Η αποδελτίωση της Δευτέρας

 Η αποδελτίωση της Δευτέρας

Κάθε Που-Σου-Κου, δεν ξέρω τι τους πιάνει (φονιάδες των λαών Αμερικάνοι) κι έχουν τέτοιο οίστρο, σε έναν άτυπο διαγωνισμό για τη μεγαλύτερη μουσμουλιά. Με τη βοήθεια της Ρένας Δουρου-τι, που είναι πιο "ανώμαλη" κι από ρήμα στα αρχαία ελληνικά (διαβάζοντας μέχρι και τον προσυνεδριακό διάλογο του Σύριζα) και των σφων αναγνωστών, που "έκαψαν" κάποια θέματα, πριν προλάβω να γα πιάσω εισηγητικά, η κε του μπλοκ συγκεντρώνει μια ενδεικτική -και κάθε άλλο παρά εξαντλητική- λίστα-index, με μερακλίδικα αναγνώσματα.

Έχουμε και λέμε.

-Το αφεντικό (ας χρησιμοποιήσουμε προς στιγμήν συμβατικά αυτόν τον όρο) του Press Project εξηγεί πως το πραγματικό δίπολο στην επιχείρησή του δεν είναι ο επιχειρηματίας ενάντια στους απλήρωτους υπαλλήλους του, αλλά: από τη μια πλευρά ο τολμηρός κι αδέσμευτος οραματιστής κι από την άλλη αυτοί που καταστρέφουν το όραμα, με σχέδιο κι ιδιοτελή συμφέροντα, ή έχοντας στην καλύτερη παρασυρθεί από τις κακές παρέες και έναν συνδικαλιστή. Αν κι εφόσον λοιπόν συνεχίσει να υπάρχει το Press Project, αυτοί που θα συνεχίσουν να το υλοποιούν αδέσμευτα, θα δεσμεύονται με νέους όρους -που δεν κατάλαβα να αναφέρονται στο μακροσκελές, κατά τα άλλα, και μελό κείμενο του Κ. Εφήμερου.

Ο οποίος ξεπερνά και το χαρακτηριστικό Φοίνικα έμπορα από τις περιπέτειες του Αστερίξ, με τους απρόσεκτους κι άτυχους συνεταίρους-κωπηλάτες του, που δε διάβασαν πολύ καλά τη σύμβαση που υπέγραψαν. Εδώ δεν υπάρχει καν δημιουργική ασάφεια αλά Βαρουφάκης, αλλά μπόλικο μάρκετινγκ με τη μουτσούνα του (1101) και κοροϊδία χωρίς σύνορα (αν και αυτό θα πήγανε πιο πολύ στο μαγαζί του Κούλογλου).

Παράλληλα διαφαίνονται τα όρια όχι τόσο του θλιμμένου και προδομένου αριστεροχωρίου, αλλά των διάφορων "αυτοδιαχειριζόμενων" εγχειρημάτων, που νομίζουν (;) και πλασάρουν πως κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι στην πραγματικότητα: επιχειρήσεις σε αυστηρό κι αμείλικτο, καπιταλιστικό περιβάλλον.

-Το νέο πόνημα της πάλαι ποτέ ομάδας του Ιού, για τους υπουργούς του ΕΑΜ που αναφέρονται ως "πρώτη φορά αριστερά" (σε κυβέρνηση) για να φέρουν τους κατάλληλους συνειρμούς με το μίζερο παρόν της πρωτοδεύτερης φοράς αριστερά του Σύριζα, από μια σκοπιά έμμεσης νομιμοποίησης και δικαιολόγησής του. Όπως λέει κι ο ΡΓ στο σχόλιό του

Σε αυτό το κείμενο "ιστορίας" που μόνο ένας του "Ιού" θα μπορούσε να βγάλει, μπερδεύεται σκόπιμα η π..α με την βούρτσα, πετιέται η απαραίτητη λάσπη στον ανεμιστήρα για να μας πάρει μπάλα όλους. Η ουσία του άρθρου είναι ότι αφού και η ηγεσία του ΕΑΜ και του ΚΚΕ έτρωγε καλά σε σχέση με τους απλούς αγωνιστές, γιατί έχετε απαιτήσεις από τους θεόσταλτους ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ; Βέβαια η "αριστερά" δεν έχασε το "ηθικό πλεονέκτημα" λόγω της αντίστασης...

Το ωραίο είναι πως ο Κωστόπουλος περιλαμβάνει μια αναφορά και στην μπροσούρα του Δ. Μαριόλη "η αδύνατη ταξική ανακωχή", που περιγράφει τις αντιφατικές στοχεύσεις του ΕΑΜ και την οδυνηρή παγίδευση των υπουργών του στην υλοποίηση σκληρών, αντιλαϊκών πολιτικών και μέτρων, σε τομείς όπως η οικονομία και τα εργασιακά -ενώ κρατήθηκαν επιμελώς μακριά από τα υπουργεία νευραλγικής σημασίας (Εσωτερικών και Στρατιωτικών) που εξασφάλιζαν τον ουσιαστικό έλεγχο του κρατικού μηχανισμού.

Αντί όμως να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα-διδάγματα για τα όρια και τις πραγματικές δυνατότητες που προκύπτουν από τη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις -ακόμα και με τις καλύτερες των προθέσεων- οι ιστορικές αναφορές χρησιμεύουν μαεστρικά για να μικρύνουν το ΕΑΜ και να το στριμώξουν στα μέτρα της σημερινής ψοφοδεούς και ξεπουλημένη ΔΦΑ, για να δώσουν άλλοθι στα πεπραγμένα της.

Σαν δε ντρέπονται, που είπε χτες κι ο Κουτσούμπας...

-Το τροπάρι της ΛαΕ πως το ΚΚΕ θέλει "μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος" επειδή αυτοί ονειρεύονται έναν ήπιο καπιταλισμό με δραχμή και ένα σκιώδη σοσιαλισμό (χωρίς ήλιο) που θα ντρέπεται να πει το όνομά του.

-Και το ιδανικό συμπλήρωμα της Αυγής, που δεν περιορίζεται στην πρωτότυπη νοηματοδότηση της Αριστεράς στις νέες συνθήκες (που είναι προφανώς ο Σύριζα), αλλά και στον επανακαθορισμό της έννοιας του "αριστερισμού", που περιλαμβάνει πλέον το Λαφαζάνη και τη Ζωή. Και μη χειρότερα...

Αριστερισμός, ο ντροπαλός διαχωρισμός από την "αριστερή κυβέρνηση"...

-Αφήνουμε ασχολίαστο, ως ανάξιο λόγου και προσοχής, το Στάθη Καλύβα και τη σύνδεση που επιχειρεί μεταξύ του Γαλαξιάρχη, του τουιτερικού λαϊκισμού και των υποστηρικτών του Τραμπ!

-Την ίδια στιγμή στη βουλή (όχι στο κανάλι) παίζεται το σίριαλ "οι αδιάφθοροι" με την καταγγελία και την πάταξη της διαπλοκής και των αρχιερέων της, σε πρώτο πλάνο. Που θα μπορούσε να 'ναι και σίριαλ του Φώσκολου, με τον "Αρχιερέα" στο ρόλο του νέου Ευλογητού. Ποιοτική αντιπαράθεση, που κάνει το ντιμπέι της Χίλαρι και του Τραμπ να μοιάζει με πολιτική συζήτηση επί της ουσίας...

-Αλλάζοντας κατηγορία, εμπλουτίζουμε τη λίστα με τα εξής:

Την ανταπόκριση από τη χτεσινή εκδήλωση-βιβλιοπαρουσίαση που διοργάνωσε το Ατέχνως στο Αλκυονίς για το βιβλίο του βετεράνου κομμουνιστή, Χρ. Νταβαντζή: "όσα επέζησαν στη μνήμη - οδοιπορικό ζωής"

-την ανάλυση του Ριζοσπάστη, από την ενότητα με τα διεθνή, για την ειρηνευτική συμφωνία στην Κολομβία μεταξύ των FARC και του... νομπελίστα Σάντος (που καταψηφίστηκε πάντως στο πρόσφατο συμβουλευτικό δημοψήφισμα) και διαπιστώνει κριτικά πως:

Η συμφωνία κατοχυρώνει το μονοπώλιο του αστικού κράτους στη βία, την καταδίκη της επαναστατικής πάλης, προωθεί την κοινωνική συναίνεση και ενσωμάτωση, αναγνωρίζει το πάνω χέρι στην αστική τάξη και το κράτος της, τελικά υπονομεύει τον ταξικό αγώνα.
Η συμφωνία δεν κρίνεται με βάση το αν οδηγεί σε αλλαγή μορφών πάλης, κάτι που είναι ευθύνη και υποχρέωση κάθε επαναστατικού κόμματος και κινήματος να επιλέγει ανάλογα με τις συνθήκες και τις απαιτήσεις της ταξικής πάλης στη χώρα του. Η συγκεκριμένη συμφωνία κρίνεται από το αν δεσμεύει το λαϊκό κίνημα της χώρας σε σοβαρές, απαράδεκτες παραχωρήσεις απέναντι στην αστική τάξη και την εξουσία της, που θα το αφοπλίσουν πολιτικά και ιδεολογικά και αντικειμενικά θα ανοίξουν το δρόμο σε εξελίξεις που θα οδηγήσουν είτε στην κλιμάκωση της καταστολής είτε στην ενσωμάτωσή του, ή και στα δύο ταυτόχρονα.

-την ομιλία του ΓΓ στον Πειραιά, για τα πρώτα χρόνια του ΚΚΕ, όπου πρέπει να ένιωσε σαν το σπίτι του -ως προς το χρώμα του κόμματος και της ομάδας. Αλλά σχεδόν κοκκίνισε μιλώντας με πάθος και ένταση ενάντια στην πρόκληση του Σύριζα, που συνεχίζει ανερυθρίαστα να καπηλεύεται την ιστορία της ΕΑΜικής εποποιίας, ενώ μια ασυγκράτητη, ηλικιωμένη σφισσα του φωνάζει από το βάθος κάτι σαν "πέστα" ή κάτι παρεμφερές.

Ξεχωρίζουμε επίσης από την ομιλία.

Ένα σαρδάμ εν τη ρύμη του λόγου, για την ίδρυση του ΚΚΕ λίγο πριν το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (εννοούσε προφανώς τον πρώτο).

Την αναφορά της Ρωσίας και της Κίνας μαζί με τις άλλες καπιταλιστικές δυνάμεις ως ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Και την αναλυτική αναφορά στο ενδεχόμενο γενικευμένου πολέμου, την τακτική και τα δύσκολα καθήκοντα που προκύπτουν για τους κομμουνιστές.

ΤΤΙΡ. Η πιο σκοτεινή μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου

 ΤΤΙΡ. Η πιο σκοτεινή μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου

Ποιος φαντάζονταν ότι ο φασισμός σταδιακά θα αποκτούσε παγκόσμια συνταγματική μορφή, κάτω από τη μύτη των λαών και (δήθεν) των αστών πολιτικών; Κανένας εκτός από τους κομμουνιστές, οι οποίοι ποτέ δεν λάθεψαν για τη φύση του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Ποτέ δεν διαχώρισαν τον φασισμό από τη βαθιά φύση του κεφαλαίου.


Δείτε το βίντεο στο τέλος. 

Δεν βάζει ο νους του ανθρώπου αυτό που περιέχει για την ανθρωπότητα, η «Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων» γνωστή και ως ΤΤΙΡ.

Δεν αφήνει τίποτα όρθιο, καμία αξία, κανένα μέρος της ζωής των ανθρώπων έξω από τον ασφυκτικό έλεγχο των πολυεθνικών. Καμία δημοκρατία, κανένα δημόσιο αγαθό ανέγγιχτο.

Μια συμφωνία βγαλμένη από τα σκοτεινά κατάβαθα της δικτατορίας του κεφαλαίου, η οποία για πρώτη φορά δείχνει εντελώς ωμά και τρομοκρατικά στους λαούς, ποιος είναι ο πραγματικός τρομοκράτης και ποιος κυβερνάει σε αυτή τη γη.

Ακούγοντας τον Ν. Κατσαρό, πρ. Πρόεδρο του ΕΦΕΤ, Επιστ. Συνεργάτη του ΕΚΕΦΕ Δημόκριτος, έναν αστό επιστήμονα και αναλυτή, να μιλάει για το περιεχόμενο της συμφωνίας («υπερμνημόνιο» το είπε), πάγωσε η αίθουσα της ημερίδας ενός επιχειρηματικού φόρουμ για τα τρόφιμα.

Ξαφνικά, όλοι ένοιωθαν να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Ως επιχειρηματίες που θα ήθελαν πολύ να κατατάξουν τον εαυτό τους στους προνομιούχους (μικρο)καπιταλιστές αυτού του κόσμου, δεν είχαν φανταστεί ότι για το μονοπωλιακό κεφάλαιο των πολυεθνικών δεν ήταν παρά τα δεύτερα σκουπίδια του κόσμου, μετά τους εργαζόμενους και τον φτωχό λαό.

Όταν μάλιστα ακούγονταν στην αίθουσα ότι η διαδικασία προχωρήματος της συμφωνίας έμεινε εντελώς απόρρητη από το 2008 μέχρι το 2015 και ότι αποκαλύφθηκε από χάκερς, προσπαθούσαν να καταλάβουν ποιός κυβερνάει τη γη!

Όπως όλος ο κόσμος, ανακάλυψαν ξαφνικά ότι αυτή αποτελεί απόρρητο έγγραφο του πολυεθνικού κεφαλαίου στο οποίο απαγορευόταν στους λαούς να δουν και το εξώφυλλό της μη πιστεύοντας στα αυτιά τους. Άκουγαν με κατάπληξη ότι απαγορεύεται να έχουν γνώση οι:

-Δημοσιογράφοι,

-Συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις

-Πολιτικά κόμματα.

Ο μεγάλος εξευτελισμός όμως απλώθηκε στην αίθουσα, όταν αποκαλύφθηκε ότι απαγορεύεται να λάβουν αντίγραφα, ή να αποτυπώσουν ή να φωτογραφίσουν ή να κρατήσουν σημείωση, ακόμη και για το εξώφυλλό της οι:

-Υπηρεσιακοί παράγοντες κυβερνήσεων,

-Υπουργοί και Υφυπουργοί,

-Πρωθυπουργοί και ισότιμοι,

-Πρόεδροι κοινοβουλίων,

-Προέδρου της δημοκρατίας και ισότιμοι των χωρών της ΕΕ.

Απαγορεύεται να υπάρχει το κείμενο της συμφωνίας, εκτός ελεγχόμενου χώρου από τις πολυεθνικές!

Ναι, η αντίγραφο της συμφωνίας μπορούσε να βρίσκεται μόνο στην έδρα κάποιων πρεσβειών, εκεί μπορούσαν να πάνε κάποιοι εκπρόσωποι της κυβέρνησης να τη δουν, αλλά μόνο να τη δουν! Ούτε σημείωση, ούτε φωτογραφία, ούτε αντίγραφα, απολύτως τίποτα!

Τι περιέχει; Ελάχιστα έχουν διαρρεύσει. Το βαθύ έγκλημα κρύβεται επιμελώς, ακριβώς όπως κρύβονταν από τους Ναζί η δοκιμαστική εφαρμογή του.

Πάντως η ουσία της είναι, ιδιωτικοποίηση των πάντων, κατάργηση κάθε αστικής ρυθμιστικής (διαχειριστικής) εξουσίας πάνω στις πολυεθνικές, κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος, επιβολή των μεταλλαγμένων παντού, κατάργηση εθνικών ορίων, εθνικών τροφίμων, εθνικών καλλιεργειών, οικογενειακών καλλιεργειών, εθνικών οικονομικών κανόνων. Νερό, θάλασσες, ήλιος, αέρας, παιδεία, υγεία, ασφάλιση, ασφάλεια... τα πάντα ιδιωτικοποιούνται.

Τα κράτη απαγορεύεται να βάλουν οποιοδήποτε φραγμό επί ποινή προστίμου από τις… πολυεθνικές!

Νόμος θα είναι το δίκαιο των πολυεθνικών και κάθε δημόσια, κοινωνική και κρατική υπηρεσία θα περιέρχεται αυτομάτως στη δικαιοδοσία τους, όταν το αποφασίσουν, χωρίς κανένα δικαίωμα του κράτους να θέσει εμπόδιο.

Η δημοκρατία είναι αμφίβολο αν θα μπορεί να ισχύει σε σωματεία ή σε… ομάδες ανθρώπων. Για τα κράτη και τις κοινωνίες ούτε λόγος.

Ο κατάλογος των προγραμματιζόμενων, μελλούμενων εγκλημάτων, είναι ατελείωτος.

Μπορεί βέβαια, οι αστοί πολιτικοί και ανθρωπιστές, καταγγέλλοντας την συμφωνία, να μιλάνε από τη στενή αστική σκοπιά και να μην αγγίζουν την αναγκαιότητα ανατροπής του καπιταλισμού, αλλά εδώ είναι πλέον αδύνατο να κρυφτεί η ωμή ταξική δικτατορία του βαθέως κεφαλαίου των μονοπωλίων και των πολυεθνικών.

Έχουν αποθρασυνθεί τόσο πολύ που μετέτρεψαν τον κοινό φασισμό σε παγκόσμια συμφωνία, σε παγκόσμιο σύνταγμα των πολυεθνικών επί των λαών.

Δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Δεκαετίες τώρα μέσα από την καλλιέργεια του νεοφιλελευθερισμού καλλιεργούσαν ως ιδανικό την πιο σκοτεινή φύση του κεφαλαίου στις κοινωνίες, ώστε σε συνέχεια, κάθε τερατώδη απαίτησή του να φαίνεται εντελώς μέσα στα πλαίσια της «λογικής» που καλλιέργησε και επέβαλε το σύστημα.

Παράλληλα, επιβάλλονταν δοκιμαστικά σε παγκόσμιο και εθνικό επίπεδο, διάφορα μέτρα προετοιμασίας με τις διάφορες συμφωνίες, όπως της κατάργησης εθνικών φραγμών και Δικαίων, κατάργηση εθνικών, δημοκρατικών, ατομικών και εργασιακών δικαιωμάτων, κατάργηση εμπορικών φραγμών, όρων και κανόνων κ.α.

Μέσα στο ίδιο πνεύμα, προωθούνταν σε όλο τον κόσμο η ακροδεξιά και ο νέος φασισμός, μαζί με τους «ανθρωπιστικούς» κατακτητικούς ιμπεριαλιστικούς πόλεμους αναδιανομής του κόσμου.  

Το δίδαγμα είναι ένα. Δεν έχει όριο η εγκληματική φύση του καπιταλισμού. Αυτά που έκαναν οι Ναζί ήταν απλώς δοκιμαστική άσκηση μπροστά στη νέα κόλαση που ετοιμάζει για όλους τους λαούς. Μοναδική λύση, ο αγώνας για την ανατροπή του σε κάθε κράτος και παγκοσμίως.

Ν. Κατσαρός: Η Συμφωνία ΤΤΙΡ, παγκόσμια απειλή - 9.10.2016

απο το aristeripolitiki

    Ο Παττακός και το "μυστρί"

Με αφορμή το θάνατο του Παττακού, όλο το χουντομάνι βγήκε επί σκηνής: Τα ναζί της Χρυσής Αυγής χέρι - χέρι με τα απριλιανά φαντάσματα, οι «δημοκράτες» απολογητές του δωσιλογισμού της Κατοχής με τους σεσημασμένους του άθλιου γκεμπελισμού περί των «δυο άκρων». Λογικό όλοι αυτοί να είναι φίλοι μεταξύ τους…

Ακόμα λογικότερο το «φωτοστέφανο» που στολίζει τον μισανθρωπισμό τους:Η ανοησία. Αναπόφευκτο και το «εργαλείο» για να διαχύσουν το δηλητήριό τους: Η ιστορική άγνοια.

Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός μόνο έτσι γίνεται «ελκυστικός»: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.

Το κράτος μας, με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.

Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, περπατούν αυτοί που αναζητούν τον «λοχία» και αναπολούν το «μυστρί».  

Πάνω στο έδαφος της σαπίλας που οικοδόμησε μεταπολιτευτικά η άρχουσα τάξη είναι που αναπτύσσονται οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»...

Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα  - στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο - που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, των δολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα, στην προδοσία και τηνπατριδοκαπηλεία.

Ας πάρουμε ένα δείγμα αυτής της βαρβαρότητας, όπως περιγραφόταν από τον ίδιο τον Παττακό:

Ας πάρουμε ένα δείγμα και του αμερικανόπνευστου… «πατριωτισμού» τους:

Η εργατική τάξη μπορεί να δώσει αποφασιστικά τη μάχη της υπεράσπισης και της διεύρυνσης των

Η εργατική τάξη μπορεί να δώσει αποφασιστικά τη μάχη της υπεράσπισης και της διεύρυνσης των δικαιωμάτων της

Το πακέτο της δεύτερης «αξιολόγησης» που φέρνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θεωρεί ως βάση όλο το αντιλαϊκό υπόβαθρο που έχει δημιουργήσει μαζί με τις προηγούμενες κυβερνήσεις και προσθέτει νέα μέτρα, επικεντρώνοντας την επίθεση στα Εργασιακά. Η ανεμπόδιστη εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων που έχουν ψηφιστεί το προηγούμενο διάστημα, τα μέτρα των τελευταίων προαπαιτούμενων της πρώτης «αξιολόγησης», αλλά και εκείνων που τώρα δρομολογούνται, περιέχονται από την κυβέρνηση στους όρους της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Οι «βέλτιστες πρακτικές» και η «κανονικότητα» που κατακλύζουν το τελευταίο διάστημα τη ζωή μας ως νέοι προπαγανδιστικοί όροι δεν είναι ουδέτεροι. Είναι το περιτύλιγμα για τη σύγχρονη δουλεία, τη δουλειά χωρίς δικαιώματα, τη βέλτιστη εκμετάλλευση για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Την ίδια ώρα που οι συνταξιούχοι λάμβαναν τη 13η σύνταξη ...σε χημικά, δημοσιευόταν το νέο πόρισμα των «σοφών της εκμετάλλευσης». Στο περιεχόμενό του όχι μόνο διατηρεί τους απαράδεκτους μισθούς και τον άθλιο διαχωρισμό με βάση την ηλικία, αλλά δημιουργεί τη γενιά του υποκατώτερου μεροκάματου, συμπαρασύροντας το μέσο μισθό προς τα κάτω.
Η εργατική τάξη και οι οργανώσεις της πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Χρειάζεται δυνατή παρέμβαση στις εξελίξεις, να μπει στο κέντρο της πάλης η επιθετική διεκδίκηση αιτημάτων, που θα συνδέουν την πάλη για την αναπλήρωση των απωλειών και των πληγμάτων που έχουν δεχτεί συνολικά οι εργαζόμενοι σε δικαιώματα και κατακτήσεις μαζί με αιτήματα που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης.

Από τη συγκέντρωση των Συνδικάτων της βιομηχανίας για τις ΣΣΕ, την περασμένη Πέμπτη στην Ομόνοια

Εξετάζουμε το σχέδιο της επίθεσης σε κάθε κλάδο, κάθε χώρο εργασίας, της τακτικής και των συνθημάτων που πρέπει να μπουν μπροστά σε αυτήν τη μάχη. Μελετάμε προσεκτικά τη στρατηγική του ταξικού αντίπαλου και των συμμάχων των.
Τρεις μήνες πριν, ο πρόεδρος του ΣΕΒ αποτυπώνοντας τις θέσεις των βιομηχάνων ανέφερε σε συνέντευξή του πως «οι γενναίες αυξήσεις, που δόθηκαν στα χρόνια της ευφορίας, υπονόμευσαν την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων. Οσο η χώρα μας βρίσκεται σε πρόγραμμα, είναι πιθανόν να μην είναι εφικτή η επαναφορά της ΕΓΣΣΕ».
Την ίδια περίοδο, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ υπέγραφε συμφωνία με τις εργοδοτικές οργανώσεις για να χαραχτεί «εθνική γραμμή». Η επαναφορά των ΣΣΕ και των 751 ευρώ που αναφέρεται ως βασικό σύνθημά της, δεν μπορεί να ξεγελά κανέναν εργαζόμενο. Μόλις δύο χρόνια πριν, η ίδια πλειοψηφία δήλωνε πως το «ενδεχόμενο επαναφοράς του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ με νόμο μπορεί να προκαλέσει σοκ που η αγορά εργασίας μπορεί να μην το αντέξει». Η πρόσφατη συμμετοχή της στον «κοινωνικό διάλογο» - απάτη για τα Εργασιακά και οι κοινές ανακοινώσεις με τον ΣΕΒ και την κυβέρνηση αποδεικνύουν ότι δεν μπορεί να υπάρχει αυταπάτη πως αυτές οι δυνάμεις θα μπουν μπροστά για το μέτωπο των ΣΣΕ. Θα βάλουν μεγάλα εμπόδια.

Στους χώρους δουλειάς να οργανωθεί η αντεπίθεση

Η πρωτοβουλία Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων για επαναφορά και υπογραφή των ΣΣΕ, το αγκάλιασμά της από εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις που εκπροσωπούν χιλιάδες εργαζομένων πρέπει να βαθύνει, να συνεχιστεί, να απλωθεί.
Δεν πρόκειται για μια επιμέρους δραστηριότητα, αλλά για υποδομή και έναρξη για μακροχρόνιο αγώνα. Δεν είναι μια κινητοποίηση δυνάμεων με μόνο στόχο την απόκρουση των απανωτών αντιλαϊκών μέτρων, αλλά μια πρωτοβουλία που ακουμπά την καρδιά της εργατικής τάξης, το πώς ζει και εργάζεται, τους όρους εργασίας, που μας φέρνει μέτωπο με μέτωπο με τα αφεντικά και βάζει για διεκδίκηση το πώς πρέπει να ζούμε και να εργαζόμαστε σήμερα, το οποίο συμπυκνώνεται στο σύνθημα: «Απαιτούμε δικαιώματα στην εργασία και τη ζωή με βάση την εποχή μας, τον 21ο αιώνα, τις σύγχρονες ανάγκες».
Η εκλαΐκευση, η διαφώτιση πρέπει να είναι βασική πλευρά που πρέπει να απασχολήσει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Να παρθεί υπόψη πως υπάρχει σημαντική απόσταση, χρονική και εμπειρική, από την υπογραφή συμβάσεων, μεγαλύτερα κενά για το ρόλο τους, το περιεχόμενο και τη χρησιμότητά τους. Εχει μπει μια ολόκληρη φουρνιά νέων εργαζομένων με 586 και 511 ευρώ, που έμαθε τους όρους αμοιβής με νομοθετική ρύθμιση. Το σύνθημα λ.χ. «κανείς κάτω από 751 ευρώ» είναι αφετηρία που μπορεί να βοηθήσει στο άνοιγμα συζήτησης και διεκδικήσεων, όταν πάνω από 500.000 εργαζόμενοι δουλεύουν με κάτω από 400 ευρώ.
Η ύπαρξη μιας κλαδικής Σύμβασης σήμερα θα απαντούσε πρακτικά και ουσιαστικά σε προβλήματα που προκύπτουν μέσα από την επιθετικότητα του κεφαλαίου. Αν π.χ. υπήρχε κλαδική Σύμβαση στο εμπόριο στη βάση του 2011, με υποχρεωτικότητα και δεσμευτικότητα για όλους, δεν θα επηρέαζε αρνητικά τους εργαζόμενους στον «Βερόπουλο» που σήμερα εργάζονται ως ενοικιαζόμενοι, δεν θα προβλημάτιζε τους εργαζόμενους στον «Μαρινόπουλο» για το νέο εργασιακό καθεστώς και το επίπεδο αμοιβών με βάση τη συμφωνία και τα παιχνίδια των επιχειρηματικών ομίλων. Αντίστοιχα, αν υπήρχε κλαδική Σύμβαση στην καθαριότητα δεν θα συνεχιζόταν η ατέλειωτη εκμετάλλευση των καθαριστριών με ατομικές συμβάσεις, συμβάσεις έργου και την ασυδοσία των εργολαβικών συνεργείων. Η κλαδική Σύμβαση θα ήταν το όριο προστασίας όλων.
Υπάρχουν αρκετές δυνατότητες για διεύρυνση αυτής της πρωτοβουλίας. Τα σωματεία, που ήδη έχουν πάρει απόφαση σε κάθε κλάδο, να πάρουν ευθύνη ώστε να δυναμώσει το κλαδικό μέτωπο για την επαναφορά και την υπογραφή κλαδικών ΣΣΕ. Ειδικά τα σωματεία που βρίσκονται στη δύναμη του ΠΑΜΕ πρέπει να αναλάβουν ιδιαίτερη ευθύνη στο συντονισμό, στο άνοιγμα της συζήτησης. Να μη μείνουν στην τυπική και απρόσωπη πρόσκληση πίσω από ένα mail, ένα fax, αλλά να επιζητηθεί η άμεση επαφή, η ζωντανή κουβέντα με προέδρους, με μέλη ΔΣ σωματείων και κυρίως το άνοιγμα της συζήτησης στους χώρους δουλειάς.
Οι πρωτοβουλίες που θα παρθούν από τα σωματεία, είναι προφανές ότι, δεν μπορούν να έχουν την ίδια μορφή ή την ίδια έκταση. Ομως, κανένα σωματείο, καμιά συγκροτημένη αγωνιστική μορφή όπως π.χ. μια Επιτροπή Αγώνα, δεν πρέπει να μείνει έξω από αυτήν τη δραστηριότητα.
Σε συνδικαλιστικές οργανώσεις που τα ΔΣ βρίσκονται απέναντι και σε άλλη ρότα, δεν πρέπει να αφεθούν οι εργαζόμενοι στις δαγκάνες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Να μην υπάρχει παραίτηση στο όνομα των αρνητικών συσχετισμών, αλλά με μεγαλύτερο πείσμα και ορμή να παρθούν πρωτοβουλίες απευθείας ενημέρωσης στους κλάδους, με συγκρότηση αγωνιστικών πυρήνων, Επιτροπών Αγώνα. Με αξιοποίηση κάθε μορφής που μπορεί να βοηθήσει στη συσπείρωση, στη ζύμωση τμημάτων των εργαζομένων με τα αιτήματα για επαναφορά των ΣΣΕ και αυξήσεων στους μισθούς π.χ. η ζωντανή σύσκεψη σε ένα χώρο δουλειάς, μια εφημερίδα τοίχου, μια ανακοίνωση στο ταμπλό ενημέρωσης ενός εργοστασίου, μια πρωτοβουλία ενημέρωσης σε μια κεντρική πλατεία, συλλογή υπογραφών.

Συνδικάτα, κυψέλες της ταξικής δράσης

Η λειτουργία και η δράση των σωματείων δεν είναι δευτερεύον κριτήριο της ανασύνταξης του συνδικαλιστικού - εργατικού κινήματος. Είναι ο ιμάντας που δένει τη γραμμή πάλης με την οργάνωση, την προσπάθεια για αλλαγή των συνολικών αρνητικών συσχετισμών.
Δεν επιτρέπεται να υπάρχει καμιά δικαιολογία στο όνομα της οποιασδήποτε καθημερινής τρεχάλας, των υποκειμενικών και αντικειμενικών δυσκολιών, ώστε να λοξοδρομούμε ή να κάνουμε βήματα πίσω από τη στοιχειώδη λειτουργία που πρέπει να έχει ένα σωματείο. Δεν μπορεί να υπάρχει σωματείο που βρίσκεται στη δύναμη του ΠΑΜΕ, αλλά και γενικότερα, που να μην έχει σταθερή συνεδρίαση ΔΣ, να μην πραγματοποιεί ΓΣ, να μην έχει παρέμβαση στις εξελίξεις, να μη βγάζει ανακοινώσεις.
Π.χ. η ένταση της καταστολής, οι ωμές παρεμβάσεις στη λειτουργία των Συνδικάτων, τα πορίσματα, η μετατροπή του επιδόματος ανεργίας σε επιταγή εργασίας προς τις επιχειρήσεις, δεν μπορούν να μένουν αναπάντητα, αλλά να είναι αφορμές για ενημέρωση, για οργάνωση, για συγκέντρωση δυνάμεων.
Η ανακοίνωση, που οφείλει να βγάζει ένα σωματείο και να παρεμβαίνει, δεν πρέπει να βγαίνει για τα «μάτια του κόσμου» ή τυπικά. Αποτελεί ουσιαστική δουλειά του σωματείου για την επαφή και δέσιμο με τα μέλη του, με τους εργαζόμενους. Αν η επαφή εξαντλείται σε όρους γενικής πολιτικής και προπαγανδιστικής δράσης, χάνεται η αμεσότητα με τους εργαζομένους, μπαίνουν ισχυρά εμπόδια στην οικοδόμηση, στην ανανέωση και το βάθεμα πολιτικών και συνδικαλιστικών δεσμών. Το σωματείο πρέπει να αποτελεί, μέσα από τη λειτουργία και τη δράση του, ανάγκη για τον εργαζόμενο, να είναι ο καθρέφτης των αγωνιών και των διεκδικήσεών του.
Για τη συντριπτική πλειοψηφία που βρίσκεται ανοργάνωτη χρειάζεται επίγνωση των δυσκολιών, της δυσπιστίας που δείχνει απέναντι στα σωματεία και στη συλλογική - διεκδικητική δράση, με τις ανάλογες αντιλήψεις που υιοθετεί και μεταφέρει. Αν όμως υποκλιθούμε στις παραπάνω δυσκολίες και τις φέρουμε στην εσωτερική ζωή των σωματείων, όχι μόνο δεν δουλεύουμε με το καθήκον της ανασύνταξης, αλλά έχουμε μερίδιο ευθύνης στην εσωστρέφειά τους.

Με το ΠΑΜΕ της αντεπίθεσης και της ανυπακοής

Η ιδεολογική διαπάλη, που εξελίσσεται αμείωτα πάνω στους όρους εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, απαιτεί απεγκλωβισμό από ιδεολογήματα που παγιδεύουν, παραπλανούν και οδηγούν στο συμβιβασμό και την ήττα, καλύτερη λειτουργία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αποφασιστική και ανυποχώρητη δράση.
Απαιτούνται επιθετικές διεκδικήσεις όχι μόνο στο επίπεδο της αναπλήρωσης των απωλειών αλλά με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, οι οποίες δεν αποτελούν μια θολή, γενική διατύπωση. Είναι η αξιοπρεπής ζωή με αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, o ελεύθερος χρόνος, η δωρεάν πρόσβαση σε αναβαθμισμένες παροχές Υγείας και Παιδείας. Αν και τα αιτήματα αυτά στην επιφάνειά τους αντιμετωπίζονται ως οικονομικές διεκδικήσεις, η πλήρης ικανοποίησή τους έχει ως βάση βαθύτερες αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας.
Στις 19 - 20 Νοέμβρη, η εργατική τάξη της χώρας συζητά, οργανώνεται, διεκδικεί. Η 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ και η προετοιμασία για αυτήν, μπορούν να αποτελέσουν ισχυρό όπλο στη φαρέτρα του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος. Οι αποφάσεις της μπορούν να συμβάλουν στην ενδυνάμωση και στο ρίζωμα της αντικαπιταλιστικής, αντιμονοπωλιακής κατεύθυνσης, στην αναζωογόνηση του εργατικού κινήματος, στην ενίσχυση της λαϊκής συμμαχίας, στην πάλη ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ.
Η μόνη δύναμη που μπορεί να φρενάρει την καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι η εργατική τάξη μαζί με τους φυσικούς της συμμάχους. Με αγώνες σκληρούς, ταξικούς που θα σπάνε τα δεσμά της εκμετάλλευσης και με τόλμη θα ανοίγουν τους δρόμους του μέλλοντος. Αγώνες που θα διεκδικούν έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, μια κοινωνία που τον πλούτο της θα τον καρπώνονται αυτοί που τον παράγουν.

Θανάσης ΓΚΩΓΚΟΣ
Μέλος της διοίκησης της ΟΙΥΕ και της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ

Ο λαός μπλεγμένος στο ΝΑΤΟικό κουβάρι επικίνδυνων αντιθέσεων και ανταγωνισμών

Ο λαός μπλεγμένος στο ΝΑΤΟικό κουβάρι επικίνδυνων αντιθέσεων και ανταγωνισμών

Copyright © NATO/HQ MARCOM - f

Νέες προκλήσεις εκδηλώθηκαν αυτή τη βδομάδα, σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού, τόσο από την τουρκική ηγεσία, όσο και από την αλβανική κυβέρνηση, με τις πλάτες ΝΑΤΟ και ΕΕ.
Βάζοντας πάλι θέμα κυριαρχίας σε νησιά και νησίδες και μη οριοθετημένων θαλάσσιων συνόρων μεταξύ των δύο χωρών, επιβεβαιώνοντας πλήρως το ΚΚΕ, που είπε από την πρώτη στιγμή ότι οι προηγούμενες τέτοιες δηλώσεις Ερντογάν «εντάσσονται στη συστηματική προσπάθεια της τουρκικής ηγεσίας να αμφισβητεί τα νησιά του Αιγαίου και γενικότερα τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, να εγείρει θέμα "γκρίζων ζωνών"»,ανακοίνωση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών υποστήριξε:
«Υπάρχει μια σειρά από αλληλένδετα προβλήματα σε σχέση με το Αιγαίο. Μεταξύ των προβλημάτων αυτών περιλαμβάνεται και η κυριότητα ορισμένων νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο και σε σύνδεση με αυτό, το ότι δεν υπάρχουν μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας θαλάσσια σύνορα που να έχουν καθοριστεί με διεθνή συμφωνία που έχει ισχύ».
Εξέλιξη που εκθέτει παραπέρα την κυβέρνηση και τις άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις, όσες χρόνια τώρα καθησυχάζουν τον ελληνικό λαό ότι η «συμμαχία» Ελλάδας - Τουρκίας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ είναι τάχα παράγοντας «ειρήνης και ασφάλειας στην περιοχή», τη στιγμή, μάλιστα, που το ΝΑΤΟ στην πραγματικότητα υποθάλπει και ενισχύει τις επιθετικές βλέψεις της Αγκυρας.

«...να δώσουν τμήματα των ελληνικών Δικαίων»

Κάτι που ουσιαστικά επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, εκτιμώντας στον ραδιοφωνικό «Alpha» ότι «τμήματα των τουρκικών ελίτ πιστεύουν ακράδαντα (...) ότι το πραξικόπημα που εκδηλώθηκε δεν ήταν απλώς ένα πραξικόπημα υπό τον Γκιουλέν (...) αλλά ότι συμμετείχαν σε αυτό και τμήματα μυστικών υπηρεσιών, χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτικών ηγεσιών τους. Με βάση αυτή τη συλλογιστική, προσπαθούν να καλλιεργήσουν σε χώρες που τις κατηγορούν (βλ. ΗΠΑ), την αντίληψη ότι τμήματα των μυστικών υπηρεσιών τους ενεπλάκησαν στο πραξικόπημα. Προσπαθούν να τους δημιουργήσουν τύψεις και με βάση αυτές τις τύψεις ν' απαιτήσουν κέρδη (...)
Εγώ πάντα εκφράζω μια ανησυχία και πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, αφού όταν οι Δυτικοί μπλέκουν σε αντιφάσεις και δεν ξέρουν ποιον από τους δύο(σ.σ. Ελλάδα - Τουρκία)να υποστηρίξουν, στο τέλος κάποιοι σκέφτονται ότι θα μπορούσαν να δώσουν τμήματα των ελληνικών Δικαίων».

«Ισες αποστάσεις»

Σε μια πρόσθετη τέτοια απόδειξη, κληθείς να σχολιάσει τις τουρκικές δηλώσεις «γκριζαρίσματος» του Αιγαίου, αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δήλωνε στην Ουάσινγκτον ότι «Τουρκία και Ελλάδα έχουν επί μακρόν εδραιωμένους διπλωματικούς διαύλους για την αντιμετώπιση των θεμάτων του Αιγαίου», στη γνωστή τακτική των «ίσων αποστάσεων», που ενθαρρύνει την τουρκική προκλητικότητα.
Ο ίδιος αξιωματούχος πρόσθεσε, παραπέμποντας στη «συνεργασία» των δύο χωρών στο πλαίσιο της ΝΑΤΟικής λυκοσυμμαχίας, εκεί ακριβώς όπου ενισχύεται η τουρκική επιθετικότητα: «Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ενθαρρύνει Τουρκία και Ελλάδα να εργαστούν από κοινού για να διατηρήσουν καλές γειτονικές σχέσεις και να διασφαλίσουν την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή. Η σταθερότητα στο Αιγαίο είναι προς το συμφέρον ολόκληρης της περιοχής».
Εχει αξία η επισήμανση, καθώς οι ΗΠΑ θεωρούν το Αιγαίο κρίσιμο κρίκο στα σχέδιά τους για τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου, όπου σπεύδουν, με κάθε πρόσχημα, να παρατάξουν δυνάμεις - όπως έγινε π.χ. με τη ΝΑΤΟική αρμάδα SNMG2 που κατέπλευσε εδώ με πρόσχημα το Προσφυγικό - στο πλαίσιο της κόντρας τους με Ρωσία και άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα.
Διόλου τυχαία, ο νέος ανώτατος διοικητής των ΝΑΤΟικών Δυνάμεων Ευρώπης και Δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη, στρατηγός Κ. Σκαπαρότι, ολοκληρώνοντας τριήμερη επίσκεψή του στην Ελλάδα, κι αφού πρώτα συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό, τον υπουργό Αμυνας και τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ, προχώρησε μεσοβδόμαδα σε μια άτυπη επιθεώρηση σε σημαντικές για τη λυκοσυμμαχία στρατιωτικές υποδομές στην Κρήτη:
Το Ναύσταθμο Κρήτης, όπου ενημερώθηκε για τις τεχνικοεπισκευαστικές δυνατότητές του. Την 115 Πτέρυγα Μάχης, όπου ενημερώθηκε για τη «συνδρομή» που παρέχει στην «εκπλήρωση διεθνών αμυντικών υποχρεώσεων» της Ελλάδας. Το ΝΑΤΟικό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής (ΚΕΝΑΠ), όπου ενημερώθηκε για τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες και τα σχολεία που αναπτύσσει «ως πιστοποιημένη ΝΑΤΟική εκπαιδευτική οντότητα». Το Πεδίο Βολής Κρήτης, όπου ενημερώθηκε για το «πολυεθνικό πλαίσιο λειτουργίας» του. Ελλάδα, Γερμανία, Ολλανδία το χρησιμοποιούν μόνιμα, ενώ οι Αμερικανοί επιθυμούν να πυκνώσουν τις «επισκέψεις» τους εκεί για εκπαίδευση.

«Μεγάλη σημασία για τις ΗΠΑ»

Για τη σημασία που αποδίδουν ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στη Σούδα, να καταγραφούν και όσα είπε στην «Καθημερινή» ένας από τους πλέον καταρτισμένους στο θέμα, ο ναύαρχος ε.α. Τζέιμς Σταυρίδης, τέως διοικητής των ΝΑΤΟικών Δυνάμεων Ευρώπης. Πιστεύει ότι «σε μια από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζει η Συμμαχία με την άνοδο του "Ισλαμικού Κράτους", την αστάθεια και την αναταραχή στα ελληνοτουρκικά σύνορα»,η Ελλάδα είναι «γεωπολιτικά κρίσιμη για τη Συμμαχία, λόγω της βάσης και των στρατιωτικών δυνατοτήτων της»...
Αντίστοιχα, και ο νέος Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα. Τζ. Πίατ, στην τελετή ορκωμοσίας του στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, έλεγε πως «ό,τι συμβεί στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια έχει μεγάλη σημασία για τις ΗΠΑ», μιλώντας ταυτόχρονα για «σημαντικές προκλήσεις», τις οποίες πρέπει να αντιμετωπίσει η Αθήνα.
«Προκλήσεις» τις οποίες η η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αποδέχεται, με γνώμονα τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης, μέσα από τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς.
Μια αποφασιστικότητα που τα αρμόδια κυβερνητικά στελέχη σπεύδουν να διατρανώσουν με κάθε ευκαιρία, χρησιμοποιώντας και παρόμοια λεκτικά σχήματα με αυτά των ΑμερικανοΝΑΤΟικών.

«Εθνική συνεννόηση» πάνω στα «εθνικά ζητήματα»

Π.χ. την Τρίτη, στη Λευκωσία, ο υπουργός Αμυνας, Π. Καμμένος, ανέφερε μεταξύ άλλων: «Γεωγραφία και Ιστορία έχουν τοποθετήσει την Ελλάδα και την Κύπρο σε κρίσιμο γεωπολιτικό χώρο, ανάμεσα στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική (...) σε μια θαλάσσια περιοχή, με τεράστια γεωπολιτική και γεωστρατηγική σημασία. Είμαστε ως χώρες στο κέντρο των εξελίξεων. Υπ' αυτό το πρίσμα και δεδομένων των συνεχών αναταραχών και της αστάθειας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή είναι αναγκαία η διατήρηση σε πολύ υψηλό επίπεδο όλων των παραγόντων ισχύος των χωρών μας.
Οφείλουμε να αναπροσαρμόσουμε την κοινή μας στρατηγική και τις πολιτικές μας, τόσο για την ασφάλειά μας, αλλά και για την προώθηση των εθνικών μας ζητημάτων», πρόσθεσε, «ντύνοντας» με μανδύα «εθνικών ζητημάτων» τη βαθύτερη εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και σχήματα, την ανάληψη ακόμα πιο ενεργού ρόλου στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Είναι αυτή μια ύπουλη τακτική της ντόπιας αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της: Από τη μια, να κρατά μεν, αυτήν την περίοδο, χαμηλούς τόνους σε ό,τι αφορά τις τουρκικές προκλήσεις. Από την άλλη, όμως, να επικαλείται «εθνικά ζητήματα», ώστε να επιτύχει «εθνική συνεννόηση», που δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά στοίχιση του λαού στους τυχοδιωκτισμούς της στην ευρύτερη Ανατολική Μεσόγειο, όπου μέσα από αντιφατικές σχέσεις με άλλα κεφάλαια, κομπρεμί και ανταγωνισμούς, επιδιώκει τη γεωστρατηγική της αναβάθμιση, εμπλέκοντας βαθύτερα το λαό σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς, ώστε να εξασφαλίσει μεγαλύτερα μερίδια από τη λεία για τους ντόπιους επιχειρηματικούς ομίλους.
Αλλωστε, οι σχετικές αντιδράσεις των αστικών κομμάτων, με τοποθετήσεις και ανακοινώσεις, πέρα από... νουθεσίες προς την κυβέρνηση για το πώς να κινηθεί απέναντι στην Αγκυρα, δεν ξεφεύγουν ούτε κατά ένα κόμμα από τη στρατηγική σύμπλευσή τους με τις επιλογές της ελληνικής αστικής τάξης για βαθύτερη τέτοια εμπλοκή.
Προς επίδειξη, μάλιστα, του τέτοιου ...αρραγούς μετώπου και της προθυμίας του να το υπηρετήσει, ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκης, συναντήθηκε με τον Τούρκο πρέσβη στην Ελλάδα, λέγοντας ότι «αντιπαραγωγικές τοποθετήσεις», που αμφισβητούν το καθεστώς στο Αιγαίο, βλάπτουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τη γενικότερη ατμόσφαιρα στην ευαίσθητη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Επίσης, από τη ΝΔ ζήτησαν, «στο πλαίσιο ενός επισήμου, οργανωμένου και θεσμικού διαλόγου μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων», τη σύγκληση του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής (συνέρχεται στο ΥΠΕΞ με τη συμμετοχή των αστικών κομμάτων), αλλά και της Διαρκούς Επιτροπής Εθνικής Αμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, «προκειμένου να παρασχεθούν από τον κ. Κοτζιά όλες οι αναγκαίες διευκρινίσεις και να συζητηθούν διεξοδικά οι τελευταίες ανησυχητικές εξελίξεις στα εθνικά μας θέματα».
Οπου εντάσσουν και τις πρόσφατες δηλώσεις του κοινοτικού επιτρόπου, αρμόδιου για ζητήματα Διεύρυνσης, Γ. Χαν, και του Αλβανού υπουργού Εξωτερικών, Ντ. Μπουσάτι, περί Τσάμηδων, ως θέματος που εκκρεμεί ανάμεσα σε Αθήνα και Τίρανα, με τον Αλβανό ΥΠΕΞ να εμφανίζεται, μάλιστα, βέβαιος ότι το «τσάμικο» δεν πρόκειται να αφαιρεθεί από την ατζέντα των Βρυξελλών, ως άλλη μια απόδειξη ότι ΝΑΤΟ και ΕΕ σε τίποτε δεν προστατεύουν τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Ψιλά γράμματα

Αυτά, βέβαια, είναι ψιλά γράμματα για τους αστούς. Χαρακτηριστική περίπτωση ο ίδιος ο πρωθυπουργός, που συναντήθηκε με τον προαναφερόμενο Αμερικανό στρατηγό και, σύμφωνα με το Μαξίμου, «συζητήθηκαν οι περιφερειακές εξελίξεις σε θέματα ασφαλείας, ο ρόλος του ΝΑΤΟ, καθώς και η συμβολή του στη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης. Παράλληλα, τονίστηκε η συμβολή της Ελλάδας στη σταθερότητα και την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή».
Με άλλα λόγια, ο Αλ. Τσίπρας «ξέπλυνε» το ΝΑΤΟ, που με επεμβάσεις γεννά αλλεπάλληλα κύματα προσφυγιάς, ενώ δήλωσε σε όλους τους τόνους πρόθυμος να εμπλέξει βαθύτερα τη χώρα και το λαό στους βρωμερούς σχεδιασμούς του, οι οποίοι ως συνήθως προωθούνται στο όνομα της «σταθερότητας» και της «ειρήνης».
Να καταγραφεί και η λιτή αλλά χαρακτηριστική ανακοίνωση του υπουργείου Αμυνας μετά τη συνάντηση Καμμένου - Σκαπαρότι: «Συζήτησαν θέματα που αφορούν τη σχέση της Ελλάδας με το ΝΑΤΟ, δίνοντας έμφαση στη νότια πτέρυγα της Συμμαχίας και στην ανάγκη διατήρησης της σταθερότητας στην περιοχή. Εγινε εκτίμηση της δραστηριότητας της δύναμης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και εκφράστηκε αμοιβαία ικανοποίηση για τη συμβολή της στην αντιμετώπιση του Προσφυγικού - Μεταναστευτικού. Τονίστηκε η ανάγκη περαιτέρω παρουσίας της». Να παραμείνει εδώ, δηλαδή, η ΝΑΤΟική αρμάδα που κάλεσε η κυβέρνηση, αυξάνοντας την επικίνδυνη συγκέντρωση δυνάμεων στο δίαυλο που διασχίζουν ρωσικά πολεμικά πλοία στον πλου τους προς Συρία...
Σε ένα τέτοιο φόντο γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι ο λαός δεν έχει να κερδίσει τίποτε, παρά μόνο κινδύνους, από τους σχεδιασμούς των αστών και των λυκοσυμμαχιών τους σε διεθνικό επίπεδο. Οτι πρέπει να δυναμώσει τον αγώνα του ώστε να απεμπλακεί η χώρα από ΝΑΤΟ και ΕΕ, να χαράξει το δικό του δρόμο, στη δική του εξουσία και οικονομία, ως μονόδρομο για την ειρήνη και την προκοπή του.