Mια επιστολή που δεν στάλθηκε στον...Πιτσιρίκο!

 Mια επιστολή που δεν στάλθηκε στον...Πιτσιρίκο!

Γεια σου, Πιτσιρικο διαβασα τη στηλη σου και τι σου εγραψε μια αναγνωστρια για τον Συριζα, ετσι ειπα να σου γραψω κι εγω την αποψη μου, βασισμενος κυριως σε οσα σου εγραψε.

Είμαι 45 χρονών, ανεργος εδω και ενα χρονο  (ετσι εξηγουμαι οτι δεν εχω καιρο για ...καταθλιψεις γιατι ψαχνω καθημερινα για κανενα μεροκαματο). Nτρεπομαι σε τετοια ηλικια να τσονταρει ο γερος μου με τη ψωροσυνταξη του που εχει περικοπει δεν ξερω κι εγω ποσες φορες μεχρι τωρα και βλέποντας μία χώρα να πηγαίνει κατά διαόλου και τους πολίτες της τα  τελευταια χρονια να ψηφιζουν διαφορες μ@λ@κιες, εκτος απο κατι ξεκαθαρο και τιμιο, αποφάσισα να ψηφίσω ΚΚΕ! Και θα σου πω γιατί:
 

Γιατί δεν φοβάμαι σαν τα ατομα που διαλεγεις να  δημοσιευεις και που σαν απο ..θαυμα ολα σχεδον ψηφιζουν ..Συριζα! 

Γιατί, από όλα αυτά που υποτιθεται οτι θα πάθουμε αν ...ψηφισουμε ΚΚΕ, ζουμε ηδη πολυ χειρότερα και η εξαθλίωσή μας θα συνεχιστεί, οσο δεν χτυπα κανεις το κακο στη ριζα του και η ριζα αυτη ειναι ο καπιταλισμος και οχι ο..ταδε και ο δεινα ''κακος'' πολιτικος, ο Σαμαρας, η Μερκελ, ο Σοιμπλε κ.α, οπως υπαινισσονται αρκετοι απ οσους κατα καιρους σου γραφουν!

Για μενα οι ΣαμαροΒενιζέλοι και μαζι και ο Τσιπρας (δεν τον βγαζω απ εξω!) είναι ολοι μερη ενος συστηματος που υπηρετει το κεφαλαιο και να σου πω και κατι αλλο, σημασια δεν εχουν τα ονοματα οσο οι πολιτικες που υπηρετουν, οπως και οι αντιλαικες επιλογες τους!

Προτιμώ λοιπον να «δοκιμάσω» κάτι που δεν εχω ξαναψηφισει, (ναι ημουν κι εγω ευκολοπιστος και πιστευα σε αλλες λυσεις παλιοτερα), παρά να αφήσω να συνεχίζουν να καταστρέφουν τη χώρα αυτοί που πραγματικα είναι σε εντεταλμένη υπηρεσία να την ξεπουλησουν!

Είμαι σίγουρος ότι ψηφιζοντας ΚΚΕ ακόμα και αυτοί που συχνα το λοιδορουν, την επόμενη μέρα θα νοιωσουν οτι εκαναν τη πιο καλη επιλογη, ακομα κι αν δεν συμφωνουν σε ολα τα σημεια.

Δεν δεχομαι,  ομως, με τιποτα τη λογικη της αρθογραφου σου, που λεει οτι «ακόμα και ψέματα να μου λένε θα  ψηφισω Συριζα ως το..μικροτερο κακο!».  

Μεχρι ποτε πια αυτη η κοροιδια, Πιτσιρικο, που ...πιτσιρικια ειμασταν ολοι και ''γερασαμε'' με τη προσδοκια για μια καλυτερη ζωη που δεν θα ερθει για μας τελικα. Παντα μας παρακαμπει εμας τους ταπεινους, το χεις αραγε σκεφτει;

-Γιατί οι ψηφοφόροι του Συριζα που παινευει η αρθρογραφος σου, κατα τη δικη μου γνωμη δεν τα ψαχνουν πολυ τα πραγματα, ο Συριζα ειναι η ...''ευκολη λυση'', το ...χαπι που θα περασει ο πονοκεφαλος, αλλα ξερεις καλα οτι αν δεν βρεθει η αιτια του πονοκεφαλου θα ειμαστε μονιμα  αρρωστοι! 

Δυστυχως αρκετοι απ τους Συριζαιους που ξερω ειναι φανατισμένοι αντικομμουνιστες, το βλεπω γυρω μου, αλλα και στα μηντια, οπου και οταν τυχει να συναντηθουμε για να συζητησουμε για τη κατασταση.

Ναι μεν τα ''ατοπήματα'' του ΣΥΡΙΖΑ, ισως δεν μπορούν να συγκριθούν με τα σκάνδαλα των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, (οπως λεει το αρθρο), αλλα για μενα ειναι αρκετα ωστε να καταλαβω οτι κατι δεν παει καλα στο χωρο αυτο! Eσυ οχι;

Δεν ειναι ξεκαθαρη η πολιτικη τους, οπως εχω διαπιστωσει οταν τη συγκρινω με του ΚΚΕ, οπου οι προτασεις ειναι διαφανες, σαν τα νερα της χωρας μας, σαν τη θαλασσα που ομως τη μολυνουν ασυστολα και με την ...αδεια της ΕΕ, τωρα με αυτη την ιστορια της ..υδρολυσης χημικων εξω απο τη Κρητη, θα την ξερεις  οπως και τη ξηρα της..

Αυτοι θα ξεπουλησουν και ολοκληρη τη χωρα μαζι με εμας μεχρι τη τελευταια σπιθαμη, αν δεν τους σταματησουμε ολοι οσοι ακομα νοιαζομαστε, αλλα δεν εχουμε αυταπατες και δεν επιθυμουμε την αυτοπροβολη και τη ''καρεκλα''!

Πιστευω ακομη, αν θελεις, οτι υπαρχουν και καποιες δυναμεις μεσα στο Συριζα εγκλωβισμενες εν αναμονη ενος ..θαυματος που ομως δεν θα συμβει, δυστυχως, γιατι τα ''δειγματα'', που μας δινει ο Συριζα, τα ..παινεματα απ την ΕΕ και τα ταξιδια του ηγετη τους, δειχνουν αλλο δρομο απ αυτον που χρειαζεται αυτη τη στιγμη ο λαος!

Ετσι θα μου επιτρεψεις να μη πιστευω οτι ο ΣΥΡΙΖΑ (ακομη κι αν γίνει κυβέρνηση το επομενο διαστημα, γιατι εχει το ''ρευμα'', δεν το αμφιβαλλω, ακομη και αν πετύχει να κάνει καποιες μικρες αλλαγες,  oπως σχολιαζεις στο τελος της επιστολης, ειναι ουτοπικο ομως να πιστευoει κανεις οτι ''το κλίμα στη χώρα και στην κοινωνία θα αλλάξει αμέσως'', οταν ο ιδιος ο Συριζα εχει δεσμευτει και στηριζει τη συνθηκη του Μααστριχτ, που φανταζομαι ξερεις τι σημαινει. 

Ειναι αναποφευκτο οτι θα ακολουθησει τη πολιτικη της ΕΕ, η οποια δεν θα κανει εξαιρεσεις φυσικα για την...Ελλαδα,οπως δεν κανει για καμμια αλλη χωρα μελος. 

Εκτος κι αν μας αρεσουν οι ταινιες α λα Ηοllywood, αυτες δλδ που στο τελος η κοπελια μετα απο περιπετειες παντρευεται τον ...πλουσιο, που εχει στο μεταξυ γινει ευγενικος και καλος και ολα τα προβληματα λυνονται δια μαγειας!  Αμ δε!

Γι αυτο ΚΚΕ και παλι ΚΚΕ! 

Κωστας Κ.

Linkwithin

Στις 25 ψηφίζουμε, στις 28 στους βιομηχάνους

 Στις 25 ψηφίζουμε, στις 28 στους βιομηχάνους

Πηγή: 902.gr

Στο δρόμο προς τις κάλπες, ο λαός έχει χορτάσει μεγάλα λόγια και υποσχέσεις από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, κόντρες και αντιπαραθέσεις μεταξύ τους για να αρπάξουν την ψήφο του λαού.

Όταν όμως στις 25 Μάη κλείσουν οι κάλπες, όταν θα σβήσουν οι προβολείς και τα μικρόφωνα, τότε όλα αυτά περισσεύουν… μέχρι την επόμενη φορά.

Να και η τελευταία απόδειξη: Τρεις μόλις μέρες μετά τις εκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Αντώνης Σαμαράς θα μιλήσουν στην ετήσια γενική συνέλευση του ΣΕΒ, όπως ανακοινώθηκε χτες.

Τι πρόκειται αλήθεια να πει ο Αλέξης Τσίπρας, που θα μιλήσει και μάλιστα πριν τον πρωθυπουργό στους βιομηχάνους; Μήπως θα τους πει ότι τώρα που ψηφίσαμε, «φεύγουν»; Ή μήπως θα δώσει για ακόμη μια φορά διαπιστευτήρια και υποσχέσεις για περισσότερα κέρδη με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Ρητορικό το ερώτημα…

Το ξαναλέμε: Η μόνη ψήφος που θα πιάσει τόπο για τα λαό, που δε θα μεταμορφωθεί, που από τις 26 του μήνα θα γίνει δύναμη για τους αγώνες των εργαζόμενων και δε θα βρεθεί στα σαλόνια και τα συμπόσια των βιομηχάνων, είναι η ψήφος στο ΚΚΕ.

Γι’ αυτό ΠΑΝΤΟΥ, σε όλες τις κάλπες, ρίχνουμε το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ, τη δύναμη και την ελπίδα του λαού!!

Χρυσογόνος (ΣΥΡΙΖΑ): Καλή η συνθήκη του Μάασριχτ!

 Χρυσογόνος (ΣΥΡΙΖΑ): Καλή η συνθήκη του Μάασριχτ!

Πρωί στο κανάλι Έψιλον η Αλεξάνδρα Μπαλού ξεσκέπασε τον Συρίζα και τον λαλίστατο συνταγματολόγο Κωνσταντίνο Χρυσόγονο όπου τον ανάγκασε να ομολογήσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει την συνθήκη του Μάαστριχ και μάλιστα δεν είναι αυτή που ευθύνεται για τα δεινά των Ελλήνων, αλλά η ελλιπής εφαρμογή της.

Απολαύστε το βίντεο:

Πηγή: Κολινδρός

Βλέπε ακόμη:

• Σκουρλέτης: "Το Μάαστριχτ δεν εφαρμόστηκε ποτέ"!!
• Με λίγα λόγια Μάαστριχτ σημαίνει...
• Παράσταση για λωτοφάγους...

Δείξε μου τη βάση σου να σου πω ποιος είσαι

 Δείξε μου τη βάση σου να σου πω ποιος είσαι

Μπορεί να μην το λέει έτσι ακριβώς ο θυμόσοφος λαός μας, το λέει όμως η διαλεκτική: δείξε μου τη βάση σου να σου πω ποιος είσαι. Ένα γκρουπούσκουλο του εξωκοινοβουλίου πχ μπορεί να κλίνει σε όλες τις πτώσεις το προλεταριάτο, τη δικτατορία του και την ταξική του καθαρότητα, αλλά αφενός η βάση του να αποτελεί συνάμα και την ηγεσία του και να ‘ναι όλα τα μέλη στελέχη λόγω λειψανδρίας, αφετέρου να έχει κυρίως μικροαστική ταξική σύνθεση από την οποία να απορρέει και η μικροαστική ανυπομονησία στον πολιτικό της λόγο, που ακυρώνει κάθε καλή πρόθεση.

Πότε ξεκίνησε αυτός ο διαχωρισμός ηγεσίας και βάσης; Και ποια στοιχεία επιτρέπουν στην πρώτη να αποσπάται από τη δεύτερη και να αυτονομείται στη βάση των δικών της συμφερόντων; Αυτό το τελευταίο απαιτεί ειδική εξέταση που αφορά και την ουσία των αντεπαναστατικών ανατροπών στη σοβιετική ένωση και το υπόλοιπο σοσιαλιστικό μπλοκ, αλλά δεν είναι της παρούσης να το πιάσουμε.

Υποψιάζομαι πως ο διαχωρισμός (πέρα από τη γενική ιδέα του ενιαίου μετώπου για συνεργασία με την εργατική βάση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων από τα χρόνια της κομιντέρν) επικράτησε στην ελλάδα τον καιρό της αλλαγής κι αργότερα, με τη διάκριση της έντιμης βάσης και των καλών προοδευτικών πασοκτζήδων, από την ηγεσία του κινήματος που τραβούσε εξαρχής σε διαφορετική κατεύθυνση και «πρόδιδε τα οράματα της αλλαγής και της τρίτης σεπτέμβρη». Αυτή η ιστορία με το περιβόητο καλό πασοκ, που μας ταλανίζει σε διάφορες μορφές ως και σήμερα, δοκιμάστηκε και έφτασε μάλλον το ταβάνι της μες στα επόμενα χρόνια, με τη διαφοροποίηση κάποιων λίγων έντιμων στελεχών της πασκε, στο πραξικόπημα του 85’ στη γσεε, και την προσχώρηση κάποιων πολιτικών στελεχών του πασοκ (λάζαρης, γιώτας) στον ενιαίο τότε συνασπισμό. Δεν έπαυαν ωστόσο να αποτελούν ένα σαφώς μειοψηφικό ρεύμα.

Αυτή είναι κι η μόνη περίπτωση ίσως που μπορεί σταθεί ο ισχυρισμός περί εξαπατημένης βάσης, που πίστεψε στα παχιά λόγια περί σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και ακόμα καλύτερων ημερών, πίστεψε το σύνθημα «εοκ και νατο το ίδιο συνδικάτο» και πως.. «φεύγουν οι βάσεις που μένουν που φεύγουν» -γι’ αυτό βγήκε άλλωστε και στους δρόμους να πανηγυρίσει. Ήθελε όμως και αυτή ως ένα βαθμό να εξαπατηθεί και να ζήσει «κάτι γλυκό κι ας είναι αυταπάτη». Σαν τη σύζυγο που τρώει το κέρατο και κάνει τα στραβά μάτια, βολεύεται στη μιζέρια της και σε αυτό που υπάρχει. Και πάντα την τελευταία στιγμή υποκύπτει στο συναισθηματικό εκβιασμό της κάλπης και του στεφανιού της, για να γίνει ξανά κοψοχέρα την επομένη των εκλογών.

Έχουν ευθύνη κι αυτοί που ψηφίζουν λοιπόν, αν και άλλης ποιότητας. Έκτοτε όμως μας έμεινε αμανάτι το λατρεμένο κλισέ με τον αντιδιαλεκτικό της αγνής βάσης από τη σατανική ηγεσία, που μπορεί να βρει αφορμή, ακόμα και στο κόμμα. Στην κυρίαρχη αφήγηση των αριστεριστών πχ πάντα ο λαός είναι έτοιμος και διψασμένος για το μεγάλο επαναστατικό άλμα, αλλά προδίδεται από μια άτολμη, γραφειοκρατική ηγεσία, που τα κάνει πλακάκια πίσω από την πλάτη τους με το καθεστώς, από το οποίο αναπαράγεται κι η ίδια σε τελική ανάλυση. Κανείς δεν εξηγεί ωστόσο, εφόσον έχουν έτσι τα πράγματα, γιατί αυτός ο διψασμένος λαός, που είναι θεωρητικά έτοιμος να τσακίσει το αστικό κράτος και να πάρει την εξουσία στα χέρια του, δε μπορεί να υπερβεί και το εμπόδιο μιας γραφειοκρατικής πρωτοπορίας –ή αλλιώς, γιατί δεν έκανε την έφοδο στη βουλή, όταν δεν ήταν εκεί το παμε να την «περιφρουρεί», κτλ.

Θυμηθείτε επίσης πόσες διαδικτυακές αναλύσεις από.. γνήσιους εκπροσώπους του πραγματικού, προδομένου κουκουέ, επιμένουν να κάνουν λόγο για την ηγετική κλίκα του κόμματος –λες και είναι κάποια συμμορία και όχι δημοκρατικά εκλεγμένη- σε διάκριση πάντα με την απλή βάση που έχει παραπλανηθεί καλή τη πίστη και δεν έχει συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει στο ιστορικό κόμμα της. Εκτός βέβαια κι αν κάποιος απορρίπτει αυτό το δίπολο και προσπαθήσει να υπερασπίσει συνολικά το κόμμα (δηλ την υπάρχουσα κατάσταση, δηλ την ηγετική κλίκα), συνεπώς φως φανάρι πως είναι κι αυτός στο κόλπο, έμμισθος (κατά πάσα πιθανότητα) κλακαδόρος της κλίκας και τσιράκι της. Είδες πόσο απλά είναι τα πράγματα, σφε αναγνώστη, άμα έχεις ξεχωρίσει τι σου φταίει και έχεις βρει τον πραγματικό σου εχθρό;

Άκρως ενδεικτικός για τη διαλεκτική σύνδεση ηγεσίας-βάσης είναι ο μικρός χαμός που γίνεται τις τελευταίες ημέρες σε διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (φέισμπουκ, τουίτερ κατά κύριο λόγο), που ειδικά στις τελευταίες αναμετρήσεις έχουν εξελιχθεί σε αναπόσπαστο κομμάτι της (βρώμικης) προεκλογικής δουλειάς για κάποιες πολιτικές δυνάμεις –κάτι σαν τα καφενεία άλλων εποχών. Είναι χαρακτηριστική πχ η αφόρητη πίεση που ασκούν αυτήν τη βδομάδα στους κύκλους τους διάφοροι συριζαίοι για το β’ γύρο, την αριστερή κυβέρνηση (πού να είχαμε και εθνικές εκλογές) την ιστορική ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί, τη βάση του κουκουέ ή και του εξωκοινοβουλίου που δε σκέφτεται δογματικά (ή και καθόλου, αν αυτό τους βοηθάει πιο πολύ) και θα το αποδείξουν αυτό στις κάλπες, τη λογική της χαμένης ψήφου που δεν πρέπει να σκορπίσει σε «μικρότερα ψηφοδέλτια», την (αστική) δημοκρατία που θα νικήσει μεθαύριο… κι ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή του καθενός, όχι πάντα σε τόσο ήπιους τόνους κι εκδοχές, που ουσιαστικά δε διαφοροποιούν σε τίποτα τη βάση του σύριζα από την κυβερνητική υστερία και την πασοκίλα των στελεχών του.

Το μόνο που δε ζήτησαν, εκτός από δανεικές ‘ενωτικές’ ψήφους, είναι να τους δίναμε και λίγο κόσμο, μια στάση παραπάνω, από το πεδίο του άρεως, για να γεμίσουν τα κενά της χτεσινής προεκλογικής τους συγκέντρωσης και να μην χρειαστεί να καταφεύγουν σε σκηνοθετικές αλχημείες τύπου μπιρσίμ, όπως προχτές στην ομόνοια. Ένας εδώ, ένας εκεί, σαν το λαό του ηρακλή, για να φαινόσαστε πολλοί, όπως έλεγε ένα παλιό, σατιρικό σύνθημα στη θεσσαλονίκη. Γιατί να υποτιμάμε όμως τους οπαδούς του γηραιού; Αυτοί γέμιζαν τουλάχιστον κάποτε κι ένα καυτατζόγλειο. Ενώ ο σύριζα είναι ζήτημα αν μπορούσε να γεμίσει το ιβανόφειο και το κατσάνειο, ή το κλειστό του απθ παραδίπλα, με τον κόσμο που μάζεψε σε εμάς, στην αριστοτέλους.

Κι εδώ προκύπτει ένας σημαντικός διαχωρισμός, όχι πλέον μεταξύ της ηγεσίας και της βάσης, αλλά μεταξύ πραγματικής κι εκλογικής βάσης, που δεν ταυτίζονται απαραίτητα. Ταυτίζονταν σε μεγάλο βαθμό για αρκετά χρόνια στην περίπτωση του κουκουέ, που είχε παραδοσιακά στις δημοσκοπήσεις σταθερούς ψηφοφόρους και τη μεγαλύτερη εκλογική συσπείρωση. Αλλά αποδείχτηκε τον ιούνιο του 12’ πως δεν είναι ακριβώς έτσι.

Από την άλλη το πασοκ, αν και εξέφρασε κατεξοχήν τα ανερχόμενα μικροαστικά στρώματα, είχε εργατική βάση, όχι επειδή το ψήφιζαν μαζικά τα εργατικά στρώματα (αυτό συνέβαινε και με τη νδ ως ένα βαθμό) αλλά επειδή είχε ισχυρή οργανωμένη επιρροή στο εργατικό κίνημα –καταφέρνοντας τελικά να το αλώσει και να το οδηγήσει σε εκφυλισμό. Καμία σχέση δηλ με το νέο πασοκ του σύριζα που δε γνωρίζει καλά-καλά την εκλογική του βάση (παρά μόνο τη μαντεύει, βλέποντας τα ποσοστά του πχ σε κάποιες λαϊκές συνοικίες) και σίγουρα δε μπορεί να κινητοποιήσει εργατικές μάζες, ή έστω μάζες απλά, αν δει κανείς τις προεκλογικές του συγκεντρώσεις.

Για να το θέσουμε με διαφορετικό τρόπο, όσοι μας ψηφίζουν δεν είναι απαραίτητα κομμουνιστές (άσε που για τους περισσότερους συντρόφους η έννοια αυτή δεν είναι ψωμοτύρι, αλλά τίτλος τιμής προς κατάκτηση, ακόμα και για τους ίδιους) αλλά σίγουρα δε ρίχνουν τυχαία την ψήφο τους στο κκε –ιδίως την τελευταία διετία. Το ίδιο περίπου ισχύει από την ανάποδη και με τους ψηφοφόρους της χρυσής αυγής, κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι όλοι τους φασίστες, για να τους χρεώσουμε με ελαφριά καρδιά στους νεοναζί και να τους θεωρήσουμε χαμένη υπόθεση –ειδικά όσους προέρχονται από πιο λαϊκές, εργατικές γειτονιές. Ούτε μπορούν να θεωρηθούν όμως τυχαίοι περαστικοί που είδαν φως και μπήκαν, παραπλανήθηκαν, χωρίς να γνωρίζουν τι ψηφίζουν κι είναι εντελώς αθώοι του αίματος που στάζουν τα έργα κι οι ημέρες της νεοναζιστικής συμμορίας.

Μας αφήνει λοιπόν αδιάφορους αυτός ο κόσμος; Και πώς μπορούμε να τον κερδίσουμε; Σίγουρα όχι πάντως κλείνοντάς τους πονηρά το μάτι εν όψει του δεύτερου γύρου, με κοντόθωρα προεκλογικά καλέσματα σε αντιμνημονιακή βάση. Η φασιστική επιρροή δε θα αδυνατίσει με πατριωτικές αιχμές ενάντια στους δοσίλογους προδότες της πατρίδας (αυτό δοκιμάστηκε εν μέρει και στις πλατείες, με τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα)· αλλά με την ταξική συνειδητοποίηση κι οργάνωση, το τσάκισμα της λούμπεν συνείδησης που στελεχώνει τα χρυσαυγίτικα τάγματα. Ας θυμηθούμε και τους στίχους του φώντα λάδη για το φασισμό: δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα, ανχάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.

Ο πωρωμένος ακροδεξιός πολύ δύσκολα μπορεί να αλλάξει μυαλά και να συμφωνήσει να έρθει με τους αριστερούς. Ο εργάτης όμως, ό,τι κι αν ψηφίζει στην κάλπη, μπορεί να συνειδητοποιήσει πολύ πιο εύκολα την κοινωνική του θέση, τα ταξικά του συμφέροντα και το δρόμο του αγώνα που θα τα προωθήσει. Αυτό λέει εξάλλου και το περίφημο «τραγούδι της ενότητας». Για ποια ενότητα μιλάει; Δε μένει μόνο στο «εμπρός μαρς αριστερά», αλλά συνεχίζει: «στο μεγάλο το μέτωπο της εργατιάς, γιατί εργάτης είσαι κι εσύ». Τι σεχταριστικός στίχος μπορεί να φαντάζει στα μάτια κάποιων, ε;…

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να νικήσει ο λαός και να νικήσει το φασισμό. Αυτό είναι το βασικό ζητούμενο και στην ευρώπη, όπου μεθαύριο ο ακροδεξιός «ευρωσκεπτικισμός» θα δει σε μια σειρά χώρες τα εκλογικά ποσοστά του να εκτινάσσονται. Κι αυτός είναι ο λόγος που η ψήφος στο κουκουέ είναι η μόνη γνήσια αντιφασιστική ψήφος. Γιατί είναι η μόνη πολιτική δύναμη, που δε μένει στους.. «γεωγραφικούς» προσδιορισμούς (πάνω-κάτω, αριστερά-δεξιά, αντιμνημόνιο, δημοκρατικό τόξο) και δεν κάνει καλέσματα με ορίζοντα την κάλπη, αλλά μιλάει με κοινωνικούς, ταξικούς όρους και για τη λαϊκή συμμαχία και την πάλη για το σοσιαλισμό.

Κινδυνεύει η...υδρόγειος

 Κινδυνεύει η...υδρόγειος

"Θα ήταν λάθος να αφήσουμε να δημιουργηθεί αστάθεια ξανά, εξαιτίας των ευρωεκλογών. Γιατί η αστάθεια μπορεί να έχει ανεξέλεγκτες συνέπειες...Χρειάστηκαν πολλές θυσίες για να σηκωθεί η Ελλάδα στα πόδια της. Αλλά θα αρκούσε ένα "ατύχημα" ή μια χαλαρή στάση στην εκλογική αναμέτρηση για να πάνε όλα στράφι. (...)"

Αυτά είναι λόγια που βγήκαν από το στόμα πρωθυπουργού ευνομούμενης και δημοκρατικής χώρας. Αν μη τι άλλο, ο πρωθύ παραδέχεται -εμμέσως πλην σαφώς- ότι αυτό το κωλοπολίτευμα που λέγεται "δημοκρατία" -και πρέπει να το φυλάμε ως κόρη οφθαλμού επειδή υποτίθεται πως είναι "το καλύτερο πολίτευμα του κόσμου"- έχει κι αυτό τα προβληματάκια του.

Η "δημοκρατία", λοιπόν, είναι κλάσεις ανώτερη από τον κομμουνισμό διότι σ' αυτήν γίνονται εκλογές όπου ο κάθε πολίτης μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα με την ψήφο του. Δυστυχώς, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος ο πρωθύ, η ελεύθερη έκφραση των πολιτών μπορεί να οδηγήσει σε αστάθεια και καταστροφή. Δηλαδή, ενώ θεωρητικά οι πολίτες έχουν δικαίωμα να ψηφίζουν ό,τι γουστάρουν, κατά βάση μάλλον δεν πρέπει να ψηφίζουν ό,τι γουστάρουν, διότι ενδέχεται η ψήφος τους να προκαλέσει ατύχημα. Με άλλα λόγια, καλή-χρυσή η δημοκρατία αλλά όχι και να κάνουν οι πολίτες τού κεφαλιού τους!

Επίτρεψέ μου να σου θυμίσω, καλέ μου ψηφοφόρε, τις άφθες που βγάλανε πριν τριάμισυ χρόνια όλοι οι δημοκράτες ευρωπαίοι ηγέτες στο άκουσμα και μόνο τής ιδέας που είχε ο Γιωργάκης να κάνει δημοψήφισμα. Σίγουρα δεν έχεις ξεχάσει ούτε τα όσα του είχαν σούρει όλοι τότε (με πρίμο σεγόντο τα κρωξίματα των τηλεαναλυτών παπαγαλίσκων) ούτε το ότι εκείνη η ιδέα για δημοψήφισμα (δηλαδή, για προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία, γεγονός που -θα έπρεπε να- συνιστά την πεμπτουσία τής δημοκρατίας) ήταν που τον έστειλε στα αζήτητα και οδήγησε στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα Παπαδήμου.

Έτσι είναι, αγαπητέ μου ψηφοφόρε. Τί σημαίνει ότι σιχάθηκες τον Σαμαρά και τους μεταρρυθμιστές του; Τί σημαίνει το ότι σιχάθηκες τον Βενιζέλο κι όλο του το κόμμα; Τι σημαίνει ότι σιχάθηκες το κωλοαστικό τους σύστημα στο σύνολό του και το μόνο που θες είναι να του δώσεις μια να το γκρεμίσεις;  Σιχάσου όποιον θέλεις κι όσο θέλεις αλλά σκέψου τι θα ψηφίσεις διότι μπορεί η ψήφος σου να προκαλέσει "ατύχημα", να πέσει η κυβέρνηση και να χάσεις όσα σου έχουν απομείνει (επειδή δεν πρόλαβαν ως τώρα να σου τα πάρουν κι αυτά).

Άσε, λοιπόν, τις χαλαρότητες και τα πειράματα, καλέ μου ψηφοφόρε. Το νου σου μη προκαλέσεις ατύχημα! Έχεις ιστορικές ευθύνες! Κινδυνεύει η δημοκρατία, όπως λέει κι ο Βενιζέλος. Κινδυνεύει η χώρα, όπως λέει κι ο Σαμαράς. Κινδυνεύει η...υδρόγειος, όπως λέει κι ο Χάρης Ζάβαλος:

Μετά από την εμπειρία σχεδόν 35 χρόνων παραμονής στην ΕΕ

Αποδέσμευση!

   Αυτή κι αν ήταν «ιστορική» στιγμή! Ήταν το βράδυ της έλευσης του ευρώ στην Ελλάδα. Με τον κύριο Σημίτη, πρωθυπουργό τότε, να ποζάρει πανευτυχής, αφού είχε ήδη κάνει την πρώτη ανάληψη μέσω ΑΤΜ και με τον κύριο Παπαδήμο, τότε διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, να χειροκροτεί για το... επίτευγμα.

   Το γεγονός εκείνο αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως αφορμή ώστε ο δημόσιος βίος να κατακλυσθεί από μια ανελέητη προπαγάνδα που ως συνήθως επιδιώκει να παρουσιάσει το συμφέρον του τραπεζίτη και του εργολάβου σαν «εθνικό» και πολύ περισσότερο σαν «λαϊκό» συμφέρον...

   Το τι ειπώθηκε εκείνες τις ημέρες από τα κόμματα και απ' όλο το θίασο των «αστέρων» του «ευρωμονόδρομου», δεν περιγράφεται. Μεγαλοστομίες. Ψέματα. Υποσχέσεις για ανθόσπαρτο βίο που ανέμενε τάχα τον ελληνικό λαό. Ένας θίασος που περιφερόταν μεταξύ γελοιότητας και ρηχότητας. Ηαντιεπιστημονικότητα των «φωστήρων» με τις αναλύσεις τους περί «θαλερής ΕΕ» και ο δημαγωγικός μαυρογιαλουρισμός, εις σάρκαν μίαν.

   Το τι συνέβη πραγματικά στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη και στον καπιταλιστικό κόσμο εν γένει, το τι έχει υποστεί ειδικά ο ελληνικός λαός στα πάνω από δέκα χρόνια που πέρασαν από τότε, το πού κατέληξαν εκείνα τα «ευρω-παραμύθια»είναι σε όλους γνωστό:

·         Είναι μέσα σε αυτόν τον «υπέροχο» κόσμο, τον κόσμο της ΕΕ, της ΟΝΕ και του ευρώ, όπου η Ελλάδα χρεοκοπεί «ελεγχόμενα» και όπου ο λαός της πτωχεύει ανεξέλεγκτα!

·         Είναι μέσα στον κόσμο του ευρώ, τον κόσμο των αέναων, των μάταιων, των αβάσταχτων και πάντοτε άνωθεν επιβαλλόμενων «θυσιών», που η Ελλάδα παρομοιάζεται με τον «Τιτανικό» και που ο λαός της, στοιβαγμένος μονίμως στη «τρίτη» θέση, οδηγείται σε πνιγμό.

·         Η Ελλάδα της ευρω-φτώχειας και της τρόικας, είναι η Ελλάδα της ΕΕ, της Ευρωζώνης και του ευρώ.

·         Η Ελλάδα των χαρατσιών, των συσσιτίων, της διαλυμένης Υγείας, είναι η Ελλάδα της ΕΕ.

·         Η Ελλάδα των μισθών και συντάξεων πείνας, των Μνημονίων, του ΔΝΤ, του «καλό κουράγιο Έλληνες», της επιτήρησης, της ευρω-λιτότητας είναι η Ελλάδα της ΕΕ.  

·         Η Ελλάδα των αστέγων, των «λουκέτων», των μαγκαλιών, των απολύσεων, της νέας μετανάστευσης, της αγροτικής και βιομηχανικής αποσάθρωσης, η Ελλάδα που εισάγει σπίρτα από την Τουρκία και λεμόνια από την Αργεντινή, είναι η Ελλάδα της ΕΕ.

·         Είναι μέσα σε αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο του ευρώ, της ΕΕ και της Ευρωζώνης, που πάνω από 1,5 εκατομμύριο Ελληνες βουλιάζουν στην ανεργία, που τα εκατομμύρια των εργαζομένων και των συνταξιούχων παλεύουν καθημερινά με τη φτώχεια τους.

   Αυτή είναι η Ελλάδα της ΕΕ. Κι αυτή είναι η ΕΕ των 30 εκατομμυρίων άνεργων και των 120 εκατομμυρίων (!) φτωχοποιημένων. Αυτή είναι η ΕΕ όπου βρικολακιάζει ο φασισμός.  Επειδή, λοιπόν, την Κυριακή (εκτός από… κυβέρνηση) ψηφίζουμε και για την ΕΕ, επιβάλλεται να τονίσουμε:

   Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπήρξε και δε θα γίνει ποτέ η λέσχη των τάχα «ισότιμων εταίρων», το κλαμπ της αγάπης και της συναλληλίας μεταξύ «φίλων». Το μόνο είδος «φιλίας» που ευδοκιμεί στο εσωτερικό της ΕΕ είναι η λυκοφιλία. Η Ευρωζώνη δεν σχεδιάστηκε και δεν πρόκειται να λειτουργήσει ποτέ σαν το φανταστικό εκείνο «απάνεμο λιμάνι» που έταζαν οι αρχιτέκτονές της στους λαούς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού (είτε βομβαρδίζει τη Γιουγκοσλαβία, το Ιρακ και τη Λιβύη, είτε «βομβαρδίζει» τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τον κατώτατο μισθό στην Ελλάδα) αποτελεί μια αρένα βαρβαρότητας. Είναι ένα Κολοσσαίο εκμετάλλευσης των εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών που στέκονται εμπόδιο στην «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων.

   Δεν είναι μόνο η Ελλάδα και ο λαός της, δεν είναι μόνο οι λαοί της λεγόμενης «περιφέρειας» και των Μνημονίων, από την Πορτογαλία μέχρι την Κύπρο, που βιώνουν την ΕΕ ως κόλαση. Είναι και οι λαοί στα κράτη - ατμομηχανές της ΕΕ: Στη Γερμανία δεκάδες εκατομμύρια εργαζομένων ζουν με «παγωμένους» μισθούς για πάνω από μια δεκαετία. Πάνω από 7,5 εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι αμείβονται με 400 ευρώ το μήνα. Από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, από το Βορρά μέχρι το Νότο, οι λαοί βιώνουν αυτό ακριβώς που τόνιζε ο Λένιν: «... το σύνθημα των "Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης" δεν είναι σωστό από οικονομική άποψη. Είτε αυτό το σύνθημα είναι απραγματοποίητο στον καπιταλισμό (...). Είτε είναι ένα σύνθημα αντιδραστικό, που σημαίνει προσωρινή συμμαχία των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης (...) για την καταλήστευση...».

   Μέσα στην ΕΕ εκείνο που βασιλεύει δεν είναι η «ισοτιμία» και η «κοινωνική δικαιοσύνη». Είναι η ανισομετρία και το «δίκαιο» του ισχυρού, είναι οι αντιθέσεις μεταξύ των κεφαλαιοκρατών. Και όσο πιο οξείες είναι οι αντιθέσεις συμφερόντων ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις του κάθε κράτους – μέλους της ΕΕ, τόσο βαθύτερα σμιλεύεται η ενότητά τους ως προς την επιβολή νέων  βαρών στα λαϊκά στρώματα.

   Είναι καραμπινάτη απάτη, λοιπόν, να συνεχίζουν να εμφανίζουν οι κκ.Σαμαράς – Βενιζέλος το θυσιαστήριο των Βρυξελλών σαν «μονόδρομο» και πολύ περισσότερο σαν «παράδεισο». Και είναι ασύγγνωστη αφέλεια η θέση πως η ΕΕ μπορεί να μετατραπεί σε «Ευρώπη των λαών». Όταν δεν είναι πολιτική αφέλεια, είναι καραμπινάτη απάτη η προπαγάνδα πως υπάρχουν περιθώρια «βελτίωσης» της ΕΕ. Είναι καραμπινάτη απάτη ή ουρανομήκης αφέλεια ότι η ΕΕ αποτελεί πεδίο «διαπραγμάτευσης», αρκεί να βρεθεί ένας καλός διαπραγματευτής... Η ΕΕ είναι, ήταν και θα είναι ο «λάκκος των λεόντων»,όπως ακριβώς την αποκαλούσε η ΕΔΑ από τη δεκαετία του '50.

   Το ζητούμενο για το λαό δεν είναι η προσδοκία μιας λιτότητας με «ανθρώπινο πρόσωπο» μέσα στο λάκκο, περιμένοντας τον επόμενο κατακλυσμό. Να κινείται μεταξύ των εκβιαστικών «θυσιών για να μπει στο ευρώ», των εκβιαστικών«θυσιών για να παραμείνει στο ευρώ» και των εκβιαστικών «θυσιών για να μη βγει από το ευρώ». Το ζητούμενο δεν είναι να περιμένει ότι τα λιοντάρια θα δείξουν επιείκεια ή ότι θα τον φάνε τελευταίο... Ομοίως: Το ζητούμενο δεν είναι η έξοδος από αυτό το λάκκο να οδηγήσει σε έναν άλλον, σε έναν τάχα «καλύτερο» λάκκο, εξίσου καπιταλιστικό και εκμεταλλευτικό, όπως θα ήθελαν κάποια τμήματα της άρχουσας τάξης και τα φασιστικά - εθνικιστικά τους τσιράκια. Για παράδειγμα, η Βρετανία δεν είναι στο ευρώ και στην Ευρωζώνη. Η Τουρκία δεν είναι στην ΕΕ. Αλλά αυτό δεν κάνει αξιοζήλευτα ούτε τα βάσανα του τούρκικου λαού, ούτε το «δάκρυα και αίμα» με το οποίο πληρώνει τη λιτότητα ο βρετανικός λαός.

   Με άλλα λόγια: Μετά από την εμπειρία σχεδόν 35 χρόνων παραμονής στην ΕΕ, η έξοδος από την ΕΕ προκύπτει ως αναγκαία προϋπόθεση αναδημιουργίας της Ελλάδας προς όφελος του λαού της. Δεν μιλάμε, βέβαια, για μια έξοδο σαν την «έξοδο από το ΝΑΤΟ», όπως την πλάσαρε το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως αναγκαστική επιλογή του κατεστημένου και ως «τρίπλα» ανασύνθεσης του συστήματος. Μιλάμε για έξοδο από την ΕΕ με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων. Για την έξοδο και την αποδέσμευση από την ΕΕ με προοπτική να πάρει στα χέρια του την εξουσία ο λαός. Το επισημαίνουμε γιατί υπάρχουν και εκείνοι που όταν «βάλλουν» κατά της ΕΕ, εξαναγκασμένοι από το γεγονός ότι έχουν πέσει πλέον οι μάσκες της ευρωκοροιδίας, το κάνουν προσβλέποντας ακριβώς σε αυτό: Σε μια ανασύνθεση του υφιστάμενου συστήματος και μάλιστα σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση. 

   Με αυτή την έννοια: Η λυδία λίθος της πολιτικής κάθε κόμματος, είτε αφορά στους μισθούς και στις συντάξεις, είτε στις εργασιακές σχέσεις, είτε έχει να κάνει με την οικονομία, είτε με την εξωτερική πολιτική, είτε με τις δημοκρατικές ελευθερίες, είτε αναφέρεται στα «μικρά» είτε στα «μεγάλα», η λυδία λίθος για να κρίνουμε όχι μόνο το τι λέει, αλλά και το τι στην πραγματικότητα εννοεί το κάθε κόμμα, είναι μία και μόνη: Η στάση του απέναντι στην ΕΕ. Είναι η θέση απέναντι στην ΕΕ που καθορίζει και ξεκαθαρίζει την (πραγματική) θέση σου, τελικά, στο ερώτημα: Με τους πολλούς ή με τους λίγους; Με τον κόσμο της εργασίας ή με τις «ελίτ» της εργοδοσίας; 

   Στην τοποθέτηση αυτή δεν υπάρχει «τρίτος δρόμος». Όπως δεν υπάρχει το «ολίγον έγκυος». Ειδικά, μάλιστα, στις σημερινές συνθήκες. Σε συνθήκες τρόικας όπου τα 2/3 της τρόικας είναι η ΕΕ (Κομισιόν και ΕΚΤ). Σε συνθήκες μνημονίων και δανειακών συμβάσεων. Σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης που τόσο σε παγκόσμιο όσο και - ειδικότερα - στο ευρωπαϊκό επίπεδο σαρώνει με τη σφραγίδα των Βρυξελλών ό,τι έχει απομείνει να θυμίζει λαϊκό δικαίωμα, το να μην αναγνωρίζεις αυτήν την αυτονόητη αλήθεια, τον καθοριστικό ρόλο, δηλαδή, της ΕΕ και το πώς το κάθε κόμμα τοποθετείται απέναντί της, συνιστά είτε πολιτική αυταπάτη είτε ξεκάθαρη πολιτική απάτη.

ψηφιζω   ΚΚΕ

ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ- VIDEO: Η παρουσίαση των θέσεων του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές

 VIDEO: Η παρουσίαση των θέσεων του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές

           

Των φρονίμων τα παιδιά, επειδή πεινάνε μαστορεύουν.

  Των φρονίμων τα παιδιά, επειδή πεινάνε μαστορεύουν.

Πριν προχωρήσω στο να κάνω τις σχετικές παρατηρήσεις, δείτε τα 2 βιντεάκια που μου γνωστοποίησε ο Θερσίτης.

Και τώρα οι παρατηρήσεις

1) Τα δύο αυτά βίντεο αναπαράγουν επαγγελματικά στερεότυπα για άντρες και γυναίκες. Το αγόρι θα γίνει ο Μπόμπ ο μάστορας και η κοπέλα θα γίνει η σχεδιάστρια μόδας.


2) Τα βίντεο αυτά έρχονται να χρυσώσουν το χάπι, αφού τα παιδιά πλέον δεν θα μπορούν εύκολα να σπουδάζουν σε πανεπιστήμια, το παρουσιάζουν σαν να είναι επιλογή των παιδιών που δεν το κάνουν και όχι καταναγκασμός. "Γιατί να γίνω γιατρός;", "γιατί να γίνω δικηγόρος;". Ε όχι παιδί μου, δεν θα γίνεις γιατρός εσύ ούτε δικηγόρος, άσε να γίνουν τα παιδιά των ευκατάστατων οικογενειών τα οποία μπορούν να αντέξουν το δυσβάσταχτο κόστος των σπουδών σε εποχή κρίσης. Εσείς τα παιδιά της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να αρκεστείτε σε μια τεχνική σχολή της κακιάς ώρας(που και αυτή συχνά είναι ιδιωτική και χρειάζεται να την πληρώνεις, απλά σου έρχεται πιο φτηνά από το να στείλεις το παιδί σου σε άλλη πόλη να σπουδάσει), στην μαθητεία και στην "δια βίου μάθηση". Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομα τους, το αν θα γίνεις γιατρός ή δικηγόρος, δεν έχει να κάνει τόσο με το αν σου αρέσει ή με το αν έχεις κλήση, αλλά με το αν αντέχει η οικογένεια σου το δυσβάσταχτο οικονομικό κόστος που απαιτείται.


3) Και επειδή αναπαράγεται και αυτή η περιβόητη δια βίου μάθηση να πούμε δυο λόγια και για αυτή. Στις μέρες μας δια βίου μάθηση σημαίνει σεμινάρια εξειδίκευσης σε διάφορους τομείς, τα οποία βαραίνουν εκείνον που τα κάνει αν θέλει να φτιάξει ένα ελκυστικό βιογραφικό και να υπάρχουν κάποιες πιθανότητες να βρει εργασία. Σεμινάρια και εξετάσεις τύπου Lower, Acdl, αλλά και σεμιναριακά προγράμματα πανεπιστημίων που για να τα παρακολουθήσεις και να πάρεις κάποιο χαρτί χρειάζεται να πληρώσεις. Η επανειδίκευση αυτή και η παιρετέρω εξειδίκευση, που θα βαραίνει τον ίδιο τον ειδικευόμενο, θα είναι απαραίτητη σε μια αγορά εργασίας που τα υποκείμενα περνούν μεγάλα διαστήματα στην ανεργία, και άρα θα πρέπει να συνεχώς να επενδύουν στον εαυτό τους, να εμπλουτίζουν το βιογραφικό τους. Την επένδυση αυτή δεν θα την καρπώνονται οι ίδιοι αλλά οι εργοδότες τους, οι οποίοι θα έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε διαφόρων επιπέδων μορφωμένο και ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, το οποίο θα είναι διατεθημένο να εργαστεί για πενταροδεκάρες και χωρίς να του δίδεται καμία εξασφάλιση.


4) Άμα πάρεις μια παλιά ραπτομηχανή και ένα κολλητήρι μπορείς να λύσεις το οικονομικό πρόβλημα της οικογένειας σου. Θα ράβεις τα ρούχα τους και δεν θα χρειάζεται να ξοδεύουν για να αγοράζουν καινούρια, θα προγραμματίζεις τον εγκέφαλο του αυτοκινήτου, θα φτιάχνεις ολοκληρωμένα κυκλώματα και θα κάνεις μόνος σου την αναβάθμιση του υπολογιστή σου. Στο κάτω κάτω με τέτοια ανεργία όλη μέρα στο σπίτι θα κάθεσαι(αν δεν στο έχει πάρει καμία τράπεζα), κάνε και τίποτα χρήσιμο(τα λέει και ο Τζήμερος)!


5) Τα εξιδανικευμένα παιδιά στα δυο βίντεο είναι τόσο γαμάτα, που δεν χρειάζονται καν την εκπαίδευση. Ο ένας είναι ήδη καταξιωμένος μάστορας και η κοπέλα έχει γεμίσει 7 ντουλάπες ρούχα. Είναι αυτοδημιούργητοι, ξεκίνησαν από το να φτιάχνουν λέγκο και φορέματα σε κούκλες και έγιναν με τον καιρό ξεφτέρια. Σαν και εκείνον που αγόρασε ένα μήλο, και το πούλησε και αγόρασε δυο μήλα, και τα πούλησε και αγόρασε τέσσερα μήλα, κλπ. Γιατί η πενία τέχνας κατεργάζεται(είναι αυτό που λέγανε παλιά υποτιμητικά οι καθηγητές μας στο σχολείο σε όλους εμάς τους κουμπούρες μαθητές "τι τα θες τα γράμματα, μάθε παιδί μου μια τέχνη").


6) Η δουλειά τους δίνει τόση ικανοποίηση, που θα μπορούσαν να την κάνουν όλη μέρα, και χωρίς χρήματα. Όταν λοιπόν το αφεντικό θα τους δίνει αύριο μεθαύριο 400 ευρώ για να δουλεύουν από ήλιο σε ήλιο, εκείνα θα του φιλάνε και το χέρι, αφού θα τους δίνει την ευκαιρία να κάνουν αυτό που τους αρέσει. Κανονικά θα έπρεπε να τον πληρώνουν κιόλας.


Εννοείται φυσικά πως και τις κλήσεις τους πρέπει να εκμεταλλεύονται αν είναι δυνατόν τα παιδιά, και ούτε όλα μπορούν να γίνουν γιατροί και δικηγόροι. Όμως ποιό είναι το κριτήριο για το τι θα γίνουν τελικά, τι είναι αυτό που καθορίζει τον δρόμο που θα πάρουν; Η κλήση που πιθανόν να έχουν, ή οι αντικειμενικές συνθήκες; Και όταν λέμε αντικειμενικές συνθήκες εννοούμε ότι σε μια Ελλάδα που κοντεύουν οι μισές οικογένειες να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας μάλλον δεν θα καταφέρουν να υποστηρίξουν τις σπουδές των παιδιών τους οι πιο φτωχοί. Δεν θα καταφέρουν να πληρώσουν τα φροντιστήρια, δεν θα καταφέρουν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για να στείλουν το παιδί τους να σπουδάσει σε μια άλλη πόλη, δεν θα μπορεί και το παιδί τους με τόσο υψηλή ανεργία να βρει δουλεία ακόμα και αν θέλει, προκειμένου να υποστηρίξει από μόνο του τις σπουδές του. Έτσι το παιδί που θα προέρχεται από φτωχή οικογένεια, και κατά πάσα πιθανότητα ούτε καλοντυμένο και καλοθρεμένο θα είναι, όπως είναι τα παιδιά στο βίντεο, ούτε σε τόσο όμορφο παιδικό δωμάτιο θα ζει και ούτε θα έχει πρόσβαση σε ακριβό εξοπλισμό. Το κριτήριο για το τι θα σπουδάσει ή σε τι θα ειδικευτεί κανείς λοιπόν, δεν έχει να κάνει ούτε με την κλήση του ούτε με το τι του αρέσει(άλλωστε σε νεαρή ηλικία τα περισσότερα παιδιά δεν ξέρουν τι θέλουν), έχει να κάνει με την οικονομική του κατάσταση και την ταξική του θέση.


Και για να μην παρεξηγηθώ...


Προσωπικά, δεν θεωρώ τα τεχνικά η τα εμπειρικά επαγγέλματα κατώτερα από αυτά του δικηγόρου ή του γιατρού, όμως άσχετα με το τι τα θεωρώ εγώ, η ίδια η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε έχει κατεστημένες αντιλήψεις απέναντι στο τι δουλειά κάνει ο καθένας. Άλλο κοινωνικό στάτους απολαμβάνει ο ντελιβεράς, άλλο ο δικηγόρος, άλλες ευκαιρίες έχει στην αγορά εργασίας ο απόφοιτος ανώτατης εκπαίδευση και άλλες εκείνος που έχει τελειώσει μια τεχνική σχολή.
Συνοψίζοντας...


Η φιλοσοφία γύρω από τα δυο αυτά βίντεο, η αστική δηλαδή αντίληψη για την εκπαίδευση  στην περίοδο της κρίσης, αντανακλά την ανάγκη του κεφαλαίου, για φτηνό, ευέλικτο, τσακισμένο, υποταγμένο στην ταξική του θέση, συμβιβασμένο με την δομική ανεργία και με ελάχιστες γενικά απαιτήσεις, εργατικό δυναμικό. Ένα δυναμικό έτοιμο να προσφέρει σε τιμή ευκαιρίας τον ιδρώτα και το αίμα του, για να γίνει λίπασμα στην υπηρεσία της ανάπτυξης, ανάπτυξη δηλαδή καπιταλιστικού τύπου, που σημαίνει εξαθλίωση εξουθένωση και απανθρωπιά, κατά των πολλών αδυνάτων και υπέρ των λίγων δυνα(σ)τών.


Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

να γιατι ψηφιζω ΚΚΕ

Απολογισμός για την ΕΕ

 Απολογισμός για την ΕΕ

Τ

ο μνημόνιο των μνημονίων είναι η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η ιδρυτική πράξη της ΕΕ. Αυτή που ψήφισαν από κοινού το 1992 ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ (ο βασικός πυρήνας του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ) και η ΠΟΛΑΝ του Αντ. Σαμαρά. Ολοι, δηλαδή, πλην ΚΚΕ, που και τότε κατηγορούνταν ως «απολιθωμένο», αρτηριοσκληρωτικό, ότι δεν καταλαβαίνει τις κοσμογονικές αλλαγές, ότι υπερασπίζεται έναν «εθνοκεντρικό απομονωτισμό» και άλλα τέτοια.

Μήπως, όμως, 22 χρόνια μετά, πρέπει να γίνει ένας απολογισμός; Οχι, βεβαίως, «για την ιστορία», επειδή η ΕΕ δεν είναι ιστορία, έχει καθοριστική θέση στο σήμερα και το αύριο.

Μήπως θα πρέπει να γίνει απολογισμός:

«Για τα χρυσά κουτάλια», που έγιναν συσσίτια στους δρόμους;

«Για τα αγροτικά προϊόντα που θα κατακτούσαν τις ευρωπαϊκές αγορές», ενώ στην πραγματικότητα εξαφανίστηκαν από τα ράφια και αντικαταστάθηκαν από εισαγόμενα;

«Για την ανάπτυξη, τις δουλειές», που σημαίνουν κέρδη στις τσέπες των μεγαλοεπιχειρηματιών και κλειστά εργοστάσια, επειδή ενισχύθηκε η δυνατότητα του κεφαλαίου να κινείται από κλάδο σε κλάδο και από χώρα σε χώρα;

«Για την κοινωνική Ευρώπη», που σημαίνει ξεθεμέλιωμα των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων;

«Για τη διαρκή ειρήνη της Ενωμένης Ευρώπης», που σημαίνει πολέμους και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις από τα Βαλκάνια και την Αφρική μέχρι την Ουκρανία;

Μήπως όλα αυτά τα 22 χρόνια δεν αποδείχθηκε ότι η ΕΕ δεν είναι κάτι ουδέτερο, όπως μας έλεγαν, αλλά στήριγμα των μονοπωλίων και του κεφαλαίου;

Μήπως το ελληνικό κεφάλαιο, οι επιχειρηματικοί όμιλοι δεν είναι αυτοί που βγήκαν κερδισμένοι, ενώ χαμένος βγήκε ο λαός;

Μήπως, όμως, δεν πρέπει να γίνει απολογισμός για όσους, στο όνομα της «αριστεράς», στήριξαν με κάθε μέσο την ΕΕ, από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μέχρι σήμερα; Πότε ψηφίζοντας τις Συνθήκες της, πότε δημιουργώντας κλίμα ανοχής απέναντί τους.

Σήμερα, ανερυθρίαστα, οι ίδιοι φτάνουν να λένε ψέματα ότι δεν υποστήριξαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (βλέπε πρόσφατη συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα), προσπαθώντας να ξεγελάσουν όσους δεν έχουν μνήμη ή δεν ξέρουν.

Επιμένουν να ψεύδονται, όταν λένε ότι η κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα είναι «η εξαίρεση στην ΕΕ και όχι ο κανόνας», θέλοντας επί της ουσίας να κρύψουν ότι σε όλη την ΕΕ εφαρμόζεται η ίδια αντιλαϊκή πολιτική. Δεν ξέρουν, άραγε, για τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τα mini jobs στη Γερμανία, την παράταση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τις πολιτικές διαχείρισης της ανεργίας, τις ιδιωτικοποιήσεις κ.ά. σε χώρες χωρίς μνημόνια;

Μήπως, επίσης, δεν ψεύδονται όταν λένε ότι το πρόβλημα είναι τα μνημόνια, τη στιγμή που η ΕΕ προβλέπει μνημόνια διαρκείας για τους λαούς, όταν προβλέπεται επιτήρηση σε όλες τις χώρες;

Μήπως, όμως, δεν πρέπει να κριθεί και η σημερινή στάση τους; Τη στιγμή που αποκαλύπτεται ο αντιλαϊκός χαρακτήρας της ΕΕ σε όλο του το μεγαλείο, που αποκαλύπτεται ότι η ΕΕ είναι στήριγμα του κεφαλαίου, εκείνοι επιμένουν: «Οχι! είναι δυνατόν να αλλάξει η ΕΕ, να γίνει φιλολαϊκή». Φτάνουν, μάλιστα, να επαναλαμβάνουν το «ανήκομεν εις την δύσιν»!

Να γιατί, λοιπόν, θα πρέπει να ενισχυθεί το ΚΚΕ στις ευρωεκλογές. Γιατί δικαιώθηκε. Γιατί εκφράζει σταθερά, εδώ και δεκαετίες, την αταλάντευτη εναντίωσή του στην ΕΕ, γιατί έδωσε τη μάχη για να αποκαλύψει τον αντιλαϊκό της χαρακτήρα, γιατί δε σπέρνει αυταπάτες ότι μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Γιατί έχει πρόταση σύγκρουσης με την ΕΕ όχι από τη σκοπιά μερίδων του κεφαλαίου που θέλουν να διαπραγματευτούν τη θέση τους στη λυκοσυμμαχία, όπως ο λεγόμενος ευρωσκεπτικισμός.

Εχει πρόταση σύγκρουσης με την ΕΕ από τη σκοπιά των εργαζομένων: Αποδέσμευση από την ΕΕ, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και μονομερή διαγραφή όλου του χρέους.

"Ρ"

Τι θα «μείνει» και ποιος θα το αντιπαλεύει

Τι θα «μείνει» και ποιος θα το αντιπαλεύει

Το μοτίβο «έρχονται» - «φεύγουν» χρησιμοποιούν αντίστοιχα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στα τηλεοπτικά σποτ με τα οποία «βομβαρδίζουν» καθημερινά τους εργαζόμενους ενόψει των ευρωεκλογών της Κυριακής. Η ΝΔ μιλάει για «έξοδο από την κρίση», για «επιστροφή στην ανάπτυξη», για «πολιτική σταθερότητα, εμπιστοσύνη» ...που «έρχονται» και κριτικάρει το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «στις 25 ψηφίζουμε στις 26 φεύγουν», κινδυνολογώντας ότι θα «φύγουν οι επενδύσεις, οι τουρίστες», ότι θα «πετάξουμε ό,τι κερδίσαμε με θυσίες» ή ότι την ώρα «που η Ελλάδα ανακάμπτει, δεν αντέχει να γυρίσει στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια».
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, μιλώντας για «τις δουλειές μας που χάθηκαν, τις επιχειρήσεις μας που έκλεισαν και τα παιδιά μας που μετανάστευσαν», καταλήγει πως η «υπομονή μας εξαντλήθηκε» και γι' αυτό «ψηφίζουμε και φεύγουν». Δηλαδή ότι μετά τις ευρωεκλογές ανοίγει ο δρόμος για «ανατροπή της κυβέρνησης».

***

Προσπάθεια να δημιουργηθεί νέος διπολισμός με τα παλιά δοκιμασμένα υλικά και κόλπα, του παλιού δικομματισμού και της κυβερνητικής εναλλαγής. Η προπαγάνδα είναι της ίδιας σχολής και προσπαθεί να διεγείρει τα ίδια αντανακλαστικά. Στοχεύει στην εντύπωση, για να κρυφτεί η ουσία. Δηλαδή, αυτό που ...πεισματάρικα θα μείνει μετά την εναλλαγή από κυβέρνηση με πυρήνα τη ΝΔ ή αντίστοιχη με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τι είναι αυτό που θα μείνει; Θα μείνουν ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και η εκμετάλλευση των εργαζομένων, που οδηγεί σε κρίσεις και που και οι δύο υπηρετούν, παρά τα διαφορετικά «μείγματα», με περισσότερη ή λιγότερη ανάπτυξη και λιτότητα. Η εντυπωσιοθηρική προπαγάνδα θεωρεί δεδομένα την εξουσία των καπιταλιστών, τα χτυπημένα δικαιώματα των εργαζομένων, την ενσωμάτωση στις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες, τη συμμετοχή στη σφαγή άλλων λαών (ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Α. Τσίπρας, με έμφαση υπογράμμισε πρόσφατα ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι αδιαμφισβήτητη).

***

Οι δύο διαχειριστικοί πόλοι διαγκωνίζονται για το ποιος θα μπορέσει να εξασφαλίσει καλύτερα για το κεφάλαιο την καπιταλιστική ανάκαμψη. Αυτή είναι η διαφορά τους, με μικρή σημασία για τους εργαζόμενους. Οι λεγόμενες λύσεις που προβάλλονται ως αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, μπορεί να είναι μέτρα επιπέδου πτωχοκομείου, που και οι δύο μπορούν να προωθήσουν, αλλά δεν πρόκειται να γυρίσουν μισθούς ή δικαιώματα στα προ κρίσης επίπεδα. Και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να διατηρήσουν τον πήχη των απαιτήσεων των εργαζομένων πολύ χαμηλά, ώστε τα όποια ψίχουλα να φαντάζουν «καρβέλια» για τον πεινασμένο και ανήμπορο, γιατί αυτό απαιτεί η τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων που και οι δύο υπηρετούν.

***

Τα λαϊκά στρώματα έχουν πλούσια πείρα από κυβερνητικές «εναλλαγές», που δεν έφεραν τίποτα, αντίθετα τα λαϊκά προβλήματα οξύνονταν και διογκώνονταν. Κανείς δεν μπορεί σήμερα να «πατά σε δύο βάρκες». Ως πότε πια τα λαϊκά στρώματα θα πέφτουν στην παγίδα του «μικρότερου κακού» ή του «ρεαλισμού» της υποταγής στις ανάγκες των καπιταλιστών, που εξυπηρετούν όλες οι αστικές κυβερνήσεις; Οσοι αισθάνονται ριζοσπάστες και αριστεροί, μπορούν να κάνουν το αποφασιστικό βήμα σε αυτές τις εκλογές. Να βάλουν τέρμα στις αυταπάτες και να δυναμώσουν το ΚΚΕ, τη μόνη δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί ότι και αύριο θα είναι «από δω μεριά», με τους εργαζόμενους, το λαό, οργανώνοντας την πάλη τους ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, ανοίγοντας όμως το δρόμο και για τη ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ του λαού. Η λαϊκή ψήφος δεν μπορεί επίσης να χαραμιστεί και σε άλλες παραλλαγές του «μικρότερου κακού» και της διαχείρισης της βαρβαρότητας που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα.

Δ.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Στρατιωτική κλιμάκωση πριν τις κάλπες

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Στρατιωτική κλιμάκωση πριν τις κάλπες

Ουκρανικό όχημα, διαλυμένο, μετά από μάχη με πολιτοφύλακες στην επαρχία του Ντονέτσκ

KIEBO - ΝΤΟΝΕΤΣΚ.-- Με την τακτική του «καρότου» και του «μαστιγίου» κινείται η αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, των εθνικιστών φασιστών, που ισχυρίζεται ότι μπορεί να πραγματοποιήσει τις προεδρικές εκλογές στην ερχόμενη Κυριακή. Ετσι πριν «στεγνώσει το μελάνι» από το λεγόμενο μνημόνιο για την ειρήνη και την κατανόηση, που εγκρίθηκε την περασμένη Τρίτη στην ουκρανική Βουλή και προέβλεπε την αποχώρηση των ουκρανικών στρατευμάτων, οι δυνάμεις του Κιέβου συνεχίζουν τις επιχειρήσεις στην ανεξαρτητοποιημένη επαρχία του Ντονέτσκ. Ο αυτοανακηρυγμένος μεταβατικός Πρόεδρος Ολεξάντρ Τουρτσίνοφ προχώρησε παραπέρα, δηλώνοντας ότι η κυβέρνησή του θα προχωρήσει στην «τελική φάση των στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά των αυτονομιστών». «Ετοιμαζόμαστε να εκκαθαρίσουμε το Λουχάνσκ και το Ντονέτσκ από τους τρομοκράτες», δήλωσε κατά την επίσκεψή του σε στρατιωτική βάση κοντά στο προπύργιο των αυτονομιστών του Σλαβιάνσκ, στην περιφέρεια του Ντονέτσκ, συνοδευόμενος από τους υπουργούς Εσωτερικών και Αμυνας και πρόσθεσε ότι θα αναπτυχθούν 55.000 αστυνομικοί και 20.000 εθελοντές για τη διασφάλιση των εκλογών. Πάντως χτες οι 18 εκλογικές επιτροπές που είχαν σταλεί από το Κίεβο στις ανατολικές περιοχές εμποδίστηκαν από τις πολιτοφυλακές.
Σε μια παράλληλη εξέλιξη η κυβέρνηση του Κιέβου άφησε μετά από 3 μέρες ελεύθερο ένα Βρετανό δημοσιογράφο, που εργαζόταν για το κανάλι «Russia today», ενώ εξακολουθεί να κρατάει άλλους 2 Ρώσους δημοσιογράφους.

Απώλειες για τις δυνάμεις του Κιέβου

Πάντως τα στρατεύματα του Κιέβου συναντούν τη σθεναρή αντίσταση των πολιτοφυλάκων και προχτές τα μεσάνυχτα σε μάχες στο χωριό Βολνόβαχα στην επαρχία του Ντονέτσκ σκοτώθηκαν τουλάχιστον 9 στρατιώτες και τραυματίστηκαν 20 ακόμα, ενώ και σε άλλες μάχες στην επαρχία του Λουγκάνσκ επίσης σκοτώθηκαν 11 στρατιώτες και 10 τραυματίστηκαν, όπως παραδέχτηκε η κυβέρνηση του Κιέβου.
Η νέα κλιμάκωση, τρεις μέρες πριν τις προεδρικές εκλογές, οδήγησε τις αρχές της αυτοανακηρυγμένης «Λαϊκής Δημοκρατίας» του Λουγκάνσκ να κηρύξουν στρατιωτικό νόμο και να δηλώνουν ότι θα απαντάνε στις επιθέσεις των δυνάμεων του Κιέβου ως σε δυνάμεις κατοχής.

Κενό γράμμα το «μνημόνιο» της Βουλής

Κατά τα άλλα το λεγόμενο Μνημόνιο ειρήνης και κατανόησης, που όπως έγινε χτες γνωστό, πέρασε με 252 ψήφους, αναφέρει ότι «οι βουλευτές θέλουν η κυβέρνηση να αποκαταστήσει το νόμο, την τάξη και τη δημόσια ασφάλεια στο κράτος με την παύση της αιματοχυσίας και να προσαχθούν στη δικαιοσύνη οι υπεύθυνοι για τις δολοφονίες αμάχων κατά τη διάρκεια μαζικών διαδηλώσεων. Να σταματήσει η αντιτρομοκρατική επιχείρηση στα νοτιοανατολικά της Ουκρανίας και να υπάρξει επιστροφή των στρατιωτών στους τόπους μόνιμης εγκατάστασης».
Το κείμενο καλεί επίσης για άμεση συνταγματική μεταρρύθμιση, που θα εξασφαλίσει μεγαλύτερη αυτονομία στις περιφέρειες - ένα βασικό αίτημα των διαδηλωτών στις ανατολικές περιοχές του Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ, όπως και αναγνώριση από το Σύνταγμα της ρωσικής γλώσσας. Ωστόσο, το ζήτημα της χορήγησης αμνηστίας σε δυνάμεις αυτοάμυνας στα ανατολικά αποσύρθηκε από το τελικό σχέδιο του εν λόγω μνημονίου, ζήτημα που προκάλεσε και την αντίδραση των βουλευτών του ΚΚ Ουκρανίας, που απείχαν από την ψηφοφορία.
Το συγκεκριμένο «μνημόνιο» χαιρετίστηκε τόσο από τη Ρωσία όσο και από την ΕΕ, ωστόσο όπως όλα δείχνουν ήταν μια κίνηση τακτικής, που η αντιδραστική κυβέρνηση ήθελε να αξιοποιήσει, στην πραγματικότητα όμως δεν είχε πρόθεση να εφαρμόσει.
Στο ζήτημα της βεβαίωσης της ρωσικής κυβέρνησης ότι έχει αποσύρει τα στρατεύματά της από τα σύνορα με την Ουκρανία, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Αντερς Φογκ Ράσμουσεν, σημείωσε στο λογαριασμό του στο «Τουίτερ» ότι «είδαμε περιορισμένη δραστηριότητα ρωσικών στρατευμάτων κοντά στα σύνορα της Ουκρανίας, η οποία ενδέχεται να σημαίνει πως κάποιες απ' αυτές τις δυνάμεις ετοιμάζονται να αποχωρήσουν». Πάντως, η Ρωσία ανακοίνωσε ότι 15 μεταγωγικά αεροσκάφη και 20 τρένα μετέφεραν προσωπικό και στρατιωτικό εξοπλισμό από τρεις επαρχίες της που συνορεύουν με την Ουκρανία στις βάσεις τους.

Αίτημα για σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ

Παρά αυτή την εξέλιξη, η κυβέρνηση του Κιέβου ζήτησε χτες να συγκληθεί το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ενόψει των προεδρικών εκλογών με τον αυτοανακηρυχθέντα πρωθυπουργό Αρσένι Γιατσενιούκ να δηλώνει πως θα υποβάλει στοιχεία (που θα αποδεικνύουν) ότι η Ρωσία θέλει να τορπιλίσει τις προεδρικές εκλογές με κλιμάκωση της έντασης.
Στις μετρήσεις πάντως σχετικά με τις εκλογές της Κυριακής, προηγείται έως και με 54% ο Πέτρο Ποροσένκο, ο «βασιλιάς της σοκολάτας», μεγαλοεπιχειρηματίας, που διαθέτει και άλλες επιχειρήσεις, όπως αυτοκινητοβιομηχανία, μέσα ενημέρωσης. Ακολουθεί η Γιούλα Τιμοσένκο, με 10%, από το κυβερνητικό κόμμα «Μπατκίβτσινα» (Πατρίδα), η λεγόμενη βασίλισσα του φυσικού αερίου, που θησαύρισε με την καταλήστευση του ενεργειακού πλούτου μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού. Και μετά ο Σεργκέι Τιγκίπκο, τραπεζίτης, με επίσης 10%, ενώ έπονται με 4,6% ο Μιχάιλο Ντόπκιν, από το Κόμμα των Περιφερειών (πρώην κόμμα του ανατραπέντος προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς), ο Ολεγκ Τιανιμπόκ, από το εθνικιστικό «Σβόμποντα» (Ελευθερία), με 3,6%, ενώ ο ναζιστής Ντμίτρο Γιάρος από το «Δεξιό Τομέα» είναι στο 1,5%.

VIDEO: Ολόκληρη η μεγαλειώδης συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Πεδίον του Άρεως - Ομιλία Δ.Κουτσούμπα

 VIDEO: Ολόκληρη η μεγαλειώδης συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Πεδίον του Άρεως - Ομιλία Δ.Κουτσούμπα