Ψιτ… συνάδελφε! (δημοσιογραφικό και πένθιμο)

 Ψιτ… συνάδελφε! (δημοσιογραφικό και πένθιμο)

Για να δημιουργηθούν  οι πιθανότητες  επιτυχίας ενός  αγώνα , βασική προϋπόθεση είναι η διάχυση του δίκαιου χαρακτήρα του στην κοινωνία, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί  ανοχή, συμπάθεια, κατανόηση και υποστήριξη. Δεν υπάρχει άλλος κλάδος, άλλη επαγγελματική κατηγορία, που υπονόμευσε τόσο συστηματικά  αγώνες  (άλλων) εργαζομένων υποθάλποντας τον κοινωνικό αυτοματισμό όσο η δημοσιογραφία και οι δημοσιογράφοι. Ως εκ τούτου, δεν πρόκειται να «κλάψει» κανείς για τον «θάνατο» του  επαγγέλματος…

Ο θάνατος άλλωστε έχει επέλθει προ πολλού και σίγουρα πολύ πριν την κατάθεση του ασφαλιστικού από την κυβέρνηση της «αριστεράς» του Αλέξη Τσίπρα. Η βαριά ασθένεια του επαγγέλματος ξεκινά από πολύ παλιότερα. Τότε, που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα… Από τότε, το «σύμπλεγμα» των media  τοποθετήθηκε δίπλα στην εξουσία και πρόσφερε τις υπηρεσίες του με το αζημίωτο  για τη διαχείριση (και όχι ενημέρωση) της κοινής γνώμης. Όσο οι πόροι ήταν επαρκείς το σύστημα μπορούσε να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του: εναλλαγή των κομμάτων εξουσίας, μοίρασμα της πίτας στην οικονομική ολιγαρχία, αρκετά ψίχουλα για την ικανοποίηση των ψευδαισθήσεων των «λειτουργών» του Τύπου, κάποιοι από τους οποίους –και όχι λίγοι- συνήθισαν στο παντεσπάνι.

Ενσωματωμένο στο σύστημα εξουσίας το δημοσιογραφικό επάγγελμα (κατά περίπτωση ακούσια ή εκούσια)  αναλάμβανε την βρώμικη δουλειά με μοναδικό στόχο την διαιώνιση μιας βολικής και προσοδοφόρας κατάστασης για όσους ήταν στο κόλπο. Έτσι γίνονταν οι δουλειές, έτσι υπογράφονταν οι συμβάσεις, έτσι χαρίζονταν η διαφήμιση,  έτσι μοιράζονταν οι θέσεις φιλέτα, έτσι  εξασφαλίζονταν 2 και 3 και 4 και 5 αργομισθίες, έτσι καπαρώνονταν γραφεία τύπου, θέσεις σε γραμματείες  και πάει λέγοντας. Έτσι, εξασφαλίστηκαν δουλειές με αστρονομικές απολαβές (τάχα ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης) έτσι, σιγά- σιγά άρχισε να παγιώνεται η εικόνα και η αντίληψη του αλήτη ρουφιάνου δημοσιογράφου. Κάπως έτσι, ένας ολόκληρος κλάδος αφέθηκε στο σάπισμα της «ευημερίας»…

Χρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια υπηρέτησης  των πολιτικών του μονόδρομου των μνημονίων για να αντιληφθεί ο δημοσιογραφικός κλάδος ότι ο δρόμος αυτός οδηγεί σε τοίχο. Το αντιληφθήκαμε άραγε (ως επαγγελματικό συνάφι) μόνο και μόνο γιατί συνθλιβόμαστε και μεις πάνω σ αυτόν τον τοίχο; Τι άραγε κάναμε αυτά τα τελευταία χρόνια και δεν βλέπαμε που πάμε; Είχαμε δουλειές να κάνουμε…

• Την πέσαμε στους δημοσίους υπαλλήλους που είναι πολλοί και δεν δουλεύουν
• Κράξαμε τους συνταξιούχους που ζουν πολύ και παίρνουν πολλά
• Ξεφωνίσαμε ταξιτζήδες, φροτηγατζήδες, δικηγόρους συμβολαιογράφους, φαρμακοποιούς που με τη στάση τους υπονομεύουν τις δυνατότητες εκσυγχρονισμού του τόπου
• Τα βάλαμε με την δωρεάν παιδεία και τις δαπάνες για την υγεία
• Γιουχάραμε τους αγρότες με τα καγιέν που τρώνε τις επιδοτήσεις στα στριπτιζάδικα
• Ξεφωνήσαμε κάθε πορεία και διαμαρτυρία γιατί  κάνει κακό στην αγορά και τον τουρισμό
• Υποστηρίξαμε με πάθος κάθε συμφωνία με τους δανειστές όλα αυτά τα χρόνια για να μην  χρεοκοπήσουμε και κοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις
• Χορέψαμε σε κάθε σκοπό που βόλευε την όποια κυβέρνηση για να υλοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών, για περικοπές, περικοπές,  περικοπές  και ξεπουλήματα όσο –όσο.

Φωνάζουμε τώρα και θα απεργήσουμε «διαρκώς» για το ασφαλιστικό «μας» ενώ εδώ και  χρόνια σιγοντάρουμε τις πολιτικές που έχουν καταστρέψει όλους τους υπόλοιπους. Κοιτάζοντάς μας, (σαν κλάδο) ολοένα και περισσότερο  θυμίζουμε την περιβόητη παραγκόβια ατάκα: εμείς (και το ταμείο μας) να είμαστε καλά και οι άλλοι να πάνε να γαμηθούνε…

Να όμως που ήρθε η σειρά μας…

ΥΓ: Οι γενικεύσεις είναι πολλές φορές ενοχλητικές και άδικες. Ωστόσο ένα ποτήρι νερό μπορεί εύκολα να χρωματιστεί, αρκεί μια σταγόνα μπογιάς και το νερό δεν πίνεται…

ΚΚΕ-Καταψήφισε την ανανέωση αδειοδότησης καρκινογόνου ζιζανιοκτόνου της «Μονσάντο»

Καταψήφισε την ανανέωση αδειοδότησης καρκινογόνου ζιζανιοκτόνου της «Μονσάντο»

• 

Συζήτηση πραγματοποιήθηκε στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου για την αδειοδότηση της ζιζανιοκτόνου δραστικής ουσίας γκλάιφοζεϊτ (glyphosate) που χρησιμοποιείται ευρύτατα στη γεωργία, σε καλλιέργειες, ραντίσματα και άλλες γεωργικές και κηπουρικές εργασίες. Πρόκειται για δραστική ουσία την οποία παράγει και διακινεί στο μεγαλύτερο μέρος της αγοράς το γνωστό μονοπώλιο της «Μονσάντο».
Το Διεθνές Κέντρο Ερευνας για τον Καρκίνο (IARC) του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας κατέταξε πρόσφατα το γκλάιφοζεϊτ στην κατηγορία των «πιθανά καρκινογόνων ουσιών για τον άνθρωπο», δηλαδή με κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, δεδομένου ότι συμμετέχει στο πιο διαδεδομένο φυτοφάρμακο. Παρ' όλα αυτά η Επιτροπή αποφάσισε τη συνέχιση της αδειοδότησής του, την οποία ενέκρινε και το Ευρωκοινοβούλιο με το ψήφισμά του.
Το ΚΚΕ καταψήφισε το ψήφισμα σχετικά με την ανανέωση της άδειας του γκλάιφοζεϊτ, ως πιθανού επικίνδυνου ενεργού συστατικού ζιζανιοκτόνων, γιατί με την υπερψήφιση από το Ευρωκοινοβούλιο των τροπολογιών του Λαϊκού Κόμματος, ανανεώνεται η άδεια χρήσης του για επτά ακόμη χρόνια χωρίς τα μέχρι σήμερα επιστημονικά στοιχεία και πορίσματα να είναι ολοκληρωμένα. Δεδομένου ότι η γνώμη του Ευρωκοινοβουλίου δεν είναι δεσμευτική, ανοίγει ο δρόμος για την ανανέωση της άδειάς του για 15 χρόνια, όπως προβλέπει ο σχετικός εκτελεστικός κανονισμός της Ευρωπαϊκής Επιτροπής χωρίς να εξασφαλίζονται οι απαραίτητες για την υγεία προϋποθέσεις για μια ουσία η οποία χρησιμοποιείται ευρέως και για δεκαετίες στην αγροτική παραγωγή.
Πρέπει να σημειωθεί, επίσης, πως την ίδια στιγμή στο εμπόριο κυκλοφορούν κι άλλα ζιζανιοκτόνα και φυτοφάρμακα με ανάλογες ή και χειρότερες επιπτώσεις στον άνθρωπο, τα φυτά, το περιβάλλον για τις οποίες επίσης δεν υπάρχουν επαρκή ή καθόλου επιστημονικά πορίσματα για τις επιπτώσεις στη δημόσια υγεία.
Οι εργαζόμενοι, η μικρομεσαία αγροτιά, οι αυτοαπασχολούμενοι χρειάζεται να πάρουν υπόψη τους ότι η όλη συζήτηση που ανακινούν η ΕΕ και τα μονοπώλια εντάσσεται στο σφοδρό ανταγωνισμό ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους.
Για ακόμη μια φορά η ΕΕ, οι κυβερνήσεις της και τα όργανά τους αποδεικνύουν ότι δεν διστάζουν να θυσιάσουν ακόμη και την υγεία και τη ζωή των εργαζομένων, για να προστατεύσουν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων που υπηρετούν πιστά. Ένα το συμπέρασμα, η καπιταλιστική οικονομία, το κυνήγι του κέρδους με την προστασία της ανθρώπινης υγείας και του περιβάλλοντος είναι έννοιες ασύμβατες.
Αυτήν την οικονομία και εξουσία οι λαοί με την πάλη τους έχουν τη δύναμη να βάλουν στο στόχαστρο για να μπορέσουν με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, που θα φέρει την αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, να παράγουν οι ίδιοι και να απολαμβάνουν φτηνά, υγιεινά προϊόντα με διασφαλισμένη την προστασία του περιβάλλοντος.

   Το Τσέρνομπιλ και τα αστικά ΜΜΕ

Από Σφυροδρέπανος

Επιμέλεια: Σφυροδρέπανος //

Αύριο συμπληρώνονται 30 χρόνια από την έκρηξη του αντιδραστήρα νο 4 στο πυρηνικό εργοστάσιο του Τσέρνομπιλ. Και είναι σίγουρο πως, παρά την απεργία των δημοσιογράφων (ή και ακριβώς λόγω αυτής, για να καλυφτεί το κενό όσων απεργούν), θα δούμε και θα διαβάσουμε αρκετά αφιερώματα για τη “μεγαλύτερη πυρηνική καταστροφή στην ιστορία”. Ένας τίτλος που αγνοεί προκλητικά το θάνατο και τη δυστυχία που σκόρπισαν οι πυρηνικές βόμβες των ΗΠΑ στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, τον Αύγουστο του 1945, ή το πιο πρόσφατο πυρηνικό ατύχημα στην Ιαπωνία και πάλι, στο εργοστάσιο της Φουκουσίμα το 11′, μετά από το μεγάλο σεισμό στην ιδιαίτερα σεισμογενή αυτή χώρα και το τσουνάμι που προκάλεσε.
Με μια σύντομη έρευνα στο διαδίκτυο μπορεί να αλιεύσει κανείς μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία. Για παράδειγμα,

όπως ο Dr Michio Kaku, παγκοσμίως γνωστός θεωρητικός φυσικός, τόνισε στο CNN στις 18 Μαρτίου 2011, το Τσέρνομπιλ αφορούσε μόνο ένα αντιδραστήρα και μόνο 57,6 Τόνους ραδιενεργού υλικού που εκτινάχθηκαν στην ατμόσφαιρα. Αντιθέτως στην πυρηνική καταστροφή στην Fukusima ενεπλάκησαν 6 πυρηνικοί αντιδραστήρες και η ΙΑΕΑ (Ιnternational Atomic Energy Agency) μιλάει για 2.800 Τόνους υψηλώς ραδιενεργού υλικού από παλιούς πυρηνικούς αντιδραστήρες!
Μία απλή διαίρεση μας δείχνει ότι η ραδιενέργεια που εκλύθηκε από την Fukusima αντιστοιχεί σε 48,6 φορές αυτής του Τσέρνομπιλ! Δεν είναι παρατραβηγμένο το να πούμε ότι οι 6 παλιοί πυρηνικοί αντιδραστήρες της Fukusima ισούνται με περισσότερες από 50 φορές της καταστροφής του Τσέρνομπιλ!

Ενώ παράλληλα πληροφορούμαστε ότι η ιαπωνική κυβέρνηση έθεσε πρόσφατα ξανά σε λειτουργία έναν άλλο πυρηνικό αντιδραστήρα (είχαν κλείσει όλοι μετά το δυστύχημα της Φουκουσίμα), παρά τις μαζικές αντιδράσεις.

Εύχομαι η επανέναρξη της λειτουργίας να γίνει με όλες τις εγγυήσεις για την ασφάλεια, η οποία πρέπει να αποτελεί την ύψιστη προτεραιότητα, δήλωσε χθες το βράδυ ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Σίνζο Άμπε. Η επαναλειτουργία αυτή, την οποία επιθυμούσε η συντηρητική κυβέρνηση του Άμπε, είχε ως κίνητρο κυρίως οικονομικούς λόγους: το κόστος της εισαγόμενης ενέργειας.

Δεν ξέρω αν είναι σκόπιμο να κάνουμε αυτές τις συγκρίσεις, αλλά όπως διαβάζουμε σε ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Νίκου Τσιβίκη:

Ίσως περισσότερο νόημα έχει να αποπειραθούμε μια σύγκριση σε ένα άλλο επίπεδο. Σε αυτό της διαχείρισης της κρίσης αλλά και της ενημέρωσης γύρω από τα δύο ατυχήματα. Μια τέτοια απόπειρα μπορεί να μας οδηγήσει σε μερικά πρώτα ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Ο ίδιος αρθρογράφος στο περιοδικό Λεύγα (που δεν κυκλοφορεί πια, αλλά ευτυχώς έχει αφήσει τα διαδικτυακά του ίχνη) γράφει:

η εξιστόρηση του τραγικού συμβάντος του Τσερνόμπιλ υποτάχθηκε από την πρώτη στιγμή στις ψυχροπολεμικές προτεραιότητες της αμερικανικής διακυβέρνησης του προέδρου Ρόναλντ Ρέιγκαν, αλλά και των Ευρωπαίων συμμάχων του, ανάμεσα στους οποίους βέβαια και η ελληνική κυβέρνηση («Ιός», εφ. Ελευθεροτυπία, 16.4.2006). Η κάλυψη των γεγονότων του Τσερνόμπιλ έγινε αποκλειστικά με κριτήριο τα επικοινωνιακά οφέλη στο πλαίσιο της ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης. Αρκεί ενδεικτικά να θυμηθούμε τις πρώτες ανταποκρίσεις των δυτικών μέσων στις 29 και 30.4.1986 (εφ. Washington Post), όπου γινόταν αναφορά για δύο χιλιάδες τουλάχιστον νεκρούς, αριθμός που στη συνέχεια έγινε τριάντα.
Για χρόνια μετά το ατύχημα του 1986 στο Τσερνόμπιλ, και ιδίως μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, χύθηκε ατέλειωτο μελάνι και δαπανήθηκαν δεκάδες χιλιάδες ώρες τηλεοπτικού και κινηματογραφικού χρόνου, για να αποδειχθεί ότι οι σοβιετικές αρχές επιχείρησαν συγκάλυψη των γεγονότων, μη γνωστοποιώντας έγκαιρα τα σχετικά του ατυχήματος, αλλά και ότι δεν αντέδρασαν ικανοποιητικά για την προστασία των εργαζομένων, των κατοίκων και του περιβάλλοντος. Στο πλαίσιο του γενικότερου αντικομμουνιστικού πυρετού, που συνεχίστηκε και μετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων, δεν ήταν δύσκολο να πειστεί η κοινή γνώμη ότι η απόπειρα συγκάλυψης ήταν το μόνο ζήτημα που προέκυπτε από την πυρηνική εμπειρία του Τσερνόμπιλ. Με συνοπτικά επιχειρήματα, το βασικό αίτιο ήταν το σοσιαλιστικό καθεστώς, το συνωμοτικό ΚΚΣΕ, η έλλειψη υψηλής τεχνολογίας (την οποία διέθετε μόνο η Δύση), αλλά και η ανθρώπινη ανικανότητα των εργαζομένων στα σοβιετικά εργοστάσια και υπηρεσίες. Μια εικόνα που μετριαζόταν μόνο από μεμονωμένες ανθρώπινες ιστορίες ηρωισμού και αυτοθυσίας ατόμων που αψήφησαν τις εντολές της σφαλερής σοβιετικής διοίκησης. Και μια υπόρρητη υπόσχεση ότι καταστάσεις σαν αυτές μπορούσαν να συμβούν μόνο στον υπανάπτυκτο και καταπιεστικό σοσιαλισμό, ποτέ στη δημοκρατική και υπερσύγχρονη Δύση.
Η ενορχηστρωμένη αυτή επίθεση είχε μικρή σχέση με το ατύχημα το ίδιο, τις άπειρες παραλείψεις των αρχών, την απόπειρα απόκρυψης των πραγματικών διαστάσεων, τουλάχιστον τις πρώτες ημέρες, από τη σοβιετική κοινή γνώμη, ή, το πιο βασικό, την επικινδυνότητα και τη σκοπιμότητα της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας. Για όλα αυτά τα ζητήματα άλλωστε αποδείχτηκε πολύ γρήγορα η ουσιαστική αδιαφορία της καπιταλιστικής Δύσης. (…) Και στο υλικό επίπεδο όμως το ατύχημα του Τσερνόμπιλ δεν ανέκοψε ούτε στο ελάχιστο τα προγράμματα οικοδόμησης νέων πυρηνικών σταθμών στις χώρες που διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους μέχρι την προηγούμενη για την ανευθυνότητα της σοβιετικής πλευράς. Η ουσία της κριτικής σχετικά σύντομα διαστρεβλώθηκε και από μια συζήτηση για τα ζητήματα ασφάλειας, τις δυνατότητες και τους κινδύνους της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς, έγινε μια αδιάκοπη καταγγελία της ΕΣΣΔ και του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Τι συνέβη αντιθέτως πέντε χρόνια πριν, μετά το δυστύχημα της Φουκουσίμα; Ας δούμε τη συνέχεια του άρθρου.

Η μακάβρια μερικές φορές ειρωνεία της ιστορίας ήρθε, με την πρόσφατη εμπειρία στη Φουκουσίμα, να δώσει νέες διαστάσεις στην έννοια του ατυχήματος, αλλά ακόμη περισσότερο σε αυτή της διαχείρισης κρίσεων, αλλά και συγκάλυψης της αλήθειας. Μισές αλήθειες, καθυστέρηση στην ενημέρωση της κοινής γνώμης για τα τεκταινόμενα, ερασιτεχνικός χειρισμός της κρίσης από μια δράκα φουκαράδων χαμηλόμισθων εργατών της εταιρείας ΤΕΠΚΟ, που ντυμένοι με τις φόρμες τους εμφανίζονται στις τηλεοπτικές κάμερες και ορκίζονται σαν νέοι καμικάζι ότι θα πέσουν πάνω στον ραδιενεργό εχθρό, αύρες της αστυνομίας του Τόκιο να ψεκάζουν γκρεμίδια σαν να είναι διαδηλωτές, είναι η γενική αίσθηση που αποκομίζει κανείς από την κάλυψη του ατυχήματος. Αλλά και «εναλλακτικές» ειδήσεις, όπως η πρόθεση της ιαπωνικής εγκληματικής οργάνωσης Γιακούζα να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της κρίσης, έδιναν ένα τόνο σχεδόν λαϊφστάιλ προβλήματος. Ατελείωτες εικόνες από ελικόπτερα και τρισδιάστατες αναπαραστάσεις από τα κτήρια των πυρηνικών αντιδραστήρων, τα οποία στέκουν σε ερειπωμένη κατάσταση, εφάμιλλη με εκείνη του Τσερνόμπιλ, αλλά και διαβεβαιώσεις από παντού ότι για να δουλέψουν όλα όπως πριν, το μόνο που χρειάζεται είναι να αποκατασταθεί το ρεύμα. Προκαλώντας την απορία ακόμη και έναν άσχετο: πώς μπορεί κανείς να συνδέσει την πρίζα σε ένα γκρεμισμένο εργοστάσιο και αυτό απλά να ξαναδουλέψει;
Όλα αυτά σε καθημερινά ρεπορτάζ των μεγάλων διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων, όπου το θέμα του πυρηνικού ατυχήματος βρισκόταν σχεδόν πάντοτε προσεκτικά θαμμένο μέσα στη γενικότερη είδηση του σεισμού. Με αξιοπρόσεκτη επαναληπτικότητα, τα καθημερινά ρεπορτάζ μοιάζουν με φωτοαντίγραφο του χθεσινού: αναφορά στους νεκρούς και τους αγνοούμενους από το τσουνάμι γενικά, συγκρατημένη αισιοδοξία της εταιρείας ΤΕΠΚΟ για την κατάσταση σε κάποιον από τους αντιδραστήρες, κλείσιμο με το αισιόδοξο νέο κάποιου που σώθηκε μέσα από τις λάσπες και τα ερείπια του χωριού του. Και όλα αυτά συνοδευόμενα από καταιγισμό ακατανόητων μονάδων μέτρησης (ρέντγκεν και μικρορέντγκεν, ρεμ, ραντ, μπεκερέλ, κιουρί), ό,τι πρέπει για να διατηρείται η αίσθηση φόβου χωρίς κανένα συγκεκριμένο υπόβαθρο.

Συμπέρασμα;

Με αφορμή το πυρηνικό ατύχημα στο Τσερνόμπιλ υπήρξαμε για δεκαετίες θεατές μιας αγωνιώδους προσπάθειας να παρουσιαστεί η σοβιετική κοινωνία των μέσων της δεκαετίας του ’80, με όλα της τα προβλήματα, ως μια οργουελιανή πραγματικότητα εμπνευσμένη από την καταπίεση του «1984» που ήταν διατεθειμένη να θυσιάσει τους πολίτες της για να διατηρήσει το γόητρο της προς τη Δύση και τους εναπομείναντες θαυμαστές της, κατασκευάζοντας φανταστικούς εχθρούς και αποκρύπτοντας τους πραγματικούς κινδύνους. Δυστυχώς η εικόνα του ελευθέρου πλέον κόσμου του 2011 φαίνεται να ξεπηδά και πάλι από την επιστημονική φαντασία του Μεσοπολέμου, μόνο που αυτή τη φορά είναι μια απονευρωμένη κοινωνία απάθειας και αναισθησίας όπως τη φαντάστηκε ο Άλντους Χάξλεϋ στον Θαυμαστό Νέο Κόσμο του, όπου όλες οι αλήθειες υπάρχουν κάπου εκεί έξω, αλλά πολύ προσεκτικά και πολύ καλά θαμμένες κάτω από τόνους ενημερωτικών σκουπιδιών και ατελείωτων μονολόγων των ειδικών επαγγελματιών της παραπλάνησης.

Αντί επιλόγου, αντιγράφουμε το πινακάκι που συνοδεύει το τέλος του κειμένου του Ν.Τ. που δίνει συγκριτικά ένα χρονικό των δύο ατυχημάτων και δημοσιεύτηκε στη Washigton Post.

	Φουκουσίμα	Τσερνομπίλ
Ημ. 1	12.3.2011 Μετά τον σεισμό και το τσουνάμι οι αντιδραστήρες του εργοστασίου της Φουκουσίμα υπερθερμαίνονται.	26-4-1986 1:30 π.μ. ο αντιδραστήρας 4 του πυρηνικού εργοστασίου του Τσερνομπίλ μετά από ανθρώπινο λάθος αναφλέγεται
Ημ. 2	13-3-2011 Έκρηξη στον αντιδραστήρα 1. Εκκενώση ζώνης 20 χλμ. 1 νεκρός και 4 σοβαρά τραυματιές από το προσωπικό του εργοστασίου.	27-4-1986 2:00 μ.μ. ξεκινάει η εκκένωση των γειτονικών πόλεων εντός ακτίνας 20 χλμ.
Ημ. 3	14-3-2011 Δεύτερη έκρηξη, αυτή τη φορά στον αντιδραστήρα 3. Προσπάθεια ψύξης τους με θαλασσινό νερό.	28-4-1986 Σουηδικοί σταθμοί μέτρησης ραδιενέργειας πιάνουν υψηλές ενδείξεις.
Ημ. 4	15-3-2011 Έκρηξη στον αντιδραστήρα 2. Φωτιά σε μια από τις εγκαταστάσεις αποθήκευσης χρησιμοποιημένων ράβδων στον αντιδραστήρα 4. Η ιαπωνική κυβέρνηση συστήνει στους κατοίκους της ζώνης εντός 30 χλμ. να παραμένουν στα σπίτια τους.	29/4/1986 Σύμφωνα με τηλεγράφημα του πρακτορείου ΤΑΣΣ έγινε πυρηνικό ατύχημα στον ηλεκτρικό σταθμό του Τσερνομπίλ. Συνεχίζεται η εκκένωση της γύρω περιοχής. Η έκκληση ραδιενέργειας επιβεβαιώνεται από ανεξάρτητες μετρήσεις ινστιτούτων σε όλη την Ευρώπη.
Ημ. 5	16-3-2011 Εντυπωσιακή αύξηση των δεικτών ραδιενέργειας οδηγεί την εταιρεία του εργοστασίου να αποσύρει τους εργαζόμεους που προσπαθούν να ψύξουν τους αντιδραστήρες.	30/4/1986 Η Σοβιετική κυβέρνηση θορυβημένη από τις επιπτώσεις στην υγεία των πολιτών εκκενώνει ευρύτερες περιοχές και δεσμεύει τα γαλακτοκομικά προϊόντα, επίσης ζητείται από επιλεγμένες χώρες βοήθεια. Δύο νεκροί στο εργοστάσιο.
Ημ. 6	17-3-2011 Η κατάσταση επιδεινώνεται. Ρίψεις νερού με ελικόπτερο για να ψυχθούν οι αντιδραστήρες. Οι ΗΠΑ συστήνουν στους πολίτες τους να απομακρυνθούν από την περιοχή 75 χλμ γύρω από το εργοστάσιο.	1-5-1986 Η παραδοχή των Σοβιετικών ότι χρειάζονται βοήθεια αποτελεί την απόδειξη της σοβαρότητας του ατυχήματος
Ημ. 7	18-3-2011 Υψηλή ραδιενέργεια, προσπάθειες να αποκατασταθεί η ηλεκτρική ενέργεια στο εργοστάσιο, για να δουλέψουν και πάλι οι ψυκτικοί μηχανισμοί.	2-5-1986 Η φωτιά στον αντιδραστήρα 4 έχει πλέον σβηστεί. Οι ΗΠΑ παραδέχονται ότι οι νεκροί του ατυχήματος είναι μονοψήφιος αριθμός και όχι εκατοντάδες που αρχικά υποστήριζαν.
Ημ. 8	19-3-2011 Αναμονή, με τα ίχνη της ραδιενέργειας να φτάνουν στην άλλη ακτή του Ειρηνικού. Το ατύχημα της Φουκουσίμα φτάνει στη κλίμακα 4/7 της Διεθνούς Ατομικής Επιτροπής.	3-5-1986 Σε επίσημη τηλεοπτική συνέντευξη σε δυτικογερμανικό δίκτυο ο γραμ. της κομ.οργ. Μόσχας Μπόρις Γιέλτσιν περιέγραψε αναλυτικά το ανθρώπινο λάθος που οδήγησε στο ατύχημα.
Ημ. 9	20-3-2011 Συνεχίζεται η ψύξη των αντιδραστήρων με κανόνια νερού και η προσπάθεια να αποκατασταθεί η ηλεκτροδότηση.	4-5-1986 2 νεκροί από το ατύχημα και τουλάχιστον 150 τραυματίες από τους οποίους 18 σε κρίσιμη κατάσταση.
Ημ. 10	21-22.3.2011 Ουδέν νεώτερον	5-5-1986 Οι πρώτες εικόνες του εργοστασίου, όπου το κτήριο του αντιδραστήρα 4 έχει ανατιναχθεί. Η ζώνη εκκένωσης βρίσκεται στα 30 χλμ.
Ημ. 11		6-5-1986 Πολυσέλιδο αναλυτικό ρεπορτάζ για το ατύχημα στην εφημερίδα Πράβντα, επίσημο όργανο του ΚΚΣΕ
Ημ. 12	23-3-2011 Συνεχίζονται οι προσπάθειες με ρίψεις νερού. Ραδιενεργός ατμός υποχρεώνει την εκκένωση του εργοστασίου. Ανακοινώνεται πως το νερό και τα λαχανικά στο Τόκυο είναι ακατάλληλο για βρεφική χρήση.	7-5-1986 Η τήξη του αντιδραστήρα οριστικά αποφεύγεται, και συνεχίζεται η προσπάθεια να καλυφθεί από τόνους άμμου, τσιμέντου και βορικού οξέος
Ημ. 13	24-3-2011 Πανικός στο Τόκυο στη προσπάθεια να μοιραστούν προμήθειες και εφόδια.	8-5-1986 Επιπλέον εκκενώσεις κατοίκων γύρω από το εργοστάσιο, συστηματικές εργασίες για τον περιορισμό έκκλησης ραδιενέργειας στο περιβάλλον
Ημ. 14	25-3-2011 Το ατύχημα στη Φουκουσίμα ανεβαίνει μια βαθμίδα στη κλίμακα της ΔΕΑΕ και είναι πλέον 6/7.	9-5-1986 Οι πρώτες ενδείξεις για σταδιακή μείωση της εκλυόμενης ραδιενέργειας.
Πήγη: Washington Post

Και θλιβερός και συκοφάντης (Καζάκης, Vol. II)

 Και θλιβερός και συκοφάντης (Καζάκης, Vol. II)

Ο κύριος Καζάκης ξαναχτύπησε. Και διάλεξε την 21η Απριλίου για να το κάνει, πάλι μέσα από την διαδικτυακή συχνότητα του e-roi και την εκπομπή του "Στο μικρόφωνο". Αυτή την φορά ανακάλυψε ότι, εκτός από "τρία πουλάκια κάθονται", γελοίος και βλάκας, είμαι και αγράμματος και φούφουτος και ηλίθιος και κακομοίρης και τσουτσούκι (;) και παπάρας (!) αλλά και ανάπηρος πνευματικά και σωματικά. Επίσης, ανακάλυψε ότι ανήκω στους πληκτρολογούντες που καπνίζουν μπάφο και πετιούνται σαν πορδή στο διαδίκτυο. Εν τέλει δε, με κατέταξε στους ανθρωποειδείς αρουραίους του πληκτρολογίου που κοπρίζουν συνέχεια στο βοθρολίβαδο. Κι όλα αυτά τα κατάφερε μέσα σε λίγα μόλις λεπτά!

Δεν με εξέπληξε ο κύριος Καζάκης. Χρόνια τώρα έχει περιορίσει την αντιπαράθεσή του στις ύβρεις και τα στοιχεία του σε φούσκες. Το θέμα είναι ότι σε τούτη την εκπομπή ξεπερνάει τον εαυτό του. Δεν αρκείται στο να αλλοιώσει πλήρως τα λόγια μου (π.χ. πότε υποτίμησα την αξία του Ζολώτα;) ή στο να πετάει μπαρούφες που ξέρει ότι δεν μπορούν να διασταυρωθούν εύκολα από τους ακροατές του (π.χ. η παρότρυνσή του να διαβάσω τον "Ριζοσπάστη της εποχής", δηλαδή του 1944, σάμπως ο ίδιος να έχει εντρυφήσει σ' αυτόν). Αυτά είναι γνωστά και τα κάνει από παλιά. Όμως, αυτή την φορά, προκειμένου να στηρίξει τις ανοησίες του, δεν διστάζει να χαρακτηρίσει τον Κυριάκο Βαρβαρέσο ως... δωσίλογο! Απολαύστε τον:

"Ο άλλος (σ.σ.: εννοεί τον Βαρβαρέσο) την είχε κοπανήσει. Τον είχαν φυγαδεύσει οι εγγλέζοι. Δεν εμφανιζόταν στην Ελλάδα γιατί θα τον συνελάμβαναν για δωσίλογο, συνεργάτη με τις δυνάμεις της κατοχής". Πιο κάτω δε, αφού επιμένει ότι "ο άλλος την είχε κοπανήσει για να μη τον αρπάξουν για δωσίλογο", προσθέτει ότι ο Ζολώτας αναφέρεται ως συνδιοικητής επειδή "το θέλανε οι εγγλέζοι. Θέλανε να σώσουνε τον Βαρβαρέσο οι εγγλέζοι, γνωστό καθοίκι από πολύ παλιά, από την εποχή της εμπλοκής του με την χούντα και τις χρεωκοπίες νεώτερα. Αλλά οι άλλοι, το ΕΑΜ, που έβγαινε έξω, ήθελε να τον καθίσει στο σκαμνί ως δωσίλογο, ως υπεύθυνο για την κλοπή του χρυσού και για το αναγκαστικό δάνειο που πήραν οι ναζί. Έπρεπε να καθίσει σαν δωσίλογος. Γι' αυτό την είχε κοπανήσει από την Ελλάδα και δεν καθόταν εκεί".

Αυτή, λοιπόν, είναι η άποψη του κυρίου Καζάκη (ο οποίος μας ενημέρωσε ότι, αν και δεν είναι ακαδημαϊκός, συνομιλεί με ξένους καθηγητές και αλληλοδιορθώνονται) για μια από τις μεγαλύτερες μορφές που πέρασαν από τα οικονομικά πράγματα της χώρας κατά τον 20ο αιώνα. Προσέξτε πόσο ανενδοίαστα εξακοντίζει ύβρεις και συκοφαντίες:

- Ο κύριος Καζάκης λέει με τέτοιον τρόπο ότι "την είχε κοπανήσει για να μη τον αρπάξουν για δωσίλογο", ώστε ο ακροατής που δεν γνωρίζει, να νομίσει ότι ο Βαρβαρέσος "την έκανε κοπάνα" στο τέλος της κατοχής, για να γλιτώσει. Φυσικά, η αλήθεια είναι ότι ο Βαρβαρέσος με τον Μαντζαβίνο (ο διοικητής και ο υποδιοικητής της ΤτΕ) έφυγαν από την Ελλάδα πριν μπουν στην Αθήνα οι γερμανοί, παίρνοντας μαζί τους και τον χρυσό της χώρας, τον οποίο μετέφεραν με αγγλικά πλοία πρώτα στην Νότιο Αφρική και κατόπιν στο Λονδίνο, όπου άνοιξαν κατάστημα της ΤτΕ (λεπτομέρειες στο "Τράπεζα της Ελλάδος - 10. Η περίοδος της κατοχής"). Αυτή την μικρή λεπτομέρεια αποφεύγει συστηματικά να αναφέρει ο κύριος Καζάκης είτε επειδή δεν την γνωρίζει είτε επειδή δεν τον βολεύει. Πώς να σταθεί το "την είχε κοπανήσει" για κάποιον που δεν βρέθηκε ποτέ εκεί απ' όπου υποτίθεται πως την κοπάνησε;

- Ο κύριος Καζάκης χαρακτηρίζει ως δωσίλογο έναν άνθρωπο που κατηγορήθηκε από τον τότε πρόεδρο του ΣΕΒ Χρήστο Κατσάμπα ως "θύμα της κομμουνιστικής προπαγάνδας", ο οποίος "επλαισιώθη και από πρόσωπα ανήκοντα εις την κομμουνιστικήν παράταξιν και παριστάνοντα τους σοσιαλιστάς, άτινα τον παρέσυραν εις ενεργείας, αι οποίαι επέτειναν την δυστυχίαν του λαού, κατασυκοφαντήσαντα την αστικήν τάξιν των βιομηχάνων και εμπόρων, εις τρόπον ώστε να του εμπνεύσουν δυσπιστίαν πρωτίστως προς τους βιομηχάνους με αντικειμενικόν σκοπόν την ματαίωσιν ή έστω επιβράδυνσιν της βιομηχανικής ανασυγκροτήσεως και παραγωγής" (*). Πρώτη φορά ακούω την αστική τάξη να κατηγορεί κάποιον δωσίλογο ως εμφορούμενο από την κομμουνιστική ιδεολογία!

- Ο κύριος Καζάκης αποκαλεί "γνωστό καθοίκι" τον άνθρωπο που όχι απλώς εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Μπρέττον Γουντς αλλά έγραψε και ένα από τα δυο σημαντικώτερα οικονομικά κείμενα της μεταπολεμικής περιόδου, το περίφημο "Έκθεσις επί του οικονομικού προβλήματος της Ελλάδος" (το δεύτερο είναι "Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα", του Δημήτρη Μπάτση), έργο το οποίο έκανε επειδή του το ζήτησε η κυβέρνηση Πλαστήρα. Δηλαδή, κατά τον κύριο Καζάκη, ο Πλαστήρας ζήτησε βοήθεια από ένα "γνωστό καθοίκι" και, μάλιστα, "εμπλεκόμενο με την χούντα" (ποιά χούντα; του Μεταξά; με ποιόν τρόπο ενεπλάκη;). Παρεμπιπτόντως, να θυμίσω στον κύριο Καζάκη ότι, μετά τον διορισμό τού Ζολώτα ως συνδιοικητού, το "γνωστό καθοίκι" και "δωσίλογος" υπέβαλε την παραίτησή του από την θέση τού διοικητού αλλά η ελληνική κυβέρνηση δεν την έκανε δεκτή. Τέτοιο καθοίκι!

- Ο κύριος Καζάκης αποκαλύπτει ότι το ΕΑΜ έχει βάλει στο στόχαστρο ως δωσίλογο τον άνθρωπο για τον οποίο ισχυρίζεται (κι εδώ συμφωνώ μαζί του) ότι ήταν αγαπημένο παιδί της Αγγλίας (και των ΗΠΑ, θα πρόσθετα). Τώρα, το πώς κατάφερε ο Βαρβαρέσος από το Λονδίνο να κανονίσει το αναγκαστικό δάνειο των ναζί, αυτό μόνο ένας θεός κι ένας Καζάκης μπορούν να μας το εξηγήσουν. Εννοείται ότι δεν υπάρχει κανένα πειστήριο για όλα αυτά. Ούτε καν στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, όπου ο Βαρβαρέσος χαρακτηρίζεται απλώς ως "αστός οικονομολόγος" και "πηγή πληροφοριών των ΗΠΑ, όχι όμως με την λογική της εθνικής μειοδοσίας" (η υπογράμμιση δική μου). Όλα βρίσκονται στο μυαλό του κυρίου Καζάκη και μόνον εκεί. Εκεί, δηλαδή, όπου βρίσκονται και κάποιες μεταγενέστερες χρεωκοπίες (ποιές;;;) στις οποίες επίσης εμπλέκεται ο Βαρβαρέσος.

Όταν, λοιπόν, ο κύριος Καζάκης, στην προσπάθειά του να με "ρουμπώσει", δεν διστάζει να κατασυκοφαντήσει ολόκληρο Κυριάκο Βαρβαρέσο (χρησιμοποιώντας, μάλιστα, το ΕΑΜ ως "σύμμαχο" στην συκοφαντία), δεν έχω κανένα λόγο να εκπλήσσομαι, να θυμώνω ή να αγανακτώ επειδή με αποκαλεί "ανάπηρο πνευματικά και σωματικά". Προσωπικώς, αδιαφορώ πλήρως για την γνώμη του κυρίου Καζάκη. Το πρόβλημα είναι πως ένας τέτοιος ξεδιάντροπος συκοφάντης δεν είναι απλώς θλιβερός. Είναι και επικίνδυνος. Τουλάχιστον, για όσους επιμένουν να τον πιστεύουν και να τον παίρνουν στα σοβαρά.

Υπόμνημα στις φωτογραφίες του κειμένου

Στην πρώτη φωτογραφία: τμήμα της σελίδας 58 του βιβλίου "Το δόγμα Τρούμαν και το σχέδιο Μάρσαλ" (εκδόσεις Βιβλιόραμα, 2004, σελ. 457), του καθηγητή πολιτικής οικονομίας Γιώργου Σταθάκη. Σε λίγες γραμμές, πολλαπλοί κόλαφοι για τον κύριο Καζάκη: η νομισματική μεταρρύθμιση του 1944 δεν ήταν έργο του Ζολώτα αλλά βρεττανικής επιτροπής, η οποία διαβουλεύθηκε με πολλούς, ανάμεσα στους οποίους ήσαν και οι Βαρβαρέσος και Ζολώτας, οι οποίοι υπέβαλαν ο καθένας μια έκθεση. Και τώρα ο κύριος Καζάκης πρέπει να αποφασίσει για το τι κάνουν οι άγγλοι: αντιπαθούν τον Ζολώτα (οπότε κατά την μεταρρύθμιση δεν λαμβάνουν υπ' όψη τους την έκθεσή του) ή τον συμπαθούν; κι αν τον συμπαθούν, τον συμπαθούν πολύ (οπότε εφαρμόζουν τις προτάσεις του κατά γράμμα ώστε να μπορούμε να πούμε ότι η μεταρρύθμιση αυτή έγινε αποκλειστικά καθ' υπόδειξη Ζολώτα) ή λίγο (οπότε απλώς λαμβάνουν υπ' όψη τους τις προτάσεις του); Αλλά ξέχασα: ο κύριος Καζάκης δεν κοιτάζει τι γράφουν τα βιβλία επειδή πορεύεται με βάση την λογική του. Στα πλαίσια αυτής της λογικής, λοιπόν, πόσο κοστίζει να χαρακτηρίσουμε και τον καθηγητή Σταθάκη ως "ανθρωποειδή αρουραίο που κοπρίζει στο βοθρολίβαδο";

Στην δεύτερη φωτογραφία: το άνω δεξιά τμήμα της δεύτερης σελίδας του Ριζοσπάστη της 2/11/1944. Επειδή δεν πιστεύω πλέον ούτε λέξη από όσα λέει ο κύριος Καζάκης, ακολούθησα την υπόδειξή του και αναζήτησα Ριζοσπάστη της εποχής. Κι επειδή ενδέχεται ο κύριος Καζάκης να μη φοράει τα γυαλιά του, αντιγράφω την αρχή τής πρώτης παραγράφου του άρθρου: "Χτες συνεργάστηκαν ο υπουργός των Οικονομικών συναγ. Σβώλος, ο υφυπουργός συναγ. Αγγελόπουλος και ο συνδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Ζολώτας..." (υπογράμμιση δική μου). Δυστυχώς και πάλι για τον κύριο Καζάκη, ο Ριζοσπάστης τον διαψεύδει, αποκαλώντας τον Ζολώτα "συνδιοικητή" και όχι σκέτο "διοικητή". Παρεμπιπτόντως, πρόσεξα και τον υπότιτλο: "Η σημερινή σύσκεψη με τους άγγλους οικονομολόγους". Νομίζω πως δένει μια χαρά με όσα είπαμε στην προηγούμενη παράγραφο. Όσο για την φρασούλα "Η Κυβέρνηση (...) είναι σε θέση να υποβάλει (ενν.: στους άγγλους) από σήμερα μια πρόχειρη ρύθμιση του νομισματικού", την βρίσκω εξαιρετικά εύγλωττη όσον αφορά το ποιος πήρε τις οριστικές αποφάσεις για την μεταρρύθμιση.

Ηθικόν δίδαγμα: Οι θλιβεροί φαφλατάδες είναι καλό να αποφεύγουν τους ανθρωποειδείς αρουραίους που κοπρίζουν στο βοθρολίβαδο γιατί, κάπου-κάπου, οι αρουραίοι δαγκώνουν άσχημα.

---------------------------------------------------
(*) Από την έκδοση του ΣΕΒ "Η Ελληνική Βιομηχανία και οι Επικριταί της" (Αθήνα, 1945), η οποία εκδόθηκε και στα αγγλικά ως "Greek Industries and their Critics" (Athens, 1946). Ο Κατσάμπας δεν δίστασε να κατηγορήσει τον Βαρβαρέσο για "προσπάθεια να δημιουργηθεί ‘από το τίποτα’ ένα αριστερό κράτος που θα αναλάμβανε το εμπόριο και την βιομηχανία", ενώ σημείωνε ότι το κράτος αυτό ήταν "τουλάχιστον τόσο αριστερό όσο και η Σοβιετική Ρωσία" στον ορισμό των εργατικών αμοιβών (σ.σ.:!!).

Κάτι παράξενα πράγματα

 Κάτι παράξενα πράγματα

Εδώ και μερικές ημέρες συμβαίνουν κάτι παράξενα πράγματα, που είναι σχετικά δύσκολο να τα παρακολουθήσει κανείς και να συλλάβει όλες τις πτυχές τους, καθώς ένα μεγάλο μέρος τους εκτυλίσσεται διαδικτυακά, στα προφίλ διάφορων προσωπικών λογαριασμών σε ΜΚΔ (μέσα κοινωνικής δικτύωσης), πόσο μάλλον να τα μεταφέρει σε κάποιον τρίτο, ανυποψίαστο. Με κίνδυνο λοιπόν να παραλείπω ή να παρεξηγώ κάτι, σημειώνω τι περίπου έχω καταλάβει μέχρι τώρα, με κάθε επιφύλαξη.

Τις προάλλες μια ομάδα... (εδώ θα κολλούσε να πούμε οπορτουνιστών, κατά το αντιεξουσιαστών που λένε οι δημοσιογράφοι, αλλά ας πούμε) αλληλέγγυων κατέλαβε το Cit Plaza, ένα ξενοδοχείο στην Αχαρνών, για την εγκατάσταση προσφύγων, με τους οποίους είχαν επαφές. Εδώ και κάποιο καιρό το ξενοδοχείο δε βρισκόταν σε λειτουργία, αλλά ο χώρος όπου στεγαζόταν δεν ήταν εγκαταλειμμένος κι η ιδιοκτήτριά του ισχυρίζεται ότι προσπαθεί να το πουλήσει, για να γλιτώσει τη χρεοκοπία. Όταν εμφανίστηκε για να διαμαρτυρηθεί και να ζητήσει την αποχώρηση προσφύγων κι αλληλέγγυων, υπήρξε ένταση και φραστικό επεισόδιο (αν και υπάρχουν διάφορες αντικρουόμενες εκδοχές για τις λεπτομέρειες). Το θέμα σταδιακά πήρε διαστάσεις κι απασχόλησε τα ΜΜΕ, που αντιμετωπίζουν το θέμα με την ελαφρότητα τουιτερά ή και με μια σειρά τιτιβίσματα που σχολιάζουν το θέμα.

Ποια είναι όμως η ιδιαίτερη σημασία αυτής της υπόθεσης;
Καταρχάς, ενάντια στο γενικό κανόνα και το παράδειγμα άλλων αντίστοιχων καταλήψεων, οι συγκεκριμένοι αλληλέγγυοι δεν πήραν ένα κτίριο που ανήκει στο δημόσιο ή σε κάποιον άλλο φορέα που σχετίζεται μαζί του (Πανεπιστήμιο, Εκκλησία, κτλ), όπως πχ η κατάληψη για τη φιλοξενία προσφύγων στη Νοταρά, στα Εξάρχεια, αλλά κατέλαβαν έναν ιδιωτικό χώρο.

Δεύτερο και σημαντικότερο: κατά τα φαινόμενα, η συγκεκριμένη κίνηση δεν έχει απλά την ανοχή της κυβέρνησης, αλλά και μια υπόγεια στήριξη, αν όχι κάτι παραπάνω από αυτό. Η αστυνομία έχει εντολή να μην επέμβει, μολονότι έχει γίνει σχετική καταγγελία. Το Left προβάλλει ζεστά το θέμα, ενώ πολλοί Συριζαίοι (με πολιτικά ή χωρίς) δραστηριοποιούνται ενεργά μεταξύ των αλληλέγγυων. Οι οποίοι ήταν καλά διαβασμένοι, έδρασαν στοχευμένα κι ήξεραν πολύ καλά πού πήγαιναν (δεν πρέπει να είναι τυχαίο πως μια βδομάδα πριν μια ΜΚΟ είχε ζητήσει από την ιδιοκτήτρια για τον ίδιο λόγο το ξενοδοχείο της). Ενώ είχαν (εσωτερική;) πληροφόρηση ακόμα και για τα χρέη της Παπαχελά στο δημόσιο (σύμφωνα με την ίδια έχει απλήρωτο τον ΕΝΦΙΑ, όπως και πολύς κόσμος που αδυνατεί να τον πληρώσει), έλεγαν πως το ξενοδοχείο ανήκει για αυτό το λόγο στο ΙΚΑ και μετά ανακάλυψαν τα χρέη προς τους εργαζόμενους (βλέπε και παρακάτω).

Τι μέρος του λόγου είναι οι αλληλέγγυοι; Παλιοί και νυν συριζαίοι (με πολιτικά ή χωρίς), Αρανίτες από τη ΛαΕ του Λαφαζάνη (που 'χει διχαστεί για το θέμα) και Ροσινάντε, δηλ το τμήμα της αναρχίας που διατηρεί ανοιχτό δίαυλο (για να τεθεί κομψά) με το κυβερνών κόμμα. Και αυτή η σύνδεση είναι που κάνει ακόμα πιο περίεργες κάποιες... συμπτωματικές συμπτώσεις, που θα έλεγε κι ο Γιατζόγλου.

Τι μέρος του λόγου είναι η ιδιοκτήτρια; Μπερδεμένη, απογοητευμένη Συριζαία, που έφαγε την κατραπακιά μετά το δημοψήφισμα και της έγινε μάθημα, για να δέσει το γλυκό με την τελευταία εξέλιξη. Είναι γνωστή (διαδικτυακά και μη) σε αρκετές προσωπικότητες του ευρύτερου συριζογενούς κόσμου που την υπερασπίζονται στα ΜΚΔ, ενώ η ίδια έκανε διάφορες αναρτήσεις στο Facebook, προσπαθώντας να βρει το δίκιο της και να αντιμετωπίσει έναν επικοινωνιακό πόλεμο όπου βάλλεται πανταχόθεν, από αλληλέγγυους μέχρι φιλελέδες που διέδιδαν ψευδώς πως είχε πατήσει like σε αυτήν την κατάληψη, μέχρι που κατάλαβε ότι κινδυνεύει η περιουσία της. Κάπου το έχασε όμως (λογικά ως ένα βαθμό) και έκανε μερικά τραβηγμένα σχόλια. Ενώ αυτό που την καταδίκασε οριστικά κι ερέθισε τα εξεγερμένα, αλληλέγγυα πνεύματα φαίνεται να είναι η μετατόπισή της προς το ΚΚΕ (κόκκινο πανί στην κυριολεξία) κι ένα σχόλιό της για την εύστοχη (και προφητική στην περίπτωσή της) ομιλία του ΓΓ στη βουλή για τις ΜΚΟ και τους αλληλέγγυους: α ρε Κουτσούμπα τα έλεγες...

Ποιος άλλος εμπλέκεται σε αυτήν την... πολύκροτη υπόθεση;
Η δικηγόρος Λεγάκη, από το παλιό (κατά άλλους μεταμοντέρνο) Ναρ που γνωρίσαμε, εκπρόσωπος κάποιων εργαζόμενων, που δούλευαν στο City Plaza και διεκδικούν τα δεδουλευμένα που τους οφείλονται. Έχω πάντως την εντύπωση ότι η πλειοψηφία των υπαλλήλων έχει επαφή με το ΠΑΜΕ και τη θρυλική (λόγω ονόματος κι όχι μόνο) ΠΚΞ. Σε κάθε περίπτωση αυτός που χρωστάει λεφτά, είναι το αφεντικό που διεύθυνε το ξενοδοχείο κι όχι η ιδιοκτήτρια που το μίσθωνε, όπως αρχικά είχε διαδοθεί.

Ποιος άλλος; Εσχάτως οι φιλελέδες με την φιλελεύθερη προβιά, που ειρωνεύονται όσους αριστερούς θέλουν τους μετανάστες στην πατρίδα μας, μέχρι να λουστούν και οι ίδιοι τις συνέπειες. Το οποίο μοιάζει συγκλονιστικά με τη γνωστή χρυσαυγίτικη εξυπνάδα: όποιος θέλει ξένους, να τους πάρει στο σπίτι του. Αν και το καλύτερο θα ήταν να τους ανταλλάξουμε με τους σκατόψυχους Αίλειναιςς και το μισό εκατομμύριο ψηφοφόρων των νεοναζί.

Το νήμα περιπλέκεται σε ένα κουβάρι λεπτομέρειες και γίνεται δύσκολο να το ξετυλίξουμε και να κρατήσουμε την ουσία. Η οποία πάντως δεν είναι να πάρουμε το μέρος της μίας ή της άλλης πλευράς και να υπερασπιστούμε την (όποια) Αλίκη Παπαχελά, ή τους μικροαστούς και την ιδιοκτησία τους, αλλά να δούμε πίσω από την επιφάνεια, τι παιχνίδι παίζεται και πού το πάνε.

Έχουμε την περίπτωση μιας κατάληψης που δεν παίρνει ένα δημόσιο χώρο ή κτίριο, για να ασκήσει εμμέσως πίεση στην πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της, αλλά απαλλοτριώνει έναν ιδιωτικό χώρο. Όχι όμως το Mirage πχ που βρίσκεται λίγο παραπέρα, ανήκει στην Εκκλησία και το διαχειριζόταν ο Δασκαλαντωνάκης. Κι η οποία επί της ουσίας (και πίσω από τις γραμμές των ανακοινώσεων) όχι μόνο δε στρέφεται κατά της κυβέρνησης για την εγκληματική της αμέλεια στο θέμα των προσφύγων, αλλά έχει την ανοχή και βασικά τη στήριξή της.

Παράλληλα ανοίγει το ζήτημα της ιδιοκτησίας (όχι μέσων παραγωγής, αλλά της ιδιοκτησίας γενικά) και μπαίνει αυτομάτως το ερώτημα, αν βρισκόμαστε σε προχωρημένη επαναστατική κατάσταση, για να αρχίσουμε τις απαλλοτριώσεις (επαναστατικώ δικαίω). Κι αν ναι, γιατί δεν ξεκινάμε από μερικά μονοπώλια και μπαίνουν στο στόχαστρο οι μικροαστοί; Εκτός κι αν είναι κάποιο (σατανικό σίγουρα) σχέδιο, να τους βοηθήσουμε να φαλιρίσουν μια ώρα αρχύτερα, για να αφήσουμε χωρίς κοινωνικούς συμμάχους την αστική τάξη και να την απομονώσουμε.

Πρώτα ήρθαν και απαλλοτρίωσαν το City Plaza. Δε μίλησαν, γιατί δεν πειράζαμε ούτε τρίχα από τη δική τους περιουσία.
Κι όταν ήρθε η δική τους ώρα, δεν είχε μείνει κανείς μικροαστός να διαμαρτυρηθεί και να το παίξει αγανακτισμένος πολίτης ενάντια στην παραβίαση της ιερής ιδιοκτησίας.

Κι όλα αυτά, όλως τυχαίως, λίγες μόνο μέρες μετά από τον (καθόλου ανεξήγητο πια) ντόρο που προκάλεσε το σχόλιο του Κουτσούμπα στη Βουλή για τις ΜΚΟ και τις κινηματικές μεταμφιέσεις τους. Και (κοίτα να δεις...) πάνω στην ώρα που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει την ανατροπή της κοινωνικής ασφάλισης, πιέζεται να πάρει κι άλλα μέτρα, νιώθει στριμωγμένη, σκέφτεται τις εκλογές ως διέξοδο και αναζητά εναγωνίως αριστερά, εναλλακτικά λίφτινγκ στο γερασμένο αντιλαϊκό της προφίλ.

Αλλά όποιος τολμήσει να αναρωτηθεί τα αυτονόητα, είναι ενάντια στους πρόσφυγες, τους αλληλέγγυους, υπέρ των μικροαστών, της αστυνομικής επέμβασης και δε συμμαζεύεται. Το έχουμε ξαναδεί άλλωστε το έργο (και πολύ πρόσφατα μάλιστα) για να ξεχαστεί, έτσι απλά.

Κάτι παράξενα πράγματα, ε...;

Μεγαλεία στη Γαλλία... .

Μεγαλεία στη Γαλλία... .

Μεγαλεία στη Γαλλία και διηγώντας τα να κλαις, έλεγε η γιαγιά μου όταν ήθελε να σαρκάσει ψηλομύτικες συμπεριφορές, αλαζονικό ύφος, αλλά προπάντων τις καυχησίες, που μετατρέπουν το μαύρο σε άσπρο. Στην τελευταία συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, στο Στρασβούργο, όπου βουλευτές από σαράντα εφτά χώρες, συναγελαζόμαστε τετράκις το χρόνο, υψηλός προσκεκλημένος ήταν ο πρωθυπουργός της Τουρκίας.

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί περίμεναν πολλά και αφόρητα υποκριτικά, μετά την υπογραφή της συμφωνίας - παζάρι ΕΕ - Τουρκίας για τους πρόσφυγες, από τον Νταβούτογλου. Ομως, κανείς δεν περίμενε έναν σουλτάνο, θρασύ, απειλητικό, προειδοποιητικό, που επί σχεδόν μία ώρα μαστίγωνε συνεταίρους και υπηκόους, με το ύφος του περιφερειακού πλανητάρχη, κάτι σαν Μπους τού «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας».

Ζήτησε τα πάντα. Από βίζα ελευθέρας μέχρι αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου. Σε κάθε παράγραφο, η γαλαρία, που είχε γεμίσει από νωρίς με χειροκροτητές, σηκώνει το ...γήπεδο. Απαγορεύεται η συμμετοχή της στη διαδικασία, αλλά ποιος τολμάει. Ο Ισπανός πρόεδρος της συνέλευσης κοιμάται τουλάχιστον τρεις φορές και καμώνεται το ρόλο του μόλις τον σκουντήσουν. Οσο ο μεγάλος βεζύρης επελαύνει ζητώντας να απονεμηθεί στην Τουρκία το παγκόσμιο μετάλλιο ανθρωπιάς, η αίθουσα παγώνει. Δεν θ' αφήσει Κούρδο για Κούρδο, που τους ταύτισε με το «Ισλαμικό Κράτος», σε χλωρό κλαρί, καυχιέται. Μυρίζει η αίθουσα «ολική λύση», παρ' όλο που κομπάζει ότι γεννήθηκαν εκατόν πενήντα χιλιάδες παιδιά στους καταυλισμούς των Σύρων προσφύγων τα τελευταία τέσσερα χρόνια, και «δεν πλήρωσαν ούτε μια λίρα ως έξοδα τοκετού», περήφανος που έχει και γυναικολόγο σύζυγο... Ζητάει λεφτά, σεβασμό, υποταγή στο μεγαλείο της Τουρκίας κι άλλα τέτοια φαραωνικά. Αναμενόμενο θα πει κανείς. Ισως και να μην άξιζε καν αναφοράς, αν δεν είχε ειρωνευτεί κι εν κατακλείδι απειλήσει στα ίσα έναν κουρδικής καταγωγής Τούρκο βουλευτή, ο οποίος εκπροσωπώντας την αριστερή ομάδα τον ρώτησε στην Αγγλική και όχι στην Τουρκική. Τον απείλησε, τον ξευτέλισε, υπό τα όμματα και τ' αυτιά «Ευρωπαίων» βουλευτών, ευγενικά απαθών που μετά σχολίαζαν στα τουίτ και τα υπογλείφοντα πηγαδάκια αρνητικά αλλά ανώδυνα.

Εξω από το ημικύκλιο είχε στηθεί έκθεση με την εξομοίωση του ναζισμού με τον κομμουνισμό από μια τσέχικη ΜΚΟ, έξω λιγοστοί Κούρδοι στριμωγμένοι από πολλαπλάσιους αστυνομικούς φωνάζουν «φασίστα Ερντογάν» και μέσα μια βολική υποκρισία λουδοβίκειας αισθητικής, γλείφει τον ηγέτη που υπόσχεται να γίνει δεσμοφύλακας προσφύγων έναντι του κατάλληλου τιμήματος και κυρίως αν η πολιτισμένη ευρωΝΑΤΟική λυκοσυμμαχία κάνει τα στραβά μάτια στις τουρκικές σφαγές που γίνονταν και γίνονται στα σταυροδρόμια των πετρελαίων κι όχι των λαών.

Σ' αυτούς τους ζοφερούς καιρούς που επωάζονται, ξεμυτίζουν, δαγκώνουν τα ακροδεξιά φίδια στον περίγυρό μας, η τελετουργική προβολή, στη σάπια καρδιά μιας Ευρώπης, ενός περιφερειακού ιμπεριαλιστή κι ο καθαγιασμός του διά της ένοχης ανοχής, δεν προοιωνίζεται παρά φωτιά και θάνατο. Με το συμμαχικό προσωπείο, άλλωστε, κάθε έγκλημα γίνεται ευκολότερο... Καλό Γολγοθά μας...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«Κρίσιμες καμπές», «κάβοι» και «διαταξικοί αγώνες»...

«Κρίσιμες καμπές», «κάβοι» και «διαταξικοί αγώνες»...

Μέσα στο συνολικότερο διαγκωνισμό μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ για τα μάτια του κεφαλαίου, κομβικό στοιχείο συνιστά ο ανταγωνισμός τους για το ποιος μπορεί καλύτερα να εγκλωβίζει τους εργαζόμενους πίσω από τους «εθνικούς στόχους» που ιεραρχεί κάθε φορά η εγχώρια αστική τάξη, με πρώτο και... «καλύτερο» βέβαια τον αντιλαϊκό στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Σε ό,τι αφορά τα συνολικότερα συμφέροντα του κεφαλαίου, ο εν λόγω ανταγωνισμός ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ λειτουργεί στην πραγματικότητα ως... άμιλλα που συνεισφέρει στον κοινό τους στόχο, αφού και οι δυο τους, μαζί με όλα τα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης και τα επιτελεία του συστήματος, πασχίζουν να συντηρήσουν την απάτη ότι ο λαός έχει να ωφεληθεί από την ανάκαμψη της κερδοφορίας των καπιταλιστών. Ολοι μαζί καλούν το λαό να «βάλει πλάτη», να στρατευτεί κάτω από την ξένη σημαία της καπιταλιστικής ανάκαμψης, όταν αυτός ακριβώς ο στόχος του κεφαλαίου προϋποθέτει όχι μόνο τη διατήρηση όλων των βάρβαρων μέτρων που έχουν παρθεί μέχρι σήμερα, αλλά και την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Σε αυτό το πλαίσιο, η πιο χαρακτηριστική διατύπωση του τελευταίου διαστήματος ανήκει σίγουρα στον πρόεδρο της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκη, ο οποίος απηύθυνε προς το λαό κάλεσμα σε... «διαταξικό αγώνα», μιλώντας για «κοινά συμφέροντα» εργαζομένων και κεφαλαίου, ενώ η κυβέρνηση από την πλευρά της καλεί το λαό να υπομείνει την αντιλαϊκή επίθεση που προωθεί, αναπαράγοντας διαρκώς το γνωστό παραμύθι με το «φως στην άκρη του τούνελ»...

Το γνωστό παραμύθι με το «τέρμα που υπάρχει μπροστά»...

«Η χώρα είναι σε κρίσιμη καμπή» επαναλάμβανε διαρκώς στην ομιλία του στη Βουλή την περασμένη Τετάρτη ο Αλ. Τσίπρας και συμπλήρωνε: «Θα την ξεπεράσουμε αυτήν την καμπή, παρά τις δυσκολίες και παρά τις αντιξοότητες (...) Θα περάσουμε έναν κρίσιμο κάβο και θα ανοίξει η πολύ κρίσιμη συζήτηση για την απομείωση του χρέους».
Στο ίδιο μήκος κύματος, σε συνέντευξή του στο «Euronews», ανέφερε ότι «η ελληνική οικονομία βρίσκεται στο κατώφλι της εξόδου από την κρίση» και άρα «πρέπει να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις». Προτροπή που θεωρητικά απευθύνεται στους δανειστές, στην πραγματικότητα όμως απευθύνεται στο λαό, λέγοντάς του ουσιαστικά ότι η «σωστή απόφαση» είναι να αποδεχτεί και τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, προκειμένου να περάσει το «κατώφλι της εξόδου από την κρίση».
Μην μπορώντας, μάλιστα, να «κουκουλώσει» τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των μέτρων που προωθεί η κυβέρνησή του, ο Αλ. Τσίπρας επιστρατεύει το γνωστό παραμύθι: Χαρακτηριστικά, σε συνέντευξή του το Σάββατο 16/4 στην ΕΡΤ1, μίλησε για έναν αγώνα δρόμου όπου έχει διανυθεί το 90% της απόστασης και έχει απομείνει ένα δύσκολο 10%, αλλά... «υπάρχει το τέρμα μπροστά».
«Η Ελλάδα είναι στο τέλος μιας δύσκολης προσαρμογής, οι δείκτες δείχνουν πορεία οικονομικής ανάπτυξης, σε όλους είναι φανερό ότι μπαίνουμε σε μια νέα περίοδο» συνέχισε, καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι όπου να 'ναι τελειώνουν τα βάσανα του λαού και από 'κει και μετά η... «Ελλάδα» γενικώς, κεφάλαιο και εργαζόμενοι μαζί, θα απολαμβάνουν μια «νέα περίοδο»...
Μόνο που οι «κρίσιμοι κάβοι» του κεφαλαίου για τους οποίους μιλά ο πρωθυπουργός, όπως τα παζάρια για τη διευθέτηση του κρατικού χρέους, καθώς και συνολικότερα ο «αναπτυξιακός σχεδιασμός» τον οποίον προωθεί η κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου, όπως π.χ. ο νέος «αναπτυξιακός νόμος», οι ιδιωτικοποιήσεις, οι κάθε είδους κρατικές ενισχύσεις, φοροαπαλλαγές κ.ο.κ. στους επιχειρηματικούς ομίλους για τη στήριξη της «εξωστρέφειας» και των «δυναμικών κλάδων», συνεπάγονται νέα βάρη στην πλάτη του λαού, νέα αντιλαϊκά μέτρα, που θα πατήσουν πάνω σε όλα αυτά που έχουν παρθεί και θα διατηρηθούν στο ακέραιο. Τα «εφεδρικά πακέτα» που έρχονται να προστεθούν στα υπόλοιπα αντιλαϊκά μέτρα για να πιαστούν οι στόχοι του κεφαλαίου, όπως και το νέο μνημόνιο που «ψήνεται» προκειμένου να συμμετάσχει και το ΔΝΤ στο «ελληνικό πρόγραμμα», είναι χαρακτηριστικά...

Τα «κοινά συμφέροντα» του κεφαλαίου

Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ξανασερβίρει το παραμύθι με το «φως στην άκρη του τούνελ», ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκης, πασχίζει να συντηρήσει τον αντίστοιχο μύθο περί «κοινών» συμφερόντων εργαζομένων και κεφαλαίου.
«Στην πολιτική του διχασμού», σημείωσε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Real News, «εμείς αντιπαραθέτουμε την ανάγκη για ομοψυχία, διαταξικό αγώνα, συμφωνία των γενεών. Εμείς επιδιώκουμε ο άνεργος, ο εργαζόμενος και ο επιχειρηματίας να κατανοήσουν ότι το συμφέρον τους από την έξοδο από την κρίση είναι κοινό».
«Ντύνει», μάλιστα, το παραπάνω κάλεσμα και με τον όρο της «συμφωνίας αλήθειας», κατά τα παλαιότερα αντίστοιχα καλέσματα των αστικών κομμάτων για «νέα κοινωνικά συμβόλαια», «νέες κοινωνικές συμφωνίες» κ.ο.κ.: «Εμείς δημιουργούμε τις προϋποθέσεις», λέει, «για μια "συμφωνία αλήθειας" όλων των Ελλήνων, για να πάμε την οικονομία και την κοινωνία μας μπροστά».
Για το τι περιλαμβάνει, βέβαια, αυτή η «συμφωνία αλήθειας» και αυτός ο «διαταξικός αγώνας», πέρα από τα αντιλαϊκά πεπραγμένα των κυβερνήσεων της ΝΔ όλα τα προηγούμενα χρόνια, είναι χαρακτηριστικά και όσα λέει ο Κυρ. Μητσοτάκης για το από 'δω και πέρα...
Χαρακτηριστικά, καλεί το λαό να αποδεχτεί ως δεδομένο ότι «το τρίτο μνημόνιο του κ. Τσίπρα η Ελλάδα έχει την υποχρέωση να το εφαρμόσει», τον καλεί, δηλαδή, να αποδεχτεί μοιρολατρικά την κλιμακούμενη αντιλαϊκή επίθεση για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Ακόμα παραπέρα, αναφέρει ότι για να «αυξήσουμε με διατηρήσιμο τρόπο την πίτα της εθνικής οικονομίας», χρειάζεται «τολμηρό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων», «μείωση κρατικών δαπανών» και «σταθερή βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος».
Σε απλή μετάφραση: Για να ανακάμψουν τα κέρδη του εγχώριου κεφαλαίου, χρειάζεται κλιμάκωση και επιτάχυνση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, παραπέρα πετσόκομμα των όποιων κρατικών δαπανών έχουν απομείνει για την κάλυψη εργατικών - λαϊκών αναγκών και ακόμα παραχώρηση προς το μεγάλο κεφάλαιο κάθε είδους κρατικών ενισχύσεων, προνομίων, φοροαπαλλαγών, «κινήτρων», με παράλληλο χτύπημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων...

Ο λαός να σηκώσει τις δικές του σημαίες

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, σύσσωμα τα αστικά κόμματα και επιτελεία, λανσάρουν στοχοπροσηλωμένα τις αγωνίες και τους «κάβους» του κεφαλαίου, ως αγωνίες και «κάβους» του λαού. Μαζί καλλιεργούν την αυταπάτη ότι από την όποια καπιταλιστική ανάκαμψη θα «ανασάνει» και ο λαός, μαζί αναπαράγουν και μια σειρά από κάλπικες θεωρίες ότι για τα δεινά του λαού φταίει η διαφθορά, η λάθος διαπραγματευτική τακτική, το «σκληρό» ΔΝΤ, ο «άκαμπτος» Σόιμπλε και πάει λέγοντας... Οτιδήποτε άλλο, δηλαδή, εκτός από το ίδιο το κεφάλαιο και το σύστημα της εκμετάλλευσης.
Ο λαός, όμως, έχει πια πείρα από πολλές παραλλαγές του παραμυθιού για το «φως στο βάθος του τούνελ» που μετά... «θα ζήσουμε όλοι μας καλά». Κάθε μέρα που περνά - στο φόντο μάλιστα και των εκτιμήσεων όλων των αστικών επιτελείων για «αυξανόμενους κινδύνους» για τους ρυθμούς ανάπτυξης στην παγκόσμια οικονομία - επιβεβαιώνεται όλο και πιο ανάγλυφα ότι τα αντιλαϊκά μέτρα για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης είναι «βαρέλι δίχως πάτο». Επιβεβαιώνεται ότι δεν είναι προσωρινά, αλλά έρχονται για να μείνουν, γιατί αυτό επιτάσσουν οι ανάγκες των μονοπωλίων, εξ ου και υλοποιούνται σε όλα τα κράτη της ΕΕ, με... κουαρτέτα ή χωρίς.
Γι' αυτό και ο λαός, κόντρα σε όσους του πασάρουν τις σημαίες των «διαταξικών αγώνων» και των «εθνικών στόχων» του κεφαλαίου, πρέπει να προτάξει στην πάλη του τα δικά του συμφέροντα, να σηκώσει τις δικές του σημαίες, ενάντια στον πραγματικό του αντίπαλο, το κεφάλαιο, τις λυκοσυμμαχίες και την εξουσία του.

Παγιδεύουν το λαό σε επικίνδυνα σχέδια

Παγιδεύουν το λαό σε επικίνδυνα σχέδια

Από τη συνάντηση του Αλ. Τσίπρα με τον Γ. Στόλτενμπεργκ

Associated Press

Χωμένη μέχρι τα μπούνια αποδεικνύεται η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στους σχεδιασμούς ΝΑΤΟ και ΕΕ για επέκταση και διασύνδεση των στρατιωτικών τους δυνάμεων σε όλο το τόξο από το Γιβραλτάρ έως την Ανατολική Μεσόγειο κι από το Αιγαίο έως τη Μαύρη Θάλασσα.
Μια ανάπτυξη πολεμικών μέσων σε ανταγωνισμό με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, προς έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων. Επικίνδυνοι ανταγωνισμοί, με το εγχώριο κεφάλαιο να εμπλέκει ακόμα βαθύτερα το λαό, επιδιώκοντας τη γεωστρατηγική αναβάθμισή του, ώστε να διεκδικήσει μεγαλύτερη λεία στην κατοπινή μοιρασιά.

Δίαυλοι και άξονες

Σκιαγραφώντας τέτοια σχέδια, ο γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, με δηλώσεις και υπονοούμενά του την περασμένη Τρίτη, προσερχόμενος στο Συμβούλιο των υπουργών Αμυνας της ΕΕ, ουσιαστικά επιβεβαίωσε ότι η ανάπτυξη της ΝΑΤΟικής αρμάδας SNMG2 στο Αιγαίο, τάχα για το Προσφυγικό, διασυνδέεται με τις ναυτικές επιχειρήσεις «Active Endeavour» του ΝΑΤΟ και «Euronav Med SOPHIA» της ΕΕ που επιχειρούν στη Μεσόγειο, το δε Αιγαίο παίζει κομβικό ρόλο στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, ως δίαυλος που διασχίζουν ρωσικά πολεμικά στον πλουν τους προς Συρία. Ανέφερε ότι αναλυτικότερες αποφάσεις θα ληφθούν στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τον Ιούνη και στην αντίστοιχη του ΝΑΤΟ τον Ιούλη, ώστε να εμβαθύνει αυτή η διασύνδεση στον άξονα Σικελία, Κρήτη, Αιγαίο, με πρόσχημα τις προσφυγικές ροές από Ασία και Αφρική.
Αλλωστε, σε ΝΑΤΟ και ΕΕ αναπτύσσονται σχέδια ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Λιβύη, ευρύτερα στη Βόρεια Αφρική. Με πρόσχημα Προσφυγικό και «τρομοκρατία», επιδιώκουν να ελέγξουν, και με τα όπλα, όλα τα υποθαλάσσια κοιτάσματα καυσίμου που έχουν εντοπιστεί σε Αιγαίο και Ιόνιο, νότια της Κρήτης, Αδριατική, στα ανοικτά Συρίας, Ισραήλ, Κύπρου, Αιγύπτου και Λιβύης, συν, φυσικά, τους διαύλους Δαρδανέλια, Σουέζ, Γιβραλτάρ.

Χώρα - βάση για το... «σύστημα σταθερότητας» ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή

Στους τέτοιους σχεδιασμούς μετέχει και η ελληνική κυβέρνηση, η εγχώρια αστική τάξη, έχοντας κύριο αντίπαλό της στην περιοχή τουρκικά κεφάλαια, στο πλαίσιο των αντιφατικών μεταξύ τους σχέσεων, ανταγωνισμών και κομπρεμί.
Με μια τέτοια πρεμούρα, ο υπουργός Αμυνας, Π. Καμμένος, μιλώντας την Τετάρτη στην 3η Οικονομική Διάσκεψη της Ελληνικής Ενωσης Επιχειρηματιών, αφού υπογράμμισε ότι η Ελλάδα «παραμένει πιστή» στο ΝΑΤΟ, όπως και ότι «η Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχει την απόλυτη στήριξη των ΗΠΑ», μπήκε και στο «ψητό»: «Οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν και επιθυμούν η Ελλάδα να είναι μια χώρα σταθερότητας, μια χώρα που θα μπορεί επάνω της να χτιστεί το σύστημα σταθερότητας σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Εκεί είναι η προοπτική μας. Και αυτή την προοπτική τη γεωπολιτική πρέπει να την χρησιμοποιήσουμε με τον καλύτερο τρόπο».
Ως επιπλέον «ατού» πρόβαλλε τη δυνατότητα της Ελλάδας ως μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ να διατηρεί «παραδοσιακά φιλικές σχέσεις με τη Ρωσία». Ως παράδειγμα της τέτοιας «γέφυρας», παρουσίασε το γεγονός ότι οι ρωσικοί «S-300» των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων «φυλούν ΝΑΤΟικές βάσεις»...

Δίνουν Σούδα...

Εξάλλου, διαβεβαίωνε το επιχειρηματικό κοινό του ότι στη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας της ΕΕ «αναδείξαμε το πόσο σημαντικός είναι ο θαλάσσιος χώρος που βρίσκεται νότια της Κρήτης, βόρεια της Αιγύπτου και της Λιβύης, δυτικά της Κύπρου, του Ισραήλ και της Ιορδανίας και ανατολικά της Μάλτας και της Ιταλίας». Αναφέρθηκε στη σημασία αυτού του χώρου για τις ΑΟΖ, τη διακίνηση αγαθών, αλλά και τον έλεγχο της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας «μέσα από τη διακίνηση πετρελαίου, όπλων, ναρκωτικών και ανθρώπων».
Ο ίδιος, μιλώντας την προηγούμενη βδομάδα σε συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, έκανε σαφές ότι η κυβέρνηση διεκδικεί για τη βάση της Σούδας ρόλο «επίκεντρου» στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς: «Η κύρια βάση του ΝΑΤΟ στην περιοχή είναι η Σούδα, που τους επόμενους μήνες θα ενισχυθεί και παραπέρα, κι αυτό που ζητάμε από τους συμμάχους είναι η Σούδα να είναι το επίκεντρο του πλέγματος ασφαλείας στην περιοχή από τη Σικελία έως την Ανατολική Μεσόγειο».
Ενώ την Τετάρτη δημοσιοποιούσε και άλλα κομμάτια της ελληνικής ...προσφοράς: Με αφορμή το Προσφυγικό, ανέφερε ότι «η Ελλάδα, ως κομβική χώρα, έχει αυτή τη στιγμή έναν πολύ σημαντικό ρόλο στο χτίσιμο μιας νέας πολιτικής ασφάλειας». Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στη «δημιουργία μιας υπηρεσίας πληροφοριών στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, με πρώτη υπηρεσία πληροφοριών που δημιουργείται στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας και θα δώσει τη δυνατότητα ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ αλλά και άλλων χωρών εκτός ΝΑΤΟ».

...και οι «άλλοι» Ιντσιρλίκ

Η Αγκυρα παρουσιάζει ως αντίστοιχα δικά της «πλεονεκτήματα» τη δική της γεωστρατηγική θέση, τη δική της πρεμούρα να παίξει στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και βεβαίως τη σημαντική στρατιωτική της δύναμη.
Στο ΝΑΤΟ τα βάζουν όλα στη ζυγαριά. Εξ ου και ο Γ. Στόλτενμπεργκ βρέθηκε την Πέμπτη στην Αγκυρα, για συναντήσεις με τον Πρόεδρο, τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς Εξωτερικών και Αμυνας της Τουρκίας.
Δήλωσε εκεί: «Είναι η τέταρτη επίσκεψή μου στην Τουρκία ως γγ του ΝΑΤΟ και νομίζω ότι αυτό αντανακλά το βασικό ρόλο και τη σημασία των τουρκικών εισφορών στη Συμμαχία μας. (...) Η Τουρκία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή μιας πολύ ασταθούς περιοχής. Από την τρομοκρατία και τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, έως τις αποσταθεροποιητικές στρατιωτικές δραστηριότητες εντός της Τουρκίας».
Καλωσόρισε, άλλωστε, «τη σημαντική συμβολή της Τουρκίας στην παγκόσμια συμμαχία για την αντιμετώπιση του ISIL, αν μη τι άλλο με τηνπαροχή υποδομών ζωτικής σημασίας στην αεροπορική βάση Ιντσιρλίκκαι με τηνυποστήριξη του Συνασπισμού με άλλους τρόπους».
Δίνοντας, δε, άλλο ένα στοιχείο τού πόσο η λυκοσυμμαχία υπολογίζει την Αγκυρα, σημείωσε: «Το ΝΑΤΟ συνεχίζει να ενισχύει την αεράμυνα της Τουρκίας μέσω πτήσεων AWACS και την ανάπτυξη συστοιχιών Patriot».
Σε ό,τι αφορά, ειδικά, τη ΝΑΤΟική επιχείρηση στο Αιγαίο, δήλωσε: «Η Τουρκία διαδραματίζει έναν κρίσιμο ρόλο στην αντιμετώπιση της εμπορίας ανθρώπων στο Αιγαίο (...) Εκτιμώ την πολύ καλή συνεργασία μεταξύ της SNMG2 και της τουρκικής ακτοφυλακής και του ναυτικού».
Εκανε, δηλαδή, «γαργάρα» την ένταση της τουρκικής προκλητικότητας στο Αιγαίο, η οποία ξετυλίγεται υπό τα βλέμματα των ΝΑΤΟικών (αλλεπάλληλες υπερπτήσεις, παραβιάσεις και παραβάσεις), καθώς και το συστηματικό γκριζάρισμα του Αιγαίου από την Αγκυρα, με αφορμή τις διαβουλεύσεις για τις περιοχές δράσης της ΝΑΤΟικής αρμάδας.
Τέλος, αν και ισχυρίστηκε ότι η ΝΑΤΟική παρουσία μείωσε τις προσφυγικές ροές, έσπευσε να προσθέσει: «Είναι σημαντικό να μη σταματήσουμε αυτή τη δραστηριότητα πολύ νωρίς», με πρόσχημα ότι θα αυξηθούν ξανά οι προσφυγικές ροές. «Αρα πρέπει να μείνουμε εκεί όσο χρειαστεί»...
Κατόπιν, ο Γ. Στόλτενμπεργκ μετέβη στο Αιγαίο, όπου προσνηώθηκε στο γερμανικό πλοίο «BONN», τη γερμανική ναυαρχίδα της SNMG2, ενημερώθηκε για την πορεία της επιχείρησης από το Γερμανό διοικητή της και παρακολούθησε μανούβρες των πλοίων που είναι ενταγμένες στη SNMG2.

Επιμένει να παρέχει άλλοθι στη βαθύτερη εμπλοκή του ΝΑΤΟ η κυβέρνηση

Την Παρασκευή, ο Γ. Στόλτενμπεργκ κατέφτασε στην Αθήνα, όπου συναντήθηκε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Αμυνας.
Ο γγ του ΝΑΤΟ, μετά τη συνάντηση με τον Πρ. Παυλόπουλο, αφού ευχαρίστησε για «την αφοσίωση της Ελλάδας στα θέματα του ΝΑΤΟ επί πάρα πολλά χρόνια», περιέγραψε τα επόμενα βήματα της λυκοσυμμαχίας:
«Προσαρμοζόμαστε σε μία συμπεριφορά της Ρωσίας, η οποία γίνεται πιο επιθετική σε σχέση με την Ουκρανία. Επίσης, όμως, προσαρμοζόμαστε στη βία που βλέπουμε προς Νότο με τον ISIS, την τρομοκρατία, όπως επίσης και την κατάσταση στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, τη Συρία και το Ιράκ. Και, βεβαίως, η κρίση της μετανάστευσης και των προσφύγων έχει σχέση με τη βία που βλέπουμε στη Συρία και το Ιράκ (...) Προσβλέπω στη Συνάντηση Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, όπου θα αντιμετωπιστούν οι σοβαρές προκλήσεις».
Στη μεταξύ τους συνάντηση, ο Αλ. Τσίπρας, αφού άκουσε κι αυτός τον ΝΑΤΟικό να τον συγχαίρει για τη «σθεναρή» δέσμευσή του και για το ότι, όπως είπε, «η Ελλάδα είναι σύμμαχος του ΝΑΤΟ εδώ και δεκαετίες», αναφέρθηκε προκλητικά στην ανάγκη... να «συστρατευθεί» η λυκοσυμμαχία στην «αποτελεσματική αντιμετώπιση» της προσφυγικής κρίσης, «προσπερνώντας» το γεγονός ότι αυτή προκλήθηκε από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΝΑΤΟικών και των συμμάχων τους στην περιοχή!
Κατά τ' άλλα, πήγε κάτι να πει για «τις αξιώσεις και θέσεις της Τουρκίας οι οποίες εκφράζονται από την αύξηση της παραβατικής δράσης της Τουρκίας στον εναέριο χώρο της Ελλάδας», όπως επίσης ότι «έχουμε ακόμη σημαντικό δρόμο να διανύσουμε σε σχέση με τη δράση του ΝΑΤΟ και την αποτελεσματικότητα του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, κυρίως ως προς την πρόσβαση στο σύνολο του επιχειρησιακού χώρου» και σε αυτήν την περίπτωση «προσπερνώντας», ωστόσο, το γεγονός ότι το γκριζάρισμα του Αιγαίου από την Αγκυρα γίνεται με ΝΑΤΟικές πλάτες...
Μάλιστα, ο Ελληνας πρωθυπουργός εμφανίστηκε και ανήσυχος μη χαλάσει το ...ίματζ του ΝΑΤΟ, λέγοντας πως η επιτυχής συμβολή του στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης είναι απαραίτητη «προκειμένου και το ίδιο το ΝΑΤΟ να αναδείξει την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητά του»...
Ως απάντηση, ο Γ. Στόλτενμπεργκ ανέφερε ότι Ελλάδα, Γερμανία και Τουρκία ήταν αυτές που ζήτησαν τη βοήθεια του ΝΑΤΟ, ενώ ισχυρίστηκε, εξίσου προκλητικά, ότι «το ΝΑΤΟ βοηθά στην αντιμετώπιση των αιτίων της προσφυγικής κρίσης»!

Επαγρύπνηση και πάλη

Ολοι αυτοί οι σχεδιασμοί και εξελίξεις, όχι μόνο στο Αιγαίο αλλά σε όλο το φλεγόμενο τόξο από Μαύρη Θάλασσα έως Μεσόγειο, δείχνουν ότι οι ενδοαστικοί ανταγωνισμοί ολοένα οξύνονται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους λαούς και τον ελληνικό λαό ιδιαίτερα, καθότι, αντικειμενικά, βρίσκεται στο επίκεντρο των τέτοιων εξελίξεων και σχεδιασμών.
Γι' αυτό και πρέπει, άμεσα, να δυναμώσει την οργανωμένη πάλη του ενάντια στο κεφάλαιο που τον εμπλέκει βαθύτερα σε αυτούς τους επικίνδυνους ανταγωνισμούς, την πάλη ενάντια στην εξουσία του και τις διακρατικές συμμαχίες του, με προοπτική ο ίδιος να πάρει την εξουσία και να αποδεσμεύσει τη χώρα από ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Κοροϊδεύει κι εκβιάζει το λαό ενώ του ... ράβει στενό κοστούμι

Κοροϊδεύει κι εκβιάζει το λαό ενώ του ... ράβει στενό κοστούμι

Δεν απομένει πια καμία αμφιβολία ότι η ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» για την οποία πασχίζει η κυβέρνηση, ανοίγει για το λαό και τα εναπομείναντα δικαιώματά του τον «ασκό του Αιόλου». Κύρια, αλλά όχι μοναδικά, γνωρίσματα του νέου κύματος επίθεσης είναι η κλιμάκωση της φορολεηλασίας και το σμπαράλιασμα κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων, όσων γλύτωσαν απ' τα «δρεπάνια» που προηγήθηκαν.

Μπροστά σ' αυτή την εξέλιξη, βασικό μέλημα των κυβερνητικών επιτελείων είναι η επικοινωνιακή διαχείρισή της, έτσι ώστε τα νέα μέτρα να συναντήσουν τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις. Οι παρεμβάσεις των τελευταίων ημερών, του πρωθυπουργού αλλά και κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών, επιβεβαιώνουν ότι η κυβερνητική προπαγάνδα αποσκοπεί στο να φέρει το συναίσθημα και το θυμικό του λαού στα μέτρα της ανάγκης να χειραγωγηθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή.

Το δήθεν μικρότερο κακό...

Οι ...καλοί προπαγανδιστές λέγεται ότι επικαλούνται συχνά νούμερα, στοιχεία, αριθμούς και στατιστικές για να περιβάλλουν με κύρος το ψέμα που υποστηρίζουν σαν αλήθεια.
Κάπως έτσι, η κυβέρνηση, πετώντας δισ. στον αέρα, υποστηρίζει ότι η δική της «προσαρμογή» είναι ήπια, ενώ τα μέτρα των άλλων ήταν άγρια, σκληρά και επώδυνα.
Είπε επ' αυτού ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας την Τετάρτη στη Βουλή στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση για την ασφάλεια, παριστάνοντας τον ...εξοργισμένο: «Ξέρετε πόσα μέτρα ψηφίσατε όλα αυτά τα χρόνια; Να σας πω εγώ, 62,92 δισ. ευρώ μέτρα ψηφίσατε και μειώθηκε το ΑΕΠ 25%. Εμείς, πράγματι, μειώθηκε 0,3% στα χρόνια της διακυβέρνησής μας, όχι 25%, όμως κι εμείς μετά από μια διαπραγμάτευση που δεν πετύχαμε το στόχο, φέραμε μια προσαρμογή ήπια, 5,4 δισ. μέτρα και τι κάναμε μετά; Πήγαμε στο λαό, δεν το κρύψαμε κάτω απ' το τραπέζι. 63 δισ. μέτρα εσείς, 5,4 εμείς, είναι θράσος να κάνετε συγκρίσεις (...) Σας θυμίζω λοιπόν - και θα το καταθέσω και στα Πρακτικά - τι έλεγε η Εκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την πέμπτη αξιολόγηση στη σελίδα "47": Απροσδιόριστα μέτρα 2 δισ. για το 2015, απροσδιόριστα μέτρα 3,7 δισεκατομμύρια για το 2016, σύνολο 5,7, συν η απόκλιση από τον στόχο για πρωτογενές πλεόνασμα που είχατε για το 2014, που μέχρι τώρα, μέχρι τα χθεσινά στοιχεία της Eurostat, είναι 2 δισ. Να δούμε μήπως μεγαλώσει αύριο! Το σύνολο είναι 7,7 δισ.! Εσείς θα παίρνατε μέτρα 7,7 δισ. με το "καλημέρα" και λέτε σε εμάς ότι καταστρέψαμε τη χώρα, επειδή φέραμε μια προσαρμογή 5,4 δισ.! Για να μην υπολογίσω βεβαίως και το γεγονός ότι η διαπραγμάτευση είχε ως αποτέλεσμα να μειωθούν οι στόχοι του πρωτογενούς πλεονάσματος κατά 20 δισεκατομμύρια ευρώ σε σχέση με τους προηγούμενους που είχε συμφωνήσει ο κ. Σαμαράς. Και αυτό, βεβαίως, θα έβγαινε από το εισόδημα των πολιτών».
Ας προσπεράσουμε τις προφανείς λαθροχειρίες για τα «μέτρα» που είναι πάντα των άλλων, ενώ τα δικά τους είναι «ήπια προσαρμογή», για τα πρωτογενή πλεονάσματα των άλλων, που βγαίνουν απ' το εισόδημα των πολιτών, ενώ τα δικά τους βγαίνουν απ' την αύξηση του τουρισμού και την απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων, όπως σοβαρά ισχυρίστηκε ο Αλ. Τσίπρας στην ίδια παρέμβαση. Τι δεν μας είπε ο πρωθυπουργός, τι παρέλειψε σκοπίμως να αναφέρει; Οτι τα 5,4 δισ. μέτρα προστέθηκαν στα προηγούμενα, αυξάνοντας αθροιστικά το βάρος που σηκώνει ο λαός. Ηρθαν να εφαρμοστούν σε συνθήκες εξάπλωσης της ανέχειας και της φτώχειας, επιτείνοντας αυτά τα φαινόμενα.
Την ίδια ώρα, βεβαίως, που εξελίσσεται η προσπάθεια να εκβιαστεί η συναίνεση ή έστω η ανοχή του λαού με τη λογική του «μικρότερου κακού», έχει ανοίξει για τα καλά η συζήτηση για επιπλέον μέτρα «καβάτζα», που θα παρθούν για να εφαρμοστούν υποτίθεται εφόσον δεν πιαστούν οι στόχοι. Σε αδρές γραμμές, λόγος γίνεται για πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 2,7 δισ. ευρώ, προκειμένου να καλυφθεί ο στόχος για δημοσιονομικό πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018, αν τα μέτρα των 5,5 δισ. που έχουν ήδη συμφωνηθεί με το κουαρτέτο αποδειχτούν ανεπαρκή.
Η κυβέρνηση παρουσιάζει τα πρόσθετα μέτρα ως προϊόν συμβιβασμού ανάμεσα στην ΕΕ και το ΔΝΤ για να κλείσει η «αξιολόγηση» και καθησυχάζει το λαό ότι ο στόχος θα καλυφθεί με τα μέτρα που έχουν ήδη αποφασιστεί και ότι δεν θα χρειαστεί να ενεργοποιηθεί το «εφεδρικό» πακέτο.
Μάλιστα, τοποθετείται καταρχήν αρνητικά στο ενδεχόμενο αυτό, με την κυβερνητική εκπρόσωπο να δηλώνει την περασμένη Τρίτη: «Μια τέτοια προοπτική αφορά μόνο την περίπτωση που θα υπάρχουν αποκλίσεις από τον στόχο του 3,5% για το πλεόνασμα» και ότι «η εκ των προτέρων ανακοίνωση μέτρων που, πρώτον αφορούν μελλοντική φάση, δεύτερον δεν προβλέπεται να ληφθούν στο σύνολό τους, τρίτον το ενδεχόμενο εφαρμογής τους αφορά ειδική περίπτωση και, τέταρτον με βάση τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας δεν χρειάζονται, θα λειτουργήσει ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, προεξοφλώντας την αδυναμία υλοποίησης των στόχων».
Θα νόμιζε κανείς ότι η κυβέρνηση απορρίπτει τα επιπλέον μέτρα. Μια προσεκτικότερη, όμως, ματιά επιβεβαιώνει το ακριβώς αντίθετο. Η Ολγα Γεροβασίλη παραδέχτηκε πως «στη συμφωνία του Ιουλίου έχει αποτυπωθεί ότι εάν οι στόχοι δεν προσεγγίζονται, τότε προκύπτει ανάγκη νέων μέτρων (...)Εάν δεν εκπληρωθούν, βεβαίως, από μόνοι μας θα ήμασταν υποχρεωμένοι να πάρουμε κάποια μέτρα προκειμένου να φτάσουμε στο στόχο».
Αλλωστε, παρά τις ερωτήσεις, απέφυγε να δεσμευτεί ότι η λήψη πρόσθετων μέτρων συνιστά «κόκκινη γραμμή» για την κυβέρνηση, υποστηρίζοντας ότι δεν έχει ξεκινήσει η επίσημη συζήτηση με τους «θεσμούς». Αντιθέτως, σε μια αποστροφή του λόγου της ομολόγησε πως όταν ανοίξει η συζήτηση για το χρέος, «σε αυτή τη συζήτηση θα μπορούσαμε να δούμε τότε εάν υπάρχουν αποκλίσεις. Αυτές να κλείσουν».
Αλλά και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης, επιβεβαίωσε ότι τα αντιλαϊκά μέτρα για λογαριασμό του κεφαλαίου αποτελούν βαρέλι δίχως πάτο, δηλώνοντας πως όταν ανοίξει η συζήτηση για το χρέος, θα εξεταστεί κατά πόσον χρειάζονται πρόσθετα μέτρα.

Κι ο εκβιασμός για την αποδοχή του

Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση επιδιώκει να κερδίσει χρόνο για να νομοθετήσει τα μέτρα ύψους 5,4 δισ., κρατώντας ταυτόχρονα ανοιχτό το δρόμο για τα επόμενα που με βεβαιότητα θα έρθουν, αν ο λαός δεν παρέμβει καθοριστικά στις εξελίξεις. Σε απλά ελληνικά, εκβιάζει το λαό πως αν δεν αποδεχτεί τις επώδυνες ανατροπές που φέρνει, τότε καραδοκούν ακόμα χειρότερες (νέες περικοπές των μισθών στο Δημόσιο, αύξηση του ΦΠΑ από το 13% στο 24% σε ρεύμα και νερό, περικοπές κύριων συντάξεων, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και άλλα). Κρύβει, βεβαίως, ότι τα μέτρα αυτά αργά ή γρήγορα ο λαός θα τα βρει μπροστά του, καθώς η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και η διατήρησή της θα απαιτεί «νέο αίμα».
Αυτός, όμως, δεν είναι ο μόνος εκβιασμός που επιχειρεί. Τις τελευταίες μέρες, φήμες και σενάρια κυκλοφόρησαν για παραίτηση του πρωθυπουργού, για πρόκληση πολιτικής και οικονομικής αστάθειας με αναγωγή στα όσα διαδραματίζονται στην ευρύτερη περιοχή, ώστε να προκαλούνται και εκφοβιστικοί συνειρμοί, με την ελπίδα ο φόβος να παραλύσει αγωνιστικά αντανακλαστικά, να κρατήσει το λαό στη γωνία, απαθή παρατηρητή των εξελίξεων.
Ανεξάρτητα απ' το αν και κατά πόσο αυτές οι φήμες αντανακλούν υπαρκτές διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα, στην παρούσα φάση ρίχνουν νερό στο μύλο της κυβέρνησης και των επιδιώξεών της να κλείσει στην πλάτη του λαού την «αξιολόγηση», προσφέροντας μια ακόμα υπηρεσία στο κεφάλαιο και την ανάκαμψη της κερδοφορίας του.
Στην κατεύθυνση αυτή κινήθηκαν οι «53+» του ΣΥΡΙΖΑ, άτυπος επικεφαλής των οποίων είναι ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτος, εκφράζοντας προτίμηση στο να πέσουν ηρωικά απ' το να τους ρίξει η κοινωνία. Ο προσκείμενος στη συγκεκριμένη τάση βουλευτής Σ. Παπαδόπουλος δήλωσε ότι δεν θα ψηφίσει πρόσθετα μέτρα και ότι «οι λύσεις που έχουμε, είναι να καταφύγουμε σε νέα προσφυγή στους πολίτες, είτε με κοινοβουλευτικές εκλογές είτε με δημοψήφισμα».
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης, δήλωσε σε εκδήλωση ότι «η κυβέρνηση επιδιώκει να κλείσει την πρώτη αξιολόγηση χωρίς νέα μέτρα, στη βάση των αποφάσεων του καλοκαιριού» και πως «οτιδήποτε πέρα από αυτή δημιουργεί πολιτικό πρόβλημα, γιατί η κυβέρνηση εκλέχθηκε να εφαρμόσει τη συγκεκριμένη συμφωνία».
Από κοντά η Ολγα Γεροβασίλη, σχολίασε για τη δήλωση Δραγασάκη πως «δεν είναι το σημαντικό εάν αποτελεί πολιτικό πρόβλημα ή όχι για την κυβέρνηση - δεν αποτελεί πρόβλημα. Αποτελεί οικονομικό πρόβλημα για τη χώρα. Για την πορεία της χώρας, σε μία κρίσιμη φάση όπου περιμένουμε να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, προκειμένου να ξεκινήσει μία άλλη πορεία οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας».
Είναι προφανώς στο χέρι του λαού να απορρίψει απειλές και εκβιασμούς. Είναι στο χέρι του να απορρίψει νέα και παλιά αντιλαϊκά μέτρα, ανοίγοντας με την πάλη του το δρόμο της κατάργησής τους, της ανάκτησης απωλειών. Η μαζική συμμετοχή στη 48ωρη απεργία είναι βήμα σημαντικό σε αυτή την κατεύθυνση.

Β. Ν.