Το μουσούδι - 2. Η παραγγελία των υποβρυχίων

Το μουσούδι - 2. Η παραγγελία των υποβρυχίων

Στο χτεσινό σημείωμα κάναμε μια μικρή αναφορά στην σουηδική εταιρεία Kockums, η οποία κατασκεύαζε τα υποβρύχια Collins, τα οποία εν τέλει προμηθεύτηκε το αυστραλιανό ναυτικό. Και στις υποσημειώσεις γράφαμε: "Η παραγγελία των Collins παραδόθηκε στους αυστραλούς τμηματικά από το 1996 έως το 2003, αλλά τα υποβρύχια παρουσίασαν τεράστια προβλήματα, τα οποία παραμένουν άλυτα μέχρι σήμερα". Ε, λοιπόν, μόλις η HDW έκλεισε την "δουλειά" με το ελληνικό δημόσιο, αγόρασε την Kockums (Σεπτέμβριος 1999) και της ανέθεσε την παραγωγή ορισμένων τμημάτων των υποβρυχίων S-214, τα οποία είχε παραγγείλει η Ελλάδα.

Ας μείνουμε λίγο στην εν λόγω παραγγελία. Τα σαΐνια τής HDW, προκειμένου να διακινήσουν τις "χρήσιμες δαπάνες" (δηλαδή, τις μίζες) για τις οποίες μιλήσαμε χτες, δεν πλήρωναν -φυσικά!- απ' ευθείας τους "συναλλασσομένους" αλλά είχαν βρει ένα έξυπνο κόλπο, ώστε να θολώσουν την ροή τού χρήματος. Έστησαν μια εταιρεία με έδρα το Λονδίνο (την Marine Force International - MFI), η οποία -υποτίθεται πως- παρείχε συμβουλές στην HDW έναντι αδράς αμοιβής. Από την άλλη, τα ελληνικά λαμόγια έστησαν μιαν άλλη εταιρεία (την Marine Industrial Enterprises - MIE), η οποία -υποτίθεται πως- παρείχε συμβουλές στην MFI, πάλι έναντι αδράς αμοιβής. Με αυτό το απλό κόλπο, χρησιμοποιώντας δυο εταιρείες που πούλαγαν αέρα κοπανιστό, η HDW έσπρωξε άφθονο χρήμα για να "λαδώσει" τα σωστά "γρανάζια" και να κλείσει την "δουλειά", δίχως να φαίνεται πουθενά. 

Κάποια στιγμή, όμως, στην ιστορία ανακατεύτηκε η εισαγγελία τού Μονάχου. Βεβαίως, οι γερμανοί εισαγγελείς δεν νοιάζονταν για τις μίζες που άρπαζαν οι έλληνες. Απλώς, θεώρησαν εικονικές τις συναλλαγές ανάμεσα σε HDW και MFI και το μόνο που ήθελαν ήταν να τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί την HDW για φοροδιαφυγή. Τα ευρήματα της έρευνάς τους κατέδειξαν ότι, με το παραπάνω κόλπο, μπήκαν στα ταμεία τής MIE πάνω από εκατό εκατομμύρια ευρώ, τα οποία διατέθηκαν για τον "επηρεασμό" (τί ευγενής λέξη!) κυβερνητικών στελεχών, στρατιωτικών και λοιπών παραγόντων με σκοπό την ολοκλήρωση της παραγγελίας επ' ωφελεία τής HDW. Ας θυμηθούμε εδώ ότι τα ναυπηγεία τού Σκαραμαγκά χαρίστηκαν για οκτώ ψωροεκατομμύρια... έτσι, για να κάνουμε τις συγκρίσεις.

Τέλος πάντων, θες έτσι - θες αλλοιώς, στις 15 Φεβρουαρίου 2000 η Ελλάδα αναθέτει στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά (ιδιοκτησία πλέον της HDW) την κατασκευή 3+1 υποβρυχίων S-214 (το +1 ως οψιόν, σε περίπτωση που μέναμε ευχαριστημένοι από την δουλειά) αντί 1.853.000.000 ευρώ περίπου (*). Παράλληλα, η HDW παίρνει (προφανώς ως μπόνους) άλλο ένα συμβόλαιο ύψους 826.200.000 ευρώ περίπου για τον εκσυγχρονισμό 3+1 υποβρυχίων τύπου S-209. [Μικρή λεπτομέρεια: Όταν οι παραπάνω παραγγελίες ήρθαν στην βουλή για κύρωση, στους βουλευτές παρουσιάστηκε απλώς μια εκτίμηση κόστους, γύρω στο 50% του συμφωνημένου ποσού.] 

Και τώρα το κλου τής υπόθεσης: Το ελληνικό κράτος ανέθεσε στην HDW την κατασκευή 3+1 υποβρυχίων τύπου S-214, δίχως η γερμανική εταιρεία να έχει ποτέ κατασκευάσει τέτοιου τύπου υποβρύχιο! Πρόκειται για τα σχέδια που, όπως λέγαμε χτες, είχε στο συρτάρι της η HDW. Με απλά λόγια, δηλαδή, ο ελληνικός κορβανάς χρηματοδότησε ηλιθιωδώς ένα πιλοτικό πρόγραμμα τής HDW. Όπως λέει δε και ο λαός, δώσαμε έναν σκασμό λεφτά για να πάρουμε γουρούνι στο σακί. 

Α! Μη ξεχνάμε και το κερασάκι: μια εταιρεία, η οποία δεν έχει ξαναφτιάξει ποτέ τέτοια υποβρύχια, αναθέτει την κατασκευή κάποιων μερών τους σε μια άλλη εταιρεία, την οποία έχουν στο μάτι οι αυστραλοί επειδή τους πούλησε κάτι υποβρύχια της κακιάς ώρας. Μεγαλείο!

Υπάρχει και συνέχεια...


(*) Όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, το συνολικό κόστος (συμπεριλαμβάνομένων παράλληλων παροχών, αποζημιώσεων κλπ προς την HDW) κυμάνθηκε γύρω στα 2,5 δισ. ευρώ. Και όπως κατήγγειλε στο Συμβούλιο Άμυνας ανώτερος στρατιωτικός, η συμφωνημένη τιμή αγοράς ήταν 50% υψηλότερη από εκείνη με την οποία αγόρασαν τα ίδια υποβρύχια οι τούρκοι.

ΚΕΡΚΥΡΑ-Η Λαϊκή συσπείρωση,πρότεινε

                

Στην πρόσφατη συνεδρίαση του Π.Σ. 6/10/2013) η Περιφερειακή Αρχή (ΝΔ) σε αγαστή συνεργασία και σύμπλευση με την αξιωματική αντιπολίτευση (ΠΑΣΟΚ) στα πρότυπα της συγκυβέρνησης, επέμειναν  αμετανόητα στον εξωραϊσμό και στην συντήρηση της απαράδεκτης κατάστασης της χωματερής στο Τεμπλόνι. Περιφερειακή Αρχή και αξιωματική αντιπολίτευση στηρίζοντας όλες μέχρι σήμερα τις ενέργειες και την πολιτική κυβερνήσεων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΛΑΟΣ) και τοπικών διοικήσεων που διαμόρφωσαν το αίσχος στην συγκεκριμένη χωματερή, όχι μόνο διαιωνίζουν το πρόβλημα μη δίνοντας καμία λύση, αλλά δεν αποδέχονται και καμιά ευθύνη για την σημερινή επικίνδυνη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Η τακτική της δημιουργίας του «ώριμου φρούτου» από την πλευρά των παραπάνω δυνάμεων, ουσιαστικά και αντικειμενικά οδηγεί στην δημιουργία αδιεξόδου, που στο άμεσο μέλλον θα εκβιάσει στην κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης και της επιχειρηματοποίησης της διαχείρισης των απορριμμάτων, φορτώνοντας άλλο ένα βάρος στις πλάτες των λαϊκών νοικοκυριών υποθηκεύοντας το περιβάλλον και την υγεία των κατοίκων.

Η Λαϊκή συσπείρωση επίσης, καλεί το λαό να βγάλει τα συμπεράσματά του και για τον καιροσκοπισμό και τη διγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ στο επίπεδο της περιφέρειας ξιφουλκεί για την κατάσταση της χωματερής στο τεμπλόνι, την ίδια ώρα στο επίπεδο του Δήμου ο εκπρόσωπός του συμμετέχοντας οργανικά στο μπλοκ των δυνάμεων που διαχειρίζονται το πρόβλημα αντιλαϊκά, ψηφίζει υπέρ της παράτασης του έργου για το Β΄ κύτταρο,  συγκαλύπτοντας και παρατείνοντας έτσι ουσιαστικά την απαράδεχτη κατάσταση που υπάρχει. 

Η Λαϊκή συσπείρωση, ανέδειξε το πρόβλημα σαν μείζον πολιτικό θέμα που απαιτεί άμεση πολιτική λύση και πρότεινε σε σχετικό ψήφισμα να καταρτιστεί χωρίς άλλες καθυστερήσεις και με βάση ένα νέο Εθνικό (Κεντρικό) Σχεδιασμό, νέος Περιφερειακός Σχεδιασμός ( ΠΕΣΔΑ), με προτεραιότητες:

• Τον αποκλεισμό της ιδιωτικοποίησης και τη διαμόρφωση ενός κεντρικού σχεδίου ασφαλούς διαχείρισης των αποβλήτων από Κρατικό Φορέα, με βάθρο το δημόσιο κοινωνικό χαρακτήρα της διαχείρισης των αποβλήτων, με κεντρικούς δημόσιους πόρους, από τον κρατικό προϋπολογισμό.
• την απόλυτη διασφάλιση όλων των εργαζομένων στο υπόψη αντικείμενο, ανεξάρτητα της σχέσης εργασίας τους, με πλήρη δικαιώματα,
• τη μείωση των παραγόμενων απορριμμάτων, την προώθηση της ανακύκλωσης με διαλογή στην πηγή σε συνδυασμό με το δραστικό περιορισμό του ρεύματος των σύμμεικτων,
• την ορθολογική μεταφορά μέσω σταθμών μεταφόρτωσης και την πλήρη αποκατάσταση των ανεξέλεγκτων χωματερών.
• Την κατάργηση της χωματερής  Τεμπλονίου και Λευκίμμης  στην Κέρκυρα και να αποδοθούν ευθύνες για την μέχρι τώρα κατάσταση. Την κατάργηση της χωματερής «σκοπός» Ζακύνθου και την μετατροπή με όλες τις απαιτούμενες προδιαγραφές σε ΧΥΤΥ του ΧΥΤΑ Κεφαλονιάς.
• τη  διαπεριφερειακή συνεργασία στη λύση του προβλήματος

Η Λαϊκή συσπείρωση  τονίζει ότι η σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίηση των απορριμμάτων και των χωματερών από τις πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου και την τοπική διοίκηση, συνιστά αναπόσπαστο κομμάτι της επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους καθόλου ξεκομμένη από τη γενικότερη επίθεση ενάντια στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, ενάντια στο λαϊκό εισόδημα, στην υγεία του λαού, στη μόρφωση των παιδιών τους και στο περιβάλλον που ζουν και καλεί σε αγωνιστική συσπείρωση και ετοιμότητα για να μην περάσουν αυτά τα σχέδια.

ΚΕΡΚΥΡΑ 9/10/2013                     

Στο 27,6% η ανεργία τον Ιούλη - Ξεπερνούν το 1.300.000 οι άνεργοι,ειναι και τουριστικη σαιζον

Στο 27,6% η ανεργία τον Ιούλη - Ξεπερνούν το 1.300.000 οι άνεργοι

Στο 27,6% εκτινάχθηκε το ποσοστό ανεργίας τον Ιούλη του 2013, έναντι 25% τον Ιούλη του 2012 και 27,5% τον Ιούνη του 2013, σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή. Στους νέους, μάλιστα, η ανεργία εκτινάχθηκε ακόμα πιο ψηλά, ξεπερνώντας το 55%.

Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 126.451 άτομα σε σχέση με τον Ιούλη του 2012 (+10,1%) και κατά 729 άτομα σε σχέση με τον Ιούνη του 2013 (+0,1%) και ανήλθαν σε 1.374.054 άτομα.

Η ανεργία στους άντρες σημείωσε άνοδο σε ετήσια βάση στο 25% από 22,1%, ενώ στις γυναίκες αυξήθηκε στο 31,1% από 28,8%.

Το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας καταγράφεται στην ηλικιακή ομάδα 15-24, όπου αυξήθηκε στο 55,1% από 54,9%, ενώ ακολουθούν οι ηλικίες 25-34, στις οποίες η ανεργία αυξήθηκε στο 36,2% από 32%.

Στις ηλικίες 35-44 η ανεργία αυξήθηκε στο 24,1% από 21,5% και στις ηλικίες 45-54 αυξήθηκε στο 20,5% από 18,6% σε σύγκριση με τον Ιούλη του 2012.

Η Περιφέρεια με το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας είναι η Ηπείρου - Δυτικής Μακεδονίας με 30,5% και ακολουθεί η Μακεδονίας - Θράκης 29,9%.

Στοιχεία ΟΑΕΔ για τον Αύγουστο

Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε ο ΟΑΕΔ για τον Αύγουστο, το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων ανήλθε σε 861.279 άτομα. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Οργανισμό, αυτά είναι τα άτομα που δηλώνουν ότι αναζητούν εργασία. 143.266 είναι οι εγγεγραμμένοι που δεν αναζητούν εργασία. Δηλαδή οι άνεργοι ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο, καθώς το σύνολο είναι 1.004.545.

Από το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων που αναζητούν εργασία -σύμφωνα με τον ΟΑΕΔ- το 45,6% είναι εγγεγραμμένο στο μητρώο για χρονικό διάστημα ίσο ή και περισσότερο των 12 μηνών και το 54,4% για χρονικό διάστημα μικρότερο των 12 μηνών.

Το πιο δραματικό στοιχείο από την καταγραφή του ΟΑΕΔ, που βέβαια υποτιμά την πραγματικότητα, είναι το γεγονός πως από το 1 εκατομμύριο και πλέον ανέργους εγγεγραμμένους στις καταστάσεις του Οργανισμού επίδομα ανεργίας τον Αύγουστο πήραν μόλις 145.865. Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, ότι οι άνεργοι έχουν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους, χωρίς την παραμικρή προστασία, ενώ ο Οργανισμός σιγά σιγά μετατρέπεται σε φορέα ενίσχυσης των επιχειρήσεων μέσω διαφόρων προγραμμάτων.

Για τον κ.Στουρνάρα – στον… πληθυντικό

Για τον κ.Στουρνάρα – στον… πληθυντικό

Π

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Ένα από τα πιο βαρετά πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι να διαβάζεις προϋπολογισμούς. Όχι γιατί τους φτιάχνει ο κ.Στουρνάρας. Ανέκαθεν ήταν βαρετό ανάγνωσμα οι προϋπολογισμοί. Ταυτόχρονα, όμως, το χρησιμότερο από τα βαρετά πράγματα σε αυτό τον κόσμο είναι το διάβασμα των προϋπολογισμών του κράτους - ειδικά όταν τους φτιάχνει ο κ.Στουρνάρας. Εν ολίγοις: Διαβάζετε τους προϋπολογισμούς του κ.Στουρνάρα. Είναι βαρετό. Αλλά χρήσιμο.   

Πάμε παρακάτω.

Ρωτήθηκε τη Δευτέρα στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου ο κ. Στουρνάρας πότε τέλος πάντων, εκτός από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, σε αυτό τον τόπο θα πληρώσουν κανένα φόρο και οι πολυεθνικές.  

Ο υπουργός Οικονομικών διατύπωσε ένα ατράνταχτο επιχείρημα για να δείξει πόσο κοινωνικά δίκαιη είναι η φορολογική πολιτική της κυβέρνησης: Ξέρετε πόσες επιστολές λαμβάνω από πολυεθνικές γιατί πληρώνουν πολλά στην Ελλάδα, δήλωσε…

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε την αλληλογραφία του κ. Στουρνάρα. Εκείνο που γνωρίζουμε (και το γνωρίζουμε από τους προϋπολογισμούς τόσο του κ. Στουρνάρα όσο και των προκατόχων του) είναι ότι:   

1)    Την περίοδο 2004 - 2013 (Πίνακας 1) το σύνολο των άμεσων φόρων ανήλθε στα 196,9 δισ. ευρώ. Από αυτά, τα Νομικά Πρόσωπα, δηλαδή η φορολογική κατηγορία στην οποία υπάγονται τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις,  πλήρωσαν μόλις 35,6 δισ. ευρώ (ποσοστό 18%).

Μέσα στη δεκαετία το ποσοστό της συμμετοχής των Νομικών Προσώπων στα φορολογικά έσοδα μειώθηκε κατά σχεδόν 4 φορές (!), από το 11,9% στο 3,3%...

Στο σύνολο δε των φορολογικών εσόδων του κράτους, ύψους 467,4 δισ. ευρώ μέσα στη δεκαετία, που περιλαμβάνουν και τους έμμεσους φόρους, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία επιβαρύνουν τα λαϊκά στρώματα, η συμμετοχή των «αναξιοπαθούντων» (μεταξύ των οποίων και οι πολυεθνικές)  δεν ξεπέρασε το 7,6%.

Μάλιστα, ενδεικτικό της φορολογικής «δικαιοσύνης» είναι ότι από το 2004 σε σύγκριση με το 2013, το ποσοστό της συμμετοχής των «επιστολογράφων» του κ. Στουρνάρα  στα συνολικά φορολογικά έσοδα έχει μειωθεί κατά τέσσερις σχεδόν φορές (!) και από το 11,9% έχει πέσει στο 3,3%.

2)     Την περίοδο 2010 - 2013 (Πίνακας 2), την περίοδο δηλαδή των μνημονίων, της κρίσης, των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις και των «σκληρών αλλά δίκαιων μέτρων», επί συνόλου άμεσων φόρων ύψους 81,3 δισ. ευρώ, τα Νομικά Πρόσωπα έχουν πληρώσει μόλις 9 δισ. ευρώ (ποσοστό 11,1%).

Επί Μνημονίων, από τα 191,6 δισ. ευρώ των συνολικών φορολογικών εσόδων, τα Νομικά Πρόσωπα, έχουν (;) πληρώσει τα 9 δισ. ευρώ...

Όσον αφορά στο σύνολο των φορολογικών εσόδων της ίδιας περιόδου, ύψους 191,6 δισ. ευρώ, οι φόροι ύψους 9 δισ. ευρώ με τους οποίους «συμμετέχουν» στη «σωτηρία του τόπου» οι πλουτοκράτες, δεν αντιστοιχούν παρά στο 4,7%...

Συμπέρασμα πρώτο: Επί Μνημονίων και σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών για τις φορολογικές δηλώσεις το 2012, το μέσο δηλωθέν εισόδημα των μισθωτών και  των συνταξιούχων μειώθηκε κατά 18% σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος, αλλά  η μέση φορολογική τους επιβάρυνση αυξήθηκε κατά 52%. Την ίδια περίοδο οι φόροι που αφορούν στα Νομικά Πρόσωπα (μεταξύ αυτών μονοπώλια και πολυεθνικές) έχουν μειωθεί κατά 4 φορές…

Συμπέρασμα δεύτερο: Οι επιτελείς του γραφείου του κ.Στουρνάρα θα πρέπει να ελέγξουν μήπως κάποιος βάζει κατά λάθος τις ευχαριστήριες επιστολές προς τον κ. Στουρνάρα στη στοίβα με τις επιστολές διαμαρτυρίας…

Ακόμα πιο συγκινητική πάντως κι από την αναφορά του για τις «επιστολές διαμαρτυρίας» που δέχεται από τις πολυεθνικές, ήταν η απάντηση του υπουργού στην ερώτηση του Νίκου Χατζηνικολάου αν η κυβέρνηση θα πει ποτέ και κανένα «όχι» στην τρόικα. «Δεν φαντάζεστε πόσα όχι έχουμε πει στην τρόικα!»,διαμαρτυρήθηκε ο στριμωγμένος κ.Στουρνάρας.

Και επ’ αυτού δεν υπάρχει, φυσικά, καμία αμφιβολία. Να μερικές αποδείξεις:

«Το Μνημόνιο είναι διαβατήριο εξόδου από την επικίνδυνη ζώνη της χρεοκοπίας» (Γ. Στουρνάρας, παρουσίαση έκθεσης του ΙΟΒΕ, 5/7/2010).

«Το Μνημόνιο είναι ένα αναγκαίο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής (...). Αν βγούμε από το Μνημόνιο σήμερα αυτό σημαίνει ακαριαίος θάνατος. Η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει αμέσως (...)» (Γ. Στουρνάρας, δηλώσεις στον «Βήμα FM», 21/9/2010).

«Χωρίς τη στήριξη της τρόικας, η ελληνική οικονομία θα είχε υποστεί μια απότομη συρρίκνωση...» (Γ.Στουρνάρας, εφημερίδα «Μακεδονία», 19/3/2011).

«Η μόνη εναλλακτική στο Μνημόνιο είναι η χρεοκοπία (...) το Μνημόνιο αποτελεί μονόδρομο έναντι της χρεοκοπίας, που είναι και η μόνη εναλλακτική εκδοχή» (Γ.Στουρνάρας, συνεδρίαση Επιτροπής Ερευνας και Τεχνολογίας της Βουλής, «newscode.gr», 24/5/2011)

«Δεν υπάρχει ουσιαστική εναλλακτική λύση από το μνημόνιο...»(Γ.Στουρνάρας, συνεδρίαση Επιτροπής Ερευνας και Τεχνολογίας στη Βουλή, «Express.gr», 25/05/11).

«...Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ελλοχεύει είναι η ακύρωση του μνημονίου...» (Γ.Στουρνάρας, παρουσίαση έκθεσης ΙΟΒΕ, 5/7/2010).

Τα παραπάνω είναι μερικά από όσα έλεγε ο κ.Στουρνάρας πριν ακόμα γίνει υπουργός. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τα «όχι» - τόσο τα δικά του, όσο και της κυβέρνησης - τώρα που είναι (και) υπουργός.

Μόνο να: Κάθε φορά (από τις πολλές) που λέει «όχι» στην τρόικα ο κ.Στουρνάρας να μην είναι πολύ αψύς. Δεν είναι ώρα να έχουμε και κανένα διπλωματικό επεισόδιο..

ΒΙΝΤΕΟ-«Ζητούν δωρεάν μετακινήσεις για τους ανέργους»

ΒΙΝΤΕΟ-«Ζητούν δωρεάν μετακινήσεις για τους ανέργους»

Π

ΒΙΝΤΕΟ-«Ζητούν δωρεάν μετακινήσεις για τους ανέργους»

Συγκέντρωση έξω από τα γραφεία του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης (ΟΑΣΘ), στην οδό Παπαναστασίου, πραγματοποίησαν άνεργοι και μέλη του ΠΑΜΕ, ζητώντας τη δωρεάν μετακίνηση των ανέργων με τις αστικές συγκοινωνίες.

Κρατούσαν πανό και φώναζαν συνθήματα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ακριβώς δίπλα βρίσκονται και τα γραφεία του υποκαταστήματος του ΟΑΕΔ στην Τούμπα.

Δείτε το βίντεο:

Πηγή: thesstoday.gr

viva capitalism-Βούτηξε στο κενό απολυμένη της ΕΤ3

Βούτηξε στο κενό απολυμένη της ΕΤ3

Βούτηξε στο κενό απολυμένη της ΕΤ3

Τέλος στη ζωή της έδωσε χθες το βράδυ απολυμένη εργαζόμενη του τρίτου καναλιού της δημόσιας τηλεόρασης.

Πρόκειται για διοικητική υπάλληλο η οποία εργάστηκε για αρκετά χρόνια στη δημόσια τηλεόραση.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η 46χρονη προέβη στο απονενοημένο διάβημα στις 22:33. Πήδηξε από τον 5ο όροφο πολυκατοικίας που βρίσκεται στην οδό Περδίκα.

Σε λίγα λεπτά στο σημείο βρέθηκε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ και κινητή μονάδα, όμως η άτυχη γυναίκα είχε ήδη εκπνεύσει. Ήταν μία από τους εκατοντάδες εργαζόμενους που έμειναν στο δρόμο μετά το ξαφνικό λουκέτο στην ΕΡΤ.

Πηγή: thestival.gr

ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΠΕΤΣΟΛΝΤ: Μπάρμπαρα - Η προσωπικότητα, προϊόν και υποκείμενο της Ιστορίας. Μια ταινία για τις βλαβερές συνέπειες του καπιταλισμού, με αφορμή την ανακήρυξη της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας (7/10/1949)

ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΠΕΤΣΟΛΝΤ: Μπάρμπαρα - Η προσωπικότητα, προϊόν και υποκείμενο της Ιστορίας. Μια ταινία για τις βλαβερές συνέπειες του καπιταλισμού, με αφορμή την ανακήρυξη της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας (7/10/1949)

Αφιερωμένη εξαιρετικά

Στον άνθρωπο που καλεί τον Σουλτς να υψώσουν μαζί «Μέτωπο κατά του ναζισμού και της λιτότητας»

Σε αυτούς που ονειρεύονται ότι «Η αποφασιστική δικαστική - πολιτική και ηθική απομόνωση της Χ.Α. είναι έργο, τελικά, μιας κυβέρνησης που θα ανατρέψει το αμαρτωλό πολιτικό σύστημα και θα επαναφέρει στην κοινωνία την ελπίδα, την αλληλεγγύη και την εμπιστοσύνη στη Δημοκρατία». (Αμήν!)
 

*

Πριν διαβάσετε τη μαρξιστική ανάλυση της μοναδικής Τζίας Γιοβάνη, δυο... αντιδιαλεκτικές κουβέντες, αντί προλόγου:

Στον αριστερό Left, ένας αριστερότερος αντιφασίστας πιγκουίνος, αφήνει τα συναισθήματά του και την ιδεολογία του να μας πλημμυρίσουν, σε ένα καταπληκτικό φωτογραφικό οδοιπορικό στο κέντρο του Βερολίνου, θέλοντας να συμβάλει στο αντικομουνιστικό κλίμα των ημερών.

Με έναν, υπό ανήσυχη οπτική γωνία, τίτλο Η τοπογραφία του τρόμου στο Μουσείο του Τείχους στο Βερολίνο, μας εξηγεί τι εστί φασισμός.

Κι αφού πρώτα ατενίζει (κι εμείς μαζί του) «τα κτήρια της Γκεστάπο και των Ες Ες […] το διοικητικό κέντρο του Χίτλερ και των συνεργατών του», μελαγχολεί στη συνέχεια για «το τείχος, που έχτισαν οι Σοβιετικοί για να περιφράξουν τον παραλογισμό τους», ώσπου τον πιάνει το παράπονο (κι εμάς τα γέλια) όταν βλέπει πίσω ακριβώς από το τείχος, να «παραμένουν θλιμμένα κάποια από τα κτήρια του ανατολικού ολοκληρωτισμού».

Κατά τα άλλα, εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι το… «άκρον άωτον».

(Για το βαθυστόχαστο φωτορομάντζο πληροφορηθήκαμε από το αποκαλυπτικό Lenin Reloaded υπό τον εύγλωττο τίτλο:Σοσιαλδημοκρατική αλληλεγγύη κόντρα στην ανιστόρητη και αντιδραστική θεωρία των δύο άκρων)

 

• Κατεβάστε, οπωσδήποτε, την ταινία με την καταπληκτική Νίνα Χος, μέσω torrents, καθώς και τους αντίστοιχους ελληνικούς υπότιτλους,από τα link που δίνονται στο τέλος.

*

ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΠΕΤΣΟΛΝΤ

Μπάρμπαρα

Η προσωπικότητα, προϊόν και υποκείμενο της Ιστορίας

Κριτική από την Τζία Γιοβάνη
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 19/10/2012

Κοινό πια μυστικό οι παντός μετάλλου και χροιάς αντικομουνιστικές κορόνες που έφθασαν να κατακλύζουν την λαϊκότερη και μαζικότερη των τεχνών, το σινεμά.

Τα φαινόμενα πολλαπλασιάζονται όσο η παραγωγή και η διανομή συρρικνώνονται γύρω από τα συμφέροντα τεράστιων πολυεθνικών και όσοοι ίδιοι οι δημιουργοί του καλλιτεχνικού έργου συρρικνώνουν, εκόντες (αυτολογοκρινόμενοι) ή άκοντες, τη γνώση, την κρίση, την παιδεία και την καλλιέργειά τους ... συμμορφούμενοι όλο και περισσότερο με το πρότυπο ενός ενσωματωμένου και χειραγωγήσιμου «καλλιτέχνη», που αναπαράγει την αστική ιδεολογία, χωρίς τύψεις, αφού κάνει μόνο τη δουλειά του και αποζημιώνεται γι' αυτήν.

Έτσι συμβάλλει τα μέγιστα και ο καλλιτέχνης μέσα από τις επιλογές του στην ενορχηστρωμένη εκστρατεία «γενικευμένης αποβλάκωσης» του κοινού που στρατηγικό στόχο έχει την εξουδετέρωση ή μάλλον τον αφανισμό κάθε σπέρματος αλήθειας ή αμφισβήτησης των αστικών ιδεολογημάτων.

Μέσα στο γενικό πλαίσιο των παραπάνω, το γεγονός της βράβευσης - με την Αργυρή Αρκτο Σκηνοθεσίας στο 62οΦεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου - της ταινίας «ΜΠΑΡΜΠΑΡΑ» (2012) του Κρίστιαν Πέτσολντ, καταχωρείται στα αναμενόμενα, αν αναλογιστούμε τα δεδομένα του μύθου του σεναρίου που πραγματεύεται την «περίοδο αναμονής» μιας καταδιωκόμενης από τηνSTASI Ανατολικογερμανίδας γιατρού ονόματι Μπάρμπαρα, μέχρι τη μυστική δραπέτευσή της, στη Δύση...

Μπορεί να είχαμε ακουστά τον Πέτσολντ σαν όνομα, αλλά προηγούμενες δουλειές του δεν είχαμε δει.

Έτσι με το που μάθαμε ότι η ταινία θα έβγαινε και στις εντόπιες αίθουσες αρχίσαμε να ψάχνουμε πληροφορίες για τον Γερμανό δημιουργό και τη βραβευμένη του παραγωγή. Κατά τη διάρκεια της έρευνας πέσαμε πάνω σε πάμπολλα κείμενα κριτικής για την ταινία στα οποία κείμενα, δίπλα στα όποια καλά λόγια είχε κάποιος να πει, υπογραμμιζόταν με χοντρό μαρκαδόρο ως αρνητικό στοιχείο, που όντως κατέπληττε, το απρόσμενο τέλος της ταινίας, η υπεραξία της οποίας μειωνόταν από το γεγονός ότι δεν ήταν όσο έπρεπε ...αντι-DDR!

Έχοντας λοιπόν στο πίσω μέρος του κεφαλιού την παραπάνω προσέγγιση, μπήκαμε στην αίθουσα να δούμε την ταινία, να την αναγνώσουμε με ιδιαίτερη προσοχή ώστε να καταλάβουμε τι εν τέλει συμβαίνει, για να αναφερθούμε παρακάτω...

(Τρέιλερ)

Μπάρμπαρα

Είκοσι τρία χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ανατολική Γερμανία, ο Κρίστιαν Πέτσολντ - γεννημένος το 1960 και μεγαλωμένος σ' έναν μικρό τόπο, στην ευρύτερη περιοχή της Κολωνίας - μέσα από την ταινία του «ΜΠΑΡΜΠΑΡΑ», έργο με ανεξίτηλα χαραγμένο στο είναι του το στίγμα ενός προσωπικού αφηγηματικού σινεμά, συνθέτει ένα κινηματογραφικό δοκίμιο που η υπόθεσης εργασίας του θα μπορούσε να συνοψίζεται στον τίτλο «η ανθρώπινη προσωπικότητα ως προϊόν και υποκείμενο της ιστορίας».

Ο Πέτσολντ επιλέγει να αναδείξει με αφηγηματικό τρόπο το θέμα του, οριοθετώντας τη μυθοπλασία στο εσωτερικό της Ανατολικής Γερμανίας, χώρο με σαφή και συγκεκριμένη πολιτικο-ιδεολογική καταδήλωση, χρησιμοποιεί, δε, τη διαλεκτική, σαν μέθοδο εργασίας.

Υφασμένη στα νήματα της αφήγησης, μια αέναη, ψύχραιμη και, πάνω απ' όλα, έντιμη «σύγκριση» ανάμεσα στα κεκτημένα του υπαρκτού σοσιαλισμού και τις δομικές, υλικές, αξίες του υπαρκτού καπιταλισμού.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ακριβώς αν η ταινία είναι προϊόν «τύχης» ή αποτέλεσμα ενσυνείδητης στόχευσης. 

Το πολιτικό αυτό φιλμ μπορεί να μην παίρνει άμεσα θέση υπέρ του υπαρκτού σοσιαλισμού (αυτό εξάλλου θα σήμαινε αυτόματα το τέλος της καριέρας του δημιουργού του...), ωστόσο προκαλεί το θεατή να αναλογιστεί τι έχασε ο ίδιος από την ανατροπή...

Φθάνει να θέλει να δει τι ακριβώς συμβαίνει με τις δικές του βασικές ανάγκες: Υγεία, Παιδεία, δουλειά ... και πώς αυτές κατάντησαν σήμερα, που ... ευτυχώς έχει νικήσει το ελεύθερο πνεύμα του καπιταλισμού επί της τυραννίας του σοσιαλισμού!!!

Ταινία άξια εκτεταμένης μονογραφίας και όχι σκόρπιων σκέψεων και συλλογισμών στον περιορισμένο χώρο της στήλης, η «ΜΠΑΡΜΠΑΡΑ» στηρίζεται βασικά σε σενάριο που έχει θεμέλια «μπετόν αρμέ», εφαρμόζοντας τους κανόνες της κλασικής δραματουργίας. Κείμενο πυκνό, χωρίς αμφιλεγόμενες εννοιολογικές χαραμάδες που να μπάζουν και με «εγγεγραμμένες» στο σελιλόιντ πειστικές απαντήσεις ακόμη και για τα πιο φαντασιακά ερωτήματα! Ταινία που σφύζει από ενδιαφέρουσα σουσπάνς και από ενδιαφέροντα βλέμματα - αυτό συνιστά το κυρίαρχο αφηγηματικό επίπεδο και για το λόγο αυτό ο τύπος καδραρίσματος που επικρατεί είναι αυτός που πραγματοποιείται με την κάμερα στο ύψος των ματιών.

Ενα θεμελιώδες στοιχείο που αναγιγνώσκεται γλαφυρά στο φιλμικό κείμενο εντοπίζεται στη διαπίστωση ότι ο δημιουργός φαίνεται να γνωρίζει και να αναγνωρίζει την αξία της γνώσης στην κατανόηση του κόσμου που μας περιβάλλει, γι' αυτό δεν την ανταλλάσσει ή την μεταλλάσσει σε αγοραία, αποσπασματική πληροφόρηση. Είναι εξάλλου πασιφανές ότι ο Πέτσολντ ενσωμάτωσε τη βαθιά γνώση που αποθήκευσε από τις εκτεταμένες πανεπιστημιακές του σπουδές (Λογοτεχνία, Θεατρολογία, Κινηματογράφο) στη δραματουργική σύνθεση του πρωταγωνιστικού πορτρέτου της Μπάρμπαρα...

Ανατολική Γερμανία (DDR), καλοκαίρι του 1980, σ' έναν παράκτιο μικρό τόπο της Βαλτικής, κοντά στο Ροστόκ. Η Μπάρμπαρα, πρωτευουσιάνα γιατρός από το Βερολίνο, φθάνει εκεί με δυσμενή μετάθεση και αναλαμβάνει υπηρεσία στο Νοσοκομείο της περιοχής. Με μετάθεση απαντά η κρατική υπηρεσία στην αίτησή της να μεταναστεύσει στη Δύση, «έχεις χρέος στους εργάτες και τους αγρότες που σε σπούδασαν. Δεν μπορείς να φύγεις!». Χρέος, περίεργη έννοια. Στη Δύση το μόνο χρέος που αναγνωρίζεται είναι ό,τι έχει να κάνει με χρήμα... Η Μπάρμπαρα φθάνει στη μικρή κωμόπολη μόνη, απογοητευμένη και ερωτευμένη... Ιδίως ερωτευμένη... Όπως κάθε ερωτευμένος είναι απόμακρη, επιζητεί/αποζητεί τη μοναξιά, ιδίως όταν αισθάνεται προσβεβλημένη, σε ξένο, ίσως εχθρικό, περιβάλλον. Γιατί ποιον δεν βλέπει η Μπάρμπαρα σαν συνδεδεμένο με την STASI; Τον προϊστάμενο της Αντρέ, τους συναδέλφους της στο νοσοκομείο, τη διαχειρίστρια της πολυκατοικίας, αυτόν που έρχεται να κουρδίσει το πιάνο και όποιο αυτοκίνητο τυγχάνει να παρκάρει κάτω από τα παράθυρά της. Εκπληκτικά υποκειμενικά πλάνα ενταγμένα γραμμικά στην αφήγηση.

Η ηλικία της Μπάρμπαρα δείχνει ότι η φυσική της γέννηση μάλλον συμπίπτει με τη γένεση της DDR. Φυσικά και αισθάνεται ταπεινωμένη που το «δικό» της κράτος δεν πιστεύει στα αισθήματά της. Θέλει να εγκαταλείψει τη χώρα γιατί είναι ερωτευμένη και η «δική» της χώρα την σπρώχνει στην παρανομία... γιατί σχεδιάζει, με τη βοήθεια του Δυτικογερμανού εραστή της, παράνομη διαφυγή... Εύλογο το ερώτημα: Γιατί εξαρχής η Μπάρμπαρα δεν σκέφτεται την παράνομη απόδραση;

Με τον εραστή της συναντιέται κρυφά, εκείνος έρχεται να την βρει, υπήρχε ειδικό νομοθετικό status στην DDR που επέτρεπε την πρόσβαση στους Δυτικοβερολινέζους. Εκείνος έρχεται με μαύρη «Mercedes Benz», που, φυσικά, θαυμάζει και ζηλεύει ο κάθε κάτοχος «Wartburg». Φέρνει για δώρα όλα τα καλά της Δύσης, από την έλλειψη των οποίων «υποφέρει» τόσο ο πληθυσμός: Δυτικό συνάλλαγμα, μια κούτα μυρωδάτα τσιγάρα «Dunhill», νάιλον γυναικείες κάλτσες...

Η προσωπικότητα της Μπάρμπαρα ωστόσο έχει καθοριστεί από το δοσμένο σύστημα κοινωνικών σχέσεων και πολιτισμού. Έχει γαλουχηθεί από τα μικράτα της με αρχές διαφορετικές απ' αυτές του καλοπροαίρετου, διαλλακτικού Δυτικογερμανού εραστή που λέει: «Θα μπορούσα να έρθω εγώ εδώ, θα ζούσαμε ευτυχισμένοι μαζί». «Θα μπορούσε κανείς να είναι ευτυχισμένος εδώ;» τον ρωτά εκείνη. Όταν όμως ο εραστής λέει αθώα: «Όταν έρθεις στην Δύση θα μπορείς να κοιμάσαι μέχρι αργά, γιατί δεν θα υπάρχει ανάγκη να δουλεύεις, εγώ βγάζω αρκετά χρήματα...», η Μπάρμπαρα μέσα της αντιδρά. Η ίδια διδάχθηκε ότι η εργασία είναι ο πρώτος όρος της ανθρώπινης ύπαρξης που δημιουργεί τον ίδιο τον άνθρωπο, κάτι που ζει και αισθάνεται καθημερινά. Έτσι όταν ρωτά τον εραστή της, που οργανώνει επιτελικά την απόδρασή της, για το πότε θα γίνει αυτή κι εκείνος της απαντά, αυτό το Σάββατο βράδυ, η Μπάρμπαρα αυτομάτως και εντελώς αυθόρμητα ξεσπά: «Μα τότε έχω υπηρεσία, πρέπει να αλλάξω τη βάρδιά μου...».

Με αισθητικό ασκητισμό και ζηλευτή αυστηρότητα αποδίδει ο Πέτσολντ την ατμόσφαιρα της εποχής σ' αυτόν τον μικρό τόπο στην DDR. Ο Πέτσολντ στην λακωνικών διαλόγων ταινία του δεν κάνει άλλο από το να δείχνει... Δεν φλυαρεί άσκοπα. Με το λόγο εκφράζει ό,τι είναι αδύνατον να δείξει με εικόνες. Οι ηθοποιοί ενώ ταυτίζονται πλήρως με τους χαρακτήρες που ερμηνεύουν - οι οποίοι αιωρούνται ανάμεσα σε δύο χώρους, στην πραγματικότητα που ζουν και σε εκείνη την φαντασιακή που οραματίζονται καθένας για τους δικούς του λόγους - την ίδια στιγμή βγαίνουν έξω από τις φιγούρες τους. Βρίσκονται σε κίνηση παρά τη θέλησή τους, ωθούμενοι από διπλή επιθυμία, αφ' ενός να βρουν την δική τους εστία και αφ' ετέρου να διατηρούν αυτονομία και ανεξαρτησία... Ίσως εκεί εδράζεται η πηγή του αισθητικού στιλ του Πέτσολντ.

Ο Κρίστιαν Πέτσολντ επιβεβαιώνει ένα σωρό πληροφορίες για τα σοσιαλιστικά κεκτημένα στην DDR. Σύμφωνα με τον κεντρικό σχεδιασμό, ο μικρός εκείνος τόπος πρέπει να έχει νοσοκομείο επανδρωμένο πλήρως, με προσωπικό ικανό να αντιμετωπίσει όλες τις ανάγκες... Ένα παλιό ευρύχωρο οίκημα, διάδρομοι πεντακάθαροι - ελεύθεροι από ράντσα - ησυχία και ηρεμία... Γιατροί χωρίς στρες που διαθέτουν χρόνο - απαραίτητη προϋπόθεση για την ασφαλή και αξιοπρεπή άσκηση του λειτουργήματος και της επιστήμης τους. Βέβαια, τα νοσοκομειακά εργαστήρια, ιδιαίτερα εκείνο που στήθηκε με πρωτοβουλία του Αντρέ, έχουν ύφος ντεμοντέ - στο πνεύμα του γενικότερου περιβάλλοντος - για τα σοφιστικέ καπιταλιστικά γούστα. Γιατί εμάς μπορεί να μας κλείνουν τα νοσοκομεία, να μην έχουμε υλικοτεχνική υποδομή, να μην έχουμε γιατρούς, φάρμακα και καθαρίστριες, αλλά τα γούστα, γούστα...

Παίρνουμε επίσης πληροφόρηση για την πρακτική της δημόσιας προληπτικής ιατρικής, άγνωστο πράγμα για μας τους περήφανους ευρωενωσιακούς!!! Ενας έφηβος ασθενής, που οι γιατροί ανακάλυψαν τελικά ότι έκανε απόπειρα αυτοκτονίας λόγω ερωτικής απογοήτευσης, μάλλον θα χρειαστεί ψυχολογική υποστήριξη... «Πρέπει να ενημερώσουμε τις αρχές για την απόπειρα αυτοκτονίας του ανήλικου». Ακριβώς! Κι όταν χρειάζεται ένας καθηγητής χειρουργός, αυτό επιτυγχάνεται με ένα απλό τηλεφώνημα χωρίς γραφειοκρατικές χρονοτριβές...

Και ο προϊστάμενος της Μπάρμπαρα, ο γιατρός Αντρέ, βρίσκεται στον τόπο αυτόν με μετάθεση δυσμενή, γιατί πριν τρία χρόνια θεωρήθηκε υπεύθυνος για λάθος που κόστισε την τύφλωση δύο νεογνών σε θερμοκοιτίδα. Το νοσοκομείο όπου εργαζόταν τότε είχε αγοράσει (με συνάλλαγμα) καινούρια μηχανήματα από τη Νέα Ζηλανδία που συνοδεύονταν από 260 σελίδες οδηγίες χρήσεις στα αγγλικά. «Τιμωρημένος» ο Αντρέ, υποχρεούται να συντάσσει και τις εκθέσεις του νοσοκομείου προς την κεντρική διοίκηση, κάνει δηλαδή και γραμματειακή δουλειά... Σαν τελευταία πληροφορία για τη λαϊκή εξουσία στην DDR είναι ότι οι μεταθέσεις - τουλάχιστον - συνοδεύονται και με δωρεάν κατοικία. «Απαίσιο το διαμέρισμα που σου διέθεσαν - αλλά υπάρχει πιάνο...», λέει ο Αντρέ στην Μπάρμπαρα. Αυτό μήπως θυμίζει τίποτα από τις πάλαι ποτέ μεταθέσεις των δικών μας γιατρών; - διότι τώρα μόνο ανεργία ή αν βρεις μόνος σου κάποιο τόπο εξορίας. Ας απαντήσουν οι γιατροί...

Στην σύνθετης και πολλαπλών επιπέδων ανάγνωσης ταινία του Πέτσολντ όλα είναι αλληλένδετα, αλληλοεξαρτώμενα και αλληλοεπηρρεαζόμενα. «Τout setient». Η προοπτική σε αυτήν την αφήγηση - όπως και σε κάθε αφήγηση - ακόμη και αν / όταν αναφέρεται στο παρελθόν, διαπερνά το παρόν και το μέλλον. Μόνο με αυτόν τον τρόπο η αφήγηση κερδίζει το ενδιαφέρον του αποδέκτη. Ο Πέτσολντ με αξιοζήλευτη διαλεκτική οπτική βάζει στην πλάστιγγα τα χειροπιαστά, ουσιαστικά για την ανθρώπινη ζωή κεκτημένα του σοσιαλισμού - καλά και κακά - και από την άλλη το ιδεολόγημα της υπεροχής της Δύσης που συντίθεται από ομιχλώδεις αφηγήσεις με επίκεντρο πάντα υλικά δέλεαρ (τότε, γιατί σήμερα τελείωσαν κι αυτά) δίπλα σε βαρύγδουπες θεωρίες περί ατομικών ελευθεριών, όπου καμία «δυτική» STASI δεν καταδιώκει τους πολίτες... ΕΚΤΟΣ βέβαια αν οι πολίτες απαιτούν δουλειά, υγεία, παιδεία ...αν αντιστέκονται δηλαδή στη βαρβαρότητα του αστικού κράτους, του συστήματος εξουσίας των μεγαλοκεφαλαιούχων και των υπαλληλικών τους κυβερνήσεων.... Σωστά;

Θα πρέπει να αναφερθούμε και στο ρόλο/χαρακτήρα της νεαρής - ανήλικης - Στέλλα που το σκάει συνεχώς από το αναμορφωτήριο, από «τα σοσιαλιστικά στρατόπεδα εργασίας» όπως λέει η Μπάρμπαρα και ονειρεύεται να φύγει απ' αυτόν τον τόπο για να βρει την ευτυχία. Άτομο ιδιαίτερο, δύσκολο, που όντως χρειάζεται βοήθεια, αλλά, αν δεν θέλει, ας πάει να την βρει μόνη της, όπου επιθυμεί...

Το κλειδί της ανάγνωσης για την καταδίωξη της Μπάρμπαρα από την STASIβρίσκεται στη σωματική έρευνα, τύπος έρευνας που πραγματοποιείται σε ύποπτους αντικατασκοπείας, μια που τέτοια δράση ξένων πρακτόρων υπήρξε έντονη στην DDR. Τόσο ανίδεοι πια δεν ήταν να ψάχνουν το μάτσο τα εκατόμαρκα και τα εισιτήρια στα απόκρυφα σημεία της γιατρού...

Το απρόσμενο(;) τέλος της ταινίας όντως είναι άξιο ιδιαίτερης μνείας κι έρχεται να επιβεβαιώσει την υπόθεση εργασίας που προαναφέραμε. Γιατί και ο έρωτας, όσο μεγάλος κι αν είναι, αιωρείται εάν δεν στηρίζεται σε κοινές αποδοχές, κοινά οράματα και όχι υλικά...

Ντυμένη με κλασική μουσική, σαν ηχητική εσάνς από έναν μεγάλο πολιτισμό, η ταινία προκαλεί τη νόηση και τις αισθήσεις με την εφευρετική της σκηνοθεσία, την καταπράσινη καλοκαιρινή φρεσκάδα της και μια εκπληκτική Νίνα Χος στον πρωταγωνιστικό ρόλο... Επιμένουμε ότι το ηθικό δίδαγμα της ταινίας - ακόμα και χωρίς τη θέληση του δημιουργού της - βρίσκεται καταγραμμένο στο σελιλόιντ και συνοψίζεται στο ποιοι τελικά χάνουν και ποιοι κερδίζουν από την ήττα της σοσιαλιστικής υπόθεσης... Νομίζουμε ότι πρέπει να την δείτε και να την συζητήσετε!

Παίζουν: Νίνα Χος, Ρόναλντ Τσέρφελντ, Ράινερ Μποκ, Κριστίνα Χέκε, Κλάουντια Γκάισλερ, Καρολίν Χάουπτ κ.ά.

Παραγωγή: Γερμανία (2012).

IMDb 

Κατεβάστε αυτό το αρχείο: Barbara 2012 DVDRip XviD 5rFF h33t

Από εδώ:

• http://www.torrentdownloads.me/torrent/1654555911/Barbara+2012+DVDRip+XviD+5rFF

ή από εδώ:

• http://yourbittorrent.com/torrent/3798965/barbara-2012-dvdrip-5rff.html

Και τους υπότιτλους από εδώ : Barbara.2012.DVDRip.XviD.5rFF

πηγη

Μποτίλια Στον Άνεμο

Προς τι η «αντιμνημονιακή» έξαρση;

Προς τι η «αντιμνημονιακή» έξαρση;

Το χορό άνοιξε η «Καθημερινή», «η τρόικα να πάει σπίτι της», έγραφε την περασμένη Κυριακή. Χτες, ήταν η σειρά των «Νέων» και μάλιστα το θέτει οργισμένα. «Θα ήταν μεγάλο λάθος να ερμηνεύσει η κυβέρνηση το συντριπτικό αίτημα σταθερότητας που προκύπτει από όλες τις δημοσκοπήσεις ως μήνυμα έγκρισης ή αποδοχής της πολιτικής της. Δεν είναι παρά μια εκδήλωση ανοχής και υπομονής. Αλλά όταν η ανοχή μιας κοινωνίας εξαντλείται, τότε το οικονομικό πρόβλημα μετατρέπεται σε πολιτικό. Δεν υπάρχει περίπτωση νέου Μνημονίου. Δεν θα διαλύσουμε τη χώρα. Επειδή μιλάμε πλέον πολιτικά, αποκλείεται οι έλληνες πολίτες να τζογάρουν τη δημοκρατία και την ομαλότητα προκειμένου να πάει το πλεόνασμα από το 1,6% στο 1,8 του ΑΕΠ ή για να διευκολυνθούν κι άλλο οι απολύσεις. Θα επιλέξουν και πάλι τη δημοκρατία και τη σταθερότητα - αλλά προφανώς με μια άλλη κυβέρνηση».

Η οξύτητα με την οποία αστικά επιτελεία βάζουν το ζήτημα «έξω η τρόικα - τέλος στα μνημόνια», όσο και αν εμφανίζεται ως αποτέλεσμα ευαισθησίας απέναντι στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, δεν έχει τέτοιο στόχο. Χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι ο λαός δε σηκώνει άλλα μέτρα, το πολύ πολύ για να υποδείξουν στην κυβέρνηση, στα αστικά κόμματα, ότι πρέπει να υπολογίζουν τις λαϊκές διαθέσεις, αλλά ως εδώ. Αυτό το τελευταίο, «να υπολογίζουν τις λαϊκές διαθέσεις», έχει σχέση με την εκτίμησή τους για λαϊκή ανοχή, υπομονή - και όχι συμφωνία - που όμως τελειώνει. Λένε ότι αφού εξαντλείται η ανοχή της κοινωνίας τότε το πρόβλημα από οικονομικό γίνεται πολιτικό.

Βεβαίως, το οικονομικό πρόβλημα είναι και πολιτικό. Οι πολιτικές που εφαρμόζουν οι αστικές κυβερνήσεις υπηρετούν την οικονομία, τα συμφέροντα του κεφαλαίου γενικά. Συμφέροντα που έχουν άμεση διασύνδεση με καπιταλιστικά κέντρα διεθνώς και συγκεκριμένα με τους συμμάχους της ελληνικής αστικής τάξης στο πλαίσιο της ΕΕ, ή και εκτός, π.χ. ΗΠΑ.

Φαίνεται ότι στο πλαίσιο της διαπάλης ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου, για την πολιτική διαχείρισης της κρίσης σε όφελός του, ενισχύονται αυτά που απαιτούν αλλαγή στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική. Απαιτούν τέλος στα μνημόνια. Η όποια επίκληση των αντοχών του λαού που τελειώνουν έχει δύο πλευρές, για τις οποίες το σύστημα ενδιαφέρεται. Η μία είναι η ολοένα εντεινόμενη διαπάλη ότι αυτή η πολιτική παρατείνει την ύφεση, άρα την ανεργία, την αδυναμία ενίσχυσης της ζήτησης αφού το συνολικό εργατικό και ευρύτερα λαϊκό εισόδημα παραμένει καθηλωμένο αλλά και η δυνατότητα εφαρμογής πολιτικής που να εκτονώνει την έντονη συσσωρευμένη δυσαρέσκεια. Προσπαθούν να πείσουν το λαό ότι με άλλη, «μη μνημονιακή πολιτική», έρχεται το τέλος των βασάνων του, ενώ στην πραγματικότητα το πρωταρχικό τους ζήτημα είναι η εξασφάλιση των άμεσων και γενικότερων συμφερόντων του κεφαλαίου.

Μοχλός των αναδιαρθρώσεων τα μνημόνια

Το ΚΚΕ από την αρχή της εφαρμογής αυτής της πολιτικής εκτίμησε και επιβεβαιώθηκε, ότι τα μνημόνια ήταν ο μοχλός για το πέρασμα του ορυμαγδού των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων, όχι μόνο λόγω βαθιάς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και της αναγκαιότητας ξεπεράσματός της σε όφελος του κεφαλαίου, αλλά γενικότερα. Αλλωστε, οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που εφαρμόστηκαν στο όνομα των μνημονίων στην Ελλάδα, αποτελούν στρατηγική της ΕΕ από τις αρχές της δεκαετίας του '90 («Λευκή Βίβλος»). Η εφαρμογή τους εντάθηκε με τη στρατηγική της Λισαβόνας το 2000 για την ανταγωνιστικότητα, η οποία εφαρμόστηκε γοργά σε πολλά άλλα κράτη της ΕΕ (χαρακτηριστικό παράδειγμα η Γερμανία με την «Ατζέντα 2010» που αποφάσισε η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Σρέντερ το 2004). Στην Ελλάδα καθυστέρησαν πολύ για μια σειρά λόγους που δεν είναι άσχετοι και με τη δράση του ταξικού εργατικού κινήματος.

Η καπιταλιστική οικονομική κρίση επιτάχυνε (ήταν ανάγκη του κεφαλαίου) την εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων. Οι αναδιαρθρώσεις δημιουργούν συνθήκες γοργής αναπαραγωγής της κερδοφορίας σε συνθήκες ανάκαμψης. Δεν ήταν επομένως η αντιμετώπιση του χρέους και των ελλειμμάτων που επέβαλε την πολιτική των μνημονίων. Βεβαίως, το μεγάλο κρατικό χρέος και τα ελλείμματα δυσκόλευαν περισσότερο τη διαχείριση της κρίσης. Για παράδειγμα, δεν επέτρεπαν δημόσιες επενδύσεις. Ομως, στις ΗΠΑ, που έχουν το μεγαλύτερο κρατικό χρέος στον κόσμο και δεν εφάρμοσαν πολιτική «μνημονιακή», εφάρμοσαν αντεργατικές αναδιαρθρώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ΗΠΑ στη διαπάλη τους με τη Γερμανία για αλλαγή μείγματος δημοσιονομικής πολιτικής στην Ευρωζώνη, ενίοτε και με επίκεντρο την καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας, επέμεναν στην εφαρμογή του προγράμματος των αναδιαρθρώσεων.

Να θυμίσουμε επίσης ότι από την έναρξη εκδήλωσης της κρίσης, διεθνώς και στο εσωτερικό καπιταλιστικών κρατών, εμφανίστηκαν και μάλιστα βρίσκονται σε έντονη διαρκή διαπάλη απόψεις που προβάλλουν δύο διαφορετικά μείγματα διαχείρισης της κρίσης, που στην Ελλάδα εμφανίστηκαν με το δίπολο «μνημονιακό - αντιμνημονιακό». Διαπάλη που εκφράζει βεβαίως τα συμφέροντα διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου, στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν με την κρίση, με δεδομένο ότι η κρίση αλλά και η πολιτική διαχείρισής της στην Ευρωζώνη βάθυνε την ανισομετρία. Ετσι δημιούργησε συνθήκες όξυνσης των ενδοαστικών αντιθέσεων. Ο ΣΕΒ, για παράδειγμα, εμφανίζεται «αντιμνημονιακός», ενώ εντείνεται και η συζήτηση για την καπιταλιστική ανάπτυξη που εστιάζει στην παραγωγή (μιλούν για τη λεγόμενη πραγματική οικονομία) και ιδιαίτερα στη βιομηχανία.

Βεβαίως, η έναρξη εφαρμογής της πολιτικής του μνημονίου βρήκε ομόφωνα τα αστικά επιτελεία, που τώρα έγιναν σφόδρα «αντιμνημονιακά». Βρήκε επίσης ομόθυμα όλα τα τμήματα του κεφαλαίου ακριβώς γιατί προσδοκούσαν την εφαρμογή των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων για να μειωθεί η τιμή της εργατικής δύναμης. Στόχος που τώρα έχει επιτευχθεί.

Η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να «τσιμπήσουν» σ' αυτή τη «στροφή» των αστικών επιτελείων. Είναι παγίδα. Να συνειδητοποιήσουν ότι φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση δεν μπορεί να υπάρξει στα πλαίσια του καπιταλισμού. Οτι η καπιταλιστική ανάπτυξη μπορεί να γίνει, αλλά θα συνεχίζουν να ζουν και να δουλεύουν με τους όρους που διαμόρφωσαν τα «μνημόνια» αφού οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις ακριβώς γι' αυτό επιβλήθηκαν. Η έξοδος από την κρίση σε όφελός τους σημαίνει πάλη για κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, δηλαδή κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους, που απαιτεί να πάρουν την εξουσία, για να γίνει δική τους ιδιοκτησία ο πλούτος που παράγουν.

Παραμύθια...

Παραμύθια...

«...αύξηση εσόδων από την άμεση φορολογία κατά 2,1 δισ. ευρώ, η οποία για μια ακόμα φορά θα αφήσει στο απυρόβλητο τους έχοντες και κατέχοντες και θα επιβαρύνει και πάλι τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους ελεύθερους επαγγελματίες (...) Μείωση μισθών και συντάξεων, μείωση των δαπανών για Κοινωνική Ασφάλιση και Περίθαλψη (...) μείωση Λειτουργικών και Αλλων Δαπανών (...) Μέτρα που σημαίνουν υποβάθμιση του ελληνικού κοινωνικού κράτους σε τριτοκοσμικά επίπεδα. Τα μέτρα αυτά θα βυθίσουν το 2014 την ελληνική οικονομία για έβδομη συνεχή χρονιά στην ύφεση (...) Ο κ. Στουρνάρας και η κυβέρνησή του επιδιώκουν πολύ απλά τη μονιμοποίηση των μνημονίων και η διατήρηση ενός μη βιώσιμου δημόσιου χρέους είναι όρος γι' αυτό (...) Μόνη λύση για τον ελληνικό λαό είναι η ανατροπή της κυβέρνησης και η συγκρότηση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς». Κάπως έτσι σχολίασε ο Γ. Μηλιός, βουλευτής και αρμόδιος για τη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, το προσχέδιο του προϋπολογισμού και συνέντευξη του Γ. Στουρνάρα.

Δηλαδή, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ: Θα τελειώσουν τα μνημόνια, άρα θα διαγραφούν μονοκονδυλιά τα μέτρα που έχουν παρθεί ως σήμερα, θα μικρύνει το χρέος, θα μειωθεί η άμεση φορολογία για το λαό και θα αυξηθεί για τους έχοντες, θα αυξηθούν μισθοί και συντάξεις, θα αυξηθούν δαπάνες για την Κοινωνική Ασφάλιση και περίθαλψη, θα αυξηθούν λειτουργικές και άλλες δαπάνες, θα αναβαθμιστεί το κοινωνικό κράτος και συνεπώς η ελληνική οικονομία θα βγει απ' την ύφεση και τότε θα ζήσουν οι καπιταλιστές καλά κι ο λαός καλύτερα. Μόνο που δεν τα λένε έτσι όταν πάνε στα συγκεκριμένα. Οχι για τους καπιταλιστές. Σ' αυτούς δίνουν τις καλύτερες υποσχέσεις. Και πασχίζουν. Για το λαό χτυπούν καμπάνες που του λένε πως έχει να λαβαίνει, αλλά όταν μπορέσουν τ' αφεντικά. Οταν το επιτρέψει η ανάπτυξη. Παραμύθια δίχως δράκο αφηγείται στο λαό ο ΣΥΡΙΖΑ.