Για κίνημα ρήξης και ανατροπής

Για κίνημα ρήξης και ανατροπής 

Καθώς η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει στη χώρα μας και τα λαϊκά στρώματα βρίσκονται στο στόχαστρο μιας ανελέητης επίθεσης από την κυβέρνηση, το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και τους οργανισμούς του, ΕΕ ΔΝΤ, το ΚΚΕ θέτει ανοιχτά στο λαό το μόνο υπαρκτό δίλημμα: Yποταγή στη στρατηγική του κεφαλαίου που οδηγεί σε παραπέρα φτώχεια και εξαθλίωση ή ρήξη, σύγκρουση με αυτήν και ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων για να σωθούν τα λαϊκά στρώματα και να χαράξουν το δικό τους δρόμο ανάπτυξης, που θα υπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες τους.
Αυτό το δίλημμα δεν είναι θεωρητικό, αλλά το συναντά καθημερινά ο κάθε βιοπαλαιστής στη ζωή του, ανεξάρτητα αν είναι διατεθειμένος να «βάλει πλάτη» για να υπάρξει ριζική αλλαγή ή ακόμα είναι εγκλωβισμένος στις αυταπάτες διαχείρισης μέσα στον καπιταλισμό. Ο λαός μας έχει συσσωρευμένη πείρα και μπορεί να βγάλει συμπεράσματα. Ομως, αυτό που απαιτείται είναι το εργατικό λαϊκό κίνημα οργανωμένα και συντονισμένα να επιβάλει το δίκιο του.
Βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι ο προσανατολισμός του, ώστε οι εργάτες, οι φτωχοί αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι να συνειδητοποιούν ότι η κρίση δεν είναι κρίση χρέους ή μορφής διαχείρισης - νεοφιλελεύθερης ή σοσιαλδημοκρατικής - αλλά του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, του δρόμου ανάπτυξης που έχει ως κριτήριο το κέρδος των κεφαλαιοκρατών.
Ταυτόχρονα, πρέπει να συνειδητοποιείται ότι δεν υπάρχουν λύσεις που ικανοποιούν και το κεφάλαιο και τους εργαζόμενους. Οσο συνειδητοποιείται αυτό, ξεπερνιούνται η υποχώρηση, ο συμβιβασμός ή η ηττοπάθεια. Οι λαϊκές δυνάμεις αποκτούν αυτοπεποίθηση με οργάνωση στους τόπους δουλειάς, στον κλάδο απεγκλωβισμένες από τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό και συμπορευόμενες με το ταξικό αγωνιστικό κίνημα. Ετσι κατακτούν την ικανότητα να παρεμποδίζουν νέα μέτρα και παραπέρα να διαμορφώνουν κίνημα τέτοιο που θα βαδίσει για τη ριζική ανατροπή.
Το ζήτημα της αλλαγής του συσχετισμού δύναμης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο χώρο των αγροτών και των αυτοαπασχολούμενων, με την ανεβασμένη συμμετοχή της νέας γενιάς και των γυναικών από τα λαϊκά στρώματα, είναι καθοριστικής σημασίας για την κατεύθυνση και την πορεία του αγώνα. Η συμμαχία όλων των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον να αντιπαλέψουν τα μονοπώλια, μέσα από το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΥ, την ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ, την ΟΓΕ πρέπει να κάνει ακόμα πιο αποφασιστικά βήματα. Τα σημερινά συλλαλητήρια που διοργανώνουν οι αγωνιστικές ταξικές δυνάμεις στη Θεσσαλονίκη με επίκεντρο τη ΔΕΘ, στην Αθήνα και άλλες πόλεις της χώρας, αποτελούν σταθμό για να εκφραστεί δυναμικά το «δεν πάει άλλο», «καμιά θυσία για την πλουτοκρατία», «τέρμα» στους αντεργατικούς νόμους, τα μνημόνια, τη φοροληστεία.
Αποτελούν ταυτόχρονα αφετηρία για την κλιμάκωση του αγώνα για να προετοιμαστεί το επόμενο βήμα, η πανελλαδική γενική απεργία που προτείνουν οι αγωνιστικές δυνάμεις για το επόμενο διάστημα, στο διαρκή ταξικό πόλεμο, που θα έχει σκληρές αποφασιστικές μάχες, ώστε ο λαός να κατακτήσει τη δική του εξουσία, καταργώντας τα μονοπώλια, αποδεσμευμένος από ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΕΕ, ΝΑΤΟ και να γίνει αφέντης του πλούτου που παράγει.
ΠΗΓΗ
 Αναρτήθηκε απο  tasos

"δημοσιογράφου τού κώλου",

Ο βρόμικος "Κομιστής"

Τούτο το ιστολόγιο έχει κατ' επανάληψη ξεβαφτίσει ονομαστικά "ου και λίγους" (όπως έλεγε μια θεια μου) πουλημένους παπαγαλόμορφους δημοσιογραφίσκους τής οκάς. Οι τακτικοί αναγνώστες σίγουρα θυμούνται τι έχουμε σούρει σε κάτι μουσούδια τύπου Πρετεντέρη, Καψή, Τρέμη, Κοσιώνη, Παπαδημητρίου, Μανδραβέλη, Πορτοσάλτε, Κώνστα κλπ κλπ. Φυσικά, δεν διεκδικούμε δάφνες πρωτοτυπίας αφού την ίδια άποψη εκφράζουν καθημερινά δεκάδες άλλα ιστολόγια αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία τού νοήμονος κοινού (κυρίως αυτή).

Σήμερα, όμως, διαπίστωσα ότι υπάρχει ένα περίεργο μουσούδι που μου έχει ξεφύγει και αισθάνομαι την ανάγκη να διορθώσω την...αδικία. Πρόκειται για τον τύπο που "πάει το γράμμα", τον γνωστό από την υπόθεση Ζαχόπουλου (τον θυμάστε;) ως "κομιστή", τον Θέμο Αναστασιάδη. Ξέρετε, τον πρώην κολλητό των δυο άλλων "τεράτων" τής δημοσιογραφίας, του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου και του Πέτρου Κωστόπουλου. Του γνωστού και ως "δημοσιογράφου τού κώλου", αφού όλα τα θέματα που παρουσιάζει στην δημοσιογραφική (ο θεός να την κάνει) τηλεοπτική εκπομπή του αναπτύσσονται με φόντο λικνιζόμενους κώλους.

Αυτός ο τύπος, λοιπόν, φαίνεται ότι έχει πάρει εργολαβία την στήριξη του φασιστικού μορφώματος που αποκαλείται "Χρυσή Αυγή". Τόσο μέσα από την εκπομπή του "Όλα" όσο και από τις σελίδες τής εφημερίδας του "Πρώτο Θέμα" κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να εξωραΐσει τους αποκρουστικούς νεοναζί ώστε να τους βοηθήσει να περάσουν στην κοινωνία ως κάποιοι δικοί μας, κάποιοι από εμάς.

Πρώτα-πρώτα, έφερε πριν λίγο καιρό στην εκπομπή του τον χρυσαυγίτη βουλευτή Γιώργο Γερμενή. Δεν τον ξέρετε; Δεν σας αδικώ. Ίσως να τον ξέρετε με το παρατσούκλι του ως "Καιάδα", σίγουρα όμως τον ξέρετε ως "εγέρθουτω". Εκεί, λοιπόν, ο "Κομιστής" μάς παρουσίασε ένα παιδί τού λαού, το οποίο πάλευε από μικρό για το μεροκάματο και εμπνέεται από μια αγνή αγάπη για την πατρίδα. Μάλιστα δε, αυτό το λαϊκό παιδί έχει φίλους αναρχικούς, έχει τρέλλα με τον Ολυμπιακό, δεν διστάζει να δηλώσει ότι οι χρυσαυγίτες (αν υπήρχαν το 1940) θα πολεμούσαν κατά του Χίτλερ και υποστηρίζει ότι οι αντίθετοι πρέπει να πείθονται "πρωτίστως" με διάλογο (σημ.: φυσικά, δεν μας είπε πώς θα πειστούν "δευτερευόντως" αν δεν πειστούν "πρωτίστως" με διάλογο). Επίσης, δεν έχει δει ποτέ τους φούρνους όπου οι ναζί έφτιαχναν ανθρωποσάπουνα, οπότε δεν μπορεί να τοποθετηθεί σχετικά. Όσοι έχετε γερό στομάχι, δείτε το σχετικό απόσπασμα εκείνης της εκπομπής εδώ.

Στο φύλλο τής Κυριακής 1/7/2012, η εφημερίδα τού "Κομιστή" είχε ένα δισέλιδο αφιερωμένο στον χρυσαυγίτη αρχηγό Νίκο Μιχαλολιάκο. Ένας δημοσιογράφος τής εφημερίδας πήγε στο σπίτι τού Μιχαλολιάκου για να του πάρει συνέντευξη, στα πλαίσια της δημοκρατικής πλουραλιστικής ενημέρωσης (φυσικά!). Το αποτέλεσμα ήταν μια "αγιογραφία", ενός αγνού πατριώτη, ο οποίος ζει λιτά κι απέριττα και απολαμβάνει τις απλές χαρές της καθημερινότητας όπως ο κάθε απλός πολίτης. Ας μη ξεχάσουμε ότι λίγο πριν τις εκλογές τού Μαΐου, στις 30/4/2012, το "Πρώτο Θέμα" παρουσίασε στον δικτυακό του τόπο μια άλλη συνέντευξη του Μιχαλολιάκου, διαρκείας 25 λεπτών. Περίεργες δημοσιογραφικές συμπάθειες για κάποιον που το βράδυ των εκλογών τού Μαΐου έχυσε δηλητήριο κατά των μέσων ενημέρωσης που -τάχαμ' δήθεν- πολεμούσαν το κόμμα του...

Φυσικά, ο Θέμος δεν θα μπορούσε να αφήσει παραπονεμένο τον υπαρχηγό τού Μιχαλολιάκου, τον κουραδόμαγκα που επιτίθεται σε γυναίκες, τον Ηλία Κασιδιάρη. Εδώ η "αγιογραφία" φτιάχτηκε διαφορετικά: ο δημοσιογράφος πήγε στο σπίτι τού υπαρχηγού και μίλησε με τον πατέρα του. Πρώτης τάξεως ευκαιρία για να μάθουμε ότι ο μικρός Ηλίας μεγάλωσε διαβάζοντας τους άθλους του Ηρακλή κι όχι τα τρία γουρουνάκια με τον κακό λύκο. Επίσης, μάθαμε ότι ο Ηλίας είναι "καλλιτεχνική ψυχή" με τέτοια έφεση στον χορό ώστε θα μπορούσε να γίνει επαγγελματίας χορευτής αλλά θυσιάστηκε για το καλό τής πατρίδας. Όλα αυτά τα "ωραία" -και πολλά περισσότερα- δημοσιεύθηκαν στο φύλλο τής Κυριακής 10/6/2012, λίγο πριν τις δεύτερες εκλογές.

Κοντά σε όλα αυτά, η εφημερίδα τού "Κομιστή" δεν παραλείπει να "ενημερώνει" κατ' επανάληψη τους αναγνώστες της για το κοινωνικό έργο που επιτελούν οι χρυσαυγίτες, μοιράζοντας τρόφιμα σε αναξιοπαθούντες έλληνες ή συμπαραστεκόμενοι σε γριούλες που φοβούνται να κυκλοφορήσουν κλπ. Φυσικά, η εφημερίδα δεν ασχολείται με χρυσαυγίτικες εκδηλώσεις που μπορεί να παρεξηγηθούν, όπως π.χ. με τους ξυλοδαρμούς των μεταναστών ή με χρυσαγίτικα δημοσιεύματα που εξυμνούν τον Χίτλερ.

Κατά τα άλλα, το "Πρώτο Θέμα" είναι η πρώτη σε κυκλοφορία κυριακάτικη εφημερίδα. Τρομάρα μας!

cogito ergo

Βρες το ελληνικό... αμοιβάδα φασιστάκο

Βρες το ελληνικό... αμοιβάδα φασιστάκο

Πηγή : Δήθεν

τον βραβεύει για το «θεάρεστο έργο του».

Το θεάρεστο έργο του Πέτρου Κυριακίδη 

 



Ως βαθιά θρησκευόμενος, ο Πέτρος Κυριακίδης έχει προχωρήσει σε πληθώρα απολύσεων σε όλα τα μέσα ενημέρωσης που κατέχει, υφαρπάζει συστηματικά τα δεδουλευμένα των εργαζόμενων ακολουθώντας την οδό της καθυστέρησης πληρωμών, ενώ σε κάποιες από τις επαναλαμβανόμενες απεργίες δεν διστάζει να οργανώσει απεργοσπαστικό μηχανισμό αποτελούμενο από μπράβους της νύχτας με αγκυλωτούς σταυρούς. 

 Προκειμένου να διατηρεί την κατακράτηση των μισθών, προσπαθεί μονίμως να κερδίσει χρόνο με κάθε προσφερόμενο τρόπο, νόμιμο ή παράνομο, αρκεί να στηρίζεται στην εξαπάτηση και την κοροϊδία. Πρόσφατα, δεν δίστασε να αναρτήσει στην ιστοσελίδα της εφημερίδας «ESPRESSO μια αυθαίρετη και παντελώς ψευδή ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία δήθεν οι εργαζόμενοι, σε συνεργασία με τα συνδικαλιστικά σωματεία τους, συμφώνησαν με την ιδιοκτησία της εφημερίδας για την καταβολή των μισθών τους, γεγονός που καταγγέλθηκε από τις συνδικαλιστικές ενώσεις. 

 Στη συνέχεια απέφυγε δύο φορές να προσέλθει στην Επιθεώρηση Εργασίας και όταν επιτέλους το έκανε δεσμεύθηκε να εξοφλήσει τα οφειλόμενα (3 μήνες συν το επίδομα αδείας) στις 31 Αυγούστου, κάτι που -φυσικά- δεν έπραξε. Αντ’ αυτού, πήρε νέα παράταση δεσμευόμενος ότι χθες θα έστελνε απαντητική επιστολή στην πρόταση της ΕΣΗΕΑ για άμεση πληρωμή τουλάχιστον ενός μισθού και την προοδευτική εξόφληση των δεδουλευμένων με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Και, ο αθεόφοβος, συνέχισε τον άκρατο εμπαιγμό που επιδεικνύει απαντώντας δια της γραμματέως του ότι ο στόχος του είναι, να εξοφλήσει κάθε ποσό που οφείλει στους εργαζομένους της έως το τέλος Νοεμβρίου! 

 Αντιμέτωποι με αυτή τη διαρκή εξαπάτηση, οι εργαζόμενοι στις εφημερίδες «ESPRESSO» και «ATHENS NEWS», στην ιστοσελίδα «espressonews.gr» και στο ραδιοφωνικό σταθμό «FLASH» συνεχίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις τους με νέα 24ωρη απεργία. 

 Τη ίδια στιγμή που ο Πέτρος Κυριακίδης κοροϊδεύει συστηματικά τους εργαζόμενους προκειμένου να τρώει τους μισθούς τους, συμπεριφερόμενος ως κοινός απατεώνας, η Εκκλησία τον βραβεύει για το «θεάρεστο έργο του». Για την (με το αζημίωτο από τις φοροαπαλλαγές) προσφορά του στα παιδιά της Αφρικής, χτίζοντας σχολεία και προσφέροντας τους σίτιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Με τον ίδιο, σεμνό και ταπεινό όπως πάντα, να δηλώνει: «Τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια προσπαθούμε με τους συνεργάτες μου να βρισκόμαστε κοντά στους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη». 

 Προφανώς, για τον Πέτρο Κυριακίδη οι εργαζόμενοι ή δεν συμπεριλαμβάνονται στην κατηγορία των συνανθρώπων ή δεν έχουν ανάγκη. Προφανώς δεν έχουν παιδιά που έχουν ανάγκη από σίτιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Και, προφανέστερα, όταν το βιοτικό επίπεδο των παιδιών στη χώρα μας πλησιάσει αυτό των παιδιών στην Αφρική, εξαιτίας της εργοδοτικής ασυδοσίας όπως αυτή που επιδεικνύει ο Πέτρος Κυριακίδης, τότε, ο άγιος αυτός άνθρωπος, ίσως σκύψει πάνω τους και τα ελεήσει αποσπώντας ακόμη ένα βραβείο για το φιλανθρωπικό του έργο… 





 Πηγή: Κατάληψη ΕΣΗΕΑ


 Αναρτήθηκε από Praxis red  

ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΣΙΩΠΗΡΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΔΥΝΑΜΗ.

Φασίστες σε δράση

Αυτοί είναι οι εχθροί σου εργαζόμενε ψηφοφόρε της Χρυσής Αυγής; Οι "λαθρομετανάστες" που  πουλάνε ....χωρίς χαρτιά; 

Αυτοί κλέβουν τον ιδρώτα σου;

Εξαιτίας τους δεν έχεις φάρμακα και γιατρούς;

Η άγρια φορολεηλασία , τα απανωτά χαράτσια οφείλεται στην παρουσία τους;

Για τα χωρίς δασκάλους , καθηγητές  και θέρμανση σχολεία των παιδιών σου φταίνε οι "λαθρομετανάστες";

Για τον λεηλατημένο μισθό σου  και σύνταξη σου υπεύθυνοι είναι οι λαθρομετανάστες;

ΘΕΩΡΕΙΣ ΟΤΙ ΑΝ  ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΣΤΗΝ  ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ  ΠΑΡΕΙΣ ΠΙΣΩ ΟΛΑ  ΟΣΑ ΕΧΑΣΕΣ;
Απλά εσύ θα είσαι ο επόμενος στόχος τους. Θυμάσαι; Σιγά μη θυμάσαι! Στο όνομα του κομμουνιστικού κινδύνου πόσα εγκλήματα έγιναν σε αυτόν τον τόπο; Έχεις άραγε ιστορική μνήμη και γνώση για το τι ακολούθησε όταν αυτά τα καθάρματα πήραν την εξουσία; Πόσοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους; Χούντες, εξορίες, εκτελεστικά αποσπάσματα, φτώχεια,ανέχεια,ξενιτεμός, ατομικές ελευθερίες στο γύψο, μεροκάματα πείνας. Πώς νομίζεις και πότε πλούτισαν οι Βαρδινογιάννηδες ή Λάτσηδες ή Νιάρχηδες; Άκουσες ποτέ να τα βάζουν οι φασίστες με αυτούς Όχι. Ξέρεις γιατί; Μα το μακρύ χέρι της εξουσίας τους είναι!
 Ποιοι νομίζεις ότι ήταν στα κολαστήρια της Μακρονήσου και τη Γυάρου, .....;  Πακιστανοί;
Θα μπορούσα να σου αραδιάσω ένα σωρό "γιατί'. Το θέμα είναι να καταλάβεις  πως θα δράσουν αυτά τα φασιστοειδή.
 ΕΧΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΕΥΘΥΝΗ.
ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ  ΣΙΩΠΗΡΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΔΥΝΑΜΗ. 

ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΣΥΜΒΕΙ ΕΙΣΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ.

Η ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕ  ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ. 

Η ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ  ΣΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Η ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΟ Π.Α.ΜΕ

ΚΕΡΚΥΡΑ Απεργία χτες στα ξενοδοχεία

ΚΕΡΚΥΡΑ

Απεργία χτες στα ξενοδοχεία

Ενα ακόμη σημαντικό βήμα στην υπόθεση της οργάνωσης του αγώνα, την κλιμάκωση της πάλης απέναντι στην ταξική πολιτική που υπηρετεί την επιχειρηματική κερδοφορία τσακίζοντας μισθούς και εργασιακά δικαιώματα έκαναν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι της Κέρκυρας, που χτες προχώρησαν σε νέα απεργιακή κινητοποίηση με αιχμή διεκδίκησης την υπογραφή τοπικής συλλογικής σύμβασης εργασίας χωρίς καμία μείωση μισθών και δικαιωμάτων αλλά και την καταβολή των δεδουλευμένων. Από το πρωί δόθηκε με επιτυχία η μάχη της περιφρούρησης για να σπάσει η εργοδοτική τρομοκρατία. AQUIS PELEKAS, SAN-SAIN, PALAIOKASTRITSA, KORKYRA BEACH, MARELBIOU, IONIAN PRINCESS, MARBELA ήταν τα ξενοδοχεία όπου η συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργιακή κινητοποίηση ήταν μαζική. Ενδεικτικό της προσπάθειας να υπονομευθεί η απεργιακή κινητοποίηση από την εργοδοσία ήταν οι εκβιασμοί και απειλές σε μαθητή της πρακτικής άσκησης στο ξενοδοχείο της PALAIOKASTRITSA για κακή αξιολόγηση επειδή αρνήθηκε να δουλέψει στη βάρδια απεργού ξενοδοχοϋπάλληλου. Στο ξενοδοχείο SΑΝ - SAIN απευθύνθηκαν απειλές στις καμαριέρες για απολύσεις, τις οποίες μια μέρα νωρίτερα η διεύθυνση του ξενοδοχείου συγκέντρωσε για να τρομοκρατήσει και να αποτρέψει τη συμμετοχή τους στην απεργιακή κινητοποίηση. Οι ξενοδοχοϋπάλληλοι συγκεντρώθηκαν και διαδήλωσαν στη συνεχεία μαζί με άλλους εργαζόμενους και συνταξιούχους στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας του ΠΑΜΕ στον ΕΟΠΠΥ, καταλήγοντας με πορεία στον ΟΑΕΔ, διαμαρτυρόμενοι για το μαχαίρι και στο εποχικό επίδομα.

Στο μεταξύ, με γενικές συνελεύσεις συνεχίζονται και οι προετοιμασίες για την επιτυχία τηςπαναττικής απεργίας του κλάδου, την επόμενη Τετάρτη, στις 12 Σεπτέμβρη.

«Κομμουνιστοσυμμοριτόπληκτος»...

«Κομμουνιστοσυμμοριτόπληκτος»...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Υπέρμαχος της έννοιας «δημοκρατική παράταξη», η οποία είναι «ευθέως αντίθετη» με την έννοια «Αριστερά», δηλώνει ο κ. Πρετεντέρης.

*

Εχει μάλιστα και στοιχεία επ' αυτού.

Μεταξύ άλλων διαθέτει και ένα ατράνταχτο, το οποίο κατέγραψε στα «Νέα» τις προάλλες:

«Στον Εμφύλιο -σημείωνε- η δημοκρατική παράταξη και η Αριστερά βρέθηκαν σε εντελώς αντίθετα στρατόπεδα»,

και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες περί τη δημοκρατικότητα του ιδίου, προσέθετε:«ευτυχώς για τον τόπο νίκησε η πρώτη...».

*

Κατόπιν αυτών είναι λογικό -για τον Πρετεντέρη- να διαπιστώνει προβλήματα συνύπαρξης μεταξύ των εννοιών της «δημοκρατίας» και της «Αριστεράς».

Το όχι και τόσο λογικό είναι ότι η «δημοκρατική παράταξη»,

του Παπάγου και του Βαν Φλιτ,

του Γεωργίου Παπανδρέου και του Σκόμπυ,

του Πλαστήρα και των εκτελεστών του Μπελογιάννη,

των Μανιαδάκηδων (κατοπινού βουλευτή της ΕΡΕ) και των «Νέων Παρθενώνων της Μακρονήσου»,

ομού μετά τις δυνάμεις των «Τσολάκογλου», των «Ράλληδων», των «Λογοθετόπουλων» και όλων των υπολοίπων ομοειδούς μαυρίλας που τη συνέδραμαν (σ.σ.: τη... «δημοκρατική παράταξη») στον αγώνα της κατά του «κομμουνιστοσυμμοριτισμού»,

έχει ξεχάσει τόσο καιρό να στείλει περήφανο χαιρετισμό στον δημοκράτη ευπατρίδη «κομμουνιστοσυμμοριτόπληκτο» επίγονό της.

Η Αργεντινή, η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ

Η Αργεντινή, η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ

Μιλώντας χτες στη Βουλή και απευθυνόμενος στον υπουργό Οικονομικών Γ. Στουρνάρα, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ είπε επί λέξει: «Διότι κύριε υπουργέ, μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή, όπως είχατε πει. Η Αργεντινή πέρασε μια πολύ μεγάλη δυσκολία και δεν πρέπει τους λαούς να τους χαρακτηρίζουμε με ρατσιστικό τρόπο. Πέρασαν όμως μια πολύ μεγάλη δυσκολία και κατάφεραν με αξιοπρέπεια να σταθούν στα πόδια τους. Δυστυχώς, εσείς μας οδηγείτε σε άλλες καταστάσεις, πολύ χειρότερες. Θα έχουμε χάσει πλήρως την εθνική μας κυριαρχία, θα έχουμε χάσει πλήρως την αξιοπρέπειά μας, θα είμαστε υποτελείς, όλη η Ελλάδα θα γίνει μια ειδική οικονομική ζώνη και σεις θα επιχαίρετε διότι θα σας κτυπούν την πλάτη και θα ζητάτε άφεση αμαρτιών από την κα Μέρκελ για τις αμαρτίες του παρελθόντος».

Ακούγοντας κανείς τον Τσίπρα, θα υπέθετε ότι η κρίση που εκδηλώθηκε στην Αργεντινή την τριετία 1998 - 2001 ξεπεράστηκε προς όφελος του λαού. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική και επιβεβαιώνει ότι η αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ με την κυβέρνηση δεν είναι για το αν από την κρίση θα βγει κερδισμένο το κεφάλαιο ή ο λαός. Η διαμάχη είναι για το «πάπλωμα» της αστικής διαχείρισης. Δηλαδή, για το ποιο «μείγμα» πολιτικής θα οδηγήσει τα μονοπώλια με «αξιοπρέπεια» έξω από την κρίση, με δεδομένο ότι ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τα κόμματα της συγκυβέρνησης αμφισβητούν την αστική εξουσία και την καπιταλιστική ΕΕ.

Το ίδιο έγινε και στην Αργεντινή. Η μία άποψη που εξέφραζαν τα αστικά επιτελεία ήταν αυτή της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, με δραστική μείωση των κρατικών δαπανών και αύξηση της φορολογίας, όπως γίνεται σήμερα στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Η άλλη μιλούσε για τόνωση της οικονομίας μέσω αναπτυξιακών έργων και χρηματοδότησης, ώστε να υπάρχει ανάπτυξη.

Ετσι οξύνθηκε η αντιπαράθεση που αφορούσε στην ασκούμενη νομισματική πολιτική. Το κυβερνών κόμμα επέμενε στη σύνδεση με σταθερή ισοτιμία του εθνικού νομίσματος με το δολάριο και στην ανάγκη εξασφάλισης εξωτερικού δανεισμού. Από την άλλη, το βασικό αντιπολιτευόμενο κόμμα υιοθέτησε την άποψη ότι η υποτίμηση του νομίσματος ήταν απαραίτητη και ότι απαιτούνταν στροφή στην εγχώρια παραγωγή.

Η εγκατάλειψη της σταθερής ισοτιμίας ευνοούσε τη μερίδα του βιομηχανικού κεφαλαίου με εξαγωγικό προσανατολισμό, ενώ προσέκρουε στο διεθνή δανεισμό της χώρας, που ήταν σε συνάλλαγμα, και η αποπληρωμή του θα αυξανόταν υπέρμετρα. Η σταθερή ισοτιμία από την άλλη, ευνοούσε το τραπεζικό κεφάλαιο, που συναλλασσόταν σε δολάρια. Η αντιπαράθεση δηλαδή σε πολιτικό επίπεδο αντανακλούσε διαφορετικές απόψεις για τη διαχείριση της κρίσης, στη βάση των συγκρουόμενων συμφερόντων μερίδων της αστικής τάξης εντός και εκτός χώρας.

Η όξυνση αυτών των αντιθέσεων πήρε διαστάσεις πολιτικής κρίσης, που εκδηλώθηκε ολοκληρωμένα το Δεκέμβρη του 2001. Οι κινητοποιήσεις που ξέσπασαν, στη βάση των οξυμένων λαϊκών προβλημάτων εξαιτίας της κρίσης, παρά τις ανεβασμένες μορφές πάλης, τις συγκρούσεις και τη μαζικότητα, δεν είχαν πολιτικούς στόχους ρήξης, ανατροπής. Κανένα κόμμα, ούτε το κίνημα αμφισβήτησε την αστική εξουσία, ώστε να δημιουργηθούν προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση προς όφελος του λαού.

Ετσι, το λαϊκό κίνημα δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την αδυναμία του αστικού πολιτικού συστήματος να δώσει στη δοσμένη στιγμή πολιτική διέξοδο σε όφελος του κεφαλαίου. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι τη λαϊκή πάλη καρπώθηκε ολοκληρωτικά σε πολιτικό επίπεδο το αντιπολιτευόμενο κόμμα, που διατυμπάνιζε την ανάγκη διαφορετικής διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας, στην κατεύθυνση «άρνησης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και χαλιναγώγησης της ελεύθερης αγοράς».

Η νέα οικονομική πολιτική βασίστηκε στη στάση πληρωμών του κρατικού χρέους, στην αποσύνδεση του νομίσματος από τη σταθερή ισοτιμία και υποτίμησή του, σε ισοσκελισμένο δημόσιο προϋπολογισμό και σε μια σειρά ρυθμίσεων για τις καταθέσεις και τα δάνεια που ήταν απαραίτητες, αφού πολλά από αυτά ήταν σε δολάρια και έπρεπε να μετατραπούν στο εγχώριο νόμισμα. Η καπιταλιστική οικονομία της Αργεντινής πέρασε από τη φάση της κρίσης στην αναζωογόνηση στο τέλος του 2002.

Το αποτέλεσμα ήταν η σημαντική τόνωση των εξαγωγών. Το εμπορικό ισοζύγιο έγινε πλεονασματικό και την πενταετία από το 2003 μέχρι το 2008 ο ρυθμός ανάπτυξης του ΑΕΠ της χώρας ξεπέρασε το 8% ετησίως. Την ίδια ώρα όμως, οι συνθήκες διαβίωσης του λαού επιδεινώθηκαν σχετικά και απόλυτα μέσα σε μια δεκαπενταετία (1992 - 2006) οικονομικής ανάπτυξης που οδήγησε στον υπερδιπλασιασμό του ΑΕΠ της χώρας.

Στο διάστημα αυτό, η απόλυτη φτώχεια αυξήθηκε από το 3,2% στο 8,5% του πληθυσμού. Η σχετική φτώχεια αυξήθηκε από 19,7% του πληθυσμού το 1992 στο 25,6% το 2006. Το 2006 το 43% των εργαζομένων στην Αργεντινή εργάζονταν χωρίς ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, από 31% το 1992. Ο πληθωρισμός ξεπέρασε το 20%, κατατρώγοντας το λαϊκό εισόδημα και η ανεργία άγγιξε, συνυπολογίζοντας και την υποαπασχόληση, το 25%.

Οι εξελίξεις στην Αργεντινή επιβεβαίωσαν τη διαπίστωση ότι, κάτω από το ζυγό των μονοπωλίων, τα λαϊκά στρώματα «πληρώνουν τη νύφη» και στη φάση της κρίσης και στη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, σε κάθε μορφή διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας. Η Αργεντινή επαναδιαπραγματεύθηκε για το πώς θα αποπληρώσει το χρέος της, αλλά η ανάπτυξη της οικονομίας της δεν έλυσε τα ζητήματα της ανεργίας και της φτώχειας που αυξήθηκαν, όπως αυξάνοντα σήμερα στην Ευρωζώνη και την Ελλάδα, όπου ακολουθείται άλλη μορφή διαχείρισης της κρίσης.

Π.

Εξεταστικές από Ουράλια μέχρι Ατλαντικό!

Εξεταστικές από Ουράλια μέχρι Ατλαντικό!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Και μόλις κάνουν μια Εξεταστική για το Μνημόνιο στην Ελλάδα,

ας κάνουν και μια Εξεταστική για το Μνημόνιο στην Ιρλανδία,

μια Εξεταστική για το Μνημόνιο στην Πορτογαλία,

κι ας έχουν και έτοιμες δυο - τρεις ακόμα Εξεταστικές για τα (επερχόμενα) Μνημόνια στηνΙσπανία, στην Κύπρο, στην Ιταλία κ.ο.κ.

Δεν αποκλείουμε αυτές κι άλλες τόσες Εξεταστικές να εξάγουν πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα, με τα οποία οι ...Εξεταστές θα επιχειρήσουν (δεν υπάρχει καμία αμφιβολία) να συσκοτίσουν το βασικό, το αδιαμφισβήτητο και φυσικά το ανομολόγητο (για τα κόμματα - θεραπαινίδες του αστικού καθεστώτος) συμπέρασμα:

Οτι η κρίση - που παρεπόμενά της είναι τα Μνημόνια και οι πολιτικές λιτότητας χωρίς Μνημόνια -

η κρίση που επενεργεί καταστροφικά στην οικονομία και στην κοινωνία,

είναι κρίση συστημική,

είναι κρίση καπιταλιστική.

Και λειτουργεί έτσι, καταστροφικά, ανεξάρτητα, σε τελική ανάλυση, από το αν είναι πράσινο, αν είναι γαλάζιο, αν είναι γαλαζοπράσινο ή αν είναι ροζ το πολιτικό και κομματικό εκείνο μοντέλο που έχει ως στόχο τη διαχείριση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου και με στόχο τη διατήρηση της αιτίας της κρίσης, δηλαδή του καπιταλισμού.

Προμηνύονται επικίνδυνες εξελίξεις

Προμηνύονται επικίνδυνες εξελίξεις

Η κλιμακούμενη ένταση στην Αν. Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής, συνέπεια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων και τη γεωστρατηγική κυριαρχία στην περιοχή, παίρνει απειλητικές διαστάσεις και ενδέχεται άμεσα να εξελιχθεί σε ανοιχτή πολεμική σύγκρουση. Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, η συγκυβέρνηση επιταχύνει το βάθεμα της ελληνικής εμπλοκής. Με άξονα το ιμπεριαλιστικό σχέδιο περί «νέας Μέσης Ανατολής», επιχειρεί να δέσει το λαό στο «δόγμα ασφάλειας» του κράτους του Ισραήλ, σε μια περίοδο που το τελευταίο απειλεί ανοιχτά για επέμβαση στο Ιράν. Αποκαλυπτικό του τυχοδιωκτισμού της κυβέρνησης είναι το γεγονός ότι συνδέει προπαγανδιστικά την εμπλοκή της Ελλάδας στους πολεμικούς σχεδιασμούς με την έξοδο της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας από την κρίση.

Ο ίδιος ο Α. Σαμαράς είχε πει τις προηγούμενες μέρες, απευθυνόμενος στους συμμάχους του εντός και εκτός ΕΕ: «Κοιτάξτε το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, ναι, αλλά υπάρχει και η γεωστρατηγική θέση και ο προβληματισμός γύρω από αυτόν τον περίγυρο, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η Ελλάδα. Το λέμε συνεχώς, το λέμε τώρα που φλέγεται η Μέση Ανατολή. Πάρτε το παράδειγμα της Συρίας. Η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι "το ισχυρό προπύργιο" της Ευρώπης στην περιοχή». Η φράση του ισοδυναμεί με προσκλητήριο στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να αναβαθμίσουν το ρόλο της Ελλάδας σαν πολεμικό και οικονομικό ορμητήριο για τα σχέδιά τους στην ευρύτερη περιοχή, αξιοποιώντας γι' αυτό τη γεωστρατηγική της θέση.

Από μια τέτοια εξέλιξη, η ελληνική κυβέρνηση προσδοκά να αποσπάσει οφέλη για την ντόπια αστική τάξη, η οποία δείχνει πανέτοιμη για συμμετοχή ακόμα και σε πόλεμο, επιζητώντας σε δεύτερο χρόνο μια καλύτερη θέση στη μοιρασιά της λείας. Το θέμα δεν είναι συγκυριακό, όσο κι αν η ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σχετίζεται με τη βαθιά και συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση. Οι ασκοί του Αιόλου άνοιξαν στην περιοχή μας και οι ανακατατάξεις που επιδιώκουν οι ιμπεριαλιστές, ο καθένας για λογαριασμό των δικών του μονοπωλίων, θα σημαδέψουν τις εξελίξεις για τα επόμενα χρόνια. Από αυτή τη σκοπιά, η Ελλάδα μπαίνει πιο βαθιά σ' ένα διαρκές παιχνίδι με τη φωτιά, το οποίο ορίζεται κατά κανόνα από τους ανταγωνισμούς μεταξύ Ευρωπαϊκής Ενωσης - ΗΠΑ - Ρωσίας - Κίνας.

Η εμβάθυνση της στρατηγικής συνεργασίας, όπως την αποκαλούν, Ελλάδας - Ισραήλ, κάνει τα πράγματα εκρηκτικά. Αυτή η συνεργασία καμία σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, ούτε με τα συμφέροντα των άλλων λαών της περιοχής. Αντίθετα, συνιστά απειλή για όλους. Η απεμπλοκή της χώρας μας από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και το ΝΑΤΟ, η ανάπτυξη ενός ρωμαλέου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, που θα βάζει εμπόδια στους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς και θα αναπτύσσει την αλληλεγγύη με τα άλλα λαϊκά κινήματα της περιοχής, σε τροχιά σύγκρουσης με την εξουσία των μονοπωλίων, είναι όρος αναγκαίος για την ευημερία και την ανάπτυξη υπέρ των λαών στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες.

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 6: Ο Δεκέμβρης του 1944-η ματωμένη Κυριακή

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 6: Ο Δεκέμβρης του 1944-η ματωμένη Κυριακή

Δεκεμβριανά 1944

Η ματωμένη Κυριακή

Μια ειρηνική και άοπλη διαδήλωση του αθηναϊκού λαού…

…κατέληξε στο απροκάλυπτο αιματοκύλισμα

Το ξημέρωμα της Κυριακής, 3ης του Δεκέμβρη 1944, έβρισκε το βασανισμένο λαό της Αθήνας και του Πειραιά στο πόδι. Οι προετοιμασίες, για το μεγάλο συλλαλητήριο, που είχε καλέσει η ΚΕ του ΕΑΜ, για την ίδια μέρα στην πλατεία Συντάγματος, έχουν φτάσει στην τελική τους φάση. Αλλωστε, οι μέρες που είχαν προηγηθεί ήταν γεμάτες ένταση και όλοι συναισθάνονταν την κρισιμότητα των στιγμών.

Τη νύχτα της 30ής Νοέμβρη προς 1η Δεκέμβρη, μετά την ανακοίνωση – τελεσίγραφο του Γ. Παπανδρέου, πραγματοποιήθηκε ολονύχτια συνεδρίαση της ΚΕ του ΕΑΜ, η οποία συζήτησε τις εξελίξεις και αποφάσισε:

α. Να απευθύνει έκκληση στις κυβερνήσεις των συμμάχων της Μ. Βρετανίας, της Σοβιετικής Ενωσης και των ΗΠΑ.

β. Να κηρυχτεί παλλαϊκή απεργία το Σάββατο, 2 του Δεκέμβρη

γ. Να οργανωθεί παλλαϊκή συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος στις 3/12, στις 11 το πρωί.

δ. Να ανασυγκροτηθεί η ΚΕ του ΕΛΑΣ

Την 1η Δεκέμβρη 1944 παραιτούνται από την κυβέρνηση της “Εθνικής Ενότητας” οι ΕΑΜίτες υπουργοί Αλ. Σβώλος, Γ. Ζεύγος, Μ. Πορφυρογένης, Ν. Ασκούτσης, Ηλ. Τσιριμώκος και Α. Αγγελόπουλος, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη διαταγή μονομερούς αφοπλισμού του ΕΛΑΣ. Την ίδια στιγμή, πραγματοποιούνται μεγάλες και μαχητικές διαδηλώσεις του λαού σ’ όλη την Ελλάδα, ενάντια στην κυβέρνηση Παπανδρέου και την αγγλική επέμβαση.

Στις 2 Δεκέμβρη 1944, η απεργία σημειώνει τεράστια επιτυχία. Τα πάντα στην Αθήνα και τον Πειραιά είναι κλειστά, φανερώνοντας ξεκάθαρα τη θέληση του λαού. Την ίδια, όμως, στιγμή αποβιβάζονται στο Φάληρο 6.000 Αγγλοι στρατιώτες και δύο φασιστικά, ελληνικά τάγματα από την Αίγυπτο. Το πρωί της ίδιας μέρας, η ΚΕ του ΕΑΜ ζητά και παίρνει από την κυβέρνηση άδεια για το συλλαλητήριο της Κυριακής. Τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας, όμως, ο Γ. Παπανδρέου ανακαλεί την άδεια. Προφανώς, είτε για να δοκιμάσει την αντοχή και την αποφασιστικότητα του ΕΑΜ και του λαϊκού κινήματος, είτε για να βρει “πάτημα”, για τα όσα ήδη σχεδίαζε μαζί, με τους Αγγλους, για την επόμενη μέρα.

Η θέληση του λαού και η αντίδραση

3 Δεκέμβρη 1944: Το συλλαλητήριο ξεκινάει. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού πλημμυρίζουν τους δρόμους, που οδηγούν στο κέντρο της πρωτεύουσας και κατακλύζουν την πλατεία Συντάγματος και τη γύρω περιοχή. Τα συνθήματα “Οχι άλλη κατοχή”, “Εθνικός Στρατός”, “Λαοκρατία και όχι βασιλιά”, “Παπανδρέου παραιτήσου” κυριαρχούν σ’ όλα τα χείλη. Ωρα 10.30` και ήδη, στην πλατεία Συντάγματος έχει συγκεντρωθεί αρκετός κόσμος. Οι μεγάλες, όμως, φάλαγγες των λαϊκών συνοικιών βρίσκονται ακόμη στο δρόμο. Προχωρούν με τάξη, ειρηνικά, τραγουδώντας και φωνάζοντας συνθήματα, ανεμίζοντας τις τιμημένες σημαίες και τα λάβαρα του αγώνα. Η ώρα πλησιάζει 11 και καθώς, οι ανθρώπινοι χείμαρροι φτάνουν στην πλατεία Συντάγματος και γεμίζουν ασφυκτικά το χώρο μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, ρίχνονται εντελώς απροειδοποίητα και ύπουλα τα πρώτα δολοφονικά πυρά, από τα παλιά ανάκτορα και τη διεύθυνση της Αστυνομίας. Αιματηρός ο απολογισμός της εγκληματικής αυτής ενέργειας της αντίδρασης: 21 νεκροί και 140 τραυματίες. Την ίδια ώρα δέχονται ανάλογη επίθεση οι φάλαγγες των διαδηλωτών, που προχωρούσαν από την οδό Ηρώδη του Αττικού προς την πλατεία Συντάγματος. Το βράδυ της ίδιας μέρας δολοφονούνται 7 αγωνιστές την ώρα που τοιχοκολλούν έντυπα του ΕΑΜ. Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά, ο Αγγελος Εβερτ, διευθυντής της Αστυνομίας Πόλεων της Αθήνας εκείνη την κρίσιμη περίοδο και γνωστός για τη σχέση του με τους Εγγλέζους, ομολόγησε ότι έδωσε την εντολή της δολοφονικής επίθεσης στην πλατεία Συντάγματος (δηλώσεις σε εφημερίδα “Ακρόπολη” 3/12/1958).

Στις 4 Δεκέμβρη 1944 κηρύσσεται γενική απεργία σ’ όλη την Ελλάδα. Ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά οδηγεί τα θύματά του στην τελευταία τους κατοικία. Μέσα σε μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα πένθους, αλλά και αγωνιστικής αποφασιστικότητας, ο λαός απαιτεί την άμεση παραίτηση της ματοβαμμένης κυβέρνησης. Ενα τεράστιο πανό στην κεφαλή της πορείας γράφει: “ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ, ΔΙΑΛΕΓΕΙ `Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ `Η ΤΑ ΟΠΛΑ”. Οταν η πομπή φτάνει στο Σύνταγμα, οι διαδηλωτές γονατίζουν. Ορκίζονται στους νεκρούς και ψάλλουν το πένθιμο εμβατήριο. Στην επιστροφή από το νεκροταφείο τα πλήθη δέχονται και νέα, ένοπλη επίθεση από τους Χίτες. Αλλοι 40 νεκροί και 70 τραυματίες βάφουν με το αίμα τους, τους αθηναϊκούς δρόμους. Την άλλη μέρα και καθώς οι λαϊκές διαδηλώσεις συνεχίζονται, χτυπά και πάλι η Ασφάλεια, με τραγικό απολογισμό, ακόμη 30 νεκρούς και πάνω από 100 τραυματίες.

Στρατιωτικός δικτάτορας ο Σκόμπι

“ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ, ΔΙΑΛΕΓΕΙ `Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ `Η ΤΑ ΟΠΛΑ”, γράφει το πιτσιλισμένο με αίμα πανό, ενώ οι διαδηλωτές γονατίζουν και απαιτούν να παραιτηθεί η αιματοβαμμένη κυβέρνηση

Στο μεταξύ, ο Σκόμπι κλιμακώνει τις αντιλαϊκές και επιθετικές του ενέργειες, επιχειρώντας να αιφνιδιάσει και να υποτάξει με την ένοπλη βία το λαϊκό κίνημα.

Προχωρά στον αφοπλισμό τμημάτων της Εθνικής Πολιτοφυλακής. Υποκαθιστώντας και τυπικά την κυβέρνηση Παπανδρέου και μιλώντας εξ ονόματός της κηρύσσει το στρατιωτικό νόμο. Τις πρώτες πρωινές ώρες, της 4ης Δεκέμβρη, βρετανικές δυνάμεις κυκλώνουν και αφοπλίζουν το 2ο Σύνταγμα της ΙΙ μεραρχίας του ΕΛΑΣ. Κάτω από την πίεση των δραματικών αυτών γεγονότων και ιδιαίτερα την παλλαϊκή κατακραυγή και καταδίκη, ο Γ. Παπανδρέου υποχρεώνεται να παραιτηθεί και να ζητήσει από τον Θ. Σοφούλη, να προχωρήσει στο σχηματισμό νέας κυβέρνησης. Η επιλογή του προσώπου βρίσκει κατ’ αρχή σύμφωνη και την ηγεσία του ΕΑΜ, αλλά λίγο μετά ο Γ. Παπανδρέου ανακαλεί την παραίτησή του, υποχωρώντας στην πίεση του Τσόρτσιλ και άλλων εξωελληνικών παραγόντων και αναλαμβάνοντας να σηκώσει μέχρι το τέλος τις ιστορικές και εγκληματικές του ευθύνες.

Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ παίρνουν τη διαταγή και αρχίζουν τις επιχειρήσεις κατά των Χιτών και των αστυνομικών τμημάτων της Αθήνας και του Πειραιά. Την επομένη ο Σκόμπι θα πάρει διαταγή από τον Τσόρτσιλ να συμπεριφέρεται σαν να βρίσκεται σε κατεχόμενη πόλη. Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση ο λαός έπρεπε να διαλέξει. Και διάλεξε τα όπλα.

Τα τηλεγραφήματα της αιώνιας καταισχύνης

Στις 5 Δεκέμβρη, ο Τσόρτσιλ στέλνει δύο τηλεγραφήματα, ένα προς τον πρεσβευτή της Μ. Βρετανίας στην Αθήνα, Λίπερ, κι ένα προς τον Σκόμπι. Είναι δύο τηλεγραφήματα, αποκαλυπτικά για τις εγκληματικές προθέσεις και μεθόδους του αγγλικού ιμπεριαλισμού και αποτελούν μνημεία αντιλαϊκού κυνισμού και ωμότητας. Παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα και από τα δύο, έτσι όπως έχουν καταγραφεί στην ιστορία.

Τηλεγράφημα προς τον Λίπερ:

“Πρέπει να παρακινήσετε τον Παπανδρέου να πράξει το καθήκον του και να τον διαβεβαιώσετε, ότι εις την περίπτωσιν αυτήν θα τον υποστηρίξωμεν μ’ όλας τας δυνάμεις. Παρήλθεν πλέον η εποχή καθ’ ην μια οιαδήποτε ομάς Ελλήνων πολιτών ηδύνατο να ματαιώνει την εξέγερσιν του όχλου. Η μόνη ελπίς του είναι να εργασθεί μεθ’ ημών διά την αποσόβησιν ενδεχομένης συμφοράς…

Ανέθεσα το όλον ζήτημα της αμύνης των Αθηνών και τη διατήρηση της εννόμου τάξεως εις τον στρατηγόν Σκόμπι και τον διαβεβαίωσα ότι θα τον ενισχύσωμεν με όσας δυνάμεις χρειάζεται προς τούτο. Τόσον εσείς, όσο και ο Παπανδρέου, πρέπει να συμμορφωθείτε προς τας οδηγίας του, εις ό,τι αφορά τη δημόσιαν τάξιν και την ασφάλειαν. Πρέπει να συνδράμετε τον στρατηγόν Σκόμπι με πάντα δυνατόν τρόπον και να εισηγηθείτε εις αυτόν τη λήψιν παντός μέτρου, το οποίον, κατά τη γνώμην σας, ήθελε καταστήσει το έργον του περισσότερον ευχερές και αποτελεσματικόν”. (Οι υπογραμμίσεις είναι του Τσόρτσιλ) (Ο. Τσόρτσιλ, “Απομνημονεύματα”, τόμ. 6ος, βιβλίο 1ο, σ. 256).

Ετσι αναφέρεται το τηλεγράφημα αυτό στα απομνημονεύματα του Βρετανού πρωθυπουργού. Σκόπιμα, προφανώς, ο Τσόρτσιλ δεν αναφέρει ένα χαρακτηριστικό, για τον ιμπεριαλιστικό, ωμό αυταρχισμό και την κατάλυση κάθε έννοιας εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας, απόσπασμα. Το απόσπασμα αυτό ήρθε στο φως το 1974, όταν δημοσιοποιήθηκαν τα αντίστοιχα αρχεία του Φόρεϊν Οφις. Να ποιο κομμάτι “αυτολογόκρινε” ο Τσόρτσιλ:

“Πρέπει να υποχρεώσετε τον Παπανδρέου. Αν παραιτηθεί, φυλακίστε τον έως ότου συνέλθει, όταν πια θα έχουν τελειώσει οι μάχες. Θα μπορούσε το ίδιο καλά, να αρρωστήσει και να μην μπορεί να τον πλησιάσει κανείς…” (Γ. Ανδρικόπουλου, “1944 Κρίσιμη χρονιά” τόμ. Β` αρ. 300).

Ανάλογης εγκληματικής περιφρόνησης προς τη θέληση του ελληνικού λαού και τα στοιχειώδη δικαιώματά του είναι και το τηλεγράφημα προς τον Σκόμπι:

“Κατόπιν συνεννοήσεως μετά του στρατηγού Ουίλσον (Ιταλία) έδωσα οδηγίες να σας αφήσει όλας τας δυνάμεις, τας οποίας διαθέτετε και να σας σταλούν, ει δυνατόν, ενισχύσεις.

Είσθε υπεύθυνος διά την τήρησιν της τάξεως εις Αθήνας και διά την καταστροφήν όλων των ομάδων ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, αι οποίαι πλησιάζουν εις την πόλιν. Δύνασθε να λάβετε όλα τα μέτρα, που θα θεωρήσετε σκόπιμα διά τον έλεγχον των οδών και την παγίδευσιν των ταραξιών. Είναι φυσικόν ο ΕΛΑΣ να προσπαθήσει να παρατάξει γυναικόπαιδα εις τα σημεία όπου θα διεξαχθούν συγκρούσεις. Θα πρέπει να ενεργήσετε με σύνεσιν και να αποφύγετε σφάλματα, αλλά μη διστάσετε να πυροβολήσετε εναντίον παντός ενόπλου, που θα επιχειρεί να επιτεθή κατά των βρετανικών δυνάμεων και κατά των ελληνικών, μετά των οποίων συνεργαζόμεθα. Το καλύτερον, φυσικά, θα ήτο εάν εις το έργον σας είχατε τη συμπαράστασιν μιας κυβερνήσεως και εάν ο Λίπερ έπειθε τον Παπανδρέου να παραμείνει εις τη θέσιν του και να σας βοηθήσει.

Ωστόσο, μη διστάσετε να ενεργήσετε ως να ευρίσκεσθε εις μίαν μόλις καταληφθείσα υπό του στρατού πόλιν, όπου έχει εκραγεί επαναστατικόν κίνημα (υπογραμμίσεις Τσόρτσιλ).

Εν συνεχεία, με τας ομάδας του ΕΛΑΣ, αι οποίαι πλησιάζουν έξωθεν προς την πόλιν, θα πρέπει να είσθε ασφαλώς εις θέσιν, με τας δυνάμεις που διαθέτετε, να δώσετε εις μερικάς εξ αυτών ένα καλό μάθημα, το οποίον θα παραδειγματίση και τας άλλας. Δύνασθε να βασίζεσθε εις την υποστήριξίν μου διά πάσαν λογικήν και εύστοχον ενέργειαν, την οποίαν εν προκειμένω θα αποφασίσετε. Πρέπει να κρατήσωμεν τας Αθήνας και να επιβληθώμεν (υπογράμμιση Τσόρτσιλ). Εάν τούτο το επιτύχετε χωρίς αιματοχυσίαν, θα είναι κατόρθωμα δι’ εσάς, αλλά και με αιματοχυσίαν θα είναι επίσης κατόρθωμα, εάν αυτή είναι απαραίτητος” (Ο. Τσόρτσιλ, στο ίδιο, τόμ. 6ος, βιβλ. 1ο, σ. 255).

Αυθεντικές μαρτυρίες

Πολλά έχουν γραφτεί, για την αλήθεια των γεγονότων της ματωμένης εκείνης Κυριακής, 3 του Δεκέμβρη. Η αντίδραση, εκμεταλλευόμενη την κατοπινή νίκη της, επιχείρησε, στην κυριολεξία, να στήσει την ιστορική αλήθεια με το κεφάλι κάτω και να αμαυρώσει τον ηρωικό αγώνα του λαού της πρωτεύουσας, να συκοφαντήσει το ΕΑΜ και ακόμη περισσότερο το ΚΚΕ. Η αλήθεια, βέβαια, έχει πλέον αποκαλυφθεί και ο εγκληματικός ρόλος των Εγγλέζων, καθώς και των ντόπιων υποτελών τους, είτε των πολιτικών είτε των πρώην γερμανοντυμένων ταγματασφαλιτών και Χιτών, είναι αδιαμφισβήτητος.

Περισσότερο, ως απόδοση τιμής στους εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες, αλλά και στην άφθαστη γενναιότητα των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών, που άοπλοι και με το κεφάλι ψηλά αντιμετώπισαν τα εγγλέζικα τανκ και, λιγότερο, για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα αυτοπτών και πέραν κάθε αμφισβήτησης μαρτύρων εκείνης της τραγικής μέρας (από το βιβλίο του Ν. Κεπέση, “Ο Δεκέμβρης του 1944″).

Η μαρτυρία του Κ. Κουβαρά*

“… Είδα τον κόσμο να έρχεται σε παράταξη, με τις σημαίες του – ελληνική, αμερικανική, βρετανική και ρωσική – μπροστά. Ηταν μια γιγάντια φάλαγγα, αλλά οι διαδηλωτές προχωρούσαν με τάξη, τραγουδώντας αντάρτικα τραγούδια και φωνάζοντας συνθήματα… Ημασταν στον εξώστη του πρώτου πατώματος του ξενοδοχείου της “Μεγάλης Βρετανίας”.

Η Αστυνομία είχε κινητοποιηθεί ολόκληρη, επιδείχνοντας τα καινούρια βρετανικά τουφέκια και “τόμιγκαν” για πρώτη φορά. Υπήρχαν, επίσης, ολόγυρα βρετανικά τανκ και θωρακισμένα αυτοκίνητα. Στο πρώτο τανκ, στη γωνία μπροστά μας, ένας άντρας στεκόταν στον ανοιχτό πυργίσκο και βρισκόταν σε συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία με το αρχηγείο του, αναφέροντας τα συμβαίνοντα.

Το μπροστινό τμήμα του συλλαλητηρίου είχε φτάσει στην άκρη της πλατείας, όπου βρισκόμασταν και καθώς παρατηρούσα προσεχτικά, άκουσα τους επικεφαλής να συζητούν με την Αστυνομία, μόλις δέκα μέτρα από κει που στεκόμασταν… Οι διαδηλωτές σπρώχνανε για να μπουν στην πλατεία, αλλά δε γινόταν καμιά συμπλοκή.

Ξαφνικά ένα παράγγελμα “τραβηχτείτε πίσω!” δόθηκε με μια στριγκιά στρατιωτική φωνή και όλοι οι αστυνομικοί υποχώρησαν κάπου είκοσι μέτρα, γονάτισαν κι άρχισαν να πυροβολούν. Τα πυρά ήταν πυκνά. Διακόσιοι αστυνομικοί έβαλλαν ταυτόχρονα, οι περισσότεροι με αυτόματα. Ενας από μας παρατήρησε τον αστυνομικό που γονάτισε λίγα μέτρα από το μέρος μας, και μας φώναξε “αυτός βαράει στο ψαχνό!”. Κοιτάξαμε με προσοχή στο πλήθος και είδαμε αίμα… Ενα αγόρι, ως δεκαπέντε χρονών, είχε πέσει ακριβώς μπροστά μας, μέσα σε μια κόκκινη λίμνη. Ενα εικοσάχρονο κορίτσι ήταν γεμάτο αίματα λίγο πιο κάτω…

Οταν η Πανεπιστημίου άδειασε, μπορέσαμε να δούμε μόνο τους νεκρούς και τους πληγωμένους. Πτώματα ήταν σκόρπια παντού και σ’ άλλα σημεία λίμνες από αίμα, που άφησαν μερικοί λαβωμένοι, τους οποίους φίλοι μετέφεραν αλλού…

“Στην πλατεία, στην πλατεία!”, άρχισαν να φωνάζουν οι επικεφαλής των διαδηλωτών. Πυροβολισμοί δεν ακούγονταν πια και ο κόσμος ξεκίνησε για την πλατεία Συντάγματος με μεγάλη τάξη. Καθώς οι διαδηλωτές προχωρούσαν, συγκινητικές στιγμές ξετυλίγονταν μπρος στα μάτια μας. Οι νεκροί και οι λαβωμένοι είχαν μεταφερθεί και μόνο λίμνες αίματος έμειναν εδώ κι εκεί, για να θυμίζουν τι είχε συμβεί λίγα λεπτά πρωτύτερα. Ομάδες νέων σταματούσαν μπροστά στις λίμνες αυτές και οι αντιδράσεις ποικίλανε, ανάλογα με τα συναισθήματα του καθενός. Μερικοί κλαίγανε, άλλοι έκαναν το σταυρό τους κι άλλοι ορκίζονταν εκδίκηση. Πολλοί μαζεύτηκαν γύρω από μια αιμάτινη λίμνη κοντά στον εξώστη μας, όπου ένα κορίτσι έκλαιγε από αρκετή ώρα και προσπαθούσε να προφυλάξει το χυμένο αίμα μιας φίλης της. Γνωστοί της δοκίμασαν να την απομακρύνουν, αλλά αρνήθηκε να κουνηθεί…”.

* Ο Κ. Κουβαράς είναι Ελληνοαμερικανός και ήταν αρχηγός της μυστικής αμερικανικής αποστολής “Περικλής” στην κατεχόμενη Ελλάδα

Η μαρτυρία του Φρανκ Τσερβάζι*

“… Μια ομάδα αστυνομικών πυροβολούσε το άοπλο πλήθος. Με μια κίνηση, λες και τη φύσηξε άγριος βοριάς, η συμπαγής μάζα του λαού έπεσε μπρούμυτα. Το ντουφεκίδι σταμάτησε. Ο λαός ξανασηκώθηκε πάλι σύσσωμος, τα τουφέκια άρχισαν πάλι να πυροβολούν κι οι χειροβομβίδες να πέφτουν σαν βροχή… Ο κ. Πούλος, ένας γενναίος Αμερικανός ανταποκριτής, χίμηξε με τεντωμένα χέρια ανάμεσα στην Αστυνομία και το πλήθος, ζητώντας να σταματήσει το ντουφεκίδι. Τίποτε, όμως. Οι σφαίρες εξακολουθούσαν να πέφτουν σαν βροχή. Ανάμεσα στα άλλα πτώματα, ήταν ένα αγοράκι έξι χρονών και δίπλα του ένα κατάξανθο κοριτσάκι. Ετσι χύθηκε το πρώτο αίμα. Ετσι άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος”.

* Ο Φ. Τσερβάζι ήταν δημοσιογράφος και το παραπάνω απόσπασμα δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση “Κόλιερς” εκείνης της εποχής

Η μαρτυρία ενός Αγγλου*

“… Η πορεία πλησίαζε: Αντρες, γυναίκες και παιδιά βάδιζαν σε γραμμές ανά οχτώ ως δέκα. Η διαδήλωση δεν έδειχνε τίποτα το απειλητικό.

Την προσοχή μου τράβηξε πάλι στο μπαλκόνι (σ.σ. της τότε Αστυνομικής Διεύθυνσης Αθηνών) μια επιτακτική φωνή, που έμοιαζε σαν διαταγή στα ελληνικά… Ο κ. Σ. Μπάρμπερ του “Ηνωμένου Τύπου”, μου εξήγησε αργότερα ότι η φωνή που είχα ακούσει ήταν διαταγή πυροβολισμού. Αμέσως οι αστυνομικοί άρχισαν να τραβούν τα κλείστρα των όπλων τους, όχι όμως με συντονισμό, σαν μια πειθαρχημένη ομάδα, αλλά δισταχτικά ο ένας μετά τον άλλον, δίνοντας την εντύπωση πως μερικοί από αυτούς δίσταζαν να υπακούσουν.

Οι αστυνομικοί άδειασαν τις σφαίρες των όπλων τους πάνω στους διαδηλωτές… Οι πυροβολισμοί εξακολουθούσαν να πέφτουν… Οι αστυνομικοί έμοιαζαν πια σαν να φοβούνται να σταματήσουν τους πυροβολισμούς και το θέαμα πρόσβαλε το αίσθημα ευπρέπειας κάθε Αγγλου, που έτυχε να παρακολουθεί…”.

* Η μαρτυρία είναι του Βρετανού συνταγματάρχη Μπάιφορντ Τζόουνς, που παρακολούθησε τα δραματικά γεγονότα από το “καφενείο του Γιαννάκη”, στο ισόγειο του κτιρίου, όπου στεγαζόταν τότε η Διεύθυνση της Αστυνομίας Αθηνών

Κι άλλη μια μαρτυρία*

“… Επρόκειτο περί μιας ειρηνικής και άοπλης διαμαρτυρίας του λαού και τούτο είναι τόσον βέβαιον, ώστε γυναίκες έφεραν μαζί τους ακόμη και τα μικρά παιδιά τους. Κάτω από το παράθυρό μου είδα με τα μάτια μου τα γεγονότα.

Είναι αφάνταστος ο ηρωισμός του λαού αυτού. Ορθιος και βαλλόμενος, προχωρούσε προς τον ορισθέντα τόπο της συγκέντρωσης. Γυναίκες και κορίτσια με το χαμόγελο στα χείλη, ακόμη και μετά τον σκοτωμό των συντρόφων των φώναζαν: “Ζήτω ο Τσόρτσιλ! Ζήτω ο Ρούσβελτ! Κάτω ο Παπανδρέου! Οχι βασιλιά!”.

* Ετσι μετέδωσε τις δραματικές σκηνές ο ανταποκριτής της αμερικανικής εφημερίδας “Ηλιος του Σικάγου”

Και η …μαρτυρία του Λίπερ

Αποκαλυπτικά είναι ακόμη και τα όσα γράφει ο τότε Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα, Ρ. Λίπερ, στο σχετικό βιβλίο του “Οταν ο Ελληνας συναντά Ελληνα”:

“Οι πυροβολισμοί στην πλατεία Συντάγματος έλαβαν χώρα σε πλήρη θέα πολλών ξένων ανταποκριτών, που έμεναν στο ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρετανία”. Απέναντι στο ξενοδοχείο ήταν τα κεντρικά γραφεία της Αστυνομίας και ακριβώς σ’ αυτή τη γωνία έγιναν οι ταραχές. Για τους ανταποκριτές, ήταν μια σπάνια ευκαιρία για τη μετάδοση νέων. Είχαν δει οι ίδιοι όλα τα γεγονότα και τα σχόλια γρήγορα έβγαιναν από τις γραφομηχανές τους. Σε λίγες ώρες ο κόσμος είχε την εντύπωση ότι η φασιστική ή σχεδόν φασιστική κυβέρνηση της Αθήνας είχε πυροβολήσει ενάντια στα άοπλα πλήθη. Αυτές οι γραφομηχανές έδωσαν στο ΕΑΜ μια μεγάλη νίκη εκείνη την ημέρα”.

Και όμως δεν επρόκειτο για εντύπωση, αλλά για την πραγματικότητα, αν σ’ αυτήν προσθέσουμε και τον απάνθρωπα εγκληματικό και πρωταγωνιστικό ρόλο των Εγγλέζων, μαζί και του Ρ. Λίπερ.

Πηγή: Ειδικό αφιέρωμα Ριζοσπάστη

Πίσω στα περιεχόμενα

http://erodotos.wordpress.com/istoria-dse/

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 5: Ο Δεκέμβρης του 1944-η κυβερνητική κρίση

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 5: Ο Δεκέμβρης του 1944-η κυβερνητική κρίση

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944

Η κυβερνητική κρίση

Η εμμονή των Εγγλέζων και της ντόπιας αντίδρασης για μονομερή και πάση θυσία αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος δεν άφησε κανένα περιθώριο συμβιβασμού πάνω στο στρατιωτικό ζήτημα. Ετσι, επήλθε κυβερνητική κρίση, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η παραίτηση από την κυβέρνηση των ΕΑΜιτών υπουργών στη 1 προς 2 Δεκέμβρη του 1944. Αλλά δεν ήταν μόνο η αδιαλλαξία των αντιπάλων του ΕΑΜ που έσπρωξε ως εκεί τα πράγματα. Ηταν και η στάση των Βρετανών, που συμπεριφέρονταν σα να βρίσκονταν σε μία από τις αποικίες τους. Μια συμπεριφορά στην οποία ανταποκρίνονταν δουλικά οι εκπρόσωποι της ντόπιας ολιγαρχίας. Μια συμπεριφορά, την οποία ο λαός και οι δικοί του εκπρόσωποι – με νωπές τις μνήμες του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα – δεν μπορούσαν να ανεχθούν.

Ανώτερος Αγγλος αξιωματικός ανάμεσα στον ταγματασφαλίτη Σούρλα και τη συμμορία του

Την πρώτη του Δεκέμβρη, ο λαός της Αθήνας, έκπληκτος, πληροφορούνταν από τον Τύπο διαταγή του Σκόμπι για αποστράτευση όλων των ανταρτών. Η διαταγή αυτή, πέραν του γεγονότος ότι προερχόταν από έναν ξένο στρατιωτικό που λειτουργούσε ως επικυρίαρχος κι όχι από την κυβέρνηση της χώρας, προχωρούσε ακόμη περισσότερο κι από το τελευταίο απαράδεκτο σχέδιο του Παπανδρέου, βάσει του οποίου μια ταξιαρχία του ΕΛΑΣ δε θα αφοπλιζόταν, αλλά θα παρέμενε εν ενεργεία, αποτελώντας τμήμα του υπό δημιουργία εθνικού στρατού. Οι προθέσεις ήταν καθαρές: Ολοκληρωτική διάλυση του ΕΛΑΣ, αφοπλισμός του λαϊκού κινήματος, πλήρης κυριαρχία των βρετανικών στρατευμάτων, των δοσιλόγων, των συμμοριών των γερμανοντυμένων και των πραιτοριανών της Ορεινής Ταξιαρχίας και του “Ιερού Λόχου”. Να σημειωθεί δε, ότι τη διαταγή του αυτή ο Σκόμπι φρόντισε να την τυπώσει και να την πετάξει με βρετανικά αεροπλάνα πάνω από τις περιοχές των ανταρτών, μην και μείνει κανείς απληροφόρητος για το ποιος ήταν το αφεντικό της Ελλάδας!!! Ομως, ο Βρετανός στρατηγός δε σταμάτησε εκεί. Με διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό, την ίδια μέρα, τόνιζε χωρίς περιστροφές: “Είμαι αποφασισμένος να επιτύχω εφ’ όσον δύναμαι την εκτέλεσιν των σκοπών, οι οποίοι μου ανετέθησαν από την κυβέρνησίν μου”. Δηλαδή από την κυβέρνηση της Μ. Βρετανίας!!! Και συμπλήρωνε: “Στέκομαι σταθερά εις το πλευρόν της σημερινής συνταγματικής κυβερνήσεως, μέχρις ότου το ελληνικόν κράτος μπορεί να αποκατασταθεί με νόμιμον ένοπλον δύναμιν εις τας διαταγάς του και να μπορούν να γίνουν ελεύθεραι εκλογαί. Εάν όλοι μαζί δεν επιτύχωμεν αυτό, το νόμισμα δε θα κρατηθή σταθερόν και ο λαός δε θα τραφή. Εγώ θα προστατεύσω σάς και την κυβέρνησή σας εναντίον οιασδήποτε απόπειρας πραξικοπήματος οπονθεδήποτε προερχομένης ή άλλης πράξεως βιαίας και αντισυνταγματικής”. Το μήνυμα ήταν πεντακάθαρο: Υποταγή του λαού στις διαθέσεις και τις προθέσεις της συντήρησης, ντόπιας και ξένης. Κι από πάνω απειλές ότι ο λαός θα πεινάσει, αν δε σκύψει το κεφάλι. Για να μην μένει βέβαια καμιά αμφιβολία για τα παραπάνω, ο στρατηγός Σκόμπι σημείωνε: “Μένετε ήσυχοι, ότι η Μεγάλη Βρετανία, ένας νησιώτικος λαός, έχει βαθείαν αγάπη για την παλαιάν της σύμμαχον Ελλάδα και θα την υποστηρίξη”!! Θα υποστήριζε δηλαδή – όπως και έκανε – την Ελλάδα εγγλέζικο προτεκτοράτο!!! (για τη διαταγή και το διάγγελμα του Σκόμπι βλέπε: “Λευκή Βίβλος ΕΑΜ”, σελ. 32 – 33).

Οι ΕΑΜίτες υπουργοί παραιτούνται

Η κατάσταση αυτή οδήγησε τους υπουργούς του ΕΑΜ που συμμετείχαν στην κυβέρνηση σε παραίτηση από τις κυβερνητικές τους θέσεις. “Η παραίτησίς μας – δήλωνε ο Η. Τσιριμώκος – ήταν απαραίτητη για να αποσαφηνισθεί η κατάσταση που περιήλθε σε αδιέξοδο από την αποτυχία κάθε προσπάθειας να βρεθεί λύση στο στρατιωτικό ζήτημα που να ικανοποιεί τις λαϊκές αξιώσεις. Ολων η ζωηρή επιθυμία και ευχή είναι η κρίση που προκαλείται, εκκαθαρίζοντας την ατμόσφαιραν, να οδηγήσει σε λύσεις που θα απομακρύνουν τον κίνδυνο της ένοπλης ρήξης και θα εξασφαλίζουν πραγματικά την ομαλότητα”. Και κομμουνιστής υπουργός Γ. Ζεύγος, μεταξύ άλλων, υπογράμμιζε: “Ακουσα το διάγγελμα του στρατηγού Σκόμπι. Πιστεύω ότι τέτοιες ενέργειες στις οποίες συχνά προβαίνει ο κ. Σκόμπι δε συντελούν στην ομαλότητα της πολιτικής μας ζωής. Πριν λίγες μέρες κάλεσε στο γραφείο του, παρουσία και του πρεσβευτού της Μεγάλης Βρετανίας, εμένα και τον υπουργό των Οικονομικών, συναγωνιστή Σβώλον και μας ζήτησε τελεσιγραφικά μέσα σε 24 ώρες να του υποβάλουμε δηλώσεις υπεύθυνες ότι δεν εγκρίνουμε βίαιες πράξεις.

Είναι περιττό να σας πω, ότι σαν υπουργοί κυβέρνησης ανεξάρτητου κράτους, αρνηθήκαμε οποιαδήποτε συζήτηση… Σήμερα, με ημερήσια διαταγή του, ζητεί μονομερή αποστράτευση… Πιστεύω ότι υπέρτατο χρέος στο Εθνος και στο Λαό μας, που πρόσφερε τόση συμβολή στο συμμαχικό αγώνα, επιβάλλει να υπερασπίσουμε τη μοναδική λύση στο φλέγον στρατιωτικό πρόβλημα. Και αυτή είναι να αποστρατευτούν όλες οι ένοπλες δυνάμεις ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ, Ορεινή Ταξιαρχία, “Ιερός Λόχος” και σχηματισμοί της Αιγύπτου και να δημιουργηθεί μια πραγματική Εθνοφυλακή στη διάθεση του Εθνους και όχι της αντιδραστικής Δεξιάς. Ο ελληνικός λαός έχει μπροστά του όλα τα στοιχεία και είναι σε θέση να κρίνει μόνος του ποιος υπερασπίζει την ησυχία του και την ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής” (“Λευκή Βίβλος ΕΑΜ”, σελ. 34 – 35).

Κυβέρνηση – μαριονέτα των Εγγλέζων

Η παραίτηση των ΕΑΜιτών υπουργών, εκ των πραγμάτων, έπρεπε να σημαίνει πτώση της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας υπό τον Γ. Παπανδρέου και αναζήτηση άλλης διάδοχης κυβερνητικής λύσης που θα πληρούσε τους όρους του Συμφώνου του Λιβάνου. Ο λόγος είναι απλός. Στο Λίβανο – ανεξαρτήτως της κριτικής που μπορεί να ασκήσει κανείς για όσα διαδραματίστηκαν εκεί – συμφωνήθηκε ότι η διάδοχη κατάσταση στη μεταπελευθερωτική Ελλάδα θα ήταν μια κυβέρνηση με τη συμμετοχή όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, έως ότου γίνουν εκλογές και προκύψει εκλεγμένη κυβέρνηση και έως ότου γίνει δημοψήφισμα για τη λύση του πολιτειακού ζητήματος. Στη βάση αυτή, έγινε κατορθωτό να πατήσει το πόδι του στη χώρα ο προπολεμικός αστικός πολιτικός κόσμος και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο δέχτηκε αυτός ο κόσμος και οι Εγγλέζοι καθοδηγητές του να έρθουν σε συνεννόηση με το ΕΑΜ και την ΠΕΕΑ. Αν μπορούσαν να ρυθμίσουν αλλιώς τα πράγματα – και σύμφωνα πάντα με τα συμφέροντά τους – θα το είχαν κάνει χωρίς να έρθουν σε συμφωνία με το ΕΑΜικό κίνημα. Συνεπώς, μια κυβέρνηση που δεν είχε εκλεγεί από το λαό και που είχε τη λαϊκή ανοχή χάρη στη συμμετοχή σ’ αυτήν των ΕΑΜικών δυνάμεων ήταν κυβέρνηση στον αέρα, μετά την παραίτηση των ΕΑΜιτών υπουργών, γιατί ήταν κυβέρνηση χωρίς λαϊκό έρεισμα, μια κυβέρνηση κατά παράβαση των Συμφωνιών του Λιβάνου, κατά παράβαση δηλαδή των όρων πάνω στους οποίους δημιουργήθηκε. Κι όμως αυτή η κυβέρνηση συνέχισε να υπάρχει, αψηφώντας τη λαϊκή θέληση, με τη στήριξη των βρετανικών λογχών καθόλη τη διάρκεια των Δεκεμβριανών, ενώ στη συνέχεια ανασχηματιζόταν σύμφωνα με τις εντολές και τα συμφέροντα της Μ. Βρετανίας.

Οι γερμανοντυμένοι επιστρέφουν…

Το μέτωπο Βρετανών, ντόπιας αντίδρασης και κουίσλιγκς κατά του ΕΑΜ, μετά την Απελευθέρωση

Κύριος στόχος των Εγγλέζων και της ντόπιας αντίδρασης, από την πρώτη στιγμή της Απελευθέρωσης, ήταν η ισχυροποίηση της εξουσίας τους, στις απελευθερωμένες περιοχές, πρωτίστως στην Αθήνα και στη συνέχεια σε ολόκληρη τη χώρα. Ηδη, είχαν πετύχει αρκετά προς αυτήν την κατεύθυνση. Είχε σχηματιστεί η λεγόμενη κυβέρνηση εθνικής ενότητας, που, τουλάχιστον από άποψη συσχετισμού, τους εξυπηρετούσε. Επίσης, είχε επιτευχθεί η, χωρίς αντιδράσεις, είσοδος των βρετανικών στρατευμάτων σε ελληνικό έδαφος κι αυτό αποτελούσε ισχυρό όπλο στα χέρια τους. Η ισχυροποίηση, όμως, της εξουσίας τους στις απελευθερωμένες περιοχές και ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα περνούσε απαραιτήτως από την αποδυνάμωση και συντριβή του κινήματος της Εθνικής Αντίστασης, των ΕΑΜικών οργανώσεων και του ΚΚΕ, από την αποδυνάμωση και συντριβή δηλαδή της μόνης πραγματικής εξουσίας που διέθετε ο τόπος και στήριζε ο λαός.

Διατηρείται ανέπαφο το κράτος των κουίσλιγκς

Οι Εγγλέζοι και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους δεν είχαν ενδοιασμούς για το πώς θα προχωρούσαν στην υλοποίηση των στόχων τους. Εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τη διάθεση του ΕΑΜικού κινήματος για ομαλές ειρηνικές εξελίξεις, αποκομίζοντας έτσι τα μέγιστα των ωφελημάτων που ήταν δυνατόν να έχουν. Ταυτόχρονα, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην προχωρήσει η εκκαθάριση της χώρας, και του κρατικού μηχανισμού από τους δοσιλόγους, τους συνεργάτες των Γερμανών και τις ακροδεξιές – φασιστικές οργανώσεις. Διατήρησαν δηλαδή όσο μπορούσαν ανέπαφο το κράτος των κουίσλιγκς ως βάση και στήριγμα της δικής τους πλέον εξουσίας, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι γερμανοντυμένοι, οι προδότες, οι φασίστες και οι κάθε λογής δοσίλογοι ήταν ο μόνος – και ταυτόχρονα ο αναγκαίος γι’ αυτούς – σύμμαχος ενάντια στο δημοκρατικό λαό, στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ.

Στην επαρχία…

Από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στην Ελλάδα οι Εγγλέζοι έδειξαν καθαρά τις προθέσεις τους. Στην Πελοπόννησο, απαγόρευσαν τις λαϊκές συγκεντρώσεις, εμπόδισαν την ελεύθερη μετακίνηση των τμημάτων του ΕΛΑΣ, έθεσαν περιορισμούς στις ώρες κυκλοφορίας των πολιτών, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να προστατεύσουν τους ταγματασφαλίτες και τους υπόλοιπους συνεργάτες των Γερμανών. Κι όταν οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ συνελάμβαναν γερμανοντυμένους και γερμανοοπλισμένους, οι Βρετανοί τους παραλάμβαναν, τους έκλειναν προσωρινά σε στρατόπεδα και στη συνέχεια τους μετέφεραν σε νησιά όπου τους εκγύμναζαν και τους προετοίμαζαν για να τους χρησιμοποιήσουν ενάντια στο λαϊκό κίνημα.

Τα ίδια – κι ακόμη χειρότερα – έκαναν οι Εγγλέζοι και στις άλλες περιοχές της χώρας. Στην Κέρκυρα, με το πρόσχημα ότι η περιοχή ήταν υπό τον έλεγχο των δυνάμεων του Ζέρβα, βρετανικό τμήμα στρατού, ενισχυμένο από δυνάμεις του ΕΔΕΣ και ταγματασφαλίτες, αφόπλισε το 10ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ. Στην Ηπειρο, με το ίδιο επιχείρημα, ΕΔΕΣίτες και ταγματασφαλίτες συλλάμβαναν και βασάνιζαν τους ΕΑΜίτες, έχοντας τις ευλογίες των αγγλικών στρατιωτικών δυνάμεων. Στην περιοχή της Δράμας, ο ταγματάρχης Μίλερ είχε δημιουργήσει βρετανικό κράτος εν κράτει. Συγκέντρωνε και εξόπλιζε τους συνεργάτες των Γερμανών και τους εξαπέλυε κατά των περιοχών του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Στα νησιά του Αιγαίου είχε αναβιώσει ο φασισμός σ’ όλο του το μεγαλείο. Οι Βρετανοί μαζί με τον “Ιερό Λόχο” των πραιτοριανών και ο διορισμένος από την κυβέρνηση Παπανδρέου γενικός διοικητής Αιγαίου συνταγματάρχης Μπουρδάρας είχαν ουσιαστικά θέσει εκτός νόμου τις ΕΑΜικές οργανώσεις.

…και στην Αθήνα

Αλλά και στην Αθήνα τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Με την υποστήριξη της αντίδρασης και των Εγγλέζων, οι μικρές ομάδες ενόπλων γερμανοντυμένων και γερμανοεξοπλισμένων, που βρίσκονταν οχυρωμένες σε κτίρια και ξενοδοχεία στο κέντρο της πόλης ή σε αστυνομικά τμήματα, όχι μόνο δεν εκκαθαρίζονται, αλλά, αντίθετα, ενισχύονται ποικιλοτρόπως. Το Γουδί και η Σχολή Χωροφυλακής θα αποτελέσουν τα στρατόπεδα, όπου θα στρατωνίζεται, θα εκγυμνάζεται και θα προετοιμάζεται όλος αυτός ο συρφετός δοσιλόγων και ακροδεξιών, αντιΕΑΜικών, φασιστικών στοιχείων για καθημερινές εξορμήσεις ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Στο Γουδί θα στρατωνιστούν και οι ταγματασφαλίτες του Παπαδόγκωνα που θα μεταφερθούν γι’ αυτούς τους σκοπούς από τις Σπέτσες στην πρωτεύουσα. Οι Χίτες είναι πάντα οχυρωμένοι στο Θησείο κι από κει εξορμούν προς το κέντρο της πόλης. Οι ΕΔΕΣίτες του Παπαγεωργίου κρατούν κεντρικά ξενοδοχεία. Οι αγγλικές στρατιωτικές δυνάμεις – πέραν του ότι συγκέντρωναν, οργάνωναν, εξόπλιζαν και εκπαίδευαν κάθε λογής φασιστικές και αντιΕΑΜικές ομάδες – επιδίδονται οι ίδιες σε προκλήσεις σε βάρος του λαού της Αθήνας. Σχίζουν αφίσες του ΕΑΜ, επιτίθενται σε δημοκρατικούς πολίτες, τρομοκρατούν τις λαϊκές συνοικίες, δημιουργώντας συνεχώς επεισόδια κι όταν οι ντόπιες συμμορίες τους βρίσκονται σε κίνδυνο τρέχουν να τις σώσουν. Ορισμένα παραδείγματα είναι πολύ χαρακτηριστικά για το τι συνέβαινε: Τρεις μέρες μετά την Απελευθέρωση, στις 15 Οκτώβρη του ’44, μια ομάδα από Χίτες του Γρίβα που κρυβόταν στο ξενοδοχείο “Πάγγειο”, στην Ομόνοια, εξαπολύει πυρ εναντίον λαϊκής διαδήλωσης. Ο λαός θα κυκλώσει το ξενοδοχείο, αλλά θα επέμβουν οι Εγγλέζοι και με υποσχέσεις προς τους εκπροσώπους του λαϊκού κινήματος, ότι θα τιμωρήσουν παραδειγματικά τους δολοφόνους, τους σώζουν από τη λαϊκή οργή. Αντί όμως για τιμωρία, παρείχαν προστασία στους Χίτες, μεταφέροντάς τους με ασφάλεια στο Θησείο. Την επομένη, εγκληματίες της ομάδας του Πανωλιάσκου – γνωστού σφαγέα του λαού από τα χρόνια της Κατοχής, με δράση στην περιοχή του Μεταξουργείου – οχυρωμένοι στο σπίτι του Πάγκαλου θα ανοίξουν πυρ εναντίον πολιτοφυλάκων του ΕΑΜ. Επακολουθεί σύγκρουση, αλλά κι αυτή τη φορά η επέμβαση των Αγγλων θα είναι σωτήρια για τους δολοφόνους. Ο Παπανδρέου ανακοινώνει ότι τους έπιασαν και τους κρατούν για να λογοδοτήσουν. Από την Αστυνομία όμως ανακοινώνεται ότι “ουδείς συνελήφθη”!!!

Τέτοια γεγονότα ήταν συνηθισμένα στη μεταπελευθερωτική Αθήνα και ο κατάλογός τους αρκετά μακρύς για να τον παραθέσει κανείς ολόκληρο.

Ο Τσακαλώτος ομολογεί

Τα όσα έχουμε, ήδη, αναφέρει επιβεβαιώνει με σαφή, κατηγορηματικό και εντυπωσιακά – θα λέγαμε – κυνικό τρόπο, στα απομνημονεύματά του, ο στρατηγός Θρ. Τσακαλώτος, ο οποίος υπήρξε διοικητής της περιβόητης Ορεινής Ταξιαρχίας των πραιτοριανών και στη συνέχεια πρωταγωνίστησε στον εμφύλιο πόλεμο 1946 – 1949 ως ηγετικό στρατιωτικό στέλεχος στον κυβερνητικό στρατό. Αναφερόμενος στην περίοδο μετά την Απελευθέρωση και συγκεκριμένα στην πραγματική αποστολή της Στρατιωτικής Διοίκησης Αττικής υπό τον στρατηγό Σπηλιωτόπουλο (αρχηγός των Σωμάτων Ασφαλείας επί Κατοχής) που διόρισε ο Παπανδρέου λέει συγκεκριμένα: “Πρώται ενέργειαι της Στρατιωτικής Διοικήσεως ήσαν η οργάνωσις Επιτελείου, ο εξοπλισμός και στρατιωτική οργάνωσις των Εθνικών Ομάδων, η σύνταξις ενός σχεδίου ενεργείας προβλέποντος τη διατήρησιν της περιοχής των Αθηνών” (Θρ. Τσακαλώτου: “40 χρόνια στρατιώτης της Ελλάδος”, ΑΘΗΝΑΙ 1960, τόμος Α`, σελ. 576). Και ο στρατηγός Τσακαλώτος συνεχίζει, ακόμη πιο αποκαλυπτικά, ακόμη πιο κυνικά, να ομολογεί: “Αι απόρρητοι διαταγαί της κυβερνήσεως είναι κατηγορηματικαί: Καμία εμπιστοσύνη εις τον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ και καμία συνεργασία διά την τήρηση της τάξεως. Ατυχώς, μερικοί ανώτεροι αξιωματικοί δεν πειθαρχούν, έχοντες τη γνώμην ότι, εφ’ όσον 5 υπουργοί του ΕΑΜ συμμετέχουν εις την κυβέρνησιν, πρέπει η τάξις να τηρηθή και διά των Μονάδων αυτού. Η τοιαύτη αντίληψις αποκρούεται με αγανάκτησιν και λαμβάνονται κυρώσεις εναντίον των. Διά τον συντονισμόν των ενεργειών, φθάνει ο Βρετανός συνταγματάρχης Σέπερτ, ως σύνδεσμος του Σκόμπι μετά του στρατιωτικού διοικητού (σ. σ. του Σπηλιωτόπουλου, δηλαδή). Συνεργάζονται αρμονικότατα και προσφέρουν εξαιρετικάς υπηρεσίας διά την επιτυχίαν του αγώνος της απελευθερώσεως. Δυστυχώς, με το αίμα του, κατά τον Δεκέμβριον, οπότε φονεύεται, επισφραγίζει την αγάπη του προς την Ελλάδα.

Τα Τάγματα Ασφαλείας ευρίσκονται εις δυσχερεστάτην θέσιν, διότι έχουσι αποκηρυχτεί υπό της κυβερνήσεως ως προδοτικά. Καταλλήλως, όμως, ο στρατιωτικός διοικητής τα ειδοποιεί να συνεχίσωσι τας υπηρεσίας των με τη δήλωσιν – ουχί ακριβή – ότι θα τύχωσι συγνώμης. Χρειάζονται αυτά ως αντίπαλοι κατά του ΕΑΜ, το οποίο επιμόνως ζητεί τη διάλυσίν των” (Θρ. Τσακαλώτου, στο ίδιο, σελ. 578). Υστερα α` όλα όσα ομολογεί ο στρατηγός Τσακαλώτος, τα σχόλια περιττεύουν!!!

Πηγή: Ειδικό αφιέρωμα Ριζοσπάστη

Πίσω στα περιεχόμενα

http://erodotos.wordpress.com/istoria-dse/

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 4: Ο Δεκέμβρης του 1944-προς την ρήξη

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 4: Ο Δεκέμβρης του 1944-προς την ρήξη

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944

Το στρατιωτικό ζήτημα οδηγεί στη ρήξη

Οι διεργασίες γύρω από τη λύση του στρατιωτικού προβλήματος ξεκίνησαν στις αρχές Νοέμβρη 1944. Στις 3/11 ο ΕΛΑΣ απελευθέρωσε την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη με εξαίρεση τη Μήλο και την Κρήτη. Και ο Γ. Παπανδρέου – ύστερα από υπόδειξη του Σκόμπι και χωρίς να έχει ασχοληθεί με το θέμα το Υπουργικό Συμβούλιο – δήλωνε στις 5 Νοεμβρίου για το στρατιωτικό ζήτημα: “Μετά τη συντελεσθείσαν πλήρην απελευθέρωσιν της Ελλάδος λήγει και η ηρωική μας αντίστασις. Είναι, επομένως, φυσικόν ότι επακολουθεί και η αποστράτευσις των ανταρτικών μας ομάδων αντιστάσεως ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, η οποία και ορίστηκε διά την 10η Δεκεμβρίου. Οι μόνιμοι αξιωματικοί των ανταρτικών σωμάτων επανέρχονται εις τον τακτικόν μας στρατόν, όπου θα εύρουν θέσιν ανάλογον με τα εθνικάς των υπηρεσίας. Οι έφεδροι αξιωματικοί, εάν επιθυμούν να μονιμοποιηθούν, θα εισέλθουν εις ειδικήν σχολή εκπαιδεύσεως. Αι λεπτομέρειαι του τρόπου αποστρατεύσεως θα καθορισθούν εν συνεννοήσει με τους αρχηγούς των ανταρτικών ομάδων στρατηγούς Σαράφην και Ζέρβαν” (Γ. Παπανδρέου: “Κείμενα – Η απελευθέρωσις της Ελλάδος”, εκδόσεις ΜΠΙΡΗΣ, σελ. 195 – 196). Ο Παπανδρέου ψευδόταν ασυστόλως όταν επικαλούνταν την απελευθέρωση της χώρας ως αιτία για τη διάλυση των ανταρτικών σωμάτων και ιδιαίτερα του ΕΛΑΣ. Η χώρα δεν είχε απελευθερωθεί εξ ολοκλήρου. Αλλά, πέραν αυτού ο πόλεμος κατά του φασισμού συνεχιζόταν στην Ευρώπη και δεν υπήρχε κανένας λόγος να αποστρατευτούν οι αντιστασιακές ένοπλες οργανώσεις στις απελευθερωμένες περιοχές. Τέλος, ο Παπανδρέου, ενώ εκφραζόταν ευκόλως και με σαφήνεια σε ό,τι αφορούσε το ενδεχόμενο διάλυσης των αντάρτικων δυνάμεων, ποιούσε σιγήν ιχθύος σχετικά με τη διάλυση των στρατιωτικών σωμάτων της Μ. Ανατολής. Οι προθέσεις του, καθώς και αυτές των Βρετανών καθοδηγητών του ήταν καθαρές.

Ωμές επεμβάσεις του Σκόμπι

Μετά τις παραπάνω δηλώσεις Παπανδρέου αρχιστράτηγος – βάσει της συμφωνίας του Λιβάνου – των υπό δημιουργία νέων ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και επιφορτισμένος με το καθήκον της ανασυγκρότησης τους, ανέλαβε ο δημοκρατικός στρατηγός Οθωναίος, ο οποίος όμως δεν έμεινε και για πολύ στη θέση αυτή. Αναλαμβάνοντας καθήκοντα, όρισε επιτελάρχη του τον αρχηγό του ΕΛΑΣ στρατηγό Στ. Σαράφη. Ομως ο Σκόμπι είχε διαφορετική γνώμη. Σε ρόλο επικυρίαρχου της Ελλάδας όχι μόνο απέρριψε αυτή την επιλογή του Οθωναίου αλλά και του υπέδειξε ότι στη θέση του επιτελάρχη έπρεπε να τοποθετηθεί ο Χίτης στρατηγός Βεντήρης. Η εξέλιξη αυτή και η δουλική στάση του πρωθυπουργού Παπανδρέου στις απαιτήσεις των Αγγλων οδήγησαν το στρατηγό Οθωναίο σε παραίτηση.

Στις 9/11 ένας νέος παράγοντας προστέθηκε στο στρατιωτικό ζήτημα. Εφθασαν στην Αθήνα οι πραιτοριανοί της Ορεινής Ταξιαρχίας, με αποστολή καθορισμένη από τον ίδιο τον Τσόρτσιλ να ανοίγουν πυρ κατά του λαϊκού κινήματος, όπου κρίνουν αναγκαίο. Τα πράγματα περιπλέκονταν ακόμη περισσότερο και ο Παπανδρέου κατ’ επιταγήν των Βρετανών υπαναχωρούσε από την αρχική συμφωνία για διάλυση όλων των ανταρτικών και άλλων στρατιωτικών δυνάμεων της Μ. Ανατολής και τη δημιουργία εθνικού στρατού μέσα από την τακτική στρατολογία με την κλήση κλάσεων.

Υστατη προσπάθεια του ΕΑΜ

Στα ύψη ανεβασμένο το κύρος του ΕΑΜ στο λαό

Σε μια ύστατη προσπάθεια να αποτραπεί η ρήξη, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ πρότειναν τη συγκρότηση τμήματος ενιαίου εθνικού στρατού, που θα αποτελούνταν από την “ορεινή ταξιαρχία”, τον “ιερό λόχο”, τμήματα του ΕΔΕΣ και μια ταξιαρχία του ΕΛΑΣ “ίση προς το άθροισμα των άνω δυνάμεων και με ίσον οπλισμόν”. Ο Γ. Παπανδρέου αποδέχτηκε αρχικά την πρόταση αυτή, για να την αναιρέσει στη συνέχεια, ύστερα από εντολή του στρατηγού Σκόμπι και του Βρετανού πρεσβευτή Λίπερ. Στις 28/11/44, μάλιστα, ανακοίνωσε ένα αλλοιωμένο κείμενο ως δήθεν συμφωνία με το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, που, αν εφαρμοζόταν, έδινε τη δυνατότητα στους Εγγλέζους και τους ντόπιους συνεργάτες τους να αφοπλίσουν το λαϊκό κίνημα. Καταρχήν, δινόταν η δυνατότητα στον ΕΔΕΣ να συμμετέχει στο τμήμα του εθνικού στρατού με δύναμη ανάλογη αυτής που θα συμμετείχε ο ΕΛΑΣ, πράγμα που ήταν έξω από τη συμφωνία. Επίσης, έμεναν ανέπαφα τα στρατιωτικά τμήματα του Ιερού Λόχου και της Ορεινής Ταξιαρχίας, με αποτέλεσμα οι στρατιωτικές δυνάμεις της αντίδρασης να ήταν υπέρτερες του ΕΛΑΣ, αν αυτό γινόταν αποδεκτό. Ακόμη το τμήμα στρατού που θα συγκροτούνταν δε θα ήταν ενιαίο, αλλά θα αποτελούνταν από ασύνδετες μεταξύ τους δυνάμεις. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας λογικής – αν γινόταν αποδεχτή – δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί. Στο όνομα του δήθεν εθνικού στρατού οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ θα μπορούσαν με μια διαταγή να σταλθούν στα σύνορα και το λαϊκό κίνημα θα βρισκόταν έρμαιο κάτω από τις λόγχες των Βρετανών και των ντόπιων πραιτοριανών. Φυσικό επόμενο ήταν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ να απορρίψουν τα τερτίπια του Παπανδρέου και των Εγγλέζων. Και κάτω από την αδιάλλακτη στάση της αντίδρασης η ρήξη πλέον ήταν αναπόφευκτη.

Οι Σβώλος – Καφαντάρης ξεσκεπάζουν τους υπεύθυνους

Η φωτογραφία μιλάει μόνη της…

Για τη σημασία που είχε το στρατιωτικό ζήτημα στα Δεκεμβριανά και για το ποιοι ευθύνονταν για τη ρήξη είναι αποκαλυπτικό το άρθρο του Σβώλου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΜΑΧΗ” στις 5/12/1945: “Στο σχέδιο συμφωνίας με την Αριστερά – λέει ο Σβώλος – που μονόγραψε ο κ. Παπανδρέου στις 22 Νοεμβρίου, όρισε ο ίδιος ρητά ότι θα διελύετο ουσιαστικά και η Ορεινή Ταξιαρχία, με τη χορήγηση αορίστου αδείας στους άνδρες της. Δυστυχώς ο Παπανδρέου μετέβαλε τη συμφωνία, γιατί όπως εξήγησε ο ίδιος πολλές φορές, η βρετανική κυβέρνηση (ειδικότερα η επιθυμία του Τσόρτσιλ) και η απόφαση των εδώ βρετανικών στρατιωτικών αρχών δεν επέτρεψαν τη διάλυση της ταξιαρχίας… Λαμβάνοντας υπόψη την επιθυμία του πρωθυπουργού να ανταποκριθεί, όπως έλεγε, στην απαίτηση του κ. Σκόμπι για τη διατήρηση της ορεινής ταξιαρχίας… Υποβάλαμε, ο σ. Ζέβγος, ο Τσιριμώκος κι εγώ στον Παπανδρέου, συνεννοημένοι με τον Σαρηγιάννη, ένα σχέδιο δημιουργίας μεικτού στρατιωτικού τμήματος που θ’ απαρτίζετο από την υφισταμένη τότε Ορεινή Ταξιαρχία, τον Ιερό Λόχο, ένα τμήμα του ΕΔΕΣ και μια ταξιαρχία του ΕΛΑΣ που συμφωνήθηκε να έχει δύναμη και οπλισμό, ίσα με το σύνολο όλων των άλλων δυνάμεων που θα διατηρούνταν. Το τμήμα αυτό θα ήταν κάτι σαν μεραρχία, θα είχε όπως επίσης συμφωνήσαμε, ενιαία διοίκηση. Αναφέρθηκαν μάλιστα και ονόματα υποψηφίων μεράρχων… Δυστυχώς ο Παπανδρέου, ενώ συμφωνήσαμε στη βάση αυτή, δημοσίευσε την άλλη μέρα εντελώς αλλιώτικο το μέρος αυτό του σχεδίου μας, έτσι που εματαιώνετο ο σκοπός του… Το ξέσπασμα της δυσπιστίας από την πλευρά της Αριστεράς ήταν δικαιολογημένο και ευεξήγητο. Επιμείναμε ακόμα στη συνεννόηση. Ζητήσαμε από τον Παπανδρέου να επανέλθει στο αρχικό που είχε συμφωνηθεί, αλλά στο μεταξύ το ΚΚΕ, ζητώντας ριζικότερες λύσεις, ξαναγύρισε σ’ εκείνο που και ο Παπανδρέου θεωρούσε λογικό, αλλά αδύνατο, επειδή δεν το επέτρεπαν οι Αγγλοι, στην ιδέα της αποστράτευσης όλων, Ορεινής Ταξιαρχίας, Ιερού Λόχου και ανταρτών. Ο Παπανδρέου στο σχέδιο που του ανέπτυξε ο Σιάντος δεν αντέταξε παρά μόνο την άρνηση των Αγγλων και την αδυναμία του να μεταβάλει τις αντιλήψεις τους.”.

Ετσι για χάρη των Εγγλέζων και των πραιτοριανών τους φτάσαμε στη Δεκεμβριανή σύγκρουση. Κι αυτό ακριβώς φώναξε στον Γ. Παπανδρέου ο Καφαντάρης στην πολιτική σύσκεψη των παρατάξεων (26/12/44), όταν ο Τσόρτσιλ ήρθε στην Αθήνα. “Αν ο κ. Παπανδρέου – είπε στη σύσκεψη ο Καφαντάρης – ενόμιζε ότι έπρεπε να οδηγηθούμε σε σύρραξη θα όφειλε να διαλέξει άλλες αφορμές και όχι το ζήτημα των 2.000 πραιτοριανών, όταν μάλιστα είχε δεχτεί τη διάλυσή τους και κατόπιν υπαναχώρησε.” (Π. Ρούσου, “Η Μεγάλη Πενταετία”, τόμος Β`, σελ. 367 και “Λευκή Βίβλος ΕΑΜ”, σελ. 61. ).

Πηγή: Ειδικό αφιέρωμα Ριζοσπάστη

Πίσω στα περιεχόμενα

http://erodotos.wordpress.com/istoria-dse/