις ενέργειες του υπουργού Δικαιοσύνης. Σχετικά με την κωλυσιεργία στη δίκη της Χρυσής Αυγής για τη δολοφονία του Π. Φύσσα από τον Γ. Ρουπακιά, ο υπουργός Ν. Παρασκευόπουλος δέχθηκε στη Βουλή τη μητέρα του Παύλου Φύσσα, παρουσία του Ν. Βούτση, κι αποδέχθηκε αίτημά της για επιτάχυνση της δίκης. Γι’  αυτό  έστειλε «έγγραφο-παράκληση» προς τον Πρόεδρο του τριμελούς Συμβουλίου Διοίκησης του Εφετείου Αθηνών καλώντας του να δώσει το πράσινο φως και την αρμοδιότητα να ορίσει νέο χώρο για τη διεξαγωγή της δίκης, ενώ ξεκαθάρισε πως δεν έχει τη δυνατότητα να παρέμβει για τις καθυστερήσεις που προκαλεί η αποχή των δικηγόρων στη δίκη των δολοφόνων του Π.  Φύσσα.

 Έξι  χρόνια  λοιπόν από την πρώτη προσφυγή της Ελλάδας σε μηχανισμό στήριξης που μας έβαλε στο μνημονιακό δρόμο των μέτρων της λιτότητας η κυρίαρχη εξουσία δίνει πια την εντύπωση ότι από τη μια  αδιαφορεί για την κάλυψη με υπερταξικό ιδεολογικό μανδύα της κυριαρχίας των μονοπωλίων, ενώ από την άλλη επεξεργάζεται τεχνικές που  χαλαρώνουν τη σύνδεση των πράξεων των  κατηγορουμένων δολοφόνων και εγκληματιών της  Χρυσής Αυγής με την πολιτική που υπηρετούσαν. Ο φασισμός πρέπει να αποσυνδεθεί  από το ίδιο το μονοπωλιακό κεφάλαιο, να μην φαίνεται ότι εξυπηρετεί με την πολιτική και ιδεολογία του τα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης, για να μπορεί να  κληθεί  σε βοήθειά της όταν αυτά απειλούνται, παραπλανώντας τις μάζες με τον δημαγωγικό αντικαπιταλισμό του.

Να λοιπόν που τρία χρόνια σχεδόν μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα, το ίδιο το πολιτικοκοινωνικό κατεστημένο που μετά βδελυγμίας την καταδίκασε δείχνει να χρησιμοποιεί κατά κόρον νομικά τεχνάσματα  που εξυπηρετούν την πολιτική σκοπιμότητα της συγκυρίας. Η κυβέρνηση Σαμαρά ήθελε να μας πείσει ότι   το τέρας του φασισμού με τη σύλληψη των μελών της Χρυσής Αυγής εξουδετερώθηκε εξαιτίας της αποφασιστικότητας ενός πρωθυπουργού και των υπουργών του που επαγρυπνούσαν για την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Η «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ δια του υπουργού Δικαιοσύνης Παρασκευόπουλου θέλει να φαίνεται πως  υπερασπίζεται την «συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξάρτητη λειτουργία της Δικαιοσύνης», και σέβεται τις κινητοποιήσεις εργαζομένων, για να καταξιώσει την αστική δημοκρατία, χωρίς επί της ουσίας να αναστέλλεται η διάκριση εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας ενώ τα  περιθώρια του δικαστηρίου να καθορίζονται μεταξύ του νομικού πλαισίου και των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών.

Κι είναι  αυτοί οι συσχετισμοί που  ο Δ. Κοντομηνάς, απροκάλυπτα, με μεγάλη θρασύτητα με την παρέμβασή του στην πρωινή εκπομπή «happy day», θέλησε να υπενθυμίσει ότι γέρνουν υπέρ της κυρίαρχης τάξης.

Το τραγελαφικό είναι πως αφορμή γι’ αυτήν την παρέμβαση έδωσε σχόλιο παρουσιαστή που μάλλον έγινε από προσπάθεια διαφοροποίησής του, σε αναζήτηση ευφυολογημάτων, προβολής του και κόντρας με δημοσιογράφο που φαίνεται να επαναλαμβάνει τη φωνή του εκάστοτε κυρίου του, σε μια εκπομπή που την έχει καταπιεί η κυρίαρχη ιδεολογία. Μ’ αυτή την παρέμβαση δεν αποκαλύπτονται μόνο η υποκρισία ανάμεσα στο σύνθημα για την ελευθερία της έκφρασης και την εξάρτησή της από την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου ούτε οι ασφυκτικοί έλεγχοι  στα ΜΜΕ σ’ εκείνα τα στοιχεία  που μπορεί να υπονομεύσουν τις οικονομικές σχέσεις που τα στηρίζουν –αυτά είναι γνωστά. Αυτό που αποκαλύπτει, συμπυκνωμένο σε μια εικόνα μερικών λεπτών, είναι η συμπεριφορά πολλών εργαζομένων σε χώρους δουλειάς που χωρίς ταξική συνείδηση και χωρίς  οργάνωση γίνονται έρμαια των εργοδοτών τους, με κάποιους συναδέλφους τους  να φιλοδοξούν για τον εαυτό τους το  ρόλο του επιστάτη που υπερασπίζεται τον εργοδότη του. Κι αν κάτι εντυπωσιάζει είναι η θρασύτητα του κατηγορούμενου για το σκάνδαλο του ΤΤ εργοδότη, ο οποίος σε ένα συνονθύλευμα φασιστικού και ρατσιστικού λόγου εκθειάζει το πινάκιον φακής που οι ιδιωτικές επιχειρήσεις προσφέρουν στην κοινωνία για τα κέρδη που το ταξικό κράτος τις  επιτρέπει να αποκομίζουν από την υγεία, ανησυχεί για την απειλή της μουσουλμανοποίησης από τους μετανάστες και απαιτεί επειδή πληρώνει, για προσφερόμενη εργασία βέβαια, από τους εργαζόμενούς του απόλυτη πειθάρχηση.

Η σημερινή εικόνα  ενός εργοδότη, -κατηγορούμενου για απιστία και απάτη,- που ταπεινώνει δημόσια εργαζόμενους, και εργαζομένων που ψελλίζουν δικαιολογίες -γιατί πιθανόν δεν φαντάστηκαν ότι η συνήθης  κριτική για το ανεπαρκές κράτος, με μια λάθος διατύπωση κατά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας θα επέφερε την μήνιν του εργοδότη τους και οι οποίοι εκ της θέσεώς τους μπροστά από το γυαλί πίστεψαν πως είναι ανώτεροι από  προλετάριοι- υπήρξε γιατί ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αρνείται να παραδεχτεί και να συστρατευτεί στον αγώνα που γίνεται ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία και να αναγνωρίσει τους ταξικούς  του αντιπάλους.

Απαίτηση των εργοδοτών

Απαίτηση των εργοδοτών

Στην «Ετήσια Εκθεση για το Επιχειρηματικό Περιβάλλον» που εξέδωσε ο ΣΕΒ το 2014, υπήρχαν οι εξής διαπιστώσεις: «Κατά το διάστημα των ετών 2010 - 2013 (...) σχεδόν το σύνολο των ρυθμίσεων του Εργατικού Δικαίου έχει υποστεί σημαντικές τροποποιήσεις. Οι τροποποιήσεις αυτές οδήγησαν στην αλλαγή του παγιωμένου, εδώ και χρόνια, χαρακτήρα των εργασιακών σχέσεων, με κύριο στόχο την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και την προσαρμογή της αγοράς εργασίας στις νέες συνθήκες.
(...) Βασική κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων αποτελούν: (α) η αύξηση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας με τη διαμόρφωση νέων μορφών απασχόλησης, καθώς και (β) η μείωση του κόστους εργασίας με την αποδέσμευση των επιχειρήσεων από συλλογικές ρυθμίσεις, με παράλληλη παροχή δυνατότητας διαμόρφωσης των όρων εργασίας σε επιχειρησιακό επίπεδο (επιχειρησιακές ή ατομικές συμβάσεις εργασίας). Το νέο εργασιακό περιβάλλον επιτρέπει στις επιχειρήσεις να διαχειρίζονται το εργατικό δυναμικό τους σύμφωνα με τις λειτουργικές και οικονομικές τους ανάγκες, ανάλογα με τον όγκο εργασίας, αλλά και τις οικονομικές συνθήκες της εκάστοτε επιχείρησης».
Οι επισημάνσεις αυτές των βιομηχάνων έγιναν τη χρονιά που «ωρίμαζαν» οι αντεργατικές ανατροπές του 1ου και του 2ου μνημονίου. Τώρα, με το 3ο μνημόνιο βρισκόμαστε μπροστά σε έναν ακόμα γύρο ανατροπών, με αιχμή αυτή τη φορά την παραπέρα αποδιάρθρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων, την περιστολή των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.
Με αφορμή τα δύο πρώτα μνημόνια, ο ΣΕΒ γράφει στην έκθεσή του ότι οι αντεργατικές ανατροπές επιβλήθηκαν από την ανάγκη των επιχειρήσεων για μεγαλύτερη ευελιξία, προκειμένου να γίνουν πιο ανταγωνιστικές.
Τον ίδιο ακριβώς στόχο περιγράφει και το τρίτο μνημόνιο, με την υποσημείωση μάλιστα ότι κανένα από τα μέτρα που θα νομοθετήσει η κυβέρνηση δεν πρέπει να θυμίζει το προηγούμενο καθεστώς. Μιλάμε δηλαδή για νέα σαρωτική επίθεση, όσο κι αν προσπαθεί ο πρωθυπουργός, ο Γ. Κατρούγκαλος, και άλλοι υπουργοί να θολώσουν τα νερά με αστειότητες περί «κόκκινων γραμμών», όπως αυτές που ...κράτησε η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση για το Ασφαλιστικό ή για τα «κόκκινα» δάνεια.
Μάλιστα, ο Γ. Κατρούγκαλος επιχειρεί και την εξής λαθροχειρία: Χρεώνοντας τις διαρροές για το ενδεχόμενο κατάργησης του 13ου και 14ου μισθού στους μεγαλοεργοδότες και τους δανειστές, προσπαθεί να παρουσιάσει την κυβέρνηση ως «αθώα του αίματος» της επερχόμενης αντεργατικής μεταρρύθμισης.
Κρύβει μ' αυτόν τον τρόπο ότι οι ανατροπές στο σύνολό τους εκφράζουν απαιτήσεις και ανάγκες του κεφαλαίου, υπηρετούν το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, πάνω στον οποίο εργάζεται η κυβέρνηση, νομοθετώντας μέτρα που θα δώσουν ώθηση στην ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.
Ας αφήσουν, λοιπόν, τα «σάπια», που τα έχει ξανακούσει ο λαός σε κάθε προηγούμενη φάση της διαπραγμάτευσης, ότι οι δανειστές και η εργοδοσία θέλουν σκληρά μέτρα και η κυβέρνηση δήθεν αντιστέκεται. Ολοι μαζί, αξεχώριστα, επιτίθενται στους εργαζόμενους και αυτή η κυβέρνηση έχει πάρει απ' όλους (ΣΕΒ, ΕΕ, ΔΝΤ) τα εύσημα για τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που προωθεί.
Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν τώρα το λόγο. Είναι βέβαιο ότι τους επόμενους μήνες θα δουν πολλά τα μάτια μας, στην προσπάθεια της κυβέρνησης να θολώσει τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων που σχεδιάζει. Χρειάζεται επαγρύπνηση και ετοιμότητα, συσπείρωση στα ταξικά συνδικάτα και καλή οργάνωση, για να απαντηθεί αποφασιστικά κάθε απόπειρα να νομοθετηθούν τα νέα μέτρα.

Η απειλή σαν υπόσχεση...

Η απειλή σαν υπόσχεση...

Την ευθεία απειλή προς τους εργαζόμενους της χώρας «θα υπερασπιστούμε την εργασία όπως κάναμε με την πρώτη κατοικία και τις συντάξεις» εκστομίζει ο πρωθυπουργός, μπροστά στο άνοιγμα των Εργασιακών το Φθινόπωρο, στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης». Ερωτηθείς σχετικά - μιας και το θέμα αναδύεται «στον αφρό» της επικαιρότητας - στο πλαίσιο συνέντευξής του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», ο Αλ. Τσίπρας δηλώνει: «Το προηγούμενο διάστημα χορτάσαμε από προεξοφλήσεις ναυαγίων. Τελικώς κανένα ναυάγιο δεν προέκυψε. Το Σεπτέμβρη, προεκλογικά, οι αντίπαλοί μας έλεγαν ότι με αυτή τη συμφωνία, όποιος και να είναι στο υπουργείο Εργασίας, θα αναγκαστεί να κόψει κύριες συντάξεις. Επεσαν έξω. Το ίδιο συνέβη και με όσους πριν από ένα μήνα προεξοφλούσαν ότι θα αναγκαστούμε να υποχωρήσουμε στην απαίτηση του ΔΝΤ για επιπλέον προληπτικά μέτρα 3,6 δισ. Σας λέω ευθέως ότι το ίδιο έξω θα πέσουν για άλλη μια φορά. Η Ελλάδα μπορεί πλέον να βάζει κόκκινες γραμμές και να τις υπερασπίζεται αποτελεσματικά, όπως δεν έκανε τα πέντε προηγούμενα χρόνια. Θα υπερασπιστούμε την εργασία όπως κάναμε με την πρώτη κατοικία και τις συντάξεις. Η εμπλοκή, άλλωστε, του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά και του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας στις διαπραγματεύσεις, διευρύνει τις συμμαχίες που έχουμε ήδη διαμορφώσει».
Οι δηλώσεις του χτυπούν καμπανάκι στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που έχουν ήδη αποκτήσει πικρή πείρα απ' το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης. Με το εκτρωματικό πολυνομοσχέδιο μόλις προ ολίγων ημερών, οι συντάξεις δέχτηκαν ακόμα ένα πλήγμα, ενώ τα στεγαστικά δάνεια παραδόθηκαν «πεσκέσι» στα funds. Με τον ίδιο τρόπο προτίθεται να υπερασπίσει την εργασία η κυβέρνηση. Για κακή της τύχη, βεβαίως, η εργασία και οι φυσικοί της σύμμαχοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα - και όχι το Ευρωκοινοβούλιο και ο ΔΟΕ, σύμμαχοι και υπέρμαχοι του κεφαλαίου και γι' αυτό και της κυβέρνησης, πάντως όχι του λαού, όπως αποδεικνύει η δράση τους - αντιλαμβάνονται ότι οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης χαράσσονται με γνώμονα τις αξιώσεις του κεφαλαίου για μέτρα γενναίας στήριξης της κερδοφορίας του. Τέτοια μέτρα είναι η παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, η περιστολή των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων απέμειναν.

***

Ο νέος γύρος επίθεσης σχεδιάζεται ήδη πριν καλά - καλά κλείσει ο προηγούμενος, με νωπές τις πληγές που επέφερε στα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά. Μπροστά σ' αυτόν και με το φόβο να βρει απέναντί της τη λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή, η κυβέρνηση παίρνει τα μέτρα της. Ανάμεσα σ' αυτά και οι κάλπικες υποσχέσεις της «δίκαιης ανάπτυξης». Το σχετικό μύθευμα επαναφέρουν με κάθε ευκαιρία. Το ίδιο έπραξε και ο πρωθυπουργός, δηλώνοντας: «...Ξέρουμε πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση στην κοινωνία και την πραγματική οικονομία, μετά από έξι χρόνια λιτότητας. Ομως, σήμερα, με την πρώτη αξιολόγηση και την ελάφρυνση του χρέους, έχει ολοκληρωθεί το μεγαλύτερο κομμάτι της συμφωνίας του περασμένου Ιουλίου. Μπορούμε λοιπόν να πούμε πια ότι η σελίδα έχει αλλάξει και η νέα περίοδος, προς την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας, έχει αρχίσει (...) Θα είναι αυτό που έχουμε ονομάσει Δίκαιη Ανάπτυξη. Ανάπτυξη γιατί η χώρα και η οικονομία μπαίνουν σε φάση ανασυγκρότησης. Και Δίκαιη, γιατί μια τέτοια ανάπτυξη έχει νόημα μόνο όταν τα οφέλη της διαχέονται στην κοινωνία. Μιλάμε, λοιπόν, για μια ανάπτυξη που θα συνοδεύεται με ολοένα και ισχυρότερη κοινωνική προστασία, με στήριξη της εργασίας και της μικρής και μεσαίας οικονομίας, αλλά και με αναλογική κατανομή του οφέλους, όπως ακριβώς κατανεμήθηκαν και τα βάρη. Αυτό είναι το περιεχόμενο μιας Δίκαιης Ανάπτυξης».
Αλήθεια, όμως, πού και πότε υπήρξε δίκαιη ανάπτυξη; Και για ποιο λόγο δεν προσδιορίζουν όσοι την ευαγγελίζονται το περιεχόμενό της; Γιατί αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι να μιλήσουν για ανάκτηση των απωλειών που είχε ο λαός; Τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Δίκαιη καπιταλιστική ανάπτυξη δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά, το περιεχόμενό της ήταν, είναι και θα είναι πάντα ταξικό υπέρ του κεφαλαίου, κατά του λαού, στηριγμένο στην ένταση της εκμετάλλευσης του λαού, στην καταλήστευση του μόχθου του. Ο κλάδος του Τουρισμού που βρίσκεται σε ανάπτυξη το επιβεβαιώνει, τα κέρδη του τουριστικού κεφαλαίου είναι η άλλη όψη των ανύπαρκτων εργασιακών δικαιωμάτων και των μισθών πείνας των εργαζομένων. Οι κυβερνώντες τα ξέρουν καλά όλα αυτά, οι υποσχέσεις τους ισοδυναμούν με το «παρηγοριά στον άρρωστο...». Και δεν αρκούνται στο να κοροϊδεύουν το λαό που αγωνιά για ένα τέλος στα βάσανά του, επιδιώκουν με την προπαγάνδα τους να τον μετατρέψουν σε χειροκροτητή των υπεύθυνων για τα βάσανά του, του κεφαλαίου, της καπιταλιστικής ανάπτυξης, να τον αποπροσανατολίσουν απ' την ανάγκη να παλέψει για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, που στο επίκεντρο θα έχει τις δικές του ανάγκες.

***

Αποδεικνύονται έτσι οι καλύτεροι μαθητές, είχαν όμως και καλούς δασκάλους στα «διδασκαλεία» του συστήματος. Την ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία. Δεν την ξεχνά ο Αλ. Τσίπρας και ομολογεί ότι έχει επενδύσει στο νταραβέρι με τη δύναμη που διεκπεραίωσε μεγάλο όγκο ανατροπών σε βάρος των λαών και των δικαιωμάτων τους, για λογαριασμό του κεφαλαίου: «Επενδύουμε στην ανασυγκρότηση της ευρωπαϊκής αριστεράς και στην αναδιάταξη των συμμαχιών της στην Ευρώπη. Θεωρώ ότι ένα κομμάτι της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ακριβώς βλέποντας την κατάρρευση της συμμαχίας με τη νεοφιλελεύθερη δεξιά, κινείται από άλλο δρόμο προς αυτό το σημείο. Γι' αυτό μας στήριξαν με τέτοια αποφασιστικότητα στο τελευταίο στάδιο της διαπραγμάτευσης. Και βεβαίως, αυτό δεν είναι κάτι που το απορρίπτουμε. Συζητάμε σοβαρά με όλες τις δυνάμεις, και μερικές φορές με αρκετές δυσκολίες, γιατί πιστεύουμε ότι μια τέτοια αναδιάταξη συμμαχιών και συσχετισμών είναι ο δρόμος για τον πολιτικό αναπροσανατολισμό της Ευρώπης».

Αναζητά κομπρεμί στα Τίρανα για τις μπίζνες του κεφαλαίου

Αναζητά κομπρεμί στα Τίρανα για τις μπίζνες του κεφαλαίου

Στο φόντο ανακίνησης ζητημάτων στο πλαίσιο του παζαριού των δύο αστικών τάξεων, αλλά και ευρύτερων ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων που «ακουμπάνε» στα Βαλκάνια

Copyright 2016 The Associated

Από τη συνάντηση του Ν. Κοτζιά με τον Αλβανό ομόλογό του

Στα Τίρανα βρίσκεται από χτες ο υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, στο πλαίσιο ενός έντονου παζαριού που διεξάγεται μεταξύ των αστικών τάξεων των δύο χωρών - στο πλαίσιο ευρύτερων ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων που «ακουμπάνε» στα Βαλκάνια - και προς αναζήτηση συμβιβασμών ώστε να ανοίξουν νέα πεδία για μπίζνες στο Ιόνιο, στην Αδριατική και αλλού.
Το ταξίδι γίνεται με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από την υπογραφή του συμφώνου φιλίας και συνεργασίας Ελλάδας - Αλβανίας, το 1996. Η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει ανανέωση του συμφώνου, εκτιμώντας πως οι σχετικές συζητήσεις προσφέρουν μια ευκαιρία για αναζήτηση «οριστικών λύσεων» στα ζητήματα που υπάρχουν σε διμερές επίπεδο. Σε αυτό το πλαίσιο, η ελληνική κυβέρνηση κάνει πρόταση - πακέτο με κύρια ζητήματα προς επίλυση την οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας, τη διευθέτηση των περιουσιακών ζητημάτων που υπάρχουν και στις δύο πλευρές (θέμα που από αλβανικής πλευράς σηκώνουν ιδιαίτερα οι λεγόμενοι «Τσάμηδες»), αλλά και θέματα της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία.
Θυμίζουμε ότι η αλβανική πλευρά έχει χαρακτηρίσει μονομερή κίνηση της Ελλάδας την προκήρυξη «οικοπέδων» για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στο Ιόνιο. Μάλιστα, ισχυρίζονται ότι, με βάση το διμερές νομικό πλαίσιο και τη διεθνή νομοθεσία που αφορά την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών, οι γεωγραφικές συντεταγμένες του «Οικοπέδου 1» (στα βορειοδυτικά της Κέρκυρας) που προκήρυξε η Ελλάδα για έρευνες, εισέρχονται εντός αλβανικών χωρικών υδάτων. Οπως, επίσης, ζητούν την άρση από την Ελλάδα του εμπολέμου του 1940, ισχυριζόμενοι ότι βάσει αυτού συνεχίζεται η δέσμευση περιουσιών Αλβανών στη χώρα.

Δηλώσεις και συνθήματα

Διόλου τυχαία στην συνεδρίαση της αλβανικής Βουλής την Πέμπτη, ο αντιπρόεδρος του Κοινοβουλίου, κυβερνητικός εταίρος και πρόεδρος του «κόμματος των Τσάμηδων» (συμμετέχει στην κυβέρνηση του Ε. Ράμα), Σ. Ιντρίζι, διερωτήθηκε «για ποιο λόγο θα έρθει ο Κοτζιάς στην Αλβανία», έθεσε σειρά αλυτρωτικών ζητημάτων με επίκεντρο την «Τσαμουριά» και κάλεσε την Ελλάδα «να ζητήσει συγνώμη για τη γενοκτονία εις βάρος των Τσάμηδων».
Ο ίδιος ο Ε. Ράμα, μιλώντας στο συνέδριο του «κόμματος των Τσάμηδων», ήγειρε ευθέως «τσαμικό» θέμα, λέγοντας μάλιστα πως αυτό θα τεθεί κατά την επίσκεψη του Ν. Κοτζιά. Εκανε, εξάλλου, αναφορά σε «Αλβανούς της μέσης Αλβανίας, της Ηπείρου και της Μακεδονίας», οι οποίοι, όπως είπε, «απευθύνονται στις καλόψυχες και φιλάνθρωπες κυβερνήσεις της Ευρώπης», «υπό την καταπίεση» και «τον κοινό εθνικό μας πόνο». Εσπευσε, ακόμα, να περιλάβει στην πολιτισμική κληρονομιά της χώρας του τη Δωδώνη, λέγοντας ότι ακόμη και ο Ολυμπος των αρχαίων Ελλήνων έχει τις ρίζες του στην... Τσαμουριά.
Σε αντίδραση, την Κυριακή, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε ανακοίνωση λέγοντας ότι «η Αλβανία θα πρέπει να αντιληφθεί ότι η ευρωπαϊκή της πορεία εξαρτάται από την πιστή εφαρμογή των πέντε αρχών της ΕΕ, μεταξύ των οποίων είναι και ο σεβασμός της δικαιοσύνης και του κράτους δικαίου. Αυτό προϋποθέτει ότι θα σέβεται τις αποφάσεις των δικαστηρίων, ειδικά όταν πρόκειται για εγκλήματα πολέμου και αντί να ανακινεί ανύπαρκτα ζητήματα να εφαρμόζει τα προαπαιτούμενα και τις δεσμεύσεις της όσον αφορά την προστασία των δικαιωμάτων της γηγενούς ελληνικής εθνικής μειονότητας».
Λίγες μέρες νωρίτερα, εξάλλου, κύκλοι του ελληνικού ΥΠΕΞ ανέφεραν ότι «"Τσαμικό" ζήτημα δεν υφίσταται (...) Κατά τη διάρκεια της κατοχής από τις δυνάμεις του Αξονα οι Τσάμηδες συνεργάστηκαν με τους φασίστες και ναζιστές κατακτητές και αποχώρησαν από την Ηπειρο πρωτοβούλως, ομαδικά και οριστικά, ακολουθώντας τις εχθρικές δυνάμεις».
Σε κάθε περίπτωση, όπως αποδεικνύεται από την ανακοίνωση του ΥΠΕΞ, και σε αυτά τα παζάρια η ελληνική αστική τάξη χρησιμοποιεί ως διαπραγματευτικό της «ατού» την υποστήριξη που τάζει στην αντίστοιχη αλβανική, στην πρεμούρα της τελευταίας να ενταχθεί στην ΕΕ.
Ωστόσο, μέσα στο κλίμα που καλλιεργήθηκε τις προηγούμενες μέρες στα Τίρανα, χτες, κατά τη μετάβαση του Ν. Κοτζιά στο αλβανικό υπουργείο Εξωτερικών για να συναντηθεί με τον Αλβανό ομόλογό του, Ντ. Μπουσάτι, ομάδες περίπου 150 αυτοαποκαλούμενων «Τσάμηδων» διαδηλωτών επιχείρησαν να του εμποδίσουν την είσοδο στο κτίριο, φωνάζοντας συνθήματα, όπως «Τσαμουριά μητέρα μας περίμενέ μας» και «Καταργήστε το εμπόλεμο». Λίγο αργότερα, δόθηκε από την αλβανική κυβέρνηση εντολή στην αστυνομία να τους απομακρύνει σε μικρή απόσταση, όπου παρέμειναν φωνάζοντας τέτοια συνθήματα μέχρι το τέλος της συνάντησης των δύο υπουργών.

«Οδικός χάρτης»

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, Κοτζιάς και Μπουσάτι, στις κοινές δηλώσεις τους με το πέρας της συνάντησής τους, επιχείρησαν να εμφανιστούν ψύχραιμοι και συναινετικοί, ότι συμφωνούν σε έναν «οδικό χάρτη», έναν κοινό μηχανισμό, ο οποίος θα κινηθεί εντατικά για την επίλυση όλων των ανοιχτών ζητημάτων.
Οπως είπε ο ίδιος ο Αλβανός υπουργός, στόχος των δύο πλευρών είναι να βρεθούν λύσεις, καθώς δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Δεν είναι προς το συμφέρον της Αλβανίας να μην έχει καλές σχέσεις με την Ελλάδα, πρόσθεσε, χαρακτηρίζοντας την Αθήνα στρατηγικό εταίρο.
Ο Ν. Κοτζιάς ζήτησε οι δύο πλευρές να κινηθούν με κουλτούρα διαλόγου και συναίνεσης, δηλαδή με «ευρωπαϊκό τρόπο», κλείνοντας πάλι το μάτι στα Τίρανα για τη στάση της Αθήνας στην προσπάθειά τους για ένταξη στην ΕΕ. Πρόσθεσε, άλλωστε, ότι η πρόταση για τον «οδικό χάρτη» στηρίζεται στα σχετικά «εργαλεία» της ΕΕ.
Σήμερα, ο Ελληνας υπουργός θα είναι κεντρικός ομιλητής σε εκδήλωση που διοργανώνει το Πανεπιστήμιο Τιράνων, με θέμα τη σημασία των ελληνοαλβανικών σχέσεων για το «ευρωπαϊκό μέλλον» της περιοχής. Κατόπιν, αναμένεται να συναντηθεί με τον Ε. Ράμα, αλλά και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Λ. Μπασά, ενώ θα έχει επαφές και με παράγοντες της ελληνικής μειονότητας.

«Αγκάθι» και στα ανατολικά...

Την ίδια στιγμή, σε μια κίνηση της Αγκυρας που επιβεβαιώνει το συνολικότερο παζάρι στην περιοχή, το τουρκικό κανάλι «TRT Diyanet» ανακοίνωσε πως τις μέρες του Ραμαζανιού (6/6 - 5/7) προγραμματίζει ανάγνωση του Κορανίου εντός της Αγιάς Σοφιάς, η οποία θα προβάλλεται κατά τη διάρκεια του πρωινού γεύματος πριν από την έναρξη της νηστείας, καθ' όλη τη διάρκεια της περιόδου.
Ως απάντηση από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών εκδόθηκε η εξής ανακοίνωση: «Καταδικάζουμε ως οπισθοδρομική την ανακοίνωση των τουρκικών αρχών για τον προγραμματισμό της ανάγνωσης του Κορανίου στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, επ' ευκαιρία του Ραμαζανιού. Εμμονές, που αγγίζουν τα όρια της θρησκοληψίας, για μουσουλμανικές τελετές σε ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, είναι ακατανόητες και φανερώνουν έλλειψη σεβασμού και επαφής με την πραγματικότητα. Επιπλέον, τέτοιες ενέργειες δεν είναι συμβατές με σύγχρονες, δημοκρατικές και κοσμικές κοινωνίες».

Ανοίγουν τη «βεντάλια» των επόμενων ανατροπών στα Εργασιακά

Ανοίγουν τη «βεντάλια» των επόμενων ανατροπών στα Εργασιακά

Με μοιρασμένους ρόλους, φτιάχνουν κλίμα για τη νέα εκτεταμένη επίθεση στους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων

Από παλιότερες κινητοποιήσεις για τις Συλλογικές Συμβάσεις

Με δηλώσεις και διαρροές στον Τύπο, κυβέρνηση και κουαρτέτο «φτιάχνουν κλίμα» για τον επόμενο γύρο της «αξιολόγησης», όπου βασικό θέμα της διαπραγμάτευσης θα αποτελέσουν οι νέες ανατροπές στα Εργασιακά. Θυμίζουμε ότι η «επιτροπή εμπειρογνωμόνων» που έχει αναλάβει να εισηγηθεί τα μέτρα για τις συλλογικές συμβάσεις, τις ομαδικές απολύσεις και το συνδικαλιστικό νόμο, συνεχίζει εντατικά τις συνεδριάσεις, με την επόμενη να έχει οριστεί το τελευταίο δεκαήμερο του Ιούνη.
Πέρα απ' όλα τα άλλα, στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης φαίνεται ότι επανέρχεται το θέμα της κατάργησης του 13ου και 14ου μισθού (δώρο Χριστουγέννων - Πάσχα και επίδομα άδειας) στον ιδιωτικό τομέα, όπως έχει ήδη γίνει στο Δημόσιο. Μάλιστα, όπως γράφεται σε δημοσιεύματα, μια από τις προτάσεις που συζητιούνται είναι να καταργηθούν ο 13ος και ο 14ος μισθούς μόνο για τους νεοπροσλαμβανόμενους, ενώ για τους παλιούς εργαζόμενους μελετάται η διάχυσή τους στους δώδεκα άλλους μισθούς.
Αν προκριθεί μια τέτοια ρύθμιση, είναι βέβαιο ότι θα πυροδοτήσει μπαράζ απολύσεων «παλιών» εργαζομένων και αντικατάστασή τους με «νέους», που θα είναι κατά πολύ φτηνότεροι για την εργοδοσία.
Στο συγκεκριμένο θέμα είχε αναφερθεί στα τέλη Μάη και ο πρόεδρος του ΣΕΒ, ανοίγοντας τη συζήτηση. Οπως είχε πει, «επιχειρήσεις και εργαζόμενοι θα μπορούσαν να συζητούν και να αποφασίζουν για το πώς θα μοιράζεται το μισθολογικό κόστος, δηλαδή αν θα είναι σε 12, 13, 14 ή 15 "κομμάτια", χωρίς αυτό να μειώνεται». Είναι φανερό, όμως, ότι αν καταργηθούν θεσμικά ο 13ος και ο 14ος μισθός, ανοίγει ο δρόμος να τους καταργήσουν και στην πράξη οι επιχειρήσεις.

Ωμός εμπαιγμός από την κυβέρνηση

Σε κάθε περίπτωση, η όλη συζήτηση, με πρωταγωνιστές την εργοδοσία, την κυβέρνηση και το κουαρτέτο, προδίδει την προετοιμασία μιας νέας εκτεταμένης επίθεσης στους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων, με δεδομένο μάλιστα ότι στο τρίτο μνημόνιο υπάρχει η σχετική πρόβλεψη.
Οπως σημειώνεται στο μνημόνιο, «μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας επανεξέτασης, οι αρχές θα ευθυγραμμίσουν τα πλαίσια για τις ομαδικές απολύσεις, τη συλλογική δράση και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις με τις βέλτιστες πρακτικές στην EE (...) Οι αλλαγές στις πολιτικές για την αγορά εργασίας δεν θα πρέπει να συνεπάγονται την επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής, ασύμβατα με τους στόχους της προώθησης μιας βιώσιμης και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξης».
Απ' αυτή τη σκοπιά, ελάχιστη σημασία έχουν οι προπαγανδιστικές δηλώσεις και διαψεύσεις που κάνει η κυβέρνηση για όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας για τα Εργασιακά.
Ετσι, προκαλώντας ωμά τους εργαζόμενους και το λαό, ο Αλ. Τσίπρας είπε σε συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ότι «θα υπερασπιστούμε τα Εργασιακά όπως κάναμε με την πρώτη κατοικία και τις συντάξεις» (!), ενώ και ο πρώην υπουργός Εργασίας και νυν Περιβάλλοντος, Π. Σκουρλέτης, επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος και δήλωσε με θράσος ότι «το θέμα των εργασιακών σχέσεων είναι κορυφαίο ζήτημα για την κυβέρνησή μας, είναι κάτι παραπάνω από κόκκινη γραμμή».
Θυμίζουμε ότι πρόκειται για τον υπουργό της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ο οποίος παρουσίασε κάμποσες φορές το νόμο για την αποκατάσταση του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ και του θεσμικού πλαισίου για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, χωρίς βέβαια ποτέ να τον φέρει για ψήφιση στη Βουλή.
Σε διαψεύσεις για το ενδεχόμενο κατάργησης του 13ου και 14ου μισθού προχώρησαν χτες τόσο ο υπουργός Εργασίας όσο και ο γγ του ίδιου υπουργείου. Ο Γ. Κατρούγκαλος έκανε λόγο για «κατασκευασμένες ειδήσεις, που προσπαθούν να παρατείνουν την αβεβαιότητα», ενώ ο Ανδ. Νεφελούδης πρόσθεσε ότι δεν τίθεται ούτε θέμα ομαδικών απολύσεων και ότι «πολλά από αυτά που ζητούν οι δανειστές, βρίσκουν σύμφωνους τους εργοδοτικούς φορείς».

Σιγοντάρει η ΝΔ

Το σενάριο της διάχυσης του 13ου και 14ου μισθού στους άλλους δώδεκα που παίρνουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, φαίνεται ότι βρίσκει σύμφωνη και τη ΝΔ, καθώς έτσι ανοίγει ο δρόμος για να καταργηθούν με μεγαλύτερη ευκολία τα δώρα και το επίδομα της άδειας, μειώνοντας για παράδειγμα τον ονομαστικό μισθό. Μιλώντας χτες σε ραδιοφωνικό σταθμό (ΣΚΑΪ), ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης, ανέφερε μεν ότι «ότι αυτή τη στιγμή ήδη οι μισθοί μας είναι αρκετά έως πολύ χαμηλοί και το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν έχει να κάνει πια με το μισθολογικό κόστος...», αλλά στη συνέχεια ανέφερε:
«Το ετήσιο εισόδημα έχει σημασία για μένα και όχι ο τρόπος που κατανέμεται, οι 14 μισθοί είναι βέβαια εναρμονισμένοι με τον τρόπο που το κάθε νοικοκυριό κάνει το δικό του προγραμματισμό, είναι μια πραγματικότητα, αλλά επί της ουσίας αυτό το οποίο είναι σημαντικό είναι να μην κοπεί το ετήσιο εισόδημα των εργαζομένων».
Εκεί πάντως που υπήρξε λάβρος, ήταν το ζήτημα της αλλαγής του συνδικαλιστικού νόμου, για τον οποίο παραδέχτηκε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν έτοιμη να νομοθετήσει, αλλά «λόγω εσωτερικών κυβερνητικών διαφορών δεν προχωρήσαμε». Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΝΔ, «πρέπει να γίνουν παρεμβάσεις στο συνδικαλιστικό νόμο του 1982, που πρέπει βεβαίως να αλλάξει».

Με ύπουλο τρόπο οι αλλαγές στα συνδικαλιστικά

Η προετοιμασία της επίθεσης στα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων επαληθεύεται και απ' όσα είπε χτες ο υπουργός Εργασίας σε ραδιοφωνική συνέντευξη («Στο Κόκκινο»), όπου ξαφνικά τον έπιασε ο πόνος για την «ανεξαρτησία» και τη «δυναμικότητα» τάχα των συνδικάτων, χαρακτηρίζοντας «κομβικό το θέμα της χρηματοδότησης των συνδικάτων από το κράτος με εκατοντάδες εκατομμύρια, είτε μέσω των εισφορών της Εργατικής Εστίας ή των προγραμμάτων στα οποία συμμετέχουν...».
Ο ίδιος υποστήριξε πως «όταν ο υπουργός έχει τη δυνατότητα να ανοίγει ή να κλείνει την κάνουλα των χρημάτων προς τους συνδικαλιστές, εκ των πραγμάτων υπάρχει θέμα εξάρτησης (...) στην Ευρώπη τα συνδικάτα είναι αυτοχρηματοδοτούμενα, με το δικό τους απεργιακό ταμείο (...) αυτός είναι παράγοντας δυναμικότητας (...) όταν τα συνδικάτα είναι κρατικοδίαιτα δεν είναι το ίδιο δυνατά».
Ο Γ. Κατρούγκαλος λέει ψέματα ότι το κράτος χρηματοδοτεί τα συνδικάτα, αφού οι εισφορές μέσω της Εργατικής Εστίας προέρχονται από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Μάλιστα, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λέει ο υπουργός Εργασίας, αφού το αστικό κράτος είναι αυτό που «βάζει στο χέρι» τις εισφορές και μέρος τους τις κατευθύνει μέσω του εκάστοτε υπουργού Εργασίας προς τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, ανάλογα με την πολιτική που θέλει να προωθήσει.
Οσο για τα «προγράμματα» που επικαλείται, είναι οι ίδιες οι αστικές κυβερνήσεις που μέσω αυτών επιδιώκουν διαχρονικά να στηρίζουν τους εκπροσώπους του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, να προωθούν τη γραμμή του «κοινωνικού εταιρισμού» και να διαχέουν στην εργατική τάξη το δηλητήριο των αξιών του κεφαλαίου και της ΕΕ.