12 Απρ 2018

Ο μύθος για την κοινωνική πολιτική του Μεταξά

Με αφορμή τη γέννηση του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά σαν σήμερα το 1871, θυμόμαστε έναν από τους δημοφιλέστερους μύθους σχετικά με την δικτατορία της 4ης Αυγούστου, εκείνον της θέσπισης κράτους πρόνοιας, ο οποίος εμπλουτίζεται κάποιες φορές με ισχυρισμούς περί θέσπισης 8ωρου ή ακόμα και της κυριακάτικης αργίας. Παρότι τα συγκεκριμένα μυθεύματα έχουν καταρριφθεί πολλές φορές, αναδύονται επίμονα στο δημόσιο λόγο, ενίοτε μάλιστα σε εκλεπτυσμένη μορφή για να μοιάζουν λιγότερο προπαγανδιστικά, με προφανή στόχο τον καθαγιασμό του Μεταξά.
Ξεκινώντας από θέματα εργατικής νομοθεσίας, να αναφέρουμε πως σε ό,τι αφορά το 8ωρο, αυτό είχε ήδη νομοθετηθεί το 1920, παρότι δεν είχε γενική ισχύ αφενός κι αφετέρου η εφαρμογή του ήταν αποτέλεσμα μακροχρόνιων αγώνων του εργατικού κινήματος. Είναι ενδεικτικό πως οι σκόρπιες ως τότε σχετικές διατάξεις κωδικοποιήθηκαν μόλις το 1932, προς το τέλος της τελευταίας θητείας του Ελευθερίου Βενιζέλου. Η μόνη “συνεισφορά” του μεταξικού καθεστώτος, ήταν η επέκταση της ισχύος του 8ωρου σε περισσότερους κλάδους, κι αυτό θεωρητικά πάντα.
Ο δε ισχυρισμός για την κυριακάτικη αργία είναι ακόμα πιο εξωφρενικός, καθώς ήδη η πρώτη κυβέρνηση Βενιζέλου την είχε καθιερώσει το 1911. Μια σοβαρή παρέμβαση στην εργατική νομοθεσία υπήρξε πράγματι η θέσπιση των λεγόμενων “Εθνικών Συμβάσεων Εργασίας”. Η πρώτη απόπειρα για τη θέσπιση συλλογικών συμβάσεων εργασίας είχε γίνει το 1927, χωρίς να πραγματοποιηθεί τελικά η νομοθέτησή της, λόγω διάλυσης της βουλής. Αργότερα, επί της αυταρχικής διακυβέρνησης του Γεωργίου Κονδύλη στις αρχές του 1935, πέρασαν με Αναγκαστικό Νόμο οι συλλογικές συμβάσεις, που στην πραγματικότηα είχαν τόσο περιοριστικό χαρακτήρα, που δε θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ακόμα και με τα μέτρα της αστικής δημοκρατίας “ελεύθερες”.
Ο Μεταξάς είχε ασχοληθεί με τη ρύθμιση θεμάτων μεταξύ εργοδοσίας και εργαζομένων ήδη από την εποχή που ήταν ακόμα κοινοβουλευτικός υπουργός, με την κατάρτιση νόμου περί υποχρεωτικής διαιτησίας, που ήταν ένας από τους παράγοντες που τροφοδότησαν τις μεγάλες απεργίες του Μάη του ’36, που χρησιμοποιήθηκαν αργότερα από τη δικτατορία ως ενδείξεις δήθεν “κομμουνιστικής εξέγερσης”, που νομιμοποιούσε την 4η Αυγούστου. Ως δικτάτορας πια, ο Μεταξάς επέσπευσε τις επί τα χείρω αλλαγές στο εργατικό δίκαιο, ψηφίζοντας τις “Εθνικές Συμβάσεις”, υπό τον τίτλο “κατώτατον όριον μισθών Ιδιωτικών Υπαλλήλων και ελάχιστον ημερομίσθιον εργατών Βιομηχανίας”.
Είναι σαφές ότι σε συνθήκες διωγμών και απαγορεύσεων των εργατικών διεκδικήσεων και τον πλήρη έλεγχο των συνδικάτων από το καθεστώς, οι συμβάσεις αυτές λειτουργούσαν απροσχημάτιστα προς όφελος των εργοδοτών. Είναι ενδεικτικό ότι παρά την ονομαστική αύξηση των ημερομισθίων στη πενταετία 1935-1940 κατά 50%, σε καμία περίπτωση δε μπορούσαν να καλύψουν το αυξανόμενο κόστος διαβίωσης, με αποτέλεσμα η αγοραστική δύναμη των μισθών να πέσει κάτω κι από τα επίπεδα του 1929, παρότι αυξανόταν η παραγωγικότητα και γενικότερα ευημερούσαν οι οικονομικοί δείκτες, εκκινώντας βέβαια από ένα εξαιρετικά χαμηλό σημείο.
Το καθεστώς δε δίσταζε παράλληλα να διακηρύττει την εξάλειψη της ανεργίας, όπως έκανε ο Μεταξάς σε ομιλία του την Πρωτομαγιά του 1940, αποδίδοντας το κύμα απολύσεων που παρατηρούνταν τους προηγούμενους μήνες στην “κακή ψυχολογία”, λόγω του φόβου εμπλοκής της Ελλάδας στον β’ παγκόσμιο πόλεμο. Παρότι τα συστήματα καταγραφής της ανεργίας ήταν σε υποτυπώδες επίπεδο και είναι δύσκολο να γίνουν εκτιμήσεις για τη διακύμανσή της εκείνη την εποχή, με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία η συμβολή του εργατικού δυναμικού στην οικονομία δε σημείωσε αξιόλογες μεταβολή, κάτι που καθιστά αμφίβολη μια σημαντική μείωση της ανεργίας, παρά την οικονομική ανάπτυξη και της έντονης κινητικότητας σε έργα πολεμικής προπαρασκευής. Εξάλλου η δικτατορία είχε θεσμοθετήσει ένα μέτρο επιμερισμού της ανεργίας, δηλαδή την εκ περιτροπής εργασία, με τον περιορισμό είτε των εργάσιμων ωρών είτε των εργατικών αμοιβών.
Πυλώνας βέβαια της παραφιλολογίας για το “φιλολαϊκό” Μεταξά είναι η ίδρυση του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ). Ωστόσο και σε αυτή την περίπτωση η πραγματικότητα αφηγείται μια άλλη ιστορία, καθώς ο οργανισμός είχε ιδρυθεί ήδη από το 1934, ενώ το 1935 κατέστη υποχρεωτική η ασφάλιση όλων των μισθωτών εκεί. Είναι γεγονός πως το καθεστώς Μεταξά είναι το πρώτο που έθεσε σε λειτουργία το ΙΚΑ, από το 1937 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και τον επόμενο χρόνο σε άλλες πόλεις, καθώς αρχικά ήταν πρακτικά ανενεργό λόγω έλλειψης χρηματοδότησης. Ακόμα κι έτσι όμως, συνέχισε να υπολειτουργεί, καθώς το καθεστώς παροχών του ρυθμίστηκε με αναγκαστικό νόμο μόλις το 1951. Εξάλλου οι μικρές παροχές του αφορούσαν ένα ελάχιστο τμήμα εργαζομένων, ενώ κι αυτές σταμάτησαν εν ονόματι της εθνικής άμυνας το 1939, όταν δεσμεύτηκαν τα αποθεματικά του ΙΚΑ και των άλλων ασφαλιστικών οργανισμών υπό μορφή αναγκαστικού δανείς προς το κράτος. Οι μόνοι πραγματικά ωφελημένοι των παροχών του Μεταξά ήταν οι επικεφαλής των καθεστωτικών συνδικάτων, που απέκτησαν συνταξιοδοτικά ταμεία αλλά και έγιναν δέκτες διαφόρων επιδομάτων και επιχορηγήσεων.
Είναι σαφές λοιπόν ότι η δικτατορία του Μεταξά εν πολλοίς όχι μόνο ακολούθησε την αντιλαϊκή πεπατημένη των προηγούμενων αστικών κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων, αλλά είτε την εμβάθυνε περαιτέρω, είτε οι όποιες βελτιώσεις ήταν διακοσμητικού χαρακτήρα. Εξάλλου η πλήρης συμμόρφωση στις εργοδοτικές απαιτήσεις σε συνδυασμό με την ανυπαρξία εργατικού κινήματος λόγω ανελέητης καταστολής, θα απέτρεπαν την εφαρμογή και του παραμικρού φιλεργατικού μέτρου.
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι για πρώτη φορά στην ιστορία των ως τότε ελληνικών κυβερνήσεων καταγράφεται τέτοια αυτοπρόσωπη συμμετοχή της κεφαλαιοκρατικής ελίτ της χώρας στο υπουργικό συμβούλιο, με παραδείγματα όπως ο ο Ανδρέας Χατζηκυριάκος της ΑΓΕΤ που έγινε υπουργός Εθνικής Οικονομίας, ο Κωνσταντίνος Ζαβιτσάνος, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, ως υπουργός Οικονομικών, ο Δημ. Μάξιμος, διευθυντής της Εθνικής, ως υπουργός Εσωτερικών, ενώ ο Αλέξανδρος Κορυζής, εκτός από υπουργός Υγείας – Πρόνοιας, ανέλαβε για λίγο την ηγεσία της χώρας μετά το θάνατο του Μεταξά, ως την αυτοκτονία του μετά τη γερμανική εισβολή την άνοιξη του 1941.

ΑΠΕΙΛΕΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ



Κατά το ρωσικό υπουργείο Άμυνας ήταν αεροσκάφη της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας που έκαναν την επίθεση εναντίον του συριακού στρατιωτικού αεροδρομίου στη Χόμς, με 14 τουλάχιστον νεκρούς, από το έδαφος του Λιβάνου, ενώ ο ισραηλινός στρατός αρνείται να κάνει οποιαδήποτε σχόλιο. Καταγγελίες για χρήση χημικών στη πόλη Ντούμα της Συρίας δίνουν την αφορμή, πριν επιβεβαιωθούν μάλιστα αυτές οι αναφορές που το ρώσικο υπουργείο εξωτερικών θεωρεί κατασκευασμένες, για να κατηγορηθούν γι’ αυτό οι κυβερνητικές δυνάμεις του Άσσαντ και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ να διαβεβαιώνει πως θα πληρώσουν το τίμημα  οι υπαίτιοι,  απειλώντας με χτύπημα στο συριακό έδαφος  και δίνοντας την εντύπωση πως μπαίνει σε τροχιά άμεσης σύγκρουσης με τη Ρωσία.  Και ενώ  οι ισραηλινοί δεν διστάζουν και πάλι  να βάψουν στο αίμα τις κινητοποιήσεις, στα σύνορα Γάζας με Ισραήλ, των παλαιστινίων διαδηλωτών που γίνονται με αφορμή τη Μέρα της Γής,-αφιερωμένης στον αγώνα των παλαιστινίων για επιστροφή  των προσφύγων στις εστίες τους- χρησιμοποιώντας τηλεκατευθυνόμενα ελικόπτερα για ρίξιμο δακρυγόνων και πυροβολώντας άοπλους. Και συγχρόνως, για όλες αυτές τις πολεμικές ενέργειες, στη Δύση του πλουραλισμού της πληροφόρησης κάθε φορά στήνεται και το  σχετικό προπαγανδιστικό οικοδόμημα πάνω στα πτώματα των αμάχων με τις αντίστοιχες κραυγές για ανθρώπινα δικαιώματα και εγκλήματα πολέμου που θα δικαιολογούν της επιλογές του ιμπεριαλισμού. 
               Και κάθε νέο επεισόδιο σύγκρουσης στο μεταλλασσόμενο εδώ και δεκαετίες μεσανατολικό γρίφο ενισχύει την εικόνα κινούμενης άμμου που καταπίνει τους λαούς της περιοχής. Επτά χρόνια τώρα στη Συρία πλήθος στρατοί πολεμούν για λογαριασμό μικρών και μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων  σ’ έναν ψευδεπίγραφο εμφύλιο πόλεμο με στόχο να επιβληθεί η ιμπεριαλιστική πολιτική  που απαιτεί να συνθλιβεί η Συρία σε κομμάτια.
               Κι αν κάτι στις συμμαχίες, κάτι στο τρόπο διεξαγωγής των πολεμικών συγκρούσεων αλλάζει, αυτό όμως που στη Μ. Ανατολή δεκαετίες τώρα δεν αλλάζει, ακόμα κι αν δεν βρίσκεται στο προσκήνιο της ενημέρωσης,  είναι ο  αγώνας των παλαιστινίων που έμαθαν και επιμένουν να δίνουν τη μάχη τους με γυμνά χέρια  με αντίτιμο το θάνατο ή τη φυλακή. Ο παλαιστινιακός λαός αντιμετωπίζει με πέτρες την πολεμική μηχανή του Ισραήλ, αποδεικνύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την ύπαρξή του και στηριζόμενος πρώτα απ’ όλα στις δικές του δυνάμεις. Εβδομήντα χρόνια ισραηλινής ηγεμονίας δεν μείωσαν τη θέληση του παλαιστινιακού λαού για ελευθερία και ανεξαρτησία, αν και το εχθρικό μέτωπο, λαμβανομένων υπόψη των γενοκτονιών  και των σκληρών πολέμων των οποίων υπήρξε θύμα του, πίστευε πως θα εξαφανισθεί και οι εξεγέρσεις του θ’ ακολουθούσαν  έναν δρόμο εσωτερικών διαφωνιών και αποδυνάμωσης. Και κάθε φορά οι εξεγέρσεις του έρχονται να ανατρέψουν αυτές τις προσδοκίες των εχθρών του και να θυμίσουν ότι ο παλαιστινιακός λαός είναι ζωντανός κα συνεχίζει τον αγώνα, παρά τους ποταμούς αίματος  που, με την ανοχή της δύσης, προκαλεί το Ισραήλ και την πολιτική εγκατάλειψης που εφαρμόζουν αραβικές χώρες χτυπώντας τον πισώπλατα.
               Και τώρα που αραβικά κράτη, όπως με τη ευγενή χορηγία του ιμπεριαλισμού δημιουργήθηκαν,  με πρόσχημα τη δημοκρατία και ασφάλεια   διαλύονται, με το Ισραήλ να συνεχίζει να σκοτώνει άοπλους, να φυλακίζει εφήβους,  όλο και λιγότερο αναζητείται η πραγματική αιτία των συγκρούσεων στον παρατεταμένο πόλεμο στη Μ. Ανατολή. Δημοσιογράφοι και αναλυτές καταπίνουν και αναπαράγουν την προπαγάνδα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους και  προχωρώντας, στην καλύτερη  και πιο σπάνια περίπτωση, σε μια απονευρωμένη καταγραφή των προοπτικών  της αντίστασης προς τον επεκτατισμό του Ισραήλ και στο ρόλο του ιμπεριαλισμού φτάνουν στη σκόπιμη πια σύγχυση του θύτη με το θύμα ή και στην αντιστροφή θύτη –θύματος κα συγκάλυψη της ιστορίας.
               Και οι δυτικές κοινωνίες δια των ΜΜΕ διαπαιδαγωγούνται εχθρικά προς τους μελαψούς άραβες που σκοτώνονται στη χώρα τους, αποσιωπώντας τον ακριβή ρόλο των  ιμπεριαλιστικών δυνάμεων,  και πλημμυρίζουν τις δικές μας σαν πρόσφυγες. Στο προπαγανδιστικό μάλιστα τμήμα των πολέμων κεντρική θέση κατέχει το θέμα των αμάχων και μάλιστα των παιδιών με τη χρήση τους στη μάχη των εντυπώσεων, για να δικαιώνονται επιλογές των ιμπεριαλιστών που κραδαίνουν λάβαρα δημοκρατίας και ανθρώπινων δικαιωμάτων καθώς ρημάζουν χώρες και λαούς που τους στέκονται εμπόδιο.
               Στη χώρα μας, με τη μονιμοποίηση της οικονομικής κρίσης, βυθισμένοι ο καθένας στο οικονομικό τέλμα του, και την  υπαγωγή μας  ως κράτος στην αλήθεια και τις εκδοχές των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ σχετικά με τα προβλήματα στην περιοχή της Μ. Ανατολής, κάνει να μοιάζει απόμακρο το σκηνικό πολέμου κι ίσως πως δεν μας αφορά. Εθελοτυφλούμε βεβαίως. γιατί η εμπλοκή της χώρας μας δεν περιορίζεται στη συμμαχική σχέση μας με το Ισραήλ αλλά και στη χρησιμοποίηση  των αμερικανικών βάσεων της χώρας μας.  
               Κι ενώ αναμένεται στη Συρία το χτύπημα των ΗΠΑ, στο λεκτικό πιγκ πόγκ ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ μοιάζει περισσότερο να θέλει ο κάθε εμπόλεμος αντίπαλος να πείσει πως διαθέτει τα μέσα που θα του  εξασφαλίσει την υπεροχή. Από τη μια οι ΗΠΑ  επαίρονται πως διαθέτουν επαρκή μέσα για ένα καίριο πρώτο πλήγμα κι από την άλλη η Ρωσία   πως  αν τις αφήνει την πρωτοβουλία των κινήσεων είναι περισσότερο για να εκτεθεί και να αναδείξει τη δική της ικανότητα να απαντήσει επιτυχώς.
               Και όσο οι  ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί κλιμακώνονται ο φόβος μήπως  η  εμπλοκή όλο και περισσότερων χωρών   σε πολεμικές συγκρούσεις που τις ρημάζουν  τεθεί εκτός ελέγχου γίνεται υπαρκτός. Κι αν δεν είναι αυτή τη φορά τίποτε δεν εγγυάται πως δεν θα είναι η επόμενη.

Μιλώντας ανάμεσα σε Μοντιλιάνι και Σαγκάλ...



Πριν δυο βδομάδες, ο υπουργός οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος μίλησε σε μια κομματική εκδήλωση του ΣυΡιζΑ, η οποία διοργανώθηκε στο ξενοδοχείο "Θεοξένεια" του Πειραιά, με θέμα "Το σχέδιο της Αριστεράς μετά τα μνημόνια". Πιθανώς δεν μάθατε ποτέ τι είπε ο υπουργός σ' εκείνη την ομιλία του, μιας και το ενδιαφέρον τής κοινής γνώμης μονοπωλήθηκε από τον -διάσημο πλέον- πίνακα του Μοντιλιάνι, ο οποίος κοσμούσε τον τοίχο πίσω του. Δεν πειράζει. Δεν χρειάζεται καν να μπείτε στον κόπο να αναζητήσετε εκείνη την 40λεπτη ομιλία (υπάρχει εδώ). Το ιστολόγιο ξόδεψε αρκετό χρόνο για να την ακούσει, να αποδελτιώσει μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα και να τα σχολιάσει:

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, καθώς μιλάει έχοντας πίσω αριστερά του τον πίνακα του Μοντιλιάνι
"Γυμνή κοιμωμένη με τα χέρια ανοιχτά", που προκάλεσε αντιδράσεις...
Έχουμε να κάνουμε με μια τραυματισμένη οικονομία και κοινωνία. Όχι μόνο με την έννοια ότι χάσαμε 25% του ΑΕΠ ή ότι μειώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις αλλά έχουμε και μια κοινωνία που έχει χάσει πολλά όπλα για να μπορεί η ίδια η κοινωνία να διεκδικήσει. Αυτό δεν είναι μόνο θέμα των μνημονίων, γιατί η ουσία τού νεοφιλελευθερισμού εδώ και πάρα πολλά χρόνια δεν ήταν μόνο να αυξηθούν τα κέρδη και να μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις αλλά να αποδυναμωθεί η δυνατότητα των εργαζομένων να μπορούν να παλέψουν για μια διαφορετική κοινωνία.
Σε συνάρτηση με την προσφώνηση "Συντρόφισσες και σύντροφοι", στο ξεκίνημα της ομιλίας του ο υπουργός κομμουνίζει επικίνδυνα. Προσπαθώ, ας πούμε, να φανταστώ τον Παφίλη ή την Παπαρήγα στο βήμα και τα παραπάνω λόγια ταιριάζουν μια χαρά στα χείλη τους. Αντίθετα, τα ίδια αυτά λόγια μου φαίνεται παράξενο που τα ακούω από τα χείλη ενός υπουργού. Δηλαδή, από τα χείλη κάποιου μέλους μιας κυβέρνησης που φέρει ακέραιη την δική της ευθύνη για τον τραυματισμό και της οικονομίας και της κοινωνίας. Σαν να μην είναι αυτή η κυβέρνηση που πριν λίγο καιρό πέρασε την διάταξη-καρμανιόλα για τις απεργίες, καταφέροντας βαθύτατο πλήγμα στην "δυνατότητα των εργαζομένων να μπορούν να παλέψουν".
Το θέμα που μπήκε το καλοκαίρι του 2015 ήταν εάν αυτή η επιδίωξη να αντιμετωπίσουμε τον τραμπουκισμό (και με τις δύο έννοιες) γίνεται εντός μνημονίου. Αυτή ήταν η βασική ερώτηση. Έχουμε την δυνατότητα με νέο μνημόνιο να απαντήσουμε σ' αυτά τα ερωτήματα; Δεν ξέρω τι θα γίνει στο τέλος. (...) Η ευθύνη ήταν μεγάλη το 2015 και είναι ακόμη μεγαλύτερη τώρα. Μέσα σε όλα που γίνονται, το βασικό ζήτημα για την Αριστερά είναι το κοινωνικό ζήτημα. (...) Στο ελληνικό πολιτικό σύστημα υπήρχε ένα βρόμικο μυστικό, που δεν το λέει κανένας. Το 1974, μόλις έπεσε η χούντα, η Ελλάδα ήταν μια χώρα που είχε από τις μεγαλύτερες ανισότητες και την μεγαλύτερη φτώχεια σε όλη την Ευρώπη. Και το 2008, λίγο πριν από την κρίση, ίσχυε ακριβώς το ίδιο. Ήμασταν από τις πιο φτωχές και πιο άνισες χώρες στην Ευρώπη. Και το ζήτημα είναι: μέσα σε ένα μνημόνιο, μπορείς να αντιδράσεις σε αυτή την πραγματικότητα;
Προσέξτε: το καλοκαίρι του 2015, η κυβέρνηση που είχε εκλεγεί λίγους μήνες νωρίτερα με σύνθημα την κατάργηση των μνημονίων ("με έναν νόμο με ένα άρθρο"), αναρωτιέται αν μπορεί να λύσει τα προβλήματα εντός μνημονίων! Προφανώς, ο υπουργός ή μας κοροϊδεύει ή είναι ηλίθιος, εφ' όσον και ένα μικρό παιδί αντιλαμβάνεται ότι δεν γίνεται να αντιμετωπίσεις τον τραμπουκισμό των μνημονίων μένοντας εντός μνημονίων. Τους τραμπούκους δεν τους αντιμετωπίζεις παίζοντας το παιχνίδι τους, στο γήπεδό τους και με τους δικούς τους όρους.

Πάμε λίγο παρακάτω. Το καλοκαίρι του 2015, λοιπόν, έχουμε μια κυβέρνηση που αναρωτιέται τι να κάνει: να μείνει στα μνημόνια ή να φύγει; Δυστυχώς, ο υπουργός δεν μας λέει πού κατέληξαν. Δεν ξέρουμε καν αν κατέληξαν κάπου. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι με ένα δημοψήφισμα-ανέκδοτο μας ρώτησαν τι θέλουμε να κάνουν κι εμείς τους είπαμε, μόνο που εκείνοι έκαναν του κεφαλιού τους.
Θέλουμε ένα σχέδιο που βεβαίως και θα πρέπει να είναι αξιόπιστο στις αγορές και στα κράτη-μέλη της ΕΕ, για να μπορούμε να χρηματοδοτηθούμε και να μπορούμε να έχουμε βαθμούς ελευθερίας να κάνουμε πράγματα αλλά πρωτίστως θέλουμε ένα σχέδιο το οποίο θα είναι αξιόπιστο στην ελληνική κοινωνία (...) Ο λόγος που δεν μπορέσαμε να κάνουμε περισσότερα είναι ότι ως Αριστερά είχαμε την πρώτη μας ευθύνη να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση (...) Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχουν 3,5 δισ. που τα έχουμε βάλει στην μπάντα για να βοηθήσουμε τα μεσαία στρώματα.
Το αξιόπιστο σχέδιο, για το οποίο μιλάει ο υπουργός, το είδαμε. Το βαφτίσαμε κιόλας: "πρόγραμμα μεταμνημονιακής παρακολούθησης"! Σαν να λέμε... μεταμνημόνιο. Δηλαδή, ένα μνημόνιο διαρκείας, όπως προβλέπεται από την ευρωενωσιακή τάξη πραγμάτων, ώσπου να ξεπληρώσουμε το 75% των δανεικών που έχουμε πάρει. Με απλά λόγια, ένα μνημόνιο που θα βαστάξει στον αιώνα τον άπαντα.

Όσο για τα περισσευούμενα 3,5 δισ. που υπάρχουν στην μπάντα, είναι μέρος αυτών που άλλοι λένε "ματωμένα πλεονάσματα". Είναι τα χρήματα που μαζεύονται από την υπερφορολόγηση του λαού (αυξήσεις φόρων, καταβαράθρωση αφορολόγητου κλπ) και από την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους (παιδεία, υγεία κλπ). Ουσιαστικά, είναι προϊόν μιας τακτικής, την οποία ο ίδιος ο υπουργός κατακεραυνώνει στην αρχή τής ομιλίας του: χρήματα που μαζεύονται από τους φτωχούς για να μοιραστούν στους φτωχότερους, χρήματα που μαζεύονται από τους πεινασμένους για να μοιραστούν στους εξαθλιωμένους...

... αντίθετα με τον πίνακα του Σαγκάλ "Η Επέτειος", ο οποίος βρισκόταν πίσω δεξιά του και πέρασε απαρατήρητος.

Είπε κι άλλα ο υπουργός. Ενδεικτικά, είπε ότι είναι πεπεισμένος πως πρέπει να μείνουμε στην Ευρώπη, επειδή μόνο με μια πανευρωπαϊκή συνεργασία μπορεί να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή, να δουν καλύτερες μέρες οι εργαζόμενοι κλπ. Είπε, επίσης, ότι μέχρι το Γιούρογκρουπ του Ιουνίου θα έχει ολοκληρωθεί η συμφωνία για το χρέος, χαρακτηρίζοντάς την ως κάτι "σημαντικό, που θα αλλάξει τα δεδομένα" και διευκρινίζοντας ότι "θα είμαστε και πάλι υπερχρεωμένη χώρα, αλλά με την έννοια που είναι χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία, δηλαδή θα μπούμε σε μια ομάδα χωρών με κοινά προβλήματα που θα μπορούν σε ένα δεύτερο στάδιο να επαναδιαπραγματευθούν".

Δεν θα συνεχίσω για να μη σας κουράσω περισσότερο. Σας αφήνω να σκεφτείτε αυτά που διαβάσατε και, κυρίως, αυτό το τελευταίο για την συμφωνία περί χρέους. Μια συμφωνία που είναι σημαντική επειδή με αυτήν θα παραμείνουμε μεν υπερχρεωμένοι αλλά θα μας αναβαθμίσει ώστε να μπορούμε στο μέλλον να ματαξαναεπαναδιαπραγματευθούμε και να κάνουμε μια καλή συμφωνία. Χαίρετε.

Social Waste live στο WE

Οι Social Waste δημιουργήθηκαν το 1999 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Δεκαεφτάχρονοι τότε, μαθητές ακόμα, τράβηξαν αμέσως την προσοχή των active member, οι οποίοι τους πρότειναν να συνεργαστούν στα πλαίσια της ομάδας παραγωγής τους, της Freestyle Productions.
Social Waste live στο WE
Social Waste live στο WE
Μετά από περιπλάνηση ετών στον κόσμο του ελληνικού hip hop, πολλές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, πολλά τραγούδια και εμπειρίες στη σκηνή. Το 2004 αποχωρούν από τη Freestyle Productions, τηρώντας σιγή ιχθύος μέχρι και το 2013, οπότε αποφάσισαν να ξαναβγούν στο προσκήνιο. Το Νοέμβρη του 2013 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ «Στη γιορτή της Ουτοπίας», το Δεκέμβρη του 2015 το άλμπουμ «Με μια πειρατική γαλέρα» και τον Φλεβάρη του 2017 μαζί με τα Αντίποινα κυκλοφόρησαν το άλμπουμ «Το hip hop της Μεσογείου»
Στις ζωντανές τους εμφανίσεις συνδυάζουν τον ξεχωριστό κοινωνικοπολιτικό στίχο και το δυναμισμό του hip hop με τους παραδοσιακούς ήχους και τα όργανα της Μεσογείου.
Μετρούν πολυάριθμες εμφανίσεις σε συναυλιακούς χώρους, κοινωνικά κέντρα, καταλήψεις και φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα, καθώς και στη Γερμανία, τη Νορβηγία και το Μεξικό.
Πολυχώρος Πολιτισμού & Αθλητισμού “WE”
Παρασκευή 13 Απρίλη
Λεωφόρος 3ης Σεπτεμβρίου και Γρηγορίου Λαμπράκη (παλιό Παγοδρόμιο, στο ύψος του Παλέ Ντε Σπορ), Θεσσαλονίκη – Τηλέφωνο: 231 028 4700

Διαβολική ... αποστασιοποίηση




Οι ανταγωνισμοί ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων, που κλιμακώνονται επικίνδυνα με επίκεντρο τη Συρία, κάνουν ακόμα πιο έντονη τη μυρωδιά από μπαρούτι, που είναι έτοιμο να εκραγεί και πάλι.
Σε αυτό το κουβάρι είναι μπλεγμένη και η Ελλάδα, με ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, υπηρετώντας το γενικότερο σχεδιασμό των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή, για λογαριασμό της αστικής τάξης, συμμετέχοντας στις επεμβάσεις και παρέχοντας κάθε είδους στήριξη στην αμερικανοΝΑΤΟική πολεμική μηχανή.
Γι' αυτό, μόνο ως ειρωνεία και πρόκληση μπορεί να εκληφθεί η προσπάθεια της κυβέρνησης να παραστήσει τον αμέτοχο «παρατηρητή» των επικίνδυνων εξελίξεων, τον θεατή ενός «παιχνιδιού ξένων» στη Συρία. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να θρηνεί για τους αμάχους και να «εξοργίζεται» για τους χιλιάδες πρόσφυγες, να ανησυχεί για την «Ευρώπη» που «άλλαξε» και υποθάλπει την ξενοφοβία.
Παριστάνει τον ανήξερο για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αποκρύπτοντας την εμπλοκή και της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς στην Ανατ. Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή, που πυροδοτούν το δράμα των προσφύγων. Αλλά και την ουσιαστική συμμετοχή της κυβέρνησης στα παζάρια και τις συμφωνίες που επιβάλλουν τον διπλό εγκλωβισμό των προσφύγων στη χώρα μας.
Για παράδειγμα, από στελέχη και αρθρογράφους του ΣΥΡΙΖΑ αναπαράγεται αυτές τις μέρες η άποψη ότι «στο κουφάρι της Συρίας» διεξάγεται ένα «μπρα ντε φερ των ισχυρών».
«Ξεχνάνε» όμως ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ παρέχει στήριξη στο ιμπεριαλιστικό έγκλημα διαρκείας, με τις βάσεις απ' όπου εφορμούν τα πλοία του θανάτου, τα λιμάνια όπου ανεφοδιάζονται, τα ελληνικά πολεμικά καράβια που συνοδεύουν τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα στις αποστολές τους.
Θυμίζουμε για παράδειγμα ότι η περσινή επιδρομή των ΗΠΑ με πυραύλους «Τόμαχοκ» σε συριακό έδαφος έγινε από πλοίο που νωρίτερα είχε σταθμεύσει στη Σούδα, για την αναβάθμιση της οποίας συμφώνησαν Τραμπ - Τσίπρας, όπως και για τη δημιουργία νέων βάσεων. Ηδη «τρέχουν» σχέδια για βάση ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη, στάθμευση drones στη Λάρισα, αναβάθμιση της Ανδραβίδας, «μίνι Σούδα» στη Σύρο, ενδεχομένως για βάση και στην Κάλυμνο κ.λπ.
Ταυτόχρονα, στο πλαίσιο των ανταγωνισμών ΗΠΑ - Ρωσίας, που τώρα μπαίνουν σε νέα φάση, με πιθανότητα πιο γενικευμένης αντιπαράθεσης, το ΝΑΤΟ αξιοποιεί το «ελευθέρας» που έχει να αλωνίζει στο Αιγαίο, με πρόσχημα το Προσφυγικό, ύστερα από πρόσκληση της κυβέρνησης. Οι ίδιοι δηλαδή που παραχωρούν γη, νερό και αέρα για να ξεδιπλώνουν τη δολοφονική τους δράση οι ιμπεριαλιστές, κλαψουρίζουν ότι πλέον αυτοί «φαίνονται έτοιμοι να περάσουν σε άλλη πίστα».
Οι «ισχυροί», όμως, που σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν προκαλέσει αυτό το μακελειό στη Συρία, έχουν προνομιακό τους σύμμαχο την ελληνική κυβέρνηση, που αναδεικνύεται σε σημαιοφόρο στα πολιτικοστρατιωτικά τους σχέδια και διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.
Είναι χαρακτηριστικό το «μέλι» που στάζει ο πρέσβης των ΗΠΑ Τζ. Πάιατ για τη συμβολή της Ελλάδας στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, ενώ άλλοι, όπως το Ισραήλ, είναι οι ίδιοι με τους οποίους η κυβέρνηση στήνει άξονες στρατηγικής συμμαχίας περιλαμβάνοντας στρατιωτικές ασκήσεις, συνεκπαιδεύσεις, επενδυτικά προγράμματα κ.ά.
Στο πλαίσιο άλλωστε αυτό, των ανταγωνισμών όπου εμπλέκεται η χώρα, οξύνονται και οι αντιθέσεις ανάμεσα στην τουρκική και την ελληνική αστική τάξη, ενισχύεται η επιθετικότητα της Τουρκίας και η αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και διεθνών Συνθηκών.
Αυτές τις ευθύνες πρέπει να της αποδώσουν στο ακέραιο οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, απαιτώντας την άμεση απεμπλοκή από τους επικίνδυνους σχεδιασμούς, την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Χαράσσοντας το δικό τους δρόμο, έξω από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του κεφαλαίου, αναπτύσσοντας την πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του.

Καμιά προσμονή και στο Ασφαλιστικό


Με αφορμή τη διαρροή της απόφασης του ΣτΕ επί των προσφυγών για το νόμο Κατρούγκαλου, άρχισε ένα μπαράζ δηλώσεων περί «αντισυνταγματικότητας», ότι ο νόμος χαρακτηρίζεται από «προχειρότητα», ή, όπως δήλωνε και παλιότερα η ΝΔ, ότι «γράφτηκε στο γόνατο» και ότι η προηγούμενη δική της ασφαλιστική νομοθεσία ήταν «περισσότερο δίκαιη» σε ό,τι αφορά τους αυτοαπασχολούμενους, ευρύτερα τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους. Ανεξάρτητα από το πώς θα διαμορφωθεί η απόφαση του ΣτΕ όταν καθαρογραφεί και δημοσιοποιηθεί επίσημα, η συζήτηση περί «αντισυνταγματικότητας» ή όχι του νόμου συσκοτίζει την ουσία, υποβαθμίζει τον αντιδραστικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα του και κυρίως θολώνει τα ταξικά χαρακτηριστικά που είχε και έχει διαχρονικά η επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση. Επιπλέον, δεν είναι περιττό να θυμίσουμε ότι δικαστικές αποφάσεις για πλευρές των αντιασφαλιστικών νομοθετημάτων υπήρξαν και στο παρελθόν. Ωστόσο, είτε με τις κατάλληλες προσαρμογές, είτε με την επίκληση του ...«δημόσιου συμφέροντος», τα μέτρα σε βάρος συνταξιούχων και ασφαλισμένων τελικά προχωρούσαν και εφαρμόζονταν.
***
Οσον αφορά το νόμο 4387/2016, που δίκαια χαρακτηρίστηκε «λαιμητόμος» από ασφαλισμένους και συνταξιούχους, δεν ψηφίστηκε στο κενό. Ηταν συνέχεια και κλιμάκωση μιας σειράς αντιασφαλιστικών νόμων που ψήφισαν όλες οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, πολύ πριν από την καπιταλιστική κρίση, με τους οποίους εκφραζόταν κάθε φορά η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, με κύρια αιχμή την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τη μείωση των συντάξεων, τον προοδευτικό περιορισμό της συμμετοχής του κράτους και των επιχειρήσεων στη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης. Μάλιστα ο νόμος 4387, για τον οποίο γίνεται λόγος, ήταν μια παραλλαγή των νόμων 3863 (για τον ιδιωτικό τομέα) και 3865 (για το Δημόσιο) του 2010, οι οποίοι, αν και δεν πρόλαβαν να τεθούν σε ισχύ, περιείχαν βασικές ανατροπές που επήλθαν τελικά το 2016. Τελικά, τόσο η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, όσο και η παραπέρα περικοπή των συντάξεων, προχώρησαν απρόσκοπτα. Επομένως, ούτε «πρόχειρος», ούτε τυχαίος ήταν αυτός ο νόμος, ο οποίος, συν τοις άλλοις, ενσωμάτωσε και κατοχύρωσε ανεπιστρεπτί όλες τις περικοπές και των τριών μνημονίων στις συντάξεις, γεγονός που αποτυπώνεται και στην έκδοση των νέων συντάξεων μετά το Μάη του 2016.
***
Βέβαια, η επίθεση αυτή στην Κοινωνική Ασφάλιση δεν έχει μόνο πλούσιο παρελθόν, αλλά και μέλλον... Ηδη με την τρίτη «αξιολόγηση» πέρυσι, προκαθορίστηκαν νέες μειώσεις στις συντάξεις, τόσο με την περικοπή της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς» στις παλιές συντάξεις, όσο και με τη μείωση του αφορολόγητου, που θα συρρικνώσει τα εισοδήματα παλιών και «νέων» συνταξιούχων, όπως βέβαια και όλων των μισθωτών, ελεύθερων επαγγελματιών, αγροτών και επιστημόνων. Πίσω απ' αυτήν προβάλλει ο στόχος για μετατροπή της Ασφάλισης σε ατομική και ιδιωτική υπόθεση, στη βάση του συστήματος των «τριών πυλώνων». Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη συνεισφορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο κεφάλαιο, αφού δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την παραπέρα ανάπτυξη της ιδιωτικής ασφάλισης, εκμηδενίζοντας τις παροχές του δημόσιου συστήματος. Η προώθηση αμιγώς ιδιωτικών συστημάτων ασφάλισης, που θα συμπληρώνουν τη σύνταξη - επίδομα από τον «δημόσιο» ασφαλιστικό φορέα, είναι πλέον διακηρυγμένος στόχος του κεφαλαίου και των κομμάτων του και γύρω απ' αυτόν θα εκδηλωθεί η επόμενη φάση της επίθεσης. Τα συστήματα αυτά όχι μόνο δεν εγγυώνται το ύψος των παροχών, αλλά μέσω αυτών επιδιώκονται κυρίως η εξασφάλιση της απαραίτητης ρευστότητας προς τους μονοπωλιακούς ομίλους και η ενίσχυση των χρηματαγορών που αποτελούν στρατηγικούς στόχους της ΕΕ.
***
Αλλωστε, η επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση δεν αφορά και δεν περιορίστηκε μόνο στην Ελλάδα, αλλά είναι ενιαία στρατηγική του κεφαλαίου που προωθείται σε όλα τα κράτη - μέλη της, κάτω από την «ομπρέλα» της «δημοσιονομικής σταθερότητας», σε συνδυασμό με το «δημογραφικό». Δεν είναι τυχαία η εξής διατύπωση σε πρόσφατη έρευνα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας: «Οι χώρες της Ευρωζώνης αναμένεται επίσης να βιώσουν περαιτέρω ανοδική πίεση στις δημόσιες δαπάνες για τις συντάξεις, την υγειονομική περίθαλψη και τη μακροχρόνια περίθαλψη, καθώς ο πληθυσμός τους είναι ηλικιωμένος (...) Παρόλο που πολλές χώρες της Ευρωζώνης εφαρμόζουν μεταρρυθμίσεις στον τομέα των συντάξεων μετά την κρίση του δημόσιου χρέους, φαίνεται ότι χρειάζονται περαιτέρω μεταρρυθμίσεις για να εξασφαλιστεί δημοσιονομική βιωσιμότητα μακροπρόθεσμα. Από την άποψη αυτή, τα μέτρα που αυξάνουν την ηλικία συνταξιοδότησης αναμένεται να μειώσουν τις δυσμενείς μακροοικονομικές επιπτώσεις της γήρανσης...». Επομένως, ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι δεν πρέπει να έχουν καμιά αυταπάτη και καμιά προσμονή ότι μια επιμέρους απόφαση του ΣτΕ, ή μια άλλη κυβέρνηση του κεφαλαίου, θα ανακόψει τον αντιασφαλιστικό σχεδιασμό και την επίθεση που κλιμακώνεται για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων. Η απάντηση από τη σκοπιά των εργαζομένων και του λαού βρίσκεται στην οργάνωση της πάλης για ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης και κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών - αντεργατικών νόμων, στην πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες σε Υγεία - Πρόνοια - συντάξεις.

Κακαρίσματα



Το στίγμα της «τελικής ευθείας» στην οποία μπαίνουν οι διαπραγματεύσεις με την ΠΓΔΜ έδινε ο Τύπος το περασμένο Σαββατοκύριακο, κάνοντας καταμέτρηση για το «πόσα στα πόσα» σημεία της συμφωνίας φέρονται να εκπληρώνονται. Ολες οι διαπιστώσεις συγκλίνουν λίγο - πολύ στο ότι «τώρα φτάνουμε στον πυρήνα των ζητημάτων», που σύμφωνα με τα δημοσιεύματα είναι η erga omnes χρήση του ονόματος, οι συνταγματικές αλλαγές, που όλοι παρέπεμπαν σε παράκαμψή τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κ.ο.κ. Βέβαια, ο πυρήνας των ζητημάτων με την ΠΓΔΜ κάθε άλλο παρά αυτός είναι, παρά τα κυβερνητικά και άλλα «κακαρίσματα». Αντίθετα, ο «πυρήνας» βρίσκεται στους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Βαλκάνια, στην περιβόητη «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» της περιοχής, στην οποία φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει η κυβέρνηση για λογαριασμό της αστικής τάξης, που βλέπει άλλωστε τα Βαλκάνια ως «ζωτικό χώρο» για τα συμφέροντα και τις φιλοδοξίες της. Αυτόν τον «πυρήνα», ο οποίος πλασάρεται ως «αυτονόητος», είναι που πρέπει να βάλει στο στόχαστρό του ο λαός, δυναμώνοντας την πάλη ενάντια στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και την εμπλοκή της χώρας σε αυτά.

TOP READ