Το είπε ο ΣΚΑЇ: Οι εργάτες στα ΕΛΠΕ «δεν χαροπάλευαν». Αλλά πέθαναν...

 Το είπε ο ΣΚΑЇ: Οι εργάτες στα ΕΛΠΕ «δεν χαροπάλευαν». Αλλά πέθαναν...

Τα ρεπορτάζ του Σκάι, ειδικά την ώρα που «τρέχουν» τα γεγονότα, δεν αποδεικνύονται και τόσο... έγκυρα (sic), για να μη σκεφτούμε τίποτε άλλο, χειρότερο, πιο «πονηρό» δημοσιογραφικά.

Η Άννα Μπουσδούκου από το στούντιο ήξερε, όχι μόνο το ρεπορτάζ αλλά σκάμπαζε και από... ιατρική. Γι' αυτό και η σπουδή της να διαψεύδει τον πρόεδρο των εργαζομένων στα ΕΛΠΕ μόλις ο τελευταίος είπε στον αέρα πως «χαροπαλεύουν οι τραυματίες». Έ όχι και χαροπαλεύουν διόρθωσε η κα Μπουσδούκου και βιάστηκε να του αφαιρέσει το λόγο. Προφανώς δεν ήθελε να ανησυχήσει το κοινό, δεν είναι ώρα για... κακές ειδήσεις.

Νεκρός είναι δυστυχώς και ο Παύλος Φύσσας, αλλά ο Σκάι δεν μας είπε ποτέ τι... ομάδα ήταν.

Πηγή: e·tetRadio

Από: Άνεμος Αντίστασης

Δεν χρειάζεται να σκεφτούμε εμείς «κάτι πιο πονηρό» για τον ρόλο του ΣΚΑЇ στην «ενημέρωση» των τηλεθεατών-ακροατών του. Το ίδιο το κανάλι δεν αφήνει περιθώρια για… παρερμηνείες… Οι επιδόσεις των «δημοσιογράφων» του σε καθημερινή βάση (μηδέ της κας Μπουσδούκου εξαιρουμένης), βγάζουν το ΣΚΑЇ πρωταθλητή στην υπεράσπιση των συμφερόντων των καρχαριών του πλούτου στον τομέα της ναυτιλίας (άρα και του ιδιοκτήτη του) και αλλού. Ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης είναι πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγικής Βιομηχανίας Ελλάδας. (Οικ.)

Ο,τι χορεύκω παίζε μου

 Ο,τι χορεύκω παίζε μου

Χθες ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Κύπρο δήλωσε ότι το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής.

Μια δήλωση που συμμερίζονται σήμερα πολλοί από το ΔΗΣΥ και όχι μόνο, προσθέτοντας ότι το Κυπριακό δεν ξεκινά το 74 αλλά το 63 και ίσως πιο πριν.

Ωραία, ας δεχτούμε ότι ξεκινά τουλάχιστον από το 63. Όταν ο Δρουσιώτης περιέφερε το περιβόητο βιβλίο του πρόσφατα οι προαναφερόμενοι το έκαναν σημαία με την διαπίστωση ότι η ΕΣΣΔ φταίει για το Κυπριακό γιατί το 1974 μετά τον πολέμο τάχα δεν έβγαλε την τάδε δήλωση όπως θα την θέλαμε και ευνόησε την Τουρκία. Και βέβαια οι ΗΠΑ/ΝΑΤΟ είναι αθώοι.
Αν το Κυπριακό πάει τουλάχιστον ως το 63 τότε γιατί τα συμπεράσματα που βγάλανε από τον Δρουσιώτη μαζί με το βιβλίο του δεν πάνε κατευθείαν στα σκουπίδια; Αν το πρόβλημα πάει ως το 63 τότε γιατί βγάζουν αθώους το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ που είχαν αποδεδειγμένα σχέδια για διχοτόμηση του νησιού ήδη από την δεκαετία του 60;

Αν το Κυπριακό δεν ξεκινά το 74 τότε γιατί δεν λαμβάνουν υπόψη την Σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Λισσαβόνα (Ιούνης 1971) και τα σχέδια για πραξικοπηματική ανατροπή του Μακαρίου που απεκάλυπτε η ΕΣΣΔ πριν το 74;

Αν το Κυπριακό ξεκινά πριν το 74, τότε γιατί δεν υπάρχουν ευθύνες στην Βρετανική αποικιοκρατία που, μεταξύ άλλων, θεσμοποίησε και επέβαλε εθνοτικό διαχωρισμό Ε/κ- Τ/κ;

Αν το Κυπριακό δεν ξεκινά το 74 τότε γιατί αθωώνονται η ΕΟΚΑ Β και η ακροδεξιά που δημιουργήθηκαν πριν το 74;

Να σας πω γιατί:

Γιατί αφού συνεχίζω να τιμώ τους πραξικοπηματίες με μνημεία και μνημόσυνα, αφού έχω ακόμα στους κόλπους μου βουλευτές όπως ο Σαμψών, αφού όλοι θυμούνται πότε φώναζα να ρίξουμε τους Τουρκοκύπριους στην θάλασσα, αφού η δεξιά και η αστική τάξη ήταν πάντα φορέας του εθνικισμού και της διχόνοιας μεταξύ Ε/κ-Τκ, αφού πρέπει να ηγεμονεύω πολιτικά και πριν και μετά την όποια λύση που θα πουλήσω όπως θέλω…

Τότε:
 α) πρέπει να αθωώσω το πραξικόπημα με το να λέω ότι το Κυπριακό ξεκινά πριν το 74 και δεν πρέπει να δίνουμε πολλή σημασία σε αυτό. Ταυτόχρονα λαμβάνει χώρα επίρριψη συλλογικής ευθύνης σε Ε/κ και Τ/κ για τα εγκλήματα των εθνικιστών της κάθε πλευράς, αφού το Κυπριακό μπορεί ”να ξεκινά πριν το 74” αλλά τους Τουρκοκύπριους τους ανακαλύψαμε σαν συμπατριώτες όλοι μετά το 2004. Λαικό και εργατικό κίνημα δεν υπήρχε ποτέ, ήταν όλοι είτε μέλη της ΕΟΚΑ Β είτε δικηγόροι της.

β) αν είμαι σε πάνελ ή συζήτηση που θέλω να αθωώσω της ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και να φταίξω την ΕΣΣΔ (παράλληλα αθωώντας και την ΕΟΚΑ Β…ξανά) τότε το Κυπριακό ξεκινά ακριβώς στις 20 Ιούλη του 74 και μετά. Πάντως ποτέ δεν ξεκινά στις 15 Ιούλη. Γενικά η περίοδος 1967 μέχρι 15 Ιουλίου 1974 είναι μια υποσημείωση που δεν πρέπει να λαμβάνεται υπόψην.

Συνοχή βεβαίως δεν υπάρχει, γιατί δεν χρειάζεται. Η ιδεολογική ηγεμονία δεν βασίζεται στην συνοχή και την θεωρητική ισχύ της ιδέας μου και της θεωρίας μου αλλά στην υλική ισχύ της τάξης που φέρει αυτή την ιδέα.

Πηγή: Αγκάρρα

Ενάμισυ αιώνα τα ίδια παραμύθια

 Ενάμισυ αιώνα τα ίδια παραμύθια

Είναι αλήθεια πως η συντριπτική πλειοψηφία του λαού αιφνιδιάστηκε ακούγοντας πριν τέσσερα (και κάτι) χρόνια τον τότε πρωθυπουργό να αναγγέλει μείωση του βασικού μισθού κατά 22% στους άνω των 25 ετών και κατά 32% στους νεώτερους. Προφανώς, το παραξένεμα εκείνο οφειλόταν στο ότι επί σειρά δεκαετιών οι εργαζόμενοι είχαν συνηθίσει να παίρνουν κάθε τόσο μια αύξηση (έστω και πενιχρή), η οποία -υποτίθεται πως- κάλυπτε τις εισοδηματικές τους απώλειες από τον πληθωρισμό.

Ωστόσο, ανάμεσα στους αιφνιδιασμένους υπήρξαν και κάποιοι λίγοι που παραξενεύτηκαν βλέποντας το πόσο παραξενεύτηκαν οι υπόλοιποι! Αυτοί οι λίγοι ήσαν όσοι είχαν υπ' όψη τους όσα έλεγε πριν ενάμισυ αιώνα ο Μαρξ για την τάση τού κεφαλαίου να μειώνει όσο μπορεί τα μεροκάματα. Αυτοί ήξεραν ότι η μείωση των μεροκάματων γίνεται είτε αργά και σταθερά (π.χ. μέσω της αύξησης της παραγόμενης υπεραξίας, μέσω του πληθωρισμού, μέσω της ολοένα διευρυνόμενης ανισικατανομής τού παραγόμενου πλούτου κλπ) είτε κεραυνοβόλα, με αφορμή κάποια κρίση ή, όπως έλεγε ο Μίλτον Φρήντμαν, κάποιο γεγονός που θα μπορούσε να εκληφθεί ως κρίση (π.χ. σε περιόδους πολέμων κλπ).

Επειδή εκτιμώ πως ακόμη δεν έχουμε πιάσει πάτο στο βαρέλι και ότι, αν δεν αλλάξουν βίαια και δραματικά οι παγκόσμιες συνθήκες, η σοβούσα καπιταλιστική κρίση θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμη, θεωρώ πώς όσοι ονειρεύονται βελτίωση της κατάστασης, αυξήσεις μισθών κλπ καλά θα κάνουν να αλλάξουν πλευρό. Και για να μη φαίνεται πως αερολογώ, ας ρίξουμε μια ματιά σε όσα έλεγε τότε ο παππούς Κάρολος στο "Κεφάλαιό" του (πρώτος τόμος, έκδοση Σύγρονη Εποχή - τηρείται αυστηρά η ορθογραφία και η στίξη του πρωτοτύπου, με μεταγραφή του σε μονοτονικό):

Μπίσκεκ, Κιργιστάν:  Καρλ Μαρξ και Φρήντριχ Ένγκελς συνομιλούν

Ο συγγραφέας τού "Essay on Trade and Commerce'" ένας συγγραφέας του 18ου αιώνα (...) προδίνει μονάχα το πιο ενδόμυχο μυστικό τού αγγλικού κεφαλαίου όταν κηρύχνει πως ιστορικό ζωτικό καθήκον της Αγγλίας είναι να κατεβάσει τον αγγλικό μισθό εργασίας στο γαλλικό και ολλανδικό επίπεδο. (...) "Στη Γαλλία η εργασία είναι κατά ένα ολόκληρο τρίτο φτηνότερη απ' ό,τι στην Αγγλία: Γιατί οι γάλλοι φτωχοί εργάζονται σκληρά ενώ η τροφή και το ντύσιμό τους είναι πενιχρά (...) έτσι που πράγματι ξοδεύουν καταπληχτικά λίγο χρήμα... Φυσικά είναι δύσκολο να πετύχουμε μια τέτοια κατάσταση, δεν είναι όμως αδύνατο να την πετύχουμε, πράγμα που το αποδείχνει η ύπαρξή της τόσο στη Γαλλία, όσο και στην Ολλανδία". (σελ. 621-622)

Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν και οι υποσημειώσεις των δυο παραπάνω σελίδων. Στην υποσημείωση της σελίδας 621 διαβάζουμε:

Επίσης και οι Τάιμς του Δεκέμβρη 1866 και του Γενάρη 1867 δημοσίεψαν δηλώσεις άγγλων ιδιοχτητών ορυχείων που ανοίγανε την καρδιά τους και περιγράφανε την ευτυχισμένη κατάσταση των βέλγων εργατών ορυχείων, που δε ζητούσαν ούτε έπαιρναν περισσότερα ή λιγότερα από τα απολύτως απαραίτητα που χρειάζονται για να ζουν για τα ''αφεντικά'' τους. Οι βέλγοι εργάτες υποφέρουν πολλά μα ξεπερνούσε τα όρια να τους παρουσιάζουν σαν υποδειγματικούς εργάτες από τις στήλες των Τάιμς! Στις αρχές του Φλεβάρη 1867 την απάντηση την έδοσε η απεργία των βέλγων εργατών ορυχείων (του Μαρσιέν) που την πνίξαν με καφτό μολύβι.

Για να μη νομιστεί πως αυτά απηχούσαν απόψεις των "ιδιοχτητών ορυχείων" μόνο, η υποσημείωση της σελίδας 622 μας αποκαλύπτει ότι αυτή ήταν η γνώμη και της πολιτικής ηγεσίας:

"Άν η Κίνα -λέει ο βουλευτής Στάμπλτον στους εκλογείς του- αν η Κίνα γίνει μεγάλη βιομηχανική χώρα, δε βλέπω πώς ο εργατικός πληθυσμός τής Ευρώπης θ' αντέξει στον αγώνα, χωρίς να κατέβει ίσαμε το επίπεδο των ανταγωνιστών του". Όχι πια ηπειρωτικά αλλά κινέζικα μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το αγγλικό κεφάλαιο.

Ενάμισυ αιώνα, λοιπόν, πριν αρχίσουν τα πιπιλίσματα περί των φτηνών βουλγαρικών μεροκάματων, περί του ότι η Μολδαβία απέχει μόλις μια ώρα με το αεροπλάνο και περί των καπιταλιστικών παραδείσων τής Άπω Ανατολής, τα ίδια κι απαράλλαχτα παραμυθάκια λεγόντουσαν κι απάνω σ' αυτά στηρίζονται από τότε -και πρωτύτερα- οι απανωτές επιθέσεις τού κεφαλαίου στην τιμή της εργατικής δύναμης. Τίποτε καινούργιο και κανένας αιφνιδιασμός.

"Το Κεφάλαιο" - Το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης

Αφού φτάσαμε ως εδώ, ας προσθέσουμε κάτι ακόμη. Σϋμφωνα με τον Μαρξ, η μείωση της αμοιβής τἠς εργασίας μέχρι ισοπεδώσεως, εκτός από λόγους ανταγωνισμού προς τις "φτηνές" χώρες, ενισχύεται και από την ανεργία στις ίδιες τις αναπτυγμένες χώρες. Συνεπώς, η ύπαρξη ανεργίας είναι απαραίτητη στο κεφάλαιο ώστε να διατηρούνται χαμηλά τα μεροκάματα και γι' αυτό αποκλείεται ποτέ οποιοδήποτε αστικό καθεστώς να νομοθετήσει για την εξάλειψή της:

Ο νόμος που κρατάει πάντα σε ισοροπία το σχετικό υπερπληθυσμό ή το βιομηχανικό εφεδρικό στρατό με την έκταση και ένταση της συσσώρευσης, καρφώνει τον εργάτη στο κεφάλαιο πιο γερά απ' ότι τα καρφιά τού Ήφαιστου καρφώσαν τον Προμηθέα στο βράχο. (σελ. 668)

Εδώ, αξίζει να σημειώσουμε ότι στο έργο του "Η εξέλιξη του σοσιαλισμού από την ουτοπία στην επιστήμη", ο Φρήντριχ Ένγκελς είναι σαφέστατος για τον τρόπο με τον οποίο το κεφάλαιο συντηρεί την -απαραίτητη για τις ανάγκες του- ανεργία: η υπερεργασία ενός τμήματος της εργατικής τάξης γίνεται η προϋπόθεση για την πλήρη ανεργία του άλλου τμήματος της εργατικής τάξης.

Με την συντήρηση της ανεργίας, λοιπόν, το κεφάλαιο πετυχαίνει την δημιουργία αντιπαλότητας ανάμεσα στους εργαζόμενους (όπως λέει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο: η μισθωτή εργασία στηρίζεται αποκλειστικά στο συναγωνισμό ανάμεσα στους ίδιους τους εργάτες), κάτι που το διευκολύνει τόσο στην διατήρηση χαμηλών μεροκάματων όσο και στην προσπάθεια για παραπέρα συμπίεσή τους. Όμως, το παρήγορο είναι πως η ανάποδη ανάγνωση αυτής της διαπίστωσης οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι ίδιοι οι εργάτες μπορούν να τα αλλάξουν όλα τούτα με την δική τους αντίδραση.

Το πόσο κάτι τέτοιο είναι εφικτό ή το τι πρέπει να γίνει για να καταστεί εφικτό, είναι μια άλλη κουβέντα.

Μια αντάρτισσα από την Ικαρία

 Μια αντάρτισσα από την Ικαρία

• 

<>

• 
  

Στα πλαίσια της έρευνας που πραγματοποιώ, επισκέπτομαι και μελετώ αρχεία σύγχρονης ιστορίας. Βρέθηκα, λοιπόν, στο «Επιμορφωτικό Κέντρο Χαρίλαος Φλωράκης». Οι συλλογές του συγκεκριμένου ιδρύματος, φιλοξενούν το γράμμα της τελευταίας γυναίκας που εκτελέστηκε από στρατοδικείο της χώρας μας, τον Σεπτέμβριο του 1949. Η γυναίκα αυτή ονομάζεται Λαμπρινή Ραντά Καπλάνη, και κατάγεται από την Ικαρία. Το γράμμα που θα διαβάσετε, γράφτηκε λίγες ώρες πριν την εκτέλεσή της.
Δεν κατάφερα να βρω πολλά στοιχεία γι’ αυτή τη γυναίκα. Γεννήθηκε το 1913 στο Φραντάτο, μεγάλωσε σε πολύ φτωχή οικογένεια και στα 16 της ξενιτεύτηκε και έγινε υπηρέτρια στην Αθήνα, δουλάκι όπως έλεγαν τότε. Από πολύ νωρίς πήρε μέρος σε εργατικούς αγώνες, οργανώθηκε στο ΚΚΕ, δεν ήθελε τα δεκαεξάχρονα κορίτσια να πηγαίνουν δουλικά στα αφεντικά του Κολωνακίου. Στα 19 της, την εξόρισαν στη Σίφνο. Εκεί παντρεύτηκε τον συνεξόριστο της, Κώστα Καπλάνη. Στην κατοχή, δραπετεύει για την Αθήνα και συνδέεται με την παράνομη εθνικοαπελευθερωτική δουλειά. Το 1942, καταζητούμενη πια, κατορθώνει να μπει στο γερμανικό στρατόπεδο Λάρισας με πλαστή ταυτότητα προκειμένου να επισκεφτεί τον θανατοποινίτη άντρα της. Ένας Έλληνα χαφιές την αναγνώρισε. Την στιγμή της σύλληψης, η Λαμπρινή αρπάζει ένα πιστόλι από το τραπέζι του διοικητή αλλά δεν καταφέρνει να διαφύγει. Καταδικάστηκε σε θάνατο, πέρασε φρικτά βασανιστήρια, 4 μέρες ήταν μισοπεθαμένη στο κελί της, αφού συνήλθε, δραπετεύει και ξανατραυματίζεται κατά την απόδραση. Δεν χάνει χρόνο και ξανασυνδέεται με το ΕΑΜ. Τα Δεκεμβριανά την βρίσκουν πάλι παρούσα. Στον εμφύλιο εξορίζεται και φυλακίζεται στη Χίο. Βασανιστήρια πάλι, σμπαραλιασμένα οστά, αιμορραγία από μύτη, αυτιά, στόμα, μήτρα, έντερο. Εκ νέου καταδίκη σε θάνατο και εκτέλεση στο Γουδή.
Μεταφέρω το γράμμα αυτούσιο.
Απομόνωση, Φυλακές Αβέρωφ 14/09/1949
Γλυκιά μου μανούλα τι κάνεις; Πόσο λαχταρώ να σε δω πάντα, μα αυτές τις ώρες πολύ, πάρα πολύ. Να σε σφίξω στην αγκαλιά μου, να σου ζητήσω συγνώμη για τον ασήκωτο πόνο που θα σου δώσω πάλι στην ψυχή.
Μανούλα μου, πολύ λίγες ώρες μου μένουν ακόμα, τρέχω νοερά κοντά σου, να σε σφίξω στην αγκαλιά μου, να σε φιλήσω γλυκιά μου γιατί δεν θα ξαναϊδωθούμε ποτέ πια.
Αυτό που θα ακούσεις είναι φοβερό, όμως, σε λίγο θα γίνει. Η καρδιά μου, που γεμάτη αγάπη και ζέστη, όπως πάντα, για σένα, για όλους, και το χέρι που γράφει, σε λίγο δεν θα κινείται πια. Το κορμί μου θα πέσει στη γη, πλημμυρισμένο στο αίμα του, από τις σφαίρες των δημίων ξενόδουλων φασιστών του κεφαλαίου.
Με σκοτώνουν μανούλα σε λίγο, μα εσύ με ξέρεις πιο πολύ από όλους. Δεν φοβάμαι, προχωρώ και ξέρω πως πρέπει να ζήσω μα ξέρω και να πεθάνω όταν πρέπει. Με βήμα σταθερό και … κλειστό, γεμάτη υπερηφάνεια, και το στήθος φουσκωμένο από ικανοποίηση  γιατί πεθαίνω καθαρή ελληνίδα. Για τα ιδανικά και την πραγματική ελευθερία του ελληνικού λαού.
Και εσύ μανούλα, πρέπει να είσαι υπερήφανη για ένα χαμό σαν τον δικό μου.
Αν ποτέ μάθεις, αυτό, που πιστεύω πως δεν θα μάθεις ποτέ. Δεν θέλω να κλάψεις μανούλα. Χρειάζεται ψυχραιμία, λογική.
Ο σκοπός του θανάτου μου είναι ιερός για όλους τους λαούς της γης.
Μανούλα, είναι χιλιάδες οι μανούλες που πόνεσαν ή θα πονέσουν όπως εσύ μανούλα μου.
Μανούλα μου, δεν πρέπει να κλάψεις για μένα αν μάθεις ποτέ τον χαμό μου. Αυτό θα είναι ντροπή και καταφρόνια για την χαμένη κόρη σου.
Θέλω να το έχεις καύχημα. Γιατί πεθαίνω σωστή ελληνίδα, με το κεφάλι ψηλά. Ξαναλέω, σωστή ελληνίδα.
Μανούλα μου, αυτές τις λίγες ώρες που μου μένουν, το περισσότερο μέρος το διαθέτω νοερά μαζί σας, θέλω να σας δω όλους, όλον τον κόσμο. Μα πιο πολύ εσένα μανούλα. Να σε γεμίσω φιλιά, να σου πω το στερνό έχε γεια.
Τα φιλιά μου σε όλους, δικούς μας, ξένους, όλον τον κόσμο.
Μανούλα σε αφήνω για πάντα.
Λαμπρινή Ηλ. Ραντά
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η σύγχρονη ελληνική ιστορία έχει να επιδείξει χιλιάδες γράμματα όπως της Λαμπρινής και αντιστοίχως χιλιάδες μαρτυρικούς θανάτους λαϊκών αγωνιστών.  Στην κατοχή, αυτοί οι γίγαντες δολοφονούνταν από γερμανικές, ιταλικές, βουλγάρικες σφαίρες. Στον εμφύλιο, οι σφαίρες άλλαξαν εθνικότητα, αυτή τη φορά ήταν εγγλέζικες και αμερικάνικες. Οι θύτες όμως παρέμειναν οι ίδιοι, όπως και τα θύματα παρέμεναν τα ίδια. Από την μία αυτοί που κατείχαν τα μέσα παραγωγής και τον πλούτο, και έκαναν πραγματικά τα πάντα για να διατηρήσουν την εξουσία τους. Από την άλλη, ήταν αυτοί που αγωνίζονταν για ανεξαρτησία, ελευθερία, πραγματική δημοκρατία, για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, για μια κοινωνία οπού τον πλούτο θα τον καρπώνονται αυτοί που τον παράγουν.
Η Λαμπρινή, και η κάθε Λαμπρινή, θα μπορούσε να γλιτώσει τον θάνατο με μια απλή υπογραφή, με μια δήλωση μετανοίας. Προτίμησε όμως έναν όρθιο θάνατο από μια σκυφτή ζωή.
Το δουλάκι από την Ικαρία, επέδειξε μυθικών διαστάσεων γενναιότητα και αυταπάρνηση. Η μικροκαμωμένη Λαμπρινή από το Φραντάτο περιφρόνησε τον θάνατο όπως και τους δολοφόνους της.
Παραφράζοντας τον Βάρναλη θα μπορούσαμε να πούμε πως η Λαμπρινή και οι χιλιάδες αγωνιστές που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν,  δεν κατεβαίνουν από τα νέφη, γιατί δεν τους έστειλε κανείς. Είναι τέκνα της ανάγκης και ώριμα τέκνα της Οργής.

Παλιοί και νέοι εκβιαστές σε.......δράση!!!!!!

 Παλιοί και νέοι εκβιαστές σε.......δράση!!!!!!

Είναι ένας πρώτης τάξης εκβιασμός σε βάρος του λαού! Αναφερόμαστε σε αυτό που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα, με δηλώσεις πολιτικών παραγόντων της συγκυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων. Μόνο τις τελευταίες μέρες - και ενώ επίσημα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μιλά για αντιλαϊκή συμφωνία με τους εταίρους που είναι θέμα λεπτών, ωρών, ημερών κ.λπ. - δίνουν και παίρνουν παρεμβάσεις του τύπου: 

«Εάν δεν κλείσει η συμφωνία πάμε για έλεγχο κεφαλαίων», «Ο χρόνος πιέζει και πρέπει να τελειώνουμε με μια συνολική συμφωνία», «Είμαι τρομοκρατημένος από την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας», «Άμα δεν καταλήξουμε με τους εταίρους πάμε στη δραχμή», «Υπάρχει κίνδυνος να γίνουμε Ζιμπάμπουε», «Συμφωνία ή όλεθρος», «Δεν θα είμαστε αριστερή παρένθεση, θα ψηφίσουμε όλοι τη συμφωνία». Αυτή η λογική καλλιεργείται και από στελέχη της συγκυβέρνησης, από στελέχη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού, αλλά και από αξιωματούχους των Βρυξελλών.

Είναι κυριολεκτικά ένα άθλιο παιχνίδι που έχουν στήσει, για να δημιουργήσουν κλίμα ανασφάλειας και τρομοκρατίας σε βάρος του λαού, ώστε να δεχτεί αυτήν τη συμφωνία σαν λύτρωση. Να συναινέσει σε μια ακόμα σφαγή του και να πει κι «ευχαριστώ»...

Ένα σκοτσέζικο ντους που ο λαός το έχει ξαναζήσει. Και με προηγούμενες κυβερνήσεις, πάντοτε, πριν την αποπληρωμή κάποιας δόσης ή πριν την καταβολή κάποιας δόσης, υπήρχε μια επαναλαμβανόμενη προπαγάνδα που κατέληγε στην ...ανακούφιση.

Πάντα αυτό το κλίμα στηνόταν, για να καλύψει ότι υλοποιούνται αντιλαϊκά μέτρα, για να κρύψει ότι θα έρθουν κι άλλα, ακόμα πιο βαριά μέτρα. Κάπως έτσι κυλά και τώρα το πράγμα. Μπορεί οι συνθήκες να είναι διαφορετικές, ωστόσο το σκηνικό είναι παρόμοιο. Το πρωί η συμφωνία κλείνει, το μεσημέρι χαλάει και το βράδυ ξαναξεκινούν οι συζητήσεις και η διαπραγμάτευση. Και σε όλο αυτό το διάστημα οι απειλές, οι εκβιασμοί, η τρομοκράτηση πάνε σύννεφο.

Μπορεί, σε κάποιο βαθμό, να έχουν πετύχει το στόχο τους. Μπορεί, πράγματι, κάποιο τμήμα του λαού, ακόμα και σε γνώση του, να το έχουν φέρει εκεί που θέλουν. Και να του σερβίρουν στο τέλος, έστω και στο παρά πέντε όπως λένε οι ίδιοι, το αντιλαϊκό πιάτο έτοιμο για κατανάλωση. Όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Η βασική τους επιδίωξη είναι να «ψήσουν» το λαό ότι δεν έχει νόημα να ελπίζει σε έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης. Ότι όλες του οι ελπίδες βρίσκονται μέσα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα στον κυκεώνα των δανειστών, των δόσεων, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της άγριας εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της ανεργίας, της ανέχειας. Λογικό, αφού η αποστολή τους είναι τέτοια. Σε αυτό το παιχνίδι, άλλωστε, παίζουν και όσοι, εξευτελίζοντας την έννοια της «ρήξης», το παίζουν φιλολαϊκοί...

Υπάρχει άλλη προοπτική; Ναι. Υπάρχει. Η πραγματική ρήξη προς όφελος της εργατικής τάξης, του λαού και των συμφερόντων τους. Η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, το κεφάλαιο, την εξουσία του. Όσο κι αν επιχειρούν να συσκοτίσουν αυτήν την προοπτική, θα είναι πάντα επίκαιρη και πάντα η μοναδική που μπορεί να δώσει στο λαό όλα όσα τού ανήκουν.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Βαθαίνει την εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς

 ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Βαθαίνει την εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς

Γραπτή απάντηση των υπουργών Εξωτερικών και Αμυνας σε Ερώτηση του ΚΚΕ στη Βουλή

Η απόφαση της κυβέρνησης να εμβαθύνει την εμπλοκή της στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, προσφέροντας ταυτόχρονα «γη και ύδωρ» στους φονιάδες των λαών ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, προκειμένου να αναβαθμίσει η εγχώρια αστική τάξη τη θέση της στην περιοχή και να κερδίσει από τη μοιρασιά της λείας, αποτυπώνεται με ανάγλυφο τρόπο στα έγγραφα που διαβίβασαν στη Βουλή οι υπουργοί Εξωτερικών και Αμυνας Νίκος Κοτζιάς και Πάνος Καμμένος, απαντώντας σε Ερώτηση των βουλευτών του ΚΚΕ Θανάση Παφίλη, Λιάνας Κανέλλη και Γιώργου Μαρίνου, που κατέθεσαν στις 29 Απρίλη.

Οπως επισημαίνεται στην Ερώτηση: «Η αποκαλούμενη "πολυδιάστατη - ενεργητική" πολιτική της κυβέρνησης κινείται στο δρόμο των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και οδηγεί σε βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς, στο όνομα της "γεωστρατηγικής αναβάθμισης" για λογαριασμό των συμφερόντων των μεγάλων οικονομικών, μονοπωλιακών ομίλων».

Οι βουλευτές κατέθεσαν τα αδιάσειστα στοιχεία που βεβαιώνουν τα παραπάνω, όπως η διακλαδική άσκηση «Ηνίοχος», που περιελάμβανε σύνθετες αεροπορικές αποστολές στο FIR Αθηνών με τη συμμετοχή στρατιωτικών δυνάμεων από ΗΠΑ και Ισραήλ. Η συμμετοχή της χώρας στις ευρωατλαντικές «Ασκήσεις Συνεκπαίδευσης» και «Χειρισμού Κρίσεων», στην υλοποίηση του «Σχεδίου Ετοιμότητας του ΝΑΤΟ». Η διατήρηση της στρατιωτικής βάσης της Σούδας, του ΝΑΤΟικού στρατηγείου στη Θεσσαλονίκη, της Ευρωατλαντικής βάσης στη Λάρισα, των ιπτάμενων ραντάρ στο Ακτιο. Οι δηλώσεις του υπουργού Αμυνας για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την κυβέρνηση ή μονοπωλιακούς ομίλους των ΗΠΑ, η απόφαση του ΚΥΣΕΑ για τον εκσυγχρονισμό 5 αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας του ΠΝ έναντι 500 εκατ. δολαρίων από την αμερικανική εταιρεία «Lockheed», για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ. Οι δηλώσεις των Ν. Κοτζιά και Π. Καμμένου που υιοθετούν προσχήματα των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ για νέες επεμβάσεις και πολέμους στην περιοχή (Ιράκ, Συρία, Λιβύη), στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, των τζιχαντιστών, που στήριξαν, εκπαίδευσαν και εξόπλισαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, την «προστασία των χριστιανικών πληθυσμών», του μεταναστευτικού κλπ. Οι ομόφωνες αποφάσεις του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ για τη συνέχιση των κυρώσεων της Ρωσίας για το Ουκρανικό και για στρατιωτική δράση στη Μ. Ανατολή και Β. Αφρική κ.α.

Επισημαίνουν ότι η πολιτική αυτή είναι επικίνδυνη για το λαό μας και τον βάζει σε νέες περιπέτειες, προσθέτοντας: «Πώς τοποθετείται η κυβέρνηση στο λαϊκό αίτημα για μη εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για το κλείσιμο της βάσης της Σούδας και των στρατιωτικών βάσεων που χρησιμοποιούν ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ»; «Τι θα κάνει για την επιστροφή των πολεμικών πλοίων και των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων που βρίσκονται σε ευρωατλαντικές αποστολές στο εξωτερικό».

Ομολογούν ενεργή συμμετοχή

Στην απάντησή του, ο Ν. Κοτζιάς αναφέρει: «Η κυβέρνησή μας εργάζεται ουσιαστικά και με συνέπεια, προκειμένου να είναι σε θέση να συνδιαμορφώνει την πολιτική των διεθνών οργανισμών (σ.σ. ΝΑΤΟ και ΕΕ), ως ισότιμο μέλος». Ομολογεί, δηλαδή, ανοιχτά ότι συμμετέχουν ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ας πασχίζει να το αρνηθεί στην αρχή της απάντησής του.

Κάνει, επίσης, καθαρό ότι αυτή η επικίνδυνη δράση της κυβέρνησης θα ενταθεί και τη δικαιολογεί ως αναγκαιότητα λόγω ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, διεκδικώντας ρόλο για την Ελλάδα. «Η γεωπολιτική αστάθεια -σημειώνει- στο τρίγωνο Μ. Ανατολή - Β. Αφρική - Ουκρανία αναδεικνύει περαιτέρω το σταθεροποιητικό ρόλο της χώρας, αλλά και τη συνεχώς αυξανόμενη γεωστρατηγική σημασία της. Σε μία περίοδο που η Ευρώπη αντιμετωπίζει νέες προκλήσεις στον τομέα της εσωτερικής της ασφάλειας, από την επιστροφή των ισλαμιστών μαχητών, τις αυξημένες ροές μεταναστών και προσφύγων, την έκρυθμη κατάσταση σε Συρία - Ιράκ - Λιβύη - Υεμένη, τη συνεχιζόμενη αστάθεια στην Αν. Ουκρανία κ.ά., η Ελλάδα, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, μπορεί να αξιοποιήσει και αξιοποιεί τα γεωγραφικά της πλεονεκτήματα για την προώθηση των πολιτικών που συμβάλλουν στη σταθερότητα». Δηλαδή, μια κατάσταση την οποία διαμορφώνουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, οδηγώντας σε σφαγές λαών, τις θεωρεί ως λόγους πολεμικής εμπλοκής της κυβέρνησης. Μάλιστα, αυτά τα παρουσιάζει ως «προϋπόθεση για την ευημερία των λαών της ευρύτερης περιοχής, καθώς και ιδιαίτερα του ελληνικού λαού»! Ενώ, δείχνοντας τα γενικότερα παζάρια και τα παιχνίδια της κυβέρνησης, κάνοντας διάφορα ανοίγματα, όλα προς όφελος του ελληνικού κεφαλαίου, προσθέτει: «Για το σκοπό αυτό, η Ελλάδα δε συνομιλεί μόνο με τους εταίρους της στην ΕΕ και τους συμμάχους της, αλλά ακολουθεί μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική», με «προτεραιότητα την αποφυγή νέων γεωπολιτικών ανταγωνισμών».

Ωμός και απροκάλυπτος στην απάντησή του είναι ο υπουργός Αμυνας, ο οποίος κάνει σαφές ότι η συμμετοχής της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ «αποτελεί μία σταθερή εθνική και στρατηγική επιλογή, που συμβάλλει στην εξυπηρέτηση των εθνικών μας στόχων και ουδέποτε τέθηκε υπό αμφισβήτηση. Πολλώ δε μάλλον στην παρούσα φάση, που (...) ολοένα και αυξανόμενος αριθμός κρατών, ακόμη και πέραν της ευρωπαϊκής ηπείρου, επιδιώκει να διαμορφώσει μια θεσμική σχέση με τις υπόψη διεθνείς οντότητες, για την αντιμετώπιση (...) και ασύμμετρων προκλήσεων για την εθνική τους ασφάλεια (φονταμενταλιστικός εξτρεμισμός, ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές) κ.ά.

Προσθέτει ότι «η χώρα μας συνεισφέρει στον ευρωατλαντικό αμυντικό σχεδιασμό με εγκαταστάσεις και μέσα (...), ούτως ώστε αφενός η εκάστοτε συνεισφορά μας να ανταποκρίνεται στις υφιστάμενες αμυντικές μας δυνατότητες, γεωπολιτικές προτεραιότητες και προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα μας και αφετέρου αυτή η συνεισφορά να είναι πλήρως εναρμονισμένη με την εξωτερική μας πολιτική σε διμερές και πολυμερές επίπεδο». Δηλαδή, η κυβέρνηση συνεισφέρει με ενθουσιασμό στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις...

"Ριζοσπάστης

Αντιμνημόνιο

 Αντιμνημόνιο

Κάτι νεκρό μέσα στα στήθη μας

ήταν η ελπίδα, που είχε μέσα μας πεθάνει

(από στίχο του λάκη με τα ψηλά ρεβέρ)

Μα η ελπίδα έρχεται.

Χωρίς πολλά λόγια κι αναλύσεις, γιατί είναι συγκεκριμένα τα πράγματα.

Η μεγαλύτερη ζημιά που έκανε η κυβέρνηση της αλλαγής είναι πως ήρθε στην εξουσία με λεηλατημένα συνθήματα της αριστεράς (δηλ του κκε γιατί οι άλλοι πάντα ευρωλάγνοι ήταν) ενάντια στην εοκ και το νατο. Και όχι μόνο δεν τήρησε έστω την υπόσχεση για δημοψήφισμα (κοίτα να δεις πώς τα  φέρνει η ζωή) αλλά εκμαύλισε πολλές ριζοσπαστικές συνειδήσεις της βάσης, μετατρέποντας τους ψηφοφόρους της σε οπαδούς του ευρωμονόδρομου.

Η μεγαλύτερη ζημιά που κάνει η κυβέρνησης της πρώτη φορά αριστεράς, είναι πως αναδείχτηκε ως η (δήθεν) κατεξοχήν πολιτική έκφραση του αντιμνημονιακού μετώπου και τώρα ετοιμάζεται να υπογράψει συμφωνία για αριστερό μνημόνιο. Ενώ η δημοσκοπική κοινή γνώμη φέρεται να πιέζει για το κλείσιμο της συμφωνίας και να είναι έτοιμη να πανηγυρίσει ανακουφισμένη. Ζήτω το μνημόνιο της αντιμνημονιακής κυβέρνησης.

Παρεμπιπτόντως, η χώρα θεωρητικά έχει ξαναζήσει μια εθνικά περήφανη διαπραγμάτευση με τους εταίρους στα χρόνια της αλλαγής και μάλιστα με «σπουδαία αποτελέσματα»: τους αστερίσκους στις κοινοτικές ανακοινώσεις, τα μεσογειακά προγράμματα, κτλ. Αλλά έστω πως ζούμε στην χώρα των λωτοφάγων, και δεν υπάρχει καμία αντίστοιχη ιστορική πείρα για να ξέρουμε προς τα πού θα πάει το πράγμα. Έστω ότι δεν προβαίνουμε σε αξιολογικές κρίσεις, ότι είμαστε καλοπροαίρετοι και σίγουροι για τις καλές προθέσεις της συγκυβέρνησης (γιατί ο σύριζα είναι τα πάντα όλα, αλλαγή μαζί με λίγο 89’) που διαπραγματεύεται όντως σκληρά (για τους δικούς της λόγους).

Ο κυρίαρχος ελληνικός λαός ψηφίζει εδώ και μια πενταετία αντιμνημονιακά, ή μάλλον για την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και των όρων του. Και θεωρητικά έχει βρει μια κυβέρνηση να κάνει αυτό ακριβώς και να προσπαθεί για το καλύτερο δυνατό σε αυτήν την κατεύθυνση. Δεν οφείλει λοιπόν να βγάλει επιτέλους και κάποια συμπεράσματα; Πού οδηγεί η διαπραγμάτευση και ο έντιμος συμβιβασμός σε αυτά τα πλαίσια; Μήπως το βασικό είναι η αλλαγή αυτού του ασφυκτικού πλαισίου; Μήπως το κύριο ζητούμενο είναι η ουσιαστική ρήξη και μια ριζική επαναστατική αλλαγή;

Ε, εντάξει λέμε και κάνα σχήμα λόγου, για να περνάει η ώρα..

Για την ΕΡΤ

Για την ΕΡΤ

    
    Ο αγώνας που δόθηκε μετά το «μαύρο» στην ΕΡΤ μέσα και έξω από το προαύλιο της Αγίας Παρασκευής μάλλον δεν δόθηκε ούτε για να (ξανα)γίνει διευθύνων σύμβουλος της ΕΡΤ ο κ.Ταγματάρχης, ούτε ο αγώνας εκείνος «δικαιώθηκε» επειδή ο κ.Ταγματάρχης «ανακρίθηκε» επί 10ωρο από την κυρία Κωνσταντοπούλου, ούτε δόθηκε για να πληροφορηθούμε ποιός βάφτισε τον κ.Ταγματάρχη ή ποιάν βάφτισε ο κ.Ταγματάρχης (σύμφωνα με τις ερωτήσεις που τέθηκαν στην προχτεσινή συνεδρίαση της επιτροπής της Βουλής)…  
    Όταν ο ελληνικός λαός, η πλειοψηφία του, στάθηκε απέναντι στο «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των Σαμαρά – Βενιζέλου δεν το έκανε γιατί σε σύγκριση με την «μαύρη» ΕΡΤ είχε επιλέξει και λατρέψει την «φαιά» ΕΡΤ όλου του προηγούμενου διαστήματος.
    Δεν υπερασπίστηκε την κρατική και κομματοκρατούμενη ΕΡΤ. Την κυβερνητική ΕΡΤ. Την ΕΡΤ των ημετέρων, των καρεκλοκένταυρων και της διασπάθισης δημόσιου χρήματος. Δεν υπερασπίστηκε ούτε την «ΥΕΝΕΔ» του δικομματισμού της παλαιάς κοπής, ούτε την «ΥΕΝΕΔ» της όποιας διπολικής αρχιτεκτονικής μπορεί να εξυφαίνεται.
    Η διαμαρτυρία μέσα και έξω από το προαύλιο της ΕΡΤ ήταν ένα μήνυμα υπεράσπισης εκείνου που θα έπρεπε και θα μπορούσε να είναι η ΕΡΤ: Δηλαδή μια πραγματικά δημόσια ραδιοτηλεοπτική συχνότητα.
    Μια συχνότητα που η αντικειμενικότητά της, ο πλουραλισμός της, η δημοκρατικότητά της, το ήθος που θα εκπέμπει το πολιτιστικό και ψυχαγωγικό της πρόγραμμα, δεν θα μετριέται με τις μεζούρες της κομματικής χειραγώγησης, δεν θα κόβεται και δεν θα ράβεται στα μέτρα των πολιτικών της προϊσταμένων - πολιτικών υπηρετών του κεφαλαίου και της αντιλαϊκής πολιτικής.
    Το κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τους εργαζομένους της ΕΡΤ, αφορούσε σε εκείνη, την άλλη, την ανύπαρκτη (με όλη τη σημασία της λέξης) ΕΡΤ. Στην ΕΡΤ που μέτρο της προσφοράς της και ζύγι της δημοκρατικότητάς της θα είναι το αν, το πώς και το πόσο ανταποκρίνεται στην αλήθεια που βιώνει ο λαός και όχι η κατασκευασμένη «αλήθεια» των πολιτικών κεχαγιάδων και των εργολάβων - προμηθευτών της.
    Το «όχι» στο «μαύρο» ήταν ταυτόχρονα ένα καθαρό «ναι» ώστε το προϊόν της τίμιας και σκληρής δουλειάς της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων στην ΕΡΤ να μην αλέθεται στις μυλόπετρες των πολιτικών σκοπιμοτήτων της εκάστοτε κυβερνητικής διοίκησης, αλλά να βγαίνει ανόθευτο στο γυαλί και στο μικρόφωνο.
    Με δυο λόγια: Το κίνημα υπεράσπισης της ΕΡΤ ήταν ένα κίνημα υπεράσπισης μιας ΕΡΤ που ποτέ μέχρι σήμερα δεν υπήρξε. Ήταν ένα κίνημα που ξεδιπλώθηκε έχοντας την πεποίθηση ότι τέτοια ΕΡΤ αξίζει να υπάρξει.
    Και σίγουρα: Τέτοια ΕΡΤ αξίζει να υπάρξει. Πέρα, όμως, από το αν αξίζει, το ερώτημα είναι άλλο: Μπορεί, είναι δυνατόν, είναι κατορθωτό, να φτιαχτεί μια τέτοια ΕΡΤ;
    Η απάντηση είναι καθαρή: «Ναι», τέτοια ΕΡΤ μπορεί να υπάρξει. Υπό μια, όμως, προϋπόθεση. Και η προϋπόθεση δεν είναι η αλλαγή κυβερνήσεων, ή η αλλαγή των προέδρων ή η επιστροφή των προηγούμενων διευθυνόντων συμβούλων της. Χρειάζεται κάτι… ελαφρώς περισσότερο.
    Η προϋπόθεση είναι ότι όπως η πληροφόρηση(μιας και μιλάμε για την ΕΡΤ), έτσι και το φαΐ, έτσι και το δικαίωμα στη δουλειά, έτσι και η θέρμανση, έτσι και η μόρφωση, έτσι και το δικαίωμα στη μετακίνηση, έτσι και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, έτσι και ηστέγαση,
    έτσι και οτιδήποτε καλύπτει ανθρώπινες κοινωνικές ανάγκες, δεν θα είναι αντικείμενο αγοραπωλησίας. Δεν θα είναι εμπόρευμα. Δεν θα επιτρέπεται δηλαδή να βρίσκεται υπό την κατοχή και την καπιταλιστική ιδιοκτησία του κάθε εργολάβου, του κάθε εφοπλιστή, του κάθε τραπεζίτη, του κάθε καναλάρχη που εκμεταλλεύεται και αξιοποιεί τις τηλεοπτικές συχνότητες ως πολιορκητικό κριό για τις μπίζνες του.
    Σε αντίθετη περίπτωση και για όσο συνεχίζεται το ίδιο καθεστώς, η θέρμανση, οι δρόμοι, τα τηλέφωνα, η στέγαση, τα φάρμακα να ανήκουν στους κάθε λογής «εργολάβους», έτσι και η ενημέρωση που ελέγχεται από το κράτος (από το ίδιο κράτος που όλα τα υπόλοιπα τα έχει παραδώσει στους «εργολάβους») θα ήταν ασύγγνωστη αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι θα μπορούσε να γίνει «δημόσια» ή να πορεύεται αλώβητη από τα συμφέροντα που ελέγχουν τα πάντα γύρω της.
    Καμία ουσιαστική «ανατροπή» δεν μπορεί να υπάρξει στο γνωστό μοντέλο της «ενημέρωσης – χειραγώγηση» ή στο «πολιτιστικό» πρόσημο ενός πλαισίου που έχει σαν σήμα κατατεθέν την «Γιουροβίζιον» όταν όλα όσα καθορίζουν την «ελεύθερη» ύπαρξη και την «ελεύθερη» βούληση των ανθρώπων (άρα και την «ελεύθερη» ενημέρωση τους) μένουν στην ουσία τους απαράλλαχτα.
    Συνεπώς και εφόσον οι «αλλαγές» είναι από εκείνες που γίνονται στο έδαφος του «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», τότε όπως – για παράδειγμα - η αυριανή ΔΕΗ, κρατική ή ιδιωτική, θα είναι όπως η σημερινή που επιβάλει τα χαράτσια, όπως ο αυριανός ΟΤΕ θα είναι όπως ο σημερινός που παράγει κέρδη για την «Ντόιτσε Τέλεκομ», όπως ο αυριανός ΟΛΠ, ο ΟΣΕ και τα αεροδρόμια θα είναι σαν τα σημερινά που πάνε για (ξε)πούλημα, 
    έτσι και η αυριανή ΕΡΤ πολύ φοβόμαστε ότι (όπως κι αν τη βαφτίσουν, όποιοι κι αν κυβερνούν, όποιοι κι αν τη διοικούν) θα αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης.
    Κι αυτό δεν είναι δίκη προθέσεων. Είναι καταγραφή της – πάντα ξεροκέφαλης - πραγματικότητας στη βάση μιας ανάλυσης που επιμένει να μην αγνοεί την παρατήρηση του Δάντη ότι «ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις».
  Νίκος Μπογιόπουλος
email: mpog@enikos.gr    

Ο πιο καλός ο «μαθητής»

Ο πιο καλός ο «μαθητής»

Στη συνέντευξή του, χτες, στον ΣΚΑΪ ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης άνοιξε όλη τη βεντάλια των άλλοθι με τα οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να αποσπάσει την ανοχή του λαού για την αναίρεση υποσχέσεων και τη συναίνεσή του στην αντιλαϊκή συμφωνία που ετοιμάζεται να υπογράψει:

1) «Η διαπραγμάτευση είναι άνιση. Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα, η οικονομία μας είναι αδύναμη».
2) «...Σου λένε οι ξένοι "μας συμφέρει κι εμάς η συμφωνία. Μπορούμε να την κάνουμε με κάποιον πιο βολικό, να ρίξουμε τον Τσίπρα και να βάλουμε στη θέση του κάποιον άλλον που να λέει ναι σε όλα και να υπογράφει έτοιμα κείμενα στα αγγλικά, όπως είχαμε μάθει 5 χρόνια; Δεν μπορούμε, γιατί παρότι τους πνίγουμε και προσπαθούμε να τους ταπεινώσουμε, αυτοί γίνονται δυνατότεροι"».
3) «Θα ήθελαν να μας ταπεινώσουν και να μας υποτάξουν και με αυτόν τον στραγγαλισμό να λυγίσουμε, να φοβηθούμε και να πούμε "φέρτε κάτι να υπογράψουμε"».
4) «Παρότι χρησιμοποιούν κάποιοι τέτοια μέσα, ο ελληνικός λαός αντιδρά με έναν τρόπο που λέει "θέλω συμφωνία, αλλά θέλω να είναι ρεαλιστική, με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Κι επειδή βλέπω για πρώτη φορά μια κυβέρνηση κι έναν πρωθυπουργό που το παλεύει, του δίνω στήριξη"».
5) «Το γεγονός ότι ο Τσίπρας έχει καλή χημεία με την Μέρκελ (...) ανύψωσε το ηθικό και το φιλότιμο του ελληνικού λαού, ο οποίος δεν θεωρεί ότι πρέπει να ζει με δανεικά, θέλει να ξεφύγει από κάτι τέτοιο. Για να συμβεί αυτό, χρειάζεται ανάπτυξη της οικονομίας και γι' αυτό θέλουμε μια καλή συμφωνία, ώστε να πατάξουμε την ανεργία. Γι' αυτό χρειαζόμαστε χρόνο, 3,5 χρόνια και, για να κάνουμε πράξη βήμα βήμα τις αλλαγές για τις οποίες έχουμε ήδη δεσμευτεί».

Ολα τα παραπάνω, αθροιζόμενα στην ίδια «αγόρευση», θέλουν να πείσουν ότι η αντιλαϊκή συμφωνία, όποια και αν είναι αυτή, είναι, δεδομένων των συνθηκών, ό,τι καλύτερο μπορούσε να υπάρξει και για το λαό, ο οποίος ήδη στενάζει από τα αντιλαϊκά μέτρα των προηγούμενων κυβερνήσεων ενώ τον περιμένουν και τα νέα μέτρα τούτης της κυβέρνησης. Οτι θα πρέπει να ευχαριστεί και να στηρίζει την κυβέρνηση γιατί αν ήταν άλλη στη θέση της, λιγότερο σθεναρή, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα. Να τον πείσουν ακόμα ότι αν δείξει «καλή διαγωγή» θα ανταμειφθεί κάποια στιγμή στο μέλλον...

Πρόκειται για προπαγάνδα που πασχίζει να πείσει το λαό ότι η ζωή του εξαρτάται από την πορεία των κερδών των μεγαλοεπιχειρηματιών που υπηρετεί η κάθε συμφωνία. Για προπαγάνδα που θέλει να αποτρέψει τη χειραφέτησή του ώστε να μην παλεύει για τις δικές του ανάγκες, κόντρα στους μονοπωλιακούς ομίλους που τις υπονομεύουν. Ολα τα παραπάνω πασχίζουν να συσκοτίσουν ότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι στο ίδιο στρατόπεδο με τους δανειστές, με τα μονοπώλια και την ΕΕ απεναντι στο λαό και ο καβγάς τους γίνεται για το ποιος, πώς και πόσο από τους καπιταλιστές θα βγεί κερδισμένος από την φάση της ανάκαμψης των κερδών του.
Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι επιμελείς μαθητές στην προσπάθεια χειραγώγησης του λαού.

Πρώτης τάξης εκβιασμός

Πρώτης τάξης εκβιασμός

Είναι ένας πρώτης τάξης εκβιασμός σε βάρος του λαού! Αναφερόμαστε σε αυτό που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα, με δηλώσεις πολιτικών παραγόντων της συγκυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων. Μόνο τις τελευταίες μέρες - και ενώ επίσημα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μιλά για αντιλαϊκή συμφωνία με τους εταίρους που είναι θέμα λεπτών, ωρών, ημερών κ.λπ. - δίνουν και παίρνουν παρεμβάσεις του τύπου: «Εάν δεν κλείσει η συμφωνία πάμε για έλεγχο κεφαλαίων», «Ο χρόνος πιέζει και πρέπει να τελειώνουμε με μια συνολική συμφωνία», «Είμαι τρομοκρατημένος από την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας», «Αμα δεν καταλήξουμε με τους εταίρους πάμε στη δραχμή», «Υπάρχει κίνδυνος να γίνουμε Ζιμπάμπουε», «Συμφωνία ή όλεθρος», «Δεν θα είμαστε αριστερή παρένθεση, θα ψηφίσουμε όλοι τη συμφωνία». Αυτή η λογική καλλιεργείται και από στελέχη της συγκυβέρνησης, από στελέχη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού, αλλά και από αξιωματούχους των Βρυξελλών.
Είναι κυριολεκτικά ένα άθλιο παιχνίδι που έχουν στήσει, για να δημιουργήσουν κλίμα ανασφάλειας και τρομοκρατίας σε βάρος του λαού, ώστε να δεχτεί αυτήν τη συμφωνία σαν λύτρωση. Να συναινέσει σε μια ακόμα σφαγή του και να πει κι «ευχαριστώ»...
Ενα σκοτσέζικο ντους που ο λαός το έχει ξαναζήσει. Και με προηγούμενες κυβερνήσεις, πάντοτε, πριν την αποπληρωμή κάποιας δόσης ή πριν την καταβολή κάποιας δόσης, υπήρχε μια επαναλαμβανόμενη προπαγάνδα που κατέληγε στην ...ανακούφιση.
Πάντα αυτό το κλίμα στηνόταν, για να καλύψει ότι υλοποιούνται αντιλαϊκά μέτρα, για να κρύψει ότι θα έρθουν κι άλλα, ακόμα πιο βαριά μέτρα. Κάπως έτσι κυλά και τώρα το πράγμα. Μπορεί οι συνθήκες να είναι διαφορετικές, ωστόσο το σκηνικό είναι παρόμοιο. Το πρωί η συμφωνία κλείνει, το μεσημέρι χαλάει και το βράδυ ξαναξεκινούν οι συζητήσεις και η διαπραγμάτευση. Και σε όλο αυτό το διάστημα οι απειλές, οι εκβιασμοί, η τρομοκράτηση πάνε σύννεφο.
Μπορεί, σε κάποιο βαθμό, να έχουν πετύχει το στόχο τους. Μπορεί, πράγματι, κάποιο τμήμα του λαού, ακόμα και σε γνώση του, να το έχουν φέρει εκεί που θέλουν. Και να του σερβίρουν στο τέλος, έστω και στο παρά πέντε όπως λένε οι ίδιοι, το αντιλαϊκό πιάτο έτοιμο για κατανάλωση. Ομως, δεν είναι μόνο αυτό. Η βασική τους επιδίωξη είναι να «ψήσουν» το λαό ότι δεν έχει νόημα να ελπίζει σε έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης. Οτι όλες του οι ελπίδες βρίσκονται μέσα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, μέσα στον κυκεώνα των δανειστών, των δόσεων, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της άγριας εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της ανεργίας, της ανέχειας. Λογικό, αφού η αποστολή τους είναι τέτοια. Σε αυτό το παιχνίδι, άλλωστε, παίζουν και όσοι, εξευτελίζοντας την έννοια της «ρήξης», το παίζουν φιλολαϊκοί...
Υπάρχει άλλη προοπτική; Ναι. Υπάρχει. Η πραγματική ρήξη προς όφελος της εργατικής τάξης, του λαού και των συμφερόντων τους. Η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ενωση, το κεφάλαιο, την εξουσία του. Οσο κι αν επιχειρούν να συσκοτίσουν αυτήν την προοπτική, θα είναι πάντα επίκαιρη και πάντα η μοναδική που μπορεί να δώσει στο λαό όλα όσα τού ανήκουν.

Πόρισμα - πρόκληση στα ΕΛΠΕ

Πόρισμα - πρόκληση στα ΕΛΠΕ

Το πόρισμα που εξέδωσε η επιτροπή διερεύνησης του «ατυχήματος» στα ΕΛΠΕ είναι πρόκληση για την εργατική τάξη, που μετράει ήδη τρεις νεκρούς από το παρανάλωμα στις 8 του Μάη.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και η διοίκηση των ΕΛΠΕ έβαψαν τα χέρια τους με το αίμα των νεκρών εργατών. Με το πόρισμα που συνέταξε η επιτροπή (αποτελούνταν από πέντε διευθυντικά στελέχη των ΕΛΠΕ και δυο εκπροσώπους των εργαζομένων), έρχονται τώρα να ολοκληρώσουν το έγκλημα.
Στις καταγγελίες των εργαζομένων ότι ανάμεσα στους παράγοντες που συνέβαλαν στο ατύχημα είναι και η εξαντλητική δουλειά των 12 και 16 συνεχόμενων ωρών, προκειμένου να τελειώσουν γρηγορότερα οι εργασίες του shut down, το πόρισμα απαντάει επί λέξει: «(...) η δωδεκάωρη εργασία αποτελεί πάγια πρακτική των διυλιστηρίων κατά τη διάρκεια γενικής συντήρησης».
Δηλαδή, με τον πιο επίσημο τρόπο, το κράτος και η διοίκηση των ΕΛΠΕ νομιμοποιούν τη δωδεκάωρη δουλειά και δίνουν το «πράσινο φως» στην εταιρεία και στους εργολάβους να επιβάλλουν 14ωρα και 16ωρα και μάλιστα με ωρομίσθιο 3,80 ευρώ!

***

Κατά τ' άλλα, «βγάζει μάτι» η προσπάθεια της επιτροπής να θωρακίσει τα ΕΛΠΕ, τους εργολάβους και τελικά την ίδια την κυβέρνηση, από τις καταγγελίες για πλημμελή τήρηση των μέτρων υγείας και ασφάλειας, για άθλιες συνθήκες δουλειάς και όλους τους άλλους παράγοντες που συντέλεσαν στο «ατύχημα».
Για παράδειγμα, το πόρισμα αποφαίνεται ότι: «Το επίσημο χρονοδιάγραμμα γενικής συντήρησης του διυλιστηρίου προέβλεπε διάρκεια 35 ημερών. Κατά τη διάρκεια της πραγματοποίησης της γενικής συντήρησης, προέκυψε ότι οι απαραίτητες εργασίες ήταν τελικά λιγότερες από την αρχική εκτίμηση, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμιά ανάγκη συμπίεσης του χρονοδιαγράμματος».
Δηλαδή, σύμφωνα με το πόρισμα, η εταιρεία θα μπορούσε να είχε συμπιέσει το χρονοδιάγραμμα, αν διαπίστωνε ότι οι εργασίες που πρέπει να γίνουν είναι πολλές και χρονοβόρες.
Αυτό, σε συνδυασμό με την αναφορά του πορίσματος στα 12ωρα, επιβεβαιώνει τις καταγγελίες των ταξικών συνδικάτων ότι η διάρκεια των εργασιών και η εντατικότητα της δουλειάς εξαρτώνται απόλυτα από την επιδίωξη της εργοδοσίας να ολοκληρώσει το συντομότερο δυνατό τις εργασίες. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο όπου τα περιθώρια κέρδους από τη διύλιση είναι υψηλά και κάθε μέρα που το διυλιστήριο παραμένει κλειστό, συνεπάγεται μεγάλη χασούρα για τα ΕΛΠΕ.

***

Το πόρισμα είναι τόσο προκλητικό, ώστε ακόμα και το διαπιστωμένο γεγονός ότι δεν ήχησε ο συναγερμός την ώρα της φωτιάς, το υποβιβάζει σε απλή εντύπωση των εργαζομένων. Οπως γράφει, «αρκετοί συνάδελφοι υποστήριξαν ότι δεν άκουσαν το συναγερμό»!
Η εξέλιξη είναι αναμενόμενη. Εγκαιρα, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα είχε προειδοποιήσει ότι όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση, έτσι και στα ΕΛΠΕ, από το κράτος και την εργοδοσία θα γινόταν προσπάθεια να αποδοθεί το θανατηφόρο «ατύχημα» σε ανθρώπινο λάθος και στην «κακιά την ώρα».
Το πόρισμα δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο. Ο καλύτερος φόρος τιμής στους νεκρούς και τραυματισμένους συναδέλφους τους είναι να το κάνουν κουρελόχαρτο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα ΕΛΠΕ, μόνιμοι και εργολαβικοί.
Να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και αμοιβής, με αυστηρή τήρηση του οκτάωρου και της Συλλογικής Σύμβασης με την οποία έγινε το προηγούμενο shut down. Να απορρίψουν τις παραινέσεις του υπουργού Λαφαζάνη ότι εργαζόμενοι και διοίκηση πρέπει μαζί να διασώσουν την αξιοπιστία των ΕΛΠΕ.
Να συσπειρωθούν στα κλαδικά Συνδικάτα Μετάλλου και Ενέργειας, που από την πρώτη στιγμή βρέθηκαν στο πλάι τους, οργάνωσαν τον αγώνα και ανέδειξαν ορθά - κοφτά ότι το κέρδος των καπιταλιστών είναι αυτό που δολοφονεί εργάτες.

Π.

Η ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας μπορεί να ανακόψει τον κατήφορο

Η ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας μπορεί να ανακόψει τον κατήφορο

Αποσπάσματα από την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα στην Καρδίτσα

Σε συνεστίαση στην Καρδίτσα μίλησε, το βράδυ της Κυριακής, ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας. Παραθέτουμε εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία:
«Τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές και η νέα κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ετοιμάζεται να σερβίρει τη νέα αντιλαϊκή συμφωνία με τους δανειστές - εταίρους της, μαζί με το νέο πακέτο μέτρων που θα τη συνοδεύει. Το αν τα νέα μέτρα έρθουν πακέτο ή σε δόσεις είναι αδιάφορο, αφού το λογαριασμό θα κληθεί να πληρώσει πάλι ο λαός.
Σ' αυτούς τους τέσσερις μήνες, η κυβέρνηση υλοποιεί κατά γράμμα τις δεσμεύσεις της στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, ενώ αναλαμβάνει και καινούργιες. Διατηρεί ανέπαφο όλο το αντεργατικό οικοδόμημα που χτίστηκε πάνω στα μνημόνια των προηγούμενων κυβερνήσεων. Την ίδια στιγμή, μεταθέτει τις προεκλογικές της υποσχέσεις - ψίχουλα σε βάθος τετραετίας.
Σε τέσσερα χρόνια, "ποιος ζει, ποιος πεθαίνει", λέει και ο λαός μας. Σε τέσσερα χρόνια ανάκαμψη έλεγαν και οι προηγούμενοι και δείτε πού φτάσαμε!
Αλλά επειδή εμείς θέλουμε ο λαός μας να ζήσει και να ζήσει μια ζωή με δικαιώματα, απολαμβάνοντας σύγχρονες ανάγκες και όχι μια χαμοζωή, παλεύουμε για την οργάνωση της πάλης του, για να γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής των εξελίξεων, για την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας, που μπορεί να ανακόψει τον κατήφορο και να ανοίξει το δρόμο της ρήξης και της σύγκρουσης με το σύστημα που γεννά ανεργία, φτώχεια και εξαθλίωση.

Επωφελής για το κεφάλαιο η συμφωνία

Η νέα συμφωνία παρουσιάζεται από την κυβέρνηση ως μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία. Συμφωνία, δηλαδή, που θα ωφελήσει και τους δανειστές και τους δανειζόμενους. Κι όταν μιλάμε για τους δανειστές, μιλάμε για την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, τις γνωστές καπιταλιστικές ενώσεις. Κι όταν μιλάμε για δανειζόμενους, δεν εννοούμε τους εργάτες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους αγρότες, γιατί κανείς από όλους αυτούς δεν ωφελήθηκε από τα δάνεια των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Ποιος ωφελήθηκε; Το κεφάλαιο που χρηματοδοτήθηκε για τις επενδύσεις του κι αυτό επιδιώκει και τώρα η κυβέρνηση, να εξασφαλίσει στα κρατικά ταμεία ζεστό χρήμα, για να δοθεί εκ νέου στο κεφάλαιο για τις επενδύσεις του.
Τρανταχτή απόδειξη - ομολογία τα όσα είπε, υποσχέθηκε, ο Τσίπρας στον ΣΕΒ, που στηρίζει ολόψυχα την κυβέρνηση, αφού οι θέσεις του Συνδέσμου Βιομηχάνων είναι και θέσεις - προτάσεις της κυβέρνησης.
Γι' αυτό, όπως λέει και ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση επιδιώκει αναδιάρθρωση, απομείωση του χρέους, που σε κάθε περίπτωση θα το φορτώνεται ο λαός να το πληρώσει. Γι' αυτό θέλει όχι απλά ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, αλλά χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα, ματωμένα από το λαό πλεονάσματα.
Και το πιο σημαντικό, μέσα από αυτή τη συμφωνία επιδιώκει, λέει, ένα νέο επενδυτικό πακέτο για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας, που όπως χρόνια συμβαίνει στον καπιταλισμό, φέρνει κέρδη στο κεφάλαιο, ανεργία και φτώχεια στους εργαζόμενους.
Γι' αυτή την ανάπτυξη, το έδαφος έχει στρωθεί και έτσι θα παραμείνει, με μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων. Γι' αυτό και ο Τσίπρας στον ΣΕΒ δεν τόλμησε καν να ψελλίσει προς τους βιομηχάνους την προεκλογική του υπόσχεση για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ.
Οσο δε για το κάλεσμά του στους βιομηχάνους να συμβάλουν στην αποκατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, είναι σαν να βάζει τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα, όταν είναι γνωστή η επιδίωξη των βιομηχάνων να γενικεύσουν τις ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις, ρίχνοντας όχι μόνο τον κατώτατο, αλλά και το μέσο μισθό.

Στάση πληρωμών για το λαό, παροχές στο κεφάλαιο

Οταν η κυβέρνηση λέει "τέλος στη λιτότητα", δεν εννοεί φυσικά το λαό, αφού για μας έχει μόνο "λιτό βίο", όπως προκλητικά συνεχίζει να λέει ο υπουργός Οικονομικών.
Ολα τ' άλλα που λέει, ότι δε θα επιβάλλει νέα μέτρα περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, είναι "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε", αν και εδώ θα είμαστε και θα δούμε...
Γιατί οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και οι συνταξιούχοι, έχουν ήδη υποστεί μεγάλες περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις τους.
Γιατί η φοροεπιδρομή παραμένει και ενισχύεται, με τον ΕΝΦΙΑ, την εισφορά αλληλεγγύης να ζουν και να βασιλεύουν. Γιατί οι αυξήσεις στο ΦΠΑ, που είναι έμμεσος, δηλαδή άδικος φόρος, τον πληρώνει όχι μόνο αυτός που έχει, αλλά κυρίως αυτός που δεν έχει και τελικά οδηγεί σε μείωση και του μισθού και της σύνταξης.
Την ίδια ώρα, όπως περηφανεύεται ο πρωθυπουργός, έχει πληρώσει όλες τις δόσεις στους δανειστές που φτάνουν τα 8 δισ., ενώ έχει επιβάλει γενικευμένη στάση πληρωμών στα ταμεία, στα νοσοκομεία, στα πανεπιστήμια, ουσιαστικά μέχρι αυτό το μήνα που τελειώνει το απόθεμα, όπως λέει, πληρώνει μόνο μισθούς και συντάξεις και έχει βάλει χέρι σε ό,τι χρηματικό απόθεμα υπήρχε σε δημόσιους φορείς, με κίνδυνο να τιναχτούν στον αέρα και οι τελευταίες κοινωνικές παροχές.

Ο αντιλαϊκός οδοστρωτήρας είναι εδώ

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι και κανένα νέο αντιλαϊκό μέτρο να μην πάρει η κυβέρνηση και μόνο ότι διατηρεί όλους τους αντιλαϊκούς νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων και μόνο ότι συνεχίζει να υλοποιεί τις δεσμεύσεις απέναντι στην ΕΕ, διατηρεί και ενισχύει συνθήκες ασφυξίας για τη λαϊκή οικογένεια.
Για παράδειγμα, οι μικρομεσαίοι αγρότες και κτηνοτρόφοι της Καρδίτσας δε χρειάζονται να ακούσουν για νέα μέτρα, ήδη ζουν σε συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης.
Γιατί έχουν απέναντί τους την πολιτική της ΕΕ, με τη νέα ΚΑΠ, που υλοποιεί και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και θα ισχύσει ως το 2019-'20, που θα οδηγήσει σε περικοπές των ενισχύσεων - επιδοτήσεων έως και 60%.
Εχουν απέναντί τους τα χαράτσια, παλιά και νέα, για τον ΟΓΑ, τον ΕΛΓΑ, τον ΟΣΔΕ, τον ΕΝΦΙΑ σε χωράφια και αποθήκες, ακόμα και για την έκδοση άδειας χρήσης νερού και πιστοποίησης γεωργικών φαρμάκων.
Εχουν απέναντί τους το υψηλό κόστος παραγωγής σε ό,τι κι αν καλλιεργούν, κόστος που εκτοξεύεται με την αγορά εφοδίων λιπασμάτων, σπόρων, φυτοπροστασίας. Κόστος παραγωγής που θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο, αν η κυβέρνηση υλοποιήσει τις σκέψεις για αύξηση του συντελεστή ΦΠΑ.
Και δεν έφταναν όλα αυτά, οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι και της Καρδίτσας ακόμα περιμένουν να πληρωθούν την επιστροφή πετρελαίου από το 2013, τις εξισωτικές αποζημιώσεις, τα προγράμματα απονιτρορύπανσης κ.ά.
Ο αγροτοκτηνοτροφικός πληθυσμός του νομού Καρδίτσας δε χρειάζεται να περιμένει να ακούσει τα μέτρα της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας. Του φτάνουν και του περισσεύουν όσα του φόρτωσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Οι φόροι και τα χαράτσια που του φόρτωσαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είναι αρκετά για να γονατίσει, αφού από φέτος, οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι φορολογούνται από το πρώτο ευρώ και μάλιστα είναι υποχρεωμένοι να προκαταβάλουν φόρο 27,5% για το επόμενο έτος, επί του φόρου που προκύπτει για το 2014, όταν η κυβέρνηση υποσχόταν αφορολόγητο 12.000 ευρώ.
Η φοροληστεία των αγροτών έχει να κάνει από τη μια στη φορολογία επί των κερδών, δηλαδή έσοδα - έξοδα και το καθαρό κέρδος να φορολογείται με 13%, συν την προκαταβολή φόρου 27,5% και από την άλλη θα φορολογούνται ακόμη και οι αγρότες με χαμηλό ή μηδενικό εισόδημα -ακόμη κι αυτοί που κατέγραψαν ζημίες την προηγούμενη χρονιά-, με βάση τα τεκμήρια διαβίωσης (κατοχή ακινήτου, αυτοκινήτου κλπ). Ετσι, η συντριπτική πλειοψηφία των αγροτών θα φορολογηθεί με υψηλούς φόρους.

Επείγοντα αιτήματα που ζητούν ικανοποίηση

Με την ευκαιρία, θέλουμε να επαναφέρουμε ένα χρόνιο και πάγιο αίτημα του κινήματος της περιοχής -όχι μόνο του αγροτικού-, που δεν έχει ικανοποιηθεί ως τώρα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και αφορά στην εκτροπή του άνω ρου του Αχελώου, που θα λύσει τα σοβαρά προβλήματα του αγροτικού πληθυσμού. Οπως αντίστοιχα και η ολοκλήρωση του κλειστού κυκλώματος της λίμνης Σμοκόβου, που αφορά την ευρύτερη περιοχή Σοφάδων - Ταμασίου.
Στηρίζουμε τα δίκαια αιτήματα των μικρομεσαίων αγροτών, που εκφράζονται μέσα από το οργανωμένο αγροτικό κίνημα της περιοχής, την Ενωτική Ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων και τους Αγροτικούς Συλλόγους που συσπειρώνονται στην ΠΑΣΥ, συνεχίζουν και διεκδικούν:
Κατάργηση της νέας ΚΑΠ, που επιβάλλει περικοπές στις ενισχύσεις - επιδοτήσεις.
Για φέτος, με τροποποίηση νόμου, να καθοριστεί έκπτωση φόρου μέχρι 3.000 ευρώ από το συνολικό ποσό του φόρου που αναλογεί στον κάθε αγροτοκτηνοτρόφο.
Οικογενειακό αφορολόγητο όριο στα 30.000 ευρώ, προσαυξημένο κατά 5.000 ευρώ για κάθε παιδί (ενιαίο για έσοδα και επιδοτήσεις), καθώς και την κατάργηση των βιβλίων Εσόδων-Εξόδων, για τους αγρότες με τζίρο έως 40.000 ευρώ.
Κατάργηση της φορολόγησης με βάση τα τεκμήρια διαβίωσης.
Να μην ισχύσει η προκαταβολή 27,5% επί του φόρου που προκύπτει.
Να καταργηθεί ο ΦΠΑ στα αγροεφόδια και κάθε είδους χαράτσια, όπως ο ΕNΦΙΑ.

Να στραφούμε στην καρδιά του προβλήματος

Απευθυνόμαστε στην εργατική τάξη της χώρας μας, στους αυτοαπασχολούμενους της πόλης και του χωριού, στους φοιτητές - σπουδαστές, μαθητές, στις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, στους συνταξιούχους που έδωσαν τη ζωή τους ολόκληρη "στη δουλειά και τον αγώνα", να ορθώσουν ξανά σήμερα, τώρα, το ανάστημά τους.
Να δράσουμε όλοι μαζί, σε μια μεγάλη κοινωνική Λαϊκή Συμμαχία, με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών του λαού. Με απαίτηση για κατάργηση όλων των αντιλαϊκών νόμων και ανάκτηση των απωλειών της περιόδου της κρίσης.
Αυτή τη φορά, πρέπει να στραφούμε σωστά, στην καρδιά του προβλήματος, να φύγει ο πραγματικός αντίπαλος, οι μονοπωλιακοί όμιλοι, η αστική τάξη και το κράτος τους, η ΕΕ που τους στηρίζει, όλοι όσοι δηλαδή ρουφάνε το αίμα του λαού και της νεολαίας και τους στέλνουν να χύνουν το υπόλοιπο που τους έχει απομείνει από τη φάση της ιμπεριαλιστικής ειρήνης, στα πεδία των πολέμων και επεμβάσεων.
Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που λέει καθαρά:
Στις σημερινές συνθήκες, η δράση του ΚΚΕ φωτίζει την αναγκαιότητα και το δρόμο της λαϊκής εξουσίας, του σοσιαλισμού».