Οι καταστροφές γεννούν τους Νέρωνες ή οι Νέρωνες τις καταστροφές;

Κατιούσα

Το 64 μ.Χ. η πάλαι πότε Ρωμαϊκή αυτοκρατορία υπέστη ένα τεράστιο πλήγμα, τη μεγάλη πυρκαγιά της Ρώμης. Ο αυτοκράτορας εκείνη την περίοδο ήταν ο Νέρων (Nero Cladius Divi Claudius filius Caesar Augustus Germanicus) ο τελευταίος της Δυναστείας του. Η μεγάλη πυρκαγιά κατέστρεψε ολοσχερώς τα 10 από τα 14 διαμερίσματα της Ρώμης.
Ανεπιβεβαίωτες ιστορικές πηγές αναφέρουν πως ο ημιπαράφρων Νέρωνας βρίσκονταν στο εξοχικό του στο Adium, 56χλμ. έξω από την Ρώμη παίζοντας μουσική με την άρπα του αγναντεύοντας τις φλόγες. Στην συνέχεια κατηγόρησε τους πολιτικούς εχθρούς του, τους Χριστιανούς για την μεγάλη καταστροφή και επανοικοδόμησε την Ρώμη με κεντρικό το τεράστιο ανάκτορο Domus Aurea (μτφρ: Χρυσός Οίκος). Τέσσερα χρόνια μετά, αφού σ’ όλη τη ζωή του είχε προβεί σε δολοφονίες του μικρού αδερφού του, της μητέρας του και άλλων πολιτικών προσωπικοτήτων, “αυτοκτόνησε” μπροστά από μια άμαξα με άλογα με την βοήθεια ενός συνοδού του καθώς, όπως φημολογείται, δεν είχε το θάρρος να προχωρήσει στο απονενοημένο.

Οι φήμες και οι ανυπόστατες πηγές δεν έχουν καμία αξία, έχει αξία όμως η ενσωμάτωση των ιστορικών γεγονότων στην κοινωνική συμπεριφορά και την δυναμική-αδύναμη μάζα. Εν τέλει, δεν είχε καμία σημασία ποιος έκαψε τη Ρώμη (αυτό φυσικά αποδείχθηκε περίτρανα αφού ο πραγματικός ένοχος δεν αναδείχθηκε ποτέ λόγω φυσικών και πολιτικών περιορισμών της εποχής). Σημασία είχε ότι η Ρώμη κάηκε, πολίτες κάηκαν ζωντανοί και έργα και ημέρες ετών έγιναν αποκαΐδια. Η Ιστορική ενέργεια επενδύθηκε στην απόδοση της δικαιοσύνης και όχι στο πώς-από ποιους και γιατί ανοικοδομήθηκε η Ρώμη σε ένα νέο Ελληνιστικό Αυτοκρατορικό μνημείο, μακριά από τις επιρροές των Ανατολιτών Χριστιανών. Πόσες αποικίες δημιουργήθηκαν για να επεκταθούν οι πόροι των Πραιτοριανών (Ελίτ) και να επανέλθει η κανονικότητα; Ερωτήματα που κατέληξαν δεδομένα χωρίς να αποδοθούν σε φαινόμενο.
Οι φυσικές αβιοτικές και βιοτικές καταστροφές (όπως και μια πανδημία) υπήρχαν πριν και θα υπάρχουν μετά την ύπαρξη του ανθρώπου. Το “σχήμα του Νέρωνα” όμως είναι αποτύπωση μιας δυσλειτουργίας, μιας βραχυπρόθεσμης εξήγησης, μιας παραφιλολογίας που συνέχισε με τους αιώνες και οδήγησε τις μάγισσες στην πυρά, τους ποιητές στην φυλακή, τους συνδικαλιστές στο απόσπασμα, τους έγχρωμους και Ασιάτες στο πίσω μέρος του λεωφορείου.
Το “εξατομικευμένο “σχήμα του Νέρωνα” που επενδύει στην προσωποποίηση των καταστροφών μας συνδέει περισσότερο με τον Χίτλερ παρά με τον ναζισμό, περισσότερο με τους προέδρους ποδοσφαιρικών ομάδων παρά με τους οπαδικούς – πολιτικούς στρατούς στο δρόμο, περισσότερο με το “σκοιλ ελικικου” παρά με τον εξευτελισμό της δημόσιας περιουσίας.
Περισσότερο με ένα φαιδρό αίτιο και όχι με το αποτέλεσμα, το αιτιατό.
Η συνεπαγωγή είναι μονή.
Οι Νέρωνες γεννούν τις καταστροφές.
Με μια εξαίρεση.
Οι καταστροφές μπορούν να γεννήσουν Νέρωνες, μόνο όταν δεν υπάρχει μια κοινωνία να τους πετάξει στα άλογα.”

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Οι εικόνες στο Σύνταγμα της πρωτομαγιάτικης, με όλα τα μέτρα ασφαλείας, συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ, παρά τους περιορισμούς της κυβέρνησης,  αποτέλεσε για μέρες το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, εντυπωσιάζοντας για διαφορετικούς λόγους διαφορετικούς πολιτικούς χώρους.

        Από την κυβέρνηση που δια στόματος του υφυπουργού  Ν. Χαρδαλιά επέκρινε εμμέσως αυτή την δράση χωρίς να την κατονομάσει, με βουλευτές της να επισημαίνουν την απειθαρχία του ΚΚΕ σε αποφάσεις της πολιτείας,  μέχρι τα άρθρα όψιμα ανησυχούντων διανοούμενων για την  επίδειξη στρατιωτικής πειθαρχίας στη συγκέντρωση, το ΚΚΕ μπήκε στο στόχαστρο. Γιατί το ΚΚΕ μέσω των συνδικαλιστικών οργανώσεων δήλωσε την παρουσία του συντεταγμένα και  οργανωμένα ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, παρά  τις οδηγίες της κυβέρνησης που δεν φαίνονταν να έχουν άλλη σκοπιμότητα απ’ αυτή της αποφυγής ακριβώς των πρωτομαγιάτικων εκδηλώσεων. Κι αυτή η συγκέντρωση είναι κάτι πολύ παραπάνω από συμβολική, σηματοδοτεί το ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος στους χρόνους που έρχονται,  σαν την κύρια οργανωμένη  λαϊκή δύναμη ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Μια αντίσταση όμως που δεν είναι απλά άρνηση χωρίς κανέναν ειδοποιό προσδιορισμό, χωρίς όραμα, αλλά αντίθετα με το όραμα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας που εξασφαλίζει τη συνοχή και προοπτική των κοινωνικών αγώνων.

        Πέρα από τους αντικομμουνιστικούς μηρυκασμούς, σαν απομιμήσεις λόγων μετεμφυλιακού κράτους, που προκάλεσε η συγκεκριμένη συγκέντρωση, προβλήθηκαν από την κυρίαρχη εξουσία και επικρίσεις γι’ αυτήν που υποκρινόμενες μια προοδευτική οπτική στηρίζονταν στον εκθειασμό του αυθόρμητου, στο ακηδεμόνευτο των κινητοποιήσεων, στην ελευθερία του ατόμου έξω από κόμματα και  οργανώσεις αλλά και στις συγκρίσεις με φασιστικές εκδηλώσεις. Αποκαλύπτοντας συγχρόνως, δια της εις άτοπον επαγωγής, και τον διαρκή φόβο  της κυρίαρχης εξουσίας, που είναι η  οργάνωση και η συνειδητή δράση της εργατικής τάξης στη διεκδίκηση της ζωής της.
          Μόνος ο εργαζόμενος είναι απολύτως ανίσχυρος. Μόνο ως μέρος μιας συλλογικότητας, ως μιας μεγάλης οργάνωση της οποίας τα μέλη ενεργούν ενωμένα για το κοινό συμφέρον, μπορεί να βελτιώσει τις συνθήκες εργασίας του. Κι είναι στα εργατικά συνδικάτα, στα οποία ο κοινός αγώνας για βελτίωση των όρων δουλειάς αντικαθιστά τον ατομικό ανταγωνισμό για θέσεις εργασίας. Κι είναι επειδή μέσα από τους συνδικαλιστικούς αγώνες αναπτύσσεται η πειθαρχία και η αλληλεγγύη, περιορίζεται ο προσωπικός εγωισμός προς το συμφέρον του συνόλου που το εργατικό κίνημα γίνεται το μεγάλο σχολείο οργάνωσης και πειθαρχίας. Διδάσκει στους εργαζόμενους μέσω συνεχώς νέων εμπειριών πως το άτομο μπορεί να αναστηθεί μόνο μαζί με τους συντρόφους του, μόνο ως μέλος μιας συλλογικότητας, και ως εκ τούτου ότι ο καθένας πρέπει να προωθήσει τα συμφέροντα της συλλογικότητας.
        Κι αυτό βεβαίως ισχύει όταν το εργατικό κίνημα  αγωνίζεται πραγματικά εναντίον των καπιταλιστών, και όχι όταν, όπως στον κρατικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ του Γ. Παναγόπουλου, εκβιάζονται συμφωνίες μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών με  στόχο την εξασφάλιση  αρμονίας μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας προς όφελος του πρώτου. Γι’ αυτό και το  ΠΑΜΕ, ως το μόνο συντονιστικό όργανο συνδικαλιστικών οργανώσεων με εργατική φωνή, απομένει η πιο συγκροτημένη και ενεργητική ομάδα πρωτοβουλίας στην οργάνωση της αντίστασης των εργαζομένων στην καπιταλιστική επίθεση. Και είναι το πολιτικό κενό, η αδράνεια των διαλυμένων αστικών συνδικαλιστικών οργανώσεων και η αναξιοπιστία των παραδοσιακών κομμάτων που φοβάται η κυρίαρχη εξουσία μήπως  του ανοίξουν το δρόμο ριζοσπαστικοποιώντας ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Για να ανατραπεί η υπεροχή του κεφαλαίου από την εργατική τάξη απαιτείται μια τεράστια δύναμη οργάνωσης, επαναστατικό συναίσθημα και άτρωτη αλληλεγγύη, κάτι που μπορεί να είναι μόνο καρπός του εργατικού συνδικαλισμού. Όταν  το κεφάλαιο διαθέτει τόση δύναμη και  οργάνωση με το  αστικό κράτος είναι αφελές να πιστεύεται πως συμβολικές κινήσεις και γλυκερές συναισθηματικότητες θα το κάμψουν προς όφελος της εργασίας. Η αστική τάξη έχει στο κράτος τεράστια πνευματική και υλική δύναμη, με την οποία οι εργαζόμενοι πρέπει να εξοικειωθούν αν θέλουν να αντιπαρατεθούν. Όπου λείπει η γνώση και η πολιτική διορατικότητα, ακόμα και ο πιο πεπεισμένος και ένθερμος αγωνιστής γίνεται πολύ εύκολα θύμα της ρηχότερης πολιτικής προδοσίας. Δράσεις αυθόρμητες και  ανοργάνωτες χωρίς σχέδιο εύκολα μπορεί να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης από την κυρίαρχη εξουσία ενάντια στο λαϊκό κίνημα.

Και δεν είναι σύμπτωση που η πολιτική ηγεσία δια του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη θυμήθηκε στη Βουλή, στη δέκατη επέτειο, με τόση επιδεικτική θλίψη την προβοκάτσια της Μαρφιν. Πέρα από το μικροπολιτικό παιχνίδι με τους επαναστατικούς βερμπαλισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, ο βασικός στόχος πάντα όταν αναφέρεται η υπόθεση Μαρφιν είναι το εργατικό κίνημα και η δυσφήμιση των λαϊκών κινητοποιήσεων στο οποίο εμμέσως αν όχι σαφώς χρεώνονται οι τρεις θάνατοι.  

Γι’ αυτό είχε τόση σημασία η συγκέντρωση της πρωτομαγιάς στο Σύνταγμα. Ήταν η εικόνα της δυναμικής του εργατικού κινήματος που με οργάνωση,  γνώση, πολιτική ωριμότητα και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του  αντιπαρατίθεται στην πολιτική εξουσία που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Στην εικόνα αυτή συγκεκριμενοποιήθηκε ο συνδυασμός της συνειδητής καθοδήγησης του κόμματος της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ, με τη δημιουργική δραστηριότητα και πρωτοβουλία των εργαζομένων.

Η «κανονικότητα» στο σύστημα της Υγείας

Η κυβέρνηση προπαγανδίζει την «επιστροφή στην κανονικότητα» με καλύτερους τάχα όρους για το σύστημα της Υγείας, όπως κάνει, για παράδειγμα, ο υπουργός Β. Κικίλιας σε συνέντευξή του την περασμένη Κυριακή. Ποια είναι όμως αυτή η «κανονικότητα»; Τα αποδεκατισμένα από σημαντικές ειδικότητες και υποστελεχωμένα Κέντρα Υγείας, δημόσια νοσοκομεία και εργαστήρια.
Και ενώ οι ελλείψεις «βγάζουν μάτι», η κυβέρνηση διαφημίζει τις 4.000 προσλήψεις που έκανε στην καρδιά της πανδημίας, «πολύ περισσότερες απ' όσες είχαμε εξαγγείλει». Πρόκειται όμως για προσωρινές συμβάσεις, που θα λήξουν τους επόμενους μήνες. Κυρίως όμως μιλάμε για ελάχιστες προσλήψεις μπροστά στους 30.000 γιατρούς και νοσηλευτές που λείπουν μόνιμα από τα δημόσια νοσοκομεία.
Ποιος εμποδίζει άραγε την κυβέρνηση να προσλάβει εξαρχής μόνιμους εργαζόμενους, πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης; «Δεν τίθεται θέμα χρημάτων», λέει η κυβέρνηση. Κρύβει όμως ότι οι εργαζόμενοι που προσλήφθηκαν για μερικούς μήνες ως επικουρικοί δεν πληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά από τα έσοδα των νοσοκομείων, μέσω της αγοραπωλησίας υπηρεσιών.
Με λίγα λόγια, και αυτή η κυβέρνηση «κάνει μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα», με το κράτος να συμβάλλει ελάχιστα σε πόρους για την αντιμετώπιση της πανδημίας, και τους επιχειρηματίες στο χώρο της Υγείας όχι απλά να βγαίνουν άβρεχτοι από την κρίση αλλά να είναι και κερδισμένοι.
«Επιστροφή στην κανονικότητα» σημαίνει επίσης για την κυβέρνηση η σταδιακή επανεκκίνηση των τακτικών χειρουργείων και των εξωτερικών ιατρείων. Οι ασθενείς όμως θα συνεχίσουν να βρίσκονται στις συμπληγάδες των χρονοβόρων ραντεβού για χειρουργεία, νοσηλεία, θεραπείες. Θα εξακολουθήσει το σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας να προσφέρει υπηρεσίες που ισοδυναμούν με μια απλή συνταγογράφηση και μια υποτυπώδη ιατρική εξέταση (κι αυτή όχι πάντα, καθώς λείπουν βασικές ιατρικές ειδικότητες).

* * *

Στην ίδια συνέντευξη, ο υπουργός διαπιστώνει «αλλαγή νοοτροπίας», εννοώντας την τήρηση των μέτρων αυτοπεριορισμού και την αναγόρευση της «ατομικής ευθύνης» σε βασικό φάρμακο για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Η αποθέωση όμως της «ατομικής ευθύνης», όσο κι αν είναι αναγκαία, αποτελεί ομολογία και ταυτόχρονα προσπάθεια νομιμοποίησης αυτού του άθλιου συστήματος Υγείας, που έφτιαξαν με τον πολιτική τους η σημερινή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Χώρια που η «ατομική ευθύνη» και συνεισφορά, ειδικά στα ζητήματα Υγείας, δεν μπορεί να αποτελεί λύση, αν δεν πατάει σ' ένα κρατικό σύστημα πλήρως στελεχωμένο, αν δεν υπακούει σε έναν γενικότερο σχεδιασμό, που έχει για κριτήριο τις ανάγκες του λαού.
Τρανταχτή επιβεβαίωση είναι τα εκατομμύρια ασθενών που έχουν ανάγκη από συχνή παρακολούθηση κι εξέταση, αλλά στο όνομα της «ατομικής ευθύνης» και των «αντοχών» του συστήματος Υγείας, αποκλείστηκαν από αυτό και εξαναγκάστηκαν να τα φέρουν βόλτα μόνοι τους. Πρόκειται για μια κρατική πολιτική «ανευθυνότητας», που μεταξύ άλλων έχει στόχο να συμπιέσει κι άλλο τις προσδοκίες και απαιτήσεις του λαού, ώστε να συμβιβαστεί με τη διαχρονικά «ανθυγιεινή» πολιτική της εμπορευματοποίησης και υποχρηματοδότησης του συστήματος Υγείας.
«Είναι αλήθεια ότι η προσέλευση στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) των νοσοκομείων ήταν μειωμένη τους τελευταίους μήνες. Κάτι που απέδειξε ότι πολλοί προσέρχονταν στο παρελθόν σε αυτά χωρίς να υπάρχει πραγματικά επείγων λόγος», είπε προκλητικά ο Β. Κικίλιας.
Κουβέντα δεν είπε βέβαια για το ότι τα Κέντρα Υγείας, που θα έπρεπε να λειτουργούν 24 ώρες το 24ωρο, σήμερα υπολειτουργούν, με ελλείψεις σε βασικές ειδικότητες, εργαστήρια και ιατρικό εξοπλισμό, αναγκάζοντας τους ασθενείς να αναζητήσουν στα νοσοκομεία υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Αυτή είναι η αιτία για τη συμφόρηση των ΤΕΠ και όχι η ...κακή συνήθεια των ασθενών να τα επισκέπτονται «για ψύλλου πήδημα», όπως αισχρά υπονοεί ο υπουργός.

* * *

«Στόχος μας είναι οι 1.200 κλίνες σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Να φτάσουμε δηλαδή για πρώτη φορά ως χώρα στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, που είναι 12 κρεβάτια ΜΕΘ για 100.000 πολίτες», είπε ο υπουργός Υγείας. Αφού πρώτα κάνει γαργάρα την ανάγκη για 3.500 δημόσια κρεβάτια ΜΕΘ πριν από την πανδημία, επικαλείται τώρα την ευρωπαϊκή αναλογία των 12 κρεβατιών/100.000 πολίτες, που έχει δοκιμαστεί στην πράξη και έχει αποτύχει. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα απάνθρωπα διλήμματα που αντιμετώπισαν οι θεράποντες ιατροί, για το ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει στην κορύφωση της πανδημίας σε άλλες χώρες;
Ακόμα και σήμερα όμως, αν από τα νούμερα που δίνει η κυβέρνηση αφαιρεθούν τα κρεβάτια ΜΕΘ για τον κορονοϊό, που είναι αναγκαία και απαραίτητο να υπάρχουν, για όλες τις υπόλοιπες ανάγκες τα κρεβάτια είναι ακόμη λιγότερα (419) στο δημόσιο σύστημα Υγείας, σε σχέση με την έναρξη της πανδημίας! Οι ανάγκες όμως σε ΜΕΘ θα πρέπει να καλύπτονται μέχρι κεραίας, καθώς πρόκειται για ένα σημαντικό επιστημονικό όπλο που δίνει τη δυνατότητα σε ασθενείς να δώσουν τη μάχη για τη ζωή και να την κερδίσουν.
Για την επόμενη μέρα και ενόψει ενός δεύτερου κύματος της πανδημίας, για το οποίο όλοι μιλάνε, η κυβέρνηση επιχειρεί να καλλιεργήσει εφησυχασμό και μια μαγική εικόνα ότι όλα έχουν αλλάξει στο χώρο της Υγείας. Η αλήθεια όμως είναι τελείως διαφορετική, αφού συνεχίζεται και εντείνεται η ίδια πολιτική που μας έφερε έως εδώ: Των περικοπών, των κριτηρίων «κόστους - οφέλους» για τους ομίλους, της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης των υπηρεσιών Υγείας.
Αυτή η πολιτική έχει δοκιμαστεί και οι συνέπειές της έχουν αποκαλυφθεί, πριν και στη διάρκεια της πανδημίας. Και είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν να αντανακλώνται στις μειωμένες και υποβαθμισμένες παροχές, ακόμα κι όταν το σημερινό σύστημα της Υγείας επανέλθει σε πλήρη λειτουργία, στις συνθήκες της «νέας κανονικότητας»...

Βρήκαν ευκαιρία Ευκαιρία για να περάσει «στα μουλωχτά» ό,τι νομοθετικό τερα

τούργημα, όποιο αντιλαϊκό σχέδιο είχαν στα συρτάρια τους οι επιχειρηματικοί όμιλοι και δεν μπόρεσαν ή δεν πρόλαβαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, βρήκε η κυβέρνηση της ΝΔ με αφορμή την πανδημία. Το αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο, που ψηφίστηκε χτες στη Βουλή, είναι ο πιο πρόσφατος κρίκος σ' αυτήν τη μακρά «αλυσίδα».

Παρά τις αντιδράσεις όλων των περιβαλλοντικών φορέων, που ζήτησαν την απόσυρση του νομοσχεδίου, η κυβέρνηση, στα χνάρια όσων «πέρασε» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, έσπευσε να ικανοποιήσει τα αιτήματα του ΣΕΒ και των άλλων εργοδοτικών ενώσεων, νομοθετώντας την πλήρη απαλλαγή των «επενδυτών» από οποιαδήποτε περιβαλλοντική αδειοδότηση, τη μετατροπή δασικών συστημάτων και βουνών σε «κρανίου τόπο» για τις «πράσινες» μπίζνες, την κατάργηση των εθνικών δρυμών, ακόμα και τη δυνατότητα πραγματοποίησης ερευνών για υδρογονάνθρακες σε περιοχές Natura!
Ο στόχος είναι σαφής: Να καθαριστεί το τοπίο από εμπόδια και περιορισμούς που φρενάρουν ή καθυστερούν επενδύσεις συσσωρευμένων κεφαλαίων στην «πράσινη οικονομία», που μόνο πράσινη δεν είναι για το λαό, όπως δείχνουν οι συνέπειες στο κόστος του ρεύματος, στην αύξηση της ανεργίας από το κλείσιμο λιγνιτικών μονάδων, η καταστροφή του περιβάλλοντος και η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής εκεί που ανοίγουν «δουλειές» με τα σκουπίδια κ.λπ.
Οι προθέσεις της κυβέρνησης φάνηκαν κυριολεκτικά από την πρώτη μέρα της πανδημίας, όταν με αφορμή τα μέτρα για το «lockdown» έσπευσε να εξαπολύσει αντεργατικό «πογκρόμ», με τις δεκάδες ΠΝΠ που διαλύουν συμβάσεις και στρώνουν το δρόμο για χιλιάδες νέες απολύσεις, αλλά και με την προσπάθεια να μπει στον «πάγο» η συνδικαλιστική δράση, η συλλογική οργάνωση και διεκδίκηση.
Οπως δείχνουν μάλιστα οι τοποθετήσεις των μεγαλοεπιχειρηματιών και οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης, αυτά τα μέτρα μόνο «έκτακτα» δεν είναι, αντιθέτως ήρθαν για να μείνουν και να αποτελέσουν τη «μαγιά» του νέου γύρου αντεργατικής - αντιλαϊκής επίθεσης, που έχει ήδη ξεκινήσει.
Και δεν είναι μόνο αυτά... η κυβέρνηση σπεύδει να καταθέσει το αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο που είχε στα σκαριά. Το νομοσχέδιο προβλέπει ένα σχολείο με μεγαλύτερους ταξικούς φραγμούς, πιο στενά δεμένο με τις ρηχές δεξιότητες που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, πανεπιστήμια και Ερευνα πλήρως προσαρμοσμένα στα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα που βιώνει η ανθρωπότητα τις μέρες αυτές, με τους ανταγωνισμούς για το εμβόλιο και το φάρμακο για τον κορονοϊό.
Σύμφωνα μάλιστα με τον πρωθυπουργό, όλα τα παραπάνω είναι το «ορεκτικό» για όσα έρχονται το επόμενο διάστημα, αφού με την καπιταλιστική κρίση «προ των πυλών» η κυβέρνηση σχεδιάζει να περάσει μέχρι τέλη Ιούλη 26 νομοσχέδια (!) με μέτρα για τη θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας, αντιδραστικές «προσαρμογές» στον κρατικό μηχανισμό και τη Δικαιοσύνη, αλλά και για ένταση της καταστολής, όπου ανάμεσα στα άλλα γίνεται «προετοιμασία εδάφους» και για τον περιορισμό των διαδηλώσεων με νόμο.
Το «νήμα» που συνδέει όλα τα παραπάνω, αυτό που ξετυλίγει γρήγορα η κυβερνητική πολιτική και οριοθετεί την «εποικοδομητική κριτική» των άλλων πολιτικών δυνάμεων, με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι άλλο από τα συμφέροντα του κεφαλαίου και την προσπάθεια να πληρώσει ξανά ο λαός την κρίση.
Αυτά τα συμφέροντα, αυτήν την πολιτική που τα υπηρετεί πρέπει να βάλουν στο στόχαστρο του αγώνα τους οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, για να έρθουν στο προσκήνιο οι δικές τους σύγχρονες ανάγκες. Για να ακουστεί τώρα ακόμα πιο δυνατά, σε κάθε χώρο δουλειάς και γειτονιά, το σύνθημα των Πρωτομαγιάτικων συγκεντρώσεων: Ο λαός πλήρωσε πολλά και δεν πρόκειται να πληρώσει ξανά!