10 Φεβ 2014

Νεολαία και διαδίκτυο

 Νεολαία και διαδίκτυο

Στη σημερινή ανάρτηση η κε του μπλοκ συνεχίζει την αξιοποίηση του τρέχοντος τεύχους της κομεπ, αντιγράφοντας αποσπάσματα απ’ την απόφαση της πανελλαδικής συνδιάσκεψης του κόμματος για τη δουλειά στη νεολαία και από τη συζήτηση πάνω στο ίδιο θέμα με μέλη της συντακτικής επιτροπής, που συμμετείχαν στις εργασίες της συνδιάσκεψης. Τα συγκεκριμένα αποσπάσματα που επιλέχθηκαν, δίνουν ένα περίγραμμα των θέσεων του κόμματος για το διαδίκτυο, την επίδρασή του στη νεολαία και τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Υπενθυμίζω πως η αναδημοσίευση γίνεται για να παροτρύνει το σφο αναγνώστη να αναζητήσει και να αγοράσει την κομεπ –και στη συγκεκριμένη περίπτωση, για να ανοίξει μια συζήτηση για το θέμα που εξετάζουμε.

Πρώτα μπαίνει το κομμάτι της απόφασης της συνδιάσκεψης από την ενότητα «τι συγκεκριμένα αντιμετωπίζουμε σήμερα ως συνέπεια των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που προωθήθηκαν πριν την κρίση και ιδιαίτερα με την αστική διαχείρισή της». Ακολουθεί το απόσπασμα από τη συζήτηση με τα μέλη της συντακτικής επιτροπής της κομεπ χρήστο μπαλωμένο, γρηγόρη λιονή και κυριάκο ιωαννίδη (που δε συμμετείχε στο συγκεκριμένο ζήτημα).

Καλή ανάγνωση και κάθε καλοπροαίρετος σχολιασμός ευπρόσδεκτος.

-.-.-

Ειδικό παράγοντα αποτελεί η αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, της λεγόμενης «κοινωνικής δικτύωσης», όχι μόνο ως μέσου ιδεολογικής χειραγώγησης και προπαγάνδας, αλλά και ως μέσου οργάνωσης και δράσης της νεολαίας κάτω από την κατεύθυνση κύκλων της αστικής τάξης, αστικών κρατών, κρατικών και παρακρατικών υπηρεσιών, με στόχο τη χρησιμοποίηση της νεολαίας για τη διευθέτηση των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, τη δημιουργία προσχημάτων και ευκαιριών για το τσάκισμα του εργατικού και λαϊκού κινήματος, του μαθητικού-φοιτητικού, την αποξένωση των ανθρώπων, την ενίσχυση του ατομισμού, τη διαφθορά των κοινωνικών σχέσεων.

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις για την αξιοποίηση του διαδικτύου στις παρακολουθήσεις, στο φακέλωμα και σε άλλες δράσεις από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, της ΕΕ, των καπιταλιστικών κρατών γενικότερα, δίνουν πολύ συγκεκριμένα στοιχεία για τις πρωτοφανείς δυνατότητές τους να χρησιμοποιούν την «κοινωνική δικτύωση» για συγκέντρωση ατομικών στοιχείων, με τα χαρακτηριστικά του φακελώματος και για αποπροσανατολισμό. Αρκετά μέλη της ΚΝΕ αλλά και νεότερων ηλικιών μέλη του Κόμματος, συνηθισμένα από μικρή ηλικία στη χρήση διάφορων εφαρμογών του διαδικτύου, γνωστών ως «μέσων κοινωνικής δικτύωσης» (twitter, facebook κλπ.) αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη τη θέση του Κόμματος για τη μη ατομική χρήση των συγκεκριμένων εφαρμογών. Χρειάζεται καλύτερη εξήγηση της θέσης μας. Το Κόμμα είναι αντίθετο όχι γενικά στην αξιοποίηση του διαδικτύου, αλλά στις εφαρμογές του που χρησιμοποιούνται στην αναζήτηση και επικοινωνία συναγωνιστών, συντρόφων, συναδέλφων, φίλων. Είναι αντίθετο γιατί αυτή η επικοινωνία είναι εκτεθειμένη στα διεθνή μονοπώλια πληροφορικής, που αποδεδειγμένα διασυνδέονται με κρατικές και διακρατικές υπηρεσίες παρακολούθησης. Πχ δεν είναι καθόλου αθώα η διευκόλυνση στην αναζήτηση-επικοινωνία με βάση τα ενδιαφέροντα. Είναι κατευθυνόμενη με στόχο τη χειραγώγηση, ενώ είναι σε βάρος της πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνίας, της συλλογικότητας, σημαντικών στοιχείων για να αναπτυχθεί κίνημα. Άλλωστε και για αυτόν το λόγο προβλήθηκαν ως «κοινωνικές μορφές» σε αντίθεση με μορφές κοινωνικής οργάνωσης όπως τα σωματεία, οι σύλλογοι, κλπ. Σε τελευταία ανάλυση, αυτό που θέτει το Κόμμα είναι βασικό ζήτημα επαγρύπνησης-περιφρούρησης, σε σχέση με τη χρήση όλων των μέσων μαζικής επικοινωνίας, μεταξύ αυτών και της σταθερής, της κινητής τηλεφωνίας κ.ά.

Συμπερασματικά: Η αποκαλούμενη «κοινωνική δικτύωση» ως ιδιοκτησία των καπιταλιστών προσφέρεται και χρησιμοποιείται ως μέσο συγκέντρωσης πληροφοριών και εκβιασμού σε βάρος αγωνιστών, ως μέσο τελικά πλήρους χειραγώγησης, ως μέσο για την ανάπτυξη και ισχυροποίηση της παρέμβασης του ταξικού αντίπαλου μέσα στο Κόμμα και το ταξικό κίνημα. Υπάρχει λοιπόν μια σχετικά νέα απαίτηση, από το Κόμμα πριν απ’ όλα και με βοήθεια προς την ΚΝΕ, να αντιμετωπιστεί το ζήτημα από ταξική σκοπιά ως πρόβλημα ιδιοκτησίας και εξουσίας ώστε να μη δημιουργούνται μύθοι και παγίδες ότι οι νέες τεχνολογίες, ανεξάρτητα ποιος είναι ο ιδιοκτήτης και για ποιο σκοπό τις χρησιμοποιεί, μπορούν να εξασφαλίσουν ευημερία κι ευτυχία. Ταυτόχρονα πρέπει και μπορεί να ενταθεί η ιδεολογική-πολιτική παρέμβαση του Κόμματος στο χώρο του διαδικτύου, η οποία δεν μπορεί να διεξάγεται στη βάση ατομικών πρωτοβουλιών, αλλά απαιτεί σχεδιασμό, κλιμάκωση, πολυμορφία.

-.-.-

Πώς το διαδίκτυο επενεργεί στη συνείδηση της νεολαίας;

Χρ. Μπαλωμένος: Το επίμαχο ζήτημα είναι να βοηθήσουμε τους νέους των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων ν’ αναπτύξουν τη συνείδηση της ταξικής τους θέσης. Μια συνείδηση που δύσκολα προλαβαίνουμε να παρέμβουμε για την ανάπτυξή της στα «μικρά διαλείμματα εργασίας» της νεολαίας. Από την άλλη, υπάρχει μια διαρκώς πιο μελετημένη κι επεξεργασμένη παρέμβαση της αστικής τάξης, που μεταφέρει τη διαίρεση της κοινωνίας στο ηλικιακό πεδίο. Πρόκειται για τη θεωρία του «χάσματος των γενεών». Η νέα γενιά, «η γενιά του 21ου αιώνα», υποστηρίζουν πως κατέχει προηγμένες δεξιότητες χειρισμού κι αξιοποίησης των νέων ηλεκτρονικών προϊόντων, του νέου λογισμικού, των διαδικτυακών δυνατοτήτων, χαρακτηρίζεται από μια κλίση προς το κινητό τηλέφωνο και την ηλεκτρονική κοινωνική δικτύωση, είναι συμβατική χωρίς ριζοσπαστικές-επαναστατικές διαθέσεις, αλλά και δεν είναι πολιτικά αδιάφορη, καθώς διαπνέεται από ιδέες της δημοκρατίας, της ελευθερίας, το σεβασμό στ’ ανθρώπινα δικαιώματα και τέλος έχει προτίμηση σ’ ευέλικτες και χαλαρές μορφές εργασίας, που της αφήνουν ελεύθερο χρόνο για ψυχαγωγία, παιχνίδι, μάθηση, άθληση και άλλες δημιουργικές δραστηριότητες κοινωνικής συναναστροφής μέσα από το facebook, το twitter, την ανταλλαγή mp3 κλπ.

Γρ. Λιονής: Σίγουρα ορισμένα από αυτά τα χαρακτηριστικά είναι υπαρκτά, αλλά όλα μαζί μπορεί να τα συναντήσει κανείς σ’ έναν αριθμό παιδιών των μεσαίων και ανώτερων αστικών στρωμάτων που εξακολουθούν να έχουν λυμένα τα βιοποριστικά τους προβλήματα. Σήμερα ο νέος της εργατικής-λαϊκής οικογένειας «σκοτώνεται» για μια θέση 10ωρης και 7ήμερης δουλειάς που σε πολλές περιπτώσεις είναι κι απλήρωτη. Αυτό το προφίλ, που συνοδεύεται με κολακευτικά σχόλιο, του τύπου «ηγέτης του 21ου αιώνα», είναι πολύ βολικό για τις νέες εργασιακές συνθήκες της μισοπασχόλησης, της ανέχειας και της ανεργίας και δεν πρόκειται ν’ αλλάξει όπως οι ίδιοι ομολογούν.

Πλασάρουν ως λύση στις συνθήκες εργασιακής γαλέρας το διαδίκτυο, ώστε να περνάς «δημιουργικά» τον ελεύθερό σου χρόνο κάνοντας ό,τι δεν έκανε η προηγούμενη γενιά που δούλευε διαρκώς: Ζήσε τη ζωή σου και ψυχαγωγήσου, ανάπτυξε την κοινωνικότητά σου και τα ταλέντα σου στο διαδίκτυο.

Μέσω του internet και των όλο και νεότερων ανακαλύψεών του, facebook, e-books και μια σειρά άλλες «καινοτόμες» δραστηριότητες, καταβάλλεται σημαντική προσπάθεια να οργανωθεί ο ελεύθερος χρόνος της νεολαίας. Από τη μια προετοιμάζουν την ελίτ των γκουρού των νέων τεχνολογιών για τη διεύθυνση της καπιταλιστικής παραγωγής και από την άλλη μια υποταγμένη, χειραγωγημένη κι αόρατα επιτηρούμενη σε κάθε της βήμα εργατική τάξη. Γι’ αυτό δεν υπάρχει μεγαλύτερη αφέλεια από το να παρασύρεται κανείς από τη μαγεία των μορφών κοινωνικής δικτύωσης και να πιστεύει πως ξέρει ν’ αποφεύγει τις κακοτοπιές.

Εν τέλει, βασικό να κατανοηθεί είναι πως προσπαθούν να επιδράσουν στον τρόπο σκέψης, στον τρόπο κοινωνικοποίησης, ν’ αξιοποιήσουν τη σημασία που έχουν αυτά τα τεχνολογικά μέσα για τη νέα γενιά για να συκοφαντηθούν οι σημερινές μορφές κοινωνικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, τα σωματεία κλπ. Το διαδίκτυο δεν είναι ταξικά ουδέτερο, παρόλο που παρουσιάζεται και φαίνεται ως τέτοιο.


Ποια είναι η θέση του ΚΚΕ και πώς πρέπει να δράσει για ν’ αντιμετωπίσει την παραπάνω κατάσταση;

Γρ. Λιονής: Δεν χωράει αμφιβολία ότι η σημερινή νεολαία και ιδιαίτερα οι έφηβοι χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την πολυσυζητημένη blogόσφαιρα για ενημέρωση κι επικοινωνία, ακόμη και για να εκφραστούν.

Από τη μεριά μας, φυσικά δεν είμαστε αρνητές του διαδικτύου. Αντίθετα δώσαμε σημασία στην παρουσία μας στο διαδίκτυο. Θυμίζω πως το Κόμμα μας ήταν από τα πρώτα που αξιοποίησαν το internet, τόσο στη διάδοση των θέσεών του όσο και στην εφημερίδα του, το «Ριζοσπάστη».

Αυτόν το δρόμο πρέπει να συνεχίσουμε. Να εντείνουμε την ιδεολογική και πολιτική παρέμβασή μας στο διαδίκτυο, ν’ αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες αυτού του μέσου για να προσεγγίσουμε καλύτερα τις μικρότερες ηλικίες. Ν’ απευθυνθούμε στη δική μας νεολαία για να βρούμε με ευθύνη του Κόμματος νέες και πρωτότυπες, ακόμη πιο κατάλληλες μεθόδους αξιοποίησής αυτών των τεχνολογιών.

Όμως είναι ανάγκη να επιτεθούμε σε αντιλήψεις περί διαδικτυακών κινημάτων και να εξηγήσουμε καλύτερα την ανάγκη περιφρούρησης συντρόφων και οπαδών ή της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Για το λόγο αυτό, η δική μας απάντηση δεν μπορεί να δοθεί μόνο μέσ’ από αυτά τα μέσα, πόσο δε μάλλον με τον τρόπο που η αστική τάξη τ’ αξιοποιεί, αλλά κυρίως στο δικό μας προνομιακό πεδίο: Στη ζωντανή κοινωνική συναναστροφή και δραστηριότητα, στο σχολείο της ταξικής πάλης, της πραγματικής ζωής και όχι της διαμεσολαβημένης από τα διάφορα κέντρα της αστικής εξουσίας. Σ’ αυτό το πεδίο μπορεί κανείς ν’ αξιοποιήσει δημιουργικά τη νέα τεχνολογία.

Χρ. Μπαλωμένος: Ο ελεύθερος χρόνος της νεολαίας αποκτά μεγαλύτερο βάρος ποσοτικά και ποιοτικά και δε νοείται πια παρέμβαση στη νεολαία χωρίς την ενασχόλησή μας με την οργάνωση του ελεύθερου χρόνου της με μορφές μάλιστα ελκυστικές, ενδιαφέρουσες, δυναμικές. Δε φτάνει πια η παρέμβασή μας την ώρα της δουλειάς και του σχολείου. Χρειάζεται να καλλιεργήσουμε, ν’ αναδείξουμε άλλο τρόπο ζωής, άλλα πρότυπα.

Πεδίο ταξικής πάλης είναι ο πολιτισμός και η ψυχαγωγία και μάλιστα πολύ σύνθετο, όσο και αποδοτικό. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί μια πολιτιστική και αθλητική δραστηριότητά μας για τη νεολαία να είναι μία φορά το χρόνο στο Φεστιβάλ. Χρειάζεται να μπουν οργανωτικές, πολιτικές και ιδεολογικές βάσεις για μόνιμη και σταθερή παρέμβαση, ξεκινώντας από τις μεγάλες πόλεις που συγκεντρώνονται περισσότερες δυνάμεις νέων στις γραμμές μας. Η εμπειρία, τόσο η κεντρική όσο και από Οργανώσεις που επιχείρησαν ν’ αναπτύξουν κάποια πολιτιστική δραστηριότητα, δείχνει πως, όταν ανοίγουμε όλα τα μέτωπα πάλης μας, πολλαπλασιάζονται οι δυνάμεις μας. Αυτό στη νεολαία μπορεί να λειτουργήσει δυναμικά και κυρίως διαπαιδαγωγητικά. Το ζητούμενο δεν είναι απλά να παρέμβουμε όπου ψυχαγωγείται και αθλείται η νεολαία, αλλά να της δώσουμε εμείς τη δυνατότητα ν’ αναπτύξει τη δημιουργικότητα και τα ενδιαφέροντά της σ’ ένα πλατύ πεδίο που ξεπερνά την ατομικότητα: Στο κοινωνικό, ιστορικό πεδίο, το μόνο όπου μπορεί να πάρει και να δώσει ό,τι μπορεί ο άνθρωπος περισσότερο.

Το Κόμμα μας είναι δημιουργικό και διαρκώς εξελισσόμενο. Σε όλες τις επεξεργασίες του μετά από τις ανατροπές αντιμετωπίζει τη ζωή διαλεκτικά στην κίνηση και τις αντιφάσεις της. Με δημιουργικότητα και διορατικότητα πρέπει να σκύψουμε και πάνω στη νεολαία αν θέλουμε να δει το φωτεινό μέλλον της ανθρωπότητας.


Στο ίδιο τεύχος ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει το άρθρο της συγγραφέα εύης κοντόρα και τη σχετική ενότητα για την επίδραση του παιδιού στα παιδιά.

Πέραν της κομεπ, η κε του μπλοκ συνιστά στους σφους αναγνώστες να ακολουθήσουν αυτό το σύνδεσμο και να δουν παλιότερη σχετική αθρογραφία του ριζοσπάστη ήδη από το μακρινό 2000 στην πρωτοπόρο στήλη κόκκινο δίκτυο!

Αιτήματα της Κάτω Παυλιάνας προς τον Αντιδήμαρχο νότιας Κέρκυρας

Αιτήματα της Κάτω Παυλιάνας προς τον Αντιδήμαρχο νότιας Κέρκυρας Εκτύπωση Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο

katopavliana
Την Τρίτη 4 Φεβρουαρίου  πραγματοποιήθηκε συνάντηση αντιπροσωπίας του διοικητικού συμβουλίου του Πολιτιστικού Συλλόγου Κάτω Παυλιάνας μετά από σχετικό αίτημα με τον Αντιδήμαρχο Αναστάσιο Μοναστηριώτη στις εγκαταστάσεις του πρώην δήμου Μελιτειέων.
Κατά την διάρκεια της συνάντησης κατατέθηκε σχετικό υπόμνημα με αιτήματα του συλλόγου μας που έχουν να κάνουν κυρίως με ζητήματα εγκαταστάσεων όπου εδρεύει ο σύλλογος, θέματα λειτουργικών αναγκών του συλλόγου και ενίσχυσης πολιτιστικών του δράσεων.     
  Στην βάση των θεμάτων που τέθηκαν η τοποθέτηση του κυρίου Αντιδημάρχου εξ αρχής ήταν ειλικρινής και ξεκάθαρη για το γεγονός ότι οι οικονομικές δυνατότητες της δημοτικής αρχής είναι περιορισμένες, αλλά μέσα στα πλαίσια αυτά θα γίνει προσπάθεια να διευθετηθούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τουλάχιστον ένα μέρος από τα αιτούμενα ζητήματα.
  Από την πλευρά του συλλόγου τονίστηκε ότι ναι μεν υπάρχει αντίληψη της κατάστασης αλλά αυτό δεν αναιρεί την υποχρέωση της δημοτικής αρχής απέναντι σε μία κοινότητα όπως η Κάτω Παυλιάνα όπου δεν έχουν γίνει ουσιαστικές παρεμβάσεις σε όλα τα επίπεδα, ενώ όμως οι κάτοικοι της κοινότητας φορολογούνται άγρια και πληρώνουν ανελλιπώς τα δημοτικά τέλη.
  Τονίστηκε επίσης ότι ίσως είναι από τα μοναδικά μέρη του νησιού που δεν υπάρχουν ή δεν έχουν διαμορφωθεί κοινόχρηστοι χώροι συγκέντρωσης και ψυχαγωγίας των κατοίκων όπως πλατεία, πολιτιστικό στέκι κ.λ.π. με αποτέλεσμα να υποχρεώνονται οι κάτοικοι του χωριού όλων των ηλικιών στην απομόνωση του σπιτιού τους και σε ατομικές λύσεις διεξόδου.
  Στο σημείο αυτό υπήρξε παραδοχή από πλευρά του αντιδημάρχου ότι όντως η κοινότητα της Κάτω Παυλιάνας από πλευράς παρεμβάσεων δεν έχει προσεχθεί στο βαθμό που θα έπρεπε.
  Με γνώμονα λοιπόν την υπάρχουσα κατάσταση γίνεται από την πλευρά του συλλόγου μία συλλογική προσπάθεια για να ξεπεραστούν αρχικά τα λειτουργικά τουλάχιστον εμπόδια και να μπουν οι βάσεις για  περαιτέρω παρεμβάσεις. Παρ όλες αυτές τις δυσκολίες όμως ο σύλλογος προσπάθησε με ίδιες δυνάμεις να πραγματοποιήσει δύο σημαντικές εκδηλώσεις ψυχαγωγικού και ενημερωτικού χαρακτήρα όπως ήταν η εκδήλωση της κοπής της πίτας όπου εκτός των άλλων μοιράστηκαν σε 114 παιδιά που κατάγονται από την  Κάτω Παυλίανα 63 βιβλία και 51 παιχνίδια και η πολύ σημαντική εκδήλωση από πλευράς περιεχομένου για τα ναρκωτικά.
   Στόχος του συλλόγου είναι να δοθεί διέξοδο στην σκληρή καθημερινότητα των κατοίκων και να γίνει το χωρίο πόλος έλξης για τα παιδιά κυρίως που κατάγονται από αυτό.
  Τέλος η συνάντηση έκλεισε με την δέσμευση του Αντιδημάρχου ότι θα γίνει προσπάθεια να δοθούν λύσεις στα περισσότερα από τα θέματα που τέθηκαν και δεσμεύτηκε ότι τις επόμενες ημέρες θα σταλεί στις εγκαταστάσεις του πολιτιστικού συλλόγου συνεργείο αποτελούμενο από δύο τεχνίτες για την αποκατάσταση των φθορών στις εγκαταστάσεις των υποδομών και την διαμόρφωση των χώρων και παράλληλα ζήτησε λίστα των υλικών που θα χρειαστούν.       


Η επιστολή – υπόμνημα του Πολιτιστικού Συλλόγου Κ. Καυλιάνας


Κύριε Αντιδήμαρχε, με αφορμή την σημερινή μας συνάντηση, το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου μας σας καταθέτει ένα πλαίσιο αιτημάτων που έχουν σχέση με την κάλυψη άμεσων λειτουργικών αναγκών του πολιτιστικού μας συλλόγου, καθώς επίσης με μικρο επισκευαστικές παρεμβάσεις στις κτιριακές υποδομές, την αποκατάσταση φθορών και μικρο παρεμβάσεων στον προαύλιο χώρο του σχολείου και την εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού του ΚΤΕΛ της Κάτω Παυλιάνας, ποιό συγκεκριμένα:

            Άμεσες λειτουργικές ανάγκες συλλόγου
•    Βιβλιοθήκη.  
•    50 καρέκλες και 8 τουλάχιστον τραπεζάκια εσωτερικού χώρου.
•    Ντουλάπες αρχειοθέτησης και φύλαξης εγγράφων.
•    Ηλεκτρονικό υπολογιστή & Εκτυπωτή.
•    Φωτοτυπικό μηχάνημα.
Σημείωση: Για λόγους αισθητικής και φυσιογνωμίας του χώρου τα παραπάνω έπιπλα θα ήταν προτιμότερο να είναι από ξύλο.

  Συντήρηση εσωτερικού & εξωτερικού χώρου αίθουσας συλλόγου.  
    Η αίθουσα όπου γίνονται οι δράσεις του συλλόγου μας χρειάζεται:
•    Εσωτερικά ανανέωση του χρωματισμού των τοίχων και των ξύλινων κουφωμάτων.
•    Επισκευή υπαρχόντων κουφωμάτων από αλουμίνιο.
•    Επέκταση ηλεκτρολογικής εγκατάστασης στον χώρο της αίθουσας λόγω απουσίας μπριζών και αντικατάσταση φθαρμένων εσωτερικών και εξωτερικών καλωδίων.
•    Εξωτερικά την επισκευή και αποκατάσταση σαθρών τοιχωμάτων κυρίως στο πρεβάζι πάνω από τα κυρίως παράθυρα και την τοποθέτηση κεραμιδιών για την στεγανοποίηση του.
•    Γενική ανακαίνιση των εξωτερικών χώρων υγιεινής W.C. λόγω συνολικής φθοράς των υποδομών.

Διαμόρφωση εξωτερικού προαύλιου χώρου
•    Συντήρηση των υπαρχόντων σταθερών καθισμάτων ( παγκάκια ) & τοποθέτηση νέων περιμετρικά του προαύλιου χώρου.
•    Δενδροφύτευση και ανανέωση καλλωπιστικών φυτών.

Αποκατάσταση φθορών σε υποδομές ψυχαγωγίας και άθλησης.
•    Συντήρηση και αποκατάσταση φθορών στις υποδομές της παιδικής χαράς.
•    Συντήρηση και αποκατάσταση φθορών αθλητικών υποδομών ( μπασκέτες ).

Τοποθέτηση 2 στεγασμένων στάσεων επιβίβασης & αποβίβασης επιβατών του ΚΤΕΛ
                  Σημείωση: Αποτελούμε την μοναδική εξαίρεση ως κοινότητα σε σχέση με τις όμορες
                  κοινότητες του δήμου Μελιτιαίων όπου απουσιάζουν παντελώς οι στεγασμένες στάσεις.  

Οικονομική ενίσχυση για την στήριξη πολιτιστικών και εθιμικών δράσεων του συλλόγου την περίοδο της αποκριάς ( Βραδιά τσικνοπέμπτης, βραδινές σατιρικές μασκαράτες, κούλουμα, κατασκευή και πέταγμα χαρταετών κ.λ.π ).       
       Κύριε Αντιδήμαρχε, έχοντας υπόψη:
•    Την οικονομική δυσπραγία του δήμου, αλλά παράλληλα όμως και την απουσία για μία μεγάλη χρονική περίοδο παρεμβάσεων του δήμου σε σχέση με ανάγκες του τόπου μας και των κατοίκων του όπως οι προαναφερόμενες, που δεν αποτελούν υπερβολή απαιτήσεων αλλά ικανοποίηση  στοιχειωδών αναγκών.  
•    Ότι οι γενικότερες και συνολικές ανάγκες του τόπου μας και των κατοίκων του δεν εξαντλούνται μόνο στα παραπάνω.  
 Ζητάμε από μέρους σας:
•    Την άμεση ανταπόκριση και την προώθηση λύσεων για την ικανοποίηση των παραπάνω αιτημάτων με σειρά προτεραιότητας αν αυτό κρίνεται αναγκαίο.
•    Την αδιάλειπτη συνεργασία για την αντιμετώπιση και όλων όσων ακόμη προβλημάτων υπάρχουν και απασχολούν του τόπο μας .
    Το διοικητικό συμβούλιο του πολιτιστικού συλλόγου Κάτω Παυλιάνας με αφορμή την σημερινή μας συνάντηση εκφράζει την ευαρέσκεια του για την ανταπόκριση σας, και δηλώνει την προθυμία του για ειλικρινή και υπεύθυνη συνεργασία μαζί σας με σκοπό να δοθούν λύσεις στα απλά προβλήματα που αφορούν την καθημερινότητα των ανθρώπων του χωρίου μας.

Ιστορικά Διδάγματα: Η συμμετοχή του Ιταλικού ΚΚ στην κυβέρνηση του «ιστορικού συμβιβασμού»

Ιστορικά Διδάγματα: Η συμμετοχή του Ιταλικού ΚΚ στην κυβέρνηση του «ιστορικού συμβιβασμού»
Οι μεταπολεμικές αναλύσεις του Ιταλικού ΚΚ

Ενρίκο Μπερλίνγκουερ, ΓΓ του Ιταλικού ΚΚ «θεωρητικός» του «ιστορικού συμβιβασμού»
Το ΙΚΚ θεώρησε την εκδίωξή του από τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις εθνικής ενότητας (1947) ως αποτέλεσμα της ωμής παραβίασης της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τα διεθνή μονοπώλια και τους πολιτικούς τους εκφραστές. Με αυτό τον τρόπο, μετάλλαξε τη μαρξιστική - λενινιστική αποτίμηση της αστικής δημοκρατίας ως καλύμματος της αστικής εξουσίας και εκμετάλλευσης που είναι περισσότερο αποτελεσματικό όσο πιο εύρυθμα λειτουργεί. Ως συνέπεια, διακήρυττε τη θέση πως μια νέα συμμετοχή του στην κυβέρνηση θα ήταν προς το συμφέρον της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, υιοθετώντας ουσιαστικά τη φιλελεύθερη πρόσληψη του αστικού κοινοβουλευτισμού που τον παρουσιάζει ως πεδίο εναρμόνισης των διαφορετικών ταξικών συμφερόντων.
Οι εκτιμήσεις του ΙΚΚ, αν και ήταν συνέχεια της προηγούμενης στρατηγικής του, μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956), βρήκαν το έδαφος για να αποτελέσουν την απαρχή μιας ακόμα πιο δεξιάς οπορτουνιστικής γραμμής. Το 20ό Συνέδριο εκτιμούσε ότι λόγω της αλλαγής του συσχετισμού υπέρ των δυνάμεων του σοσιαλισμού που επέφερε η απόσπαση χωρών από το ιμπεριαλιστικό σύστημα στην ανατολική Ευρώπη και την Ασία1, ήταν εφικτός ο στόχος της ειρηνικής - κοινοβουλευτικής μετάβασης στο σοσιαλισμό. Μάλιστα, ως προϋπόθεση κατάκτησης της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας έθετε τη συνεργασία των Κομμουνιστικών Κομμάτων με τους σοσιαλδημοκράτες.
Το ΙΚΚ, τα επόμενα χρόνια, διευρύνοντας τη συγκεκριμένη τοποθέτηση και αναλύοντας το αστικό πολιτικό σύστημα με γεωγραφικούς (Δεξιά - Κέντρο - Αριστερά) και όχι ταξικούς όρους (αστικά κόμματα και εργατικό κόμμα), θεώρησε ότι κάθε μετατόπιση των κυβερνητικών δυνάμεων στον άξονα Δεξιά - Αριστερά συνιστούσε βήμα για την αλλαγή του ταξικού περιεχομένου της πολιτικής διακυβέρνησης και την προώθηση των εργατικών συμφερόντων. Υπό αυτό το πρίσμα, στις αρχές της δεκαετίας του 1960 πρωτοστάτησε στην ανατροπή της κυβέρνησης συνεργασίας του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (ΧΔΚ) και των νεοφασιστών της Ιταλικής Σοσιαλιστικής Κίνησης (MSI), προωθώντας ουσιαστικά τη συμμετοχή του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΙΣΚ) στην κυβερνητική πλειοψηφία. Η πολιτική του πέτυχε έπειτα από την ταραχώδη ανατροπή της κυβέρνησης Ταμπρόνι2 από τους ίδιους τους βουλευτές του ΧΔΚ και την ορκωμοσία νέας κυβέρνησης συνεργασίας Χριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών με επικεφαλής τον Χριστιανοδημοκράτη Μόρο.

Διαδήλωση του ΙΚΚ
Ο Μόρο, που αργότερα δολοφονήθηκε από τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες», ήταν εκείνη την εποχή υπέρμαχος του σχηματισμού κυβέρνησης των αστικών πολιτικών κομμάτων που θα περιθωριοποιούσε τους νεοφασίστες και τους κομμουνιστές. Η στρατηγική του στην πραγματικότητα εξέφραζε τις κυρίαρχες μερίδες της ιταλικής αστικής τάξης που επιθυμούσαν τον προσανατολισμό της Ιταλίας προς τον άξονα Βόννης - Παρισιού, έναντι όσων αστικών συμφερόντων πρέσβευαν μια στενότερη συνεργασία με τις ΗΠΑ.
Ο δρόμος προς τον «ιστορικό συμβιβασμό»
Η συμμετοχή των σοσιαλδημοκρατών στην κυβέρνηση δεν άλλαξε την πολιτική της κατεύθυνση. Η ιταλική καπιταλιστική οικονομία πέρα από την επιβράδυνση της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, αντιμετώπιζε και τις συνέπειες της ανισόμετρης ενδοϊταλικής ανάπτυξης από την εντεινόμενη εκβιομηχάνιση του ιταλικού Βορρά και τη συνεχιζόμενη καθυστέρηση του Νότου.
Τα πρώτα σημάδια επιβράδυνσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης εμφανίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1960 και αποτυπώθηκαν αρχικά με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 1966. Η διόγκωση του αριθμού των φοιτητών για την αντιμετώπιση των σύγχρονων αναγκών της ιταλικής οικονομίας και κοινωνίας (τεχνητή μείωση της ανεργίας, αναπαραγωγή σε μαζικότερη κλίμακα της κυρίαρχης ιδεολογίας, αύξηση των αναγκών σε εξειδικευμένο προσωπικό στη βιομηχανία) είχε αυξήσει τα ποσοστά συμμετοχής των παιδιών εργατικών και αγροτικών οικογενειών στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις διεθνείς εξελίξεις (κουβανική επανάσταση, δράση Γκεβάρα στη Βολιβία, εισβολή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ κ.λπ.) και την αδυναμία της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης να εγγυηθεί την «ανέλιξή» τους στα μεσαία στρώματα, πυροδοτούσε ένα εκρηκτικό μείγμα.3

Ο ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών Τζούλιο Αντρεότι
Ωστόσο, το φοιτητικό κίνημα αποτέλεσε μόνο το προοίμιο των επερχόμενων εργατικών κινητοποιήσεων. Τον Απρίλη του 1968 άρχισαν απεργίες στα ιταλικά εργοστάσια που κορυφώθηκαν το φθινόπωρο του 1969.4 Πρόκειται για μια εποχή, κατά την οποία το ΙΚΚ βρίσκεται απομονωμένο από τα αστικά πολιτικά κόμματα και το εργατικό κίνημα ανέπτυσσε νέες μορφές οργάνωσης όπως οι συνελεύσεις εργοστασίων και οι αιρετοί και ανακλητοί αντιπρόσωποι. Παρ' όλα αυτά, δε στήριξε την πολιτική εμβάθυνση των εργατικών αγώνων, αλλά παραμένοντας πιστό στη συναινετική του τακτική, πρόβαλε κυρίως οικονομικά αιτήματα.5 Στη συνέχεια, θέλησε να ενσωματώσει τους αντιπροσώπους των εργατικών συνελεύσεων στη ρεφορμιστική του στρατηγική, για να διευρύνει την εκλογική του επιρροή.
Το ΙΚΚ απέδιδε την οικονομική κρίση στον εντεινόμενο ανταγωνισμό σοσιαλισμού - καπιταλισμού, στους αντιαποικιοκρατικούς αγώνες που περιόρισαν τη ληστρική εκμετάλλευση και τα ιμπεριαλιστικά υπερκέρδη και στις εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού.6 Ο περιορισμός των ιμπεριαλιστικών υπερκερδών πίστευε ότι οδηγούσε στη μείωση των διαχειριστικών δυνατοτήτων των αστικών τάξεων και επόμενα σε κρίση της σοσιαλδημοκρατικής προσέγγισης των ενδοκαπιταλιστικών παραχωρήσεων και νέες αναζητήσεις στο εσωτερικό της σοσιαλδημοκρατίας στις οποίες όφειλε να συμμετάσχει.7
Βέβαια, στην πραγματικότητα, η συνεισφορά του ΙΚΚ περιοριζόταν στην απαίτηση της συμμετοχής του στην κυβέρνηση, επειδή θεωρούσε πως έτσι εξασφαλιζόταν μια καλύτερη αντιμετώπιση των κυβερνητικών πολιτικών, σε μια περίοδο που το ΧΔΚ βρισκόταν στο ναδίρ της δημοφιλίας του, αντιμετωπίζοντας την οικονομική κρίση και την κοινωνική της αποτύπωση (ραγδαία αύξηση ανεργίας και εγκληματικότητας).8
Ομως, η συμμετοχή του στην κυβέρνηση απαιτούσε και «πλάτεμα» της πολιτικής συμμαχιών του, με τρόπο που να συμπεριλαμβάνει τους Χριστιανοδημοκράτες. Το 13ο Συνέδριο (1972) διακήρυξε πως η ένωση των κομμάτων της εργατικής τάξης (στα κόμματα της εργατικής τάξης συμπεριλαμβανόταν κατά το ΙΚΚ και το Σοσιαλιστικό) αποτελούσε αναγκαία, αλλά όχι και ικανή, συνθήκη για τις βαθιές αλλαγές που χρειαζόταν η Ιταλία.9 Ετσι, τροποποίησε την τοποθέτηση για το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα που το παρουσίαζε μέχρι τότε ως υπηρέτη των δυνάμεων της αντίδρασης, των μονοπωλίων και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού,10 εισάγοντας την αταξική λογική του «ιστορικού συμβιβασμού» κομμουνιστών - σοσιαλδημοκρατών - χριστιανοδημοκρατών για το καλό της Ιταλίας.
Με αυτήν την έννοια, η εισήγηση του «ιστορικού συμβιβασμού» αποτελούσε επεξεργασία του ΙΚΚ για την ιταλική πολιτική σκηνή, όπως παραδεχόταν και ο Μπερλίνγκουερ.11, 12 Ωστόσο, το ΙΚΚ αξιοποίησε την ήττα της Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή (εκλογική συνεργασία κομμουνιστών - σοσιαλδημοκρατών και άλλων αστικών πολιτικών δυνάμεων που αναδείχτηκε σε κυβέρνηση και ανατράπηκε με πραξικόπημα το Σεπτέμβρη του 1973), στην προσπάθεια να παρουσιαστεί ο «ιστορικός συμβιβασμός» με τους χριστιανοδημοκράτες ως μονόδρομος, προκειμένου να μην τους χρησιμοποιήσει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ως φορέα αντεπανάστασης.13 Ετσι, την ώρα που το πραξικόπημα του Πινοσέτ αποδείκνυε, για μια ακόμα φορά, την αδυναμία ειρηνικού - δημοκρατικού περάσματος στο σοσιαλισμό, το ΙΚΚ το χρησιμοποίησε για να εντείνει τον κοινοβουλευτισμό του και τη συναίνεσή του προς την αστική εξουσία.
Μετά τις εκλογές του Ιούνη του 1975 και τη σημαντική εκλογική άνοδο που κατέγραψε, το ΙΚΚ δήλωσε ότι η Ιταλία δεν μπορούσε πλέον να κυβερνηθεί χωρίς τη συμμετοχή του:
«Η άμεση συμμετοχή του ΙΚΚ σε κυβερνητικές ευθύνες θα συναντούσε μια μεταλλαγή ποιότητας στις κατευθύνσεις και στις μεθόδους της πολιτικής καθοδήγησης και της διοίκησης του κράτους, στο γενικό κλίμα της χώρας και στη στάση των εργαζομένων απέναντι στις δημόσιες εξουσίες. Ενα ρεύμα εμπιστοσύνης θα ξανάρχιζε να εμπνέει τις εργαζόμενες δυνάμεις και το λαό, κι αυτό θα 'ταν αποφασιστικό για να προσδιοριστεί εκείνη η προσφορά των εργαζομένων και όλων των πολιτών που είναι αναγκαία για να ξεπεράσουμε τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε».14
Αυτό που υπέκρυπταν οι δηλώσεις των στελεχών του ΙΚΚ ήταν ότι, μιλώντας στο όνομα της διαταξικής ενότητας και του κοινού καλού, σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν την εμπιστοσύνη των εργαζομένων μαζών, προκειμένου να συνεχίσουν την πολιτική της λιτότητας που θεωρούσαν αναπότρεπτη, αφού εκτιμούσαν ότι προέκυπτε από τους δίκαιους αντιαποικιακούς αγώνες:
«Η λιτότητα είναι μια προσταγή από την οποία δεν μπορούμε να αποδράσουμε. Οι αντιρρήσεις συγκεκριμένων ακαδημαϊκών αγνοούν τα στοιχειώδη γεγονότα της χώρας και του κόσμου που ζούμε - πρώτον, οι μάχες και η πρόοδος των ανθρώπων και των χωρών του Τρίτου Κόσμου που απέρριψαν και σταδιακά εξάλειψαν τις συνθήκες της υποταγής και του συνδρόμου κατωτερότητας τις οποίες είχαν εξαναγκαστεί να αποδεχτούν στο παρελθόν και οι οποίες αποτελούσαν ένα από τα κυριότερα στηρίγματα της ευημερίας των αναπτυγμένων, καπιταλιστικών χωρών».15
Μέσα από αυτήν την ανάλυση, το ΙΚΚ, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, αφενός καθιστούσε συνένοχες τις εργατικές μάζες στην παρελθούσα αστική καταλήστευση των αποικιών (αποκρύπτοντας μάλιστα ότι η παραχώρηση δικαιωμάτων στην εργατική τάξη στις καπιταλιστικά αναπτυγμένες χώρες αποσκοπούσε στην ανατροφοδότηση της συναίνεσής της προς την αστική εξουσία) και αφετέρου συνηγορούσε στη λογική των αστικών πολιτικών κομμάτων που καλούσαν το λαό να επωμισθεί την κρίση, αφού προηγούμενα είχε καρπωθεί μέρος των κερδών της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η εκτίμηση αυτή αποδεικνύεται και από τις οικονομικές προτάσεις του ΙΚΚ που μιλούσαν για μείωση των δημόσιων δαπανών και αύξηση της τιμής του γκαζιού και της ηλεκτρικής ενέργειας, προκειμένου η ιταλική οικονομία να γίνει περισσότερο ανταγωνιστική και ελκυστική σε επενδύσεις.16
Αλλωστε, το ΙΚΚ υπέγραψε και κοινό πρόγραμμα με τα κοινοβουλευτικά κόμματα (με εξαίρεση τους νεοφασίστες) για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.17 Στο ίδιο διάστημα, αύξανε διαρκώς τις προσπάθειες κατευνασμού των προσπαθειών αγωνιστικής διεκδίκησης, σε περίοδο άγριας επίθεσης στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων:
«Στις 24 Οκτωβρίου 1976, τα λόγια μιας δημοφιλούς ιταλικής πολιτικής φιγούρας παρατέθηκαν στον Τύπο: "Οι μισθοί έχουν αυξηθεί σε ένα επίπεδο το οποίο είναι ασύγκριτο με τις άλλες καπιταλιστικές χώρες... Οι συνθήκες εργασίας έχουν βελτιωθεί αποφασιστικά...". Αυτές οι δύο θέσεις και άλλες παρόμοιες στη φύση τους ήταν μέρος ενός μεγαλύτερου επιχειρήματος προς υποστήριξη των σκληρών μέτρων λιτότητας, τα οποία μόλις είχαν αποφασιστεί από την κυβέρνηση. Οι λέξεις, όμως, δεν ειπώθηκαν από ένα μετριοπαθή πολιτικό ή από έναν εκπρόσωπο της Ενωσης Βιομηχάνων. Εκφωνήθηκαν μπροστά σ' ένα κοινό Ναπολιτάνων εργατών, αριστερών οπαδών και εκπροσώπων ανέργων από τον Τζόρτζιο Ναπολιτάνο (Giorgio Napolitano)18 ένα δημοφιλή κομμουνιστή διανοούμενο και έναν από τους πιο επιφανείς ηγέτες της νέας γενιάς».19
Παρόμοια ήταν η στάση του ΙΚΚ σε κάθε πτυχή πολιτικής ή συνδικαλιστικής δράσης. Ετσι, προέβαλε σφοδρή αντίσταση στην ανάταση του φοιτητικού κινήματος το 1977. Μάλιστα, ο δήμαρχος της Μπολόνια και μέλος του ΙΚΚ κάλεσε την αστυνομία να επέμβει εναντίον φοιτητικής κινητοποίησης, με αποτέλεσμα στις συγκρούσεις που ακολούθησαν να σκοτωθεί ένας φοιτητής.20
Η συμμετοχή στην κυβέρνηση Αντρεότι
Επειτα από τα προηγούμενα περιστατικά που θεωρήθηκαν πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης του ΙΚΚ στην αστική εξουσία, ο Αντρεότι, παρά τις πιέσεις των ΗΠΑ, προσκάλεσε το ΙΚΚ στην υπερψήφιση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, εκτιμώντας τη δύναμη που είχε να επενεργεί στις εργατικές διεκδικήσεις.21 Ετσι, το Μάρτη του 1978 το ΙΚΚ στήριξε επίσημα την κυβέρνηση Αντρεότι22 και ένα μήνα αργότερα ψήφισε τους αντιτρομοκρατικούς νόμους23, υπερασπίζοντάς τους με περισσότερη θέρμη και από τα στελέχη των Χριστιανοδημοκρατών.24
Φυσικά, δεν ήταν λιγότερο υπάκουο στην αστική νομιμότητα τα προηγούμενα χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι είχε ψηφίσει από το 1947 το 77,4% των νομοσχεδίων που ετίθεντο προς ψήφιση στις επιτροπές της Βουλής και απαιτούσαν πλειοψηφία 2/3. Παρόλα αυτά, φρόντιζε να έχει αντιπολιτευτικό λόγο που φανερωνόταν στο συγκριτικά χαμηλότερο ποσοστό των νομοσχεδίων που ψήφισε στη Βουλή (41,1%)25 και το σημαντικότερο να πρωτοστατεί στις εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις.
Βέβαια, η συγκεκριμένη πολιτική στάση άρχιζε να του στοιχίζει. Η συνέχιση της πολιτικής λιτότητας και η διόγκωση της ανεργίας τροφοδοτούσαν τον κοινωνικό αναβρασμό στους κόλπους της εργατικής τάξης. Ετσι, το 1978, με το ΙΚΚ και τις συνδικαλιστικές του δυνάμεις δεσμευμένες στην υποστήριξη της κυβερνητικής πλειοψηφίας και της ακολουθούμενης λιτότητας, στις εργατικές κινητοποιήσεις πρωτοστάτησαν τα «ανεξάρτητα» συνδικάτα που ελέγχονταν από τους σοσιαλδημοκράτες, με αποτέλεσμα να πληγωθεί το κύρος του ΙΚΚ στην εργατική τάξη.26 Το φούντωμα της δυσαρέσκειας που είχε αρχίσει να διαφαίνεται στο εσωτερικό του από τη στιγμή της υιοθέτησης της πολιτικής λιτότητας (1976)27, πλέον εκφράστηκε με πολλές αποχωρήσεις μελών.28
Το ΙΚΚ είχε παραχωρήσει την πολιτική πρωτοβουλία στο ΧΔΚ, σε καιρό μάλιστα που η οικονομική κρίση είχε αρχίσει να κλονίζει τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος. Ετσι, το ΧΔΚ κατόρθωσε να εφαρμόσει την αντεργατική πολιτική του σε μια αρνητική συγκυρία και μάλιστα μειώνοντας το κύρος του ΙΚΚ.29 Πολύ περισσότερο, χρησιμοποίησε τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση για να πείσει τις εκμεταλλευόμενες μάζες ότι η πολιτική λιτότητας αποτελούσε μονόδρομο, οπότε οι ίδιες όφειλαν να περιοριστούν στην επιλογή του καλύτερου διαχειριστή.
(Την επόμενη Κυριακή: Η εμπειρία του ΓΚΚ από τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Μιτεράν)
Παραπομπές:
1. Οι χώρες για τις οποίες γίνεται λόγος ήταν η Γιουγκοσλαβία, η Αλβανία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Τσεχοσλοβακία και η Ανατολική Γερμανία στην Ευρώπη και η Κίνα και η Βόρεια Κορέα στην Ασία.
2. Η κυβέρνηση Ταμπρόνι ανατράπηκε από τους βουλευτές του ΧΔΚ, έπειτα από εκτεταμένα επεισόδια σε όλη την Ιταλία που ακολούθησαν το συνέδριο των νεοφασιστών στη Γένοβα και τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας γι' αυτό. Σε αυτές τις ταραχώδεις μέρες, δέκα άνθρωποι σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία, ενώ νεοφασιστικές ομάδες τοποθέτησαν βόμβες στα γραφεία του ΙΚΚ και στο Γραφείο Σοβιετικού Εμπορίου στη Ρώμη.
3. Ντελ Κάρια Ρέντσο, Ο ιταλικός «Μάης» των φοιτητών στο Συλλογικό, 1968: Η παγκόσμια έκρηξη (σ. 123 - 130), Εκδόσεις «Κομμούνα», Αθήνα 1984.
4. Σωτήρης Παναγιώτης, La Rossa Primavera (Σημειώσεις για τον Ιταλικό Μάη), Περιοδικό Θέσεις - τ. 104, Ιούλης Σεπτέμβρης 2008.
5. Magri Lucio, Italian Communism in the Sixties, «New Left Review» - n. 66 (pp. 46 - 7), 1977.
6. Vacca Giuseppe, The «Eurocommunist» Perspective: the Contibution of the Italian Communist Party στο Kindersley Richard, In Search of Eurocommunism (pp. 109 - 115), Macmillan Press Editions, London 1981.
7. Μπερλίνγκουερ Ενρίκο, Σκέψεις πάνω στο χαρακτήρα της διεθνούς κρίσης και το σημερινό σοσιαλισμό (Συνέντευξη στην εφημερίδα «Ουνιτά»), Εφημερίδα «Η ΑΥΓΗ», 28 Φλεβάρη 1982.
8. Tarrow Sidney, Historic Compromise or Bourgeois Majority? στο Machin Howard, National Communism in Western Europe (pp. 127 - 8), Meuthen Editions, London & New York 1983.
9. Μπερλίνγκουερ Ενρίκο, Πώς θέτουμε το πρόβλημα της κυβέρνησης της δημοκρατικής στροφής (Από την εισήγηση στο 13ο Συνέδριο του ΙΚΚ, Μιλάνο 13 Μαρτίου 1972) στο Μπερλίνγκουερ Ενρίκο, Ιστορικός συμβιβασμός (σ. 85), Εκδόσεις «Θεμέλιο», Αθήνα 1977.
10. Βαλέντι Μάριο, Η μεγάλη έκταση των ταξικών αγώνων στην Ιταλία (σ. 117 - 123), Περιοδικό «Νέος Κόσμος» - τ. 6/1959.
11. Μπερλίνγκουερ Ενρίκο, Οι ψεύτικες και αποπροσανατολιστικές ερμηνείες της γραμμής του «ιστορικού συμβιβασμού) (Από λόγο στο κλείσιμο της Εθνικής Συνέλευσης των Κομμουνιστών Σπουδαστών - Μπολώνια, 27 Οκτωβρίου 1973) στο Μπερλίνγκουερ Ενρίκο, Ιστορικός συμβιβασμός (σ.139), Εκδόσεις «Θεμέλιο», Αθήνα 1977.
12. Μπερλίνγκουερ Ενρίκο, Η ιταλική κοινωνία απαιτεί μια συμφωνία κομμουνιστών, σοσιαλιστών και καθολικών στο Συλλογικό, Δημοκρατία και σοσιαλισμός (σ. 97 - 8), Εκδόσεις «Οδυσσέας», Αθήνα 1976.
13. Μπερλίνγκουερ Ενρίκο, Να δουλέψουμε για την ενότητα όλων των λαϊκών δυνάμεων (Από τη συζήτηση με τους εργάτες της ANIC- Ραβέννα, 8 Νοεμβρίου 1973) στο Μπερλίνγκουερ Ενρίκο, Ιστορικός συμβιβασμός (σ. 148 - 153), Εκδόσεις «Θεμέλιο», Αθήνα 1977.
14. Μπερλίνγκουερ Ενρίκο, Για τη συνεννόηση ανάμεσα στις μεγάλες λαϊκές δυνάμεις (Από την εισήγηση στην ΚΕ και στην ΚΕ ελέγχου στην Ολομέλεια προετοιμασίας του 14ου Συνεδρίου του ΙΚΚ, 10 - 12 Δεκεμβρίου 1974) στο Μπερλίνγκουερ Ενρίκο, Ιστορικός συμβιβασμός (σ. 170), Εκδόσεις «Θεμέλιο», Αθήνα 1977.
15. Berlinguer Enrico, Austerita: Occacione per transformare l' Italia (pp. 50 - 1), Editori Riuniti, Rome 1977.
16. Giacconi Luciano - Sacco Giuseppe, The PCI and the International Economic Crisis στο Serfaty Simon - Gray Lawrence, The Italian Communism (Yesterday, Today, Tomorrow) (p. 200), Aldwych Press, London 1981.
17. D' Alimonte Roberto, Party Behavior in a Polarized System: The Italian Communist Party and the Historic Compromise στο Muller Wolfgang C. - Strom Kaare, Policy, Office or Votes? (How Political Parties in Western Europe Make Hard Decisions) (p. 141), Cambridge University Press, Cambridge 1999.
18. Ο Τζόρτζιο Ναπολιτάνο είναι σήμερα Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας.
19. Sani Giacomo, Amici - Nemici: Parenti - Serpenti. Communists and Socialists in Italy στο Brown Bernard, Eurocommunism and Eurososialism (The Left Confronts Modernity) (pp. 135 - 6), Cyrco Press, New York 1979.
20. Seton - Watson Christopher, The PCI's Taste of Power στο Kindersley Richard, In Search of Eurocommunism (pp. 150 - 2), Macmillan Press Editions, London 1981.
21. Tarrow Sidney, ό.π. (pp. 130 - 2)
22. D' Alimonte Roberto, ό.π. (p. 141).
23. Kogan Norman, The Italian Communist Party: The Modern Prince at the Crossroads στο Tokes Rudolf, Eurocommunism and D?tente (pp. 122 - 3), Martin Robertson Council of Foreign Relations Editions, Oxford 1979.
24. Sassoon Donald, Contemporary Italy: Economy, Society and Politics (pp. 250 - 1), Longman Editions, London & New York, 1997.
25. Pasquino Gianfranco, From Togliatti to the Compromesso Storico: A Party With a Governmental Vocation στο Serfaty Simon - Gray Lawrence, The Italian Communism (Yesterday, Today, Tomorrow) (pp. 90 - 1), Aldwych Press, London 1981.
26. Clark Martin - Hine David, The Italian Communist Party: Between Leninism and Social Democracy στο Childs Davis, The Changing Face of Western Communism (p. 125), Groom Helm Editions, London 1980.
27. Claudin Fernando, Ευρωκομμουνισμός και σοσιαλισμός (σ. 149), Εκδόσεις «Γράμματα», Αθήνα 1981.
28. Ο.π. (pp. 117 - 8)
29. Seton - Watson Christopher, ό.π. (pp. 152 - 5).

Κώστας ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΣ
Συνεργάτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ Οι ανταγωνισμοί για το μείγμα πολιτικής δεν ωφελούν τους λαούς

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
Οι ανταγωνισμοί για το μείγμα πολιτικής δεν ωφελούν τους λαούς
Πτυχή των γενικότερων ανταγωνισμών που εκδηλώνονται στους κόλπους της ΕΕ και διαπλέκονται με τους διεθνείς ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα, τα κράτη και τις κυβερνήσεις, για λογαριασμό των μονοπωλίων, των τμημάτων του κεφαλαίου που καθένας από αυτούς στηρίζει και εκπροσωπεί, είναι τα παζάρια και οι κόντρες γύρω από την «ελάφρυνση» του ελληνικού κρατικού χρέους. Η μεταξύ τους διαπάλη, πέρα από τον επιμερισμό της χασούρας, οξύνεται για το επίδικο λάφυρο, την εξασφάλιση κεφαλαίων για καπιταλιστικές επενδύσεις, διαφορετικά ανάκαμψη δεν έρχεται. Βεβαίως, έχει σχέση και με το ποιου κράτους τα μονοπώλια στην Ευρωζώνη και την ΕΕ με τη διαφαινόμενη αναιμική, αλλά ταυτόχρονα αβέβαιη, ανάκαμψη της οικονομίας θα βγουν ισχυρότερα, θα διεκδικήσουν μεγαλύτερο μερίδιο στην ευρωενωσιακή και στη διεθνή αγορά.
Σε αυτό το πλαίσιο, συντίθεται και το μείγμα της αντιλαϊκής πολιτικής που θα εφαρμοστεί το επόμενο διάστημα, στο ίδιο επίπεδο εδράζονται οι κόντρες, οι διαφορετικές προσεγγίσεις, ένα προς ένα, όλα μαζί, τα διάφορα εναλλακτικά σενάρια διαχείρισης. Η συζήτηση για τον τρόπο ελάφρυνσης του ελληνικού κρατικού χρέους, είναι μέρος των γενικότερων ανασχεδιασμών, ενόψει του φρέσκου πακτωλού που θα απαιτήσει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της ΕΕ, οι οποίες, να σημειωθεί ότι, έχουν απλώσει πλοκάμια στις «αναδυόμενες οικονομίες», απ' όπου το τελευταίο διάστημα μετρούν μεγάλες «ζημιές» μετά και την υποτίμηση των νομισμάτων και τη διόγκωση των εμφανιζόμενων επισφαλειών μέσα και έξω από το γεωγραφικό χώρο της ΕΕ.
Σε αυτό το πλαίσιο συζητούν για τη λεγόμενη τραπεζική ενοποίηση στην ΕΕ, με στόχο την προστασία από τη χασούρα, λόγω της αναιμικής ανάκαμψης διεθνώς και της κατάστασης στις «αναδυόμενες οικονομίες» που μπορεί να μεγαλώσουν τις ζημιές, των πολύ μεγάλων «συστημικών» τραπεζών των κρατών της Ευρωζώνης.
Βεβαίως, όποιο μείγμα της διαχείρισης και αν επιλέξουν, η κλιμάκωση της πολιτικής απέναντι στους λαούς είναι δρομολογημένη. Η ίδια η ΕΕ, αναγκαστικά και αναπότρεπτα θα γίνεται ολοένα και περισσότερο αντιδραστική και αντιλαϊκή και αυτό ανεξάρτητα από το όποιο μείγμα πολιτικής, ενώ η επάνοδος στη φάση της ανάκαμψης καθώς και η διατήρησή της απαιτεί διαδοχικά μέτρα διαρθρωτικού και δημοσιονομικού χαρακτήρα. Ετσι, για παράδειγμα, δε θα ήταν σε θέση να κάνουν ούτε ρούπι χωρίς την ενίσχυση των μέτρων της ενισχυμένης «δημοσιονομικής εποπτείας», του νέου πλαισίου που ισχύει πλέον για όλα ανεξαιρέτως τα κράτη είτε αυτά υπάγονται σε μνημόνια και δανειακές συμβάσεις είτε όχι.
Ορισμένες πτυχές
Να όμως ορισμένες πτυχές της σημερινής ατζέντας, των αντιπαραθέσεων και συνθέσεων σε επίπεδο ΕΕ και γενικότερα στη διαμόρφωση των σχέσεων της λυκοσυμμαχίας με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα:
Τραπεζική ένωση: Σε ρότα απογείωσης συνεχίζουν τα «κόκκινα δάνεια», που έχουν χορηγήσει οι τράπεζες της ΕΕ στην πελατεία τους (επιχειρήσεις και νοικοκυριά), τα οποία, σύμφωνα με στοιχεία της εταιρείας PWC, στο τέλος του 2012 διαμορφώθηκαν στο 1,2 τρισεκατομμύρια ευρώ, από 514 δισ. το 2008, όταν εκδηλώθηκε η καπιταλιστική κρίση. Η διόγκωσή τους προκλήθηκε από την επιδείνωση των συνθηκών, κυρίως σε Ισπανία, Ιρλανδία, Ιταλία και Ελλάδα, ενώ προβλέπεται περαιτέρω αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων και τα επόμενα χρόνια «λόγω του αβέβαιου οικονομικού κλίματος». Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, το μεγαλύτερο ύψος μη εξυπηρετούμενων δανείων είχαν οι γερμανικές τράπεζες (179 δισ. ευρώ το 2012), οι ισπανικές (167 δισ. ευρώ) και οι βρετανικές (164 δισ. ευρώ). Στο επόμενο διάστημα, θα ξεκινήσουν και τα «τεστ αντοχής» που διενεργεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και είναι απολύτως βέβαιο ότι θα καταδείξουν την ανάγκη θωράκισης με φρέσκο πακτωλό κεφαλαίων. Ταυτόχρονα, γύρω από τους τρόπους διάσωσης εκδηλώνονται αδυσώπητες κόντρες και ανταγωνισμοί. Το ΔΝΤ, από την πλευρά του, καλεί την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να εξετάσει πρόσθετα μέτρα που αφορούν στην εξυγίανση των τραπεζών και την ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης, στην ενοποίηση των μηχανισμών εποπτείας και εκκαθάρισης των τραπεζών του ευρωπαϊκού χώρου. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, τα παραπάνω αποτελούν καθοριστικά βήματα για την ενίσχυση της εμπιστοσύνης, την τόνωση της πίστωσης (χορηγήσεις νέων δανείων) και την απεξάρτηση των τραπεζών από τις κυβερνήσεις.
Φτηνή ρευστότητα στους επιχειρηματίες: Παραπέρα «χαλάρωση» του μείγματος της νομισματικής πολιτικής, διοχέτευση πρόσθετης ρευστότητας στο τραπεζικό σύστημα της ΕΕ, ύψους 180 δισ. ευρώ και σε άλλα τμήματα του κεφαλαίου, είναι η πρόταση που, σε αυτήν τη φάση, φαίνεται να προκρίνεται, προκειμένου να στηριχτεί η ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, έχει αγοράσει ομόλογα κρατών, όπως της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας και Ιρλανδίας αξίας πάνω από 200 δισ. ευρώ, με την ταυτόχρονη αντίστοιχου ύψους απόσυρση ρευστότητας από το τραπεζικό σύστημα, ζήτημα γύρω από το οποίο εκδηλώνονται και νέοι ανταγωνισμοί μέσα στους κόλπους της ΕΕ. Από την πλευρά τους, οι ντόπιοι επιχειρηματικοί όμιλοι, με τις υποδείξεις και της Τράπεζας της Ελλάδας, βρίσκονται σε αναζήτηση νέων εργαλείων φτηνής χρηματοδότησης, πέρα από τον τραπεζικό δανεισμό, που άλλωστε είναι περιορισμένος, χώρια από το γεγονός ότι ενέχει και κινδύνους για νέες επισφάλειες.
Αναδυόμενες αγορές: Σύμφωνα με τους αναλυτές της γερμανικής Deutsche Bank, τα δανειακά χαρτοφυλάκια των ευρωπαϊκών τραπεζών στις αναδυόμενες οικονομίες (Τουρκία, Βραζιλία, Ινδία, Ν. Αφρική κ.ά.) ξεπερνούν τα 3 τρισ. δολάρια και υπολογίζονται σε 4πλάσιο μέγεθος, σε σχέση με αυτά που έχουν δανείσει οι αμερικανικές τράπεζες. Το γερμανικό τραπεζικό μονοπώλιο υποστηρίζει ότι τα χρηματοδοτικά ανοίγματα 6 τραπεζικών ομίλων (οι οποίοι δεν κατονομάζονται) φτάνουν στα 1,7 τρισ. δολάρια, σημειώνοντας ότι η μεταβλητότητα των ισοτιμιών συνδυάζεται με μείωση εσόδων και με αύξηση των επισφαλειών. Σε κάθε περίπτωση, οι τρέχουσες εξελίξεις σηκώνουν σε νέα ύψη τις ανάγκες άντλησης νέων κεφαλαίων.
Το ΔΝΤ, από την πλευρά του, σε πρόσφατες δηλώσεις της επικεφαλής του ιμπεριαλιστικού Οργανισμού Κ. Λαγκάρντ έβαλε στο τραπέζι τη μείωση του χρέους, κρατικού και ιδιωτικού, προς τις τράπεζες. Ο εν λόγω προσανατολισμός φαίνεται να δείχνει προς την κατεύθυνση μείωσης του μεγέθους των τραπεζών, προκειμένου να αποφευχθούν νέοι «συστημικοί κίνδυνοι» σε περίπτωση νέων κλυδωνισμών. Γύρω και από αυτό το ζήτημα αναπτύσσονται αντιθέσεις, καθώς η Γερμανία και η Γαλλία προχωρούν σε ανασχεδιασμούς, υποστηρίζοντας ότι οι μεγάλες τράπεζες αποτελούν πρόκριμα για τη χρηματοδότηση της οικονομίας και για την ενίσχυση της «ανάπτυξης».
Το ελληνικό χρέος
Εν μέσω των αντιπαραθέσεων που εκδηλώνονται στην ΕΕ για τη διαμόρφωση νέων μηχανισμών διάσωσης και χρηματοδοτικής στήριξης κρατών (αυτό φαίνεται από τον έλεγχο και τη δική τους κριτική στην τρόικα που εκφράζει και κόντρες με το ΔΝΤ), αλλά και στήριξης ευρωπαϊκών τραπεζών, συνεχίζονται τα παζάρια και οι συζητήσεις γύρω από τους τρόπους ελάφρυνσης του ελληνικού κρατικού χρέους. Πάντως, τα σενάρια που κυκλοφόρησαν με τη μορφή «διαρροών» από την πλευρά της Κομισιόν (επιμήκυνση στις μακροπρόθεσμες λήξεις ομολόγων, μείωση επιτοκίων κατά 0,5%) απέχουν κατά πολύ από τους στόχους που βάζει το ΔΝΤ. Με βάση το εν λόγω σενάριο, η μείωση των χρεολυσίων αφορά σε λήξεις μετά το 2023, είναι δηλαδή εκτός χρονοδιαγράμματος. Παράλληλα, σχεδιάζεται η παροχή νέου δανείου από 10 μέχρι και 20 δισ. ευρώ για την κάλυψη των «χρηματοδοτικών αναγκών» της διετίας 2014 - 2015. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για πρακτικές «ανακύκλωσης» και για την αποπληρωμή των τοκοχρεολυτικών δόσεων που θα «τρέξουν» στο επόμενο διάστημα. Παζάρια και κόντρες εκδηλώνονται και γύρω από την υπόθεση της νέας ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζικών ομίλων. Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, ο σημερινός μεγαλομέτοχος των τραπεζών, σε επιστολή του στην τρόικα ζητά να επιταχυνθεί η διαμόρφωση του θεσμικού πλαισίου της ανακεφαλαιοποίησης, εκφράζοντας και ανησυχίες για τις «καθυστερήσεις» και τις «μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις» με την τρόικα. Ουσιαστικά, βιάζονται για να δανειοδοτήσουν τις επενδύσεις.
Καβγάς για τη διαχείριση
Νέες πτυχές των ανταγωνισμών που εξυφαίνονται στους κόλπους της ΕΕ έφερε στο προσκήνιο η δήλωση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Β. Σόιμπλε, στο πλαίσιο εκδήλωσης του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στις Βρυξέλλες: «Μπορώ να φανταστώ μια Βουλή της Ευρωζώνης», δήλωσε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι είναι αναγκαία «η ενίσχυση της ευρωπαϊκής ενοποίησης» και η θωράκισή της «με αλλαγές στις ευρωπαϊκές Συνθήκες». Μάλιστα, για να στηρίξει τη θέση του, επικαλέστηκε την επιθυμία Γερμανίας και Γαλλίας, προκειμένου το Ευρωκοινοβούλιο να εμπλακεί ενεργότερα στις αποφάσεις που αφορούν στα κράτη της Ευρωζώνης. Από την πλευρά του, ο Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας Τζ. Ναπολιτάνο, σε ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο, τόνισε: «Δεν αρκεί πλέον η πολιτική λιτότητας με κάθε κόστος» και ακόμη ότι το «βαρύ κόστος του χρέους στην Ευρώπη δεν μπορεί να φορτωθεί στους ώμους των επόμενων γενεών». Και ο αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης, Ευ. Βενιζέλος, απαντώντας, στις κατηγορίες του Γερμανού αντικαγκελάριου, σοσιαλδημοκράτη Ζ. Γκάμπριελ ότι η Ελλάδα παραποίησε στοιχεία, προκειμένου να μπει στην ΟΝΕ, μιλώντας στην ευρωομάδα των σοσιαλδημοκρατών, ανέφερε ότι «η Ελλάδα μπήκε στη ζώνη του ευρώ το 2001 με μια ελαστική ερμηνεία των στοιχείων για να μπει η Ιταλία. Γιατί η Ιταλία είχε χειρότερα στοιχεία από την Ελλάδα», ενώ συμπλήρωσε ότι «αν δείτε πίσω από κάθε σκάνδαλο στην Ελλάδα ποιος υπάρχει, θα διαπιστώσετε δυστυχώς ότι υπάρχει συνήθως μια μεγάλη γερμανική εταιρεία, η Siemens, η Ferrostahl, η MAN, η Daimler Chrysler».
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι παραπλανητικές οι όποιες προσδοκίες για «φιλολαϊκή στροφή» της ΕΕ που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η ΝΔ, λέγοντας ότι περνάμε στην ανάπτυξη, άρα θα ανακουφιστεί ο λαός, ανεξάρτητα από το οποιοδήποτε μείγμα πολιτικής. Για το λαό υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, που περνά μέσα από τη συνολκή ρήξη με τα μονοπώλια και τις λυκοσυμμαχίες τους, με μονομερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με εργατική - λαϊκή εξουσία, με κεντρικό σχεδιασμό, για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, με το λαό αποκλειστικό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει και με αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με τους λαούς άλλων χωρών.

Με αφετηρία την πολιτική μας πρόταση..

Με αφετηρία την πολιτική μας πρόταση...



Με την εκδήλωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ την προηγούμενη Δευτέρα, όπου επίσης παρουσιάστηκαν οι υποψήφιοι που στηρίζει το ΚΚΕ σε περιφέρειες και δήμους, ξεκίνησε ουσιαστικά η προεκλογική καμπάνια του ΚΚΕ σε όλη την Ελλάδα μπροστά στη μάχη των ευρωεκλογών, των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών που θα πραγματοποιηθούν τον προσεχή Μάη.

Είναι μια μάχη που πρέπει να δοθεί ενιαία σε όλη τη χώρα στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στα εργοστάσια, έξω από τα ταμεία ανεργίας, στα γραφεία, στις υπηρεσίες, στα μαγαζιά, στα σχολεία, στις σχολές, στα νοσοκομεία, στις γειτονιές, στα χωριά, στα αθλητικά και πολιτιστικά κέντρα, παντού όπου ζει, εργάζεται, ψάχνει για δουλειά, μορφώνεται, υποφέρει και στενάζει η εργατική - λαϊκή οικογένεια.
Είναι μια μάχη που πρέπει να δοθεί μαζί με την προσπάθεια για οργάνωση αγώνων, αντιστάσεων στην αντιλαϊκή επίθεση που δέχονται η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, με την προσπάθεια να αποτραπούν νέα αντιλαϊκά μέτρα. Μαζί με την προσπάθεια να δυναμώσει η αλληλεγγύη σε αυτά τα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων που υποφέρουν περισσότερο... Είναι μια μάχη δεμένη χέρι -
χέρι με την προσπάθεια για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος για την προώθηση της Λαϊκής Συμμαχίας.
Μια μάχη βεβαίως που θα πρέπει να αντιμετωπίσει ιδεολογήματα, φοβίες, αυταπάτες και ψευδαισθήσεις που καλλιεργούνται συστηματικά, την απογοήτευση που φέρνει η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Γι' αυτό χρειάζεται καθημερινό σύντροφο τον «Ριζοσπάστη», που αποκαλύπτει, φανερώνει, δίνει επιχειρήματα, διαφωτίζει...
Τα ψεύτικα διλήμματα στα οποία προσπαθούν να εγκλωβίσουν το λαό είναι διλήμματα της αστικής τάξης, του κεφαλαίου σχετικά με το μείγμα διαχείρισης
Οι εξελίξεις στην ΕΕ το τελευταίο διάστημα φανερώνουν ότι έχει ενισχυθεί η συζήτηση σχετικά με την ανάγκη να αλλάξει το μείγμα διαχείρισης της κρίσης. Η αντιπαράθεση που εκφράζεται στην ΕΕ εκδηλώνεται και στην Ελλάδα ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου, επιδρά άμεσα και στην πολιτική αντιπαράθεση και αφορά στο με ποιους όρους θα πραγματοποιηθεί η αλλαγή μείγματος στην ΕΕ και σε κάθε χώρα. Στην ατζέντα υπάρχουν πολλά ζητήματα που έχουν αναδειχτεί όλη την προηγούμενη περίοδο: Ανάγκη νέων μηχανισμών εποπτείας με τη νομιμοποίηση του Ευρωκοινοβουλίου, δημιουργία Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, αναδιάρθρωση του χρέους των «κρατών του Νότου», ρευστότητα για επενδύσεις κ.ά.
Γύρω από αυτά τα ζητήματα εκδηλώνεται η αντιπαράθεση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, που ανταγωνίζονται για το ποιος θα εγγυηθεί με την πολιτική του την καπιταλιστική ανάκαμψη, δηλαδή την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, τη διεύρυνση των δραστηριοτήτων του. Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ κάνουν κεντρικό ζήτημα της αντιπαράθεσής τους, ενόψει ευρωεκλογών, το θέμα του χρέους και πώς αυτό θα αναδιαρθρωθεί. Ολοι μιλάνε για ανάγκη «χαλάρωσης της λιτότητας», μια έκφραση που προδιαθέτει θετικά τους εργαζόμενους ότι θα βελτιωθεί η ζωή τους, που σέρνει πίσω της την κρυφή ελπίδα για αποκατάσταση των εισοδημάτων στα προ κρίσης επίπεδα. Σε τέτοια διλήμματα προσπαθούν να εγκλωβίσουν τη σκέψη του λαού και με βάση αυτά να επιλέξει πολιτική, πιστεύοντας ότι υπάρχει φιλολαϊκή λύση στο πλαίσιο του σημερινού δρόμου ανάπτυξης...
Στην πραγματικότητα όμως το τέρμα στη λιτότητα σημαίνει χρηματοδοτήστε το κεφάλαιο, ενώ ταυτόχρονα για το λαό θα σημάνει διαχείριση της φτώχειας, της εργασιακής ανασφάλειας, της περιπλάνησης και της ανεργίας.
Η αλήθεια είναι ότι η περιβόητη καπιταλιστική ανάκαμψη, για την οποία κόπτονται και οι δύο, προϋποθέτει τσακισμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Η αλήθεια είναι ότι η ΕΕ, στην οποία βγάζουν και οι δύο το καπέλο, σημαίνει μνημόνια διαρκείας για τους λαούς. Αυτή η αλήθεια βγάζει μάτι όχι μόνο στα κράτη της ΕΕ που χτύπησε η κρίση και μπήκαν σε μνημόνιο, αλλά σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, ακόμα και σε αυτά που βρίσκονται στον ηγετικό πυρήνα, όπως η Γερμανία, η Ολλανδία, η Αυστρία κλπ.
Γι' αυτό για τη Δευτέρα Παρουσία δεν είναι η πρόταση του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και μονομερή διαγραφή όλου του χρέους. Για τη Δευτέρα Παρουσία είναι οι προτάσεις αυτών που υπόσχονται ψίχουλα στο λαό, που του υπόσχονται φιλολαϊκή πολιτική με την εξουσία του κεφαλαίου και τα μονοπώλια απείραχτα στη θέση τους...
Στα συντρίμμια του σεισμού φαίνονται τα αδιέξοδα αυτού του δρόμου ανάπτυξης
Το τι σημαίνει καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, που τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζονται ως θέσφατο, μπορεί κανείς να το κατανοήσει με τις δραματικές εξελίξεις του σεισμού της Κεφαλονιάς. Ο σεισμός είναι φυσικό φαινόμενο, όμως η έλλειψη προστασίας, η έλλειψη υποδομών δεν είναι. Εργα όπως αυτά που χρειάζονται για την αντισεισμική ή αντιπλημμυρική προστασία, την ασφάλεια των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, στο σημερινό δρόμο ανάπτυξης, έχουν προτεραιότητα μόνο στο βαθμό που εξυπηρετούν έμμεσα ή άμεσα το καπιταλιστικό κέρδος. Ο σχεδιασμός και η υλοποίησή τους δεν γίνονται με βάση τις κοινωνικές ανάγκες. Οσο θα κυριαρχεί αυτό το κριτήριο, θα καταστρέφονται υποδομές, θα αφανίζονται χωριά, θα ξεσπιτώνονται οικογένειες, θα θρηνούμε θύματα από φυσικά φαινόμενα. Ευθύνη έχουν όσοι υπερασπίζονται τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, όλοι οι κρίκοι της αστικής εξουσίας από την κυβέρνηση μέχρι την Τοπική Διοίκηση. Βεβαίως, ακόμα και σε κάτι τέτοιες δύσκολες στιγμές οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να αποπροσανατολίζονται, πρέπει να οργανώνουν την αγωνιστική διεκδικητική τους δράση, την αλληλεγγύη με όσους βιώνουν μεγαλύτερες επιπτώσεις μιας τέτοιας καταστροφής. Δεν πρέπει όμως να χάνουν και από το νου τους ότι μπορούν τα πράγματα να είναι αλλιώς, υπάρχουν οι επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες, αρκεί να είναι κοι****νωνική ιδιοκτησία η γη, τα εργοστάσια, οι κατασκευές, οι υποδομές, να σχεδιάζεται η παραγωγή με σκοπό την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, κάτι που προϋποθέτει παραγωγή χωρίς καπιταλιστές και εργατική - λαϊκή εξουσία.
Τίποτα δεν διασφαλίζει ο «ευρωμονόδρομος»...
Η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τις Ευρωεκλογές επισημαίνει: «Ο ευρωμονόδρομος καμιά εγγύηση δεν παρέχει στην εδαφική κυριαρχία. Η Κύπρος μπήκε στην ΕΕ - με απόφαση και των Κύπριων κομμουνιστών - με κύρια επιδίωξη να λυθεί το Κυπριακό. Η ΕΕ, αντίθετα, στήριξε το "σχέδιο Ανάν", συνεχίζει να στηρίζει την πολιτική που οδηγεί σε διχοτόμηση». Η θέση αυτή επιβεβαιώνεται από τις τελευταίες εξελίξεις. Σχεδόν 10 χρόνια μετά τον Απρίλη του 2004, που οι Ελληνοκύπριοι απέρριψαν το «σχέδιο Ανάν», κόντρα στις τεράστιες πιέσεις που δέχτηκαν εκείνη την περίοδο τόσο από διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όσο και από το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, επανέρχονται σχεδιασμοί στο ίδιο πνεύμα. Θυμίζουμε και τι δεν έταξαν στον κυπριακό λαό τα αστικά κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που ουσιαστικά στήριξαν το σχέδιο. Οτι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ ανοίγει τις πόρτες για τη δίκαιη επίλυση του Κυπριακού, ότι υπάρχει το «κοινοτικό κεκτημένο». Εχει αξία όμως να θυμηθούμε, όχι μόνο για ιστορικούς λόγους, τη στάση του βασικού πυρήνα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, του ΣΥΝ, που στήριξε το σχέδιο και το 2002, αλλά και το 2004, καλώντας τον κυπριακό λαό να ψηφίσει ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, πρωτοστατώντας στις υποσχέσεις ότι η ΕΕ θα λύσει το πρόβλημα, κατηγορώντας το ΚΚΕ για απομονωτισμό και εθνικισμό! Το δραματικό παράδειγμα της Κύπρου φανερώνει ότι ο ευρωμονόδρομος και γενικότερα η συμμετοχή σε μια ή άλλη διακρατική ένωση ή ιμπεριαλιστική συμμαχία δεν εξασφαλίζει τίποτα θετικό για τους λαούς...
Οι νέοι άφθαρτοι και αδοκίμαστοι...
Η προσπάθεια να μετατοπιστεί η συζήτηση από την ουσία του πράγματος, που είναι το ποια πολιτική εκφράζει ο καθένας, ποιες κοινωνικές δυνάμεις εκφράζει πολιτικά κάθε δύναμη, εκδηλώνεται και με αναφορές στα νέα, άφθαρτα και αδοκίμαστα πρόσωπα... Αυτό το χαρτί «έπαιξε» ο ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζοντας τις υποψηφιότητές του στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Πέρα όμως το φιάσκο με τον Καρυπίδη, που αποκάλυψε το αυτονόητο, ότι ανάμεσα στα κόμματα αστικής διαχείρισης δεν υπάρχουν σινικά τείχη, ότι μέσα στα κόμματα αστικής διαχείρισης ενσωματώνονται όλες οι εκφράσεις αστικής ιδεολογίας, πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα είναι άραγε άφθαρτος και αδοκίμαστος ο ΣΥΡΙΖΑ; Ως κυβέρνηση ίσως όχι - αν και στελέχη του σήμερα προερχόμενα απ' το ΠΑΣΟΚ βαρύνονται άμεσα και με κυβερνητικές ευθύνες - όμως ως πολιτική δύναμη είναι πολυδοκιμασμένη. Είναι αδοκίμαστη η πολιτική στήριξης της «υγιούς επιχειρηματικότητας», της αλλαγής του ευρωμονόδρομου από τα μέσα; Είναι αδοκίμαστες οι δυνάμεις του στους δήμους, όταν στήριξαν αντιλαϊκές επιλογές; Είναι αδοκίμαστες οι δυνάμεις τους στο εργατικό κίνημα, όταν χρόνια πάνε μαζί με ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ ενάντια στο ΠΑΜΕ, όταν στο όνομα του «ρεαλισμού» χαμήλωναν τον πήχη των διεκδικήσεων, σπέρνοντας την παραίτηση και το συμβιβασμό; Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολυδοκιμασμένη και διεθνώς από τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις στην ΕΕ μέχρι την πολιτική Ομπάμα στις ΗΠΑ, που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ως πρότυπο και είναι αποτυχημένες για τους λαούς...
Μέσα σε τέτοιους αγώνες μπορεί να προωθείται η «κοινωνική συμμαχία»
Ο αγώνας των αγροτών, που βρίσκεται σε εξέλιξη, αφορά συνολικά το λαό, πρώτα απ' όλα επειδή συνδέεται με το ζήτημα παραγωγής διατροφικών προϊόντων, που είναι ζήτημα πρώτης γραμμής για την εργατική - λαϊκή οικογένεια. Οσο η αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή και διακίνηση των τροφίμων ελέγχονται από τα μονοπώλια και υποτάσσονται στους νόμους του καπιταλιστικού κέρδους, τόσο θα ενισχύονται οι αγροτοκαπιταλιστές, τόσο θα διαιωνίζεται η παραγωγή αγροτικών προϊόντων με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος και όχι τις λαϊκές ανάγκες. Να, γιατί ο αγώνας για την επιβίωση των φτωχών και μεσαίων αγροτών, για να είναι αποτελεσματικός, πρέπει να στρέφεται ενάντια στην ΕΕ, στις κυβερνήσεις και τα κόμματα που υπηρετούν τη στρατηγική της, ανεξάρτητα από μείγμα διαχείρισης. Σ' αυτή τη βάση μέσα από αυτό τον αγώνα μπορεί να προωθείται η κοινωνική συμμαχία με τους μισθωτούς, το εργατικό κίνημα, τους αυτοαπασχολούμενους των πόλεων, να συγκροτείται δηλαδή αυτή η δύναμη που μπορεί να σταθεί ως μαχητική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στα μονοπώλια, το κεφάλαιο, την εξουσία τους με τις κυβερνήσεις τους, τις Τοπικές Διοικήσεις, την ΕΕ.
Να στηριχθούν δραστηριότητες του Κόμματος
Το επόμενο διάστημα το Κόμμα μας θα πυκνώσει την κουβέντα με το λαό, σε κάθε γειτονιά, σε χώρους δουλειάς, με συγκεντρώσεις, συσκέψεις, συζητήσεις. Μπορούν να πλαισιωθούν αυτές οι δραστηριότητες από εργαζόμενους, νέους, γυναίκες, νέα ζευγάρια, αυτοαπασχολούμενους που προβληματίζονται και έχουν ανοιχτά αυτιά στο λόγο του ΚΚΕ...

Αλλάζει ο Μανωλιός και βάζει τα ρούχα του αλλιώς

Αλλάζει ο Μανωλιός και βάζει τα ρούχα του αλλιώς
Με αφορμή τις διεργασίες για τη συγκρότηση του νέου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού

Στις 22 και 23 Φλεβάρη δυνάμεις που αποτελούν τις διάφορες συνιστώσες της συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με στελέχη από την ΠΑΣΚΕ που μεταμορφώνονται σε «ριζοσπάστες», «αριστερούς» και που αρκετοί από αυτούς έχουν ήδη προσχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ και την «Αυτόνομη Παρέμβαση», προχωρούν σε πανελλαδική σύσκεψη για τη συγκρότηση νέας παράταξης, με στόχο - όπως λένε - να οργανώσουν το «πολιτικό ρεύμα της αριστεράς» μέσα στα συνδικάτα. Ανάμεσα σε άλλα βαρύγδουπα, λένε ότι θα πρωτοστατήσουν για την «ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος».
Θα μπορούσαμε να πούμε «καλώς τους και ας άργησαν», στη συνειδητοποίηση της ανάγκης για «ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος» οι συγκεκριμένες δυνάμεις, οι οποίες, όταν πριν από 15 χρόνια ιδρυόταν το ΠΑΜΕ με πρωτοβουλία Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και Σωματείων, έχυσαν τόσο δηλητήριο και είπαν τόσα ψέματα, όσα της άμμου τα χαλίκια. «Διασπαστές», «υπονομευτές της ενότητας του κινήματος», «δημιουργία άλλης ΓΣΕΕ», «σεχταρισμός», «απομονωτισμός» και άλλα παρόμοια χαρακτήριζαν τις τοποθετήσεις και τις αναλύσεις τους ενάντια στο ΠΑΜΕ.
Θα μπορούσαμε να τους πούμε «καλώς ήρθατε» στην πάλη για ένα ταξικό μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα, έστω και αν έως χτες ήσασταν κομμάτι αυτού του σάπιου, κραγμένου εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Εστω και αν δεν υπάρχει μέχρι σήμερα αντεργατική κατεύθυνση, απόφαση που να μην την στηρίξατε:

Από τη Συνθήκη του Μάαστριχ, τη «Λευκή Βίβλο», τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων με μειώσεις μισθών, τη φανερή και κρυφή συνεργασία με τους εργοδότες, την ανοιχτή και συγκαλυμμένη απεργοσπασία, τη νόθευση των συσχετισμών με τη βοήθεια των εργοδοτών, τη σύμπλευση με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ σε όλη αυτή την εκφυλιστική πορεία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τη στήριξη της ΣΕΣ, του βραχίονα και πέμπτης φάλαγγας της Κομισιόν στα συνδικάτα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ας μην έχει τέλος αυτός ο κατάλογος των αμαρτιών σας.
Θα ήταν όμως ασυγχώρητο, επικίνδυνο λάθος, να πιστέψει κάθε καλοπροαίρετος και τίμιος εργαζόμενος, που έχει σιχαθεί τη σαπίλα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια ειλικρινή προσπάθεια με στόχο την «ανασύνταξη του εργατικού κινήματος». Ο λύκος του ρεφορμισμού τρίχα αλλάζει, γραμμή, συνήθειες και πρακτικές ποτέ.
Βρισκόμαστε μπροστά στη συγκρότηση της νέας κυβερνητικής παράταξης, του νέου εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, με βάση τις εξελίξεις και τις ανάγκες αναμόρφωσης του αστικού συστήματος. Σε μια ακόμα οβιδιακή μεταμόρφωση. Ο νέος δικομματισμός που επιδιώκει να στήσει η αστική τάξη με βασικούς πυλώνες τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, για να έχει προοπτική, προϋποθέτει να έχει ισχυρά στηρίγματα στα συνδικάτα, όπως είχε και το ΠΑΣΟΚ, που είναι πια σε φάση αποσύνθεσης.
Ηδη, η διαδικασία αυτή είναι σε εξέλιξη εδώ και καιρό στους διάφορους κλάδους. Ο,τι πιο βολεμένο, συμβιβασμένο και σε αρκετές περιπτώσεις διεφθαρμένο, περνά είτε μεμονωμένα είτε συντεταγμένα στην «Αυτόνομη Παρέμβαση», ή συνεργάζεται μαζί της. Ανάμεσα σε άλλους, φιγουράρουν «πρώτα ονόματα» του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, όπως του Σταθά (του Εργατικού Κέντρου Λιβαδειάς και συνδικαλιστή στην ΠΕΣΙΝΕ), του Τσουκαλά από τις τράπεζες, του Αντρέα Κολλά κ.ά.
Δύο ενδεικτικά παραδείγματα
Είναι δεδομένος και εκ των προτέρων καθορισμένος ο ρόλος του «καινούργιου» σχήματος, που με τον βαρύγδουπο τίτλο της «Αριστερής Ριζοσπαστικής Παράταξης» τάζει στους εργαζόμενους «ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος». Γιατί; Μπορεί οι δυνάμεις αυτές να έρχονται με καινούργιους τίτλους και υποσχέσεις, αλλά έρχονται με όλο το παλιό και σάπιο ιδεολογικό τους οπλοστάσιο.
Θα μπορούσαν να αναφερθούν εκατοντάδες παραδείγματα. Θα αρκεστούμε μόνο σε δύο:

α) Τι είναι αυτό που ζούμε οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και συνολικά στον κόσμο; Ποιος ευθύνεται για τα βάσανα που περνάμε; Τι απαντάνε; Ευθύνονται οι κλέφτες, τα λαμόγια, ο καζινοκαπιταλισμός, η νεοφιλελεύθερη διαχείριση, η τρόικα και τα μνημόνια. Αυτό που ζούμε είναι στρέβλωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και το ζητούμενο είναι μια καλύτερη συνεννόηση με τους πιο ανοιχτόμυαλους καπιταλιστές, με κάποιους καλύτερους και πιο τίμιους διαχειριστές, κάποιους «υγιείς» επιχειρηματίες και όχι «αεριτζήδες».

Το ζητούμενο ποιο είναι; Ενας πιο ανθρωπινός καπιταλισμός. Η ταξική συνεργασία σε όλο της το μεγαλείο. Ψυχή και ουσία του ρεφορμισμού και της σοσιαλδημοκρατίας ανά τους αιώνες, πασπαλισμένη με μεγαλόστομες διακηρύξεις περί ταξικής πάλης. Τι καινούργιο όμως φέρνουν σε σχέση με όσα λένε για το ίδιο ζήτημα η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, ή με όσα έλεγαν μέχρι χτες και η ζωή απέδειξε ότι ήταν λάθος; Τίποτα φρέσκο.
Μακριά από αυτούς κάθε σκέψη ότι η κρίση είναι καπιταλιστική, κρίση υπερσυσσώρευσης, ότι έχει νομοτελειακά χαρακτηριστικά, είναι προϊόν της αναρχίας της καπιταλιστικής παραγωγής και πως καμία διαχείριση δεν μπορεί να την αποτρέψει. Γι' αυτό και θεωρούν «σεχταρισμό» και «διάσπαση» την ταξική πάλη.
Γι' αυτό εναντιώνονται στις προσπάθειες και την ταχτική του ΠΑΜΕ να μην εγκλωβίζεται το συνδικαλιστικό κίνημα στις ενδοιαστικές αντιθέσεις, αλλά να στρέφεται ενάντια σε όλους τους καπιταλιστές και τις ενώσεις τους, να κατευθύνει την πάλη του στην αλλαγή των σχέσεων παραγωγής, δηλαδή στην κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

β) Τώρα που ένας κόσμος, έχοντας και την εμπειρία από την ΕΕ και ζώντας την πραγματικότητα, αμφισβητεί τον δήθεν φιλολαϊκό - δημοκρατικό της χαρακτήρα, την αντιλαμβάνεται σαν αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή μια ένωση καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική, τι λένε; «Ναι, δίκιο έχετε, δεν είναι αυτή η ΕΕ που μας αξίζει, που χρειαζόμαστε. Χρειάζεται μια άλλη αρχιτεκτονική για την Ευρώπη, η οποία μέσα από νέες συμμαχίες, ιδιαίτερα των χωρών του Νότου, μπορεί να οικοδομηθεί».

Τι διαφορετικό λένε από την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ; Τι καινούργιο πρεσβεύουν σε σχέση με τα παραμύθια που έλεγαν πριν δύο και τρεις δεκαετίες, ότι η ΕΕ είναι μια «προοδευτική συμμαχία», «μονόδρομος» για το λαό μας και τους άλλους λαούς, μια ένωση που ο λαός μας θα εξασφαλίσει συμμαχίες και συμμάχους που θα του επιτρέψουν να κατοχυρώσει και να διευρύνει τα δικαιώματά του; Τίποτα. Αναμασούν τα ίδια αποπροσανατολιστικά αστικά ιδεολογήματα.
Αλλάζουν μόνο τις ταμπέλες
Το ποιες δυνάμεις αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία για «ανασυγκρότηση» του κινήματος, το είπαμε παραπάνω. Δυνάμεις που ήταν μέρος του προβλήματος και εξακολουθούν να είναι. Δυνάμεις που αναδείχνονταν σε πολλές περιπτώσεις με την πριμοδότηση της κυβερνητικής παράταξης του ΠΑΣΟΚ, της ΠΑΣΚΕ, και τώρα όλοι μαζί επιχειρούν να αλλάξουν προσωπείο.
Δυνάμεις που αλλάζουν ταμπέλες, αλλά κρατάνε ακέραιες τις θέσεις τους. Οχι ενάντια στην ΕΕ, αλλά ενάντια στην Μέρκελ και στην τρόικα. Οχι ενάντια σε όλα τα κόμματα της καπιταλιστικής διαχείρισης, αλλά ενάντια στους νεοφιλελεύθερους. Οχι ενάντια σε όλους τους καπιταλιστές, αλλά ενάντια στους «αεριτζήδες» και υπέρ της στήριξης της «υγιούς» επιχειρηματικότητας.
Κατά τ' άλλα, παλιά τους τέχνη κόσκινο. Συκοφαντούν το ΠΑΜΕ ότι είναι ενάντια στους αγώνες και «συστημικό», επειδή καταγγέλλει τον τυχοδιωκτισμό με τον οποίο οργανώνονται οι αγώνες από την «Αυτόνομη Παρέμβαση», επειδή κατήγγειλε ότι η απεργία της ΠΟΕΜ στις Χαλυβουργίες, με αίτημα τη μείωση της τιμής του ρεύματος για τους καπιταλιστές, και η απεργία της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων (26/1/14) που έγινε κατ' επιθυμία του Σκλαβενίτη (ενάντια υποτίθεται στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές), έγιναν κατ' απαίτηση των καπιταλιστών και οργανώθηκαν έτσι που να έχουν τη λιγότερη ζημιά οι ίδιοι οι καπιταλιστές.
Επιτίθενται μάλιστα με θράσος στο ΠΑΜΕ και το κατηγορούν ότι δίνει στήριξη στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και στην κυβέρνηση, επειδή τους αποκαλύπτει και τους πολεμά με επιχειρήματα! Ούτε εδώ πρωτοτυπούν. Οι ΠΑΣΟΚοι, με πολλούς από τους οποίους σήμερα στήνουν τον νέο εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, υπήρξαν «μανούλες» στη συκοφαντία, με το επιχείρημα ότι «όποιος διαφωνεί μαζί μας στηρίζει τη δεξιά». Οι εργαζόμενοι έχουν πείρα από τέτοια τερτίπια...
«Δείξε μου το φίλο σου»...
Ο Γιώργος Χαρίσης, γραμματέας οργανωτικού της «Αυτόνομης Παρέμβασης», σε πρόσφατο άρθρο του ενάντια στο ΠΑΜΕ, κάνει την εξής διαπίστωση: «Με το ποιους θέλεις να συνεργαστείς, είναι και προς τα πού θες να πας. Αν θες τομές και ριζοσπαστικές ανατροπές για να αλλάξεις τις αιτίες που γεννούν τις σημερινές κοινωνικές ανισότητες και να προχωρήσεις σε προοδευτικές αλλαγές με σοσιαλιστική προοπτική, πρέπει να δεις και ποιοι είναι οι σύμμαχοί σου».
Σε ό,τι αφορά τη «σοσιαλιστική προοπτική», την έχουν από χρόνια εξαποστείλει στο πυρ το εξώτερον και την χρησιμοποιούν μόνο για να ψαρέψουν σε θολά νερά. Οσο για το ποιους συμμάχους επιλέγουν, να ορισμένα παραδείγματα από τις αρχαιρεσίες Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και Σωματείων που έγιναν το 2013. Είχαμε ενιαία ψηφοδέλτια σε:
Ομοσπονδία Φαρμάκου (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Ομοσπονδία Γάλατος - Τροφίμων - Ποτών (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Ομοσπονδία Υδρευσης - Αποχέτευσης ΔΕΥΑ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Ομοσπονδία Ασφαλιστικών Εταιρειών ΟΑΣΕ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Εργατικό Κέντρο Λακωνίας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Εργατικό Κέντρο Μεσολογγίου (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Εργατικό Κέντρο Καλαμάτας (ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ).
Σωματείο Εργαζομένων ΗΣΑΠ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Εμποροϋπαλλήλων Κω (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων Πάτρας (ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Ιατρικών Επισκεπτών Θεσσαλονίκης (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Κλαδικό Σωματείο Φαρμάκου Πάτρας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Οικοδόμων Αρκαδίας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Εργαζομένων ΟΤΑ Λιβαδειάς (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ - ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ), Σωματείο Εργαζομένων Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Εργαζόμενων στο Νοσοκομείο Καλαμάτας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ).
Σωματείο Εργαζόμενων Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» Θεσσαλονίκης (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Εργαζομένων στην Υδρευση Θεσσαλονίκης ΕΥΑΘ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο στην εταιρεία «Μέλλον» (ΣΥΡΙΖΑ - Εργοδοτικοί), Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Σύρου (ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Οικοδόμων Ηρακλείου (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Εργαζομένων στην ΕΛΒΟ (ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο ΟΤΑ Ραφήνας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ).
Σωματείο Βρεφοκομείου Αθηνών (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο ΟΤΑ Ζακύνθου (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ - ΔΗΜΑΡ), Σωματείο ΟΤΑ Περάματος (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ - ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ), Σωματείο ΕΔΟΠ - ΔΕΗ (ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Φαρμάκου Μεσσηνίας (ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ), Σωματείο Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ).
Μετά από όλα αυτά το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι, «άτιμη πραγματικότητα»...

Του
Γιώργου ΣΚΙΑΔΙΩΤΗ*
* Ο Γιώργος Σκιαδιώτης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και της Εκτελεστικής Γραμματείας του 

TOP READ