ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ

Για άλλη μια φορά η κλιμάκωση της έντασης μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, με το Ισραήλ να εξαπολύει αεροπορικές επιδρομές σαν απάντηση στην εκτόξευση ρουκετών από τους Παλαιστινίους,  είχε σαν αποτέλεσμα πολλούς νεκρούς και τραυματίες ανάμεσα στους αμάχους παλαιστινίους. Για άλλη μια φορά ΕΕ  βεβαιώνει τη «θεμελιώδη προσήλωση της ΕΕ στην ασφάλεια του Ισραήλ», οι ΗΠΑ υποστηρίζουν το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, ο ΟΗΕ καλεί «όλες τις πλευρές να αποκλιμακώσουν την ένταση».

               Καθώς η περιοδική αιματοχυσία με κλιμακούμενες εντάσεις συνεχίζεται στη Μ. Ανατολή, η  αναζήτηση μιας δίκαιης λύσης θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τη βασική αιτία αυτής της σύγκρουσης. Η απλή λογική μοιάζει να καταργείται όταν εμφανίζονται οι Παλαιστίνιοι ως τρομοκράτες που δεν έχουν καμιά άποψη που πρέπει να ακουστεί από την πλειοψηφία των Μέσων Ενημέρωσης σε μια πρωτοφανή χειραγώγησή τους. Και λησμονείται το βασικό, πως η πατρίδα τους καταλήφθηκε με τη βία για τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.

               Τότε, το 1948, 1,5 εκατομμύρια παλαιστίνιοι εκδιώχτηκαν από  τη γη τους και άλλο μισό εκατομμύριο μετά την νικηφόρα προέλαση των Ισραηλινών στον πόλεμο του ’67. Και έκτοτε η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον αντισημιτισμό και την κριτική της πολιτικής του Ισραήλ όλο και θολώνει και   ο φόβος του αντισημιτισμού εκφράζεται ως ευαισθησία απέναντι σε κάθε επίκριση κατά του ισραηλινού  κράτους, ενώ η αντίθεση στην ισραηλινή πολιτική είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από τον αντισημιτισμό.   

Κι αν οι  αποφάσεις του ΟΗΕ για διχοτόμηση της Παλαιστίνης φάνηκαν ως συναισθηματική απάντηση στη φρίκη του ολοκαυτώματος  και την ενοχή  των δυτικών για τις φρικαλεότητες του ναζισμού δεν σημαίνει πως οι Παλαιστίνιοι θα έπρεπε να πληρώσουν για τα δικά τους εγκλήματα.

Στην πραγματικότητα ο τρόπος που δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ βασιζόταν στην αποικιοκρατική αντίληψη ότι τα δικαιώματα των αυτόχθονων κατοίκων πολύ λίγη σημασία έχουν, ενώ  συνδυάστηκε η αποικιακή κατάκτηση με τον εποικισμό. Το κράτος του Ισραήλ δίνει την εικόνα ενός προκεχωρημένου φυλακίου της ατλαντικής συμμαχίας στη Μ. Ανατολή και  θεωρείται από στρατηγική άποψη μέρος των ΗΠΑ και από αθλητική και πολιτισμική σκοπιά μέρος της Ευρώπης. 

Το Ισραήλ συμπεριφέρεται ως αποικιακή δύναμη. Προβαίνει  σε δολοφονίες άοπλων Παλαιστινίων, -γυναικών, παιδιών, δημοσιογράφων κλπ- και στη συνέχεια υποκρίνεται το αθώο θύμα όταν οι βίαιες προκλήσεις του προκαλούν απάντηση, τελείως άνιση –ρουκέτες έναντι αεροπορικών βομβαρδισμών. 

Τα ΜΜΕ στην καλύτερη περίπτωση αναλώνονται στην προβολή  συγκινητικών προσωπικών ιστοριών μένοντας έτσι στο σκοτάδι το συνολικό πρόβλημα. Οι συλλήψεις, φυλακίσεις, ακόμα και μικρών παιδιών, οι δολοφονίες είναι εργαλεία που χρησιμοποιεί το ισραηλινό σύστημα κατοχής και με το οποίο καταπιέζεται  κι ελέγχεται ο παλαιστινιακός λαός. Κι αν αυτές οι τακτικές σε τέτοια έκταση χρησιμοποιούνται από το Ισραήλ αυτό δεν σημαίνει πως είναι ξένες και για  άλλες ιμπεριαλιστικές καπιταλιστικές δυνάμεις. Στη δημοκρατική Γαλλία  η καταστολή γίνεται όλο και πιο βίαιη και αυθαίρετη, ενώ το νομικό οπλοστάσιο των αστικών κρατών ενισχύεται για να ελέγχονται και καταπιέζονται οι λαοί.

Τι θα πρέπει λοιπόν να κάνουν δυο εκατομμύρια άνθρωποι που ένας ξένος στρατός κατέχει τη γη τους για δεκαετίες, περιορισμένοι  σε μια στενή λωρίδα γης, στη Γάζα, που δεν τους επιτρέπεται η ελεύθερη διακίνηση, με τη περίφημη διεθνή κοινότητα να καταδικάζει τη βίαιη αντίσταση; Κάθε ρουκέτα που εκτοξεύεται  από τη Γάζα σ’ αυτές τις συνθήκες δεν αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του νομικού και ηθικού δικαιώματος των Παλαιστινίων να αντισταθούν στην ισραηλινή κατοχή και αποικισμό με όποιον τρόπο κρίνουν ενδεδειγμένο, συμπεριλαμβανομένου και του ένοπλου αγώνα;  Εξάλλου η ένοπλη αντίσταση δεν είναι μόνο ηθικά δικαιολογημένη, αλλά και ως ένα σημείο αποτελεσματική  και απλά ως αποτρεπτικό μέσο που μπορεί να χρησιμεύει για τον περιορισμό των καταστροφικών δυνατοτήτων του Ισραήλ.

               Η αλληλεγγύη που έχουν ανάγκη οι Παλαιστίνιοι δεν είναι απλώς εκείνη με τις γλυκερές αναθυμιάσεις ανθρωπισμού για τα κακόμοιρα τα παιδάκια που σκοτώνονται εξαιτίας μια ακατανόητης βίας. Είναι εκείνη η αλληλεγγύη αυτών που  αντλούν έμπνευση από τον αγώνα των Παλαιστινίων  για τους δικούς τους αγώνες, βλέποντας την Παλαιστίνη ως ένα από τα μέτωπα όπου αντιμετωπίζεται ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός και αποικιοκρατία. Ο εχθρός για τους Παλαιστίνιους δεν βρίσκεται μόνο στο Ισραήλ. Βρίσκεται στην Ευρώπη και Αμερική που χρηματοδοτούν τους εποικισμούς, που προμηθεύουν το Ισραήλ με όπλα.

Ο αγώνας λοιπόν και οι διεκδικήσεις στην Ελλάδα ενάντια στις πολιτικές λιτότητας, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή μας συνδέεται με τους δικούς τους αγώνες.  Κάθε  αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό τους βοηθά.

Κι ενώ η χώρα μας δεν έχει παρελθόν αποικιοκρατίας, όμως τα τελευταία χρόνια και με μια κυβέρνηση μάλιστα που αυτοχαρακτηρίζεται αριστερή, έχει αρχίσει να προωθεί όλα τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή. Με την αστική της τάξη να προσπαθεί να βελτιώσει τη θέση της στους παγκόσμιους ανταγωνισμούς, φιλοδοξεί να παίξει έναν αποικιακό και ιμπεριαλιστικό ρόλο στη Μ. Ανατολή, χωρίς να νοιάζεται για τις επιπτώσεις στον ίδιο το λαό.  

Η συμμαχία με το Ισραήλ καθιστά την κυβέρνηση συνένοχη για κάθε δολοφονία, φυλάκιση, εκτόπιση στην Παλαιστίνη.

Και η συμμετοχή στη Γιουροβίζιον καθιστά και κάθε καλλιτέχνη που συμμετέχει συνένοχο για κάθε σταγόνα αίματος που χύνεται στην Παλαιστίνη.

Με τη δύναμη της ιστορίας, περνάμε απέναντι!

Κατιούσα

Μια γέφυρα, που δεν είναι όμως μεταβατική κτλ.
Η φωνή του Γιώργου Κιμούλη που ντύνει ηχητικά το βίντεο.
Το κλείσιμο με τις νότες από το “εκλογικό” τραγούδι της Μποφίλιου.
Ένα κεντρικό μήνυμα που θυμίζει μετάφραση από Doors…
Break on Through to the other side…
Ή ακόμα κι ένα παλιό σποτάκι με τη δικιά μας, Ελένη Γερασιμίδου…
Περνάς απέναντι!
Μια πολύ προσεγμένη παραγωγή.
Και η δύναμη της ιστορίας και του μαζικού κινήματος παρούσα, ενάντια στα κάλπικα διλήμματα.

Όλα αυτά μπορείτε να τα δείτε σε λιγότερο από ένα λεπτό, στο σποτάκι που ακολουθεί.

Υποζύγια στο διηνεκές...

Αφού πρώτα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέχεια της αντιλαϊκής πολιτικής που εφάρμοσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, «τσεκούρωσε» τα λαϊκά εισοδήματα και δημιούργησε ...υπερπλεόνασμα χρεών στις εφορίες, στα ασφαλιστικά ταμεία και στους δήμους, κυρίως σε ό,τι αφορά τους αυτοαπασχολούμενους και ΕΒΕ, έρχεται τώρα με το νομοσχέδιο για τις 120 δόσεις να προσφέρει «παρηγοριά στον άρρωστο», χωρίς να καταργεί κανέναν από τους μνημονιακούς νόμους που οδήγησαν χιλιάδες νοικοκυριά στο χείλος της καταστροφής και έχοντας απορρίψει πολλές φορές τα δίκαια αιτήματα των συνδικαλιστικών οργανώσεων για μέτρα ουσιαστικής ανακούφισης και προστασίας από τα χρέη. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση, με αυτήν τη μεταχρονολογημένη νομοθετική παρέμβαση, που την εξήγγειλε αμέτρητες φορές τους τελευταίους εννιά τουλάχιστον μήνες, επιχειρεί να εισπράξει όσο περισσότερα μπορεί από όσο περισσότερους, να βάλει τους υπερχρεωμένους ελευθεροεπαγγελματίες και εργαζόμενους σε μια διαρκή και πολύχρονη διαδικασία αποπληρωμής, απομυζώντας στο διηνεκές μέρος του εισοδήματός τους, σε συνδυασμό και με άλλες «ρυθμίσεις» που «τρέχουν», όπως για τη ΔΕΗ, τα στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια κ.τ.λ.

* * *

Ο ταξικός χαρακτήρας της πολιτικής της κυβέρνησης, που τσακίζει τις ανάγκες των πολλών για τα κέρδη των λίγων, αποτυπώνεται στο αντιλαϊκό πλαίσιο που διατηρείται άθικτο και οδηγεί στη συσσώρευση νέων χρεών από εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους. Ειδικά σε ό,τι αφορά τους ΕΒΕ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε ή διατήρησε τη φορολόγηση από το πρώτο ευρώ, τον ΕΝΦΙΑ, το τέλος επιτηδεύματος, τα δημοτικά τέλη πάσης φύσεως που επιβάλλονται στη λογική της ανταποδοτικότητας, τις ασφαλιστικές εισφορές στο 20% του εισοδήματος. Ηταν αυτή που υποχρέωσε τη συντριπτική πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων να καταβάλλουν ένα μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους σε ασφαλιστικές εισφορές, οι οποίες, βάσει του νόμου Κατρούγκαλου, θα τους αποφέρουν μια σύνταξη πείνας, της τάξης των 600 ευρώ περίπου και ακόμη πιο κάτω, έπειτα από 40 χρόνια δουλειάς. Πρόσθετα σε αυτά, με βάση το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Σταθερότητας, που συνομολόγησε η κυβέρνηση με την τρόικα, επιβλήθηκε επιπλέον «χαράτσωμα» στους ελεύθερους επαγγελματίες από την 1η Γενάρη του 2018, αφού άλλαξε η βάση υπολογισμού των εισφορών τους, με τις καταβλητέες ασφαλιστικές εισφορές να προστίθενται στο ετήσιο φορολογητέο εισόδημα και με βάση αυτό να υπολογίζονται οι εισφορές του επόμενου έτους.

* * *

Η αδυναμία χιλιάδων ΕΒΕ να ανταποκριθούν στα χρέη που τους δημιούργησε η πολιτική της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, ακόμα και με τις ρυθμίσεις που ανακοινώνονται κατά καιρούς, επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι 6 στους 10 που μπήκαν σε κάποια ρύθμιση δεν κατάφεραν τελικά να ανταποκριθούν και επέστρεψαν στο προηγούμενο καθεστώς των εκβιασμών και των κατασχέσεων, καθώς η κυβέρνηση διατηρεί σε πλήρη ισχύ όλο το αντιλαϊκό πλέγμα με τα αναγκαστικά μέτρα και τις κατασχέσεις κινητής και ακίνητης περιουσίας σε βάρος των οφειλετών. Και στην περίπτωση των 120 δόσεων, ο νόμος περιγράφει με σαφήνεια ότι σε περίπτωση που ο οφειλέτης χάσει τη ρύθμιση, οδηγείται και πάλι στο ΚΕΑΟ, οι οφειλές καθίστανται ληξιπρόθεσμες και απαιτητές, ενώ επιπλέον θα απαιτείται το σύνολο της αρχικής οφειλής, με όλες τις προσαυξήσεις και τους τόκους. Με λίγα λόγια, η νέα νομοθετική ρύθμιση για τη μεγάλη μάζα των αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ, αν και προβάλλεται ως «σωτηρία» από την κυβέρνηση, παραμένει εξίσου δύσκολη και γεμάτη ανασφάλεια.

* * *

Ακόμα κι αυτή η ρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση, δεν χαρίστηκε σε αυτοαπασχολούμενους και εργαζόμενους. Κάτω από την πίεση των αγώνων, στους οποίους πρωτοστατεί το ΚΚΕ, η κυβέρνηση προσπαθεί να ελιχθεί απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια, που προκαλείται από τα αδιέξοδα της αντιλαϊκής πολιτικής της. Τα φτωχά λαϊκά στρώματα, όμως, δεν πρόκειται να απαλλαγούν από το βραχνά των χρεών και ρυθμίσεις όπως αυτή θα παραμένουν δώρο άδωρο, όσο παραμένει άθικτο το αντιλαϊκό πλαίσιο που τσακίζει το λαϊκό εισόδημα, συνθλίβει τους μικρούς ΕΒΕ και στηρίζει τα μονοπώλια. Εκεί πρέπει να συγκεντρώσουν τα πυρά τους αυτοαπασχολούμενοι και εργαζόμενοι, διεκδικώντας ουσιαστικά μέτρα ανακούφισης από τα χρέη, όπως η άμεση επαναφορά του αφορολόγητου ορίου στα 12.000 ευρώ, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και του τέλους επιτηδεύματος, η άμεση κατάργηση τόκων και προστίμων για τα χρέη στην εφορία, η άμεση έκδοση σύνταξης για όσους πληρούν τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, με κατάργηση του πλαφόν των 20.000 ευρώ για ληξιπρόθεσμες οφειλές, η κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου κ.ά. Πραγματική συμβολή σ' αυτόν τον αγώνα θα αποτελέσει η καταδίκη του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων της ΕΕ και του κεφαλαίου στις εκλογές του Μάη, με ενίσχυση του ΚΚΕ παντού, του μόνου κόμματος που παλεύει με συνέπεια στο πλευρό εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων και φωτίζει τη διέξοδο από τη σκοπιά των σύγχρονων αναγκών τους.

Φ.

Στο ίδιο ... κότερο

Ο τσακωμός ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ για τη «διαπλοκή με τις ελίτ» και τη διαφθορά περνάει σε «άλλη πίστα», με τη δημοσιοποίηση φωτογραφιών του πρωθυπουργού να παραθερίζει σε κότερο εφοπλιστή.
Ο μεταξύ τους καβγάς είναι το «προσεχώς» της αποπροσανατολιστικής αντιπαράθεσης, πάνω σε κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, που μεταφέρεται από σήμερα στη Βουλή, με αφορμή τη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.
Οσο αστεία είναι όμως η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει ότι «μάχεται για τα συμφέροντα των πολλών, ενάντια στις ελίτ», άλλο τόσο φανερή είναι η αμηχανία της ΝΔ, επειδή η σημερινή κυβέρνηση της έχει πάρει την μπουκιά από το στόμα, αφού απολαμβάνει τη στήριξη μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Οπως και να χει, βεβαίως, το δίλημμα για το λαό δεν είναι σε ποιανού επιχειρηματία τα κότερα πίνουν τις σαμπάνιες τους και καπνίζουν τα πούρα τους τα στελέχη των αστικών κομμάτων, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ ή του ΚΙΝΑΛ.
Η ουσία είναι ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ συνταξιδεύουν στο ίδιο «κότερο», αυτό του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων, της αντιδραστικής ΕΕ, της πολιτικής που συνθλίβει τα δικαιώματα και τις ανάγκες της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας για τα κέρδη των λίγων.
Μαζί, στο ίδιο «κότερο» ήταν όταν π.χ. ψήφιζαν την εθελοντική και μάλιστα μειωμένη φορολογία για τους εφοπλιστές, οι οποίοι τέτοια υποχρέωση έχουν πια στην κυβέρνηση, που δίνουν στον πρωθυπουργό και ένα από τα σκάφη τους για να αναπαυτεί. Μαζί ψήφισαν όλες τις φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο, τις επιδοτήσεις στις μπίζνες των μονοπωλίων.
Στο ίδιο «κότερο» ήταν όταν ψήφιζαν μαζί το τρίτο μνημόνιο, όταν ο ένας ψήφιζε κι ο άλλος εφάρμοζε τους μνημονιακούς νόμους, π.χ. για τον κατώτατο μισθό.
Κι επειδή είναι στο ίδιο «κότερο», με «καραβοκύρη» τη μεγαλοεργοδοσία, μαζί επιτίθενται ακόμα και στο δικαίωμα της απεργίας στους τόπους δουλειάς, ενώ και οι δυο κουνάνε το δάχτυλο στους εργαζόμενους, όταν αυτοί διεκδικούν ανάκτηση των απωλειών που είχαν τα τελευταία χρόνια.
Μαζί είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, και στο «πειρατικό» που κουρσεύει τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, που στραγγίζει το εισόδημα των εργαζομένων για να πιάνονται τα ματωμένα πλεονάσματα, που βγάζει στο σφυρί τη λαϊκή περιουσία με πλειστηριασμούς και κατασχέσεις, για να στηριχθούν οι τράπεζες και οι επενδύσεις των επιχειρηματικών ομίλων.
Συνεπιβάτες είναι στο σχεδιασμό της Ελλάδας - «προτιμώμενου εταίρου» των ΗΠΑ, ώστε να προωθούνται τα δολοφονικά τους σχέδια, επεκτείνοντας τις βάσεις, παρέχοντας «γην και ύδωρ» σε μια περιοχή που μυρίζει μπαρούτι για τους λαούς.
Οι τσακωμοί λοιπόν ανάμεσα στους «σκαφάτους» του κεφαλαίου δεν μπορούν να κρύψουν τη στρατηγική τους σύμπλευση.
Το ποιος «πείθει» περισσότερο το κεφάλαιο, για να του εμπιστευτεί τη συνέχιση μιας πολιτικής που τσακίζει τα εργατικά δικαιώματα, για να εξασφαλίσει την κερδοφορία του, είναι αδιάφορο για τα λαϊκά συμφέροντα.
Αυτή η αποκρουστική λασπομαχία ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ αποκαλύπτει το πραγματικό δίλημμα για το λαό, που υποφέρει από την πολιτική τους.
Το δίλημμα, λοιπόν, μπροστά και στην κάλπη των ευρωεκλογών, των περιφερειακών και τοπικών εκλογών, είναι αν στηρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ θα επιβραβευτεί αυτή η αντιλαϊκή πορεία, που προμηνύει τα χειρότερα για την «επόμενη μέρα», ή αν θα γίνουν βήματα στην οργάνωση της αντεπίθεσης, με το ΚΚΕ ακόμα πιο ισχυρό.
Αν ο λαός θα αξιοποιήσει το όπλο που έχει, την ισχυροποίηση του Κόμματος, για να βάλει εμπόδια και να αποσπάσει κατακτήσεις ή αν θα εγκλωβιστεί ξανά στην αναζήτηση του «εκλεκτού» των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών.
Με το ΚΚΕ ακόμα πιο δυνατό μπορεί να δοθεί η πιο αποφασιστική, η μόνη ελπιδοφόρα και αγωνιστική απάντηση σε αυτήν τη σαπίλα που αποπνέουν οι διαχειριστές του συστήματος.