20 Ιουν 2013

Για όλα φταίνε τα μνημόνια (;)

Για όλα φταίνε τα μνημόνια (;) 
 Κάποιοι δημοκράτες αριστεροί δηλώνουν πως αγωνίζονται για την απαγκίστρωση της χώρας από τα μνημόνια. Κάποιοι άλλοι, όχι αριστεροί αλλά οπωσδήποτε δημοκράτες (και, μάλιστα, νέοι) δηλώνουν πως τα δίνουν όλα προκειμένου να βγάλουν την χώρα από την ύφεση, ώστε να μπορέσουν κατόπιν να ελαφρύνουν τον λαό από τις επιπτώσεις των μνημονίων. Κάποιοι τρίτοι, οι οποίοι προσδοκούν να αναλάβουν το χαλιφάτο οσονούπω, κατηγορούν τους προηγούμενους ως εθνικά ανεπαρκείς και επινίνδυνους επειδή δεν αναδιαπραγματεύονται τους όρους των μνημονίων. Και κάποιοι άλλοι, από τα σκουπίδια τής Ιστορίας όπου βρίσκονται, εξαπολύουν εθνικιστικές κορώνες και απαιτούν να μη πληρώσει ο λαός το απεχθές χρέος (χωρίς, βεβαίως, να λένε τι συνιστά μη απεχθές χρέος).

 Ανεξάρτητα, λοιπόν, από την πολιτική σκοπιά που βλέπουν τα πράγματα, όλοι αυτοί συμφωνούν λίγο-πολύ πως για τα βάσανα που βιώνουμε φταίνε τα μνημόνια. Και όμως, απ' ό,τι δείχνουν οι διεθνείς εξελίξεις, κάτι άλλο φταίει κι όχι τα μνημόνια:

"Το πρόγραμμά του για την κατάργηση 217 πλεοναζόντων δημόσιων οργανισμών δημοσιοποίησε σήμερα ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι. Η πρόταση αυτή έγινε υπό την πίεση της Τρόικα που πιέζει για επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων που αποβλέπουν στη μείωση του δημόσιου ελλείμματος. Ο Ραχόι ανακοίνωσε πως το κεντρικό κράτος θα κλείσει τους περισσότερους από τους 4.800 χωριστούς τραπεζικούς λογαριασμούς του, ενώ σε επίπεδο κυβέρνησης θα ενοποιήσει τη σύναψη συμβολαίων για παροχή ηλεκτροδότησης, υπηρεσιών καθαριότητας και τηλεφωνίας, ενώ θα κλείσει τις αλληλοεπικαλυπτόμενες ρυθμιστικές αρχές ενέργειας και ανταγωνισμού. Επίσης το σχέδιό του προτείνει την υπαγωγή του ελέγχου του εξωτερικού εμπορίου σε μία ενιαία αρχή, καθιστώντας επίσης δύσκολη τη σύσταση νέων δημοσίων οργανισμών. «Λιγότερα χαρτιά, λιγότερη γραφειοκρατία», διεμήνυσε ο Ραχόι ανακοινώνοντας το πρόγραμμα των 217 προτάσεών του." (Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων)

 Με απλά λόγια, προσεχώς βγαίνουν στον δρόμο οι εργαζόμενοι σε 217 "πλεονάζοντες" δημόσιους οργανισμούς στην Ισπανία. Κάτι σαν αυτό που έγινε στην ΕΡΤ, δηλαδή. Μόνο που η Ισπανία δεν έχει μνημόνια. 

"Προειδοποιητική επιστολή έστειλαν οι δήμαρχοι έξι μεγάλων δήμων της Αγγλίας προς την κυβέρνηση για την επικείμενη κατάρρευση των κοινωνικών και άλλων υπηρεσιών με τις νέες περικοπές που εξαγγέλθηκαν για την Αυτοδιοίκηση. Οι Δήμαρχοι των δήμων Λίβερπουλ, Μπέρμιγχαμ, Νότιγχαμ, Λίντς, Νιούκαστλ και Σέφιλντ με μια επιστολή τους προς τον Γεν. Γραμματέα Τοπικής Αυτοδιοίκησης κ. Ερικ Πίκλς ζητάνε άμεση συνάντηση με τους αρμόδιους υπουργούς καθώς όπως υποστηρίζουν υπηρεσίες ζωτικής σημασίας κινδυνεύουν να καταργηθούν. Μια εβδομάδα νωρίτερα ο κ. Πίκλς είχε ανακοινώσει ότι τα δημοτικά συμβούλια στους νέους τους προϋπολογισμούς θα πρέπει να υπολογίζουν σε μια περικοπή των εξόδων τους της τάξεως του 2-8% για την τρέχον διάστημα 2013- 2014, ενώ για το διάστημα από 2010 μέχρι 2015 θα πρέπει να υπολογίζουν στο 33%. Οι δήμαρχοι στην επιστολή τους επισημαίνουν ότι οι περικοπές της κυβέρνησης έχουν οδηγήσει σε «μια επικείμενη οικονομική κρίση στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας», και οι μη θεσμοθετημένες υπηρεσίες όπως ο πολιτισμός, διατρέχουν κίνδυνο εξαφάνισης, λόγω των νομικών ευθυνών που υπάρχουν για τη χρηματοδότηση, της εκπαίδευσης και των κοινωνικών υπηρεσιών."

 Δεν θα υποτιμήσω την νοημοσύνη τού αναγνώστη εξηγώντας τι σημαίνουν τα παραπάνω. Απλώς θα σημειώσω ότι η Αγγλία όχι μόνο δεν έχει μνημόνιο αλλά βρίσκεται και εκτός ευρωζώνης.

"Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προετοιμάζει νέα περικοπή δαπανών ύψους πέντε με έξι δισεκ. ευρώ προκειμένου να μηδενισθεί το ομοσπονδιακό έλλειμμα το 2014, επισημαίνει δημοσίευμα της εφημερίδας Ράινισε Ποστ, που επικαλείται πηγές του ίδιου υπουργείου. Στέλεχος του κυβερνητικού κόμματος CDU, που επικαλείται η εφημερίδα, επιβεβαίωσε τα σχέδια αυτά. «Εάν θέλουμε να επιτύχουμε το 2014 ένα μηδενικό διαρθρωτικό έλλειμμα, θα πρέπει να καλύψουμε μία τρύπα περίπου πέντε δισεκ. ευρώ. Και αυτό δεν πρόκειται να γίνει εφικτό παρά μόνον μέσω νέων μειώσεων στις δαπάνες», υποστήριξε μιλώντας στη Ράινισε Ποστ ο Μίχαελ Μάιστερ, αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του CDU στην Μπούντεσταγκ. Οι συνομιλίες για τη μείωση στις δαπάνες εμπλέκουν όλα ανεξαιρέτως τα υπουργεία, σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές που μίλησαν στην εφημερίδα." (Καθημερινή, 4/1/2013)

 Τρύπα κι η Γερμανία; Ε, ναι! Τρύπα κι η Γερμανία! Αυτή, δηλαδή, που -υποτίθεται πως- επιβάλλει τα μνημόνια για να τιμωρήσει και να συνετίσει τα "άτακτα παιδιά".

 Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι δεν φταίει κανένα μνημόνιο που κάμποσες χιλιάδες ισπανοί εργαζόμενοι θα χάσουν τις δουλειές τους, δεν φταίει κανένα μνημόνιο που οι άγγλοι πολίτες θα πάψουν να απολαμβάνουν τις υπηρεσίες που -χάρη στις δικές τους εισφορές, έτσι κι αλλοιώς- τους παρείχαν οι δήμοι τους, δεν φταίει κανένα μνημόνιο που οι κοινωνικές παροχές τής Γερμανίας θα "κοντύνουν" κατά 5-6 δισεκατομμύρια ευρώ.

 Κατά συνέπεια, μάλλον είναι λογικό να υποθέσουμε πως ούτε για τα βάσανα των ελλήνων φταίνε τα μνημόνια. 

 Οπότε, αν περιμένεις τον μεσσία που θα σε απαλλάξει απ' αυτά τα μνημόνια προκειμένου να δεις άσπρη μέρα, απλώς άλλαξε πλευρό.

 Ή ξύπνα, επί τέλους! 


 ΥΓ: Στην εισαγωγή αυτού του κειμένου παρέβλεψα την αναφορά σε κάποιους που υποστηρίζουν ότι "το μνημόνιο είναι ευλογία για τον τόπο". Επίτηδες το έκανα. Δεν είναι του χαρακτήρα μου να τα βάζω με άτομα που έχουν νοητική υστέρηση.

Μαθήματα από την απώλεια ψυχραιμίας των ελληνικών μονοπωλιακών ομίλων

Μαθήματα από την απώλεια ψυχραιμίας των ελληνικών μονοπωλιακών ομίλων

Αν υπάρχει ένα νέο στοιχείο που προέκυψε από τις κινητοποιήσεις στην ΕΡΤ είναι η εκδήλωση για πρώτη φορά εδώ και πάρα πολλά χρόνια των σπόρων μιας ευρύτερης συνειδητοποίησης της κεντρικότητας του ΚΚΕ ως κόμματος και του ΠΑΜΕ ως φορέα του ταξικού κινήματος απέναντι στην ισοπεδωτική κυριαρχία του μονοπωλιακού αυταρχισμού που εκφράζει παραδοσιακά η ελληνική δεξιά. Αυτή η συνειδητοποίηση αποτελεί γνήσιο ανάθεμα για την ελληνική αστική τάξη, καθώς οι συνέπειές της, εάν εμβαθυνόταν και επεκτεινόταν, θα ήταν α) ραγδαίες και β) καθοριστικές για την περαιτέρω εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα. [...] Εμείς έχουμε μια απλή πρόταση για τον ελληνικό λαό: έχει πιστέψει ακόμα κι ότι ο γαϊδαρος πετάει όταν του το λέει το αστικό πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ του. Με τα γνωστά καταστροφικά και εξαθλιωτικά για τον ίδιο αποτελέσματα. Ας δοκιμάσει μία φορά να κάνει το αντίστροφο. Ας δοκιμάσει μία φορά να μην πιστέψει ότι οι προαναφερθέντες όμιλοι (με άμεση εμπλοκή και στα συμφέροντα Digea) τον αγαπούν περισσότερο από τους κομμουνιστές. Θα πάθει άραγε χειρότερα αν το αποπειραθεί από όσα έπαθε καταπίνοντας και αναπαράγοντας την "πληροφόρηση" των μονοπωλίων των ελλήνων πλουτοκρατών;


ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Ο όρος δημοκρατία είχε πάντα ταξικό περιεχόμενο
Παρέμβαση σε ειδική συνεδρίαση της Βουλής προς τιμήν των Γρ. Λαμπράκη και Γ. Τσαρουχά

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, κάθε χρόνο, αδιαλείπτως, τιμά τον Γρηγόρη Λαμπράκη και τον Γιώργη Τσαρουχά με μεγάλες πορείες ειρήνης σε όλες τις πόλεις, με εκδηλώσεις, ιδιαίτερα για τον Γιώργο Τσαρουχά στη Θεσσαλονίκη. Το κάνουμε συνειδητά. Τιμάμε τη μνήμη και των επώνυμων και των ανώνυμων που μπήκαν ορμητικά στο δρόμο του αγώνα, που παρέμειναν σταθερά στο δρόμο του αγώνα και σίγουρα είχαν ξεπεράσει και το φόβο του θανάτου. Διότι ο αγώνας για τα εργατικά, για τα λαϊκά δικαιώματα, ο αγώνας για την κατάργηση των αιτιών του πολέμου, συνεπάγεται μεγάλες θυσίες.
Οι δύο αυτοί άνθρωποι έγιναν - και σωστά - ήρωες, αλλά δείχνουν και το μέτρο της δύναμης του κάθε ανθρώπου. Πάντα υπάρχουν οι επώνυμοι ήρωες, αυτοί που ήταν στην κεντρική πολιτική σκηνή, που είχαν δημόσια αξιώματα - αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Αλλά υπάρχουν αυτοί οι ήρωες ακριβώς γιατί μπορεί να μετατραπεί σε ήρωα ένα πολύ μεγάλο μέρος του λαού. Τιμάμε τους ήρωες, τιμάμε τα θύματα, θεωρώντας ότι δεν πρέπει να τα ξεχνάμε. Και για εμάς, ποτέ δεν πρόκειται να θεωρηθούν σαν ονόματα, σαν ήρωες για το μουσείο. Από αυτήν την άποψη, καλό θα είναι οι νεότερες γενεές να μη χάνουν την επαφή ούτε με το πρόσφατο ούτε με το παλαιότερο παρελθόν.
Επιτρέψτε μου, όμως, να πω δύο - τρία λόγια για την περίοδο η οποία ανέδειξε αυτούς τους δύο ανθρώπους δικαιολογημένα σε ήρωες, που τους τιμάμε κάθε χρόνο. Η περίοδος 1962 - 1967, ένα χρόνο δηλαδή πριν τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, το 1967 η χούντα, η δολοφονία με βασανιστήρια του Γιώργου Τσαρουχά, είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα περίοδος. Χωρίς να έχει καμία ξεχωριστή αυτοτέλεια, έχει μια αξία.
Οχι γιατί η Ιστορία επαναλαμβάνεται - ακριβώς η ίδια δεν επαναλαμβάνεται - αλλά όταν υπάρχει συνέχεια στην Ιστορία, στο πολιτικό σύστημα, στο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, έχει μεγάλη σημασία να βγαίνουν συμπεράσματα. Και με αυτήν την έννοια, υπάρχουν και διαχρονικά συμπεράσματα, χωρίς κανείς να επιμένει να γυρίζει πίσω, χωρίς να νομίζει ότι μπορούμε να γυρίσουμε πίσω ή να θέλει να μεταφέρει το χτες μηχανιστικά στο σήμερα.
Το ιστορικό πλαίσιο της εποχής
Το 1962, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πιο ανοιχτά από προηγούμενες φορές υπέβαλε ένα γνωστό υπόμνημα στα Ανάκτορα με τις διαφωνίες του. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θεωρείται από όλες τις πτέρυγες της Βουλής ως εκσυγχρονιστής και μεταρρυθμιστήςΚαι εμείς του το αναγνωρίζουμε, μόνο που ακριβώς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής άνοιξε μια διαπάλη, η οποία απ' ό,τι φαίνεται ολοκληρώθηκε την περίοδο της χούντας. Διαπάλη η οποία υπήρχε, με φόντο πάντα την ταξική πάλη και τους αγώνες - τίποτα δεν εξελίσσεται χωρίς αυτό το φόντο. Αλλάυπήρχε και μια οξύτατη διαπάλη μέσα στους κόλπους της αστικής τάξης και μέσα στο πολιτικό σύστημα για τον εκσυγχρονισμό του και τη μεταρρύθμισή του.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε καταλήξει σε δύο συμπεράσματα: Το ένα ήταν ότι έπρεπε να πάρει προβάδισμα η εκτελεστική εξουσία, άρα και το Κοινοβούλιο, έναντι του Θρόνου και του Στρατού, που ήταν κέντρα εξουσίας, σε αντίθεση βεβαίως με τους μη εκσυγχρονιστές και μεταρρυθμιστές, που ήθελαν να παραμείνει το πράγμα όπως είχε τα πρώτα χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου.
Ταυτόχρονα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συνειδητοποιούσε ότι δεν μπορούσε να περιμένει και πολλά από τα αμερικάνικα κεφάλαια των Ηνωμένων Πολιτειών και την καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα - όχι απλώς για τα κέρδη, αλλά για τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου - και έπρεπε να προσανατολιστεί προς την ΕΟΚΗ διαπάλη στους κόλπους της αστικής τάξης ήταν μεγάλη και πήρε και τη μορφή βεβαίως της διαπάλης με το Θρόνο και το Στρατό.
Ομως, επί της ουσίας, χωρίς να υποτιμάμε αυτές τις διαφορές και τη διαπάλη για τον εκσυγχρονισμό του αστικού πολιτικού συστήματος και αν θέλετε και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αυτή η διαπάλη είτε είχε να κάνει με εκσυγχρονιστές και με μεταρρυθμιστές στα πλαίσια της αστικής τάξης - να το ξεκαθαρίσουμε - είτε είχε να κάνει με τους οπισθοδρομικούς, το στοιχείο του αντικομμουνισμού το χρησιμοποίησαν και οι δύο.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήθελε να εντάξει το Παλάτι και το Στρατό μέσα στο σύγχρονο πολιτικό σύστημα, με κέντρο βέβαια την εκτελεστική εξουσία και το Κοινοβούλιο. Και ο κατοπινός διάδοχός του, ο Γεώργιος Παπανδρέου, το ίδιο ήθελε να κάνει. Και αυτός εξέφραζε μια τέτοια αντίθεση, πιο πολύ κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος. Και αυτός ήθελε να εντάξει στον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος και το Παλάτι και το Στρατό, με αποτέλεσμα και οι δύο σε αυτή τη σύγκρουση να υποχωρήσουν και να την εγκαταλείψουν.
Δυστυχώς, ήρθε το χουντικό πραξικόπημα μέσα από το βόρβορο των βασανιστηρίων κι όσα άλλα μπορούμε να πούμε - δεν χρειάζεται να κάνουμε ανάλυση τι ήταν η χούντα και τι ήταν η δικτατορία, που τις ζήσαμε - να λύσει αυτήν την αντίθεση, που δε θέλησε να τη λύσει ούτε ο ΙΔΕΑ, που τον είχε προσεταιριστεί ο Θρόνος.
Οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Ολα αυτά βεβαίως είναι στο φόντο της ανάπτυξης της πάλης και ενός ριζοσπαστισμού που αναπτύχθηκε μέσα στο λαό. Οχι βεβαίως ριζοσπαστισμού ανατροπής, αλλά εν πάση περιπτώσει ενός ριζοσπαστισμού που ήθελε καλύτερες συνθήκες ζωής οπωσδήποτε, περισσότερες δημοκρατικές ελευθερίες και ένα μέρος απ' αυτούς ήθελε ακριβώς και τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος. Γιατί όσοι εκσυγχρονισμοί και μεταρρυθμίσεις να γίνουν, αυτή η περίφημη δημοκρατία στα πλαίσια του συστήματος που ζούμε έχει όρια και περιθώρια και δεν μπορεί να απαλλαγεί - κι όταν θέλει να απαλλαγεί, δε θα το κάνει - και από τα πιο ακραία στοιχεία της. Μπορεί να θέλει να τα υποτάξει, να τα κάνει δευτερότερα στοιχεία του πολιτικού συστήματος, αλλά τα έχει σαν εφεδρεία.
Βεβαίως, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνδέει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την ΕΡΕ με τη δολοφονία του Λαμπράκη. Πολιτικές ευθύνες, όμως, υπάρχουν. Κι αν θέλετε, όλα τα στοιχεία δείχνουν, παρότι δεν έχει ολοκληρωθεί η έρευνα, ότι το ξεκίνημα αυτής της συνωμοσίας ήταν το Παλάτι, και είχε αιχμή και το αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα εκείνης της περιόδου.
Δεν είναι τυχαίο το μένος που υπήρχε απέναντι στον Γρηγόρη Λαμπράκη. Γιατί πέρα από αγωνιστής, δημοκράτης, αριστερός κ.λπ., ηγήθηκε πραγματικά ενός κινήματος που εκείνη την περίοδο έβαζε σοβαρά ζητήματα στην Ελλάδα, όχι γενικά μία ειρήνη πασιφιστική, αλλά έβαζε ένα μεγάλο γεγονός: Οτι ναι μεν η Ελλάδα προσανατολιζόταν προς την ΕΟΚ, προς τα ευρωπαϊκά κεφάλαια, αλλά δεν έπαυαν και οι εσωτερικές ακόμα αντιθέσεις να δίνουν τη δυνατότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες να χρησιμοποιούν τη χώρα σαν προγεφύρωμα.
Και φυσικά ο Γιώργος Τσαρουχάς ήταν μία ιστορία ολόκληρη. Δεν ήταν μόνο το κίνημα της δεκαετίας του '50 και του '60. Ηταν, αν θέλετε, ο γόνος, το αναπόσπαστο σημείο της ΕΑΜικής και ΕΛΑΣίτικης αντίστασης. Και κάτι τέτοια δεν συγχωρούνταν σε μια Ελλάδα που ήθελε, που εξακολουθούσε και μέχρι το 1967, πριν γίνει το πραξικόπημα, να χωρίζει το λαό σε εθνικόφρονες και ΕΑΜίτες.
Απ' αυτήν την άποψη, οι δύο αυτές δολοφονίες δίνουν τροφή να σκεφτεί κανείς πολλά πράγματα για το τι είναι δημοκρατία, για το ποια είναι η πραγματική δημοκρατία, επίφαση της δημοκρατίαςΔεν υποτιμάμε καθόλου τη διαφορά, παραδείγματος χάριν, μεταξύ της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και της φασιστικής. Δεν το υποτιμάμε καθόλου αυτό. Αλλά σήμερα πια, όταν μιλάμε για τη δημοκρατία, αν θέλετε κι ο όρος δημοκρατία έχει καθαρά ταξικό περιεχόμενο, όπως είχε και τότε. Επομένως, τα γενικά και αφηρημένα "παλεύουμε για τη δημοκρατία" μπορεί να ενώνουν όλους, αλλά ταυτόχρονα χαράσσουν και πραγματικές διαχωριστικές γραμμές».

Πηγή: Ριζοσπάστης
Αναδημοσίευση από το Lenin reloaded
Bonus: Η ομιλία της Α.Παπαρήγα στην οποία αναφέρονται οι παραπάνω αστικοί τίτλοι , για να κρίνετε μόνοι σας εάν έχουν την παραμικρή σχέση με το τι πραγματικά είπε.





Βλέπε ακόμη:


Βρε δεν έχετε νερό…

Βρε δεν έχετε νερό… 
 Τις προάλλες η κε του μπλοκ βρέθηκε στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου της λδ του βορρά, για να παρακολουθήσει την ημερίδα του κκε με τίτλο «νερό: εμπόρευμα ή κοινωνικό αγαθό;», όπου παρουσιάστηκαν οι θέσεις του κόμματος για το φλέγον ζήτημα της ιδιωτικοποίησης των οργανισμών ύδρευσης και αποχέτευσης (ευαθ, ευδαπ) και της διαχείρισης του νερού ως αγαθού συνολικά.
 Πλήρες κι αναλυτικό ρεπορτάζ για τις ομιλίες και τις παρεμβάσεις στα πλαίσια της ημερίδας, μπορείτε να βρείτε τόσο στο ριζοσπάστη της επόμενης ημέρας (που το είχε και βασικό θέμα στο πρωτοσέλιδό του) όσο και στο portal του 902, όπου μπορείτε να διαβάσετε και το πλήρες περιεχόμενο των εισηγήσεων του μάκη παπαδόπουλου από το τμήμα οικονομίας της κε, του μέλους του τμήματος περιβαλλοντικής πολιτικής του κόμματος μπάμπη ζιώγα και του σωτήρη ζαριανόπουλου, γραμματέα του εργατικού κέντρου της πόλης και μέλους του γραφείου της κοκμ (κο κεντρικής μακεδονίας).
 Εγώ θα σταθώ επιλεκτικά σε κάποια σημεία της ημερίδας και κάποιες επίκαιρες προεκτάσεις τους, όπου κριθεί απαραίτητο.

 Μια βασική κοινή αφετηρία πολλών τοποθετήσεων είναι αυτή που υπονοείται και στον τίτλο της ημερίδας. Ότι δηλ το νερό από τη φύση του πρέπει να είναι κοινωνικό αγαθό, προσβάσιμο σε όλους και δε μπορεί να αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα.
 Ένας ακαδημαϊκός πχ στην παρέμβασή του –μετά τις εισηγητικές ομιλίες- είπε πως το νερό είναι ζωτικής σημασίας και δε μπορεί να το αντιμετωπίζουμε όπως τον οπαπ που πωλείται στο μελισσανίδη –αν και εκεί το σκάνδαλο αφορά βασικά την εκχώρηση μιας καθ’ όλα κερδοφόρας εταιρίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

 Ναι αλλά ποιο αγαθό μπορεί να αντιμετωπιστεί ως εμπόρευμα και να μην είναι προσιτό σε όλο το λαό; ρωτάω εγώ –και δεν περιλαμβάνω φυσικά τον τζόγο στην κατηγορία αυτή. Ποιο είναι δηλ εκείνο το αγαθό, που πρέπει να το αποκτά κανείς βάση της οικονομικής του δυνατότητας και να μην είναι προσβάσιμο για όλους; Η υγεία; Η παιδεία; Μήπως οι συγκοινωνίες; Το δικαίωμα στην ψυχαγωγία και τον παραθερισμό; Στην κατοικία; Ποια ανάγκη των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να μην ικανοποιείται καθολικά, αλλά βάση διατίμησης; Καμία απολύτως είναι η απάντηση. Κι αυτή είναι μόνο μια πτυχή που μας οδηγεί στο σημείο-κλειδί της κοινωνικοποίησης και του κεντρικού σχεδιασμού.

 Αλλά οι εισηγήσεις έπιασαν το ζήτημα σφαιρικά, τόσο από τη σκοπιά του στρατηγικού στόχου, όσο και από τη σκοπιά ενός συνολικού πλαισίου άμεσων διεκδικήσεων (φτηνό ποιοτικό νερό και άμεση μείωση τιμολογίων, κατάργηση της κοινοτικής οδηγίας για το νερό, τεχνικά έργα, ενιαίος φορέας δασοπροστασίας, κ.ά.) οι οποίες συνδέονται με την τελική προοπτική. Εξάλλου δεν ήταν μια απλή εκδήλωση, αλλά ημερίδα –σαν κι αυτές που διοργάνωνε κάποτε το κμε- με συνολική παρουσίαση των θέσεων και των σχετικών επεξεργασιών του κόμματος. Αυτή η διαδικασία που γίνεται και σε άλλους τομείς –πχ κοβα ναυτεργατών και η μπροσούρα της για τις θέσεις του κόμματος–είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους αναμασάν το αβάσταχτο κλισέ για το κόμμα που δεν έχει συγκεκριμένες θετικές προτάσεις κι αναλώνεται τάχα σε μια στείρα, γενική καταγγελία του συστήματος και βασικά των πάντων. Γι’ αυτό συνίσταται στους σφους αναγνώστες να μελετήσουν επισταμένα τις εισηγήσεις και τα υλικά της ημερίδας –που θα μπορούσαν ίσως να συγκεντρωθούν και σε μια ξεχωριστή έκδοση, σαν μπροσούρα, ή σε κάποιο φυλλάδιο.

 Μία μέρα πριν την ημερίδα είχε προηγηθεί στη θεσσαλονίκη η ομιλία του τσίπρα, που ως πολιτικός εραστής των άμεσων κι εφικτών λύσεων, περιορίστηκε στην προβολή του δημοψηφίσματος για το νερό και την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα του. Αυτήν ακριβώς την κοντόθωρη λογική αποδόμησε στην εισήγησή του ο μάκης παπαδόπουλος, κάνοντας μερικές καίριες επισημάνσεις.
Ποια πολιτική διασφαλίζει την αξιοποίηση του νερού για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών; Αρκεί η αλλαγή της κυβέρνησης, όπως υπέδειξε ο αλ. τσίπρας; Αρκεί μήπως η διατήρηση της σημερινής κατάστασης και του δημόσιου-δημοτικού χαρακτήρα των επιχειρήσεων ύδρευσης και αποχέτευσης; Όποιος απαντά καταφατικά, καλό θα ήταν να ξανασκεφτεί και να διδαχτεί από την πορεία που μας έφερε στη σημερινή κατάσταση.

 Κι αμέσως προχώρησε με συντριπτικά στοιχεία σε μια συνοπτική περιγραφή αυτής της πορείας, που είχε δρομολογηθεί πολύ πριν την κρίση και τα μνημόνια των τελευταίων ετών, περνώντας μέσα: από κοινοτικές οδηγίες που προωθούν την εμπορευματοποίηση του νερού στο όνομα της εξοικονόμησής του, τη μετοχοποίηση της ευαθ ως προθάλαμο για την ιδιωτικοποίησή της, τις απολύσεις και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, παρά την αύξηση της κερδοφορίας της εταιρίας. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο μεμονωμένο παράδειγμα, καθώς παρόμοια πορεία ακολούθησε η ευδαπ στην αθήνα (που είχε εισαχθεί στο ΧΑΑ εν έτει 2000).

 Ο μάκης ανέδειξε (κι απέδειξε) επίσης στην ομιλία του.
 Την προώθηση της καπ μέσα από την κοινοτική οδηγία-πλαίσιο για το νερό. Την αστική υποκρισία της αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει» -χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του ασωπού. Την προτίμηση των καπιταλιστών στην σύμπραξη με το δημόσιο τομέα και τις σδιτ (έναντι της πλήρους ιδιωτικοποίησης) για να αναλαμβάνουν μόνο τα κερδοφόρα φιλέτα των οργανισμών και όχι το σύνολό τους. Τους περιορισμούς του αποκαλούμενου κινήματος επαναδημοτικοποίησης, που δεν αμφισβητεί την επιχειρηματική δράση, την ανταποδοτική λειτουργία των υπηρεσιών και τον εμπορευματικό τους χαρακτήρα. Και τις περίεργες διασυνδέσεις της αντίστοιχης κίνησης στη θεσσαλονίκη (η κίνηση 136, με σύνθημα 136 ευρώ ανά πολίτη, για εξαγορά της ευαθ) με το ίδρυμα Billy Gates και αμερικάνικες τράπεζες κοινωνικής ευθύνης.

 Ενώ κλείνοντας ανέπτυξε την πολιτική πρόταση του κκε: τους άμεσους ριζοσπαστικούς στόχους που αναφέραμε παραπάνω και τη μοναδική ελπιδοφόρο διέξοδο της εργατικής εξουσίας με την υπεροχή του κεντρικού σχεδιασμού.
 Υπάρχουν όμως δυο βασικά σημεία στα οποία πρέπει να σταθούμε.
 α. οι δήμοι είναι το μακρύ χέρι του αστικού κράτους, που φέρνει την ιδιωτικοποίηση από την πίσω πόρτα -συνεπώς δε μπορεί να θεωρείται σύμμαχος στο πλευρό του λαϊκού κινήματος. β. η κρατική-δημοτική ιδιοκτησία ενός οργανισμού -ή του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών του- δε διασφαλίζει στο παραμικρό το δημόσιο χαρακτήρα του αντίστοιχου αγαθού και των υπηρεσιών που αφορά.

 Κι αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά της δικής μας αντίληψης από τον οπορτουνιστικό χυλό που βλέπει τη διέξοδο από την κρίση στο μέτρο των κρατικοποιήσεων και τα αμεσοδημοκρατικά δημοψηφίσματα. Αυτή είναι σε τελική ανάλυση η διαφορά μας και στο ζήτημα των ημερών με το κλείσιμο της ερτ. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που θεώρησα επίκαιρο αυτό το θέμα -μολονότι έχουν περάσει δύο εβδομάδες από την πραγματοποίηση της ημερίδας.

 Ο ζιώγας στη δική του εισήγηση ανέδειξε περισσότερες περιβαλλοντικές πτυχές κι έκανε μια ολοκληρωμένη ανάλυση, που έπιασε από τον ασωπό και την λίμνη κορώνεια μέχρι τα ορυχεία χρυσού στις σκουριές. Και αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι η έγνοιά του για το θέμα που ανέπτυξε, πέρασε (ασυνείδητα ίσως) και στο λόγο του: πχ «στόχος η μεγιστοποίηση των κερδών και μάλιστα αβρόχοις ποσί» ή για τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου που πίνουν νερό στο όνομα της φιλονοπωλιακής οδηγίας για τα νερά.

 Από την εισήγηση του ζαριανόπουλου ξεχώρισα το ανέκδοτο που διηγήθηκε με ένα σφο στην ευαθ, που προκάλεσε ανοιχτά όσους πιστεύουν πως η αριστερή κυβέρνηση του τσίπρα θα σταματήσει την ιδιωτικοποίησή της, να στοιχηματίσουν μαζί του· αλλά δε βρέθηκε ούτε ένας να αποδεχτεί το στοίχημα –ούτε καν απ’ αυτούς που χειροκροτούσαν το προηγούμενο βράδυ τον αλέξη στο θέατρο κήπου.
 Στο καπάκι ο ζαριά κάλεσε τους εργαζόμενους της ευαθ να μην τυπώσουν μπλουζάκια με τη φάτσα του αλέξη –όπως είχαν κάνει με τον αλησμόνητο γιωργάκη- αλλά αυτή τη φορά να βάλουν για στάμπα τα πρόσωπα τα δικά τους και της εργατικής τάξης, που έχουν καθαρή ματιά και πίστη στις δυνάμεις τους.

 Από τις παρεμβάσεις στο τέλος ξεχώρισα μια σφισσα που δουλεύει στον αντίστοιχο οργανισμό των σερρών και την αναφορά της στο κουνουπόσημο(!) που καλούνται να πληρώσουν οι κάτοικοι του νομού.
 Αλλά και τον πρόεδρο των εργαζομένων στην ευαθ, ο οποίος: μας έδωσε ένα ενδεικτικό παράδειγμα για την κερδοφορία των εταιριών εμφιάλωσης, που πουλάνε το μισόλιτρο μπουκαλάκι 50 λεπτά στον καταναλωτή, ενώ αγοράζουν (αν σημείωσα καλά) 43 λεπτά τα χίλια λίτρα (δηλ δυο χιλιάδες μπουκαλάκια). Σημείωσε την ανάγκη να απλώσει ο αγώνας πέρα από τους 200 τόσους εργαζομένους της ευαθ και τη σημαντική συμβολή του παμε «με τη σπουδαία υποδομή» (sic) σε αυτή την υπόθεση. Ενώ πρόσθεση –με μια μικρή δόση λουδιτισμού- πως ο στόχος τους είναι να κάνουν έναν αγώνα με επιθετικό χαρακτήρα και αντίστοιχα μέσα, ώστε να αποτρέψουν κάθε επίδοξο ιδιώτη να επενδύσει στην ευαθ!

 Στη συζήτηση που ακολούθησε μίλησε κι ένας πράσινος παράγοντας από κάποιο επιμελητήριο, που είχε έρθει ειδικά για την ημερίδα από τη βέροια, για να (ανα)φέρει τη θετική πείρα από τη ματαίωση της ιδιωτικοποίησης ενός τοπικού οργανισμού, με τη συμμετοχή και των δυνάμεων του παμε κι αναρωτήθηκε γιατί δε γίνεται κάτι αντίστοιχο και στην περίπτωση της ευαθ. Ο μάκης απάντησε ότι ο συσχετισμός δύναμης είναι κάτι ρευστό και δε μπορεί να αποτελεί επιχείρημα για την επιλογή συμμαχιών στον αγώνα. Ενώ επανέλαβε όσα είχε πει κι εισηγητικά για το ποια είναι η πραγματική διέξοδος από το πρόβλημα.
 Εδώ θα μπορούσε να γίνει κι ένας παραλληλισμός με τη στάση μας στην ερτ. Αλλά αυτό το αφήνω για κάποια επόμενη ανάρτηση –ή για τους σφους αναγνώστες στα σχόλια. 
 Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα  

«Ο Λαζόπουλος μας είχε ανασφάλιστους και μας απέλυσε γιατί κάναμε στάση εργασίας για την ΕΡΤ»

«Ο Λαζόπουλος μας είχε ανασφάλιστους και μας απέλυσε γιατί κάναμε στάση εργασίας για την ΕΡΤ»
«O κ. Λαζόπουλος στάθηκε αλληλέγγυος στους, απολυμένους πια, εργαζομένους της ΕΡΤ την ίδια ώρα που απέλυε τους δικούς του εργαζόμενους επειδή στάθηκαν αλληλέγγυοι στους απολυμένους εργαζόμενους της ΕΡΤ!»



Με αυτά τα λόγια οι απολυμένοι και οι απολυμένες της εκπομπής «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» αναφέρονται στην απομάκρυνσή τους από την τηλεοπτική εκπομπή, μετά το επεισόδιο της περασμένης Τρίτης στον Alpha, το οποίο συνέπεσε με το λουκέτο στην ΕΡΤ.
  
 «Οταν στις 11 Ιουνίου έπεσαν πολύχρωμες μπάρες στην ΕΡΤ, οι πέντε ταξιθέτες / ταξιθέτριες της εκπομπής «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» αποφασίσαμε συλλογικά και ομόφωνα να συμμετάσχουμε στην στάση εργασίας που κήρυξε η ΠΟΣΠΕΡΤ, η ΠΟΕΠΤΥΜ η ΠΟΕΣΥ και η ΕΤΙΤΑ» γράφουν, συμπληρώνοντας πως γνώριζαν ότι «δεν καλύπτονταν θεσμικά, αφού ανήκουν στο πλήθος των χιλιάδων ανασφάλιστων-αφανών εργατών».
  
 Οι εργαζόμενοι ενημέρωσαν την παραγωγή της εκπομπής και αποχώρησαν για το Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής «σε ένδειξη αλληλεγγύης και στήριξης των απολυμένων της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Οταν μια βδομάδα μετά επικοινώνησαν με την παραγωγή για να μάθουν αν θα βγει στον αέρα η εκπομπή, πληροφορήθηκαν, όπως λένε από τρίτους πως είχαν απολυθεί. Στην επιστολή τους υποστηρίζουν ακόμη πως «ο χώρος εργασίας» τους ήταν «μια αποθήκη» και η εργασία τους «ανασφάλιστη και μαύρη».
  
 iefimerida.gr
Tags: 
Λάκης Λαζόπουλος



in
Share







ΜΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΛΑΚΗ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ REVOLT !!!

ΜΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΛΑΚΗ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ REVOLT !!! 


SOS: ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΟΡΑΤΕ ΙΑΤΡΙΚΗ ΜΑΣΚΑ. ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗ ΑΕΡΙΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΕΚ-ΠΟΡΔΩΝ … 

Εκ της διευθύνσεως του blog 
http://revoltanergosafragos.blogspot.gr/  

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Ανεργοάφραγκοι: Κύριε Λαζόπουλε, σε σχέση με την ΕΡΤ και με βάση τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας, θα θέλατε να μας δώσετε ένα παράδειγμα μέγιστης υποκρισίας; 

Λαζόπουλος: Μόνο μέγιστης υποκρισίας;;; Και μέγιστης αηδίας!!! Συγνώμη… πρφπαφ! Μην ανησυχείτε. Μια απ’ τις εκ-πορδές μου ήταν. Πφφφφ, μεγάλη μπόχα!

Ανεργοάφραγκοι: Nαι, όντως. Το διαπιστώσαμε για πολλοστή φορά. Οι εκ-πορδές σας …βρωμάνε πάρα πολύ! 

Λαζόπουλος: Χα, χα, χα! Τα δηλητηριώδη αέρια των εκ-πορδών μου κ.κ. Ανεργοάφραγκοι, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από εκείνα τού Χίτλερ! Χάιλ Χίτ… πρφπαφ! Συγνώμη, μια τελευταία εκ-πορδή μου ήταν για τώρα. Τι λέγαμε; Κάτι με ρωτήσατε…

Ανεργοάφραγκοι: Περί μεγίστης υποκρισίας σε σχέση με την υπόθεση της ΕΡΤ. Έχετε κάποιο παράδειγμα να μας αναφέρετε.

Λαζόπουλος: Α, ναι. Λοιπόν, μέγιστη υποκρισία πασπαλισμένη με μέγιστη αηδία κι άλλη τόση προστυχιά, είναι να δηλώνει κάποιος τηλεαστέρας, (ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΗΛΕ-ΑΣΤΕΡΑΣ! Για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας…), τη συμπαράστασή του στους απολυμένους τής ΕΡΤ και ν’ απολύει ή να κάνει την πάπια όταν απολύονται οι δούλοι του, επειδή λείψαν δυο ώρες για να συμπαρασταθούν εμπράκτως στους απολυμένους τής ΕΡΤ. 

Ανεργοάφραγκοι: Δε μας τα κάνετε λίγο λιανά, να τελειώνουμε, να πάμε να πάρουμε καθαρό οξυγόνο γιατί μας δηλητηριάσατε με τις εκ-πορδές σας…

Λαζόπουλος: Πολύ ευχαρίστως. Λοιπόν, ΡΙΞΤΕ ΠΡΩΤΑ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΕΔΩ http://fadomduck2.blogspot.gr/ Μόλις χορτάσετε αηδία, ΠΕΡΑΣΤΕ ΚΙ ΑΠΟ ΕΔΩ http://fanthis.blogspot.gr/. Μόλις μπουκώσετε υποκρισία, ΚΑΝΤΕ ΜΙΑ ΠΕΡΑΤΖΑΔΑ ΚΙ ΑΠΟ ΕΔΩ http://katalipsiesiea.blogspot.gr/. Εντάξει; Νομίζω σας απάντησα με απόλυτη σαφήνεια. Πρφπαφ! Πού ’σαι Χίτλερ να συναγωνιστούμε στα δηλητηριώδη αέρια! Πρφπαφ!  

( Η ΜΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΛΑΚΗ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ BLOG «REVOLT !!!» EINAI ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΜΙΑΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΣΑΤΥΡΑΣ ΜΑΣ) 
 Αναρτήθηκε από ΑΝΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟ

Ούτε «μαύρη», ούτε «φαιά» ΕΡΤ

Ούτε «μαύρη», ούτε «φαιά» ΕΡΤ
Ο ελληνικός λαός, το εργατικό κίνημα, που διαμαρτύρεται ενάντια στο «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», που αρνείται να υποκύψει στη διαταγή της δημοκρατικότατης κυβέρνησης να πέσει «μαύρο» στην ΕΡΤ, δεν το κάνει
- κι ας κάνουν μερικοί ότι δεν το καταλαβαίνουν -
επειδή «επιλέγει», τάχα, από τη «μαύρη» ΕΡΤ
τη «φαιά» ΕΡΤ.
Δεν υπερασπίζεται την κρατική και κομματικοκρατούμενη ΕΡΤ. Την κυβερνητική. Την ΕΡΤ των ημετέρων, των καρεκλοκένταυρων και της διασπάθισης δημόσιου χρήματος. Δεν υπερασπίζεται ούτε την ΕΡΤ του κ. Λιάτσου, ούτε την ΕΡΤ του κ. Λιάρου. Δεν υπερασπίζεται δηλαδή την «ΥΕΝΕΔ» του κ. Κεδίκογλου και της τρικομματίλας. Ούτε την «ΥΕΝΕΔ» της παλαιάς κοπής δικομματίλας τόσων και τόσων δεκαετιών. Ούτε την «ΥΕΝΕΔ» της όποιας κοπής διπολικής κομματίλας μπορεί να εξυφαίνεται.
Υπερασπίζεται αυτό που θα έπρεπε να είναι και που μπορεί να είναι η ΕΡΤ:
Δηλαδή μια πραγματικά δημόσια ραδιοτηλεοπτική συχνότητα. Μια συχνότητα που η αντικειμενικότητά της, ο πλουραλισμός της, η δημοκρατικότητά της, το ήθος που θα εκπέμπει το πολιτιστικό και ψυχαγωγικό της πρόγραμμα, δεν θα μετριέται με τις μεζούρες της κομματικής χειραγώγησης εκ μέρους των πολιτικών της προϊσταμένων - πολιτικών υπηρετών του κεφαλαίου και της αντιλαϊκής πολιτικής.
*
Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στη δουλειά δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων, αφού η ΕΡΤ, όπως περιγράφεται στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου της διάλυσης που έρχεται σε όλες τις κρατικές επιχειρήσεις, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα Ταμεία κοκ.
Το εργατικό κίνημα, το λαϊκό κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, αφορά σε εκείνη, την άλλη, τη δημόσια ΕΡΤ, που μέτρο της προσφοράς της και ζύγι της δημοκρατικότητάς της θα είναι το πώς και το πόσο ανταποκρίνεται στην αλήθεια που βιώνει ο λαός και όχι η κατασκευασμένη «αλήθεια» των πολιτικών κεχαγιάδων και των εργολάβων - προμηθευτών της. Που το προϊόν της τίμιας και σκληρής δουλειάς της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων σε αυτήν, δε θα αλέθεται στις μυλόπετρες των πολιτικών σκοπιμοτήτων της εκάστοτε κυβερνητικής διοίκησης, αλλά θα βγαίνει ανόθευτο στο γυαλί και στο μικρόφωνο.
Υπερασπιζόμαστε, δηλαδή, την ΕΡΤ που δεν υπάρχει. Την ΕΡΤ που ποτέ μέχρι τώρα δεν υπήρξε. Την ΕΡΤ που και πρέπει και μπορεί να υπάρξει.
Γιατί, ναι, είναι κατορθωτό, είναι ρεαλιστικό, είναι εφικτό μια τέτοια δημόσια ΕΡΤ να υπάρξει. Οπως είναι κατορθωτό, είναι ρεαλιστικό, είναι εφικτό να υπάρξει πραγματικά Δημόσια Υγεία και Δημόσια Παιδεία. Είναι κατορθωτό, είναι ρεαλιστικό, είναι εφικτό να υπάρξει πραγματικά δημόσιος φορέας ενέργειας. Πραγματικά δημόσιος φορέας επίγειων, θαλάσσιων, εναέριων μεταφορών κοκ.
*
Σύμμαχος για την επίτευξη αυτού του ευγενικού στόχου είναι τόσο το έμπειρο και καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτει η Ελλάδα σε όλους τους τομείς, όσο και οι δυνατότητες της επιστήμης, της τεχνολογίας και της τεχνογνωσίας που διαθέτει και μπορεί να αξιοποιήσει η χώρα.
Η παραπάνω αναγκαία συνθήκη, δηλαδή ότι διαθέτουμε ως χώρα και τα μέσα και τους ανθρώπους για να φτιάξουμε αυτό το Δημόσιο
(σ.σ.: που καμία σχέση δεν έχει με το «Δημόσιο» της «Ζήμενς», των υποβρυχίων που γέρνουν, των ρουσφετιών των Κεδίκογλου κοκ),
για να μετατραπεί ταυτόχρονα σε συνθήκη όχι μόνο αναγκαία αλλά και ικανή για την επίτευξη του στόχου που περιγράφηκε, απαιτείται η κατανόηση και η συμφωνία πάνω σε μια κρίσιμη «λεπτομέρεια»:
Οτι, όπως η πληροφόρηση (μιας και μιλάμε για την ΕΡΤ), έτσι και το φαΐ, έτσι και το δικαίωμα στη δουλειά, έτσι και η θέρμανση, έτσι και η μόρφωση, έτσι και το δικαίωμα στη μετακίνηση, έτσι και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, έτσι και οτιδήποτε καλύπτει ανθρώπινες κοινωνικές ανάγκες, δεν μπορεί να είναι αντικείμενο αγοραπωλησίας, δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα, δεν μπορεί δηλαδή να βρίσκεται υπό την κατοχή και την καπιταλιστική ιδιοκτησία του κάθε εργολάβου, του κάθε πετρελαιά, του κάθε εφοπλιστή, του κάθε τραπεζίτη, του κάθε καναλάρχη.
*
Η προϋπόθεση, λοιπόν, είναι τούτη:
Ο,τι παράγει τα κοινωνικά προϊόντα, ό,τι παράγει και δημιουργεί τα μέσα, τις προϋποθέσεις, τα υλικά και άυλα αγαθά για την κάλυψη όλων των κοινωνικών αναγκών, από την ενημέρωση μέχρι τη διατροφή, από τη στέγαση μέχρι την αναψυχή, θα πρέπει να γίνουν κτήμα και ιδιοκτησία του λαού. Θα πρέπει να ανήκουν στο λαό που τα παράγει και τα δημιουργεί. Θα πρέπει να είναι κοινωνική και όχι καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Γιατί μόνο αν ανήκουν στο λαό, τότε και μόνο τότε θα είναι κατορθωτό να διοικούνται από το λαό, να ελέγχονται από το λαό και το αποτέλεσμα της λειτουργίας τους, το προϊόν τους, να επιστρέφει στο λαό.
Ειδάλλως, εφόσον συνεχιστεί η ενημέρωση, η θέρμανση, οι δρόμοι, τα τηλέφωνα, το νερό, τα πάντα, να ανήκουν στους πετρελαιάδες, στους βιομήχανους, στα μονοπώλια, στους εργολάβους, στους καναλάρχες,
τότε, η ΔΕΗ, κρατική ή ιδιωτική, θα είναι σαν αυτή που επιβάλει τα χαράτσια. Ο ΟΤΕ θα είναι σαν αυτόν που παράγει κέρδη για την «Ντόιτσε Τέλεκομ». Τα ναυπηγεία θα συνεχίσουν να είναι σαν αυτά τα κουφάρια που έχει καταντήσει η «Κρουπ». Ο ορυκτός πλούτος θα συνεχίσει να χαρίζεται στους «επενδυτές».
Και η ΕΡΤ (με ό,τι όνομα κι αν τη βαφτίσουν) θα είναι σαν αυτή που είχαν φτιάξει μέχρι σήμερα οι νυν και οι πρώην «Κεδίκογλου».

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πολλαπλά ωφέλιμος στο σύστημα ο φασισμός

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
Πολλαπλά ωφέλιμος στο σύστημα ο φασισμός

«Ο σημερινός νεο - ναζισμός, όπως και ο παλαιός ναζισμός, δεν είναι εχθροί του καπιταλιστικού συστήματος, όπως τους αρέσει παραπλανητικά να παρουσιάζονται. Είναι μέρος του, είναι σάρκα του, είναι εργαλείο του, είναι η χειρότερη πολιτική εκδοχή του». Τα παραπάνω σημείωσε οΓιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής σύγχρονης Ιστορίας του ΑΠΘ, μιλώντας σε εκδήλωση της ΤΕ Υπαίθρου Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ για την αντιφασιστική νίκη των λαών, που έγινε στην πλατεία του Λαγκαδά, την περασμένη Παρασκευή.
Παρά τις προκλήσεις των χρυσαυγιτών, που προσπάθησαν να εμποδίσουν την εκδήλωση, βάζοντας σε λειτουργία ηχητική εγκατάσταση από τα γραφεία τους, απέναντι από την πλατεία του Λαγκαδά, η εκδήλωση έγινε κανονικά και προσέλκυσε το ενδιαφέρον του κόσμου.
Ο Γ. Μαργαρίτης σημείωσε μεταξύ άλλων: «Σε αυτή τη φάση έχει σημάνει η ώρα του σοσιαλισμού. Σ' αυτή τη φάση η αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα επιστρατεύει και χρησιμοποιεί το φασισμό, το ναζισμό, το ρατσισμό. Είναι κομμάτια του πραγματικού προσώπου του καπιταλιστικού συστήματος, όταν το τελευταίο δεν χρειάζεται πλέον να κρυφτεί πίσω από μεγάλες κουβέντες και απατηλούς θεσμούς. Πίσω από τη διπλή, απατηλή γλώσσα της σοσιαλδημοκρατίας».
Σε άλλο σημείο της ομιλίας του τόνισε: «Ο φασισμός, ο ναζισμός, είναι πολλαπλά ωφέλιμος στο σημερινό πολιτικό σκηνικό. Οι όποιες αντιφασιστικές κορόνες εκτοξεύονται από τις αστικές και σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις, υποκρύπτουν την "εργαλειακή" και επωφελή γι' αυτές χρήση του φαινομένου Χρυσή Αυγή για τα δικά τους σχέδια. Η πολιτική και κοινωνική σημασία της Χρυσής Αυγής υποβαθμίζεται μέσα από αυτή τη διαδικασία.
Επιπλέον, η παρουσία της και οι πρακτικές της "νομιμοποιούνται" καθώς έχουν χρησιμότητα και συγκεκριμένη λειτουργία μέσα στο παρόν πολιτικό σκηνικό. Ο φασισμός ποτέ δεν υπήρξε αυθύπαρκτο φαινόμενο. Λειτούργησε πάντοτε μέσα στο πλαίσιο εφαρμογής αντιλαϊκών και ιμπεριαλιστικών πολιτικών από τις κυρίαρχες κοινωνικά ομάδες και τους πολιτικούς τους εκφραστές.
Στιγμιότυπο από την εκδήλωση. Στο βήμα ο Γ. Μαργαρίτης
Ο καπιταλισμός και ο επακόλουθος ιμπεριαλισμός τον χρησιμοποίησαν πάντα ως βοηθητικό εργαλείο για την εφαρμογή της πολιτικής τους. Ενίοτε του έδωσαν την εξουσία, όταν οι πολιτικές τους δυσκολίες το επέβαλαν. Για το λόγο αυτό η εργαλειακή χρήση -τα πολιτικά, επικοινωνιακά παιχνίδια με φασιστικά μορφώματα- είναι εξαιρετικά επικίνδυνη υπόθεση.
Η πάλη ενάντια στην άνοδο του φασισμού δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση κοινωνικών τάξεων και ομάδων που δεν έχουν κανένα συμφέρον από την όποια "αξιοποίηση" του φασιστικού φαινομένου. Των τάξεων δηλαδή και των ομάδων που βρίσκονται στη θέση του στόχου στις αντιλαϊκές πολιτικές που το ίδιο σύστημα που γεννά το φασισμό εφαρμόζει. Η εργατική τάξη, οι σύμμαχοί της, όσοι καταστρέφονται από την επέλαση του καπιταλισμού και την ιμπεριαλιστικού τύπου λεηλασία της χώρας μας, έχουν το συμφέρον και τη δύναμη να αντισταθούν σε αυτό το εργαλείο της αστικής καταπίεσης».

Το δίκιο σου το παίρνεις δεν στο δίνουν

Το δίκιο σου το παίρνεις δεν στο δίνουν
Την ώρα που εφημερίδες και κανάλια της αστικής τάξης έχουν γίνει μονοθεματικά αξιοποιώντας τις εξελίξεις στην ΕΡΤ, η αστική τάξη και η κυβέρνησή της επισπεύδουν στον ένα μετά τον άλλο τομέα την εφαρμογή μιας πολιτικής που δεν αφήνει τίποτα όρθιο, μιας πολιτικής που εξασφαλίζει νέους τομείς κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο. Η επιμονή του τραπεζίτη στην προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, πάει αγκαζέ με την προπαγάνδα για τις συντεχνίες που αντιστέκονται έτσι που να νιώθει ένοχος ο εργάτης για παρεμπόδιση των καπιταλιστών στο κυνήγι του κέρδους.
***
Πέντε λέξεις αρκούν για να περιγράψουν δεκάδες αποφάσεις που θα προκύψουν με κοινό παρονομαστή το να πληρώσουν ακόμα πιο ακριβά τα λαϊκά στρώματα για την υγειά τους: «αλλαγές στον κανονισμό παροχής υπηρεσιών» προαναγγέλλει η κυβέρνηση. Ηδη ο αρμόδιος υπουργός έχει πει ότι η κυβέρνηση θα εξασφαλίσει τις παροχές για «όσους πληρώνουν». Κι αυτό απλά σημαίνει ότι άνεργοι, ανασφάλιστοι, μετανάστες, μισοαπασχολούμενοι, πετάγονται έξω από το σύστημα.Αλλά και οι ασφαλισμένοι θα πληρώνουν υπέρογκη συμμετοχή και ας έχουν πληρώσει εισφορά στα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτό σημαίνει εξορθολογισμός και «ισοδύναμες παρεμβάσεις». Η φασαρία που σήκωσε η ίδια η κυβέρνηση για τα ελλείμματα του ΕΟΠΥΥ δεν ήταν από έγνοια, αλλά για να προετοιμάσει το κλίμα για το τσεκούρι.
***
Κανένας δεν είναι χαμένος στη μετάφραση της απόφασης του ΣτΕ. Ολοι γνωρίζουν ότι αυτό που συμβαίνει στην ΕΡΤ κι αυτά που ακολουθούν σε άλλους φορείς του δημοσίου είναι μέρος μίας και της αυτής πολιτικής, είτε αυτή εφαρμόζεται από την σημερινή τρικομματική κυβέρνηση, είτε επαγγέλλεται ως άλλο μείγμα πολιτικής από κάθε επόμενο επίδοξο επιβήτορα. Το πρωτοσέλιδο άρθρο στα «Νέα», λέει απλά ότι το κύριο για την αστική τάξη είναι η αδιατάρακτη λειτουργία του συστήματος. Ακριβώς το αντίθετο είναι το κύριο για την εργατική τάξη.
Οσο πιο γρήγορα και οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ τινάξουν από πάνω τους κάθε δυνάστη (πολιτικό και συνδικαλιστικό) και βρουν τρόπο να πάρουν τη θέση που τους ανήκει στο ταξικό κίνημα, τόσο καλύτερο και γι' αυτούς και για το σύνολο των εργαζομένων.
Ενα βήμα αρκεί. Να δουν τον εμπαιγμό που πάει σύννεφο όταν για παράδειγμα δικαστές δίνουν ερμηνείες στην απόφαση άλλου δικαστή και στη συνέχεια όλοι μαζί παριστάνουν τους έκπληκτους.
Στην πλάτη των απολυμένων και της ΕΡΤ παίζεται άγριο παιχνίδι απ' όλους εκείνους που ενώ συμφωνούν στον πυρήνα της πολιτικής που εφαρμόζεται, παριστάνουν τους Ηρακλείς που θα καθαρίσουν δήθεν την κοπριά.
Ολοι τους -και ο ΣΥΡΙΖΑ που παριστάνει την αντιπολίτευση- μιλάνε για το άγος του δημοσίου - και της ΕΡΤ- που πρέπει να καθαρίσει, ενώ είναι δικό τους και της τάξης που υπηρετούν δημιούργημα. Ολοι τους βλέπουν μόνο υπεράριθμους στο δημόσιο και ζητάνε να ξαλαφρώσει για να δοθεί χώρος στα καπιταλιστικά κέρδη να αναπτυχθούν. Αυτήν την συμφωνία τους κρύβουν πίσω από δικονομικές κόντρες για αυτήν ή την άλλη εκδοχή της απόφασης του ΣτΕ.
***
Η κατάσταση των εργαζομένων σε κάθε τομέα, γίνεται μέρα με τη μέρα εφιαλτική. Αυτό που διαπιστώνουν πικρά οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ και ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι στους φορείς του δημοσίου που ακολουθούν, τόχουν βιώσει ήδη στις βιομηχανικές ζώνες, στο εμπόριο, στις υπηρεσίες χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι. Αυτό που λείπει, το κρίσιμο στοιχείο, είναι η ταξική συσπείρωση, καθώς λυτοί και δεμένοι έχουν πέσει πάνω κατά πάνω να πείσουν την εργατική τάξη ότι δεν πρέπει αυτή καθαυτή να οργανωθεί αλλά πρέπει να εκχωρήσει την εκπροσώπησή της σε σωτήρες.
Η αντιμετώπιση της λαίλαπας απαιτεί συγκέντρωση δυνάμεων κι αυτή για να συμβεί απαιτεί καθαρή ανάλυση για το τι συμβαίνει. Η καθαρή ανάλυση -με τη σειρά της- απαιτεί καθαρή θέση απέναντι στα μονοπώλια που ορίζουν ως και τις λεπτομέρειες της ζωής μας.
Από την ΕΡΤ, ως τα σούπερ μάρκετ «Εξτρα» στο Λαύριο. Από το νοσοκομείο στα Γιάννενα, ως τους κτηνοτρόφους της Θράκης, ένας αντίπαλος δείχνει τα δόντια του. Είναι στο χέρι της εργατικής τάξης και των συμμάχων της να του τα ξεριζώσει. Είναι ώρα για μεγάλες αποφάσεις. Είναι ώρα ξανά για κόπους και θυσίες. Είναι ώρα για λίγα λόγια, περισσότερη δουλειά.
Οι πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει αυτή την περίοδο το ΚΚΕ στα αστικά κέντρα, τις βιομηχανικές ζώνες, έχουν αυτόν τον κοινό παρονομαστή: την οργάνωση της εργατικής τάξης, τη συγκέντρωση δυνάμεων για μεγάλες μάχες.

TOP READ