Μια αισιόδοξη "τραγωδία"

 Μια αισιόδοξη "τραγωδία"

Οι προεκτάσεις για τον εμφύλιο και το συνέδριο της Παντείου ξεκινάνε από τον τίτλο ενός έργου που ανέβηκε στις αρχές του εικοστού αιώνα και το ανέφερε μια σφισσα στην αρχή της ανακοίνωσής της για τη συμμετοχή των γυναικών του ΔΣΕ. Αισιόδοξη τραγωδία, αν το συγκράτησα καλά. Ένας τίτλος που θα μπορούσε παρεκβατικά να μπει και στην τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ. Γιατί όμως;

Καμία σχέση προφανώς με την "τραγωδία" για την οποία κάνουν λόγο αστοί κι οπορτουνιστές ιστορικοί, εννοώντας πχ τα θύματα του πολέμου ή τη "χαμένη" ευκαιρία και τις μεταπελευθερωτικές δυνατότητες ειρηνικής ανάπτυξης του αριστερού κινήματος, όπως στην Ιταλία και τη Γαλλία. Κι ας είναι καθαρό -βλέπε και την ανακοίνωση του Μαργαρίτη στο ίδιο τραπέζι- πως η Ελλάδα δεν ήταν η εξαίρεση στον κανόνα ενός ειρηνικού αρχιπελάγους, αλλά μία από τις πολλές περιπτώσεις κι εστίες ενός πολέμου μετά τον πόλεμο, με παγκόσμιες διαστάσεις, σε διάφορες γωνιές του πλανήτη. Και ας είναι επίσης καθαρό πως "άλλος δρόμος δεν υπήρχε*" για τον εαμικό κόσμο, όπως/γιατί δεν υπήρχε και για τον ταξικό αντίπαλο, που έβλεπε ως μονόδρομο την ένοπλη συντριβή του λαϊκού κινήματος, για να μπορέσει να επιβάλει την κυριαρχία του.

Τραγωδία λοιπόν είναι αυτή η κυριαρχία κι οι συνέπειες της ήττας -που τουλάχιστον δεν επήλθε αμαχητί. Τραγωδία πχ ήταν ο ξεριζωμός χιλιάδων ορεσίβιων κατοίκων της ελληνικής επαρχίας (για να απομονωθούν οι αντάρτες από τροφοδοσία, εφεδρείες, κλπ), και οι απαρχές μια αναγκαστικής αστυφιλίας, που οδήγησαν σε βάθος χρόνου στο έκτρωμα της αντιπαροχής -για να πιάσουμε μόνο μία ειδική πτυχή.

Σε κάθε περίπτωση, είναι τραγικό να διαβάζεις πχ για την πολιορκία της Φλώρινας από το ΔΣΕ -προκειμένου ν' απελευθερωθεί και να γίνει πρωτεύουσα του ελεύθερου λαϊκοδημοκρατικού κράτους- και τους εκατοντάδες συντρόφους που έπεσαν νεκροί σε αυτή τη μάχη. Είναι τραγικό να σκέφτεσαι πόσα θα μπορούσαν να προσφέρουν όλοι αυτοί, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας, οι αφοσιωμένοι, ηρωικοί μαχητές του ΔΣΕ σε μια λεύτερη, σοσιαλιστική Ελλάδα. Η και στον ίδιο τον εμφύλιο, εάν είχαμε καλύτερο σχέδιο, αν είχε δοθεί έγκαιρα κι αποφασιστικά περισσότερο βάρος στον ένοπλο αγώνα, αν είχαμε εφεδρείες και μπορούσαμε να συγκροτήσουμε τακτικό στρατό (που ετυμολογικά, μιλώντας, συνδυάζει αρμονικά τακτική και στρατηγική).

Η "τραγωδία", ως προς τον αγώνα του ΔΣΕ, δεν έχει να κάνει με τον... "τυχοδιωκτισμό της ηγεσίας" ή του Ζαχαριάδη, που είχε μείνει μακριά από την Εαμική Αντίσταση κι έψαχνε να την ισοφαρίσει με κάποιο αντίστοιχο επίτευγμα -αυτό ειδικά είναι φαιδρή, ψυχολογίστικη προσέγγιση. Αφορά κυρίως τις αντιφάσεις, την (εν μέρει δικαιολογημένη ή μάλλον ερμηνεύσιμη) αμφιταλάντευση ανάμεσα στη νόμιμη και την ένοπλη πάλη, το δισταγμό και την καθυστερημένη απόφαση να δοθεί αποφασιστικό βάρος στη δεύτερη -που ήρθε μόλις στα τέλη του 47', με την 3η Ολομέλεια.

Εδώ κολλάει κι η τρίτη ανακοίνωση του συγκεκριμένου τραπεζιού, με το Λυμπεράτο να αναλύει τη διαλλακτική στάση της δικής μας πλευράς, τις συνεχείς προτάσεις ανακωχής κι ειρήνευσης με βάση συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις και το ρόλο του ΔΣΕ ως μοχλού πίεσης για επιστροφή στην ομαλότητα: αρχικά στην προβαρκιζιανή ισορροπία και σταδιακά ούτε καν σε αυτό (τη συμμετοχή δηλ του ΕΑΜ σε ένα κυβερνητικό σχήμα, ως μίνιμουμ όρο που να διασφαλίζει την ειρήνευση), επιδιώκοντας μια "αδύνατη ταξική ανακωχή*".

Ο Λυμπεράτος παρουσίασε ένα ΔΣΕ στα μέτρα του, με επιλεκτική, στοχευμένη χρήση πτυχών της δράσης του. Προφανώς ο ΔΣΕ ήταν πολύ περισσότερα από ένα διαπραγματευτικό χαρτί (όπως στο δημοψήφισμα πχ) και μοχλός πίεσης για την ειρήνευση, μια μορφή... "διαρκούς διαπραγμάτευσης", που στα μάτια ενός Συριζαίου μπορεί να είναι κάτι σαν (τη διαρκή) επανάσταση (του Τρότσκι). Η ανακοίνωση όμως αναδείκνυε γλαφυρά τις αντιφατικές στρατηγικές επιδιώξεις της πρωτοπορίας, που με τους δισταγμούς της απέτυχε να αξιοποιήσει το κρίσιμο διάστημα και το "κενό" ανάμεσα στην αποχώρηση των Βρετανών και την εκτεταμένη ανάμειξη των Αμερικάνων στον πόλεμο.

Η ήττα δεν μπορεί ποτέ να είναι χαρούμενη -κι αυτό το εισπράττουν κι όσοι βλέπουν το ντοκιμαντέρ της κετουκε για το ΔΣΕ και τον αγώνα του. Μπορεί όμως να αφήσει παρακαταθήκη, να αναδείξει τη συνέχεια και την προοπτική. Και αυτό είναι που μισούν (και τρέμουν ταυτόχρονα), περισσότερο από οτιδήποτε, όλες οι δυνάμεις του αστικού φάσματος, σε σχέση με το ΔΣΕ και την υπεράσπισή του απ' τους κομμουνιστές. Η στάση απέναντι στον "εμφύλιο" και το ΔΣΕ είναι αδιάψευστο κριτήριο για το πολιτικό στίγμα και την πραγματική ένταξη κάθε δύναμης -πέρα από το δικό της αυτοπροσδιορισμό και το φραστικό επίπεδο. Όσοι βλέπουν τον αγώνα του ΔΣΕ ως τραγωδία, θέλουν πρώτα και κύρια να ξορκίσουν το ενδεχόμενο μιας επανάληψής του -που θα έχει διδαχτεί από το παρελθόν και δε θα έρθει ως φάρσα ή τραγωδία. Είναι μίσος ταξικό (που λέει κι ένα αναρχικό σύνθημα), αλάνθαστο ως προς τα στρατηγικά του συμφέροντα, κι όχι τυφλό πάθος που τροφοδοτείται από σκληρά βιώματα...

Το ντοκιμαντέρ για το ΔΣΕ λοιπόν μπορεί να συγκινήσει το θεατή, να φορτώσει με δάκρυα τα μάτια του και το μυαλό του, αλλά δεν παραπέμπει σε... τραγωδία, ούτε στερείται αισιοδοξίας. Και δεν είναι μόνο οι βετεράνοι μαχητές του, που δηλώνουν αμετανόητοι, ή η φοβερή Πόντια σφισσα που έχασε όλους τους στενούς της συγγενείς στο αντάρτικο, κι αφού τα διηγείται, απαντά: τώρα στα γεράματα να αλλάξω κόμμα...; (ρητορικό το ερώτημα).

Το πιο συγκλονιστικό κι αισιόδοξο στοιχείο που περνάει, κατά τη γνώμη μου, το ντοκιμαντέρ είναι η ατσάλινη πίστη αυτών των μαχητών, που αναλάμβαναν κάθε μέρα αποστολές αυτοκτονίας, για να τις εκτελέσουν με ζήλο, θέρμη, τραγούδι, και να ετοιμαστούν -όσοι επιζούσαν για την επόμενη. Πίστη ακλόνητη στη νίκη, στο δίκιο του αγώνα τους (όχι σε κάποια ηγεσία, επίγειο θεό, κτλ). Εδραιωμένη πεποίθηση πως η θυσία τους δεν πρόκειται να πάει χαμένη, πως δίνουν τη ζωή τους στον αγώνα για να θριαμβεύσει η ζωή.

Η μόνη μελαγχολία που "δικαιολογείται" προκύπτει από τη σύγκριση με το σήμερα, που μας έχει πάρει από κάτω και δεν έχουμε ούτε ένα κλάσμα αυτής της αισιόδοξης, αγωνιστικής πίστης. Όλα τα άλλα μόνο ρίγη συγκίνησης κι αισιοδοξίας χαρίζουν στο θεατή. Κι ας ξεχειλίζει καμιά φορά (αυτή η αισιοδοξία) με δάκρυα απ' τα μάτια...

*τα σημεία με τους αστερίσκους αντιστοιχούν στους τίτλους των ανακοινώσεων (της προπέρσινης και της φετινής) του Μαριόλη, που έχουν κι αυτές με τη σειρά τους ενδιαφέρουσες προεκτάσεις αλλά θα τις δούμε σε κάποια άλλη ανάρτηση).

Ο προπαγανδιστικός «τσελεμεντές» της κυβέρνησης

Ο προπαγανδιστικός «τσελεμεντές» της κυβέρνησης

Κατά τη διήμερη επίσκεψή του στην Κρήτη, ο πρωθυπουργός μοίρασε αφειδώς δεσμεύσεις και υποσχέσεις στο κεφάλαιο για στήριξη με συγκεκριμένα μέτρα και με «ζεστό» χρήμα των επενδύσεων στους τομείς που ιεραρχεί ψηλά για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του. Ταυτόχρονα, θέλοντας να υπερασπίσει την αντιλαϊκή πολιτική που περιβάλλει την προσπάθεια αυτή, ανέσυρε κάθε διαθέσιμη βοήθεια απ' τον προπαγανδιστικό «τσελεμεντέ» του Μαξίμου: Εκβιασμοί, ψέματα, κάλπικες προσδοκίες, εθνική ομοψυχία...

Πρώτα ανέσυρε τον εκβιασμό κι αφού αναφέρθηκε στα γεγονότα σε Αγκυρα και Βερολίνο, πρόσθεσε: «Μπορεί να μην το υπολογίζουμε καμιά φορά, αλλά είναι ανεκτίμητο το αγαθό της ασφάλειας και της σταθερότητας που απολαμβάνουμε εδώ στην Ελλάδα»! Ο εκβιασμός βεβαίως θα ήταν μισός, αν δεν συνοδευόταν από αξίωση για ...λύτρα, με τον Αλ. Τσίπρα να ζητά απ' το λαό να πιστώσει την ...ασφάλεια που απολαμβάνει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που ανέδειξε, όπως ισχυρίστηκε, την Ελλάδα σε «πρωτοπόρο δύναμη μέσα από αυτή την ενεργητική και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική για την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή μας»!
Μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από εκεί που αγόρευε, βρίσκεται η βάση της Σούδας, για τη χρησιμότητα της οποίας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς η κυβέρνηση έχει πάρει πολλές φορές τα εύσημα από τους συμμάχους της, που πρωτοστατούν στα πολεμικά μέτωπα.

Στη συνέχεια, επιχείρησε να εξωραΐσει το αντιλαϊκό περιεχόμενο της κυβερνητικής πολιτικής, λέγοντας ότι η κυβέρνηση έδωσε μάχη «με νύχια και με δόντια το α΄ εξάμηνο, αψηφώντας κινδύνους, ασύμμετρες απειλές, εκβιασμούς...». Ολα αυτά, για να εφαρμόσει τελικά με συνέπεια το «γράμμα και το πνεύμα» του 3ου μνημονίου, που υπέγραψε με τους εταίρους και δανειστές.

Μετά πέρασε στον εφησυχασμό και τις κάλπικες προσδοκίες, υποστηρίζοντας αφενός το μύθο της Ευρωπαϊκής Ενωσης που αλλάζει, αφετέρου το ψέμα ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα και ότι η ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης» είναι η τελευταία πράξη του δράματος. Οπως είπε, «ανοίξαμε ρωγμές, ανοίξαμε δρόμους, τους βλέπουμε παντού αυτούς στην Ευρώπη (...) Οι φωνές για αλλαγή δυναμώνουν. Και δυναμώνουν και χάρη στη δική μας στάση και τις δικές μας πρωτοβουλίες. Και έτσι νομίζω ότι δυναμώνει και η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας (...) Θέλω σε κάθε περίπτωση να είμαι απόλυτα ξεκάθαρος, δεν υπάρχουν άλλες δεσμεύσεις και άλλα μέτρα (...) Η κυριαρχία της χώρας μας θα αποκατασταθεί, ακολουθώντας αυτό τον δύσκολο "οδικό χάρτη" που έχουμε προσυμφωνήσει, την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης»!
Την ίδια ακριβώς ώρα, «έφευγε» από το υπουργείο Οικονομικών η επιστολή Τσακαλώτου προς την πλευρά της Ευρωζώνης, με την οποία η κυβέρνηση αναλάμβανε δεσμεύσεις να ενεργοποιήσει τον «κόφτη» σε περίπτωση απόκλισης από τους συμφωνημένους δημοσιονομικούς στόχους, στους ίδιους που μοίρασε τις ψευτοπαροχές, δηλαδή στους συνταξιούχους. Που σημαίνει ότι η λεγόμενη «προσωπική διαφορά» στις συντάξεις τίθεται ψηλά στη λίστα των επόμενων περικοπών...

Φυσικά, απ' την όλη προσπάθεια δεν θα μπορούσε να λείπει το ....all time classic επιχείρημα της «καμένης γης». Είπε ο Αλ. Τσίπρας: «Η κατάσταση που παραλάβαμε δεν ήταν προβληματική μόνο λόγω των καταστροφικών συνεπειών της λιτότητας. Θα μου επιτρέψετε να το πω ωμά: Ηταν και πλήρως διαβρωμένη από αυτό που για χρόνια ονομάζαμε διαπλοκή και διαφθορά και που πλέον σήμερα έχουμε μια πλήρη εικόνα για το τι ακριβώς είναι. Σε όλα τα επίπεδα...».

Η προσπάθεια του πρωθυπουργού ολοκληρώθηκε με ένα «πασπάλισμα» εθνικής ομοψυχίας. Στην πραγματικότητα, ένα κάλεσμα στοίχισης του λαού στα αντιλαϊκά προτάγματα του κεφαλαίου, με την προτροπή: «Αυτοί είναι οι σχεδιασμοί, αυτό είναι το σχέδιο, αυτό είναι το πλάνο (...) Χρειαζόμαστε, όμως, ταυτόχρονα τη συνέργεια και τη συμβολή όλων, ανεξαρτήτως ιδεολογικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Βρισκόμαστε όλοι από την ίδια πλευρά, είμαστε στην ίδια βάρκα, αντιμετωπίζουμε την τρικυμία που πρέπει να καταλαγιάσει, πρέπει να δώσουμε τις δυνάμεις μας για να ξεφύγουμε, να μπούμε σε πιο ήρεμα νερά».
Μόνο που σ' αυτήν τη βάρκα, άλλοι τραβάνε κουπί κι άλλοι απολαμβάνουν το ταξίδι αραχτοί στην πρώτη θέση. Σ' αυτούς τους τελευταίους κατέθεσε τα διαπιστευτήριά του και από την Κρήτη ο πρωθυπουργός, κερδίζοντας δίκαια το χειροκρότημά τους.

Το «ξέπλυμα» των φασιστοειδών συνεχίζεται...

Το «ξέπλυμα» των φασιστοειδών συνεχίζεται...

Η συνολική προσπάθεια εξωραϊσμού των ναζιστών δολοφόνων της Χρυσής Αυγής συνεχίζεται. Ετσι, μετά το Καστελόριζο και τις δηλώσεις Παρασκευόπουλου, ήρθε χτες το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης - που το ψήφισαν παρεΐτσα ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, Ποτάμι - και αποφάσισε ομόφωνα ότι «κατά περίπτωση θα πρέπει να κρίνουν, η ΕΡΤ, αλλά και οι ιδιωτικοί σταθμοί - εάν βρεθούν σε όμοια θέση - εάν θα προβάλουν ή όχι τις εκδηλώσεις της Χρυσής Αυγής».

Αυτή η απόφαση πάρθηκε με αφορμή σχετικό ερώτημα της ΕΡΤ στο Συμβούλιο. Ειδικότερα, το ΕΣΡ λέει στην απαντητική του επιστολή ότι «απόκειται στην έμφρονα κρίση καθενός εκ των αρμοδίων για την εφαρμογή των νόμων οργάνων να εκτιμήσουν αν κάποια συγκεκριμένη συμπεριφορά σε συγκεκριμένη περίπτωση εμπίπτει ή όχι στις ανωτέρω ή σε άλλες ποινικές διατάξεις και να πράξει αναλόγως». Μάλιστα, το Συμβούλιο πάει ακόμα παραπέρα και διαπιστώνει ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα, η ΕΡΤ έχει υποχρέωση να τηρεί έναντι των κοινοβουλευτικών κομμάτων την αρχή της αναλογικής ισότητας κατά την παρουσίαση ειδήσεων σχετικών με την πολιτική τους δραστηριότητα.

Καλό είναι, λοιπόν, να γνωρίζουν όλοι αυτοί ότι η πολιτική καταδίκη της Χρυσής Αυγής δεν έχει καμία σχέση με το αποτέλεσμα της δίκης των φασιστών δολοφόνων. Και σε αυτό φαίνεται πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και οι θεσμοί της παίζουν βρώμικα παιχνιδάκια στις πλάτες του λαού, για τις δικές τους σκοπιμότητες.

ΥΓ: Επειδή πολλά πολιτικά επιχειρήματα ακούγονται και στις εκπομπές της ΕΡΤ περί του ότι «πρέπει να τελειώσει η δίκη και να δούμε τι θα κάνουμε», ότι «είναι κοινοβουλευτικό κόμμα και πρέπει να εκπροσωπείται με βάση το Σύνταγμα», θυμίζουμε στους κυβερνώντες που έφτιαξαν και ψήφισαν τον ιδρυτικό νόμο της ΕΡΤ, ότι στις πρώτες παραγράφους του αναφέρει πως η ΕΡΤ δεν μπορεί να προβάλλει θέσεις που προβάλλουν το ρατσισμό και την ξενοφοβία... Οχι ότι αυτό είναι το κύριο. Απλά είναι ένα ακόμα στοιχείο που αποκαλύπτει το μέγεθος του «ξεπλύματος» της Χρυσής Αυγής που έχουν δρομολογήσει.

Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη

Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη

Η αποστολή έγγραφης διαβεβαίωσης της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προς την πλευρά της Ευρωζώνης, σχετικά με τον έκτακτο και μη επαναλαμβανόμενο χαρακτήρα του λεγόμενου «κοινωνικού μερίσματος», αποτελεί το τελευταίο επεισόδιο της διαπραγμάτευσης που συντελείται «εντός των τειχών» και σε όφελος των τμημάτων του εγχώριου κεφαλαίου. Μάλιστα, οι σχετικές διαβεβαιώσεις δόθηκαν προφορικά από τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών, Γ. Χουλιαράκη, στο πλαίσιο της τηλεδιάσκεψης της Ομάδας Εργασίας του Γιούρογκρουπ, ενώ προς άρση της όποιας «παρεξήγησης» αναμένεται και η επίσημη έγγραφη αναφορά - διαβεβαίωση από τον υπουργό Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτο.
Σε αυτό το φόντο, η υπόθεση διαχείρισης - ρύθμισης του ελληνικού κρατικού χρέους αποδείχνεται ένα ακόμη αποφασιστικό εργαλείο κλιμάκωσης της αντιλαϊκής πολιτικής. Μάλιστα, η επαναφορά των πρόσφατων «βραχυπρόθεσμων διευκολύνσεων», όπως αυτές «κλείδωσαν» (;) σε επίπεδο Γιούρογκρουπ, έχει ως πρώτο όρο την παροχή των πρόσθετων διαβεβαιώσεων της συγκυβέρνησης, έτσι ώστε να επανεκκινήσει ο κύκλος των παζαριών γύρω από τον σκληρό πυρήνα των αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνονται στη δεύτερη «αξιολόγηση». Σε κάθε περίπτωση, η υπόθεση διαχείρισης του κρατικού χρέους, ακόμη και κάτω από τη σημερινή «βραχυπρόθεσμη» μορφή της, θα συνοδεύεται από διαδοχικά αντιλαϊκά μέτρα και με ειδικές ρήτρες που έχουν ως στόχο την απαρέγκλιτη εφαρμογή της συμφωνημένης πολιτικής.
Την ίδια ώρα, οι όποιες έκτακτες - εφάπαξ παροχές, που αφορούν στη διαχείριση των ακραίων φαινομένων φτώχειας, αποτελούν το συμπλήρωμα των μόνιμων, «επαναλαμβανόμενης απόδοσης», αντιλαϊκών μέτρων, τα οποία, στο πλαίσιο της τρέχουσας «αξιολόγησης», συμπληρώνονται και αναβαθμίζονται μέσω νέων παρεμβάσεων, ενώ βέβαια επεκτείνονται σε χρονικό ορίζοντα πέρα από το χρονοδιάγραμμα του σημερινού μνημονίου.
«Ενα το κρατούμενο» είναι η αναβάθμιση του «δημοσιονομικού κόφτη» και μάλιστα με απόλυτα στοχευμένες παρεμβάσεις, σε πηγές, όπου εντοπίζονται αποκλίσεις από τους στόχους των κρατικών προϋπολογισμών. Για το 2017, ως αντιστάθμισμα της «εφάπαξ» παροχής σε κατηγορίες συνταξιούχων, έρχεται η ενεργοποίηση του «κόφτη», με προτεραιότητα την περαιτέρω καρατόμηση των συντάξεων, προκειμένου το αντιλαϊκό πρόγραμμα να διατηρηθεί «εντός τροχιάς». Αλλωστε, βασικό θέμα στον κύκλο διαπραγματεύσεων κυβέρνησης - κουαρτέτου θα είναι ο μόνιμος, νέου τύπου «κόφτης», τον οποίο προτάσσει η συγκυβέρνηση ως αντιλαϊκό «ατού» για τη διασφάλιση της «αξιοπιστίας του προγράμματος» που ισοδυναμεί με μνημόνιο διαρκείας. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα προβλέπονται μόνο οριζόντιες περικοπές, αλλά προκαθορισμένα μέτρα και στόχοι που θα ενεργοποιούνται σε περίπτωση απόκλισης από τους στόχους, όπως περικοπές συντάξεων, μειώσεις μισθών και απολύσεις στο Δημόσιο, κατάργηση φοροελαφρύνσεων και αυξήσεις φόρων σε βάρος βέβαια των λαϊκών νοικοκυριών.
Ταυτόχρονα, το «επεισόδιο» με τις εφάπαξ παροχές - ψίχουλα έφερε στην επιφάνεια το χαρακτήρα των «πρωτογενών πλεονασμάτων» και μάλιστα με επίκεντρο τη διαχείριση των υπερβάσεων σε σχέση με τους αντιλαϊκούς στόχους, ζητήματα τα οποία η κυβέρνηση επιχειρεί να εμφανίσει ως προϋπόθεση για τις όποιες μελλοντικές και εφάπαξ «κοινωνικές παροχές». Η έκθεση των ευρωπαϊκών «θεσμών» που συζητήθηκε στη συνεδρίαση της Ομάδας Εργασίας του Γιούρογκρουπ, σχετικά με τις εφάπαξ παροχές αναφέρεται σε «κίνδυνο» να δημιουργηθούν «προσδοκίες και για άλλες παροχές στο μέλλον», αλλά και «αίσθηση» πως «μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει μπορεί να αντισταθμιστούν».
Την ίδια ώρα, ο λαός θα συνεχίσει να ματώνει για τα πρωτογενή πλεονάσματα, πληρώνοντας ταυτόχρονα και το κρατικό χρέος που δημιούργησαν το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του.